Γιὰ ἀκόμα μία φορά, πῆρα στὰ χέρια τὴν κληρονομιὰ ποὺ εἶχα ἀπὸ τὸν παππού μου, εὐελπιστώντας πὼς θὰ κατόρθωνα νὰ ἀποκωδικοποιήσω τὸ αἴνιγμα τῆς ζωῆς. Ἀνοίγοντας τὴν Καινὴ Διαθήκη στὴν πρώτη σελίδα, διάβασα τὴν χειρόγραφη σημείωσή του, ποὺ μαγνήτιζε τὴν ψυχή μου τὰ τελευταῖα χρόνια.
Ὅταν μᾶς ἔφυγε ὁ παπποὺς ἤμουν μικρότερη. Στὴν πορεία, κάθε φορὰ ποὺ διάβαζα τὴν ἀφιέρωση μὲ τὸν δελεαστικότατο στόχο της, ἡ ψυχή μου ἔνιωθε νὰ θέλγεται μυστηριωδῶς ἀπὸ κάτι, ποὺ ὅμως ἀπὸ ἐμένα διαρκῶς διέφευγε! Γιὰ τὴν ἀκρίβεια, γνώριζα ὅτι ἤθελα νὰ μάθω τὰ πάντα γύρω ἀπὸ τὴν διακυβέρνηση τοῦ ἑαυτοῦ μου, ὥστε ἡ προεδρία μου στὸ δεκαπενταμελὲς τοῦ γυμνασίου νὰ μείνει “ἀλησμόνητη”· πλὴν ὅμως οἱ δεξιότητες πάνω στὴν ἡγεσία, ποὺ εἶχα διδαχτεῖ ἀπὸ τὸν πατέρα μου, δὲν θὰ ἔλεγα πὼς ἐφαρμόζονταν σὲ ὅλες τὶς περιπτώσεις… Ὁ πατέρας μου εἶναι ἐπικεφαλῆς μεγάλης ὁμάδας στὴν ἑταιρεία ποὺ ἐργάζεται, καὶ καθημερινῶς δίνει σημαντικὲς μάχες γιὰ νὰ ἐπιτευχθοῦν οἱ δυναμικοὶ στόχοι της. Οἱ συνεργάτες του τὸν θαυμάζουν γιὰ τὴν τιμιότητα καὶ τὴν συνέπειά του, καὶ γενικῶς, ἔχοντας πειστεῖ ὅτι εἶναι ἀποτελεσματικὸς ἐπειδὴ ξέρει τί κάνει, ἐμπιστεύονται τὸ μακροπρόθεσμο ἐπιχειρηματικὸ ὅραμά του. Πρόσφατα μὲ εἶχε πάρει μαζί του, ποὺ θὰ γιόρταζαν ὅλοι μαζὶ τὴν ἐξαιρετικὴ ἀπόδοση τῆς συλλογικῆς προσπάθειάς τους, καὶ τὸν καμάρωνα γιὰ τὶς ἡγετικὲς ἱκανότητές του! Ἐπικεντρώνοντας στοὺς ἀνθρώπους καὶ τὰ συναισθήματα, εἶχε καταφέρει τὴν ὁμάδα νὰ δίνει στὴν δουλειὰ τὸν καλύτερο ἑαυτό της, μὲ ἐνθουσιασμὸ καὶ ἀφοσίωση. Δὲν ἔπαυε ὅμως νὰ ἐπανέρχεται ἡ ἰδέα ποὺ συνηθίζει νὰ μοῦ τριβελίζει τὸ μυαλό, πὼς ἄν γιὰ ὀποιονδήποτε λόγο σταματοῦσε νὰ δείχνει περισσότερο ἰσχυρὸς ἀπὸ τὴν χθεσινὴ ἡμέρα, θὰ τὸν κατηγοροῦσαν γιὰ μετριότητα, καὶ δὲν θὰ τοῦ τὸ συγχωροῦσε κανείς! Δὲν ξέρω πόσα δίδαξε ὁ παππούς μου στὸν πατέρα μου, ὅμως ἐγὼ στοχεύω στὸ ἐπίπεδο ἡγεσίας ποὺ θὰ ἐξαλείψει ΟΛΑ τὰ μειονεκτήματα ποὺ ἐντοπίζω! Εἶμαι ἀποφασισμένη νὰ κινήσω γῆ καὶ οὐρανὸ ὥστε ὡς ἑπόμενη γενιά, νὰ εἶμαι αὐτὴ ποὺ θὰ κατορθώσει νὰ περάσει στὴν Ἱστορία γιὰ τὴν πρωτοπορία της!
