Ἐπιτέλους, τὸ λεωφορεῖο τῆς σχολικῆς ἐκδρομῆς διασχίζει τὴν Ὑψηλὴ Γέφυρα καὶ σὲ λίγο θὰ βρισκόμαστε στὴν Χαλκίδα. Τὰ παιδιὰ ἄρχισαν νὰ κατεβάζουν τὰ πράγματά τους ἀπὸ τὰ ἐρμάρια, καὶ μὲ τὴν ἀναστάτωση δὲν πρόλαβα νὰ δῶ τὰ “τρελὰ νερά”, στὸν πορθμὸ Εὐρίπου. Τὸ φαινόμενο εἶναι μοναδικὸ σὲ ὅλη τὴν Ἑλλάδα, καὶ ὀφείλεται στὴν θέση τῆς Γῆς, τοῦ Ἥλιου καὶ τῆς Σελήνης. Τὸ ὑπόγειο ρεῦμα νεροῦ κινεῖται πρὸς μία κατεύθυνση γιὰ ἕξι ὥρες, μὲ ταχύτητα πέντε ὥς ἕξι μίλια τὴν ὥρα. Ἀκολουθεῖ ἕνα διάστημα δέκα λεπτῶν, ὅπου τὰ νερὰ εἶναι στάσιμα· μετὰ ἀλλάζουν κατεύθυνση, καὶ γιὰ τὶς ἑπόμενες ἕξι ὥρες, κινοῦνται μὲ ἀντίθετη φορά! Ὑπάρχουν ὅμως καὶ περίοδοι, ὅπου τὰ νερὰ “ἀδιαφοροῦν” γιὰ τὸν φυσικὸ νόμο καὶ… ξεκουράζονται! Αὐτὸ συμβαίνει τὴν ἕβδομη, ὄγδοη, ἔνατη ἡμέρα τῆς Σελήνης, καὶ τὴν εἰκοστὴ πρώτη, εἰκοστὴ δεύτερη καὶ εἰκοστὴ τρίτη! Κάπου εἶχα διαβάσει, ὅτι μὲ τὶς παλίρροιες ποὺ προκαλεῖ ἡ ἕλξη τῆς Σελήνης στὴν Γῆ, γίνεται ἀνάδευση τοῦ νεροῦ! Ὅπως αὐτὸ ἀνακατεύεται μὲ τὴν πλημμυρίδα καὶ τὴν ἄμπωτη, ἀποτρέπεται ἡ ἀποσύνθεση! Ἡ Σελήνη περιστρέφεται γύρω ἀπὸ τὴν Γῆ. Ἡ Γῆ καὶ οἱ ἄλλοι πλανῆτες περιστρέφονται γύρω ἀπὸ τὸν Ἥλιο. Ὁλόκληρο τὸ ἡλιακὸ σύστημα περιστρέφεται γύρω ἀπὸ τὸ κέντρο τοῦ γαλαξία, κ.ο.κ. Ἡ ἕλξη μεταξὺ τῶν πλανητῶν, μὲ γοήτευε ἀπὸ ὅταν ἤμουν μικρὸ ἀγόρι. Ἄν σταματοῦσε ἔστω καὶ γιὰ μιὰ στιγμὴ νὰ ὑπάρχει ἡ δύναμη τῆς βαρύτητας, ὅλα τὰ οὐράνια σώματα θὰ ξέφευγαν ἀπὸ τὴν τροχιά τους, καὶ τὸ σύμπαν θὰ διαλυόταν! Αὐτὴ ἡ ἀόρατη δύναμη, ἡ βαρύτητα, ποὺ γινόταν ἕνας ἀθέατος ἀλλὰ λογικὸς σύνδεσμος μεταξὺ τῶν ἄστρων, μονίμως κρατοῦσε τὴν προσοχή μου πρὸς κάποιο ἀκαθόριστο “μεγαλεῖο”, ποὺ ἀνίχνευε ἡ ψυχή μου! Τὸ καταπληκτικὸ μὲ τὴν ἀπόλυτη τάξη μὲ τὴν ὁποία κινοῦνται ὅλα τὰ ἄστρα, οἱ γαλαξίες καὶ τὰ σμήνη τῶν γαλαξιῶν, ἀφήνει μέσα μου τὴν γεύση τοῦ ὄμορφου μυστηρίου ποὺ αἰχμαλωτίζει, κάποιας μεγαλειώδους ἰσχύος ποὺ καταγοητεύει, ποὺ θὰ ἤθελα νὰ ἀποκρυπτογραφήσω! Ἐδῶ καὶ καιρὸ ἔχω ἀναγνωρίσει, πὼς ἡ ΚΡΑΤΑΙΟΤΗΤΑ, ἡ ΣΟΦΙΑ καὶ ἡ ΣΥΝΕΠΕΙΑ τοῦ ἀπροσδιόριστου, θεσπέσιου “μαγνήτη” ποὺ ἑλκύει τὴν ψυχή μου, ἔχουν γίνει τὸ καταφύγιό μου, ἀπὸ τὸ χάος ποὺ ἐπικρατεῖ στὸν κόσμο… Ἡ ἐναρμόνηση ὅλων τῶν δυνάμεων τοῦ σύμπαντος ἔχουν ἀνάψει μία “φωτιὰ” στὴν ψυχή μου, νὰ βάζει τὰ δυνατά της γιὰ νὰ ἔχει