«“Ἄν γνώριζες τὴν δωρεὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ποὺ δίνει ὁ Θεὸς στοὺς ἀνθρώπους, καὶ Ποιὸς εἶναι Αὐτὸς ποὺ σοῦ λέει τώρα δός Μου νερό, θὰ Τοῦ ζητοῦσες καὶ θὰ σοῦ ἔδινε τὸ Ζωντανὸ Νερό”! Εὐτυχία, αὐτὸς ὁ λόγος τοῦ Εὐαγγελίου ποὺ σὲ ἄκουσα νὰ λές, εἰσχώρησε στὸ βάθος τῆς ψυχῆς μου! Ἡ καρδιά μου ἑλκύστηκε σὰν τῆς Σαμαρείτιδας! Τόσο ἐπέδρασε μέσα μου ὁ θεῖος λόγος, ποὺ μὲ μετέβαλε, καὶ κυριολεκτικὰ μὲ ἐξανθρώπισε! Ὁ Κύριος προσκαλεῖ τὸν καθένα ἀπὸ ἐμᾶς, ὅποιος διψάει νὰ ἔρθει νὰ πάρει δωρεὰν τὸ Νερὸ τῆς Ζωῆς, ποὺ εἶναι τὸ Ἅγιο Πνεῦμα! Τὸ Ὕδωρ τὸ Ζῶν! Φαντάζομαι ἕναν ποταμὸ ποὺ χρυσίζει, καὶ πολλοὺς ἀνθρώπους μὲ κύπελο στὸ χέρι· ὅσοι ἀντλοῦν καὶ πίνουν εἶναι μὲ τὸν Χριστό, καὶ ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ παράδεισός τους, ἐνῶ ὅσοι δὲν ἀντλοῦν δὲν εἶναι τοῦ Χριστοῦ, καὶ ὁ Χριστὸς εἶναι ἡ κόλασή τους!». Μὲ τὴν φίλη ποὺ ζοῦσε κοντά μου, ἀλλὰ ἐκτίμησα μόλις τὸν τελευταῖο καιρό, περπατούσαμε στὴν παραλία ἀπολαμβάνοντας τὸν συννεφιασμένο οὐρανό. «Ἡ συγκίνηση ἀπὸ τὰ λόγια τοῦ Κυρίου τράβηξαν τὴν συνείδησή μου ἀπὸ τὴν νάρκωση καὶ ὁλόκληρο τὸ ἐσωτερικό μου μεταμορφώθηκε! Ἀφοῦ πρῶτα βίωσα τὴν διαφορὰ τῆς ἀλήθειας ἀπὸ τὸ ψέμα, ἦταν πραγματικὴ ἀνακούφιση ὅτι δημιουργήθηκα γιὰ νὰ τρέφομαι ἀπὸ τὴν ἀλήθεια! Κάπου διάβασα ὅτι στὴν ἀρχὴ ἡ Χάρη, κατὰ κάποιον τρόπο ποὺ ἁρμόζει στὸν Θεό, ἀνασηκώνει τὴν συνείδηση ποὺ βρίσκεται σὲ πτώση. Γι’ αὐτὸ καὶ κακοποιοὶ ποὺ μετανόησαν, εὐαρέστησαν τὸν Θεό!».
«Κάθε ἄνθρωπος δέχεται σὲ ἀκαθόριστες στιγμὲς τοῦ βίου του κλήσεις καὶ μηνύματα, Δέσποινα, ποὺ εἶναι ἐπεμβάσεις τῆς θείας Χάριτος, πρὸς ἀνάνηψη καὶ σωτηρία. Ἡ Χάρη τοῦ Πνεύματος εἶναι μία καὶ ἀμετάβλητη, ὅμως ἐνεργεῖ ὅπως θέλει στὸν καθένα. Ὅταν πέσει στὴν ψυχή, σὲ ἐκεῖνον ποὺ πεινάει γιὰ τὸν Χριστό, γίνεται τροφή· στὸν διψασμένο, γλυκύτατο νερό· σἐ ἐκεῖνον ποὺ κρυώνει, ἔνδυμα· στὸν κοπιάζοντα, ἀνάπαυση· σὲ ἐκεῖνον ποὺ προσεύχεται, γίνεται πληροφορία· σὲ ἐκεῖνον ποὺ πενθεῖ, γίνεται παρηγοριά. Κάθε βαπτισμένος Ὀρθόδοξος ἔλαβε μυστικὰ ὅλη τὴν Χάρη. Πληροφορεῖται γι’ αὐτὸ ἀνάλογα μὲ τὴν ἐργασία τῶν ἐντολῶν».
«Ναί, τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἔχει ντυθεῖ σὰν ἥλιος πάνω στοὺς βαπτισμένους! Ὁ καθένας μας πάλι στὸ μέτρο ποὺ ἔχει μισήσει τὰ πάθη ποὺ τὸν σκοτίζουν, καὶ τὰ ἔχει βγάλει ἀπὸ τὴν μέση, ἀνάλογα φωτίζεται. Καὶ κατὰ τὸ μέτρο ποὺ τὰ ἀγαπάει, σκοτίζεται. Πολλοὶ λυπόμαστε γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας, δεχόμαστε ὅμως τὶς αἰτίες τους μὲ πολλὴ εὐχαρίστηση. Ἡ χαύνωση λιγοστεύει τὸ νοερὸ φρόνημα τῆς καρδιᾶς, καὶ μὲ τὴν ἀνάπαυση φέρνει τὴν λησμοσύνη τοῦ Θεοῦ! Ἀλλὰ ὅπως εἶναι ἀσυμβίβαστο στὸν μετανοοῦντα νὰ ὑψηλοφρονεῖ, ἔτσι σὲ ἐκεῖνον ποὺ ἁμαρτάνει θεληματικά, εἶναι ἀδύνατον νὰ ταπεινοφρονεῖ. Ὅσο πάλευα νὰ ὑποκρίνομαι τὴν εἰκόνα τοῦ ἑαυτοῦ μου ποὺ “διάλεξα” νὰ προβάλλω πρὸς τὰ ἔξω, ὄχι μόνο δὲν ἔβρισκα ἀνάπαυση, ἀλλὰ αὐτοεξοντωνόμουν! Ἡ διπροσωπία ἀδειάζει τὴν ψυχή μας, τὴν ἀφήνει νὰ διαλύεται ἀπὸ τὸν θάνατο! Παλιότερα δὲν ἤμουν ἱκανὴ νὰ τὸ διακρίνω αὐτό, ἀλλὰ τὰ περισσότερα παιδιὰ ἔτσι μεγαλώνουν· νὰ ὑποκρίνονται ὅτι εἶναι μιὰ χαρὰ μὲ τὶς ἁμαρτίες ποὺ ἀντιγράφουν ἀπὸ τὴν τηλεκόλαση… Ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ στάλαξε μέσα μου ὁ ἀληθινὸς πόνος τῆς κατάνυξης, ΔΕΝ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΤΟ ΧΑΣΩ ΑΥΤΟ ΤΟ ΒΙΩΜΑ! Ὁ λόγος τοῦ Κυρίου δὲν στάθηκε ἐξωτερικά, ἀλλὰ τὸ ἀνώτερο νόημά του προχώρησε μέσα μου καὶ μὲ μετέβαλε! “Ζύμωσε” τὴν ψυχή μου μὲ τρόπο ποὺ ζητοῦσα νὰ ἀντλήσω τὸ Ὕδωρ τὸ Ζῶν ἀπὸ τὸν Κύριο! Ἀποφάσισα λοιπὸν νὰ “πουλήσω τὰ ὑπάρχοντά μου”, δηλαδὴ νὰ ἐγκαταλείψω τὰ πάθη μου, καὶ νὰ Τὸν ἀκολουθήσω! Βέβαια, καμία ἀπὸ τὶς ἀρετὲς δὲν μπορεῖ νὰ ἀνοίξει ἀπὸ μόνη της τὸν δρόμο πρὸς τὸν Θεό, ἄν δὲν ἐξαρτῶνται ὅλες μὲ ἀκολουθία, ἡ μία ἀπὸ τὴν ἄλλη. Ἐκεῖνος ποὺ μιλάει ὀρθὰ ὀφείλει νὰ πιστεύει ὅτι παραλαμβάνει ἀπὸ τὸν Θεὸ τὰ λόγια. Ἡ ἀλήθεια δὲν εἶναι αὐτοῦ ποὺ μιλάει, ἀλλὰ τοῦ Θεοῦ ποὺ ἐνεργεῖ. Ὁ ἄνθρωπος μόλις καὶ μπορεῖ νὰ φυλάξει ὅσα ἐπιβάλλει ἡ φύση του. Ὁ Χριστὸς διὰ τοῦ Σταυροῦ χαρίζει τὴν υἱοθεσία. Θέλοντας νὰ φανερώσει ὅτι κάθε ἐντολὴ ἀποτελεῖ χρέος μας, καὶ ὅτι ἡ υἱοθεσία εἶναι δωρεά Του, μὲ τὸ Αἷμα Του χαρισμένη στοὺς ἀνθρώπους, ὁ Κυριος λέει: “Ὅταν κάνετε ὅλα τὰ διαταγμένα σ’ ἐσᾶς, νὰ λέτε, εἴμαστε δοῦλοι τιποτένιοι καὶ κάναμε ὅ,τι χρωστούσαμε νὰ κάνουμε. Γι’ αὐτὸ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν δὲν εἶναι μισθὸς γιὰ ἔργα, ἀλλὰ χάρη τοῦ Κυρίου ποὺ ἔχει ἑτοιμαστεῖ γιὰ τοὺς πιστοὺς δούλους Του».
