Βλέποντάς με νὰ κάνω τὸν σταυρό μου ὅταν περνούσαμε δίπλα ἀπὸ τὴν ἐκκλησία, ὁ Ἡρακλῆς ἀντέδρασε: «Παγκράτιε, βλέπεις ὅτι ὁ κόσμος εἶναι παράλογος! Τί ἄλλο χρειάζεται νὰ ποῦμε γιὰ νὰ πειστεῖς ὅτι δὲν ὑπάρχει Θεός;». Δὲν εἶχε ἀλλάξει τίποτα στὸ ὕφος του, ἐξακολουθοῦσε νὰ ἔχει τὴν ἴδια ἔπαρση καὶ τὴν ἴδια στάση προσποιητὴς σοβαρότητας. «Ὅπου γυρίσεις τὸ κεφάλι βρίσκεις ἀντιφάσεις! Μόνο ὅταν καταστραφεῖ τὸ κατεστημένο ποὺ μᾶς πιέζει, οἱ νέοι θὰ μπορέσουμε νὰ φτάσουμε στὴν “καινούργια ζωὴ” ποὺ μᾶς ἀξίζει! Γιὰ νὰ δείξουμε τὴν ἀξία μας, πρέπει νὰ ἀρνηθοῦμε ὅλες τὶς ἄλλες ἀξίες…». Γιὰ λίγο γύρισε τὸ κεφάλι πρὸς τὸ παράθυρο, παρακολουθώντας τὴν διαδρομὴ τοῦ ἀστικοῦ λεωφορείου ποὺ μᾶς πήγαινε στὰ σπίτια μας. Ξαναγυρίζοντας πρὸς ἐμένα, ἡ ματιά του “προειδοποιοῦσε” γιὰ ἀπαρέσκεια. «Εἶχε δίκιο ὁ Μάρξ ποὺ εἶπε ὅτι “ἡ θρησκεία εἶναι τὸ ὄπιο τοῦ λαοῦ!”· ὅπως φαίνεται καὶ ἐθιστικὴ εἶναι, καὶ ἀδράνεια φέρνει στὸ μυαλό. Ἔρευνες ποὺ ἔγιναν κάπου ἔξω, ἔδειξαν ὅτι οἱ θρησκευόμενοι ἔχουν χαμηλότερη νοημοσύνη ἀπὸ τοὺς ἄθεους! Ἤ ἀλλιῶς ὅσο πιὸ ἔξυπνο εἶναι ἕνα παιδί, τόσο πιθανότερο εἶναι νὰ ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ τὴν θρησκεία, καὶ ὅσο πιὸ ἔξυπνος εἶναι ἕνας ἡλικιωμένος, τόσο πιθανὸτερο εἶναι νὰ μὴν πιστεύει στὸν Θεό! Οἱ ἐρευνητὲς ὅρισαν τὴν νοημοσύνη ὡς τὴν ἱκανότητα σχεδιασμοῦ καὶ ἐπίλυσης προβλημάτων, λογικῶν συλλογισμῶν, κατανόησης πολύπλοκων ἰδεῶν, καὶ ταχείας ἐκμάθησης ἀπὸ τὶς ἐμπειρίες… Ἡ πίστη φαίνεται ἀντιεπιστημονική, δηλαδὴ παράλογη!».
Μὲ τὸν Ἡρακλῆ δὲν εἶχα ποτὲ φιλίες μέσα στὴν τάξη, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ ἄρχισε τὴν προώθηση τοῦ ἀνήθικου τραγουδιοῦ ποὺ ἔφτιαξαν δύο ἀπὸ ἄλλο γυμνάσιο, κράτησα ἀπόσταση. Οἱ στίχοι εἰρωνεύονται ὅσους δὲν ἔχουν “ἀνοιχτὸ” μυαλό, καὶ μὲ τὰ πολλὰ “κοινωνικὰ φύλα” παθαίνουν “ὁμοφοβικὸ πανικό”, καὶ βεβαιώνουν —οἱ στίχοι— πὼς τὴν “πρόοδο” τῆς ἐπιστήμης, ποὺ στηρίζει τὴν φιληδονία, δὲν μπορεῖ νὰ τὴν σταματήσει κανεὶς… Ὅμως μὲ μεγάλη μου ἔκπληξη χθές, πρὸς στιγμὴν διέκρινα στὸ βλέμμα του ἕναν χρωματισμὸ ΝΤΡΟΠΗΣ, ἀρκετὸ γιὰ νὰ ἀντιληφθῶ ὅτι ἡ ἔπαρση ποὺ φοροῦσε σὰν προσωπίδα, ἔκρυβε τὴν δυσκολία του νὰ ἀνταπεξέλθει στὶς καταστάσεις ποὺ τὸν τραβολογοῦσαν. Αὐτὸ ἀνέτρεψε τὴν γνώμη μου καὶ ἀποφάσισα ὅτι μὲ τὴν πρώτη εὐκαιρία θὰ τοῦ μιλοῦσα. Ὅποιος ἔχει καλὴ προαίρεση, καὶ καταφέρει νὰ ΚΡΑΤΗΘΕΙ στὸν ἀνοικτίρμονα πόλεμο ποὺ τοῦ κάνει ὁ κόσμος γιὰ νὰ τοῦ σπείρει τὴν σύγχυση, ἔρχεται ὥρα ποὺ ὁ Κύριος τὸν βοηθάει νὰ στερεωεθεῖ στὴν πίστη. Ἵσως ὁ Ἡρακλῆς νὰ μετάνιωσε γιὰ τὴν ἀνάμειξη στὴν ἱστορία μὲ τὸν θεῖο του τὸν ψυχίατρο, ὁ ὁποῖος μόλις διαφήμισε τὸ ἰατρεῖο του ἔγινε εὐρύτατα γνωστός. Οἱ δύο ἀπὸ τὸ ἄλλο γυμνάσιο θέλησαν νὰ ἐκμεταλλευτοῦν τὴν συγγένειά του μὲ τὸν Ἡρακλῆ. Ἡ συγκεκριμένη διαφήμηση ἦταν πανάθλια· ὁ ψυχίατρος ὑποστήριζε πὼς ὁ ἄνθρωπος ἔχει ἠθικὴ ἀδυναμία στὸ νὰ ἀντισταθεῖ σὲ κάθε ψυχικὸ πάθος(!) καὶ κάθε φυσικὴ ὁρμή*. Τόση ἦταν ἡ ἀδιαντροπιά του, ποὺ ἐπέμενε πὼς ὅσους ἐγκλημάτησαν ἤ διέπραξαν κακουργήματα, ὀφείλουμε νὰ τοὺς θεωροῦμε ΑΝΕΥΘΥΝΟΥΣ· ὅτι δηλαδὴ ἐνήργησαν παρὰ τὴν θέλησή τους, σὰν νὰ ὑπάκουαν σὲ μία ἀνώτερη δύναμη ποὺ τοὺς κινοῦσε πρὸς τὸ ἔγκλημα… Οἱ δύο ἀνήλικοι ποὺ ἐξόκειλαν ἔπεισαν τὸν Ἡρακλῆ, νὰ οἰκειοποιηθεῖ τὴν αἴγλη τῆς ἐπιστημονικῆς σταδιοδρομίας τοῦ θείου του, γιὰ νὰ προωθήσει στὰ μέσα κοινωνικῆς δικτύωσης τὸ τραγούδι τους, διαλαλώντας κι αὐτὸς μαζί τους πὼς γιὰ ὅσους παραδίνονται στὴν ἐξουσία τῶν παθῶν τους, “δὲν ὑπάρχει τιμωρία”… Σὲ αὐτὴ τὴν φευγαλέα στιγμὴ τοῦ φιλότιμού του χθές, τὸν ἄκουγα ἀπὸ μακριὰ νὰ λέει ὅτι θὰ γινόταν ψυχολόγος, μήπως ἔβγαζε ἄκρη στὸ μπερδεμένο