Ὅταν εἶσαι ὑπερευαίσθητος ἡ ζωὴ εἶναι δυσκολότερη. Γιὰ νὰ ἐπιβιώσεις, πρέπει νὰ παραδεχτεῖς ὅτι ἡ ζωή ποὺ ἔχεις δὲν εἶναι τέλεια ἀλλὰ θὰ ἀφήσεις τὶς δικαιολογίες, καὶ θὰ κάνεις τὰ πάντα προκειμένου νὰ μιλήσεις στὸν πολύτιμο ἑαυτό σου ὅπως μιλᾶς σὲ ἕναν φίλο. Πρέπει νὰ τοῦ ἀφιερώνεις χρόνο καθημερινὰ γιὰ τὸν ἡσυχάζεις, νὰ τοῦ λὲς “εἶμαι ἐδῶ, ὑπάρχω!”. Τὰ πράγματα δὲν πηγαίνουν καλά, ἀλλὰ ἔχεις τὴν ἐπιλογὴ νὰ κάνεις ἔστω καὶ μία ἀλλαγή, ποὺ θὰ φέρει ἄλλη μία, καὶ ἄλλη μία ἀργότερα· κάποια στιγμή τὸ ἄθροισμα αὐτῶν τῶν διαφορετικῶν ἐπιλογῶν θὰ σοῦ δώσει ἕνα καλύτερο ἀποτέλεσμα! Γιὰ νὰ βρεῖς τί πετυχαίνει, πρέπει νὰ ἀναπτύξεις θετικὴ στάση ζωῆς καὶ νὰ ἐνισχύσεις τὴν θέλησή σου. Γιὰ νὰ πάρεις τὴν θέση ποὺ ὀνειρεύεσαι ὅτι ἀξίζεις, πρέπει νὰ μάθεις νὰ πιστεύεις στὸν μοναδικὸ ἑαυτό σου και νὰ εἶσαι εὐγνώμων! Μπαίνοντας στὸ γυμνάσιο ἔπρεπε νὰ τονώσω τὴν αὐτοπεποίθησή μου, γιὰ νὰ ἐξελιχθῶ. Προκειμένου νὰ προχωρήσω καὶ νὰ μάθω νὰ ζῶ μέσα στὴν ἡμέρα, ἔπρεπε νὰ προστατεύομαι ἀπὸ τοὺς κλέφτες τῆς ἀξίας μου καὶ τῆς αὐτοεκτίμησής μου. Ἡ μουσικὴ σήμαινε πολλὰ γιὰ ἐμένα! Ἀπὸ αὐτὴ ἔμαθα ὅτι τὴν ἔνταση ποὺ ἔνοιωθα ἀπὸ τὶς ἀδικίες τοῦ παραλόγου, τὴν εἶχαν οἱ συνομήλικοι ὅλου τοῦ κόσμου! Μὲ ἔμαθε νὰ βλέπω ἀλλιῶς τὴν πικρία, τὸν θυμὸ καὶ ὅσα ἀκόμα ζόριζαν τὴν ζωή μου, καὶ νὰ τὰ κάνω “τὴν δύναμή μου”! Πλέον ὅ,τι μὲ χαλάει, μὲ δυσκολεύει καὶ μὲ ἀγανακτεῖ, γεννάει μέσα μου τὸ πεῖσμα! Ἡ κατάσταση ποὺ πηγαίνει νὰ μὲ συνθλίψει, μοῦ ἐλευθερώνει τὸ γινάτι καὶ τὴν σκληροκεφαλιὰ νὰ ἀντέξω καὶ νὰ εἶμαι καλά! Δὲν ἔπαυαν ὅμως τὰ συναισθήματα νὰ μὲ πνίγουν καὶ ὄπως ἔγινα ζωηρὸς καὶ ἀνυπότακτος, ἀνυπομονοῦσα νὰ φωνάξω ὅτι τὸ σύστημα δὲν μὲ νίκησε! Κρατοῦσα μέσα μου ἀκόμα τὴν ὀμορφιά, ποὺ ἤθελα νὰ βγάλω πρὸς τὰ ἔξω γιὰ νὰ λυτρωθῶ! Ἔτσι ἄρχισα νὰ ζωγραφίζω τοὺς τοίχους στοὺς δρόμους. Τὸ σχέδιο ποὺ τελειώνω τώρα εἶναι τὸ τέταρτο. Τὸ κατεστημένο δὲν “μᾶς ἀφήνει χῶρο”, καὶ γι’ αὐτὸ ἡ πάλη μαζί του κερδίζει τὸν σεβασμὸ ὅλων! Μέσα ἀπὸ τὰ χρώματα καὶ τὰ συνθήματα ἀγωνίζομαι νὰ ἀφήσω τὸ ἴχνος μου πάνω στὴν ζωὴ ποὺ μὲ καταπιέζει… Τὸ βάψιμο εἶναι μία ξεχωριστὴ ἐμπειρία ποὺ μὲ κάνει νὰ νιώθω ἀπελευθερωμένος! Εἶναι ἕνας ἄλλος τρόπος νὰ πῶ στὸν ἑαυτό μου, “Νικήτα εἶμαι ἐδῶ, ὑπάρχω!”. Ἀκούγοντας τὴν πόρτα νὰ ἀνοίγει, ἄνοιξα κι ἐγὼ τὰ μάτια. Ἡ εἰκόνα τοῦ ἐαυτοῦ μου νὰ κρατάει τὸ σπρέι στὸ χέρι ἐξαφανίστηκε, καὶ βλέποντας τὶς νοσοκόμες νὰ ἔρχονται γιὰ νοσηλεία, πάλι ὁ πανικὸς μοῦ σταμάτησε τὴν ἀνάσα! Δὲν ἤμουν ἔξω, ἔβλεπα ὄνειρο! Δὲν θέλω νὰ βρίσκομαι ἐδῶ μέσα, δὲν μπορεῖ νὰ μοῦ συμβαίνει ἐμένα αὐτό!
«Πῶς εἶσαι ἀγόρι μου; Εἶσαι λίγο καλύτερα;», ῥώτησε ἡ μεγαλύτερη.
Ἔκανα γιὰ μία φορὰ ἀκόμα προσπάθεια νὰ κουνήσω τὰ δάχτυλα τῶν ποδιῶν μου, ἀλλὰ οὔτε αὐτὴ τὴν φορὰ εἶχα τὴν αἴσθησή τους… Σὰν νὰ μοῦ ἔριξαν μόνο τὸ μισὸ σῶμα ἐδῶ στὸ κρεβάτι μετὰ τὸ ἀτύχημα, τὰ πόδια μου ἦταν σὰν νὰ μὴν ὐπῆρχαν! Οἱ γιατροὶ ἄφησαν νὰ ἐννοηθεῖ ὅτι δὲν ἐλέγχουν τὴν κατάσταση… Ἡ ψευδαίσθηση τοῦ ὀνείρου ποὺ ἔβλεπα ἔσκασε σὰν φούσκα, ἀλλὰ ἡ πραγματικότητα ἦταν σκληρή! Ὁ φόβος δὲν σταματοῦσε νὰ τεντώνει τὴν κοιλιά μου, καὶ ἀπὸ τὴν ἀγωνία τὸ στέρνο βρισκόταν διαρκῶς σὲ πίεση! “Καμία φαντασία δὲν μποροῦσε νὰ συλλάβει τὴν πραγματικότητα!”. Αὐτὸ τὸ ἔλεγε συνέχεια καὶ ὁ Ἰωάννης στὸ σχολεῖο, ὅταν μίλαγα γιὰ τὸ “μεγάλο ὄνειρό μου” νὰ καταφέρω νὰ ξεχωρίζω μὲ “τὴν δύναμη τοῦ μυαλοῦ μου”. Εἶχε πεῖ ὅτι γιὰ τὴν λύπη μου εὐθυνόταν ἡ ἔλλειψη τῆς προσευχῆς. Ἐπειδὴ δηλαδὴ ἡ προσευχὴ εἶναι ἡ μόνη ποὺ φέρνει στὴν συνείδηση τὴν “παρρησία” πρὸς τὸν Χριστό. Εἶχε πάρει φόρα καὶ εἶπε ὅτι ἡ καθαρὴ καρδιὰ κλαίει ἀπὸ τὴν