Ὁ ἄνθρωπος ποὺ δὲν πιστεύει στὸν Χριστό, ὅσο τὰ ἔχει ὅλα καὶ νοιώθει σιγουριὰ γιὰ τὸν ἑαυτό του, κάνει τὸν γενναῖο. Διακεκριμένος γυναικολόγος ὁ πατέρας μου, μόλις διαγνώστηκε μὲ καρκίνο καὶ ἔχει χάσει τὸ ἔδαφος κάτω ἀπὸ τὰ πόδια του. Κατὰ τὴν γνώμη μου ὅμως, εἶναι περίεργος ὁ τρόπος ποὺ τὸ δείχνει. Ἀπόλυτος μὲ τὴν ἐπιστήμη γενικά, ὅτι κάνει “θαύματα”, πίστευε πὼς μαζί της καταξιωνόταν κι ἐκεῖνος ὡς… “θαυματοποιός”, ποὺ ὅποιο στόχο ἔβαζε στὸ ἰατρεῖο του, τὸν πραγματοποιοῦσε. Τελικὰ ἴσως καὶ νὰ εἶχε “θεοποιήσει” τὸν ἑαυτό του, ἀφοῦ μὲ τὶς ἐπιστημονικὲς γνώσεις γιὰ τὶς ὁποῖες ξεχώριζε, φιλοδοξοῦσε νὰ φτιάξει ἕνα “βασίλειο” ποὺ οἱ συνάδελφοί του θὰ ζήλευαν! Μετὰ τὴν διάγνωση ὅμως τὰ σχέδιά του ἄλλαξαν καὶ ἐπειδὴ αὐτὸ τὸν καθυστεροῦσε, θύμωνε! Ἀρνιόταν νὰ δεχτεῖ πὼς ἡ ἰατρικὴ ὁμάδα ποὺ τὸν ἀνέλαβε δὲν μποροῦσε νὰ τὸν ἀποθεραπεύσει, καὶ διαρκῶς ἀναζητοῦσε κάποιον “εἰδικότερο” εἰδικὸ μὲ “θαυματοποιὲς” δυνατότητες. Λίγο πρὶν τὴν πρώτη χημειθεραπεία τώρα, θύμωνε μὲ τὴν ἀλλαγὴ τῆς ζωῆς του. Ἡ ταυτότητά του ἦταν ἡ ἰσχύς του, καὶ ἀρνιόταν νὰ δεῖ τὸν ἑαυτό του “ἐπὶ ξύλου κρεμάμενο”. Ὅπως τὸ καταλάβαινα, στὴν προσπάθεια νὰ ἀπωθήσει τὴν πραγματικότητα ποὺ δὲν συμβιβαζόταν μὲ τὴν ὀνειρεμένη τέλεια ζωή, γινόταν ΤΟΣΟ δύστροπος! «Μπαμπά, τὸ σῶμα εἶναι ὁ ὑπηρέτης τοῦ νοῦ. Αὐτὸς πρέπει νὰ εἶναι ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ ὑγιής! Ὁ νοῦς, καὶ χωρὶς τὸ σῶμα πράττει πολλά, καλὰ καὶ κακά. Τὸ σῶμα ὅμως χωρὶς τὸν νοῦ, δὲν μπορεῖ νὰ κάνει τίποτα ἀπὸ αὐτά, γιατὶ πρὶν ἀπὸ τὴν πράξη ἀναγνωρίζεται ὁ νόμος τῆς ἐλευθερίας, καὶ ἀποφασίζει ὁ νοῦς τί νὰ πράξει καὶ τί νὰ μὴν πράξει. Χθὲς διάβαζα ὅτι παλιότερα, ἑκατομμύρια ἄντρες, γυναῖκες καὶ παιδιά, γιὰ νὰ σωθεῖ ἡ ψυχή τους προτιμοῦσαν τὸ μαρτύριο, τὰ ἀνείπωτα βασανιστήρια καὶ τὸν σκληρὸ θάνατο ἀπὸ τοὺς εἰδωλολάτρες τυράννους! Ἡ πίστη καὶ ἡ καθαρὴ συνείδηση τοὺς ἔδινε ἀκατάβλητο θάρρος γιὰ νὰ ἀντισταθοῦν στοὺς σκληροὺς πειρασμοὺς καὶ νὰ ἀψηφήσουν τὸν θάνατο! Κάθε θλίψη ἐλέγχει τὴν κλίση τοῦ θελήματος, ἄν κλίνει στὰ δεξιὰ ἤ στὰ ἀριστερά. Γι’ αὐτὸ ἡ θλίψη ποὺ μᾶς συμβαίνει λέγεται πειρασμός, ἐπειδὴ παρέχει πείρα, δηλαδὴ φανερώνει στὸν θλιβόμενο τὰ κρυφὰ θελήματά του. Πάντοτε ἐκεῖνοι ποὺ εἶναι μὲ τὴν προαίρεσή τους προσηλωμένοι στὶς ἡδονές, δὲν φροντίζουν νὰ κάνουν ἐκεῖνο ποὺ μποροῦν, νομίζοντας ὅτι στὸν ἀγῶνα τους μένουν ἀβοήθητοι ἀπὸ τὸν Θεό».
«Δέσποινα, στὶς πελάτισσές μου λέω πάντα ὅτι τὸ σῶμα μᾶς ἀνήκει, καὶ τὸ κάνουμε ὅ,τι θέλουμε ἐμεῖς! Εἶναι δικαίωμά μας! ΕΙΜΑΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΑΣ καὶ θέλω νὰ ἀποκατασταθεῖ ἡ ὑγεία μου, δὲν μὲ ἀπασχολεῖ τί ἔκαναν παλιότερα! Δὲν εἶχα ἀντίρρηση νὰ ἐκκλησιάζεσαι, πιστεύοντας ὅτι θὰ σοῦ περνοῦσε ὁ ἐνθουσιασμός, ἀλλὰ μέχρι ἐκεῖ! Δὲν πιστεύω, τὸ ξέρεις καλά!».
«Μὰ οἱ ἄνθρωποι δὲν διακρίνονται σὲ πιστοὺς καὶ ἀπίστους, ἀλλὰ σὲ πιστοὺς καὶ σὲ “πιστούς”. Ὑπάρχουν ἄνθρωποι ποὺ πιστεύουν στὸν Θεό, καὶ ἄλλοι ποὺ πιστεύουν στὴν ἀνυπαρξία τοῦ Θεοῦ. Οἱ μὲν πιστεύουν στὴν ὕπαρξη, ἐνῶ οἱ ἄλλοι πιστεύουν στὴν ἀνυπαρξία. Δὲν μπορεῖ νὰ πεῖ κανείς, ὅτι ἐγὼ ἀπέδειξα τὴν ἀνυπαρξία τοῦ Θεοῦ. Μὲ πίστη ἀποδέχεται αὐτὸς τὴν ἀνυπαρξία τοῦ Θεοῦ. Οὔτε μὲ τὸ πείραμα, οὔτε μὲ τὸν λογισμό, οὔτε μὲ τὴν παρατήρηση μπορεῖ νὰ πεῖ κανείς, ὅτι ἐγὼ ἀπέδειξα πὼς δὲν ὑπάρχει Θεός. Ἐμεῖς πιστεύουμε ὅτι ὑπάρχει. Ὁ ἄθεος λέει, ὅτι ἐγὼ δὲν πιστεύω στὸν Θεό, δηλαδὴ κι αὐτὸ εἶναι ἕνα εἶδος πίστεως. Πολλοὶ ἄνθρωποι ποὺ λένε σήμερα πὼς δὲν ὑπάρχει Θεός, μιλᾶνε ἔτσι, γιατὶ στὴν καρδιά τους ζεῖ ὑπερήφανο πνεῦμα, ποὺ τοὺς ὑποβάλλει ψέματα ἐναντίον τῆς Ἀλήθειας καὶ τῆς Ἐκκλησίας. Νομίζουν πὼς εἶναι σοφοί, ἐνῶ στὴν πραγματικότητα δὲν ἀντιλαμβάνονται κὰν ὅτι τέτοιοι λογισμοὶ δὲν εἶναι δικοί τους, ἀλλὰ προέρχονται ἀπὸ τὸν ἐχθρό. Νομίζω μπαμπὰ ὅτι δὲν ἔχεις καλὴ γνώμη γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία, ἐπειδὴ δὲν τὴν γνωρίζεις! Πολλοὶ πεθαίνοντας εἶπαν: “Μετανοῶ, γιατὶ ὑπῆρξα ἄθεος, ἄπιστος καὶ πολέμιος τοῦ Χριστοῦ. Κανένας ὅμως πεθαίνοντας δὲν εἶπε: “Λυπᾶμαι γιατὶ ὑπῆρξα Χριστιανός!”». Χωρὶς τὸν θώρακα τῆς προσευχῆς γύρω ἀπὸ τὴν ψυχή, χωρὶς τὸ Ὕδωρ τὸ Ζῶν, ἡ ζωὴ εἶναι γεμάτη πόνο, λύπη καὶ στεναγμό. Οἱ ἄνθρωποι θέλουν νὰ ζοῦν σύμφωνα μὲ τὸ δικό τους θέλημα καὶ γι’ αὐτὸ λένε πὼς δὲν ὑπάρχει Θεός, βεβαιώνοντας ἔτσι μᾶλλον πὼς ὑπάρχει. Ἐκεῖνος ποὺ δὲν ἐγκαταλείπει τὸ θέλημά του γιὰ χάρη τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ, πεδικλώνεται στὰ δικά του ἔργα καὶ γίνεται ὑπόδουλος τῶν ἐχθρῶν δαιμόνων. Ὁ τυφλοπόντικας ποὺ σέρνεται κάτω ἀπὸ τὴν γῆ, εἶναι τυφλὸς καὶ δὲν μπορεῖ νὰ βλέπει τὰ ἄστρα. Κι ἐκεῖνος ποὺ δὲν πιστεύει γιὰ τὰ πρόσκαιρα, οὔτε γιὰ τὰ αἰώνια μπορεῖ νὰ πιστεύει. «Μπαμπά, ἀνάλογα μὲ τὴν σκέψη κάθε ἀνθρώπου, τοῦ ἔρχεται αὐτὸ ποὺ πρέπει. Τὴν ποικιλία τοῦ πειρασμοῦ ποὺ χρειάζεται, τὴν γνωρίζει μόνο ὁ Θεός! Γιὰ τοὺς κακούς, οἱ ὁποῖοι δὲν θέλουν νὰ διορθωθοῦν καὶ νὰ μετανοήσουν, οἱ θλίψεις ἀπὸ τὴν γῆ παραμένουν ὡς ἕνα εἶδος ἀρραβώνα τῶν… αἰωνίων βασάνων! Ἀφοῦ ὅμως λὲς ότι ὁ ἄνθρωπος κάνει τὸ σῶμα του ὅ,τι θέλει ἐκεῖνος, πῶς ἐπιβλήθηκε διὰ νόμου τὸ ἐμβόλιο στὸ σῶμα του; Ἄρα ἡ ἐπιστήμη μὲ τὶς δύο… ἀντίθετες “λογικὲς”(!) ἀντιφάσκει! Ἐγὼ εἶμαι βέβαιη ὅτι οἱ γυναῖκες δὲν ἔχουν κανένα δικαίωμα νὰ κάνουν ἐκτρώσεις! Δὲν ἔχουν τὸ δικαίωμα νὰ βλάψουν οὔτε τὸν ἑαυτό τους, πόσο μᾶλλον νὰ σκοτώνουν τὸ παιδί τους! Ἐπιτέλους, τί εἶναι ὁ νόμος, ποὺ τὸ “ἐπιτρέπει”;».