κουβάρι ποὺ λέγεται ζωή. «Ἡρακλῆ, οἱ ἄνθρωποι δὲν εἶναι ἰσορροπημένοι ἐπειδὴ τοὺς λείπει τὸ φρένο, καὶ ζοῦν σὰν νὰ εἶναι διαλυμένοι. Γι’ αὐτὸ τοὺς λείπει καὶ ὁ ἐσωτερικὸς εἰρμός, καὶ δὲν ἔχουν ΣΥΝΕΠΕΙΑ καὶ ΣΥΝΟΧΗ στὴν ζωή τους. Ὅταν μία στρουθοκάμηλος κουράζεται ἀπὸ τὸ τρέξιμο καὶ δὲν ἀντέχει ἄλλο, γιὰ νὰ μὴν βλέπει τὸν ἐχθρὸ ποὺ ἔρχεται κατὰ πάνω της κρύβει τὸ κεφάλι μέσα στὴν ἄμμο, μὲ τὴν ΑΥΤΑΠΑΤΗ ὅτι… ξέφυγε ἀπὸ τὸν κίνδυνο. Γιὰ τὴν ἀκρίβεια, τὸ συγκεκριμένο πτηνὸ ΑΠΟΦΕΥΓΕΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ. Ὅταν ὅμως ἕνας ἄνθρωπος αὐταπατᾶται, καὶ νομίζει ὅτι σφαλίζοντας ὁ ἴδιος τὰ μάτια μπροστὰ στὴν ἀλήθεια, σταματᾶνε καὶ οἱ ἄλλοι νὰ τὴν ἀντικρίζουν, δὲν συμφωνεῖς ποὺ τὸν λέμε ἄφρονα;». Δὲν περίμενα κάτι περισσότερο ἀπὸ τὴν περιφρονητικὴ ματιὰ ποὺ μοῦ ἔριξε. «Καὶ αὐτὸ ποὺ εἶπες πρὶν λίγο ἦταν ἀντίφαση, πὼς μὲ τὴν ἄρνηση τῶν ἀξιῶν θὰ ἔχουμε μία “καινούργια ζωή”. Οἱ ἀξίες ἔχουν νὰ κάνουν μὲ τὸν ἔσω ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος φυσικὰ εἶναι ἀνεξάρτητος ἀπὸ τὶς ἐξωτερικὲς συνθῆκες, ἀφοῦ ὡς “ἔσω” δὲν ἀνήκει στὶς ἐποχές. Ὁ ψυχικὸς κόσμος εἶναι τὸ ἴδιο ἀναλλοίωτο συστατικὸ ποὺ εἶχε ἀνέκαθεν ὁ ἄνθρωπος, δὲν “ἀπαρχαιώνεται”· ἡ ἐσωτερικὴ ἐλευθερία τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης βρίσκεται πάνω ἀπὸ τόπο καὶ χρόνο, καὶ πάνω ἀπὸ τὴν ἐξωτερικὴ ἀκμὴ ἤ παρακμὴ τῆς κοινωνίας. Χωρὶς ἀξίες ὁ ἔσω ἄνθρωπος χάνει τὴν ἐλευθερία του, καὶ ὄχι μόνο “καινούργια ζωὴ” δὲν θὰ ἔχει ἐξωτερικά, ἀλλὰ ΟΥΤΕ ΚΑΝ “ΖΩΗ”! Ἅμα μπερδεύουμε πράγματα ποὺ ἀπὸ τὴν φύση τους εἶναι ξεχωρισμένα, καὶ ταυτίζουμε καὶ ἐξαρτοῦμε τὸν πνευματικὸ κόσμο μὲ τὸν ὑλικό, δὲν συμφωνεῖς ὅτι βρισκόμαστε σὲ σύγχυση;». Μὲ τὴν ἄκρη τοῦ ματιοῦ τὸν εἶδα νὰ ἀπορεῖ. «Οἱ ἐξωτερικὲς κατακτήσεις τοῦ ἀνθρώπου δὲν ἔχουν καμία σχέση μὲ τὴν ἐσωτερικὴ ὑπόστασή του, Ἡρακλῆ. Κάτι ποὺ εἶναι ὑλικό, ἀπὸ μόνο του δὲν εἶναι ἱκανὸ νὰ ἐπιδράσει στὸν ἐλεύθερο ἔσω ἄνθρωπο! Κάποιοι ὅμως ποὺ τυφλώνονται ἀπὸ τὰ φῶτα τῆς “προόδου” τοῦ κόσμου, βρίσκονται σὲ τέτοια ἐκτεταμένη τύφλωση καὶ σύγχυση, ποὺ μαζὶ μὲ τὰ παρωχημένα ὑλικὰ μέσα ποὺ χρησιμοποιοῦνταν στὸ παρελθόν, συγκαταλέγουν καὶ τὰ ἄυλα στοιχεῖα τοῦ ἔσω ἀνθρώπου, ποὺ εἴπαμε ὅτι εἶναι πάνω ἀπὸ τόπο καὶ χρόνο! Καὶ νὰ σοῦ πῶ καὶ τὸ ἄλλο; Τέτοιους ἀνθρώπους ποὺ περιφρονοῦν τὰ πνευματικὰ ὡς ἀπαρχαιωμένα, ὁ κόσμος τοὺς θεωρεῖ ἔξυπνους καὶ καλλιεργημένους· παραθεωρεῖ ὅμως πῶς στὴν πραγματικότητα μποροῦν νὰ δοῦν μονάχα ὅ,τι μποροῦν… νὰ δοῦν καὶ τὰ ζῶα!».
«Μᾶλλον ἐννοεῖς πὼς ὅ,τι ἦταν ἠθικὸ παλιότερα, εἶναι καὶ τώρα, ἀλλὰ θὰ σὲ ἀπογοητεύσω. Ὁ κύκλος τῶν ἐγκαταλελειμμένων ἀξιῶν γίνεται ὅλο καὶ εὐρύτερος! Παγκράτιε, ἡ ἐπιστήμη ἄνοιξε τὸν παντοδύναμο χῶρο τῆς τεχνικῆς γιὰ νὰ ἀνακαλύψει ὁ ἄνθρωπος τὴν οὐσία του, καὶ μέσα ἐκεῖ ἡ ἠθικὴ καὶ ἡ ἀρετὴ δὲν ἔχουν καμία δυνατότητα! Στὴν ἐποχή μας ἡ τεχνικὴ ἔγινε ἡ μορφὴ τοῦ κόσμου, ὁ ἔσχατος ὁρίζοντας πέρα ἀπὸ ὅλους τοὺς ὁρίζοντες! Ἡ τεχνικὴ οὔτε “λυτρώνει”, οὔτε ἀσχολεῖται μὲ τὴν ἀλήθεια, οὔτε τείνει σὲ κάποιον σκοπό. Ὄχι ἐπειδὴ δὲν ἔχει τελειοποιηθεῖ ὅσο χρειάζεται, ἀλλὰ ἐπειδὴ οἱ ἀπαντήσεις σἐ αὐτὰ τὰ ἐρωτήματα δὲν εἶναι δικές της ἁρμοδιότητες. Ἡ τελειοποιημένη λογικὴ ἐπικεντρώνεται στὸν τεχνικοεπιστημονικὸ ὀρθολογισμό, ποὺ δὲν προωθεῖ κάποιο νόημα ἀλλὰ λειτουργεῖ —χωρὶς σαφὴ σκοπὸ— γιὰ τὴν δική του ἐνδυνάμωση! Ἔτσι ὅλα καταλήγουν στὸ συμπέρασμα ὅτι οἱ κανόνες τῆς “ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗΣ ΗΘΙΚΗΣ”, ἡμέρα μὲ τὴν ἡμέρα ἀντικαθιστοῦν τὴν χριστιανικὴ ἠθικὴ καὶ τὴν ἐμμονὴ στὰ δύο φύλα μόνο! Σοῦ τὸ λέω ξεκάθαρα, ἡ πίστη δὲν μπορεῖ νὰ σταθεῖ μπροστὰ στὴν ὀρθὴ λογική!».
