Ἡ ματιά μας πέφτει τριγύρω ἀδιάφορα, βιαστικά. Ἔχουμε συνηθίσει νὰ μετρᾶμε γρήγορα ὅσα ἔχουμε καὶ βρίσκουμε ὅτι μᾶς λείπουν πολλά. Τὰ συναισθήματα εἶναι ἀνούσια, ἀλλὰ ἔχουμε μάθει νὰ ζοῦμε ἔτσι· νὰ τρέχουμε, ἄδειοι!
Ὑπάρχουν ὅμως κάποιες εὐλογημένες στιγμές, ὅπου ἀναδύονται ἀπὸ τὴν ψυχὴ κάποιες ἀλήθειες, καὶ ἐπειδὴ εἶναι μεγάλες, πρέπει “νὰ βρεῖς χῶρο νὰ τὶς ἀκουμπήσεις”!
Περπατώντας ἀνάμεσα σὲ λίγα δέντρα στὴν ἐξοχὴ κάτω ἀπὸ ἕναν ἐπιβλητικὸ οὐρανὸ μὲ πολλὰ σύννεφα, πίσω ἀπὸ τὰ ὁποῖα φλόγιζαν οἱ ἀκτίδες τοῦ ἥλιου, ἔνιωσα τὴν δύναμη τῆς ὀμορφιᾶς τοῦ τοπίου νὰ μὲ αἰφνιδιάζει, καὶ νὰ μὲ “ὁδηγεῖ” σὲ μία κατάσταση μοναδική. Ἡ ὡραιότητα τῆς φύσης βοήθησε τὴν ψυχή μου νὰ “μαλακώσει”, καὶ νὰ νιώσει τὸ προφανές: ὑπῆρχαν δεκάδες εὐλογίες ποὺ δὲν εἶχα ἀναγνωρίσει ὡς “προνόμια”, ὡς Δῶρα τοῦ Θεοῦ, καὶ τὰ παρέβλέπα ὡς αὐτονόητα! Ἔκανα “τὰ στραβὰ μάτια” στὴν ἰσχὺ τῶν “ἀνύπαρκτων” τὴν στιγμὴ ποὺ ἦμουν σὲ θέση νὰ διακρίνω τὴν ἐπίδρασή τους στὴν ζωή μου, ἀφοῦ ἮΤΑΝ Ἡ ΒΑΣΗ ΜΟΥ!
Ἦταν “μπροστὰ στὰ μάτια μου” ὅτι ἐγώ, ὁ μικρὸς ἄνθρωπος ἦμουν “κομμάτι” τοῦ ἄρρητου κάλλους αὐτοῦ τοῦ κόσμου, ποὺ τὸν ἔφτιαξε ὁ Θεὸς γιὰ ἐμένα ποὺ εἶμαι τὸ σπλάχνο Του! Ὁ Πατέρας μου θέλει νὰ ζῶ μέσα στὴν εὐτυχία τῆς πληρότητας —ἡ ὁποία μὲ ὠφελεῖ— καὶ γι΄ αὐτὸ μὲ ὑποστηρίζει μὲ τρόπους ποὺ δὲν διανοοῦμαι! Νιώθω ὅτι ἡ ἀτέρμονη Ἀγάπη Του μὲ τοποθέτησε σὲ ἰδιαίτερη θέση, ὄχι ἐπειδὴ τὸ ἀξίζω ἀλλὰ ἐπειδὴ συνειδητοποιῶ ὅτι σὲ κάθε βήμα μου, ὁ Αἰώνιος Ἰησοῦς βρίσκεται ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ ΚΟΝΤΑ ΜΟΥ! Σημειώνω νοερὰ μέσα μου ὅλα τὰ σημεῖα ποὺ μοῦ φανερώνουν ὅτι ἡ καρδιά Του ξεχειλίζει ἀπὸ γονεϊκὴ τρυφερότητα, καὶ ὅλες τὶς κραυγαλέες κινήσεις τῆς Πρόνοιάς Του, μὲ τὶς ὁποῖες ΜΕ ἘΠΙΜΕΛΟΥΝΤΑΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ!
