Ἐκ πρώτης ὄψεως, λέμε ὅτι δὲν ξέρουμε πώς εἶναι ὁ Θεός. Ἀλλὰ κι ἐμεῖς πνευματικὰ εἴμαστε βρέφη, ἄρα ἐκ τῶν πραγμάτων ἡ ὅρασή μας εἶναι θολή, καὶ δὲν ἔχει τὴν ἱκανότητα νὰ ἑστιάσει στὸ Πρόσωπο τοῦ Θεοῦ, ποὺ μᾶς κρατάει στὴν ἀγκαλιά Του καὶ μᾶς φροντίζει! Τὸ βλέμμα μας σταματάει νὰ “διαχέεται” ὅταν ἀγωνιζόμαστε νὰ μεγαλώσουμε ἐσωτερικά, καὶ προσπαθοῦμε νὰ ἐπικεντρωνόμαστε στὸ τὶ μᾶς κάνει νὰ νιώθουμε ἈΝΥΠΟΚΡΙΤΑ ἈΣΦΑΛΕΙΣ. Ὅσο περισσότερο κοντὰ νιώθει ἡ ψυχή τὴν γνώριμη πνευματικὴ μυρωδιά τοῦ Πατέρα, τόσο ἐνθαρρύνεται, κινητοποιεῖται καὶ ἀναπτύσσεται, ὥστε ἡ “ὅραση” νὰ συλλαμβάνει τὶς προσφορές Του στὴν ζωή της, ποὺ δὲν μετριοῦνται!
Ἄν τὰ μάτια τοῦ παιδιοῦ ἦταν στραμμένα πάνω στὸν Πατέρα του, καὶ μεγαλώνοντας “πρόσεχε” τὶς πολλὲς καταστάσεις ποὺ ζοῦσε δίπλα Του, καὶ “συζητοῦσε” μαζί Του, τώρα θὰ διαθέτει τὸ βασικὸ στοιχεῖο τοῦ παιδιοῦ: ὅ,τι καὶ νὰ τὸ ρωτήσεις γιὰ τὸν Πατέρα του, ξέρει νὰ σοῦ πεῖ πώς περιμένει νὰ τοῦ σταθεῖ Ἐκεῖνος, στὴν κάθε περίπτωση! Μὲ βάση τὴν ΣΥΓΓΕΝΕΙΑ, ἔχοντας μεγαλώσει τὸ παιδί ἀπὸ βρέφος στὴν “ἀγκαλιά” τοῦ Θεοῦ, καὶ ὡριμάζοντας ἀπὸ τὶς εὐεργεσίες τῆς Πρόνοιάς Του, ποὺ τὸ ἔσωσαν πολλὲς φορές τὴν τελευταία στιγμή, ἔχει αἴσθηση τῆς Προστασίας ποὺ θὰ τοῦ προσφέρει ὁ Πατέρας στὴν κάθε δυσκολία, ἐπειδὴ “ξέρει” ὅτι ἔτσι ταιριάζει σὲ Αὐτόν! Ἄν συνεχίζει νὰ “μιλάει” μαζί Του, σταδιακὰ μαθαίνει νὰ μιμεῖται τὰ βήματά Του, καὶ νὰ “ἀνδρώνεται” πνευματικά!
