«Ὅταν ἀπὸ τὸν ἄλλο ζητᾶς κάτι ὄχι παρακαλετὰ σὰν ζητιάνος, ἀλλὰ μὲ ψυχή, μὲ χαμόγελο καὶ συναίσθημα, τοῦ κάνεις μεγάλη χάρη ποὺ τοῦ δείχνεις πῶς νὰ γίνει ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ, ΔΙΝΟΝΤΑΣ ΣΟΥ! Ἄν δὲν παρακινεῖς τοὺς γύρω σου νὰ εἶναι γενναιοδώροι πρὸς ἐσένα, δημιουργεῖς ἀνθρώπους ἀνίκανους νὰ νοιώσουν τὶς δικές σου ἀνάγκες. Πρέπει νὰ γίνει ἀντιληπτὸ πὼς τὰ “καλὰ παιδιὰ” κάνουν ἔγκλημα ὅταν νοιώθουν ἐνοχὲς ἤ δυσφοροῦν, στὴν σκέψη νὰ φροντίσουν τὸν ἑαυτό τους περισσότερο ἀπὸ τοὺς ἄλλους! Ἄν λόγῳ ἔλλειψης αὐτοεκτίμησης δὲν μιλᾶμε μὲ ἀγάπη στὸν ἑαυτό μας, ἴσως στραφοῦμε ἀκόμα καὶ ἐπιθετικὰ ἐναντίον του! Ἄσε ποὺ μὲ τὸ ἄγχος καὶ τὴν ἔνταση ποὺ βιώνουμε ἔτσι, τὸ σῶμα ἀρχίζει καὶ τὰ ψυχοσωματικά, ποὺ ἔρχονται γιὰ νὰ μᾶς ἰσοπεδώσουν…».
Ὁ Λέων καθόταν στὴν ἄλλη ἄκρη, καὶ στὴν μέση στὸ παγκάκι εἴχαμε τὸν Θεαγένιο. Ἀποφάσισα νὰ μὴν ἀπαντήσω οὔτε αὐτὴ τὴν φορὰ στὰ μαθήματα προσωπικῆς ἀνάπτυξης ποὺ ἔδινε ὁ Λέων· λογικὰ ὁ Θεαγένιος θὰ ἄλλαζε θέμα στὴν συζήτηση.
«Λέον, ὅταν μιλᾶμε γιὰ καλοσύνη δὲν γίνεται νὰ ἐννοοῦμε μόνο τὴν εἰκόνα κάποιου “καλοῦ”, ποὺ βλέπουν οἱ ἄλλοι καὶ τὸν κρίνουν ὁ καθένας ἀπὸ τὴν πλευρά του, ἀλλὰ τὴν διακονία τοῦ ἴδιου τοῦ θελήματος τοῦ Χριστοῦ! Ὅπως τὸ ἐννοοῦν οἱ ψυχολόγοι τὸ “καλὸ παιδί”, πασχίζοντας αὐτὸ νὰ εἶναι χρήσιμο στοὺς ἄλλους, εἶναι σὰν νὰ ἐπιβάλλει στὸν ἑαυτό του νὰ ἀποδεικνύει μονίμως ὅτι ἀξίζει τὴν ἀγάπη. Σοῦ τονίζω ὅτι ἕνας τέτοιος ἄνθρωπος ὑποκρίνεται τὸν καλό, ἀλλὰ δὲν εἶναι· τὸ ὅτι καταπιέζει τὸν ἑαυτό του, νὰ ἀνέχεται τὴν καταπίεση τῶν ἄλλων, σαφῶς καὶ τοῦ κάνει μεγάλη ζημιά· σὲ αὐτὸ τὸ σημεῖο συμφωνῶ μαζί σου ὅτι δὲν συμφέρει νὰ εἶναι κάποιος τέτοιο “καλὸ παιδί”, ἐπειδὴ δὲν συμφέρει ποτὲ κανέναν νὰ εἶναι ὑποκριτής! Ὁπότε ἀντικαθιστοῦμε τὸν φθονερὸ διασυρμὸ τοῦ “καλοῦ παιδιοῦ” ποὺ προωθοῦν οἱ ψυχολόγοι, μὲ τὸν χαρακτήρα τοῦ “ὑποκριτή”. Τοῦ ὁποίου τὸ πρόβλημα, ἐννοεῖται ὅτι θὰ εἶναι ἡ ἔλλειψη αὐτοεκτίμησης, ἀφοῦ θέλει νὰ ζεῖ μέσα στὸ ψέμα! Ἐσὺ τὶ λὲς Ἡσύχιε;». Ὁ Θεαγένιος γύρισε πρὸς τὸ μέρος μου, ὑποχρεώνοντας καὶ τὸν Λέοντα νὰ περιμένει τὴν ἀπάντησή μου.
«Μὰ ὅταν μιλᾶμε γιὰ καταστάσεις ποὺ θὰ πάρουμε μαζί μας ὅταν πεθάνουμε, καὶ μάλιστα αὐτὲς θὰ περάσουν ἀπὸ ἄτεγκτο ἔλεγχο, ὑποχρεωτικά, μὲ τὸν τρόπο ἑρμηνείας ποὺ τοὺς ἀποδίδεται στὴν ἄλλη ζωή, πρέπει νὰ ταυτίζεται καὶ ὁ τρόπος ποὺ ἑρμηνεύουμε ἐμεῖς άπὸ τώρα, αὐτὲς τὶς καταστάσεις. Συγκεκριμένα γιὰ τὴν ΚΑΛΟΣΥΝΗ ποὺ λέτε, ΜΑΣ ΤΗΝ ΔΙΔΑΞΕ ὁ Ἴδιος ὁ Χριστὸς ΜΕ ΤΟΝ ΒΙΟ ΤΟΥ, ὅταν ἔζησε ἀνάμεσα στοὺς ἀνθρώπους. Δίνοντας ὡς χειροπιαστὸ παράδειγμα τῆς Διδασκαλίας Του τὸν Ἑαυτό Του, ὁ οὐράνιος Διδάσκαλος μᾶς ἔδειξε μὲ ἄπειρη σοφία καὶ ἀκρίβεια, τὴν ζωὴ τῆς πνευματικῆς καθαρότητας καὶ τῆς ἁγιότητας! Τὴν Διδασκαλία Του ἐπιβεβαίωνε ὁ Ἰησοῦς μὲ τὰ θαύματα, ποὺ ἔκανε μόνο μὲ τὸν παντοδύναμο λόγο Του! Ταπεινὸς ὁ Ἴδιος, θέλει ταπεινοὺς καὶ τοὺς μαθητές Του, χωρὶς ὅμως νὰ τοὺς προστάζει, ἤ νὰ τὸ ἀπαιτεῖ. Ἡ ἀρετὴ δὲν εἶναι ἀποτέλεσμα ἐξαναγκασμοῦ ἀλλὰ γίνεται ἀρεστή, ὅταν ὁ Κύριος ΜΑΚΑΡΙΖΕΙ ὅσους θέλουν νὰ τὴν ἀποκτήσουν. Ἡ λέξη ἀρετὴ προέρχεται ἀπὸ τὸ ῥῆμα ἐρῶ, ποὺ σημαίνει ἀγαπῶ. Εἶπε λοιπὸν στοὺς μαθητές Του ὅτι οἱ ταπεινοὶ —τὸ ἁλάτι τῆς γῆς καὶ τὸ φῶς τοῦ κόσμου— θὰ λάβουν ἀπὸ Αὐτὸν ὡς βραβεῖο, τὴν Βασιλεία τῶν οὐρανῶν! Ἐπίσης μὲ τὸ ἀπολύτως θυσιαστικὸ παράδειγμά τους, οἱ Ἀπόστολοι ἐμφυσοῦσαν στὶς ἄγριες καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων τὸν πόθο τῆς χριστιανικῆς ἀρετῆς, καὶ ἀπὸ τὴν θεία Χάρη τῶν Μυστηρίων λάμβαναν καὶ τὸ σθένος ποὺ ἀπαιτοῦνταν! Ὑποκριτὴς εἶναι ὅποιος κάνει κάτι ἀντίθετο ἀπὸ ὅσα ἔπραξε ὁ Κύριος, καὶ ὅμως ὑποστηρίζει ὅτι κάνει κάτι “καλό”…
Ὁ Θεαγένιος ἤθελε νὰ ἔρθει στὸ σπίτι μου γιὰ νὰ μιλήσουμε. Στὸ τηλέφωνο τὸν ἄκουσα στενοχωρημένο. «Ἔλα, ἔχω φτιάξει καὶ καφέ. Πᾶμε στὸ δωμάτιό μου». Μὲ τὰ ποτήρια ἀνὰ χεῖρας μπήκαμε, καὶ κλείσαμε τὴν πόρτα.
