«’Ιάκωβε, ὅλα φτιάχτηκαν λίαν καλά! ΤΟ ΚΑΚΟ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΥΠΟΣΤΑΣΗ, εἶναι μόνο ἡ ἀπουσία τοῦ καλοῦ! Σκοτάδι εἶναι ἡ ἀπουσία τοῦ φωτός! Οἱ δικοί μου λένε ὅτι ὁ ναρκισσισμὸς ὑπάρχει γιὰ νὰ μᾶς προστατεύει τὴν ἀξιοπρέπεια, ὄχι γιὰ νὰ γινόμαστε δούλοι του… Ὅταν τὸ θέλημα μᾶς πηγαίνει στὸν ἐγωισμὸ ἡ δύναμή μας γίνεται βία! Ἄν ἀρχίζουμε τὴν ὑποκρισία γιὰ νὰ ξεγελάσουμε κάποιους, καὶ δείχνουμε ἄλλο ἀπὸ αὐτὸ ποὺ εἴμαστε, εἶναι σὰν νὰ “ἐξαφανιζόμαστε” καὶ νὰ ξεχνᾶμε ποιοὶ ἤμασταν!».
Ὁ Χαρίσιος ἔχει ἀρχίσει νὰ μὲ ἐκνευρίζει! Εἶναι δικαίωμά μου νὰ κάνω παρέα μὲ ὅποιον θέλω! Μπορεῖ φέτος στὴν αὐλὴ τοῦ γυμνασίου νὰ ἤμουν ἀπὸ τοὺς μικρότερους, ἀλλὰ τέλος πάντων ἔχω μεγαλώσει, δὲν θὰ μοῦ λέει ὁ μέχρι πρόσφατα κολλητός μου τί θὰ κάνω. Ἔτυχε λίγο πρὶν νὰ κλείσει τὸ σχολεῖο γιὰ τὸ Πάσχα, νὰ γνωριστῶ μὲ μία καινούργια παρέα παιδιῶν — μεγαλύτερών μου— ποὺ ἄκουγαν ῥὸκ μουσική, ἀλλὰ ἔγραφαν καὶ δικά τους τραγούδια. Μόλις τοὺς πρόσεξα, μὲ πρόσεξαν κι ἐκείνοι καὶ θεωρώντας με ἀμέσως μέλος τῶν δραστηριοτήτων τους, ἔνοιωσα πὼς αὐτὸ μὲ κολάκευε. Μιλώντας μου γιὰ τὴν “ἔμπνευση” ποὺ ἔψαχναν γιὰ νὰ τραγουδήσουν τὴν ἀνάγκη “ἐξύψωσης” τοῦ ἀνθρώπου, τὴν “τόνωση”, καὶ γενικὰ ὅλες τὶς… “βελτιώσεις” καὶ “συμπληρώσεις”, συμπέρανα πὼς ἔβαζαν τὸν πήχη ψηλά, καὶ αὐθόρμητα θέλησα νὰ μάθω ἀπὸ αὐτοὺς περισσότερα. Μιλοῦσαν συνεχῶς γιὰ τὴν “μεταλλικὴ” μουσικὴ καὶ τοὺς ἐμπορικοὺς “ἄθλους” τῶν ἀμέτρητων τραγουδιστῶν “θρύλων” τοῦ ἐξωτερικοῦ, ἀλλὰ μαζὶ μὲ τὴν φωνή μου πρόσεξαν καὶ τὴν προσωπικότητά μου, ποὺ τὴν ἐπαίνεσαν ὡς “ἡγετική”! Εἶπαν ὅτι γιὰ τὴν ἡλικία μου ἤμουν ἀρκετὰ ὥριμος, καὶ τὸ χάρηκα! Σχεδὸν εἶπαν ὅτι εἶμαι “ἀξιολάτρευτο πλάσμα” ποὺ εἶναι κρίμα νὰ “κρύβεται” ἀπὸ τοὺς ἄλλους, μένοντας μακριὰ ἀπὸ τὸ “πνεῦμα ἐπανάστασης” ποὺ πρεσβεύει ἡ… “ἀνατρεπτικὴ” μουσική! Μᾶλλον στὸν Χαρίσιο φάνηκε παράξενη ἡ μπλούζα ποὺ φοροῦσα, ποὺ μοῦ ἔκανε δῶρο πρὶν ἀπό λίγο ὁ ἕνας ἀπὸ τὴν παρέα τῶν μουσικῶν. Μπροστὰ ἔδειχνε κάτι ποὺ θύμιζε τεράστιο ἐξαγριωμένο σκύλο μὲ ὀρθάνοιχτο ἀπειλητικὸ στόμα καὶ φονικὸ κοίταγμα, ποὺ ἴσως συμβόλιζε τὴν δύναμη ποὺ ἔπρεπε νὰ βροῦμε μέσα μας· στὴν πλάτη ἔδειχνε ἕνα μουσικὸ συγκρότημα, τοῦ ὁποίου ἡ ὄψη παραδέχομαι ὅτι παρέπεμπε σὲ δαίμονες, ἀλλὰ φαντάζομαι πὼς ἡ “ἐμφάνισή τους” ἀποτελοῦσε κάτι σὰν… “θεατρικὸ κοστούμι”, ποὺ θὰ τοὺς ἐξασφάλιζε τὴν ὑψηλὴ ἐμπορευσιμότητα! Κάπως ἔτσι ἀντιλαμβανόμουν καὶ τὸ… ἄσεμνο λεξιλόγιο τῶν ῥὸκ τραγουδιῶν, τὶς βλασφήμιες, τὴν ὀξυθυμία καὶ τὶς τάσεις βίας… Ὅλα αὺτὰ ὁ Χαρίσιος δὲν τὰ κατανοοῦσε, καὶ συνέχιζε νὰ ἀπαιτεῖ νὰ ἐλέγχει τὶς ἐπιλογές μου. Ἀφοῦ δὲν ἤθελε νὰ ἔρχεται στὶς βόλτες μὲ τοὺς καινούργιους φίλους μου, ποιός τοῦ ἔφταιγε; «Ἔχεις νὰ πεῖς κι ἄλλα;”, εἶπα μὲ “ξινὸ” ὕφος, γιὰ νὰ τὸν ἀποθαρρύνω.
«Ὁ ψευδὴς ἑαυτὸς κάνει τὸν ἄνθρωπο μπερδεμένο ἐσωτερικά, ἀλλὰ γιὰ ὅ,τι κάνουμε ὀφείλουμε νὰ ξέρουμε τὸν λόγο! Δὲν γίνεται νὰ εἴμαστε ξεροκέφαλοι· κάποια πράγματα δὲν μᾶς ταιριάζουν, καὶ σὲ ἐσενα, ποὺ πλησίασες τὸ ἀναλόγιο τῆς ἐκκλησίας, τὰ ἔξαλλα τραγούδια δὲν ταιριάζουν! Δὲν μπορῶ νὰ σὲ βλέπω νὰ ὑποκρίνεσαι ὅτι εἶσαι κάποιος ἄλλος, γιὰ νὰ μὴν… ἐκτεθεῖς στὰ μάτια αὐτῶν ποὺ πᾶνε νὰ σὲ μπλέξουν! Ἀπὸ τὴν κακὴ προαίρεση καὶ τὴν ῥαθυμία κινδυνεύεις νὰ ἀχρηστέψεις τὶς εὐεργεσίες ποὺ ἔχεις ἀπὸ τὸν Χριστό! Ἄν ἐκτιμοῦσες τὸν ἑαυτό σου θὰ ἤσουν αὐθεντικός, δὲν θὰ φοροῦσες “προσωπεῖο θράσους” γιὰ νὰ πάρεις ἀσεβῆ ἀνταλλάγματα…».