“Παρακολουθώντας” τὴν ἔκχυση τῆς Ἀγάπης τοῦ Θεοῦ στὴν ψυχή ἐκείνη τὰ χάνει, ἀπὸ ἀπέραντο σεβασμὸ γιὰ τὸ Μεγαλεῖο Του! Τὸ βίωμα τῆς ἀξίας του, τοῦ ἀνθρώπου, εἶναι συγκλονιστικὸ δῶρο τιμῆς ἀπὸ τὸν Θεό! Ἡ συγκίνηση ποὺ γνωρίζει ἡ ψυχὴ εἶναι “περιοχὴ ἀχαρτογράφητη” γιὰ ἐκείνη, ποὺ εἶναι μικρή! Ἡ ἀνηφορικὴ ζωὴ, δίπλα στὸν Χριστὸ περιβάλλεται ἀπὸ “γλυκύτητα”, καὶ ἡ ψυχὴ δὲν μπορεῖ νὰ συγκρατήσει τὰ νοερὰ δάκρυα τῆς ἀνακούφισης!
Εἰσπράττοντας γιὰ ἐλάχιστες στιγμὲς ἀπὸ πιὸ “κοντὰ” τὴν θέρμη τῆς Αἰώνιας Ἀγάπης ἡ ψυχή, αὐτομάτως γι’ αὐτὴ ὑπάρχει μόνο τὸ σκίρτημά της γιὰ τὸν Χριστό! Ὁ ὑπόλοιπος κόσμος “χάνεται”! Δὲν ἔχει γίνει ἡ ψυχὴ τὸ κέντρο τοῦ κόσμου, ἀλλὰ ἐπειδὴ “ὑπάρχει” μόνο ἐκείνη καὶ ὁ Χριστός, δὲν “ὑπάρχει” τίποτα ἄλλο! Δὲν χωράει τίποτα ἄλλο! Οὔτε δυσκολίες, οὔτε εὐκολίες! Ἡ ψυχὴ ἔχει τὰ πάντα! Δὲν χρειάζεται τίποτα!
Ἀναγνωρίζοντας μὲ φλογερὴ προθυμία τὶς Δωρεὲς τῆς θείας Πρόνοιας, ἡ ψυχὴ συγκλονίζεται ἐκ βαθέων ἀπὸ κραδασμοὺς εὐγνωμοσύνης πρὸς τὸν Δωρεοδότη Χριστό! Ἀκουμπώντας ἡ ἌΠΛΕΤΗ ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ πάνω στὴν ἀγάπη τῆς ψυχῆς γιὰ τὸν Πλάστη της, ἐκτινάσσεται πλέον ὡς “ΛΥΤΡΩΤΙΚΗ” ΧΑΡΑ γιὰ ὅτι ἔχει καὶ ὅτι δὲν ἔχει*, ἀπὸ τὸν Ἀγαπημένο της!
Ἡ χαρὰ τοῦ μικροῦ ἀνθρώπου φτάνει μέσα του τὸσο βαθειά, ποὺ ἀνυψώνεται σὲ σεμνὴ ἀπόλαυση, τῆς ὁποίας ἡ πνευματικὴ ὑγεία “χορταίνει” τὴν ψυχή!
Εὐργέτας τίμα!
ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ, Ἡ ΨΥΧΗ ΑΙΣΘΑΝΕΤΑΙ ΔΥΝΑΤΗ! Δηλαδὴ ἡ εὐγνωμοσύνη εἶναι μορφὴ συνετῆς δύναμης ποὺ μᾶς συγκλονίζει, καὶ διδάσκει στὴν ψυχή μας τὴν αἴσθηση τῆς ἀσφάλειας! Ἡ παραδοχὴ ὅτι ὥς τώρα πορευόμασταν μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ, μᾶς “γνωρίζει” ὅτι Ἐκεῖνος θὰ συνεχίσει νὰ μᾶς ἐξασφαλίζει τὶς εὐλογίες ποὺ κρίνει ὅτι χρειαζόμαστε, στὸν ἀγώνα μας νὰ δημιουργήσουμε.
