«Λάζαρε;».
«Τί;»
«Κοιμᾶσαι, ῥέ;».
«Πανοῦσο, νυστάζω».
«Τὰ ἔχω κάνει “σαλάτα”! Θυμᾶσαι ποὺ σοῦ εἶπα ὅτι χάσαμε τὴν ἡμερίσια ἐκδρομὴ ἀπὸ μία κουταμάρα; Τὸ πρόγραμμα ἔλεγε ὅτι θὰ πηγαίναμε κοντὰ στὸ ἐμπορικὸ κέντρο, γιὰ νὰ κάνουν τὰ ψώνια τους τὰ παιδιά, καὶ νὰ τὸ εὐχαριστηθοῦν. Ὁ Δονᾶτος φώναζε ὅτι τὰ παιδιὰ δὲν ἔχουν λεφτά, καὶ ἤθελε ντὲ καὶ καλὰ νὰ πηγαίναμε κάπου νὰ ὠφεληθοῦμε, καὶ ἐγὼ ἄρχισα νὰ τὸν κράζω ὅτι μᾶς κάνει τὸ “καλὸ παιδί”, καὶ νὰ λέω σὲ ὅλους πὼς δὲν ἄντεχα τὴν κακομοιριά του…».
Βλέποντας ὅτι δὲν γλύτωνα, πάνω ὅπως ἤμουν στὸ διώροφο κρεβάτι, ἔσκυψα τὸ κεφάλι πρὸς τὰ κάτω καὶ τὸν εἶδα νὰ μὲ κοιτάζει σὰν… τὴν βρεγμένη γάτα. Εἶχα καιρὸ ποὺ ἔλεγα στὸν ἀδερφό μου νὰ διαχωρίζει τὴν θέση του ἀπὸ τὰ ἄτοπα, καὶ νὰ μὴν ἀφήνει τὸ ψέμα νὰ ῥιζώνει στὴν ψυχή του, ἀλλὰ τώρα ποὺ πηγαίνει κι αὐτὸς γυμνάσιο πῆραν τὰ μυαλά του ἀέρα! Κατεβαίνοντας ἀπὸ τὸ κρεβάτι, ἔπεσα στὴν πολυθρόνα ποὺ εἴχαμε στὸ δωμάτιο, καὶ μόλις εἶδε ὁ Πανοῦσος ὅτι δὲν ἀγρίεψα, ἡ ἄμυνά του “ἔσπασε”!
»Πρῶτα κάτι μέσα μου μὲ βάζει νὰ κάνω τὶς βρομιές, καὶ μετὰ μὲ “κολλάει στὸν τοῖχο” ποὺ τὶς ἔκανα, καὶ ἐγὼ ἀπὸ τὴν στενοχώρια μου ποὺ χαιρόμουν μὲ τὶς βρομιές, τώρα δὲν ἀντέχω! Τὸ κατάλαβε ὁ Θησέας ὅτι εἶχα ἐνοχὲς γιὰ τὸν Δονᾶτο, ποὺ εἶπα σὲ ὅλους δυνατὰ αὐτὸ ποὺ μοῦ ἔλεγε ἐκεῖνος σιγά· ἀλλὰ μόλις ἀγανάκτησα μὲ τὸν ἑαυτό μου, ποὺ μὲ ἔβαλε ὁ διάβολος νὰ κράξω τὸν Δονᾶτο, ὁ Θησέας γέλασε, λέγοντας πὼς οἱ “εἰδικοὶ” τῆς προσωπικῆς ἀνάπτυξης… δὲν παραδέχονται τὸν διάβολο! Ἐγὼ ξέρω πὼς ἡ τόση ἀπογοήτευση ἀπὸ τὸν ἑαυτό μου, δὲν εἶναι παιχνίδι τοῦ μυαλοῦ μου… Ὅχι τίποτα ἄλλο, τώρα ποὺ φοβᾶμαι νὰ μὴν καταλάβει ὁ Δονᾶτος τὴν ἀλήθεια, βγαίνεις ἐσὺ ἀληθινός, ὅτι ὁ “ὑπεράνθρωπος” πάσχει ἀπὸ… ἀληθοφοβία! Μᾶλλον καὶ γιὰ αὐτὸ ποὺ εἶπες γιὰ τὴν κοινωνία, ὅτι εἶναι “ζούγκλα”, εἶχες δίκιο. Ὅσο περισσότερο ὑποκύπτει κάποιος στὸν φόβο, τόσο βαθύτερα μπαίνει στὴν “ζούγκλα τῶν ἀνθρώπων”… Ὅμως δὲν τὸ βγάζω ἀπὸ τὸ μυαλό μου, ὅτι ὅλοι οἱ δρόμοι δείχνουν “ὑποχρεωτικὴ πορεία πρὸς τὴν ζούγκλα”, δηλαδὴ ὅτι πρέπει νὰ στηριζόμαστε μόνο στὸ μυαλό μας, τὴν καρδιά μας καὶ τὸ ἔνστικτό μας! Αὐτὸ λέει καὶ ὁ Θησέας, ὅτι ὀφείλουμε νὰ ἔχουμε τὴν αὐτοπεποίθηση καὶ τὴν αὐτοεκτίμηση, ὥστε νὰ στηρίζουμε μόνοι μας τὸν ἑαυτό μας…».
Κατέβασε τὰ μάτια, σὰν νὰ ἦταν ἕτοιμος νὰ… “συνθηκολογήσει” μαζί μου! Ἔχοντας δοκιμάσει κι ἐγὼ τὴν ἐπιρροὴ τῆς προσωπικῆς ἀνάπτυξης πρὶν ἀπὸ τὸν Πανοῦσο, γνώριζα γιὰ τὴν γλοιώδη “διαβολο-διδασκαλία της” καὶ τοῦ ἔλεγα νὰ προσέχει τὰ ψέματα τοῦ τραγοπόδαρου· ὅτι δήθεν πρέπει νὰ “ἀγαπᾶμε” τὰ ἐλαττώματά μας ἐπειδὴ δείχνουν… τὴν “διαφορετικότητά μας”, καὶ πὼς δὲν εἶναι καθόλου ἐγωιστικὸ νὰ ἀγαπᾶμε τὸν ἑαυτούλη μας… «Πανοῦσο, ἐφόσον ὑπάρχει ἡ μετάνοια, ἡ στενοχώρια γιὰ ὅ,τι ἔκανες εἶναι ἀκόμα μεγαλύτερη ἁμαρτία! Ὅμως ὁ διάβολος σοῦ τὸ κρύβει, γιὰ νὰ νομίζεις ὅτι εἶσαι ἀδικαιολόγητος ποὺ λύπησες τὸν Χριστό, καὶ νὰ σὲ ἐξαπατήσει μὲ τὴν παγίδα τῆς θλίψης! Ὁ π. Γερβάσιος εἶπε ὅτι ἡ θλίψη εἶναι τὸ “ξέθαμμα τοῦ ΕΓΩ”, ἡ ἔγερση τοῦ “παλαιοῦ ἀνθρώπου” τῆς φθορᾶς, τοῦ μὴ ἀπαλλαγμένου ἀπὸ τὸν θάνατο καὶ τὴν ἁμαρτία, τοῦ μὴ ἀναγεννημένου ἀπὸ τὸν Χριστό! Ἡ θλίψη εἶναι ἡ ὑπερηφάνεια, Ο ΕΓΩΙΣΜΟΣ ΠΟΥ ΖΗΤΑΕΙ ΝΑ ΕΠΙΒΙΩΣΕΙ καὶ πάλι μέσα μας ΩΣ ΕΙΔΩΛΟ, ἐπειδὴ τὸν θάψαμε μὲ τὴν ἐπίγνωση τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ!».