Ἐδῶ καὶ λίγες ἡμέρες, ποὺ μοῦ γεννήθηκε ἡ προσδοκία τῆς ἀξιοποίησης τοῦ ταλάντου μου, καὶ —γιατὶ ὄχι— ΤΗΣ ΕΠΙΤΥΧΙΑΣ, μὲ ἔχει πιάσει ταραχή, δὲν μπορῶ νὰ ἡσυχάσω! Ἡ σκοπιμότητα ἔχει εἰσχωρήσει στὶς συγκεχυμένες σκέψεις μου, ὅπου ἀρχίζω νὰ γεύομαι ἀπροσδιόριστα κάτι σὰν “δικαίωση”, σὰν ἀναγνώριση τῆς ἀξίας μου… Ἀπὸ τὸν Χαρίσιο ἔχω τὴν ἀπαίτηση νὰ βλέπει τὰ πράγματα ἀπὸ τὴν δική μου πλευρά, ἀλλὰ ἐκεῖνος μὲ τὴν ἐπιθετικὴ διάθεση, μοῦ πηγαίνει ἀντίθετα! Θέλοντας νὰ δεσμεύσει τὴν “ἐλευθερία μου”, ἴσως θελήσει ἀκόμα καὶ νὰ ζημιώσει μὲ κάποιο τρόπο τὸ συμφέρον μου, καὶ αὐτὸ μὲ θυμώνει! Ἕνα εἶναι βέβαιο, δὲν θὰ φταίω ἐγὼ ἄμα τὸν βάλω “στὴν θέση του”! Σὰν τὸ διαπασῶν ποὺ δίνει τὸν μουσικὸ τόνο, ἡ ἀγριότητα τοῦ σκύλου στὴν μπλούζα μου “ὅπλισε” μέσα μου τὴν προκλητικὴ περιφρόνηση. «Χαρίσιε, ὅλα αὐτὰ τὰ λὲς ἀπὸ μειονεξία, ποὺ δὲν ἔχεις τὸ δικό μου ταλέντο! Αὐτὴ τὴν φορὰ θὰ κάνω πὼς δὲν ἄκουσα τὶς συκοφαντίες σου, ἀλλὰ νὰ ξέρεις ὅτι ἄν ξαναπεῖς κάτι γιὰ τοὺς φίλους μου, θὰ φροντίσω νὰ τὸ μάθουν καὶ τότε…». Ἔχοντας ἀποφασίσει ὅτι δὲν ἦταν ἀπὸ τὰ ἄτομα ποὺ ἄξιζαν νὰ μιλάω μαζί τους, τοῦ ἔδειξα τὴν ἀπόρριψή μου, “ἀπολαμβάνοντας” τὸν ἑαυτό μου γιὰ τὸν “δυναμισμὸ” ποὺ ἄντλησε! Τὸ συγκεκριμένο σκηνικὸ ἦταν ἕνα βῆμα γιὰ τὸ “ἀπαράδεκτο θεατρικὸ κοστούμι” ποὺ ἔπρεπε νὰ ἀρχίσω νὰ φτιάχνω, ἄν ἤθελα νὰ μοιάσω στοὺς “ὑπεράνθρωπους τραγουδιστὲς θρύλους” τῆς ῥὸκ μουσικῆς, ποὺ ἦταν γνωστοί σὲ ὅλο τὸν κόσμο…
Εἶδα τὸν Μάριο νὰ μὲ πλησιάζει, τὸν ἀδερφὸ τοῦ Χαρίσιου. Ἦταν φανερὸ ὅτι ἐρχόταν γιὰ νὰ μοῦ μιλήσει, καὶ ἀπὸ τὴν ὑπερένταση ἀμέσως τεντώθηκα. Μᾶλλον θὰ μοῦ ζητήσει τὸν λόγο ποὺ μίλησα περιφρονητικὰ στὸν ἀδερφό του. Ὁ Μάριος πηγαίνει στὴν γ΄ γυμνασίου, καὶ μέσα στὸ σχολεῖο δὲν ὑπάρχει ἄνθρωπος ποὺ νὰ μὴν τὸν ξέρει καὶ νὰ μὴν τὸν ἐκτιμάει. Ἄν μᾶς δοῦν ὅμως κάποιοι νὰ φιλονικοῦμε ἐδῶ στὸν δρόμο, δὲν θὰ κάνει καλὸ στὴν φήμη μου.
