«Βλασία, τὸ ξέρεις ὅτι ἡ μαμά μου εἶναι πωρωμένη μὲ τὴν δουλειά της, ἀλλὰ τώρα εἶναι κατενθουσιασμένη μὲ τὴν ἐξέλιξη ποὺ ἔνδέχεται νὰ ἔχει ἡ σταδιοδρομία της.Τὴν παρακολουθοῦσα ἀπὸ ὅταν ἤμουν μικρὸ κορίτσι, νὰ δουλεύει πάντα πολύ. Τὸ ἴδιο συμβαίνει καὶ μὲ τὸν μπαμπά μου, σοῦ τὰ ἔχω πεῖ. Τώρα ποὺ σὲ λίγο θὰ εἶναι ἡ σειρά μας νὰ ξεκινήσουμε στὴν α΄ λυκείου τὴν μεγάλη προσπάθεια γιὰ τὶς πανελλήνιες, δὲν εἶμαι βέβαιη ἄν θέλω νὰ ζήσω κι ἐγὼ τὴν ζωή μου μὲ τοὺς ῥυθμοὺς τῶν γονιῶν μου, καὶ νὰ μὴν προλαβαίνω νὰ σκεφτῶ τὸν λόγο ποὺ ζῶ. Ἡ μαμά μου πιστεύει ὅτι ὁ πολιτισμὸς εἶναι ἡ μεγάλη κληρονομιά μας, ποὺ ἄν ἐργαστοῦμε γιὰ νὰ τὴν ἀξιοποιήσουμε, καὶ τῆς ἀνεβάσουμε τὸ ἐπίπεδο, τότε μαζί της κι ἐμεῖς θὰ “μεσουρανήσουμε”! Εἶναι ἀπόλυτη ἡ πεποίθησή της ὅτι ὁ ἄνθρωπος καταξιώνεται ἀπὸ τὶς σπουδές του, καὶ γίνεται “κάποιος”! Γιὰ νὰ φαίνεται ὅτι οἱ προτάσεις της “δουλεύουν”, στὴν δουλειά της πρέπει νὰ “προσπερνάει” τοὺς ἄλλους, ὁπότε μὲ τὶς ἐπικρίσεις —ποὺ “ἐπιτρέπονται”, ἤ μπορεῖ καὶ νὰ “ἐπιβάλλονται”— διεκδικεῖ τὸ ἑπόμενο ἐπίτευγμά της, τὴν ποθούμενη προαγωγή της. Τὴν ἴδια γραμμὴ ἀκολουθεῖ καὶ ἡ βασικὴ ἀνταγωνίστριά της γιὰ τὴν κενὴ θέση, ἡ συνάδελφός της ποὺ εἶναι νεώτερη. Οἱ μεταξύ τους σχέσεις χαρακτηρίζονται ἀπὸ τὴν ὑποκρισία, ποὺ εἶναι προσποίηση τῆς φιλίας, τὴν ἀντιπάθεια, ποὺ καλύπτεται μὲ ψεύτικο σχῆμα συμπάθειας, καὶ τὸν φθόνο, ποὺ μιμεῖται τὴν ἀγάπη. Ὁπότε ἡ λέξη “πώρωση”, ποὺ χρησιμοποιεῖ ἡ μαμά μου ὡς “ἐκσυχρονισμένη” λέξη ἀνάλογη τῆς “ἀφιέρωσης”, ἐμένα μὲ φοβίζει, ἐπειδὴ περισσότερο μοῦ μοιάζει γιὰ κυριολεξία… Ξέρω πολὺ καλὰ τὴν μαμά μου, κατὰ βάθος εἶναι ἔντιμος ἄνθρωπος, ἄλλὰ ἔπεσαν πάνω της τὰ φῶτα τοῦ πολιτισμοῦ ποὺ λατρεύει, καὶ μᾶλλον τὴν τυφλώνουν! Τὴν ἀγαπάω καὶ τὴν σέβομαι, ἀλλὰ εἶμαι σὲ θέση νὰ ξεχωρίσω τὴν ἀρετὴ ὡς μία κατάσταση ἠθικισμοῦ, ἀπὸ τὴν πραγματικὴ ἀρετή, ποὺ εἶναι καρπὸς τῆς χαρᾶς τῆς σχέσης μὲ τὸν Χριστό. Ἡ ψυχὴ ζητάει νὰ προσεγγίσει τὴν Πηγή της, τὸ Φῶς τοῦ Χριστοῦ! Τότε ἡ καρδιά μας γεμίζει ἀπὸ τὸν Χριστό, χαίρεται, καὶ αὐτὴ ἡ χαρὰ γεννάει μία διάθεση πράξης ζωῆς! Δυστυχῶς, τὰ κριτήρια τῆς μαμᾶς μου ἔχουν ἀλλάξει…». Πηγαίνοντας στὸ γυμνάσιο, ἡ Πρόνοια τοῦ Θεοῦ ἔφερε στὴν ζωή μου τὴν Βλασία, ποὺ μὲ ἔμαθε νὰ δίνω βαρύτητα στὶς ἐντολὲς τοῦ Κυρίου, καὶ μὲ τὴν προσευχὴ νὰ φέγγει μέσα μου ὁ Ἥλιος τῆς Δικαιοσύνης! Στὴν πραγματικότητα, ζῶ δύο παράλληλες ζωές. Στὴν ἐσωτερικὴ ζωὴ χρειάστηκε νὰ ξεκόψω ἀπὸ πολλὰ ποὺ τὴν γέμιζαν ἄσκοπα, προκειμένου νὰ κάνω ζωτικὸ χῶρο στὴν καρδιά μου γιὰ τὸν Κύριο. Ἡ ἐξορθολογισμένη καθημερινότητα στὸ σπίτι, μετράει πόσα ἀπὸ τὰ σχέδια ἐπιτρέπουν νὰ πραγματοποιηθοῦν, τὰ χρήματα μέσα στὸν μῆνα. Ἀποφεύγω νὰ μεταφέρω στοὺς γονεῖς μου αὐτὰ ποὺ συζητάω μὲ τὴν Βλασία γιὰ τὴν πίστη, ἐπειδὴ ἡ μαμά μου ἔχει τονίσει ὅτι οἱ γονεῖς της εἶναι ἀμόρφωτοι, καὶ δὲν μποροῦν νὰ γνωρίζουν τὰ θέματα τοῦ πολιτισμοῦ, ποὺ “ἀνυψώνουν” τὸν ἀνθρωπο… Ὅμως μπροστὰ στὸν εὐλογημένο τρόπο ζωῆς τῆς οἰκογένειας τῆς Βλασίας, καὶ στὴν εἰρήνη τῆς ψυχῆς τους, ποιὸ ἐπιχείρημα μπορεῖ νὰ ἀντιταχθεῖ; Οὔτε θέλω να νοιώσουν οἱ δικοί μου ὅτι τοὺς κρίνω, ποὺ δὲν βρῆκαν ἀκόμα τὴν πίστη, ἀπλῶς προσεύχομαι ὁ Θεὸς νὰ τοὺς φωτίσει, καὶ μὲ κάποιον τρόπο νὰ τοὺς βοηθήσει. Προσωπικὰ πιστεύω πὼς ἡ κληρονομιὰ τῶν Ἑλλήνων καὶ ὅλων τῶν ἀνθρώπων, εἶναι ἡ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ καὶ οἱ Πατερικὲς νουθεσίες. Μὲ τὴν Βλασία μελετᾶμε συστηματικὰ τοὺς λόγους τῶν Πατέρων, ἐπειδὴ ὁ αὐτοσεβασμός μας ἐπιβάλλει νὰ ἀποκαλύπτουμε τὶς παγίδες τοῦ πονηροῦ καιροῦ ποὺ ζοῦμε.
«Ἀποστολία, ἡ τεχνολογία τῆς εἰκονικῆς πραγματικότητας ποὺ κατασκευάζει ἡ ἑταιρεία τῆς μαμᾶς σου, εἶχε βρεῖ τὸ ἔδαφος τοῦ ἀποπροσανατολισμοῦ τῶν ἀνθρώπων ἤδη “καλλιεργημένο”. Ἡ “εἰκονικὴ πραγματικότητα” τῶν διαφημίσεων, τῶν εἰδήσεων, τῶν ταινιῶν καὶ τῶν τηλεκολαστικῶν σειρῶν, ἐκχώρησαν τὴν ζωή τῶν ἀνθρώπων στὴν φιλαυτία, καὶ αὐτὴ μὲ τὴν σειρά της, στὴν ἀπόλυτα ἐγωιστικὴ κυριαρχία τῶν ὑλιστικῶν καταχρήσεων· ποὺ “κρύβουν” τὴν ἐσωτερικὴ ζωή, μὲ τὸν ἴδιο τρόπο ποὺ κρύβεται ἡ πραγματικότητα ἀπὸ τὴν… “ἄυλη ψευδο-πραγματικότητα”. Ἔκτοτε ἐπικρατεῖ ἡ ὑπερκατανάλωση, μὲ στόχο μία ζωὴ ἀσφυκτικὰ γεμάτη ἀπὸ τὰ συναισθήματα ποὺ ἀγοράζονται μὲ τὰ χρήματα…».