«Δέσποινα, ἄν θέλεις ἐξηγήσεις στὰ ἐπιστημονικὰ ζητήματα, δὲν σὲ ἐμποδίζει τίποτα νὰ ἀποκτήσεις γνώσεις ἐπιστημονικὲς γιὰ νὰ σοῦ λυθοῦν οἱ ἀπορίες. Μέχρι τότε νὰ μὴν ἀκούσω πάλι σχόλια γιὰ τὶς ἐκτρώσεις, ἐπειδὴ ὅταν μὲ ἀμφισβητοῦν γιὰ τὴν δουλειά μου ἐκνευρίζομαι!».
Κι ὅμως, ἡ πίστη μας λέει ότι ὁ ἄνθρωπος ἔχει ψυχὴ ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ τῆς συλλήψεως! Ξαφνικὰ ἔνοιωσα κάτι σὰν ψυχρολουσία. Κάθε τόσο ὁ πατέρας μου λέει ὅτι στὴν ἀρχὴ τῆς κυήσεως “δὲν ὑπάρχει ψυχή”, ὁπότε ὁ νόμος ἐπιτρέπει νὰ “τερματίσουν” τὴν ζωὴ τοῦ ἐμβρύου. Τότε ὁ νόμος ὑπαινίσσεται, πὼς ὅταν ὁ Κύριος ἦταν μέσα στὴν κοιλιὰ τῆς Κεχαριτωμένης Παρθενομήτορος Μαρίας, τοὺς πρώτους μῆνες… δὲν ἦταν ὁ ἐνσαρκωμένος Θεός; Τί βλασφημία ἦταν αὐτή, ποὺ τὸ μυαλὸ δὲν τὴν χωροῦσε; Τί τερατώδη πράγματα ὑπαινισσόταν ὁ νόμος τῶν παρανόμων; Πῶς γινόταν νὰ ἐμπαίζεται ὁ Κύριός μας καὶ τὸ σωστικὸ ἔργο Του, ἀλλὰ καὶ τὰ φρικτὰ θεῖα Πάθη Του; Τί δηλαδή, ὅπως ΟΙ ΦΑΡΙΣΑΙΟΙ ΕΜΠΟΔΙΣΑΝ ΤΟΤΕ ΜΕ ΤΑ ΨΕΜΑΤΑ ΤΟΥΣ ΤΟΝ ΛΑΟ, νὰ ἀναγνωρίσει τὶς εὐεργεσίες ποὺ δεχόταν ἀπὸ τὸν Σωτήρα Χριστό, τώρα ἐμποδίζουν διὰ τοῦ νόμου; «Μπαμπὰ ἡ ἀλήθεια τῆς πίστης μας δὲν εἶναι διδασκαλία ἀπὸ κάπου. Δὲν εἶναι γέννημα τῆς ἀνθρώπινης λογικῆς καὶ σκέψης, εἶναι ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ! Ἦρθε Αὐτὸς ποὺ κατασκεύασε τὰ πάντα καὶ μᾶς μίλησε! Καὶ ΕΦΗΡΜΟΣΕ ΟΣΑ ΜΑΣ ΔΙΕΤΑΞΕ ΕΜΑΣ ποὺ μᾶς χρειάζονται. Δὲν μᾶς πρόσταξε σὰν αὐθέντης τοὺς ὑποτελεῖς, ἀλλὰ ὁ Ἴδιος ἐφήρμοσε τὸ θέλημά Του, καὶ μετὰ μᾶς προσκαλεῖ σὲ μίμηση. Ἐμεῖς πρέπει νὰ βρισκόμαστε στὴν ἔπαλξη τῆς μετανοίας, γιὰ νὰ ἀντισταθοῦμε στὸ παράλογο! Ὅταν διάβασα τὸ “οὐαἰ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταὶ”, ποὺ εἶπε ὁ Κύριος, ντράπηκα γιὰ τὴν ὑποκρισία μου, κι ἄς εἶχα ἀφήσει ἤδη τὴν προηγούμενη παρέα μου μὲ τὶς ἀσχήμιες! Ἠ Εὐτυχία εἶπε πὼς ὅσοι δηλώνουν ἄθεοι, οὐσιαστικὰ εἶναι εἰδωλολάτρες! Ὁ Ἅγιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης εἶχε πεῖ πὼς ἀκόμα καὶ οἱ ἄθεοι πιστεύουν στὸν θεό, ὄχι στὸν Θεό, ἀλλὰ στὴν σάρκα, στὰ πάθη, στὴν ὕλη· ὅλοι κάτι λατρεύουν… Σὲ αὐτὸ ποὺ λατρεύει κανείς, σὲ αὐτὸ δουλεύει. Δηλαδὴ εἶναι κάποιος πόρνος, εἶναι ἄνθρωπος τῆς σάρκας, δουλεύει γιὰ τὴν σάρκα, γιὰ τὴν ὕλη! Πάντως ἐγὼ λέω πὼς εἶναι καιρὸς νὰ ἀναγνωρίσουμε ὅλοι, ὅτι οἱ ἄθεοι μὲ τὴν ζωή τους δὲν ἀπέδειξαν πὼς δὲν ὑπάρχει Θεός, ἀλλὰ ΑΠΕΔΕΙΞΑΝ ΠΩΣ ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΙΑΒΟΛΟΣ!».
Μέχρι νὰ φορέσει τὰ παπούτσια της, γιὰ νὰ πεταχτεῖ νὰ πάρει ψωμί, ἡ Εὐτυχία ἀπάντησε στὴν ἀπορία μου: «Λένε: ὑπάρχουν καὶ ἄθεοι καλοὶ ἄνθρωποι. Ναί, οἱ ἄθεοι μποροῦν νὰ εἶναι προσωρινὰ καλοί, ἐπιφανειακὰ καλοί, φαρισαϊκὰ καλοί. Ἀλλὰ ὁ ἄθεος δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι ΑΛΗΘΙΝΑ ΚΑΛΟΣ, διαρκῶς καλός, βαθειὰ καλός, ΑΘΑΝΑΤΑ ΚΑΛΟΣ, ἐπειδὴ γι’ αὐτὸ χρειάζεται νὰ εἶσαι σὲ πνευματικὴ σχέση, σὲ πνευματικὴ συγγένεια μὲ τὸν πραγματικὰ Μοναδικὸ Ἀγαθὸ καὶ Αἰώνια Ἀγαθό: μὲ τὸν Θεὸ καὶ Κύριο Χριστό. Εἶναι ἀληθινὸς δι’ ὅλων τῶν αἰώνων ὁ θεῖος λόγος τοῦ Σωτήρος: “χωρὶς Ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν”».
«Θὰ κάνω περισσότερη προσευχὴ γιὰ νὰ φωτίσει ὁ Κύριος τὸν πατέρα μου», εἶπα στὴν μαμὰ τῆς Εὐτυχίας, ποὺ μόλις εἶχε στρώσει τὸ τραπέζι καὶ ἔκατσε ἀπέναντί μου. Ἡ δική μου μαμὰ δὲν ζεῖ, καὶ τώρα ποὺ βρῆκα τὸν κατάλληλο ἄνθρωπο γιὰ νὰ μάθω, χαίρομαι ποὺ βρίσκομαι ἐδῶ. «Κυρία Λαζαρίνα, ἄν λένε οἱ Φαρισαῖοι ὅτι ὁ Θεὸς “πέθανε”, πόσο θάνατο ἄραγε “δικαιολογοῦν ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΙΚΑ” στὸν ἑαυτό τους; Ἡ πρώτη ἐντολὴ εἶναι νὰ ἀγαπήσουμε τὸν Κύριο ἐπειδὴ Αὐτὸς μᾶς ἀγάπησε πρῶτος! Ἡ ἐντολὴ γιὰ ἀγάπη ΕΙΝΑΙ ΕΝΤΟΛΗ ΓΙΑ ΖΩΗ!».
«Δέσποινα, ὁλόκληρη ἡ ἱστορία εἶναι μιὰ διαρκὴς πάλη ἀνάμεσα στὸ φῶς καὶ τὸ σκοτάδι, στὸ καλὸ καὶ τὸ κακό, στὴν πίστη καὶ τὴν ἀθεϊα- εἰδωλολατρεία. Κάποιος Γέροντας εἶπε πὼς ἡ πίστη στὴν αἰώνια ζωὴ εἶναι μία τρομερὴ πίστη, ποὺ ἀπαιτεῖ ΘΑΡΡΟΣ. Γι’ αὐτὸ οἱ ἄθεοι εἶναι τόσο πολλοί, ἐπειδὴ ἀπὸ δειλία δὲν θέλουν νὰ δεχτοῦν τὴν αἰώνια εὐθύνη τους. Ἐκεῖνος ποὺ πιστεύει στὰ μελλοντικά, ἀπομακρύνεται ἀπροφάσιστα ἀπὸ τὰ παρόντα εὐχάριστα. Ἐκεῖνος ποὺ δὲν πιστεύει, γλυκαίνεται στὰ παρόντα καὶ γίνεται ἀναίσθητος. Ἄθεος δὲν εἶναι αὐτὸς ποὺ δὲν πιστεύει σὲ τίποτα, ἀλλὰ ἐκεῖνος ποὺ δὲν πιστεύει στὸν ἀληθινὸ Θεό. Νὰ γιατὶ ὑπάρχει σήμερα πολλὴ ἀθεΐα, ἐπειδὴ ὑπάρχει ἡ πλεονεξία καὶ ἡ φιλαυτία. “Δὲν ὑπάρχει Θεός”, τὸ λένε συνήθως ἄνθρωποι φαῦλοι καὶ ἀνήθικοι. Οὔτε βρέθηκε, οὔτε θὰ βρεθεῖ ἄνθρωπος ἠθικός, ἐγκρατής, ἐνάρετος κτλ ποὺ νὰ λέει ΤΟΣΟ ΕΥΚΟΛΑ “δὲν ὑπάρχει Θεός”! Ὁ Θεὸς ὑπάρχει, ἀλλὰ οἱ ἄνθρωποι δὲν Τὸν ἀναζητᾶνε. Γι’ αὐτὸ ὑπάρχει τόσος πόνος καὶ δυστυχία στὸν κόσμο…».