«Γειά σου Ἰάκωβε! Νὰ κεράσω καφὲ γιὰ νὰ μοῦ πεῖς πῶς πᾶς μὲ τὰ καινούργια βήματα ποὺ κάνεις;», εἶπε ἐγκάρδια, καὶ τὸ φωτεινὸ βλέμμα του ἐξασθένισε γρήγορα τὸν ἐσωτερικό μου συναγερμό. «Ὑποθέτω πὼς θὰ συνεχίσεις νὰ ἐκκλησιάζεσαι, ἔτσι; Εἰδικὰ τώρα, ποὺ βρισκόμαστε μέσα στὴν Μεγάλη Ἑβδομάδα. Τὸ ἀναλόγιο δὲν θέλει νὰ σὲ χάσει, τὸ ξέρεις!»
Ὅπως ἔκατσε στὴν καρέκλα καὶ ὁ ὑπάλληλος τῆς καφετέριας πλησίαζε γιὰ νὰ πάρει παραγγελία, ἀποφάσισα νὰ κάτσω κι ἐγώ, γιὰ νὰ ξεκαθάριζα τὰ πράγματα. Μόλις ἀντιλήφθηκα τί μὲ ῥώτησε, ἕνοιωσα κάτι σὰν ῥῆγμα μέσα μου νὰ μὲ “διχοτομεῖ”, καὶ νὰ μοῦ προκαλεῖ αἴσθημα ἀπορίας. Δὲν εἶχα συνειδητοποιήσει πὼς ἡ ψυχή μου μέσα σὲ λίγες ἡμέρες, εἶχε διανύσει κάποια ἀπόσταση μακριὰ ἀπὸ τὴν πίστη… Πῶς ἦταν δυνατὸν νὰ φτιάχνω τὸ “θεατρικὸ κοστούμι” μὲ τὶς “ἀναγκαῖες ἀπρέπειες”, στὶς ἄτυπες πρόβες μὲ τοὺς καινούργιους “δασκάλους μου”, καὶ ταυτόχρονα νὰ συντονίζομαι μὲ τὴν εὐλάβεια τῆς ψαλμωδίας; «Πρέπει νὰ παραδεχτῶ πὼς μπῆκα σὲ φάση ποὺ μοῦ φέρνει ἄγχος καὶ ταραχή, Μάριε· τὸ σῶμα μου δὲν ἦταν συνηθισμένο σὲ τόση ἔνταση…». Ἡ φιλικὴ στάση τοῦ Μάριου βοηθοῦσε πολύ, τώρα ποὺ ἔνοιωσα ἀνακατεμένος.
«Ζοῦμε μὲ ἔνταση κάτι ποὺ τὸ θεωροῦμε πολὺ σημαντικό, μᾶλλον ἐπειδὴ τὸ ὑπερεκτιμᾶμε. Μερικὲς φορὲς ποὺ τὰ ἀσήμαντα πράγματα τὰ θεωροῦμε σπουδαῖα, μᾶς ταράζουν ἐπειδὴ νομίζουμε πὼς ἄν τὰ χάσουμε θὰ πάθουμε ζημιά. Ἔτσι ὅμως ἐξαρτιόμαστε ἀπὸ αὐτὰ ποὺ κατέχουμε καὶ δὲν ζοῦμε εἰρηνικά, ἐπειδὴ κατὰ βάθος ἐκεῖνα κατέχουν ἐμᾶς! Γιὰ νὰ φανερώσουμε τὴν πραγματικὴ διάθεσή μας γιὰ κάτι ἤ κάποιον, πρέπει νὰ ῥωτήσουμε τὴν καρδιά μας. Ἄν εἴμαστε ἔντιμοι μαζί της θὰ ὑπηρετοῦμε τὴν καλὴ ἔννοια τοῦ ἐγωισμοῦ, ὥστε νὰ προστατεύουμε τὴν ἀξία μας! Καλὸ ἐγωισμὸ ἔχουμε ὅταν θέλουμε γιὰ τὸν ἑαυτό μας ὁπωσδήποτε