Ἀπὸ τὰ βιβλία τῶν γονιῶν μου, ὅσα εἶχα διαβάσει τὰ ἔπαιρνα μετὰ στὸ δωμάτιό μου· καὶ ἐπειδὴ κατὰ διαστήματα ξαναγύριζα πίσω σὲ κάτι ποὺ ἤθελα νὰ θυμηθῶ, καὶ ἐπειδὴ τὰ ἀγαποῦσα καὶ εἶχα τὴν αἴσθηση πὼς εἶχα κοντά μου τοὺς θεοφόρους Πατέρες νὰ μὲ καθοδηγοῦν. Κλείνοντας τὸ βιβλίο μὲ τὸν βίο τοῦ Ἁγίου μου, τοῦ Ἁγίου Διονυσίου τοῦ ἐν Ὀλύμπῳ, ποὺ βίωσε πολλὲς θαυματουργικὲς ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ στὴν ἰσάγγελη ζωή του, χτύπησε τὸ κουδούνι. Περίμενα τὴν κυρία Θεανώ, νὰ φέρει τὸ δωράκι ποὺ ἔστελνε ἡ μαμά της, στὴν γιαγιά μου. Μόλις πῆρα στὰ χέρια τὸ δεματάκι μὲ τὴν μοσχοβολιστὴ πίτα —ποὺ ἔτρωγαν οἱ ἡλικιωμένες ὅταν ἦταν παιδιὰ— ἡ φίλη μας μὲ κοίταξε καλά.
«Διονυσία, σὲ ἀπασχολεῖ κάτι;».
Ἡ ἀλήθεια ἦταν πὼς εἶχα πάρει κατάκαρδα τὸ σκηνικὸ ποὺ εἶδα τὸ πρωί, ὅταν πῆγα νὰ πάρω τὴν Ἐριέττα ἀπὸ τὸ σπίτι της. Εἴχαμε πρόβα γιὰ τὴν γιορτὴ τοῦ κατηχητικοῦ, καὶ τὴν περίμενα γιὰ λίγο νὰ ἑτοιμαστεῖ. «Κυρία Θεανώ, εἶχα δεῖ μικρὰ κοριτσάκια νὰ ἀκοῦνε λαϊκὰ τραγούδια καὶ νὰ χορεύουν σὲ ἀνατολίτικο ὕφος, ἀλλὰ ἦταν τραγούδια γιὰ μεγάλους. Τὸ πρωὶ εἶδα τὴν Λεμονιά, τὴν ἑπτάχρονη ἀδερφὴ τῆς φίλης μου Ἐριέττας, νὰ λικνίζεται σὰν μεγάλη κοπέλα καὶ νὰ τσακίζει τὴν μέση, ἀκούγοντας ἕνα λαϊκὸ τραγούδι γιὰ… παιδιά! Οἱ στίχοι μοῦ ἀνακάτεψαν τὸ στομάχι! Ἔλεγαν γιὰ ἕναν τράγο πονηρὸ ποὺ ἀγαποῦσε τὴν αἴγα τὴν πιτσιρίκα τόσο πολύ, ποὺ ἤθελε νὰ τὴν ἔχει στὴν ἀγκαλιά του ὥς τὸ πρωί! Καὶ ὅτι εἶχε τρελαθεῖ μαζί της, τόσο γλυκιὰ καὶ ναζιάρα ποὺ ἦταν, ἀλλὰ κάπου μέσα σὲ ὅλα τὴν εἶπε καὶ χαζή! Βγαίνοντας, ἡ Ἐριέττα μοῦ ἐξήγησε πὼς οἱ μικρὲς γειτονοποῦλες τους παίζουν τὶς “χορεύτριες” —μαζὶ μὲ τὴν μαμά τους— καὶ ἔμαθαν καὶ τὴν Λεμονιά, ἡ ὁποία θύμωνε ποὺ ἡ δική της μαμὰ δὲν χόρευε. Δηλαδὴ κι ἐγὼ ἤξερα ὅτι μόλις ἐπέστρεφε ἀπὸ τὴν δουλειά της, ἡ μαμὰ τῆς Ἐριέττας ἦταν κουρασμένη, καὶ ἔχοντας νὰ φροντίσει καὶ τὸ μωρό, πρὸς τὸ τέλος τῆς ἡμέρας ἔφτανε στὰ ὅρια τῆς ἀντοχῆς της. Μάλιστα, τὸ μικρότερο ἀδερφάκι της ἀνοίγει τὸ στόμα γιὰ νὰ φάει μόνο ἄν τοῦ βάζουν νὰ παρακολουθεῖ κάποιο ταινιάκι, μπροστὰ στὴν τηλεκόλαση· μόλις τελειώνει τὸ ἕνα, περιμένει τὸ ἑπόμενο ταινιάκι, καὶ τὸ παιδάκι τρώει μηχανικά, σὰν νὰ εἶναι “αὐτόματο”. Στὴν πραγματικότητα, ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ ΝΑ ΖΗΣΕΙ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΑ, ΑΡΝΕΙΤΑΙ! Γνωρίζοντας ἐγώ, πὼς μὲ τὴν διάσπαση τῆς προσοχῆς ποὺ παρουσίασε ἡ Λεμονιά, δὲν εἶναι σὲ θέση νὰ συγκεντρωθεῖ γιὰ νὰ κάνει τὰ μαθήματά της, καταλαβαίνω πὼς οὔτε ἐκείνη μπορεῖ νὰ ζήσει φυσιολογικά! Ὁ μπαμπάς μου εἶπε πὼς ἔχει ΕΘΙΣΤΕΙ στὶς ταχύτατες ἐναλλαγὲς τῶν εἰκόνων, καὶ γενικὰ στὰ πολυσύνθετα ἐρεθίσματα ποὺ τὴν ἑλκύουν ἀλλὰ δὲν παράγουν σκέψεις, καὶ ὁ παρορμητισμὸς τὴν “σώζει” ἀπὸ τὴν προσπάθεια νὰ σκεφτεῖ, καὶ ἀπὸ τὴν ἀφόρητη ἀνία ποὺ τὴν βασανίζει βλέποντας ἕνα βιβλίο ποὺ μένει ἀκίνητο! Μετά, ἡ ἰδέα πὼς ἀντὶ γιὰ παιχνίδι, ἡ Λεμονιὰ μαθαίνει τὶς ἀνήθικες εὐτέλειες μὲ αὐτὰ ποὺ ἤθελε ὁ τράγος, μὲ τρομάζει! Δὲν ὑπάρχει κανεὶς ἁρμόδιος νὰ “πατήσει πόδι” στὶς ἑταιρείες; Πῶς ἐκθέτουν στὸν κίνδυνο τῆς διαφθορᾶς τὰ παιδιά, τὰ ὁποῖα εἶναι πολύτιμα; Τόσοι παιδαγωγοὶ βγαίνουν στὶς ὀθόνες, καὶ δὲν ὑπάρχει ἕνας νὰ συμβουλέψει τοὺς γονεῖς γιὰ τὰ σεμνὰ θεάματα; Δὲν μποροῦν οἱ εἰδικοὶ νὰ καθοδηγήσουν τὴν μητέρα καὶ τὸν πατέρα γιὰ τὸ σωστὸ τάισμα τοῦ παιδιοῦ, ὥστε ὅλοι νὰ προστατευτοῦν ἀπὸ τὸ ἰσοπέδωμα τῶν ἀνθρώπων ἀπὸ τὸ θηρίο τῆς μηχανῆς;». Τώρα ποὺ ἐξέφρασα τοὺς προβληματισμούς μου, διέκρινα τὶς δύο βασικὲς ἐρωτήσεις μου: «Τέλος πάντων, τί ΑΔΙΑΛΛΑΚΤΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ εἶναι αὐτός, ποὺ ἀπαιτεῖ οἱ ἄνθρωποι νὰ ΣΤΕΡΟΥΝΤΑΙ ΤΗΝ ΠΟΙΟΤΗΤΑ; Καὶ γιατὶ ἡ μαμὰ τῆς Ἐριέττας δὲν ψάχνει μέσα της, νὰ βρεῖ τὶς ἀπαντήσεις ποὺ τῆς κρύβει ἡ κοινωνία;».
