Ὁἅγιος Νεκτάριος μᾶς λέει, ὅτι ὁ Θεὸς συνέδεσε τὴν γνώση τῶν ἀνθρώπων γιὰ τὸν Ἴδιο, μὲ τὴν ἐπίγνωση τοῦ ἑαυτοῦ τους. Αὐτὸς ποὺ ἀγνοεῖ τὸν ἑαυτό του, οὔτε καὶ τὸν Θεὸ θὰ καταφέρει νὰ γνωρίσει*. Ἄρα μποροῦμε νὰ πάρουμε ἁπλὰ παραδείγματα ἀπὸ τὴν ζωή μας, νὰ τὰ μελετήσουμε, καὶ νὰ βγάλουμε συμπεράσματα γιὰ τὴν πνευματικὴ ὕπαρξή μας.
Ὅσο κι ἄν μεγαλώνουμε παραμένουμε τὰ παιδιὰ τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος δίνει καὶ σὲ ἐμᾶς παιδιά, ὥστε ὡς γονεῖς πιά, νὰ παρατηροῦμε τὴν θέση τοῦ “παιδιοῦ” ἀπὸ ἄλλη ὁπτικὴ γωνία, τὴν ὁποία δὲν πρέπει νὰ ξεχνᾶμε ποτέ! Ἄν συνειδητοποιήσουμε ὅτι βρισκόμαστε στὴν θέση τοῦ γονιοῦ ἀλλὰ τὴν ἴδια στιγμή καὶ στὴν θέση τοῦ παιδιοῦ, θὰ παραδεχτοῦμε ὅτι πολλὲς ἀπὸ τὶς ὑποχρεώσεις ποῦ ἔχουν τὰ παιδιά μας πρὸς ἐμᾶς, ἔχουμε κι ἐμεῖς πρὸς τὸν ουράνιο Πατέρα μας.
Τώρα ποὺ ἔχει περάσει ὁ καιρὸς τῆς αὐστηρότητας μέσα στὴν οἰκογένεια, τὸ παιδὶ δὲν δυσανασχετεῖ ἀπὸ τοὺς ἀπαραίτητους περιορισμοὺς ἀπὸ τὸν γονιό του, γιατὶ πολλὲς φορές ούτε καὶ ὁ γονιὸς εἶναι αὐστηρὸς μὲ τὸν ἑαυτό του. Ὁ λόγος ποὺ αἰσθάνεται τώρα τὸ παιδὶ ὅτι δὲν εἶναι ἐλεύθερο, εἶναι ἐπειδὴ φαντάζεται ὅτι θὰ ἔπρεπε νὰ ἔφτιαχνε μόνο του τοὺς κανόνες, μὲ βάση τὴν… ἐμπειρία ποὺ ἔχει τὸ ἴδιο, γιὰ τὴν ζωή! Εἶναι σαφές ὅτι δὲν ἔχει εἰκόνα τῶν ἀναγκῶν του, οἱ ὁποῖες ὅμως καλύπτονται, οὔτε διανοείται ὅτι ὁ γονιός θυσιάζει τὴν ζωή του, γιὰ νὰ τὸ ἀναστήσει!