«Τί κάνει ἡ ἀχάριστη ἀλεποὺ μὲ ὅσα δὲν φτάνει; Ἥ μᾶλλον ὁ ἀλουπός, ἐπειδὴ πρόκειται γιὰ ἀρσενικό». Μὲ τὸν πρόλογό του ὁ Θεαγένιος, ἄφησε νὰ φανεῖ ἡ δυσαρέσκειά του γιὰ τὰ γεγονότα ποὺ θὰ ἀποκάλυπτε. «Θὰ σοῦ πῶ ἐγώ: ΤΑ ΣΥΚΟΦΑΝΤΕΙ, ΓΙΑ ΝΑ ΤΑ ῬΙΞΕΙ! Τί ἔχει πάθει μαζί σου ὁ Λέων, μπορεῖς νὰ μοῦ πεῖς; Ἀφοῦ τὸν ἔχεις βοηθήσει κι ἐκεῖνον μὲ τὰ μαθήματα, γιατὶ βλέπει πάνω σου μόνο ἐλαττώματα, καὶ τρέχει σὲ ὅλους γιὰ νὰ πεῖ ψέματα καὶ δολιότητες γιὰ τὸ ἄτομό σου; Γιατὶ θέλει νὰ σὲ βλάψει καὶ δημιουργεῖ ταραχές, μπορεῖς νὰ μοῦ λύσεις τὴν ἀπορία; Σὲ κατηγορεῖ ὅτι τὸ ἐνδιαφέρον σου γιὰ ὅλους εἶναι “μεγάλο κόλπο”, ἐπειδὴ εἶσαι… “σιγανὸ ποταμάκι”! Ὅτι κάθε φορὰ ποὺ οἱ φίλοι μας βρίσκονται σὲ κάποια δύσκολη φάση, καὶ ἐσὺ τοὺς πλησιάζεις γιὰ νὰ τοὺς στηρίξεις στὴν πίστη, κατὰ βάθος μόνο ἀπὸ συμπόνια δὲν τὸ κάνεις… Λέει ὅτι ἀνυπομονεῖς νὰ “ἀπομυζᾶς” μὲ ἱκανοποίηση τὶς φρικιαστικὲς λεπτομέρειες γιὰ τὴν βαθιὰ δυστυχία τῶν ἄλλων, ἐπειδὴ λέει, ὅταν τοὺς βλέπεις ἀξιολύπητους… “τρέφεσαι”! Περίμενε, ἔχει κι ἄλλα· γυρίζει καὶ λέει ὅτι ἡ καλοσύνη ποὺ κάνεις ὅτι ἔχεις εἶναι κι αὐτὴ “θέατρο”, γιὰ νὰ τοὺς φορτώνεις ὅλους μὲ ἐνοχές, ποὺ δὲν εἶναι… τέλειοι σὲ ὅλα! Θέλεις λέει, οἱ ἄλλοι γύρω σου νὰ νοιώθουν μειονεξία ποὺ δὲν ἔχουν φανταστικὲς γνώσεις καὶ φανταστικὲς ἱκανότητες! Ἀκοῦς; Ἐκεῖνος ὅμως δὲν ἐπιτρέπει σὲ κανέναν νὰ τοῦ προκαλεῖ τὰ ἐνοχικὰ σύνδρομα, γιὰ νὰ ἀναγκαστεῖ νὰ γίνει “πολυεργαλεῖο” ποὺ θὰ ἐξυπηρετεῖ τοὺς ἄλλους… ἄσκοπα! Τέλος, εἶναι λέει πολὺ σημαντικὸ νὰ “δουλέψει τὸ συναίσθημά του”, γιὰ νὰ μὴν ἀφήσει τὴν ἐνοχὴ νὰ τὸν… “καταπιεῖ”! Ἄντε βγάλε ἄκρη ἐσὺ…».
Τώρα καταλάβαινα γιατὶ κάποια παιδιὰ στὸν δρόμο, μὲ κοιτοῦσαν ἐπίμονα. Ἀσυναίσθητα, ἄρχισα νὰ ψάχνω μέσα μου μήπως εἶχα συκοφαντήσει κι ἐγὼ κάποιον —καὶ τώρα εἶχε φτάσει ἡ “ἀπάντηση”— ἀλλὰ δὲν πήγαινε πουθενὰ τὸ μυαλό μου. Τὸ ἑπόμενο ποὺ σκέφτηκα, ἦταν ὅτι δὲν θὰ πιστεύω ἐπιπόλαια ὅσα διαδίδουν οἱ ἄλλοι, οὔτε θὰ τὰ ἀναμεταδίδω. Εἶναι βέβαιο, ὅτι κάποιος ποὺ κατηγορεῖ ψευδῶς τὸν ἀδερφό του, δὲν εἶναι ἰσορροπημένος, καὶ χρειάζεται νὰ λυπόμαστε καὶ νὰ τὸν συμπονοῦμε γιὰ τὴν κατάστασή του… «Θεαγένιε, οἱ ἅγιοι λένε ὅτι ἡ συκοφαντία εἶναι λάσπη ποὺ πέφτει πάνω μας καὶ μᾶς λερώνει, ἀλλὰ λάσπη ἰαματική, ποὺ θεραπεύει τὸν ἐγωισμὸ καὶ τὴν ὑπερηφάνεια, καὶ μαλακώνει τὶς καρδιές μας! Δὲν πρέπει νὰ ἀντιδράσουμε ἄσχημα. Πρέπει νὰ ζητήσουμε ἀπὸ τὸν Χριστὸ νὰ βοηθήσει κι ἐμᾶς νὰ ὑπομείνουμε τὴν δοκιμασία, ἀλλὰ νὰ ἐλεήσει καὶ τὸν Λέοντα πρὸς μετάνοια. Ἴσως ὅταν δεῖ τὰ πάθη του, νὰ ἀναλάβει τὶς εὐθύνες του. Ὀφείλω ὅμως νὰ ὑπερασπιστῶ τὸν ἑαυτό μου, γιὰ νὰ μὴν ἐπιτρέψω νὰ θριαμβεύσει τὸ ψεῦδος. Μοῦ ἦρθε μία ἰδέα. Ἔλα νὰ σοῦ πῶ τί θὰ κάνουμε…».