ἐσωτερικὴ τάξη, δηλαδὴ εἰρήνη. Ὅπως βρίσκεται καὶ μέσα μου ἕνας ὁλόκληρος ψυχικὸς κόσμος, ἡ “βαρύτητα” ποὺ κρατάει τὰ πάντα σὲ σωστὴ “τροχιά”, εἶναι ἡ ἐντιμότητα —σὲ αὐτὸ δὲν μπορῶ νὰ κρύβομαι ἀπὸ τὸν ἑαυτό μου. Ἐκείνη εἶναι ὁ ἐσωτερικὸς τροχονόμος ποὺ δίνει προτεραιότητα στὰ σημαντικά, καὶ κόβει τὴν φόρα στὰ ἐπιζήμια. Ἔλα ὅμως ποὺ ἡ κοινωνία, παρόλο ποὺ συμπορεύεται αἰῶνες δίπλα στὸν οὐράνιο τροχονόμο-αἴνιγμα, δὲν βλέπει μὲ καλὸ μάτι τὴν ἰδέα ἑνὸς ἐσωτερικοῦ τροχονόμου; Πολλὰ παιδιὰ στὸ σχολεῖο, λένε ὅτι τὸ καλὸ δὲν ξεχωρίζει ἀπὸ τὸ κακό, ὅτι πᾶνε μαζί· ἤ ὅτι ὅπως ἐννοοῦσαν παλιότερα τὸ καλό, τώρα… ἐμποδίζει τὴν “ἐλευθερία μας”. Ἐγὼ αὐτὸ δὲν τὸ πιστεύω! Ἡ ἁρμονία ποὺ βασιλεύει στὸ σύμπαν, ἀπὸ τὴν μία ἐπιβάλλει νὰ παραδεχτοῦμε πὼς τὸ σωστὸ εἶναι μακριὰ ἀπὸ τὸ λάθος, καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη, ὅτι εἴμαστε ἀσφαλεῖς μόνο μὲ τὸ σωστό! Ὁπότε, ἡ διάκριση ἀνάμεσα στὴν ἀλήθεια καὶ τὸ ψέμα εἶναι ἐπίσης ὑπαρκτή, καὶ τὸ ψέμα εἶναι ὅτι ὑπάρχει ἐσωτερικὴ εἰρήνη, μακριὰ ἀπὸ τὴν ἐντιμότητα. Μὰ ἡ ἐντιμότητα, εἶναι τὸ καλό!
Βγαίνοντας ἀπὸ τὸ ἑστιατόριο εἴπαμε μὲ τὴν παρέα νὰ περπατήσουμε λίγο, καὶ νὰ βροῦμε ἕνα μέρος μὲ θέα, γιὰ νὰ πιοῦμε τὸν ἀπογευματινό μας καφέ. Ἐγὼ ἔκατσα πάλι σὲ σημεῖο νὰ χορταίνω τὸν ἥλιο, ἀλλὰ νὰ βλέπω καὶ τὴν κίνηση τῶν “τρελῶν νερῶν”. Προφανῶς δὲν εἶχε ἔρθει μόνο τὸ δικό μας σχολεῖο ἐκδρομὴ στὴν Χαλκίδα, γιατὶ ἔβλεπα πολλὰ παιδιά, ποὺ δὲν ἦταν ἀπὸ τὰ δικά μας λεωφορεῖα. Μόλις τὸ συνειδητοποίησα, σὲ ἕνα τραπεζάκι ἀπέναντι πρόσεξα μία γνώριμη φυσιογνωμία. Ἦταν ὁ περσινὸς καθηγητής μου στὴν φυσική, καὶ μόλις τὸν ἀναγνώρισα, χάρηκα! «Κύριε!», τοῦ φώναξα, καὶ σηκώθηκα γιὰ νὰ πάω νὰ τοῦ μιλήσω.
«Βασίλειε, τί κάνεις;», ῥώτησε μὲ χαμόγελο, ποὺ ἔδειξε ὅτι χάρηκε κι αὐτὸς μὲ τὴν συνάντηση. Οἱ ὑπόλοιποι τῆς παρέας μου, τὸν χαιρέτησαν ἀπὸ μακριά. Μετὰ ἀπὸ λίγες κουβέντες ποὺ ἀνταλλάξαμε, ἔδειξε μὲ τὸ χέρι, τὴν καρέκλα δίπλα μου, καὶ ἔκατσε καὶ ὁ ἴδιος. «Περιμένω μία γνωστή, νὰ μοῦ φέρει τὴν εἰκόνα τοῦ Ἰησοῦ, γιὰ νὰ φτιάξω ἕνα ἀντίγραφό της. Δὲν θὰ μείνει, θὰ φύγει ἀμέσως».
«Δὲν μᾶς εἴχατε πεῖ πέρσι, ὅτι ἁγιογραφεῖτε… Εἶναι πολὺ καλὸ αὐτό!».
«Μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ! Γιὰ πές μου, κατάφερες νὰ βρεῖς τὸ νόημα τῆς ζωῆς;».
