«Πῶς γίνεται, κάποιος ποὺ ἔχει τὰ πάντα, νὰ νιώθει τὴν ζωή του ἀφόρητη; Ἐνῶ ἔχει τὴν οἰκογένειά του, τὴν δουλειά του, τὴν “τακτοποιημένη” ζωή του, οἱ φίλοι του λένε ὅτι δὲν ἔχει προβλήματα, αὐτός νὰ κόβει τὸ νῆμα τῆς ζωῆς του;». Ἡ ψυχή μου μιλοῦσε τώρα σὲ ἤπιο τόνο. «Πῶς ἐξηγεῖται, στὴν “πολιτισμένη”, ὑπερσύγχρονη κοινωνία νὰ αὐξάνεται τὸ ποσοστὸ ὅσων ἀρνοῦνται νὰ ζήσουν, ἐνὼ στὶς ὑπανάπτυκτες χῶρες οἱ ἄνθρωποι νὰ ἀγωνίζονται γιὰ νὰ ζήσουν;».
Δὲν ἤξερα τί νὰ τῆς πῶ· λογικά, ἄν ἔχει κάποιος τὰ μέσα γιὰ τὴν ζωὴ δὲν ἔχει λόγο νὰ σκάει… «Ἡ σκέψη τοῦ ὑπερσύγχρονου ἀνθρώπου εἶναι ἀφελής, σὰν τοῦ παιδιοῦ ποὺ δὲν ἔχει βγεῖ ἔξω ἀπὸ τὸ διαμέρισμά του, καὶ θεωρεῖ ὅτι τὰ μόνα παιχνίδια ποὺ ὑπάρχουν, εἶναι ὅσα ἔχει ἐκεῖνο…», συνέχισε ἡ ψυχή μου. «Ὁ σημερινὸς ἄνθρωπος προσπαθεῖ νὰ βρεῖ τρόπους νὰ πνίξει τὸν πόνο τῆς ἄδειας ψυχῆς του, ἀλλὰ νὰ, ποὺ τὸ βασικὸ ἐφόδιο γιὰ νὰ ἐπιβιώσει πνευματικὰ δὲν εἶναι τὰ χρήματα, ἀλλὰ ὁ ψυχικὸς πλοῦτος! Ὁ ἀπαράβατος ὅρος τῆς ἀνθρώπινης φύσης, εἶναι ὅτι ἄν ὁ ἄνθρωπος δὲν ἀξιοποιεῖ τὸν πνευματικὸ ὁπλισμό του, ἡ ζωή του γίνεται ἀνεπιεικὴς ἐχθρὸς του! Ἡ δυσπραγία ταπεινώνει καὶ —κατὰ μία ἔννοια— ἀσφαλίζει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὴν ὑπερηφάνεια, ὁ ὁποῖος βλέπει ὅτι χωρὶς τὴν βοήθεια τοῦ Θεού, δὲν μπορεῖ νὰ κάνει τίποτα. Ἡ τυχοῦσα οἰκονομικὴ ἄνεση φαντάζει ὡς “εἰρωνεία”· ἡ ζωὴ γίνεται ἀκόμα πιὸ ἐφιαλτική, ὅπου ὁ ἄνθρωπος ἔχει ὅ,τι ἐπιθυμήσει, ἀλλὰ ὌΧΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΛΕΙΠΕΙ ἈΠΟ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΟΥ!…».