Στὴν οὐσία, ἡ “γνώση” ποὺ περισυνέλεγε ἡ ψυχή ἀπὸ ὅταν ἦταν βρέφος μέχρι ποὺ μεγάλωσε, ἦταν τὸ αἴσθημα τῆς ἀξιοπρέπειας! Μόνο ὁ Γονιὸς εἶναι σὲ θέση νὰ διδάξει τὸ παιδί Του ὄτι τοῦ “πρέπει ἠ ἀξία”! Κανένας ἄλλος δὲν τὸ ἀγαπάει καὶ δὲν τὸ συμπονᾶ, ὅσο ἘΚΕΙΝΟΣ ΠΟΥ ΤΟ ἜΠΛΑΣΕ ΜΕ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ! Αφοῦ λοιπὸν ὁ Πατέρας ἐνστάλαξε στὴν ψυχὴ τὴν “ἐπιταγὴ” γιὰ ζωὴ ἀξίας, ἡ ψυχὴ πορεύεται φορτωμένη τὸν σταυρό. Ὄσο μεγάλη κι ἄν εἶναι ἡ θλίψη ποὺ θὰ ἐπιτρέψει ὁ Πατέρας γιὰ τὴν ψυχή, ἐκείνη γνωρίζει ὅτι ἡ ἐγγύηση εἶναι ἡ σχέση μαζί Του! Εἶναι ἀδιανόητη ἡ ζωὴ χωρὶς τὸν Θεό, ἐπειδὴ ἈΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ἈΣΦΑΛΕΙΑ, ἡ ὁποία συνοδοιπορεῖ μὲ τὴν ἈΞΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ!
Πῶς ξέφυγαν τόσο τὰ πράγματα;
Μερικὲς φορές, ἀντὶ γιὰ παράλυτοι στὴν ψυχὴ —ἀπὸ τὴν ἁμαρτία ποὺ ἀχρηστεύει τὸν ἄνθρωπο— μπορεῖ νὰ παραμείναμε μωρὰ στὰ πνευματικά, ἐπειδὴ ἡ νωθρὴ καρδιά μας ἦταν “παγωμένη” καὶ ἀδιαφόρησε νὰ κάνει ἐσωτερικὴ πορεία. Ἀντὶ δηλαδὴ νὰ ἔχουμε “δυναμώσει”, ὅπως ἀναμένεται ἀπὸ τὴν ἀνταλλαγή τοῦ χρόνου, μὲ τὴν ὡριμότητα καὶ νὰ εἴμαστε “μάχιμοι”, ἐμεῖς νὰ ἔχουμε “πετάξει” τὰ χρόνια τῆς ζωῆς μας, καὶ νὰ ἔχουμε παρόμοιο ἀποτέλεσμα μὲ τὴν “παράλυση”· δηλαδὴ νὰ μὴν μποροῦμε νὰ σταθοῦμε “ὄρθιοι” στὰ πόδια μας, χωρὶς ὅμως νὰ συνειδητοποιοῦμε ὅτι ζοῦμε μὲ ἀναπηρίες… Τί εἶναι ὅμως ἡ ψυχικὴ ἀναπηρία; Θεραπεύεται; Κληρονομεῖται; Σωματικὰ ἀνάπηρος εἶναι κάποιος ποὺ ζεῖ καθηλωμένος, καὶ ἔχει παραιτηθεῖ ἀπὸ δραστηριότητες ποὺ γιὰ τοὺς ἄλλους θεωροῦνται ὡς ἁπλὴ καθημερινότητα. Δὲν εἶναι σὲ θέση νὰ παράγει, γι’ αὐτὸ δὲν θὰ ὀργανώσει μὲ κάποιο τρόπο τὸ πρόγραμμά του. Δὲν εἶναι ἀπαραίτητα ἀπομονωμένος, ἀλλὰ οὔτε καὶ μπορεῖ “πιάσει” τὸν παλμὸ τῆς ζωῆς ἔξω, ἤ νὰ λάβει μέρος σὲ ὅλες τὶς χαρὲς τῆς καθημερινότητας, λόγω τῆς δυσκολίας στὴν κίνησή του.