«Μὰ ὁ Χριστὸς δὲν παρουσιάζεται, γιὰ νὰ ἀφήσει τὸν καθένα ἀπὸ ἐμᾶς νὰ πιστέψει! Μένει κρυμμένος στὶς καρδιές μας ἀπὸ ἄκρα συγκατάβαση καὶ ἀγάπη! Κι ἄς μὴν φαίνεται, εἶναι πάντα ἐκεῖ στὴν ζωή μας μὲ τρομερὰ ἀγαπητικὴ διάθεση!».
«Καλό μου, μὲ τὴν λατρεία τοῦ ὀρθοῦ λόγου, ἀπὸ τὴν Γαλλικὴ Ἐπανάσταση τοῦ 18ου αἰώνα καὶ μετά, ἄρχισε ὁ πόλεμος ἐναντίον τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Πασκὰλ εἶπε ὅτι οἱ ἄθεοι τρέφουν μίσος γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία, ἀλλὰ φόβο γιὰ τὴν ἀλήθεια της! Ὁ μόνος τρόπος γιὰ ΝΑ ΑΠΟΡΡΙΨΟΥΝ οἱ πολέμιοι τοῦ Ἰησοῦ, ΤΗΝ ΗΘΙΚΗ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΥΠΟΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ, ἦταν μία θεωρία ποὺ θὰ “ἀνάπαυε” τὸν ὀρθὸ λόγο. Ἡ θεωρία τῆς ἐξέλιξης εἶχε τεράστια ἐπίδραση πρῶτα στοὺς μορφωμένους, ἀλλὰ μετὰ καὶ στὶς μάζες τοῦ λαοῦ, ἐπειδὴ ἐπρόκειτο γιὰ ἀνθρώπους ποὺ ΗΘΕΛΑΝ ΝΑ ΑΠΑΛΛΑΓΟΥΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ, καὶ τὰ καθήκοντα ποὺ ἐπέβαλε ἡ πίστη! Ὁ Δαρβίνος δὲν εἶπε ποτὲ ὅτι δὲν ὑπάρχει Θεός, ἡ ἄθεη θεωρία ἦταν σατανικὸ σκάρφισμα κάποιων “διαβόλων” ποὺ ἔζησαν ἀργότερα…».
«Αὐτὸ ποὺ ἔχω καταλάβει ἐγώ, εἶναι ὅτι σὲ ἐκεῖνα τὰ πράγματα ποὺ εὐαρεστεῖται ὁ Θεός, σὲ αὐτὰ καὶ ΟΛΗ Η ΚΤΙΣΗ ΥΠΗΡΕΤΕΙ. Σὲ ἐκεῖνα ποὺ ὁ Θεὸς ἀποστρέφεται, καὶ ἡ κτίση ἀντιστέκεται!».
«Ἐννοεῖται Δέσποινά μου! Ἡ ἀρετὴ καὶ τὸ καλό, εἶναι πράγμα φυσικὸ καὶ γραμμένο σὲ ὅλους τοὺς ἄγραφους νόμους τῆς φύσεως, ἀφοῦ αὐτὸ συσταίνει καὶ συγκρατεῖ ὅλη τὴν φύση καὶ τὰ φυσικὰ πράγματα, οὐράνια καὶ ἐπίγεια. Ἡ ἁμαρτία καὶ τὸ κακὸ δὲν εἶναι φυσικό, ἀλλὰ παρὰ φύσιν, καὶ ὅλοι οἱ νόμοι τὸ πολεμοῦν καὶ τὸ ἀποδιώκουν· διότι τὸ κακὸ δὲν συσταίνει, ἀλλὰ ΦΘΕΙΡΕΙ ΚΑΙ ΑΦΑΝΙΖΕΙ ΤΗΝ ΦΥΣΗ ΚΑΙ ΟΛΑ ΤΑ ΦΥΣΙΚΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ! Γιὰ νὰ καταλάβεις καλύτερα, ἡ ἀρετὴ καὶ τὸ καλὸ εἶναι πράγμα καὶ ὄν, δηλαδὴ ὑπάρχει, ἀλλὰ ἡ ἁμαρτία καὶ τὸ κακὸ δὲν εἶναι πράγμα καὶ ὄν, ἀλλὰ ΣΤΕΡΗΣΗ ΤΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΟΣ και ΤΟΥ ΟΝΤΟΣ, ὅπως τὸ σκότος εἶναι ἡ στέρηση τοῦ φωτός. Ἡ ἀρετὴ καὶ τὸ καλὸ εἶναι γραμμένο σὲ ὅλους τοὺς γραπτοὺς νόμους τοῦ Θεοῦ, τόσο στὴν Παλαιὰ Διαθήκη ὅσο καὶ στὸ Εὐαγγέλιο, καὶ βεβαιώνεται καὶ στερεώνεται ἀπὸ αὐτούς. Ἡ ἁμαρτία καὶ τὸ κακὸ δὲν εἶναι γραμμένο σὲ κανέναν νόμο τοῦ Θεοῦ, παλαιὸ ἤ νέο, οὔτε στερεώνεται ἀπὸ αὐτὸν· ἀλλὰ μάλιστα ἀνατρέπεται, γκρεμίζεται καὶ χαλιέται ἀπὸ ὅλους τοὺς νόμους τοῦ Θεοῦ. Ἡ ἀρετὴ καὶ τὸ καλὸ εἶναι γραμμένο σὲ ὅλους τοὺς νόμους τῶν ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι προστάζουν μὲ μία φωνὴ νὰ φυλᾶνε ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, μικροὶ καὶ μεγάλοι τὴν ἀρετὴ καὶ τὸ καλό! Ἡ ἁμαρτία καὶ τὸ κακὸ δὲν εἶναι γραμμένο σὲ κανέναν νόμο τῶν Ὀρθοδόξων, οὔτε τῶν φρονίμων καὶ σοφῶν, ἐπειδὴ εἶναι παράνομο καὶ ἀσυλλόγιστο! Ἐν ὀλίγοις, ὅποιος κάνει τὸ καλὸ καὶ τὴν ἀρετή, τιμᾶται καὶ στεφανώνεται στὴν παροῦσα ζωὴ ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς τρεῖς νόμους, καὶ στὴν ἄλλη γίνεται κληρονόμος μιᾶς βασιλείας οὐράνιας καὶ ἀτελεύτητης! Ἀντιθέτως, ὅποιος κάνει τὴν ἁμαρτία καὶ τὸ κακό, στὴν παροῦσα ζωὴ ΠΑΙΔΕΥΕΤΑΙ ΣΚΛΗΡΟΤΑΤΑ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΩΤΕΡΟΥΣ ΝΟΜΟΥΣ, ἐνῶ στὴν ἄλλη καταδικάζεται σὲ μία Κόλαση αἰώνια…».
«Ναὶ ἀλλὰ ἀφοῦ τὸ κακὸ δὲν στερεώνεται ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς τρεῖς νόμους, ἀλλὰ μάλιστα ἀνατρέπεται, πῶς γίνεται νὰ ἔχει ἐπικρατήσει στὸν κόσμο; Γιὰ ποιὸ λόγο ἡ ἁμαρτία κυριεύει τοὺς ἀνθρώπους, κυρία Λαζαρίνα;».
«Δυστυχῶς παιδί μου, ἡ ἁμαρτία στερεώθηκε καὶ αὐξήθηκε τόσο πολὺ σὲ ὅλο τὸν κόσμο, ἀπὸ τὶς κακὲς συνήθειες τῶν μωρῶν καὶ διεφθαρμένων ἀνθρώπων· ἀπὸ τὶς ἄλογες προλήψεις μερικῶν ἀνόητων, καὶ τὶς παράνομες καὶ ἀσυλλόγιστες παραδόσεις ποὺ ἐφηῦραν μὲν οἱ παλαιοὶ ἄνθρωποι, ἀλλὰ τὶς ἀκολούθησαν οἱ μεταγενέστεροι σὰν νὰ ἦταν τυφλοί! Σκέψου γιὰ παράδειγμα, νὰ ΕΦΕΥΡΕΙ καὶ νὰ κάνει ὁ προππάπος κάποιου ἕνα κακό, καὶ νὰ τὸ μιμηθεῖ ὁ παππούς του, μετὰ ὁ πατέρας του καὶ στὸ τέλος νὰ μιμηθεῖ τὸ κακὸ καὶ ὁ ἴδιος. Παραλαμβάνοντας καὶ ἀκολουθώντας αὐτὸ τὸ κακό, μὲ τὴν πολύχρονη συνήθεια τὸ στερέωσαν καὶ τὸ βεβαίωσαν· ἡ συνήθεια ἔγινε ἕξη, δηλαδὴ ἐξάρτηση, ἡ ὁποία μετὰ ἔγινε κάτι σὰν νόμος καὶ φύση. Ξέρεις τί ἀκολούθησε μετά; Οἱ ταλαίπωροι ἄνθρωποι νόμιζαν τὸ ἄνομο, γιὰ νόμιμο· τὸ ἀνεύλογο, γιὰ εὔλογο· τὸ ἄπρεπο, γιὰ πρέπον· τὸ βλαβερό, γιὰ ὠφέλιμο· ἐν συντομίᾳ νόμιζαν τὸ κακό, ὅτι ἦταν καλό, καὶ ΤΗΝ ΑΜΑΡΤΙΑ τὴν νόμιζαν ΓΙΑ ΑΡΕΤΗ! Ὑπάρχει μεγαλύτερη τυφλότητα, ἀπὸ μία τέτοια πλάνη;
«Εἶσαι ἐντάξει;», ῥώτησα τὸν πατέρα μου. Τὸ πρωὶ ἔκανε τὴν πρώτη χημειοθεραπεία καὶ ἡ ἔντονη ναυτεία τὸν βασάνιζε ἀπάνθρωπα γιὰ ὧρες. Γιὰ τὶς ἐρωτήσεις ποὺ ἔχω νὰ τοῦ κάνω ὑποχρεώθηκα νὰ περιμένω, ἀλλὰ τώρα ποὺ βλέπω ὅτι ξαναβρῆκε τὴν ἀδιάφορη ἔκφρασή του, θὰ διαλευκάνω τὰ ἄτοπα ποὺ μοῦ ἔλεγε ἀπὸ καιρό: «Μπαμπά, γιατί νομίζεις ὅτι ἔχουν ἀγριέψει οἱ ἄνθρωποι; Γιατὶ βλέπουμε νὰ ἐπικρατοῦν οἱ κακὲς συνήθειες;».