Ἀπὸ τὴν μία καταλαβαίνω αὐτὰ ποὺ λέει ἡ ψυχή μου, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν ἄλλη μοῦ φαίνονται πολύ θεωρητικά. Βρίσκομαι σὲ δεινὴ θέση, οἱ ἀντοχὲς λιγοστεύουν. Δὲν βρίσκω κάτι καλὸ νὰ δείξω στὰ παιδιά μου. Τὸ μέλλον τους, ὅλοι τὸ ἀντιμετωπίζουν ὡς ξοφλημένο… Οἱ ἄνθρωποι ἔχουμε βρεθεῖ σὲ ἀδιέξοδο καὶ περιμένουμε ὅτι τὰ χειρότερα ἔρχονται… «Ἡ δυστυχία τῶν παιδιῶν σου εἶναι πολλὲς φορὲς μεγαλύτερη ἀπὸ ὅσο μπορεῖς νὰ φανταστεῖς, ἀλλὰ γι’ αὐτὸ ὑπεύθυνος εἶσαι ἐσὺ…», ἄρχισε ἡ ψυχὴ νὰ ἀγανακτεῖ πάλι, ἀφήνοντας νὰ φανεῖ ἡ ψυχικὴ τρικυμία. «…ποὺ προσπαθεῖς νὰ τὰ πείσεις ὅτι οἱ “δυνατότητές” τους “προσαρμόζονται” στὶς ἑκάστοτε περιστάσεις, καὶ δὲν ντρέπεσαι νὰ παραδέχεσαι μὲ τὸ προσωπικὸ παράδειγμά σου, ὅτι ἡ Ἑλλάδα μεταβλήθηκε σὲ σκλαβοπάζαρο!».
Εἶναι ἀδύνατον γιὰ κάποιον νὰ “μισοπνιγεῖ”, ἤ νὰ “μισοζήσει”...
Ἔμεινα ἄφωνος ἀπὸ τὴν ἄδικη ἐπίθεση! Ἑγὼ γιὰ τὰ παιδιά μου λιώνω! Εἶχα κάνει μεγάλα ὄνειρα! Ματώνει ἡ ψυχή μου νὰ τὰ βλέπω νὰ ὑπολειτουργοῦν, ἐπειδὴ δὲν ἔχουν εὐκαιρίες νὰ δείξουν τὴν ἀξία τους. «ἘΣΥ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ἜΔΩΣΕΣ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ, ΝΑ ΜΑΘΟΥΝ ΤΗΝ ἈΞΙΑ ΤΟΥΣ!», μοῦ φώναξε πάλι. «Σοῦ τὸ εἶπα καὶ πρὶν ὅτι εἶσαι ἄβουλος, ὑπόδουλος στὸ κουμπὶ τῆς τηλεόρασης, γιὰ νὰ τὰ βεβαιώνεις ὅτι ἔρχονται δεύτερα στὴν προσοχή σου, καὶ δεύτερα στὴν ζωή σου! Περιφρονώντας τα μέσα στὸ σπίτι, τὰ παιδιά σου ἔμαθαν νὰ ἔρχονται δεύτερα καὶ στὴν δική τους ζωή! ἘΣΥ ΤΑ ΠΡΟΔΩΣΕΣ ΠΡΩΤΟΣ, καὶ τώρα “ΞΕΡΟΥΝ” ΝΑ ΔΕΧΟΝΤΑΙ ὍΤΙ ΘΑ ΠΡΟΔΙΔΟΝΤΑΙ ἈΠΟ ὍΛΟΥΣ! Ὁ λόγος ποὺ καταστρέφονται ὅλα εἶναι ποὺ ἐσύ, ἐνῶ στάλθηκες στὴν γῆ γιὰ νὰ δημιουργήσεις, ἐντούτοις συμβάλλεις στὴν καταστροφή τοῦ μέλλοντος τῶν παιδιῶν σου! Πλέον, οἱ “κεραῖες τους δὲν μποροῦν νὰ συλλάβουν τὸ ψέμα μὲ τὸ ὁποῖο μεγάλωσαν, ὅτι ΕΙΝΑΙ ΤΗΣ ΜΟΔΑΣ Ἡ ἨΘΙΚΗ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ…».
Μοῦ λύθηκαν τὰ γόνατα! Γιὰ πρώτη φορὰ τόλμησα νὰ ἀντικρίσω κατάματα τὴν ψυχή μου, ἀποφασίζοντας συνειδητὰ νὰ σταματήσω νὰ ὑπεκφεύγω:
«Τὶ εἶναι αὐτὸ ποὺ εἶπες; Κανεὶς ὡς τώρα δὲν μοῦ εἶχε μιλήσει γιὰ δημιουργία!».
«Ὁ ἄνθρωπος δημιουργεῖ ὅταν ἀκολουθεῖ τὶς ἐντολὲς καὶ τὴν Διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ, ὑπακούοντας στὸ θέλημά Του. Τότε ἀρχίζουν νὰ ξεχωρίζουν τὰ ἰδιαίτερα χαρίσματα, μὲ τὰ ὁποῖα εἶναι προικισμένο τὸ Πλάσμα τοῦ Θεοῦ, προκειμένου νὰ συνδημιουργήσει μαζί Του! Ἀπὸ μόνος του ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἀπόλυτα ἀνήμπορος νὰ κάνει τὸ καλό· ἔχοντας ὅμως τὸν σταυρὸ στὴν πλάτη του μιμούμενος τὸν Κύριο, μπορεῖ νὰ αἰτηθεῖ ἀπὸ Αὐτὸν ὁτιδήποτε συμβάλλει στὴν σωτηρία του! ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΓΙΑ ΚΑΘΕ ἌΝΘΡΩΠΟ, εἶναι Ἡ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΗΣ ἈΡΧΙΚΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ! Τὸ σχέδιο τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴν σωτηρία σου, ἐντάσσεται στὸ σχέδιό Του γιὰ τὴν σωτηρία ὅλου τοῦ κόσμου! Ὁτιδήποτε ἄλλο ἐκτὸς ἀπὸ αὐτό, εἶναι ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ καὶ ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΣΤΗΝ ἈΓΑΠΗ καὶ τὸ ἜΛΕΟΣ μὲ τὰ ὁποῖα μᾶς τρέφει ὁ Θεὸς…
Ἡ σκέψη ἄρχισε νὰ τρέχει: δηλαδὴ ἄν θέλω νὰ νιώθω “καλὸς” μόνο ἐπειδὴ πληρώνω τοὺς λογαριασμούς, ἀδιαφορώντας γιὰ τὴν σωτηρία μου, προδίδω τὸν Χριστὸ ἐπειδὴ ἐπιδιώκω νὰ “ἀλλάζω” τοὺς κανόνες Του; Θεέ μου, τὶ ἔκανα; «Γιατὶ εἶπες ὅτι πρόδωσα τὰ παιδιά μου;», ρώτησα, θέλοντας νὰ βάλω ἕνα τέλος στὴν καταστροφή ποὺ ἐνδεχομένως νὰ προκαλοῦσα ἐγώ…
«Ὁ χρόνος σου πάνω στὴν γῆ εἶναι ΧΡΟΝΟΣ ΣΤΗΝ ἘΞΟΡΙΑ! Δὲν εἶναι τώρα ἡ ὥρα τῆς ἀπόλαυσης, ἤ τῆς ξεκούρασης. Ὅποιος βάζει πρώτη τὴν ἀπόλαυσή του ἤ τὴν “εἰκόνα του” εἶναι ὁ ἄφρονας ποὺ ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΕΙ τοὺς ἄλλους σὲ δουλεία, ἐπειδὴ ΤΟΥΣ ΣΤΕΡΕΙ, αὐτὸ τὸ ὁποῖο ἦταν ὑποχρεωμένος νὰ δημιουργήσει, γιὰ νὰ ἀπολαμβάνουν ΟΙ ἌΛΛΟΙ, ὄχι ὁ ἴδιος… Αὐτὴ εἶναι ἡ ἔννοια τῆς καταστροφῆς, ἡ προτεραιότητα τῆς ἀπόλαυσης —ἤ τῆς ἐπικράτησης πάνω στὸν ἄλλο— εἰς βάρος τῆς διακονίας στὸ θέλημα τοῦ Χριστοῦ! Ἐθίζοντας καὶ τὰ παιδιά σου στὴν ἀπόλαυση τὰ σκλάβωσες στὸν ἐγωισμό τους, δηλαδὴ στὴν αὐτοκαταστροφἠ…
