“Θεοτόκε ἡ ἐλπὶς πάντων τῶν Χριστιανῶν,
σκέπε, φρούρει, φύλαττε τοὺς ἐλπίζοντες εἰς Σὲ…”
Ὅσο βοηθοῦσα τὴν πρεσβυτέρα μὲ τὸ μάζεμα τοῦ τραπεζιοῦ, ἄκουγα τὸν πνευματικό μου, τὸν πατέρα Εὐέλπιστο, νὰ σιγοψάλλει τὰ μεγαλυνάρια τῆς Ὑπαπαντῆς. Ἡ Παναγία εἶναι τὸ καύχημα τῆς ἁγνῆς νεολαίας, καὶ ὅλων τῶν παιδιῶν Της ποὺ στὰ εὔκολα καὶ τὰ δύσκολα, δέονται στὴν γλυκύτατη Μάνα.
«Φιλοθέη, βάλτα ὅλα στὸν νεροχύτη καὶ θὰ τὰ φτιάξω ἀργότερα», εἶπε ἡ ἡλικωμένη πρεσβυτέρα ὅπως μοῦ ἔφερνε τὴν σκούπα, γιὰ νὰ μαζέψω τὰ ἀλεύρια ποὺ εἶχαν πέσει στὸ πάτωμα.
Εἶχε προηγηθεῖ μάθημα γιὰ τὴν παρασκευὴ πρόσφορου, καὶ εἶχε ἔρθει πολὺς κόσμος στὸ σπίτι. Ἡ μαμά μου δὲν μπόρεσε, θὰ ἀργοῦσε νὰ ἔρθει ἀπὸ τὴν δουλειά της, καὶ ἐγὼ εἶχα μαζὶ καὶ τὰ ἀδέρφια μου· ἡ μικρὴ πηγαίνει στὴν τετάρτη, καὶ ὁ ἀδερφός μου τελειώνει τὸ δημοτικό. Παρόλο ποὺ ἐγὼ τελειώνω τὸ γυμνάσιο, ἔχω κατασταλάξει ἀπὸ καιρὸ στοὺς λόγους γιὰ τοὺς ὁποίους θέλω νὰ γίνω δασκάλα. Ἡ πρεσβυτέρα, ποὺ τὸ ἔμαθε πρὶν ἀπὸ λίγο χάρηκε, καὶ συνέχισε:
»Τὸ ὑπούργημα τοῦ δασκάλου εἶναι ὑψηλό! Ἄν εἶναι ἔντιμος, πρῶτα θὰ διδάξει τὰ παιδιὰ πὼς ὅταν παρακαλᾶμε τὸν Θεὸ νὰ μᾶς κάνει ἰσχυρούς, Ἐκεῖνος μᾶς κάνει ἀνίσχυρους, γιὰ νὰ μαθαίνουμε νὰ ὑπακοῦμε ταπεινά· ὅταν ζητᾶμε πλούτη γιὰ νὰ εἴμαστε εὐτυχισμένοι, μᾶς δίνει τὴν φτώχεια, γιὰ νὰ γινόμαστε σοφοί· ὅταν ζητᾶμε τὴν δύναμη γιὰ νὰ μᾶς ἐκτιμοῦν οἱ ἄνθρωποι, μᾶς δίνει τὴν ἀδυναμία, γιὰ νὰ αἰσθανόμαστε τὴν ἀνάγκη Του! Χωρὶς τὸν Παράκλητο ὁ ἄνθρωπος εἶναι “ἄψυχος”, καὶ δουλεύει ὅλη τὴν ἡμέρα γιὰ νὰ ἀγοράσει τὰ σκύβαλα ποὺ ἀγάπησε!».
«Τὸ ὅπλο τοῦ ἀνθρώπου στὸν ἀόρατο πόλεμο δὲν εἶναι ἡ δύναμη, ἀλλὰ ἡ ἁγνότητα ποὺ τοῦ διδάσκει ἡ ταπεινὴ ζωή του». Μπαίνοντας στὴν συζήτησή μας ὁ π. Εὐέλπιστος, ἔριξε στὸ τζάκι τὰ χαρτάκια ἀπὸ τὰ κεράσματα ποὺ εἶχε βγάλει στὰ ἀδέρφια μου. «Ἡ ἀκεραιότητα τοῦ ἤθους ἀποτελεῖ πανίσχυρο πλεονέκτημα, ποὺ πρέπει νὰ τὸ προσέξουμε. Διατηρώντας ὁ Χριστιανὸς τὴν Χάρη τοῦ ἁγίου Βαπτίσματος, ἀφενὸς μαθαίνει νὰ ἐπιλέγει αὐθόρμητα τὸ ἀγαθό, ἀφετέρου ἀντλεῖ ἀκατάβλητο θάρρος! Ἡ ψυχὴ ὅποιου ἀντιστέκεται στὴν ἐσωτερικὴ ἀκαταστασία, γίνεται δέκτης ἐξαιρετικὰ μεγάλων δυνάμεων ἀπὸ τὸν Θεό! Ἔχοντας “ξεκολλήσει” ἀπὸ τὸ “ἀφιλόξενο” τῆς γῆς, οἱ εὐλογίες αὐτὲς εἶναι ὅ,τι χρειάζεται γιὰ νὰ περνάει μέσα ἀπὸ τὶς συμπληγάδες τῆς ζωῆς, ἀλώβητος!».