χαρά της τὴν ὥρα τῆς προσευχῆς. Εἶπε ἀκόμα ὅτι στὸν καιρὸ τῆς ἄνεσης, ἡ ψυχὴ ποὺ ἀγαπάει τὸν κόσμο γεμίζει ζάλη καὶ σύγχυση, ἐνὼ στὸν καιρὸ τῶν θλίψεων βρίσκεται πεινασμένη, ἀλλὰ δὲν τοῦ ἔδωσα σημασία καὶ σταμάτησε. Δὲν συμφωνοῦσα ὅτι χτίζοντας στὴν φαντασία τὸ ὅραμά μου, σκοτίζεται ἡ ψυχή. Οὔτε πὼς ὅσοι “αὐτονομοῦνται” στηρίζοντας τὴν ζωή τους στὸ ὄνειρό τους, λιποτακτοῦν ἀπὸ τὶς εὐθύνες τους… Ἔντάξει, ὅταν ἐξήγησε τί σήμαινε τὸ “ταῦτα πάντα προστεθήσεται”* ἄρχισα νὰ προσεύχομαι γιὰ λίγο καιρό, ἀλλὰ μόλις μοῦ εἶπαν οἱ μεγάλοι νὰ μὲ πάρουν μαζί τους γιὰ βάψιμο, ἡ προσευχὴ ἔφυγε τελείως ἀπὸ τὸ μυαλό…
«Ξύπνησες Νικήτα μου;», ῥώτησε ἡ μάνα μου μόλις μπῆκε. «Οἱ φίλοι σου ἦρθαν. Νὰ μποῦν; Μπορεῖς ἤ νὰ ἔρθουν ἄλλη στιγμή;».
Μόλις μὲ ἀντίκρισε ἡ Χλόη, δὲν κρατήθηκε καὶ τῆς ἔφυγαν δάκρυα. Τότε συνειδητοποίησα ὅτι θὰ μὲ βλέπουν καὶ οἱ ἄλλοι ὅτι δὲν θὰ μπορῶ νὰ περπατήσω πάλι… Πῶς θὰ ἦταν τώρα ἡ ζωή μου; Τί θὰ παρέμενε ἀπὸ τὸν ἑαυτό μου ποὺ ἤξερα; Γύρισα τὰ μάτια στὸν Ἰωάννη ποὺ ἦταν κι αὐτὸς λυπημένος, ἀλλὰ σοβαρός. Μιλήσαμε γιὰ διάφορα, ἀλλὰ ἡ Χλόη ἧταν στὰ ὅρια τῆς κατάῤῥευσης καὶ ἐπειδὴ δὲν ἄντεχε ἄλλο, ἔφυγε. Δὲν μοῦ ἄφησε περιθώρια νὰ ἀμφιβάλλω γιὰ τὴν διαφορὰ τοῦ φανταστικοῦ ἀπὸ τὸ πραγματικὸ… Τὴν διαφορὰ τοῦ ὀνείρου ποὺ ἔβλεπα πρὶν ὅτι ἔβαφα τὸν τελευταῖο τοῖχο, καὶ τοῦ κρεβατιοῦ μὲ τοὺς ἀόρατους ἱμάντες… Ἡ διαφορὰ τοῦ ὀνειροπλασμένου ἀπὸ τὴν πραγματικότητα, ἦταν τὸ ἀγαπημενο θέμα τοῦ Ἰωάννη. Ἀναγκαστικά, θὰ γινόταν καὶ τὸ δικό μου τώρα… Τὰ μάτια μου ἔβλεπαν τὰ ὅρια, ἀλλὰ τὸ μυαλό μου δὲν μποροῦσε νὰ τὰ χωρέσει! Ἄν δὲν ἤθελα νὰ παραφρονήσω, ἔπρεπε νὰ μάθω ἀπὸ τὸν Ἰωάννη γιατὶ ἐπέμενε ὅτι χτίζοντας τὸ ὅραμά μου, δὲν σεβόμουν τὴν καρδιά μου. Βρῆκα τὴν δύναμη νὰ τὸν ῥωτήσω, ἐπειδὴ ἤξερα ὅτι πάντα μὲ νοιαζόταν.
