«Ἱεροθέα, αὐτὸς ὁ φόβος χαρίζεται ἀπὸ τὸν Θεὸ στὸν ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος ἔκτοτε συνδέεται μὲ τὸν Ὕψιστο μέσῳ τῆς πίστης. Μόλις ἔνοιωσα αὐτὴν τὴν ἔλλαμψη μέσα στὴν καρδιά μου κατάλαβα νὰ ἀνοίγουν διάπλατα, κάποια ἐσωτερικὰ μάτια ποὺ ἦταν σὲ θέση νὰ “βλέπουν” μόνο ὅ,τι νοιώθεται· νοιώθοντας τὸν φόβο Θεοῦ, μία ἰσχυρὴ συγκίνηση μοῦ προκαλοῦσε δέος μαζὶ μὲ θαυμασμὸ μπροστὰ στὸ Μεγαλεῖο τοῦ Θεοῦ, ἐνῶ τὴν ἴδια στιγμὴ συναισθάνομουν τὴν δική μου πνευματικὴ φτώχεια. Ὁ φόβος Θεοῦ μοῦ ἔδειχνε ὅτι ἤμουν ἀνάξια ἑνὸς τέτοιου Θεοῦ, καὶ αὐτὸ ἦταν τὸ κίνητρο ποὺ μὲ φλόγισε γιὰ νὰ παραδοθῶ ἐξ ὁλοκλήρου στὸ θέλημά Του! Αὐτὴ ἡ εὐλάβεια, ὁ βαθὺς σεβασμὸς γιὰ τὰ ἀθέατα ποὺ μοῦ γνώρισαν τὴν ὕπαρξή τους ξύπνησαν τὴν ψυχή μου, βεβαιώνοντάς με πὼς ὅσο στηριζόμουν μόνο στὰ μάτια τοῦ σώματος, ἐξ αἰτίας τῶν ὁποίων ἡ ἀλήθεια ἔμενε ἀθέατη, ζοῦσα σὰν τυφλή! Ἡ ψυχή μου ἐννόησε ὅτι ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΙ ΑΛΛΑ ΑΓΑΘΑ, ποὺ τὴν τρέφουν ἀπὸ αὐτὴ τὴν ζωὴ ἐπειδὴ συγγενεύω μὲ τὸν οὐρανό, κι αὐτὸ μοῦ ἔδωσε “φτερὰ” γιὰ νὰ ξεβολεύομαι ἀπὸ ὅ, τι μὲ κρατοῦσε στὴν πλάνη! Τὸ ἀγαθὸ ἔρχεται ἀπὸ τὴν γνώση τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ ψυχή μας σώζεται, ἀρκεῖ ἀντὶ γιὰ τὸ δικό μας θέλημα νὰ κάνουμε τὸ θέλημα τοῦ Χριστοῦ! Μόνο ὅταν ὑπηρετοῦμε τὸ καλὸ εἴμαστε ἐλεύθεροι!».
«Ἄλλο εἶδος ἐλευθερίας εἶχα στὸ μυαλό, Ἰωάννα, ποὺ σίγουρα θὰ ξεπερνάει κάθε εἶδος φόβου! Τὸ ζητούμενο εἶναι νὰ σταματήσουν οἱ δικοί μου νὰ κάνουν “τὰ πάντα” γιὰ νὰ μὲ προστατεύουν! Στὴν ἡλικία μου εἶναι “λογικὸ” νὰ τὰ κάνω καὶ λίγο σαλάτα, δὲν πειράζει ἄν δὲν εἶμαι τόσο ὥριμη ὅσο ἐκεῖνοι στὴν ἐποχή τους. Ἡ πεποίθησή τους ὅτι ἔχουν χρέος νὰ σκέφτονται πρὶν ἀπὸ ἐμένα, γιὰ ἐμένα, τοὺς δίνει τὴν ἱκανοποίηση ὅτι κάνουν τὸ σωστό, ἀλλὰ τὰ παράπονά τους γιὰ τὴν ἀχαριστία μου δὲν σταματᾶνε ποτέ, οὔτε καὶ ἡ δική μου ἀγανάκτηση μὲ τὴν ἀσφυξία τῆς γυάλας! Τὸ κορυφαῖο εἶναι ὅτι ὁ πατέρας μου ἔχει “καταναλώσει” ἄπειρες ταινίες καὶ τηλεκολαστικὲς σειρὲς —ὅπως τὶς λὲς ἐσὺ— καὶ οἱ διάλογοι μέσα στὴν οἰκογένεια εἶναι πιστὴ ἀντιγραφὴ τῆς “ἐμπνευσμένης” γκρίνιας τους, τῆς ἀσυνεννοησίας καὶ ὅλου τοῦ χάους ποὺ προσφέρει(!) ἡ τέχνη τοῦ θεάματος· ποὺ στὸν κεντρικὸ ῥόλο ἔχουν συνήθως κάποιον “διαβολεμένο” μὲ ἐξουσία, ποὺ μισεῖ ἀθεράπευτα τοὺς ἄλλους καὶ τοὺς κάνει τὴν ζωὴ μία κόλαση, “εὐελπιστώντας” νὰ τοὺς καταστρέψει!».
Δὲν μπορῶ νὰ πῶ ὅτι δὲν καταλαβαίνω τὴν Ἱεροθέα, ἐπειδὴ μέχρι λίγους μῆνες πρὶν βρισκόμουν στὴν ἴδια ἀκριβῶς συχνότητα. Ὅταν ζεῖς μέσα στοὺς ΤΥΠΟΥΣ ἔχεις ἀνάγκη νὰ φαίνεσαι ὅτι εἶσαι σωστός, ὅμως ὅταν δὲν σὲ βλέπουν οἱ ἄλλοι παρεκτρέπεσαι εὔκολα. Ὕστερα δίκαιος χαρακτηρίζεσαι ὅταν ἔχεις τὴν μεγάλη καρδιὰ ποὺ βοηθάει τοὺς ἄλλους καὶ δὲν τοὺς ἀδικεῖ, ἀλλὰ στὸ… δικό σου ὄνομα, καὶ ὄχι στὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου! Μὲ τοὺς ὑποκριτικοὺς κανόνες ποὺ ἐπινοεῖς, διδάσκεις ὅτι ἡ ὑποκρισία ἀποτελεῖ τὴν κανονικότητα, ἔτσι ὥστε νὰ αὐτοδοξάζεσαι. Ἀντὶ νὰ στηρίζεσαι στὴν βοήθεια τοῦ Χριστοῦ γιὰ νὰ προστατεύεσαι ἀπὸ τὰ βάσανα τῆς ζωῆς, διαρκῶς ἀναζητᾶς τὶς “σωστὲς” συμμαχίες μὲ τοὺς “κατάλληλους” ἀνθρώπους, ποὺ ἔχουν τὴν δική τους ἀνειλικρίνια καὶ τὶς βεβαιότητες γιὰ τὶς ἱκανότητές τους. Ἐπειδὴ ὅμως χρησιμοποιεῖς τὴν δύναμή σου ἐπιθετικά, ἀφοῦ δὲν καταφέρνει νὰ βάλει στὴν “θέση τους” ὅσους δὲν συνεννοοῦνται μαζί σου, ἐπιστρέφει πίσω καὶ ἀποδεκατίζει ἐσένα. Ἀπὸ παλιὰ ἀκολουθοῦσα κάθε τόσο τυπικὰ τὴν γιαγιά μου στὴν ἐκκλησία, καὶ ἐκεῖ βρίσκαμε καὶ τὴν ἀδερφὴ τοῦ πατέρα μου. Ὅμως καμία ὠφέλεια δὲν προκύπτει ἀπὸ τὸ νὰ γνωρίζει ὁ ἄνθρωπος τὰ θεῖα λόγια, ἄν ἀπουσιάζει ἡ εὐσεβὴς ζωὴ ποὺ ἀρέσει στὸν Κύριο. Αἰτία ὅλων τῶν κακῶν εἶναι ἡ πλάνη, ἡ ἀπάτη τοῦ κόσμου καὶ ἡ ἄγνοια τοῦ Θεοῦ. «Μόνο ὅταν κάνουμε καλὴ χρήση τοῦ λογικοῦ μας, εἴμαστε ἄξιοι νὰ λεγόμαστε ἄνθρωποι· δηλαδὴ ὅταν δεχόμαστε συμβουλὴ γιὰ τὴν διόρθωσή μας, ἀφοῦ ὁ ἀδιόρθωτος γίνεται ἀπάνθρωπος! Μόλις ὁ συνετὸς ἄνθρωπος μάθει ὅτι εἶναι ἀθάνατος, μισεῖ κάθε αἰσχρὴ ἐπιθυμία καὶ παύει νὰ κατηγορεῖ τοὺς ἄλλους γιὰ τὶς δικές του ἁμαρτίες, ποὺ ἔκανε ὅσο δὲν δάμαζε τὸν θυμὸ καὶ τὴν ἐπιθυμία του. Ὅσοι ζοῦν μετρημένη καὶ ἐνάρετη ζωὴ ἀπομακρύνουν τοὺς ἐπίπλαστους τρόπους, ὁπότε καὶ ἀπὸ κινδύνους γλυτώνουν καὶ δὲν ἔχουν ἀνάγκη ἀπὸ φύλακες! Ἐγὼ δὲν ξεχνάω πὼς ὅσοι ξεγελιοῦνται ἀπὸ τὶς ἐλπίδες τους σὲ βιοτικὰ πράγματα, καὶ περιορίζουν τὸν ἄριστο βίο μόνο στὰ λόγια, εἶναι σὰν νὰ μὴν ξέρουν νὰ χρησιμοποιοῦν τὰ ἰατρικὰ φάρμακα ποὺ κρατᾶνε!». Δυστυχῶς, ἡ Ἱεροθέα δὲν εἶχε κανέναν γιὰ νὰ τὴν πάρει μαζί του στὴν ἐκκλησία, ὅπως ἐγώ, κι αὐτὸ ἔπαιζε σημαντικὸ ῥόλο.