«Δέσποινα, ὁ νόμος ἀπαγορεύει ὁρισμένα εἶδη κακοῦ, ὄχι ὅλα. Οἱ ἄνθρωποι μποροῦν νὰ κάνουν πάμπολλες “νόμιμες” κακίες, ΑΦΟΒΑ!».
«Τότε ὁ νόμος εἶναι κάτι τὸ ἐξωτερικό. Δὲν εἶναι ὅπως ἡ συνείδηση, ποὺ ἐπιβάλλει ἀπὸ μέσα τὸ ἦθος στὸν ἴδιο τὸν ἄνθρωπο. Ὅμως τὸν νόμο ποιός τὸν φτιάχνει; Ἐννοῶ σὲ ποιά θεμέλια στηρίζεται ὁ σύγχρονος πολιτισμός; Ἀφοῦ δὲν θεμελιώνεται στὸ Εὐαγγέλιο, ἀπὸ ποῦ ἐξασφαλίζει τὸ κύρος του ὁ νόμος, καὶ οἱ ἄνθρωποι δέχονται νὰ τοὺς ἐπιβάλλεται;».
«Δὲν καταλαβαίνω τὴν ἐρώτηση· τὸ οἰκοδόμημα τοῦ σύγχρονου πολιτισμοῦ θεμελιώνεται στὴν ἀκτινοβολία καὶ τὸ ἀνώτερο κύρος τῶν μεγάλων σοφῶν, ποὺ τὸν δημιούργησαν στὸ παρελθὸν μαζὶ μὲ τοὺς ἐπιστήμονες καὶ τοὺς φιλοσόφους!».
«Μὰ οἱ ἄνθρωποι εἶναι αἰχμάλωτοι τῆς φθορᾶς! Τί θεμέλιο εἶναι αὐτὸ ὅταν ἔχει παρασυρθεῖ πολλὲς φορὲς ἀπὸ τὶς πλάνες; Ποιός ἐγγυᾶται ὅτι μὲ τὸ θνητὸ θεμέλιο, δὲν θὰ βρεθοῦμε ὅλοι κάτω ἀπὸ τὰ ἐρείπια; Τὸ ἦθος ὀφείλει νὰ εἶναι πάνω ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο! Χωρὶς Θεό, ἀπὸ ποῦ ἀντλοῦν τὸ κύρος οἱ σοφοὶ καὶ ἐπιβάλλονται στοὺς ἄλλους, μὲ τοὺς δικούς τους κανόνες τάξης καὶ ἠθικῆς;».
Ψάχνοντας τὴν ἀπάντηση, πῆρε ἔκφραση κυνική. «Τὸ κύρος εἶναι περιττό, Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΕΧΕΙ ΤΗΝ ΓΝΩΜΗ ΤΟΥ! Ἤ μᾶλλον τὸ κύρος, τὸ δίνει τὸ συμφέρον καὶ ἡ δύναμη! Σήμερα ἰσχύει τὸ “ὁ θάνατός σου, ἡ ζωή μου!”». Ἔδειχνε κουρασμένος καὶ… ΕΞΑΠΑΤΗΜΕΝΟΣ ἀπὸ τὴν ζωή, ἡ ὁποία ἀπέσυρε τὴν αἴγλη ποὺ τοῦ “ἀνῆκε”. Ἴσως ἡ περιφρόνηση γιὰ τὴν εὐπρέπεια ποὺ ἐκδήλωνε ἡ στάση του, νὰ ἦταν μία ἀντίδραση τοῦ πληγωμένου ἐγωισμοῦ του. Ἴσως ἤθελε νὰ ἀνοίξει καὶ σὲ ἐμένα τὸν δρόμο γιὰ τὸν κυνισμὸ…
«Μὰ χωρὶς τὸ κύρος ἀπὸ τὸν οὐρανὸ δὲν διαχωρίζεται τὸ κακὸ ἀπὸ τὸ καλό, καὶ τὸ ἔγκλημα μέσα στὴν κοιλιὰ ἐπαινεῖται σὰν κάτι καλό!».
«Πρέπει νὰ καταλάβεις Δέσποινα, ὅτι οἱ ἐκτρώσεις γίνονται ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟ ΤΩΝ ΓΟΝΙΩΝ! Ἡ ἀπελευθέρωση στὰ σαρκικὰ νίκησε κάθε “ὅριο ταχύτητας”, καὶ τὰ παιδιὰ μόλις ἀρχίζουν νὰ κυκλοφοροῦν στοὺς δρόμους σκαρώνουν “ἀπογόνους”, ὅπως τὰ ζωάκια! Οἱ γονεῖς τους λένε ὅτι ἀφοῦ δὲν γνωρίζουν τὴν ζωὴ δὲν εἶναι ἕτοιμα νὰ κάνουν οἰκογένεια, ἀλλὰ οὔτε καὶ οἱ ἴδιοι διατίθενται νὰ γίνουν παππουδο-γονεῖς! Καὶ γιὰ τοὺς παντρεμένους ἡ ἔκτρωση εἶναι “σωτηρία”, ἄν τὰ λεφτὰ δὲν εἶναι πολλὰ γιὰ νὰ ταΐσουν ἀκόμα ἕνα στόμα. Ὅταν ὁ ἕνας ἀπὸ τοὺς γονεῖς πιστεύει πὼς κρατώντας τὸ παιδὶ θὰ ἁπλωθεῖ ἡ δυστυχία στὴν ζωή τους, σὰν “λογικὸς” ἐπιβάλλεται στὸν “ἀπαιτητικό”, γιὰ νὰ συμβιβαστεῖ. Σὰν ἐπιχείρημα ὅτι εἶναι ἡ αὐτονόητη καὶ ἡ “ἐξυπνότερη” λύση, ἀφήσαμε νὰ διαδίδεται ὅτι στὴν ἀρχὴ ὑπάρχει κάτι σὰν “μύξα” μέσα στὴν κοιλιά, γιὰ νὰ βοηθήσουμε τοὺς “λογικοὺς” νὰ κρατᾶνε τὰ προσχήματα. Δὲν φταῖμε ἐμεῖς οἱ γιατροὶ ποὺ βολεύει τοὺς ἀνθρώπους νὰ πιστεύουν ὅτι μέσα στὴν κοιλιά τους ὑπάρχει ἕνα “ζωάκι”! Μόνοι τους ὑπογράφουν τὴν εὐτελὴ ἀξία ἐκείνου ποὺ κυοφοροῦν! Ἄν μὲ τὴν ὑπογραφή τους δηλώνουν ὅτι “δὲν ὑπάρχει Θεός”, ἐμεῖς οἱ γιατροὶ γιατὶ νὰ μὴν “κλείσουμε τὴν πώληση;”».
«Μπαμπά, στὶς ἡμέρες μας ἡ βία συμμάχησε μὲ τὴν ἐπιστήμη, καὶ μὲ τὴν βοήθειά της ἐξαπέλυσε ἄγρια ἐπίθεση στοὺς ἀνθρώπους!».
«Ὅλα αὐτὰ εἶναι ἀνοησίες. Στις καρδιὲς τῶν σύγχρονων ἀνθρώπων ὁ Θεὸς εἶναι “νεκρός”. Τὰ ἀδαὴ πλήθη ΕΠΙΘΥΜΟΥΝ ΝΑ ΜΗΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΘΕΟΣ, καὶ πλέον εἶναι ἀσυγκράτητα· ἡ ἀπόλυτη ἐλευθερία γρήγορα γίνεται ἀσυδοσία μέσα στὴν οἰκογένεια, τὸ σχολεῖο, ὁλόκληρο τὸ Ἔθνος! Ἡ ἀσυδοσία μεταβάλλεται ταχύτατα σὲ ἀναρχία, ἡ ὁποία ὁδηγεῖ σὲ ἀποσύνθεση! Ἁπλῶς μὲ τὴν ἀποσύνθεση τῶν ἄλλων, κάποιοι βιοπορίζονται. Ἀπὸ τὴν ἄλλη, ὅπως δὲν ἀφήνεις τὰ ζωάκια νὰ πολλαπλασιάζονται ἀνεξέλεγκτα γιὰ νὰ μὴν γεμίσουν τὸν τόπο, οὔτε τὶς μάζες —ποὺ δὲν ἄκουσαν ποτὲ γιὰ ἐγκράτεια— μπορεῖς νὰ ἀφήσεις χωρὶς “ἐλεγχο”. Εὐτυχῶς, ὁ νόμος ἔδωσε στὴν ἐπιστήμη τὸν τρόπο νὰ “παρακολουθεῖ” τοὺς ἀριθμοὺς…
«Δέσποινα, βοήθησέ με», εἶπε ὁ πατέρας μου καὶ πλησίασα γιὰ νὰ τὸν βοηθήσω νὰ ἀνέβει τὰ σκαλιά. Ἔχει ἀρχίσει νὰ κουράζεται εὔκολα, καὶ κάποια πράγματα δὲν μποροῦσε νὰ τὰ κάνει μόνος του. Πλέον συμβιβάστηκε μὲ τὴν κατάσταση, ὄτι δὲν ἦταν ὁ ἄτρωτος ἄνθρωπος ποὺ ἔβλεπε τὰ πάντα ἀφ’ ὑψηλοῦ. Δὲν ἦταν σωστὸ ποὺ ὅσο περισσότερο εὐάλωτος γινόταν, ἔνοιωθε περισσότερο ἀναξιοπρεπής καὶ ἀξιοθρήνητος. Ὅταν προσπαθοῦσα νὰ τοῦ δείξω τὴν ἐλπίδα ποὺ εἶχα ἐγὼ στὸν Χριστό, γιὰ νὰ ἔφευγε τὸ δείλιασμα ποὺ τὸν ἔπιανε, νόμιζα ὅτι μίλαγα στὸν ἀέρα. Ἴσως τότε νὰ σκέφτεται τὰ ψέματα ποὺ ἔλεγε στὸν ἑαυτό του τόσο καιρό, ὅπως γιὰ τὴν γνώση τοῦ ἀνθρώπου, ὅτι εἶναι ἀπεριόριστη… Ἐκεῖνος ποὺ ἀντιστέκεται στὰ λυπηρὰ συμβάντα, πολεμάει χωρὶς νὰ τὸ γνωρίζει τὴν διαταγὴ τοῦ Θεοῦ. Ἐκεῖνος ποὺ τὰ παραδέχεται, γνωρίζοντας καλὰ γιατὶ ἔρχονται καὶ ὅτι προέρχονται ἀπὸ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, αὐτὸς ὑπομένει τὸν Κύριο. Τὸν βοήθησα νὰ καθίσει, καὶ ἄρχισα νὰ στρώνω τὸ τραπέζι. «Μόλις φᾶς θὰ αἰσθάνεσαι πιὸ δυνατός».