Ἔνοιωθα νὰ μὲ πλημμυρίζει μία ἀσυγκράτητη χαρά. «Ἡ διαπαιδαγώγηση τῶν παιδιῶν πρέπει νὰ δυναμώνει τὸ πνεῦμα τους, γιὰ νὰ καρποφορήσει καὶ νὰ γίνουν μέλη τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν! Ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ μικρὸς πρέπει νὰ ζεῖ μὲ ἁπλότητα καρδιᾶς, γιὰ νὰ ἔχει εὐγένεια καὶ ἤρεμους τρόπους. Μακάρι νὰ μὲ ἀξιώσει ὁ Θεός, νὰ τοὺς προσφέρω ὅ,τι μπορῶ, ὅταν ἔρθει ἡ ὥρα!». Μίλησα ἔχοντας στὸ μυαλὸ τοὺς αὐριανοὺς μαθητές μου, ἀλλὰ στὸ βάθος εἶχα καὶ κάτι ἄλλο. Ὅπως μάζευα χτὲς τὰ σκουπίδια ὅλα σὲ μία σακκούλα, μοῦ ἔπεσε ἀπὸ τὰ χέρια, καὶ ἀπὸ κάπου μέσα ξεφύτρωσε ἕνα τέστ ἐγκυμοσύνης. Φωτογράφησα στὴν μνήμη μου τὴν ἔνδειξη, καὶ εἶδα στὸ διαδίκτυο μετά, ὅτι τὸ ἀποτέλεσμα ἦταν θετικό! Ἡ μαμά μου ἦταν ἔγκυος! Δὲν μποροῦσα νὰ περιμένω καλύτερο νέο! Θὰ μᾶς ἐρχόταν ἕνα μικρούλι, καὶ ἐγὼ θὰ τοῦ μάθαινα τὰ πάντα γιὰ τὴν πίστη, τὴν ἐλπίδα, τὴν ὑπομονή, καὶ ὅλη τὴν δύναμη ποὺ δίνει στὴν ψυχὴ ἡ εὐλάβεια! Ἄφησα τὴν μαμὰ νὰ μοῦ φανερώσει τὴν ἔκπληξη ὅταν θὰ ἤθελε ἐκείνη, καὶ ἔκανα πὼς δὲν ἤξερα. Ὅμως δὲν σταματοῦσα νὰ κάνω σχέδια γιὰ τὶς ἀλλαγὲς τοῦ προγράμματός μας, ὥστε νὰ κάνουμε χῶρο γιὰ τὸ λεχούδι ποὺ θὰ ἀκούγαμε νὰ κλαίει, σὲ λίγους μῆνες! Βέβαια θὰ πῶ στὴν μαμὰ μὲ τρόπο, ὅτι εἶναι καιρὸς νὰ σχολάει νωρίτερα ἀπὸ τὴν δουλειά. Τοὺς τελευταίους μῆνες, ὅλα στὸ γραφεῖο περνᾶνε ἀπὸ τὰ χέρια της καὶ ὅσο καὶ νὰ προσπαθεῖ κάθε μέρα, ἔρχεται στὸ σπίτι ὅταν πιάνει τὸ βράδυ. Εὐτυχῶς τώρα θὰ ἀλλάξει τὶς προτεραιότητες ἀπὸ μόνη της. Τὶς τελευταῖες τρεῖς ἑβδομάδες δὲν μπορεῖ νὰ ξυπνήσει τὶς Κυριακές, καὶ πηγαίνω ἐγὼ τὰ ἀδέρφια μου γιὰ ἐκκλησιασμό, ἀλλὰ τώρα ἡ θεία Κοινωνία χρειάζεται καὶ στὸ μωρό! Ὅλοι μαζὶ πρέπει νὰ πηγαίνουμε στὴν ἐκκλησία· καὶ ὁ μπαμπάς, χρειάζεται νὰ ἀφήσει στὴν ἄκρη τὶς ἐπαγγελματικὲς συναντήσεις γιὰ ἐκείνη τὴν ἡμέρα…
Σαφῶς, ὁ προσανατολισμὸς τῆς γραμμῆς μου στὴ διαπαιδαγώγηση εἶναι ἀγώνας τοῦ π. Εὐέλπιστου, ὁ ὁποῖος συμφώνησε μαζί μου: «Ἀκριβῶς, Φιλοθέη. Ὁ Κύριος ἔπλασε τὴν φύση τῆς ψυχῆς μας νὰ ζητάει τὸ τελειότατο καὶ μονιμότατο ἀγαθό, ποὺ δὲν εἶναι ἄλλο ἀπὸ τὸν Δημιουργό της. Ὅσο εὐτυχὴς κι ἄν γίνει κανεὶς στὸν κόσμο αὐτό, εἶναι ἀδύνατον νὰ χορτάσει τόσο, ὥστε νὰ μὴν ἐπιθυμεῖ καὶ κάτι ἀνώτερο καὶ πληρέστερο. Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἔχουμε τὸν ἔμφυτο πόθο, νὰ ἀπολαύσουμε τὴν τέλεια μακαριότητα! Ὡς πρόγευσή της, γνωρίζουμε τὴν χαρὰ τῆς καρδιᾶς, ποὺ βρίσκεται μέσα στὸ ἀγάπητικὸ περιβάλλον τῆς ἀφοσίωσης στὸν Ἰησοῦ! Ἄν θέλουμε νὰ ζήσουμε εὐτυχισμένοι στὸν κόσμο, ὀφείλουμε νὰ θηρεύουμε τὴν ἀλήθεια, τὴν τιμιότητα καὶ τὴν φιλοπονία. Εἴτε πλούσιος εἶναι, εἴτε φτωχός, ὁ φιλότιμος καὶ ἐνάρετος ἄνθρωπος οὔτε κολακεύεται, οὔτε ἐξευτελίζεται ἀπὸ κανέναν!».
Ὅπως καθόταν ἡ πρεσβυτέρα στὴν καρέκλα γιὰ νὰ ξεκουραστεῖ, ἀπευθύνθηκε στὰ ἀδέρφια μου: «Μακάριοι οἱ καθαροὶ τῇ καρδίᾳ ὅτι αὐτοὶ τὸν Θεὸν ὄψονται. Ὁ Κύριος καὶ Δεσπότης ὅλων, ἔσπειρε μέσα μας μία θεϊκὴ σπίθα, τὴν συνείδηση, γιὰ νὰ ἀφουγκραζόμαστε τὶς ὑποδείξεις της πάνω στὸ θέλημα τοῦ Χριστοῦ. Ὅταν σεβόμαστε τὶς ἐπισημάνσεις αὐτοῦ τοῦ φωτεινοῦ λογισμοῦ, ἡ καρδιά μας ἐλευθερώνεται ἀπὸ τοὺς ῥύπους τῆς ἁμαρτίας, καὶ ὁ Κύριος γίνεται Ἔνοικός της! Ἀλλὰ καὶ πρὶν μάθει αὐτὰ ὁ ἄνθρωπος, ἀπὸ μικρὸ παιδάκι βλέπει πὼς ὅταν κάνει κάτι καλό, ἀνθίζει ἀπὸ χαρά, ἐνῶ κάνοντας κάτι ποὺ γνωρίζει ὅτι εἶναι λάθος, ἀπὸ τὴν ταραχὴ δὲν ξέρει ποῦ νὰ σταθεῖ… Δηλαδή, ὑπάρχει μέσα μας αὐτὴ ἡ ἔμφυτη δύναμη, ποὺ μᾶς ἀναγκάζει νὰ πιστέψουμε ὅτι ὑπάρχει Θεὸς ποὺ ἀνταμοίβει δικαίως τὴν ἀρετή, καὶ ἀντιτίθεται στὸ κακό».
«Ἡ συνείδηση εἶναι κάτι σὰν ἐσωτερικὸ βιβλίο ποὺ ἔχουμε ἀπὸ τὴν φύση μας, ἀλλὰ ἄν δὲν προσέχουμε, εἶναι δυνατὸν νὰ σκοτιστεῖ ἀπὸ τὴν ἁμαρτία!», συμπλήρωσα ἐγώ. Ὁ πνευματικός μου μιλάει συνεχῶς γιὰ τὰ φλέγοντα θέματα, ὅπου στηρίζονται τὰ πάντα, καὶ ἔχω βάλει πεῖσμα νὰ τὰ ἔχω σὲ περίοπτη θέση μέσα μου. «Γιὰ νὰ μὴν ὑπάρχει συγκεχυμένη ἡ συνείδηση, πρέπει νὰ καλλιεργεῖται μὲ τὸν φόβο Θεοῦ, ὁ ὁποῖος θὰ κινητοποιήσει γιὰ τὴν ἐσωτερικὴ προσοχὴ καὶ τὴν ἄσκηση τῶν ἀρετῶν».