«Δὲν τὰ ξέρω αὐτὰ ποὺ μοῦ λές. Ξέρω μόνο ὅτι ταλαιπωροῦμαι ἀπὸ τὶς συγκρούσεις μὲ τοὺς δικούς μου, καὶ τὰ ἀλληλοαναιρούμενα συναισθήματα καὶ τὶς ἀμφιβολίες. Εἶχα χρέος νὰ φανταστῶ τὴν εἰκόνα τοῦ “καλύτερου ἑαυτοῦ μου”, καὶ ὅποτε μοῦ λένε ὅτι εἶναι δικό τους χρέος νὰ μὲ προστατεύουν ἀπὸ αὐτή, ἀρχίζει νὰ μὲ βασανίζει ἀνυπόφορα ἡ ἐσωτερικὴ πάλη τῶν ἀντιφαντικῶν σκέψεων».
«Τελευταῖα κάτι μέσα μου ἐπιμένει πῶς “κάνω τὸ χρέος μου”, σημαίνει ὅτι αὐτὸ ποὺ κάνω μὲ “ξεχρεώνει”! Δὲν μοῦ προσθέτει βάρος ἀπὸ τὶς παρεξηγήσεις. Χρέος εἶναι αὐτὸ τὸ ψυχοσωτήριο καλὸ ποὺ φανερώνεται στὰ μάτια τῆς ψυχῆς μας, σχετικὰ μὲ κάτι ποὺ εἶναι στὸ χέρι μας γιὰ νὰ γίνει, καὶ ἡ συνείδηση μᾶς ἐνημερώνει ὅτι ΔΕΝ ΝΟΕΙΤΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟ ΚΑΝΟΥΜΕ! Ἀντιτίθεται δηλαδὴ στὴν περίπτωση νὰ ἀρνηθοῦμε τὸν δρόμο ποὺ εἶναι μὲν ἀνηφορικὸς καὶ δύσκολος, ἀλλὰ βεβαιώνει τὴν ψυχὴ ὅτι κρατώντας τὸ χέρι τοῦ Κυρίου, θὰ πορεύεται πρὸς τὴν ἀνάστασή της!».
«Τέλος πάντων, ἐμένα τὸ μυαλό μου αὐτὰ δὲν χωράει· αὐτὸ ποὺ εἶπες χθές, ὅτι ὁ ἄνθρωπος φτιάχτηκε νὰ ἐλεεῖται μόνο ὅταν ἐλεεῖ, μοῦ φαίνεται κάπως ἀφελές! Γενικὰ δυσκολεύομαι νὰ ἀκούω γιὰ “θεωρίες” ποὺ οὔτως ἤ ἄλλως… δὲν ἐπιβεβαιώνονται! Γιὰ πές μου τώρα, θὰ πᾶς τὸ Σάββατο στὸ πάρτυ τῆς Ἑλένης;».
Μοῦ εἶναι δύσκολο νὰ ἐπικοινωνήσω μὲ ἀνθρώπους ποὺ βλέπουν μονάχα τὴν ὕλη, ἐπειδὴ βλέπουμε διαφορετικὰ πράγματα. Ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ ἄνοιξαν τὰ μάτια τῆς ψυχῆς, στὴν ἀνάγνωση τοῦ ἱεροῦ Εὐαγγελίου πρόσεχα στὰ λόγια τὴν οὐσία. Στὴν περίπτωση τοῦ παράλυτου ποὺ τὸν κατέβασαν μὲ ὅλο τὸ κρεβάτι, ἡ ἀσθένειά του φαινόταν μὲ τὰ μάτια τοῦ σώματος, ἀλλὰ ὁ Κύριος ἔβλεπε καὶ τὴν ἀσθένεια τῆς ψυχῆς του, ὅπως καὶ αὐτὴ τῶν ὑποκριτῶν. Καὶ ἐνῶ ἀποκάλυψε τὶς σκέψεις τους ὄχι μόνο δὲν παραδέχτηκαν τὴν “λέπρα” τῆς ψυχῆς τους, ἀλλὰ οἱ ἀπάνθρωποι ὀργίστηκαν ποὺ ὁ Κύριος ὡς Ἱατρὸς τῶν ψυχῶν, συνέδεσε τὴν ἐμφανὴ ἀσθένεια μὲ τὴν ἀφανὴ καὶ ἀπάλλαξε τὸν παράλυτο ἄνθρωπο καὶ ἀπὸ τὶς δύο!
Μόλις βγῆκε καὶ ὁ τελευταῖος ἀσθενὴς τῆς θείας μου, μπῆκα μὲ ἀνυπομονησία μέσα στὸ ἰατρεῖο της. Ἤξερα ὅτι θὰ ἔβαζε τὰ ὀδοντιατρικὰ ἐργαλεῖα της γιὰ ἀποστείρωση, ὁπότε εἶχα χρόνο γιὰ νὰ ῥωτήσω αὐτὰ ποὺ ἤθελα. «Θεία, ὁ παράλυτος ποὺ ἀκούσαμε στὸ Εὐαγγέλιο δόξαζε τὸν Κύριο μόλις σηκώθηκε ἀπὸ τὸ κρεβάτι, πράγμα ποὺ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΝΕ ὅτι ἡ ψυχή του ὄντως καθάρισε! Ὅμως πῶς εἶναι δυνατὸν τὰ μέλη μιᾶς ὁλόκληρης κοινωνίας νὰ… μὴν ξέρουν ὅτι εἶναι ἄρρωστα; Θέλω νὰ πῶ, πῶς γίνεται οἱ ἄνθρωποι ποὺ στὴν ἐποχή μας θεωροῦνται ἔξυπνοι, νὰ μὴν ξέρουν ὅτι ἔχουν ἁμαρτίες;». Εὐτυχῶς ὁ Χριστὸς μοῦ ἔδωσε ἀνθρώπους μὲ πίστη, ποὺ εἶναι πρόθυμοι νὰ μὲ “κατεβάσουν ἀπὸ τὴν στέγη” γιὰ νὰ θεραπευτῶ!
