Ἄν ἡ ψυχή μου ζεῖ στὸν οἶκο τοῦ Θεοῦ, ἔχω τὴν ποιότητα ζωῆς ποὺ ἔχει τὸ ἀγαπημένο τέκνο, καὶ ἀγάλλομαι ἐπειδὴ ΘΑ ΣΥΝΤΑΣΣΟΜΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ, θὰ ζεῖ ὡς ἀγαπημένο τέκνο καὶ τὸ παιδὶ ποὺ μοῦ ἐμπιστεύτηκε ὁ Θεὸς νὰ μεγαλώσω! Ἄν τὸ παιδὶ μεγάλωνε χωρὶς νὰ γνωρίσει τὸν Θεό, ἐπειδὴ τὸ εἴχα “ἀπαγάγει” στὴν ξενιτιὰ τῆς ἀσωτίας, ἀλλὰ ἀηδίασα τὰ ξυλοκέρατα καὶ συγκλονίστηκα ποὺ τὰ κατάπινε καὶ τὸ παιδί, νὰ ξέρω μὲ βεβαιότητα ὅτι μὲ περιμένει Ὁ ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ἘΠΙΣΤΡΟΦΗΣ! Ἀνὰ πάσα στιγμὴ μπορῶ νὰ ἐπανέλθω στὸν δρόμο τοῦ Δημιουργοῦ, ποὺ μοῦ ἔδωσε ἈΞΙΑ, δηλαδὴ ΤΗΝ ΠΝΟΗ ΤΟΥ!
Ἄν στὴν ξενιτιὰ θεωροῦσα τὴν προσευχὴ παραδοχὴ τῆς ἀδυναμίας μου, τώρα, ἡ ἀνάγκη τῆς ὕπαρξής μου γιὰ…νεκρανάσταση καὶ ἐπαναφορὰ στὴν πνευματικὴ πατρίδα ἀποκαλύπτει, ὅτι ἡ προσευχὴ μὲ ἀξιώνει νὰ γευτῶ τὴν Ζωὴ ποὺ δίνει αἴσθηση αἰωνιότητας!
Ὁ Θεὸς δίνει παιδιὰ γιὰ νὰ ζυμώνεται ἡ ψυχὴ μὲ τὸ ἀγαθό, καὶ νὰ πορεύεται ἀπὸ κοινοῦ ἡ οἰκογένεια πρὸς τὴν σωτηρία. Ὅταν ὑπακούω σὲ ἐντολὲς ΟΙΚΕΙΟΘΕΛΩΣ, ἔχω τὸν χρόνο νὰ ἐλέγξω ὅτι ὄντως ὑλοποιοῦνται οἱ προσδοκίες μου. Αὐτὸ σημαῖνει, ὅτι στὴν προσπάθεια νὰ καλλιεργηθῶ αὐτόβουλα στὴν ὑπακοή, ἐκ τῶν πραγμάτων ΕΙΜΑΙ ἘΛΕΥΘΕΡΟΣ ἌΝΘΡΩΠΟΣ!
Οἱ πνευματικοὶ νόμοι ἰσχύουν γιὰ ὅλους, μικροὺς καὶ μεγάλους.
Ὅταν βάζω τὴν σχέση μου μὲ τὸν Θεὸ ὡς ξεκάθαρη προτεραιότητα στὴν ζωή μου, εἶναι σαφὲς ὅτι χρειάζεται νὰ ἘΠΙΒΛΕΠΩ ὅτι ὑπάρχει χῶρος καὶ στὴν καρδιὰ τοῦ παιδιοῦ γιὰ τὸν Θεὸ —ἄρα καὶ τὸν πλησίον. Δηλαδή, ἡ ζωὴ δὲν εἶναι νὰ ἐξασφαλίζει τὸ παιδὶ ἀπὸ ἐμένα ὅσα περισσότερα ὑλικὰ ἀγαθὰ μπορεῖ, ἀλλὰ μέσα ὰπὸ τὶς δύο ἐντολὲς τοῦ Κυρίου γιὰ ἀγάπη, νὰ καλύπτονται ὍΛΕΣ ΟΙ ἈΝΑΓΚΕΣ ΤΟΥ! Τότε θὰ νιώθει ΠΛΗΡΟΤΗΤΑ, καὶ θὰ ἀπολαμβάνει τὴν δροσιὰ τῆς ζωῆς καὶ τὴν εὐλογία τῶν δώρων τοῦ Θεοῦ! Ἡ δουλειὰ τοῦ παιδιοῦ ἐξ ἀρχῆς εῖναι ἡ δημιουργία ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ σχέσης ἈΓΑΠΗΣ καὶ ΤΙΜΗΣ μὲ τὸν Θεὸ, τὸν ἑαυτό του, καὶ τὸν πλησίον.