«Μὲ τὸν Δονᾶτο ἤμουν θυμωμένος, ἀπὸ τότε ποὺ εἶπε στὴν κυρία Τσαμπίκα, ὅτι ἡ αὐτοπεποίθηση εἶναι σημάδι αὐτο-εἰδωλοποίησης, καὶ ἡ αὐτοεκτίμηση εἶναι ἔνδειξη αὐτο-λαγνείας. Κάποια ἡμέρα ἡ κυρία Τσαμπίκα εἶπε ὅτι δὲν θὰ κάναμε μάθημα, ἀλλὰ θὰ μᾶς περιέγραφε πῶς “μεταφέρθηκε” ὁ δυτικὸς “πολιτισμὸς” στὸ πλατὺ ἑλληνικὸ κοινό, ἀπὸ τὶς ταινίες ποὺ γυρίζονταν σὲ πατρίδες ποὺ οἱ Ἕλληνες δὲν γνώριζαν ἀπὸ κοντά. Ὄντας λογικοί, κάτι ποὺ μᾶς παρουσιάζουν περιμένουμε νὰ ἐπιβεβαιώνεται πάλι καὶ πάλι, ὅτι αὐτὸ ἰσχύει. Βλέποντας ἀπὸ τὶς παλιότερες ταινίες ἀκόμα νὰ χρησιμοποιοῦνται πρακτικές, ποὺ ἐκ τῶν πραγμάτων δὲν ἐπιλύουν τὸ πρόβλημα ποὺ ἀντιμετωπίζουν, ἀλλὰ κανονικὰ θὰ τὸ περιέπλεκαν περισσότερο, γινόμαστε θύματα παραπλάνησης! Ἦταν γιὰ παράδειγμα ἀσυνέπεια καὶ ἀσυναρτησία νὰ βλέπουμε στὴν ὀθόνη κάποιον νὰ βρίσκει τὴν “εὐτυχία”, περνώντας μέσα ἀπὸ ἐπιλογὲς ἠθικοῦ ἐκπεσμοῦ… Ἤ, ὅταν κάποιος ἔχει πνευματικὲς ἐλλείψεις καὶ παίρνει τὰ ἀντίθετα πνευματικὰ “φάρμακα”, ποὺ εἶναι “ὑπερήφανα”, ἀποτελεῖ ἀνακολουθία νὰ τὸν βλέπουμε πὼς στὸ τέλος “γιατρεύεται”, ἐνῶ κανονικὰ θὰ “χαροπάλευε”! Ἀνοίγοντας μία “παρένθεση”, μᾶς ἐξήγησε πὼς ἡ κενοδοξία εἶναι ἀπομάκρυνση ἀπὸ τὸν θεῖο σκοπό, καὶ πὼς ὁ κενόδοξος εἶναι ἐκεῖνος ποὺ ἐργάζεται τὴν ἀρετὴ γιὰ χάρη τῆς δικῆς του δόξας, καὶ ὄχι τοῦ Θεοῦ. Ἀφοῦ δὲν μποροῦσαν οἱ Ἕλληνες νὰ διαπιστώνουν ἀπὸ κοντὰ τὴν πανωλεθρία ποὺ ἔφερναν στὴν πραγματικότητα, οἱ “πρακτικὲς” τῶν ξένων πατρίδων ποὺ ἔβλεπαν στὶς ταινίες, ἄρχισαν νὰ πιστεύουν ὅ,τι ἔβλεπαν· πίστευαν δηλαδὴ μὲ ἀφέλεια ὅτι ἐκεῖ στοὺς “ὑπεράνθρωπους” δὲν… λειτουργοῦσαν οἱ πνευματικοὶ Νόμοι, ὁπότε ὅλως περιέργως, ὑποτασσόμενοι στὰ πάθη τους οἱ “ὑπεράνθρωποι” δὲν… εἶχαν συνέπειες! Ἀσχέτως ἄν ἐκεῖ παραδέχονταν τοὺς πνευματικοὺς Νόμους ἤ ὄχι, στὴν ἐδῶ προβολὴ τῶν ταινιῶν γίνονταν “ἀπάτες” στὴν “μετάφρασή τους”, ἀφοῦ δίδασκαν τὴν αὐθάδεια, τὴν τεμπελιά, τὴν ἐπιθετικότητα καὶ γενικὰ τὴν ἀργία, ποὺ γεννάει τὴν κάθε κακία, ὡς ἐπαναστατικὴ… “λογικὴ” ποὺ δὲν ἐλέγχεται(!) ἀπὸ κανέναν! Ἡ σκόπιμη σύγχυση μεταξὺ πραγματικοῦ καὶ φανταστικοῦ —δηλαδὴ τοῦ ψέματος— ἐπεδίωκε νὰ ἀλλάξει τὸν σκοπὸ τῆς ζωῆς τῶν θεατῶν καὶ νὰ τοὺς ἀπομακρύνει ἀπὸ τὸν Χριστό, ὥστε ΝΑ ΥΦΙΣΤΑΝΤΑΙ ΤΙΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΩΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΩΝ ΝΟΜΩΝ! Ὁ Κύριος εἶπε ὅτι κάθε ἕνας ποὺ ὑψώνει τὸν ἑαυτό του θὰ ταπεινωθεῖ, ἀλλὰ ἐμεῖς κατὰ περίεργο τρόπο βλέπουμε τὸν “ὑπεράνθρωπο” νὰ “παραβιάζει” καὶ νὰ “καταπατάει” ὅλες τὶς παραβολὲς ποὺ μᾶς ἔδωσε ὁ Κύριος, καὶ νὰ “ἐξισώνει” τὸν ὑπόδουλο στὴν ἁμαρτία, μὲ τὸν ἐλεύθερο ἀπὸ τὴν ἁμαρτία! Ὅμως πουθενὰ δὲν κατοχυρώνεται ὅτι ἀπὸ τὴν ἀναρχία θὰ προκύψει ἡ ἐλευθερία, δηλαδὴ πρόκειται γιὰ κραυγαλέα πλάνη! Ὁ ἄνθρωπος ποὺ ζεῖ κάνοντας πόλεμο, ἐκ τῶν πραγμάτων δὲν περιμένει καρποὺς ἀπὸ καμία καλλιέργεια· ζεῖ μὲ τὴν ἁρπαγή, τὴν φωτιὰ καὶ τὴν ἐπιβολὴ τῆς βίας! Τὸ ὅτι ἡ ἐπιπολαιότητα καὶ ἡ ἔλλειψη σεβασμοῦ, ἀξιοπρέπειας καὶ εὐγένειας, ὁδηγοῦν τὴν ζωή μας καὶ τὶς σχέσεις μας στὴν χυδαιότητα, τὸ βλέπουμε πὼς ἐπιβεβαιώνεται πάλι καὶ πάλι. Ἡ τρομακτικὴ ἀμάθεια πάνω στὶς παραβολὲς τοῦ Κυρίου, ἄφησε νὰ “μετακενωθεῖ” στὴν πατρίδα μας ἀρχικὰ ἡ ΑΝΟΧΗ τῆς “ἐξωραϊσμένης ἀπρέπειας”· μετὰ οἱ Ἕλληνες “ἐκπαιδεύτηκαν” νὰ θεωροῦν τὴν ἁμαρτία ὡς “ἀναγκαῖο κακό”, μέχρι ποὺ ἔπαψαν νὰ θεωροῦν τὴν ἁμαρτία γενικὰ ὡς κάτι κακὸ… Τότε εἶπε ὁ Δονᾶτος τὴν γνώμη του γιὰ τὴν αὐτοπεποίθηση καὶ τὴν αὐτοεκτίμηση, ποὺ ξεκίνησαν νὰ μᾶς ἔρχονται ἀπὸ τὶς ταινίες, καὶ ἐγὼ θύμωσα μαζί του ποὺ εἶπε πὼς ὁ ματαιόδοξος εἶναι ἀπερίσκεπτος καὶ ἐπιπόλαιος, καὶ γι’ αὐτὸ παρασύρεται στὴν ἐπιδειξιομανία. Εἶπε ἀκόμα πὼς ὁ ἔξυπνος στηρίζεται στὰ ἔντιμα μέσα, ποὺ εἶναι δυσκολότερα, ἐπειδὴ ἔχει τὶς ἱκανότητες ποὺ δίνει ἡ ἠθική, οἱ ὁποῖες παρέχουν τὶς δυνάμεις τῆς κρίσης· ἐνῶ ὁ ἀνέντιμος εἶναι ἀνόητος καὶ εὔπιστος, καὶ πιστεύει πὼς τὰ προβλήματα λύνονται ἀκόμα καὶ μὲ τρόπους ποὺ δὲν συνδέονται κὰν μὲ τὸ πρόβλημά του, κι αὐτὸ ἐπειδὴ ἐξισώνει τὴν ἀχρηστία καὶ τὴν ἀνικανότητα μὲ τὴν εὐκολία… Ὅμως ἐγὼ Λάζαρε, κυνηγοῦσα τὴν αὐτοπεποίθηση καὶ τὴν αὐτοεκτίμηση γιὰ νὰ ἀποδείξω στὸν ἑαυτό μου ὅτι ἤμουν ἀνδρεῖος, καὶ ὅτι θὰ κατάφερνα νὰ νικοῦσα τοὺς φόβους μου! Ἄρχισα νὰ φωνάζω παντοῦ γιὰ τὸν Δονᾶτο πὼς ἡ ἔλλειψη αὐτοπεποίθησης εἶναι κακομοιριά, ἀλλὰ γιὰ πρώτη φορὰ μοῦ πέρασε ἀπὸ τὸ μυαλὸ ὅτι μπορεῖ νὰ μὴν ἤμουν ἔντιμος… Μετὰ κάτι ἔγινε, καὶ πρόσεξα πῶς οἱ γονεῖς τοῦ Θησέα μιλώντας μὲ ἀποστροφὴ γιὰ τὸ “καλὸ παιδί”, ἄφηναν χῶρο μόνο γιὰ τὸ “κακὸ παιδί”! Οὕτως ἤ ἄλλως, ὁ Θησέας ἔλεγε πὼς οἱ γονεῖς του τὸν ἐμπιστεύονταν καὶ τὸν ἐπαινοῦσαν, ἐπειδὴ ἑστίαζαν στὴν “ὄμορφη προσωπικότητά του”, ἀλλὰ στὴ πορεία κατάλαβα πὼς δὲν ἔκριναν ποτὲ τὸ ποιὸν τῶν πράξεών του! Εἶχες πεῖ ὅτι ἡ κεκτημένη ταχύτητα δὲν εἶναι ἐπιλογή, καὶ ἐγὼ μὲ ὅλη αὐτὴ τὴν “σαλάτα”, μπαίνω ὅλο καὶ βαθύτερα στὴ “ζούγκλα”! Δὲν θὰ κρύψω ὅτι ἔχω ἀρχίσει νὰ φοβᾶμαι…».
