Μὲ τὸν κάθε καθηγητή μου τὰ βλέμματά μας συναντιοῦνται συχνά, ἀλλὰ μόνο γιὰ νὰ ἀποφύγει ὁ ἕνας τὸν ἄλλον. Οἱ περισσότεροι ἀπὸ τοὺς καθηγητές μου εἶναι πολὺ “μπροστὰ ἀπὸ τὴν ἐποχή τους”, καὶ βλέπουν τοὺς μαθητές τους σὰν… “ἀνθρωποειδῆ”! Εἶναι τόσο γοητευμένοι ἀπὸ τὴν ἐξέλιξη τῆς ἐπιστημονικῆς κοινωνίας στὸ μέλλον, ὤστε ΕΠΙΜΕΝΟΝΤΑΣ τώρα ὅτι ΕΙΣΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ, νοιώθεις τὸν ἐσωτερικό παλμό τους νὰ καγχάζει! Δὲν εἶναι ὅλοι ἔτσι, ἀλλὰ καὶ αὐτοὶ ποὺ δὲν μὲ βλέπουν σὰν “εἶδος ἀνθρώπου”, παρακολουθοῦν ἄβουλοι τὴν ψυχολογικὴ βία μὲ τὸ “ἰατρικὸ πτυχεῖο” νὰ διαφεντεύει τὸ γυμνάσιο, ΑΜΕΤΟΧΟΙ, ἀπολύτως ἀδιάφοροι ποὺ δὲν ξέρω πῶς νὰ τὰ βγάλω πέρα μὲ τὴν ζωὴ… Τὴν πρώτη χρονιὰ ἔχοντας δύναμη ψυχῆς, ποὺ ἀπαιτοῦσε εἰλικρίνεια καὶ τὸ θάρρος τῆς γνώμης, πίστευα ὅτι θὰ ἔκανα φίλους κάποιους ποὺ εἶχαν τὴν εὐθύτητα νὰ μιλᾶνε σεβόμενοι τὸν ἑαυτό τους. Ὅταν ἀπὸ ἕνα σημεῖο καὶ μετὰ ὁ Περίανδρος —γιὸς ἐπιτυχημένου ψυχιάτρου— μὲ εἰρωνευόταν παντοῦ ὅτι ἤμουν “καλὸ παιδί”, σταδιακὰ ἄρχισα νὰ γίνομαι “ἀόρατος” γιὰ τοὺς φίλους μου. Πέρσι στὴν δευτέρα, ὁ Περίανδρος πῆρε… “εἰδικότητα” στὴν ὁμοφυλοφιλία πυροδοτώντας στὴν τάξη φλόγες “ἐνθουσιασμοῦ” γιὰ τὸ… “ἐπίτευγμα” τῆς ἀποκτήνωσης τοῦ ἀνθρώπου! Ἐπειδὴ δὲν σκόπευα νὰ γίνω γιὰ τὸν ἑαυτό μου ἕνας ξένος, ἤμουν ἀνυποχώρητος στὴ ἀπόσταση ἀπὸ τὴν ἀνωμαλία, ἀρνούμενος νὰ μετακινηθῶ ἀπὸ τὰ ἴχνη τῆς δύναμης τῆς ψυχῆς ποὺ μοῦ ἀπέμεναν, στὴν “ἐλαστικότητά της”! Μάλιστα ἔλεγα καὶ σὲ κάποιους νὰ ἀπομακρυνθοῦν ἀπὸ τὸν Περίανδρο, ἐπειδὴ μὲ τὶς θεωρίες τῆς βαρβαρότητας σύντομα θὰ ἔσπαγαν τὰ μοῦτρα τους, καὶ ἐκεῖνος συντόνισε τὸν χλευασμό μου, γιὰ νὰ μὲ κάνουν ὅλοι στὴν ἄκρη. Δὲν φτάνει ποὺ φέτος ἀκούω ἕνα σωρὸ “κοσμητικά”, ἔχει φτιάξει ὁλόκληρη ἱστορία μὲ ἐμένα, ἀπὸ ἐκεῖνες τὶς κακίες ποὺ λέει ὁ πατέρας του στοὺς ἀσθενεῖς του γιὰ νὰ ἀποστραφοῦν τὴν ἀγαθότητα! Λέει ὅτι ἐπειδὴ φοβᾶμαι ὅτι θὰ ἀπορριφθῶ κάνω τὰ παράλογα λογικὰ γιὰ νὰ εἶμαι ἀγαπητὸς στὸ σπίτι μου, τὸ ὁποῖο δὲν μοῦ ἐπιτρέπει οὔτε νὰ λέω ψέματα, οὔτε νὰ βρίζω, οὔτε νὰ παραπονιέμαι, οὔτε νὰ θυμώνω, οὔτε καὶ νὰ τσακώνομαι μὲ τοὺς ἄλλους. Ὅτι οἱ γονεῖς μου μὲ ἔμαθαν πὼς ὁ ἐγωισμὸς εἶναι τόσο συνυφασμένος μὲ τὴν ἁμαρτία, καὶ δὲν ἀναγνωρίζω τὶς ἀνάγκες μου, καὶ ἐπειδὴ συμμορφώθηκα σὲ πολλοὺς κανόνες ποὺ δὲν ἔκατσα νὰ ἀναλύσω, σταμάτησα νὰ κάνω “θόρυβο”. Καὶ ἐπειδὴ τάχα δὲν μποροῦσα νὰ πῶ στοὺς δικούς μου εὐθέως ὅτι “ἐκμεταλλεύονται” τὴν καλοσύνη μου ἐπειδὴ… δὲν μὲ ὑπολογίζουν, οἱ ἐπιπτώσεις ἀπὸ τὴν “δυσλειτουργικὴ” σχέση μας ἦταν ἡ ἀνάγκη μου νὰ σώσω ὅλον τὸν κόσμο, χωρὶς κὰν αὐτὸς νὰ ζητήσει βοήθεια! Εἶναι ἀνυπόφορο νὰ τὸν ἀκούω νὰ λέει ὅτι τὴν καλοσύνη προκάλεσε κάποιο… τραυματικὸ γεγονός, ποὺ μοῦ ἄφησε τὸ σύνδρομο τοῦ “διασώστη” καὶ ἑλκύομαι ἀπὸ πληγωμένα ἄτομα! Ὅτι παίρνω ἀπὸ μόνος μου τὸ δικαίωμα νὰ σώσω τοὺς σημαντικοὺς ἄλλους ἀπὸ τὰ ἀδιέξοδά τους· καὶ ὅτι δὲν ἀντέχω νὰ μὴν τοὺς ἐλέγχω, ἐπειδὴ θέλω κι ἐγὼ νὰ μὲ σώσει κάποιος ἄλλος ἀπὸ τὰ δικά μου. Βέβαια, ὁ σκοπός του εἶναι νὰ πείσει τοὺς ἄλλους ὅτι χρειάζομαι ψυχολόγο, γιὰ νὰ μὲ “ἐλευθερώσει” ἀπὸ πεποιθήσεις καὶ “προκαταλήψεις” ποὺ δείχνουν πάντα σημαντικὸτερο κάποιον ἄλλον καὶ ὄχι ἐμένα, καὶ νὰ τοὺς πείσει ὅτι ἔχω πρόβλημα ποὺ δὲν μοῦ ἀρέσει νὰ διεκδικῶ καὶ νὰ συγκρούομαι. Ὅτι δηλαδὴ δὲν εἶναι λογικὸ νὰ ἱκανοποιῶ τὴν “ἀνάγκη μου” νὰ εἶμαι “σωτήρας” καὶ νὰ ἐπωμίζομαι τὸ κόστος, νὰ “θυσιάζομαι” γιὰ νὰ εἶναι ὁ ἄλλος