«Ναί, παρηγοριὰ στὸν ἄρρωστο, μέχρι νὰ βγεῖ ἡ ψυχή του…».
«Μπαμπά, ὅσο ἔχουμε πόλεμο μέσα μας, ὁ θάνατος ἰσχυροποιεῖται! Ἄν θέλουμε νὰ τὸν νικήσουμε, πρέπει νὰ θανατώσουμε τὸ θέλημά μας! Οἱ συγκρούσεις μέσα μας δείχνουν ὅτι λείπει ἡ ΕΝΟΤΗΤΑ καὶ ἡ ΖΩΗ! Ἐκεῖνος ποὺ γνώρισε τὴν ἀλήθεια δὲν ἀντιστέκεται στὰ θλιβερὰ περιστατικά, γιατὶ γνωρίζει ὅτι ὁδηγοῦν τὸν ἄνθρωπο στὸν φόβο τοῦ Θεοῦ. Ἀπὸ μόνος του ὁ θάνατος εἶναι κάτι φυσικό. Ὁ Ἅγιος Ἀντώνιος ὁ Μέγας εἶπε, ὅπως ὅταν τελειοποιηθεῖ τὸ ἔμβρυο μέσα στὴν κοιλιὰ τῆς μητέρας, εἶναι ἀνάγκη νὰ γεννηθεῖ, ἔτσι καὶ ἡ ψυχὴ ὅταν συμπληρώσει μέσα στὸ σῶμα τὸ ὅριο ποὺ ἔχει θέσει ὁ Θεός, εἶναι ἀνάγκη νὰ βγεῖ ἀπὸ τὸ σῶμα! Ὁ λόγος ποὺ ἀσκοῦμαι στὸν ἀόρατο πόλεμο εἶναι μόλις πεθάνω, νὰ “γεννηθῶ μέσα στὸ Φῶς τοῦ Χριστοῦ, καὶ νὰ Τὸν ἀγκαλιάσω μετὰ ἀπὸ πολλὰ χρόνια ὑπομονῆς ἐδῶ στὴν γῆ! Ὁ ἀθεϊσμὸς εἶναι ἕνα παραμύθι γιὰ ὅσους φοβοῦνται τὸ Φῶς τοῦ Χριστοῦ! Ὅταν ἔρθει ἡ εὐλογημένη ὥρα καὶ συνάξει ὁ Κύριος ὅλους τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἔπλασε, μπροστά Του, πᾶν γόνυ θὰ κλίνει καὶ θὰ Τὸν προσκυνήσει! Ἐκεῖνος ποὺ θέλει νὰ ἀποφύγει τὰ μελλοντικὰ λυπηρά, ὀφείλει νὰ ὑποφέρει μὲ εὐχαρίστηση τὰ παρόντα. Καὶ ἔτσι ἀνταλλάσσοντας νοερὰ τὸ ἕνα πράγμα μὲ τὸ ἄλλο, μὲ μικρὲς θλίψεις θὰ ξεφύγει μεγάλες τιμωρίες!». Ἦταν ὁ πατέρας μου καὶ τὸν ἀγαποῦσα. Δὲν μποροῦσα νὰ ἀφήνω τὸν χρόνο νὰ φεύγει, οὔτε ἤξερα πόσο θὰ εἶχε ἀκόμα. «Μπαμπά, εἶναι καιρὸς ποὺ ἤθελα νὰ σοῦ πῶ, πὼς ἀρνοῦνται τὸν Θεὸ ὅσοι ἔχουν “συμφέρον” νὰ μὴν ὑπάρχει ὁ Θεός. Ὅμως ΠΟΤΕ δὲν εἶναι συμφέρον μας νὰ ἀρνούμαστε τὸν Πατέρα μας!». Ἅπλωσα τὸ χέρι στὸ τραπέζι καὶ σκέπασα τὸ δικό του. «Πιστεύω ἀκράδαντα ὅτι δὲν εἶχες δικαίωμα νὰ βεβαιώνεις τοὺς πελάτες σου ὅτι στὴν ἀρχὴ τὸ ἔμβρυο δὲν ἔχει ψυχή! Ἡ ἀλήθεια εἶναι πάνω ἀπὸ ἐμᾶς, καὶ δὲν ἔχουμε δικαίωμα νὰ τὴν διαστρεβλώνουμε! Τώρα ξέρω πὼς ἡ νοοτροπία, ὅτι ἐπιτρέπεται σὲ ἕναν ἐπιστήμονα νὰ δίνει ἐπιστημονικὲς ἀπαντήσεις ὁρμώμενος ἀπὸ τὴν ἰδεολογία του, λέγεται ἐπιστημονισμός, καὶ εἶναι ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΑΠΑΤΗ ΘΑΝΑΤΟΥ! Ὅταν κάποιος πληρώνεται γιὰ νὰ σκοτώσει κατὰ παραγγελία, λέγεται ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΑΣ ΔΗΜΙΟΣ!».
Τὰ μάτια του “πληγώθηκαν”, καὶ δάκρυσαν. Κοίταζε τὸ χέρι μου ποὺ σκέπαζε τὸ δικό του, μᾶλλον γιὰ νὰ πάρει δύναμη. Οἱ ὧμοι του εἶχαν γύρει, καὶ ἐπιτέλους ἀποφάσισε νὰ ἐκθέσει τὸν ἑαυτό του. «Τὸ ὠάριο καὶ τὸ σπερματοζωάριο εἶναι γενετικὸ ὑλικὸ γιὰ τὴν διαιώνιση τῶν ἀνθρώπων, καὶ ἐμπεριέχουν ΤΑ ΠΑΝΤΑ, ὅσα χρειάζεται ὁ ἄνθρωπος γιὰ νὰ ζήσει. Ὅμως χωρὶς τὴν ψυχὴ ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμή, δὲν μπορεῖ νὰ ζήσει! Δὲσποινα, σὲ ὅλη τὴν ζωή μου δὲν τὸ εἶχα καταλάβει αὐτό! Τώρα ὅμως ΞΕΡΩ ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΨΥΧΗ! Στὰ χειρουργικὰ κρεβάτια ἔχει καρατομηθεῖ ὁ πληθυσμὸς μιᾶς ὁλόκληρης Ἑλλάδας! Δὲν ἀντέχει ἄλλο ἡ καρδιά μου νὰ κρύβει, ὅτι ἡ ἔκτρωση εἶναι μία “γιορτὴ τοῦ ἐμπορίου(!)”, ἀπὸ ἀνθρώπους ποὺ σύμφωνα μὲ τὴν ἐπιθυμία τῆς ἁμαρτωλῆς καρδιᾶς τους, εἶπαν ὅτι “δὲν ὑπάρχει Θεὸς”…».
Ὅταν ὁ ἄθεος κινδυνεύει, ἡ ἀθεΐα πάει περίπατο, καὶ ὁ ἄνθρωπος ἀναζητάει προστασία στὸν ἀληθινὸ Θεό. Ὁ πατέρας δὲν σηκώνεται πιὰ ἀπὸ τὸ κρεβάτι, καὶ ὅσο μπορῶ πηγαίνω καὶ τοῦ κάνω παρέα. Τότε ποὺ ἦταν δυνατὸς ἐκδίωκε μὲ πάθος τὴν ἀλήθεια, ἀλλὰ ἐκείνη ἔκανε μεταβολὴ καὶ τώρα δὲν τὸν ἀφήνει σὲ ἡσυχία.