«Εἶχαν καὶ οἱ δικοί σου ψυχοσωματικά;». Ὁ Θεαγένιος ἔπεσε ἀπὸ τὰ σύννεφα, ὑποτίθεται, καὶ “αὐθόρμητα” ἐπανέλαβε αὐτὸ ποὺ “τοῦ εἶπα”, μὲ ἀρκετὰ δυνατότερη φωνή. Μόλις εἴδαμε τὸν Λέοντα νὰ κινεῖται πρὸς τὸ παγκάκι μας, πήραμε ἐμπιστευτικὴ- συνωμοτικὴ στάση καὶ σὰν νὰ ἔχουμε “ἀποκοπεῖ” ἀπὸ ὅλους, συνεχίζαμε “ἀπορροφημένοι” ἀπὸ τὴν μεταξύ μας “ἀπόρρητη” συζήτηση.
«Τὸ ἄλογο ποὺ γυρίζει τὸν μύλο, δὲν μπορεῖ νὰ βγεῖ παραπέρα ἀπὸ τὸν κύκλο, ποὺ εἶναι δεμένο. Φίλε, αὐτὸ εἶχε συμβεῖ καὶ στοὺς δικούς μου! Δὲν μποροῦσαν νὰ προχωρήσουν οὔτε βῆμα, σὰν νὰ ἦταν τυφλοὶ στὰ ἐσωτερικὰ μάτια τους, ἐπειδὴ δὲν εἶχαν τακτοποιήσει τὸ ἐσωτερικό τους!». Βλέποντας τὸν Λέοντα νὰ κάθεται ἀρκετὰ κοντά μας, καὶ νὰ κάνει πὼς ἀσχολεῖται μὲ τὸ κινητό του, τοῦ γύρισα τελείως τὴν πλάτη καὶ συνέχισα. «Ἀπὸ τὴν λήθη καὶ τὴν ἄβυσσο τῆς σύγχυσης ποὺ τοὺς σκέπαζε, δὲν γνώριζαν ὅτι Η ΨΥΧΗ ΤΟΥΣ ΔΙΑΒΡΩΝΟΤΑΝ ὅσο δὲν εἶχαν γρήγορη ἀντίρρηση στοὺς λογισμούς! Ὅμως ἡ νήψη τοὺς φανέρωσε ὅσα θὰ ἤθελαν νὰ γνωρίζουν ἅπαντες: ὁ θυμὸς ποὺ στρέφεται ἐναντίον τῶν ἀνθρώπων, ἡ λύπη ἡ ὄχι κατὰ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, καὶ ἡ ἀκηδία, καταστρέφουν τοὺς λογισμοὺς τῆς μυστικῆς γνώσης, ποὺ μᾶς δίνει ὁ Κύριος ὅταν Τοῦ ἐξομολογούμαστε τὶς θλίψεις μας!
«Πειράζει ποὺ δὲν καταλαβαίνω τίποτα; Τί εἶναι νήψη; Δὲν μπορεῖς νὰ τὰ πεῖς πιὸ ἁπλά; Πάρτα ὅλα ἀπὸ τὴν ἀρχή· σοῦ εἶπα Ἡσύχιε, μὲ τὰ ψυχοσωματικὰ δὲν θὰ παίξω…».
Μόλις μὲ “ἔπεισε” ὅτι ἦταν κυριευμένος ἀπὸ ἄγχος, ἔκανα ὅτι σκεφτόμουν πῶς θὰ ἀρχίσω. «Λοιπόν, ἔχουμε τὸν ἐξωτερικὸ ἄνθρωπο, ποὺ εἶναι τὸ σῶμα, καὶ τὸν ἐσωτερικό, ποὺ εἶναι ἡ ψυχή. Ἐμεῖς οἱ παχεῖς, ποὺ πατᾶμε πάνω στὴν γῆ, ἔχουμε ἐχθροὺς ἀσώματους, εὐκίνητους καὶ ἐμπειροπόλεμους, ποὺ ξέρουν καλὰ τὴν τέχνη νὰ μᾶς κακοποιοῦν! Εὐκίνητος καὶ ἐλαφρὺς εἶναι καὶ ὁ δικός μας νοῦς, ὁ ἀνθρώπινος, ποὺ ἀκολουθεῖ μὲ τὴν ἴδια εὔκολία καὶ τὶς καλὲς διανοητικὲς φαντασίες, καὶ τὶς κακές. Λογισμοὺς λέμε τὶς φανταστικὲς εἰκόνες στὶς ὁποῖες οἱ δαίμονες ζωγραφίζουν ὅπως θέλουν τὴν ἁμαρτία, στὸν νοῦ τῶν ἀνθρώπων. Ὁ ΔΙΑΒΟΛΟΣ ΕΙΝΑΙ ΝΟΥΣ, καὶ δὲν μπορεῖ νὰ ἐξαπατήσει ἄν δὲν μεταχειριστεῖ τὶς εἰκόνες τῶν αἰσθητῶν, τῶν πραγμάτων τοῦ κόσμου. Ἡ ψυχή μας, ποὺ πλάστηκε ἁπλὴ καὶ ἀγαθὴ ἀπὸ τὸν ἀγαθὸ Κύριο, εὐχαριστιέται ἀπὸ τὶς προσβολὲς τοῦ διαβόλου, ποὺ παριστάνουν ψευδεῖς φαντασίες, καὶ ἐξαπατημένη τρέχει πρὸς τὸ κακό, σὰν νὰ ἦταν καλό. Ὅπως τὸ μικρό, τὸ ἀπονήρευτο παιδί, ὅταν βλέπει κάποιον ποὺ κάνει θεατρικὰ τεχνάσματα, εὐχαριστιέται καὶ τὸν ἀκολουθεῖ ἀπὸ ἀκακία! Ἡ ψυχὴ ἀπὸ τὴν ἀκακία της θέλει νὰ κάνει πραγματικότητα ὅ,τι ὡραῖο εἶδε στὴν ἐμπαθὴ εἰκόνα τῆς φαντασίας της —εἰκόνα ἀπὸ κάτι ποὺ ἀπαγορεύουν οἱ ἐντολὲς τοῦ Κυρίου— καὶ γι’ αὐτὸ ἀρχίζοντας νὰ συζητάει μαζί της, δέχεται κακὲς ἐρωτήσεις καὶ δίνει ἀπαντήσεις. Ἔτσι ἀνακατεύονται οἱ λογισμοὶ της μὲ τὴν δαιμονικὴ φαντασία, ἡ ὁποία ὅσο πάει καὶ μεγαλώνει καὶ πληθύνεται γιὰ νὰ φανεῖ ἀξιαγάπητη, θελκτικὴ στὸν νοῦ ποὺ τὴν δέχεται καὶ ΑΙΧΜΑΛΩΤΙΖΕΤΑΙ! Μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο δημιουργοῦνται ἐσωτερικῶς οἱ πτῶσεις τῆς ψυχῆς, ποὺ πιέζουν νὰ ἐξωτερικευτεῖ τὸ ἐσωτερικὸ τῆς καρδιᾶς. Δίνοντας ἡ ψυχὴ τὴν συγκατάθεσή της, τὸ σῶμα πράττει τὴν ἁμαρτία, μὲ συνέπεια τὴν κατάκριση τῆς ψυχῆς! Οἱ πονηροὶ λογισμοὶ ποὺ χτυπᾶνε τὴν καρδιά, τὴν κάνουν ἴδια μὲ τὴν τὴν ῥίζα τοῦ φυτοῦ ποὺ ὅταν τὴν χτυπᾶμε, ξεραίνεται ὅλο τὸ φυτό! Χρειάζεται προσοχή, οἱ δαίμονες δὲν γνωρίζουν τί σημαίνει ἀργία… Ἡ νήψη, ποὺ μὲ ῥώτησες, εἶναι τὸ μάτι τοῦ νοῦ τῆς ψυχῆς, ποὺ στέκεται στὴν πύλη τῆς καρδιᾶς διαρκῶς τεταμένο καὶ διαπεραστικό! Ἡ ἀποστολὴ τῆς νήψης εἶναι νὰ ἀντιλαμβάνεται τοὺς κλέφτες λογισμοὺς ποὺ ἔρχονται, δηλαδὴ νὰ ἀκούει τί λένε, καὶ νὰ βλέπει τί μορφὴ χάραξαν οἱ ἀνθρωποκτόνοι δαίμονες, ποὺ θέλουν μὲ τὴν φαντασία νὰ ἐξαπατήσουν τὸν νοῦ. Τῶν ὁποίων ὁ ἀγώνας εἶναι νὰ ἁρπάξουν ξαφνικὰ τὸν νοῦ μας καὶ νὰ αφαιρέσουν τὴν προσοχὴ τῆς διάνοιάς μας, ἐπειδὴ γνωρίζουν πὼς ὅταν ζοῦμε μὲ προσοχή, στὴν ψυχή μας μαζεύουμε πλοῦτο! Γνωρίζοντας ἡ νήψη τὴν τέχνη τοῦ διαβόλου, μόλις προβάλλουν οἱ λογισμοὶ μιᾶς ἁμαρτωλῆς φαντασίας τὸ κεφάλι τους, τοὺς ἀναχαιτίζει μὲ αὐστηρότητα πρὶν μποῦν στὴν ψυχή, κρατώντας την ἔτσι ΚΑΘΑΡΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΜΑΡΤΙΑ!».
«Μόνο ποὺ οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι δὲν ἔχουν ἀκούσει ποτὲ γιά ὅλα αὐτὰ ποὺ λές, ἄρα δὲν ἔχουν ἰδέα ὅτι συμμετέχουν στὸν ἀόρατο πόλεμο! Τί γίνεται ὅταν δὲν ξέρουμε τίποτα γιὰ τὸν ἀναχαιτισμὸ τῶν λογισμῶν ποὺ κλέβουν;».
«Ὅταν οἱ ὀχτὼ λογισμοὶ τῆς κακίας* ἀνεβαίνουν τὴν πόρτα τῆς καρδιᾶς μας καὶ βροῦν ἀφύλακτο τὸν νοῦ, ἀρχίζει ἡ δαιμονικὴ προσβολή, καὶ μπαίνουν ἕνας ἕνας μὲ τὴν σειρά. Ὅποιος μπαίνει, σέρνει μαζί του καὶ ἕνα κοπάδι ἀπὸ αἰσχροὺς λογισμούς, γιὰ νὰ ἀνακατευτοῦν μὲ τοὺς δικούς μας λογισμούς, νὰ γίνει δηλαδὴ ὁ συνδυασμός. Ἀκολουθεῖ ἡ συγκατάθεση, ὅταν οἱ λογισμοί μας συσκέπτονται μὲ τοὺς δαιμονικοὺς λογισμούς, γιὰ νὰ διαπράξουν τὸ κακό. Καὶ ἔτσι ἀφοῦ ἡ διαβολικὴ φαντασία σκοτίσει τὸν νοῦ, προσκαλεῖ τὸ σῶμα καὶ τὸ παροτρύνει στὴν αἰσθητὴ πράξη, δηλαδὴ νὰ διαπράξει αἰσχρότητες! Τοὺς ἁπλοϊκοὺς καὶ δήθεν ἀπαθεῖς λογισμούς, ἀκολουθοῦν οἱ ἐμπαθεῖς, ἐπειδὴ οἱ πρῶτοι τοὺς ἄνοιξαν τὴν πόρτα. Ὅταν τὰ πάθη πάψουν νὰ ἐνεργοῦν, εἴτε ἐπειδὴ ἀποκόπτονται οἱ αἰτίες, είτε ἐπειδὴ οἱ δαίμονες ὑποχωροῦν δολίως, ἀκολουθεῖ ἡ φωτιὰ τῆς ὑπερηφάνειας… Ὅταν συμφωνήσει ἡ ψυχὴ μὲ τὶς ἐπιθυμίες τοῦ σώματος, τότε χτίζουν μαζὶ μία πόλη κενοδοξίας καὶ ἕναν πύργο ὑπερηφάνειας, καὶ βάζουν ὡς κατοίκους τοὺς ἀσεβεῖς λογισμοὺς… Μόνο ποὺ ὁ Χριστὸς δημιούργησε τὸ παιδί Του ΓΙΑ ΝΑ ΖΗΣΕΙ ΑΝΩΤΕΡΑ, δηλαδὴ ΝΑ ΖΗΣΕΙ ΜΑΖΙ ΤΟΥ ΑΙΩΝΙΩΣ! Ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου πλάστηκε ΗΓΕΜΟΝΑΣ, ἱκανὸς νὰ φράσσει τὴν πηγὴ τῶν κακῶν λογισμῶν καὶ ἔργων. Μόλις ὁ νοῦς τῆς ψυχῆς, ἡ ἡγεμονικὴ δύναμή μας ἀντιληφθεῖ τὴν προσβολὴ τῆς κακῆς σκέψης, τὴν θελκτικὴ εἰκόνα καὶ τὴν ἀπάτη ποὺ τὸν πλησιάζουν, συμπλέκεται ἀοράτως νοῦς μὲ νοῦ, δηλαδὴ ὁ δικός μας νοῦς μὲ τὸν δαιμονικὸ νοῦ· μὲ τὴν σθεναρὴ ἀντίρρηση γεμάτη θυμὸ ὁ νοῦς μας, γρονθοκοπᾶ τὴν “κεφαλὴ τοῦ φιδιοῦ” μὲ θυμωμένα λόγια καὶ τὴν συντρίβει, γιὰ νὰ ἀποκρούσει τὴν ἐπίθεση! Εἶναι ἀνάγκη νὰ ἐπικαλούμαστε κάθε στιγμὴ τὸν Χριστό, νὰ διώξει τὸν δαιμονικὸ νοῦ ποὺ ἀποστομώθηκε, νὰ σβήσει τὰ πυρωμένα βέλη καὶ νὰ καταπέσει ἡ δαιμονικὴ φανταστικὴ εἰκόνα! Ἡ ἐπίκληση τοῦ Κυρίου διαλύει ἀμέσως κάθε σκέψη πονηρὴ τῶν ἐχθρῶν δαιμόνων, κάθε λόγο, κάθε φαντασία, κάθε πονηρὴ εἰκόνα καὶ παράσταση! Ἡ ὠφέλεια τῆς ἀποτροπῆς τῆς ἐξέλιξης τῶν ἀκάθαρτων ἐπιθέσων σὲ χοντρὰ ἁμαρτήματα, χάρη στὴν νηπτικὴ ἀρετή, ἀφήνει τὸν νοῦ ἥσυχο καὶ ἀτάραχο, νὰ νοιώθει τὸν Κύριο πανταχοῦ Παρόντα, καὶ νὰ φωτίζεται ἀπὸ Αὐτὸν ὅπως φωτίζει ὁ ἥλιος τὸ καθαρὸ γυαλί! Καὶ ἐμεῖς οἱ ἴδιοι βλέπουμε στὸν νοῦ μας τὴν ὁλοσχερὴ ἧττα τῶν δαιμόνων, ποὺ τοὺς προξένησε ὁ Ἰησοῦς, ὁ Ἅγιος Θεός μας, καὶ τὴν ἐκδίκηση ποὺ παίρνει ὁ Φιλάνθρωπος γιὰ ἐμᾶς τοὺς ταπεινούς καὶ ἀσήμαντους! Ἡ καρδιακὴ προσοχή τῆς νήψης, καὶ ἡ ἀντίρρηση μαζὶ μὲ τὴν εὐχὴ πρὸς τὸν Ἰησοῦ Χριστό, δὲν πρέπει νὰ παύουν ποτέ! Καλύτερη βοήθεια ἀπὸ τὸν Ἰησοῦ, δὲν θὰ βροῦμε σὲ ὅλη τὴν ζωή