Ἡ φωνὴ τοῦ πνευματικοῦ μας εἶχε πατρικὴ ἀγάπη: «Νὰ προσέχετε πολὺ τὶς συναναστροφές, παιδιά. Ὅταν ἡ καλὴ σταφίδα ἀκουμπήσει σὲ χαλασμένη, σύντομα θὰ σαπίσει κι αὐτὴ! Εἶναι τρομερό, ἡ δύναμη ποὺ θὰ ἔχει ἐπικρατήσει θὰ εἶναι ἡ σήψη! Ὁ Ἀπ. Πέτρος μᾶς λέει καὶ γιὰ τοὺς σύγχρονους βανδάλους, ποὺ ἐνῶ οἱ ἴδιοι εἶναι δοῦλοι τῆς διαφθορᾶς, ὑπόσχονται σὲ ἄλλους… ἐλευθερία! Ὅμως ὅταν κάποιος ἔχει νικηθεῖ ἀπὸ ἕνα συγκεκριμένο πάθος, αὐτὸ τοῦ ἔχει ἀφαιρέσει κάθε ἐλευθερία ποὺ εἶχε1! Οἱ βάνδαλοι καταστρέφουν μὲ τὸ ψέμα, γιὰ τὸ ὁποῖο ὁ ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης εἶπε ὅτι “εἶναι κάποιο εἶδος φαντασίας, ποὺ κατασκευάζει στὴν διάνοια τὴν ἐντύπωση, πὼς τὸ ἀνύπαρκτο εἶναι ὑπαρκτό”! Τὸ ψέμα εἶναι τὸ γέννημα πλανεμένης ψυχῆς καὶ ἐσκοτισμένου νοῦ, καὶ δηλώνει ἀπομάκρυνση ἀπὸ τὸν Θεό! Δηλώνει πόλεμο πρὸς κάθε ἀληθεια, καὶ ἔχθρα πρὸς τὴν δικαιοσύνη! Δὲν πρέπει νὰ ξεχνᾶμε οὔτε στιγμὴ τὸ μίσος ποὺ τρέφει ὁ ἀρχι-βάνδαλος διάβολος γιὰ ἐμᾶς, καὶ τὰ ἔξοχα θεῖα δῶρα μας! Ὁ ἄνθρωπος εἶναι τὸ τελειότερο δημιούργημα τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ καὶ τὸ μόνο, ποὺ ἡ ὑπόστασή του ΜΕΤΕΧΕΙ ΜΕΤΑΞΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΔΥΟ ΚΟΣΜΩΝ ποὺ πλάστηκαν, τὸν αἰσθητὸ καὶ τὸν πνευματικό. Ὡς σύνδεσμος λοιπὸν καὶ τοῦ ὑλικοῦ κόσμου, καὶ τοῦ ἄυλου, ὀφείλει νὰ προκόβει καὶ στοὺς δύο, ἀναλόγως».
Γνωρίζοντας ἐδῶ καὶ δύο ἡμέρες γιὰ τὴν ἐγκυμοσύνη τῆς μαμᾶς μου, παρατηροῦσα στενὰ τὴν συμπεριφορά της. Φαινόταν βέβαια κουρασμένη, ἀλλὰ ἔδειχνε ἀπόμακρη, ἀφηρημένη, ἀποδιοργανωμένη, σὰν νὰ τὴν ἀπασχολοῦσε κάτι καὶ κινοῦνταν μηχανικά. «Μαμά, τὰ παιδιὰ ἔχουν ἀρχίσει νὰ μουρμουρᾶνε ὅταν ντυνόμαστε γιὰ τὴν ἐκκλησία, καὶ λένε ὅτι θέλουν νὰ κάθονται στὸ σπίτι…». Ἦταν τὸ χειρότερό μου, νὰ πρέπει νὰ τοὺς δικαιολογῶ τὴν μαμὰ ὅτι ἔχει ἀνάγκη τὸν ὕπνο. Θέλω ὅμως νὰ ἑτοιμάζομαι μὲ ἠρεμία, δὲν μπορῶ νὰ ἔχω τοὺς ἄλλους νὰ δυσανασχετοῦν…
«Ἐξ ἀρχῆς δὲν ἔπρεπε νὰ μείνω ἐγὼ πίσω στὸ σπίτι, ἦταν λάθος μου ποὺ ἀφέθηκα! Ὁ χρόνος τρέχει γρήγορα, καὶ δὲν συνειδητοποιοῦσα ὅτι εἶχα καιρὸ νὰ ἐκκλησιαστῶ. Τελείωσε τώρα, θὰ ἑτοιμάζω ἐγὼ τὰ ἀδέρφια σου, ἐντάξει Φιλοθέη; Τὸ σῶμα μας εἶναι ναὸς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καὶ ἡ θέση του εἶναι γύρω ἀπὸ τὸ “τραπέζι” τοῦ Χριστοῦ!».
«Φιλοθέη, σὲ λίγο θὰ ἔχεις κι ἄλλο ἀδερφάκι!». Τὸ πρόσωπο τῆς μαμᾶς ἔλαμπε ἀπὸ χαρὰ καὶ εὐτυχία.
Τὸ φῶς τῶν ματιῶν της γνώρισε στὰ δικά μου κάποιο “ξημέρωμα”, ὅπου θὰ βλέπουμε ἐπιτέλους ὅλοι ἐδῶ ποῦ πηγαίνουμε, καὶ χάρηκα μὲ τὴν χαρά της. Ἡ μαμά μου εἶναι ὁ φρουρὸς τοῦ σπιτιοῦ μας! Εἶναι ὁ φρουρὸς τοῦ ἑαυτοῦ της, τοῦ συζύγου της, καὶ φρουρὸς τῶν παιδιῶν της! Ὅλος ὁ κόσμος ξέρει ὅτι εἶναι προνόμιο, τιμὴ καὶ εὐλογία γιὰ τὴν μάνα, νὰ ἐπιτελεῖ ἐπάξια τὰ καθήκοντά της! Πῆγα κοντά της καὶ χαρούμενες καὶ οἱ δύο, ἀγκαλιαστήκαμε. «Γιατὶ ἤσουν σὰν στενοχωρημένη τὶς προηγούμενες ἡμέρες; Εἶχε σχέση μὲ τὸ μωρό;», τόλμησα νὰ ῥωτήσω, κοιτάζοντάς την μέσα στὰ μάτια.