Ἡ εὐγνωμοσύνη μᾶς ἀποκαλύπτει μιὰ ἄλλη πλευρὰ τῆς πραγματικότητας γεμάτη ἐλπίδα, ποὺ ὅμως μᾶς διαφεύγει, ἴσως ἐπειδὴ δὲν γνωρίζουμε καὶ πολλά γιὰ τὸν τρόπο ποὺ εἶναι φτιαγμένος ὁ κόσμος. Ἐκτὸς ἀπὸ τὴν μουντὴ πλευρὰ τοῦ ἑαυτοῦ μας ποὺ ἔχουμε συνηθίσει νὰ ἀντικρίζουμε, ὑπάρχει καὶ αὐτὴ τοῦ ΚΛΗΡΟΝΟΜΟΥ ΤΗΣ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑΣ, τὴν ὀποία θὰ κερδίσουμε μόνο μὲ τὸ γνήσιο ὀρθόδοξο βίωμα. Ὅχι μὲ κάποιο “προσωπεῖο”, κάποια “εἰκόνα” ποὺ θὰ προσπαθήσουμε νὰ δείξουμε πρὸς τοὺς ἄλλους. Ἡ πληρότητα ποὺ γευόμαστε ἀντικρίζοντας τὴν ἘΣΩΤΕΡΙΚΗ ΕΙΚΟΝΑ ΜΑΣ, μετὰ τὴν συνειδητοποίηση τῶν Δωρεῶν, εἶναι βίωμα ποὺ ἀνακατευθύνει τὴν πορεία μας!
Ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ ἡ καρδιά μας πάλλεται ἀπὸ τὸ ἰσχυρὸ συναίσθημα τῆς εὐγνωμοσύνης εἶναι εὐνόητο ὅτι νιώθει, ὅτι ὀφείλει νὰ ἀνταποδώσει τὴν χάρη ποὺ τῆς γίνεται, ἡ ὁποία χάρη προκύπτει ἀπὸ τὴν οὐσιαστικὴ σχέση μὲ τὸν Θεό. Ἄρα ἡ Δωρεὰ μᾶς ἐμπνέει, μᾶς “ὠθεῖ” στὴν “βεβαιότητα” ὅτι ἔχουμε τὴν ὑποχρέωση νὰ ἐντείνουμε τον πνευματικὸ ἀγώνα, ὥστε νὰ “μεγαλώσουμε” καὶ νὰ εἴμαστε σὲ θέση νὰ διαχειριζόμαστε τὶς Δωρεὲς τοῦ Πατέρα μας! Διαφορετικὰ, ἡ ἀγνωμοσύνη θὰ μᾶς ἀφαιρέσει τὴν χαρά, δηλαδή τὴν δύναμη, ἐπειδὴ θὰ φανοῦμε χωρὶς φιλότιμο.
Ἀγαπᾶτε ἀλλήλους
Ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ ὁ Χριστὸς διδάσκει στὴν ψυχή μας τί ἀκριβῶς εἶναι ἡ Ἀγάπη, ἀντιλαμβανόμαστε ὅτι ὥς τώρα ξέραμε ἐλάχιστα πράγματα γιὰ αὐτή. Ὡς ἐκ τούτου, ἔχουμε ζήσει τὴν ζωή μας στερημένοι ἀπὸ ἀγάπη, μὲ τὴν ζωτική της ἔννοια. Ἄρα, οὔτε καὶ ὁ πλησίον μας γνωρίζει γι’ αὐτή ἀφοῦ δὲν τοῦ τὴν μεταλαμπαδεύσαμε. Ἐπειδὴ ὅμως δὲν θέλουμε νὰ στενοχωροῦμε τὸν Χριστό ἐπειδὴ Τὸν ἀγαπᾶμε, κι Ἐκεῖνος φροντίζει μὲ ἄσβεστη ἀγάπη ὅλα τὰ παιδιά Του, χρειάζεται νὰ Τὸν ἀφήσουμε νὰ μᾶς διδάξει πώς νὰ κινηθοῦμε πρὸς τὸν πλησίον, ὥστε νὰ “διαδοθεῖ” ἡ “ζωηράδα” τῶν συναισθημάτων τῆς εὐγνωμοσύνης, ποὺ περνάει ἀπὸ τὴν ἀγάπη καὶ μετατρέπεται σὲ χαρά! Μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ νὰ σταθοῦμε ὡς ἱλαροὶ δότες πρὸς τὸν “ἔχοντα ἀνάγκη”, ὥστε νιώθοντας κι αὐτὸς τὰ ἴδια συναισθήματα χαρᾶς, νὰ δοξάζει τὸν Κύριο!