«Ἡ μαμά μου λέει ὅτι στὴν ἑπόμενη πανδημία, ποὺ ὁ ὑποχρεωτικὸς ἐγκλεισμὸς θὰ εἶναι περισσότερο ἀνάλγητος, ἡ τεχνολογία θὰ ἀναλάβει νὰ “σώσει” τοὺς ἀνθρώπους, κάνοντάς τους νὰ μὴν προσέχουν κὰν ὅτι… ζοῦν μέσα σὲ τέσσερις τοίχους. Τὸ σύνθημα τῆς ἑταιρείας της εἶναι ὅτι οἱ ἄνθρωποι δὲν βλέπουν τὰ πράγματα ὅπως εἶναι στὴν πραγματικότητα, ἀλλὰ σύμφωνα μὲ τὸ ποιοὶ εἶναι οἱ ἴδιοι! Ἡ προηγμένη τεχνολογία τῆς “ἄυλης πραγματικότητας” θὰ προικίσει τοὺς ἀνθρώπους μὲ τὰ εἰδικὰ γυαλιά τῶν ὀπτικῶν παραισθήσεων, καὶ θὰ τοὺς μάθει νὰ “ἐμβυθίζονται” στὶς “πραγματικὲς” εμπειρίες(!) καὶ καταστάσεις, ποὺ βρίσκονται… ἔξω ἀπὸ τὶς “περιορισμένες” δυνατότητες ποὺ τοὺς δίνει ἡ καθημερινότητά τους! Ἀντὶ νὰ παρακολουθοῦν μία δυσδιάστατη ὀθόνη, ἡ “τεχνητὴ πραγματικότητα” θὰ τοὺς “μεταφέρει” μπροστὰ σὲ ἕνα τρισδιάστατο, καθηλωτικό, πιστευτὸ καὶ ἀντιληπτὸ ὡς πολυδιάστατο διαδραστικὸ “βίωμα”, μὲ τὴν προσομοίωση καὶ τὴν διέγερση ὅλων τῶν αἰσθήσεων, ὅπως ἀκόμα καὶ τὴν “αἴσθηση παρουσίας” δίπλα τους! Ἄλλος θὰ ζεῖ μέσα σὲ διαστημικοὺς κόσμους, ἄλλος θὰ ψαρεύει καὶ θὰ ἀπολαμβάνει τοὺς ἤχους τῆς θάλασσας, ἄλλος θὰ κινεῖται μέσα στὴν πόλη κτλ. “Βαδίζοντας” μέσα σὲ κάποιον ἀπὸ τοὺς χιλιάδες ἐντυπωσιακοὺς καὶ… πρωτόγνωρους κόσμους “χωρὶς ὅρια”, τοῦ κυβερνοχώρου, σχεδὸν θὰ πιστεύουν ὅτι βρίσκονται σὲ κάποιο ὑπαρκτὸ μέρος τοῦ κόσμου, ποὺ χωρὶς τὴν ὑποστήριξη τῶν ψηφιακῶν ψευδαισθήσεων, θὰ ἦταν “ἀνέφικτο” νὰ προσεγγίσουν! Ὅλοι στὴν ἑταιρεία της θεωροῦν τὴν ἐξωπραγματικὴ φαντασία πολυ-ἀδικημένη, καὶ καυχιοῦνται ποὺ “ἀπέδειξαν” ὅτι “πραγματοποιώντας την” ὁ πολιτισμός, τὴν… “δικαιώνει”! Ἐκτὸς ἀπὸ τὴν αἴσθηση ποὺ ἔχει ὁ χρήστης πὼς προσκλήθηκε σὲ κάποιον συναρπαστικὸ μακρινὸ κόσμο, μπορεῖ νὰ “κινηθεῖ” πρὸς ὁποιαδήποτε κατεύθυνση καὶ νὰ ἐπιδράσει στὸ “ἄυλο περιβάλλον”, κουνώντας τὰ δάχτυλα στὰ χειριστήρια ποὺ κρατάει καὶ χρησιμοποιώντας τὰ χέρια του, παράδειγμα γιὰ νὰ ἀποκρούσει κάτι στὸ φανταστικὸ “περιβάλλον”. Ὁ ἐγκέφαλος ΠΙΣΤΕΥΕΙ τὰ μηνύματα ποὺ τοῦ μεταφέρουν τὰ αἰσθητήρια ὄργανά του, ἰδιότητα ποὺ ἡ σύγχρονη τεχνολογία ἐκμεταλλεύεται ποικιλοτρόπως! Ὅταν τὸ μυαλὸ ΞΕΓΕΛΙΕΤΑΙ καὶ μπορεῖ νὰ δεῖ, νὰ ἀκούσει καὶ νὰ ἀγγίξει τὰ προκατασκευασμένα ἐρεθίσματα ποὺ τὸ τροφοδοτεῖ ἕνας ὑπολογιστής, τὰ ἐκλαμβάνει ὡς βιώματα καὶ… δὲν μπορεῖ νὰ τὰ ἀμφισβητήσει! Ἀπὸ ἐκεῖ καὶ πέρα, τὰ πάντα ἐξαρτῶνται ἀπὸ τὰ τελειοποιημένα γραφικὰ τοῦ ὑπολογιστή, ποὺ προσομοιώνουν τὴν πραγματικὴ θέαση…».
«Μὰ ἡ κίνηση τῆς φαντασίας μᾶς ἐμφανίζει φασματικά, δηλαδὴ ἀνύπαρκτα αὐτὸ ποὺ ἐπιθυμοῦμε. Γιὰ νὰ κάνουμε τὸ μὴ-πραγματικὸ ἀντικείμενο σὲ εἰκόνα, “ἀληθινό”, πρέπει πρῶτα νὰ γίνουμε ἐμεῖς “ψεύτικοι”, καὶ νὰ δεχόμαστε νὰ ξεγελᾶμε τὸν ἑαυτό μας μὲ τὴν φασματικὴ ἱκανοποίηση αὐτοῦ ποὺ ἐπιθυμήσαμε! Ἄς ποῦμε ὅτι ὥς ἐδῶ εἶναι αὐταπάτη λόγῳ ἀνωριμότητας, ἴσως ἐπειδὴ ἀρνούμαστε νὰ λάβουμε ὑπ’ ὄψιν τὶς δυσκολίες, ἤ τοὺς λόγους γιὰ τοὺς ὁποίους δὲν πρέπει νὰ ἔχουμε στὴν πραγματικότητα αὐτὸ ποὺ ἐπιθυμοῦμε. Τὸ νὰ ἐπιτρέψουμε ὅμως στὸν ἐγκέφαλό μας νὰ πιστέψει πὼς βιώνει τὴν ἀλλόκοτη ζωὴ ποὺ… “ἐμφύσησε” ὁ ὑπολογιστής, καὶ “ἀνοίγοντας τὴν ὄρεξή του” γιὰ τὸ ψέμα, ὁ ἐγκέφαλος νὰ ΕΠΙΘΥΜΗΣΕΙ κι ἄλλες παρόμοιες “ἐμπειρίες μὴ-πραγματικότητας”, νομίζω ὅτι ἀγγίζει τὴν παραφροσύνη! Πλὴν ὅμως ὁ πατέρας τοῦ ψεύδους καταχαίρεται νὰ βλέπει τοὺς ἀνθρώπους νὰ ἐπιθυμοῦν διακαῶς νὰ γίνουν ἄρχοντες τῆς μυριόχρωμης ψευδαίσθησης, γιὰ νὰ ἐπιδείξουν ἀπίστευτα ψηφιακὰ “κατορθώματα” ποὺ… ἀψηφοῦν τοὺς νόμους τῆς φυσικῆς, σύμφωνα μὲ τὶς ἔξυπνες καὶ καλοστημένες ὀπτικὲς ἀπάτες! Ἡ “ὑπερβατικὴ τεχνητὴ νοημοσύνη” δίνει τὴν ὕστατη ῥεαλιστικὴ ἀντίληψη σὲ τέτοιο βαθμό, ὥστε οἱ χρῆστες νὰ αἰσθάνονται ὅτι συμμετέχουν σὲ ὅσα βλέπουν στοὺς μηχανοκίνητους παραπειστικοὺς κόσμους. Προκειμένου νὰ πάρουν “εἰδικότητα” στὴν ἡδονοθηρία καὶ τὴν ἔκλυση τῶν ἠθῶν οἱ ἄνθρωποι μαθαίνουν νὰ ζοῦν γιὰ τὸ ψέμα, καὶ δέχονται τὸν ὑποβιβασμὸ τοῦ ἑαυτοῦ τους σὲ “ῥές”, δηλαδὴ σὲ… ἀντικείμενο, ὑπὸ τὴν ἐθελοτυφλία ὅτι αὐτὸ ἀκτινοβολεῖ! Δηλαδὴ ἡ τεχνητὴ νοημοσύνη τοὺς ὑποβαστάζει γιὰ νὰ γίνονται “ὑπεράνθρωποι”, ἐπειδὴ ψεύτισαν ὁτιδήποτε ἀληθινὸ βρῆκαν μέσα τους… Οἱ ἴδιοι οἱ ἄνθρωποι καταχρῶνται τὴν ἀπάτη καὶ παίζουν θέατρο στὸν ἑαυτό τους, ΩΣΤΕ ΝΑ ΖΟΥΝ ΤΗΝ ΨΕΥΤΙΚΗ ΔΟΞΑ μέσα σὲ αὐτὰ ποὺ… “δὲν ὑπάρχουν”! Καθετὶ ποὺ θεωρεῖται ὅτι ἔχει ὑπερφυσικὲς ἰδιότητες, καὶ ἀποτελεῖ ἀντικείμενο ὑπερβολικοῦ θαυμασμοῦ καὶ λατρείας, γίνεται ΕΙΔΩΛΟ! Αὐτὸ ΟΝΕΙΡΕΥΕΤΑΙ ὁ “ὑπεράνθρωπος” ποὺ “λιώνει” γιὰ τὸν ἑαυτό του, νὰ γίνει… κατὰ φαντασίαν θεός! Ἀποστολία, ὁ δαίμονας δίνει ψεύτικη δύναμη, δηλαδὴ ψεύτικη ἐλευθερία! Ὁ μαμμωνᾶς εἶναι τὸ μέσον τῆς αὐτοθεοποίησης! Τὰ ἀποτελέσματα τῆς ἁμαρτίας φέρνουν λύπη στὴν ζωὴ τῶν ἀνθρώπων, ὁπότε γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσουν τὴν λύπη τους, οἱ ἰσχυροὶ τῆς γῆς τοὺς προσφέρουν τὴν βιομηχανία τῆς παραφροσύνης, γιὰ νὰ τοὺς στοιβάζουν στὸ φασματικὸ “μεγαλεῖο” τῆς ἑωσφορικῆς ὑπερηφάνειας…».