«Ἠ “ζούγκλα” δὲν εἶναι μέρος γιὰ ἀνθρώπους», εἶπα ἀφηρημένα ὅπως θυμήθηκα τὰ δικά μου, ποὺ παλιότερα ὅλοι οἱ δρόμοι ὁδηγοῦσαν τὴν δύναμη ποὺ εἶχα γιὰ νὰ κρίνω, στὴν σύγχυση: ἡ μουσική, οἱ ταινίες, οἱ τηλεοπτικὲς σειρές, οἱ διαφημίσεις, τὰ περιοδικά, ἡ διασκέδαση, τὰ πάντα! «Ὅταν πρωτοπῆγα στὸ γυμνάσιο, σάστισα ἀπὸ τὴν “δύναμη” κάποιων παιδιῶν, καὶ ἀπὸ “σεβασμὸ” στὸν ἑαυτό μου, εἶπα πὼς θὰ εἶμαι ἔτσι κι ἐγώ. Ἀκούγοντας γιὰ τὴν προσωπικὴ βελτίωση, προσπαθοῦσα νὰ καταλάβω τί σήμαινε ὅτι ἡ αὐτοπεποίθηση μᾶς ἐπιτρέπει νὰ ἔχουμε καλὴ σχέση μὲ τὸν ἑαυτό μας, νὰ παίρνουμε ἀποφάσεις, νὰ βασιζόμαστε στὸν ἑαυτό μας, ἤ νὰ ἔχουμε ὑγιεῖς σχέσεις μὲ τοὺς ἄλλους καὶ ὄχι “ἐξαρτητικές”. Δὲν ἤθελα ἡ αὐτοεκτίμησή μου νὰ εἶναι χαμηλή, ἐπειδὴ αὐτὸ θὰ λειτουργοῦσε ὡς τροχοπέδη, καὶ δὲν θὰ μποροῦσα νὰ θέτω “ῥεαλιστικοὺς στόχους”… Φυσικὰ ἀντιλήφθηκα γρήγορα πὼς ἡ “δύναμη” τῶν ἄλλων παιδιῶν βρισκόταν στὰ ἐπώνυμα ῥοῦχα καὶ τὴν σύνολη φροντίδα τῆς ἐξωτερικῆς ἐμφάνισης, ὅπως ἀπαιτεῖ ἡ μόδα τῆς ὑπερηφάνειας, ἡ ὁποία διαλαλοῦσε τὸν ἄγραφο νόμο της, “ἄν εἶσαι ἔξυπνος θὰ καταλάβεις τί πρέπει νὰ κάνεις…”. Ἀφοῦ λοιπὸν οἱ ἐπιλογὲς τῶν ἄλλων ὑπερήφανων καθοδηγοῦν καὶ τὶς δικές μας, κατάλαβα πὼς ἡ νοοτροπία τῶν ἄλλων ἦταν γιὰ ἐμένα… “δεσμευτική”! Ἡ ψυχὴ “ὀσμιζόταν” τὴν “ὑποχρεωτικότητα” νὰ μὴν ξεχωρίζω ἀπὸ τοὺς ἄλλους, ὡς κάτι δεδομένο, καὶ ἐνστικτωδῶς πειθάρχησα! Πανοῦσο, “ζούγκλα” εἶναι ἡ σύγχυση μεταξὺ πραγματικότητας καὶ φαντασίας, ὅπου μετὰ ἡ ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ κυκλοφορεῖ ὡς “ΛΟΓΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΤΗ”… Οἱ “νομιμοποιήσεις” τοῦ παραλόγου ποὺ ἔβλεπα στὴν αὐλὴ τοῦ σχολείου καὶ τοὺς δρόμους, ἦταν ἡ φαντασία ποὺ ξεπερνοῦσε κάθε ὅριο, καὶ ἔβγαινε στὴν πραγματικὴ ζωή μας! Ἡ ἀκαθόριστη “ἐλευθερία μου”, ἡ χαώδης, χωρὶς περιεχόμενο, ἔσπειρε μέσα μου κάτι σὰν συγκεχυμένη “ἐξαγρίωση”. Βλέποντας καὶ τὴν κοινωνία νὰ “ἡρωποιεῖ” τὸ κακό, τὸ ἀκατάστατο, ἔχασα τὸν ἔλεγχο τῶν προτεραιοτήτων μου καὶ ἐπαναστάτησε μέσα μου ὁ “παλαιὸς ἄνθρωπος”, μὲ τὸν φουσκωμένο ἐγωισμό! Τὸ μυαλό μου πείσμωσε νὰ συμβαδίσει μὲ τὴν σύγχρονη ἐποχή, κάνοντας μᾶχες γιὰ “νὰ πατήσω πόδι” καὶ νὰ φοράω τὰ ῥοῦχα ποὺ τὴν ἔδειχναν πὼς ἐπικρατεῖ! Ὅμως ὁ πατέρας καὶ ἡ μάνα δὲν συμφωνοῦσαν μὲ τὶς περιττὲς ἀγορές, καὶ ἡ καταπίεση τοῦ “περιορισμοῦ τους”, μοῦ ἔφερνε… δυστυχία! Ὀ νόμος τῆς “ζούγκλας” ἦταν ξεκάθαρος, ὁ ΑΔΥΝΑΜΟΣ, ὁ ΜΗ ΠΡΟΣΑΡΜΟΣΜΕΝΟΣ, θὰ ἐκλείψει στὸ τέλος καὶ γιὰ νὰ γλυτώσω, ἔκανα ἀρχηγούς μου αὐτοὺς ποὺ φέρονταν ἀπαράδεκτα σὲ ὅσους τοὺς φέρονταν καλά, ποὺ δὲν ἦταν εὐχαριστημένοι ποτέ, ποὺ ἀπαιτοῦσαν χρήματα χωρὶς νὰ κουράζονται, καὶ μιλοῦσαν στοὺς γονεῖς τους σὰν νὰ ἦταν… ὑπηρέτες! Ἡ συνείδησή μου εἶχε “πειστεῖ” πὼς “ὄφειλα” στὸν ἑαυτό μου νὰ γίνει κατὰ πολὺ καλύτερος ἀπὸ τοὺς ἄλλους, καὶ ἔπρεπε νὰ μπῶ στὸν πόλεμο τῆς διεκδίκησης, ὅπως μάθαινα στὴν προσωπικὴ ἀνάπτυξη. Ἀπὸ μόνος μου δὲν θὰ μποροῦσα νὰ σκεφτῶ μὲ τόση πανουργία, ποὺ σκεφτόταν ἐκείνη, ποὺ διδάσκει τὸν κυνισμό, τὴν αὐθαίρετη ἐξύψωση τοῦ ἑαυτοῦ καὶ τὴν πολυσύνθετη ὑπόγεια βία! Μὲ τὴν προσωπικὴ βελτίωση ποὺ μοῦ μάθαινε νὰ πανηγυρίζω γιὰ τὴν ἰσχύ μου, ὅταν ἀποδείκνυα πὼς ὁ πλησίον ἦταν… “ἐλάχιστος”, ἡ ψυχολογία μου ἀνέβαινε στὰ ὕψη, καὶ μέσα στὴν “ἔνδοξη” φανταστικὴ “ἐπιβίωση” ποὺ ζοῦσα, ἀνακουφιζόμουν προσωρινὰ ἀπὸ τὶς ἀνασφάλειές μου… Ἐκλαμβάνοντας τὸ μεγάλο ψέμα τοῦ ἑαυτοῦ μου ὡς… τὴν μεγάλη εύκαιρία ποὺ ἤθελα νὰ ζήσω, γέμιζα τὸν χρόνο μου μὲ χίλιες δύο ἄχρηστες ἀσχολίες, ΘΕΛΟΝΤΑΣ ΝΑ ΓΕΜΙΣΩ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ ΜΕ ΑΠΑΤΗ!Ἔχοντας “παραμερίσει” τὸν δικό μου τρόπο σκέψης, δὲν εἶχα δική μου γνώμη, καὶ οἱ λέξεις ποὺ χρησιμοποιοῦσα ἦταν λίγες καὶ ἄψυχες, ποὺ ἔδειχναν πόσο ἄτολμος καὶ μουδιασμένος ἔνοιωθα. Ἀφοῦ ὅλα ἦταν “τακτοποιημένα” ΔΕΝ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ καὶ νὰ “βασάνιζα” τὸν ἑαυτό μου, θεωροῦσα τὴν σκέψη ἐχθρό μου! Ἐπειδὴ ἡ ὑλιστικὴ κοινωνία εἶχε ἐξασφαλίσει ὅτι δὲν κατανοοῦσα τοὺς κανόνες της, ποὺ ἦταν ἀντιφατικοί καὶ παράλογοι, ἡ “πρόοδος” ποὺ βρῆκα, ἦταν νὰ ἀφήσω τὴν ὑπερηφάνεια νὰ μὲ “σηκώσει” ψηλά, στὴν “δόξα”! Ὁ ἀποτελεσματικότερος τρόπος γιὰ νὰ φοβίσεις τὸν ἄλλο, μέχρι τὴν ἐξουδετέρωσή του, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΦΑΝΕΙΣ, εῖναι νὰ τοῦ προκαλέσεις ὑπέρμετρες ἐγωιστικὲς φιλοδοξίες ὡς ΕΜΠΙΣΤΟΣ ΤΟΥ, γιὰ νὰ τὸν ἀνεβάσεις στὰ ὕψη καὶ νὰ τὸν ἀφήσεις, περιμένοντας μετὰ τὴν πτώση του ἀπὸ ἐκεῖ πάνω καὶ τὸ σκόρπισμά του… Ποῦ νὰ φανταζόμουν ὅτι ἡ… ἀνοδική μου πορεία στὴν ἐφήμερη δόξα, γινόταν γιὰ νὰ σκάσω ψηλὰ σὰν πυροτέχνημα, καὶ ὅτι μετὰ ἀπὸ τὴν λάμψη, τὰ πάντα θὰ σκοτείνιαζαν; Πανοῦσο, ὁ “ὑπεράνθρωπος” καυχιέται ὅτι παραβιάζει τοὺς κανόνες, ἀλλὰ δὲν ἀντιλαμβάνεται ὅτι ὑποτάσσεται στοὺς “κανόνες τῆς φυλακῆς” τοῦ διαβόλου! Τὸ νὰ γκρεμιστεῖς ἀπὸ ψηλά, μόνο ἐπιτυχία δὲν τὸ λές… Χάνοντας τὴν θεοσέβεια καὶ τὸν φόβο νὰ μὴν ἁμαρτήσω καὶ λυπήσω τὸν Χριστό, ἡ συνείδησή μου ἄρχισε νὰ μὲ ἐλέγχει! Ὁ φόβος ποὺ προέκυψε μὲ ἐνημέρωνε πὼς ἀπομακρύνθηκα ἀπὸ τὸν Χριστό, καὶ βρισκόμουν ΕΚΤΕΘΕΙΜΕΝΟΣ σὲ κίνδυνο! Ἡ ψυχή μου τὸ ἤξερε, καὶ ἔτρεμε! Μαζὶ ἦρθε καὶ ἡ δειλία μπροστὰ στὸν νοητὸ ἐχθρό, κάτι ποὺ μὲ παρέδωσε στὴν ταραχή καὶ τὴν ἀνασφάλεια… Τώρα καταλαβαίνω ὅτι ὁ ὕπνος τῆς ἁμαρτίας εἶχε σκοτίσει τὸν νοῦ μου, καὶ γι’ αὐτὸ εἶχε χάσει τὸ νόημα! Οἱ πνευματικὲς δυνάμεις μου εἶχαν παραλύσει, ἔτσι ὥστε νὰ δυσκολεύομαι ἀπίστευτα νὰ σχηματίσω τὶς ἀφηρημένες ἔννοιες, ἤ νὰ σχηματίσω κρίση, γιὰ νὰ ἀντιδράσω! Ἔτσι ἐξηγεῖται ποὺ ἡ προσοχή μου παγιδευμένη μέσα στὸ κλειστὸ “σύστημα” τῶν κακῶν συναναστροφῶν, ἔκανε τὴν ἀνοησία τους νὰ φαίνεται γιὰ ΕΞΥΠΝΑΔΑ…».