«Ἡ πίστη καὶ ἡ λογικὴ λειτουργοῦν σὲ διαφορετικὸ χῶρο ὁπότε οὔτε συγκρίνονται, οὔτε συγκρούονται. Γιὰ κάτι ποὺ τὸ ξέρουμε μὲ βεβαιότητα, μποροῦμε νὰ δώσουμε καὶ ἀποδείξεις. Φυσικά, οἱ νοητικὲς δυνατότητές μας κάπου σταματᾶνε, καὶ γιὰ ὅ,τι τὶς ξεπερνάει ἔχουμε ἐπιφυλάξεις καὶ ὁμολογοῦμε τὴν ἄγνοιά μας. Ὅμως μὲ τὸν περιορισμένο νοῦ του ὁ ἄνθρωπος δὲν ἀγνοεῖ μόνο τὰ ὑπερφυσικά, ἀλλὰ ἀκόμα καὶ τὰ φυσικά! Κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ φαντάζεται ὅτι εἶναι σοφός, ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ ἀγνοεῖ τί θὰ τοῦ συμβεῖ στὸ ἑπόμενο πεντάλεπτο. Αὐτὰ ποὺ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ, εἶναι κατὰ πολὺ περισσότερα ἀπὸ αὐτὰ ποὺ γνωρίζουμε! Ἄν σκεφτοῦμε ὅτι στὸ σύμπαν τὸ φῶς ταξιδεύει ἑκατομμύρια χρόνια γιὰ νὰ φτάσει σὲ ἐμᾶς, φαντάσου Ἡρακλῆ τὴν ἀπειροελάχιστη θέση ποὺ κατέχει ὁ ἄνθρωπος μέσα στὴν Δημιουργία τοῦ Θεοῦ! Συμφωνεῖς πὼς ὅποιος δὲν ἀντιλαμβάνεται τὶς πραγματικὲς δυνατότητές του, εἶναι ἀπερίσκεπτος καὶ ἐπιπόλαιος; Δηλαδὴ εἶναι ἄφρονας, ποὺ ἐναντιώνεται στὸ φρένο καὶ τὸν εἰρμό· αὐταπατᾶται ὅτι γνωρίζει τὰ πάντα, καὶ δὲν διστάζει νὰ “ἀποφασίζει” γιὰ ὅσα ὑπερβαίνουν τὴν νόηση καὶ τὶς δυνάμεις του. Ἀπὸ κάποιον ποὺ “κρύβεται” ἀπὸ τὴν πνευματικὴ πλευρά του, ποὺ εἶναι ὁ ἔσω ἄνθρωπος, ἀπουσιάζει ἡ γνώση τῆς ἐσωτερικῆς πραγματικότητας, δηλαδὴ Η ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ, ἡ ὁποία ὅμως ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ ἀπὸ τὴν ΣΥΝΕΣΗ καὶ τὴν ΛΟΓΙΚΗ!».
«Θὰ σὲ ἀπογοητεύσω καὶ πάλι, ἀλλὰ βάζω τὸν ἑαυτό μου ὑψηλότερα ἀπὸ ὅσο νομίζεις! Βλέπω τὰ πάντα μὲ τὸ μυαλό, ὁπότε τὸ νὰ πιστέψω σὲ πράγματα ποὺ δὲν βλέπω καὶ δὲν μπορῶ νὰ ψηλαφίσω, τὸ θεωρῶ ἔλλειψη ἐξυπνάδας. Τώρα ποὺ γνωρίζουμε πολλά, ὁ προσανατολισμὸς μεταξὺ ἀληθινοῦ καὶ ψεύτικου, ἤ δίκαιου καὶ ἄδικου κλονίστηκε, ἔπαψε νὰ μᾶς ἀπασχολεῖ, ἐπειδὴ ξεπεράσαμε τὶς ὑποσχέσεις τοῦ οὐρανοῦ! Ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος ἀντιλαμβάνεται τὴν ἐποχή του ὡς τὸ τέλος τῆς ἠθικῆς καὶ πνευματικῆς κίνησης δύο χιλιάδων ἐτῶν! Μὴν παρεξηγηθεῖς μὲ τὴν γνώμη μου, ἀλλὰ μπροστὰ στὶς ἐπιστημονικὲς γνώσεις ποὺ ἔχουμε, ὅσοι πιστεύουν στὸν Θεὸ φαίνονται ἀφελεῖς!».
«Μὰ ὁ ἄνθρωπος εἶναι πλασμένος νὰ πιστεύει σὲ πράγματα ποὺ δὲν εἶδε μὲ τὰ μάτια του καὶ δὲν ἄκουσε μὲ τὰ αὐτιά του! Θέλεις δηλαδὴ νὰ μοῦ πεῖς ὅτι ὅσα διαβάζουμε στὴν Ἱστορία, τὰ πιστεύεις ἐπειδὴ τὰ εἶδες μὲ τὰ μάτια σου; Ποτὲ δὲν σὲ ἄκουσα νὰ διαμαρτύρεσαι ποὺ ἡ διασταύρωση ἀπὸ τοὺς “αὐτόπτες μάρτυρες” τῶν μαθημάτων μας, εἶναι πάνω ἀπὸ τὶς δυνατότητές σου… Ἡρακλῆ, τὰ περισσότερα πράγματα ποὺ διδασκόμαστε, τὰ δεχόμαστε μὲ πίστη! Αὐτὰ ποὺ μποροῦμε νὰ ΨΗΛΑΦΙΣΟΥΜΕ ἤ νὰ ΕΛΕΓΞΟΥΜΕ εἶναι ΕΛΑΧΙΣΤΑ! Οἱ ἐπιστήμονες πῆραν πτυχίο ἐπειδὴ πίστευαν τοὺς καθηγητές τους! Ἡ κοσμικὴ γνώση στηρίζεται στὴν πίστη, ὅπως καὶ ὅλη ἡ ζωή μας, καὶ μάλιστα ἀπὸ ὅταν γεννηθήκαμε! Ἄν δὲν πιστεύαμε ὅσα μᾶς ἔλεγε ἡ μάνα μας ἀπὸ ὅταν ἤμασταν νήπια, θὰ σήμαινε ὅτι δὲν ἤμασταν φυσιολογικοί! Τίποτα ἀπὸ αὐτὰ ποὺ μᾶς μάθαινε ἡ οἰκογένειά μας γιὰ τὸν ἔξω κόσμο, δὲν μπορούσαμε νὰ τὰ ἐξακριβώσουμε, ὅλα τὰ δεχόμασταν μὲ ἀκλόνητη πίστη! Μόνο ἀπὸ τὴν πίστη σὲ πράγματα ποὺ δὲν μπορούσαμε νὰ ἐλέγξουμε πλούτιζαν οἱ γνώσεις μας, ἀπὸ τὶς ὁποῖες ΑΝΑΠΤΥΣΣΟΤΑΝ καὶ ἡ ΝΟΗΣΗ ΜΑΣ, καὶ αὐτὸ συνεχίζεται σὲ ὅλες τὶς ἡλικίες. Μὲ τὴν πίστη στὸν Χριστὸ ξεφεύγουμε ἀπὸ τὴν ἄγνοια καὶ τὴν βλακεία, ἐπειδὴ ἡ ζωὴ τοῦ φυσιολογικοῦ ἀνθρώπου εἶναι ΣΥΝΥΦΑΣΜΕΝΗ ΜΕ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ! Δηλαδὴ ἡ πίστη ὄχι μόνο εἶναι τὸ φυσιολογικότερο πράγμα γιὰ τὸν ἄνθρωπο, ἀλλὰ εἶναι καὶ ΤΑΥΤΟΣΗΜΗ με την ΛΟΓΙΚΗ! Ὁπότε δὲν ἰσχύει αὐτὸ ποὺ εἶπες, ὅτι ἡ πίστη δὲν μπορεῖ νὰ σταθεῖ μπροστὰ στὴν ὀρθὴ λογική. Ἡ πίστη εἶναι ἀνώτερο προνόμιο τοῦ ἀνθρώπου, ποὺ μαζὶ μὲ τὴν λογική, τὸν ξεχωρίζουν ἀπὸ τὸ ζῶο!».