Ἦταν σὰν νὰ εἶχε γυρίσει πίσω ὁ χρόνος, καὶ νὰ συνεχίζαμε τὶς συζητήσεις τῶν διαλειμμάτων. «Τί λέτε κύριε; Γιὰ νὰ βρῶ τὸ νόημα τῆς ζωῆς, πρῶτα πρέπει νὰ βγάλω νόημα! Τὸ σύμπαν καὶ ἡ φύση ἔχουν πυξίδα, ἀλλὰ μὲ τοὺς ἀνθρώπους, τὰ πράγματα εἶναι θολά!». Ὁ συγκεκριμένος καθηγητὴς εἶχε καὶ τὸ σθένος, καὶ τὴν θέληση νὰ μὲ ἀκούσει, καὶ εὐτυχῶς μὲ ἐνθάρρυνε νὰ μιλήσω. Ἴσως μὲ τὴν ἀνέλπιστη εὐκαιρία ποὺ μοῦ δόθηκε, νὰ κατάφερνα νὰ βρῶ ἐξηγήσεις στὰ… ἀνεξήγητα φαινόμενα. «Ἀπὸ τὸ καλοκαίρι καὶ μετά, ὅλα τὰ παιδιὰ “ξεμαλλιαζόμαστε” μεταξύ μας! Ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ εἶπε ὁ ψηλός, ὅτι οἱ ἐνοχὲς εἶναι μία χρόνια παθολογικὴ κατάσταση αὐτοκατηγορίας, ποὺ τσακίζει τὴν αὐτοεκτίμηση καὶ μᾶς ὁδηγεῖ σὲ κατάθλιψη καὶ ψυχοσωματικὲς ἀρρώστιες, μᾶς πῆρε καὶ μᾶς σήκωσε… Οἱ περισσότεροι ἄρχισαν νὰ ψάχνουν τὶς ἀπαντήσες τῆς προσωπικῆς ἀνάπτυξης στὸ διαδίκτυο —ὅπως εἶχε κάνει καὶ ὁ ψηλὸς— καὶ ἀντὶ νὰ βγάλουμε μία ἄκρη, φτάσαμε νὰ τραβᾶμε ὁ ἕνας, τὰ αὐτιὰ τοῦ ἄλλου! Ἄν παίζαμε σὲ θεατρικό, θὰ ἦταν ἐντάξει. Ἀλλὰ στὴν ζωή, ἡ κωμικοτραγωδία δὲν ἀντέχεται! Τώρα, ξεκινᾶνε οἰ ἀπόκοσμοι ἰσχυρισμοί:
-Οἱ ἐνοχὲς δὲν εἶναι οὔτε παραγωγικές, οὔτε ἐποικοδομητικές! Ἄν εἶπες ψέματα στοὺς γονεῖς σου, φταῖνε ἐκεῖνοι, ποὺ μπορεῖ νὰ εἶσαι θυμωμένος μαζί τους, ἐπειδὴ δὲν μποροῦν νὰ ἀντέξουν τὴν ἀλήθεια σου· μεταξύ μας κύριε, ὅπου ἀκοῦτε κάποιον νὰ μιλάει γιὰ τὴν “ἀλήθεια του”, νὰ ξέρετε ὅτι πρόκειται γιὰ τὰ ψέματα ποὺ τὸν “συγκινοῦν”, καὶ τὰ βάφτισε ἔτσι ὑποβλητικά, γιὰ νὰ κόψει τὴν φόρα σὲ ὅποιον τὸν βλέπει ὅτι ζεῖ ψεύτικα…
-Ἄν νοιώθεις ἐνοχὲς ὅτι δὲν εἶσαι καλὸς γονιός, ἴσως ἐπὶ τῆς οὐσίας νὰ εἶσαι θυμωμένος μὲ τὸ παιδί σου, ἤ μὲ τὴν κοινωνία, ποὺ σὲ πιέζει μὲ τὶς πολλὲς προσδοκίες ποὺ δημιουργεῖ, καὶ νοιώθεις πὼς δὲν μπορεῖς νὰ ἀνταπεξέλθεις. Ἄν νοιώθεις τύψεις ποὺ ἀπογοήτευσες ἕναν φίλο ἤ τὸ ἀφεντικό σου, ἴσως μέσα σου νὰ εἶσαι θυμωμένος μὲ τὶς ὑψηλὲς προσδοκίες τους, καὶ ἐνῶ δὲν τὰ κατάφερες, ἐκεῖνοι δὲν ἔδειξαν κατανόηση!
-Ἄν νοιώθει κάποιος ἐνοχὲς ποὺ πρόδωσε τὴν συζυγικὴ σχέση, μπορεῖ νὰ εἶναι θυμωμένος μὲ τὸ ταίρι του, ποὺ τὸν ἔφερε στὴν κατάσταση νὰ τὸ κάνει αὐτό!
-Ἄν παραμελεῖς τὸν ἑαυτό σου γιὰ νὰ προσφέρεις στοὺς ἄλλους, μάθε ὅτι οἱ ἐνοχές —καὶ μάλιστα γιὰ ἀσήμαντους λόγους— σὲ κάνουν ἀνίκανο γιὰ αὐτοκατανόηση, αὐτοαποδοχή, αὐτοφροντίδα, αὐτοπραγμάτωση, αὐταγάπη, καὶ γίνεσαι ἀνίκανος νὰ δεχτεῖς καὶ ἀπὸ ἄλλους τὴν ἀγάπη! Ἄφησε τὴν καραμέλα τῆς αὐτολύπησης. Πρέπει νὰ μάθεις τρόπους, γιὰ νὰ βγεῖς ἀπὸ τὶς παγίδες τῆς ἐνοχῆς καὶ τῆς θυματοποίησης…
-Οἱ ἐνοχὲς εἶναι ἕνα ἐξαιρετικὰ βασανιστικὸ καὶ αὐτοκαταστροφικὸ συναίσθημα, ποὺ μπορεῖ νὰ ὀφείλεται σὲ πολὺ αὐστηρὲς ἠθικὲς ἤ θρησκευτικὲς ἀντιλήψεις. Ἔχουν κάτι τὸ ἀπατηλὸ μέσα τους, ἐπειδὴ χωρὶς τὴν ἀνεκτικότητα ἀπὲναντι στὰ λαθη μας, οἱ ἐνοχὲς δὲν μποροῦν νὰ βοηθήσουν τὸν χαρακτήρας μας, νὰ βελτιωθεῖ!