“Παιδὶ εἶναι, τὶ περιμένεις;”· πρόκειται γιὰ μία φράση ποὺ μπορεῖ νὰ εἰπωθεῖ στὴν Ἑλλάδα, ἐννοώντας ἀπὸ τὰ μωρὰ ὥς καὶ τέκνα ποὺ ζοῦν ἀκόμα καὶ τὴν… τρίτη δεκατία τους! Γιατὶ ὑπάρχει ὅμως τόση προθυμία νὰ δικαιολογηθεῖ ἡ ἀνευθυνότητα τοῦ παιδιοῦ; Ἡ ἀγνωμοσύνη του; Ἡ χοντροπετσιά του; Ἡ ἀπαιτητικότητά του; Πῶς εἶναι δυνατόν νὰ θεωροῦμε ὡς κάτι συνηθισμένο, τὴν ἔλλειψη τοῦ σεβασμοῦ του; Κατὰ συνέπεια, πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ ἀποδεχόμαστε τὸν παραλογισμό ὡς συνηθισμένη πρακτική; Ἐνῶ ἀπὸ τὴν φύση τους οἱ νέοι εἶναι ἁγνοί, καὶ ἔχουν τὸ σθένος νὰ ποῦν τὰ πράγματα μὲ τὸ ὄνομά τους —ἐπειδὴ τοὺς ἔχει δοθεῖ ἡ ὁρμὴ τῆς ἡλικίας, στὸ καλό— πῶς γίνεται νὰ “ἐγκληματοῦν” κατὰ τοῦ ἑαυτοῦ τους, ἀλλὰ ἐμεῖς νὰ τοὺς τὴν “χαρίζουμε”; Δὲν ἔχουν πλέον τὰ παιδιά ἱκανότητες; Ἥ μήπως εἴμαστε ἐμεῖς ὑποκριτὲς, καὶ τοὺς ἀνοίγουμε τὸν δρόμο νὰ γίνουν σὰν ἐμᾶς;
Βλέπει ὁ γονιὸς τὰ λάθη του, μέσα ἀπὸ τὰ λάθη τοῦ παιδιοῦ του;
Ὅταν ὁ γονιὸς ἐκτιμᾶ τὸν ἑαυτό του, ΚΛΗΡΟΔΟΤΕΙ ΤΗΝ ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΣΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΟΥ! Ἐννοεῖται ὅτι ἡ τιμὴ εἶναι ἀνώτερη ἔννοια. Γιὰ νὰ διαφυλαχτεῖ ἀπαιτεῖται κοπιώδης ἀγώνας ποὺ ὁ γονιὸς διδάσκει στὸ παιδί του, προκειμένου νὰ γίνει σωματικὰ καὶ πνευματικά ῥωμαλέο. Εἶναι αὐστηρός ὁ γονιὸς ἀλλὰ ἐπιεικής· εἶναι σοβαρὸς ἀλλὰ δείχνει φροντίδα· τὸ παιδὶ ἐμπιστεύεται τὸν γονιό ὅταν τοῦ ἀρνεῖται κάτι αἰτιολογώντας το, καὶ ἐπειδὴ αὐτὸ ζυμώνεται μὲ τὴν εὐθύνη, εἶναι “στρατεύσιμο” στὴν ὀλιγάρκεια! Ἐν ὀλίγοις τὸ παιδὶ γοητεύεται ἀπὸ τὸν γονιὸ ποὺ ξέρει τὴν θέση του, καὶ ξέρει ποὺ πατάει!
Ὅταν ὅμως ὁ γονιὸς δὲν γνωρίζει τί τὸν τιμᾶ, “ἐξαγοράζει” τὴν συνείδηση τοῦ παιδιοῦ του, προμηθεύοντάς το “ὑποκατάστατα τιμῆς”… Τοῦ ἀγοράζει τὰ πάντα, τὸ παραχαϊδεύει, τοῦ τὰ δίνει ὅλα στὸ χέρι, τὸ καλοπιάνει γιὰ νὰ συνεργαστεῖ, τὸ ἐπαινεῖ χωρὶς νὰ ἔχει κουραστεῖ γιὰ κάτι, ἤ ΤΟ ΘΑΥΜΑΖΕΙ ἈΠΡΟΚΑΛΥΠΤΑ! Χωρὶς κάποια ποιοτικὴ κατεύθυνση ἡ ὕπαρξη τοῦ παιδιοῦ “λιμνάζει”, καὶ ἐπειδὴ φαίνεται νὰ μὴν τὸ θεωρεῖ ὁ γονιός του ἱκανὸ γιὰ κάτι, χάνει τὴν αὐτοεκτίμησή του... Ἀπὸ τὴν μία ἡ ἀπογοήτευση ἀπὸ τὴν δουλικότητα τοῦ γονιοῦ νὰ τὸ ὑπηρετεῖ ἀδιάκριτα, ἀπό τὴν ἄλλη ἡ ἀποθάρρυνση ἀπὸ τὴν ὑποψία γιὰ τὴν… “ἀναπηρία” του νὰ κάνει ὁτιδήποτε, ἀποτυγχάνει νὰ δομήσει τὴν φυσιογνωμία του ὡς ξεχωριστὸς —ἄρα εὔφορος— ἄνθρωπος, καὶ δὲν μαθαίνει νὰ ἐμπιστεύεται οὔτε τὸν ἑαυτό του…