«Μπορεῖ κάποιος νὰ ἐπαγγέλλεται τὸν ἄπιστο καὶ ἄθεο ἐν καιρῷ γαλήνης, ὅχι ὅμως ὅταν ὁ θάνατος παρουσιάζεται ἀδυσώπητος μπροστά του! Δέσποινα, μὲ φοβίζει ὁ θάνατος! Δὲν εἶναι στὸ χέρι μου νὰ ἀρνηθῶ τὸ θέλημα τοῦ Χριστοῦ, νὰ φύγω ἀπὸ τὴν ζωή, ἀλλὰ πρῶτα θέλω νὰ μάθεις κάποια πράγματα. Ἔλα πιὸ κοντὰ γιὰ νὰ ἀκοῦς», εἶπε χωρὶς νὰ μὲ χάνει ἀπὸ τὰ μάτια του. Μόλις μετακινήθηκα, ἄρχισε. «Δὲν ὑπάρχουν ἄθεοι, παιδί μου. Εἶναι μόνο αὐτοὶ ποὺ στὴν θέση τοῦ Ὑψίστου βάζουν τὸν ἑαυτό τους, καὶ ὑποκρίνονται ὅτι ἔγιναν θεοί! Γι’ αὐτὸ πιστεύουν ὅτι δὲν ὑπάρχει τίποτα ποὺ θὰ τοὺς κόψει τὴν φόρα. Οἱ Φαρισαῖοι ἦταν πολυμαθεῖς ποὺ ἐξουθένωναν τὸν λαό τους. Ἀπὸ τὴν κακία τους διέστρεφαν τὸ νόημα τῶν Γραφῶν, ἀνάλογα μὲ τὰ συμφέροντά τους. Δὲν σταμάτησαν ποτὲ νὰ ὑπάρχουν Φαρισαῖοι παιδί μου, κι ἐγὼ ἤμουν μαζί τους. Γιὰ νὰ καταδυναστεύουν τοὺς λαοὺς ὑποκρίνονταν ὅτι ἦταν “σοφοὶ θεοί”, καὶ μὲ τὴν ΝΕΑ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ποὺ θὰ ἔδιναν στοὺς ἀνθρώπους, ἡ πίστη θὰ παραχωροῦσε τὴν θέση της στὴν ἐπιστήμη! Ἤ καλύτερα στὸν ἐπιστημονισμό, ὅπως σωστὰ εἶπες. Ποιός ἤξερε φανερὰ ὅτι ὑπῆρχε τὸ ἐπάγγελμα τοῦ δήμιου; Ὅλοι τὸ γνώριζαν μυστικὰ μέσα στὴν καρδιά τους, καὶ τὸ ἔτρεμαν! Οἱ ἄνθρωποι ἐμπέδωσαν ὅτι οἱ Φαρισαῖοι κάθε τόσο ἀνασυντάσσουν τὰ κριτήρια μὲ τὰ ὁποῖα παράγουν καὶ ἐμπορεύονται τὸν θάνατο ἀνὰ τὴν ὑφήλιο, καὶ γι’ αὐτὸ πειθαρχοῦν ὡς μάζα, γιὰ νὰ τὰ ἔχουν καλὰ μαζί τους. Οἱ Φαρισαῖοι θέλουν ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥΣ τὸ δικαίωμα “τοῦ θεοῦ”, νὰ ἀποφασίζουν ποιὸς θὰ ζήσει καὶ ποιὸς θὰ πεθάνει! Ὅσο οἱ ἄνθρωποι θὰ πειθαναγκάζονται στὰ νέα αἱμοδιψῆ κριτήρια, τόσο ἡ ἐπιστήμη θὰ ἀντικαθιστᾶ τὴν πίστη! Οἱ ἄνθρωποι ποὺ παραδόθηκαν στὴν ὑποκρισία καὶ τὴν διπροσωπία, ἔχουν ἀφομοιωθεῖ ἀπὸ τὶς πλατειὲς μάζες καὶ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΙΚΑΝΟΙ ΝΑ ΑΠΟΔΕΙΞΟΥΝ ΟΤΙ “ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΖΗΣΟΥΝ”! Ἔχουν ἀπομακρυνθεῖ βλέπεις, ἀπὸ τὶς ἐσωτερικὲς προϋποθέσεις, μὲ τὶς ὁποῖες θὰ ἀπεξαρτηθοῦν ἀπὸ τὴν ἠθικὴ ἀποσύνθεση, ὥστε νὰ ἀνακτήσουν τὴν προσωπικότητά τους! Μὲ τὸν θάνατο στὸ χέρι οἱ Φαρισαῖοι, πείθουν τοὺς ἀνθρώπους ὅτι εἶναι “ζωάκια”, καὶ τοὺς ἀποδεκατίζουν μὲ τρόπο ζωώδη!».
Εἶχα μείνει ἀφωνη μὲ τὶς ἀποκαλύψεις τοῦ πατέρα μου. Ἀγωνιζόταν γιὰ νὰ πείθει τόσα χρόνια τὸν ἑαυτό του, ὅτι ἡ κακία τῶν “πανούργων σοφῶν” εἶναι μονόδρομος… «Ἐσὺ τί ἔκανες ἀπὸ ὅλα αὐτά, μπαμπά;».
«Δέσποινα δὲν ξέρω πόσο θὰ ζήσω, γι’ αὐτὸ εἶμαι ἀποφασισμένος νὰ μὴν σοῦ κρύψω τίποτα. Ἡ ἀσυδοσία τοῦ ὑλισμοῦ παράγει τὰ σκουλίκια τῆς ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ ΜΙΚΡΟΤΗΤΑΣ, καὶ ὅποιος τρέφεται μὲ αὐτὰ βυθίζεται στὴν ἀναρχία τῆς μάζας, ἡ ὁποία ἀποσυνθέτει τὴν ζωή! Τώρα ξέρω ὅτι ζοῦσα γιὰ τὸ πάθος τῆς φιλαργυρίας! Ἦταν τόσο μεγάλη ἡ ἐξάρτησή μου, ποὺ ἄν δὲν γινόμουν πιὸ… “ἀποδοτικὸς” ἀπὸ τοὺς συναδέλφους, νὰ καλύπτω τὶς ἀμφιβολίες τῶν πελατῶν μου ὅτι μὲ τὴν ἔκτρωση ἔκαναν τὸ “σωστό”, ἔνοιωθα ὅτι ἤμουν ἀποτυχημένος! Ἤμουν τόσο πωρωμένος, ποὺ πίστευα ὅτι εἶχα “νικήσει” τὴν ἀλήθεια! Καμάρωνα ποὺ εἶχε περάσει μέσα στὴν ΝΕΑ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ τοῦ κόσμου ὅτι Ο ΦΟΝΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΣΠΟΥΔΑΙΟ! Μὲ τὴν σειρά τους οἱ πελάτες μου ἔνοιωθαν “θεοὶ” ποὺ ἀποφάσιζαν νὰ μὴν ζήσει τὸ παιδί τους, σὰν νὰ ἦταν ζωάκι… Μὲ τὴν ΝΕΑ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΜΙΚΡΟΤΗΤΑΣ, θεωροῦσαν τὸν ἑαυτό τους ΑΝΑΞΙΟ νὰ μεγαλώσουν τὸ παιδί τους! Μόλις ὑπέγραφαν γιὰ τὴν ἔκτρωση, στὴν οὐσία ὑπέγραφαν τὴν ΔΗΛΩΣΗ ΜΙΚΡΟΤΗΤΑΣ ὅτι “ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΘΕΟΣ”! Ἔτσι ΕΠΙΤΡΕΠΟΥΝ στοὺς ἐπιστήμονες νὰ πάρουν τὸν ἔλεγχο τῆς κοινωνίας! Στὸ “γλέντι” μετὰ τὴν “τακτοποίηση” τῆς ἐκτρωσης, οἱ Φαρισαῖοι ὑπογράφουν μὲ τὴν σειρά τους, ΟΛΑ ΕΠΙΤΡΕΠΟΝΤΑΙ· ἐννοῶντας ὅτι ΧΩΡΙΣ ΘΕΟ, ΟΛΑ ΕΠΙΤΡΕΠΟΝΤΑΙ! Ὅσοι ἀκουμπᾶνε στοὺς ἄθεους νόμους γιὰ νὰ “σωθοῦν”, ξέρουν ὅτι ΟΛΑ ΕΠΙΤΡΕΠΟΝΤΑΙ στοὺς Φαρισαίους, ποὺ ἀνασυντάσσουν τὰ καταχθόνια κριτήριά τους… Ὅσο οἱ “γονεῖς” κάνουν ὅτι δὲν καταλαβαίνουν ὅτι ἡ ἔκτρωση εἶναι κτηνώδης φόνος, δίνουν τὸ ἴδιο δικαίωμα καὶ στοὺς Φαρισαίους, νὰ κάνουν… “τακτικὲς ἐκκαθαρίσεις”! Παιδί μου, τὰ πάντα ξεκινᾶνε μὲ τὴν ἀσυδοσία…».
«Ὅλα αὐτὰ τὰ κάνουν οἱ Φαρισαῖοι γιὰ νὰ μὴν ὑψώνονται οἱ ἄνθρωποι πρὸς τὸν Χριστό; Γι’ αὐτὸ τοὺς ὑποβιβάζουν σὲ… “ζωάκια”;». Ὁ πατέρας ἦταν συντετριμμένος, δὲν περίμενα ἀπάντηση. «Μπορεῖ τὸ πρῶτο κύτταρο νὰ εἶναι ὅλο τὸ σῶμα τοῦ παιδιοῦ, τὴν στιγμὴ τῆς συλλήψεώς του, ἀλλὰ ἡ ψυχή του εἶναι αὐτὴ ποὺ τὸ ἐμψυχώνει! Στὴν ψυχὴ “φυτεύει” ὁ Κύριος τὸ φῶς Του, ποὺ εἶναι ἡ συνείδηση τοῦ ἀνθρώπου!».