«Αὐτὰ τὰ λένε ὅσοι ἔχουν χαμηλὴ αὐτοεκτίμηση καὶ ἔμαθαν νὰ φοβοῦνται καὶ τὸν ἴσκιο τους! Ἡ ζωὴ εἶναι σύντομη καὶ πρέπει νὰ βιώνεται σὲ ὅλη τὴν “ἀφθονία της”! Ὅποιος πιστεύει στὸν ἑαυτό του κάνει βουτιὰ μέσα στὴν ζωή! Παγκράτιε, ἡ ἐξέλιξη τῆς κοινωνίας ἐξόρισε τὴν κυριαρχία τοῦ ἤθους ἀπὸ πάνω μας! Ἴσως ἔχεις ἀκούσει τὸ τραγούδι ποὺ προωθῶ, ποὺ λέει ὅτι “θὰ ζήσουμε στὸ δικό μας βασίλειο”! Νὰ εἶσαι βέβαιος ὅτι ἐκεῖ, θὰ γίνεται ὅ,τι θέλουμε ἐμεῖς! Δὲν ἔχουμε τὴν ἀνάγκη τοῦ Θεοῦ, εἴμαστε ἀπὸ μόνοι μας “παντοδύναμοι”! Μὴν εἶσαι κορόιδο καὶ ἀκοῦς αὐτοὺς ποὺ μιλᾶνε γιὰ πειθαρχία στὴν ἀλήθεια, ὅλα αὐτὰ εἶναι ξεπερασμένα! Κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ βάλει “φραγμοὺς” στὴν ἐλευθερία ποὺ θὰ φέρει τὸ αὔριο!».
Δὲν τὸν ἔβλεπα νὰ εἶναι καλά, καὶ καθυστέρησα νὰ ἀπαντήσω. Ἴσως νὰ ἀνέβασε πυρετό, ποὺ τὰ μάτια του φαίνονταν νὰ φλέγονται μέσα σὲ αἰνιγματικὴ ὑπερφόρτιση. Γενικὰ τὸν παρατηροῦσα ἀπὸ ὥρα, ποὺ δὲν εἶχε καλὴ γενικὴ εἰκόνα. «Ἡρακλῆ, οἱ Πρωτόπλαστοι ἔπρεπε νὰ ἐξασκηθοῦν στὴν καλὴ χρήση τῆς ἐλευθερίας ποὺ τοὺς ἔδωσε ὁ Χριστός, πειθαρχώντας στὴν μοναδικὴ καὶ εὔκολη ἐντολή Του. Τελικὰ τοὺς νίκησε ἡ κακία, καὶ ἐξ αἰτίας τῆς ὑπερηφάνειάς τους ἀρνήθηκαν τὸν Κύριο ὡς τὸν Νομοθέτης τους. Τὸ πνεῦμα ἀνεξαρτησίας καὶ ἀσυδοσίας ποὺ ἀποστρέφεται τοὺς ἠθικοὺς φραγμούς, ποὺ ἐπιβάλει τὸ μέτρο στὸ καθετί, τοὺς παρακίνησε σὲ ἐξέγερση, πείθοντάς τους πὼς ἄν ἀντιστέκονταν στὴν θεία ἐντολή, ΑΥΤΗ Η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΘΑ ΤΟΥΣ ΕΚΑΝΕ ΙΣΟΥΣ ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ! Ἀπὸ τότε ὁ ἄνθρωπος κάνει ΑΝΙΣΟ ΑΓΩΝΑ ἐναντίον τοῦ Χριστοῦ, ἀρνούμενος νὰ γίνει ὑποτακτικός Του. Ὀ πρῶτος λόγος τῆς ἀθεΐας ἦταν ἡ ὑπερηφάνεια, τῆς ὁποίας συνέπεια ἦταν ὁ δεύτερος λόγος, ἡ φιληδονία. Ἡ περιφρόνηση τῶν ἠθικῶν ὁρίων καὶ ἡ ἀσύστολη ἱκανοποίηση τῆς ἐπιθυμίας τῆς σάρκας, καὶ κάθε κατώτερης ὁρμῆς καὶ ἀνωμαλίας, εἶναι ἡ κατάσταση ὅπου ὁ ἄνθρωπος ζεῖ ἐξωπραγματικά, ἀλλοπρόσαλλα! Ὅσο ὀ ἄπιστος δὲν μπορεῖ νὰ ἀπαλλαγεῖ ἀπὸ τὸν ἰσχυρότατο ποὺ τὸν καταδιώκει καὶ τὸν φοβίζει, τόσο βαθύτερα βάζει τὸ κεφάλι του μέσα στὴν ἀπιστία, αὐταπατόμενος ὅτι δὲν φαίνεται σὲ αὐτὸν ποὺ ἔρχεται κατὰ πάνω του. Σφαλίζοντας τὰ μάτια μπροστὰ στὴν ἀλήθεια ὁ ἄφρονας, νομίζει ὅτι θὰ ξεφύγει ἀπὸ τὸν ΗΘΙΚΟ ΝΟΜΟ ποὺ παραβιάζει ἀσύστολα, καὶ ἐπειδὴ ἀδιαφορεῖ γιὰ τὸ ΠΟΥ ΘΑ ΚΑΤΑΛΗΞΕΙ, ἀντὶ νὰ γίνει ἴσος μὲ τὸν Θεὸ ποὺ προσπαθοῦσε νὰ “νίκήσει”, γίνεται… “ἴσος” μὲ τὸν διάβολο, ἀπὸ τὸν ὁποῖο νικήθηκε!». Μοῦ φάνηκε ὅτι τὰ χαρακτηριστικὰ στὸ πρόσωπο τοῦ Ἡρακλῆ ἀλλοιώθηκαν, καὶ ὅπως σηκώθηκε γιὰ νὰ κατέβει στὴν στάση, ὑποψιάστηκα ὅτι τὰ πόδια του δὲν τὸν κρατοῦσαν. Κανονικὰ θὰ κατέβαινα δύο στάσεις μετά, ἀλλὰ ἐπειδὴ μὲ κοίταξε κάπως σὰν ἦταν χαμένος, τὸν ἀκολούθησα. Πατώντας στὸ πεζοδρόμιο, ἔδειχνε ἐλαφρῶς ἀποπροσανατολισμένος, καὶ τὸν ἔβαλα νὰ κάτσει στὸ πρῶτο παγκάκι ποὺ ἐντόπισα κάπου παράμερα. Ἐνῶ ἀνέπνεε κανονικά, δυσκολευόταν σὰν νὰ εἶχε δύσπνοια, καὶ δὲν ἤξερα τί νὰ κάνω. Μόλις εἶδε ὅτι ἔβγαλα τὸ κινητὸ γιὰ νὰ καλέσω βοήθεια, μὲ σταμάτησε:
«Μὴ φωνάξεις κανέναν, σὲ παρακαλῶ!». Ἡ σκληρότητα ποὺ συνήθιζε νὰ ζωγραφίζεται στὸ πρόσωπό του, εἶχε δώσει τὴν θέση της στὴν ἔνταση ποὺ προκαλοῦσε κάποιος βαθὺς πόνος, ποὺ ὅπως διαπίστωνα εἶχε ξεπροβάλλει ἀπὸ τὴν ψυχή του.
«Συνέρχεσαι;», τὸν ῥώτησα μὲ συμπάθεια γιὰ τὴν δυστυχία ποὺ ἀποκάλυψε μπροστὰ στὰ μάτια μου, καὶ ἀποφάσισα νὰ τὸν περιμένω ὅσο ὑπομονετικὰ χρειάζεται, μέχρι νὰ βρεῖ τὸ θάρρος γιὰ νὰ μοῦ μιλήσει. Ἤμουν βέβαιος τώρα, ὅτι ὁ πόνος του λεγόταν ΝΤΡΟΠΗ.