«Μακάρι νὰ διέθετε κάτι ἀξιόλογο γιὰ νὰ ἀγωνιστεῖ!», σχολίασα προβληματισμένη, φέρνοντας στὸ μυαλὸ τὴν ἐξυπνάδα καὶ τὸν δυναμισμὸ τοῦ Σοφοκλῆ. Ἐνοχλώντας τὴν καθηγήτριά του ἐν ὥρα μαθήματος, ὁ συμμαθητής μας ἐκτόνωσε πάνω της τὴν ἀντίδρασή του γιὰ ὅσα τὸν ἐνοχλοῦσαν. Ἡ ὡριαία ἀποβολή του ὅμως δὲν ἔλυσε τὰ προβλήματά του, ἴσα ἴσα ποὺ τὸν θύμωσε περισσότερο· γιὰ ἄλλη μία φορὰ ἡ κατάσταση ἔφτασε στὸ σημεῖο ποὺ ὀνομάζω, “ἀποτέλεσμα μηδέν”…
«Κάθε φορὰ ποὺ ἀντιδρᾶμε αὐτομάτως, χωρὶς νὰ ἔχουμε ὑπ’ ὄψιν τί θὰ κερδίσουμε ἤ τί θὰ χάσουμε ἀπὸ τὴν σπασμωδικὴ ἀντίδραση ποὺ κάνουμε γιὰ νὰ “τιμωρήσουμε” τὸν ἄλλο, τὴν πληρώνει ὁ αὐτοσεβασμός μας», παρατήρησε ὁ Πατάπιος γιὰ τὸν Σοφοκλῆ, ὁ ὁποῖος σηκώθηκε καὶ ἔφυγε γιὰ τὸ σπίτι του μετὰ τὴν ἀποβολὴ στὴν πρώτη ὥρα. «Τὸ συναίσθημα δὲν εἶναι ὁ καλύτερος σύμβουλος, ἐπειδὴ δὲν εἶναι ἐγγυημένο ἐργαλεῖο γιὰ τὶς ἀποφάσεις». Τὰ ὑπόλοιπα παιδιὰ τριγύρω κούνησαν τὸ κεφάλι. Καθόμασταν γιὰ λίγο στὸ προαύλιο τοῦ σχολείου, καὶ μετὰ θὰ πηγαίναμε καὶ ἐμεῖς στὰ σπίτια μας.
«Καλύτερα, ἄς τὸ ποῦμε μὲ διαφορετικὸ τρόπο», πρόλαβα καὶ τὸν διόρθωσα. «Ὅταν κάποιος ἀφιερώνει τὴν ζωή του γιὰ νὰ σταματήσουν νὰ πηγαίνουν ὅλα λάθος, καὶ ἐργάζεται ἐντατικὰ γιὰ νὰ θέσει τὸ παράδειγμα στὸ πρότυπο τελειότητας ποὺ ἐπιδιώκει νὰ φτιάξει, τότε τὸ συναίσθημα ἀποδεικνύεται πολύτιμο. Ὅταν ἔχει ἕνα ὄνειρο νὰ μοιραστεῖ, καὶ μέσω τῆς ἐμπειρίας καὶ τοῦ ἐνστίκτου του ἀναζητᾶ διαρκῶς εὐκαιρίες γιὰ νὰ ἀλλάξει τὰ πράγματα, γίνεται πηγὴ ἔμπνευσης!». Ὁ Πατάπιος ἤξερε γιὰ τὸ ὄνειρό μου νὰ βοηθήσω τὸν διπλανό μου νὰ ἀποκτήσει τὴν αὐτογνωσία ποὺ λείπει ἀπὸ τὸν κόσμο! Πίστευα πὼς ὁ σημερινὸς νέος δὲν μπορεῖ νὰ περιμένει νὰ πιάσει δουλειά, γιὰ νὰ μάθει νὰ διαχειρίζεται τὶς δυνατότητές του· χρειαζόταν νὰ διδαχτεῖ ἐγκαίρως νὰ ἡγεῖται τοῦ ἑαυτοῦ του, οὕτως ὥστε νὰ πάψει νὰ εἶναι διχασμένος