«Ὁ λογικὸς ἄνθρωπος ἐξετάζει τί ταιριάζει στὴν ψυχή του, προκειμένου νὰ πράξει αὐτὰ ποὺ τὴν συμφέρουν καὶ νὰ ἀποφύγει ἐκεῖνα ποὺ τὴν βλάπτουν. Ὅμως ἀπὸ τὴν ἄγνοια τοῦ Θεοῦ γεννιέται τὸ κακό, ποὺ κάνει τὴν ψυχὴ νὰ φέρεται σὰν “μεθυσμένη”· ἐνῶ εἶναι δοῦλος τῶν παθῶν καὶ τῆς ὕλης, ὁ δυστυχισμένος καὶ ἄθλιος ἄνθρωπος νομίζει τὴν κακία γιὰ “στόλισμά του” καὶ… χαίρεται γι’ αὐτή! Ἡ ἄγνοια τοῦ Θεοῦ ἰσοδυναμεῖ μὲ ἀναισθησία καὶ μωρία τῆς ψυχῆς, ἡ ὁποία δὲν ἀναλογίζεται τὶς μετὰ θάνατον συνέπειες· πάντως ἐκεῖνοι ποὺ ζοῦν μὲ κακία, εἶναι ἀδύνατον νὰ ἀποκτήσουν τὴν ἀθάνατη ζωή! Τὰ πάθη μένουν ἀγιάτρευτα, καὶ ἀπὸ τὴν χρόνια πληγὴ τῆς κακίας προκαλεῖται σάπισμα τῆς ψυχῆς, γεγονὸς γιὰ τὸ ὁποῖο ὁ Θεὸς δὲν εὐθύνεται, ἐφόσον ἔχει δώσει στοὺς ἀνθρώπους γνώση, ἐμπειρία, αὐτεξουσιότητα και ἐπιτηδειότητα νὰ νοοῦν». Σταμάτησε γιὰ λίγο τὴν δουλειὰ ποὺ ἔκανε, καὶ μὲ κοίταξε. «Ἰωάννα, ἡ κακία εἶναι πάθος ποὺ ὀφείλεται στὴν φύση τῆς ὕλης. Ἑπομένως δὲν γίνεται νὰ ὑπάρξει σῶμα χωρὶς κακία, τὴν ὁποία γεννάει ἡ ἀμέλεια καὶ ἡ ὀκνηρία τῶν ἀνθρώπων. Ἀπὸ τὴν κακὴ προαίρεσή τους οἱ δαίμονες ἔγιναν πονηροί, ὅπως καὶ οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι. Ἐκεῖνοι ποὺ δὲν ἀρκοῦνται σὲ αὐτὰ ποὺ χρειάζονται γιὰ νὰ ζοῦν ἀλλὰ ἐπιθυμοῦν περισσότερα, ὑποδουλώνουν τὸν ἑαυτό τους στὰ πάθη ποὺ ταράζουν τὴν ψυχή, μὲ λογισμοὺς καὶ φαντασίες. Ἡ λογικὴ ψυχὴ ἀποβάλλει τὸ βάρος τῆς ὕλης, δηλαδὴ τὴν κακία, καὶ καθὼς ἐλευθερώνεται ἀπὸ τὸ βάρος γνωρίζει τὸν Χριστό, ὁ Ὁποῖος τὴν στεφανώνει ὡς νικήτρια τῶν παθῶν τῆς κακίας καὶ τῆς ὕλης».
Γιὰ νὰ ἐντοπίσω ποῦ ὑπῆρχαν ἀναπάντητα σημεῖα, προσπάθησα νὰ παρατηρήσω τὰ βιώματά μου. «Μὰ ὅταν ἡ ψυχὴ ἀναγνωρίσει τὴν κακία, τὴν μισεῖ σὰν βρομερότατο θηρίο! Ἀπὸ τὴν πικρὴ πείρα της μαθαίνει νὰ ἀποστρέφεται ὅλες τὶς κακὲς ἡδονὲς σὰν παγίδες, καὶ προτιμάει τὴν θεοφιλὴ ζωή! Ἡ γνώση καὶ ὁ φόβος Θεοῦ θεραπεύουν καὶ ἐλευθερώνουν τὴν ψυχὴ ποὺ ἀγωνίζεται κατὰ τῶν παθῶν ποὺ τῆς προξενεῖ ἡ ὕλη, καὶ μὲ τὴν καταφρόνηση τῶν πρόσκαιρων, μεταβάλλει τὴν θνητότητα σὲ ἀθανασία! Ἀπὸ ἐσένα εἶχα ἀκούσει πὼς γιὰ νὰ γνωρίσουμε καὶ νὰ κατανοήσουμε τὴν ἀλήθεια, ὁ δρόμος εἶναι ὁ νοῦς μας— μὲ τὸν ὁποῖο εἶναι δυνατὸν νὰ δοῦμε τὸν Θεό· ὁπότε στὴν ἀναζήτηση τῆς ἀλήθειας δὲν χρειάζεται τίποτα ἄλλο παρὰ ἡ γνώση τοῦ ἑαυτοῦ μας! Γιατὶ οἱ ἄνθρωποι δὲν γνωρίζουν τίποτα γιὰ τὸν ἑαυτό τους, ὥστε νὰ μάθουν ὅτι ἔχουν ἁμαρτίες;», ξαναρώτησα, νομίζοντας ὅτι ἐγὼ δὲν ἔβλεπα τὸ προφανές.
«Ἐπειδὴ οἱ αἱρετικοὶ ἀρνοῦνται ὅτι κάθε ἄνθρωπος ἔχει ψυχή, καὶ μάλιστα μὲ λογικὸ νοῦ, καὶ ἐπιμένουν ὅτι δὲν εἶναι τίποτα περισσότερο, ἀπὸ τὸ σῶμα του ποὺ φαίνεται… Ἀπὸ τὴν ἐποχή του ὁ αἱρεσιάρχης Ἄρειος πολέμησε τὴν Ἁγία Τριάδα, ξεστομίζοντας τὸ βδέλυγμα ὅτι ὁ Λόγος ἦταν ἁπλὸ κτίσμα τοῦ Πατέρα Θεοῦ, μὴ μετέχοντας καὶ μὴ γνωρίζοντας, τῆς Θείας Οὐσίας! Ὅμως δὲν εἶναι ἴδιο τῶν ἀνθρώπων ποὺ “ἔχουν νοῦ”, νὰ ἀρνοῦνται τὸν Θεό, ποὺ ἔφτιαξε τὸν νοῦ! Ὁ Σωτήρας Χριστὸς τὸ λέει καὶ βεβαιώνει: “ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ ὑπάρχει μέσα σας!”».
«Τί σχέση ἔχουμε ἐμεῖς μὲ τοὺς προδότες τοῦ Χριστοῦ; Ὁ Ὀρθόδοξος αἰσθάνεται ὅτι ὀφείλει νὰ ὁδηγεῖται ἀπὸ πνευματικὲς ἐπιταγές, καὶ ὅτι ἔχει τὴν ὑποχρέωση νὰ γίνει ὄν ἠθικῶς ἐλεύθερο, ὑποτασσόμενο στὸν Νόμο τοῦ πνεύματος! ΕΙΝΑΙ ΧΡΕΟΣ ΜΑΣ!».