Στὰ χρόνια τῆς ἐξορίας ἡ παρηγορία εἶναι Ἡ ΧΑΡΑ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ, δηλαδὴ ἡ χαρὰ νὰ γεμίσει ὁ Χριστὸς ὅλη τὴν καρδιά, ὅλη τὴν ψυχή, ὅλη τὴν σκέψη καὶ ὅλη τὴν ἰσχύν σου! Συνέπεια αὐτοῦ, εἶναι ὅτι θὰ ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σὰν τὸν ἑαυτό σου, ἄρα κατ’ ἀνάγκη θὰ βάλεις στὴν ἄκρη τὴν ἀπόλαυσή σου. Αὐτὸ πρακτικὰ ὁδηγεῖ στὴν ὀλιγάρκεια τοῦ πνευματικοῦ ἀγώνα, ἡ ὁποία εἶναι κατάσταση πολέμια τῆς ἀπόλαυσης. Ὅταν ἀναλάβεις τὴν θέση σου στὴν δημιουργία τοῦ κόσμου, ὁ πλησίον θὰ ἀπολαμβάνει αὐτὸ ποὺ ΘΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ Ἡ ἈΓΑΠΗ ΣΟΥ! Τότε θὰ “πληρώνομαι” ἐγὼ, ἡ πνευματικὴ ὕπαρξή σου, μὲ τὴν ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΧΑΡΑ!».
Συνειδητοποιῶ ὅτι ὥς τώρα τὰ πάντα στὴν ζωή μου τὰ διύλιζα κυνικά, μέσα ἀπὸ τὴν ὁπτικὴ τῶν χρημάτων, καὶ ὅτι —ὅσο προλαβαίνω— πρέπει νὰ τὰ πάρω ὅλα ἀπὸ τὴν ἀρχή. Ὁπότε στὴν προσπάθειά μου νὰ ψάξω βαθιὰ μέσα μου, ρώτησα εὐθέως τὴν ψυχή μου:
«Εἰλικρινά, δὲν ξέρω σὲ ποιὸ σημεῖο ἔχασα τὸν δρόμο μου…Ποῦ νὰ ἀπευθυνθῶ γιὰ νὰ μάθω;».
«Ἡ ὙΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ἜΧΘΡΑ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΘΕΟ! Ἡ ἀπόλαυση ποὺ ἀναζητοῦσες ἦταν τὸ “λάβαρο” τῆς ὑπερηφάνειας! Βγάζοντας τὸν ἑαυτό σου ἀπὸ τὴν θέση τοῦ ψευτοθεοῦ, θὰ ἐλευθερώσεις μέσα σου τὸν χῶρο γιὰ τὸν Ἁληθινὸ Θεό! ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ποὺ θὰ σοῦ δείξει τὴν ἀληθινὴ ὄψη τῆς ζωῆς, εἶναι Ἡ ΝΗΣΤΕΙΑ, ὅπως τὴν διδάσκουν οἱ Πατέρες τῆς Πίστης μας! Ἡ νηστεία θὰ ἀποκαλύψει τὰ πάντα γύρω ἀπὸ τὴν δειλία σου, καὶ τὸν τρόπο νὰ τὴν μετατρέψεις σὲ πολεμικὸ θάρρος! Ὁ πολεμιστὴς δὲν ἔχει στὸ μυαλό του τὶς ἀνέσεις, ἀλλὰ νὰ μὴν χτυπηθεῖ ἀπὸ τὸν ἐχθρό…».
Ἡ ἁμαρτία κάλυψε τὰ πάντα...
Τρέμω γιὰ τὰ παιδιά μου, καὶ τὸ εἶπα στὴν ψυχή μου.
