Ἔχουμε τὴν αἴσθηση ὅτι στὶς καταστάσεις ποὺ βιώνουμε, δὲν ἔχουμε ἐπιλογὲς γιὰ τὴν ζωή μας. Ἀκόμα χειρότερα, ὀσμιζόμαστε στὸν ἀέρα ὅτι θὰ εἴμαστε “τυχεροὶ” ἄν συνεχίσουμε νὰ ἔχουμε ὅσα ἔχουμε, ἐπειδὴ ὅλα φωνάζουν νὰ προετοιμαζόμαστε νὰ συμβιβαστοῦμε καὶ μὲ ἀκόμα περισσότερο “μειωμένες” ἀνάγκες, ἐπειδὴ ἡ ἐπιβίωση εἶναι “δύσκολο πράγμα”…
Δυστυχῶς οἱ ἐξωτερικὲς δυσχερεῖς συνθήκες περνᾶνε μέσα στὸν ψυχισμό καὶ μᾶς ἀρρωσταίνουν. Τὸ ὅτι ἀναγκαζόμαστε νὰ κινούμαστε σὲ συχνότητα κάτω ἀπὸ τὴν ἀξία μας προκαλεῖ πόνο, ἐπειδὴ ἡ ψυχή μας εἰσπράττει τὴν ὑποτίμηση τῆς σύγχρονης καθημερινότητας. Μιὰ φωνὴ βαθειὰ μέσα μας φωνάζει ὅτι ἔχουμε ἀξία, ἀλλὰ ἡ ἔντασή της δὲν εἶναι ἀρκετὰ ἠχηρή, ὥστε νὰ διακρίνουμε τὶς λέξεις ποὺ ἀρθρώνει, προκειμένου νὰ μᾶς διδάξει. Ὡς ἐκ τούτου, τὴν στιγμὴ ποὺ ἡ ἀξία μας “βάλλεται”, ἐμεῖς δὲν εἴμαστε σὲ θέση νὰ τὴν ὑπερασπιστοῦμε…
Τὸ πρόβλημα δὲν εἶναι ὅτι ὁ “ἐχθρὸς” ποὺ βάλλει τὴν ἀξία μας εἶναι ἰσχυρότερος ἀπὸ ἐμᾶς, ἀλλὰ τὸ ὅτι ἐμεῖς μεγαλώσαμε παράδοξα: πρῶτον χωρὶς νὰ “μάθουμε” ὅτι ἔχουμε ἀξία, καὶ δεύτερον νὰ μὴν καταφέρνουμε νὰ τὴν προσδιορίζουμε! Δηλαδὴ δὲν ἐξασκηθήκαμε νὰ ἐντοπίζουμε τὴν ἔλλειψή της στὸν “δρόμο” ποὺ βαδίζουμε, καὶ ἔτσι δὲν βρίσκεται μέσα στὴν “ἀπογραφὴ” τῆς ζωῆς μας! Μᾶς λένε ὅτι “χρωστᾶμε”, ἀλλὰ ἄν δὲν ξέρουμε “πόσα κατέχουμε”, δὲν πρόκειται νὰ “ξεχρεώσουμε” ποτέ!Συνηθίσαμε τὴν κοινωνία τῶν ἀνθρώπων ποὺ δὲν στηριζόμαστε στὴν ἀξία μας, δηλαδὴ δὲν ἔχουμε ἰδέα γιὰ τὸν “πλοῦτο” ποὺ ΚΛΗΘΗΚΑΜΕ ΝΑ ΔΙΑΦΥΛΑΞΟΥΜΕ! Αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος ποὺ δὲν μποροῦμε νὰ ὑπερασπιστοῦμε τὴν σημαντικότητα τῆς ὕπαρξής μας, ἘΠΕΙΔΗ ἜΧΟΥΜΕ ἈΠΟΞΕΝΩΘΕΙ ἈΠΟ ΑΥΤΗ…
Δὲν εἶναι καθόλου περίεργο λοιπόν ποὺ ζοῦμε ἈΦΥΣΙΚΑ! Γιὰ τὴν ἀκρίβεια, ΚΡΥΒΟΜΑΣΤΕ ἈΠΟ ΤΗΝ ἼΔΙΑ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ! Ἐπειδὴ… “παραιτούμαστε” ἀπὸ τὴν ἀξία μας, ἀδυνατοῦμε νὰ ἀντιμετωπίσουμε αὐτὸ τὸ “κάτι ποὺ βραδυφλέγεται” στὰ βάθη τῆς ψυχῆς μας, ὅπως καὶ τοὺς πυκνοὺς “καπνοὺς” ποὺ ἀναδύονται καὶ μᾶς “πνίγουν”. Εἴμαστε τόσο ἀδύναμοι, ποὺ τὸ μόνο ποὺ μᾶς μένει εἶναι νὰ κατηγοροῦμε γιὰ τοὺς “καπνούς”, τοὺς ἄλλους ποὺ δὲν… ἀναγνωρίζουν τὴν ἀξία μας!