«Βασίλειε, ἀπὸ ὅλα αὐτὰ ποὺ ἄκουσα, κρατάω μόνο ὅτι ἔχεις ἀνάγκη γιὰ τάξη στὴν ζωή σου, δηλαδὴ γιὰ εὐπρέπεια, γιὰ εὐκοσμία», εἶπε ὁ πρώην καθηγητής μου, ἀφοῦ ἔμεινε γιὰ λίγο σκεπτικός. Ἤξερα πὼς ἦταν ἀπὸ ἐκείνους ποὺ δὲν θεωροῦν “φυσιολογικό”, ποὺ τὰ παιδιὰ “πνιγόμαστε”… «Ὅμως ἡ ἀταξία ποὺ μᾶς διαλύει, προέρχεται ἀπὸ μέσα μας! Μόνο ἄν ἀγωνιστοῦμε νὰ βάλουμε τὰ πράγματα στὴν θέση τους, θὰ βροῦμε λύσεις, παιδί μου! Ἄν δὲν κάνουμε ἐμεῖς τὸ ἀνώτερο χρέος πρὸς τὸν ἑαυτό μας, πῶς μᾶς ταράζει ποὺ δὲν τὸ κάνουν οἱ ἄλλοι; Ἐπειδὴ πληττόμαστε ἀπὸ τὰ ἐπακόλουθα τῶν παραλείψεών τους; Ὅταν ὑποβαλλόμαστε στὶς συνέπειες τῶν δικῶν μας ἐγκλημάτων, τὰ συγχωροῦμε; Ἄν θέλουμε νὰ εἴμαστε ἐμεῖς κακοί, καὶ οἱ ἄλλοι καλοί, δὲν παραλογιζόμαστε; Μήπως παραβλέπουμε ὅτι ὁ Θεός θέλει τάξη, καὶ μᾶς δίνει κάποιο καθρέφτισμα τῆς δικῆς μας ἀκαταστασίας, πάνω στοὺς ἄλλους; Ἄν ἤμασταν ἐνάρετοι, δὲν θὰ λυπόμασταν γιὰ τὴν ἀταξία τῶν ἄλλων, ὥστε νὰ εἴμαστε ἐπιεικεῖς μαζί τους; Μήπως ἡ τάξη ποὺ μποροῦμε νὰ βάλουμε μέσα μας, εἶναι ἡ ἐλπίδα τῶν ἄλλων, ποὺ τὴν ἀναζητοῦν; Μήπως τελικά, ὅλο τὸ πρόβλημά μας εἶναι ἡ πίκρα τῆς ὑποτίμησής μας, ποὺ ἀφήνει ἡ πνευματικὴ ὀκνηρία μας;».
«Κύριε, θέλω νὰ εἶμαι καλὸς ἄνθρωπος, καὶ γι’ αὐτὸ εἶμαι πάντα ἐπιεικὴς μὲ τοὺς ἄλλους! Προσπαθῶ νὰ δικαιολογῶ τὴν ἄσχημη συμπεριφορὰ τῶν γύρω μου, περιμένοντας ὅτι κάποια στιγμὴ θὰ καταλάβουν τὸ λάθος τους, καὶ θὰ διορθωθοῦν. Ὅμως ἐπειδὴ συνήθως αὐτὸ δὲν γίνεται, εἶναι ἑπόμενο νὰ ἀπογοητεύομαι, νὰ θυμώνω, καὶ στὸ τέλος νὰ ὑποφέρω ἀπὸ τὴν ἀδικία… Ἔχω τόση δύναμη, ὥστε νὰ κρύβω καλὰ μέσα μου ὅλα αὐτὰ τὰ στενάχωρα συναισθήματα, καὶ νὰ συνεχίζω! Ὅμως πῶς μπορεῖ ἡ ἐσωτερικὴ τάξη ποὺ θέλει ὁ Θεός, νὰ πάρει τὸ παράπονό μου, ποὺ οἱ ἄλλοι δὲν καταλαβαίνουν τὴν ἀξία μου;».