«Οἱ ἀνώτερες σπουδές, τοὺς ἐξασφαλίζουν προνομιακὴ θέση στὴν ἐπαγγελματικὴ ἐπαιτεία! Ἔχουν στὴν διάθεσή τους κάθε σύγχρονο ἐργαλεῖο γιὰ τὴν καλύτερη ζητιανιά!», μοῦ ἀπάντησε. «Νὰ παραδεχτεῖς ὅτι χρεωκόπησες, ἀλλὰ νὰ τοὺς πεῖς ὅτι ἡ χρεωκοπία σου εἶναι ἠθική· ὅτι τὰ ἐγκλήματά σου εἶναι οἱ παραλήψεις σου· ὅτι τὰ νερὰ ἀπὸ τὸν κατακλυσμὸ τῆς ἁμαρτίας ἔχουν καλύψει τὰ πάντα, καὶ Ἡ ἘΠΙΒΙΩΣΗ ΕΙΝΑΙ ἈΔΥΝΑΤΗ, ἄν δὲν πιαστεῖτε ἀπὸ τὸ χέρι τοῦ Χριστοῦ!
Ἡ ἐλευθερία μου ὡς Πνοὴ τοῦ Θεοῦ, μοῦ ἐπιτρέπει νὰ φεύγω ἀπὸ τὸ ὐλικὸ ποὺ φιλοξενεῖ τὴν φρίκη, τὸν πανικό, τὴν βία, τὴν ὑποχρέωση στὸ παράλογο, τὴν πλάνη, τὴν ἐξαπάτηση, τὴν ὑποβάθμιση… Αὐτὰ ὅλα ἀνήκουν στὴν γῆ. Μὲ τὴν προσευχὴ καὶ τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ, μπορῶ νὰ τὰ παραμερίσω καὶ ἀνεβαίνω στὴν πνευματικὴ ζωὴ τοῦ οὐρανοῦ, ὅπου ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΕ ἈΠΕΙΛΗΣΕΙ ΤΙΠΟΤΑ! Μόνο μέσα στὴν Κιβωτό, τὴν ὈΡΘΟΔΟΞΙΑ ὑπάρχει ἐλπίδα ΣΩΤΗΡΙΑΣ! Χρειάζεται ὅμως ΞΕΚΑΘΑΡΗ ὉΜΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΧΡΕΩΚΟΠΙΑΣ… Αὐτὸ δὲν μποροῦν νὰ κάνουν οἱ αὐτόχειρες, νὰ παραδεχτοῦν ὅτι δὲν ἦταν οἱ θεοὶ ποὺ ποθοῦσαν νὰ εἶναι…».
«Ἡ δουλειά μου μὲ διαλύει σωματικὰ καὶ ψυχικὰ καὶ νιώθω σκορπισμένος», εἶπα, θέλοντας νὰ φέρω ὅλα τὰ “ἀγκάθια” μου στὴν ἐπιφάνεια.
«ΝΑ “ΟΥΡΑΝΟΠΟΙΗΣΕΙΣ” ΤΗΝ ἘΡΓΑΣΙΑ ΣΟΥ*! Ἀφοῦ ἀποφάσισες νὰ διακονεῖς τὸν Κύριο, Αὐτὸς θὰ εἶναι πιὰ ὁ Ἐργοδότης σου! Ἐννοεῖται ὅτι ὡς παιδί Του, χρειάζεται νὰ ἔχεις ΦΙΛΟΤΙΜΟ! Οὐρανοποίηση τοῦ κόσμου εἶναι ἡ ἀποδοχὴ τῶν πάντων μὲ εὐχαριστία καὶ δοξολογία πρὸς τὸν Θεό! Τότε ὁ ἄνθρωπος ἀναποδογυρίζει τὶς περιστάσεις, ὅπως τὶς ἀντέστρεφαν οἱ Μάρτυρες! Ἀντέστρεφαν δηλαδὴ τὰ βάσανα, τοὺς πόνους, τὶς θλίψεις σὲ εὐχαριστία καὶ δοξολογὶα πρὸς τὸν Θεό!