«Γιὰ νὰ δοῦμε τὰ πάντα στὶς σωστὲς διαστάσεις τους, χρειάζεται νὰ ποῦμε ὅτι ὅπως δὲν ὑπάρχει κανεὶς ἀνώτερος τοῦ Θεοῦ στὸν οὐρανό, ἔτσι δὲν ὑπάρχει κανένα κτίσμα ἀνώτερο τοῦ ἀνθρώπου πάνω στὴν γῆ. Ὁ Ἀδὰμ ἦταν γεμάτος ἀπὸ κάθε σοφία καὶ σύνεση, χάρη στὸ “κατ’ εἰκόνα” μὲ τὸ ὁποῖο τὸν προίκισε ὁ Θεός. Τοῦ ἔδωσε τὴν γνώση καὶ τὴν ἐπιστήμη, ὥστε νὰ δοξάζει τὸν Κύριο γιὰ τὰ θαυμαστὰ ἔργα Του! Θέλοντας νὰ ἱκανοποιήσει τὴν ἔφεσή του γιὰ γνώση ἤθελε νὰ μάθει γιατὶ φθείρεται, καὶ χάνεται τὸ κάθε τι, ὅπως καὶ γιατὶ ὑπάρχει. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ ἄνθρωπος ἔχει σφοδρὴ ἐπιθυμία νὰ ἐρευνήσει καὶ νὰ σπουδάσει τὴν φύση καὶ τὸν κόσμο στὸν ὁποῖο βασιλεύει. Χάρη στὸ λογικὸ καὶ τὸ ἐξουσιαστικὸ ποὺ τοῦ χάρισε ὁ Κύριος, ὁ Ὁποῖος τοῦ ἐμπιστεύτηκε ὁλόκληρη τὴν ὁρατὴ δημιουργία γιὰ νὰ ἐξουσιάζει, ὁ ἄνθρωπος ἀνακαλύπτει, ταξινομεῖ, καὶ διατυπώνει τοὺς φυσικοὺς νόμους, ἐπιχειρώντας νὰ δημιουργήσει μία ἑνιαία εἰκόνα τοῦ κόσμου. Ὅμως ὁ διἀβολος φθονεῖ τὸν Ἀδὰμ καὶ στὴν γῆ, καὶ πασχίζει μέσα στοὺς αἰῶνες νὰ τοῦ ἀφαιρέσει κάθε ἐξουσία ποὺ τοῦ ἔδωσε ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Στρέφεται στὶς ψυχὲς ποὺ δὲν ἔχουν ἡνίοχο τὸν νοῦ γιὰ νὰ σφίγγουν, νὰ ἀναχαιτίζουν καὶ νὰ κυβερνᾶνε τὰ πάθη τῆς λύπης καὶ τῆς ἡδονῆς —οἱ ὁποῖες ψυχὲς χάνονται σὰν τὰ ἄλογα ζῶα— καὶ τὶς σέρνει νὰ ἀποκτήσουν ἀκόμα καὶ μὲ τὴν βία τὰ πρόσκαιρα ἀγαθά· ἀφοῦ οἱ ἄθλιες δὲν βλέπουν τὸ αἰώνιο συμφέρον τους, ἀγαπώντας τὰ ἔργα τῆς κακίας μεθᾶνε ἀπὸ τὴν ἄγνοια τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ ψυχή τους ζαλίζεται, καὶ συμπράττει μὲ τὸν διάβολο ὥστε αὐτὸς νὰ διαιρεῖ γιὰ νὰ βασιλεύει… Στὴν προσπάθειά τους λοιπὸν ΟΙ ΥΛΙΣΤΕΣ —μετὰ τὸν Μεσαίωνα— νὰ κρύψουν τὴν ἀλήθεια, ὅτι ἡ κτίση δημιουργήθηκε ἀπὸ μία ἀνώτερη καὶ Ὕψιστη Αἰτία, κατέφευγαν συστηματικὰ στὴν διαστρέβλωση τῆς πραγματικότητας. Γιὰ νὰ πολεμήσουν τὸν Ἰησοῦ καὶ νὰ ξεριζώσουν τὴν Χριστιανικὴ πίστη, μεταξὺ ἄλλων μηχανεύτηκαν καὶ τὸν ἐπιστημονικοφανὴ νόμο τῆς αἰτιότητας, σύμφωνα μὲ τὸν ὁποῖο δύο γεγονότα σχετίζονται μεταξύ τους μὲ τὴν σχέση αἰτίας καὶ ἀποτελέσματος, καὶ ποὺ ἀρνεῖται… τὴν διαμεσολάβηση τοῦ Θεοῦ. Ὑποτίθεται πὼς ὁ νόμος αὐτὸς ῥύθμιζε ὅλα τὰ φαινόμενα τοῦ φυσικοῦ κόσμου, μέσα στὸ “χωρὶς ὅρια” καὶ… ΑΥΘΥΠΑΡΚΤΟ σύμπαν(!), ὅπως ὑποστήριζαν μὲ πάθος. Ὅλες οἱ αὐθαίρετες θεωρίες ποὺ γεννοῦσε τὸ ζοφῶδες μυαλό τους, ἀποτελοῦσαν σκόπιμες παρερμηνεῖες καὶ διαστρεβλώσεις τῶν ἐπιστημονικῶν ἐπιτευγμάτων, μὲ σκοπὸ τὴν ἐπιστήμη ποὺ μᾶς ἔδωσε ὁ Κύριος ἐκεῖνοι νὰ τὴν ἀνυψώσουν σὲ “ὕψιστη ἀλήθεια”, δηλαδὴ νὰ τὴν ἀναδείξουν σὲ… ΚΟΣΜΟΕΙΔΩΛΟ! Ἐξ ὁρισμοῦ τὸ εἴδωλο εἶναι νεκρό· ὅσοι τὸ λατρεύουν ζοῦν καθ’ ὁμοίωσή του, δηλαδὴ γίνονται νεκρὲς ψυχὲς μέσα σὲ σώματα ποὺ κινοῦνται! Μέ τὸν συστηματικὸ ὑποβιβασμὸ τοῦ πνεύματος καὶ τὴν κατειρώνευση τῶν χριστιανικῶν ἰδεωδῶν, οἱ ἀνώτερες ψυχικὲς δυνάμεις καὶ ἡ ἀνθρώπινη συνείδηση παρουσιάζονταν ὡς εὐτελισμένες, ὥστε νὰ παρασύρουν μαζὶ καὶ τὸ βαθύτερο νόημα ποὺ ἔδινε στὴν ζωὴ ἡ εὐλάβεια… Ὁ στόχος τοῦ ὑλισμοῦ εἶναι νὰ ΚΑΘΗΛΩΣΕΙ ΤΟΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΟΡΙΖΟΝΤΑ τοῦ ἀνθρώπου, γιὰ νὰ μὴν μπορεῖ νὰ ἐπεκταθεῖ πέρα ἀπὸ ἐκεῖνο ποὺ βλέπουν τὰ μάτια του. Ἄς μὴν κρυβόμαστε, ἡ φύση τῆς ΥΛΟΦΡΟΣΥΝΗΣ εἶναι Η ΩΜΟΤΑΤΗ ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΕΙΑ! Ἀπὸ τὴν ἄλλη, ἡ ἐπιστήμη τῆς φυσικῆς δημιουργοῦσε στοὺς πιὸ ἐπιπόλαιους ἀπὸ τοὺς ἐπιστήμονες τοῦ πρώτου καιροῦ, ΑΙΣΘΗΜΑ ΑΥΤΑΡΚΕΙΑΣ καὶ ΕΓΩΙΣΜΟΥ· καὶ γενικὰ ἀποκοίμιζε μὲ τὴν ψευδαίσθηση ὅτι οἱ ἀνακαλύψεις της ἀποτελοῦσαν πλῆγμα κατὰ τῆς πίστης!». Ἡ θεία σηκώθηκε γιὰ νὰ βγάλει τὴν λευκὴ ποδιά της, χωρὶς νὰ πάρει τὴν σκέψη ἀπὸ ὅσα εἶχα τὴν περιέργεια νὰ ἀκούσω. «Ὁ Γαλιλαῖος δικάστηκε ἐπειδὴ τὸ περιβάλλον τοῦ Πάπα μὲ ὅλους τοὺς ὁμοφρονοῦντες ἰσχυρίζονταν ἐπανειλημμένα, πὼς ἡ “ἐπιστημονικὴ ἀλήθεια” δὲν μπορεῖ νὰ συμβιβαστεῖ μὲ τὴν θρησκευτικὴ ἑρμηνεία τοῦ κόσμου! Ὁ ἴδιος ὁ Γαλιλαῖος ἔλεγε: “Θαυμάζω ἀπεριόριστα καὶ ἄπειρα εὐγνωμονῶ τὸν Θεό, ὁ Ὁποῖος εὐδόκησε νὰ μοῦ ἐπιτρέψει νὰ ἀνακαλύψω τόσο μεγάλα καὶ ἐκπληκτικά!”. Τὸ ἴδιο ἔγινε καὶ μὲ τὸν Κοπέρνικο· ὅταν οἱ περισσότεροι πίστευαν πὼς ἡ καινοφανὴς θεωρία του, ὅτι “ἡ γῆ δὲν ἦταν τὸ κέντρο τοῦ κόσμου”, θὰ ἦταν ἡ μόνιμη καταστροφὴ τοῦ Χριστιανισμοῦ, ὁ ἴδιος ἀψήφισε τὴν Ἱερὰ Ἐξέταση ὁμολογώντας ὅτι ὑπάρχει στὸ σύμπαν, θαυμάσια συμμετρία καὶ καθορισμένη σχέση ἁρμονίας στὴν κίνηση καὶ τὸ μέγεθος τῶν οὐρανίων σωμάτων!».