μας! Μόνο ὁ Κύριος γνωρίζει τὶς πανουργίες, τὶς μεθόδους καὶ τοὺς δόλους τῶν δαιμόνων. Τὸ δῶρο Του σὲ ὅσους συντρίβουν τὴν “κεφαλὴ τοῦ φιδιοῦ” μὲ τὴν ἀντίρρησή τους στὴν δαιμονικὴ προσβολή, εἶναι ἡ γνώση τῆς νίκης πάνω στοὺς πονηροὺς ἀντιπάλους, καὶ τοῦ καθαρισμοῦ βαθμηδὸν τῆς καρδιᾶς τους ἀπὸ τοὺς λογισμούς, ποὺ μολύνουν τὸν ἐσωτερικὸ ἄνθρωπο. Ἐπιπλέον, τοὺς λογισμοὺς ποὺ ἔχουν στερεωθεῖ μέσα στὴν καρδιά μας παρὰ τὴν θέλησή μας καὶ παραμένουν ἐκεῖ, ἡ εὐχὴ ἔχει τὸ ἰδίωμα νὰ τοὺς ἐξαφανίζει, ὅταν τὴν λέμε μὲ νήψη ἀπὸ τὰ βάθη τῆς καρδιᾶς μας! Φυσικὰ ἡ ἀδιάκοπη φύλαξη τοῦ νοῦ ἀφήνει καὶ τὶς πέντε αἰσθήσεις νὰ εἶναι ἀργὲς ἀπὸ τὸ ἐξωτερικὸ κακό· ἐπειδὴ ὁ ἐπιμελὴς νοῦς γνωριζει πόσο ἀπατηλὲς εἶναι οἱ πέντε αἰσθήσεις, τὶς κρατάει περιορισμένες μέσα του, ἐπειδὴ δὲν ἀνέχεται νὰ τὸν κλέβουν, φέρνοντάς του ὑλικοὺς καὶ μάταιους λογισμοὺς…».
«Ἄ, γι’ αὐτὸ εἶχες γράψει σὲ μία ἔκθεση, ὅτι ὅπως δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ πιάσεις φιλία μὲ τὸ φίδι καὶ νὰ τὸ βάλεις στὸν κόρφο σου, ἔτσι δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ περιποιεῖσαι τὸ σῶμα σου μὲ κάθε τρόπο καὶ νὰ τὸ ἀγαπᾶς, παραπάνω ἀπὸ τὸ ἀναγκαῖο· ἐπειδὴ ἐκ φύσεως τὸ φίδι δαγκώνει, ἐνῶ τὸ σῶμα μολύνει μὲ ἡδονὴ ἐκεῖνον ποὺ τὸ παραχαϊδεύει καὶ τὸ περιποιεῖται! Νομίζω ὅτι πλησιάζουμε στὰ ψυχοσωματικὰ προβλήματα… ».
«Οἱ ἅγιοι λένε: “Ἄν θέλεις νὰ μνησικακεῖς, νὰ μνησικακεῖς ἐναντίον τῶν δαιμόνων, καὶ ἄν θέλεις νὰ ἔχεις ἐχθρό, νὰ ἐχθρεύεσαι τὸ σῶμα σου παντοτινά. Ἡ σάρκα εἶναι δόλιος φίλος καὶ ὅσο τὴν περιποιεῖσαι, τόσο περισσότερο σὲ πολεμάει! Ἀπόκτησε ἔχθρα κατὰ τοῦ σώματός σου, καὶ ἔχθρα ἐναντίον τῆς κοιλιᾶς σου!”. Οἱ γονεῖς μου λένε τώρα ὅτι ἡ λύπη καὶ ἡ στενοχώρια εἶναι ἁμαρτία —ποὺ ἀρρωσταίνει τὸν ὀργανισμὸ— ἐπειδὴ φανερώνουν ἄνθρωπο ποὺ δὲν ἐμπιστεύεται τήν ζωή του στόν Χριστό. Ὅταν παραδέχτηκαν ὅτι γιὰ τὴν θλίψη ποὺ ἔνοιωθαν ἔφταιγε ἡ ἀμέλειά τους, συνειδητοποίησαν πὼς ὁ θανατηφόρος ὕπνος τῆς ψυχῆς τους, ἄφηνε τὸ ἐσωτερικό τους ἀτακτοποίητο. Τότε ἀντιλήφθηκαν πὼς ὁ διάβολος τοὺς εἶχε ὁδηγήσει νὰ ἁμαρτάνουν γιὰ τὸ κέρδος τῆς κάθε ψεύτικης φαντασίας, γιὰ τὸ ψεῦδος τῆς κάθε τιποτένιας ἀνάπαυσης, ἤ γιὰ τὶς κούφιες ὑποσχέσεις τιμῆς καὶ δόξας, καὶ μετὰ ἔδινε τὸ ἀκριβῶς ἀντίθετο ἀπὸ ὅ,τι εἶχε παρουσιάσει στὴν φαντασία τους… Ἔκτοτε, ὅταν τοὺς ἔθλιβαν μὲ θρασύτητα πολλοὶ παράλογοι λογισμοὶ γιὰ νὰ τοὺς κάμψουν τὴν ἀντίσταση, ἔμαθαν νὰ κατηγοροῦν μὲ ἀνδρεία καὶ νὰ μέμφονται καὶ εἰλικρίνεια τὸν ἑαυτό τους μπροστὰ στὸν Κύριο, ὅπως θὰ ἔκαναν μπροστὰ σὲ ἕναν ἄνθρωπο. Αὐτὸ ἐλευθέρωνε τὴν ψυχή τους ἀπὸ τὴν ΦΙΛΑΥΤΙΑ, την ΚΕΝΟΔΟΞΙΑ καὶ τὴν ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ, καὶ βρίσκοντας ἀνάπαυση, ἡ καρδιά τους γέμιζε ἀπὸ μυστικὴ εὐφροσύνη! Δηλαδή, τὸ ξέρω καὶ ἀπὸ προσωπικὴ πείρα. Ἡ εὐχὴ καὶ ἡ ταπείνωση στρέφονται κατὰ τῶν δαιμόνων σὰν μαχαίρι ἀπὸ φλόγα!».