«Ὅταν εἶχα τὰ παιδιά μου μικρά, ὅλα αὐτὰ τὰ ἔψαχνα πολύ. Γιὰ νὰ μὴν ἀντιλαμβάνονται οἱ γονεῖς τί συμβαίνει, οἰ εἰδικοὶ μιλᾶνε μὲ ἐπιστημονικοὺς ὅρους, ἀποκαλώντας τὴν διάσπαση τῆς προσοχῆς “δομικὴ ἀλλοίωση”, ὅμως ἐμεῖς νὰ τὴν ἀποκαλοῦμε ΨΥΧΙΚΗ ΑΝΑΠΗΡΙΑ! Ἀκριβῶς τὸ ἴδιο συμβαίνει καὶ μὲ τὸν παρορμητισμό, ἀλλὰ καὶ τὴν χαρακτηριστικὴ ἔλλειψη ὑπομονῆς τῶν παιδιῶν, στὴν ἐποχή μας. Ὅταν ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου “συνηθίζει” νὰ μὴν ἀνιχνεύει γύρω της κάτι μὲ ἀληθινὸ νόημα, “ναρκώνεται”, καὶ ἐπειδὴ δὲν συνδέεται μὲ τὴν ζωή, “φυραίνει”! Τὸ νόημα εἶναι αὐτὸ ποὺ “νοεῖ” ἡ ψυχή, αὐτὸ ποὺ τῆς εἶναι κατανοητὸ ὡς τὸ σημαντικό, δηλαδὴ αὐτὸ ποὺ ἀντιλαμβάνεται ὡς σκοπὸ τῆς ὕπαρξής της καὶ συγκινεῖται. Εἶναι ἀφύσικο γιὰ τὸν ἄνθρωπο, ἡ ζωή του νὰ μὴν ἔχει νόημα! Χωρὶς προσανατολισμὸ δυσλειτουργεῖ, καὶ ἡ πιέση ποὺ τῆς ἀσκεῖται μπορεῖ νὰ τὴν φτάσει ὥς καὶ τὴν ἀπελπισία! Εἶναι φρικτὸ αὐτὸ ποὺ θὰ πῶ, Διονυσία, ἀλλὰ οἱ στίχοι τοῦ τραγουδιοῦ ποὺ ἄκουσες, ποὺ στὴν κυριολεξία πᾶνε νὰ ἀντικαταστήσουν τὸν ἐσωτερικὸ παράδεισο τοῦ παιδιοῦ, μὲ τὴν κόλαση, λειτουργοῦν ὡς ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑ, πάνω στὸ τί θὰ ἐκλαμβάνει τὸ παιδὶ ὡς σημαντικό! Τὰ παιδικὰ προγράμματα εἶναι εἶτε ἀνόητα καὶ σαχλά, εἶτε βίαια μὲ ἄσχημα πρόσωπα ποὺ ἐκφοβίζουν· τώρα προστέθηκε καὶ ἡ κατηγορία ποὺ σὲ στενοχώρησε. Δυστυχῶς, ἡ ψυχὴ ποὺ ἔχει “φυράνει” θὰ ὑποταχθεῖ σὲ τέτοια προγράμματα, καὶ θὰ μάθει νὰ τὰ “προσκυνάει” ὡς τὸ “νόημα” τῆς ζωῆς, ὥστε οἱ νικημένοι νὰ τάσσονται γιὰ πάντα στὸ πλευρὸ ἐκείνων ποὺ τοὺς ποδοπάτησαν, μόνο καὶ μόνο ἐπειδὴ ΕΘΙΣΤΗΚΑΝ στὴν διασκέδαση…».
«Μὰ ὁ Χριστὸς ἔβαλε τὴν κοινωνία νὰ μᾶς διακονεῖ, ὥστε ἐμεῖς νὰ διακονοῦμε τὸν Χριστό, ποὺ εἶναι ἡ ἀπόλυτη Ἀλήθεια! Ἐμᾶς τοὺς “πολιτισμένους”, ἡ κοινωνία θὰ μᾶς ὑποτάξει μακριὰ ἀπὸ τὴν Ἀλήθεια; Ἄν ἡ Λεμονιὰ μεγαλώνοντας, πειστεῖ πὼς δὲν ἔχει ἐπιλογὴ στὴν ποιότητα, ἐπειδὴ θὰ τῆς εἶναι ἄγνωστη, θὰ ζεῖ μοιρολατρικὰ καὶ θὰ ΑΠΟΠΟΙΕΙΤΑΙ ΤΙΣ ΕΥΘΥΝΕΣ ΤΗΣ! Σὰν νὰ εἶναι μαριονέτα, ἤ σὰν νὰ παίζει στὸ θέατρο, θὰ τῆς ἔχουν μοιράσει τὸν “ῥόλο” τῆς ζωῆς της, καὶ οὔτε ἡ ἴδια δὲν θὰ μάθει γιὰ τὴν ἀληθινὴ ταυτότητά της! Ἀπὸ τὴν μία, μέσα σὲ αὐτὸν τὸν “ῥόλο”, ποὺ θὰ νομίζει γιὰ “πραγματικὴ κατάσταση”, ΔΕΝ ΘΑ ΕΧΕΙ ΚΑΝΕΝΑΝ ΕΛΕΓΧΟ, ἀπὸ τὴν ἄλλη, ἔξω ἀπὸ τὸν “ῥόλο” ὁ κόσμος θὰ εἶναι ΑΚΑΤΑΝΟΗΤΟΣ, δὲν θὰ ἔχει νόημα! Ἄν θὰ γνωρίζει ὅτι ἀνήκει στὸν Χριστό, θὰ ξέρει ὅτι δὲν κινδυνεύει, ὅμως μὲσα στὸν “ῥόλο” ἡ ψυχή της δὲν θὰ βρίσκει ἀνάπαυση πουθενά! Αὐτὸ δὲν ἔχει καμία σχέση μὲ τὴν ἐξορία ποὺ ξέρουμε οἱ ἄνθρωποι ὅτι βρισκόμαστε, καὶ ἔχουμε θλίψεις· ἡ ψυχικὴ ἀναπηρία ποὺ εἴπατε, κάνει τὸν ἀνελεύθερο “ῥόλο” νὰ ταυτίζεται μὲ τὴν ΣΚΛΑΒΙΑ! Μιλᾶμε γιὰ ἕναν κόσμο ἀπάνθρωπο!». Ἤθελα νὰ γυρίσω τὴν συζήτηση λίγα βήματα πίσω· ἐπειδὴ μεγάλωσα μὲ τὴν προσευχή, τὸ ζοῦσα ὅτι οἱ ἀπαντήσεις δίνονται μόλις ἀκούω τὴν συνείδησή μου. «Πρὶν ξεκινήσω νὰ τρώω κάθε φορὰ στὰ διαλείμματα, ἡ Ἐριέττα μὲ παρατηροῦσε ποὺ ἔκανα τὸν σταυρό μου. Κάποια στιγμὴ πῆρε τὸ θάρρος καὶ μοῦ εἶπε μὲ ἐμπιστοσύνη, πὼς δὲν ἦταν πολὺ σίγουρη ὅτι ὁ Χριστὸς μπορεῖ νὰ ἀναστήσει ἕναν νεκρό. Ἐννοεῖται ὅτι μπορεῖ εὐκολότατα, τῆς ἀπάντησα, ἁπλῶς θέλει νὰ Τοῦ πεῖ ὁ ἴδιος ὁ νεκρός, ὅτι ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΑΝΑΣΤΗΘΕΙ. Ὑπάρχουν ἄνθρωποι ποὺ ΔΕΝ ΖΟΥΝ, παρόλο ποὺ δὲν ἔχουν πεθάνει, ὁπότε ἄν μὲ τὴν προσευχὴ ζητήσουν ἀπὸ τὸν Χριστὸ νὰ ΑΝΟΡΘΩΣΕΙ τὴν ψυχή τους, Ἐκεῖνος θὰ ἀνταποκριθεῖ μὲ στοργή! Ὁπότε ἔδειξα στὴν Ἐριέττα νὰ πετάει τὰ ψέματα ποὺ ἔλεγε στὸν ἑαυτό της, ὥστε ἡ προσευχή της νὰ φτάνει ψηλά· καὶ ἐπειδὴ εἶχε φιλότιμο, ἡ ψυχή της ἄρχισε νὰ “ζωντανεύει” ἀπὸ τοὺς παλμοὺς τῆς “ἀνάστασης”! Κυρία Θεανώ, γιατί ἡ μαμά της δὲν κοιτάζει μέσα στὴν ψυχή της; Γιατὶ δὲν “συμβουλεύεται” τὴν συνείδησή της, γιὰ νὰ γλυτώσει τὰ δύο παιδιά της ἀπὸ τὴν ψυχικὴ ἀναπηρία;».