Στὴν σκέψη μοῦ ἦρθε τὸ μάθημα τῆς βιολογίας, ποὺ ἀνέφερε τὴν ὑποτιθέμενη ἐξέλιξη τοῦ ἀνθρώπου, ὅτι δηλαδὴ ξεκίνησε ἀπὸ μία δῆθεν ζωὼδη κατάσταση· συνειδητοποιώντας τὸν τρόπο ποὺ ἐξελίχθηκαν τὰ πράγματα στοὺς αἰῶνες, σκέφτηκα ὅτι δὲν γίνεται νὰ νικᾶς, χωρὶς ὅμως νὰ εἶσαι “ὁ νικητής”· κάπου ὑπάρχει ἀπάτη! «Ἡ ζωὴ κυριολεκτικὰ ἔχει καταντήσει σωστὴ ζούγκλα, ὅπου ὁ καθένας κάνει ὅ,τι θέλει ἐπειδὴ ζεῖ μόνο γιὰ τὸ ἄτομό του. Ὁ μόνος “ὑπεράνθρωπος” μέσα στὴν ζούγκλα, ἦταν ὁ Ταρζάν, ἀλλὰ δὲν εἶναι καθόλου τυχαῖο ποὺ εἶχε γιὰ “οἰκογένειά του” κάποια… ζῶα! Ἡ συνάδελφος τῆς μαμᾶς μου εἶναι ἐγκυος, ἀλλὰ σκέφτεται νὰ “τερματίσει” τὴν κύηση, γιὰ νὰ ἀφιερωθεῖ στὴν διάδοση τῆς τεχνολογίας τῆς “εἰκονικῆς πραγματικότητας”. Πολλοὶ ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ δὲν θέλουν τὰ νεογέννητα ζῶα, τὰ κλείνουν σὲ μία σακούλα καὶ τὰ πετᾶνε γιὰ νὰ ψοφήσουν. Ἡ ἔκτρωση δὲν δείχνει ὅτι αὐτοὶ ποὺ τὴν διαπράττουν, συμπεριφέρονται στὸ ἔμβρυο σὰν νὰ εἶναι… ζῶο, στὸ ὁποῖο ἀναγνωρίζουμε ὅτι ἔχει ζωὴ ἀλλὰ ὄχι ψυχή; Αὐτὸ ὅλο μοῦ θυμίζει τὴν παραφροσύνη τῶν εἰδωλολατρῶν, ποὺ ἔσφαζαν ἀκόμα καὶ ἀνθρώπους γιὰ νὰ τοὺς θυσιάσουν στοὺς μιαροὺς δαίμονες! Ἔτσι καὶ στὴν κάθε ἔκτρωση, τὸ ἔμβρυο θυσιάζεται στὴν κακία τῶν δαιμόνων, καὶ αὐτὸ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΨΕΥΣΕΙ ΚΑΝΕΙΣ! Ὁ γονιὸς ποὺ ἀποφασίζει νὰ ἐμποδίσει τὴν ζωὴ τοῦ παιδιοῦ του, συμμαχεῖ μὲ τοὺς δαίμονες γιὰ νὰ θεοποιήσει τὸν ἑαυτό του, ἀφαιρώντας ζωὴ ἀπὸ ἄνθρωπο! Ὁ Χριστὸς δίνει τὸ μωρό, καὶ μετὰ ἐννοεῖται πὼς δίνει καὶ τὸν τρόπο γιὰ νὰ μεγαλώσει τὸ “σπλάχνο” Του. Ὅταν ὅμως ὁ γονιὸς δὲν θέλει νὰ βαδίζει στὸν δρόμο τοῦ Χριστοῦ, οὔτε τὸ παιδί τοῦ Χριστοῦ θέλει, ἐπειδὴ παραδέχεται ὅτι χωρὶς τὸν Κύριο εἶναι ἀνίκανος νὰ τὸ θρέψει… Ἀπὸ ὅσα βλέπω γύρω μου, κατέληξα πὼς πολλὲς οἰκογένειες ταυτίζουν τὸν ἐρχομὸ ἑνὸς καινούργιου μέλους, μὲ τὴν… “ἀγορά του”, καὶ το μεγάλωμά του μὲ τὶς “ὑπερβολικὰ πολλὲς δόσεις” ποὺ πρέπει νὰ βάλουν γιὰ τὰ ἑπόμενα χρόνια· ἀλλὰ βλέποντας τὶς ὑπόλοιπες προτεραιότητες ποὺ… προηγοῦνται, οἱ “δόσεις” τοῦ μωροῦ δὲν τὶς συμφέρουν! Προκειμένου λοιπὸν νὰ τοὺς “καταστρέψει” τὸ παιδὶ ποὺ “χρεώθηκαν”, ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ κάποιον μακελάρη πτυχιοῦχο τῆς Ἰατρικῆς, γιὰ νὰ ἐκτελέσει φανερώτατα τὸ συμβόλαιο τοῦ θανάτου! Ἰσχύει λοιπὸν αὐτὸ ποὺ εἶπες, ὁ μαμμωνᾶς εἶναι τὸ μέσον τῆς αὐτοθεοποίησης ὅσων ἀρνοῦνται τὴν ὕπαρξη τῆς ψυχῆς —καὶ τῆς δικῆς τους— ποὺ βρῆκαν αὐτὴ τὴν ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΑ ὥστε νὰ ἀρνηθοῦν καὶ τὸν Ἴδιο τὸν Θεό! Δηλαδὴ αὐτὰ τὰ πράγματα “μυρίζουν” αἵρεση, εἶναι ξεκάθαρα δουλειὲς τῶν προτεσταντῶν καὶ τῶν παπικῶν, ποὺ ἀρνοῦνται ὅτι πλάστηκαν λογικοί, καὶ μὲ τὴν θανατηφόρα ἀσέβειά τους περιφρονοῦν τὴν Ἁγία Τριάδα, ἡ Ὁποία εἶναι ὅλη ἡ ζωή μας! Ὁ Τίμιος Πρόδρομος ἀξιώθηκε νὰ ὑμνήσει τὸν Κύριο ἀπὸ ἕξι μηνῶν ἔμβρυο στὴν κοιλιὰ τῆς ἀγίας μητέρας του, καὶ ἐνῶ δὲν μποροῦσε νὰ ἀρθρώσει λέξη, σκίρτησε ἀπὸ χαρὰ καὶ θεολόγησε μὲ τόση εὐφράδεια!».
