Εἶχα τελειώσει μὲ τὸν προπλασμὸ τοῦ προσώπου τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, στὴν εἰκόνα μὲ τοὺς τρεῖς Ἱεράρχες ποὺ εἶχα ξεκινήσει νὰ ἁγιογραφῶ, καὶ προχωροῦσα στὸν προπλασμὸ τῶν μαλλιῶν καὶ τῆς γενειάδας τοῦ Ἁγίου μου. Ἔνοιωθα εὐγνώμων στὸν Κύριο γιὰ τὴν ἑλληνορθόδοξη Παράδοση τοῦ λαοῦ μας! Οἱ Θεοφόροι Πατέρες μᾶς ἔδειξαν τὴν ἀλήθεια ὅπως εἶναι, ὄχι μέσα ἀπὸ κακοφτιαγμένους καθρέφτες ποὺ παραποιοῦν τὴν εἰκόνα, μὲ μία ἀπατηλὴ παρουσίαση τοῦ κόσμου. Μὲ τὴν διδασκαλία τους, ὁ πιστὸς ὀφείλει νὰ ἀγωνιστεῖ γιὰ νὰ κάνει αὐτὸν τὸν ἄχαρο κόσμο ποὺ ξέπεσε, καὶ πάλι ἕναν “παράδεισο” ὑλικὸ καὶ πνευματικό, ὅπως ἦταν στὴν ἀρχή. Βλέποντας ἡ ψυχὴ πὼς ὁ κόσμος πλάστηκε μὲ μεγαλειώδη σοφία, τέχνη καὶ ὡραιότητα, πιστοποιεῖ ὅτι στὴν Δημιουργία ἐπιστατεῖ μία σκεπτόμενη Αἰτία, ὁ Θεός. Γιὰ νὰ μπορέσουν ὅμως τὰ μάτια τῆς ψυχῆς νὰ συλλάβουν τὴν ὡραιότητα τοῦ κόσμου, ἀπαραιτήτως χρειάζονται τὸν μοναδικὸ “ξεναγό” ποὺ ὑπάρχει, τὴν Ἁγία Γραφή. Χωρὶς “ξενάγηση” ἡ ψυχὴ λοξοδρομεῖ, καὶ συσκοτισμένη περνάει στὴν πλάνη. Ἡ ἀπατηλὴ παρουσίαση τοῦ κόσμου τὴν πείθει πὼς τὰ σύμπαντα εἶναι ἀκυβέρνητα, καὶ πηγαίνουν ὅπως τύχει… Οἱ κυνηγοὶ σκάβουν μεγάλες λακκοῦβες ποὺ σκεπάζουν μὲ ξύλα καὶ φύλλα, βάζοντας στὸ τέλος καὶ ἕνα κομμάτι κρέας. Τὰ ζῶα ποὺ ὁδηγοῦνται μόνο ἀπὸ τὸ ἔνστικτό τους πέφτουν χωρὶς σκέψη στὴν παγίδα, ἀπὸ τὴν ὁποία δὲν θὰ βγοῦν ζωντανά. Αὐτὸ παθαίνει καὶ ὁ τυφλὸς ποὺ ἀντὶ γιὰ τοὺς Θεοφόρους Πατέρες, ὁδηγεῖται ἀπὸ ἄλλους τυφλούς… Ἄκουσα τὴν μάνα μου νὰ συζητάει μὲ κάποιον, μᾶλλον ἦρθε ὁ Κλήμης. Τὸ πρωὶ στὸ σχολεῖο ἦταν ἐντάξει, ἀλλὰ στὸ τηλέφωνο τὸν ἄκουσα στενοχωρημένο, καὶ προτιμοῦσε νὰ τὰ ποῦμε ἀπὸ κοντά. «Κλήμη, ἔλα μέσα», φώναξα. Μπῆκε, ἔκατσε δίπλα στὸ κρεβάτι μου, καὶ βλέποντάς τον ὅτι ἔσκυψε τὸ κεφάλι σὰν νὰ εἶχε βάρος, τὸν περίμενα λίγο.
«Ἐμεῖς οἱ δύο γνωρίζουμε ὅτι ἡ ἀπόλυτη ἀλήθεια, ἐγγυᾶται τὴν ἀπόλυτη ἀξία ποὺ ἔχουμε οἱ ἄνθρωποι». Τὸ βλέμμα του ἔδειχνε ἀγανάκτηση. «Ὥς τώρα ξέραμε πὼς ὅσο σεβόμαστε τὴν ἀξία μας, εἴμαστε ἀσφαλεῖς! Τώρα ὅμως ποὺ τὰ πάντα εἶναι ξέφραγο ἀμπέλι, κι αὐτὴ ἡ ἀσφάλεια δείχνει νὰ ἀνατρέπεται σιγὰ σιγά, καὶ χρειάζεται νὰ προσκομίσουμε ἀποδείξεις ὅτι δὲν εἴμαστε ἐλέφαντες… Στὴν περίπτωση ποὺ κάποιος “προσκόμισε” ὅσες ἀποδείξεις εἴχε, ὄτι εἶναι ΑΝΘΡΩΠΟΣ, ἀλλὰ οἱ ἄλλοι δὲν πείστηκαν ἐπειδὴ ΤΟΝ ΘΕΩΡΟΥΣΑΝ ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ, δηλαδὴ ΕΛΕΦΑΝΤΑ, τί πρέπει νὰ κάνει;».
«Γιὰ ποιόν λές;».
«Γιὰ τὸν Ἰάσονα. Ὁ χορηγὸς ποὺ ἀνέλαβε πρόσφατα νὰ στηρίξει τὸ ὠδεῖο, μὲ τὸ συγκρότημα ποὺ παίζει ὁ ξάδερφός μου, ἔβαλε τὶς φωτογραφίες ὅλων τῶν μουσικῶν σὲ ἕνα περιοδικὸ ποὺ ἐκδίδει, ποὺ ὅμως ἀποδείχτηκε ὅτι ἀσχολεῖται ἀποκλειστικὰ μὲ… τὴν προώθηση τῆς ὁμοφυλοφιλίας! Τελειώνοντας τὸ λύκειο, ὁ Ἰάσονας ὅλο τὸ καλοκαίρι δούλεψε σκληρὰ μὲ τοὺς ὑπόλοιπους, γιὰ τὴν φθινοπωρινὴ συναυλία. Τοὺς εἶπαν ὅτι θὰ καλέσουν καὶ ξένους καλλιτέχνες διεθνοῦς φήμης, ἀλλὰ μόλις ἀνακάλυψε στὸ ἀφιέρωμα τοῦ περιοδικοῦ ποιοὶ ἦταν οἱ καλλιτέχνες, ὁ Ἰάσονας τὸ φύσαγε καὶ δὲν κρύωνε· ἦταν ἄτομα μὲ ἐπιδεικτικὰ κραυγαλέα πορεία στὴν ἀνωμαλία καὶ ὅλη τὴν ἀσωτία. Στὸν τόπο μας εἶναι ἤδη γνωστοὶ ἀπὸ τὶς διαφημίσεις —ὅπου φαίνονται “ἐπιβλητικοί”, ἀπὸ πολλὲς συνεντεύξεις τους ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὶς εἰδήσεις, οἱ ὁποῖες κάθε τόσο ΕΝΗΜΕΡΩΝΑΝ τὸν κόσμο γιὰ τὶς ἀναισχυντίες τους… Κανεὶς δὲν ζήτησε τὴν ἄδεια ἀπὸ τὸν ξάδερφό μου, νὰ βάλουν τὴν φωτογραφία του δίπλα στοὺς διεφθαρμένους!».
Μὲ τὴν ἔμπονη διαμαρτυρία στὰ μάτια τοῦ Κλήμη, συνειδητοποίησα πὼς ἡ αὐθαιρεσία τοῦ “ξέφραγου ἀμπελιοῦ” πυρπόλησε τὴν ἠθικὴ ἀξιοπρέπεια τοῦ Ἰάσονα, μὲ ἰσοπεδωτικὲς διαδικασίες. Παρόλο ποὺ ἦταν τρία χρόνια μεγαλύτερός μας, καὶ πάλι θὰ ἦταν δύσκολο νὰ τὸ ἀντιμετωπίσει ὅλο αὐτό! «Κατάλαβα. Ὁ ξάδερφός σου δὲν ἔχει “μοῦτρα” νὰ κυκλοφορήσει…».