«Μπερδεύτηκα. Ἤ μπερδεύτηκες ἐσύ, καὶ τὰ εἶπες ἀνάποδα. Μᾶλλον οἱ παπικοὶ εὐγνωμονοῦσαν τὸν Θεὸ καὶ θαύμαζαν τὴν ἁρμονία τοῦ σύμπαντος, καὶ γι’ αὐτὸ ἀντιτάσσονταν στοὺς ἐρευνητές, ποὺ μιλοῦσαν γιὰ καινούργια πράγματα…».
«Εἶναι παράδοξο, ἀλλὰ ὁ ἀγώνας τῶν ἐπιστημόνων τοῦ 17ου αἰώνα δὲν ἦταν ἀγώνας τῆς “ἐπιστήμης” κατὰ τῆς “θρησκείας”, ἀλλὰ ἀγώνας κατὰ τῶν παλαιότερων φιλοσοφικῶν ἰδεῶν! Τὸν Γαλιλαῖο καὶ τοὺς ὅμοιούς του πολεμοῦσαν μὲν δυτικοὶ θεολόγοι καὶ κληρικοί, ἀλλὰ ἦταν “λόγιοι” κληρικοί· δηλαδὴ ταυτόχρονα ἦταν καὶ ἐπιστήμονες και φιλόσοφοι, ὑπὸ τὴν ἔντονη ἐπίδραση τῶν Πλατωνικῶν καὶ κυρίως τῶν Ἀριστοτελικῶν θεωριῶν! Φαντάσου ὅτι προσπαθοῦσαν νὰ… συμβιβάσουν τὴν διδασκαλία τῆς Ἁγίας Γραφῆς μὲ τὴν Ἀριστοτελικὴ σκέψη! Οἱ ἀντίπαλοι τοῦ Γαλιλαίου δὲν μιλοῦσαν ἐν ὀνόματι τῆς ἀλήθειας τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ἀλλὰ ἐξέταζαν τὰ πράγματα ὑπὸ τὸ πρῖσμα τῆς Ἀριστοτελικῆς θεώρησης! Πρέπει νὰ τονιστεῖ ὅτι ὁ Γαλιλαῖος, ὁ Κοπέρνικος, ἤ ὁ Κέπλερ δὲν στρέφονταν κατὰ τῆς Βιβλικῆς Ἀποκαλύψεως, ἀλλὰ κατὰ τῆς φυσικῆς φιλοσοφίας τοῦ ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΗ Ἀριστοτέλη, ποὺ δέσποζε στὴν πνευματικὴ κίνηση τῆς Εὐρώπης ἐπὶ δεκαπέντε αἰῶνες!».
«Πὼ πὼ! Γι’ αὐτὸ εἶπες ὅτι οἱ αἱρετικοὶ ἀρνοῦνται ὅτι κάθε ἄνθρωπος ἔχει ψυχή, ἐπειδὴ ἡ Δύση ἔχει τὴν εἰδωλολατρεία γιὰ “μάνα της”; Τώρα ἐξηγεῖται ποὺ ὁ αἱρετικὸς Ἄρειος ἔλεγε ὅτι ὁ Κύριος ἦταν μόνο αὐτὸ ποὺ ἔβλεπαν μὲ τὰ σωματικὰ μάτια οἱ ἄνθρωποι… Τελικά, τὰ σκοταδιστικὰ δόγματα τῆς ἀρχαιότητας τὰ ἔδιωξε ἡ ἐπιστήμη;».
«Δυστυχῶς στὸν Μεσαίωνα, στὰ χέρια τοῦ Πάπα ὁ Ἀριστοτέλης ἔγινε ὁπλισμὸς ἀνάσχεσης τῆς ἐλευθερίας τοῦ λόγου καὶ τῆς προόδου τῆς ἐπιστήμης. Πάνω του προσπαθοῦσε νὰ στηρίξει τὰ ἁγιογραφικῶς ἀστήρικτα, ἄρα καὶ ἀνελεύθερα δόγματά του. Μὲ τὰ ἀντιευαγγελικὰ πιστεύω τους οἱ παπικοί, ἔγιναν ἡ ἀφορμὴ νὰ δυσφημεῖται ἡ χριστιανικὴ πίστη ἀπὸ τοὺς ἐχθροὺς τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ καὶ νὰ κλονιστεῖ ἡ πίστη οὐκ ὀλίγων Χριστιανῶν, ποὺ δὲν ἦταν σὲ θέση νὰ ἐρευνήσουν τὰ πράγματα καὶ νὰ πληροφορηθοῦν σωστὰ… Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι ὁ Χριστιανισμὸς εἶναι Ο ΕΜΠΝΕΥΣΤΗΣ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ! Ὁ Κέπλερ εἶχε πεῖ: “Ἡ ἐπιθυμία μου εἶναι νὰ δυνηθῶ νὰ διακρίνω τὸν Θεό, τὸν Ὁποῖο βρίσκω παντοῦ στὸν ἐξωτερικὸ κόσμο, κατὰ τὸν ἴδιο τρόπο καὶ ἐντὸς τοῦ ἑαυτοῦ μου”. Ὅλα λοιπὸν καταλήγουν στὸ ἑξῆς: μὲ τὴν ἐπιστήμη ὁ ἄνθρωπος μαθαίνει πολλὰ γιὰ τὰ μυστήρια τῆς Δημιουργίας, ἐνῶ μὲ τὴν πίστη θέλει νὰ γνωρίσει τὸν Δημιουργό. Καὶ οἱ δύο ἐπιδιώκουν τὴν δημιουργία ἑνὸς καλύτερου κόσμου. Ἐνῶ ἡ ἐπιστήμη ἐπιδιώκει νὰ ἐλέγξει τὶς δυνάμεις τῆς φύσης γύρω μας, ἡ πίστη ἐλέγχει τὶς δυνάμεις τῆς φύσης μέσα μας. Μὲ ἄλλα λόγια, ἡ ἐπιστήμη καὶ ἡ πίστη εἶναι ἀδελφές! Βεβαίως ἡ προσφορὰ τῆς πίστης πρὸς τὸν ἄνθρωπο εἶναι βασικῆς σημασίας καὶ ἀναντικατάστατη, ὅπότε ὑπερβαίνει τὴν προσφορὰ τῆς ἐπιστήμης, ποὺ ἱκανοποιεῖ μόνο τὶς ὑλικὲς ἀνάγκες τῆς ζωῆς μας. Νὰ ξέρεις Ἰωάννα, ὅτι ἡ σημερινὴ ἐπιστήμη διακηρύσσει πὼς ἡ βαθύτερη κατανόηση τῆς φύσης καὶ τοῦ ὑλικοῦ σύμπαντος, ποὺ κατορθώθηκε μὲ τὶς ἐπιστημονικὲς ἀποκαλύψεις, ἄνοιξε νέες δυνατότητες ποὺ συνηγοροῦν ὑπὲρ τῆς πίστεως πρὸς τὸν Θεό. Μὲ τὴν πρόοδο τῶν Μαθηματικῶν καὶ τῶν ἄλλων ἐπιστημῶν, οἱ ἄθεες θεωρίες περὶ συστάσεως τοῦ κόσμου ἀνατράπηκαν. Ὅλα μᾶς ὁδηγοῦν νὰ παραδεχτοῦμε πὼς τὸ σύμπαν ἔχει συγκεκριμένες διαστάσεις μέσα στὸν χῶρο, ὅπως ἐπίσης εἶχε ἀρχὴ καὶ θὰ ἔχει καὶ τέλος μέσα στὸν χρόνο. Δηλαδὴ ὁδηγούμαστε νὰ παραδεχτοῦμε ἐπισήμως ὅτι ἡ δημιουργία τοῦ σύμπαντος καὶ ἡ ἱστορία τοῦ ἀνθρώπινου γένους ἔχουν μία ἔννοια καὶ ἕναν σκοπό· καὶ ὅτι ὁ ὑλικὸς καὶ πνευματικὸς κόσμος ἀποτελοῦν μία ἱεραρχημένη ἑνότητα ποὺ δημιούργησε ἕνα ἔλλογο ἀνώτερο Ὄν. Τὶς θέσεις ποὺ ἀναφέρει ἡ Ἁγία Γραφὴ ὡς ἀλήθειες ἐξ ἀποκαλύψεως, ἔρχεται ἡ σημερινὴ ἐπιστήμη νὰ τὶς πιστοποιήσει καὶ νὰ τὶς ἀναγνωρίσει. Προσωπικὰ ἔχω νὰ πῶ, ὅτι ὅσο ἐργάζεται ὁ ἄνθρωπος στὸν ἐπιστημονικὸ κόσμο, τίποτα δὲν μπορεῖ νὰ πετύχει ἄνευ πίστεως!».