«Ὁ ἅγιος Ἀθανάσιος ὁ Μέγας ἔχει ἀποδείξει τὴν ὕπαρξη τῆς ψυχῆς! Εἶπε πὼς μόνο ὁ ἄνθρωπος μὲ τὴν λογικὴ ψυχὴ σκέφτεται ὅσα εἶναι ἔξω ἀπὸ τὸν ἑαυτό του, θυμᾶται τὰ περασμένα, συλλογίζεται, καὶ μὲ τὴν κριτικὴ ἐπιλέγει τὴν καλύτερη ἀπόφαση. Ἀντιθέτως, τὰ ἄ-λογα ζῶα βλέπουν μόνο τὰ παρόντα καὶ ὁρμοῦν μόνο σὲ ὅσα βλέπουν μπροστά τους, ἀκόμα κι ὅταν ἀπὸ πίσω τους κρύβεται παγίδα. Ὁ ἄνθρωπος ὅμως δὲν ὁρμάει σὲ αὐτὰ ποὺ βλέπει, ἀλλὰ μὲ τὴν λογικὴ κρίνει τὶς παραστάσεις τῶν ματιῶν. Πολλὲς φορὲς ἀπὸ τὴν λογική, θὰ συγκρατήσει τὶς ὁρμές. Ὅταν σκέφτεται, σκέφτεται ξανὰ καὶ ξανά. Καθένας ποὺ ἀγαπάει τὴν ἀλήθεια, ἀντιλαμβάνεται ὅτι ὁ νοῦς τῆς ψυχῆς εἶναι τελείως διαφορετικὸς ἀπὸ τὶς αἰσθήσεις τοῦ σώματος, καὶ ἐπειδὴ εἶναι διαφορετικός, γίνεται κριτὴς τῶν αἰσθήσεων. Αὐτὰ ποὺ ἀντιλαμβάνονται ἐκεῖνες, ὁ νοῦς τὰ κρίνει μὲ τὴν λογική, τὰ σκέφτεται πάλι καὶ πάλι καὶ τοὺς ὑποδεικνύει τὸ καλύτερο. Τὸ χέρι μπορεῖ νὰ πιάσει τὸ ξίφος, ἀλλὰ δὲν ξέρει ἄν βλάπτει, ἄν δὲν τὸ διακρίνει ὁ νοῦς. Οἱ αἰσθήσεις εἶναι ἁρμονικὰ δεμένες μὲ τὸ σῶμα, ὅταν βέβαια τὶς κατευθύνει ὁ ἡγεμόνας νοῦς. Τότε μπορεῖ καὶ διακρίνει ἡ ψυχή, καὶ γνωρίζει τί κάνει. Τὸ λογικὸ τῆς ψυχῆς, εἶναι τὸ ἰδιαίτερο γνώρισμα τῶν ἀνθρώπων! Πολλὲς φορές, ἐνῶ τὸ σῶμα ξαπλώνει στὴν γῆ, ὁ ἄνθρωπος φαντάζεται καὶ σκέφτεται τὰ ἐπουράνια. Ἤ, ὅταν τὸ σῶμα ἠρεμεῖ, ἡσυχάζει καὶ κοιμᾶται, ὁ ἔσω ἄνθρωπος κινεῖται καὶ φαντάζεται αὐτὰ ποὺ βρίσκονται ἔξω ἀπὸ τὸν ἑαυτό του, ἀποδημεῖ καὶ περιοδεύει σὲ ἄλλους τόπους! Αὐτὸ τί ἄλλο θὰ μποροῦσε νὰ ἦταν, παρὰ ἡ λογικὴ ψυχὴ μὲ τὴν ὁποία ὁ ἄνθρωπος σκέφτεται καὶ κατανοεῖ πράγματα πάνω ἀπὸ τὶς δυνάμεις του; Ὅταν διάβαζα τὸν συγκεκριμένο λόγο τοῦ ἁγίου, συγκινήθηκα μὲ τὴν τέλεια ἀπόδειξη πρὸς ὅσους βρίσκονται στὴν ἀσέβεια: πῶς, ἐνῶ τὸ σῶμα εἶναι θνητὸ ἀπὸ τὴν φύση του, ὁ ἄνθρωπος γιὰ χάρη τῆς ἀρετῆς προτιμάει τὸν θάνατο, καὶ σκέφτεται τὰ σχετικὰ μὲ τὴν ἀθανασία; Ὥστε νὰ καταφρονεῖ τὰ πρόσκαιρα καὶ νὰ ποθεῖ τὰ αἰώνια; Τὸ σῶμα λοιπὸν δὲν μπορεῖ νὰ κάνει τέτοιες σκέψεις γιὰ τὸν ἑαυτό του· οὔτε μπορεῖ νὰ σκεφτεῖ ἔξω ἀπὸ τὸν ἑαυτό του, ἐπειδὴ εἶναι θνητὸ καὶ πρόσκαιρο. Κατ’ ἀνάγκη κάτι ἄλλο εἶναι αὐτὸ ποὺ σκέφτεται ἀντίθετα καὶ πέρα ἀπὸ τὴν φύση τοῦ σώματος. Τί ἄλλο εἶναι αὐτὸ πὰρὰ ἡ λογικὴ καὶ ἀθάνατη ψυχή; Διότι αὐτὴ ἐμπνέει ἀπὸ μέσα καὶ ὄχι ἀπέξω στὸ σῶμα, τὰ καλύτερα. Πῶς πάλι, ἀφοῦ εἶναι πλασμένα τὰ μάτια γιὰ νὰ βλέπουν καὶ ἡ ἀκοὴ γιὰ νὰ ἀκούει, συμβαίνει ἄλλα νὰ τὰ ἀποστρέφονται καὶ ἄλλα νὰ τὰ προτιμοῦν; Ποιός εἶναι αὐτὸς ποὺ ἐμποδίζει τὸ μάτι νὰ βλέπει; Ποιός εἶναι αὐτὸς ποὺ ἐνεργεῖ ἐνάντια στὶς φυσικὲς ῥοπὲς τοῦ σώματος; Ἤ πῶς τὸ σῶμα ἀρνεῖται τὴν φύση του καὶ ἀκούει τὶς συμβουλὲς κάποιου ἄλλου, ὁ ὁποῖος μὲ τὸ νεῦμα του τὸ κυβερνάει; Ὅλα αὐτὰ τὰ παραδείγματα, Ἀποστολία, δείχνουν ὅτι οἱ ἄνθρωποι ἔχουν λογικὴ ψυχή, ποὺ κυβερνάει τὸ σῶμα. Τὸ ὁποῖο δὲν πλάστηκε νὰ κατευθύνει τὸν ἑαυτό του ἀπὸ μόνο του, ἀλλὰ νὰ τὸ ἐξουσιάζει ἄλλος· ὅπως τὸ ἄλογο, δὲν ζεύει τὸν ἑαυτό του ἀλλὰ τὸ ὁδηγεῖ ὁ ἱππέας. Στοὺς ἀνθρώπους ὑπάρχουν οἱ νόμοι, γιὰ νὰ κάνουν τὸ καλὸ καὶ νὰ ἀποφεύγουν τὸ κακό. Ἀντιθέτως, στὰ ἄ-λογα ζῶα, ἐπειδὴ στεροῦνται τὴν λογικὴ καὶ τὴν κρίση, τὰ κακὰ μένουν ἀκαταλόγιστα καὶ ἄκριτα».