Ὁ Κλήμης κούνησε πάνω-κάτω τὸ κεφάλι ἀποδοκιμαστικά, καὶ “ἐξερράγη”: «Γρηγόριε, ἄν συνέβαινε αὐτὸ πρὶν δύο- τρία χρόνια, μᾶλλον θὰ γινόταν ἔτσι. Ὅμως σχετικὰ μὲ τὴν ἔννοια τοῦ ΣΩΣΤΟΥ καὶ τοῦ ΛΑΘΟΥΣ, σχὲδὸν ὅλοι οἱ φίλοι τοῦ Ἰάσονα ἔχουν… “βάλει νερὸ στὸ κρασί τους”! Τὸ μεσημέρι μοῦ ἔλεγε, πὼς μόλις κυκλοφόρησαν τὰ νέα τοῦ “περιοδικοῦ-ὅπλο” στὶς γειτονιές, “ἀπελευθέρωσαν” τοὺς νέους ἀπὸ τὴν ὅποια “αὐστηρότητα τῶν παλαιῶν”, εἶχε ἀπομείνει στὶς “ἀπόψεις τους”! Μὲ τὴν “ἀναθεώρηση”, θαμπώνονταν μὲ τὴν εὐκαιρία ποὺ τοὺς δινόταν ἀπὸ τὸ πουθενά, νὰ ἀκούσουν ἔστω μία φορὰ κι αὐτοὶ στὴν ζωή τους ἀπὸ κοντά, αὐτὰ τὰ παγκοσμίως “ΚΑΤΑΞΙΩΜΕΝΑ ΤΕΡΑΤΑ” τῆς μουσικῆς! Ὁ ξάδερφός μου δὲν μποροῦσε νὰ βγάλει νόημα. Ὁ στιγματισμός του ἀπὸ τὸν ἀπολυταρχισμὸ τῆς “προόδου” τὸν πλήγωσε, καὶ θέλοντας νὰ ἀποκαταστήσει τὶς ἐντυπώσεις γιὰ τὸ ἦθος του, ἄρχισε νὰ ἐπιχειρηματολογεῖ κατὰ τῆς ὁμοφυλοφιλίας. Οἱ φίλοι του ὅμως, ποὺ δὲν ἤθελαν καθόλου νὰ περάσουν στὸ ἐπίπεδο τῶν ἐπιχειρημάτων, τοῦ θύμισαν ὀρθὰ κοφτὰ πὼς τὸ σύνθημα τῆς συγκεκριμένης συναυλίας ἦταν “ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΜΕ ΜΕ ΤΗΝ ΟΜΟΦΟΒΙΑ”! Προσπαθοῦσαν δηλαδὴ νὰ τοῦ ἐξηγήσουν ὅλοι, πὼς ὅσο περισσότερο μιλοῦσε σὰν νὰ ἦταν “γέρος ποὺ φοβᾶται”, τόσο ΕΠΙΒΑΡΥΝΕ ΓΕΝΙΚΑ τὴν θέση του ὡς μουσικὸς… Ὁ Ἰάσονας δὲν μποροῦσε νὰ καταλάβει πῶς γινόταν, τὰ ἴδια ἀγόρια ποὺ παλιότερα ἀηδίαζαν καὶ μόνο μὲ τὴν λέξη τῆς ὁμοφυλοφιλίας, τώρα νὰ λένε ὅτι ὁ κόσμος εἶναι “ἕνα παγκόσμιο χωριό”· καὶ νὰ μιλᾶνε γιὰ τὴν ἀνάγκη τῆς “ἀνοχῆς μας” στὰ ἀλλότροπα ποὺ προσβάλλουν τὰ μάτια μας, τῆς “ἀποδοχῆς” μας στὸ φρικαλέο, καὶ γενικὰ τῆς “ἐξέλιξής μας” σὲ ἀνήθικους, καὶ ἦρθε σὲ ἐμένα, ποὺ εἶμαι κοντὰ στὴν ἐκκλησία. Ἤμουν ἡ τελευταία ἐλπίδα του πὼς θὰ πάρει κάποιες λογικὲς ἀπαντήσεις, ἐπειδὴ ἀπὸ αὐτὲς προφανῶς θὰ προέκυπταν καὶ οἱ πιθανοὶ τρόποι γιὰ ἐπαναφορὰ στὴν πρότερη ὑγεία. Ἔνοιωθε μεγάλη πίεση· ἄν δυσκολευόταν νὰ συνεννοηθεῖ μὲ τοὺς ἴδιους τοὺς φίλους του, αὐτὸ σήμαινε πὼς τὰ πράγματα παρα-ἦταν ἄσχημα… Ἀλλὰ Γρηγόριε, ἐγὼ μποροῦσα νὰ τοῦ πῶ μόνο γιὰ τὶς ῥίζες μας, ποὺ παραδοσιακὰ οἱ Ἕλληνες ἀγωνίζονταν γιὰ νὰ παραμείνουν ἀδιασάλευτα τὰ πάτρια ἤθη. Τί ἐπηρέασε τοὺς φίλους του ὥστε ἐκεῖνοι νὰ τὰ ΠΡΟΔΩΣΟΥΝ, δὲν ἤξερα νὰ τοῦ ἀπαντήσω, καὶ μοῦ στοίχισε! Ἦταν σὰν νὰ παραδεχόμουν ὅτι σὰν λαός, ἡττόμαστε μὲ βία ἀπὸ κάτι ποὺ δὲν ξέρουμε οὔτε πῶς εἶναι τὸ ὄνομά του!».
«Δὲν ἤθελαν νὰ συζητήσουν μὲ ἐπιχειρήματα οἱ φίλοι τοῦ Ἰάσονα, ἐπειδὴ “τυφλώθηκαν” ἀπὸ τὴν τυφλὴ βία τοῦ περιοδικοῦ, γι’ αὐτὸ ὑπερασπίζονταν τὴν ἀπόρριψη τῆς περιβόητης “ὁμοφοβίας”. Στὴν πράξη συμμορφώθηκαν μὲ τὸν κουρνιαχτὸ τῆς φθορᾶς τῶν ἠθῶν, ποὺ διατυμπανίζει πὼς Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΛΕΟΝ “ΕΧΑΣΕ” ΤΗΝ ΑΞΙΑ ΤΟΥ. Ἀφοῦ ἡ ἀπόλυτη ἀλήθεια, ἐγγυᾶται τὴν ἀπόλυτη ἀξία τῶν ἀνθρώπων, τὸ ψέμα ἄφησε τοὺς ἀνθρώπους ΑΠΟΛΥΤΩΣ ἐκτεθειμένους! Τὸ ψέμα ἦταν ποὺ τοὺς ἔμαθε νὰ ἐφευρίσκουν ὅλους τοὺς “λόγους” γιὰ τοὺς ὁποίους ΠΡΕΠΕΙ νὰ ὑπομένουν τὴν τυραννία τῶν παθῶν, τῶν δικῶν τους ἄρα καὶ τῶν ἄλλων, σὰν νὰ μὴν ὑπάρχει τρόπος νὰ καθαριστεῖ ἡ ψυχὴ ἀπὸ τὰ πάθη, ἤ σὰν ἡ νίκη στὸν πόλεμο μὲ τὸ κακὸ νὰ εἶναι ἄγνωστη στὴν ψυχή! Μάλιστα τὸ ψέμα “ἐπικύρωσε” τὰ δαιμονικὰ πάθη τῆς ψυχῆς, ὡς… “ΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ” σὲ ὅλο καὶ μεγαλύτερα σκότη! Αὐτὸ καλλιέργησε τὴν πεποίθηση πὼς ὁ καθένας μπορεῖ νὰ πεῖ ὅ,τι θέλει, νὰ κάνει ὅ,τι θέλει, νὰ ἐπιβάλλει, καὶ γενικὰ νὰ καταστρέψει ὅ,τι θέλει. Ἦταν ἑπόμενο οἱ ἄνθρωποι μὲ τὸν “ἐκπεσμὸ” τῆς ἀξίας καὶ τὴν ὑποταγμένη κρίση, νὰ “σέβονται” τὸ μὴ κατανοητό, καὶ νὰ θεωροῦν τὸν ἑαυτό τους ὡς μὴ λογικὸ…».