«Λυπᾶμαι ποὺ τὸ λέω, καλή μου, ἀλλὰ ὑπάρχουν καὶ συνειδήσεις ποὺ νομίζουν ὅτι δὲν… ἔχουν ἀπαντήσεις. Ἐπειδὴ ὅμως θέλω νὰ σοῦ ἀπαντήσω γιὰ ὅλα αὐτὰ ποὺ εἴπαμε, θὰ θέσω τὸ ζήτημα διαφορετικά. Ὁ ἄνθρωπος ποὺ κουρνιάζει στὰ πόδια τοῦ Κυρίου, γνωρίζει ὅτι ὑπάρχει ὁ οὐρανός, ἡ γῆ καὶ τὰ καταχθόνια, καὶ οἱ ἄνθρωποι ἤ ἀνυψωνόμαστε μὲ τὴν καθαρότητα τῆς ψυχῆς, ἤ γκρεμοτσακιζόμαστε, ἀπὸ τὰ σφάλματα στὸν ἀόρατο πόλεμο μὲ τοὺς δαίμονες· οἱ ὁποῖοι θέλουν νὰ μᾶς ἐμποδίζουν νὰ κερδίζουμε μέσα μας τὸν Παράδεισο. Ὁ ὀρθόδοξος γνωρίζει ὅτι ἄν συμπεριφέρεται στὸν ἑαυτό του σὰν νὰ εἶναι “σκουπίδι”, θὰ βρεθεῖ στὸν “σκουπιδότοπο” τῆς αἰωνιότητας, καὶ γι’ αὐτὸ στὸν στενὸ καὶ ἀνηφορικὸ δρόμο ἀγωνίζεται γιὰ τὴν ἁγιότητα μὲ αὐτοθυσία, γιὰ νὰ σωθεῖ ἡ ψυχή του! Αὐτὴ εἶναι Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, ὁ κόσμος ποὺ δημιούργησε ὁ Πανάγαθος Κύριος. Ἀπὸ ὅλα αὐτά, οἱ αἱρετικοὶ κράτησαν μόνο τὴν γῆ καὶ τοὺς ἀνθρώπους! Προκειμένου νὰ ἀποδράσουν ἀπὸ τὴν ἀλήθεια, χρησιμοποίησαν τὸ ψεῦδος γιὰ νὰ κατασκευάσουν τὴν πλάνη μιᾶς ἄλλης “πραγματικότητας”, δικῆς τους ἐμπνεύσεως. Τὸ εἶπες κι ἐσύ, ὅτι τὸν “ῥόλο”, ὅπου ἡ Λεμονιὰ δὲν θὰ ἐλέγχει τίποτα, θὰ τὸν νομίζει γιὰ “πραγματικὴ κατάσταση”! Ὑποτασσόμενοι στὸ ψεῦδος οἱ αἱρετικοί, εἶπαν πὼς τὸ σημαντικὸτερο δὲν εἶναι ἡ φύση τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλὰ ὅτι Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ! Αὐτὸ ὑποτίθεται ὅτι τὸ καταφέρνει ὅσο ἐκφράζει διαρκῶς τὸν ἑαυτό του μὲ τὴν δραστηριότητα, “ἐξειδικεύοντας” καὶ “προσανατολίζοντας” ὁ ἴδιος τὶς… ΕΝΟΡΜΗΣΕΙΣ ΤΟΥ».
«Θέλετε νὰ πεῖτε ὅτι θεωροῦν τὶς ἐνορμήσεις, δεδομένες; Ὅπως ξέρουμε γιὰ τὰ ζῶα;».
«Ἀκριβῶς! Οἱ αἱρετικοὶ δέχονται πὼς ἡ εἰδοποιὸς ἀνθρώπινη ὑπόσταση ὁρίζεται ἀπὸ… τὴν κοινωνικότητα τοῦ ἀνθρώπου! Ὅτι δηλαδή, ἡ κοινωνία ὑπάρχει ἐπειδὴ τὸ ΠΛΕΓΜΑ ΤΩΝ ΝΟΗΜΑΤΩΝ συγκρατεῖται ἀπὸ τὴν ΓΝΩΣΗ, τὴν ὁποία βέβαια θεοποίησαν. Ὡστόσο εἶναι ἀξιοπερίεργος ὁ τρόπος ποὺ ἐννοοῦν ἐκεῖνοι τὴν γνώση, ἐπειδὴ ΔΕΝ ΣΥΝΑΝΤΙΕΤΑΙ ΠΟΥΘΕΝΑ μὲ αὐτὸ ποὺ καταλαβαίνουμε ἐμεῖς, λέγοντας “γνώση”».
«Δηλαδή;».
«Γιὰ παράδειγμα, λένε πὼς κάθε ἀνθρώπινη δραστηριότητα ἔχει τὴν τάση νὰ μετατρέπεται σὲ συνήθεια, καὶ πὼς ἄν κάτι ἐπαναλαμβάνεται συχνά, τότε ἐντάσσεται ΣΤΟ ΚΑΛΟΥΠΙ ΕΝΟΣ ΠΡΟΤΥΠΟΥ· ὥστε στὸ μέλλον ἡ πράξη νὰ ἐπιτελεῖται πάντα μὲ τὸν ἴδιο τρόπο, γιὰ ἐξοικονόμηση χρόνου καὶ δυνάμεων. Ἡ μετατροπὴ σὲ συνήθεια ἀποκτᾶ ΕΝΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΟ ΚΕΡΔΟΣ, ὅτι ἀπὸ τοὺς δέκα τρόπους ποὺ μπορεῖ νὰ ὑλοποιηθεῖ κάτι, ΟΙ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΕΧΟΥΝ ΣΤΕΝΕΨΕΙ καὶ ΠΕΡΙΟΡΙΖΟΝΤΑΙ ΣΕ ΜΙΑ! Τὸ γεγονὸς αὐτό, λένε οἱ αἱρετικοί, ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΝΕΙ τὸ ἄτομο ἀπὸ ΤΟ ΒΑΡΟΣ ὅλων αὐτῶν ΤΩΝ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ, προσφέροντας μία ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΗ ΑΝΑΚΟΥΦΙΣΗ στὸν ἄνθρωπο! Θεωροῦν πρόοδο τὸ γεγονός, ἡ ἀνθρώπινη δραστηριότητα νὰ μπορεῖ νὰ προχωράει τὸν περισσότερο χρόνο μὲ ΕΝΑ ΕΛΑΧΙΣΤΟ ΛΗΨΗΣ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ, ἀπελευθερώνοντας ἔτσι ἐνέργεια γιὰ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ καὶ ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΑ!».