«Ἄρα εἶχε δίκιο ἡ κυρία Τσαμπίκα!», εἶπε ὁ Πανοῦσος ἔκπληκτος καὶ μὲ κοίταζε προβληματισμένος, σὰν στὴν σκέψη του μέσα νὰ γίνονταν ἀποκαλύψεις. «Τὴν εἶχα συναντήσει κατὰ τύχη ἔξω ἀπὸ ἔνα φοῦρνο, μετὰ ἀπὸ ἐκείνη τὴν συζήτηση ποὺ κάναμε στὴν τάξη, καὶ μὲ προειδοποίησε ὅτι βρίσκομαι στὴν ἴδια θέση μὲ ἐκεῖνον ποὺ τὸν καταλήστεψαν, τὸν κακοποίησαν, καὶ τὸν ἐγκατέλειψαν μισοπεθαμένο στὸν δρόμο, στὴν παραβολὴ τοῦ καλοῦ Σαμαρείτη· ἀλλὰ ὅμως προλάβαινα νὰ ἀπομακρυνθῶ ἀπὸ τὸ “ζοφῶδες σημεῖο” ποὺ πᾶνε νὰ μὲ στριμώξουν! Τότε δὲν κατάλαβα γιατὶ μοῦ εἶπε ὅτι ἔχω εὐθύνη γιὰ τὴν ἐλάχιστη προσπάθεια ποὺ καταβάλλω γενικά, καὶ τὴν προθυμία μου νὰ γίνομαι ἀργόστροφος, ἐνῶ εἶμαι ἱκανὸτατος νὰ διακρίνω τί ἔχει νόημα, καὶ τί ἔχω χρέος νὰ ἀπορρίψω. Τὴν ῥώτησα τί ἐννοοῦσε, καὶ μοῦ ἔφερε μερικὰ παραδείγματα, ποὺ χαρακτηρίζονται ὡς τυπικὴ ἀνοησία: τὰ ἤθελα ὅλα ἁπλά, τὴν στιγμὴ ποὺ ὁ πραγματικὸς κόσμος δὲν εἶναι ἁπλός· ἀποδεχόμουν τὶς γενικεύσεις ποὺ μοῦ ἐπέβαλλαν τὰ ἄλλα παιδιά, χωρὶς νὰ ἐξετάζω ἄν ὄντως ἰσχύουν πάντα, ἤ μονάχα σὲ ὁρισμένες περιπτώσεις· ἔκανα ἐπιθέσεις μὲ χαρακτηρισμούς στὸ πρόσωπο τοῦ ἄλλου, χωρὶς νὰ προτάσσω τὴν συγκεκριμένη κριτική μου, ὥστε νὰ πάρω καὶ ἀπάντηση· ἔκρινα μία πρόταση μόνο σύμφωνα μὲ τὸ προσωπικό μου συμφέρον, ἤ τὴν ὑποστήριζα ἐπειδὴ συμπαθοῦσα αὐτὸν ποὺ τὴν πρωτο-εἶπε· δεχόμουν νὰ συσπειρώνομαι σὲ ὁμάδα μὲ ἄλλους ποὺ ὁμοίως εἶχαν “παραιτηθεῖ” ἀπὸ τὴν προσωπικότητά τους, ὑπὸ τὴν ἀρχηγεία ἐκείνου ποὺ ἦταν ἀποφασισμένος νὰ διακριθεῖ, ἐκμεταλλευόμενος τὴν πνευματικὴ μου ἀδράνεια!». Γιὰ λίγες στιγμὲς συγκεντρώθηκε στὶς σκέψεις του. «Ἐννοεῖται Λάζαρε, πὼς δὲν ἤθελα νὰ μάθει ὁ Δονᾶτος τὴν ἀλήθεια, ὅτι ἡ κακομοιριὰ ἦταν ὅλη δική μου… Ἀκούγοντας αὐτὰ στὸν δρόμο ἀπὸ τὴν κυρία Τσαμπίκα, ἄρχισα νὰ παρατηρῶ καλύτερα τὸν Θησέα, ἀλλὰ καὶ τοὺς γονεῖς του, καὶ ἄρχισα νὰ ἀποσύρω τὴν ἐμπιστοσύνη μου στὴν ἀξιοπιστία τους, ἀλλὰ παρ’ ὅλα αὐτά, ὁ φόβος ἐπιμένει…».
«Ἐπειδὴ συνήθισες νὰ κορδώνεσαι σὰν τὸ παγώνι, γιὰ νὰ φαίνεσαι “ὁ πρῶτος”! Ὁ ἄνθρωπος φτιάχτηκε γιὰ νὰ εἶναι ταπεινός, καὶ ὅποιος δὲν καλλιεργεῖ τὴν ψυχή του, αὐτὸς ποὺ εἶναι τώρα “πρῶτος”, στὴν ἄλλη ζωὴ κινδυνεύει νὰ εἶναι τελευταῖος! Πανοῦσο, ἐκεῖ δὲν θὰ χωρᾶνε δικαιολογίες! Ὁ π. Γερβάσιος λέει ὅτι ὅσο περισσότερο ὕψώνεται κάποιος, τόσο περισσότερα βέλη τοῦ ἐχθροῦ βρίσκουν τὸν στόχο τους!».
«Ναὶ ἀλλὰ ἐγὼ δὲν θέλω νὰ μοῦ λένε οἱ ἄλλοι τί θὰ κάνω, ἔχω δικό μου μυαλὸ γιὰ νὰ ἀποφασίζω! Πρῶτον, ἐγὼ θὰ κρίνω ποιὸ εἶναι τὸ καλό, καὶ δεύτερον, τὸ καλὸ ποὺ θὰ κάνω θέλω νὰ εἶναι ὁρατὸ ἀπὸ ὅλους, ὅτι εἶναι καλό! Τέλος πάντων δὲν μοῦ πάει ἡ ταπείνωση ἐμένα, οὔτε ἄχαρος εἶμαι, οὔτε “νερόβραστος”, γι’ αὐτὸ καὶ θέλω νὰ φαίνομαι!».
Τὸν καταλάβαινα, καὶ λυπόμουν. Ὁ “ἁπλοποιημένος” ἄνθρωπος σκέφτεται μὲ λίγες ἐπιφανειακὲς καὶ ἐμπαθεῖς φράσεις, καὶ ἀποφασίζει μὲ συνοπτικὲς διαδικασίες, ἐπειδὴ δὲν ἔχει γευθεῖ τὴν πνευματικὴ ἀνάταση. Ἡ βαθύτερη σκέψη παραπέμπει σὲ αὐτοεξέταση, ποὺ μπορεῖ νὰ εἶναι ἀκόμα καὶ ὀδυνηρὴ… «Πανοῦσο, τόσα χρόνια ποὺ ἐκκλησιαζόμουν, εἶχα μάθει νὰ κάνω πέντε πράγματα τυπικά, ἐπειδὴ δὲν ἔνοιωθα τὴν “παχύτητα” τῆς συνείδησής μου. Πρὶν πολλοὺς μῆνες ὅμως, τὸν Δεκαπενταύγουστο, ποὺ γιόρταζες, ὅπως παρακολουθούσαμε ὅλοι μαζὶ τὴν ἀκολουθία τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου, καὶ σκεφτόμουν τὴν δειλία καὶ τὴν ταραχή μου— ὅπως σοῦ εἶπα πρίν— μέσα στὴν ψυχή μου ἔζησα μία ξεχωριστὴ στιγμή. Στὰ μύχια τῆς συνείδησής μου συναισθάνθηκα τὸ ΛΑΘΟΣ ποὺ ἔκανα, νὰ τρέφω σὰν φίδι στὸν κόρφο μου τὴν φιλαυτία, ὅπως συναισθάνθηκα καὶ τὴν εὐθύνη ποὺ εἶχα, καὶ συνειδητοποίησα ἐκ νέου τὶς ὑποχρεώσεις μου ὡς Χριστιανός! Ὁμολόγησα στὴν καρδιά μου ὅτι ἡ ἁγία πίστη εἶναι ὁ μόνος δρόμος σωτηρίας, καὶ ὁ μόνος ποὺ ἤθελα νὰ βαδίζω στὸ ἐξῆς! Ἀποφάσισα ὅτι θέλω νὰ προσφέρω τὸν ἑαυτό μου ἀποκλειστικὰ στὸν Χριστό, καὶ σὲ ὅλη τὴν ζωή μου νὰ Τὸν ὑπηρετῶ μὲ ἀγάπη καὶ ἐνθουσιασμό! Ἦταν ἡ πρώτη φορὰ ποὺ εἶχα ἐπίγνωση τοῦ ἑαυτοῦ μου, καὶ ποὺ ἔνοιωθα πὼς εἶμαι ὁ κυβερνήτης τῶν σκέψεων καὶ τῶν ἐπιλογῶν μου! Γιὰ νὰ μάθω νὰ παρακολουθῶ τὴν συνείδησή μου ὅπως ἔπρεπε, ὥστε νὰ ὑποταχθῶ στὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, παρακάλεσα τὴν Παναγία νὰ μὲ διδάσκει, ἔτσι ὅπως ἔνοιωθε ἡ ψυχή μου τὰ χέρια τῆς Μάνας νὰ τὴν σφίγγουν στὴν ἀγκαλιά Της! Ἀδερφέ, ἡ ἀναγνώριση τοῦ κόσμου ἤ τοῦ ἑαυτοῦ μας, εἶναι καταναγκασμός. Γιὰ νὰ ἐλευθερωθεῖ ἡ καρδιά, πρέπει νὰ συντριβεῖ μπροστὰ στὸ Πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, ποὺ διασάλευσε τὴν σχέση μαζί Του! Αὐτὸ θέλει ὁ Κύριος, τὴν παραδοχὴ τῆς ἀποτυχίας μας!». Τοῦ εἶπα τὸ χειρότερο πράγμα, ποὺ μποροῦσε νὰ ἀκούσει, ἀφοῦ εἶχε ἐθιστεῖ νὰ σκέφτεται σύμφωνα μὲ ὅσα μποροῦσε νὰ κρίνει καὶ νὰ ῥυθμίσει μὲ τὸ μυαλό του. Τὸν περίμενα λίγο, γιὰ νὰ διαχειριστεῖ τὴν ἀπογοήτευσή του.