ἀνάμεσα στὶς εὐθύνες του ὡς μεγαλύτερος, καὶ τὶς ἐπιθυμίες του ὡς παιδί. Ὄντας ψυχικῶς αὐτόνομος, θὰ ἐπικρατήσει τῆς ἐπιθετικότητάς του —ποῦ τώρα τὴν συγχέει μὲ τὴν ἄμυνά του— σταματώντας νὰ λέει ψέματα στὸν ἑαυτό του καὶ τοὺς γονεῖς του, προκειμένου νὰ μὴν ἀναλάβει τὶς εὐθύνες του…
«Τώρα ποὺ τὸ θυμήθηκα…», εἶπε ὁ Πατάπιος, ἐνῶ τὰ ὑπόλοιπα παιδιὰ εἶπαν πὼς πεινοῦσαν καὶ ἄρχισαν νὰ φεύγουν ἕνα- ἕνα, «… κάποια στιγμὴ σὲ ἄκουσα νὰ λὲς ὅτι ἐνδιαφερόσουν γιὰ τὴν ἡγεσία ποὺ δὲν εἶχε ἀνακαλύψει κανένας ἡγέτης ὥς τώρα. Αυτὸ σήμαινε ὅτι θὰ ἄρχιζες νὰ ἀσχολεῖσαι μὲ τὴν χαρὰ ὁλόκληρου τοῦ ἀνθρώπου, ἀντὶ τῆς ἱκανοποίησης μόνο κάποιων “κομματιῶν του”;». Ὁ Πατάπιος εἶναι παιδὶ ποὺ ὅταν σοῦ μιλάει, δὲν αἰσθάνεσαι τὴν ἀνάγκη νὰ “προστατεύεις” τὸν ἑαυτό σου.
«Γιατὶ τὸ λὲς αὐτό;», ῥώτησα μὴν διακρίνοντας κάποια διαφορά. «Ὁ αὐθεντικὸς ἡγέτης ἐνθαρρύνει τοὺς ἄλλους νὰ νιώθουν ἰσχυροὶ ἡγέτες ὅλου τοῦ ἑαυτοῦ τους· μπορεῖ νὰ εἶναι τόσο ὀνειροπόλος, ὥστε νὰ σχηματίζει τὸ μέλλον μέσα στὴν φαντασία του· καθοδηγούμενος ἀπὸ τὴν καρδιά του, καταφέρνει νὰ ἐμπνέει στοὺς ἄλλους τὶς δεσμεύσεις του γιὰ πίστη στὸν ἑαυτό του, καὶ τὴν ἀφοσίωση στοὺς στόχους του! Εἶναι κοινὴ λογικὴ…».
«Παρ’ ὅλα αὐτά, οἱ τεχνικὲς αὐτοδιαχείρησης γιὰ ἀποδοτικότερο διάβασμα, ὥστε κάποιος νὰ πιάσει ὑψηλοὺς βαθμοὺς καὶ νὰ γίνει ἐπιτυχημένος, ἐντοπίζουν τὴν ἐνδοσκόπηση τῆς προσωπικότητας μέσα σὲ καθαρῶς οἰκονομικοὺς στόχους· οἱ ὁποίοι ὅμως εἶναι ἀνάλγητοι, καὶ συμβουλεύουν τὴν καρδιά, νὰ κλείνει τὰ μάτια στὶς “δύσοσμες” διαθέσεις τους, ποὺ τὴν ὠθοῦν σὲ αὐτὴ τὴν πολυθρύλητη ἐπιτυχία… Σὲ αὐτὴν τὴν περίπτωση, ὁ ἄνθρωπος χάνει τὴν ὀμορφιὰ τῆς ἀνθρώπινης φύσης του καὶ ἀκολουθεῖ τὸ ἔνστικτο! Ἄν οἱ τεχνικὲς αὐτοδιαχείρισης δὲν ἀντιλαμβάνονται κὰν τὶς ζωώδεις κινήσεις τῆς ψυχῆς, πῶς μποροῦν νὰ τὴν ἀποτρέψουν ἀπὸ τὰ παραστρατήματα;».