«Ἄν μιλᾶμε γιὰ ἁπλὲς δουλειές, καθημερινές, ἔχει μικρὴ σημασία ὁ τρόπος ποὺ θὰ γίνουν. Ἄν ἀναφερόμαστε ὅμως σὲ κάτι ποὺ ἐμπλέκεται τὸ ἦθος, μποροῦμε νὰ χρησιμοποιοῦμε ἀποκλειστικὰ τὸν ἕναν τρόπο, μόνο ἄν γνωρίζουμε τοὺς ἠθικοὺς λόγους ποὺ ἀπορρίψαμε τοὺς ὑπόλοιπους! Αὐτὸ προσφέρει πραγματικὴ ἀνακούφιση, ὄχι ἡ “ἀπελευθέρωσή μας” ἀπὸ τὶς ἀποφάσεις…».
«Αὐτὸ ἐννοοῦσα λέγοντας πὼς οἱ ὀρθόδοξοι ἀντιλαμβανόμαστε τὶς “γνώσεις”, μὲ πολὺ διαφορετικὸ τρόπο. Διονυσία, εἴχαμε τὸ προνόμιο νὰ ζοῦμε κοντὰ σὲ κάποιον γείτονα ποὺ διάβαζε Κοινωνιολογία —χωρὶς νὰ εἶναι αὐτὴ ἡ δουλειά του, καὶ μᾶς ἀποκάλυπτε πράγματα ποὺ ποτὲ δὲν θὰ περνοῦσαν ἀπὸ τὸ μυαλό μας. Ὅταν ἔγινε ἡ “ἐπανεκκίνηση” τοῦ κόσμου, τὴν ἐποχὴ τῆς “Ἀναγέννησης” τῆς ἀσέβειας, μὲ τὴν ἀληθοφοβία τους οἱ αἱρετικοὶ φιλελεύθεροι ἐπιχείρησαν νὰ περιγράψουν τὸν κόσμο ἀποστερημένο ἀπὸ τὶς χριστιανικὲς ἀρετές, τὶς ὁποῖες θὰ ἀντιστάθμιζαν μὲ τὴν “ὑπεροχὴ” τῆς διάνοιάς τους, ὅπως ἔλεγαν. Ἄρχισαν λοιπὸν νὰ ΕΠΑΝΕΡΜΗΝΕΥΟΥΝ τὰ πάντα μὲ τὸν δικό τους ἀλαζονικὸ τρόπο, χρησιμοποιώντας ἀπὸ ὅλη τὴν Κτίση μόνο τοὺς ἀνθρώπους καὶ τὴν γῆ, ὅπως σοῦ εἶπα, περιφρονώντας τὴν ὑπόλοιπη Δημιουργία ὡς “φαντασίες”! Ὁ γείτονας μᾶς ἐξηγοῦσε τὶς θεωρίες τῆς Κοινωνιολογίας, δηλαδὴ τὶς ἑρμηνείες τῶν φιλελευθέρων, ποὺ στὴν πραγματικότητα ἦταν ΠΑΡΕΡΜΗΝΕΙΕΣ, δηλαδὴ ψευδεῖς “μεταφράσεις” γεμάτες κακία γιὰ τὸν Χριστὸ καὶ τὸν ἄνθρωπο! Ἀφοῦ ἤθελαν νὰ “κρύψουν” πὼς ὁ Τριαδικὸς Θεὸς ἔπλασε τὸν ἄνθρωπο, ὁ διάβολος τοὺς δίδαξε τὴν “κοσμοθεωρία” τῆς αἵρεσης, ἀπὸ τὴν ὁποία οἱ φιλελεύθεροι φίλοι του ἔπλασαν τὶς κοινωνικὲς θεωρίες, σὲ “μορφὴ ἐπιστήμης”· εἶπαν πὼς τὸ μοναχικὸ ἀνθρώπινο ὄν εἶναι ὄν στὸ ζωικὸ ἐπίπεδο, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ ζεῖ κοντὰ σὲ ἄλλους, εἰσέρχεται ΣΤΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ!».
«Πρώτη φορὰ ἀκούω γιὰ αὐτὸ τὸ βασίλειο τῆς δυσσέβειας! ‘Υποθέτω ἡ ὀργάνωσή του θὰ ἦταν ἐντελῶς ξένη μὲ τὴν ὀρθόδοξη Παράδοσή μας».
«Ἔ, ναί! Ἡ θεωρία τῆς Κοινωνιολογίας λέει, πὼς ἄν δύο ἄνθρωποι ἀποκλειστοῦν —γιὰ παράδειγμα— κάπου, βλέποντας ὁ πρῶτος τὸν δεύτερο νὰ δραστηριοποιεῖται, ἀποδίδει ΚΙΝΗΤΡΑ στὶς πράξεις του. Βλέποντας τὶς πράξεις νὰ ἐπαναλαμβάνονται, ΤΥΠΟΠΟΙΕΙ ΑΥΤΑ ΤΑ ΚΙΝΗΤΡΑ ὡς ἐπαναλαμβανόμενα. Ἀλλὰ καὶ ὁ δεύτερος θὰ σκέφτεται μὲ παρόμοιο τρόπο γιὰ τὶς κινήσεις τοῦ πρώτου. Δηλαδὴ μέσα ἀπὸ τὴν μεταξύ τους ἀλληλεπίδραση, καὶ οἱ δυό τους θὰ θεωροῦν ΔΕΔΟΜΕΝΗ αὐτὴν τὴν ἀμοιβαιότητα τῆς τυποποίησης, ὁπότε ἀπὸ κοινοῦ θὰ περιορίζουν τὸν ἑαυτό τους μόνο σὲ ΑΥΤΑ ΤΑ ΠΡΟΤΥΠΑ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑΣ. Μὲ τὸν καιρὸ θὰ χτίζονται ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ ἀπὸ τὸν ἄλλον, πράγμα ποὺ σημαίνει ὅτι ὁ ἕνας θὰ ἀρχίζει νὰ παίζει “ῥόλους” ἀπέναντι στὸν ἄλλον. Ὁ πρῶτος θὰ οἰκειοποιηθεῖ ΕΝΔΟΜΥΧΑ τοὺς ἐπαναλαμβανόμενους “ῥόλους” τοῦ δεύτερου, κάνοντάς τους ὑποδείγματα ἐπιτέλεσης τῶν δικῶν του “ῥόλων”. Τὸ κέρδος αὐτῆς τῆς ΕΞΕΛΙΞΗΣ, λένε, εἶναι πὼς οἱ πράξεις τοῦ καθενὸς γίνονται ΠΡΟΒΛΕΨΙΜΕΣ, γεγονὸς ποὺ ἀνακουφίζει καὶ τοὺς δύο ἀπὸ σημαντικὸ ἀριθμὸ ΕΝΤΑΣΕΩΝ. Πολλὲς πράξεις γίνονται σὲ ἕνα ΧΑΜΗΛΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΠΡΟΣΟΧΗΣ, καὶ πολλὰ ποὺ συμβαίνουν θὰ χαρακτηρίζονται ὡς τετριμμένα. Ἡ κάθε πράξη τοῦ ἑνὸς δὲν θὰ ἀποτελεῖ πιὰ μία πηγὴ κατάπληξης καὶ δυνάμει κινδύνου γιὰ τὸν ἄλλον. Τὸ παρασκήνιο ποὺ θὰ ἔχουν ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΕΙ, θὰ ΣΤΑΘΕΡΟΠΟΙΕΙ τὶς μεμονωμένες πράξεις ἀλλὰ καὶ τὴν μεταξύ τους ἀλληλεπίδραση, κάνοντας ἔτσι ἐφικτὸ τὸν καταμερισμὸ τῆς ἐργασίας· ὁ ὁποῖος ἀνοίγει τὸν δρόμο γιὰ ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΕΣ, ποὺ ἀπαιτοῦν ΥΨΗΛΟΤΕΡΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΠΡΟΣΟΧΗΣ! Μετὰ πάλι ὁ καταμερισμὸς καὶ οἱ καινοτομίες θὰ ὁδηγήσουν σὲ ΝΕΕΣ ΜΕΤΑΤΡΟΠΕΣ ΠΡΑΞΕΩΝ ΣΕ ΣΥΝΗΘΕΙΕΣ, διευρύνοντας περαιτέρω τὸ κοινὸ παρασκήνιο. Ἡ θεωρία λέει, πὼς ὅταν ἀλλοδιαπλέκονται ἀκόμα περισσότεροι ἄνθρωποι, ὅπου οἱ πράξεις τῶν ἄλλων γίνονται ἀντικείμενο παρατήρησης ἄρα καὶ ἀμοιβαίας τυποποίησης, ἕνας κοινωνικὸς κόσμος μπαίνει σὲ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗΣ!».