«Γιὰ ἀρχή, νὰ ποῦμε ὅτι χρειαζόμαστε φωτισμὸ ἀπὸ τὸν Θεό. Τὴν βούλησή μας, τὴν ἐλευθερία μας, τὴν καθοδηγεῖ ὁ νοῦς τῆς ψυχῆς μας. Βέβαια, δὲν ἀναφέρομαι στὴν ἐγκεφαλικὴ λειτουργία τοῦ μυαλοῦ μας, ἀλλὰ στὴν δυνατότητα τῆς ψυχῆς, νὰ ξεχωρίζει πότε γίνεται πράξη στὴν ζωή μας ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ, καὶ πότε ὄχι. ΗΓΕΜΟΝΙΚΟΣ εἶναι ὁ νοῦς ποὺ ἔχει τὴν ἀρετὴ τῆς φρόνησης ποὺ ἀπαιτεῖται, ὥστε νὰ μπορεῖ νὰ ξεχωρίζει τὴν ἀλήθεια ἀπὸ τὸ ψέμα. Ἔχοντας συναίσθηση τῶν πνευματικῶν ἀδυναμιῶν μας εἴμαστε συγκρατημένοι, καὶ μὲ τὴν ἐγρήγορση παίρνουμε τὰ ἀνάλογα μέτρα, ἐπειδὴ ξέρουμε ἀπὸ ποῦ νὰ φυλαχτοῦμε. Ὅταν ὅμως δὲν ἀγωνιζόμαστε πνευματικὰ καὶ βγαίνουμε ἀπὸ τὰ ὅρια προφύλαξης, ὑπάρχει σύγχυση μεταξὺ ἀλήθειας καὶ ψέματος· αὐτὸ λέγεται θόλωση τοῦ νοῦ! Ὅσο δὲν ἔχουμε στραφεῖ πρὸς τὸν Χριστό, χωρὶς φρόνηση ζοῦμε ἐπιπόλαια, ἀνυποψίαστοι γιὰ τὶς ἀδυναμίες μας, καὶ ἐκτροχιαζόμαστε εὔκολα! Θέλεις νὰ σοῦ ἐξηγήσω κάτι ἀπὸ αὐτὰ ποὺ λέω;». Ἔγνεψα, ὅτι δὲν ἤθελα. «Ἡ ζωή μας εἶναι πάλη, γιὰ νὰ ἐξισορροπήσουμε ἀνάμεσα στὴν ἔλλειψη καὶ τὴν ὑπερβολή. Ἀπὸ τὴν μία δηλαδὴ ἀποθαρρυνόμαστε καὶ πιστεύουμε ὅτι δὲν καταφέρνουμε τίποτα —τότε γινόμαστε εὔκολο θύμα— καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη ξεθαρρεύουμε, ἀποκτᾶμε ὑπερβολικὴ ἐμπιστοσύνη στὸν ἑαυτό μας· ἐπειδὴ τότε ἀφήνουμε ἀκάλυπτα τὰ ὀχυρά μας, στὴν ἁμαρτία, στὴν ψυχή μας ὑπερισχύει ὁ ἐχθρός. Ὅταν ἀπομακρυνθεῖ ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ τὴν προσευχή, ἀπὸ τὴν Χάρη τοῦ Χριστοῦ, ὁ νοῦς καὶ ἡ καρδιὰ χάνουν τὰ ὅριά τους, καὶ αὐτονομοῦνται, “παραφρονοῦν”! Ὁ ἄνθρωπος τότε μπορεῖ νὰ παγιδευτεῖ μὲ δύο τρόπους. Μὲ τὸν πρῶτο, δὲν ξέρει τὰ ὅρια τοῦ συναισθήματος, καὶ τὸ συναίσθημα γίνεται ἡ ἔκφραση τοῦ ἐγωισμοῦ του. Πρακτικά, αὐτὸ ἐκφράζεται ὡς ὑπερευαισθησία, δηλαδὴ μία ἔξαψη τοῦ νοῦ, ποὺ χάνει τὴν κατεύθυνσή του καὶ ὁδηγεῖται στὴν καταθλιπτικότητα καὶ τὴν μελαγχολία. Μὲ τὸν δεύτερο τρόπο, ὅταν ὁ ἄνθρωπος ξεπεράσει τὰ ὅρια τοῦ νοῦ, ὁδηγεῖται στὴν ἔπαρση καὶ τὴν σκληροκαρδία. Μακριὰ ἀπὸ τὸν λόγο τοῦ Χριστοῦ, γίνεται τόσο ἰσχυρογνώμων καὶ δύστροπος, ποὺ θέλει νὰ ἐπιβάλλεται καὶ νὰ κατευθύνει τοὺς πάντες…».
«Πῶς ἐννοεῖτε τὴν ὑπερευαισθησία;».
«Μιλᾶμε γιὰ τὴν εὐερεθιστότητα, τὴν ἀναίτια εὐθιξία, τὸν ἄκρατο συναισθηματισμό, ὅπου κάποιος κλαίει μὲ τὸ παραμικρὸ καὶ θέλει ὅλοι νὰ ἀσχολοῦνται μαζί του».
Τὸν ἴδιο θαυμασμὸ ποὺ μοῦ προκαλεῖ ὁ ἔναστρος οὐρανός, μὲ τὰ διάφορα μαργαριτάρια ποὺ τὸν στολίζουν, μοῦ προκάλεσε καὶ ὁ πίνακας μὲ τὰ “χρώματα” τῶν συναισθημάτων, ποὺ ἐκτέθηκε τώρα μπροστά μου! «Θέλετε νὰ πεῖτε κύριε, ὅτι γινόμαστε θύματα ὅταν βρισκόμαστε μέσα στὸ ψέμα; Ἐπειδὴ δὲν φυλαγόμαστε ἀπὸ αὐτό;». Πλησιάζοντας τὴν γενικὴ διατύπωση στὰ δικά μου δεδομένα, προσπάθησα νὰ καταλάβω ποῦ γινόταν τὸ λάθος. «Ὑποθέτω, οἱ ἐνοχὲς γιὰ ἀσήμαντους λόγους, δείχνουν ἀναίτια εὐθιξία. Ἄν κάποιος δὲν ξέρει τὶς ἀδυναμίες του, λογικὸ δὲν εἶναι νὰ βλέπει ὅτι δὲν καταφέρνει τίποτα, καὶ νὰ καταθλίβεται;». Προσπάθησα νὰ σκεφτῶ. Ἤμουν βέβαιος, ὅτι ἡ οὐσία τῶν πραγμάτων εἶναι ἡ ἐντιμότητα. «Γι’ αὐτὸ οἱ γύρω μου δὲν διορθώνονται; Ἐπειδὴ δὲν εἶναι ἐνάρετοι;». Σιγὰ τὴν προσευχή ποὺ κάνω ἐγώ, κινήθηκε ὑπογείως ἡ σκέψη μου ποὺ δραπέτευσε.