Γίνεται νὰ ἐπιβιώνουμε “ἀποβιώνοντας”;
Στὸν Παράδεισο τῆς “ἀσκίαστης ζωῆς”, ὁ ἄνθρωπος δὲν εἶχε τίποτα δικό του. Οἱ ἀνάγκες του καλύπτονταν ἀπὸ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ, καὶ τὸν πλοῦτο τῆς φύσης. Στὴν δική μας ζωὴ δὲν ἔχουν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι πρόσβαση στὸν πλοῦτο τῆς φύσης, ἀλλὰ αἰώνες τώρα πορεύονται καὶ μὲ λιγότερα. Οὕτως ἤ ἄλλως, ἡ φύση παράγει ἀγαθὰ ποὺ ἀποσυντίθενται· πρόκειται γιὰ τὸν πλοῦτο τῆς φύσης, ὄχι τοῦ ἀνθρώπου.
Ἀφήνοντας τὸν Παράδεισο ὁ ἄνθρωπος, γιὰ τὴν ἐπιβίωσή του πῆρε μαζί τὸ ἈΟΡΑΤΟ “ΧΩΡΑΦΑΚΙ” ΤΟΥ! Ἕναν ἀπροσμέτρητο θησαυρό, τὴν ψυχή του! Ἡ αἴσθηση τοῦ ἀνθρώπου γιὰ τὴν ἴδια τὴν ὕπαρξή του, γίνεται μέσα ἀπὸ αὐτὰ τὰ Ἅγια Χώματα, τὰ ὁποῖα ἔχουν τὶς βαθιὲς ρίζες τους στὴν Ἀληθινὴ Ζωή, τὸν Χριστό! Ὁ ἌΝΘΡΩΠΟΣ ΠΛΑΣΤΗΚΕ ΝΑ ΖΕΙ ἌΦΘΑΡΤΟΣ καὶ ΠΑΝΕΥΤΥΧΗΣ! Γι’ αὐτὸ ἡ ἀξία του εἶναι ἀνώτερη μέσα στὴν Κτίση, ἡ ὁποία “φθείρεται”.
Ὁ ἴδιος, “συγκομίζει” τὴν ἀξία του ΜΟΝΟ μέσα ἀπὸ τὴν πνευματικὴ καλλιέργεια τῶν ἀρετῶν ποὺ κάνει στὸ “ἀόρατο χωραφάκι” του! Δηλαδή μπορεῖ νὰ “ἀφουγκράζεται” τὴν “ἐσωτερική του παρουσία”, μόνο ὅσο στέκεται ἐνώπιον τοῦ Χριστοῦ καὶ μένει ἐνωμένος μαζί Του! Μόνο σὲ αὐτὴ τὴν κατάσταση νιώθει ὁ ἄνθρωπος ὅτι ὄντως, “ΖΕΙ”! Ἔτσι πλαστήκαμε, νὰ ἔχουμε τὸ πρόσωπό μας στραμμένο πρὸς τὸν Κύριο, καὶ νὰ αἰτούμαστε ἀπὸ Ἐκεῖνον τὴν “ἀπόλυτη ἐξασφάλιση”, δηλαδὴ νὰ μᾶς ἀξιώσει νὰ μποῦμε στὴν βασιλεία Του! Γιὰ ὅλα τὰ ὑπόλοιπα ποὺ μᾶς χρειάζονται, θὰ προνοεῖ Ἐκεῖνος, ἀφοῦ θὰ βρίσκεται διαρκῶς δίπλα μας.