«Ὁ Θεὸς μᾶς ἔδωσε τὴν ἐντολὴ “ἅγιοι γίνεσθαι καὶ τέλειοι”, ἀλλὰ ὁ διάβολος φρίττει μὲ τὴν πνευματικὴ “ἀρτιμέλεια” τῆς ψυχῆς μας. Οἱ ἁμαρτίες γεμίζουν τὶς ψυχὲς μὲ ἐσωτερικὲς συγκρούσεις καὶ ψυχολογικὰ προβλήματα, ποὺ τὶς “ἀκρωτηριάζουν”.
«Ὁ Μεγαλόπρεπος Θεὸς ἔπλασε τὴν εἰκόνα Του μεγαλόπρεπη, νὰ λάμπει ἀπὸ ἁγιότητα! Ἡ καταδίωξη τῆς εἰκόνας τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὸν διάβολο, ἔφτασε νὰ γίνει ἀκόμα καὶ “ἡ ἄποψη” κάποιων ἀνθρώπων μέσα στὴν Ἱστορία, τὴν ὁποία “ἄποψη” ἔσπευσαν νὰ ἀποτυπώσουν στὸ χαρτί, ὥστε ἡ εἰκαστικὴ περιγραφὴ τοῦ μίσους τοῦ διαβόλου γιὰ τοὺς ἀνθρώπους, νὰ λειτουργήσει καταλυτικὰ ὡς “προάγγελμα” τῆς ὁλοκληρωτικῆς βεβήλωσης τοῦ ἀνθρώπου! Αὐτὸς εἶναι ὁ τελικὸς στόχος τοῦ διαβόλου· τὸ σαράκι του εἶναι ἡ παραμόρφωση ποὺ ἔγινε σὲ ἐκεῖνον καὶ τὸ τάγμα του, νὰ γίνεται καὶ στοὺς ἀνθρώπους, ὥστε οἱ εἰκόνες τοῦ Ἴδιου τοῦ Θεοῦ, πλέον νὰ “θυμίζουν” τὸν διάβολο… Οἱ ἀναισχυντίες τῶν “τεράτων τῆς μουσικῆς” ποὺ εἶπες, ποὺ ἡ τηλεκόλαση τὶς διαλαλεῖ σὰν “πραμάτεια”, τέτοια ἐσωτερικὴ παραμόρφωση εἶναι! Νὰ φανταστεῖς Κλήμη, πὼς ἀπὸ παλιὰ ὁ διάβολος εἶχε ἀρχίσει νὰ κάνει πολλὲς ἐκθέσεις ζωγραφικῆς, ποὺ ἀποκάλυπταν αὐτὲς τὶς προθέσεις του γιὰ τὸ ἀνθρώπινο μέλλον! Οἱ αἱρετικοὶ “κατενθουσιάζονταν” μὲ τὰ “δημιουργήματά του”, καὶ τιμοῦσαν τὸν διάβολο ἀγοράζοντας τοὺς πίνακές του μανιωδῶς! Δηλαδὴ τὴν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, οἱ ἐχθροί Του τὴν ζωγράφιζαν παραμορφωμένη, ἐξαγγέλλοντας μιὰ “νέα πραγματικότητα”, ἐξ ὁλοκλήρου παραμορφωμένη!».
«Ἐννοεῖς τὴν σύγχρονη “τέχνη” τῶν δυτικῶν; Δὲν τὸ εἶχα σκεφτεῖ ἔτσι! Βέβαια γενικὰ δὲν ἔχω αἴσθηση τῆς τέχνης, ὅπως ἐσύ, ἀλλὰ ὅτι δείχνουν κακοποιημένοι οἱ ἄνθρωποι σε αὐτοὺς τοὺς πίνακες, τὸ βλέπουμε ὅλοι!».
«Μὴν νομίζεις, κι ἐγὼ τὸ παρατήρησα μέσα ἀπὸ τὴν ἀγάπη μου γιὰ τὴν ἁγιογράφηση, ἐπειδὴ ἔνοιωσα τὴν καλαισθησία τῆς ἀρετῆς! Μετὰ πρόσεξα πὼς ἡ σύγχρονη “τέχνη” παραμόρφωνε καὶ κακοποιοῦσε τὴν παραδοσιακὴ τέχνη, τῆς ὁποίας τὸ τάλαντο τὸ δίνει ὁ Χριστὸς στὸν ἄνθρωπο γιὰ νὰ διακονεῖ, πρὸς δόξαν Θεοῦ! Ἡ σύγχρονη “τέχνη” ἀπεικονίζει τὰ πρόσωπα μὲ τὰ μάτια ὅπου νά’ ναι, γιὰ παράδειγμα, καὶ τὰ σώματα γελοῖα, προσβεβλημένα —στὴν οὐσία ὁ ζωγράφος τὰ εἰρωνεύεται, ἤ σὰν βανδαλισμένες κοῦκλες ποὺ εἶναι γιὰ τὸν κάδο τῶν ἀπορριμμάτων. Τὸ μήνυμα ποὺ δίνουν εἶναι πὼς ἡ ζωὴ δὲν ἔχει νόημα, πὼς τὸ ἄσχημο καὶ προσβλητικό, τὸ ἀκατανόητο καὶ παράλογο, ἡ σύγχυση καὶ ἡ ἠθικὴ ἀκαταστασία, εἶναι καταστάσεις “φυσιολογικές”, ὁπότε οἱ ΚΑΤΑΚΕΡΜΑΤΙΣΜΕΝΟΙ ἄνθρωποι θὰ συμπεριφέρονται ΠΑΙΔΑΡΙΩΔΩΣ ΠΡΩΤΟΓΟΝΑ, δηλαδὴ σὰν ζῶα! Στὸ βάθος τῶν πραγμάτων, ἡ σύγχρονη, ἤ μᾶλλον ἡ σκοτισμένη “τέχνη”, ἀποτυπώνει τὴν ἐμμονὴ μὲ τὶς διαστροφές, γι’ αὐτὸ οἱ ἐκφράσεις εἶναι γεμάτες μὲ ἀγωνία, ἤ ἀκόμα καὶ μὲ τὴν φρίκη τῆς κόλασης… Οἱ οὐμανιστὲς ἀναπαριστοῦσαν τὸ θεῖο, χρησιμοποιώντας ὡς μοντέλα καθημερινοὺς ἀνθρώπους! Ὅλα κινοῦνται γιὰ νὰ μᾶς “ὑπενθυμίζουν” πὼς τὸ μεγαλεῖο εἶναι μία “ψευδαίσθηση”, ὅτι τὶς σχέσεις τῶν ἀνθρώπων τὶς περιορίζει ὁ μηδενισμός, καὶ ὅτι… δὲν “ἀξίζουμε” τὴν σωτηρία!