Δόξα τῷ Θεῷ, μὲ κοίταξε καὶ ἐκείνη ὅπως χρειαζόμουν —γιὰ νὰ ἡσυχάσω— καὶ μάλιστα τὸ πρόσωπό της ἐξέπεμψε εὐψυχία, καὶ ὀμορφιὰ ποὺ ἦταν ὁλόδροση! «Πράγματι, τὸ μωρὸ ἦταν ὁ λόγος γιὰ τὸ ἀγκάθι ποὺ συνάντησα στὸ γραφεῖο, ἀλλὰ ἀπὸ λάθος μου καθυστέρησα νὰ τὸ ἀφαιρέσω, καὶ τὸ ἀγκάθι μοῦ προκάλεσε μία… μικρομολυνσούλα!». Ἡ σύνδεσή τῶν βλεμμάτων μας, ἄνοιξε τὶς καρδιὲς γιὰ νὰ δώσουν καὶ νὰ πάρουν. «Τοὺς τελευταίους μῆνες δουλεύω μαζὶ μὲ μία συνάδελφο ποὺ ζεῖ μόνη της, καὶ τὰ προγράμματά μας ἐκτὸς ἐργασίας εἶναι ἐντελῶς διαφορετικά. Στὸ γραφεῖο ἡ στάση μου δὲν χωράει διαχυτικότητες, ἀλλὰ ἡ συνάδελφος μέσῳ αὐτῶν, ἐπιχειρεῖ νὰ ἱκανοποιεῖ κάποια περιέργεια, εἰδικὰ γιὰ τὸν τρόπο ζωῆς ποὺ τῆς εἶναι ἄγνωστος. Ἔχοντας συνδέσει μὲ ἕναν ἰδιόρρυθμο τρόπο, τὴν ἄψογη συνεργασία μὲ τὴν ὑπερβολικὴ οἰκειότητα, ἄρχισε νὰ νιώθει πὼς ὀφείλει νὰ μὲ “προστατεύει”, καὶ νὰ ἐκφέρει γνώμη γιὰ τὰ ῥοῦχα ποὺ φοράω, γιὰ παράδειγμα, γιὰ τὸ ἄν φροντίζω τὸν ἑαυτό μου, κ.τ.λ. Ἐν ὀλίγοις, ὅταν ζαλίστηκα καὶ κατάλαβε πὼς ἤμουν ἔγκυος, θύμωσε μαζί μου ἐπειδὴ ὅπως εἶπε, τὰ παιδιὰ ποὺ ἔκανα… ἔφταναν! Δηλαδή, ὅτι δὲν ἤμουν ὑποχρεωμένη νὰ ἀλλάξω κι ἄλλες πᾶνες, ἐπειδὴ εἶχα κάνει τὸ χρέος μου! Εἶχε τὴν “βεβαιότητα” πὼς ἐπειδὴ ἔνοιωθα “ὑποτιμημένη”, βούλιαζα στὸν κύκλο αὐτομηρυκασμοῦ καὶ αὐτομομφῆς, καὶ θέλοντας νὰ μὲ ὠθήσει σὲ μία “συναισθηματικὴ μετακίνηση”, τόνιζε ὅτι δὲν ἤμουν οὔτε τοῦ ἄντρα μου, οὔτε τοῦ πατέρα μου· ἤμουν ὁ ἑαυτός μου!». Κοίταζα τὴν μαμὰ μὲ ἀπορία, προσπαθώντας νὰ καταλάβω τὸ ἀκατανόητο… «Ἐπειδὴ ἐκλάμβανε τὴν εὐγένειά μου ὡς ἀδυναμία, ἀποφάσισε νὰ ἐπέμβει ὀργανώνοντας “ἐκστρατεία” γιὰ νὰ ξανασκεφτῶ ἄν ἤθελα κι ἄλλο παιδί…». Ἔνοιωσα τὸ πρόσωπό μου νὰ ἀσπρίζει, ἀλλὰ εὐτυχῶς ἡ μαμὰ μὲ καθησύχασε. «Οὔτε κατὰ διάνοια! Ὅμως, σὰν νὰ ἔχασε ἡ συνάδελφος τὸν ἔλεγχο τοῦ ἑαυτοῦ της, πῆρε μπροστά μου τηλέφωνο τὸν γιατρό της, ὁ ὁποῖος ἀνέπτυξε τὴν ἐκτρωματικὴ ἑρμηνεία του περὶ ἐλευθερίας: μοῦ πρότεινε νὰ ξεπεράσω τὰ “κολλήματα”, ἐπειδὴ δὲν χρειαζόταν νὰ ἔχω ἐνοχὲς γιὰ μία “μάζα κυττάρων”(!) —ὅπως δὲν ἔχουμε ἐνοχὲς ὅταν φυσᾶμε τὴν μύτη μας· οὔτε χρειαζόταν νὰ χάσω τὴν “ἐλευθερία μου”, γιὰ τὴν ὁποία ἔγιναν τόσοι ἀγῶνες γιὰ νὰ ἀποκτηθεῖ! Τοῦ ἀπάντησα ὅτι γνώριζε πολὺ καλά, πὼς τὰ κύτταρα ποὺ ἀπαξίωσε, ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ τῆς σύλληψης ἔχουν ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ ντιενέι και ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ ὁμάδα αἵματος! Εἶναι ἀντιεπιστημονικὸ νὰ μιλᾶμε γιὰ ἄνθρωπο ποὺ ἔχει δύο διαφορετικὰ ντιενέι, και διαφορετικὲς ὁμάδες αἵματος μέσα στὸν δικό του ὀργανισμὸ… Ἡ αὐτονομία τῶν βιολογικῶν χαρακτηριστικῶν τοῦ ἐμβρύου, ἀποδεικνύουν πὼς πρόκειται γιὰ ἕναν καινούργιο ἄνθρωπο, ὁλόκληρο! Αὐτὸ σημαίνει ὅτι τὰ πρῶτα κύτταρα εἶναι ΕΜΨΥΧΑ! Ἐξ ἄκρας συλλήψεως ὁ ἄνθρωπος εἶναι πλήρης ψυχοσωματικὴ ὀντότητα, ποὺ ΕΧΕΙ ΤΗΝ ΑΥΤΟΝΟΗΤΗ ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΣΤΗΝ ΖΩΗ! Ἀπὸ τὴν ἕκτη ἑβδομάδα ἡ καρδιὰ τοῦ παιδιοῦ ἔχει χτύπο καὶ τὰ κύτταρά του εἶναι ζωντανά, κι ἄς γίνεται ἡ διαμόρφωση τοῦ σώματος σὲ διαδοχικὰ στὰδια! Μὲ τὴν εὐκαιρία, ἀναφέρθηκα καὶ στὴν ἀνήκουστη ἀσέβεια ποὺ ἐπικράτησε, πὼς ἡ γυναίκα ἐξουσιάζει τὸ σῶμα της· ὅταν μέσα στὸ δικό της σῶμα, ὑπάρχει ἕνα ΑΛΛΟ σῶμα —γιὰ τὴν σύλληψη τοῦ ὁποίου ἐκείνη προέβη σὲ ἐνέργειες— ἔχει χρέος νὰ ἀντιταχθεῖ στὸ μαινόμενο πλῆθος ποὺ οὐρλιάζει, καὶ ΑΠΑΙΤΕΙ νὰ ἀσκήσει ΕΞΟΥΣΙΑ εἰς βάρους τοῦ παιδιοῦ της…».
Κάνοντας ἡ μαμὰ μία παύση, ἐπιτέλους ἀνέπνευσα! «Ἔχω ἀκούσει κι ἐγὼ ποὺ λένε, ὅτι τὸ σῶμα εἶναι στὸ χέρι μας, ἀλλὰ ἄν ἀληθευε αὐτὸ θὰ μπορούσαμε νὰ γιατρέψουμε τὸ σῶμα ἀπὸ μόνοι μας, ὅταν κινδυνεύει ἀπὸ ἀρρώστιες. Ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ τὸ σῶμα πεθαίνει ἐνῶ ἐμεῖς δὲν θέλουμε, μὲ ποιό τρόπο ἔχουμε τὸν ἐλεγχό του; Πόσο μάλλον τὰ χέρια μας νὰ “ἐλέγχουν” ἕνα ΑΛΛΟ ΣΩΜΑ, ὅπως τοῦ ἐμβρύου…». Συνεχίζοντας νὰ κοιταζόμαστε, ἡ μαμὰ μοῦ ἀνοίχτηκε περισσότερο.
«Δυστυχῶς, ἡ συνάδελφος διέκρινε στὴν “πνευματικὴ πανοπολία μου” κάποια χαραμάδα… Προφανῶς Φιλοθέη, δὲν συνειδητοποιοῦσα πὼς εἶχα σὲ ὑπόληψη τὴν “εἰκόνα μου” στὸ χῶρο τῆς ἐργασίας, καὶ ἡ συνάδελφος μὲ βομβάρδισε μὲ ὅσα “θετικὰ” θὰ ἔχανα στὴν ἐπαγγελματικὴ ἀρένα, μὲ τὴν ἀπόσυρσή μου. Ἡ μελαγχολία, δηλαδὴ τὸ “ὄνειρο” ποὺ σπάρθηκε μέσα μου γιὰ ὅσα θὰ ἔβαζα στὴν ἄκρη, κράτησε ἐλάχιστα, ἀλλὰ πρόλαβε νὰ μὲ τραυματήσει! Μόλις μοῦ εἶπες ὅτι τὰ ἀδέρφια σου δὲν ἤθελαν νὰ πᾶνε στὴν ἐκκλησία, συνειδητοποίησα ὅτι ἡ πνευματικὴ ἀβιταμίνωση ἄφησε νὰ περάσουν μέσα μου ἴχνη ἐκκοσμίκευσης, καὶ ἔπρεπε νὰ ἀνακάμψω! Τότε ἀφοῦ ἐξήγησα στὴν συνάδελφό μου —χωρὶς ἐμπάθεια— πὼς δὲν θὰ δεχτῶ ἄλλη ἀνάμειξη στὴν προσωπική μου ζωή, ἔτρεξα στὸν π. Εὐέλπιστο»
«Ὅμως μαμά, ὁ ἄνθρωπος πλάστηκε ἐλεύθερος καὶ αὐτεξούσιος ἀπὸ τὸν Θεό, νὰ ἐπιλέξει ἄν θὰ χρησιμοποιήσει τὴν ἐλευθερία του γιὰ τὸ καλό, ἤ γιὰ τὸ κακό! Πῶς γίνεται νὰ ἀποφασίζει ἡ ἐγκυμονοῦσα, ἄν τὸ παιδί της θὰ κάνει χρήση τοῦ αὐτεξουσίου του;».
«Ἡ γυναίκα ἔχει τὸ μητρικὸ ἔνστικτο, δὲν θέλει τὸ κακὸ τοῦ παιδιοῦ της. Γύρω της ὅμως ὑπάρχει μία ὁλόκληρη ἐπικερδὴς βιομηχανία —“δημιουργίας μελλοθάνατων”— ποὺ τὴν πείθει ὅτι τὸ κακὸ τοῦ παιδιοῦ της, εἶναι “γιὰ τὸ καλό της”! Κρύβοντάς της ἐπιμελῶς τὴν ἀλήθεια γιὰ τὸ ΑΠΟΛΥΤΟ ΧΡΕΟΣ τοῦ πολιτισμοῦ, νὰ τῆς διδάξει τὴν ΙΕΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ, ἐκλογικεύουν ἅπαντες τὸ νόημα τῆς ζωῆς· παρόλο ποὺ ἡ συνείδησή της φρίττει μὲ τὴν ἰδέα, τὴν βεβαιώνουν πὼς μόλις ἀπαλλαγεῖ ἀπὸ τὸ σπλάχνο της τὰ προβλήματά της θὰ λυθοῦν… Στὴν οὐσία πρόκειται γιὰ τοὺς κόλακες τῆς κοινωνίας, ποὺ λένε στὴν καταφοβισμένη ἐγκυμονοῦσα αὐτὸ ποὺ ἔχει μεγάλη ἀνάγκη νὰ ἀκούσει, ὅτι δὲν θὰ “ἐπιτρέψουν νὰ καταστραφεῖ” τὸ μέλλον της! Δυστυχῶς, ὅπως ποδοπατᾶνε οἱ κόλακες τὴν ψυχὴ τοῦ ἐμβρύου, ἔτσι ποδοπατᾶνε καὶ τὴν δική της: τῆς κρύβουν ὅτι στὴν ψυχή της θὰ προκληθεῖ ἀνεπανόρθωτος μώλωπας, ἀφοῦ ὁ Χριστὸς συνέδεσε τὴν δική της ψυχὴ μὲ τὴν ψυχὴ τοῦ παιδιοῦ της! Κανεὶς δὲν ἀναλαμβάνει τὴν εὐθύνη γιὰ τὸ ἰσόβιο βάρος ποὺ ἔχουν ἑκατομμύρια κοπέλες μέσα τους, ποὺ οἱ δυστυχεῖς τὸ κρύβουν, γιὰ νὰ μὴν νοιώθουν ἐκτεθειμένες… Ἀπὸ αὐτές, λίγες θὰ μάθουν γιὰ τὴν δύναμη τῆς συντριβῆς καὶ τῆς μετάνοιας, κάτω ἀπὸ τὸ πετραχήλι τοῦ πνευματικοῦ!».