Οἱ “λεπτομέρειες” ὑπάρχουν ψηλά, στὴν συγχωρητικὴ εὐχή ἀπὸ τὸ πετραχήλι καὶ στὸ Άγιο Δισκοπότηρο! Τὰ νερὰ τοῦ κατακλυσμοῦ ποὺ “κυριεύουν” τὴν κοινωνία —βλέπεις τί γίνεται γύρω σου— βρίσκονται πολὺ κάτω, σὲ θαυμαστὴ ἀπόσταση ἀπὸ τὰ ὅπλα τῆς σωτηρίας! Ἡ ΚΙΒΩΤΟΣ, ἌΣ ΓΙΝΕΙ Ὁ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΣΟΥ!
Ὁ ἄνθρωπος εἶναι πλασμένος γιὰ τὸν Παράδεισο, ὁ ὁποῖος ταυτίζεται μὲ τὴν δημιουργία τοῦ κόσμου, καὶ στὴν δική μας περίπτωση, μὲ τὴν ἨΘΙΚΗ ἈΝΑΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ** τοῦ κόσμου! Ἁνέκαθεν ὁ τρόπος γιὰ αὐτὸ εἶναι μυστικὴ ἐσωτερικὴ ὁδηγία τοῦ Θεοῦ Πατέρα, στὸ κάθε παιδί Του, ποὺ Τὸν ὑπηρετεῖ ἀπὸ Άγάπη!
Οὕτως ἤ ἄλλως, μέσα στὴν οἰκογένεια τὸ παιδὶ δὲν εἶναι σὲ θέση νὰ γνωρίζει τὰ σχέδια τοῦ Πατέρα του, ἤ νὰ μπορεῖ νὰ τὰ σκεφτεῖ, ἀλλὰ οὔτε καὶ τοῦ χρειάζεται. Ἡ δουλειὰ τοῦ παιδιοῦ εἶναι νὰ ἀπολαμβάνει τὴν ἀγάπη καὶ τὶς φροντίδες τοῦ Γονιοῦ του, νὰ πειθαρχεῖ στὶς ὑποδείξεις του, καὶ τηρώντας τες, νὰ προστατεύει τὴν σωματικὴ καὶ πνευματικὴ ὑγεία του. Θὰ περάσουν χρόνια ὥσπου νὰ εἶναι σὲ θέση ἡ ἀντίληψή του νὰ συλλάβει κάτι, ἀπὸ ὅσα διδάχτηκε ἀπὸ τὸν Πατέρα του».
Κύριε, γεννηθήτω τὸ θέλημά Σου !
* Γιὰ “οὐρανοποίηση” τῆς ἐργασίας εἶχε μιλήσει ὁ μακαριστὸς Γέροντας Δαμασκηνὸς Κατρακούλης, κτήτορας τῆς Ἱ.Μ. Ἁγίου Ἰωάννου Προδρόμου τοῦ Μακρυνοῦ, στὰ Μέγαρα Ἀττικῆς.
** Ἄλλες λέξεις γιὰ τὴν ἀναδημιουργία, εἶναι: ἀνάπλαση, ἀνασυγκρότηση, ἀποκατάσταση, ἀναστήλωση, ἀναμόρφωση, ἀναζωογόνηση, ἀνανέωση, ἀνακαίνιση, ἀναβάθμιση, ἈΝΑΔΟΜΗΣΗ.
Τὸ βιβλίο μου εἶναι ἕτοιμο νὰ φτάσει
στὴν ἠλεκτρονικὴ διεύθυνσή σου!
Διαβάζοντάς το, ξεκινᾶς ἕνα ταξίδι ἀπὸ δρόμο ποὺ εἶχε κλείσει ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια στὸν τόπο μας!
Θυμήσου τὰ λόγια μου…