«Ἐπειδὴ ἦσουν αὐστηρὸς μὲ τὸν ἑαυτό σου ἐκεῖ ποὺ δὲν ἔπρεπε, καὶ ἐπιεικὴς μαζί του πάλι ἐκεῖ ποὺ δὲν ἔπρεπε! Αὐτοβελτίωση σημαίνει αὐτοποίμανση, ποὺ γιὰ τὸν Χριστιανὸ ὑποδηλώνει τὴν “αὐτοακύρωση” τῆς εὐθύνης του! Σὰν νὰ δυσκολεύεται νὰ πάρει στὰ σοβαρὰ τὸν ἑαυτό του, ἤ σὰν νὰ τὸν βλέπει γιὰ “παιχνίδι” ποὺ τὸ ἐμπιστεύεται στὸν κάθε “πλανόδιο”, νὰ τοῦ τὸ “κουρδίσει”… Ποιός εὐθύνεται ὅταν τοῦ τὸ ἐπιστρέφει “χαλασμένο”;». Μὲ κοίταζε, γιὰ νὰ δεῖ πὼς θὰ ἀντιδράσω.
«Λέγε, ἀκούω».
«Καὶ στὶς δύο περιπτώσεις ὑπάρχει ἔλλειμα ἀγάπης καὶ γνώσης. Ἄν ἀγαποῦσες πραγματικὰ τὸν ἑαυτό σου, ποὺ εἶναι εἰκόνα Θεοῦ, θὰ ἄνοιγες τὴν πόρτα τῆς ψυχῆς σου στὸν Χριστὸ κάθε φορὰ ποὺ τὴν καλοῦσε. Ὅλο τὸ θέμα εἶναι ἄν ἔχεις τὸ σθένος νὰ δεῖς τὴν ἀξία τοῦ ἑαυτοῦ σου, μὲ τὸν ἴδιο τρόπο ποὺ τὴν βλέπει ὁ Χριστός! Ὅταν ἡ ψυχὴ στέκεται μακριὰ Του μειονεκτεῖ, ἀπὸ τὴν ἔλλειψη τῆς ἈΛΗΘΙΝΗΣ ἈΓΑΠΗΣ. Τῆς λείπει ὁ αὐτοσεβασμὸς καὶ κάνει ὅ,τι τῆς ποῦν οἱ ἄλλοι, προκειμένου νὰ ξεκλέψει τὴν ψευδαίσθηση τοῦ σεβασμοῦ τους. Ὁ πατέρας μου λέει ὅτι ἐδῶ ἀρχίζει ἡ χρόνια ψυχικὴ ἀνεπάρκεια, ποὺ λέμε ψέματα στὸν ἑαυτό μας γιὰ τοὺς λόγους ποὺ ἁμαρτάνουμε».
«Γιατὶ λέμε ψέματα; Τί ψέματα λέμε;».
«Θὰ σοῦ τὸ πῶ ἀκριβῶς ὅπως τὸ λέει: οἱ κατοικοῦντες ἐν σκιᾷ θανάτου σκοτίζονται κι αὐτοί, καὶ ἀντὶ γιὰ τὴν αἴσθηση τῆς πραγματικότητας προτιμοῦν τὴν ψευδαίσθηση τῆς φαντασίας τοῦ ὁράματός τους! Ὅταν τὸ μυαλό “κουρδίζεται” μὲ τὴν ἀλαζονεία καὶ ὁ ἄνθρωπος ἐμπιστεύεται τὸ θέλημά του καὶ τὶς γνώσεις του, δίνει δικαιώματα στὸν μοχθηρὸ διάβολο νὰ τὸν παγιδεύσει μὲ τὴν πανουργία του. Δηλαδὴ ὁ ὑπερήφανος “πουλιέται” μόνος του! Ἡ “συναλλαγὴ” γίνεται μέσα στὸ σκοτάδι, τί νὰ τὴν κάνει τὴν ἐπαγρύπνηση μετά;».
«Αὐτὸ εἶναι τὸ ἔλλειμα τῆς γνώσης; Νὰ φαίνεται ἡ ζωὴ ἀκατανόητη καὶ ἀφύσικη; Ἀπὸ αὐτὸ τὸ ἔλλειμα φαίνεται ὁ κόσμος τόσο ἐχθρικός;».
