Ὅταν λέω ὅτι ἔχω ἀνάγκη νὰ ξεφύγω ἀπὸ τὴν καθημερινότητα γιὰ νὰ ἠρεμήσω, ὅτι δὲν ἀντέχουν ἄλλο τὰ νεῦρα μου καὶ χρειάζομαι μιὰ φυγή, ὑπονοῶ ὅτι εἶμαι μακριὰ ἀπὸ ἐκεῖ ποὺ αἰσθάνεται ἡ ψυχή μου, ὅτι ἜΠΡΕΠΕ ΝΑ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ! Ὅτι δὲν καλύπτονται οἱ ἀνάγκες της καὶ διαμαρτύρεται ποὺ ζεῖ μὲ τρόπο ποὺ δὲν τῆς ταιριάζει! Ὅτι τὴν κουράζει ποὺ οἱ συνήθειές μου δὲν κατευθύνουν πρὸς τὸν κρυφὸ πόθο της…
Προσπαθῶ νὰ τῆς ἐξηγήσω ὅτι δὲν φταίω ἐγὼ ποὺ οἱ ἄλλοι εἶναι ἄδικοι μαζί μου. Οἱ ἄνθρωποι ὑπονομεύουν τὴν ζωή μου, καὶ δὲν κρύβω ὅτι ὅπως εἶναι κούφιοι καὶ ἀναποτελεσματικοί, ὧρες- ὧρες τοὺς φοβάμαι! Τὰ πάντα καταστρέφονται, ἡ ζωὴ ἔχει γίνει τόπος βασάνων! Ὅταν ἔρχονται τὰ “ῥαβδίσματα” τὸ μόνο ποὺ μπορῶ νὰ κάνω εἶναι νὰ “κινητοποιήσω” τὸν ἑαυτό μου μὲ τὸ ἄγχος, γιὰ νὰ ἔχω ἔστω μιὰ ψευδαίσθηση ἐλέγχου στὰ πράγματα… Μέσα στὴν γενικευμένη ἀποτυχία, ὅποιος κι ἄν εἶναι ὁ κρυφὸς πόθος τῆς ψυχῆς μου, εἶναι πολυτέλεια! Ὅλα “ἀκυρώνονται” ἀπὸ τὸ ἐθνικὸ καὶ τὸ προσωπικό χρέος!
Καὶ μία μικρὴ φυγή κάτι εἶναι, ἐπιμένω ἐγώ, ποὺ ἡ κυκλοθυμία —ἡ φυλακή μου— λιώνει τὴν ὕπαρξή μου! Μὲ πληγώνει ἡ μελαγχολία ἐξ αἰτίας τῆς κενῆς ζωῆς, ἡ ἀναξιοπρέπεια, ἡ ματαίωση, ποὺ ἐνῶ δουλεύω τόσο δὲν φτάνουν τὰ χρήματα, καὶ δὲν εἶμαι σὲ θέση νὰ προσφέρω στὰ παιδιά μου αὐτὰ ποὺ θέλω…
Πόσο φταῖνε οἱ ἄλλοι;
«Δὲν εἶναι ὅπως τὰ λές», ἄρχισε ἡ ψυχή μου τὶς ἀντιρρήσεις· «ὑπεύθυνος γιὰ τὴν μελαγχολία σου εἶσαι ἐσύ, γιατὶ φωνάζεις ὅτι ἡ καθαριότητα εἶναι μισὴ ἀρχοντιά, ἀλλὰ παραβιάζεις αὐτὰ ποὺ πιστεύεις!». Ἀπόρησα καὶ μὲ τὴν ἀνυπόστατη κατηγορία καὶ μὲ τὸν θυμό της, ἀλλὰ τὴν ἄφησα νὰ μιλήσει. «Δὲν εἶναι δυσθυμία αὐτὸ ποὺ αἰσθάνεσαι, ἀλλὰ δυσοσμία! Ὅπως ὅταν μπαίνεις σὲ ἕναν χῶρο ποὺ ὑπάρχει ψοφίμι, καὶ ἡ ἀποφορὰ αὐτομάτως σοῦ προκαλεῖ ἐμετό, ἐπειδὴ καὶ οἱ ἀνάσες ἀπὸ τὸν “θάνατο” ἦταν δυσβάσταχτες, ἔτσι καὶ ἡ ἡθικὴ ἀηδία ἀπὸ τὴν πνευματικὴ ἀποσύνθεση ποὺ μὲ κατατρώει τόσα χρόνια, φτάνει στὰ ρουθούνια σου ὡς κατάθλιψη, τόσο βαθιὰ μέσα μου ποὺ εἶναι κρυμμένο τὸ “θανατικὸ”… Τὶ ἄλλο πρέπει νὰ σοῦ πῶ, γιὰ νὰ καταλάβεις ὅτι εἶμαι γεμάτη ἀπὸ ἐλεεινοὺς ῥύπους;».