καλά! Τώρα κατηγοροῦν καὶ οἱ ἄλλοι τὴν εὐαισθησία μου στὴν καλοσύνη, ὅτι δὲν μὲ ἀφήνει “ἐλεύθερο” νὰ πάρω “πρωτοβουλίες”, ὅπως αὐτὲς ποὺ δὲν σταματάει νὰ ἐπιδεικνύει ἡ τηλεκόλαση, ἐπειδὴ τὰ “καλὰ παιδιὰ” δεσμεύονται ἀπὸ τὴν ἄποψη τῶν γονιῶν… Ὅλα αὐτά, τὸ νὰ μὴν συμμορφωνόμαστε οἱ ἔφηβοι μὲ τοὺς κανόνες τῶν ἄλλων εἶναι ἡ ἐπίσημη γραμμὴ τοῦ πατέρα τοῦ Περιάνδρου, καὶ ὅσο ἀρνοῦμαι νὰ ὑποταχτῶ στὴν δική του αἰσχρὴ γραμμή, μὲ βάζουν στὸ περιθώριο. Οἱ καθηγητὲς ΒΛΕΠΟΥΝ πόση πίεση ὑφίσταμαι ἀπὸ ὅλους καθημερινά, ἀλλὰ εἶναι “ἐπαγγελματίες” καὶ ἀσκοῦν μόνο τὴν ἐπιστήμη τους. Ἀπρόθυμοι νὰ “βγάλουν τὰ κάστανα ἀπὸ τὴν φωτιά”, στὰ πλαίσια τῆς ἀθλιότητας τῶν συμπαθειῶν καὶ τῶν ἀντιπαθειῶν, βάζουν ἕναν ἀόρατο τοῖχο νὰ μᾶς χωρίζει, προσφέροντας μόνο ὥς ἐκεῖ ποὺ πληρώνονται… Στὸ σχολεῖο ἡ ταυτότητά μας εἶναι “μετρήσιμη” καὶ ἀνάλογη μὲ τὴν ἀπόδοσή μας, ὅρος δανεισμένος ἀπὸ τὸν ἀδιάφορο οἰκονομικὸ κόσμο, ἀπὸ τὸν ὁποῖο ὁ ψυχικὸς πόνος οὔτε κὰν ἀναφέρεται! Ἐν τέλει, ἡ παιδαγωγικὴ στὶς αἴθουσες κατάντησε πραγματικὸ ἀστεῖο, ἐπειδὴ ὅσο περισσότερο ἄψυχες εἶναι οἱ “ζωτικὲς(!)” γνώσεις, τόσο περισσότερο καταφρονοῦν τὴν ψυχὴ… «Ναι, ἐγὼ εἶμαι ὁ Σώζων», ἀπάντησα στὸ κινητό μου. «Ἔρχεσαι τώρα; Ναί, ἐδῶ θὰ εἶμαι», εἶπα μᾶλλον σὲ τόνο βαριᾶς θλίψης, καὶ ἄκουσα τὸ ἀγόρι στὴν ἄλλη γραμμὴ νὰ μοῦ λέει: “Νὰ ξέρεις ὅτι γνώση ἀληθινὴ εἶναι ἡ ὑπομονὴ τῶν θλίψεων, καὶ τὸ νὰ μὴν κατηγορεῖς τοὺς ἀνθρώπους γιὰ τὶς συμφορές σου!”. Δὲν ὑπῆρχε κάτι χειρότερο νὰ ἀκούσω αὐτὴ τὴν στιγμή! Δὲν μποροῦσε νὰ σκεφτεῖ κάποιος, κάτι ποὺ θὰ μὲ ἐξόργιζε περισσότερο! Πόσο εὔκολα πετοῦσαν κάποιοι λόγια τοῦ ἀέρα, γιὰ τὶς ἀπειλητικὲς καταστάσεις τῆς ζωῆς σου; Πῶς μπορεῖς νὰ ἐμποδίσεις τὰ εὔκολα σχόλια γιὰ τὴν ἄσχημη ψυχικὴ κατάστασή σου, ὅταν σὲ ἐσένα δὲν ἐπιτρέπεται νὰ τὴν ἐκφράσεις πρὸς τὰ ἔξω; Ἐκνευρισμένος ὥς τὸ μεδούλι, ἀποφάσισα νὰ βάλω στὴν θέση του αὐτὸν ποὺ ἔφερνε τὸν φορητὸ ὑπολογιστὴ τῆς μάνας μου, τώρα ποὺ χτύπησε τὸ κουδούνι.
«Γειά! Μὲ λένε Ἀνανία. Ὁ ἀδερφός μου εἶχε τελειώσει τὴν ἐπιδιόρθωση ἀπὸ χθές, ἀλλὰ δὲν ἄδειαζε νὰ ἔρθει ὁ ἴδιος».
Ἡ εἰκόνα ποὺ ἀντίκρυσα μὲ ξάφνιασε, καὶ ἔμεινα σὰν χαζὸς νὰ κοιτάζω τὸ ἀγόρι ποὺ ἦταν στὴν ἡλικία μου, ἀφήνοντας νὰ μεσολαβήσει γιὰ μερικὲς στιγμές, σιγὴ ἀμηχανίας. Τὸ ἀριστερό του χέρι ἦταν ἀκρωτηριασμένο. Ἔβλεπα τὸν ἀγκώνα, ἀλλὰ ἀπὸ ἐκεῖ καὶ κάτω τὸ μέλος ἔλειπε. Ὅπως τὸν κοιταζα καὶ μὲ κοίταζε, δὲν ξέρω ἄν διέκρινε πάλι πάνω μου τὸ βάρος τῆς θλίψης, ἀλλὰ ἀποφάσισε νὰ σπάσει τὴν βουβαμάρα μὲ ἕνα παράδοξο αἴνιγμα:
«Στὸν ἑαυτό μου λέω ὅτι ὑπάρχουν δύο περιπτώσεις: ἡ μία εἶναι νὰ φταῖνε ὅλοι οἱ ἄλλοι γιὰ τὴν κατάσταση τοῦ χάους ποὺ ζῶ μαζί τους, χωρὶς νὰ μπορῶ νὰ κάνω κάτι γιὰ νὰ τοὺς ἀλλάξω, ὁπότε τὸ ἀδιέξοδο θὰ ἀποδεικνύει ὅτι πλάστηκα χωρὶς ἀξία· καὶ ἡ ἄλλη εἶναι ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΝΑ ΦΤΑΙΩ ΜΟΝΟ ΕΓΩ, ἐπειδὴ δὲν σεβάστηκα τὸν ἑαυτό μου ὅσο ἔπρεπε, καὶ νὰ ἀναλάβω τὶς εὐθύνες μου ΟΛΕΣ, ἀκόμα κι ἄν δὲν ξέρω ποῦ ἔφταιξα, ἤ πῶς πρέπει νὰ διορθωθεῖ τὸ χάος! Μόνο τότε βλέπω τὴν ἀξία μου νὰ ἀσφαλίζεται!».
Ὁ θυμὸς ἀπὸ τὰ εὔκολα συμπεράσματα ποὺ ἄκουσα γιὰ τὸ ἄτομό μου, δὲν μποροῦσε νὰ σταθεῖ πάνω στὸ ἄτομο, ποὺ μόνο εὔκολη δὲν θὰ φανταζόσουν ὅτι θὰ ἦταν ἡ ζωή του! Διεισδυτικὸ τὸ βλέμμα του, στάθηκε πάνω στὴν μακρυμάνικη μπλούζα ποὺ φοροῦσα, παρόλο ποὺ τὰ πάντα γύρω κυριολεκτικὰ ἔλιωναν ἀπὸ τὴν ζέστη, καὶ ἀφοῦ μὲ ξανακοίταξε μέσα στὰ μάτια, κινήθηκε γρήγορα.
