Τὴν στιγμὴ ποὺ οἱ γονεῖς μένουν ἄνεργοι, ἀναπόφευκτα ἐνημερώνουν τὰ παιδιά τους γιὰ τὶς ἀλλαγὲς ποὺ θὰ γίνουν στὴν οἰκογένεια, ἐφ’ ὅσον δὲν θὰ εἶναι σὲ θέση νὰ ἀνταποκριθοῦν στὶς περισσότερες συνήθειες καὶ ἀπαιτήσεις ὅλων, ποὺ θεωροῦνταν ὡς δεδομένες. Γιατὶ ὅμως τώρα βρίσκουν οἱ γονεῖς τρόπο νὰ περιγράψουν στὰ δυσαρεστημένα παιδιά τους, τὴν πλευρὰ τῆς ζωῆς μὲ στερήσεις, ποὺ ἔκρυβαν ὥς τώρα σκόπιμα; Γιατὶ ἦταν ἀδιανόητο πρὶν, νὰ ἀρνηθοῦν στὰ παιδιά τους κάτι περιττό;
Γιατὶ δὲν ἐξηγοῦσαν τὴν διαφορὰ μεταξὺ ἀνάγκης καὶ ἐπιθυμίας, καὶ γενικὰ γιὰ τὸ μέτρο, τότε ποὺ οἱ ἐπιθυμίες ἰσοδυναμοῦσαν μὲ διαταγές; Ποιά ἐφόδια ἀπαιτοῦνται στὴν τεθλιμένη ὁδὸ ποὺ μᾶς δίνει ὁ Κύριος; Μὲ ποιό τρόπο ὠφελεῖται ἡ ψυχὴ στὴν διαδρομὴ ποὺ κάνει ἡ οἰκογένεια, ἀπὸ τὴν κατάσταση τῆς ἀφθονίας ὥς τὴν κατάσταση τῶν στερήσεων; Ποιά λάθη νομιμοποιήθηκαν στὴν ἐποχὴ μὲ τὶς “παχιὲς ἀγελάδες”; Ποιές ἀπαντήσεις μεταβίβαζε ἡ προηγούμενη γενιά στὰ χέρια τῆς ἑπόμενης, μέσα στὴν Ὀρθόδοξη παράδοση τῶν Ἑλλήνων;
Λέω «ὌΧΙ» στο παιδί μου, ἤ φοβᾶμαι;
Ὅταν ξέρω τὰ δικαιώματα καὶ τὶς ὑποχρεώσεις ποὺ ὁρίζει ἡ πίστη μου καὶ διδάσκω καὶ τὸ παιδί μου, τὸτε στὴν οἱκογένεια ὑπάρχει ΣΥΝΟΧΗ· οἱ σκέψεις συνέχονται μὲ κάποιο λογικὸ σκοπό, τὰ μέλη εἶναι συνεπῆ σὲ ὅσα ἔχουν συζητηθεῖ ἀναλυτικὰ μεταξύ τους, γιὰ τὰ ἐπιμέρους θέματα, καὶ ΚΑΘΕΝΑΣ ΞΕΡΕΙ ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ! Ὅταν μπαίνει ἡ σφραγίδα τῆς ἐντιμότητας καὶ τῆς ἐπικοινωνίας στὴν οἰκογένεια, μετὰ ἀπὸ κοπιώδη προσπάθεια κερδίζεται ἡ ὁμόνοια!