Ὑπῆρξαν κι ἄλλες φορὲς ποὺ δὲν καταλάβαινα αὐτὸ ποὺ ἔλεγε ὁ Πατάπιος· ὅπως ὅταν ἔλεγε στὸν Σοφοκλῆ, ὅτι ἡ “τέχνη” τοῦ ζώου εἶναι ἡ ἔλλειψη τῆς φρονήσης, ἀλλὰ ἅμα αὐτὴ ἡ “τέχνη” περάσει στὸν ἄνθρωπο, λέγεται “πρωτογονισμός”… Δὲν πρέπει νὰ ἔχουμε τὴν ἐλευθερία ὡς πρόφαση καὶ κάλυψη τῆς κακίας, τοῦ εἶπε, σὰν ἀληθινοὶ δοῦλοι τοῦ Θεοῦ ποὺ εἴμαστε*. Ὁ Πατάπιος εἶναι γιὸς ψάλτη, καὶ ἔχει ἕναν ἰδιαίτερο τρόπο νὰ ἐκφράζεται. «Μὰ τὸ ζητούμενο εἶναι ἡ ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου! Ἄν ἡ προσωπικότητα εἶναι συγκροτημένη καὶ ἄξια γιὰ τὶς δυσκολότερες ἐργασιακὲς συνθῆκες, πῶς θὰ παραστρατήσει;». Δὲν ἔβλεπα κάποιον κίνδυνο.
«Σωτηρία, αὐτὸ ποὺ λὲς πατάει στὴν κοινὴ λογική. Μοναχὰ ποὺ εἶναι ἄλλο πράγμα ἡ “λογική”, καὶ ἄλλο ἡ “λογικὴ ψυχή”! Εἶναι μεταξύ τους ἐκ διαμέτρου ἀντίθετες ἔννοιες, ὅπως εἶναι καὶ ἀντίθετη ἡ ἑρμηνεία ποὺ δίνουν στὸν τρόπο διακυβέρνησης τοῦ ἑαυτοῦ μας! Ἄν γιὰ παράδειγμα, κάποιος ἔχει μεγάλη ἀνάγκη τὴν ἀναγνώριση τῶν ἄλλων, ἤ ἀναγνωρίζει μόνο οἰκονομικοὺς στόχους, παραβιάζει τὴν ἱεραρχία τῶν δύο ἐλευθεριῶν του… Αὐτομάτως τότε, ἡ δωρισμένη ἐλευθερία του διαστρέφεται σὲ ἀτιμωτικὴ σκλαβιά!».
Τέτοια προσέγγιση γιὰ τὴν διακυβέρνηση τοῦ ἑαυτοῦ μας, ἄκουγα γιὰ πρώτη φορά! Τὰ ὑπόλοιπα δὲν τὰ κατάλαβα. Δὲν εἶναι ὅτι ἔχω ἀνάγκη νὰ μὲ ἀναγνωρίζουν, ἁπλῶς βρίσκω τὸν ἑαυτό μου ἐξαιρετικὰ ἰκανὸ στὴν ἐξουσία! Ἡ νοημοσύνη, ἡ ἐπιμονή, ἡ αὐτοπειθαρχία, ἡ φιλομάθεια, ἡ ἱκανότητα ἑστίασης στὸ σημαντικό, εἶναι χαρακτηριστικὰ ἑνὸς ἡγέτη ποὺ φιλοδοξεῖ νὰ ἡγεῖται! «Μπερδεύτηκα λίγο. Ποιές εἶναι οἱ “δύο ἐλευθερίες”; Δὲν τὸ ἔχω ξανακούσει αὐτό».