«Θυμήσου ὅτι ἡ ἀταξία ποὺ μᾶς διαλύει, προέρχεται ἀπὸ μέσα μας».
«Αὐτὸ εἶναι! Οἱ γύρω μου χάνουν τὰ ὅρια τοῦ συναισθήματος καὶ γίνονται ἐγωιστές!», εἶπα βυθισμένος στὸν ἐνδιαφέρον γρῖφο.
«Μᾶλλον δὲν μὲ ἄκουσες· ἐκτὸς ἄν ἐννοεῖς, ὅτι ὁ δικός τους ἐγωισμός, σοῦ καθρεφτίζει τὸν δικό σου ἐγωισμό!».
Σὰν νὰ κατέρρευσε ὁ ἐσωτερικὸς “πύργος μου” ἐν ῥιπῇ ὀφθαλμοῦ, τὸ ψέμα ἔλιωσε καὶ ἡ ἀλήθεια ἀποκαλύφθηκε! Ἄν ἤμουν ἐνάρετος, θὰ λυπόμουν γιὰ τὸν ἐγωισμὸ τῶν ἄλλων! Ἐγὼ ὅμως ὄχι μόνο δὲν λυπόμουν ἀλλὰ τοὺς κατέκρινα μέσα μου ἀγρίως, παρακολουθώντας τους νὰ μὴν σέβονται τὸν ἑαυτό τους… Ναί, ἐκεῖ ἔδινα ὅλη τὴν δύναμή μου, στὴν ἐσωτερικὴ ἐπίπληξη, ἀλλὰ τὸ ἔκρυβα καὶ ἀπὸ τὸν ἐγωιστὴ ἑαυτό μου, προφανῶς ἐπειδὴ ἤθελα νὰ εἶμαι μόνο ἐγὼ ὁ κακός! «Κύριε…τώρα καταλαβαίνω… τί εἶναι ἡ θόλωση τοῦ νοῦ! Εἶναι συνταρακτικὸ νὰ ἀνακαλύπτεις ὅτι ὁ ἑαυτός σου, εἶναι ἕνας ἄγνωστος! Καὶ ἐγὼ ποὺ νόμιζα ὅτι ἡ ἐντιμότητα κρατοῦσε τὰ πάντα μέσα μου σὲ σωστὴ τροχιὰ…».
«Ἀπὸ μόνοι μας δὲν μποροῦμε νὰ κάνουμε τίποτα, Βασίλειε! Γιὰ νὰ ξεφύγει ἡ καρδιὰ καὶ ὁ νοῦς τῆς ψυχῆς ἀπὸ τὴν παραφροσύνη τῆς αὐτονόμησης, χρειάζεται νὰ κρατηθοῦμε ἀπὸ τὴν ταπείνωση τῆς προσευχῆς! Μόνο ἡ Χάρη τοῦ Χριστοῦ μπορεῖ νὰ μᾶς βοηθήσει νὰ διακρίνουμε τὰ ἐγκλήματά μας! Στὴν συνέχεια, ἡ βαθιὰ ἀνάγκη, εἶναι ἡ βαθιὰ μετάνοια! Δόξα τῷ Θεῷ!».
«Αὐτὸ ποὺ λέτε, τὸ καταλαβαίνω. Μὲ τὰ ὑπόλοιπα παιδιὰ τσακωνόμαστε ἐπειδὴ δὲν ξέραμε ὅλα αὐτὰ ποὺ μοῦ εἴπατε, ἐνῶ κάποια ἀπὸ ἐμᾶς, “κάτι” φέραμε μέσα μας. Τώρα ποὺ θὰ μπορῶ νὰ περιγράψω τοὺς λόγους ποὺ εἴμαστε ἀσφαλεῖς μὲ τὸ ΣΩΣΤΟ, εἶναι διαφορετικά!». Ἔχοντας στὴν σκέψη τὴν ἀσφάλεια, μὲ ἕνα ἀστραποπέρασμα ὁδηγήθηκα σὲ κάποια ἄλλη σκέψη, πρωτοφανέρωτη: ὅταν ὁ ἄνθρωπος ξεπεράσει τὰ ὅρια τοῦ νοῦ, καὶ παραφρονήσει ἀπὸ τὴν ἔπαρση, θὰ θελήσει νὰ ἐπιβληθεῖ στοὺς ὑπερευαίσθητους, γιὰ νὰ τοὺς ἐλέγχει, πάνω στοὺς ὁποίους προφανῶς, θὰ ἐξαντλήσει τὴν ἰσχυρογνωμοσύνη καὶ τὴν σκληροκαρδία του… Βλέποντας ὅτι ὁ ἐγωισμὸς διαιωνίζει τὴν εὐερεθιστότητα σὲ ὅσους χάνουν τὴν κατεύθυνσή τους, θὰ τοὺς κατηγορεῖ ὡς ἀνίκανους νὰ διοικήσουν τὸν ἑαυτό τους, καὶ θὰ “ἀναγκάζεται” νὰ τοὺς “διαχειρίζεται” ἐκεῖνος… «Δάσκαλε, ἡ πνευματικὴ ὀκνηρία δὲν εἶναι ἡ μόνη ποὺ φταίει, ποὺ νοιώθουμε ὑποτιμημένοι… Θέλω νὰ πῶ, ἀπὸ τὸ σωστό, ποὺ εἶναι ἡ Ἀλήθεια, πῶς μποροῦμε νὰ μάθουμε γιὰ τὴν ἀξία μας; Αὐτὸ ἐνδιαφέρει ὅλα τὰ παιδιά!».