»Πάω στοίχημα ὅτι ἐδῶ κρύβεται ἕνα τατουάζ», εἶπε καὶ μὲ τὸ χέρι του ἀνασήκωσε στὰ γρήγορα τὸ ἀριστερό μου μανίκι, μὴν πιστεύοντας ἐγὼ αὐτὸ ποὺ γινόταν. Ἦταν ἡ σειρά του νὰ ξαφνιαστεῖ καὶ νὰ κοιτάζει σὰν χαζὸς τὸ ἐσωτερικὸ μέρος τοῦ χεριοῦ μου, μεταξὺ ἀγκώνα καὶ καρποῦ. Βλέποντας πάνω στὸ λευκὸ δέρμα τὶς ἀπεχθεῖς γραμμὲς μὲ τὸ βαθὺ σκοῦρο κοκκινόμαυρο χρῶμα, τὸν εἶδα νὰ κλονίζεται, καὶ ἐκεῖ κατάλαβα ὅτι δὲν μποροῦσα νὰ κρύβω γιὰ πολὺ τὴν ἀπελπισία ποὺ εἶχε ἐμποτίσει τὴν ζωή μου. Κοιτάζοντάς με σὰν νὰ τὸν ἀπογοήτευσα, εἶπε σὲ τόνο ποὺ ψευτο-μάλωνε: «Καὶ ἐγὼ ὅταν ἤμουν μωρὸ χτυποῦσα τὸ κεφάλι μου ὅταν δὲν γινόταν αὐτὸ ποὺ ἤθελα, ἤ δὲν μποροῦσα νὰ τὰ βγάλω πέρα, ἀλλὰ κάποια στιγμὴ εἶπα νὰ μεγαλώσω, καὶ νὰ καταλάβω ὅτι δὲν θὰ γίνεται πάντα τὸ δικό μου!».
«Δὲν ἔχω ὄρεξη γιὰ συζήτηση!», εἶπα καὶ τοῦ ἔκλεισα τὴν πόρτα ἀπότομα. Πηγαίνοντας νὰ ἀπομονωθῶ καὶ πάλι στὸ δωμάτιό μου, ξαναφούντωνε ὁ θυμός μου γι’ αὐτὸν τὸν Ἀνανία, ποὺ ὑποτιμοῦσε τὸ ἄγχος μου ἀπὸ τὶς παράλογες ἐπιθέσεις καὶ τὶς σιχαμερὲς προσδοκίες τῶν “ἐξελιγμένων” τοῦ σχολείου. Ἀπὸ τὴν ἄλλη, μὲ μπέρδευε ὁ χῶρος ποὺ “ἄνοιξε” μέσα μου τὸ βλέμμα του, μὲ τὸ σθένος ποὺ μὲ κοιτοῦσε, ποὺ μοῦ ἐνέπνευσε ἐμπιστοσύνη! Συνειδητοποιοῦσα ὅτι δὲν τὰ ἔλεγε αὐτὰ ἀπὸ ἀλαζονεία, ὅπως ἄν πίστευε ὅτι ἡ ζωὴ τοῦ χρωστοῦσε. Τότε γιατὶ μὲ παρουσίασε σὰν νὰ μὴν ἤθελα ἐγώ, νὰ ἀπαλλαγῶ ἀπὸ τὸ παράλογο ποὺ ΚΑΘΕ ΤΟΣΟ ΜΟΥ ΠΡΟΚΑΛΕΙ ΣΥΝΘΛΙΨΗ; Πῶς γίνεται νὰ ἔφταιγα ἐγὼ γιὰ τὴν δυσφορία ποὺ μοῦ προκαλοῦσαν οἱ προσβλητικὲς ἐπικρίσεις τῶν ἄλλων; Τί δηλαδή, γιὰ τὶς ταπεινώσεις ποὺ ὑπομένω κάθε μέρα θὰ τοὺς ζητοῦσα καὶ συγγνώμη ἀπὸ πάνω; Μετὰ ἀπὸ πολὺ ὥρα παιδεμοῦ, πῆρα τὸ κινητό μου καὶ τοῦ ἔγραψα τὸ μήνυμα: “Μὲ εἶδες γιὰ τρία λεπτὰ καὶ μὲ ἔκρινες! Ποιός νομίζεις ὅτι εἶσαι;».
«Σώζων, ἦρθα γιὰ νὰ μοῦ τὰ ψάλλεις ἀπὸ κοντά! Θὰ μὲ ἀφήσεις νὰ περάσω;».
«Τί θέλεις Ἀνανία;».
«Νὰ μπῶ μέσα».
Μὲ τρελαίνει ποὺ οἱ ἄλλοι δὲν ἀναγνώριζαν τὴν ἀξία μου, ἀλλὰ τὸ πρόβλημά μου ξεκινοῦσε ποὺ ἐγὼ δὲν ἤξερα νὰ τὴν περιγράψω, γιὰ νὰ ἔβρισκα τώρα τὴν ἡσυχία μου. Τί ἐπιχειρήματα μπορεῖ νὰ σκεφτεῖ κάποιος, ποὺ θέλει νὰ ἀθωώσει τοὺς ἀνθρώπους ποὺ προκαλοῦσαν τὶς συμφορές μου; Εἶχα μεγάλη περιέργεια.
»Ὑπάρχει ὁ εἰλικρινὴς ποὺ λέει τὴν ἀλήθεια καὶ οἱ ἀνόητοι τὸν μισοῦν, καὶ ὑπάρχει ἄλλος ποὺ ὑποκρίνεται καὶ γι’ αὐτὸ τὸν ἀγαπᾶνε. Ὅμως καμία ἀπὸ αὐτὲς τὶς ἀνταποδόσεις δὲν κρατάει πολὺ καιρό, γιατὶ ὁ Κύριος ἀποδίδει στὴν ὥρα του, στὸν καθένα τὸ πρέπον».
«Ποιός τὸ λέει ὅτι δὲν κρατάει πολὺ καιρό;», εἶπα καὶ παραμέρισα γιὰ νὰ μπεῖ. Ἕνας ἀπὸ τοὺς δυό μας ἦταν ἀπολύτως λάθος, καὶ ἐγὼ ἤξερα ὅτι ὑπερασπιζόμουν τὸ σωστὸ μὲ τὸ αἷμα τῆς ψυχῆς μου!
Ὁ Ἀνανίας μπῆκε καὶ ἔκατσε, ἀποπνέοντας κοσμιότητα. «Σώζων, ἀπὸ μικρὸ παιδὶ καταλάβαινα ὅτι μὲ κάποιους ἀνθρώπους κάτι δὲν πήγαινε καλά, καὶ παρόλο ποὺ ἦταν ἀρτιμελεῖς ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΤΙΠΟΤΑ! Ἄφηναν τὶς δυσκολίες χωρὶς ἐπίλυση καὶ βασανίζονταν χωρὶς νὰ προσπαθοῦν! Αὐτὸ μὲ ὑποψίαζε ὅτι ἦταν κι αὐτοὶ ἀνάπηροι, χωρὶς νὰ μπορῶ ὅμως νὰ ἐντοπίσω τὸ σημεῖο τῆς ἀναπηρίας τους, ἐνῶ ἡ δική μου εἶναι ἐμφανής».
«Πῶς τὸ ἔπαθες; Ἄμα θέλεις μοῦ λές», ῥώτησα μὲ εὐγένεια.