Ἡ εὐγνωμοσύνη μᾶς “ἀνεβάζει” ψηλά, καὶ πρέπει νὰ πατᾶμε γερὰ στὴν ταπείνωση, γιὰ νὰ “στερεωνόμαστε”! Μόνο ὅταν εἴμαστε ταπεινοὶ μποροῦμε νὰ εἴμαστε συνετοί, δίκαιοι, εὐγενεῖς καὶ λογικοί, καταστάσεις ποὺ ἐπιτρέπουν νὰ ὁδηγηθεῖ ἡ ψυχή στὴν εὐγνωμοσύνη.
Ἀφοῦ ὁ κόσμος εἶναι φτιαγμένος μὲ τὸ ὑλικὸ τῆς ἀγάπης, ἡ αγάπη μας γιὰ τὸν Χριστό μεταβολίζεται σὲ Γνώση! Στρεφόμενοι πρὸς Αὐτόν καὶ μᾶς προσανατολίζει πνευματικά! Ἀγαπῶντας τὸν Χριστό, διαφαίνεται μέσα μας αὐτὸ ποῦ ὀφείλουμε νὰ κάνουμε!
Ἡ χαρὰ ποὺ προκύπτει ἀπὸ τὴν εὐγνωμοσύνη ἐκπηγάζει ἀπὸ κάτι ποὺ ἤδη ἔχουμε λάβει. Δὲν ἔχει σχέση μὲ τὴν ὑποτιθέμενη χαρά, ἀπὸ τὴν λαχτάρα νὰ ἀποκτήσουμε κάτι ποὺ μπορεῖ νὰ εἶναι ἀκόμα καὶ αὐταπάτη. Ὁ “πλοῦτος”, γιὰ τὸν ὁποῖο “ἐνημερωνόμαστε” ἀπὸ τὴν εὐγνωμοσύνη μας γιὰ τὶς Δωρεὲς τῆς θείας Πρόνοιας, τεκμηριώνει γιατὶ ἘΚΕΙ ὍΠΟΥ ὙΠΑΡΧΕΙ ἈΓΑΠΗ, ΔΕΝ ‘ΥΠΑΡΧΕΙ ΦΟΒΟΣ! Ὅταν νιώθουμε εὐγνώμονες πρὸς τὸν Ἀγαπημένο, στὴν ψυχή μας ἐκχυλίζεται δύναμη ἡ ὁποία μᾶς κάνει “γνωστὸ” ὅτι ΤΟ ΚΑΚΟ ΕΙΝΑΙ ἈΝΙΣΧΥΡΟ!
Κατεδίωξεν ὁ ἐχθρὸς τὴν ψυχήν μου
Αὐτὰ ποὺ “βλέπει” ἡ ψυχὴ σὲ λίγες στιγμές, ἴσως νὰ μὴν τὰ ὑποψιαζόταν κάποια χρόνια πρίν. Ὁ ἀγνώμονας ἐκλαμβάνει τὴν εὐγνωμοσύνη ὡς δουλικότητα. Θεωρεῖ δεδομένο ὅτι ἐφόσον ἐργάζεται θὰ “ἔχει νὰ τρώει”, καὶ ἀφοῦ παίρνει “μόνος του” ὅσα τοῦ χρειάζονται, θυμώνει στὴν σκέψη ὅτι τὰ δίνει τὸ Χέρι τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ὅμως γεμάτος φόβο, ἀπὸ τὴν ἔλλειψη ἐμπιστοσύνης στὸν Πατέρα του, καὶ ἐπειδὴ δὲν εἶναι σὲ θέση νὰ ἐκτιμήσει ὅσα ἔχει, τὰ “ἀπολαμβάνει” ὡς ψευτοδύναμη ἀτομισμοῦ, ἡ ὁποία τὸν χωρίζει ἀπὸ τὸν πλησίον.