Δική μου δουλειὰ εἶναι νὰ ἐκγυμνάσω τὸ παιδὶ στὸν ἀόρατο πόλεμο ποὺ τοῦ κάνει ὁ κοινὸς ἐχθρός μας, ὁ ὁποῖος ἐπιχειρεῖ νὰ τὸ παραπλανήσει καὶ νὰ παραβιάσει τὴν κρυστάλλινη συνείδησή του. Ἡ ἐξουσιαστικὴ ἐντολὴ ὑποβιβάζει τὸν ἄνθρωπο σὲ ὑπόδουλο, γιατὶ ἀποσκοπεῖ σὲ βιαιότητα, σὲ αἰχμαλωσία! Ὁ ἐχθρὸς ἀνυπομονεῖ νὰ ἀπομονώσει τὸ παιδὶ, διατάσσοντάς το νὰ συγκρούεται μὲ ὅλους, κάτι ποὺ τὸ ταράζει, τὸ βασανίζει, τὸ τρομοκρατεῖ! Μὲ τὴν βρώμικη σπορά του ὁ ἀντίδικος ἐπιχειρεῖ νὰ καλλιεργήσει τὰ πάθη στὴν ψυχὴ τοῦ παιδιοῦ· τὴν ὑπερηφάνεια, τὴν πλεονεξία, τὴν ἀνυπακοή, τὴν αὐθάδεια, τὴν ἐκδικητικότητα, καὶ ὅσα ἀπαιτοῦνται σὲ ἕναν…τύραννο, ποὺ βρίσκεται σὲ σύγχυση!
Ὁ ἀόρατος πόλεμος εἶναι ἀνελέητος.
Ὁ ἐχθρὸς ἐπιτίθεται βίαια στὴν ψυχὴ τοῦ παιδιοῦ, στρέφοντάς το ἐνάντια στὸ πρόσωπο μὲ τὸ ὅποῖο εἶναι συνδεδεμένη ἡ ψυχή του, δηλαδή ἐνάντια σὲ ἐμένα. Μόλις τὸ παροτρύνει σὲ ἀνυπακοή, ἤ σὲ προσπάθεια ἐπιβολῆς ὙΨΩΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΦΩΝΗ, ἐγὼ ὀφείλω νὰ ἐπέμβω καίρια. Ὅπως προσκυνάω ἐγὼ τὸν Χριστὸ καὶ ξέρω τὴν θέση μου κοντά Του, έτσι ὀφείλει καὶ τὸ παιδὶ νὰ ξέρει τὴν θέση του ἀπέναντί μου, ὥστε νὰ τοῦ δημιουργεῖται “χῶρος” καὶ γιὰ τὴν ὑπακοὴ στὸν Θεό. Ἔχω σχέση μὲ αὐτὸν ποὺ μὲ γέννησε, σημαίνει ὅτι φιλάω τὸ χέρι ποὺ μὲ βοηθάει νὰ στέκομαι στὸ ὕψος μου. Εἶναι ἀνήθικο νὰ τὸ δαγκώσω, δηλαδὴ παράλογο! Ὅπως κάνω μὲ τὸν ἑαυτό μου, θὰ συγκρατήσω καὶ τὸ παιδί, νὰ μὴν πάει ἐνάντια στὴν φύση του! Ἀξιώνοντας σθεναρὰ σεβασμὸ καὶ ὑπακοὴ ἀπὸ τὸ παιδί, δείχνω ἔμπρακτα τὴν δική μου ὑπακοὴ στὸ θέλημα του Θεοῦ, γιὰ τάξη καὶ εὐπρέπεια!
Ἡ ὥρα νὰ κάνω τὸ χρέος μου!
Συντάσσομαι μὲ τὸν Χριστό, σημαίνει ὅτι παιδαγωγῶ τὸ παιδὶ ἔτσι ὥστε νὰ πορεύεται μαζί μου στὸν δρόμο τῆς ἀρετῆς! Ἔχω χρέος νὰ τὸ προστατεύσω ἀπὸ τὸν κακὸ ἑαυτό του, ἀπὸ τὸν βόρβορο τοῦ κόσμου, καὶ ἀπὸ τὸν αἰώνιο ἐχθρό! Οἱ ἐπιθέσεις τοῦ ἀοράτου πολέμου δὲν λυποῦνται τὸ παιδί, ἴσα ἴσα ποὺ τὸ ἀποσυντονίζουν μὲ τὴν ἐσωτερικὴ ὀχλαγωγία, γιὰ νὰ τὸ ἐξωθήσουν στὰ ἄκρα! Ἡ δράση χρειάζεται ἀντίδραση! Ἡ βία ἀπαιτεῖ “ἀντιβία” γιὰ νὰ ἀντισταθμιστεῖ! Ἡ ἔπαρση γεμίζει μυστικὸ τρόμο τὰ ἅγια χώματα τῆς ψυχῆς τοῦ παιδιοῦ καὶ ΕΙΝΑΙ ὭΡΑ ΝΑ ΘΥΜΩΣΩ! Ὁ θυμὸς εἶναι τὸ νεῦρο ποὺ δόθηκε ἀπὸ τὸν Θεὸ στὴν ψυχή, τὸ συναίσθημα ποὺ τὴν δυναμώνει, γιὰ νὰ ἀντεπιτίθεται στὸν θανάσιμο ἐχθρό! ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ὭΡΑ ΓΙΑ ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΗ, ΓΙΑ ΨΕΥΤΟΕΥΓΕΝΕΙΑ, ΓΙΑ…ΔΕΙΛΙΑ! Τὸ παιδὶ δέχεται πνευματικὴ ἐπίθεση! Ὁφείλω νὰ τὸ προστατέψω καὶ νὰ ἀντισταθῶ, βάζοντας ἕνα ΤΕΛΟΣ!