«Βλασία, ὅπως γίνεται μὲ τὰ δανεικά, τὰ χρήματα ποὺ στὴν οὐσία “ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ” ἀλλὰ δίνουν τὴν αἴσθηση ὅτι τίποτα δὲν εἶναι ἀκατόρθωτο, ἔτσι γίνεται καὶ μὲ τὴν “ἄυλη πραγματικότητα”· κάνει τοὺς ἀνθρώπους νὰ πιστεύουν ὅτι τὸ ἔχουν “δίπορτο”, καὶ ὅτι δὲν εἶναι ὑποχρεωμένοι νὰ πειθαρχοῦν στὴν πραγματικότητα τῆς ζωῆς, ποὺ εἶναι ζυμωμένη μὲ τὶς ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ! Κατὰ βάθος ἀψηφοῦν τὴν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ λέει πὼς ἡ ψυχὴ εἶναι ἀθάνατη καὶ συνεχίζει νὰ ζεῖ μετά τὸν θάνατο τοῦ σώματος. Μὲ αὐτὰ ποὺ εἶπες, ἡ λογικὴ ἀποδεικνύει πὼς ἡ ψυχὴ διαφέρει ἀπὸ τὸ σῶμα, καὶ ὅτι τὸ σῶμα εἶναι θνητὸ ἀπὸ τὴν φύση του. Ἑπομένως ἡ ψυχή, ἐφόσον δὲν εἶναι ἴδια μὲ τὸ σῶμα, εἶναι ἀθάνατη. Καὶ ὅπως πολὺ σωστὰ εἶπες, ἐφόσον ἡ ψυχὴ κινεῖ τὸ σῶμα καὶ δὲν τὴν ὁδηγεῖ κάποιος ἄλλος, εἶναι ἑπόμενο ἡ ψυχὴ νὰ εἶναι αὐτοκινούμενη· καὶ μάλιστα, μετὰ τὸν θάνατο τοῦ σώματος, ἐξακολουθεῖ ἡ ψυχὴ νὰ ζεῖ ἀφ’ ἑαυτῆς, καθόσον δὲν πεθαίνει. Μετὰ ἀπὸ τὸν ἀποχωρισμό της ἀπὸ τὸ σῶμα, ἐκεῖνο εἶναι αὐτὸ ποὺ πεθαίνει. Ἄν βέβαια καὶ ἡ ψυχὴ ὁδηγοῦνταν ἀπὸ τὸ σῶμα, θὰ ἦταν ἑπόμενο, μετὰ τὸν θάνατο τοῦ σώματος νὰ πέθαινε κι αὐτή. Ἀφοῦ ὅμως ἡ ψυχὴ ὁδηγεῖ τὸ σῶμα, τότε σίγουρα ὁδηγεῖ καὶ τὸν ἑαυτό της. Καὶ ἐφόσον αὐτοκινεῖται, ζεῖ ὑποχρεωτικὰ καὶ μετὰ τὸν θάνατο τοῦ σώματος, ἀφοῦ ἡ κίνηση τῆς ψυχῆς ταυτίζεται μὲ τὴν ζωή της· ὅπως ἀκριβῶς λέμε καὶ γιὰ τὸ σῶμα: ζεῖ ὅταν κινεῖται, καὶ ὁ θάνατός του ἐπέρχεται ὅταν σταματάει ἡ κίνηση. Τὴν ἀεικίνηση τῆς ψυχῆς τὴν διαπιστώνει κανεὶς καὶ ἀπὸ τὸ διάστημα ποὺ βρίσκεται μέσα στὸ σῶμα, καὶ συνδέεται μὲ αὐτό. Πολλὲς φορές, ἀκόμα κι ὅταν τὸ σῶμα βρίσκεται ἀσθενικὸ στὸ κρεβάτι, ἕτοιμο νὰ παραδοθεῖ στὸν θάνατο, μὲ τὴν δική της δύναμη ἡ ψυχὴ εἶναι ξάγρυπνη, καὶ ξεπερνάει τὴν φύση τοῦ σώματος. Ἐνῶ μένει ἡ ψυχὴ στὸ σῶμα, μοιάζει νὰ ἀποδημεῖ· σκέφτεται καὶ θεωρεῖ αὐτὰ ποὺ ξεπερνᾶνε τὰ γήινα. Πολλὲς φορὲς συναντάει τοὺς ἀσώματους ἁγίους καὶ ἀγγέλους, ποὺ τοὺς βλέπει μὲ τὴν καθαρότητα τοῦ νοῦ της. Πῶς λοιπόν, δὲν θὰ συμβεῖ αὐτὸ πολὺ περισσότερο ὅταν χωριστεῖ ἀπὸ τὸ σῶμα, σύμφωνα μὲ τὴν βούληση τοῦ Θεού! Δὲν θὰ ἔχει τότε πιὸ ξεκάθαρη τὴν γνώση τῆς ἀθανασίας; Ἀφοῦ ὅταν ἦταν προσκολημμένη στὸ σῶμα, ζοῦσε πιὸ πολὺ τὴν ζωὴ ἔξω ἀπὸ τὸ σῶμα, πολὺ περισσότερο μετὰ τὸν θάνατο τοῦ σώματος, θὰ ζήσει αὐτὴ τὴν ζωή! Δὲν θὰ πάψει νὰ τὴν ζεῖ, ἐπειδὴ ἔτσι τὴν ἔπλασε ὁ Θεὸς μὲ τὸν Υἱὸ καὶ Λόγο Του Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό. Ἐπειδὴ λοιπὸν εἶναι ἀθάνατη ἡ ψυχή, σκέφτεται καὶ φρονεῖ ἀθάνατα καὶ αἰώνια. Ὅπως συμβαίνει μὲ τὸ σῶμα ποὺ εἶναι θνητό, καὶ οἱ αἰσθήσεις του βλέπουν τὰ θνητά, ἀντίστοιχα καὶ ἡ ψυχή, ἐπειδὴ θεωρεὶ καὶ σκέφτεται τὰ ἀθάνατα, εἶναι κι αὐτὴ ἀθάνατη καὶ αἰώνια. Ἐπειδὴ ἡ ἔννοια καὶ θεωρία τῆς ἀθανασίας ποτὲ δὲν ἐγκαταλείπουν ἀλλὰ μένουν μέσα στὴν ψυχή· γίνονται σ’ αὐτὴ μόνιμο ἀποτύπωμα, ὥστε νὰ ἐξασφαλίζεται ἡ ἀθανασία! Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ ψυχὴ ἔχει ἔφεση νὰ θεωρεῖ τὸν Θεό. Ἡ ἴδια γίνεται γιὰ τὸν ἑαυτό της ὁδηγός· παίρνει τὴν γνώση καὶ τὴν κατανόηση τοῦ Θεοῦ ὄχι ἀπὸ τὸν ἔξω κόσμο, ἀλλὰ ἀπὸ τὸν ἑαυτό της!».
Ξεκλειδώνοντας, μπῆκα μέσα στὸ σπίτι καὶ προχώρησα ὥς τὴν κουζίνα. Ἡ μαμά μου διάβαζε τὸ χαρτὶ ποὺ κρατοῦσε, καὶ ἡ στάση της φανέρωνε κατάσταση πανικοῦ. Ἀκούγοντας τὸν χαιρετισμό μου σήκωσε τὸ κεφάλι μὲ ἀπορία σὰν νὰ ἦταν κεραυνοβολημένη! Μὲ τὰ μάτια ἀνοιγμένα διάπλατα καὶ ἐλαφρῶς γυάλινο βλέμμα, μὲ κοίταζε σὰν ὄντως νὰ τὴν εἶχε χτυπήσει ρεῦμα, καὶ βρισκόταν σὲ κατάσταση σόκ. Πλησιάζοντας εἶδα πὼς βαστοῦσε τὸ χαρτὶ μὲ τὶς σημειώσεις ποὺ κράτησα χθὲς βράδυ γιὰ τὴν ψυχή, ἀπὸ μία ὁμιλία τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου μας Χριστόδουλου, ποὺ ἀγαποῦσε καὶ προστάτευε τὸ Γένος μας. Θυμᾶμαι ὅτι ἀκούμπησα γιὰ λίγο τὸ χαρτὶ ἐδῶ, ἀλλὰ μετὰ τὸ ξέχασα καὶ πῆγα νὰ ξαπλώσω, στοχαζόμενη τὶς πολύτιμες πληροφορίες ποὺ συγκέντρωσα:
Οἱ ἰδιότητες ποὺ ἔχουν οἱ ψυχές, ἰδιαίτερα κατὰ τὴν ὥρα τοῦ θανάτου.