«Μὲ τὶς ψευδογνώσεις ποὺ μάζευες, δὲν ἔλεγες ὅτι ἤσουν εὐγνώμων γιὰ τὴν “θετικὴ στάση” ποὺ εἶχες; Σκέφτηκες καθόλου σὲ ποιὸν ἔλεγες ὅτι ἤσουν εὐγνώμων; Μήπως παρέλειψαν “οἱ πλανόδιοι” νὰ διευκρινίσουν μὲ ποιὸν ἔχουν “φιλίες”; Πῶς νὰ μὴν φαίνεται ἐχθρικὸς ὁ κόσμος γιὰ τοὺς κατοικοῦντες ἐν σκιᾷ θανάτου, ποὺ λένε καὶ “εὐχαριστῶ” γιὰ τὴν ἀνύπαρκτη ζωή, ποὺ ὅμως εἶναι “τέλεια”;».
«Ὅμως ἐγὼ προσπαθοῦσα νὰ ἐπιβιώσω μὲ τὸ ὅραμα τῆς ζωῆς ποὺ “μοῦ ἄξιζε”… Νόμιζα ὅτι ἔκανα τὸ καθῆκον πρὸς τὸν ἑαυτό μου νὰ τὸν βάλω στὰ ὕψη καὶ νὰ τὸν χειροκροτάω, ἐπειδὴ τόλμησε… Στὴν προσωπικὴ ἀνάπτυξη λένε μὲ βεβαιότητα τόσα πράγματα, ποὺ νόμιζα ὅτι ἦταν φιλοσοφίες! Εὶναι πολλοὶ αὐτοὶ ποὺ διδάσκουν ἀτελείωτες τεχνικὲς τῆς θετικῆς στάσης… Τὸ καταλαβαίνεις ὅτι μιλᾶμε γιὰ ὁλόκληρη βιομηχανία;».
«Ἐμᾶς μᾶς ἐνδιαφέρει ἡ ῥίζα: αὐτοποίμανση σημαίνει νὰ γυρίζει κάποιος τὴν πλάτη στὸν Χριστό, πράγμα ποὺ τὸ ἔκανε πρῶτος ὁ διάβολος. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἀπομακρύνεται, γιὰ νὰ ἀποφασίσει μόνος του τὴν “ἀποστολὴ” ποὺ θὰ… ἀναθέσει στὸν ἑαυτό του, ἀρχίζει νὰ περπατάει στὰ σκοτάδια! Στέλνοντάς μας ὁ Κύριος στὴν γῆ, μᾶς καλεῖ νὰ πάρουμε κι ἐμεῖς μέρος στὰ εὐλογημένα ἔργα Του! Τὸ θέλημά Του εἶναι ἡ συγκεκριμένη ἀποστολὴ ποὺ μᾶς ἔχει ἀναθέσει μέσα στὸ ἅγιο Σχέδιό Του. Ζῶντας δίπλα στὸν Χριστό, ἡ ψυχὴ σώζεται! Ὁ Χριστὸς μᾶς ἔδωσε τὴν ζωή καὶ ὀφείλουμε νὰ Τὸν ὑπακοῦμε!».
Ὅλα αὐτὰ μοῦ τὰ εἶχε ξαναπεῖ ὁ Ἰωάννης, λίγα κάθε φορά. Γιατὶ τώρα τὰ καταλάβαινα; Πῶς γίνεται νὰ μπαίνουν μέσα στὴν καρδιά μου καὶ νὰ μοῦ ἐξηγοῦν καὶ ἄλλα ποὺ δὲν ἄκουσα; «Ὅταν ἄρχισα νὰ προσεύχομαι δὲν ἤξερα τί ἔπρεπε νὰ πῶ, ἐπειδὴ δὲν ἤξερα ἀκριβῶς τί ἤθελα. Τώρα ὅμως, Ἰωάννη, θέλω νὰ ζητήσω νὰ ἔχω πάλι τὰ πόδια μου, τίποτα ἄλλο! Μέχρι καὶ λίγο πρὶν προσπαθοῦσα νὰ καταλάβω τί περίμεναν οἱ ἄλλοι ἀπὸ ἐμένα. Ἔτσι κάνουν ὅλοι, δὲν γνωρίζουν τὶς ἀνάγκες τους…». Μόλις μοῦ ἦρθε στὸ μυαλὸ, τὸν κοίταξα ἀπὸτομα στὰ μάτια: «ἐπειδὴ δὲν ἔχουν αὐτοσεβασμό;».