«Τώρα οἰ ἐποχὲς ἄλλαξαν, Λάζαρε, κάνουμε ὅ,τι μᾶς βγεῖ! Κι ἐσὺ εἶπες ὅτι παλιότερα πείσμωσες, νὰ συμβαδίσεις μὲ τὴν σύγχρονη ἐποχή!», εἶπε καὶ κοκκίνισαν τὰ μάγουλά του. «Ἐγὼ συμφωνῶ μὲ αὐτὰ ποὺ βλέπω στὶς ταινίες· καὶ μὲ τοὺς “ὑπεράνθρωπους” συμφωνῶ, καὶ δὲν μὲ νοιάζει ἄν παίρνουν τὰ “ὑπερήφανα φάρμακα” ποὺ εἶπε ἡ κυρία Τσαμπίκα, στὴν τάξη. Μπορεῖ τοῦ Δονάτου νὰ μὴν τοῦ ἀρέσει ἡ αὐτοπεποίθηση καὶ ἡ αὐτοεκτίμηση, ἀλλὰ δὲν ἐπιτρεπόταν ποὺ εἶπε τότε μπροστὰ σὲ ὅλα τὰ παιδιά, ὅτι ἡ προσωπικὴ βελτίωση πολεμάει μὲ ἀναίδεια τὴν πίστη μας, συκοφαντώντας μὲ ὑπαινιγμοὺς τὴν ταπείνωση ὅτι εἶναι λίγη, καὶ ὅτι ἀφήνει τὴν καρδιά μας νὰ δυστυχεῖ!».
«Μὰ καὶ ἐγώ, μόλις κατέληξα σὲ αὐτὸ τὸ συμπέρασμα, ἔτρεξα ἀμέσως νὰ βρῶ τὸν π. Γερβάσιο! Πανοῦσο, ἡ “καλὴ σχέση μὲ τὸν ἑαυτό μας” ποὺ προσφέρει ἡ “αὐτοπεποίθηση”, εἶναι τὸ “ξέθαμμα τοῦ ΕΓΩ”, ἡ ἔγερση τοῦ “παλαιοῦ ἀνθρώπου” τῆς φθορᾶς! Ἡ “μαχητικότητα” ποὺ τίθεται ὡς προϋπόθεση γιὰ τὶς “καλὲς ἀποφάσεις”, εἶναι ἀπαραίτητη στὶς συγκρούσεις ποὺ εἶναι… ἡ προϋπόθεση γιὰ τὴν ἁμαρτία! “Βασιζόμαστε στὸν ἑαυτό μας”, ὅταν θέλουμε νὰ κρατήσουμε ἀποστάσεις ἀπὸ τοὺς ἄλλους, λέγοντας ὅτι ἔτσι ἔχουμε “ὑγιεῖς σχέσεις”, πιστεύουμε δηλαδὴ ὅτι δὲν μᾶς φτάνουν “οὔτε στὸ μικρό μας δαχτυλάκι”! Θέτουμε “ῥεαλιστικοὺς στόχους”, ἐννοεῖ ὅσους σχετίζονται ἀποκλειστικὰ μὲ τὸ “ὑλικὸ” συμφέρον μας! Τὸ διανοεῖσαι, πὼς ὅταν ἡ προσωπικὴ ἀνάπτυξη μιλάει ὑποτιμητικὰ γιὰ τὴν “ἔλλειψη αὐτοπεποίθησης”, στὴν οὐσία “φωτογραφίζει” τὴν κατάσταστη τῆς χριστιανικῆς ταπείνωσης; Δηλαδὴ ΤΟΝ ΘΗΣΑΥΡΟ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ ΜΑΣ! Ὁ ἀββὰς Ἰσαὰκ ὁ Σύρος εἶπε ὅτι Η ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ ΕΙΝΑΙ Η ΣΤΟΛΗ ΤΗΣ ΘΕΟΤΗΤΑΣ! Ὅμως τίποτα δὲν εἶναι τυχαῖο· ἦταν εὐστοχότατη ἡ παρατήρηση τοῦ Δονάτου, ὅταν μίλησε γιὰ τὴν αὐτο-εἰδωλοποίηση καὶ τὴν αὐτο-λαγνεία, τὶς ὁποῖες εἴχαμε θάψει μὲ τὴν ἐπίγνωση τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ ἡ προσωπικὴ βελτίωση θέλει νὰ τὶς… ἀναβιώσει στὴν ἐποχή μας!». Δύο πράγματα συνέβαιναν, ἤ ὁ Πανοῦσος δὲν “καταλάβαινε” τὴν ἀλήθεια, ἤ φοβόταν νὰ τὴν ἀντιμετωπίσει· ἔπρεπε ὅμως νὰ τὸν βοηθήσω νὰ διακρίνει τὸ προσωπεῖο τοῦ ψεύδους, ποὺ ὑπέθαλπε. «Νομίζω ὅτι κάνεις τὸ ἴδιο λάθος μὲ ἐμένα ποὺ δὲν ἤθελα νὰ σκέφτομαι, ἐπειδὴ ἤμουν ἀφελής, καὶ νόμιζα πὼς ὅλα ἦταν “τακτοποιημένα”… Ὅμως δὲν ἄργησα νὰ καταλάβω ὅτι ὁ φόβος ποὺ μὲ θέριζε, ἦταν ἡ καταπίεση ποὺ ἔνοιωθα ἀπὸ τὸν θρίαμβο τοῦ διαβόλου, ὅτι ἡ ψυχή μου δὲν ἦταν ἱκανὴ νὰ σεβαστεῖ τὴν ἀξία της! Ἡ καθηγήτριά σου ἦταν βέβαιη πῶς εἶσαι ἱκανὸτατος νὰ διακρίνεις τί ἔχει νόημα, καὶ τί ἔχεις χρέος νὰ ἀπορρίψεις. Τώρα μένει νὰ βεβαιωθεῖς κι ἐσύ!».
«Κοίτα, ἔχω καταλάβει ὅτι ὁ Θησέας ἤθελε κάποια παιδιὰ στὴν ὁμάδα του, γιὰ νὰ εἶναι ὁρατὸ ἀπὸ ὅλους ὅτι εἶναι “ἡγέτης”. Σταμάτησα νὰ πηγαίνω στὸ σπίτι του ἐπειδὴ οἱ γονεῖς του δὲν τὸν ἔβλεπαν ὅπως εἶναι, ἀλλὰ ὅπως ἤθελαν ἐκείνοι, καὶ ἐπειδὴ ὁ Θησέας σκέφτεται μόνο τὸν ἑαυτό του, καὶ δὲν τὸν ἔνοιαζε γιὰ ἐμᾶς! Δὲν ξέρω… Μπορεῖ καὶ οἱ δικές μου δυνάμεις νὰ ἔχουν παραλύσει, καὶ γι’ αὐτὸ δὲν μποροῦσα νὰ ἀντιδράσω ποὺ ἔβλεπα ὅτι ὁ Θησέας ἦταν ἀνέντιμος. Ὅ,τι ἤθελε νὰ πετύχει, σίγουρα δὲν συνδεόταν μὲ τὸ δικό μου γκρέμισμα ἀπὸ ψηλά, ἀλλὰ δὲν περίμενα ὅτι τὰ πράγματα θὰ περιπλέκονταν τόσο, ποὺ νὰ μὴν ἀντέχω ἄλλο! Ἴσως ἤμουν κι ἐγὼ ἀνέντιμος, ποὺ πῆρα τὸ ψέμα ὡς “ἀναγκαῖο κακό”, ἐπειδὴ ἦταν κάτι εὔκολο… Μᾶλλον εἶναι τὰ “λάθος φάρμακα” αὐτά, ποὺ σὲ περιπλέκουν περισσότερο… Λάζαρε, ὄντως νοιώθω στριμωγμένος σὲ κάποιο “ζοφῶδες σημεῖο”, ἀλλὰ δὲν θὲλω νὰ μὲ καταληστέψει κανένας, οὔτε νὰ μὲ ἀφήσει ἀπὸ ψηλά, γιὰ νὰ σκορπιστῶ! Γιατὶ ὁ κόσμος δὲν θέλει νὰ καταλαβαίνουμε τοὺς κανόνες του;».