«Δέσποινα, ἔχω περάσει στὴν ἀπέναντι πλευρά, ἐκείνη τοῦ εὐάλωτου, ὅπου τὰ πράγματα εἶναι πρωτόγνωρα! Ὅσο περνᾶνε οἱ ἡμέρες νοιώθω ἕνα βάρος νὰ πιέζει τὴν ψυχή μου, καὶ νὰ τὴν κατακομματιάζει! Ἀφοῦ ὅ,τι κάνουμε στὸν ἐλάχιστο ἀδελφό Του, στὴν οὐσία τὸ κάνουμε στὸν Ἴδιο τὸν Κύριο, ἐκτελώντας τὶς ἐντολὲς τῶν Φαρισαίων, ξέρω τώρα ὅτι “ΣΤΑΥΡΩΝΑ” ΤΑ ΕΜΒΡΥΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ μέσα στὴν κοιλιὰ τῆς μάνας τους! Ἡ δουλειά μου ἦταν νὰ “σταυρώνω” ὅσα περισσότερα παιδιά προλάβαινα μέσα στὴν ἡμέρα, μέχρι αὐτὰ νὰ ὑποκύψουν! Ξαπλωμένος ἐδῶ συνέχεια, νοιώθω ὅτι βρίσκομαι καὶ ἐγὼ καρφωμένος σὲ κάποιον σταυρό, καὶ νοιώθω τοὺς πόνους τῶν μωρῶν ποὺ διαμέλιζα! Μόνο ποὺ ΟΙ ΣΤΑΥΡΟΙ ΤΟΥΣ ΔΕΝ ΦΑΙΝΟΝΤΑΝ οὔτε κὰν στὸ κοιμητήριο… Παιδί μου, νοιώθω τὴν ψυχή μου νὰ εἶναι σὰν νεκρή! Ξέρω ὅτι θὰ πεθάνω, ἀλλὰ γι’ αὐτὸ ποὺ φρίττω, εἶναι ὅτι θὰ “γεννηθῶ” στὸν οὐρανό, ὅπως εἶχες πεῖ! Πάνω στὸν σταυρὸ ποὺ βρίσκομαι νοιώθω τὴν συνειδησή μου νὰ μὲ μαστιγώνει καὶ δὲν μπορῶ νὰ ξεφύγω! Ἄλλοτε μὲ τρυπάει σὰν νὰ εἶναι σουβλί, λέγοντας συνέχεια “ΟΛΑ ΕΠΙΤΡΕΠΟΝΤΑΙ!”. Σὲ ἄκουσα πολλὲς φορὲς νὰ μιλᾶς γιὰ τὴν ἐλπίδα στὸν Χριστό, καὶ μέσα στὴν φρίκη τῆς ἀποσύνθεσης τῆς ψυχῆς μου, ἔνοιωσα τὴν λαχτάρα νὰ σωθῶ! Ὅμως αὐτὸ ποὺ ἔκανα ἐγὼ στὸ κορμάκι κάθε ἐμβρύου, ποὺ ἔβαζα τὸ νυστέρι μου καὶ τὸ κατακρεουργοῦσα, τὸ ἴδιο κάνει σὲ ἐμένα τώρα ὁ διάβολος, λίγο πρὶν “γεννηθῶ” στὸν οὐρανό! Ἔρχεται καὶ μὲ διαπερνάει μὲ τὸ “νυστέρι του” γιὰ νὰ διαμελίσει τὴν ὕπαρξή μου, καὶ νὰ βεβαιωθεῖ ὅτι στὴν ψυχή μου ἐπικρατεῖ ἀπόλυτο σκοτάδι! Ὄπως ἐμπόδιζα ἐγὼ τόσες χιλιάδες ψυχὲς νὰ τραφοῦν μὲ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα καὶ νὰ περάσουν μέσα στὴν βασιλεία τῶν οὐρανῶν, ἔτσι θέλει νὰ μοῦ ξεκαθαρίσει ὁ διάβολος ὅτι οὔτε ἐγὼ θὰ μπῶ! Τώρα χτυπάει καὶ ἡ δική μου καρδιὰ κατατρομαγμένη, καὶ ἡ ψυχή μου κλαίει σπαρακτικά, ἀπὸ τὸν φόβο ὅτι θὰ ἀποτύχω νὰ γεννηθῶ στὴν ζωή! ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΘΗΚΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΩΝΙΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ, ΤΟΣΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ! Κόρη μου, ὁ πόνος τῆς ψυχῆς μου εἶναι ἀνείπωτος! Σκέφτομαι ὅτι σὲ λίγο ὁ Κύριος θὰ μοῦ δείξει τὶς ὑπογραφὲς ποὺ ἔβαζα, ὅτι “ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΘΕΟΣ”, καὶ ἔτσι ἐχθρός Του ποὺ ἔγινα, ΘΑ ΑΠΟΒΛΗΘΩ ΣΤΗΝ ΓΕΕΝΑ!».
«Μπαμπά, ἡσύχασε σὲ παρακαλῶ! Ὅσο βρίσκεσαι στὴν ζωὴ ὑπάρχει ἐλπίδα! Σοῦ κάνει αὐτὸ τὸ δῶρο ὁ Φιλεύσπλαχνος Κύριος, ἐπειδὴ ὁ Ἴδιος μᾶς δίδαξε νὰ σπλαχνιζόμαστε τὸν ἐχθρό μας! Ὁ Θεὸς μᾶς δίνει τὴν δύναμη καὶ γιὰ μετάνοια, καὶ γιὰ νὰ γίνει αὐτὸ τὸ σπάσιμο τῆς σκληρότητας ποὺ ὑπάρχει μέσα στὴν καρδιά μας! Γιὰ νὰ σπάσει αὐτὸς ὁ βράχος δὲν τὰ καταφέρνουμε μόνοι μας. Ἀλλὰ γιὰ νὰ ἔρθει ὁ Θεός, νὰ βάλει τὸ χεράκι Του μέσα μας καὶ νὰ σπάσει καὶ νὰ ἀνακατέψει αὐτὰ τὰ πετρώματα, πρέπει νὰ Τοῦ ἀνοίξουμε τὴν πόρτα. Νὰ συνεργαστοῦμε μὲ τὸν Κύριο, ἀλλιῶς δὲν γίνεται νὰ ἔρθει!». Ἔτρεξα νὰ πάρω μία εἰκόνα, καὶ τοῦ τὴν ἔδειξα. «Στὴν ζωὴ ἐρχόμαστε γιὰ νὰ πλησιάσουμε τὸ Ὕδωρ τὸ Ζῶν καὶ νὰ σωθοῦμε ἀπὸ τὴν φθορά! Κοίτα τὸν Ἅγιο Ἀλέξανδρο τοῦ Σβίρ, ποὺ κοιμήθηκε πρὶν ἀπὸ πεντακόσια ἑβδομήντα ἕξι χρόνια, ἀλλὰ τὸ χέρι του εἶναι ΑΦΘΑΡΤΟ! Ξέρεις γιατί; Τὸσο πολὺ ἀγάπησε τὸν Κύριο, ποὺ τὸν ἄγγιξε ἡ Ἁγία Τριάδα, καὶ ἔμεινε ἄφθορος! Αὐτὸ εἶναι ἡ νίκη τοῦ θανάτου, ἀπὸ ὅποιον ἐγκαταλείπει τὸ θέλημά του γιὰ χάρη τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ!».
Ὅστις δὲ ὑψώσει ἑαυτὸν ταπεινωθήσεται, καὶ ὅστις ταπεινώσει ἐαυτὸν ὑψωθήσεται.
Οὐαὶ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί, ὅτι κλείετε τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων·
ὑμεῖς γὰρ οὐκ εἰσέρχεθε, οὐδὲ τοὺς εἰσερχομένους ἀφίετε εἰσελθεῖν.
Οὐαὶ ὑμῖν, ὁδηγοὶ τυφλοί, οἱ λέγοντες· ὅς ἄν ὀμόσῃ ἐν τῷ νὰῷ, οὐδὲν ἐστιν, ὅς δ’ ἄν ὀμόσῃ ἐν τῷ χρυσῷ τοῦ ναοῦ ὀφείλει.
Μωροὶ καὶ τυφλοί! Τὶς γὰρ μείζων ἐστίν, ὁ χρυσὸς ἤ ὁ ναὸς ὁ ἁγιάζων τὸν χρυσόν;
Ὅποιος ὑπερηφανευτεῖ, καὶ ὑψώσει τὸν ἑαυτό του στοὺς ἄλλους, θὰ ταπεινωθεῖ, καὶ ὅποιος ἀπὸ χριστιανικὴ ἀγάπη ταπεινώνει τὸν ἑαυτό του στοὺς ἄλλους, θὰ ἐξυψωθεῖ ἀπὸ τὸν Θεό. Ἀλίμονό σας, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριτές, ποὺ μὲ τὴν διεστραμμένη διδασκαλία σας κλείνετε τὴν βασιλεία τῶν οὐρανῶν μπροστὰ ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους. Ἔτσι οὔτε ἐσεῖς εἰσέρχεστε, ἀλλὰ οὔτε καὶ ἀφήνετε νὰ μποῦν ἐκείνους ποὺ ἔχουν τὴν διάθεση. Ἀλίμονό σας τυφλοὶ ὁδηγοὶ τοῦ λαοῦ, ποὺ λέτε· ἄν ὀρκιστεῖ κάποιος στὸν ναό, δὲν εἶναι τίποτα, ἀλλὰ ἐκεῖνος ποὺ θὰ ὀρκιστεῖ στὸν χρυσὸ τοῦ ναοῦ, εἶναι ὑποχρεωμένος νὰ τηρήσει τὸν ὄρκο του. Μωροὶ καὶ τυφλοί! Ποιός εἶναι ἀνώτερος κατὰ τὴν ἱερότητα, ὁ χρυσὸς ἤ ὁ ναός, ποὺ ἁγιάζει τὸν χρυσό; (Ματθ. 23, 12, 14, 16 καὶ 17)
Τὸ κείμενο δανείζεται διδαχὲς ἀπὸ τὸν πρῶτο λόγο τῆς “ΧΡΗΣΤΟΗΘΕΙΑΣ τῶν Χριστιανῶν”, τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου.
Μὲ αὐτὸ τὸ χρῶμα εἶναι διδαχὲς τοῦ Ἁγίου Μάρκου τοῦ Ἀσκητῆ, ἀπὸ τὰ “226 Κεφάλαια περὶ αὐτῶν ποὺ νομίζουν ὅτι δικαιώνονται ἀπὸ τὰ ἔργα τους”, ποὺ βρίσκονται στὸν α΄ τόμο τῆς Φιλοκαλίας
μὲ αὐτὸ τὸ χρῶμα εἶναι λόγια ποὺ εἰπώθηκαν ἀπὸ τὸν π. Ἐπιφάνειο Θεοδωρόπουλο
μὲ αὐτὸ τὸ χρῶμα εἶναι λόγια ποὺ εἰπώθηκαν ἀπὸ τὸν Ἅγιο Σιλουανὸ τὸν Ἀθωνίτη
μὲ αὐτὸ τὸ χρῶμα εἶναι λόγια ποὺ εἰπώθηκαν ἀπὸ τὸν Γέροντα Ἰωσὴφ τὸν Βατοπαιδινὸ
μὲ αὐτὸ τὸ χρῶμα εἶναι λόγια ποὺ εἰπώθηκαν ἀπὸ τὸν Ἅγιο Ἰουστίνο Πόποβιτς
μὲ αὐτὸ τὸ χρῶμα εἶναι λόγια ποὺ εἰπώθηκαν ἀπὸ τὸν π. Ἀθανάσιο Μυτιληναῖο
Τὸ ῥωμαίικο φιλότιμο εἶναι ἡ ἐπουράνια “ἀγαπητικὴ τιμὴ” ποὺ τρέφει
τὴν εὐλαβὴ ψυχή, καὶ ΦΩΤΙΖΕΙ ΤΗΝ ΘΕΛΗΣΗ ΤΗΣ!
Τὸ βιβλίο μου εἶναι ἕτοιμο νὰ φτάσει
στὴν ἠλεκτρονικὴ διεύθυνσή σου!
Διαβάζοντάς το, ξεκινᾶς ἕνα ταξίδι ἀπὸ δρόμο ποὺ εἶχε κλείσει ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια στὸν τόπο μας!
Θυμήσου τὰ λόγια μου…