«Τὸ διαδίκτυο ἔχει γεμίσει μὲ σελίδες ποὺ λένε ἀκριβῶς τὸ ἴδιο κείμενο», ἄρχισε νὰ λέει μὲ δισταγμό, «ὅτι οἱ θρησκευόμενοι ἔχουν χαμηλότερη νοημοσύνη ἀπὸ τοὺς ἄθεους, καὶ τὰ ὑπόλοιπα ποὺ σοῦ εἶπα. Καμία βρισιὰ δὲν φαίνεται τόσο προσβλητική, ὅσο νὰ σοῦ ποῦν ὅτι δὲν εἶσαι ἔξυπνος, ἐπειδὴ μόνο οἱ ἔξυπνοι “ἐξελίσσονται”. Οἱ ὑπόλοιποι θὰ ὑποφέρουν μέσα στὶς ἀντιφάσεις! Αὐτὸ σημαίνει πὼς ὅ,τι λένε οἱ ἐπιστήμονες εἶναι διαταγή, καὶ ἡ διαφήμιση ποὺ ἔφτιαξε ὁ θεῖος μου, ἦταν διαταγὴ ΝΑ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ὅτι δὲν εὐθυνόμαστε ποὺ δὲν ἀντιστεκόμαστε στὶς ὁρμές μας. Ἦταν σαφὲς πὼς ἡ “καινούργια ζωὴ” ποὺ ἐγκαινίασαν οἱ παράδοξοι νόμοι ποὺ ψηφίστηκαν γιὰ πρώτη φορὰ στὴν χώρα μας, ἦταν ἐκείνη ποὺ μᾶς ἀξίζει, αὐτὸ καταλαβαίνουμε ὅλοι. Τὰ ἀγόρια ποὺ ἔφτιαξαν τὸ τραγούδι, οἱ “συνήγοροι τῆς ἀκαταστασίας” ὅπως λένε καὶ τὸ συγκρότημά τους, εἶπαν νὰ ἐκμεταλλευτῶ τὴν διαφήμιση τῆς “ἀκαταστασίας”, ἐπειδὴ ἦταν ἡ εὐκαιρία μου γιὰ νὰ γίνω διάσημος γιὰ τὶς “ἰδέες μου”. Γιὰ νὰ δείξουν ὅτι τὸ ἀγόρι μπορεῖ νὰ φαίνεται καὶ σὰν κορίτσι, οἱ ἴδιοι ἔβαφαν τὰ μάτια τους, κάτι ποὺ ἐγὼ ἀπέρριψα ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμή. Στὴν ἀρχὴ τὸ ἔκανα σὰν πλάκα, καὶ ἀνέβαζα ταινιάκια στὰ κοινωνικὰ δίκτυα, μιλώντας μὲ πάθος γιὰ τὸ γκρέμισμα τοῦ κατεστημένου καὶ τὴν σημασία νὰ κόψουμε τοὺς δεσμοὺς μαζί του. Κανεὶς δὲν ζητοῦσε σοβαρότητα καὶ περίσκεψη ἀπὸ τὴν ζωή μου, ὁπότε θεωροῦσα ἐπιτυχία νὰ ἐπιδιώξω ἔστω καὶ ἀσήμαντα πράγματα. Ἄφησα λοιπὸν τὴν ἐγωπάθειά μου νὰ ἑνώσει τὴν δική μου ἀπιστία μὲ ἐκείνη τοῦ θείου μου, τῶν “συνηγόρων” καὶ τῶν ξεδιάντροπων νόμων, ὥστε ἡ ἀπιστία νὰ πάρει ἔκταση καὶ νὰ γίνει ὁμαδική! Οὔτως ἤ ἄλλως καὶ στοὺς γονεῖς μου ἄρεσε ἡ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ ἀπὸ μερικὲς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ. Δὲν σκεφτόμουν καθόλου· ὅλα γίνονταν γρήγορα καὶ μὲ ἐλαφρότητα, καὶ ὅπου βρισκόμουν παπαγάλιζα ὅτι “δὲν ὑπάρχει τιμωρία γιὰ ὅσους παραδίνονται στὴν ἐξουσία τῶν παθῶν τους”… Παγκράτιε, ὅταν εἶδα ἔξω στὴν βόλτα τὸν μικρότερο ἀδερφό μου μὲ βαμμένα μάτια λὲς καὶ ἦταν κορίτσι, ἤθελα νὰ ἀνοίξει ἡ γῆ! Μόλις μὲ κοίταξε μὲ καμάρι, τότε κατάλαβα τί εἶχα κάνει! Πρὶν δὲν μποροῦσα νὰ φανταστῶ ὅτι οἱ “καινούργιοι” νόμοι θεωροῦν “ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ” ὅτι τὰ παιδιὰ ἀπὸ νωρὶς θὰ βηματίζουν στὴν ΕΚΘΕΣΗ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΤΟΥΣ ΣΕ “ΒΙΤΡΙΝΑ”! Ἤμουν τόσο ἐπιπόλαιος, ποὺ δὲν εἶχα συνειδητοποιήσει ὅτι αὐτὸ ποὺ προωθοῦσα δὲν ἦταν ὅπως τὰ ῥοῦχα ἤ τὰ χτενίσματα, ποὺ ἡ μίμηση τῶν ἄλλων ἀφοροῦσε τὸν ἐξωτερικὸ ἄνθρωπο, ποὺ εἶπες· ἀπὸ τὴν ἔλλειψη σκέψης καὶ τὴν ἀνοησία δὲν ἔδωσα τὴν δέουσα προσοχή, ὅτι ὁ λόγος ποὺ γίνεται κάποιος ὑπερήφανος, εἶναι γιὰ νὰ καταλήξει φιλήδονος, ἐπειδὴ ἐγὼ δὲν εἶχα φτάσει ἀκόμα ὥς ἐκεῖ. Τοὺς ἄλλους ὅμως ΤΟΥΣ ΟΘΟΥΣΑ ΕΓΩ νὰ γίνουν φιλήδονοι, καὶ μάλιστα ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΑΝΩΜΑΛΙΑΣ! Ποὺ βλέποντας τὸν ἀδερφό μου ἔτσι, συνειδητοποίησα ποιὸς ἦταν στὴν οὐσία ὁ “δρόμος”, καὶ σὲ ποιὰ “κατηγορία” τοποθετοῦσε ΕΞ ΑΡΧΗΣ τὸν ἀδερφό μου! Οἱ “συνήγοροι” στὸ μεταξὺ μὲ εἶχαν κάνει “ἥρωα”, καὶ ὅλοι μοῦ ἔδειχναν θαυμασμὸ γιὰ τὶς “ἰδέες μου”! Ἤθελα νὰ τὰ πάρω ὅλα πίσω, ἀλλὰ ἡ γνώμη τῶν ἄλλων μοῦ ἀσκοῦσε τρομακτικὴ πίεση! Ἄν μαθευτεῖ ὅτι ἀναδιπλώνομαι, ὅλοι θὰ γελᾶνε μαζί μου…». Μὲ κοίταξε ἱκετεύοντας γιὰ βοήθεια, καὶ συμπλήρωσε: «Εἶπες ὅτι ἄν ταυτίζουμε καὶ ἐξαρτοῦμε τὸν πνευματικὸ κόσμο μὲ τὸν ὑλικό, βρισκόμαστε σὲ σύγχυση. Ὅταν οἱ ἄλλοι σὲ θέλουν ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΣΥΓΧΥΣΗ, δὲν ξέρεις ὅτι δὲν ἔχεις ΟΥΤΕ ΚΑΝ “ΖΩΗ”! Εἶναι φοβερὸ νὰ ἀνοίγεις τὰ μάτια μπροστὰ στὴν ἀλήθεια, ποὺ τῆς κρυβόσουν, καὶ νὰ βλέπεις ὅτι ὁ κίνδυνος σὲ σημαδεύει! Εἶναι φρικτὸ νὰ μὴν εἶσαι ἀσφαλής!».