νὰ σωθεῖ, καὶ κάνουμε τὰ πάντα γιὰ νὰ κερδίσουμε τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν βασιλεία τῶν οὐρανῶν! Προσωπικὰ πιστεύω ὅτι ἔξυπνος εἶναι αὐτὸς ποὺ ἀγαπάει τὴν ἀλήθεια, καὶ παρατηρεῖ ὅσα γίνονται μέσα του καὶ γύρω του. Μετὰ θὰ πρέπει νὰ πεῖ τὴν ἀλήθεια γιὰ ὅσα παρατήρησε, καὶ νὰ μὴν κάνει φανταστικὲς τροποποιήσεις ἀπὸ δειλία, ἤ ἀπὸ πονηριά. Ἡ πραγματικὴ δύναμη τῆς ἐξυπνάδας, εἶναι ἡ ἀλήθεια! Ἄν ἀφήνουμε τὴν φαντασία νὰ πηγαίνει ὅπου θέλει, αὐτὸ σημαίνει ὅτι γινόμαστε χαζοί, καὶ κάνουμε ὅ,τι θέλει ἡ φαντασία, ποὺ θέλει νὰ ξεφύγει ἀπὸ τὴν ἀλήθεια…».
Παρατηρώντας τὸν Μάριο ὅσο μιλοῦσε, ἐπισήμαινα πὼς θεωροῦσε τὸν ἑαυτό του σημαντικό, ἀλλὰ ὄχι δυνατό, ὅπως πάσχιζα νὰ γίνω ἐγὼ τὶς τελευταῖες ἡμέρες. Ἡ αἴσθηση ἀξίας ποὺ χαρακτήριζε τὶς ἐκφράσεις του γινόταν ἡ ἐσωτερικὴ δύναμή του, ποὺ ὅμως σὲ ἐμένα ἔφτανε ὡς ἄξια σεβασμοῦ! Διαπιστώνοντας πὼς δὲν προσπαθοῦσε νὰ μοῦ ἀφαιρέσει, ἀλλὰ νὰ μοῦ χαρίσει, ἐπειδὴ ἐνδιαφερόταν γιὰ ἐμένα, ἀπὸ τὰ λόγια του συγκράτησα πὼς ἡ καλὴ ἔννοια τοῦ ἐγωισμοῦ προστατεύει τὴν ἀξία μας. Ἀπὸ τὸ πουθενά, ἕνα κατάμαυρο “βεγγαλικὸ” ἔσκασε μέσα μου, καὶ πρὸς στιγμὴν σκοτείνιασα! “Ὅ,τι δὲν μὲ σκοτώνει, μὲ κάνει πιὸ δυνατό!”. Αὐτὸ εἶναι τὸ σύνθημα ποὺ ἐκπροσωπεύει τὸ εἴδος μουσικῆς ποὺ ἄσκησε ἕλξη μέσα μου, καὶ γιὰ λίγες ἡμέρες πίστευα πὼς θὰ μοῦ χάριζε τὸν κόσμο! Πῶς; Περνώντας με πρῶτα ἀπὸ τὴν δοκιμασία τοῦ… θανάτου; Ἡ λαχτάρα καὶ ὁ κρύος ἱδρώτας μὲ συνέφεραν ἀπὸ τὴν “νάρκωση” ποὺ ἔκρυβε τὸν θάνατο, καὶ γιὰ πρώτη φορὰ πρόσεξα τὸ “προσωπεῖο θράσους” ποὺ εἶχα φορέσει στὴν ὑποκρίτρια ψυχή μου, γιὰ νὰ πάρει ἀσεβῆ ἀνταλλάγματα! Γνώριζα πὼς ὁ διάβολος μεταμφιέζει τὶς κακίες σὲ ἀρετές, ὥστε μὲ ὕπουλο τρόπο νὰ εἰσβάλλει στὴν ψυχή μας καὶ νὰ τὴν ὁδηγήσει