«Βέβαια! Μπορεῖ ὁ ΨΕΥΔΟΘΑΥΜΑΤΟΠΟΙΟΣ νὰ ξέρει καλὰ τὴν τέχνη νὰ μᾶς κακοποιεῖ, ἀλλὰ μόνο μὲ τὴν γνώμη τοῦ Κυρίου —νὰ τὸ πῶ ἔτσι— καὶ μὲ ταπείνωση πολλή, ἐπιλύονται ὅλα! Εἶπες καὶ κάτι γιὰ τὸν θυμό, ὄτι καταστρέφει κάτι μυστικό. Πῶς τὸ εἶπες;».
«Ὅταν ἑκουσίως σπέρνουμε τὰ πονηρά, ἡ Δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ μᾶς βάζει νὰ τὰ θερίζουμε ἀκουσίως! Ὅταν δὲν κόβουμε τὸ θέλημά μας ἑκουσίως, συνήθως θυμώνουμε μὲ ὅσους ἐπιχειροῦν νὰ μὰς τὸ κόψουν ἀκουσίως μας. Ἀπὸ αὐτὸ ὁ θυμὸς ποὺ ἀνάβει γαυγίζοντας ἄγρια, ΑΦΑΝΙΖΕΙ ΤΗΝ ΜΥΣΤΙΚΗ ΓΝΩΣΗ ΤΗΣ ΠΑΛΗΣ ΣΤΟΝ ΑΟΡΑΤΟ ΠΟΛΕΜΟ, ποὺ συγκεντρώσαμε μὲ τόση δυσκολία, ἀφοῦ Ο ΘΥΜΟΣ ΕΚ ΦΥΣΕΩΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΣΤΡΕΠΤΙΚΟΣ! Ἄν κινηθεῖ ἐναντίον τῶν δαιμόνων, τοὺς καταστρέφει καὶ τοὺς ἐξαφανίζει. Ἄν πάλι βράζει ἐναντίον τῶν ἀνθρώπων, καταστρέφει τοὺς ἀγαθοὺς λογισμούς μας! Ὁ νοῦς ὅταν χάνει τὴν νήψη, μὲ τὴν φιλαργυρία, τὴν κενοδοξία καὶ τὴν ἡδονή, τυφλώνεται! Ἡ γνώση καὶ ἡ πίστη, ποὺ εἶναι σύντροφοι τῆς ἀνθρώπινης φύσης, ἀδυνάτισαν ἀπὸ αὐτὲς τὶς τρεῖς κακίες. Ὁ θυμός καὶ ἡ ὀργή, καὶ οἱ πόλεμοι καὶ οἱ φόνοι καὶ ὅλος ὁ κατάλογος τῶν λοιπῶν κακῶν, ἐξ αἰτίας αὐτῶν τῶν κακιῶν ἰσχυροποιήθηκαν μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων… Ἄν μένουμε μέσα στὴν διάνοιά μας διὰ τῆς νήψεως, δὲν θὰ κοπιάζουμε στοὺς πειρασμούς. Ἄν φεύγουμε ἀπὸ ἐκεῖ, θὰ χρειαστεῖ νὰ ὑπομένουμε τοὺς πειρασμοὺς ποὺ θὰ ἔρχονται. Θεαγένιε, ἡ ἀντιμετώπιση τῶν κακούργων λογισμῶν εἶναι Ἐπιστήμη τῶν ἐπιστημῶν, καὶ εἶναι θέμα αἰώνιας ζωῆς καὶ θάνάτου νὰ τὴν μάθουμε! Ἂλλιῶς θὰ ξεγελᾶμε κι ἐμεῖς τὴν συνείδησή μας, καὶ θὰ κοιμηθοῦμε πικρὰ τὸν θάνατο τῆς λήθης!».
«Λέον; Δὲν εἶπες ὅτι θὰ ἐρχόσουν! Ἔλα, πᾶμε στὸ δωμάτιό μου». Ἴσως νὰ μὴν ἦταν καλά. Δὲν ἦρθε στὸ σχολεῖο σήμερα, ἀλλὰ φαινόταν καὶ ταλαιπωρημένος, σὰν νὰ κουβαλοῦσε δυσβάστακτο βάρος! Ἡ ἀμηχανία καὶ τῶν δυό μας ἦταν φανερή, ἀλλὰ πιστεύω πὼς ἔνοιωθε ὅτι δὲν τοῦ κρατοῦσα κακία.
«Ἡσύχιε, γιὰ ἀρχὴ θέλω νὰ ξέρεις πὼς αὐτὰ ποὺ συζητοῦσες μὲ τὸν Θεαγένιο χθές, ἀκούγονταν ὥς ἐκεῖ ποὺ καθόμουν. Τὸ δεύτερο, μὲ αὐτὰ ποὺ λέγατε ἔπαθα κάτι σὰν “πολιτισμικὸ σόκ”! Ἀπὸ τὴν μιὰ στιγμὴ στὴν ἄλλη, ὁ κόσμος ἄρχισε νὰ ἑρμηνεύεται μὲ ἕναν τρόπο ἀσυνήθιστο, καὶ ὅλα κατέληγαν στὰ ἀντίθετα ἀπὸ αὐτὰ ποὺ ἤξερα ἐγώ! Καὶ ὄχι τίποτα ἄλλο, ἦταν ὅλοφάνερο πὼς ἐκεῖ ἀποκτοῦσαν νόημα!». Σὰν νὰ ἦταν ἄβολη ἡ καρέκλα, ἔκατσε κάπως καλύτερα. Μὲ λίγα λόγια, ἐγὼ εἶχα πιστέψει στὴν εἰκόνα τοῦ “ὑπερανθρώπου” τῆς προσωπικῆς ἀνάπτυξης, ποὺ ἐνῶ ἤξερα ὅτι ῆταν “κακός”, ἦταν ἡ μόνη ἐπιλογή μου ἀφοῦ ἔμαθα νὰ ἀποστρέφομαι τὸ “καλὸ παιδὶ”, ὅπως τὸ προβάλλουν οἱ ψυχολόγοι. Ἤθελα πολὺ νὰ εἶμαι ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΣ, ἀπὸ τὴν ΔΥΝΑΜΗ ΠΟΥ ΕΙΧΑ! Δὲν μὲ ἐνδιέφερε νὰ εἶμαι πιὸ δυνατὸς ἀπὸ τοὺς ἄλλους, ἀλλὰ δὲν ἤθελα μὲ τίποτα νὰ… πηγαίνω καὶ χαμένος!». Χαμήλωσε τὸ κεφάλι, γιὰ λίγο. «Τώρα ξέρω ὅτι ὁ νοῦς μου πλάστηκε ΗΓΕΜΟΝΑΣ! Αὐτὸ ἔψαχνα ὅσο εἶχα γίνει ΥΠΟΚΡΙΤΗΣ, καὶ θύμωνα μὲ ὅλους! Ἐπειδὴ μοῦ χαλοῦσες τὴν κακὴ εἰκονα ποὺ εἶχα φτιάξει γιὰ τὴν καλοσύνη, γυρνοῦσα καὶ ἔλεγα ἕνα κάρο ψέματα γιὰ ἐσένα! Ἦρθα γιὰ νὰ σοῦ ζητήσω συγγνώμη! Θέλω ἀκόμα νὰ μοῦ ἐξηγήσεις, σὲ παρακαλῶ, ΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ Ο ΗΓΕΜΟΝΑΣ ΝΟΥΣ!».
«Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνὸς εἶπε, ὅτι “ὁ Θεὸς δὲν μᾶς ἄφησε σὲ πλήρη ἄγνοια, διότι ἡ ἐπίγνωση ὅτι ὑπάρχει Θεός, μᾶς ἔχει δοθεῖ ἀπὸ τὸν Θεό, καὶ ἐνυπάρχει στὸν καθένα μας”. Ἐγὼ μπορῶ νὰ σοῦ δείξω πῶς διακονεῖ ὁ ἡγεμόνας νοῦς μας τὸν Χριστό, γιὰ νὰ σωθοῦμε οἱ ἄνθρωποι στὴν αἰωνιότητα. Αὐτὸ θέλεις νὰ μάθεις, ἤ κάτι άλλο;». Μπροστὰ στὴν δίψα τοῦ Λέοντα νὰ περισυλλέξει τὶς γνώσεις ποὺ θὰ ἐξύψωναν τὴν ψυχή του, τὰ εἶχα χάσει!
«Αὐτὸ θέλω, ἀλλὰ δὲν ἤξερα πῶς νὰ τὸ πῶ! Αὐτὸ ποὺ ξέρω εἶναι, ὅτι ἡ εἰκόνα τοῦ “ὑπερανθρώπου” ποὺ εἶχα στὸ μυαλό συνέχεια, εἶχε πάνω της ζωγραφισμένη τὴν ἁμαρτία, ἐπειδὴ ἦταν τὰ θεατρικὰ τεχνάσματα τῶν δαιμόνων! Θέλω ἐπὶ τέλους νὰ σταματήσω νὰ τρέχω πίσω ἀπὸ τὸ κακὸ…».
«Λέον, ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου ποὺ μένει σταθερὸς καὶ ἐπικαλεῖται τὸν Χριστὸ ἐναντίον τῶν πονηρῶν δαιμόνων, καὶ καταφεύγει σὲ Αὐτὸν, μοιάζει μὲ ἕνα θηρίο ποὺ τὸ περικύκλωσαν πολλοὶ σκύλοι, καὶ αὐτὸ ἔπιασε θέση σὲ ἕνα ὀχυρὸ τόπο καὶ ἀντιστέκεται. Ὁ νοῦς βλέπει ἀπὸ μακριὰ τοὺς νοητοὺς λόγους τῶν ἐχθρῶν, καὶ μὲ τὸ νὰ παρακαλάει συνεχῶς τὸν εἰρηνοποιὸ Ἰησοῦ, νὰ πολεμάει κατὰ τῶν ἐχθρῶν, ὀ νοῦς μένει ἀπλήγωτος ἀπὸ αὐτούς! Γιὰ νὰ κερδίσουμε τὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, πρέπει νὰ βάλουμε τὰ δυνατά μας γιὰ νὰ λιγοστέψουμε τὴν κακία ποὺ βρίσκεται μέσα μας. Ἡ ἐνάρετη ζωὴ κατορθώνεται μόνο μὲ τὴν βία στὸν ἑαυτό μας, καὶ ξεκινάει μὲ τὴν ἐγκράτεια τοῦ φαγητοῦ καὶ κάθε ἁμαρτωλοῦ πράγματος, καὶ βεβαίως μὲ τὴν προσευχή. Ἡ ταπείνωση καὶ ἡ ταλαιπωρία τῆς σάρκας ἐλευθερώνουν τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ κάθε ἁμαρτία. Ἡ πρώτη καταργεῖ τὰ πάθη τῆς ψυχῆς, ἡ ἄλλη τὰ πάθη τοῦ σώματος. Ἄν ὁδηγούμαστε ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, δὲν θὰ ἐκτελοῦμε τὶς ἐπιθυμίες τῆς σάρκας. Ἄν κρατᾶμε μὲ προθυμία τὴν καθαρότητα τῆς καρδιᾶς, ὁ Κύριος θὰ μᾶς ὑπαγορεύει μυστικὰ τὸ θέλημά Του! Λέον, ὁ Κύριος μακάρισε ὅσους ἔχουν καθαρὴ καρδιά, ἐπειδὴ αὐτοὶ θὰ δοῦν τὸν Θεὸ καὶ τοὺς θησαυρούς Του! Ὅσο περισσότερο ἐπιμελούμαστε τὴν ἐσωτερικὴ καθαρότητά μας, τόσο περισσότερο θὰ Τὸν δοῦμε! Ὅταν ἀρχίζουμε νὰ ζοῦμε μὲ προσοχὴ τοῦ νου, προσαρμόζουμε τὴν ταπείνωση στὴν νήψη, καὶ συνάπτουμε στὴν ἀντίρρηση τὴν εὐχή, βαδίζοντας καλὰ τὸν δρόμο τῆς μετανοίας· εἶναι σὰν νὰ στολίσαμε, νὰ σκουπίσαμε καὶ νὰ καθαρίσαμε τὸ σπίτι τῆς καρδιᾶς ἀπὸ τὴν πονηρία, κάτω ἀπὸ τὸ φῶς τοῦ προσκυνητοῦ καὶ ἁγίου ὀνόματος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ! Ἐπειδὴ ἡ ταπείνωση, ἐκ φύσεως ἀνυψώνει τὸν ἄνθρωπο καὶ ἔχει τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ἀφανίζει σχεδὸν ὅλα τὰ κακὰ ποὺ ὑπάρχουν μέσα μας, τὰ ὁποῖα μισεῖ ὁ Θεός! Ἡ καθαρότητα τῆς καρδιᾶς, δηλαδή ἡ φύλαξη καὶ ἡ τήρηση τοῦ νοῦ, ἤ ἀλλιῶς ἡ ἀρετὴ τῆς νοερῆς προσοχῆς, ξεριζώνει καὶ κόβει ὅλα τὰ πάθη καὶ ὅλα τὰ κακὰ ἀπὸ τὴν καρδιά, καὶ εἰσάγει τὴν χαρά, τὴν καλὴ ἐλπίδα, τὴν κατάνυξη, τὸ πένθος, τὰ δάκρυα, τὴν ἀκριβὴ γνώση τοῦ ἐαυτοῦ μας καὶ τῶν ἁμαρτιῶν μας, τὴν μνήμη θανάτου, τὴν ἀληθινὴ ταπείνωση, τὴν ἄπειρη ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸ καὶ τοὺς ἀνθρώπους, καὶ τὸν ἐγκάρδιο θεῖο ἔρωτα! Ἄν διψᾶμε τὸν Χριστό, νὰ βαδίζουμε μὲ καθαρότητα τοῦ νοῦ μας, μὲ τὴν ὁποία πετᾶμε ψηλὰ καὶ βλέπουμε κάτω στὴν γῆ τὴν μηδαμινότητά μας· ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΥΨΗΛΟΤΕΡΟΣ ΤΟΥ ΤΑΠΕΙΝΟΥ! Ἡ ὑψηλὴ χαρὰ τῆς καρδιᾶς, προέρχεται ἀπὸ τὴν καθαρότητά της! Ὥστε τὸ νὰ φυλαχτεῖ μέσα μας τὸ “κράτος”, δηλαδὴ ἡ δύναμη τῆς ΚΑΡΔΙΑΚΗΣ καὶ τῆς ΝΟΕΡΗΣ ΗΣΥΧΙΑΣ, ἀπὸ τὴν ὁποία γεννιοῦνται ὅλες οἱ ἀρετές, αὐτὸ ἐπέρχεται σὲ ἐμᾶς μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Κυρίου, ὁ Ὁποῖος ἔδωσε τὶς ἐντολὲς καὶ διώχνει ἀπὸ ἐμᾶς τὴν σιχαμερὴ λήθη, ὅταν συνεχῶς Τὸν καλοῦμε νὰ μᾶς βοηθήσει! Ἐκ φύσεως ἡ καρδιά, ὅταν φυλάγεται ἀδιάκοπα καὶ δὲν τῆς ἐπιτρέπεται νὰ δέχεται τὶς μορφὲς καὶ τὶς εἰκόνες καὶ τὶς φαντασίες τῶν σκοτεινῶν καὶ πονηρῶν πνευμάτων, γεννάει ἀπὸ τὸν ἑαυτό της λογισμοὺς ποὺ φεγγοβολοῦν! Ὅπως τὸ κάρβουνο γεννάει φλόγα, ἔτσι πολὺ περισσότερο ὁ Θεός, ποὺ κατοικεῖ στὴν καρδιά μας μὲ τὸ ἅγιο Βάπτισμα, ἄν βρίσκει τὸν ἀέρα τῆς διάνοιάς μας καθαρὸ ἀπὸ τοὺς ἀνέμους τῆς πονηρίας, καὶ φρουρούμενο ἀπὸ τὴν τήρηση τοῦ νοῦ, ἀνάβει τὴν διάνοιά μας γιὰ νὰ δοθεῖ σὲ θεωρίες, ὅπως ἡ φλόγα τὸ κερί!». Δὲν θὰ τοῦ ἔλεγα τόσα πολλά, ἄν δὲν ἔβλεπα ὅτι ἡ ψυχή του τὰ ποθοῦσε! Τὸ βλέμμα του διαρκῶς ζητοῦσε ἰσχυρότερη ἐπιβεβαίωση, ὅτι στὸ ἑξῆς δὲν θὰ τὸν ἀπασχολοῦσε μήπως… πηγαίνει χαμένος! Ἔβλεπα στὸ πρόσωπό του νὰ λάμπει ἡ θέληση! Γλυκαινόταν τόσο, ἀπὸ τὴν ἐπίγευση τῆς ἐλπίδας, ποὺ τοῦ ἔδειξε τὸν δρόμο γιὰ τὴν ἠθικὴ ἐλευθερία!