Μόνο τέτοιοι χαρακτηρισμοί δὲν μοῦ ἀξίζουν… Ὅλοι ξέρουν ὅτι δίνω τὸ αἷμα μου καθημερινὰ γιὰ νὰ φέρω πέρα τὴν οἰκογένειά μου. Δουλεύω ὅσο λίγοι, καὶ γιὰ τὸν ἑαυτό μου κρατάω ψίχουλα! Δὲν καταλαβαίνω γιὰ τὶ πράγμα μὲ κατηγορεῖ ἡ ψυχή μου, ἀλλὰ εἶναι ἀδιανόητο νὰ βγαίνω καὶ φταίχτης μετὰ ἀπὸ ὅσα περνάω…
«Ἔγινες σὰν τὰ μέσα τηλεθέασης ποὺ ἀσχολοῦνται μὲ τὰ νούμερα ἀκροαματικότητας, ἀλλὰ ἀδιαφοροῦν γιὰ τὴν ποιότητα τοῦ προγράμματος», συνέχισε ἐκείνη. «Τὸν ἑαυτό σου δὲν ἀντέχεις, ἀπὸ αὐτὸν θέλεις νὰ ξεφύγεις, γιατὶ δὲν σοῦ ἀρέσει! Κατὰ βάθος, τὸν ἀποκηρύττεις, ἐπειδὴ σὲ πρόδωσε! Ὁ αὐθεντικὸς πυρήνας σου μέσα μου, ἡ σπίθα τοῦ Θεοῦ, ἡ ἀνώτερη καταγωγή σου, δὲν παύει νὰ ἀναζητᾶ τὴν ἀλήθεια μέσα στὶς ἡμέρες σου γιὰ νὰ ἀναπαυτεῖ, νὰ τραφεῖ καὶ ΝΑ ΣΟΥ ΔΩΣΕΙ ΚΑΡΠΟ! Καὶ ἐνῶ ὁ αὐθεντικὸς πυρήνας σου εἶναι ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΜΑ ΤΗΣ ἈΛΗΘΕΙΑΣ, ὑποφέρει ἀπὸ ἀμέτρητα ἕλκη ἐξ αἰτίας τῶν βρωμερῶν ψεμάτων μὲ τὰ ὁποῖα γέμισες τὴν ζωή σου…». Καὶ ὄχι μόνο δὲν μπορῶ νὰ δώσω καρπό, σύμφωνα μὲ τὴν ὑψηλὴ ἀποστολή μου, ἀλλὰ μὲ ἀφήνεις νὰ λιμοκτονῶ καὶ νὰ νεκρώνομαι, ἐπειδὴ προσκυνᾶς τὸ ψέμα γιὰ θεό σου!
Ἔχω καλὲς προθέσεις, ἀλλὰ...
Ἐγὼ προσκυνῶ τὸ ψέμα; Ποὺ ἔχω τὴν οἰκογένειά μου πάνω ἀπὸ κεφάλι μου; Σὲ ἐκείνη ἀποθέτω τὰ πάντα! Τὰ μάτια μου δὲν γυρίζουν νὰ κοιτάξουν τίποτα ἄλλο! Ἐκτὸς ἀπὸ σπίτι- δουλειά, δουλειὰ- σπίτι δὲν ξέρω κάτι ἄλλο…Εἶμαι ἐντάξει ἀπέναντι στὸν Θεό!