στὴν ἀπώλεια. Βάζει σὰν δούρειο ἵππο στὸν νοῦ μας ἕναν λογισμὸ ποὺ μοιάζει μὲ ἐνάρετο, ὅμως στὴν οὐσία ὁ λογισμὸς αὐτὸς εἶναι γεμάτος κακία, καὶ ἄν ὁ ἄνθρωπος ξεγελαστεῖ καὶ τὸν δεχτεῖ, τότε πέφτει στὴν παγίδα. Ἕνας τέτοιος λογισμὸς ἔρχεται μὲ ἔνδυμα προβάτου, ἀπὸ μέσα του ὅμως εἶναι λύκος ἄρπαγας! Ὁ Κύριος μᾶς εἶπε ὅτι θὰ τὸν καταλαβαίνουμε ἀπὸ τὸν καρπὸ ποὺ παράγει, ἐπειδὴ δὲν γίνεται νὰ πάρουμε σταφύλια ἀπὸ τὰ ἀγκάθια… Ἡ καλοσύνη, ἡ ἀρετὴ εἶναι ἡ δύναμη τῆς καρδιᾶς μας, ἐνῶ ἡ κακία μᾶς ἀδειάζει ἐπικίνδυνα… Ἡ ὑπερηφάνεια δὲν θέλει νὰ ἔχουμε ἀξία, καὶ λέει ψέματα γιὰ τὸν λόγο ποὺ εἴμαστε σημαντικοί! Ὅμως ὅποιος πιστεύει ὅτι εἶναι ἐνάρετος ἔξω ἀπὸ τὴν σχέση μὲ τὸν Χριστό, ἤ εἶναι ἄρρωστος, ἤ θὰ γίνει, ἔτσι λέει ὁ πατέρας μου. «Μάριε, τώρα καταλαβαίνω ὅτι ἄφησα τὴν φαντασία μου νὰ ξεφύγει ἀπὸ τὴν ἀλήθεια καὶ ἀντὶ γιὰ τὸν καλὸ ἐγωισμό, ἀπὸ πονηριά ἔτρεφα τὸν κακό! Ὁ ἐγωισμὸς καταφέρνει καὶ σὲ σφίγγει τόσο, ποὺ ἔξω ἀπὸ τὸ βρόμικο συμφέρον σου καὶ τὸ ἀσφυκτικὸ “δικαίωμά σου”, ἀναίσθητος καὶ ἀσυμπαθὴς δὲν βλέπεις τίποτα! Εἶναι τρομερό! Μέσα σὲ λίγες ἡμέρες ἡ θέλησή μου αἰχμαλωτίστηκε μὲ τὲτοιο τρόπο, ποὺ δὲν μποροῦσα πιὰ νὰ κυβερνήσω τὸν ἑαυτό μου, ἀλλὰ συρόμουν πίσω ἀπὸ τὰ πάθη μου! Ἔγινα ναρκισσιστής, εὐερέθιστος, ἐριστικός, ἐπιθετικός, καχύποπτος, ἀσεβής, χλευαστικός, προσβλητικός, καὶ δὲν ξέρω τί ἀκόμα! Τέτοιοι “καρποὶ” εἶναι ἀγκάθια, ἀλλὰ ὅσο δὲν θέλεις νὰ τὰ δεῖς, ἐκεῖνα σὲ καταπληγώνουν…». Στὸ μυαλό μου ἦρθε ἡ μπλούζα μὲ τὴν ζωγραφισμένη κακία ποὺ φόρεσα χωρὶς δισταγμό, καὶ ἕνας κόμπος πόνεσε τὸν λαιμό μου. «Νὰ ὅμως ποὺ ὁ ἅγιος Μάρκος ὁ Ἀσκητής, τὸ εἶπε καθαρά: “ἄν εἶσαι φιλομαθής, νὰ γίνεις καὶ πρόθυμος ἐκτελεστὴς τῶν θείων ἐντολῶν, ἐπειδὴ ἡ ψιλὴ γνώση τῶν θείων… φουσκώνει*!”».