«Ἐπειδὴ καταπατήθηκαν! Ἡ ἀποστολῆ τῶν ταινιῶν τοῦ δυτικοῦ “πολιτισμοῦ”, καὶ ἀργότερα καὶ ἀνάλογων δικῶν μας, εἶναι νὰ ἐξοικειώνουν μὲ ὑπουλία τὴν ζωὴ τῶν ἀνθρώπων μὲ τὶς τρεῖς κακίες, τὴν φιληδονία, τὴν φιλοδοξία και τὴν φιλαργυρία, ἀπὸ τὶς ὁποῖες γεννιοῦνται καὶ οἱ ὑπόλοιπες κακίες. Πανοῦσο, θέλουν νὰ ξεριζώνουν τὴν λαχτάρα τῆς ψυχῆς γιὰ τὴν ὑψηλότερη πνευματικὴ κατάσταση! Τὰ μηνύματα αὐτῶν τῶν ταινιῶν σχημάτισαν τὴν ἐκβαρβαρωμένη “κοινὴ γνώμη” ποὺ ΣΑΣΤΙΖΕΙ τὴν ψυχή, καὶ ΑΧΡΗΣΤΕΥΕΙ ΤΟΝ “ΣΥΝΑΓΕΡΜΟ” ΤΗΣ μπροστὰ στὸν ἠθικὸ ἐκπεσμὸ… Ἔχοντας παραπλανηθεῖ κάποιος, ὅτι ἡ παραβίαση τῶν πνευματικῶν Νόμων δὲν ἐπιφέρει συνέπειες, ἀρχίζει “νὰ βγάζει νερὸ στὸ μαγγανοπήγαδο τοῦ διαβόλου”! Μόλις ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ τὴν ἀλήθεια, αὐτομάτως ἀρχίζει νὰ τὴν πολεμάει! Ἡ ἀδιαφορία καὶ ἡ χλιαρότητα στὴν πίστη ἀνάγονται στὸ ψυχοκτόνο προτεσταντικὸ φρόνημα, ὅτι δῆθεν “ἀπὸ μόνη της ἡ πίστη σώζει”… Μέσα στὴν “ζούγκλα γιὰ ἀνθρώπους” ἡ βία ἀντιμετωπίζεται ὡς… ἀρετή, καὶ ὅσοι κυκλοφοροῦν… “ὁπλισμένοι”, θεωροῦνται “ἐνάρετοι”! Ἀπὸ παλιὰ οἱ Ἕλληνες δεχόμαστε σφοδρὴ ἐπίθεση ἀπὸ τὶς αἱρέσεις, κυρίως ἀπὸ τὸ προτεσταντικὸ “σκοτώνω καὶ δὲν πληρώνω”, καὶ τὸ παπικὸ “εἶμαι ἀλάνθαστος, δοξάστε με!”. Ἐνῶ στὴν ἀρχὴ τὰ κακόδοξα μηνύματα τῶν ταινιῶν κυκλοφοροῦσαν ἀνάμεσά μας ὅπως οἱ προβατόσχημοι λύκοι, σιγὰ σιγὰ ἄφηναν νὰ ἐννοηθεῖ πὼς κατὰ βάθος ὁ “λύκος” δὲν εἶναι τόσο κακὸς ὅσο στὰ παραμύθια, καὶ ἐξηγοῦσαν τοὺς “λόγους”, ποὺ αὐτὸς ὑποχρεωνόταν νὰ πάρει “μέτρα” μπροστὰ στὰ “κακὰ πρόβατα” —ποὺ δὲν κατηγοροῦσε κανείς ὥς τώρα… Ἡ τηλεκόλαση φρόντισε ὥστε ἡ “νοοτροπία τοῦ λύκου”, δηλαδὴ ἡ ἐγωιστικὴ ὑπερηφάνεια τῆς κακίας, ἀπὸ μειονέκτημα νὰ ἀντιστρέφεται σὲ “προτέρημα”, καἰ ἀργότερα καὶ σὲ “πλεονέκτημα” ἔναντι τῶν ἄλλων, ποὺ δὲν εἶχαν “ἐξελιχθεῖ” ἀπὸ τὸν “ΕΛΕΥΘΕΡΩΤΗ” ΤΥΡΑΝΝΟ ποὺ παράγει ὁ “πολιτισμός”, δηλαδὴ τὴν ἁμαρτία! Ἔτσι σταδιακὰ ὁ “λύκος” ἄρχιζε νὰ τραβάει τὴν προβιά γιὰ νὰ φαίνεται ὅτι εἶναι λύκος στὴν πραγματικότητα, καὶ συνεχίζοντας νὰ ἁλωνίζει ἀνενόχλητος, ἄρχισε νὰ ἐκθέτει συστηματικὰ στὰ λογικὰ πρόβατα τὴν… ἀνωτερότητα τοῦ οὐρλιαχτοῦ! Καὶ οἱ δύο εἴδαμε, πὼς τὰ ἄκακα ἀρνιὰ ὑφίστανται στυγνὸ καταναγκασμὸ νὰ “ἐξελιχθοῦν”, ὥστε φορώντας… τομάρι λύκου νὰ μάθουν νὰ γρυλίζουν, προσπαθώντας νὰ μποῦν στὴν “ψυχολογία τοῦ παλιοτόμαρου”, ὅπως λυσσάει νὰ τὰ δεῖ ἡ τηλεκόλαση! Κάτω ἀπὸ τὴν σκλαβιὰ τοῦ νοητοῦ λύκου, τὰ κυνικὰ “ἀλάνθαστα” τομάρια δαγκώνουν ὅποιον βλέπουν νὰ μὴν ἔχει μπεῖ στὸ “πετσὶ” τοῦ λύκου, ἤ τρώγονται μεταξύ τους μὲ ἀγριότητα, ΔΙΕΚΔΙΚΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΠΡΩΤΙΑ! Ἡ “νοοτροπία τοῦ λύκου” ἀπαιτεῖ νὰ πείσει τὰ ἀρνιὰ ὅτι εἶναι… βλακεία νὰ κυκλοφοροῦν “ἄοπλα”, δηλαδὴ νὰ εἶναι ὁ ἑαυτός τους, χωρὶς τὸ “τομάρι” πάνω τους, ἐπειδὴ ὅσο μένουν ταπεινὰ δὲν εἶναι ἀσφαλὴ… Ἡ ἀσεβὴς φιλελεύθερη κοινωνία φροντίζει μὲ τὴν διαβουκόληση νὰ φοβίζει τὰ παιδιά, ὅτι ἔτσι καὶ δὲν πηγαίνουν “μὲ τὰ νερά της” θὰ φαίνονται “ἄρρωστα”, δίπλα στὰ ἐξαγριωμένα “λυκόπουλα”! Τὰ φοβίζουν, ἤ τὰ κολακεύουν, ἀρκεῖ νὰ μὴν γνωρίζουν τὴν ἀξία τους, καὶ τότε νὰ μπαίνουν στὴν “ζούγκλα γιὰ ἀνθρώπους”! Το ψέμα προκαλεῖ φόβο, ὁ ὁποῖος ΑΚΥΡΩΝΕΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ! Ἀκόμα καὶ τὰ παιδιὰ τοῦ δημοτικοῦ συμμετέχουν στὴν βία(!) ὡς ὑποκατάστατο δύναμης, καὶ σίγουρα ὅχι ἐπειδὴ τὸ διάλεξαν ἀπὸ μόνα τους! Ὁ δυτικὸς “πολιτισμὸς” εἶναι ξεκάθαρος: τὰ παιδιὰ θὰ ἀπογυμνωθοῦν ἀπὸ τὰ ἰδιαίτερα πνευματικὰ καὶ ἠθικὰ χαρακτηριστικὰ ποὺ ἔχουν ὡς ἄνθρωποι, ΘΑ ΕΞΑΓΡΙΩΘΟΥΝ, καὶ μετὰ ΘΑ ΕΞΑΘΛΙΩΘΟΥΝ! Βλέπεις, ἀδερφέ, ἡ ἀπόδειξη ὅτι ἡ κοινωνία θέλει ὁπωσδήποτε τὰ παιδιὰ ΑΠΟΘΗΡΙΟΠΟΙΗΜΕΝΑ, εἶναι τὰ μέτρα κατὰ τοῦ σχολικοῦ ἐκφοβισμοῦ, ποὺ στὴν οὐσία βασίζονται στὸ πνεῦμα τῆς προσωπικῆς ἀνάπτυξης, καὶ ποτὲ στὸ “εἰρήνη ὑμῖν”, ποὺ θὰ ΚΑΘΑΡΙΣΕΙ ΤΟ ΚΑΚΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ῬΙΖΑ ΤΟΥ… Ὁ ἀπάνθρωπος δυτικὸς “πολιτισμὸς” ἀπαγορεύει στὰ παιδιὰ νὰ μάθουν γιὰ τὴν σωτηρία τῆς ψυχῆς τους, ἐπειδὴ τὰ ἔχει “ὑποσχεθεῖ” στὸν νοητὸ λύκο, καὶ γι’ αὐτὸ ἀσχολεῖται μὲ τὸν “δυόσμο καὶ τὸν ἄνηθο”, κρύβοντας πὼς γνωρίζει τί ἐξαχρειώνει τὸν πυρήνα τῆς παιδικῆς ψυχῆς! Μπροστὰ στὸ “σταύρωμα” τῶν παιδιῶν, ὅσοι διατηροῦν λυκοφιλίες παρακολουθοῦν σιωπηλὰ…».
«Χριστέ μου! Θέλουν νὰ ὑποβιβάσουν τὸν ἄνθρωπο στὸ ἐπίπεδο τοῦ ζώου, ποὺ ξέρει μόνο τὴν στασιμότητα! Ὁ πατέρας εἶχε πεῖ ὅτι ἡ ἁμαρτία ποὺ ἔχουμε μέσα μας θέλει νὰ μᾶς κρατάει δούλους της, καὶ πὼς τὸ νόημα τῆς ζωῆς εἶναι ὁ ἀγώνας νὰ ὑπερνικήσουμε τὴν κλίση μας στὸ κακό. Τὴν πρώτη φορὰ ποὺ μὲ εἰρωνεύτηκε ὁ Θησέας ἐπειδὴ ἤμουν ταπεινός, ἔπρεπε νὰ παραμείνω “ἄκακο ἀρνί”! Μόλις ἄρχισα νὰ γεμίζω τὸν ἑαυτό μου μὲ ἀπάτη, μὲ τὴν ψεύτικη καλοσύνη, καὶ νὰ πατάω στὰ σημεῖα ποὺ μοῦ ἔδειχνε ἡ ὑπερηφάνεια, ἄρχισε αὐτὸς ὁ πόνος στὴν ψυχή! Εἶχες πεῖ ὅτι μὲ τὴν ἀπελπισία ἀπὸ τὴν ἀληθοφοβία καὶ τὴν ἀπώθηση τῶν ἐνοχῶν, χάνουμε τὴν ἐπαφὴ μὲ τὸν ἑαυτό μας. Τώρα καταλαβαίνω ὅτι χάνουμε τὸν ἑαυτό μας καὶ ἀπὸ τὸν φόβο, ποὺ φορᾶμε τὸ “λυκοτόμαρο”! Λάζαρε, ὁ “ὑπεράνθρωπος” ἔχει γίνει βλάκας ἀπὸ τὴν ἁμαρτία! Ἔχει γίνει ὅπως τὸν θέλει ὁ “πολιτισμός”, ἀπογυμνωμένος πνευματικὰ καὶ ἠθικά, δηλαδὴ ὅπως ἄρχιζα νὰ “ἐξελίσσομαι” κι ἐγώ! Ὁ Θεὸς μὲ φύλαξε! Ὅμως γιατὶ γίνονται ὅλα αὐτά; Ἐσὺ βγάζεις ἄκρη, γιατὶ τὰ ἐπιτρέπουν οἱ ἄνθρωποι;».