«Ναὶ ἀλλὰ ἄν τὸ “καλύτερο” ποὺ μπορεῖ νὰ “προσφέρει” ἡ κοινωνία στὴν μάνα ποὺ δὲν ἔχει τρόπο νὰ ζήσει τὸ παιδί της, εἶναι ἡ περιφρόνηση τῆς μιᾶς ἀπὸ τὶς δύο φύσεις της, τῆς πνευματικῆς, ποὺ εἶναι αἰώνια, δὲν “ἀκυρώνεται” καὶ τὸ “καθ’ ὁμοίωσιν” πρὸς τὸν Θεό; Ὁ σκοπὸς ποὺ ἔρχεται ὁ ἄνθρωπος στὴν γῆ, δὲν εἶναι νὰ ἀγωνιστεῖ στὴν ἀρετὴ γιὰ νὰ μοιάσει στὸν Πατέρα του;».
«Αὐτὸς ἀκριβῶς εἶναι, ἀλλὰ Η ΙΕΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΖΩΗΣ, ἀποκρύπτεται καὶ αὐτή! Ὁ Χριστός, ποὺ εἶναι ὁ Πλάστης τῶν ψυχῶν, εἶναι Πανάγαθος. Ὁ Ἴδιος εἶναι ἀγάπη καὶ μᾶς ἔφτιαξε κατ’ εἰκόνα Του, δηλαδὴ τὶς ἰδιότητες ποὺ ἔχει ὁ Ἴδιος στὸν ἀπόλυτο βαθμό, τὶς ἔδωσε σὲ μία ἀναλογία καὶ σὲ ἐμᾶς τὰ παιδιά Του: ὅπως ὁ Θεὸς ἔχει νοῦ, καὶ ὁ ἄνθρωπος προικίστηκε μὲ τὸν νοῦ καὶ τὴν λογική· ὁ Κύριος ἀγαπάει τὸ καλὸ καὶ ἀποστρέφεται τὸ κακό, καὶ ὁ ἄνθρωπος αἰσθάνεται ἔμφυτη ὁρμὴ νὰ ἀπολαμβάνει τὸ καλό, καὶ νὰ ἀποφεύγει τὸ κακό· ὁ Κύριος εἶναι Ἐξουσιαστὴς ὅλης τῆς Κτίσης, καὶ ὁ ἄνθρωπος εἶναι κύριος ὅλης τῆς γῆς· ὁ Θεὸς εἶναι Πνεῦμα, καὶ ὁ ἄνθρωπος πλάστηκε μὲ ἀνθρώπινη ψυχή· ὁ Θεὸς ἔχει ἀπόλυτη καὶ ἄπειρη ἐλευθερία, καὶ ὁ ἄνθρωπος πλάστηκε ἐλεύθερος καὶ αὐτεξούσιος. Ὁ σκοπὸς τοῦ ἀνθρώπου εἶναι νὰ ὑπακούει στὴν συνείδησή του, ὥστε ὁ Χριστὸς νὰ γίνεται Ἔνοικος τῆς καρδιᾶς του, καὶ μετὰ ὁ ἄνθρωπος νὰ περνάει μέσα στὸ Φῶς τοῦ Χριστοῦ, γιὰ νὰ ζήσει αἰώνια! Ὁ ἄνθρωπος, ἡ “εἰκόνα” τοῦ Θεοῦ, πλάστηκε ἅγια, καθαρὴ καὶ δίκαιη, ἀλλὰ ἡ ἁμαρτία τὴν ἔφθειρε. Μὲ τὸ βάπτισμά μας ἐπιστρέφουμε στὴν ἀρχικὴ καθαρότητα, ἀρκεῖ ὅμως παιδί μου, νὰ προσέχουμε! Δὲν ταιριάζει στὴν ἀξία μας νὰ χάνουμε τὴν πνευματικὴ διαύγειά μας πάλι ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, καὶ νὰ συγχέουμε τὴν μακαριότητα, μὲ τὴν ὑλικὴ “ἐλευθερία” τοῦ σήμερα! Αὐτὴ ἡ σύγχυση εἶναι ἡ μηχανή, γιὰ τὴν αἰώνια τυραννία στὸν διάβολο…».
«Εἶχε πεῖ ἡ πρεσβυτέρα, πὼς ὅταν στέλνει ὁ Χριστὸς ἕναν ἄνθρωπο στὴν γῆ, τοῦ ἔχει προκαθορισμένη τὴν θέση του μέσα στὸν κόσμο. Μέσα στὸ Σχέδιό Του γιὰ τὴν σωτηρία τοῦ Γένους τῶν ἀνθρώπων, ὁ Κύριος δίνει στὸν καθένα τὸν σταυρό ποὺ ἀναλογεῖ στὴν ὑψηλὴ ἀποστολή του! Ἡ συντήρηση καὶ ἡ κυβέρνηση τοῦ κόσμου λέγεται θεία Πρόνοια. Εἶπε ἀκόμα ὅτι ἀπὸ τὸ πικρό, ὁ Κύριος βγάζει τὸ γλυκὺ μέσα στὴν ζωή μας! Πολλὰ μέσα, ὅπως τὴν φτώχεια, τὸν πλοῦτο, τὶς θλίψεις καὶ ἄλλα, τὰ χρησιμοποιεῖ γιὰ νὰ μᾶς ὁδηγεῖ στὴν ἐκλογὴ τοῦ καλοῦ καὶ τὴν ἀποφυγὴ τοῦ κακοῦ. Τὸ σημαντικότερο, ἦρθε ὁ Ἴδιος κοντά μας, καὶ θυσιάστηκε γιὰ νὰ μᾶς διδάξει τὴν ἀρετή καὶ νὰ μᾶς γλυτώσει ἀπὸ τὴν ἁμαρτία! Δὲν ὑπάρχει “πεπρωμένο” δηλαδή, ἤ “τύχη”… Ὅλα τὰ κανονίζει ἡ ἀγαθὴ Πρόνοια τοῦ Θεοῦ, δηλαδὴ ἡ ἀγάπη γιὰ τὰ δημιουργήματά Του!
«Δόξα τῷ Θεῷ!», εἶπε ἡ μαμά, καὶ βυθίστηκε σὲ σκέψεις.