Τὸ παράδοξο, ποὺ γιὰ ἐμᾶς κατακάθισε ὡς αὐτονόητος τρόπος ζωῆς καὶ ὡς “μονόδρομος”(!), εἶναι νὰ ζοῦμε χωρὶς ὀντότητα, “ξεκάρφωτοι”, ἀφοῦ δὲν σηκώνουμε τὰ μάτια στὸν Χριστό! Ξέρουμε ὅτι πρέπει νὰ κρατηθοῦμε ἀπὸ “κάπου”, ὅπως ξέρουμε ὅτι ἀπὸ μόνοι μας δὲν μποροῦμε νὰ κάνουμε τίποτα, ποὺ ΝΑ “ἈΞΙΖΕΙ” ΣΤΗΝ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ. Ἀφοῦ λοιπὸν πληροφορούμαστε ἐσωτερικὰ ὅτι “δὲν ἔχουμε ὀντότητα” —δὲν “τὴν βλέπουμε” οὔτε ἐμεῖς, ούτε οἱ ἄλλοι(!)— “διδαχτήκαμε” ὅτι ἄν προσκολληθοῦμε σὲ κάτι “ἸΣΧΥΡΟ” ποὺ μάθαμε ἀπὸ τοὺς ἄλλους ὅτι ἔχει… “ἀξία”, θὰ “ἀποκτήσουμε” κι ἐμεῖς… “ἀξία”! Προσπαθώντας νὰ γεμίσουμε τὸ κενὸ τῆς ψυχῆς μας στὴν οὐσία ΚΡΥΒΟΜΑΣΤΕ ΠΙΣΩ ἈΠΟ ὉΤΙΔΗΠΟΤΕ ἜΧΕΙ ἸΣΧΥ, ἘΠΕΙΔΗ ΝΙΩΘΟΥΜΕ… “ἈΝΥΠΑΡΚΤΟΙ”! Δηλαδὴ ὅσο ζοῦμε χωρὶς προσωπικὴ ἀξία, κρυβόμαστε πίσω ἀπὸ τὸ δάχτυλό μας…
Ἡ αἴσθηση τῆς “ἀνυπαρξίας” ποὺ φλογίζει τὴν ἀθάνατη ὕπαρξή μας, ἀφήνει ἀκόμα στὸν ἄνθρωπο τὴν αἴσθηση ὅτι καὶ ὁ ἴδιος “καταναλώνεται”! Ἴσως δὲν εἶναι σὲ θέση νὰ ἀντιληφθεῖ αὐτὸ ποὺ συμβαίνει στὰ “παρασκηνιακὰ ἐσώτερα”· ἡ ψυχὴ στενάζει ἀπὸ τὰ βάθη της, ἀπὸ ἀποτροπιασμό γιὰ τὴν ΑΥΤΑΡΧΙΚΗ ἘΠΙΒΟΛΗ τοῦ πλοῦτου τῆς φύσης ποὺ σήπεται, στὸν βίο της, κάτι ποὺ τῆς ἀποστερεῖ τὸν δικό της ἄφθαρτο πλοῦτο…
Εἶδεν ὁ Θεὸς τὰ πάντα ὅσα ἐποίησε, καλά λίαν
Ἡ ψυχὴ εἶναι θωρακισμένη! Δημιουργήθηκε ὡς ἀπόρθητο κάστρο! Τότε ἀφοῦ διαθέτουμε Κεφάλαιο “ἹΚΑΝΟ νὰ μᾶς ΖΗΣΕΙ γιὰ Π Α Ν Τ Α” γιατὶ ζοῦμε ἀπὸ τὴν ἐπαιτεία; Γιατὶ ἐκθέτουμε τὸν ἑαυτό μας στὸν κίνδυνο; Ἴσως ἐπειδὴ δὲν ἀκούσαμε ποτὲ ὅτι οἱ πρωταρχικοὶ πόροι μας βρίσκονται στὸ “ἀόρατο χωραφάκι” μας, καὶ γι’ αὐτὸ δὲν σχετίζουμε τὴν “πείνα” μας μὲ τὰ “ζιζάνια”, τα