«Ξέρουμε πὼς ὁ ἄνθρωπος ἀποτελεῖται ἀπὸ δύο μέρη, τὸ σῶμα καὶ τὴν ψυχή. Τὸ σῶμα ὡς ὑλικό, προσωρινό, ποὺ γίνεται τροφὴ γιὰ σκουλίκια, εἶναι τὸ κατώτερο. Αὐτὸ ποὺ τὸ χαρακτηρίζει εἶναι ὅτι ἐπιθυμεῖ νὰ θυμώνει, καὶ νὰ ἀντιδρᾶ σὰν ὁποιοδήποτε “ἀγενὲς” ζῶο, δηλαδὴ αὐτὸ ποὺ μέσα του ἔχει ζωή. Ὡς κατώτερο, κυβερνιέται ἀπὸ τὴν λογικὴ ψυχή, ἡ ὁποία τὸ περιφέρει ὅπου ἐκείνη ἀποφασίζει ὅτι βρίσκεται τὸ πνευματικὸ συμφέρον της. Ὅσο τὸ σῶμα ὑπακούει στὴν ψυχή καὶ ἐγκρατεύεται — δηλαδὴ ἀσκεῖται νὰ ἀντιστέκεται στὰ χαμερπῆ πάθη— ἀπολαμβάνει τὴν ἐλευθερία νὰ ἀκολουθεῖ τὴν ψυχὴ στὸ πνευματικὸ κέρδος! Ἄν ὅμως τὸ σῶμα τοῦ ἄνθρωπου ὑπερηφανεύεται καὶ ἐπαναστατήσει, καὶ ἀλόγιστο “ζηλέψει” τὴν ἐλευθεριότητα, ὐποδουλώνεται στὰ πάθη ποὺ φυλακίζουν, θανατώνουν τὴν ψυχή! Τότε ἡ ἀνθρώπινη εὐγένεια χάνεται, καὶ ἡ ἀτομιστική, ἡ ὑπόδουλη ζωὴ τοῦ “κτήνους”, καθοδηγεῖται ἀπὸ τὴν “κοινὴ λογικὴ” τῆς ἐπιβολῆς πάνω στοὺς ἄλλους! Βλέπεις εἶναι ἄλλο πράγμα ὁ ἐγκέφαλος τοῦ σώματος, καὶ ἄλλο πράγμα ὁ νοῦς τῆς λογικῆς ψυχῆς…».
Ἔνιωσα σὰν νὰ κεραυνοβολήθηκα! Καὶ ἡ ἀφιέρωση τοῦ παπποῦ μου ἀναφερόταν στὸν νοῦ τῆς λογικῆς ψυχῆς, ποὺ ἐπιτρέπει στὸν ἄνθρωπο νὰ γίνει Ο ΑΠΟΛΥΤΟΣ ΚΥΒΕΡΝΗΤΗΣ ΤΩΝ ΑΠΟΨΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΡΑΞΕΩΝ ΤΟΥ! Μέσα μου ἀκτινοβολοῦσε ἡ ἰδέα νὰ ἔβρισκα τὴν οὐσία τῆς ἀξιολογότερης ἡγεσίας ἀνὰ τοὺς αἰῶνες, ποὺ ἡ άρτιότητά της θὰ μποροῦσε —γιατὶ ὄχι;— ΝΑ ΣΩΖΕΙ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ! Γιὰ πρώτη φορὰ προσανατολίστηκα, πὼς ἡ γοητεία αὐτῆς τῆς ἀνώτερης ἡγεσίας ποὺ ἀναζητοῦσα, συνδεόταν ὄχι μὲ τὸν ἐγκέφαλο, ἀλλὰ μὲ τὸν νοῦ τῆς λογικῆς ψυχῆς μου! Μία πρωτοφανὴς γαλήνη παρουσιάστηκε τότε μέσα μου καὶ θαμπωμένη, ἀποφάσισα νὰ ἐρευνήσω τὸν δρόμο ποὺ ἀκολούθησε, γιὰ νὰ μὲ συναντήσει! Μὲ τὴν λαχτάρα μου νὰ ὑπηρετήσω τοὺς ἄλλους μὲσα ἀπὸ τὸ “ἄρτιο”, ἡ ψυχή μου ἔνοιωσε τὸ πνευματικὸ συμφέρον της! Γιὰ ἕναν τέτοιο σκοπὸ θὰ χαιρόμουν νὰ θυσίαζα καὶ ὅλη τὴν ζωή μου, ἄν χρειαζόταν! Ἴσως αὐτὸ σημαίνει, ὅτι τὸ σῶμα μου ἀνυπομονεῖ νὰ ἀπολαύσει τὴν ἐλευθερία, νὰ ἀκολουθεῖ τὴν ψυχὴ στὸ πνευματικὸ κέρδος! Τί μεγαλοπρεπὴς δρόμος εἶναι αὐτὸς ποὺ βρέθηκε μπροστά μου στὰ ξαφνικά; Κοιτοῦσα τὸν συμμαθητή μου, προσπαθώντας νὰ συγκρατήσω τὰ χρώματα καὶ τὰ ἀρώματα τοῦ τοπίου ποὺ μοῦ ἀποκαλύφτηκε! «Πατάπιε, μᾶλλον τὸ πνευματικὸ κέρδος εἶναι ἡ ζωὴ ποὺ “ἔρχεται” σὲ κάποιο κρυμμένο μέρος τῆς καρδιᾶς! Τίποτα δὲν μπορεῖ νὰ διώξει αὐτὸ τὸ κέρδος!», εἶπα κατενθουσιασμένη. Ὅμως ἐκεῖνος κατέβασε τὸ κεφάλι καὶ μετὰ ἀπὸ λίγο, εἶπε μὲ φωνὴ ποὺ φανέρωνε ἀνθρωπιά:
«Μᾶλλον ἐκεῖ ἔξω τὸ ἔχουν διώξει οἱ περισσότεροι… Εἶναι ἀνυποψίαστοι γιὰ τὸ πνευματικὸ κέρδος ποὺ ἔχει ἡ ψυχή, ὅταν ἐξουσιάζει τὸ σῶμα! Αὐτὴ εἶναι ἡ μόνη μορφὴ ἐξουσίας ποὺ νομιμοποιεῖται νὰ ἔχει ὁ ἄνθρωπος! Οἱ ἀνάλγητοι οἰκονομικοὶ στόχοι κάνουν αὐτὸ ποὺ σοῦ εἶπα· συμμαχοῦν μὲ τὰ ζωώδη ἔνστικτα τοῦ σώματος καὶ τὰ συναισθήματα, ἔτσι ὥστε νὰ παγιδεύουν τὴν ψυχὴ καὶ νὰ τὴν θέτουν ἐκτὸς μάχης! Ἡ σκλάβα ψυχὴ τότε, διεστραμμένη ὅπως ἔχει καταντήσει, “συγχέει” τὴν ἄμυνά της μὲ τὴν ἐπιθετικότητα, καὶ δὲν σταματάει νὰ ψεύδεται στὸν ἑαυτό της… Ἀντὶ νὰ ἀσκεῖται γιὰ νὰ ἐξουσιάσει τὸ σῶμα μὲ τὰ χαμερπῆ πάθη του, πασχίζει νὰ ἐξουσίαζει τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους! Βλέπεις, χρειάζεται τὴν ἐξουσία γιὰ νὰ κρύβει τὶς ἐλλείψεις της, καὶ τοὺς κρύβει τὴν ἀλήθεια γιὰ νὰ κλέβει τὶς τιμές τους!».
Ἀκούγοντας τὴν λέξη “ἀλήθεια”, μέσα μου ἔγινε ἀκόμα ἕνα τράνταγμα! Ὡς τώρα, ἀπὸ τὸν ἐγκέφαλό μου διαρκῶς διέφευγε, πὼς μόλις κλεινόμουν στὸ δωμάτιό μου “ἐπέστρεφα” στὸν ἄλλο ἑαυτό μου, τὸν ἀνυπόμονο, ποὺ γκρίνιαζε ἐπειδὴ δὲν ἔκανα τίποτα σωστὸ… Ἴσως τελικά ἡ δόξα, ἡ ἐξουσία ὁποιασδήποτε μορφῆς, νὰ ἦταν ὄντως μεγάλη ψώρα… Ὁ πόνος ἀπὸ τὴν ὑπερηφάνεια ποὺ ἀποκαλύφτηκε μέσα μου, ποὺ μοῦ ἐπέβαλε τὴν καλυμμένη κυριαρχία πάνω στοὺς ἄλλους, βρέθηκε δίπλα στὰ χρώματα καὶ τὰ ἀρώματα τοῦ μεγαλείου τῆς ψυχῆς, καὶ τρόμαξα! Πόσο ἀδικοῦσα τὸν ἑαυτό μου! «Ὁ παπποὺς μου εἶχε προνοήσει, καὶ μοῦ σημείωσε κάπου, ὅτι ἡ ἐπίγνωση τοῦ ἑαυτοῦ μας ἀπαιτεῖ ὡς κριτήριο τὴν Ἀλήθεια! Εἶμαι βέβαιη ὅτι ἐννοοῦσε τὸν Χριστό!». Ἡ λογικὴ ψυχή μου τὸ ἤξερε πάντα, ἀλλὰ δὲν εἶχε τὴν ἐλευθερία νὰ μιλήσει…
«Σωτηρία, ὁ Χριστὸς εἶναι Ἄρχοντας, καὶ ἀκολουθώντας ἐμεῖς τὰ ἴχνη Του ἐλευθερωνόμαστε, γιὰ νὰ ζοῦμε μὲ πνευματικὴ ἀρχοντιά! Οὗ τὸ Πνεῦμα Κυρίου, ἐκεῖ ἐλευθερία!**Δηλαδή, ὅπου βρίσκεται ὁ Κύριος, ἐκεῖ βρίσκεται ἡ πραγματικὴ ἐλευθερία! Ἐξουσιάζοντας τὸν ἑαυτό μας σύμφωνα μὲ τὴν τάξη ποὺ μᾶς ὅρισε Ἐκεῖνος, καρπίζουμε πνευματικά. Μὲ τὸν καρπὸ αὐτὸ μποροῦμε καὶ νὰ διακονήσουμε τὸν πλησίον, σύμφωνα μὲ τὴν ἐντολή Του!»
Ὅσοι δὲ ἔλαβον Αὐτὸν, ἔδωκεν αὐτοῖς ἐξουσίαν τέκνα Θεοῦ γενέσθαι, τοῖς πιστεύουσιν εἰς τὸ ὄνομα Αὐτοῦ
σὲ ὅσους δέχτηκαν μὲ πίστη τὸν Κύριο ὡς Σωτήρα καὶ Θεό τους, τοὺς ἔδωσε τὸ δικαίωμα νὰ γίνουν τέκνα Θεοῦ, σὲ αὐτοὺς δηλαδὴ ποὺ πιστεύουν στὸ ὄνομά Του (Α΄ Ιωά. 1,12)
* ὡς ἐλεύθεροι, καὶ μὴ ὡς ἐπικάλυμμα ἔχοντες τῆς κακίας τὴν ἐλευθερίαν, ἀλλ’ ὡς δούλοι Θεοῦ (ὑποταχθεῖτε κατὰ Θεὸν στὶς ἀρχὲς καὶ τὶς ἐξουσίες σὰν ἠθικῶς ἐλεύθεροι ἄνθρωποι, καὶ ὄχι σὰν ἄνθρωποι ποὺ ἔχουν τὴν ἐλευθερία ὡς πρόφαση καὶ κάλυψη τῆς κακίας, ἀλλὰ σὰν ἀληθινοὶ δοῦλοι τοῦ Θεοῦ – Α΄ Πέτ. 2,16)
** ὅπου ὑπάρχει τὸ Πνεῦμα, τὸ ὁποῖο χορηγεῖται διὰ μέσου τοῦ Κυρίου, ἐκεῖ ὑπάρχει ἡ ἀπελευθέρωση ἀπὸ τὸ κάλυμμα καὶ τὴν δουλεία τοῦ Νόμου. Ἐκεῖ βρίσκεται ἡ πραγματικὴ ἐλευθερία (Β΄ Κορ. 3,17)
Τὸ βιβλίο μου εἶναι ἕτοιμο νὰ φτάσει
στὴν ἠλεκτρονικὴ διεύθυνσή σου!
Διαβάζοντάς το, ξεκινᾶς ἕνα ταξίδι ἀπὸ δρόμο ποὺ εἶχε κλείσει ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια στὸν τόπο μας!
Θυμήσου τὰ λόγια μου…