Μία πρώτη βασικὴ ἰδιότητα ποὺ ἔχουν οἱ ψυχές ἐκείνη τὴν ὥρα, εἶναι ὅτι θυμοῦνται τὰ πάντα μὲ πᾶσα λεπτομέρεια. Εἶναι κάτι ποὺ δὲν μπορεῖ εὔκολα νὰ τὸ ἐξηγήσει ὁ ἀνθρώπινος νοῦς. Μπορεῖ ἐδῶ ὅσο ζοῦμε στὸν κόσμο αὐτὸ νὰ ξεχνᾶμε πολλὰ πράγματα, ἀλλὰ πολὺ περισσότερο ξεχνᾶμε τὶς ἁμαρτίες μας. Ὅταν ἔρθει ὅμως ἡ ὥρα τοῦ θανάτου ὁ νοῦς ξεθολώνει, ἀποκτᾶ ἀπόλυτη πνευματικὴ διαύγεια καὶ ἡ ψυχὴ διαθέτει μιὰ μεγάλης ἐκτάσεως ἐγρήγορση! Δηλαδὴ θυμᾶται τὰ πάντα, σὰν αὐτὰ νὰ συνέβαιναν ἐκείνη τὴν στιγμή. Σὰν σὲ κινηματογραφικὴ ταινία, φαίνεται ὅτι ἀναπαράγονται ὅλες οἱ στιγμὲς τοῦ ἀνθρώπου, ὥστε νὰ θυμηθεῖ καὶ τὰ κεκρυμένα ἀκόμα, καὶ ὄχι μόνο ἐκεῖνα ποὺ διέπραξε, ἀλλὰ καὶ ἐκεῖνα ποὺ σκέφτηκε μὲ τοὺς λογισμούς! Ἐπειδὴ ὁ ἄνθρωπος δὲν ἁμαρτάνει μόνο μὲ τὶς πράξεις καὶ τὶς παραλείψεις του, ἀλλὰ καὶ μὲ τοὺς πονηροὺς λογισμούς του, ἐκείνη τὴν στιγμὴ ἡ ψυχὴ τὰ θυμᾶται ὅλα στὴν ἐντέλεια, ὥστε νὰ ἐλέγχεται ἀκόμα περισσότερο, ἀπὸ ὅ,τι θὰ ἐλεγχόταν ἄν δὲν τὰ θυμόταν ὅλα! Λέει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος, ὅτι ὁ διάβολος ἐκείνη τὴν στιγμὴ “συστρέφει ψυχήν, καὶ κάτωθεν τὴν καρδίαν ἀνακινεῖ”. Ὁ ἄνθρωπος γίνεται ἄνω- κάτω, καὶ ἐπανέρχονται μέσα στὴν μνήμη του καὶ ξεχασμένα καὶ ἀπωθημένα γεγονότα τῆς ζωῆς του. Γι’ αὐτὸ ὅπως λέει πάλι ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος, “πλέον ἡ ὀδύνη αὐτῆς βαρύνεται”. Ἐπειδὴ ἡ ψυχὴ τὰ θυμᾶται ὅλα, γι’ αὐτὸ καὶ πονάει περισσότερο ἐκείνη τὴν ὥρα, ποὺ δὲν ἔχει πλέον ἀπὸ πουθενὰ νὰ πάρει βοήθεια, διότι ἦρθε ἡ ὥρα τοῦ θανάτου. Ὅσο ζοῦσε μαζὶ μὲ τὸ σῶμα, εἶχε τὴν δυνατότητα τῆς μετάνοιας. Ἐν τῷ ᾅδη ὅμως οὐκ ἐστιν μετάνοια! Ἅπαξ καὶ ἦρθε ὁ θάνατος διακόπτεται ἐκείνη τὴν στιγμὴ πᾶσα ἄλλη δυνατότητα, καὶ γίνεται μόνο πλήρης ἀνανέωση τῆς μνήμης. Ὁ ἄνθρωπος γυμνὸς καὶ τετραχηλισμένος ἑτοιμάζεται νὰ ἀντιμετωπίσει τοὺς κατηγόρους ἀπὸ τὴν μία, καὶ τοὺς ὑπερασπιστές του ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριά. Ἀλλὰ ἡ ὀδύνη τῆς ψυχῆς γίνεται ἀκόμα περισσότερη, ὄχι μόνο ἐπειδὴ θυμᾶται τὰ πάντα, ἀλλὰ ἐπειδὴ γιὰ τοὺς ἁμαρτωλοὺς λείπει τὸ σῶμα, ποὺ ἀποτελοῦσε τὸ ὄργανο τῶν περισσότερων ἁμαρτημάτων. Ὁ ἄνθρωπος ποὺ εἶναι ἔκδοτος στὶς ἁμαρτίες ἁμαρτάνει μὲ τὶς αἰσθήσεις του, ποὺ ὅμως εἶναι ὑλικές. Ἡ ψυχὴ τὴν ὥρα τοῦ θανάτου ἀποχωρίζεται τὴν ὕλη, ζεῖ, καὶ τὸ σῶμα παραδίδεται στὴν φθορά. Ὁ ἄνθρωπος ὅμως τῆς ἁμαρτίας, ὄντας συνηθισμένος τόσα χρόνια νὰ δίνει ἡ ψυχὴ στὸ σῶμα ἐντολὴ γιὰ νὰ ἁμαρτάνει, μὴν ἔχοντας ἐκείνη τὴν ὥρα τὴν δυνατότητα νὰ συνεχίσει τὴν ἁμαρτωλὴ ζωή, καὶ μὴ μετανοῶν βεβαίως, γιὰ τὶς πράξεις ποὺ διέπραξε, αἰσθάνεται ἀκόμα περισσότερο ἀβάσταχτη τὴν ὀδύνη ἀπὸ τὴν ὕπαρξη τῶν ψυχικῶν παθῶν, τὰ ὁποῖα δὲν μποροῦν νὰ ἱκανοποιηθοῦν λόγῳ τῆς ἀπουσίας τοῦ σώματος! Τὰ ἀνικανοποίητα πάθη δημιουργοῦν ἀφόρητο πόνο καὶ πνιγηρὴ κατάσταση, πνίγουν τὴν ψυχή! Αὐτὸ συνιστᾶ πραγματικὴ κόλαση καὶ φοβερὴ ὀδύνη! Γι’αὐτὸ οἱ ἅγιοι Πατέρες συνιστοῦν νὰ μετανοοῦμε, καὶ νὰ γίνεται κάθαρση τῆς ψυχῆς ἀπὸ τὰ πάθη, ἀπὸ τώρα. Ἰδού, νῦν καιρὸς εὐπρόσδεκτος, ἰδοὺ ἡμέρα σωτηρίας!
«Ὁ ἅγιος Ἀντώνιος λέει ὅτι καταχρηστικὰ λέγονται οἱ ἄνθρωποι, λογικοί!», εἶπα ἀμήχανα.«Λέει πὼς λογικοὶ εἶναι ὅσοι ἀποφεύγουν τὰ ψυχοβλαβῆ καὶ μελετᾶνε τὰ σοβαρὰ καὶ ψυχωφελῆ, καὶ τὰ πράττουν μὲ μεγάλη εὐχαριστία πρὸς τὸν Θεό!», συνέχισα καὶ κάθισα δίπλα της στὸ τραπέζι. Ἡ μαμὰ εἶχε ἀφήσει τὸ χαρτὶ καὶ προβληματισμένη, ἔδειχνε σὰν νὰ ἔθετε ἐσωτερικὲς ἐρωτήσεις στὸν ἑαυτό της, ἀλλὰ ἔκρινα ὅτι ἔπρεπε νὰ μιλήσω. «Ὅταν ὑποδουλωθοῦν τὰ βάθη τῆς ψυχῆς στὴν ἁμαρτία, ὁ ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ νὰ ξεμπλέξει ἀπὸ μόνος του, εἶναι πάνω ἀπὸ τὶς δυνάμεις του! Παραδίνεται στὴν κακὴ φύση του, στὸν κακὸ ἑαυτό του ποὺ τὸν καταπληγώνει, ἀλλὰ τὸ θέμα εἶναι ἄν ὁ καλὸς ἑαυτός του συνεχίζει νὰ ξεχνάει τὶς ἀμαρτίες του, ἤ θὰ τὶς μισήσει… Ἀρνούμενος κάποιος τὸν Θεό, αὐτομάτως ἀρνεῖται καὶ τὸν ἑαυτό του! Ὅταν τὸ λογικὸ τοῦ ἀνθρώπου δὲν φωτίζεται ἄνωθεν, δηλαδὴ ἁπὸ τὸ φῶς τοῦ Εὐαγγελίου, κάθε ἀνθρώπινο φῶς ἀποδεικνύεται σκοτάδι καὶ ματαιότητα!». Ἔβλεπα ὅσο περνοῦσαν οἱ στιγμές, νὰ μεγαλώνει στὴν μαμά μου ἡ πίεση ποὺ τῆς ἀσκοῦσε τὸ κείμενο ποὺ διάβασε, καὶ δὲν ἤξερα τί ἄλλο νὰ ἔλεγα. Εὐχήθηκα μόνο στὸν Κύριο, νὰ μᾶς ἐλεήσει καὶ τὶς δύο.