«Ὁ π. Γερβάσιος μοῦ ἔχει μιλήσει γιὰ τὸν ὀρθολογισμὸ τῆς δύσης, ἤ ἀλλιῶς τὴν νοησιαρχία, ποὺ ἐπέβαλε στοὺς ἀνθρώπους νὰ πιστεύουν μόνο σὲ ὅ,τι μπορεῖ νὰ συλλάβει καὶ νὰ κατανοήσει ἡ σκέψη τους, δηλαδὴ ἀκριβῶς αὐτὸ ποὺ συμβαίνει στὰ… ζῶα! Πρῶτα, γιὰ νὰ μοῦ διδάξει τὸ ὀρθόδοξο φρόνημα, μοῦ περιέγραψε ἕνα σκηνικὸ μετὰ ἀπὸ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου. Τὴν πρώτη φορὰ ποὺ ἐμφανίστηκε στοὺς μαθητές Του, ὁ Θωμὰς ἔλειπε, καὶ ὅταν τοῦ εἶπαν οἱ ὑπόλοιποι πὼς εἶδαν τὸν Κύριο, εἶπε μὲ δυσπιστία: ἄν δὲν ἔβλεπε τὸ σημάδι ἀπὸ τὰ καρφιά, στὰ χέρια τοῦ Κυρίου, καὶ ἄν δὲν ἔβαζε τὸ δάχτυλό του στὸ σημάδι τῶν καρφιῶν, καὶ ἄν δὲν ἔβαζε τὸ χέρι του στὴν πλευρὰ τοῦ Κυρίου ποὺ ἦταν τρυπημένη ἀπὸ τὴν λόγχη, δὲν θὰ πίστευε! Στὴν δεύτερη ἐμφάνιση τοῦ Κυρίου, ποὺ ὁ Θωμὰς Τὸν εἶδε ἀναστημένο μπροστά του, ὁ Κύριος εἶπε στὸν Θωμὰ νὰ ψηλαφήσει μὲ τὸ χέρι του τὰ σημάδια τῶν καρφιῶν καὶ τῆς λόγχης, ὥστε νὰ μὴν γίνει ἄπιστος, ἀλλὰ πιστός. Τότε ὁ Θωμὰς ὁμολόγησε τὸν Κύριο, λέγοντας: “ πιστεύω Κύριε, ὅτι Ἐσὺ εἶσαι ὁ Κύριός μου καὶ ὁ Θεός μου”. Ὁ Κύριος τοῦ ἀπάντησε ὅτι Τὸν πίστεψε ἐπειδὴ Τὸν εἶδε. Μακάριοι θὰ εἶναι ὅσοι θὰ πιστεύουν σὲ Αὐτόν, παρόλο ποὺ δὲν θὰ Τὸν βλέπουν*. Ἡ θεωρία τῆς νοησιαρχίας εἶναι αἵρεση, ποὺ μετὰ τὴν Γαλλικὴ Ἐπανάσταση, θεοποίησε τὴν λογικὴ καὶ τὴν γνώση τοῦ ἀνθρώπου. Ἐπειδὴ ἡ πίστη μας, ποὺ ἀνήκει στὸ αἰώνιο, δὲν χωράει στὸ ἀνθρώπινο κρανίο, ἡ νοησιαρχία τὴν ἀπορρίπτει! Ἐπίσης ἀπορρίπτει καὶ τὶς ἠθικὲς δυνάμεις τοῦ ἀνθρώπου: τὴν ἐλευθερία μας, γιὰ νὰ βαδίσουμε στὴν ἁγιότητα, τὴν συνείδηση, ὡς θεϊκὴ φλόγα μέσα στὸν ἄνθρωπο, ἀλλὰ καὶ τὴν βούληση, δηλαδὴ τὴν θέλησή μας νὰ πλησιάσουμε τὸν Χριστό!».
«Τὰ λέει φανερὰ ὅλα αὐτά; Λέει ὅτι τὰ ἀπαγορεύει, καὶ δὲν καταλαβαίνουμε τίποτα;».
«Στὸ φιλελεύθερο κράτος ἡ “ἐλευθερία” πολιτικοποιήθηκε, δηλαδὴ ἀνέλαβε ὁ νόμος νὰ τὴν προστατεύει, ἀλλὰ μόνο τὴν ἐλευθερία τοῦ σώματος! Ἔτσι ὁ ἀσεβὴς νόμος ἐκδιώκει… “νόμιμα” τὴν ψυχὴ ποὺ θέλει νὰ ζήσει ἐλεύθερη! Τὴν συνείδηση ὡς θεία Πνοή, δὲν τὴν ἀναγνωρίζει ἡ νοησιαρχία, ὅμως τὰ γεγονότα τὴν διαψεύδουν. Ἄν κρατοῦσε ΙΣΕΣ ΑΠΟΣΤΑΣΕΙΣ ἀπὸ τὸ καλὸ καὶ τὸ κακό, ἴσως τὴν πιστεύαμε, ἀλλὰ περιέργως ἐνῶ ΠΡΟΣΒΑΛΛΕΙ καὶ ΠΟΔΟΠΑΤΑΕΙ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΕΝΤΟΛΕΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ, προωθεῖ ὁλοπρόθυμα τὶς ἐπιθυμίες τοῦ διαβόλου, ὁ ὁποῖος ὀρέγεται τὴν ἅλωση τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς! Μετὰ εἶναι καὶ οἱ… ΣΑΠΡΟΙ ΚΑΡΠΟΙ ἀπὸ τὸ σαπρὸ δέντρο. Ὁ ὀρθολογιστὴς εἶναι ἱκανὸς μόνο γιὰ νὰ καταστρέφει τὴν αἰώνια ἀξία τοῦ ἀνθρώπου, καὶ γιὰ τὴν καταστροφὴ γενικά, καὶ αὐτὸ εἶναι ὁρατὸ ἀπὸ ὅλους! Τέλος, ἡ νοησιαρχία κρατάει τὸ μεγάλο “μυστικό της” ἀπὸ τὴν βούληση τοῦ ἀνθρώπου, τὰ ἔνστικτα καὶ τὶς ὁρμές, δηλαδὴ τὰ μυστηριώδη “ἐλατήρια” ποὺ ἔκρυψε ὁ Ὕψιστος μέσα στὸ σῶμα γιὰ εἰδικοὺς σκοπούς, ὥστε ὁ ἄνθρωπος νὰ μάθει νὰ τὰ ἐλέγχει καὶ νὰ τὰ ἀναχαιτίζει, καὶ ἔτσι νὰ διαφυλάσσει τὴν ἐλευθερία τῆς ψυχῆς του. Ὁ ὀρθολογισμὸς θεωρεῖ “ὀρθὸ” νὰ ἔχουν ἄγνοια οἱ ἄνθρωποι πάνω στὸν ἔλεγχο τοῦ κατώτερου ἑαυτοῦ τους, ἀναλαμβάνοντας ὁ ἴδιος νὰ ἐλέγχει τοὺς ἀνθρώπους, “ΑΠΛΟΠΟΙΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΨΥΧΙΣΜΟ ΤΟΥΣ”, μὲ τρόπο ὥστε οἱ ἄνθρωποι νὰ… “χωρᾶνε” στὴν κατώτερη ζωή!».
«Στοὺς στραβούς, ὁ μονόφθαλμος εἶναι βασιλάς! Αὐτὸ ποὺ ἔγινε καὶ μὲ τοὺς δυό μας, Λάζαρε, ποὺ παρέλυσαν οἱ πνευματικὲς δυνάμεις μας μέσα στὸ κλειστὸ “σύστημα” τῶν κακῶν συναναστροφῶν, ἀπὸ τὸν ὕπνο τῆς ἁμαρτίας! Μέσα στὸν σκοτισμὸ τοῦ νοός, ἡ ἀνοησία τους μᾶς φαινόταν γιὰ ἐξυπνάδα! Τί νὰ σοῦ πῶ, ἄκουγα γιὰ ἐλευθερία σκέψης καὶ νευρίαζα, ἐπειδὴ ἔβλεπα ὅτι ἡ σκέψη ἦταν… πάνω ἀπὸ τὶς δυνάμεις μου! Γιὰ κάτσε! Ὅταν “παραμερίζεις” τὸν δικό σου τρόπο σκέψης, δὲν ἔχεις δική σου γνώμη, γιὰ ποιά ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΝΟΗΣΗΣ μιλᾶμε; Πλάκα μᾶς κάνουν;».