«Νικήτα, τὸ “μεγάλο ὄνειρο” ποὺ χτίζει κάποιος στὴν φαντασία του εἶναι ἕνα καβούκι, ποὺ τὸν ἀποκλείει ἀπὸ τὸν ὑπαρκτὸ κόσμο. Ἀλλὰ ὁ ἄνθρωπος φτιάχτηκε γιὰ νὰ κουβαλάει στὴν πλάτη τὸν σταυρό του, ὄχι ἕνα καύκαλο! Δὲν ἤθελες νὰ σὲ νικήσει τὸ σύστημα, ἀλλὰ ἡ αὐτοβελτίωση εἶναι ἀπὸ μόνη της ἕτοιμο σύστημα ποὺ ὑπόσχεται ἐλευθερία, ὅπως εἶναι ἡ μουσική, τὸ βάψιμο στοὺς τοίχους, τὸ θέαμα, καὶ ἄλλα. Μποροῦν νὰ σὲ ἐλευθερώσουν αὐτὰ καὶ νὰ σοῦ δώσουν τὴν ψυχικὴ ὑγεία σου, τώρα ποὺ ἔχασες τὴν σωματική; Μποροῦν αὐτὴ τὴν στιγμὴ νὰ γεμίσουν τὴν ψυχή σου; Αὺτὸ εἶναι τὸ κριτήριο…».
«Περίμενε, γιατὶ λὲς γιὰ τὴν μουσικὴ καὶ τὸ βάψιμο; Τὸ σύστημα τῆς κοινωνίας εἶναι αὐτὸ ποὺ δὲν μᾶς ἀφήνει χῶρο… Αὐτὰ ποὺ εἶπες πρὶν, μᾶς ἐλευθερώνουν!».
«Τὰ ἕτοιμα συστήματα δίνουν τὸ “σπίτι” γιὰ νὰ μπεῖ ἡ φαντασία, καὶ νὰ βάλει —ἐκείνη— τὴν “διακόσμηση” τοῦ ἑαυτοῦ μας! Τὰ ἕτοιμα συστήματα θὰ σοῦ ποῦν πὼς “πρέπει” νὰ εἶσαι, ἄν θέλεις νὰ σὲ “ἐλευθερώσουν”! Ὅταν τοὺς “διαθέσεις” τὸν ἑαυτό σου, γίνεσαι τὸ “ὀνειρεμένο ἐργαλεῖο” τους! Φωνάζουν “πάνω ἁπὸ ὅλα ὁ ἄνθρωπος”, ἀλλὰ ἀπὸ ὅσο ψηλὰ σὲ ἀνεβάσουν οἱ “πλανόδιοι” στὸ ὅραμά σου, ἀπὸ τόσο ψηλὰ θὰ πέσεις! Ἀπὸ μπακίρι χρυσὸ δὲν βγάζεις! Ὅλη ἡ ἱστορία εἶναι ὅτι στέκεσαι στὴν ἄκρη τοῦ γκρεμοῦ…».
«Γιατὶ τόση ὑποκρισία; Εἶναι τόσο εὔκολο νὰ σκάσει ἡ “φούσκα” ἐκείνου ποὺ εἶχες φτιάξει μὲσα στὸ μυαλό σου… Ποιοί τὰ κάνουν ὅλα αὐτά;».
«Τὰ ἕτοιμα συστήματα εἶναι κατασκευὲς τῶν ἀνθρώπων. Ὅπου γυρίσεις τὰ μάτια, τὰ βλέπεις. ἌΝ ἘΛΕΥΘΕΡΩΝΑΝ ὍΠΩΣ ὙΠΟΣΧΟΝΤΑΙ, ΘΑ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΣ ἈΜΕΣΩΣ! Στὴν πραγματικότητα περιμένουν νὰ κάνεις αὐτὸ ποὺ θὰ τοὺς ἐπιβεβαιώσει τὸν λόγο ὕπαρξής τους, δηλαδὴ νὰ αὐξήσουν τὴν δύναμή τους πάνω σου! Μόνο ὁ Χριστὸς ἐλευθερώνει τὸ παιδὶ Του ἀπὸ τὴν θλίψη! Οἱ ἄνθρωποι δὲν μποροῦν νὰ ἐλευθερώσουν, ἐπειδὴ εἶναι καὶ οἱ ἴδιοι ὑπόδουλοι! Ἄν στηριχτεῖς στοὺς “πλανόδιους” καὶ τὴν ψευδοσοφία τους, πῶς θὰ τοὺς κατηγορήσεις γιὰ τὸν τρόπο ποὺ σὲ κατάντησαν; Πῶς θὰ εἶσαι ἀσφαλὴς μαζί τους, ἄν τὸ μόνο σίγουρο εἶναι ὅτι δὲν ἀγαπᾶνε τὸν πλησίον τους;».