παράσιτα-πάθη ποὺ ἔχουν ὑπερπολλαπλασιαστεῖ στὰ Ἅγια Χώματα τῆς ψυχῆς μας… Μεγαλώσαμε περίεργα καὶ μπερδευτήκαμε· καταλάβαμε, ὅτι ἡ ἠθικὴ ἀναξιοπρέπεια τῆς ἁμαρτίας καὶ ἡ μὴ ἀνάπαυση τῆς ψυχῆς ποὺ αὐτὴ συνεπάγεται, εἶναι “δομικὰ συστατικὰ” τῆς καθημερινότητας, καὶ βαλθήκαμε μὲ αὐτὰ νὰ… “χτίζουμε” τὸν κόσμο μας…
Ἀπὸ τὴν άλλη, χρειάζεται μόνο μιὰ “κίνηση” τῆς καρδιᾶς μας, νὰ ποθήσει νὰ ἐπανεκτιμήσει τὸ “ἀόρατο χωραφάκι” της —νιώθοντας στὸ βάθος ὅτι εἶναι βαρυτίμητο, καὶ νὰ σκιρτήσει νὰ ἐνταχθεῖ στὸ ἐντὸς οὐράνιας Πόλεως, σωτήριο Σχέδιο τοῦ Θεοῦ! Κάθε ψυχὴ προορίζεται νὰ γευτεῖ τὴν αἴσθηση τῆς πνευματικῆς ἀξίας, ἀρκεῖ νὰ ἀποφασίσει ὅτι εἶναι ΓΕΩΡΓΟΣ, καὶ ἡ ἀποστολή της εἶναι νὰ δρέψει καρποὺς ἐκλεκτοὺς γιὰ νὰ τρέφεται καὶ νὰ ἀγάλλεται!
Τὸ πρῶτο ποὺ χρειάζεται ὁ ἐργάτης τῆς “ἀόρατης γῆς” εἶναι οἱ σπόροι, τοὺς ὁποίους θὰ πρέπει νὰ μάθει νὰ “συλλέγει”. Εἶναι χαρακτηριστικὸ ὅτι εἶναι ἄφθονοι ἀφοῦ πρόκειται γιὰ τὶς διάφορες θλίψεις, ὅπως ἀπὸ τὴν ἀσθένεια, τὴν ἐργασία, τὴν οἰκογένεια ἀκόμα, καὶ πολλὰ ἄλλα . Ὁ Θεὸς, ποὺ μᾶς ἔχει δώσει αὐτὸ τὸ μεγάλο ἔργο τῆς καλλιέργειας τῶν ἀρετῶν τῆς ψυχῆς, ΕΙΝΑΙ Ὁ ἘΡΓΟΔΟΤΗΣ ΜΑΣ! Μᾶς στέλνει νὰ συλλέγουμε τὶς θλίψεις, ποὺ μᾶς ἀποκαλύπτουν τὶς ἐλλείψεις μας, γιὰ νὰ τὶς “φυτεύουμε” στὴν ψυχή μας ὡς καλὸ σπόρο! Ἐννοεῖται ὅτι τὸ σκληρὸ χῶμα χρειάζεται προηγουμένως ὄργωμα, γιὰ νὰ γίνει ἀφράτο. Ὅταν γονατίσει ἡ ψυχὴ κάτω ἀπὸ τὸ πετραχήλι, ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ ξεριζώνει τὰ ἀγκάθια ποὺ “ἔσκιζαν” τὴν ψυχή, καὶ τὸ “ἀόρατο χωραφάκι” περιφράσσεται καὶ φρουρεῖται πιά ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο ὡς πολύτιμο!