«Δὲν πειράζει ποὺ ῥωτᾶς, εἶμαι συμφιλιωμένος μὲ τὴν κατάσταση, καὶ ἔχω συνηθίσει τὴν ἀμηχανία τῶν ἀνθρώπων.Ἔτσι γεννήθηκα, ἀλλὰ ἡ οἰκογένειά μου μὲ ἔμαθε νὰ σέβομαι τὸν ἑαυτό μου ἀφενός, ἀφετέρου καταφέρνω ὅ,τι θέλω ἀλλὰ μὲ τὸν δικό μου τρόπο. Δηλαδὴ δὲν βιώνω τὴν ἀναπηρία μου σὰν κάποιο ἐμπόδιο, ἀλλὰ σὰν μία ἀτυχία ὁριστική, ποὺ μὲ διδάσκει νὰ γίνομαι ὅλο καὶ πιὸ δυνατός! Ἐντάξει, ὅταν ἤμουν μικρὸς ἀποροῦσα ποὺ μὲ κοίταζαν οἱ ἄλλοι, ἀφοῦ δὲν ἔκανα κάτι διαφορετικὸ ἀπὸ αὐτούς· ἀλλὰ ὅταν συνειδητοποίησα ὅτι δὲν μοῦ ἔλειπε τίποτα ἀπὸ ὅσους ἔχουν καὶ τὰ δύο τους χέρια, ἀποφάσισα ὅτι χρειαζόμουν μόνο θέληση καὶ πεῖσμα τρελὸ γιὰ νὰ δίνω τὴν μάχη μὲ τὸν ἑαυτό μου. Συνέχεια ἀντιμετώπιζα πολλὲς δυσκολίες ποὺ ἔπρεπε νὰ ξεπεραστοῦν, μικρότερες καὶ μεγαλύτερες, ἀλλὰ ἔτσι δοκίμαζα τὶς δυνάμεις μου καὶ τὰ ὅριά μου! Τώρα βγαίνω ἔξω καὶ κάνω τὰ πάντα, ἀλλὰ εἶναι πράγματα ποὺ τὰ ἔχω δουλέψει καὶ μοῦ εἶναι ἁπλά». Σταμάτησε γιὰ λίγο, ἀλλὰ συμπλήρωσε: «Ἐδῶ ἦρθα γιὰ νὰ σοῦ πῶ ὅτι γιὰ τὴν δική μας ζωή, ΣΗΜΑΣΙΑ ΕΧΕΙ ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ, ὄχι πῶς συμπεριφέρονται οἱ ἄλλοι!».
«Δηλαδὴ ἐπιμένεις πὼς ἄν παραδεχτεῖ κάποιος ὅτι ΦΤΑΙΕΙ ΑΥΤΟΣ ποὺ οἱ ἄλλοι “ἀφηνίασαν”, θὰ διορθωθεῖ τὸ χάος; Ἐπειδὴ αὐτοὶ ποὺ “ἀφηνίασαν” δὲν ἐνδιαφέρονται γιὰ ἐμένα, καὶ δὲν ξέρω πῶς νὰ τὰ βγάλω πέρα μαζί τους στὸ σχολεῖο, κάθε πρωί δὲν βρίσκω τὴν δύναμη νὰ σηκωθῶ ἀπὸ τὸ κρεβάτι! Σοῦ λέει κάτι αὐτό;».
«Φίλε, ὑπάρχουν τρία δεδομένα: τὸ χάος ποὺ ζοῦμε καὶ μᾶς κάνει δυστυχισμένους, ἡ ἀνοιχτὴ “πόρτα” ὅτι μποροῦμε νὰ μάθουμε ὅσα μᾶς λείπουν, καὶ ὁ σεβασμὸς πρὸς τὸν ἑαυτό μας ὅτι θέλουμε νὰ μάθουμε, ἐπειδὴ ἔχουμε τὴν βεβαιότητα ὅτι πλαστήκαμε μὲ ἀξία! Τὸ χάος ἀπαιτεῖ ΝΑ ΚΡΥΒΕΙ τὴν ἀξία μας! Ἄν δὲν θέλουμε νὰ μάθουμε, φορτώνουμε στοὺς ἄλλους τὸ βόλεμά μας μέσα στὸ χάος, προσπαθώντας νὰ κρυφτοῦμε ἀπὸ τὴν ἀξία μας ποὺ φωνάζει ὅτι ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΛΑΘΟΣ! Μόνοι μας συντηροῦμε τὸ χάος δηλαδή, μὲ τὴν ἀναπηρία τῆς ψυχῆς ποὺ λέγεται ΑΓΝΟΙΑ! Ξοδεύουμε τὶς ἡμέρες μας κατηγορώντας τοὺς ἄλλους, γι’ αὐτὸ ποὺ δὲν προσφέρουμε ἐμεῖς στὸν ἑαυτό μας. Σώζων, ἄν μᾶς πονάει ποὺ οἱ ἄλλοι δὲν ἐνδιαφέρονται γιὰ ἐμᾶς, αὐτομάτως δηλώνουμε πὼς τὸ καλό, τὸ σωστό, εἶναι νὰ προσφέρουμε καὶ ἐμεῖς. Φυσικὰ πρῶτα θὰ προσφέρουμε στὸν ἑαυτό μας αὐτὰ ποὺ ὀφείλουμε στὴν ἀξία του, ποὺ ἄν δὲν ξέρουμε ποιὰ εἶναι, ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ ΝΑ ΤΑ ΜΑΘΟΥΜΕ!».
«Τί ἔχει νὰ μᾶς μάθει τὸ σχολεῖο, Ἀνανία; Ἀπὸ ἐκεῖ γεννιέται τὸ χάος! Τὸ ξέρεις ὅτι τὰ θέματα τοῦ σχολικοῦ ἐκφοβισμοῦ τὰ χειρίζονται οἱ ψυχολόγοι; Αὐτοὶ ἔχουν τεχνικὲς γιὰ νὰ ὑπομένουμε τὴν βία, δὲν θέλουν νὰ τὴν ἐξαλείψουν ἤ νὰ τὴν προλαμβάνουν! Ἔχουν βάλει τὸν λύκο νὰ φυλάει τὰ πρόβατα! Καταλαβαίνεις ὅτι οἱ ψυχολόγοι ἔχουν κάνει τὴν κακία ἐπιστήμη; Τὰ λόγια τους βάζουν φωτιὰ στὶς καρδιὲς ποὺ μπαίνουν, σὰν νὰ βγαίνουν ἀπὸ στόμα δράκων! Ξέρεις τί γίνεται στὸ διαδίκτυο; Ἀπὸ τοὺς ψυχολόγους ἔχουν “ἀφηνιάσει” τὰ παιδιά! Ἄκου ἔκφραση “ἐπιστήμονα”: “Σοῦ ἔφαγαν τὴν ζωὴ μὲ τὸ μπουρὶ τῆς σόμπας, ἀλλὰ οἱ μπαταρία τῆς ἐνέργειάς σου θὰ γεμίσει πολὺ δύσκολα! Βάλε τέλος στὰ διαταραγμένα ἐγκεφαλικὰ παιχνίδια ποὺ παίζει μαζί σου ὁ κάθε κατεστραμμένος ψυχικὰ ἄνθρωπος!” Γιατὶ ὑπάρχει ὅλο αὐτὸ τὸ μίσος; Δὲν τοὺς ἀντέχω ἄλλο!».