Τώρα ποὺ μοιράστηκε τὴν δυσκολία του, ἔδειχνε ἀνακουφισμένος. «Ἡ ὑπερηφάνεια κάνει τὸν ἄνθρωπο νὰ νοιώθει σὰν ΚΑΠΟΙΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ! Ἀπόδειξη, ὅτι ἀντὶ νὰ ζητάει ἔλεος ἀπὸ τὸν Χριστό, παλεύει ἐναντίον Του καὶ χάνεται. Ὅποιος φαντάζεται ὅτι εἶναι κάποιος ἄλλος, δὲν εἶναι προσγειωμένος, ἔχει αὐταπάτες. Παύοντας νὰ ζυγίζει τὰ πάντα σύμφωνα μὲ τὴν ἀλήθεια, ξεχνάει ὅτι τὸ σῶμα καὶ ἡ νόησή του τὸν περιορίζουν, καὶ χάνει τὴν αἴσθηση τῆς πραγματικότητας! Σκέψου ὅτι ἡ ὑπερηφάνεια εἶναι ζόφος ποὺ περνάει μέσα μας καὶ μᾶς ζαλίζει, μᾶς συσκοτίζει! Ὁ ἀνέντιμος “ἐπαναπαύεται” μὲ ὅ,τι διακρίνει μέσα στὸ ζοφερὸ σκοτάδι του, καὶ ἀρνεῖται ὅτι ὑπάρχουν πράγματα ποὺ ἐκεῖνος ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΔΕΙ… Αὺτὸ “ἐξυπηρετεῖ” τὴν φιλαυτία του, τὸν ἐγωισμό του, τὴν ἐγωλατρεία του, καὶ γενικὰ τὴν ἀπροκάλυπτη ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΟΥ. Μὲ τὸν τρόπο ζωῆς του ἀρνεῖται μὲ πεῖσμα νὰ ἀναγνωρίσει τὴν ἐξάρτησή του ἀπὸ τὸν Ἰησοῦ, καὶ τὴν ὑποταγὴ στὸ ἀνώτερο κύρος Του! Ἡ ἁμαρτία τοῦ δίνει τὴν ψευδαίσθηση ὅτι δὲν ἔχει κανέναν πάνω ἀπὸ τὸ κεφάλι του…». Ἦταν γεγονὸς ὅτι δὲν μποροῦσα νὰ μπῶ στὴν θέση τοῦ Ἠρακλῆ, ἔτσι ὅπως τὸν ἔβλεπα νὰ δέρνεται ἡ ψυχή του ἀπὸ τὰ δικαιώματα ποὺ εἶχε δώσει. Ὁ τόνος τῆς φωνῆς του ὅμως, ἔδινε μαρτυρία γιὰ τὴν ἐσωτερικὴ πάλη κατὰ τοῦ ψεύδους:
«Πλέον ἔμαθα ὅτι ἡ ὑπερηφάνεια εἶναι μία παραζάλη τῆς ψυχῆς, ποὺ τὴν τυραννάει μὲ τὴν ματαιοδοξία καὶ τὴν ἔλλειψη σύνεσης καὶ σοβαρότητας. Ὅταν βρίσκεσαι μέσα σὲ τὲτοιο πελάγωμα, οὔτε ἀπὸ τὸν ἑαυτό σου ἔχεις ἀπαιτήσεις, οὔτε ἀπὸ τοὺς ἄλλους! Ἡ ἀρρωστημένη κατάσταση τῆς σύγχυσης, ἀφήνει ἀνοιχτὴ τὴν πόρτα στὴν ἀθεΐα… Τώρα ποὺ ἄρχισα, δὲν φοβᾶμαι νὰ πῶ τὰ πράγματα μὲ τὸ ὄνομά τους. Ὅταν κάποιος φτάνει νὰ ΟΡΓΙΖΕΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ, ἐπειδὴ εἶναι ΑΛΑΖΟΝΑΣ, ἡ ἀθεΐα τοῦ προσφέρει κάθε δικαιολογία γιὰ… νὰ μὴν λογικεύεται! Τὸ παραδέχτηκα μέσα μου, μόλις εἶπες ὅτι ἡ θέση ἑνὸς ἀνθρώπου εἶναι ἀπειροελάχιστη μέσα στὸ σύμπαν. Τότε κατάλαβα τὴν διαφορὰ τοῦ ἔξω ἀνθρώπου ἀπὸ τὸν ἔσω».
«Ὁ πατέρας μου λέει ὅτι ἡ σύνθεση τῆς ἀθεΐας γίνεται ἀπὸ τὸ ψέμα καὶ τὴν ὑποκρισία. Γιὰ νὰ μὴν εἶναι ὁρατὴ ἡ ἀνομία τοῦ ἀποστάτη, δὲν παραδέχεται ἀπευθείας ὅτι ἀρνεῖται νὰ ὑποταχθεῖ στὸν Χριστό, καὶ ἐπιμένει σθεναρὰ ὅτι δὲν ὑπάρχει Νομοθέτης, ὥστε ΝΑ ΑΠΑΛΛΑΓΕΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΝΤΟΛΕΣ ΤΟΥ! Λίθος προσκόμματος στὴν πίστη εἶναι Η ΥΠΑΚΟΗ ΣΤΟΝ ΗΘΙΚΟ ΝΟΜΟ, ποὺ τοῦ ἀναθέτει ὑποχρεώσεις ἀντίθετες ἀπὸ τὶς κακὲς ἐπιθυμίες του, ἐνῶ ὁ νόμος τοῦ δόθηκε γιὰ νὰ τὸν προστατεύει ἀπὸ τὴν κακία. Κάποιος ποὺ διαθέτει τὴν ζωή του σὲ κάτι ἀπαγορευμένο ἀπὸ τὸν ἠθικὸ νόμο, ἀποφεύγει νὰ παραδεχτεῖ τὴν πραγματικότητα· δηλώνει “ἄθεος” καὶ λατρεύει τὸ ἀπαγορευμένο πάθος του… Στὴν προσπάθεια νὰ “γλυτώσει” ἀπὸ τὸ μαστίγιο τοῦ συνεχοῦς ἐλέγχου τῆς συνείδησης, ποὺ ἀπεχθάνεται τόσο, ὁ ἄθεος πείθει τὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό του ὅτι δὲν ὑπάρχει Θεός, δηλαδὴ ὁδηγεῖται στὴν πώρωση, πιστεύοντας ὅτι “νίκησε” τὴν φωνὴ τοῦ Θεοῦ μέσα του! Ἡ ἀπόδειξη ὅτι ἀποφεύγει συστηματικὰ τὴν αὐτογνωσία εἶναι ὅτι ὁ ἄφρονας ἀντιφάσκει, σὲ βαθμὸ παραφροσύνης! Ἐνῶ δὲν… “καταδέχεται” νὰ ὑπακούσει στὶς ΑΛΑΘΗΤΕΣ ἐντολὲς τοῦ Δημιουργοῦ του, ὑπακούει στὶς ἐντολὲς τῶν μικρῶν ἀνθρώπων, ποὺ ἐνδέχεται νὰ εἶναι ἀκόμα καὶ ἀναξιόπιστοι ἤ παράλογοι! Ἴσως μάλιστα νὰ ὑποχρεώνει ἄλλους νὰ τηροῦν ἐντολὲς ποὺ ἔφτιαξε ὁ ἴδιος, λογικὲς ἤ παράλογες! Ἡρακλῆ, ὁ ἄφρονας ποὺ ἀπειθεῖ στὸν Χριστό, γίνεται καὶ παράφρονας! Ὁ λόγος ποὺ ἐξαπατᾶ τὸν ἑαυτό του, καὶ τὸν ΥΠΟΧΡΕΩΝΕΙ νὰ συμμορφώνεται μὲ τὶς ἀτελεῖς καὶ παράλογες διατάξεις τῶν ἀνθρώπων, ἐπιμένοντας ὅτι πιστεύει μόνο σὲ αὐτὰ ποὺ μπορεῖ νὰ δεῖ καὶ νὰ ψηλαφίσει, εἶναι ὅτι κρύβεται ἀπὸ αὐτὸ ποὺ Η ΨΥΧΗ ΤΟΥ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΚΑΛΑ: ὁ ἄνθρωπος εἶναι πλασμένος γιὰ νὰ πιστεύει στὸ Ὑπέρτατο Ὄν, ἕναν Κύριο ἐξουσιαστή, τὸν Ὁποῖο ὀφείλει νὰ σέβεται καὶ νὰ λατρεύει! Δηλαδή ὁ ἄφρονας ὑφίσταται τοὺς παραλογισμοὺς τῶν ἄλλων, προκειμένου να δικαιολογεῖ ΜΕ ΚΑΘΕ ΤΡΟΠΟ τὴν ἀπιστία του!».