«Ἠσύχιε, δὲν σοῦ κρύβω ὅτι μὲ παίδεψε πολὺ αὐτὸ ποὺ εἶχες πεῖ πρὶν ἀπὸ λίγες ἡμέρες, ὅτι ἡ ἀρετὴ δὲν εἶναι ἀποτέλεσμα ἐξαναγκασμοῦ! Ἀλλὰ γίνεται ἀρεστή, ὅταν ὁ Κύριος ΜΑΚΑΡΙΖΕΙ ὅσους θέλουν νὰ τὴν ἀποκτήσουν! Γιὰ τὴν ἀκρίβεια, δὲν μποροῦσα νὰ τὸ καταλάβω ἀλλὰ οὔτε καὶ νὰ τὸ προσπεράσω! Σήμερα ὅμως συνειδητοποίησα πὼς τόσες δυνατότητες καὶ ἱκανότητες ποὺ ἔχω, ὥς τώρα τὶς ἐκμεταλλεύονταν οἰ φαντασίες τῶν σκοτεινῶν πνευμάτων, κάτι ποὺ δὲν ἀνέχομαι ἄλλο! Ἔχει σημασία ἀπὸ ποιοὺς διδασκόμαστε, καὶ πρέπει νὰ γίνουν ὅλα σωστά! Θέλω πρῶτα νὰ μάθω ὅσο γίνεται περισσότερα γιὰ τὸν ἡγεμόνα νοῦ, ἀλλὰ καὶ νὰ καθαρίσω τὴν ψυχή μου ἀπὸ τὶς ἀκαθαρσίες της! Ἔχω πολλὰ χρόνια νὰ κοινωνήσω, καὶ θὰ κάνω ὅ,τι μοῦ πεῖ ὁ πνευματικός. Μόνο τότε μπορεῖ νὰ λέγεται ἕνας νοῦς, ΗΓΕΜΟΝΑΣ, ὅταν κάνει τὸν Χριστὸ βίωμά του!».
«Πραγματικά! Ὅταν ἀξιωθοῦμε οἱ ἀνάξιοι νὰ κοινωνήσουμε τὰ θεία καὶ Ἄχραντα Μυστήρια τοῦ Χριστοῦ, τὰ φοβερὰ καὶ φρικτά, πρέπει νὰ ἐπιδεικνύουμε περισσότερο τὴν νήψη καὶ τὴν φύλαξη τοῦ νοῦ, καὶ τὴν ἀκρίβεια, γιὰ νὰ καταφλέξει τὶς ἁμαρτίες μας καὶ τὶς μικρὲς καὶ τὶς μεγάλες ἀκαθαρσίες μας τὸ θεϊκὸ πῦρ, δηλαδὴ τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Κυρίου μας!
Ὅτι ὁ Θεὸς ὁ εἰπὼν ἐκ σκότους φῶς λάμψαι,
Ὅς ἔλαμψεν ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν πρὸς φωτισμὸν
τῆς γνώσεως τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ
ἐν Προσώπῳ Ἰησοῦ Χριστοῦ
Καὶ τοῦτο, διότι ὁ Θεός, ὁ Ὁποῖος κατὰ τὴν δημιουργία τοῦ κόσμου διέταξε νὰ λάμψει φῶς ἀντὶ τοῦ σκότους ποὺ ὑπῆρχε τότε, Αὐτὸς ἔλαμψε στὶς καρδιές μας καὶ τὶς φώτισε, ὄχι μόνο γιὰ νὰ γνωρίζουμε μόνο ἐμεῖς, ἀλλὰ γιὰ νὰ μεταδώσουμε καὶ στοὺς ἄλλους φωτεινὴ καὶ καθαρὴ γνώση τῆς δόξας τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία δόξα φανερώθηκε διὰ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ (Κορ. Β΄ 4,6)
*8 γενικοὶ λογισμοὶ τῆς κακίας: γαστριμαργία, πορνεία καὶ σαρκικὴ ἐπιθυμία, φιλαργυρία, ὀργή, λύπη, ἀκηδία, κενοδοξία, ὑπερηφάνεια.
Τὸ κείμενο βασίζεται στὸ βιβλίο τοῦ ἁγίου Ἡσυχίου τοῦ Πρεσβυτέρου, ποὺ βρίσκεται στὸν πρῶτο τόμο τῆς Φιλοκαλίας, “Πρὸς τὸν Θεόδουλο, Λόγος περὶ νήψεως καὶ ἀρετῆς χωρισμένος σὲ 203 κεφάλαια (τὰ λεγόμενα ἀντιρρητικὰ καὶ εὐκτικά)”.
Τὸ ῥωμαίικο φιλότιμο εἶναι ἡ ἐπουράνια “ἀγαπητικὴ τιμὴ” ποὺ τρέφει
τὴν εὐλαβὴ ψυχή, καὶ ΦΩΤΙΖΕΙ ΤΗΝ ΘΕΛΗΣΗ ΤΗΣ!
Τὸ βιβλίο μου εἶναι ἕτοιμο νὰ φτάσει
στὴν ἠλεκτρονικὴ διεύθυνσή σου!
Διαβάζοντάς το, ξεκινᾶς ἕνα ταξίδι ἀπὸ δρόμο ποὺ εἶχε κλείσει ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια στὸν τόπο μας!
Θυμήσου τὰ λόγια μου…