Ὅσο μικρὸ καὶ νὰ εἶναι τὸ παιδί, θὰ ἀπαιτήσω νὰ ζητήσει συγγνώμη, ποὺ παραφέρθηκε —χωρὶς νὰ ξεχνάω ὅτι ἔτσι ὑπερασπίζομαι τὰ ἱερὰ καὶ τὰ ὅσιά μου! Ἄν ἐπιμένει νὰ μὴν παραδέχεται ὅτι ξεπέρασε τὰ ὅρια, ὀφείλω νὰ τοῦ τὰ ὑπενθυμήσω, στερώντας του κάτι. Μόνο ἔτσι θὰ καταλάβει ἀργὰ ἤ γρήγορα τί σημαίνει σεβασμὸς στὶς ἀξίες! Γιὰ παράδειγμα, ἄν εἶναι μωρὸ θὰ μπεῖ στὴν κούνια του μέχρι νὰ σταματήσει τὶς φωνές, ἄν εἶναι μεγαλύτερο θὰ κάτσει στὸν καναπὲ μέχρι νὰ ζητήσει συγγνώμη, κι ἄν εἶναι μεγάλο θὰ χάσει κάποια ὰπὸ τὰ προνόμια ποὺ τοῦ εἶχα παραχωρήσει. Γιὰ νὰ συνέρθει τὸ παιδὶ ἀπὸ τὸν παραλογισμὸ καὶ τὴν ἀλλοφροσύνη τοῦ πάθους, χρειάζεται σύνεση. Ἡ προϋπόθεση γιὰ νὰ διδάξω τὸ παιδὶ σὲ ποιὸ σημεῖο ταπείνωσης θέλω νὰ τὸ “φέρω”, εἶναι νὰ ἜΧΩ ἘΓΩ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ ὥς τὸ τέλος καὶ νὰ τὴν βλέπει, μιὰ καὶ ΠΑΡΙΣΤΑΜΑΙ ἘΝΩΠΙΟΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, ΚΑΙ ὙΠΕΡΑΣΠΙΖΟΜΑΙ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΟΥ!
Μόλις ἠρεμήσει τὸ παιδὶ θὰ παραδεχτεῖ —μὲ τὸν τρόπο του— ὅτι ΤΕΡΜΑΤΙΣΤΗΚΕ ἡ ταραχή του! Ὅταν ὁ ἐχθρὸς δεῖ τὴν ταπείνωσή μου θὰ φύγει. Μὲ τὴν ἀποκατάσταση τῆς ἡσυχίας μέσα του, τὸ παιδὶ θὰ εἶναι σὲ θέση νὰ μιλήσει καὶ πάλι λογικά. Βλέποντάς με, ὅτι χειρίζομαι τὶς δυσκολίες μὲ τρόπο ποὺ μᾶς συμφέρει πνευματικά, θὰ διδάσκεται τὴν ἈΝΔΡΕΙΑ, ποὺ ἀνέκαθεν χαρακτηρίζε τὸν Ἑλληνορθόδοξο λαό του! ΜΕ ΤΟΝ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΟ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΥΝΕΡΧΕΤΑΙ ἈΠΟ ΤΟ ΨΕΜΑ ποὺ τὸ συγκλόνισε, καὶ ἘΛΕΥΘΕΡΩΝΕΤΑΙ! Μέσα ἀπὸ τὰ βιώματα ἀρχίζει νὰ διακρίνει πότε εἶναι “ἐλεύθερο”, καὶ πότε ὄχι. Μεγαλώνοντας διδάσκεται τὰ πάντα γιὰ τὴν ἀπόκτηση τῆς πνευματικῆς ἐλευθερίας, ὥστε στὴν ἐνήλικη ζωή του νὰ βιάζει τὸν ἑαυτό του, γιὰ νὰ ἁρπάξει τὴν βασιλεία τῶν οὐρανῶν!
Εἰ ὁ Θεὸς μεθ' ἡμῶν, οὐδεὶς καθ' ἡμῶν!
Τὸ βιβλίο μου εἶναι ἕτοιμο νὰ φτάσει
στὴν ἠλεκτρονικὴ διεύθυνσή σου!
Διαβάζοντάς το, ξεκινᾶς ἕνα ταξίδι ἀπὸ δρόμο ποὺ εἶχε κλείσει ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια στὸν τόπο μας!
Θυμήσου τὰ λόγια μου…