«Δηλαδή, ζητώντας τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ, οἱ εὐλαβεῖς ἐπιστήμονες καταφέρνουν νὰ ὑπερνικήσουν τὰ ἐμπόδια τοῦ σκότους, καὶ νὰ προχωρήσουν στὴν ἐπιστήμη ποὺ μᾶς δίνει ὁ Κύριος! Ὁ π. Εὐκράτης εἶχε πεῖ ὅτι ἐπιχείρησαν πολλοί, καὶ Ἐθνικοὶ καὶ Ἰουδαῖοι, νὰ φιλοσοφήσουν. Μόνο ὅμως οἱ μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ προσπάθησαν νὰ μάθουν τὴν ἀληθινὴ φιλοσοφία, γιατί, μόνο αὐτοὶ εἶχαν δάσκαλο τὴν Σοφία —τὸν Χριστὸ— ποὺ ἔδειξε μὲ ἔργα τὴν ἐπιμέλεια καὶ τὴν ἐργασία τῆς ἀληθινῆς φιλοσοφίας*. Ὅμως γιατὶ εἶπες νωρίτερα ὅτι κάποιοι ἐπιστήμονες χαίρονταν μὲ τὴν ψευδαίσθηση ὅτι οἱ ἐπιστημονικὲς ἀνακαλύψεις ἀποτελοῦσαν πλῆγμα κατὰ τῆς πίστης;».
«Ὅπως σοῦ εἶπα, οἱ “φιλόσοφοι” διαβολο-γιοὶ παρουσίαζαν στὸ εὐρὺ κοινὸ διαστρεβλωμένα πολλὰ ἐπιστημονικὰ δὲδομένα, ἤ κομπάζοντας ἀπέκρυπταν κάποια, ἤ ἀκόμα χειρότερα, δίνοντας τὶς δικές τους ἀνίερες ἑρμηνείες “ἄλλου εἴδους ἐλευθερίας”, τὰ ἔστρεφαν σὲ ἀπολύτως κακὴ χρήση… Ὁ στόχος τους ἦταν νὰ καθηλώσουν τὴν ἐπιστήμη τόσο, ὥστε νὰ ὑπηρετεῖ τὴν ἐγκαθίδρυση τοῦ ὑλισμοῦ ποὺ τοὺς ἀνέθεσε ὁ διαβολο-πατέρας τους, ὁ ὁποῖος ὑλισμὸς βέβαια ἀποτελεῖ ΕΠΑΝΑΔΙΑΤΥΠΩΣΗ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΕΙΑΣ! Εἶναι μεγάλη ἀσθένεια τῆς ψυχῆς καὶ ἀφανισμὸς καὶ καταστροφή, νὰ μὴν γνωρίζει τὸν Θεό, ποὺ ὅλα τὰ δημιούργησε γιὰ τὸν ἄνθρωπο, καὶ τοῦ δώρισε τὸν νοῦ καὶ τὸ λογικό, μὲ τὰ ὁποῖα ὁ ἄνθρωπος ἑνώνεται μὲ τὸν Θεὸ καὶ Τὸν ἐννοεῖ καὶ Τὸν δοξάζει! Ἡ ἐπιστήμη μᾶς προσφέρει μιὰ ὑπέροχη ἀντίληψη περὶ τοῦ Θεοῦ, ἐξ ὁλοκλήρου σύμφωνη μὲ τὰ ὕψιστα ἰδανικὰ τῆς πίστης μας, ὅταν ἐμφανίζει τὸν Θεὸ νὰ ἀποκαλύπτει ὁ Ἴδιος τὸν Ἑαυτό Του στὸ πέρασμα τῶν ἀναρίθμητων αἰώνων! Ὁ διάβολος παιδὶ μου μισεῖ μὲ ἀγριότητα τὴν φύση, ἀκριβῶς ἐπειδὴ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ ΤΟΝ ΘΕΟ! Φοβᾶται ὅτι οἱ εὐλαβεῖς ἐπιστήμονες ΘΑ ΔΙΑΓΡΑΨΟΥΝ ΚΑΘΕ ΑΜΦΙΒΟΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ, γιὰ νὰ συμβεῖ τὸ ΩΣ ΕΝ ΟΥΡΑΝΩ ΚΑΙ ΕΠΙ ΤΗΣ ΓΗΣ! Ὅσο γιὰ τοὺς διαβολο-γιοὺς μὲ τοὺς ψηλοὺς θρόνους, ξέρουν καλὰ ὅτι μόλις κλείσουν τὰ μάτια, ὁ διαβολο-πατέρας τους θὰ περιμένει νὰ τοὺς πληρώσει καὶ ἀπὸ κοντὰ γιὰ τὴν ἐκδούλευση ποὺ τοῦ ἔκαναν ὅσο ζοῦσαν…».
Ὅπως τὰ ροῦχα ποὺ εἶναι μεγαλύτερα ἀπὸ τὸ σῶμα, ἐμποδίζουν ἐκείνους ποὺ τρέχουν στὸ ἀγώνισμα τοῦ δρόμου, ἔτσι καὶ ἡ ἐπιθυμία τοῦ ἀνθρώπου νὰ ἔχει περισσότερα ἀπὸ ὅσα πρέπει, ἐμποδίζει τὶς ψυχὲς καὶ δὲν τὶς ἀφήνει νὰ ἀγωνίζονται ἤ νὰ σωθοῦν. Αὐτὰ τὰ λόγια τοῦ π. Εὐκράτη εἶχα μεταφέρει στὴν Ἱεροθέα, καὶ ἀπὸ τότε τὴν ἔβαλα στὴν προσευχή μου. Τὸ νὰ γίνει κανεὶς ἀγαθὸς καὶ σοφὸς ξαφνικά, εἶναι ἀδύνατον. Γίνεται ὡστόσο μὲ κοπιαστικὴ μελέτη, μὲ τὴν συναναστροφὴ μὲ ἐνάρετους ἀνθρώπους, μὲ τὸν καιρὸ καὶ τὴν πείρα, μὲ τὴν ἄσκηση καὶ τὴν ἐπιθυμία τῶν καλῶν ἔργων. Ὁ ἀγαθὸς ἄνθρωπος ποὺ ἀγαπάει τὸν Θεὸ καὶ Τὸν γνωρίζει ἀληθινά, δὲν παύει νὰ κάνει πλούσια ὅλα ὅσα ἀρέσουν σὲ Αὐτὸν. «Πάτερ, θὰ πρέπει ὅλες οἱ λογικὲς ψυχὲς νὰ μαθαίνουν τὸν ἑαυτό τους, γιὰ νὰ ξεφεύγουν ἀπὸ τὴν οἴηση, τὴν ὑπερηφάνεια, τὴν ἀπάτη, τὸν φθόνο, τὴν ἁρπαγή, ποὺ ὄχι μόνο δὲν ὁδηγοῦν πουθενά, ἀλλὰ εἶναι ἔργα δαιμονικὰ καὶ κακῆς προαιρέσεως!».