«Ὁ πνευματικός μου εἶπε ὅτι κάτω ἀπὸ τὸν ἀπατηλὸ μανδύα τῆς ἀξιοπρέπειάς του, ὁ φιλελευθερισμὸς εἶναι ἐχθρὸς μὲ τὴν ἐλευθερία, καὶ φίλος μὲ τὴν ἐλευθεριότητα, δηλαδὴ τὴν ἀσυδοσία. Τὸ μεγάλο κόλπο τοῦ δυτικοῦ “πολιτισμοῦ” ἦταν νὰ παραπλανήσει τοὺς Ἕλληνες, ὅτι οἱ πνευματικοὶ Νόμοι δὲν ἔχουν συνέπειες, ὥστε αὐτοὶ νὰ τὶς ὑφίστανται στὴν αἰωνιότητα! Τὸ πρῶτο βῆμα τῆς αἰρετικῆς εἰσβολῆς ἦταν νὰ “ἐμβολιάσουν” τὸν ἑλληνικὸ λαὸ μὲ τὸν ἠθικισμό, δηλαδὴ ὁ ἄνθρωπος νὰ κάνει τὸ καλὸ γιὰ ἐπίδειξη. Ὁ τύπος εἶναι βολικότερος ἀπὸ τὸ πνευματικὸ καὶ ἠθικὸ ἀνέβασμα τῆς ζωῆς, καὶ κυρίως, δὲν ἀπαιτεῖ σκέψη! Αὐτὸς ποὺ χάνεται μέσα στὴν τυπολατρεία δὲν μπορεῖ νὰ κατηγορήσει κανέναν ὅτι τὸν ἀδίκησε, ἐπειδὴ ἀδικεῖ μόνος του τὸν ἑαυτό του. Ὅταν θὰ γκρεμίζεται ἀπὸ ψηλά, δὲν θὰ φαίνεται κανένας ὅτι φταίει…».
«Οἱ γονεῖς μας λένε ὅτι οἱ Ὀρθόδοξοι ἔχουμε τὴν θέση μας στὸ Σχέδιο τοῦ Θεοῦ. Ὅμως αὐτοὶ ποὺ μένουν στοὺς τύπους, στὴν πίστη χωρὶς ἔργα, ποὺ ἔχουν τὴν θέση τους; Πουθενά;».
«Ὅποιος δὲν εἶναι μαζὶ μὲ τὸν Κύριο, Πανοῦσο, εἶναι ἐναντίον Του! Ἀκόμα κι ἄν δὲν τὸ συνειδητοποιεῖ! Ἡ ἁμαρτία φέρνει τὸν ἄνθρωπο στὴν ἀκαταστασία, ἡ ὁποῖα βεβαίως εἶναι ἀνεπίγνωστη κοινωνικὴ θεωρία! Οἱ θεωρίες εἶναι ἕτοιμα συστήματα γιὰ ἀνθρώπους ποὺ ἔχουν “παραιτηθεῖ” ἀπὸ τὴν προσωπικότητά τους, καὶ ψάχνουν ἕνα τέτοιο σύστημα γιὰ νὰ προσκολληθοῦν καὶ νὰ βολευτοῦν! Ἡ ἀκαταστασία δὲν εἶναι τὸ πιστεύω κάποιων περιθωριακῶν, ἀλλὰ ἀποτελεῖ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ, ἁπλῶς φοροῦσε προσωπεῖο, ἤ μᾶλλον… “προβιά”! Ὁ βλάκας χρειάζεται ἕνα ἕτοιμο σύστημα, δὲν μπορεῖ νὰ ζήσει ἀλλιῶς, ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ! Ἐκεῖνοι ποὺ “δίδαξαν” τὴν νοησιαρχία, εἶχαν ἤδη προετοιμάσει τὸ ΙΔΙΟΚΤΗΤΟ “ἕτοιμο σύστημά τους”, ΤΟΝ ΔΥΤΙΚΟ “ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ”, ποῦ “προσέφεραν” γιὰ τὴν… “ἐπανεκκίνηση” τοῦ κόσμου! Ἐκεῖ μέσα θὰ ἔκλειναν τοὺς ἀνθρώπους ποὺ θὰ “ἀπλοποιοῦσε” ὁ ὀρθολογισμός, μέχρι… τελικῆς πτώσης! Ὁ “πολιτισμὸς” θεμελιώνεται πάνω στὴν βία καὶ τὸν φόβο! Μάλιστα, ἐμπορεύεται καὶ τὰ πάσης φύσεως “καταπλάσματα” ποὺ μηχανεύτηκε, ὡς θεραπεία γιὰ τὸν φόβο ποὺ προκαλεῖ ὁ εὐρωπαϊκὸς ὀρθολογισμός, ὁ ὁποῖος εἶναι ἡ χειρότερη μορφὴ δουλείας! Ὅμως εἶναι θέμα χρόνου, ἡ “ἀπάτη τῶν αἰώνων” νὰ γίνει ὁρατὴ ἀπὸ ὅλους! Ἡ “ζούγκλα γιὰ ἀνθρώπους” ποὺ ἔστησε ὁ ὀρθολογισμός, ὁ ὑλιστικὸς ἐκβαρβαρισμός ἀπὸ τὴν δύση, μεταφέρει τὰ σκοτάδια του στὴν εὐλαβὴ πατρίδα μας· ἀλλὰ οἱ Ἕλληνες θὰ ἀγωνιζόμαστε γιὰ τὸν φωτισμὸ τοῦ Χριστοῦ μέσα στὴν καρδιά μας, Πανοῦσο, ὅπως γίνεται παραδοσιακά! Ξέρουμε ἀπὸ αἰῶνες ὅτι ὁ φόβος νικιέται ἀπὸ τὴν ταπείνωση, ἡ ὁποία ξέρει τί θέλει, ἐνῶ ὁ φόβος δὲν παραδέχεται αὐτὸ ποὺ θέλει!».
«Εἶχα ἀκούσει τὴν μαμὰ νὰ λέει, ὅτι ἡ Ἑλλάδα ἔχει πολλοὺς ἐχθρούς, ἀλλὰ ὁ Θεὸς τὴν σώζει, γιὰ τὴν εὐλάβεια τῶν ἀνθρώπων! Νομίζω ὅτι ἐδῶ ταιριάζει καὶ αὐτὸ ποὺ λέγατε πρὶν ἀπὸ ἡμέρες, γιὰ τὸν μισθωτὸ ποὺ ἄφησε τὰ πρόβατα ἐκτεθειμένα στὸν λύκο…».
«Πιὸ πολὺ λέγαμε γιὰ τοὺς Σταυροφόρους, ποὺ προκάλεσαν μεγάλο πλῆγμα στὴν Ῥωμανία, τόσο, ποὺ ἔκτοτε δὲν μπόρεσε νὰ ὀρθοποδήσει! Οἱ Σταυροφόροι τῆς δύσης ἔλεγαν ὅτι ἦταν… “ἐλευθερωτές”, ἀλλὰ ὅπου πατοῦσαν, σκορποῦσαν τὴν καταστροφὴ καὶ τὴν ἐρήμωση! Ἡ “νοοτροπία τοῦ λύκου”, δηλαδὴ ἡ ἐγωιστικὴ ὑπερηφάνεια τῆς κακίας, τὸ ψυχοκτόνο προτεσταντικὸ φρόνημα τῆς χλιαρῆς πίστης, ἡ παπικὴ αὐτο-εἰδωλοποίηση καὶ αὐτο-λαγνεία, εἶναι Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ “ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΩΝ”, γιὰ νὰ ἐκπορθήσουν τὴν ψυχὴ τοῦ Ῥωμιοῦ καὶ νὰ τὴν κάνουν… “λυκόμορφη”!Ὅπως σοῦ εἶπα πρίν, ὁ στόχος τους εἶναι ἡ ἀναβίωση τοῦ ἐγωισμοῦ ΩΣ ΕΙΔΩΛΟ, δηλαδὴ ἡ ἐπιστροφὴ στὴν πρώτη πλάνη, ποῦ ἀπέκοψε τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὴν πηγὴ τοῦ θείου φωτισμοῦ, καὶ τὸν ἔριξε στὴν φθορά! Ἐμεῖς ὅμως θὰ κρατήσουμε τὴν πίστη γιὰ νὰ φτάσουμε στὴν ἀγάπη, ἀπὸ τὴν ὁποία γεννιέται ὁ φωτισμὸς τῆς γνώσης. Τὴν ἀπόκτηση τῆς πίστης τὴν ἀκολουθοῦν ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ, ἡ ἐγκράτεια τῶν ἡδονῶν, ἡ ὑπομονὴ τῶν κόπων, ἡ ἐλπίδα στὸν Θεό, ἡ ἀπάθεια καὶ ἡ ἀγάπη. Ὁ νοῦς ποῦ κυριαρχεῖ στὰ πάθη, ἐνεργεῖ ὁπωσδήποτε ἀπὸ φόβο, ἐπειδὴ πιστεύει στὸν Θεὸ γιὰ ὅσα ἤλπισε καὶ γιὰ ὅσα ὑποσχέθηκε ὁ Θεός. Σὲ ὅποιον ἔδωσε ὁ Θεὸς πίστη, ἀπὸ αὐτὸν ζητάει ἐγκράτεια. Αὐτὴ ὅταν πολυκαιρίσει γεννάει τὴν ὑπομονή, ἡ ὁποία εἶναι ἕξις, ποὺ κατακτήθηκε μὲ πολύ κόπο».
ΚΑΘΕΝΑΣ ΠΟΥ ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ, ΔΕΝ ΘΑ ΝΤΡΟΠΙΑΣΤΕΙ!
*κατὰ Ἰωαννη 20,25
μὲ αὐτὸ τὸ χρῶμα εἶναι λόγια τοῦ Ὀσίου Θαλασσίου τοῦ Λιβύου
Τὸ ῥωμαίικο φιλότιμο εἶναι ἡ ἐπουράνια “ἀγαπητικὴ τιμὴ” ποὺ τρέφει
τὴν εὐλαβὴ ψυχή, καὶ ΦΩΤΙΖΕΙ ΤΗΝ ΘΕΛΗΣΗ ΤΗΣ!
Τὸ βιβλίο μου εἶναι ἕτοιμο νὰ φτάσει
στὴν ἠλεκτρονικὴ διεύθυνσή σου!
Διαβάζοντάς το, ξεκινᾶς ἕνα ταξίδι ἀπὸ δρόμο ποὺ εἶχε κλείσει ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια στὸν τόπο μας!
Θυμήσου τὰ λόγια μου…