Μήπως ὅμως ὁ γονιὸς ποὺ ὑιοθετεῖ κάθε πρόφαση γιὰ τὶς “παρανομίες” τοῦ παιδιοῦ του, δὲν ἔχει ἐθιστεῖ νὰ δικαιολογεῖ καὶ τὰ δικά του παραστρατήματα; Οἱ παλαιότεροι, τὶς καταστάσεις ποὺ σχετίζονταν μὲ τὴν ἠθικὴ χαλαρότητα τὶς ἔλεγαν “παραλυσίες”, διότι “παρέλυαν” τὴν ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου. Αὐτὸ δὲν κάνει ἡ ἁμαρτία γενικά; Δὲν ἀκυρώνει τὸ ἀθάνατο σθένος τοῦ ἀνθρώπου; Ἄκυρο δὲν εἶναι αὐτὸ ποὺ δὲν ἔχει κύρος; Ἡ ζωὴ ἔξω ἀπὸ τὰ Μυστήρια ποὺ μᾶς παρέδωσε ὁ Χριστός, δὲν εἶναι ζωή μακριὰ ἀπὸ τὸ βάρος τῆς εὐθύνης, ἐπειδὴ ἡ ψευτοπροοδευτικὴ ψυχὴ ἔχει “ἀδρανοποιηθεῖ”; Ἄν σὲ ὅ,τι σχετίζεται μὲ τὴν ΠΙΣΤΗ, ὁ γονιὸς εἶναι ΜΟΝΟ ΘΕΩΡΗΤΙΚΟΣ, τὸ παιδί του δὲν ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΚΙ ΑΥΤΟ ὙΠΕΡΗΦΑΝΟ; Ἤ ΞΙΠΑΣΜΕΝΟ; Ἀφοῦ ὁ ἴδιος ἔχει ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ τὸν οὐράνιο Πατέρα του, δὲν θὰ φύγει καὶ τὸ δικό του παιδὶ ἀπὸ δίπλα του;
Ἡ κίνησή τοῦ παιδιοῦ νὰ “αὐτο-κηδεμονευτεῖ” τὸ ἀφήνει ἀφύλαχτο στὸν κίνδυνο! Μὲ τὸ μικρὸ μυαλό του χαρακτηρίζει “ἐλευθερία” τὴν φυγή του. Οἱ ἐσωτερικοὶ διάλογοί του εἶναι ἀνεπαρκεῖς γιὰ νὰ “ὀσμιστοῦν” τὶς σαρωτικὲς συνέπειες, μιὰ καὶ δὲν ἔμαθε ὅτι εἶχε χρέος νὰ κρατιέται μακριὰ ἀπὸ τὸν θανάσιμο ἐχθρὸ τῆς ψυχῆς του… Οἱ συνθῆκες ποὺ θὰ τὸ “ὑποβιβάζουν ἐλεύθερα”(!), θὰ εἶναι ἠ ἀρχὴ τοῦ φόβου τοῦ παιδιοῦ, τῆς φρίκης ποὺ προκαλεῖ ἡ παγίδα…
Τώρα ποὺ μαζὶ μὲ τὸν ΔΡΟΜΟ ΤΟΥ, τὸ παιδὶ ἜΧΑΣΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ἘΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΟΥ, καὶ “παρέλυσε τὸ πνεῦμα του” απὸ τὴν παράβαση τῶν θείων ἐντολῶν, τί γίνεται; Τί μπορεῖ νὰ κάνει ὁ γεννήτορας, ποὺ τὸ παιδί του ἔκανε ὄτι εἶδε ἀπὸ τὸν ἴδιο; Ὁ Θεὸς καλεῖ τὸν γονιό νὰ σωθεῖ, ἀλλὰ ἐκεῖνος μὲ τὴν “ἀσυναρτησία” του, παρέδωσε τὸ δικό του παιδὶ στὴν πυρὰ! Τὸ βλέπει νὰ χαραμίζεται καὶ λιώνει καὶ ὁ ἴδιος… Κι ὅμως, ἦταν τόσο ἔξυπνο! Ἦταν ἕνα σπάνιο, χαρισματικὸ παιδὶ!