Ἐξυπακούεται δέ, ὅτι εὔφορο κάνουν τὸ “ψυχικὸ ἔδαφος”, τὰ αἰτήματά μας πρὸς τὸν Φιλεύσπλαχνο Πατέρα μας, οἱ προσευχές, οἱ ἐσωτερικὲς κραυγὲς νὰ μᾶς φωτίζει τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο γιὰ νὰ διδασκόμαστε ἀπὸ τὶς Ἐντολές τοῦ Θεοῦ! Μὲσα ἀπὸ τὴν Διδασκαλία τῶν θεοφόρων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, μαθαίνουμε μὲ ποιὸ τρόπο “καταργεῖ” ἡ ταπείνωση τὸ βάρος ἀπὸ ἕναν βαρὺ σταυρό! Πῶς μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ, τὰ ἀδύνατα γίνονται δυνατά!
Ἄν πάρουμε τὸν “πόνο” μας ὁ καθένας, καὶ τὸν ἀναθέσουμε στὴν ἄυλη καλλιέργεια τοῦ πνευματικοῦ ἀγώνα, θὰ ἐκπλαγοῦμε γιὰ τὸ πόσο σύντομα θὰ παίρνουμε ἈΠΑΝΤΗΣΕΙΣ, καὶ τὰ ψυχικὰ ἀδιέξοδα θὰ γίνονται “δρόμος ἁπλότητας καὶ ἐσωτερικῆς ἡσυχίας”! Μόνο ὅποιος δὲν ἔχει προβλήματα(!), δὲν μπορεῖ νὰ καταλάβει ὅτι ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΗΚΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ἘΛΠΙΔΑ! Μὲ τοὺς πρώτους “πνευματικοὺς βλαστοὺς” ποὺ θὰ ξεπροβάλλουν ἀπὸ τὰ Ἅγια Χώματα, Ὁ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ὈΦΘΑΛΜΟΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ἈΡΧΙΖΕΙ ΝΑ ΔΙΑΚΡΙΝΕΙ! Ὁ ἄνθρωπος ἀρχίζει νὰ ἀποκτᾶ ΔΙΑΚΡΙΣΗ στὸ τί θὰ ἀφήσει μέσα του καὶ τί θὰ ἀπορρίψει!
Τὰ μέσα τὰ ὁποῖα μᾶς “παρέχει” ὁ Δίκαιος Ἐργοδότης Πατέρας μας, προκειμένου ἡ ἐσωτερικὴ καλλιέργεια νὰ γίνεται “ἀπόλαυση τῆς ψυχῆς μας”, εἶναι τὰ χαρίσματά μας, ἀνάλογα μὲ τὴν Ἐργασία ποὺ ἀναθέτει στὸ κάθε παιδί Του! Ὁ αἰώνιος καρπὸς εἶναι βαρύτιμος “χρυσὸς ἠθικῆς καθαρότητας”, καὶ δὲν εἶναι μετρήσιμος, τουλάχιστον μὲ τὴν “παρακατιανὴ” χρήση τῶν ἀριθμῶν. Ὅ,τι μπορεῖ νὰ ἀριθμηθεῖ, σαπίζει ἤ καταρρέει! Οἱ ἀριθμοὶ εἶναι εὐτελεῖς, δὲν μποροῦν νὰ περιγράψουν τὸ ἄπειρο, δηλαδὴ αὐτὸ ποὺ θὰ συνεχίζει νὰ ὑπάρχει μετὰ τὴν Συντέλεια τοῦ κόσμου!
Ὁ κόσμος φτιάχτηκε μὲ τὸ ὑλικὸ τῆς Ἀγάπης ἀπὸ τὸν Θεό, ἄρα καὶ ἡ ἀξία μας “λάμπει” μέσα ἀπὸ τὴν ἀγάπη μας πρὸς Ἐκεῖνον! Ὅταν ὁ ἄνθρωπος δὲν δίνει τὴν κύρια προσοχή του στὸ “ἀόρατο χωραφάκι” του, εἶναι ἀνέντιμος πρῶτα μὲ τὸν ἑαυτό του καὶ μετὰ μὲ τοὺς ἄλλους. Ὅταν ἡ ἐργασία του γίνεται ἡ πρώτη προτεραιότητα τῆς ζωῆς του, μακριὰ ἀπὸ τὸν λόγο γιὰ τὸν ὁποῖο τοῦ ἔδωσε αὐτὴ τὴν εὐλογία ὁ Κύριος, τότε καταλήγει σὲ “ΖΗΤΙΑΝΙΑ”! Δὲν ξέρει πώς νὰ τὴν περιγράψει —ἀφοῦ ΔΕΝ ἜΧΕΙ ΔΙΑΚΡΙΣΗ— ἀλλὰ νιώθει ὅτι πρόκειται γιὰ καθημερινὸ “θάνατο”… Γίνεται δηλαδή, αὐτόχειρας!