«Αὐτὲς οἱ περιγραφὲς δὲν εἶναι ἐπιστημονικές, ἀλλὰ ΠΟΛΕΜΙΚΕΣ! Ὁ λόγος ποὺ οἱ περισσότεροι πολιτικοὶ ἐκστομίζουν περισσότερες ὕβρεις ἀπὸ τὶς κανονικὲς λέξεις, εἶναι ἐπειδὴ οἱ ὕβρεις χειραγωγοῦν τοὺς ἀνθρώπους σὲ ὑποχώρηση, ἀφοῦ τοὺς ἐνσταλάζουν… ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΜΙΚΡΟΤΗΤΑΣ. Ἡ ὁποία διαβρώνει ἀκόμα καὶ τοὺς “φίλους” τῶν πολιτικῶν, καὶ μόνο ποὺ τὶς ἀκοῦνε. Βλέπεις ὅτι εἶναι ἡ ἴδια μέθοδος μὲ τὶς “ἐπιστημονικὲς” περιγραφές σου; Ὑπάρχουν ὅμως καὶ σεβαστοὶ ψυχολόγοι ποὺ πιστεύουν ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἔχει ψυχή, καὶ μάλιστα αἰώνια, καὶ οἱ συμβουλές τους συμπεριλαμβάνουν καὶ τὴν αἰώνια ζωή! Ἔχω στὸ κοντινὸ περιβάλλον μου τέτοιο εὐσεβὴ ἄνθρωπο. Δὲν εἶναι περίεργο νὰ κάνουν τὸ ἴδιο ἐπάγγελμα μὲ ὅσους ἐπαγγέλονται τὴν ἐνστάλαξη τῆς μικρότητας, σὲ ὅσους ψάχνουν γιὰ πολεμικὲς συμβουλές;». Ἀπόρησα, ἐπειδὴ ὄντως ἦταν περίεργο. «Δὲν εἶναι ψυχολόγοι ὅσοι σπρώχνουν τοὺς ἀνθρώπους πρὸς τὴν κακία καὶ τὸν βόρβορο, Σώζων! Ὑποκρίνονται τοὺς ἐπιστήμονες, ἀλλὰ ἀκόμα κι ἄν ἔχουν κάποιο “χαρτί”, εἶναι κομπογιαννίτες! Ὁ σκοπὸς τῶν ἐπιστημόνων εἶναι νὰ βοηθᾶνε τοὺς ἀνθρώπους, ἐνῶ τῶν κομπογιαννιτῶν εἶναι ἡ ὕπουλη καταστροφὴ τῶν ἀνθρώπων! Ἐκμεταλλεύονται τὴν θέση τους, ποὺ ὁ κόσμος τοὺς νομίζει γιὰ ἐπιστήμονες, ἀλλὰ ὁ στόχος τους εἶναι νὰ ἐκτρέψουν τὸ ΗΘΟΣ τῶν λαῶν! Αὐτὴ ἡ κίνηση ἐντάσσεται στὸ ἐπιστημονισμό, ποὺ εἶναι τερατώδης ἀπάτη, δηλαδὴ νὰ φαίνονται ὁρισμένοι γιὰ ἐπιστήμονες χωρὶς νὰ εἶναι! Ὅπως εἶπες κι ἐσύ, κάνουν τοὺς ἀνθρώπους νὰ “ἀφηνιάζουν” ὥστε νὰ συγκρούονται μεταξύ τους. Ὁ καυγὰς εἶναι τὸ ἐργαλεῖο γιὰ νὰ ὑποτάξει ὁ ἔνας τὸν ἄλλον, νὰ τὸν ὑποτιμήσει, νὰ τὸν χρησιμοποιήσει! Ἡ σύγκρουση εἶναι ὁλόκληρη ΝΟΗΤΗ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗ, ποὺ μαζὶ μὲ τὴν μνησικακία ΑΜΑΥΡΩΝΕΙ καὶ ΑΔΥΝΑΤΙΖΕΙ ΤΟ ΗΓΕΜΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ! Ἅπαξ καὶ ὑπερηφανευτεῖ κάποιος μεταφέρεται σὲ ἀλληλουχία πτώσεων, ὅπου οἱ κινήσεις τῆς ψυχῆς ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΚΑΘΟΡΙΣΜΕΝΕΣ! Ὁ ὑπερήφανος ΔΕΝ “ΔΙΚΑΙΟΥΤΑΙ” ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΤΑΙ, ἀλλὰ μόνο ΝΑ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΑΝΩΤΕΡΟΣ ἀπὸ τοὺς ἄλλους. Ἡ μόνη “νίκη” τοῦ ὑπερήφανου εἶναι ἡ συντριβὴ τοῦ ἄλλου! Αὐτὴ τὴν ψευδαίσθηση καταλαβαίνει γιὰ “δικαίωση”, τὴν ἀνάδειξή του σὲ σύγκριση μὲ τοὺς ἄλλους ποὺ πόνεσε! Δηλαδὴ ἐπὶ τῆς οὐσίας τὸ μόνο ποὺ “κερδίζει” εἶναι ἡ μελλοντικὴ τιμωρία του! Γιατὶ μὴν μοῦ πεῖς ὅτι αὐτοὶ ποὺ “ἀφηνίασαν” καὶ σοῦ προκαλοῦν θλίψη, ὅτι δὲν θὰ λογοδοτήσουν ἀργότερα στὸν Χριστό; Ὅμως οἱ κομπογιαννίτες τῆς προσωπικῆς ἀνάπτυξης ξεσηκώνουν στοὺς ἀνθρώπους ὑπερήφανες προσδοκίες, οἱ ὁποῖες γεννᾶνε παράλογες ἀπαιτήσεις κακίας. Μὲ τὶς προσδοκίες καὶ τὶς ἀπαιτήσεις μετὰ οἱ ἄνθρωποι ἐλέγχουν τὸν ἑαυτό τους ἄν πῆραν αὐτὸ ποὺ προσδοκοῦσαν, καὶ φυσικὰ ἔρχεται ἡ σύγκριση μὲ τοὺς ἄλλους, μήπως ἔχουν περισσότερα. Ἡ πίστη μας λέει πὼς ὅταν συγκρούονται δύο, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΝΙΚΗΤΗΣ, εἶναι ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ ΧΑΜΕΝΟΙ! Αὐτὸ ἐκμεταλλεύεται κάθε δικτάτορας, τὸν μηχανισμὸ τῆς ἀλληλοεξόντωσης ὅσων τυραννάει! Προσπαθῶ νὰ σοῦ πῶ, ὅτι μὲ τὴν ἀναπηρία τῆς ψυχῆς ποὺ λέγεται ΑΓΝΟΙΑ ὅσοι συγκρούονται χάνουν τὸ δίκιο τους, ἐπειδὴ ΕΠΕΤΡΕΨΑΝ ΣΕ ΕΝΑΝ ΤΡΙΤΟ νὰ τοὺς κάνει Ο,ΤΙ ΘΕΛΕΙ! Καὶ πρὶν τὴν σύγκρουση, καὶ μετά. Κυρίως, ἐπέτρεψαν ΝΑ ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΚΑΝΟΝΕΣ ΤΟΥ, ποὺ εἶναι ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ ΥΠΟΤΙΜΗΤΙΚΟΙ!».