Ὅταν λὲς ὅτι στὴν οἰκογένειά σου ἀποθέτεις τὰ πάντα, ἐννοεῖς ὅτι τὰ πάντα εἶναι τὰ χρήματα; Τὸν ἑαυτό σου πάντως δὲν τὸν διαθέτεις, ἀφοῦ τὸν βάζεις μπροστὰ στὴν τηλεόραση! Καὶ στοὺς ὑπόλοιπους δὲν λὲς λέξη —γιατὶ καταβάθος τοὺς ὑποτιμᾶς! Ἀντὶ νὰ βγάζεις τὰ ἐσώψυχά σου καὶ νὰ τὰ μοιράζεσαι μὲ τὴν οἰκογένειά σου, ἔτσι ὥστε νὰ γνωρίζεστε μεταξύ σας, νὰ σπλαχνίζεστε ὁ ἕνας τὸν ἄλλον, καὶ νὰ θεραπεύει ὁ ἕνας τὸν ἄλλον, τὸν προσωπικὸ χρόνο σου τὸν “ἐμπιστεύεσαι” στὴν ἀπόλαυση τοῦ θεάματος τῆς τηλεόρασης… Ἀπὸ δειλία, ἔχεις τὰ μάτια σου μόνο γιὰ νὰ βλέπεις τηλεόραση! Στὴν οὐσία τοὺς πουλᾶς! Μειώνεις τὴν ἀξία τους, ἐπειδὴ εἶσαι ἀνέντιμος καὶ χαίρεσαι μὲ τὴν ἀπάτη σου! Ἤ κάνεις ὅτι δὲν καταλαβαίνεις, ὅτι γιὰ τὶς γκρίνιες, τὰ παράπονα καὶ τὶς φωνὲς —ἤ τὴν ἀπουσία λόγου— ἀπὸ τὰ ὅποῖα “κρύβεσαι”, εὐθύνεται ἡ προσκόλλησή σου στὴν πλάνη;».
Τὶ λὲει; Τὸν ἀγαπῶ τὸν Θεό! Προσεύχομαι νὰ μοῦ δίνει ὑγεία γιὰ νὰ κάνω καθημερινὰ ὅ,τι περνάει ἀπὸ τὸ χέρι μου… Δὲν εἶναι ἀνάγκη νὰ πάω στὴν ἐκκλησία γιὰ νὰ παρακαλέσω τὸν Χριστὸ νὰ μᾶς ἔχει καλὰ… «Ἐπειδὴ ἐπικράτησε ἡ ἀπομίμηση τοῦ ἑαυτοῦ σου, ζεῖς τὴν ἀπομίμηση τῆς ζωῆς σου καὶ δὲν μπορεῖς νὰ ἠσυχάσεις μέσα σου! Ὁ καλὸς ἑαυτός σου, ὁ πνευματικός, δέχτηκε νὰ τὸν νικήσει ὁ κακός, ὁ σαρκικός», συνέχισε ἡ ψυχή μου νὰ μὲ κατηγορεῖ. «Ἔγινες παραδόπιστος! Εἶναι τόση ἡ φιλοχρηματία σου, ἡ φιλαργυρία σου, ποὺ ἔχεις πιστέψει ὅτι τὰ προβλήματά σου θὰ λυθοῦν ἀπὸ τὰ χρήματα ποὺ θὰ δώσουν ἄλλοι ἄνθρωποι στὰ χέρια σου… Γι’ αὐτὸ ἔκανες τὸν ναὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τὸ σῶμα σου, μηχάνημα καὶ δουλεύεις σὰν εἵλωτας!».