Ὁ Ἡρακλῆς ἄκουγε ἀμίλητος, κουνώντας κάπου κάπου τὸ κεφάλι. Χωρὶς νὰ σηκώσει τὰ μάτια, παραδέχτηκε ὅσα ἔλεγα γιὰ τὸν ἄφρονα: «Δὲν εἶναι τυχαῖο ποὺ μὲ ἔπιανε ἄγχος καὶ μόνο στὸ ἄκουσμα τοῦ Θεοῦ! Ὅταν ἔκατσες δίπλα μου στὸ λεωφορεῖο, σοῦ εἶπα ὅτι ὁ κόσμος γέμισε μὲ ἀντιφάσεις. Τὸ εἶπα μὲ τὴν ἔννοια ποὺ τὶς περιγράφει τὸ τραγούδι, ὅτι πρέπει νὰ ἀρνηθοῦμε ὅλες τὶς ἀξίες, γιὰ νὰ μὴν διχαζόμαστε ἀνάμεσα στὸ τώρα καὶ τὸ αὔριο, ποὺ θὰ εἶναι διαφορετικό. Ξέρεις, δὲν μὲ πείραζε ποὺ ὁ τεχνικοεπιστημονικὸς ὀρθολογισμὸς ἦταν ταγμένος στὴν γιγάντωσή του, ἐπειδὴ εἶχα τὴν ἀσαφὴ ἐντύπωση ὅτι θὰ προχωροῦσε μόνος του, καὶ ὅχι ὅτι ἀπὸ ἐμένα περίμενε “θυσίες”! Ὅταν εἶδα ὅμως τὸν ἀδερφό μου νὰ προχωράει στὶς “θυσίες” πόνεσε τόσο ἡ ψυχή μου, ποὺ ἔγινε ξεκάθαρη ἡ ἀξία τῆς “λύτρωσης” ποὺ δίνει ἡ ἀληθεία ὅταν εἶναι ὁ σκοπός μας! Αὐτὰ δηλαδὴ ποὺ “καταργεῖ” ὁ “πολιτισμὸς” ποὺ περιμένουμε! Ἔχω ἐκτεθεῖ τόσο πολὺ σὲ ὅλους, Παγκράτιε, καὶ δὲν ξέρω πῶς νὰ σταματήσω τὸ θέατρο! Ὁ “πολιτισμὸς” στὸν ὁποῖο πορευόμαστε, εἶναι οἱ ἐντολὲς τῶν ἀνθρώπων ποὺ δὲν θεωροῦν ἁμαρτία αὐτὸ ποὺ ἐγὼ θεωρῶ ἀπειλή! Αὐτὸ σημαίνει ὅτι θὰ ἔρθει ἡ στιγμὴ ποὺ θὰ περιμένει νὰ ἀποδεχτῶ ὁριστικὰ ὅσα δὲν θεωρεῖ ἁμαρτία, ἄν θέλω νὰ ἔχω θέση στὸ “αὔριο”! Ὅμως αὐτὸ ποὺ εἶναι ἀνήθικο τώρα, θὰ εἶναι πάντα! Τὸ τραγούδι εἶναι γεμάτο ψέματα! ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΙΜΩΡΙΑ, καὶ ὁ θεῖος ποὺ τὸ κρύβει ἀπὸ τοὺς ἀσθενεῖς του εἶναι ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΑΣ!». Ἡ καρδιά τοῦ Ἡρακλῆ δὲν εἶχε σταματήσει νὰ φλέγεται ἀπὸ τὸν “πυρετὸ τῆς ντροπῆς”.
«Αὐτὰ ποὺ ἰσχυρίζεται ὁ θεῖος σου, τὰ ἔγραφε ὁ ἅγιος Νεκτάριος ἐδῶ καὶ τόσες δεκαετίες, ἐπισημαίνοντας τὴν πρόθεση τῶν ἄθεων ἐπιστημόνων νὰ ἀποποινικοποιήσουν τὸ ἔγκλημα! Τὸ “μυστικὸ(!)” εἶναι οἱ ἴδιοι ποὺ κάνουν τὰ ἐγκλήματα, νὰ φτιάχνουν καὶ τοὺς νόμους!(…) Εἴπαμε, ἡ ἀθεΐα φτιάχνεται ἀπὸ τὸ ψεῦδος καὶ τὴν ὑποκρισία…».
Ἡ ἀπορία στὰ μάτια του εἶχε τόση διαμαρτυρία, ποὺ τὰ ἔχασα. «Εἶπες αὐτό, ποὺ τελευταῖα δὲν μὲ ἀφήνει νὰ κοιμηθῶ! Ὅσα εἶπες στὸ λεωφορεῖο ἀπαντοῦσαν σὲ αὐτὰ ποὺ μοῦ ἔλειπαν. Εἶναι ὁλοφάνερο ὅτι οἱ “συνήγοροι” ἔφτιαξαν τὸ τραγούδι μὲ “ἐντολὴ” ἐκείνων ποὺ ψήφισαν τοὺς ἄθεους νόμους στὴν Ἑλλάδα! Σὲ ὅλους τοὺς νέους μᾶς δίνουν ἐντολές, γιὰ νὰ τοὺς “βοηθᾶμε” στὴν “καινούργια ζωὴ” ποὺ ἐγκαινίασαν μὲ τὴν ἀνωμαλία! Σοῦ τὸ εἶπα καὶ νωρίτερα, ὅ,τι λένε οἱ ἄθεοι ἐπιστήμονες εἶναι ΔΙΑΤΑΓΗ, γιὰ νὰ μᾶς τρομοκρατοῦν καὶ νὰ ἐπαναλαμβάνουμε ὅ,τι λένε! Οἱ ἀσεβεῖς νόμοι τους ἀφήνουν ἀνεξέλεγκτο τὸ κακό, ἐπειδὴ… ΤΟ “ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΟΥΝ”! Ἐξορίζουν τοὺς ἠθικοὺς φραγμούς, ἐπειδὴ τοὺς ἀνθρώπους στοὺς ὁποίους ἡγοῦνται, τοὺς ἔχουν γιὰ… “ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ”! Ἡ “δουλειὰ” τῶν “βαρόνων” τῆς νύχτας εἶναι νὰ πουλᾶνε τὴν διαφθορὰ στοὺς νέους, γιὰ νὰ πλουτίζουν. Ποιὰ εἶναι ἡ διαφορὰ τῶν συγκεκριμένων πολιτικῶν ποὺ ΕΠΙΒΑΛΛΟΥΝ στοὺς νέους τοὺς νόμους τῆς διαστροφῆς, ἀπὸ τοὺς “βαρόνους” τῆς νύχτας; Ἀντὶ νὰ “προστατεύουν” οἱ “βαρόνοι” τὴν διαφθορά, τώρα ἀνέλαβαν ὅσοι πολιτικοὶ πρόδωσαν τὰ χρηστὰ ἤθη, ποὺ δηλώνουν ὑπερήφανοι γιὰ τὴν ἀνηθικότητα ποὺ ἔφεραν στὴν Ἑλλάδα! Τελευταῖα μένω ξάγρυπνος ἐπειδὴ τοὺς σκέφτομαι σὰν ἀνθρώπους ποὺ “τρῶνε” τὶς ψυχὲς τῶν νέων! Ὅσες περισσότερες “τρῶνε”, τόσο περισσότερο ἀνοίγει ἡ ὄρεξή τους γιὰ ψυχές! Στὸ λεωφορεῖο εἶπες ὅτι ὁ ἄνθρωπος ποὺ περιφρονεῖ τὰ πνευματικὰ ὡς ἀπαρχαιωμένα, μπορεῖ νὰ δεῖ μονάχα ὅ,τι μποροῦν… νὰ δοῦν καὶ τὰ ζῶα! Μὲ τὴν σύγχυση τοῦ ἔσω ἀνθρώπου μὲ τὸν ἔξω, ὁ ἄνθρωπος ὑποβιβάζεται σὲ ΖΩΟ! Ἀπὸ ἕνα κτῆνος δὲν θὰ ζητήσει κανεὶς εὐθύνες! Οὔτε θὰ τοῦ κάνει λόγο γιὰ… τιμωρία! Οἱ ἀσεβεῖς πολιτικοὶ ποὺ “τρῶνε” τὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπῶν καὶ τοὺς καταντᾶνε “διεστραμμένα ζῶα”, εἶναι σὰν νὰ γίνονται “κανίβαλλοι”! Ποὺ κρατᾶνε τὸν σατανικὸ νόμο σὰν μαστίγιο, καὶ τὸ κραδαίνουν μπροστὰ στοὺς νέους γιὰ νὰ τοὺς ὑποτάξουν! Ἥταν εὔστοχο αὐτὸ ποὺ εἶπες, Παγκράτιε, ὅτι ὁ ἄφρονας ποὺ νομίζει ὅτι θὰ ξεφύγει ἀπὸ τὸν ΗΘΙΚΟ ΝΟΜΟ ποὺ παραβιάζει ἀσύστολα, γίνεται… “ἴσος” μὲ τὸν διάβολο! Ὁ ἄφρονας πολιτικὸς χρειάζεται τὸ “μαστίγιο” γιὰ νὰ μᾶς βάλει τοὺς νέους στὸ καζάνι τοῦ διαβόλου, σὰν “κανίβαλλος” ποὺ εἶναι! Αὐτὸς ἤταν ὁ συνειρμὸς ποὺ ἔκανα νωρίτερα, καὶ κόντεψα νὰ λιποθυμήσω!».