«Τώρα ποὺ τὸ λές, ἡ προσβολὴ τῆς εἰκόνας τοῦ Θεοῦ συνεχίζεται ἀκόμα, μὲ “ἀνανεωμένες” διαταγὲς ἀπὸ τὸν διάβολο! Σπάνια τὰ ἔντυπα ποὺ φτιάχνουν οἱ ἑταιρείες γιὰ νὰ προωθήσουν ὁτιδήποτε καλλιτεχνικό, δείχνουν σεβασμὸ στὸ πρόσωπο τοῦ ἀνθρώπου, καὶ αὐτὸ τὸ ἀποκαλοῦν “ἔμπνευση” καὶ “δημιουργικότητα”! Πάντα θὰ παραμορφώνουν ἤ θὰ προσβάλλουν τὸν ἄνθρωπο, δείχνοντάς το αὐτὸ ὡς ἀστεϊσμὸ ὑποτίθεται, ἤ ὡς κάτι “εὐφυὲς”… Πρόσφατα εἶδα μία ἀνάλογη ἀφίσα· μία κοπέλα ποὺ μὲ ἕνα κλασικὸ πινέλο ποὺ βάφουμε τοὺς τοίχους, χρωμάτιζε τὸ πρόσωπό της σὰν νὰ ἦταν… τοῖχος! Ἡ ἔκφρασή της ἧταν ἀπὸ παγερὰ σκληρὴ ὥς βαθιὰ δυστυχισμένη, καὶ τὸ σῶμα της “τελείωνε” στὸ στέρνο, σὲ κάτι σταγόνες ποὺ ἔπεφταν ἀπὸ τὸ χρῶμα! Μέσα σὲ τόση ΚΑΤΑΝΤΙΑ, ἦταν χτυπητὴ ἡ παραφωνία τῶν μαλλιῶν της, ποὺ εἶχαν ἕνα ἐντυπωσιακὸ χτένισμα!». Κάτι θυμήθηκε, καὶ ἔβγαλε τὸ κινητό του. Ψάχνοντας βρῆκε μία φωτογραφία, ὑποτίθεται μὲ τὸν ἄνθρωπο τοῦ… μέλλοντος. «Τὸ παίρνω πίσω, δὲν εἶναι μόνο ὁ καλλιτεχνικὸς κλάδος ποὺ θέλει ὁ ἄνθρωπος ΝΑ ΧΑΣΕΙ ΚΑΘΕ ΙΧΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΙΑΣ, ἀλλὰ καὶ αὐτὸς τῆς τεχνολογίας! Στὸ τέλος ἴσως βρεθεῖ πὼς τὸ “ἅγιοι γίνεσθαι καὶ τέλειοι”, τὸ πολεμᾶνε ὅλοι οἱ κλάδοι τοῦ ἐμπορίου! Γιατὶ μᾶς θέλουν ΜΙΑΡΟΥΣ καὶ ΒΕΒΗΛΩΜΕΝΟΥΣ; Τί θὰ κερδίσουν;».
«Νομίζω πὼς προηγοῦνται οἱ ἐρωτήσεις: Γιὰ ποιοὺς λόγους οἱ ἄνθρωποι “βάζουν νερὸ στὸ κρασί τους” σχετικὰ μὲ τὸ ΣΩΣΤΟ καὶ τὸ ΛΑΘΟΣ, καὶ προδίδουν τὰ πάτρια ἤθη; Μὲ ποιοὺς “ἀόρατους” τρόπους τὸ πετυχαίνει αὐτὸ ὁ ἀπολυταρχισμὸς τῆς “προόδου”; Γιατὶ οἱ ἄνθρωποι δὲν βλέπουν ὅτι ὅσο “συμμορφώνονται” μὲ τὴν “πρόοδο”, σταδιακὰ “χάνουν” τὴν ἀξία τους; Πιστεύω πὼς ἡ γένεση τῆς σκοτισμένης “τέχνης”, δίνει ὅλες τὶς ἀπαντήσεις. Ἡ εἰκαστικὴ “ἀπόδοση” τοῦ μίσους τοῦ διαβόλου πρὸς τοὺς ἀνθρώπους, ξεκίνησε ἀπὸ αἱρετικούς, οἱ ὁποῖοι “θαυμάζουν” τὸν διάβολο γιὰ τὴν “ΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ΤΟΥ” νὰ “ἐπιβιώνει” στὰ καταχθόνια! Θαυμάζουν ὅμως καὶ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἔμαθαν ἀπὸ τὸν διάβολο περισσότερα ἀπὸ ὅ,τι οἱ ἴδιοι, ὡς “ἱκανοὺς” νὰ παραμορφώνουν τὴν πραγματικότητα μέχρι νὰ τὴν ὑποτάξουν, καὶ νὰ τὴν “χαρίσουν” στὸν διάβολο. Ὁπότε οἱ αἱρετικοὶ ταύτισαν τὴν “ἱκανότητα” ὅπως τὴν ἀντιλαμβάνονταν, μὲ τὴν καταστροφὴ τῆς Δημιουργίας! Πολλοὶ “καλλιτέχνες” ἀποθεώθηκαν γιὰ τὴν σκοτισμένη “τόλμη” καὶ “ευφυΐα τους”, ἐπειδὴ τὰ “ἔργα τους” προκαλοῦσαν τὰ ἐρωτήματα, “τί σκέψεις ὑπάρχουν πίσω ἀπὸ αὐτὸ τὸ ἔργο τέχνης;”, “ποιά ἰδέα κρύβεται πίσω ἀπὸ αὐτὸ τὸ δημιούργημα;”. Ἡ σκοτισμένη “τέχνη” ἀνέτρεψε, παραμόρφωσε τὴν παραδοσιακὴ τέχνη ποὺ ὑπηρετοῦσε τὸ πνεῦμα, ἐπειδὴ ἡ ἴδια ὑπηρετοῦσε τὸν μαμμωνᾶ, ὁ ὁποῖος τὴν κληροδότησε στὸ ἐμπόριο, γιὰ νὰ μάθει μὲ τὴν σειρά του στὸν παράλογο ἄνθρωπο νὰ πουλάει τὴν συνείδησή του! Ὅταν οἱ ἐκθεσιακοὶ χῶροι τέχνης θέλουν νὰ διοργανώσουν μία ἔκθεση ζωγραφικῆς, πρέπει νὰ “δημιουργήσουν” δημόσια ἀποδοχὴ γιὰ τὰ ἔργα τοῦ καλλιτέχνη. Μιλώντας τὴν γλῶσσα τοῦ κοινοῦ, ΜΕ ΤΗΝ “ΤΕΧΝΗ” ΚΥΡΙΑΡΧΕΙ Η ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ! Ὁ μέσος ἄνθρωπος θεωρεῖ ὅτι ἡ τέχνη ποὺ δημοσιοποιεῖται, προέρχεται ἀπὸ σεβάσμιους καὶ ταλαντούχους ἀνθρώπους, ποὺ κάνουν τὶς πιτσιλιὲς μὲ τὸ χρῶμα στὸν καμβά. Δὲν μπορεῖ νὰ ἐμβαθύνει ἤ νὰ ὑποθέσει ὅτι τὸ ἦθος αὐτῆς τῆς “τέχνης” εἶναι ἕνα τεράστιο ψέμα ποὺ μὲ τὴν ὕβρη της διαβρώνει τὶς ψυχές! Κανεὶς δὲν “κατηγορεῖ” κάποιον ποὺ εἶναι ἐσκεμμένα τόσο κακός, ὥστε νὰ θέλει νὰ ἀποδείξει πὼς ὁτιδήποτε μπορεῖ νὰ εἶναι “τέχνη”, ξέροντας πὼς τὸ κοινὸ θὰ δεχτεῖ ὁτιδήποτε τοῦ ὑποδείξουν! Ἀπὸ τὴν ἄλλη, ἡ “τέχνη τῆς κακίας του” θὰ διαμορφώσει τὸ μέλλον μὲ τὴν ἐπιρροή της, κάτι σὰν αὐτοεκπληρούμενη προφητεία. Ὅλα τὰ χαρακτηριστικά της λοιπόν, ἡ σκοτισμένη “τέχνη” τὰ κληροδότησε καὶ στὸ ἐμπόριο, τὸ ὁποῖο ἐπίσης ἡγεῖται χωρὶς νὰ δίνει ἐξηγήσεις γιὰ τὸ τί κάνει, καὶ ποιὲς εἶναι οἱ προθέσεις του…».
«Ὁπότε Γρηγόριε, ὅσοι διαχειρίζονται τὴν τηλεκόλαση καὶ γενικὰ τὴν διασκέδαση, ἔχουν τὴν ἴδια “ἄποψη” μὲ τοὺς αἱρετικοὺς ζωγράφους! Ὅτι ἔχουν τὴν “ΙΚΑΝΟΤΗΤΑ” νὰ διαστρέφουν τὴν ἔννοια τοῦ ΣΩΣΤΟΥ καὶ τοῦ ΛΑΘΟΥΣ, ἀλλὰ ἐπειδὴ κάνουν “τέχνη”, δὲν μπορεῖ νὰ τοὺς ἐμποδίσει κανείς!».