Γιατὶ μὲ λέει παραδόπιστο; Θέλω τὰ χρήματα γιὰ τὴν οἰκογένειά μου, ὄχι γιὰ μένα! Βλέπει νὰ μοῦ ἀρέσει ποὺ δουλεύω σὰν σκλάβος; Ἤ μήπως νὰ ἀφήσω τὴν οἰκογένεια νὰ πεινάσει, ποὺ εἶναι ἱερή; Δὲν εἶναι φυσικὸ νὰ ἀγχώνομαι γιὰ τὸ αὔριο μὲ τόσα ποὺ γίνονται; Οἱ ἀντιρρήσεις μου προκάλεσαν τὴν ἀγανάκτηση τῆς ψυχῆς μου, ποὺ εἶπε μὲ ψυχικὸ πόνο: «Σκλάβοι ὑπῆρχαν στὴν ἀρχαιότητα, ὅπου ὑπῆρχε καὶ ἡ εἰδωλολατρεία. Ἔγινες σκλάβος τοῦ χρήματος, γιατὶ τὸ πιστεύεις γιὰ θεό σου καὶ ἡ καρδιά σου σκιρτᾶ γι’ αὐτό! Κάνεις ἀκριβῶς τὸ ἴδιο μὲ τοὺς ἀρχαίους, ποὺ προσκυνοῦσαν μπροστὰ σὲ ἕνα ἄγαλμα, καὶ παρακαλοῦσαν τὸ μάρμαρο νὰ τοὺς ξαναδώσει τὴν ὑγεία τους, νὰ τοὺς δώσει ἕνα παιδί, νὰ ὑποχωρήσει μιὰ ἐπιδημία, νὰ τοὺς φυλάξει ἀπὸ τοὺς ἐχθροὺς… Εἶναι ΝΤΡΟΠΗ νὰ στρέφεις τὶς ἐλπίδες σου στὸ χαρτὶ τοῦ χρήματος, ἤ ΣΤΗΝ ἸΔΕΑ ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ, ὅπως ἦταν ντροπὴ οἱ ἱκεσίες πρὸς τὸ μάρμαρο…».
Γιατὶ αὐτὴ ἡ ζάλη;
Δὲν καταλαβαίνει! Οἱ ἄνθρωποι γεννιόμαστε μὲ μιὰ θηλιὰ στὸν λαιμό! Ὅλοι ἐξαρτιόμαστε ἄμεσα ἀπὸ τὰ χρήματα! Ἡ ἀντίδρασή της ἔγινε ὀξύτερη: «Ἐπὶ τέλους, σταμάτα νὰ ἀντιμετωπίσεις τὸν ἑαυτό σου σὰν νὰ εἶναι ἕνα παιχνίδι! Σταμάτα νὰ ἀποδίδεις στὸ χρῆμα ὑπερφυσικὲς ἱκανότητες, ὅτι μπορεῖ νὰ σὲ “σώσει”, γιατὶ πρόκειται γιὰ ἀτμό! Γιὰ ψευδαίσθηση! Ποιός σοῦ ἔδωσε τὴν ἀθάνατη ζωή; Ἡ τράπεζα; Ποιός κάνει τὰ σπλάχνα σου νὰ ἀνασαίνουν; Τὰ προϊόντα στὰ ράφια; Ποιός σοῦ δίνει τὴν δημιουργικότητα; Ἡ ἐργασία σου; Ποιός μὲ βάζει νὰ σοῦ φωνάζω ὅτι ἈΞΙΖΕΙΣ; Ἡ κοινωνία;».
Δὲν εἶχα σκεφτεῖ ἔτσι τὰ πράγματα… Ἡ ψυχή μου εἶχε λαχανιάσει ἀλλὰ εἶχε κι ἄλλα νὰ πεῖ: «Μπορεῖς νὰ ξέρεις ΠΟΣΕΣ ἈΝΑΣΕΣ ΣΟΥ ἈΝΑΛΟΓΟΥΝ ἈΚΟΜΑ; Τὶ εἶναι ἀκριβότερο —πολυτιμότερο— ἀπὸ τὶς ἀνάσες σου; Μπορεῖς νὰ τὶς πουλήσεις, καὶ νὰ σοῦ μείνουν λιγότερες; Μπορεῖς νὰ τὶς ἀγοράσεις, ἄν δεῖς ὅτι σοῦ στερεύουν; Ἔχεις πάθει ποτὲ δύσπνοια, γιὰ νὰ καταλάβεις πόσο εὔκολο εἶναι νὰ φύγει ὁ ἄνθρωπος; Συνεχίζεις νὰ θεωρεῖς τὶς ἀνάσες σου ὡς δεδομένες; Συνεχίζεις νὰ πιστεύεις ὅτι ἌΜΕΣΑ, ἐξαρτᾶσαι ἀπὸ τὰ χρήματα;».