Οἱ "σπόροι τοῦ ΚΑΛΟΥ" μέσα μας περιμένουν νὰ δοῦν τὸ φῶς τοῦ ἡλίου!
Μὰ ἐξυπακούεται ὅτι ἦταν χαρισματικό! Κάθε παιδὶ τοῦ Πανάγαθου Δωρεοδότη ἔρχεται στὸν κόσμο πλούσιο ἀπὸ καταπληκτικὲς ἱκανόητες! Τὸ ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι σὲ θέση νὰ διαχειριστεῖ μὲ ἐπιτυχία πάμπολλα ἐπίπεδα στὴν γνώση, καὶ νὰ προχωρᾶ πρὸς κάθε κατεύθυνση, πιστοποιεῖ ὅτι ὁ Θεὸς ἜΣΤΕΨΕ τὸν ἄνθρωπο βασιλιὰ τῆς Κτίσης! Αὐτὸς ὄμως εἶναι λόγος γιὰ ἐντατικὴ ἐργασία, γιὰ καλλιέργεια ποὺ θὰ φέρει καρπὸ ΠΡΟΣ ΔΟΞΑΝ ΘΕΟΥ, ὄχι γιὰ κομπασμό, ἤ ἐφησυχασμό…
Μπορεῖ νὰ ξεχώριζε καὶ ἠ εὐστροφία τοῦ γονιοῦ, ἀλλὰ ἀφοῦ δὲν τὴν ἔθεσε στὴν ὑπηρεσία τοῦ Χριστοῦ, ἀποδείχτηκε “χωλή”! Μακριά Του δὲν κατάφερε νὰ ὁριοθετήσει τὴν “ἐλευθερία”, ἐξ αἰτίας τῆς ὁμίχλης, τοῦ σκότους, γι’ αὐτὸ καὶ τὴν ἔχασε, καὶ “ἔπεσε” κι αὐτὸς καὶ τὸ παιδί του… Γεννιόμαστε ἐλεύθεροι, άλλἀ ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΑΤΗΡΗΘΕΙ Ἡ ἘΛΕΥΘΕΡΙΑ ΜΑΣ, ἈΠΑΙΤΕΙΤΑΙ ὙΠΕΡΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ! Ἐπίμονος ἀγώνας, ὑπομονὴ καὶ ἐπιμονή! Οἱ “ῥίζες” μας ἀφήνουν στὰ αὐτιά κραυγὲς ἀπὸ μακριά, ὅτι ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΜΑΘΗΤΕΙΑ στὴν χριστιανικὴ ἈΡΕΤΗ! Ἄν δὲν ἀπορρίψουμε τὴν ταραχὴ ἀπὸ τὴν ζωή μας, ἡ ὀξύνοιά μας θὰ εἶναι τόση, ποὺ θὰ μποῦμε μόνοι μας στὴν “φυλακὴ”, ἐπειδὴ θὰ τὴν μπερδέψουμε μὲ δωμάτιο ξενοδοχείου…
Τὸ Τίμιο Αἷμα τοῦ Κυρίου μᾶς ἐξαγόρασε ἀπὸ τὴν δουλεία, ἀλλά χρειάζεται καὶ ἡ ἔμπρακτη συνεργασία μας, γιὰ τὴν ΚΑΤΟΧΥΡΩΣΗ ΤΗΣ ἘΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΜΑΣ ΣΤΗΝ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ, ποὺ εἶναι ἡ ἀποστολή μας πάνω στὴν γῆ! Δὲν