«Κυρία Θεανώ, αὐτὰ ποὺ λέει ἡ θεωρία εἶναι αὐτὰ ποὺ σᾶς εἶπα ὅτι θὰ συμβοῦν στὴν Λεμονιά, ἄν μεγαλώνοντας παγιδευτεῖ σὲ κάποιον “ῥόλο”, πιστεύοντας πὼς δὲν ἔχει ἐπιλογὴ στὴν ποιότητα! Ἡ “κατασκευὴ” αὐτοῦ τοῦ κοινωνικοῦ κόσμου, πάει νὰ συμβιβάσει τὰ ἀσυμβίβαστα, δηλαδὴ τὴν πραγματικότητα μὲ τὶς φαντασίες! Οἱ ὀρθόδοξοι πιστεύουμε στὸν Χριστό, ποὺ εἶναι ἡ ἀπόλυτη ἀλήθεια, καὶ ΤΑ ΠΑΝΤΑ γίνονται σύμφωνα μὲ τὶς ἐντολές Του. Ἔξω ἀπὸ τὴν ἀπόλυτη ἀλήθεια, ὑπάρχει μόνο τὸ ψεῦδος! Στὴν κοινωνία ποὺ “κατασκεύασαν” οἱ φιλελεύθεροι, τί ἔχουν γιὰ πυξίδα; Τί εἶναι αὐτὸ ποὺ θὰ λέγαμε ὅτι ῥυθμίζει “τὰ πάντα”; Ἀπὸ ἐκεῖ θὰ καταλάβουμε τὴν “δύναμή της”!».
«Ἡ θεωρία λέει ὅτι κάθε φορὰ ποὺ διάφοροι τύποι ἀνθρώπων τυποποιοῦν ἀμοιβαία, δηλαδὴ ΚΑΘΙΕΡΩΝΟΥΝ ΜΑΖΙΚΑ τὶς πράξεις ποὺ τοὺς ἔγιναν συνήθεια, αὐτὴ ἡ τυποποίηση μετατρέπεται σὲ “θεσμό”. Οἱ “θεσμοποιημένες συνήθειες” εἶναι διαθέσιμες σὲ ὅλα τὰ μέλη τῆς συγκεκριμένης κοινωνικῆς ὁμάδας, καὶ σὲ ἑπόμενη φάση ὁ ἴδιος ὁ “θεσμὸς” λειτουργεῖ γιὰ νὰ τυποποιεῖ, δηλαδὴ νὰ “συνετίζει” τόσο κι ἄλλους ἀνθρώπους, ὅσο καὶ τὶς πράξεις τους. Δηλαδὴ ὁ “θεσμὸς” ἀπαιτεῖ οἱ πράξεις τοῦ Α τύπου νὰ γίνονται ἀπὸ ἀνθρώπους μὲ τὸν Α χαρακτῆρα· καὶ ὅσοι θέλουν νὰ προβοῦν στις Α πράξεις ἀλλὰ δὲν ἀνήκουν στὸν Α χαρακτῆρα, θὰ πρέπει νὰ τὸν “προσαρμόσουν”… Ὅμως οἱ συνθῆκες τῆς διαρκοῦς ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΛΛΗΛΕΠΙΔΡΑΣΗΣ, ἀλλὰζουν ΠΟΙΟΤΙΚΑ ὅσο συνεχίζουν νὰ προστίθενται ἐπιπλέον ἄτομα. Ὅταν ὁ “θεσμικὸς” κόσμος μεταβιβάζεται στὴν ἑπόμενη γενιά, οἱ φιλελεύθεροι λένε πὼς Η “ΘΕΣΜΟΠΟΙΗΣΗ” ΤΕΛΕΙΟΠΟΙΕΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΗΣ! Γιὰ νὰ καταλάβεις, ὅσο βρισκόμασταν στὴν ἀρχὴ τοῦ παραδείγματος ποὺ σοῦ εἶπα, ὁ πρῶτος ἄνθρωπος καὶ ὁ δεύτερος μποροῦσαν νὰ ἀλλάξουν ἤ νὰ καταργήσουν τὸν κόσμο ποὺ “κατασκεύασαν”. Σὰν ἀλαζόνες ποὺ ἦταν θεωροῦσαν τοὺς ἑαυτούς τους ΥΠΕΥΘΥΝΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗΝ “ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ” ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΤΟΥΣ, τὸν ὁποῖο ΚΑΤΑΝΟΟΥΣΑΝ, ἐπειδὴ παρέμενε ἐντελῶς διαφανὴς στὰ μάτια τους. Στὰ μάτια τῶν παιδιῶν τους ὅμως, ὅλα αὐτὰ ἀλλάζουν! Αὐτὰ δὲν βλέπουν συνήθειες ποὺ τυποποιήθηκαν, βλέπουν ΙΣΤΟΡΙΚΟΥΣ “ΘΕΣΜΟΥΣ” μὲ ἀναμφισβήτητη ἀξιοπιστία, οἱ ὁποῖοι δὲν ἐπιδέχονται κριτική! Συνεπῶς, κομπάζουν οἱ αἱρετικοί, οἱ ἀποκρυσταλλωμένοι “θεσμοὶ” βιώνονται σὰν νὰ ὑπάρχουν ΠΑΝΩ ΚΑΙ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΑ ΑΤΟΜΑ ποὺ τοὺς ἐνσαρκώνουν, ἐπειδὴ ΔΙΑΘΕΤΟΥΝ ΜΙΑ ΤΕΛΕΙΩΣ ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ! Ἡ “δύναμη” τῆς κοινωνίας ποὺ “κατασκευάζεται” ἀπὸ ἀνθρώπους, Διονυσία, εἶναι ἡ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟΤΗΤΑ ποὺ τῆς ἔχει προσδώσει τὸ βασίλειο τῆς δυσσέβειας· δηλαδὴ ἡ “αὐθεντία” ποὺ θέλει νὰ πείσει ὅτι ῥυθμίζει “τὰ πάντα”, παρόλο ποὺ ὁ ἄνθρωπος ἀντιμετωπίζει τὸν “θεσμὸ” ὡς ἐξωτερικὸ καὶ ΕΞΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΟ ΓΕΓΟΝΟΣ!».
«Κυρία Θεανώ δὲν ἤθελα νὰ σᾶς διακόψω, ἀλλὰ ἔχω πάρα πολλὲς ἀπορίες. Θὰ σᾶς ῥωτάω γιὰ κάποια σημεῖα, καὶ ἐσεῖς θὰ μοῦ λέτε γιὰ τὸ καθένα ποῦ ἀκριβῶς λένε οἱ αἱρετικοί, ὅτι βρίσκεται αὐτὴ ἡ “ὑπεροχὴ” τῆς γνώσης τους. Μισὸ λεπτὸ νὰ φέρω κάτι γιὰ νὰ σημειώνω».