«Εἶναι εἰρωνία, νὰ πνίγεται ἡ ψυχὴ ἀπὸ τὸν πόνο ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ ἁμαρτήσει ἄλλο, καὶ λίγο πρὶν ποὺ βρισκόταν ἀκόμα μέσα στὸ σῶμα, νὰ τῆς ἔλεγε ἐκεῖνο: ψυχή μου ἔχεις μαζέψει πολλὰ ἀπὸ χρόνια. Ἀναπαύσου τώρα, φάε, πιὲς καὶ εὐχαριστήσου!». Τὸ πρόσωπό της ἔδειχνε σημάδια ψυχικοῦ ἄλγους. «Μᾶλλον τὸ μυαλὸ τοῦ ἀνθρώπου χωρὶς πίστη, δὲν χωράει, ὅτι ὁ ἴδιος ἀξίζει περισσότερο ἀπὸ ὅλο τὸν κόσμο, καὶ γι’ αὐτὸ πασχίζει νὰ κερδίσει ὅλο τὸν κόσμο γιὰ τὸν ἑαυτό του! Ἀλλὰ ὁ Χριστὸς εἶπε στοὺς μαθητές Του νὰ Τὸν ἀκολουθήσουν, καὶ νὰ ἀφήσουν τοὺς νεκροὺς νὰ θάψουν τοὺς νεκρούς τους! Ξαφνικά, τόσες φράσεις ξεχασμένες γεμίζουν ἀπὸ τὸ νόημά τους! Ἀποστολία…», δίστασε λίγο, κόμπιασε, «κατασκευάζοντας τόσα χρόνια προγράμματα εἰκονικῆς πραγματικότητας, θεωροῦσα αὐτονόητο ὅτι μόλις βγάλει κάποιος αὐτὰ τὰ εἰδικὰ γυαλιὰ ποὺ φοράει, θὰ βλέπει τὸ φυσικὸ περιβάλλον του. Δὲν μποροῦσα ποτέ νὰ διανοηθῶ πὼς ὑπάρχουν ἄνθρωποι ποὺ ζοῦν ὡς “νεκροί”, ἤ πὼς ὁ θάνατος εἶναι “περιοχὴ εἰκονικῆς πραγματικότητας”, ποὺ φυλακίζει τὴν ψυχή μας στὴν αὐταπάτη! Ὅμως ὁ ἐγωισμὸς εἶναι ἄτιμα “γυαλιά”, ποὺ μόλις κολλήσουν πάνω μας βλέπουμε τοὺς ἀνθρώπους μὲ κακία! Τότε ψευδαίσθηση τῆς “δικαίωσης” γίνεται ἡ ἀνάδειξη τοῦ ἑαυτοῦ μας ὡς κάτι ἀνωτερο, ἀκόμα κι ἄν γι’ αὐτὸ ἀπαιτεῖται ἡ συντριβὴ τῶν ἄλλων· ὅμως πάντα λέμε ὅτι ὁ κλέφτης καὶ ὁ ψεύτης, τὸν πρῶτο χρόνο χαίρονται…».
«Τώρα περιγράφεις τὶς οὐμανιστικὲς ἐπιρροὲς ἀπὸ τοὺς ἀσεβεῖς εὐρωπαίους φιλόσοφους, ποὺ σκόρπισαν παντοῦ τὰ εἰδωλολατρικὰ σκοτάδια τῆς ἀβύσσου ποὺ “ἀνακάλυψαν”! Μὲ τὸν τρόπο ποὺ σχεδίασαν τὴν κοινωνία μας, καὶ οἱ Ἕλληνες γίναμε “κατοικοῦντες ἐν χώρᾳ καὶ σκιὰ θανάτου”! Οἱ αἱρετικοὶ ἀρνοῦνται τὴν παρουσία τοῦ Χριστοῦ στὴν κτίση, ἐπειδὴ ἐπιμένουν ὅτι θεοὶ εἶναι οἱ ἴδιοι! Γι’ αὐτὸ οἱ παράφρονες ἀρνοῦνται ὅτι ἔχουν ψυχή, καὶ βλέπουν τὸν ἑαυτό τους ὡς ζῶο ἤ ὡς ἀντικείμενο, ἐπειδὴ τοὺς ἔχουν “χωνέψει” τὸ ψεῦδος καὶ ἡ διαστροφή! Ὁ χρόνος τῆς ζωῆς μας εἶναι πολύτιμος, μαμά, καὶ ὀφείλουμε νὰ μάθουμε νὰ διακρίνουμε τὸ θεῖο θέλημα, ἀπὸ τὴν δαιμονικὴ ἀπάτη!». Ἐπιτέλους, βρέθηκε ἡ εὐκαιρία νὰ τῆς ζητήσω τὸ τελευταῖο πράγμα ποὺ θὰ περίμενε νὰ ἀκούσει. Ἔχοντας τὴν ἐλπίδα μου στὸν Κύριο, τῆς ἔπιασα τὸ χέρι καὶ εἶπα μὲ αἴσθηση εὐθύνης: «Μπορεῖς νὰ συμβουλέψεις τὴν συνάδελφό σου, νὰ κρατήσει τὸ μωράκι της στὴν ζωή; Καὶ νὰ τῆς πεῖς ὅτι θὰ τὴν βοηθᾶμε ὅπου χρειάζεται, καὶ ὅτι θὰ τὸ ἀγαπᾶμε; Εἶναι ἀδιανόητο νὰ ἀνέβει ἡ ψυχούλα του στὸν Χριστὸ τόσο “μικρή”, χωρὶς νὰ προλάβει νὰ Τὸν διακονήσει!». Τὸ τελευταῖο πράγμα ποὺ περίμενα νὰ δῶ, ἦταν τὴν μαμά μου νὰ ἀρχίσει νὰ κλαίει! Πιάνοντας καὶ ἡ δική μου καρδιὰ νὰ χτυπάει δυνατὰ χαμήλωσα τὰ μάτια, γιὰ νὰ τῆς ἀφήσω λίγο χῶρο μέχρι νὰ νοιώσει καλύτερα. Θυμᾶμαι καὶ ἀπὸ τὸν ἑαυτό μου, ὅταν ἔβγαλα τὰ “εἰδικὰ γυαλιὰ τοῦ ἐγωισμοῦ”, ποὺ ἔκαναν θεοὺς τὰ “ἀνύπαρκτα”, πόσο ἐπώδυνη ἦταν ἡ ἐπιστροφὴ στὸ “φυσικὸ περιβάλλον” τῆς μετάνοιας ἐκ βάθους καρδίας! Γιὰ νὰ ἀνέβει ἡ ψυχὴ καὶ νὰ ἐπιστρέψει στὸν Θεό, πρέπει νὰ ξεπλυθεῖ ὥσπου νὰ διώξει κάθε ξένη ἀμαρτία ποὺ τῆς εἶχε κολλήσει, καὶ νὰ γίνει καθαρὴ ὅπως πλάστηκε. Ἕτσι θὰ μπορεῖ νὰ θεωρεῖ μέσα της τὸν Υἱὸ καὶ Λόγο τοῦ Πατέρα, εἰκόνα τοῦ Ὁποίου εἶναι ἐξ ἀρχῆς. Διότι ὁ ἄνθρωπος δημιουργήθηκε εἰκόνα καὶ ὁμοίωμα τοῦ Θεοῦ. Γι’ αὐτὸ κι ὅταν ἡ ψυχὴ ἀποβάλλει ἀπὸ πάνω της κάθε ἀκαθαρσία τῆς ἁμαρτίας ποὺ φορτώθηκε, καὶ διατηρεῖ καθαρὸ τὸ κατ’ εἰκόνα, τότε δίκαια, ἐπειδὴ αὐτὸ ἀστράφτει, βλέπει σὰν σὲ καθρέφτη τὸν Υἱὸ καὶ Λόγο τοῦ Θεοῦ Πατέρα!