«Καὶ ἐγὼ προσπαθῶ νὰ σοῦ πῶ ὅτι δὲν μποροῦμε νὰ ξεφύγουμε ἀπὸ τοὺς κανόνες τοῦ σχολείου, ποὺ ἀποσκοπεῖ ἀποκλειστικὰ στὴν ἐπιβίωση, καὶ μᾶς λέει “ὁ καθένας σώζεται μόνος του”! Ἀνανία, ξέρεις τί σημαίνει αὐτό; Ὅτι ἄν δὲν τὰ καταφέρνεις ὑπολογίζεσαι γιὰ χαμένος, ἐπειδὴ οἱ μεγάλοι δὲν πρόκειται νὰ σὲ βοηθήσουν! Ἐγκαταλείποντάς μας γιὰ νὰ “σωθοῦμε” μόνοι μας, μᾶς ἀρνιοῦνται τὸ ὁποιοδήποτε μέλλον! Πόσο ὅμως θὰ ἀντέξουμε νὰ ὑπερασπιζόμαστε τὸν ἑαυτό μας ἀπὸ τὴν κακία, ποὺ ἔρχεται γιὰ νὰ μᾶς ἰσοπεδώσει; Ἀντὶ νὰ μᾶς ὑποσχεθοῦν ὅτι θὰ μᾶς ὁδηγήσουν μὲ ἀσφάλεια στὸ μέλλον, ΜΑΣ ΤΟ ΣΤΕΡΟΥΝ, ὥστε ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ ἡ ἐπιθυμία μας νὰ σταματάει στὸ παρόν! Ἀλλὰ “ἄν τὸ αὔριο εἶναι χωρὶς προοπτική, εἶναι καλύτερα νὰ κάνουμε τὰ πάντα σήμερα”, αὐτὸ λένε οἱ κομπογιαννίτες καὶ τὰ παιδιὰ στὸ σχολεῖο “ἀφηνιάζουν”! Ἐπειδὴ σιχαίνομαι ἀκόμα καὶ τὴν ἰδέα τῆς ὁμοφυλοφιλίας, μὲ ἀπομόνωσαν, ἀλλὰ φροντίζουν νὰ ἀκούω τὰ ἐπικριτικὰ σχόλιά τους, καὶ τὸ μυαλό μου γυρίζει συνέχεια γύρω ἀπὸ τὶς ἀποκρουστικὲς λεπτομέρειες. Ὅλο αὐτὸ μοῦ εἶναι τόσο δυσβάσταχτο, ποὺ δὲν καταφέρνω νὰ τὸ ἐκφράσω στοὺς δικούς μου. Ὅταν μὲ ῥωτᾶνε τί ἔχω, ἀπαντάω “καλὰ εἶμαι”, μὲ τὸν πιὸ σπαρακτικὸ λυγμό! Ἔρχονται στιγμὲς ποὺ βιώνω μεγάλη δυσκολία μέσα μου, καὶ κατακλύζομαι ἀπὸ θλίψη, θυμό, μοναξιά, ἀκόμα καὶ ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ! Εἶναι τόσο βαθὺς ὁ ψυχικὸς πόνος, ποὺ δὲν μπορῶ νὰ διαχειριστῶ τὰ συναισθήματά μου! Εἶναι τόση ἡ ψυχικὴ διέγερση τῶν ἀρνητικῶν συναισθημάτων, καὶ τόση ἡ πίεση καὶ ἡ δυσφορία, ποὺ δὲν καταλαβαίνω πῶς φτάνω στὸ σημεῖο νὰ βλάψω τὸν ἑαυτό μου! Μετά αἰσθάνομαι ντροπὴ καὶ ἐνοχές, καὶ κρύβω τὸ τραῦμα ἐπειδὴ φοβᾶμαι νὰ μὴν μαθευτεῖ… Ἀντιλαμβάνομαι ὅτι ὅλο αὐτὸ μὲ ὑποβιβάζει, ἀλλὰ ἔτσι περνάει τὸ ἀπαίσιο συναίσθημα ποὺ νοιώθω γιὰ τὸν ἑαυτό μου, ποὺ γιὰ κάποιες στιγμὲς μοῦ εἶναι ἀντιπαθητικός!». Σκέπασα μὲ τὸ χέρι τὰ μάτια καὶ ἔμεινα γιὰ λίγο κρυμμένος, γιὰ νὰ μπορέσω νὰ ἠρεμήσω. Δὲν ἤξερα τί ἄλλο μποροῦσα νὰ κάνω γιὰ νὰ βοηθήσω τὸν ἑαυτό μου. «Δὲν θέλω νὰ βρίσκομαι σὲ ταραχή, οἱ ἄλλοι ὅμως συγκρούονται συνέχεια μαζί μου!», διαμαρτυρήθηκα.
«Σώζων, ἔχεις γεννηθεῖ ἐλεύθερος! Κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ σὲ σύρει σὲ πόλεμο ἄν δὲν θέλεις! Ἄν τὸ καλοπροσέξεις ὅμως, κι ἐσὺ κάνεις ὅ,τι ἀκριβῶς κάνουν καὶ τὰ “ἀφηνιασμένα” παιδιά, ἐπειδὴ κατὰ βάθος οἱ συγκρούσεις σοῦ ἀρέσουν! Ὁ κακὸς ἑαυτός σου συγκρούεται μὲ τὸν καλό, μέχρι νὰ τὸν συνθλίψει! Αὐτὸ δὲν συντηρεῖ τὸ χάος ποὺ κρύβει τὴν ἀξία σου; Δὲν σοῦ φταῖνε οἱ ἄλλοι ποὺ ἐπιλέγεις νὰ ἐπικρατήσει στὴν ζωή σου ἡ κακία, ἀκριβῶς ὅπως κάνουν οἱ ἄλλοι ποὺ γέμισαν τὴν δική τους μὲ βαρβαρότητα! Ὁ κακὸς ἑαυτός σου εἶναι ἐκεῖνος ποὺ περιμένει τὴν προσοχὴ τῶν βαρβάρων, ὁ καλὸς οὔτε τοὺς ἀνέχεται, οὔτε ἔχει τίποτα νὰ πεῖ μαζί τους! Ἡ κακία τῶν ψευτοψυχολόγων τοὺς δασκαλεύει νὰ μὴν ἀφήνουν τίποτα ὄρθιο, ἐπειδὴ μαθαίνουν νὰ λατρεύουν τὴν κακία, ἀλλὰ καὶ ἐσὺ δασκαλεύεσαι νὰ ὑπηρετεῖς τὴν καταστροφή, ἤ μᾶλλον τὴν αὐτοκαταστροφή!».
«Ποιός μὲ δασκαλεύει ἐμένα; Τί σὲ ἔπιασε τώρα;».
«Οἱ βάρβαροι δὲν εἶναι ἄνθρωποι, μέσα τους ἔχουν μετατραπεῖ σὲ τέρατα ποὺ ἀπολαμβάνουν τὴν ζωώδη συμπεριφορά. Τά “πρότυπά τους” ὅμως, οἱ… “ἐμπνευστές τους” εἶναι οἱ δαίμονες! Τὰ ῥοῦχα σου δὲν εἶναι γεμάτα μὲ φυσιογνωμίες δαιμονικές; Ὅλη ἡ ἐμφάνισή σου δὲν δείχνει πειθήνια ὑποταγὴ στὶς ἐντολές τους γιὰ τὴν ἐμφάνιση; Τόσα δισκάκια στὸ τραπέζι δὲν εἶναι μὲ μουσικὴ ἀπὸ τὴν λατρεία τῶν δαιμόνων; Αὐτοὶ μὲσα ἀπὸ τὴν μουσικὴ ποὺ τοὺς λατρεύει, δὲν δίνουν ἐντολὲς στοὺς “μαθητές τους” νὰ εἶναι ὑπερήφανοι καὶ ἄσπλαχνοι; Ἡ δουλειὰ τῆς μουσικῆς εἶναι νὰ ἐξημερώνει, ὄχι νὰ ἐξαγριώνει…Ἡ μόνη “νίκη” τοῦ ὑπερήφανου εἶναι ἡ συντριβὴ τοῦ ἄλλου. Καὶ ἡ μόνη ἄσπλαχνη νίκη τοῦ βάρβαρου ἑαυτοῦ σου, εἶναι νὰ εὐτελίζει, νὰ ΥΠΟΤΑΣΣΕΙ τὴν εὐαίσθητη πλευρὰ σου, ἐπειδὴ —μέσα στὴν ἀναισθησία του— ἔτσι νοιώθει κάπως σὰν νὰ δικαιώνεται…». Χαμήλωσε τὰ μάτια τσακισμένος κι αὐτός, καὶ μὲ περίμενε νὰ γυρίσω νὰ τὸν κοιτάξω. «Σώζων, ὅσο δὲν δείχνεις σεβασμὸ πρὸς τὸν ἑαυτό σου, νὰ ζητήσεις νὰ ἀνοίξεις αὐτὴ τὴν “πόρτα” ποὺ θὰ σὲ μάθει νὰ ξεχωρίζεις τὸ κακὸ ἀπὸ τὸ καλό, ΘΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΕΣΑΙ ΤΟΥΣ ΝΙΚΗΤΕΣ ΣΟΥ, ποὺ ἀρνιοῦνται νὰ σοῦ ἀναγνωρίσουν ἀξία! Ἡ προσωπικὴ ἀνάπτυξη τῶν ψευτοψυχολόγων εἶναι τὸ ἄθλιο μεῖγμα τοῦ προτεσταντισμοῦ καὶ τοῦ παπισμοῦ, τῶν ὁποίων τὸ αἱρετικὸ δόγμα λέει ὅτι ὁ ἄνθρωπος πλάστηκε γιὰ τὸν θάνατο… Γι’αὐτὸ βλέπεις ἐκπαιδευτικοὺς ποὺ κάνουν ὅτι δὲν βλέπουν τὴν βία ποὺ κοχλάζει μπροστά τους, εἶναι ΒΑΡΒΑΡΟΙ, ποὺ συντρίβουν τὸ μέλλον τῶν μαθητῶν τους…».