«Ὁ Κύριος εἶπε: “Νὰ ζητεῖτε πρῶτα τὴν βασιλεία τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν δικαιοσύνη Του”, δηλαδὴ πρὶν ἀπὸ ὅλα τὴν ἐπίγνωση τῆς ἀλήθειας καὶ ἔπειτα τὴν ἐξάσκηση ὅσων ἁρμόζουν σὲ αὐτή· Ἔτσι ἔδειξε καθαρά, ὅτι οἱ πιστοὶ πρέπει νὰ ἐπιζητοῦν ΜΟΝΟ τὴν θεία Γνώση καὶ τὴν ἀρετὴ ποὺ στολίζει μὲ τὰ ἔργα. Ὅσο γιὰ τὴν γνώση τοῦ ἑαυτοῦ μας, Ἰωάννα, θὰ σοῦ δώσω κάποιες σχηματικὲς παραστάσεις· ὅπως τὸ σῶμα χωρὶς τὴν ψυχὴ εἶναι νεκρό, ἔτσι καὶ ἡ ψυχὴ χωρὶς τὴν ἐπιτηδειότητα νὰ νοεῖ εἶναι ἀκαλλιέργητη καὶ ἄχρηστη, καὶ δὲν μπορεῖ νὰ γίνει κληρονόμος τοῦ Θεοῦ. Ἡ ψυχὴ βρίσκεται μέσα στὸ σῶμα, στὴν ψυχὴ βρίσκεται ὁ νοῦς καὶ μέσα στὸν νοῦ βρίσκεται τὸ λογικό. Μὲ αὐτὰ στοχαζόμαστε καὶ δοξολογοῦμε τὸν Θεό, ὁ Ὁποῖος παρέχει στὴν ψυχὴ τὴν ἀθανασία, τὴν ἀφθαρσία καὶ τὴν αἰώνια ἀπόλαυση. Τὸ λογικὸ εἶναι ὑπηρέτης τοῦ νοῦ. Ὅ,τι θέλει ὁ νοῦς, τὸ ἐξηγεῖ καὶ τὸ ἐκφράζει τὸ λογικό. Ὅπως βγαίνει ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ τὴν κοιλιὰ τῆς μητέρας του, ἔτσι βγαίνει γυμνὴ καὶ ἡ ψυχὴ ἀπὸ τὸ σῶμα. Ἄλλη καθαρὴ καὶ φωτεινή, ἄλλη λερωμένη ἀπὸ τὰ σφάλματα καὶ ἄλλη μαύρη ἀπὸ τὶς πολλὲς ἁμαρτίες της. Γι’ αὐτὸ ἡ ψυχὴ ποὺ χρησιμοποιεῖ ὀρθὰ τὸ λογικό της καὶ ἀγαπάει τὸν Θεό, βάζει στὸν νοῦ της καὶ συλλογίζεται τὰ μετὰ θάνατον κακά, καὶ ζεῖ μὲ εὐσέβεια γιὰ νὰ μὴν καταδικαστεὶ καὶ πέσει μέσα σὲ αὐτά. Τὸ σῶμα ὅταν ἑνώνεται μὲ τὴν ψυχή, βγαίνει ἀπὸ τὸ σκοτάδι τῆς κοιλιᾶς στὸ φῶς. Καὶ ἡ ψυχὴ ὅταν ἑνώνεται μὲ τὸ σῶμα, δεσμεύεται στὸ σκοτάδι τοῦ σώματος. Γι΄ αὐτὸ πρέπει νὰ μισοῦμε καὶ νὰ παιδεύουμε τὸ σῶμα σὰν ἐχθρὸ καὶ ἀντίπαλο τῆς ψυχῆς. Γιατὶ τὰ ἄφθονα καὶ ὀρεκτικὰ φαγητὰ διεγείρουν τὰ πάθη τῆς κακίας στοὺς ἀνθρώπους· ἐνῶ ἡ ἐγκράτεια στὸ φαγητὸ μετριάζει τὰ πάθη καὶ σώζει τὴν ψυχή. Ὅπως τὸ ἔμβρυο ὅταν βγεῖ ἀπὸ τὴν κοιλιὰ τῆς μητέρας του πρόωρα δὲν μπορεῖ νὰ ἐπιβιώσει, ἔτσι καὶ ἡ ψυχὴ ὅταν βγεῖ ἀπὸ τὸ σῶμα χωρὶς νὰ ἔχει φτάσει στὴν γνώση τοῦ Θεοῦ μὲ τὴν ἐνάρετη ζωή της, δὲν μπορεῖ νὰ σωθεῖ ἤ νὰ ἑνωθεῖ μὲ τὸν Θεό. Ὅπως ὅταν τελειοποιηθεῖ τὸ ἔμβρυο μέσα στὴν κοιλιὰ τῆς μητέρας, εἶναι ἀνάγκη νὰ γεννηθεῖ, ἔτσι καὶ ἡ ψυχὴ ὅταν συμπληρώσει μέσα στὸ σῶμα τὸ ὅριο ποὺ ἔχει θέσει ὁ Θεός, εἶναι ἀνάγκη νὰ βγεῖ ἀπὸ τὸ σῶμα. Ὅπως ὅταν βγεῖ ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ τὴν κοιλιὰ τῆς μητέρας του δὲν θυμᾶται τίποτα ἀπὸ τὴν ζωὴ ποὺ εἶχε ἐκεῖ, ἔτσι καὶ ὅταν βγεῖ ἀπὸ τὸ σῶμα δὲν θυμᾶται τὰ τοῦ σώματος. Ὅπως ὅταν βγεῖ ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ τὴν κοιλιὰ τῆς μητέρας του, γίνεται καλύτερος καὶ μεγαλύτερο τὸ σῶμα του, ἔτσι ὅταν βγεῖ ἀπὸ τὸ σῶμα καθαρὸς καὶ χωρὶς κηλίδες, θὰ εἶναι καλύτερος καὶ ἄφθαρτος διαμένοντας στοὺς οὐρανούς!
Τὸ δεματάκι εἶναι τυλιγμένο γιὰ δῶρο, καὶ γεμάτη περιέργεια προσπαθῶ νὰ τὸ ἀνοίξω. Κανονικὰ ἡ γιορτή μου εἶναι αὔριο, ἀλλὰ γιὰ κάποιο λόγο ἡ Ἱεροθέα μοῦ τηλεφώνησε ὅτι ἤθελε νὰ ἔρθει τὸ συντομότερο στὸ σπίτι μου. Μία εἰκόνα τοῦ Ἁγίου μου, τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη τοῦ Προδρόμου! Χαίρομαι τόσο ποὺ τὴν κρατάω στὰ χέρια μου! Δὲν περίμενα ποτὲ ὅτι ἡ φίλη μου θὰ ἔκανε μία τέτοια ἐπιλογή! «Ἱεροθέα, εἶναι τὸ καλύτερο δῶρο ποὺ ἔχω πάρει! Σὲ εὐχαριστῶ μέσα ἀπὸ τὴν καρδιά μου!». Τώρα ποὺ τὴν καλοπρόσεχα, δὲν ἦταν ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἤξερα, μὲ τὸ σκορπισμένο βλέμμα. Τώρα τὰ μάτια της κοιτοῦσαν πολὺ βαθιὰ μέσα μου, σημάδι ὅτι ἐκείνη ἔβλεπε τὸ ἴδιο βαθιὰ μέσα στὸν ἑαυτό της! Σὰν νὰ εἶχε ἀρχίσει τὶς ἐσωτερικὲς ἀναζητήσεις γιὰ τὴν ἀλήθεια…