Πῆρα τὸ κινητό μου στὰ χέρια, καὶ πῆγα στὶς φωτογραφίες μὲ τὰ “σοφὰ λόγια” ποὺ εἶχα συγκεντρώσει γιὰ νὰ τὰ μελετήσω. Ξέροντας ὅτι τὸ ὅνειρό μου “μὲ ἐγκατέλειψε” στὴν πρώτη δυσκολία, διάβαζα τὰ νοήματα ποὺ ἀπευθύνονταν σὲ ὅσους ἐνδιαφέρονταν ἀποκλειστικὰ καὶ μόνο γιὰ τὸν ἑαυτό τους, κάνοντας φανερὸ ὅτι “περπατοῦσαν στὰ σύννεφα” ἀλλὰ ὄχι γιὰ νὰ πλησιάσουν τὸν Χριστὸ… Ὁ Ἱωάννης ἔμεινε δίπλα μου γιὰ μὲ ὑπερασπιστεῖ, καὶ τοῦ χρωστοῦσα χάρη γιὰ αὐτό! Ὅσο συνέχιζα να βλέπω τὶς φωτογραφίες, τόσο συνειδητοποιοῦσα ὅτι ἦταν ποτισμένες μὲ ἀποστροφὴ γιὰ τὸν ἄνθρωπο! Δὲν μποροῦσαν νὰ κρύψουν τὴν ἀπέχθειά τους γιὰ ὅσους ἀνυπομονοῦσαν νὰ μποῦν στὰ σκοτάδια, ἐπειδὴ ἔβλεπαν αὐτὰ τὰ λόγια ὡς “μαργαριτάρια πολυμάθειας”…
-Τί σημασία ἔχει νὰ βρεῖς τὴν ἀλήθεια; Σημασία ἔχει νὰ μὴν ἀναγκαστεῖς νὰ τὴν ψάξεις…
-Ὁ κόσμος εἶναι αὐτὸ ποὺ εἶσαι. Ἡ ἐπιλογὴ εἶναι πάντα δική σου!
-Μὴν ἀφήνετε κανέναν νὰ θαμπώνει τὴν λάμψη σας!
–Μόνοι οἱ δυνατοὶ τὰ βρίσκουν μὲ τὴν μοναξιά τους. Οἱ ὑπόλοιποι κοιτοῦν νὰ τὴν γεμίσουν μὲ ὅ,τι πιὸ φτηνὸ βρεθεῖ μπροστά τους…
-Ἕνα λιοντάρι ποτὲ δὲν χάνει τὸν ὕπνο του γιὰ τὶς ἀπόψεις τῶν προβάτων!
-Μαζί μου ὅποιος θέλει. Ἀπέναντί μου ὅποιος μπορεῖ!
-Πετάξτε με στοὺς λύκους καὶ ἐγὼ θὰ ἐπιστρέψω ὡς ἀρχηγὸς τῆς ἀγέλης!
-Γελοῦν μαζί μου ἐπειδὴ εἶμαι διαφορετικός. Γελάω μαζί τους ἐπειδὴ εἶναι ὄλοι τους ἴδιοι!
-Τὸ γέλιο εἶναι διαχρονικό, ἡ φαντασία δὲν ἔχει ἡλικία καὶ τὰ ὄνειρα εἶναι παντοτινά!
-Ὅταν ἀνακαλύπτεις μία ἀλήθεια ποὺ οἱ ἄλλοι δὲν γνωρίζουν, εἶναι σὰν νὰ ἀνακαλύπτεις ὅτι εἶσαι ξύπνιος, ἐνῶ οἱ ἄλλοι κοιμοῦνται. Νιώθεις συγχρόνως τόση μοναξιά, ὅση και παντοδυναμία!
-Μάθε νὰ ἀγνοεῖς καὶ νὰ κερδίζεις τὴν ἡρεμία σου!
-Ὅλοι ἀξίζουν μία ἀγκαλιά. Μερικοὶ μὲ κάκτο.