«Κλήμη, ὅλο τὸ μεσημέρι εἴχα μεγάλη συζήτηση μὲ τὸν πατέρα μου, πάνω σὲ πληροφορίες ποὺ τοῦ ἔδωσε ἕνας πελάτης του τὸ πρωί. Μάλιστα μίλησαν πολλὴ ὥρα, ἐπειδὴ ὁ πατέρας ἔβρισκε ἰδιαίτερα ἐνδιαφέρουσες τὶς θέσεις τῆς Κοινωνιολογίας ποὺ τοῦ μετέφερε, ἀπὸ κάποιον ἀνηψιό του ποὺ τὰ γνώριζε αὐτά. Παλιότερα μοῦ εἶχε πεῖ πὼς ὅσα ἀφοροῦν τὴν Νέα Τάξη πραγμάτων εἶναι ἕνας πύργος τῆς Βαβέλ, ἀλλὰ ἀκούγοντας τώρα γιὰ κάποιο ἀπὸ τὰ ὑλικὰ τοῦ πύργου, ὅπως εἶναι ἡ θεωρία τῆς κοινωνικῆς “κατασκευῆς” τῆς πραγματικότητας, αὔξησε τὴν προσοχή του. Λέει λοιπὸν αὐτὴ ἡ θεωρία, πὼς ἡ προσοχή μας ἐπικεντρώνεται στὸ “ἐδῶ καὶ τώρα”, δηλαδὴ τὸ σημεῖο τῆς πραγματικότητας τῆς καθημερινότητας, ποὺ εἶναι ἄμεσα προσπελάσιμη στοὺς σωματικοὺς χειρισμούς μας. Δρώντας στὸν κόσμο ποὺ βρίσκεται στὴν ἐμβέλειά μας, ΤΡΟΠΟΠΟΙΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ. Οἱ μακρινὲς ζῶνες ποὺ δὲν εἶναι προσπελάσιμες σὲ ἐμᾶς εἶναι λιγότερο ἐνδιαφέρουσες, καὶ ἀσφαλῶς ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΠΙΕΣΤΙΚΕΣ. Ἡ ἐμπειρία τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὸν ἑαυτό του, λέει ἡ θεωρία, ταλαντεύεται πάντα σὲ μία ἰσορροπία ἀνάμεσα στὸ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΣΩΜΑ και ΝΑ ΕΧΕΙ ΣΩΜΑ. Ἡ ἐγγενὴς ἀστάθεια τοῦ ἀνθρώπινου ὀργανισμοῦ ΚΑΝΕΙ ΕΠΙΤΑΚΤΙΚΟ γιὰ τὸν ἄνθρωπο ΝΑ ΕΞΑΣΦΑΛΙΖΕΙ Ο ΙΔΙΟΣ ἕνα σταθερὸ περιβάλλον γιὰ τὴν συμπεριφορά του· κάτι ποὺ τὸ πετυχαίνει ἄν ἐξωτερικεύει ΔΙΑΡΚΩΣ τὸν ἑαυτό του σὲ δραστηριότητα, μιὰ ἀναγκαιότητα ποὺ βασίζεται στὴν βιολογικὴ κατασκευή του. Ὁ ἴδιος ὁ ἄνθρωπος, συνεχίζει ἡ θεωρία, πρέπει νὰ ἐξειδικεύει καὶ νὰ προσανατολίζει τὶς ἐνορμήσεις του, ἐπειδὴ αὐτὰ τὰ “βιολογικὰ δεδομένα” χρησιμεύουν ὡς ἀπαραίτητη προϋπόθεση γιὰ τὴν δημιουργία τῆς κοινωνικῆς σταθερότητας καὶ τάξης…».
«Ἔ βέβαια, ἄν κάποιος ἔχει σαρκοποιηθεῖ ὁλόκληρος, σημαίνει πὼς γι’ αὐτὸν ἡ πίστη εἶναι ἀπροσπέλαστη ζώνη, καὶ τοῦ φαίνεται ΠΙΕΣΤΙΚΗ καὶ ἀκατανόητη ἐπειδὴ ζεῖ στὴν πνευματικὴ ἄγνοια! Ὁ ΣΑΡΚΟΠΟΙΗΜΕΝΟΣ ἄνθρωπος εἶναι ΣΚΛΑΒΟΣ τῶν ἐνορμήσεών του! Καὶ ὅταν ἡ κοινωνία καταντάει νὰ τὸν “καμαρώνει” γιὰ αὐτές, ἡ θεωρία μιλάει γιὰ κοινωνικὴ “σταθερότητα καὶ τάξη”! Τὸ πράγμα φωνάζει πὼς ἡ θεωρία “μαγειρεύτηκε” ἀπὸ δουλόφρονες αἱρετικούς! Ὁ Μάρξ εἶπε πὼς οἱ ἰδέες χρησιμοποιοῦνται ὡς ὅπλα γιὰ τὰ κοινωνικὰ συμφέροντα, ποὺ ἄν καταλαβαίνω καλά, “συμφέρον” ἐννοεῖ καὶ τὴν διαστροφὴ…».
«Τὸ μεσημέρι ὁ πατέρας οὐσιαστικὰ μοῦ περιέγραψε τοὺς ἀόρατους τρόπους ποὺ κάνουν τοὺς ἀνθρώπους νὰ “συμμορφώνονται” μὲ τὴν “πρόοδο”. Στὴν αἱρετικὴ κοινωνία, ἕνας κοινωνικὸς κόσμος “κατασκευάζεται” ἀπὸ τυποποιημένες σκέψεις καὶ τυποποιημένες πράξεις ποὺ εἶναι κοινὲς γιὰ πολλοὺς ἀνθρώπους, ποὺ μοιράζονται μεταξύ τους ἕναν ΚΟΙΝΟ ΝΟΥ, μέσα στὸν ὁποῖο περικλείεται ἡ “γνώση” τῶν μελῶν του. Ἡ γνώση καὶ ἡ μὴ γνώση, ἀναφέρονται στὸ τί ὁρίζεται κοινωνικὰ ὡς ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ. Οἱ ἀμοιβαῖες τυποποιήσεις τῶν πράξεων οἰκοδομοῦνται μέσα στὴν πορεία μιᾶς κοινῆς Ἱστορίας, καὶ μετατρέπονται σὲ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟ, δηλαδὴ σὲ ἀπρόσωπους “θεσμούς”. Ἡ “γνώση” καὶ οἱ “ἁρμόζοντες” κανόνες συμπεριφορᾶς ποὺ μεταβιβάζει στοὺς νεότερους ἕνας “θεσμός”, μαθαίνονται ὡς “ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ” —αὐτὴ ποὺ ἔπλασαν οἱ αἱρετικοί, καὶ ἔτσι ἐσωτερικεύεται ὡς ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, ἡ ὁποία μὲ τὴν σειρά της, ΕΧΕΙ ΤΗΝ ΔΥΝΑΜΗ ΝΑ ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΕΙ ΤΟ ΑΤΟΜΟ! Ἀφοῦ ἡ ἀντικειμενοποιημένη “γνώση” τοῦ ΚΟΙΝΟΥ ΝΟΥ εἶναι ἕνα σῶμα ἀπὸ “ΕΓΚΥΡΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ” σχετικὰ μὲ τὴν “ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ”, λέει ἡ θεωρία τῶν αἱρετικῶν, κάθε ῥιζικὴ παρέκκλιση ἀπὸ τὴν “θεσμικὴ” τάξη φαίνεται σὰν ΑΝΑΧΩΡΗΣΗ ἀπὸ τὴν “ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ”. Ἐξ αἰτίας τῆς ὕπαρξής τους, οἱ “θεσμοὶ” ΕΛΕΓΧΟΥΝ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ μέσῳ τῶν “ἐλεγκτικῶν μηχανισμῶν”. Εἶναι πιθανότερο νὰ παρεκκλίνει κανεὶς ἀπὸ προγράμματα ὀργανωμένα γι’ αὐτὸν ἀπὸ ἄλλους, παρὰ ὅταν συμμετέχει στὴν δημιουργία τους. Τὰ παιδιὰ πρέπει νὰ μείνουν εὐθυγραμμισμένα μὲ τοὺς “θεσμοὺς” ποὺ “κατασκευάστηκαν” πρὶν ἀπὸ αὐτά, ὥστε ἡ συμπεριφορά τους νὰ εἶναι ΟΣΟ ΠΡΟΒΛΕΨΙΜΗ καὶ ΕΛΕΓΧΟΜΕΝΗ γίνεται! Ἄν ἡ κοινωνικοποίηση συντελεσθεῖ μὲ ἀποτελεσματικὸ τρόπο στὸ ἐπίπεδο τοῦ νοήματος, ἡ συμπεριφορὰ θὰ ἐκδηλώνεται “αὐθόρμητα”, καὶ θὰ ὑποχωροῦν οἱ πιθανὲς ἐναλλακτικὲς ἐπιλογὲς σχετικὰ μὲ τὰ “θεσμικὰ” προγράμματα. Ἡ μεταβίβαση τοῦ νοήματος κάποιου “θεσμοῦ”, βασίζεται στὴν κοινωνικὴ ἀναγνώριση τοῦ “θεσμοῦ” ὡς ΜΟΝΙΜΗΣ ΛΥΣΗΣ ἑνὸς ΜΟΝΙΜΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ. Τὰ “θεσμικὰ” νοήματα πρέπει νὰ ἐνσωματώνονται μὲ τρόπο ἔντονο καὶ ἀλησμόνητο στὴν συνείδηση τοῦ ἀτόμου. Σύμφωνα μὲ τὴν γνώμη τῶν αἱρετικῶν, ἐπειδὴ τὰ ἀνθρώπινα ὄντα συχνὰ εἶναι ΝΩΘΡΑ καὶ ΕΠΙΛΗΣΜΟΝΑ, τὰ νοήματα πρέπει νὰ ΕΠΑΝΕΝΤΥΠΩΝΟΝΤΑΙ ΜΕ ΠΕΙΘΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΑ, καὶ γενικῶς ΔΥΣΑΡΕΣΤΑ ΜΕΣΑ, ἄν εἶναι ἀπαραίτητο. Ἐφ ὅσον συχνὰ εἶναι καὶ ὄντα ΑΝΟΗΤΑ, τὰ “θεσμικὰ” νοήματα ἔχουν τὴν τάση νὰ ΑΠΛΟΠΟΙΟΥΝΤΑΙ κατὰ τὴν διαδικασία τῆς μεταβίβασης. Ὁ “θεσμικὸς” κόσμος χρειάζεται ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΗ, δηλαδὴ τρόπους γιὰ νὰ ἐξηγηθεῖ καὶ νὰ ἐπιβεβαιωθεῖ, ἐπειδὴ φτάνει στὴν νέα γενιὰ ὡς παράδοση μᾶλλον, καὶ ὄχι ὡς βιογραφικὴ μνήμη. Οἱ ἀναγκαῖες νομιμοποιήσεις τῶν αἱρετικῶν “θεσμῶν”, γίνονται ἀπὸ τὶς ΘΕΩΡΗΤΙΚΕΣ ΚΑΤΑΣΚΕΥΕΣ ΤΩΝ ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΩΝ! Τὰ περίπλοκα συστήματα τῶν θεωριῶν μποροῦν καὶ ἐπηρεάζουν τὶς “γνώσεις” τοῦ ΚΟΙΝΟΥ ΝΟΥ, καὶ ἔτσι ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΟΥΝ τὴν κοινωνικὴ “σταθερότητα” καὶ “τάξη”…».
«Μὰ ἄν κάποιος ζεῖ σὲ ἕναν δικό του “κόσμο”, ἡ πανουργία αὐτῶν ποὺ βγάζουν ἀπὸ τὸ μυαλό τους τὶς θεωρητικὲς “ἀπόψεις” τῶν ἄλλων, θὰ τοῦ εἶναι ἀπροσπέλαστη ζώνη! Μιὰ στιγμή! Καὶ οἱ φίλοι τοῦ Ἰάσονα ἦταν φραγμένοι στήν δική τους “πραγματικότητα”, ποὺ ῥυθμίστηκε ἀπὸ τὶς θεωρίες τῶν ἐπικίνδυνων μυαλῶν!».
«Βλέπεις πόσο μοιάζουν, αὐτοὶ ποὺ μὲ τὶς αἱρετικὲς συμμαχίες τους “νομιμοποιοῦν” τὴν “ἐξέλιξη” τοῦ ὅποιου “ΚΟΙΝΟΥ ΝΟΥ” τῶν ἀνθρώπων, ὄπως ὀρέγεται ὁ διάβολος, μὲ τοὺς καλλιτέχνες τῆς σκοτισμένης “τέχνης”; Κανεὶς δὲν “κατηγορεῖ” καὶ τὶς δύο περιπτώσεις, ποὺ εἶναι ἐσκεμμένα κακοί, καὶ γνωρίζουν πὼς τὸ κοινὸ θὰ δεχτεῖ ὁτιδήποτε τοῦ ὑποδείξουν!».
Τὸ πρόσωπο τοῦ Κλήμη κοκκίνησε. «Θέλεις νὰ πεῖς ὅτι γίνεται καὶ μὲ τὸν ΚΟΙΝΟ ΝΟΥ αὐτὸ ποὺ ἔγινε μὲ τὴν σκοτισμένη “τέχνη”; Ποὺ παραμόρφωσε τὴν παραδοσιακὴ τέχνη γιὰ νὰ τὴν ἀνατρέψει;». Πῆρε γιὰ δεύτερη φορὰ τὸ κινητό του, καὶ αὐτὴ τὴν φορὰ ἔψαχνε νὰ βρεῖ μία λέξη. «Γρηγόριε, ἡ σκοτισμένη “τέχνη” εἶναι ΠΑΡΑΘΕΣΜΟΣ! Δηλαδὴ ΑΤΥΠΟΣ “θεσμὸς” ποὺ ἐξυπηρετεῖ συγκεκριμένα συμφέροντα, ὁ ὁποῖος ἀναβαθμίζεται, ὅσο ὑποβοηθεῖται γιὰ ΝΑ ΥΠΟΒΑΘΜΙΖΕΙ ΤΟΝ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΟ ΕΠΙΣΗΜΟ ΘΕΣΜΟ! Δηλαδὴ ὁ παραθεσμὸς εἶναι τὸ ΑΙΡΕΤΙΚΟ ΠΑΡΑΣΙΤΟ, ποὺ κυριολεκτικὰ ὑποσκάπτει τὸν ἀντίστοιχο θεσμὸ τῆς ὀρθόδοξης κοινωνίας, γιὰ νὰ τὸν ἀνατρέψει! Περίμενε! Ἡ τηλεκόλαση ἔμαθε τοὺς φίλους τοῦ Ἰάσονα νὰ ψάχνουν τοὺς “λόγους” γιὰ τοὺς ὁποίους ΕΠΡΕΠΕ νὰ “ΕΙΝΑΙ ΣΩΜΑ”, καὶ ἔτσι μὲ τὴν τυφλὴ βία της νὰ ὑπομένουν τὴν τυραννία τῶν παθῶν, τὰ ὁποῖα εἰσχωρώντας στὴν καρδιά τους νὰ χτυπήσουν τὴν πίστη τους· τὰ ἀνήθικα “περιοδικὰ-ὅπλα” κάθε φύσεως ποὺ κυκλοφοροῦν, μάχονται τὴν πνευματικὴ μελέτη, ἡ ὁποία διδάσκει τὴν ἀλήθεια· χωρὶς πνευματικὴ τροφὴ δὲν μποροῦσαν νὰ συζητήσουν μὲ ἐπιχειρήματα μὲ τὸν Ἰάσονα, ἐπειδὴ μέσα τους “ἀποθέωναν” τοὺς ἀνώμαλους γιὰ τὴν “τόλμη” καὶ τὴν “ευφυΐα τους”, κατ’ ἀναλογία ἐκείνων τῶν ῥηχῶν ποὺ ἔλεγαν, “τί σκέψεις ὑπάρχουν πίσω ἀπὸ αὐτὸ τὸ ἔργο τέχνης;”· τὴν ἄδολη ψυχαγωγεία ἀνατρέπει ἡ ψυχοκτόνος διασκέδαση! Οἱ φίλοι τοῦ Ἰάσονα θὰ ζοῦσαν σὲ “σταθερότητα” μόνο μὲ τὴν διαρκῆ ἐξωτερικὴ δραστηριότητα, καὶ τὴν συμμετοχὴ στὴν συναυλία τῶν ἀνήθικων. Εἶναι ἀμέτρητοι οἱ παραθεσμοὶ ποὺ δείχνουν τὸν ἄνθρωπο παραμορφωμένο καὶ πνευματικὰ ἀκρωτηριασμένο, σὰν νὰ “ἔχασε” τὴν ἀξία του! Καὶ οἱ νεότεροι αὐτὸ τὸ ἐκλαμβάνουν ὡς… “ἀντικειμενικὴ ἀλήθεια” ποὺ τοὺς σημαδεύει, δηλαδὴ ὡς “πραγματικότητα” ποὺ τὴν πιστεύουν! Ἤδη προϊδέασαν τὸν Ἰάσονα οἱ φίλοι του πὼς ἄν δὲν “συμφιλιωθεῖ” μὲ τὴν ἰδέα τῆς ἀνωμαλίας, σὰν μουσικὸς δὲν θὰ ἔχει μέλλον… Μὰ τότε ὅλη αὐτὴ ἡ ἀναίδεια λειτουργεῖ ὡς “ΕΛΕΓΚΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ” τοῦ παραθεσμοῦ! Ὅπως ἐπίσης ἡ δημοσίευση τῆς φωτογραφίας τοῦ ξάδερφού μου δίπλα στοὺς φαύλους, αὐθαίρετα, ὥστε νὰ ἰσοπεδώσει τὴν ἠθικὴ ἀξιοπρέπειά του! Ἀλλὰ καὶ ἡ ἀσφυκτικὴ πίεση ὅτι χάνει τοὺς φίλους του ἀπὸ τὴν “διεφθαρμένη πραγματικότητα”, καὶ αὐτὸ θέλει νὰ τοῦ προκαλέσει ἠθικὸ ἐκφοβισμό! Τελικὰ φίλε, ὅποιος “συμμορφώνεται” μὲ τὶς διαταγὲς τοῦ ΚΟΙΝΟΥ ΝΟΥ ποὺ τὸν “ἀπορρόφησε”, δὲν ἔχει θέληση νὰ ἀντισταθεῖ. Μόνο οἱ ἐλεύθεροι ἀμύνονται, οἱ δοῦλοι ΠΟΤΕ!».