Συγκεντρώνοντας κι ἐγὼ τὶς δικές μου θυμήθηκα τὸν π. Εὐέλπιστο, ποὺ λέει ὅτι σκλάβος εἶναι αὐτὸς ποὺ ἀπεχθάνεται τὴν ἐλευθερία, ἐπειδὴ δὲν τὴν γνώρισε… Ὅμως ὅσο καὶ νὰ στολιστεῖ ἡ αἰχμαλωσία, γιὰ εἰρήνη δὲν περνιέται! Ἐλευθερία εἶναι μόνο τὸ ἀδούλωτο φρόνημα τῆς ψυχῆς, ὡς ἐσωτερικὴ ἐλευθερία, ἡ ὁποία δὲν ἀνταλλάσσεται μὲ τὸ προσωρινὸ φάντασμα ποὺ λέγεται “γήινη δύναμη”… ΕΙΡΗΝΗ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΧΡΙΣΤΟΥ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΑΣ, δὲν σημαίνει ἀπουσία πολέμου, δηλαδὴ ἀπουσία θλίψεων! Ἄν γνώριζαν οἱ φίλοι μου γιὰ τὴν ἱερότητα τῆς ζωῆς τους, θὰ ἀντιστέκονταν στὴν ἐσωτερικὴ ἀκαταστασία τῆς ἁμαρτίας, καὶ θὰ λάμβαναν μεγάλες εὐλογίες ἀπὸ τὴν προσευχὴ καὶ τὴν ἀρετή! Μόνο ὅποιος βλέπει ὅτι ἡ ἁμαρτία εἶναι θεομίσητη, δὲν φοβᾶται μήπως κακοπάθει… «Μαμά, ὅλοι ξέρουμε ὅτι ἀπὸ τὸ μίσος του ὁ διάβολος, δὲν θέλει νὰ γεννιοῦνται οἱ ἄνθρωποι. Ὅμως οἱ κόλακες ἔχουν δεθεῖ σφιχτότερα στὴν παγίδα τοῦ διαβόλου, κι ἄς νομίζουν ὅτι μὲ τὴν “γήινη δύναμή τους”, εἶναι οἱ κερδισμένοι… Ἀργὰ ἤ γρήγορα, θὰ “διαπιστώσουν” ὅτι ἔχουν κι ἐκεῖνοι, ἄυλη φύση…».
Σὰν νὰ ἀναδύθηκε ἀπὸ περίπλοκες σκέψεις ἡ μαμά, μὲ κοίταζε στὰ μάτια σὰν νὰ δούλευε ἀκόμα στὸ μυαλὸ αὐτὸ ποὺ θὰ ἄκουγα. «Φιλοθέη, ὅσο ἡ ψυχὴ βρίσκεται μέσα στὸ σῶμα, ὁ νόμος ἀναγνωρίζει στὸν ἄνθρωπο τὸ δικαίωμα τῆς αὐτοδιάθεσης. Οἱ ἐπιστήμονες γνωρίζουν ὅτι μόλις ἡ ψυχὴ ἀποχωριστεῖ ἀπὸ τὸ σῶμα, αὐτὸ μετὰ εἶναι πτῶμα, στὸ ὁποῖο αὐτομάτως ἀρχίζει ἡ σήψη, ἀφοῦ ἀπουσιάζει κάθε ἔκφραση ζωῆς. Ὅμως στὸ πρῶτο κύτταρο τοῦ σώματος τοῦ ἐμβρύου, ἐμφανίζεται ΖΩΗ, ἡ ὁποία ξέρει ἀκριβῶς τί πρέπει νὰ κάνει, ἐπειδὴ ἔχει συγκεκριμένο σκοπό!». Δὲν καταλάβαινα, ἀλλὰ περίμενα νὰ τὴν ἀκούσω. «Ἡ νομοθεσία στὴν Ἑλλάδα λέει, ὅτι τὸ… “νόμιμο” χρονικὸ διάστημα γιὰ νὰ γίνει ὁ φόνος τοῦ ἐμβρύου —ὁ “εὐγενὴς ὅρος” εἶναι τεχνητὴ διακοπὴ κύησης— εἶναι ὥς καὶ τὴν δωδέκατη ἑβδομάδα ζωῆς, ἄν δὲν κάνω λάθος. Μετὰ ἀπὸ αὐτὸ τὸ χρονικὸ σημεῖο, τὰ ὄργανα τοῦ ἐμβρυϊκοῦ σώματος ἔχουν “ὁλοκληρωθεῖ” καὶ ἡ ζωή του “ἀποκτᾶ ἀξία”, ὁπότε ὁ φόνος γίνεται… παράνομος. Σύμφωνα μὲ τὸ σκεπτικὸ τοῦ νόμου, ἡ μόνη διαφοροποίηση εἶναι ἡ “πρόοδος” στὸν σχηματισμὸ τῶν ὀργάνων τοῦ σώματος. Ὅντως, αὐτὴ ἡ “πρόοδος” ἀποτελεῖ τὸ “σεβαστὸ κριτήριο” τοῦ νόμου, προκειμένου νὰ ἀναγνωρίσει ΞΑΦΝΙΚΑ “ἀξία” στὸ παιδί; Καὶ ἀπὸ ὑποψήφιο θανατοποινήτη, νὰ τὸ θεωρεῖ ὡς πολίτη ἄξιο σεβασμοῦ; Ὅμως τὰ ὄργανα τοῦ σώματος ἐντάσσονται στὴν φθαρτὴ φύση του, ἡ ὁποία εἶναι ὁρατή. Ἀλλὰ ἐμᾶς μᾶς ἀπασχολεῖ Η ΨΥΧΗ, ποὺ ΕΙΝΑΙ ΑΫΛΗ, ΑΟΡΑΤΗ καὶ ΑΘΑΝΑΤΗ, ἡ ὁποία δίνεται ἀπὸ τὸν Χριστό, ἐξ ἄκρας συλλήψεως τοῦ ἀνθρώπου! Ἀπὸ ποῦ “ἐφοδιάζεται” μὲ ψυχὴ ὁ ἄνθρωπος τὴν δωδέκατη ἑβδομάδα τῆς κύησής του; Μέγα μυστήριο! “Ἐγκρίνει” ὁ νόμος τὴν ψυχὴ στὸν ἄνθρωπο; “Ἐπικυρώνει”, “ὑπογράφει”, “χορηγεῖ” ὁ νόμος τὴν πνευματικὴ ἀξία τοῦ ἀνθρώπου, ὁ ὁποῖος αἴφνης “ἀναβαθμίζεται” καὶ πλέον “ἀναγνωρίζεται” καὶ ἐπισήμως; Ποιός εἶναι ὁ… “ὑπεύθυνος” ποὺ στὴν “κατάλληλη ὥρα”, “ἐπιδοτεῖ” τὰ πρώην “ἀρχικὰ κύτταρα” μὲ εἰσιτήριο γιὰ τὴν ζωὴ μεταξὺ τῶν “σοβαρῶν ἀνθρώπων”; Μήπως ὁ νόμος θεωρεῖ ὅτι εἶναι “θεὸς” ποὺ ἁπλῶς κινεῖ τὰ νήματα κατὰ τὸ συμφέρον του; Ἔχει ὁ νόμος διαφορετικὸ συμφέρον ἀπὸ αὐτὸ τοῦ λαοῦ του; Ἤ μήπως ὁ νόμος ἐννοεῖ ὅτι τὸ ἔμβρυο εἶναι “θεός” καὶ… αὐτο-εμψυχοῦται; Εἶναι θέμα… τύχης; Τέλος πάντων, ὁ νόμος εἶναι ὑποχρεωμένος νὰ μᾶς διευκρινήσει “ἐπιστημονικῶς”, τί εἶναι αὐτὸ ποὺ δὲν ἔγινε στὴν πρώτη στιγμὴ τῆς σύλληψης, ὅπως λέει ἡ Πίστη μας, ἀλλὰ ἔγινε στὴν δωδέκατη ἑβδομάδα, ὅπως νομοθέτησε ἐκεῖνος! Κανείς μας δὲν γνωρίζει…».