«Νομίζω πὼς ἐννοεῖς, μὲ ποιὸ τρόπο θὰ ΕΜΠΝΕΥΣΤΕΙΤΕ γιὰ νὰ ἀποκτήσετε ΗΓΕΜΟΝΙΚΟ ΝΟΥ, καὶ νὰ καθοδηγήσετε τὴν βούλησή σας πρὸς τὴν Ἀλήθεια. Δηλαδή, πῶς θὰ στρέψετε τὴν ἐλευθερία σας πρὸς τὸν Χριστό, ἔτσι;». Εἶδε στὰ μάτια μου, τὴν εὐγνωμοσύνη γιὰ τὴν εὐστοχία του. «Μπορεῖ ὁ Θεὸς —ποὺ εἶναι ἄυλος— νὰ μὴν γίνεται ἀντιληπτὸς μὲ τὶς αἰσθήσεις ποὺ ἔχουμε, ὡστόσο ὅλη ἡ φύση εἶναι ἕνας “καθρέφτης”, μέσα στὸν ὁποῖο ἀποκαλύπτεται ὁ Παντοδύναμος Δημιουργός! Ὅλος ὁ ὡραιότατος φυσικὸς κόσμος μοιάζει μὲ θαυμάσιο, ἀνοιχτὸ βιβλίο γραμμένο μὲ χαρακτήρες ἀνεξάλειπτους, ὅπου ἀκτινοβολεῖ ἡ Πανσοφία τοῦ Ἄναρχου Πλάστη μας! Εἰδικὰ γιὰ ἐσένα, ποὺ βρίσκεται μέσα στὶς κλίσεις σου, μία τέτοια ἀναζήτηση θὰ γινόταν ἀπόλαυση!».
«Τί ἐννοεῖτε;», ῥώτησα σαστισμένος. Ποτὲ δὲν εἶχα σκεφτεῖ πὼς ἡ μεγαλειώδης ἰσχὺς τοῦ σύμπαντος ποὺ μαγνήτιζε τὴν ψυχή μου, ἦταν ἡ ἀνάγνωση τῆς παρουσίας τοῦ Χριστοῦ!
«Μέσα στὶς σημειώσεις σου ἔχεις μαζέψει ἕνα σωρὸ πληροφορίες γιὰ τὸ σύμπαν, ποὺ κόβουν τὴν ἀνάσα. Ψάξε, καὶ πὲς τὴν πρώτη ποὺ θὰ δεῖς».
Πῆρα τὸ κινητό μου στὰ χέρια καὶ βρῆκα τὶς ἱστοσελίδες ποὺ ἔχω τὶς πληροφορίες, ποὺ καθηλώνουν τὴν προσοχή μου. «Διὰ γυμνοῦ ὀφθαλμοῦ, μπορεῖ κάποιος νὰ δεῖ περίπου πέντε χιλιάδες ἀστέρια. Μὲ ἕνα ἰσχυρὸ τηλεσκόπιο, θὰ δεῖ ἑκατομμύρια, τὰ ὁποῖα εἶναι κατανεμημένα σὲ τεράστιες ὁμάδες, τοὺς γαλαξίες. Κάθε γαλαξίας ἀποτελεῖται ἀπὸ ἑκατὸ ὥς διακόσια δισεκατομμύρια ἄστρα! Ὑπολογίζεται ὅτι μέσα στὸ σύμπαν ὑπάρχουν γύρω στὸ ἕνα τρισεκατομμύριο γαλαξίες!». Ἄφωνος, ἔμεινα νὰ ἀναλογίζομαι πὼς ὅλα αὐτὰ ποὺ διάβασα ἦταν μία συγκλονιστικὴ πραγματικότητα, πλασμένη ἀπὸ τὴν Ὕψιστη Δύναμη, τὸν Χριστό! Ὥστε λοιπόν, Ἐκεῖνος εἶναι ὁ “οὐράνιος Τροχονόμος” ποὺ προσπαθοῦσα νὰ ἀποκρυπτογραφήσω! Ποὺ μέσα μου, ἤξερα πὼς ἐκφραζόταν ὡς ἐντιμότητα, ποὺ ἀποτρέπει τὴν “ἀποσύνθεση”! «Κύριε, βλέποντας ὅτι στὸν οὐράνιο θόλο τίποτα δὲν στηρίζεται πουθενά, πάντα ἔμενα ἐκστατικός, ἀλλὰ δὲν τὸ σκέφτηκα ποτὲ ὡς ἔνδειξη τῆς ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΙΑΣ τοῦ Χριστοῦ!