Δὲν μοῦ εἶχαν περάσει ἀπὸ τὸ μυαλὸ οἱ συνέπειες σὲ πολλὰ θέματα… Γενικά, ἡ ματιά μου ἦταν κοντόφθαλμη· μόνο ἡ δυσοσμία μέσα μου μὲ ἀναστάτωνε… Ἔρχεται ὅμως ἡ στιγμὴ στὴν ζωή μας, ποὺ ὅσο κουρασμένη κι ἄν εἶναι ἡ ψυχή, θὰ ἐπαναλάβει ὅσα τῆς ψιθυρίζει ἡ σπίθα τοῦ Θεοῦ μέσα της, ἡ ἀνώτερη καταγωγή μας:
«Εἶσαι σὲ θέση νὰ δεῖς καὶ νὰ σκεφτεῖς, εἶναι εὐλογία ἀπὸ τὸν Κύριο! Θὰ ἔχεις ὅση ὑγεία ἀποφασίσει ὁ Θεός, ἀνάλογα μὲ τὸν τρόπο ποὺ θὰ τὴν ἐκμεταλλευτεῖς· θὰ ἔχεις ὅσα χρήματα κρίνει ὁ Θεός, ὥστε νὰ μὴν σὲ βλάψουν, ἔτσι ἀνώριμος ποὺ εἶσαι· θὰ κάνεις ὅποια ἐργασία σοῦ ἀναθέσει ὁ Θεός, ἀκόμα κι ἄν σοῦ φαίνεται κολαστήριο, κι αὐτὸ, ἐπειδὴ δὲν ἀσκεῖσαι στὴν χριστιανικὴ ἀρετή· θὰ ἔχεις στοὺς ὤμους ὅσες θλίψεις ὑπολογίσει ὁ Θεός, σύμφωνα μὲ τὸ ἅγιο Σχέδιό Του γιὰ τὴν σωτηρία σου· θὰ ζήσεις ὅσο ἔχει ὁρίσει ὁ Θεός, καὶ μετά θὰ περάσεις στὴν μετὰ θάνατον ζωή!».
Εἶσαι ἕνας ΑΙΩΝΙΟΣ ἌΝΘΡΩΠΟΣ,
δημιουργημένος ἀπὸ ΤΟΝ ΑΙΩΝΙΟ ΘΕΟ,
ΝΑ ΖΗΣΕΙ ΣΤΗΝ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ!
Ὅ,τι χρειάζεσαι, ζήτησέ το ἀπὸ τὸν Ἴδιο τὸν Χριστό! Ὅπου δυσκολεύεσαι, ζήτησε τὸν φωτισμό Του! Ὅταν νιώθεις ὅτι λυγίζεις, κάλεσέ Τον καὶ θὰ κάνει τὸν σταυρό σου ἘΛΑΦΡΥΤΕΡΟ!
συνεχίζεται
Ὁ φυτεύσας τὸ οὖς οὐχὶ ἀκούει; (ψαλμὸς 93)
Ἐκεῖνος ὁ Ὁποῖος μᾶς φύτεψε τὸ αὐτί, δὲν μᾶς ἀκούει;
Τὸ βιβλίο μου εἶναι ἕτοιμο νὰ φτάσει
στὴν ἠλεκτρονικὴ διεύθυνσή σου!
Διαβάζοντάς το, ξεκινᾶς ἕνα ταξίδι ἀπὸ δρόμο ποὺ εἶχε κλείσει ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια στὸν τόπο μας!
Θυμήσου τὰ λόγια μου…