Καὶ οἱ δύο εἴχαμε ἀνάγκη ἀπὸ μερικὲς βαθειές ἀνασες! Δόξα τῷ Θεῷ, ποὺ ἔγινε αὐτὴ ἡ συζήτηση σήμερα μὲ τὸν Ἡρακλῆ! Ἔχουμε πολλὰ νὰ ποῦμε ἀπὸ ἐδῶ καὶ πέρα, ποὺ θὰ εἶναι ὅλα καλὰ καὶ εὐλογημένα! «Ἡρακλῆ, μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ ὅλα θὰ πάρουν τὸν δρόμο τους, θὰ δεῖς! Μὴν σκέφτεσαι τοὺς ἄλλους, ἀλλὰ τὸν ἔσω ἑαυτό σου. Ὅταν ἀρχίζουμε νὰ ξεφεύγουμε, ὁ Χριστὸς μᾶς δίνει μία θλίψη γιὰ νὰ διαψευστοῦν τὰ ὅνειρα ποὺ κάνουμε ξύπνιοι, καὶ νὰ προσγειωθοῦμε. Ὅταν γύρω μας καταρρέουν ὅλα, τότε καταφεύγουμε στὸν Κύριο ὡς τὸ ἀκύμαντο Λιμάνι τῆς ζωῆς μας! Ἡ ντροπὴ ποὺ νοιώθεις εἶναι μεγάλη εὐλογία, ἄν σκεφτεῖς ὅτι θὰ σοῦ δώσει τὴν δύναμη νὰ τραβήξεις μία γραμμή, γιὰ νὰ τὰ πάρεις ὅλα ἀπὸ τὴν ἀρχή, σωστά! Μὲ τὴν θλίψη ἡ καρδιά μας διδάσκεται τὸν φόβο τοῦ Θεοῦ, ποὺ εἶναι φόβος υἱϊκός! Εἶναι μία κατάσταση ὅπως τὸ συνετὸ παιδὶ ἀπέναντι στὸν καλὸ πατέρα του. Τὸ παιδὶ φοβᾶται ὄχι τὸν θυμὸ ἤ τὴν τιμωρία τοῦ πατέρα, ἀλλὰ ἐκεῖνο ποὺ θὰ γίνει ἀφορμὴ γιὰ νὰ λυπήσει τὸν πατέρα του, ἐπειδὴ ἀπὸ τὴν πείρα του ξέρει πόσο πολὺ τὸ ἀγαπάει. Ὁ φόβος Θεοῦ εἶναι τὸ φρένο, ποὺ μᾶς φυλάει ἀπὸ πολλὲς κακοτοπιὲς καὶ παρεκκλίσεις. Εἶναι τὸ βασικὸ γνώρισμα τοῦ πιστοῦ, ποὺ τὸν ὁδηγεῖ νὰ προσέχει σὲ ὅλη τὴν ζωή, τὴν συμπεριφορά του. Νὰ προσέχει ἄν αὐτὰ ποὺ σκέφτεται, ποὺ λέει, ποὺ κάνει, εἶναι σύμφωνα μὲ τὶς ἐντολὲς τοῦ Μεγάλου Πατέρα!
Τὰ γὰρ κρυφῆ γενόμενα ὑπ’ αὐτῶν αἰσχρὸν ἐστι καὶ λέγειν·
τὰ δὲ πάντα ἐλεγχόμενα ὑπὸ τοῦ φωτὸς φανεροῦται· πᾶν γὰρ τὸ φανερούμενον φῶς ἐστι.
διὸ λέγει· ἔγειρε ὁ καθεύδων καὶ ἀνάστα ἐκ τῶν νεκρῶν, καὶ ἐπιφαύσει σοι ὁ Χριστός.
Βλέπετε οὖν πῶς ἀκριβῶς περιπατεῖτε, μὴ ὡς ἄσοφοι, ἀλλ’ ὡς σοφοί, ἐξαγοραζόμενοι τὸν καιρόν, ὅτι αἱ ἡμέραι πονηραὶ εἰσι.
διὰ τοῦτο μὴ γίνεσθε ἄφρονες, ἀλλὰ συνιέντες τί τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου.
Ὁ ἔλεγχος καὶ ἡ διαφώτιση αὐτὴ εἶναι ἐπιβεβλημένη καὶ ὠφέλιμη, διότι τὰ ἔργα ποὺ πράττουν κρυφὰ οἱ ἀπειθεῖς αὐτοί, εἶναι τόσο αἰσχρά, ὥστε καὶ μόνο νὰ τὰ λέμε φέρνει ντροπή. Ὅλα τὰ πονηρὰ ἔργα κάτω ἀπὸ τὸ φῶς τοῦ ἐλέγχου, γίνονται φανερὰ πόσο ὀλέθρια εἶναι. Διότι κάθε τι ποὺ φανερώνεται, εἴτε καλὸ εἴτε κακό, εἶναι σὰν τὸ φῶς, ὥστε ὁ καθένας νὰ κανονίσει ἀπέναντι αὐτοῦ τὴν στάση του. Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα φωνάζει πρὸς κάθε ἁμαρτωλό· σήκω, ἐσὺ ποὺ κοιμᾶσαι τὸν ὕπνο τῆς ἁμαρτίας καὶ ἀναστήσου ἀπὸ τὸν θάνατο, καὶ θὰ σὲ φωτίσει ὁ Χριστός. Προσέχετε λοιπόν, ἐφόσον φωτιστήκατε ἀπὸ τὸν Χριστό, νὰ συμπεριφέρεστε μὲ κάθε ἀκρίβεια, ὄχι σὰν μωροὶ καὶ ἀσύνετοι, ἀλλὰ σὰν φρόνιμοι καὶ συνετοί. Νὰ ἐκμεταλλεύεσθε γιὰ τὸ ἀγαθὸ τὸν χρόνο τῆς ζωῆς σας, διότι ἐξ αἰτίας τῆς ἁμαρτίας ποὺ ἐπικρατεῖ, οἱ ἡμέρες εἶναι γεμάτες ἀπὸ πνευματικοὺς κινδύνους. Γι’ αὐτὸ προσέχετε νὰ μὴν φέρεστε σὰν ἀσύνετοι, ἀλλὰ νὰ ἐρευνᾶτε καὶ νὰ ἐννοεῖτε καλὰ ποιὸ εἶναι τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου.
(Ἐφεσίους 5,12-17)
* Ἡ ἀναφορὰ στὸν ψυχίατρο εἶναι ἀπὸ τὸ ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου, στὸ κεφάλαιο “Ὁ ἄπιστος μέσα στὴν κοινωνία”.
Τὸ κείμενο δανείζεται πολλοὺς συλλογισμοὺς καὶ διδαχὲς ἀπὸ τὸ βιβλίο “ΕΙΝΑΙ Η ΑΘΕΪΑ ΤΡΕΛΛΑ;”, τοῦ Φιλοποίμενος Καρατζᾶ.
Τὸ ῥωμαίικο φιλότιμο εἶναι ἡ ἐπουράνια “ἀγαπητικὴ τιμὴ” ποὺ τρέφει
τὴν εὐλαβὴ ψυχή, καὶ ΦΩΤΙΖΕΙ ΤΗΝ ΘΕΛΗΣΗ ΤΗΣ!
Τὸ βιβλίο μου εἶναι ἕτοιμο νὰ φτάσει
στὴν ἠλεκτρονικὴ διεύθυνσή σου!
Διαβάζοντάς το, ξεκινᾶς ἕνα ταξίδι ἀπὸ δρόμο ποὺ εἶχε κλείσει ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια στὸν τόπο μας!
Θυμήσου τὰ λόγια μου…