«Ἀπὸ τότε ποὺ μοῦ εἶπες γιὰ τὰ μάτια τῆς ψυχῆς ποὺ ἀνοίγουν κάποτε, μέσα μου ἄνοιξε μία πληγή». Μιλοῦσε ἀργά, ἀλλὰ ἀκουγόταν ὁλόκληρη ἡ ὕπαρξή της. «Ὅσο πρόσεχα ὅτι οἱ τρόποι μου ἦταν ἐπίπλαστοι, παραδεχόμουν ὅτι ἤμουν ἀδιόρθωτη, δηλαδὴ ἀπάνθρωπη! Ὅσο ἡ πληγὴ ἄνοιγε περισσότερο, τόσο ἔνοιωθα πὼς αὐτὸ λεγόταν ἔλλειψη ἀξιοπρέπειας! Ἐπειδὴ δὲν ἤξερα τί ἄλλο νὰ κάνω, ἀγόρασα μία εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ, παρακαλώντας ὅπως μπῆκε ἡ μορφή Του στὸ δωμάτιό μου, νὰ ἔρθει καὶ ὁ Ἴδιος μέσα στὴν ψυχή μου γιὰ νὰ μὲ βοηθήσει, νὰ σταματήσω νὰ πονάω. Ἰωάννα, μόλις ἄρχισα νὰ συναισθάνομαι τὴν πνευματικὴ φτώχεια μου καὶ βρῆκα τὴν δύναμη νὰ προσευχηθῶ, κάτι μέσα μου ὑπέδειξε ὅτι τὸ ἄλγος δὲν προερχόταν ἀπὸ τὸ σῶμα ἀλλὰ ἀπὸ τὴν ψυχή μου! Ποτὲ ἄλλοτε δὲν τὴν εἶχα προσέξει! Ἡ ἀγωνία καὶ τὸ παραπονό της γιὰ τὶς παραβάσεις μου, μόνο μὲ τὴν ἐσωτερικὴ συντριβὴ μποροῦσαν νὰ ἡσυχάζουν! Ταυτόχρονα ὅμως σὰν νὰ ξύπνησα ἀπότομα, συνειδητοποίησα πὼς Η ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΕΒΛΕΠΕ! Γονατισμένη ὅπως στεκόταν μπροστὰ στὸν Κύριο, ΕΒΛΕΠΕ ΚΑΙ ΓΕΥΟΤΑΝ ΤΟ ΕΛΕΟΣ ΤΟΥ! Συγκλονισμένη, ΕΙΔΕ ὅτι κάποια στιγμὴ ΘΑ ΑΛΛΑΞΩ ΖΩΗ, καὶ θὰ πάω σὲ μία ἄλλη ΠΟΛΥ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ! Ἄν ἡ ζωὴ τοῦ νοῦ ἦταν ὁ φωτισμὸς ποὺ ἔδινε ἡ πνευματικὴ γνώση κι αὐτὸν τὸν γεννοῦσε ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν Κύριο, τότε δὲν ὑπῆρχε τίποτα μεγαλύτερο ἀπὸ τὴν θεία ἀγάπη! Αὐτὴ τὴν πολύτιμη θεία ἀγάπη ἤθελα ὁπωσδήποτε στὴν ζωή μου, καὶ τὴν γήινη καὶ τὴν οὐράνια! Ἤθελα νὰ ἔρθω νὰ σοῦ τὸ πῶ, ὅτι ἡ γνώση τοῦ Θεοῦ εἶναι ὁ μεγαλύτερος πόθος μου πλέον! Ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ θὰ γευτεῖ κάποιος τὸν Ἰησοῦ δὲν μπορεῖ νὰ Τὸν ἐγκαταλείψει, ἐπειδὴ νοιώθει εὐτυχής!».
«Τὰ μάτια τοῦ ἀνθρώπου μόνο τὰ ὁρατὰ μποροῦν νὰ δοῦν. Ὁ νοῦς παρατηρεῖ καὶ ἐννοεῖ τὰ ἀόρατα. Γιατὶ ὁ νοῦς ποὺ ἀγαπάει τὸν Θεὸ εἶναι φῶς τῆς ψυχῆς, καὶ ὅποιος ἔχει νοῦ θεοφιλή, εἶναι φωτισμένη ἡ καρδιά του καὶ βλέπει τὸν Θεὸ νοερά! Μόνο ὅ,τι ἀποκτήσει ἡ ψυχὴ εἶναι σίγουρο καὶ ἀναφαίρετο, Ἱεροθέα. Καὶ αὐτὸ εἶναι ἡ ἐνάρετη καὶ ἀρεστὴ στὸν Χριστὸ ζωή, καὶ ἡ γνώση καὶ τὰ καλὰ ἔργα! Μετάνοια σημαίνει γονάτισμα ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ! Σημαίνει νὰ μάθουμε νὰ ἀρνούμαστε τὴν δύναμή μας καὶ τὴν ἀρετή μας, καὶ νὰ σκύβουμε μπροστὰ στὸ ἔλεος καὶ τὴν ἀγάπη τοῦ Κυρίου! Νὰ ξεντυθοῦμε ὅτιδήποτε ἰσχυρὸ ἔχουμε μέσα μας, καὶ ὁ Θεὸς θὰ μᾶς βοηθήσει! Ἡ δύναμή Του μᾶς ἀλλοιώνει καὶ μᾶς δίνει καινούργιο πνεῦμα καὶ καινούργια καρδίαν! Ὁ Χριστὸς ἔφερε τὴν Καινὴ Κτίση γιὰ νὰ μᾶς ἀνακαινίσει, ἀλλὰ πρὶν ἔστειλε τὸν Πρόδρομό Του γιὰ νὰ ἑτοιμάσει τὸν δρόμο ΚΑΛΩΝΤΑΣ ΜΑΣ ΣΕ ΜΕΤΑΝΟΙΑ!».
Καὶ σύ, παιδίον, προφήτης Ὑψίστου κληθήσῃ·
προπορεύσῃ γὰρ πρὸ προσώπου Κυρίου
ἑτοιμάσαι ὁδοὺς Αὐτοῦ,
τοῦ δοῦναι γνῶσιν σωτηρίας τῷ λαῷ Αὐτοῦ
ἐν ἀφέσει ἁμαρτιῶν αὐτῶν
διὰ σπλάχνα ἐλέους Θεοῦ ἡμῶν,
ἐν οἷς ἐπισκέψατο ἡμᾶς ἀνατολὴ ἐξ ὕψους
Καὶ ἐσύ, παιδίον, θὰ ἀναδειχθεῖς καὶ θὰ ὀνομαστεῖς προφήτης τοῦ Ὑψίστου. Διότι θὰ προηγηθεῖς ἀπὸ τὸν Θεάνθρωπο Λυτρωτή, γιὰ νὰ προετοιμάσεις τοὺς δρόμους τοῦ ἔργου Του, δηλαδὴ νὰ προπαρασκευάσεις τὶς καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων γιὰ τὴν ὑποδοχή Του, καὶ νὰ γνωστοποιήσεις στὸν λαό Του τὴν σωτηρία, τὴν ὁποία θὰ τοὺς προσφέρει συγχωρώντας τὶς ἁμαρτίες τους. Καὶ αὐτὸ ὄχι γιὰ τὰ ἐνάρετα ἔργα μας, ἀλλὰ γιὰ τὰ γεμάτα ἄπειρο ἔλεος καὶ συμπάθεια σπλάχνα τοῦ Θεοῦ μας. Καὶ ἕνεκα ἀκριβῶς αὐτῆς τῆς εὐσπλαχνίας, μᾶς ἐπισκέφθηκε θεία ἀνατολὴ ἀπὸ τὸν οὐρανό, ὁ Ἥλιος τῆς Δικαιοσύνης, δηλαδὴ ὁ Χριστός. (κατὰ Λουκὰ 1,77)
* μὲ αὐτὸ τὸ χρῶμα εἶναι λόγια τοῦ Ἁγίου Νείλου τοῦ Ἀσκητή, Λόγος Ἀσκητικὸς
Τὸ κείμενο βασίζεται στὶς “Συμβουλὲς γιὰ τὸ ἦθος τῶν ἀνθρώπων καὶ τὴν ἐνάρετη ζωή, σὲ 170 κεφάλαια”, τοῦ Ἁγίου Ἀντωνίου τοῦ Μεγάλου, ἀπὸ τὸν πρῶτο τόμο τῆς Φιλοκαλίας
Τὸ ῥωμαίικο φιλότιμο εἶναι ἡ ἐπουράνια “ἀγαπητικὴ τιμὴ” ποὺ τρέφει
τὴν εὐλαβὴ ψυχή, καὶ ΦΩΤΙΖΕΙ ΤΗΝ ΘΕΛΗΣΗ ΤΗΣ!
Τὸ βιβλίο μου εἶναι ἕτοιμο νὰ φτάσει
στὴν ἠλεκτρονικὴ διεύθυνσή σου!
Διαβάζοντάς το, ξεκινᾶς ἕνα ταξίδι ἀπὸ δρόμο ποὺ εἶχε κλείσει ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια στὸν τόπο μας!
Θυμήσου τὰ λόγια μου…