«Ἕνας τυφλὸς ποὺ καθοδηγεῖται ἀπὸ ἄλλους τυφλούς, στὴν πραγματικότητα δὲν γνωρίζει ἀπὸ ποιοὺς παίρνει ἐντολές. Ὅπως καὶ ὅσοι ζοῦν σύμφωνα μὲ τὸ αἱρετικὸ “σχέδιο”, ποὺ ἔμαθαν νὰ σκέφτονται ὅπως τοὺς προστάζει μία μοχθηρὴ μειοψηφία, καὶ νὰ ἀπωθοῦν τὶς ἐπώδυνες περιοχὲς τῆς ζωῆς τους, ποὺ δὲν ἔμαθαν νὰ “ἐλέγχουν”. Σὲ αὐτὲς τὶς σκοτεινὲς περιοχὲς “κατασκευάζουν” τὴν δική τους ἀπάνθρωπη “πραγματικότητα”, οἱ ἐξουσιαστὲς τῶν λαῶν, ἔτσι εἶπε ὁ πατέρας μου. Ἡ κοινωνία ποὺ ὑποτίθεται ὅτι “κατασκευάζουν” μὲ τὴν ἀλαζονία τους οἱ ἄνθρωποι, εἶναι μία ἀπέραντη φυλακή, μέσα στὴν ὁποία ἡ συνείδησή τους ὑφίσταται τὰ μαρτύρια ποὺ τῆς ἐπιβάλλουν ὅλοι οἱ ἀσεβεῖς ἀρχηγοί! Κατὰ αὐτὴν τὴν ἔννοια, τόλμησαν καὶ ψήφισαν στὴν πολύπαθη πατρίδα μας τὸν ἐξευτελιστικὸ νόμο γιὰ τὶς ἀσεβεῖς ἑνώσεις τῶν ὁμοφυλόφιλων, ὡς μειοψηφία ποὺ ἤξερε ἀκριβῶς σὲ ποιά σημεῖα νὰ χτυπήσει τὸν λαό της, καὶ νὰ πλήξει τὸν αὐτοσεβασμό του… Τουλάχιστον οἱ Ἕλληνες ἄς σκεφτοῦμε, πὼς ὅταν ἡ χαιρέκακη μειοψηφία στοχεύει στὴν ἀπόλυτη βεβήλωση τῆς εἰκόνας τοῦ Θεοῦ, οἱ μιαρὲς “ἐκπλήξεις της” δὲν θὰ ἔχουν τέλος… Ἐκτὸς ἀπὸ τὴν τηλεκόλαση καὶ τοὺς ΜΕΓΑΛΕΜΠΟΡΟΥΣ ΙΔΕΩΝ, ποὺ μὲ τὸν καιρὸ πλαταίνουν περισσότερο τοὺς δρόμους τῆς σκοτισμένης “τέχνης” στὴν ὀθόνη, πλέον ὅλοι οἱ τομεῖς κάνουν κι αὐτοὶ “τέχνη” ποὺ βεβηλώνει. Τὸ σχολεῖο κάνει “τέχνη” διδάσκοντας στὰ μικρά του ὅτι “ἡ γάτα κάνει μάγια γιὰ νὰ γίνει κουκουβάγια”, ἤ ἡ “τέχνη” σὲ κείμενο λέει γιὰ κάποιον ἐνήλικο τεχνικό, ποὺ μόλις σχολάσει ἀπὸ τὸ μάθημα ἡ ΑΝΗΛΙΚΗ μαθήτρια φίλη του(;), τὴν παίρνει γιὰ νὰ τὴν βγάλει βόλτα(;), καὶ οἱ συμμαθήτριές της τοὺς κοιτᾶνε ποὺ φεύγουν μαζί! Οἱ γιατροὶ κάνουν “τέχνη”, ἐμβολιάζοντας κατὰ τῆς ζωῆς! Ἡ “ψευδοεπιστήμη” τῆς Κοινωνιολογίας κάνει “τέχνη”, δίνοντας ἐπιστημονικὴ ὁρολογία στὸ εὖρος τῶν “σοδομικῶν παραμορφώσεων”! Κλήμη, θὰ σοῦ πῶ καὶ τὸ ἄλλο ποὺ εἶπε ὁ πατέρας μου, καὶ ἐγὼ συμφώνησα μαζί του μὲ ὅλη τὴν ψυχή μου. Εἶπε ὅτι εἶναι καιρὸς νὰ συνειδητοποιήσουμε οἱ Ἕλληνες, πὼς ἐκτὸς ἀπὸ μία ἀπολύτως ἐξαχρειωμένη ψευδοπραγματικότητα, στὴν οὐσία ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΥΤΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ!».