«Στὴν θέση τῶν χριστιανικῶν ἀρετῶν, οἱ ἐχθροὶ τοῦ Χριστοῦ δὲν ἔβαλαν τὴν γνώση ὅπως λένε, Ἐριέττα, ἀλλὰ τὰ πάθη τῆς ψυχῆς, ποὺ τὴν θανατώνουν! Ἡ φιληδονία, ἡ φιλοδοξία καὶ ἡ φιλαργυρία εἶναι τὸ “ἔδαφος” τῆς ψευδοπραγματικότητάς τους! Ἤ μᾶλλον, γιὰ νὰ τὸ πῶ καλύτερα, οἱ ἄνθρωποι ποὺ μάζεψαν γνώσεις μόνο στὸν ἐγκέφαλό τους, καὶ ὅχι στὴν καρδιά τους γιὰ νὰ παραμείνει καθαρή, εἶναι ΑΜΟΡΦΩΤΟΙ ἐπειδὴ δὲν ἔχουν δύναμη ἀντίστασης στὸ κακό! Οἱ ἄνθρωποι “χωρὶς Θεὸ” εἶναι ἕτοιμοι νὰ ὑποταχθοῦν, καὶ νὰ ἐκτελέσουν διαταγὲς ἀπάνθρωπες καὶ ἐγκληματικὲς τοῦ πλέον κακοποιοῦ ἐξουσιαστή! Αὐτοὶ πολέμησαν τὴν πίστη στὸν Χριστό, μὲ τὴν ἐξάπλωση τῆς ἐκλαϊκευμένης “ψευδο-γνώσης” ποὺ ἔδειχνε γιὰ “ἐπιστήμη”, ἡ ὁποία δίνοντας τὴν ψευδαίσθηση τῆς ἀσφάλειας, ἐκτίνασσε τὴν ὑπεροψία στὰ ὕψη! Αὐτοὶ δημιούργησαν σύγχυση λέγοντας ὅτι ἡ πίστη “ξεπεράστηκε”, προκαλώντας ἔτσι ΒΑΘΕΙΑ ΑΓΝΟΙΑ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΥΠΟΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ!».
«Γι’ αὐτὸ εἶπες πὼς οἱ ἐφευρέτες τῶν κακῶν δὲν θέλουν νὰ ἀντιλαμβάνονται οἱ γονεῖς τί συμβαίνει μὲ τὶς ἀναπηρίες τῆς ψυχῆς; Γιὰ νὰ μὴν μποροῦν οἱ ἄνθρωποι νὰ ζήσουν στὸν πραγματικὸ κόσμο; Νὰ ἀρνιοῦνται νὰ ζήσουν φυσιολογικά, ἐπειδὴ ὡς ἄνθρωποι… “βασανίζονται”; Μὰ τότε καὶ τὸ σχολεῖο, μᾶς δίνει γνώσεις ποὺ κρύβουν τὴν ἄγνοιά μας πάνω στὴν ἀνθρώπινη φύση μας! Τελικὰ οἱ ἄνθρωποι “χωρὶς Θεό”, στηρίζουν τὴν ἐξουσία τους στὴν ἀνικανότητα ποὺ προκαλοῦν στοὺς ἄλλους…».
Ἡ Ἐριέττα ἦταν ἁπλὸς ἄνθρωπος. Ὅσο ἡ ψυχή της ζοῦσε τὴν “ἀνάστασή της”, ὁ πόνος γιὰ τὶς ἐσωτερικὲς ἀναπηρίες ποὺ μάστιζαν τὰ ἀδέρφια της, γινόταν ὀξύτερος. Τώρα ποὺ ἔμαθε ὅσα μοῦ μετέφερε ἡ κυρία Θεανώ, καταλάβαινε πὼς ἡ “σπουδὴ” τοῦ διαβόλου εἶναι ἡ ἀχρήστευση τοῦ ἀνθρώπου!
»Διονυσία, ἡ χρονιὰ τελειώνει καὶ τὸ ἐπίπεδο τῆς ἀδερφῆς μου εἶναι πολὺ χαμηλό! Θὰ καταφέρει νὰ φτάσει κι ἐκείνη στὸ γυμνάσιο;». Μὲ κοίταζε, προσπαθώντας νὰ καταλάβει. «Νομίζω πὼς μὲ τὰ τραγούδια ποὺ ἐκφαυλίζουν τὰ μικρὰ παιδιά, ἡ Λεμονιὰ “προσαρμόζει” τὸν χαρακτῆρα της!». Ἡ ἀνησυχία της “χτύπησε” καὶ τὴν δική μου καρδιά. «Μήπως αὐτὸ εἶναι ἡ “καινοτομία” ποὺ κάνει τοὺς φιλελεύθερους νὰ καμαρώνουν; Τότε τὸν ἐκφαυλισμὸ ἡ ἀδερφή μου τὸν περνάει γιὰ… “γνώσεις”, στὶς ὁποῖες δέχεται εὐχαρίστως νὰ… “ἐξειδικευτεῖ”, ἐπειδὴ ὅταν “ἀπελευθερώνεται” ἀπὸ τὸ βάρος τῆς ΜΑΘΗΣΗΣ “ἀνακουφίζεται” ψυχολογικά! Καὶ βλέποντάς την τὸ μωρό, θεωρεῖ ὅτι οἱ ἐπιλογές του ἔχουν στενέψει, καὶ περιορίζονται σὲ μία! Πέρασε δηλαδὴ κι αὐτὸ σὲ ἕνα “ἐλάχιστο λήψης ἀποφάσεων”!».
«Καλὰ τὸ εἶπες! Ὁ τρόπος ποὺ ἐννοοῦν τὶς γνώσεις οἱ ἄνθρωποι “χωρὶς Θεό”, ΔΕΝ ΣΥΝΑΝΤΙΕΤΑΙ ΠΟΥΘΕΝΑ μὲ τὸν τρόπο ποὺ τὶς καταλαβαίνουμε ἐμεῖς, ποὺ ζοῦμε κατὰ συνείδηση! Ἐξ ἄλλου, οἱ ἀληθινὲς γνώσεις σπέρνουν ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ τὴν “γνώση” τοῦ Ἀληθινοῦ Θεοῦ, τοῦ Πατέρα τῶν ἀνθρώπων! Περίμενε…», εἶπα καὶ ἔβγαλα τὸ χαρτί μου. Εὐτυχῶς ποὺ σημείωσα, ἐπειδὴ ἡ κυρία Θεανώ μοῦ ἔδωσε “πολύτιμες” πληροφορίες. «Ὁ κόσμος τῆς καθημερινῆς ζωῆς ΔΕΝ ἐκλαμβάνεται ἁπλῶς αὐτονόητα ὡς πραγματικότητα. Εἶναι ἕνας κόσμος ποὺ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙΤΑΙ ΑΠΟ ΣΚΕΨΕΙΣ ΚΑΙ ΠΡΑΞΕΙΣ, καὶ ΣΥΝΤΗΡΕΙΤΑΙ ΩΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ἀπὸ αὐτές. Γνωρίζουμε πὼς ὑπάρχει μία ΔΙΑΡΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΙΑ ἀνάμεσα στὰ δικά μας ΝΟΗΜΑΤΑ καὶ σὲ αὐτὰ τῶν ἄλλων μέσα σὲ αὐτὸν τὸν κόσμο, δηλαδὴ ΜΟΙΡΑΖΟΜΑΣΤΕ ΕΝΑΝ ΚΟΙΝΟ ΝΟΥ σχετικὰ μὲ τὴν πραγματικότητα αὐτοῦ τοῦ κόσμου. Ἡ ΦΥΣΙΚΗ ΣΤΑΣΗ εἶναι ἡ στάση ΕΠΙΓΝΩΣΗΣ ΤΗΣ ΔΙΑΣΥΝΔΕΣΗΣ ΜΕ ΤΟΝ ΚΟΙΝΟ ΝΟΥ, ἀκριβῶς ἐπειδὴ ἀναφέρεται σὲ ἕναν κόσμο ποὺ εἶναι ΚΟΙΝΟΣ ΣΕ ΠΟΛΛΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ. Η ΓΝΩΣΗ ποὺ ἀντιστοιχεῖ στὸν ΚΟΙΝΟ ΝΟΥ, εἶναι ἡ γνώση ποὺ μοιραζόμαστε μὲ ἄλλους στὶς φυσιολογικὲς ῥουτίνες τῆς καθημερινῆς ζωῆς. ΣΤΟΝ ΚΟΙΝΟ ΝΟΥ, ἀποτυπώνεται ἠ “πραγματικότητα” ποὺ “κατασκευάστηκε” ἀπὸ τὰ μέλη του».