Ἡ προϋπόθεση γιὰ νὰ εἶναι ἤρεμο τὸ παιδί, εἶναι νὰ μὲ ἐμπιστεύεται, γιατὶ ἔτσι θὰ μποροῦμε νὰ ἐπικοινωνοῦμε. Ἄν ὁ ὀφθαλμός τῆς ψυχῆς του εἰσπράξει ὅτι δὲν γνωρίζω τὸν δρόμο τῆς πνευματικῆς ὑγείας, ὅτι δὲν στηρίζομαι σὲ κάτι ἀθάνατο — δηλαδὴ ἜΧΩ ἌΓΝΟΙΑ ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΜΟΥ— ἡ ψυχή του θὰ νιώθει ἀνασφάλεια, θὰ αἰσθάνεται προδομένο, καὶ δὲν θὰ μὲ ἐμπιστεύεται. Δὲν θὰ μοῦ τὸ πεῖ, ἀλλὰ ἐξ αἰτίας τῆς ταραχῆς, ὁ θυμός θὰ τοῦ διδάσκει τὴν ἀντίδραση σὲ ὅ,τι λέω, τὴν γκρίνια, καὶ γενικὰ τὸν πόλεμο τῆς ἀπειθαρχίας…
Ὅταν διασπᾶται ἡ συνοχὴ, οἱ γονεῖς ἔχουν ὑποχρεώσεις καὶ τὰ παιδιὰ δικαιώματα… Σὲ αὐτὴ τὴν βάση, οἱ μεγάλοι δὲν περιμένουν σοβαρότητα(!) ἤ ὑπακοὴ ἀπὸ τὰ παιδιὰ, ἄρα δὲν κουράζονται ἀναθέτοντας εὐθύνες. Τὰ…προστατεύουν ἀπὸ αὐτές, ἀλλὰ ἡ στάση τους, στὴν πραγματικότητα ἰσοδυναμεῖ μὲ ἘΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗ, ἐπειδὴ ἀρνοῦνται νὰ σηκώσουν τὸ βάρος τῆς εὐθύνης τους νὰ διαπαιδαγωγήσουν τοὺς βλαστούς τους· δηλαδὴ αὐτο-ανατρέπονται ἀπὸ τὴν θέση τοῦ γονέα καὶ γίνονται…φίλοι μὲ τὰ παιδιά τους! “Δίκαια” τότε καὶ οἱ μικροὶ ἐπαίρονται ὅτι παίζουν τοὺς μεγάλους…στὰ δάχτυλα.
Ὅταν ἡ εὐπρέπεια ἐπιτάσσει νὰ πῶ στὸ παιδί μου ὌΧΙ, εἶναι ὑποχρεωτικὸ νὰ λέω τὰ πράγματα ΜΕ ΤΟ ὌΝΟΜΑ ΤΟΥΣ, καὶ νὰ τὰ βάζω ὁπωσδήποτε στὴν θέση τους. Ἔτσι προστατεύω τὸ παιδὶ ἀπὸ τὴν ἠθικὴ πτώση, ἡ ὁποία θὰ τοῦ ἔφερνε ἐσωτερικὴ κατάρρευση! Τὸ παιδὶ ποὺ ξέρει τοὺς κανόνες ξέρει νὰ προστατέψει τὸν ἑαυτό του ἔξω στὴν ζωή. Οὐσιαστικὰ ἐλέγχει τὸν ἑαυτό του, καὶ ἔτσι γίνεται ΔΥΝΑΤΟ, ἈΝΘΕΚΤΙΚΟ, ἈΝΔΡΕΙΟ, καὶ ἀπαιτεῖ ἀπὸ τοὺς φίλους του σεβασμό! Μόνο τότε μπορεῖ νὰ βάλει τοὺς δικούς του στόχους, καὶ ὄχι αὐτοὺς ποὺ τοῦ ἐπιβάλλει ἡ κοινωνία. Τὰ δικαιώματα ποὺ χρωματίζονται ἀπὸ τὴν ὑπερηφάνεια, τὸ βάζουν σὲ φαῦλο κύκλο καὶ τὸν μόνο στόχο ποὺ μποροῦν νὰ ἔχουν, εἶναι ἡ αὔξηση τῆς ὑπερηφάνειας καὶ τοῦ ὕψους ἀπὸ τὸ ὁποῖο θὰ πέφτει τὸ παιδί…
Ἕνα παράδειγμα δικαιωμάτων: εἶναι ἡ ὥρα τοῦ φαγητοῦ· ἄν ἀντὶ νὰ πῶ στὸ παιδί μου νὰ κάτσει στὸ τραπέζι, τὸ ρωτήσω ἄν θέλει νὰ φάει, εἶναι ΒΕΒΑΙΟ ὅτι θὰ θυμώσει μαζί μου καὶ γιὰ νὰ βρεθεῖ ἀπέναντί μου, θὰ ἀρνηθεῖ τὸ φαγητό. Θὰ ἔχω παραβιάσει τὴν πνευματικὴ ἀνάγκη του, νὰ μπῶ ὡς ὑπεύθυνος γονιὸς μπροστά, καὶ νὰ τοῦ ὑποδείξω τὴν θέση του. Ἄν πίστεψα ὅτι σέβομαι τὴν ἐλευθερία του ρωτώντας το, δὲν σέβομαι τὸ στομάχι του ποὺ θὰ μείνει ἄδειο ἀπὸ ἀντίδραση, ποὺ προκάλεσα ἐγώ. Ἄν πίστεψα ὅτι σέβομαι τὴν κρίση του βάζοντάς το νὰ διαλέξει ἄν θέλει νὰ καλύψει τὴν βασικὴ ἀνάγκη του, ΤΟ ΒΕΒΑΙΩΝΩ ὄτι δὲν ἔχω ἀντιληφθεῖ ὄτι…ἔχει βασικές ἀνάγκες! Ἐξ ἄλλου, δὲν ἄλλαξε κάτι ἀπὸ τότε ποὺ τοῦ ἔβαζα τὸ γάλα στὸ στὸμα, καὶ τὸ τάιζα χωρὶς νὰ τὸ ρωτήσω. Ἄν δὲν τὸ ἔκανα θὰ τοῦ στεροῦσα τὴν ζωή, ὌΧΙ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ!