Δὲν περνοῦσε ἀπαρατήρητο πόσο σεβόταν ὁ Ἀνανίας τὸν ἑαυτό του. Ἴσως ἄν μεγαλώναμε μαζὶ νὰ μάθαινα κι ἐγὼ μαζί του νὰ ἀντιμετώπιζα πολλὲς δυσκολίες ποὺ ἔπρεπε νὰ ξεπεραστοῦν. Κι ἐγὼ ἤθελα νὰ δοκίμαζα τὶς δυνάμεις μου μὲ θέληση καὶ πεῖσμα τρελό, ἀλλὰ εἶχα πειστεῖ ὅτι οἱ ἄλλοι μὲ ἐμπόδιζαν, καὶ ὅσο βασανιζόμουν ποὺ δὲν μποροῦσα νὰ τοὺς ἀλλάξω, πιεζόμουν μέσα στὸ ἀδιέξοδο. Ἴσως χρειαστεῖ νὰ προσπαθήσω πολὺ γιὰ νὰ βρῶ ποιὸς ἀκριβῶς εἶμαι στὸ βάθος, ἤ νὰ ἀγωνιστῶ γιὰ νὰ προσεγγίσω τὴν εὐαίσθητη πλευρὰ τοῦ ἑαυτοῦ μου, ποὺ τόσο ταλαιπώρησε ἡ ἀναπηρία τῆς ΑΓΝΟΙΑΣ… «Ἄν δὲν κατηγορεῖς τοὺς ἀνθρώπους γιὰ τὶς συμφορές σου, τί ἄλλο μπορεῖς νὰ κάνεις γιὰ νὰ μὴν ἀφήνεις τὸ χάος νὰ σὲ ἀγγίζει; Πῶς μποροῦμε νὰ διώξουμε αὐτὸ τὸ κενὸ στὴν ψυχή, ποὺ μυρίζει θάνατο;»
«Γιὰ ἐκεῖνα ποὺ ἐλπίζει κανεὶς στὸν Θεό, δὲν φιλονεικεῖ πλέον γι’ αὐτὰ μὲ τοὺς ἄλλους. Ὄσο τοὺς κατηγορεῖς μένεις στὸ ἐπίπεδο τῆς σύγκρουσης, καὶ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΔΙΑΚΡΙΝΕΙΣ πιὸ πάνω, ὅτι τὶς συγκρούσεις τὶς “γεννάει” ὁ διάβολος. Ὁ στόχος του εἶναι νὰ ἐκτρέψει τὸ ἦθος μας πρὸς τὴν ἄρνηση τοῦ Χριστοῦ, σκεπάζοντας τὴν πατρίδα μας μὲ τὴν παμμίαρη αἵρεσή του, στερώντας μας τὸ φῶς, δηλαδὴ τὸ μέλλον μας! Ὁ θάνατος εἶναι ἡ ἔλλειψη τῆς ζωῆς! Ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ μᾶς ἀναγκάζει νὰ πολεμᾶμε τὴν κακία. Ὅταν ἐμεῖς πολεμᾶμε, τὴν πολεμάει ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ, καὶ τὴν ἀφανίζει! Ὁ Χριστὸς μᾶς προίκισε ἐμᾶς τὰ παιδιά Του μὲ τὶς γνώσεις γιὰ μετάνοια, ποὺ ὄχι μόνο ἀσφαλίζουν τὴν ἀξία μας, ἀλλὰ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΗΝ ΑΥΞΑΝΟΥΝ! Μετάνοια εἶναι νὰ νοιώσουμε τὸ λάθος μας, καὶ νὰ σπλαχνιστοῦμε καὶ τοὺς ἄλλους ποὺ ἔπαθαν τὰ ἴδια βάσανα μὲ ἐμᾶς, ἀπὸ τὸν κοινὸ ἐχθρό μας. Σώζων, μόνο ἄν δοῦμε τὴν ζωή μας κατάματα, μποροῦμε νὰ τὴν ἀντιμετωπίσουμε. Ἄν ἀναγνωρίσουμε ὅτι ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΦΤΑΙΜΕ ΜΟΝΟ ΕΜΕΙΣ, τότε θὰ βροῦμε ΟΛΗ ΤΗΝ ΔΥΝΑΜΗ ΠΟΥ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ γιὰ νὰ σηκώσουμε τὸν ΤΙΜΗΤΙΚΟ ΣΤΑΥΡΟ ποὺ μᾶς ἔχει βάλει στὴν πλάτη ὁ Κύριος, γιὰ νὰ σωθοῦμε, δηλαδὴ ΝΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ!».
«Ἀνανία, δὲν εἶναι πρόβλημα νὰ πιέζουμε τὴν συνείδησή μας μὲ τὴν ταπείνωση; Καὶ ἕνα ἅλλο ποὺ εἶχες πεῖ μοῦ φάνηκε κάπως δύσκολο, ὅτι γνώση ἀληθινὴ εἶναι ἡ ὑπομονὴ τῶν θλίψεων».