Δὲν ἤξερα τί νὰ πῶ! Ὅλα αὐτὰ ἦταν τόσο ἀλλόκοτα… «Κατάλαβα καλά, ὅτι ὁ νόμος τοὺς πρώτους τρεῖς μῆνες ἀπορρίπτει τὴν ἄυλη φύση τοῦ ἀνθρώπου, καὶ ἀναγνωρίζει μόνο τὴν ὑλική; Δηλαδὴ ἀφήνει νὰ ἐννοηθεῖ ὅτι τὸ ἀνθρώπινο ἔμβρυο στὴν ἀρχὴ εἶναι… ζῶο; Γι’ αὐτὸ παραβιάζει τὴν ἀξία του καὶ τὴν εὐτελίζει;». Ἔνοιωσα τὸ στομάχι μου νὰ ἀνακατεύεται, ἀλλὰ οἱ σκέψεις δὲν ἡσύχαζαν: ἤ μήπως ὁ νόμος θεωρεῖ ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἐξακολουθεῖ νὰ εἶναι ζῶο καὶ στὴν ζωή του ἔξω ἀπὸ τὴν κοιλιά, ἀφοῦ ὁ ἴδιος ὁ νόμος ξέρει ὅτι δὲν… τοῦ ἔχει δώσει “κάτι ἄυλο”; Μήπως τελικὰ ὁ νόμος δίνει “εἰδικὴ ἄδεια” στὸν διάβολο, στὸ πρῶτο τρίμηνο τῆς κύησης τοῦ ἀνθρώπου, νὰ κάνει ὅ,τι ἔκαναν ὁ Ἡρώδης καὶ ὁ Φαραώ στοὺς ἀνθρώπους;
Ἡ μαμὰ χάιδεψε τὴν κοιλιά της καὶ κοιτάζοντάς την, εἶπε: «Πιστεύω πὼς μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ, ὁ νόμος σύντομα θὰ ἀναγνωρίσει ὅτι κινεῖται ἐντελῶς αὐθαίρετα, ἀφοῦ δὲν εἶναι σὲ θέση νὰ ἀποφαίνεται γιὰ τὰ ἱερὰ θέματα τῆς Πίστης μας! Ἄν δὲν ὑπῆρχε ψυχὴ ἀπὸ τὴν στιγμὴ τῆς σύλληψης, μέσα στὴν μήτρα θὰ ὑπῆρχε ἕνα πτῶμα! Ὁ Χριστὸς ζωογόνησε τὸ ἄψυχο σῶμα τοῦ ἀνθρώπου μόλις τὸ ἔπλασε, δίνοντάς του τὴν ζωοποιὸ Πνοή Του! Μέσα στὴν κοιλιὰ τῆς γυναίκας μεγαλώνει τὸ εὐλογημένο παιδὶ τοῦ Χριστοῦ, ποὺ τὸ ἀγαπάει ὅσο δὲν μποροῦμε νὰ ἀντιληφθοῦμε! Ἡ ἀγάπη τοῦ Κυρίου προνοεῖ κάθε στιγμὴ καὶ γιὰ αὐτό, καὶ γιὰ τὴν μανούλα του, καὶ περιμένει καὶ τοὺς δύο, συγκληρονόμους Του στὶς χαρὲς τῆς αἰωνιότητας!
«Τὸ καλύτερο γιὰ ὅλους εἶναι τὰ παιδιὰ νὰ γεννιοῦνται μέσα στὴν οἰκογένειά τους, σεβόμενοι οἱ γονεῖς τὴν ἱερότητα καὶ τῆς δικῆς τους ζωῆς, ὅπως καὶ τὴν ἱερότητα τῆς οἰκογένειας! Ἔχοντας ἡ ψυχή μας τὸν πόθο νὰ ἀπολαύσει τὸ ἀνωτερο καὶ πληρέστερο μέσα στὴν ζωή, ἐμπιστεύεται τὸν Χριστὸ καὶ ζεῖ μέσα στὴν ἀγάπη Του, καὶ μέσα στὴν δόξα Του! Ὁ φιλότιμος καὶ ἐνάρετος ἄνθρωπος οὔτε κολακεύεται, οὔτε ἐξευτελίζεται ἀπὸ κανέναν! Μὲ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ, νοιώθει τὴν ἁρμονία τῶν δυνάμεων τῆς ψυχῆς του, καὶ ὅπως μετέχει μεταξὺ καὶ τῶν δύο κόσμων ποὺ δημιουργήθηκαν, μέσα στὴν προσευχὴ γεμίζει μὲ τὴν αἴσθηση τοῦ Χριστοῦ καὶ γεύεται τὸ βίωμά Του!».
Νήψατε, γρηγορήσατε·
ὁ ἀντίδικος ὑμῶν διάβολος ὡς λέων ὠρυόμενος περιπατεῖ ζητῶν τίνα καταπίῃ·
ᾧ ἀντίστητε στερεοὶ τῇ πίστει, εἰδότες τὰ αὐτὰ τῶν παθημάτων τῇ ἐν κόσμῳ ὑμῶν ἀδελφότητι ἐπιτελεῖσθαι.
Νὰ ἐγκρατεύεστε καὶ νὰ σωφρονίζεστε, νὰ ἀγρυπνεῖτε καὶ νὰ προσέχετε· διότι ὁ ἀντίπαλός σας καὶ κατήγορος διάβολος, σὰν λιοντάρι ποὺ ὠρύεται, περπατάει μὲ μανία ζητώντας ποιὸν νὰ καταπιεῖ (νὰ τὸν παρασύρει στὴν ἁμαρτία καὶ τὸν αἰώνιο θάνατο).
Ἐναντίον αὐτοῦ τοῦ ἀντιπάλου νὰ ἀντιστέκεστε στηριγμένοι στὴν πίστη σας, γνωρίζοντας, ὅτι οἱ ἴδιοι πειρασμοὶ καὶ τὰ ἴδια παθήματα γίνονται σὲ ὅλους τοὺς ἀδελφούς σας, ποὺ εἶναι διασκορπισμένοι μέσα στὸν κόσμο. (Α΄ Πέτρου 5, 8-9)
Τὸ βιβλίο μου εἶναι ἕτοιμο νὰ φτάσει
στὴν ἠλεκτρονικὴ διεύθυνσή σου!
Διαβάζοντάς το, ξεκινᾶς ἕνα ταξίδι ἀπὸ δρόμο ποὺ εἶχε κλείσει ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια στὸν τόπο μας!
Θυμήσου τὰ λόγια μου…