Ὅταν κάποιος ἀφήνει ἀνενεργοὺς τοὺς σπόρους τῶν ἱκανοτήτων του καὶ ζεῖ “προσποιούμενος” τὸν ἀναπηρο ἐνῶ δὲν εἶναι, λέγεται πνευματικὸς ΛΙΠΟΤΑΚΤΗΣ! Λείπει δηλαδή ἀπὸ ἐκεῖ ποὺ ἔπρεπε νὰ ἦταν “ταγμένος”, καὶ εἶναι “ἀδικαιολογήτως ἀπών”! Ἡ ὀκνηρία τῆς ψυχῆς, ἡ ἐσωτερικὴ ἀπορρύθμιση, ἡ ἔλλειψη πνευματικῆς κίνησης, ἡ παρακμή, ΕΙΝΑΙ ἘΠΙΛΟΓΕΣ ΤΟΥ ἈΝΘΡΩΠΟΥ! Ἡ ἠθικὴ ἀναπηρία προκύπτει ἀπὸ τὴν “συγκατοίκηση” μὲ τὴν ΝΟΜΙΜΟΦΑΝΕΙΑ, δηλαδή τὴν παράβαση τοῦ νόμου, μὲ τρόπο ποὺ νὰ μὴν εἶναι τυπικὰ κολάσιμη… Γιὰ παράδειγμα, τὸ “θὰ σοῦ δώσω ὅσα μοῦ δίνεις” θεωρεῖται “δίκαιη” ἀγάπη μεταξὺ τοῦ ζευγαριοῦ, στὸ ὁποῖο ὁ ἕνας εἶναι ἈΝΗΜΠΟΡΟΣ νὰ “τάξει” τὴν καρδιά του στὸν ἄλλο, ἄν δὲν ἐξασφαλίσει κάποιο ἈΝΤΑΛΛΑΓΜΑ. Στὴν οὐσία, ἡ ἀγάπη “πουλιέται” μεταξύ τους, ἀλλὰ κανεὶς δὲν τὸ θεωρεῖ αὐτὸ εὐτελές, δηλαδή “ἀξιόποινο”… Ἄλλο παράδειγμα, ἔχοντας “ξεμείνει” οἱ γονεῖς ἀπὸ ἀγάπη, μεταβιβάζουν στὰ παιδιά τους ἘΞΟΥΣΙΑ, ἐπειδὴ αὐτὴ “καλλιεργοῦν”, καὶ τὴν ἔχουν σὲ ἀφθονία! Οὔτε αὐτὸ ἐκλαμβάνεται ὡς καταδικαστέο, παρόλο ποὺ ἔτσι ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ὙΠΟΧΡΕΩΝΟΝΤΑΙ ΠΙΑ ἈΠΟ ΤΟΥΣ ΚΗΔΕΜΟΝΕΣ ΤΟΥΣ, ΣΕ “ΛΙΠΟΤΑΞΙΑ”…
Δυστυχῶς, οἱ ἠθικὲς ἀναπηρίες ἔχουν σοβαρὲς παρενέργειες στὴν ἱκανότητα τῆς λογικῆς τοῦ ἀνθρώπου, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ δημιουργεῖται ἀκομα καὶ παράλυση τῆς ἔλλογης σκέψης! Ἡ λογικὴ εἶναι ἡ δύναμη νὰ ξεχωρίζει ὁ ἄνθρωπος τὸ καλὸ ἀπὸ τὸ κακό. Ἄν ὅμως αὐτὸς δὲν θέλει νὰ τὰ διακρίνει, ἀλλὰ ἐπιμένει νὰ τὰ “ἀνακατεύει”, ἀναπόφευκτα δὲν μπορεῖ νὰ… παραμείνει λογικός! Ἡ ΠΑΡΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ φαίνεται καὶ στοὺς μεγάλους, ἀλλὰ στὰ σημερινὰ παιδιά κάνει θραύση… Τόσο, ποὺ κατέληξε νὰ…θεωρεῖται πιὰ συνηθισμένο φαινόμενο, καὶ νὰ μὴν “τιμωρεῖται”, ἐπίσης!
Τὰ περισσότερα ἀπὸ τὰ παιδιὰ ποὺ κινοῦνται δίπλα μας εἶναι ἀνίκανα νὰ συγκεντρωθοῦν σὲ κάτι! Ἡ διάσπαση τῆς προσοχῆς, ἡ ἔλλειψη τῆς ὐπομονῆς, ἡ παρορμητικότητα, ἡ ὑπερκινητικότητα, εἶναι “περίεργες ἀσθένειες”, προίκα τοῦ “περίεργου” τρόπου ποὺ μεγαλώνουν, καὶ ποὺ δηλώνουν —γιὰ ὄνομα τοῦ Θεοῦ— ἈΠΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΣΚΕΨΗΣ!
Μὰ, Ἡ ΣΚΕΨΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΥΡΙΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΟ ΤΟΥ ἈΝΘΡΩΠΟΥ! Γι’ αὐτὸ βρίσκεται κατάκοιτη ἠ γλυκύτατη Ἐλλάδα μας; Ἐπειδὴ οἱ σημερινοὶ Ἕλληνες χάνουμε τὸ ἀντιπροσωπευτικὸ γνώρισμα τοῦ Γένους μας, ΤΗΝ ἈΝΘΡΩΠΙΑ; Μήπως γίναμε τέρατα ἀπὸ τὶς “παραλυσίες”, καὶ διαταράσσεται ἡ ἰσορροπία τῶν παιδιῶν; Μήπως τοὺς “ἐπιτρέπουμε” τὴν κακία, ἐπειδὴ ἔχουμε “ταχτεῖ” στὸν πολυκερματισμό, καὶ θέλουμε νὰ γεμίζουμε τὸ σπίτι μας ἀποκλειστικὰ μὲ “κατανάλωση” και “διασκέδαση”; Μήπως τὰ “καλωσορίζουμε” σὲ μία δαιδαλώδη, ἀδιέξοδη ζωὴ ἀναξιοπρέπειας, ἐπειδὴ τὰ πουλήσαμε γιὰ σκλάβους; Τὶ ἄλλο θὰ πουλήσουμε μετά, ὄταν μᾶς τελειώσουν τὰ ἈΡΓΥΡΙΑ;
Χριστέ μου, βοήθησέ μας!
Ὁ ἄνθρωπος εἶναι φτιαγμένος γιὰ νὰ μάθει τὰ πάντα σχετικὰ μὲ τὸν ἈΗΤΤΗΤΟ ἘΞΟΠΛΙΣΜΟ ΤΟΥ! Ἡ θέση τῶν παιδιῶν εἶναι ἡ ΜΑΘΗΣΗ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ ΤΟΥΣ! Κάθε ψυχούλα εἶναι ἕνα ἄδειο “κατώγι” ποὺ προορίζεται νὰ γεμίσει μὲ πολύτιμο ὑλικό! Τὸ παιδὶ ἀναπαύεται ὅταν ἡ ζωὴ σκύβει νὰ τὸ διδάξει, γιατὶ νιώθει ὅτι στὸ βάθος τοῦ βίου ὑπάρχει ἕνας σκοπός, καὶ λαχταρᾶ νὰ ἀναπτυχθεῖ γιὰ νὰ τὸν ἀναζητήσει! Ὑπὸ τὶς παροῦσες συνθήκες, τὰ περισσότερα ἑλληνόπουλα, ἈΔΥΝΑΤΟΥΝ νὰ προσεγγίσουν τὴν μάθηση, ἐξ αἰτίας τῆς ὙΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗΣ(!) ἘΠΙΚΤΗΤΗΣ ἈΝΑΠΗΡΙΑΣ ΤΟΥΣ —κι αὐτὸ δὲν εἶναι σχῆμα λόγου… Δὲν ξέρουν νὰ γράψουν, δὲν ξέρουν νὰ διαβάσουν, καὶ γενικά ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΝ ΤΙΠΟΤΑ, ἐπειδὴ δὲν ἔχουν τὴν ὑπομονὴ νὰ μείνουν ἀκίνητα λίγα λεπτὰ, πάνω ἀπὸ τὸ βιβλίο! Τὰ σημερινὰ παιδιὰ εἶναι ἈΝΑΛΦΑΒΗΤΑ στὴν κυριολεξία, σὰν νὰ γεννήθηκαν τυλφὰ σὲ παλιότερες ἐποχές! Ἀγνοοῦν τὶς χριστιανικὲς ἀρετές, ἐνῶ “εἰδικεύονται” στὰ πάθη! Τὸ στόμα τους ἀναδίδει ἀναξιοπρέπεια! Εἶναι ἀλλόκοτο πράγμα νὰ μὴν ξέρουν νὰ παίξουν, γιατὶ τὰ “καλούδια” ποὺ τοὺς προσφέρουμε ἍΛΩΣΑΝ ΤΗΝ ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΤΟΥΣ! ΤΟΣΟ ἈΝΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΑ ΕΙΝΑΙ…