«Μὰ ἡ ταπεινοφροσύνη δὲν εἶναι καταδίκη συνειδήσεως, εἶναι Χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ ΑΚΡΙΒΗΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΣΥΜΠΑΘΕΙΑΣ ΤΟΥ! Ἄν κανεὶς πέσει σὲ ὁποιαδήποτε ἁμαρτία καὶ δὲν λυπηθεῖ ἀνάλογα μὲ τὸ σφάλμα, εὔκολα πέφτει πάλι στὸ ἴδιο δίχτυ. Ὅπως ἡ κατὰ Θεὸν ἐργασία λέγεται ἀρετή, ἔτσι καὶ ἡ ἀναπάντεχη θλίψη λέγεται πειρασμός. Οἱ πειρασμοὶ ποὺ μᾶς ἔρχονται ἀναπάντεχα, εἶναι θεία οἰκονομία καὶ μᾶς διδάσκουν νὰ εἴμαστε φιλόπονοι στὴν ἐργασία τῶν ἐντολῶν, καὶ χωρὶς νὰ τὸ θέλουμε μᾶς ἑλκύουν στὴν μετάνοια. Δηλαδή, στὶς ἀκούσιες θλίψεις εἶναι κρυμμένο τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ, τὸ ὁποῖο τραβάει σὲ μετάνοια ἐκεῖνον ποὺ δείχνει ὑπομονή, καὶ τὸν γλυτώνει ἀπὸ τὴν αἰώνια Κόλαση. Τὰ λυπηρὰ καὶ δυσάρεστα ἔρχονται ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν ποὺ κάναμε πρωτύτερα, καὶ φέρνουν μαζί τους ὅ,τι πρέπει γιὰ κάθε ἁμαρτία. Μὲ ἄλλα λόγια ἐκεῖνος ποὺ ἀπόλαυσε τὶς ἡδονὲς πέρα ἀπὸ τὸ μέτρο, μὲ ἑκατονταπλάσιες θλίψεις καὶ στενοχώριες θὰ πληρώσει τὴν ἀφθονία τῶν ἡδονῶν! Ὅταν οἱ ἄνθρωποι σοῦ κάνουν κάποια ἀτιμία, εὐθὺς σκέψου ὅτι θὰ σοῦ ἔρθει κάποια δόξα ἀπὸ τὸν Θεό. Καὶ γιὰ τὴν ἀτιμία δὲν θὰ νοιώσεις λύπη καὶ ταραχή, ἀλλὰ καὶ στὴν δόξα θὰ μείνεις πιστός, καὶ δὲν θὰ κατακριθεῖς ὅταν σοῦ ἔρθει».
«Δὲν εἶχα ἀκούσει τίποτα ἀπὸ αὐτὰ ὥς τώρα, ἀλλὰ μὲ ἐνδιαφέρει ἡ “πόρτα” ποὺ εἶναι ἀνοιχτὴ γιὰ νὰ μάθω πῶς θὰ τὰ βγάζω πέρα μὲ τὴν ζωή! Δὲν μπορῶ νὰ φανταστῶ πῶς εἶναι ἔξω ἀπὸ τὸ ἀδιέξοδο, ἀλλὰ ἐπειδὴ γνώρισα τὴν μυρωδιὰ τοῦ θανάτου, Η ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΨΑΧΝΕΙ ΤΗΝ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΣΥΜΠΑΘΕΙΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ!».
«Στοὺς κόπους γιὰ χάρη τῆς εὐσέβειας, ἐπακολουθεῖ ἡ θεία βοήθεια. Αὐτὸ πρέπει νὰ τὸ μάθουμε ἀπὸ τὸν θεῖο Νόμο καὶ τὴν συνείδηση. Ὁ Χριστὸς πέθανε σύμφωνα μὲ τὶς Γραφὲς γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας, καὶ σὲ ἐκείνους ποὺ Τὸν ὑπηρετοῦν καλῶς, ΧΑΡΙΖΕΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ! Γιατὶ λέει: “Εὔγε δοῦλε ἄξιε καὶ πιστέ! Στάθηκες πιστὸς στὰ λίγα, θὰ σοῦ ἐμπιστευτῶ τὰ πολλά.
Ἔλα μέσα στὴν χαρὰ τοῦ Κυρίου σου!”».
Ἡ ἀγάπη τῷ πλησίον κακὸν οὐκ ἐργάζεται· πλήρωμα οὖν νόμου ἡ ἀγάπη.
Καὶ τοῦτο, εἰδότες τὸν καιρόν, ὅτι ὥρα ἡμᾶς ἤδη ἐξ ὕπνου ἐγερθῆναι·
νῦν γὰρ ἐγγύτερον ἡμῶν ἡ σωτηρία ἤ ὅτε ἐπιστεύσαμεν. Ἡ νὺξ προέκοψεν, ἡ δὲ ἡμέρα ἤγγικεν.
Ἀποθώμεθα οὖν τὰ ἔργα τοῦ σκότους καὶ ἐνδυσώμεθα τὰ ὅπλα τοῦ φωτός.
Ὡς ἐν ἡμέρᾳ εὐσχημόνως περιπατήσωμεν, μὴ κώμοις καὶ μέθαις, μὴ κοίταις καὶ ἀσελγείαις, μὴ ἔριδι καὶ ζήλῳ,
ἀλλ’ ἐνδύσασθε τὸν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, καὶ τῆς σαρκὸς πρόνοιαν μὴ ποιεῖσθε εἰς ἐπιθυμίας
Ἡ ἀγάπη ποτὲ δὲν πράττει κακὸ εἰς βάρος τοῦ πλησίον. Εἶναι δηλαδὴ ἡ τέλεια ἀγάπη ἐκπλήρωση καὶ τήρηση ὅλου τοῦ νόμου. Θὰ πράττουμε τὰ ἔργα τῆς ἀγάπης γνωρίζοντας τὴν βραχύτητα τῆς παρούσας ζωῆς. Εἶναι ὥρα νὰ ξυπνήσουμε ἀπὸ τὸν ὕπνο τῆς πνευματικῆς νωθρότητας γιὰ τὰ καλὰ ἔργα. Διότι τώρα εἶναι πιὸ κοντὰ ἡ ἡμέρα τῆς σωτηρίας μας, παρὰ ὅσο ἦταν τότε ποὺ πιστέψαμε. Ὁ παρὼν βίος ποὺ μοιάζει μὲ νύχτα σκοτεινή, προχώρησε, ἡ ἡμέρα τῆς μέλλουσας ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου μας ἔρχεται. Ἄς πετάξουμε ἀπὸ τὴν ψυχή μας τὴν ζωὴ καὶ τὰ ἔργα τοῦ σκότους, καὶ ἄς ντυθοῦμε τὰ ἔργα τῆς ἀρετῆς σὰν ὅπλα φωτεινά. Ἄς ζοῦμε μὲ εὐπρέπεια καὶ σεμνότητα, μακριὰ ἀπὸ τὰ ἁμαρτωλὰ φαγοπότια καὶ τὴν μέθη, καὶ πράξεις αἰσχρὲς καὶ ἐξευτελιστικές, φιλονεικίες καὶ ζηλοφθονίες. Ἀλλὰ σὰν πολυτιμότατο ἔνδυμα νὰ ντυθοῦμε τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, ὥστε νὰ ζοῦμε ἐν Χριστῷ καὶ νὰ μὴν φροντίζουμε γιὰ τὴν σάρκα, πῶς νὰ ἱκανοποιοῦμε τὶς παράνομες ἐπιθυμίες της. (Ῥωμ. 13,10-14)
Μὲ αὐτὸ τὸ χρῶμα εἶναι διδαχὲς τοῦ Ἁγίου Μάρκου τοῦ Ἀσκητῆ, ἀπὸ τὰ “226 Κεφάλαια περὶ αὐτῶν ποὺ νομίζουν ὅτι δικαιώνονται ἀπὸ τὰ ἔργα τους”, ποὺ βρίσκονται στὸν α΄ τόμο τῆς Φιλοκαλίας
ἀφιερωμένο…
Τὸ ῥωμαίικο φιλότιμο εἶναι ἡ ἐπουράνια “ἀγαπητικὴ τιμὴ” ποὺ τρέφει
τὴν εὐλαβὴ ψυχή, καὶ ΦΩΤΙΖΕΙ ΤΗΝ ΘΕΛΗΣΗ ΤΗΣ!
Τὸ βιβλίο μου εἶναι ἕτοιμο νὰ φτάσει
στὴν ἠλεκτρονικὴ διεύθυνσή σου!
Διαβάζοντάς το, ξεκινᾶς ἕνα ταξίδι ἀπὸ δρόμο ποὺ εἶχε κλείσει ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια στὸν τόπο μας!
Θυμήσου τὰ λόγια μου…