«Εἶχα ξεχάσει ὅτι θὰ ἐπιστρέψουμε πίσω στὸν Κύριο!». Εἶπε ἡ μαμά μου ὅταν ἦταν ἔτοιμη νὰ μιλήσει. «Εἶχα ξεχάσει ὅτι χάνοντας τὸν Παράδεισο οἱ ἄνθρωποι, περνᾶμε πρῶτα ἀπὸ τὴν γῆ γιὰ τὴν ὑψηλὴ ἀποστολή μας, ἀρκεῖ νὰ μείνουμε μακριὰ ἀπὸ τὸν ὕπνο τῆς ἁμαρτίας. Τὸ θέμα ὅμως εἶναι πὼς ὁ ὑλισμὸς ποὺ ἐπέβαλαν οἱ ἰσχυροὶ τῆς γῆς καὶ στὸν τόπο μας, πέτυχε νὰ ἀπομονώσει τὴν ἐγωίστρια ψυχὴ ποὺ δὲν προσεύχεται· κλείνοντάς της ὁλόκληρο τὸ πνευματικὸ ὀπτικὸ πεδίο, ἤθελαν νὰ ξεχάσει τὴν οὐράνια καταγωγὴ ποὺ τὴν περιμένει, καὶ νὰ συνηθίσει νὰ τυραννιέται μέσα στὸ σκοτάδι! Ἐγὼ φταίω ποὺ ἡ συνάδελφός μου πιέστηκε τόσο πολύ στὴν δουλειά! Ὁ καινούργιος ἰδιοκτήτης τῆς ἑταιρείας ἔλεγε ὅτι ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ ὥς τώρα νὰ διακινοῦσε τὴν ἐξέλιξη, ἀλλὰ πλέον θὰ ὐποχρεωθεῖ νὰ τρέχει πίσω ἀπὸ τὴν τεχνολογικὴ ἐξέλιξη. Εἶχα πωρωθεῖ μὲ τὴν ἐπιστημονικὴ δόξα ποὺ ὐποσχόταν σὲ ὅποιον βάλει πλάτη γιὰ νὰ φέρει στὴν Ἑλλάδα τὴν φαντασιακὴ θέσμιση τῆς μετακοινωνίας! Τὰ χρήματα σφράγισαν τὰ μάτια τῆς ψυχῆς μου καὶ δὲν ἀντιλήφθηκα τὴν “εἰκονικὴ πραγματικότητα” τῆς δῆθεν τεχνολογικῆς ἐπανάστασης, ποὺ θέλει τὸ ἀνθρώπινο μυαλὸ ἀποκομμένο ἀπὸ τὰ ἐξωτερικὰ ἐρεθίσματα, μὲ τὴν χρήση νανοεμφυτευμάτων! Μπῆκα στὸ ἐρευντικὸ πρόγραμμα τῆς “ὁλοκληρωτικῆς εἰκονικῆς πραγματικότητας” ὅπου ἡ τεχνητὴ νοημοσύνη θὰ κάνει τὶς αἰσθήσεις τοῦ σώματος “περιττές”, καθὼς ὁ ὑπολογιστὴς θὰ παρεμβαίνει κατευθείαν στὸν ἐγκέφαλο τοῦ ἀνθρώπου γιὰ νὰ ἐλέγχει τὶς ἐπιθυμίες, τὰ πάθη καὶ τὶς… ἀμφιβολίες του! Ὅλα, γίνονταν στὸ ὄνομα τῆς “ἐλευθερίας” τῶν ἀνθρώπων! Ἡ Δύση ἔχει παραγγείλει τὴν μετακοινωνία, ὅπου ὁ μισὸς ἄνθρωπος θὰ εἶναι μηχανή, ἐπειδὴ θέλει λέει, τὰ βιολογικὰ συστήματα νὰ παραμείνουν ἀνώτερα ἀπὸ τὰ ἠλεκτρονικά! Τὸ βασικὸ ἐπιχείρημά τους εἶναι πὼς οἱ ἔξυπνες μηχανὲς θὰ καταλάβουν τὸν κόσμο, καὶ πρέπει νὰ μεταλλαχθοῦμε τὸ συντομότερο, ἄν δὲν θέλουμε νὰ μᾶς κατακτήσουν τὰ ῥομπὸτ… Διαβάζοντας στὸ χαρτὶ ὅτι μετὰ θάνατον ἡ ψυχὴ ἀποκτᾶ ἀπόλυτη πνευματικὴ διαύγεια καὶ μεγάλη ἐγρήγορση, συγκλονίστηκα! Ὅσο συνειδητοποιῶ ὅτι μὲ τὴν ζωή μου ὄντως ἀρνοῦμαι τὴν παρουσία τοῦ Χριστοῦ στὴν κτίση, σκίζεται ἡ καρδιά μου! Ἐπιπλεον, βλέποντας ὅτι μὲ ἐξουσιάζουν μὲ ἀναίδεια τὰ πάθη τῆς ψυχῆς μου ἐπειδὴ δὲν ἀποφάσισα νὰ τοὺς κηρύξω τὸν πόλεμο, Ἀποστολία, ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ!».
«Ὁ ἅγιος Ἀθανάσιος ὁ Μέγας λέει, ὅτι “ἡ γνώση τοῦ Θεοῦ ξεκινάει ἀπὸ τὴν γνώση τῆς ψυχῆς”. Ἡ ὁδὸς τοῦ Θεοῦ εἶναι μέσα μας, ἀλλὰ γιὰ νὰ Τὸν γνωρίσει ὅμως ἡ ψυχή, θὰ πρέπει νὰ εἶναι καθαρή”! Ἀπὸ μόνοι μας δὲν τὰ βγάζουμε πέρα μὲ τὴν ἁμαρτία, ὁπωσδήποτε χρειαζόμαστε πνευματικὸ ὁδηγό! Ἀνάλογα μὲ τὸ φιλότιμό μας, ὁ Ἱατρὸς Ἰησοῦς Χριστὸς θὰ θεραπεύει τὴν ψυχή μας ἀπὸ τὶς πληγὲς τῶν ῥύπων τῆς ἁμαρτίας, καὶ ἔτσι θὰ πάψουμε νὰ φοβόμαστε τὸν θάνατο! Ὅσο γιὰ τὴν Δύση, ποὺ θέλει τὸν ἄνθρωπο μηχανοποιημένο, μοῦ θυμίζει τὸν τρίτο πειρασμὸ τοῦ Κυρίου στὸ Σαραντάριο ὄρος, ὄπου ὁ διάβολος ἔδειξε ὅλα τὰ βασίλεια τοῦ κόσμου καὶ ὅλη τὴν δόξα τους, λέγοντας ὅτι αὐτὰ τοῦ ἀνῆκαν… Εἶναι ὀφθαλμοφανὲς πὼς ὁ διάβολος ἔχει γεμίσει τὸν κόσμο μὲ τὰ εἴδωλα ποὺ ἔχει πλάσει, μαθαίνοντας τοὺς ἀνθρώπους νὰ τὰ προσκυνᾶνε μέσα ἀπὸ τὴν “εἰκονικὴ πραγματικότητα” τῆς κοσμικῆς ζωῆς, ποὺ εἶναι γεμάτη μὲ λύπη! Μελετώντας τὶς Πατερικὲς νουθεσίες θὰ διακρίνουμε τὸ θεῖο θέλημα ἀπὸ τὴν δαιμονικὴ ἀπάτη, γιὰ νὰ ἀπομακρυνθοῦμε ἀπὸ τὰ κοσμικὰ εἴδωλα, σύμφωνα μὲ τὴν ἐντολὴ τοῦ Κυρίου. Ἡ θεία Χάρις θὰ μᾶς διδάσκει πῶς νὰ ἀγαπᾶμε τὸν Κύριο τὸν Θεὸ μας ἐξ ὅλης τῆς καρδίας μας! Ἡ ζωή μας δὲν ἔχει τυχαῖα τὶς θλίψεις —γιὰ νὰ θέλουμε νὰ τοὺς κρυβόμαστε— ἀλλὰ παραχωροῦνται ἀπὸ τὴν Πρόνοια τοῦ Θεοῦ μὲ σκοπὸ τὸν ἁγιασμὸ καὶ τὴν σωτηρία μας. Ὁ διάβολος ὄντως μέσα στὴν φαντασία κρατάει τοὺς ἀνθρώπους νὰ μὴν ἔχουν τίποτα, ἀλλὰ νὰ πιστεύουν ὅτι κατέχουν τὰ πάντα. Ὅμως μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ, πολεμώντας τὰ ψυχοφθόρα πάθη τῆς ψυχῆς μας, ὄντως γινόμαστε οἱ μὴ ἔχοντες καὶ τὰ πάντα κατέχοντες στὸν μέλλοντα αἰῶνα, δίπλα στὸ Φῶς τῆς Ἀγίας Τριάδος, ποὺ εἶναι ΤΟ ΠΡΩΤΙΣΤΟ ΚΑΙ ΚΥΡΙΟΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΕΥΔΑΙΜΟΝΙΑΣ ΜΑΣ!
Εἶναι τὸ πλήρωμα ὅλων τῶν ἀρετῶν!
Εἶναι Η ῬΙΖΑ ΤΗΣ ΑΘΑΝΑΣΙΑΣ!
Τί γὰρ ὠφελεῖται ἄνθρωπος,
ἐὰν τὸν κόσμον ὅλον κερδήσῃ,
τὴν δὲ ψυχὴν αὐτοῦ ζημιωθῇ;
Ἤ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ;
Διότι τί ἔχει νὰ ὠφεληθεῖ ὁ ἄνθρωπος, ἐὰν κερδήσει ὅλον τὸν κόσμο, ἀλλὰ χάσει τὴν ἀθάνατη ψυχή του; Ἤ τί θὰ δώσει ὁ ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα, γιὰ γιὰ ἐξαγοράσει τὴν ψυχή του; (Ματθ. 16,26)
*Τὸ κείμενο βασίζεται στὸν λόγο τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου τοῦ Μέγα, Κατὰ τῶν εἰδώλων
Τὸ ῥωμαίικο φιλότιμο εἶναι ἡ ἐπουράνια “ἀγαπητικὴ τιμὴ” ποὺ τρέφει
τὴν εὐλαβὴ ψυχή, καὶ ΦΩΤΙΖΕΙ ΤΗΝ ΘΕΛΗΣΗ ΤΗΣ!
Τὸ βιβλίο μου εἶναι ἕτοιμο νὰ φτάσει
στὴν ἠλεκτρονικὴ διεύθυνσή σου!
Διαβάζοντάς το, ξεκινᾶς ἕνα ταξίδι ἀπὸ δρόμο ποὺ εἶχε κλείσει ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια στὸν τόπο μας!
Θυμήσου τὰ λόγια μου…