«Δηλαδὴ Διονυσία, ἡ Λεμονιὰ ἔχει ἐπίγνωση τῆς “διασύνδεσης” μὲ αὐτὸν τον… ΚΟΙΝΟ ΝΟΥ; Καὶ μοιράζεται μία “ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ” μὲ ἅλλα παιδάκια καὶ μεγάλους, ποὺ ἐπίσης ἀποκτοῦν τὶς “γνώσεις” ἐκφαυλισμοῦ, ποὺ τροφοδοτοῦν κάποιοι; Μὰ ὅλο αὐτὸ γίνεται μέσα ἀπὸ τὸ ἐμπόριο! Η “γνώση” ποὺ ἀντιστοιχεῖ στὸν ΚΟΙΝΟ ΝΟΥ, εἶναι ἡ ΑΜΟΡΦΩΣΙΑ νὰ μὴν ἔχουν οἱ ἄνθρωποι δύναμη ἀντίσταστης στὸ κακό! Εἶπες πρὶν πὼς ἡ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟΤΗΤΑ αὐτῆς τῆς “κατασκευασμένης πραγματικότητας” βρίσκεται ΠΑΝΩ ΚΑΙ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΑ ΑΤΟΜΑ· ἄρα τὴν ἀντιμετωπίζει καὶ ἡ ἀδερφή μου ὡς ἐξωτερικὸ καὶ ΕΞΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΟ ΓΕΓΟΝΟΣ!».
Ταραγμένη ἀπὸ τὴν ἀναστάτωση τῆς Έριέττας, ἔψαξα στὸ χαρτί μου γιὰ κάτι συγκεκριμένο, καὶ ἄρχισα νὰ διαβάζω: «Ὅταν οἱ “θεσμοὶ” μεταβιβάζονται στὴν ἑπόμενη γενιά, ἡ ἀντικειμενικότητά τους πυκνώνει, “σκληραίνει”. Τώρα μέσα στὴν ὕπαρξη τοῦ ἀνθρώπου ὁ “κόσμος” γίνεται ΑΚΛΟΝΗΤΟΣ, γίνεται ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ μὲ ὅλο καὶ ΠΙΟ ΣΥΜΠΑΓΗ ΤΡΟΠΟ. Τὰ παιδιὰ μαθαίνουν ὅτι “ἔτσι εἶναι ὁ κόσμος”! Δὲν εἶχαν συμμετοχὴ στὴν διαμόρφωσή του καὶ δὲν τοὺς εἶναι διαφανής· ἄρα ἔρχονται ἀντιμέτωπα μὲ αὐτὸν τὸν κόσμο ὡς ΔΕΔΟΜΕΝΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ποὺ εἶναι ἀδιαφανής, μὲ τρόπο ἀνάλογο πρὸς τὴν ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΦΥΣΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ. Μόνο μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο μποροῦν νὰ μεταβιβαστοῦν στὴν νέα γενιὰ οἱ “θεσμοί”, ποὺ φαίνονται ὡς ΑΝΑΛΛΟΙΩΤΟΙ καὶ ΑΥΤΑΠΟΔΕΙΚΤΟΙ! Ἔρχονται ἀντιμέτωποι μὲ τὸ ἄτομο ὡς ΑΝΑΜΦΙΣΒΗΤΗΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ εἶτε τοῦ ἀρέσει, εἶτε ὄχι. Ἀσκοῦν ΠΕΙΘΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ πάνω του μέσῳ τῆς καθαρῆς ἰσχύος τῆς “πραγματικῆς τους” κατάστασης, ὅσο καὶ μέσῳ τῶν μηχανισμῶν ἐλέγχου. Μπορεῖ τὸ ἄτομο νὰ βιώνει μεγάλους τομεῖς τοῦ κοινωνικοῦ κόσμου, ΩΣ ΑΚΑΤΑΝΟΗΤΟΥΣ καὶ ΚΑΤΑΠΙΕΣΤΙΚΟΥΣ, στὴν ΑΔΙΑΦΑΝΕΙΑ ΤΟΥΣ. Ἐφόσον οἱ “θεσμοὶ” ὑπάρχουν ΩΣ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, τὸ ἄτομο δὲν μπορεῖ νὰ τοὺς κατανοήσει μέσῳ ΕΝΔΟΣΚΟΠΗΣΗΣ. Πρέπει λοιπὸν νὰ “βγεῖ ἔξω” καὶ νὰ μάθει γιὰ αὐτούς, ὅπως ἀκριβῶς πρέπει νὰ κάνει γιὰ τὴν φύση…».
«Διονυσία, ἡ θεωρία ἀναφέρεται σὲ ἀνθρώπους ποὺ ΔΕΝ ΖΟΥΝ, παρόλο ποὺ δὲν ἔχουν πεθάνει! Εἶδες μὲ τί ἀκρίβεια περιγράφει τὸ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΚΕΝΟ; Ἡ αἵρεση ὅμως τὸ θεωρεῖ κάτι “ΦΥΣΙΚΟ”, γιὰ νὰ πεθαίνουν οἱ ψυχὲς πρὶν προλάβουν νὰ ζήσουν! Τὸ πόσο ἐπώδυνο εἶναι νὰ εἶσαι “ἄδειος”, τὸ ἔζησα ἀπὸ πρῶτο χέρι! Μόλις ἀρνήθηκα τὸ ψέμα καὶ σταμάτησα νὰ παρερμηνεὺω τὰ πράγματα, ἡ προσευχὴ ἔτρεφε τὴν συνείδησή μου! Καὶ ἐπειδὴ ὅλα ἀποκτοῦσαν νόημα, ὁ πόνος τοῦ κενοῦ ξεχνιόταν! Τώρα ξέρω ὅτι Η ΠΙΣΤΗ ΔΙΝΕΙ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΣΕ ΟΛΑ! Εἶναι ἀφύσικο νὰ μὴν ἔχει νόημα ἡ ζωή μας! Νὰ τὸ ξέρεις, οἱ αἱρετικοὶ ζοῦν ἀφύσικα! Μόνο τὸ ζῶο δὲν μπορεῖ νὰ κάνει ἐνδοσκόπηση!».
«Τὸ θέμα εἶναι πὼς τὸ ἐμπόριο εἶναι ὑπεύθυνο γιὰ αὐτὸ τὸ τέρας, τὸν ΚΟΙΝΟΥ ΝΟΥ, ἤ ἄλλιῶς τὴν ΚΟΙΝΗ ΓΝΩΜΗ! Ἡ διενθὴς ἀγορὰ κατευθύνει τοὺς ἀνθρώπους σύμφωνα μὲ τὶς ἀσεβεῖς θεωρίες καὶ τοὺς ὑπηρέτες της, τοὺς ἀσεβεῖς “εἰδικούς”. Οἱ πρόγονοι τῆς θεωρίας τῆς κοινωνικῆς “κατασκευῆς” τῆς πραγματικότητας, εἶναι ὁ Μάρξ καὶ ὁ Νίτσε, βασικῶν συνεργατῶν τῆς ἀβύσσου! Δίδαξαν πὼς ὁ ἄνθρωπος “δημιουργεῖ” τὸν ἑαυτό του ὅσο τὸν ἐκφράζει διαρκῶς μὲ τὴν ἐξωτερικὴ δραστηριότητα, ἀλλὰ εἶναι σαφὲς πὼς ἀφοῦ τὰ πάντα προέρχονται ἀπὸ ἔξω ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο, καὶ εἶναι μόνο ὑλικά, οἱ θεωρίες τους εἶναι “καθαρόαιμες” εἰδωλολατρικές! Ἔλεγαν πὼς ἡ αὐτο-δημιουργία τοῦ ἀνθρώπου εἶναι πάντοτε, καὶ ἀναγκαστικὰ ἕνα κοινωνικὸ ἐγχείρημα, ὥστε μέσα ἀπὸ τὴν ΚΟΙΝΗ ΓΝΩΜΗ οἱ ἄνθρωποι νὰ “προσαρμόζουν” τὸν χαρακτῆρα τους στὴν ὁμοιομορφία τῆς μάζας, καὶ ἀντικαθιστώντας τὸν ἐσωτερικὸ παραδεισό τους μὲ τὴν κόλαση, νὰ χειραγωγοῦνται καὶ νὰ λογοκρίνονται ἀπὸ τοὺς ἐξουσιαστὲς… Εἶναι ἀσύλληπτο ποὺ πολλοὶ καταπατᾶνε τὴν συνείδησή τους κατ’ ἔντολὴν τῆς ΚΟΙΝΗΣ ΓΝΩΜΗΣ! Ἡ μίμηση τῶν πράξεων τῶν ἄλλων σημαίνει καὶ μίμηση τῶν κινήτρων τους, τὰ ὁποῖα ἀντανακλοῦν τὸ ἦθος τους, καὶ ἀλίμονο, Ἐριέττα, ἄν ἡ συνειδησή μας δὲν εἶναι σὲ ἑτοιμότητα!».