«Ἔχεις δίκιο, Γρηγόριε! Τώρα κατάλαβα ποιὸ ῥόλο τους κρύβουν οἱ παραθεσμοί! Ἡ φυλακὴ ποὺ εἶπες, ποὺ βασανίζεται ἡ συνείδηση, εἶναι ἡ κόλαση ποὺ ξεκινάει ἀπὸ αὐτὴν τὴν ζωή! Τὰ “θεσμικὰ” νοήματα ποὺ ΠΙΕΖΕΙ ἡ αἱρετικὴ κοινωνία νὰ ΕΝΣΩΜΑΤΩΝΟΝΤΑΙ μὲ τρόπο “ἔντονο” καὶ “ἀλησμόνητο” στὴν συνείδηση τοῦ ἀνθρώπου, εἶναι τὰ αἰσχρὰ “νοήματα”! Καὶ ἐπειδὴ ὁ Κύριος σπλαχνίζεται τοὺς ἀπομακρυσμένους γιοὺς καὶ τὶς κόρες Του, τοὺς στέλνει λίγο τὴν Χάρη Του γιὰ νὰ τοὺς ἐμψυχώσει στὴν μάχη μὲ τὸ κακό. Ἴσως κι ὅλας αὐτοὶ νὰ διακρίνουν, πὼς ἡ ντροπὴ εἶναι ὁ μηχανισμὸς ποὺ κρατάει μακριὰ τὴν βαρβαρότητα. Οἱ αἱρετικοὶ ὅμως λένε ΝΩΘΡΟΥΣ καὶ ΕΠΙΛΗΣΜΟΝΕΣ ὅσους ἡ ψυχή τους “ζεῖ” ἀκόμα, καὶ μὲ δυσκολία συγκρατιοῦνται ἀπὸ τὸ κακό! Τὸ αἱρετικὸ “σχέδιο” εἶναι νὰ ΕΠΑΝΕΝΤΥΠΩΝΟΝΤΑΙ ΜΕ ΠΕΙΘΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΔΥΣΑΡΕΣΤΑ ΜΕΣΑ τὰ ἐλεεινὰ “νοήματα”, σὺν ἀκόμα πὼς ἡ ζωὴ δὲν ἔχει νόημα, πὼς τὸ ἄσχημο καὶ προσβλητικό, τὸ ἀκατανόητο καὶ παράλογο, ἡ σύγχυση καὶ ἡ ἠθικὴ ἀκαταστασία, εἶναι καταστάσεις “ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΕΣ”! Οἱ ἁμαρτίες γεμίζουν τὶς ψυχὲς μὲ ἐσωτερικὲς συγκρούσεις καὶ ψυχολογικὰ προβλήματα, ποὺ τὶς “ἀκρωτηριάζουν”! Ἡ “μόνιμη λύση” στὸ “μόνιμο πρόβλημα” ποὺ λένε οἱ προδότες τοῦ Χριστοῦ, εἶναι οἱ ἄνθρωποι νὰ βανδαλιστοῦν πνευματικὰ σὲ τέτοιο βαθμό, ὥστε νὰ χάσουν ὁριστικὰ τὴν δυνατότητα νὰ γίνονται Ἅγιοι! Ὁ κάθε ἀνίερος παραθεσμὸς εἶναι καὶ μία ἀνείπωτη τυραννία γιὰ τὴν ψυχή, ποὺ τὴν καταπιέζει γιὰ νὰ μιμεῖται τοὺς δαίμονες!».
«Εἶναι πολὺ λυπηρό, ἀλλὰ ἔτσι εἶναι τὰ πράγματα… Τὴν μετάνοια, ἡ ἄθλια θεωρία τὴν περιγράφει ὡς ῥιζικὴ παρέκκλιση ἀπὸ κάθε “θεσμικὴ τάξη”, καὶ ἀπειλεῖ ὅτι εἶναι “ἀναχώρηση” ἀπὸ τὴν ψευδοπραγματικότητα. Ὅμως ἀπὸ τὴν παραδοχὴ τῶν λαθῶν μας ξεκινάει ἡ ἴαση τῆς ψυχῆς μας, ἐπειδὴ ἀφήνει τὴν σκοτεινὴ φυλακὴ καὶ τοὺς βασανισμούς της, καὶ συγκλονισμένη ἀπὸ τὴν ἐλπίδα ποὺ γεύεται, πέφτει στὴν ἀγκαλιὰ τοῦ Ἐλεήμονα Χριστοῦ, ποὺ τὴν περιμένει! Ἡ μεγαλύτερη ὁμορφιὰ ποὺ μπορεῖ νὰ φυτρώνει μέσα μας, εἶναι ἡ ἐμπιστοσύνη μας στὸν Ὕψιστο, ὁ Ὁποῖος εἶναι ὁ Ἀνώτερος Νοῦς ποὺ μᾶς συντηρεῖ, μᾶς φωτίζει καὶ μᾶς ἐλεεῖ! Σὲ αὐτὸν τὸν κόσμο εἴμαστε προσωρινοί. Ἤρθαμε γιὰ νὰ ζήσουμε σὲ καιρὸ ΠΑΛΙΓΓΕΝΕΣΙΑΣ, ἠθικῆς ἐπανάστασης, ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ! Ἀρχίζουμε ἀπὸ τὴν γῆ γιὰ νὰ καταλήξουμε στὸν οὐρανό. Ὅμως ἡ σάρκα μὲ τὴν φθορά, δὲν μπορεῖ νὰ κληρονομήσει τὴν ἀφθαρσία, ποὺ εἶναι ἡ Βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Μπαίνουμε στὴν Ἐκκλησία μὲ τὴν σάρκα μας, γιὰ νὰ ἀναγεννηθοῦμε καὶ νὰ γίνουμε ἄφθαρτοι, οὐράνιοι, ΑΝΑΓΕΝΝΗΜΕΝΟΙ, ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ! Μόνο ἄν ἀναγεννηθεῖ πνευματικὰ ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ τὸν οὐρανό, ἀπὸ τὸ νερὸ τοῦ βαπτίσματος καὶ ἀπὸ τὴν Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, μπορεῖ νὰ εἰσέλθει στὴν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ*!
Πίστει καλούμενος Ἀβραὰμ ὑπήκουσεν ἐξελθεῖν εἰς τὸν τόπον ὅν ἔμελλε λαμβάνειν εἰς κληρονομίαν, καὶ ἐξῆλθε μὴ ἐπιστάμενος ποῦ ἔρχεται.
Πίστει παρῴκησεν εἰς γῆν τῆς ἐπαγγελίας ὡς ἀλλοτρίαν, ἐν σκηναῖς κατοικήσας μετὰ Ἰσαὰκ καὶ Ἰακὼβ τῶν συγκληρονόμων τῆς ἐπαγγελίας τῆς αὐτῆς·
ἐξεδέχετο γὰρ τὴν τοὺς θεμελίους ἔχουσαν πόλιν, ἧς τεχνίτης καὶ δημιουργὸς ὁ Θεός.
Ἕνεκα τῆς πίστεώς του ὁ Ἀβραάμ, καλούμενος ἀπὸ τὸν Θεό, ὑπάκουσε νὰ ἐξέλθει καὶ νὰ φύγει ἀπὸ τὴν πατρίδα του καὶ νὰ μεταβεῖ στὸν τόπο, τὸν ὁποῖο ἐπρόκειτο νὰ λάβει ὡς κληρονομιά του ἀπὸ τὸν Θεό. Καὶ πράγματι ἐξῆλθε, χωρὶς νὰ γνωρίζει ποῦ πηγαίνει. Χάρη σὲ αὐτὴν τὴν πίστη του ἔμεινε στην γῆ, ποὺ τοῦ εἶχε ὑποσχεθεῖ ὁ Θεός, σὰν νὰ ἦταν σὲ ξένη περιοχὴ καὶ ἔζησε μέσα σὲ σκηνὲς μαζὶ μὲ τὸν Ἰσαὰκ καὶ τὸν Ἰακώβ, ποὺ ἦταν συγκληρονόμοι τῆς ἴδιας ὑποσχέσεως τοῦ Θεοῦ. Καὶ τοῦτο, διότι περίμενε μὲ πίστη καὶ ἐλπίδα ἀκλόνητη τὴν ἐπουράνια πόλη, μὲ τὰ ἀδιάσειστα καὶ αἰώνια θεμέλιά της, τῆς ὁποίας Τεχνίτης καὶ Δημιουργὸς εἶναι ὁ Ἴδιος ὁ Θεός. (πρὸς Ἑβραίους 11,8-10)
* Ἰωαννη 3,3
Τὸ ῥωμαίικο φιλότιμο εἶναι ἡ ἐπουράνια “ἀγαπητικὴ τιμὴ” ποὺ τρέφει
τὴν εὐλαβὴ ψυχή, καὶ ΦΩΤΙΖΕΙ ΤΗΝ ΘΕΛΗΣΗ ΤΗΣ!
Τὸ βιβλίο μου εἶναι ἕτοιμο νὰ φτάσει
στὴν ἠλεκτρονικὴ διεύθυνσή σου!
Διαβάζοντάς το, ξεκινᾶς ἕνα ταξίδι ἀπὸ δρόμο ποὺ εἶχε κλείσει ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια στὸν τόπο μας!
Θυμήσου τὰ λόγια μου…