Ἡ βασικὴ θέση τῆς ἀποστασίας, εἶναι νὰ περιφρονεῖ τὶς συνέπειες. Ὁ ἀποστάτης αὐτοδιορίζεται σὲ μιὰ φανταστικὴ “περιοχή” τῆς ζωῆς, ὅπου ἀρνεῖται τοὺς κανόνες τῆς Δημιουργίας. Ὁ ἄνθρωπος πλάστηκε “ὑγιὴς”, ἀλλὰ στὴν ἐποχή μας κρύβεται πίσω ἀπὸ τὶς “γνώσεις” του, καὶ προσπαθεῖ νὰ “γλυτώσει” ἀπὸ τὴν “ὑγεία” του(!), εἴτε ἐπιτρέποντας στὴν ἁμαρτία νὰ τὸν “παραλύσει”, εἴτε ἐπειδὴ ἐξουσιοδοτεῖ τὴν μωρότητα τοῦ καναπέ νὰ τὸν “ἀπορροφήσει”, καὶ ζεῖ σὰν “άνευρος” σπόρος…Ἔχει μπερδέψει τὴν ξεκούραση μὲ τὴν ἀνάπαυση, ἀλλὰ τὸ ἕνα δὲν προϋποθέτει τὸ ἄλλο· τὸ ἀντίθετο…
Εἶναι ἐμφανὲς ὅτι ὅσο περισσότερα μαθαίνει κάθε ἑπόμενη γενεὰ γιὰ τὴν οἰκονομικὴ ἐπιβίωσή της, τόσο λιγότερο εἶναι ἱκανὴ νὰ “συλλάβει” τὴν πνευματικὴ ἐπιβίωσή της… Ἕνα μωρὸ τὰ περιμένει ὅλα ἔτοιμα, δὲν ἀναλαμβάνει εὐθύνες, καὶ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ὙΠΕΡΑΣΠΙΣΤΕΙ ΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟΥ, ἐπειδὴ αὐτὸ εἶναι πάνω ἀπὸ τὶς δυνάμεις του. Ὅμως ὁ ἐνήλικας δὲν ἔχει τὸ δικαίωμα νὰ ζεῖ οὔτε μὲ ψυχικὴ ἀνωριμότητα, οὔτε μὲ πνευματικὴ ἀδράνεια· δὲν έχει τὴν πολυτέλεια νὰ ὑπολειτουργεῖ, καθῶς κάτι τέτοιο ἰσοδυναμεῖ μὲ ΚΑΤΑΦΡΟΝΗΣΗ ΤΗΣ ἈΞΙΑΣ ΤΟΥ! Ὁ Χριστιανὸς εἶναι ἀπὸ τὴν φύση του δυνατός, δηλαδὴ πνευματικὰ ὑγιής, ἐπειδὴ ἔχει τὸν Θεὸ Βοηθό! Παραδοσιακά, τὸ δυνατὸ σημεῖο τῶν Ἑλλήνων ἦταν νὰ ξέρουν πώς νὰ μεγαλώσουν τὰ παιδιά τους. ΓΝΩΡΙΖΑΝ ΤΙΣ ἈΞΙΕΣ ΤΟΥΣ, τὶς ὁποῖες “μεταφύτευαν”, μαζὶ μὲ τοὺς νέους βλαστοὺς τοῦ Ἔθνους! Τὸ ἔχασαν ὅμως κι αὐτό, ὅταν ἄρχισαν νὰ ἀπομακρύνονται ἀπὸ τοὺς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας. Πρῶτα “ἄδειασε” τὸ μυαλὸ τῶν μεγάλων ἀπὸ τὰ λόγια ποὺ δίνουν ΖΩΗ στὴν ψυχή, καὶ μετὰ τῶν μικρῶν…