Πάντα ὑπάρχουν δίπλα μας γονεῖς ποὺ δὲν ἄκουσαν ποτὲ γιὰ τὸν ἈΟΡΑΤΟ ΠΟΛΕΜΟ· ποὺ τοὺς βλέπουμε νὰ σπεύδουν νὰ παραχωρήσουν πρωτοφανῆ προνόμια στὰ παιδιά τους, γιὰ νὰ ἀναπτύξουν “προχωρημένη” προσωπικότητα… Ὅμως παιδεύω σημαίνει διαπαιδαγωγῶ. Τὸ παιδὶ χρειάζεται παιδαγωγία στὴν ἀρετὴ ἐπειδὴ εἶναι ἀνώριμο νὰ κρίνει ἤ νὰ ἀποφασίζει. Ἄν ἐγὼ δὲν βασίζομαι στοὺς κανόνες τῆς χριστιανικῆς εὐπρέπειας, ἀλλὰ φτιάχνω δικούς μου κανόνες κάθε φορά, καὶ τὸ ἐκθέτω κι αὐτό σὲ τέτοιες πρακτικές, σύντομα θὰ αἰσθανθεῖ σὰν τὸ πρόβατο ποὺ τὸ φυλάει…ὁ λύκος! Εἶναι δική μου εὐθύνη νὰ πῶ μὲ τὸ παράδειγμα στὸ παιδί μου, ὅτι ἡ ελεύθερία εἶναι ἀλληλένδετη μὲ τὴν ὑπακοή καὶ τὴν ὑπομονή!
Τὸ μέλλον τοῦ παιδιοῦ!
Μιὰ κιτρινισμένη φωτογραφία μὲ ἕναν παππού, μιὰ γιαγιά καὶ τὸν δεκάχρονο ἐγγονό τους, φώτισε στὴν καρδιά μου ἕναν δρόμο ἐλπίδας! Οἱ ἡλικιωμένοι ἦταν ψημένοι ἀπὸ τὴν ζωή· ἡ ἐντιμότητα στόλιζε τὸ βλέμμα τους μὲ ἐντυπωσιακὴ λεβεντιά τόσο, ποὺ μὲ ὑποχρέωνε νὰ τοὺς σέβομαι! Μοῦ ἔκανε ἐντύπωση ἡ αρχοντιὰ αὐτοῦ τοῦ ταλαιπωρημένου ἀγοριοῦ δίπλα στοὺς κουρασμένους παπποῦδες του! Ἦταν ὁρατὸς ὁ ἀκλόνητος σύνδεσμος τῆς ψυχῆς του μαζί τους —μὲ τὸ “αἷμα του”! Ἀποτυπωνόταν ἡ εμπιστοσύνη στὴν παράδοση καὶ τὸν πλοῦτο τῆς ἐμπειρίας της. Ἦταν αἰσθητὴ ἡ αὐτοκυριαρχία ποὺ τοῦ κληροδοτοῦσε ἡ ταπεινὴ εὐλάβεια. Ἦταν ἔκδηλη ἡ δύναμη τῆς πεποίθησης, ὅτι παλεύοντας θὰ ἔφτανε ἐκεῖ ποὺ χρειαζόταν. Ἦταν συγκινητικὴ ἡ ἀφοβία του γιὰ τὸ μέλλον! Αὐτὸ τὸ παιδὶ ἤξερε τοὺς κανόνες, καὶ εἶχε πάνω του τὴν μαγιὰ τοῦ ἥρωα! Ἦταν δηλαδὴ ἱκανὸ νὰ ὑποβληθεῖ σὲ ἀνυπέρβλητες θυσίες, αἰσθανόμενο τὸ ἱερὸ χρέος! Παρόλο ποὺ ἔδειχνε πάμφτωχο καὶ πεινασμένο, εἶχε μιὰ πνευματικὴ ἐπικράτεια νὰ ὁρίσει! ἮΤΑΝ ἝΝΑ ΠΑΙΔΙ ΣΤΗΝ ἙΛΛΑΔΑ, ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΜΕΛΛΟΝ!
Ἡ ψυχὴ εἶναι ἀθάνατη, δὲν ἔχει ἡλικία! Οἱ ἀρετὲς τὴν τρέφουν, καὶ τὰ πάθη τὴν θανατώνουν! Τὸ βαφτισμένο παιδὶ ἔχει σφοδρὸτατο πόλεμο ἀπὸ τὸν ἀντίθετο! Ἡ ψυχή του κλονίζεται ἀπὸ τὴν ἀγριότητα τοῦ σκοταδιοῦ, ὅπως τὸ κατακλύζει ἡ κοινωνία μὲ αὐτό, καὶ εἶναι χρέος μου νὰ εἶμαι ἀνύστακτος γονιός! Ἡ ἈΠΟΛΥΤΗ ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΑ ΕΙΝΑΙ Ἡ ΠΡΟΑΣΠΙΣΗ ΤΗΣ ΚΑΘΑΡΟΤΗΤΑΣ ΤΗΣ ΑΙΩΝΙΑΣ ΨΥΧΗΣ ΤΟΥ! Ἡ ἡλικία τοῦ σώματός του καὶ οἱ περιορισμένες ἱκανότητες τῆς σκέψης του, ἔχουν νὰ κάνουν μόνο μὲ τό ἐπίπεδο λέξεων ποὺ θὰ χρησιμοποιήσω γιὰ νὰ ἐξηγήσω τί ταιριάζει στὴν ἀξία του, καὶ τί τὸ ὑποβιβάζει. Τί τὸ κρατάει ἁγνὸ καὶ τί τοῦ λερώνει τὴν ψυχή. Χρειάζεται νὰ τὸ βοηθήσω νὰ ἐξασκηθεῖ ἐμπειρικὰ, νὰ ἐπισημαίνει τὴν ὑπερηφάνεια στὰ λόγια καὶ τὶς πράξεις του. Ἡ ψυχή του θὰ νιώθει ὥς τὰ κατάβαθα την ἐπίδραση τῆς πνευματικῆς ἐγρήγορσης, ἀφοῦ ΘΑ ΛΑΜΠΡΥΝΕΤΑΙ! Ἄν δὲν μιλάω στὸ παιδὶ μὲ σθένος γιὰ τὶς δυνάμεις ποὺ ἐπεμβαίνουν μέσα του, ἐπειδὴ νομίζω ὄτι ἡ νόησή του δὲν ἐπαρκεῖ γιὰ τὰ ἀνώτερα νοήματα, εἶναι ἐπειδὴ ἐξ ἀρχῆς ἘΓΩ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΩ αὐτὰ τὰ νοήματα, καὶ ὁ πήχης παραμένει χαμηλά…
Ξέρω ὅτι μεγαλώνοντας μοῦ ἔκρυψαν τὰ γυμνάσματα τοῦ ἀοράτου πολέμου, καὶ δὲν ἔχω ἰδέα τί νὰ διδάξω στὸ παιδί μου, παρόλο ποὺ καταλαβαίνω ὄτι βρίσκεται σὲ κίνδυνο…Αἰσθάνομαι τὶς δυνάμεις μου μικρές, καὶ πολλὲς φορὲς μὲ ἐγκαταλείπουν! Θὰ ζητήσω ὅμως στὴν προσευχή μου νὰ μὲ φωτίσει ὁ Θεός, καὶ νὰ διδάξει στὴν ἀθάνατη ψυχή μου πώς νὰ καθοδηγήσω τὸ παιδί μου στὸν δρόμο Του! Τουλάχιστον, μὲ τὸ νὰ εἶμαι στὴν ἴδια δυσάρεστη θέση μὲ τὸ παιδί μου, νὰ μᾶς ἔχουν καταληστέψει τὴν πατρίδα τῆς εὐλάβειας, μπορῶ νὰ καταλάβω τὴν πίκρα στὴν ζωή του, καὶ νὰ ἀγωνιστῶ μὲ ἐπιμονὴ νὰ μάθω γιὰ τὰ ἀνώτερα νοήματα!
συνεχίζεται
Κύριε τῶν Δυνάμεων, μεθ’ ἡμῶν γενοῦ, ἄλλον γὰρ ἐκτός Σου βοηθὸν ἐν θλίψεσιν οὐκ ἔχομεν.
Τὸ βιβλίο μου εἶναι ἕτοιμο νὰ φτάσει
στὴν ἠλεκτρονικὴ διεύθυνσή σου!
Διαβάζοντάς το, ξεκινᾶς ἕνα ταξίδι ἀπὸ δρόμο ποὺ εἶχε κλείσει ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια στὸν τόπο μας!
Θυμήσου τὰ λόγια μου…