χωράει τὸ μυαλό μας, τὸ φορτίο τῆς σκλαβιᾶς ποὺ πρέπει νὰ πετάξουμε ἀπὸ μέσα μας! Ὅμως ἕνα εἶναι βέβαιο: προκειμένου νὰ ἀξιοποιήσουμε τὴν Ἱερὴ Ἀπελευθέρωσή μας, μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ, χρειάζεται νὰ ἀπέχουμε ἀπὸ κάθε “παραλυσία” ποὺ καθιστᾶ τὴν ψυχὴ “ἄψυχη”! Εἶναι ἀδιανόητο, νὰ νιώθει “ἀνήμπορο” τὸ πνεῦμα τοῦ ἀνθρώπου, δηλαδὴ ἡ Πνοὴ τοῦ Θεοῦ… Εἶναι ἀνήκουστο, νὰ γίνεται τὸ παιδὶ τοῦ Θεοῦ ἘΘΕΛΟΝΤΗΣ ΠΑΡΑΛΥΤΟΣ!
Ἡ ἐνοχὴ ἀπὸ τὴν ἁμαρτία μᾶς βαραίνει ὅλους! Ὅταν ὅμως ἀναγνωρίζουμε τὰ σφάλματά μας καὶ σκάβουμε μέσα μας γιὰ νὰ ξαναβροῦμε τὴν ἁγνότητά μας, ἡ συνείδηση ἀπεγκλωβίζεται ἀπὸ τὴν πίκρα τοῦ ἐλέγχου!
Ὡριμάζοντας πνευματικὰ ὁ ἄνθρωπος, κατανοεῖ ὅλο καὶ περισσότερο ὅτι εἶναι “παιδί”, καὶ ὀφείλει νὰ αἰτεῖται ἀπὸ τὸν Πατέρα του, ὅ,τι εἶναι ψυχωφελές! Δοῦλος τοῦ Θεοῦ λογιοῦμαι καὶ κανέναν δὲν φοβοῦμαι, λέει ἡ προσευχούλα, καὶ λέγοντας “δοῦλο”, ἐννοεῖ τὸ παιδὶ ποὺ ἐργάζεται μὲ ἐπίγνωση, πλάι στὸν Ἀγαπημένο Πατέρα του, ὁ Ὁποῖος τὸν ρώτησε, ἄν ἤθελε νὰ γίνει ὑγιής!
Ἡ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΔΙΑΚΑΙΩΣΗ ποὺ μπορεῖ νὰ αἰσθανθεῖ ὁ ἄνθρωπος στὴν ἐπίγεια ζωή του, εἶναι ὅταν ἀπευθύνεται στὸν Πατέρα του, Τοῦ ἐξηγεῖ τὴν δυσκολία του, καὶ ἀναθέτει τὴν ἔκβαση στὸ ἄπειρο Ἔλεός Του! Τοῦ ἱστορεῖ τὴν ἀδυναμία του, καὶ ἀκούει τὸν Κύριο νὰ τοῦ λέει:
«Παιδί Μου, πάρε τὸ κρεβάτι σου, καὶ περπάτα!».
*Γνῶθι σεαυτὸν, Περὶ τῆς γνώσης τοῦ Θεοῦ μέσῳ τῆς πίστης
Τὸ βιβλίο μου εἶναι ἕτοιμο νὰ φτάσει
στὴν ἠλεκτρονικὴ διεύθυνσή σου!
Διαβάζοντάς το, ξεκινᾶς ἕνα ταξίδι ἀπὸ δρόμο ποὺ εἶχε κλείσει ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια στὸν τόπο μας!
Θυμήσου τὰ λόγια μου…