Ὁ ἄνθρωπος δὲν ἔχασε τὴν θέση του στὸν Παράδεισο ἐπειδὴ εἶχε λίγο φαγητό, ἀλλὰ ἐπειδὴ ὁ πόθος τῆς “ἀξίας” τῆς ψυχῆς, ἔπαψε νὰ εἶναι ἡ προτεραιότητά του! Τὰ “Χώματα” ποὺ δὲν τὰ ἔχει δεῖ ὁ “Ἥλιος” δὲν ἔχουν θρεπτικὰ συστατικά, καὶ ἔχουν ἀνάγκη νὰ κινηθοῦν πρὸς τὴν “Θερμότητα”, προκειμένου νὰ γίνουν γόνιμα. Γι’ αὐτὸ στρεφόμαστε στὸν Ἰησοῦ, νὰ εὐλογήσει τὴν “συγκομιδή”! Ὅσο στρεφόμαστε ἀλλοῦ, ἀντί γιὰ εὐλογία θερίζουμε κεραυνούς, καταιγίδες καὶ πλημμύρες… Ὅποιος “γεωργεῖ” τὸ “ἀόρατο χωραφάκι” τῆς ἀξίας του, ἀποκτᾶ “ἈΞΙΩΜΑ”! Γίνεται ἀξιόμαχος, ἐπειδὴ προσπαθεῖ νὰ φανεῖ ἀντάξιος τῶν μέσων ποὺ τοῦ ἔχει δώσει ὁ Ἀγαπητὸς Ἐργοδότης Πατέρας του!
Ἡ φύση ἔχει τοὺς κανόνες της. Ὅλοι ξέρουμε ὅτι ἡ καλλιέργεια χρειάζεται χρόνο, ὑπομονὴ καὶ ἐπιμονή. Ἀπὸ τὴν πλευρά μας ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ Ὅ,ΤΙ ΠΕΡΝΑΕΙ ἈΠΟ ΤΟ ΧΕΡΙ ΜΑΣ, καὶ μετὰ ὁ χρόνος θὰ κάνει τὴν δουλειά του. Τὸ “ἀόρατο χωραφάκι” τῶν Ἁγίων ἦταν κατάμεστο ἀπὸ “γλυκύτατους” καρπούς, οἱ ὁποίοι παραμένουν σὲ θαυμαστὴ ἀφθονία, κι ἀς μᾶς τρέφουν ὅλους τοὺς Χριστιανούς ἐδῶ καὶ αἰῶνες! Ὅλοι οἱ Ἅγιοι μᾶς καλοῦν νὰ τοὺς ἀκολουθήσουμε! Νὰ ἀποθέτουμε τὶς θλίψεις μας στὸν Χριστό, καὶ νὰ δεόμαστε πεσμένοι στὰ πόδια Του ὑπὲρ εὐκρασίας ἀέρων, εὐφορίας τῶν καρπῶν τῆς ψυχῆς καὶ καιρῶν εἰρηνικῶν!
Πλούσιοι ἐπτώχευσαν καὶ ἐπείνασαν.
Οἱ δὲ ἐκζητοῦντες τὸν Κύριον,
οὔκ ἐλαττωθήσονται παντὸς ἀγαθοῦ!
Τὸ βιβλίο μου εἶναι ἕτοιμο νὰ φτάσει
στὴν ἠλεκτρονικὴ διεύθυνσή σου!
Διαβάζοντάς το, ξεκινᾶς ἕνα ταξίδι ἀπὸ δρόμο ποὺ εἶχε κλείσει ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια στὸν τόπο μας!
Θυμήσου τὰ λόγια μου…