«Πραγματικά, γιὰ τὸν Ὕψιστο, μὲ τὴν ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΠΑΡΟΥΣΙΑ Του, δὲν ὑπάρχει κάτι ἀδύνατο! Ἡ ΠΑΝΣΟΦΙΑ Του, ἐλάχιστο δεῖγμα τῆς ὁποίας εἶναι ἡ ἁρμονία τοῦ σύμπαντος, ποὺ μᾶς θέλγει, βεβαιώνει ὅτι πλαστήκαμε γιὰ νὰ ἁγιαζόμαστε καὶ νὰ εἰρηνεύουμε, μὲσα στὴν Χάρη τοῦ Χριστοῦ! Ἡ ΑΓΙΟΤΗΤΑ —δηλαδὴ ἡ ἔγκριση μόνο τοῦ καλοῦ, καὶ ἡ ἀποστροφὴ γιὰ τὸ κακὸ— εἶναι ἀκόμα ἕνα ἀπὸ τὰ ἰδιώματα τοῦ Κυρίου, ὅπως καὶ ἡ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ Του. Μὲ τὴν ΠΑΓΓΝΩΣΙΑ Του ἔχει γνώση γιὰ τὰ πάντα, καὶ τὰ μικρὰ καὶ τὰ μεγάλα, καὶ ὅλες οἱ σκέψεις καὶ τὰ συναισθήματα τῶν ἀνθρώπων, Τοῦ εἶναι ὁλοφάνερα. Ὅσοι κάνουν τὸ ἅγιο θέλημά Του, θὰ ζοῦν μέσα στὴν ἀγάπη Του, γιὰ πάντα! Τοὺς ὑπόλοιπους, θὰ τοὺς ἀπομακρύνει ὁριστικὰ ἀπὸ κοντά Του, ἐπειδὴ δὲν ἔστρεψαν τὴν ἐλευθερία τους πρὸς Ἐκεῖνον… Ὅ,τι ἔχουμε, μᾶς τὸ δίνει ὁ ΠΑΝΑΓΑΘΟΣ Κύριος, ποὺ ἀγαπάει τοὺς δίκαιους καὶ ἐλεεῖ τοὺς ἁμαρτωλούς! Ἡ εὐσπλαχνία Του σκεπάζει ὅλα τὰ ὄντα καὶ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους! Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ- Πατέρα πρὸς ὅλους ἐμᾶς λέγεται φιλανθρωπία, μὲ τὴν ὁποία μᾶς εὐεργετεῖ, μᾶς συντηρεῖ, μᾶς περιθάλπει, μᾶς παρηγορεῖ, μᾶς προφυλάσσει, σὰν ὑπερτέλειος Πατέρας ποὺ εἶναι! Ἔτσι Βασίλειε, παρατηρώντας ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι τὴν ἀντανάκλαση τῶν ἰδιοτήτων τοῦ Ἁγίου Θεοῦ, μέσα στὸν φυσικὸ κόσμο, ἡ ψυχή μας ἐνημερώνεται γιὰ τὸν Αἰώνιο Πατέρα ἀπὸ τὸν Ὁποῖο προερχόμαστε, ἄρα καὶ γιὰ τὴν αἰωνια ἀξία ποὺ ἔχουμε, ὡς παιδιά Του! Αὐτὴ τὴν εὐλογημένη ἀξία καλούμαστε νὰ προφυλάξουμε μὲ τὸν ΗΓΕΜΟΝΙΚΟ ΝΟΥ!».
Σαγηνευμένος ἀπὸ τὸ Μεγαλεῖο τοῦ Χριστοῦ, ποὺ μᾶς περιβάλλει, καταλάβαινα ὅτι τὸ πᾶν εἶναι ἡ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ μας, νὰ ἐπιλέξουμε τὸ καλό. «Ἄρα, χωρὶς ἡγεμονικὸ νοῦ, χάνουμε ἀπὸ τώρα τὸν Χριστό! Γι’ αὐτὸ μᾶς λέγατε στὸ σχολεῖο, ὅτι ἄν ἀνακαλύψουμε τὴν ἀξία μας, θὰ διαπιστώσουμε καὶ τὸν σκοπὸ τῆς ζωῆς μας;».
«Τὸ μικρό μας μυαλὸ ἀδυνατεῖ νὰ συλλάβει τὸ ἄπειρο Μεγαλεῖο τοῦ Θεοῦ, ἀγόρι μου, ἀλλὰ φυλάσσοντας τὸν ἑαυτό μας μέσα στὴν προσευχή, αὐτὴ θὰ γίνει ἡ ταπεινὴ γέφυρα πρὸς τὴν ἁγιότητα! Τότε, θὰ “διαπιστώσουμε” ὅτι ὁ κόσμος ὅλος, φωταγωγεῖται ἀπὸ τὴν Ἁγία Τριάδα!
Σὺ κατ’ ἀρχάς, Κύριε, τὴν γῆν ἐθεμελίωσας,
καὶ ἔργα τῶν χειρῶν Σου εἰσιν οἱ οὐρανοί·
αὐτοὶ ἀπολοῦνται, Σὺ δὲ διαμένεις·
Ἐσὺ Κύριε στὴν ἀρχὴ τῆς δημιουργίας στερέωσες τὴν γῆ, καὶ οἱ οὐρανοὶ εἶναι ἔργα τῶν χεριῶν Σου. Αὐτοὶ θὰ χαθοῦν, ἐνῶ Ἐσὺ θὰ παραμείνεις Αἰώνιος (Εβρ. 1,10-11)
Τὸ βιβλίο μου εἶναι ἕτοιμο νὰ φτάσει
στὴν ἠλεκτρονικὴ διεύθυνσή σου!
Διαβάζοντάς το, ξεκινᾶς ἕνα ταξίδι ἀπὸ δρόμο ποὺ εἶχε κλείσει ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια στὸν τόπο μας!
Θυμήσου τὰ λόγια μου…