Ὅταν θυμᾶται ἡ ψυχὴ τοῦ μικροῦ ἀνθρώπου τὸν ἑαυτό της νὰ στέκεται μακριὰ ἀπὸ τὸν Κύριο, ἀναδύεται ἡ ἐρήμωση ποὺ ἔνιωθε, ἡ μοναξιὰ ποὺ ἄφηνε ὁ ἐσωτερικὸς θόρυβος, καὶ ἡ “πείνα” της ἀπὸ τὴν πνευματικὴ φτώχεια… Ἀπὸ τὴν ἄλλη, ἡ παλαιὰ ἀπομάκρυνση κάνει τώρα περισσότερο πρόθυμη τὴν εὐχαριστία τῆς ψυχῆς πρὸς τὸν Χριστό γιὰ τὴν Παρουσία Του μέσα της, καὶ τὴν πεισμώνει νὰ ἀγωνιστεῖ, ὥστε νὰ μὴν ξαναγίνει “τυφλή”!
Παρόλο ποὺ πνευματικά, ὁ οὐρανὸς εἶναι τὸ στοιχεῖο τοῦ μικροῦ ἀνθρώπου, ὁ ἴδιος δὲν κάνει καὶ πολλὰ γιὰ νὰ τὸ μάθει, καὶ αἰφνιδιάζεται ἀπὸ τὴν “ἀνέλπιστη” πληρότητα ποὺ τὴν τρέφει ἡ Ζωογόνα Ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ! Μία Ἀγάπη ποὺ μυεῖ στὴν Μεγαλοπρέπειά Της καὶ τὴν ψυχή, ὥστε νὰ “γευτεῖ” στὸ ἀπειροελάχιστο τὴν Δόξα τοῦ Θεοῦ ὡς βίωμα “φυσικὸ” γιὰ τὸν μικρὸ ἄνθρωπο! Μπορεῖ αὐτὴ ἡ “γεύση” τοῦ Θεοῦ νὰ διαρκεῖ ὅσο ἐλάχιστες ἀνάσες, ἀλλὰ πρόκειται γιὰ “ἀνάσες ἀπὸ τὴν Αἰωνιότητα”!
Ἡ ταλαίπωρη ψυχή, ἡ ἄγρια- φτωχούλα, ἀδαὴς στὴν ἀγάπη ἀπὸ μόνη της, μπορεῖ νὰ εὔχεται “γνώρισόν μοι ὁδὸν ἐν ᾗ πορεύσομαι”**, καὶ νὰ ψελλίζει ὁλόθερμα “Δόξα Σοι Κύριε”!
Ἡ εὐγνωμοσύνη "ὁπλίζει" τὴν δοξολογία,
ποὺ εἶναι ἡ θέση ἄπειρης τιμῆς γιὰ τὸν ἄνθρωπο, στὴν αἰωνιότητα!
Δοξασμένο τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου!
* Ζητᾶμε πολλὰ ἀπὸ τὸν Θεὸ ποὺ δὲν εἶναι ψυχωφελῆ, καὶ ὁ Θεὸς δὲν μᾶς τὰ δίνει, γιὰ νὰ μᾶς προστατεύσει.
** Γνώρισέ μου Κύριε τὴν ὀδὸ στὴν ὁποία πρέπει νὰ βαδίζω.
Τὸ βιβλίο μου εἶναι ἕτοιμο νὰ φτάσει
στὴν ἠλεκτρονικὴ διεύθυνσή σου!
Διαβάζοντάς το, ξεκινᾶς ἕνα ταξίδι ἀπὸ δρόμο ποὺ εἶχε κλείσει ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια στὸν τόπο μας!
Θυμήσου τὰ λόγια μου…