«Αὐτὸ ποὺ εἶπες κάνει τὴν καρδιά μου νὰ πονάει! Κατὰ κάποιον τρόπο, ἡ ζωή μας μέσα στὸ σπίτι ἦταν “ἀπάνθρωπη”, ἐπειδὴ ζούσαμε τοὺς “θεσμοὺς” σὰν ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, καὶ ἔπρεπε ὅλοι νὰ “βγοῦμε ἔξω” καὶ νὰ μάθουμε γιὰ αὐτοὺς… Διονυσία, μέχρι καὶ ἡ ψυχὴ τοῦ μωροῦ εἶναι “ναρκωμένη”! Μακάρι νὰ ἔβρισκε καὶ ἡ μαμά μου τὸ ἀληθινὸ νόημα, ὅπως ἐγώ! Δὲν ξέρω μὲ ποιὸ τρόπο νὰ τοὺς μιλήσω γιὰ αὐτὰ ποὺ ζῶ, ὅταν ἀνυψώνεται ἡ καρδιά μου στὴν χαρὰ τοῦ Χριστοῦ! Δὲν ξέρω νὰ τοὺς περιγράψω τὸ νὰ ζεῖς “δίπλα” στὰ γεγονότα τῆς ζωῆς τοῦ Κυρίου, στὴν θεία Λειτουργία! Γι’ αὐτὸ ζητάω ἀπὸ τὸν Χριστὸ νὰ τοὺς φωτίσει, γιὰ νὰ διακρίνουν τὴν ΑΛΗΘΙΝΗ ΖΩΗ! Τότε θὰ προσεύχονται γιὰ νὰ “ἀναστηθεῖ” ἡ ψυχή τους, καὶ τὸ σπίτι μας θὰ γίνει παράδεισος!».
«Ὅσοι πλανήθηκαν καὶ διέδιδαν ὅτι “ὁ Θεὸς πέθανε”, καταδίκασαν στὴν δυστυχία ἑκατομμύρια ἀνθρώπους! Ἡ Ἱστορία μιλάει σὲ ὅλους μας, γιὰ τὸν τρόπο ποὺ ἔγιναν τὰ πράγματα. Ὁ Θεὸς πέθανε, ἀλλὰ πάνω στὸν σταυρό! Μὲ τὸν θάνατό Του, ὁ Θεάνθρωπος κατάφερε στὸν ἐχθρό Του τὸ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΠΛΗΓΜΑ! Οἱ ψευδεῖς “μεταφράσεις” τῶν ἀσεβῶν, δὲν τολμοῦσαν νὰ ποῦν ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ, ἀλλὰ τὸ θέμα εἶχε καὶ συνέχεια! Νόμιζαν οἱ θεοκτόνοι πὼς ἔχοντας τὸν Κύριο μέσα στὸ μνημεῖο, ὅτι Τὸν νίκησαν. Ὅμως, μὲ τὸν μετανοημένο ληστὴ ὁ κλεισμένος Παράδεισος εἶχε ἤδη ἀνοίξει γιὰ τὸ Πλάσμα τοῦ Θεοῦ! Πρὸς μεγάλη ἔκπληξη τῶν δυσσεβῶν, μετὰ ἀπὸ τρεῖς ἡμέρες τὸ μνημεῖο τοῦ Κυρίου ΗΤΑΝ ΑΔΕΙΟ, ἐπειδὴ ὁ Ἴδιος ΑΝΑΣΤΗΘΗΚΕ! Τὸ ὅτι ὁ Θεὸς πέθανε τότε, εἶναι ἕνα μήνυμα ποὺ πρέπει νὰ μεταφέρουμε σὲ κάθε γωνιὰ τῆς γῆς, ἐπειδὴ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ὅτι ἄν ἀνοίξουμε τὴν καρδιά μας στὸν Χριστό, θὰ μᾶς ἀναστήσει, γιὰ νὰ ζήσουμε μαζί Του!».
Εἶπεν αὐτῇ ὁ Ἰησοῦς· Ἐγὼ εἰμι ἡ Ἀνάστασις καὶ ἡ ζωή.
Ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, κἄν ἀποθάνῃ ζήσεται· καὶ πᾶς ὁ ζῶν καὶ πιστεύων εἰς Ἐμέ, οὐ μὴ ἀποθάνῃ εἰς τὸν αἱῶνα. Πιστεύεις τοῦτο;
Λέγει αὐτῷ· Ναί, Κύριε, ἐγὼ πεπίστευκα ὅτι Σὺ εἶ ὁ Χριστὸς ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ ὁ εἰς τὸν κόσμον ἐρχόμενος.
Τῆς εἶπε ὁ Ἰησοῦς·”Ἐγὼ εἶμαι ἡ Ἀνάσταση καὶ ἡ ζωή. Ἐκεῖνος ποὺ θὰ πιστεύει σὲ Ἐμένα, καὶ ἄν πεθάνει σωματικῶς, θὰ ζήσει πνευματικῶς στὴν μακαρία ζωή, θὰ λάβει δε ἀναστημένο, ἄφθαρτο καὶ αἰώνιο τὸ σῶμα του. Καὶ καθένας ποὺ ζεῖ στὴν παροῦσα ζωὴ καὶ πιστεύει σὲ Ἐμένα, δὲν θὰ πεθάνει ποτέ, ἀλλὰ θὰ ζεῖ πνευματικῶς στὸν αἰῶνα, ὁ δὲ σωματικὸς θάνατός του θὰ εἶναι ἡ γέφυρα, ποὺ θὰ τὸν μεταφέρει στὴν αἰωνιότητα. Τὸ πιστεύεις αὐτό”; Τοῦ εἶπε ἡ Μάρθα· “ναὶ Κύριε, ἐγὼ ἔχω πιστέψει ὅτι Ἐσὺ εἶσαι ὁ Χριστός, ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος σύμφωνα μὲ τὶς προφητεῖες θὰ ἐρχόταν στὸν κόσμο γιὰ νὰ τὸν σώσει. Γι’ αὐτὸ πιστεύω ὅλα ὅσα λές”. (Ἰωαν. 11, 25-27)
Τὸ ῥωμαίικο φιλότιμο εἶναι ἡ ἐπουράνια “ἀγαπητικὴ τιμὴ” ποὺ τρέφει
τὴν εὐλαβὴ ψυχή, καὶ ΦΩΤΙΖΕΙ ΤΗΝ ΘΕΛΗΣΗ ΤΗΣ!
Τὸ βιβλίο μου εἶναι ἕτοιμο νὰ φτάσει
στὴν ἠλεκτρονικὴ διεύθυνσή σου!
Διαβάζοντάς το, ξεκινᾶς ἕνα ταξίδι ἀπὸ δρόμο ποὺ εἶχε κλείσει ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια στὸν τόπο μας!
Θυμήσου τὰ λόγια μου…