«Ἔγινες καλά, ἀλλὰ μὴν ἁμαρτάνεις, γιὰ νὰ μὴν σοῦ συμβεῖ τίποτα χειρότερο!»,
εἶπε ὁ Κύριος στὸν παράλυτο, ποὺ γιὰ τριάντα ὀχτώ χρόνια βρισκόταν σὲ στασιμότητα. Πόσο θὰ τὸ κρύβουμε, ὅτι τὸ σακάτεμα τῆς ψυχῆς μας εἶναι ἑκούσιο; Ὅτι γιὰ τὸν ξεπεσμό μας δὲν φταῖνε ἄλλοι ἀλλὰ οἱ “παραλυσίες” μας, δηλαδὴ ἡ “ἀτροφία” τοῦ πνεύματος καὶ ἡ χαλαρωση τῶν ἠθῶν; Ἄν λυπόμαστε ποὺ τὸ πνεῦμα μας μένει κατάκοιτο, καὶ θέλουμε ὁλόψυχα τὰ χρόνια ποὺ μᾶς περιμένουν νὰ εἶναι καλύτερα, ἤ ἔστω γιὰ ἀρχὴ, νὰ ἀφουγκραστοῦμε τί ἁρμόζει στὴν ἀξία μας, θὰ χρειαστεῖ νὰ ἔχουμε ἀνὰ πᾶσα στιγμὴ μπροστὰ μας τὴν φράση τοῦ Ἰησοῦ πρὸς τὸν παράλυτο! Βάση αὐτῆς, νὰ μεγαλώνουμε τὰ παιδιά μας.
Μὲ τὸν πνευματικὸ ἀγώνα ἡ καρδιὰ ἀρχίζει νὰ πάλλεται ἀπὸ ὑγεία! Ἡ ὅραση τῆς ψυχῆς ἀρχίσει νὰ ἑστιάζει στὰ “γκρεμίσματα” ποὺ ἜΧΟΥΝ ΚΑΤΑΠΛΑΚΩΣΕΙ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ, ἡ ὁποία χρειάζεται νὰ ἀπεγκλωβιστεὶ ἄμεσα γιὰ νὰ μὴν ἀφήσουν μόνιμη “παράλυση” οἱ “τραυματισμοί της”…
Μόνο ἕνας κουφὸς δὲν θὰ μπορέσει νὰ ἀκούσει τὸ κλάμμα τῆς ψυχῆς τοῦ παιδιοῦ ἀπὸ τὸν συνεχόμενο πόνο, ποὺ ΤΗΣ ΛΕΙΠΕΙ Η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΜΥΡΩΔΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΤΗΣ, ἡ τόσο γνώριμη ἀπὸ τὸ πρῶτο δευτερόλεπτο τῆς ὕπαρξης, ὅταν “ἀνάβλυσε” ὡς ἔμβρυο στὴν κοιλιὰ!
Ἔφυγε ὁ παράλυτος ποὺ ἔγινε καλά καὶ διαλάλησε σὲ ὅλους, ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι Αὐτὸς ποὺ τὸν ἔκανε ὑγιή!
Τὸ βιβλίο μου εἶναι ἕτοιμο νὰ φτάσει
στὴν ἠλεκτρονικὴ διεύθυνσή σου!
Διαβάζοντάς το, ξεκινᾶς ἕνα ταξίδι ἀπὸ δρόμο ποὺ εἶχε κλείσει ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια στὸν τόπο μας!
Θυμήσου τὰ λόγια μου…