-Θέλει πολλὴ δύναμη νὰ προσποιεῖσαι ὅτι εἶσαι καλά, ἐνῶ μέσα σου εἶσαι χίλια κομμάτια…
-Ἡ εἰρήνη ξεκινάει μὲ ἕνα ἁπλὸ χαμόγελο!
-Ὅποιος χαμογελάει διαρκῶς, κρύβει μία δύναμη μέσα του ποὺ εἶναι σχεδὸν τρομακτική!
«Ἰωάννη…», εἶπα καὶ σφράγισα γιὰ λίγο τὰ χείλη. «Ἐγὼ τί θὰ κάνω τώρα;». Ἡ καρδιά μου χτυποῦσε δυνατά, στὴν προσπάθεια νὰ βρεῖ τὸ θάῤῥος νὰ “ὑπογράψει” ὅτι θὰ ἀποδεχτεῖ τὴν κατάσταση, ἄν δὲν μποροῦσε νὰ κάνει ἀλλιῶς…
«Ὁ Θεὸς δίνει στὸν ἄνθρωπο τὶς ἀῤῥώστιες, γιὰ νὰ βρεῖ ἡ ψυχή του τὴν ὑγεία. Ἐσὺ νὰ Τοῦ ζητᾶς μὲ τὴν προσευχὴ αὐτὸ ποὺ χρειάζεσαι, καὶ Ἐκεῖνος ξέρει τί εἶναι καλύτερο γιὰ ἐσένα! Ὁ πατέρας μου λέει ὅτι ὅποιος περνάει τὴν ζωή του μὲ τὸ θέλημά του, τότε ἤ κυριεύεται ἀπὸ φθόνο καὶ δειλία, ἤ ἐπιδίδεται στὸν ἀφανισμὸ τῆς ἴδιας τῆς ψυχῆς του, ἤ ἐπιδίδεται σὲ ἐκείνα ποὺ τὸν βλάπτουν ψυχικά. Ὅποιος ὅμως ἔχει καλὴ προαίρεση, γιὰ νὰ τὸν εὐεργετήσει ὁ Χριστὸς τοῦ δίνει πειρασμούς, γιὰ νὰ μάθει νὰ ἀγαπάει τὴν ἀρετή! Ὅπως καταλαβαίνεις, χωρὶς πειρασμοὺς βρισκόμαστε ἔξω ἀπὸ τὸν δρόμο τοῦ Χριστοῦ, καὶ δὲν ὁδεύουμε στὰ ἴχνη τῶν ἁγίων!».
«Δηλαδή; Τί εἶναι ἡ ἀρετή;».
«Ἀρετὴ εἶναι ἡ ἀπόκτηση τῆς ἀγάπης καὶ τῆς γνώσης, μὲ τὰ ὀποῖα οἱ Χριστιανοὶ γινόμαστε μιμητὲς τοῦ Κυρίου! Ὅσο αὐξάνει ἡ ἀρετή, νικιέται τὸ ἀντίστοιχο πάθος, δηλαδὴ ἡ ἁμαρτία ποὺ πλήγωνε τὴν ψυχή.
Ὅσο τὸ ἁμάρτημά μας εἶναι μικρὸ καὶ ἀκόμα τρυφερό, νὰ τὸ ἐκριζώσουμε πρὶν πλατυνθεῖ ἤ ὡριμάσει.
Ὅταν φαίνεται μικρὸ τὸ ἐλάττωμά μας νὰ μὴν τὸ ἀμελήσουμε, ἐπειδὴ μὲ τὸν καιρὸ θὰ γίνει τύραννος ἀπάνθρωπος, ποὺ θέλει νὰ μᾶς τρέχει δέσμιους, ὡς αἰχμαλώτους δούλους του.
Ὅποιος ὅμως ἐξ ἀρχῆς ἀγωνιστεῖ κατὰ τοὺ πάθους του, θὰ τὸ νικήσει γρήγορα!
*Ζητεῖτε δὲ πρῶτον τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν
Τὸ βιβλίο μου εἶναι ἕτοιμο νὰ φτάσει
στὴν ἠλεκτρονικὴ διεύθυνσή σου!
Διαβάζοντάς το, ξεκινᾶς ἕνα ταξίδι ἀπὸ δρόμο ποὺ εἶχε κλείσει ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια στὸν τόπο μας!
Θυμήσου τὰ λόγια μου…