«Ἰάκωβε, γιὰ τὴν στενοχώρια μας δὲν εὐθύνονται οἱ ἐξωτερικὲς δυσκολίες, ἀλλὰ ὁ ἀτομοκεντρισμός μας. Ὁ Θεὸς εἶναι ὁ Ἥλιος τῆς Δικαιοσύνης, ποὺ ῥίχνει χωρὶς διάκριση τὶς ἀκτίνες τῆς ἀγαθότητάς Του πάνω σὲ ὅλους. Ἡ ψυχὴ κατὰ τὴν προαίρεσή της, γίνεται κερὶ ἄν ἀγαπάει τὸν Θεό, ἤ πηλὸς ἄν ἀγαπάει τὴν ὕλη. Ὁ πηλὸς ἐκ φύσεως ξεραίνεται ἀπὸ τὸν ἥλιο, ἐνῶ τὸ κερὶ μαλακώνει. Ἔτσι καὶ κάθε ψυχὴ φιλόυλη καὶ φιλόκοσμη ποὺ τὴν νουθετεῖ ὁ Θεὸς καὶ αὐτὴ ἀντιστέκεται μὲ τὴν θέλησή της, σκληραίνει σὰν τὸν πηλὸ καὶ σπρώχνει τὸν ἑαυτό της στὴν ἁπώλεια, ὅπως ὁ Φαραώ! Ἐνῶ κάθε ψυχὴ ποὺ ἀγαπάει τὸν Θεό, μαλακώνει σὰν τὸ κερί καὶ καθὼς τυπώνεται καὶ σφραγίζεται μὲ τὰ θεῖα, γίνεται κατοικητήριο τοῦ Θεοῦ μὲ τὴν Χάρη τοῦ Πνεύματος. Γιὰ παιδαγωγία ὁ Κύριος μᾶς δίνει κάποιους πειρασμοὺς γιὰ νὰ προσγειωνόμαστε, καὶ εἶναι ἀπαραίτητο αὐτὸ γιὰ νὰ καρποφορεῖ μέσα μας ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ, καὶ νὰ μεταποιοῦμε τὰ πάθη μας σὲ ἀρετές. Δὲν πειράζει ποὺ δὲν ἦρθες χθὲς, στὴν προδοσία τοῦ Ἰησοῦ· Μεγάλη Πέμπτη σήμερα, ἔλα νὰ βοηθήσεις στὸ ἀναλόγιο, Ἰάκωβε, θὰ σὲ περιμένουμε. Ἀνδρεία εἶναι τὸ νὰ ὑπομένεις τοὺς πειρασμοὺς καὶ νὰ ἔχεις καρτερικότητα στὶς θλίψεις!». Κατεβάζοντας τὸ κεφάλι, ἔμεινε γιὰ λίγο σιωπηλός. «Γιὰ νὰ μᾶς βγάλει ὁ Κύριος ἀπὸ τὴν ὑποκρισία καὶ τὴν ἔπαρσή μας, ταυτίζει τὸν Ἑαυτό Του μὲ τὸν ἐλάχιστο ἀδερφό. Γιὰ νὰ προσβάλλει τὴν κενοδοξία, μᾶς λέει ὅτι γίνεται ὁ πεινασμένος, ὁ διψασμένος, ὁ ἀσθενής, ὁ φυλακισμένος, ὁ πάσχοντας καὶ ΔΕΝ ΝΤΡΕΠΕΤΑΙ, ἐπειδὴ δὲν ἐπαίρεται! Ἔτσι, ὅταν συνειδητοποιήσουμε πὼς ὁ πάσχοντας εἶναι ὁ Ἴδιος ὁ Χριστός, συγκλονιζόμαστε, καὶ ντρεπόμαστε νὰ ὑποκριθοῦμε τὸν σπουδαῖο! Τότε τὸ πνεῦμα καὶ ἡ λογικὴ αὐτοῦ τοῦ κόσμου συντρίβονται! Ἀναγνωρίζοντας στὸν ταπεινὸ ἄσημο τὴν ἱερότητα, ἐλευθερωνόμαστε!».
«Ἰάκωβε, θὰ ἔρθεις στὴν Ἀποκαθήλωση;».
«Πατέρα, δὲν θὰ ξαναλείψω ἀπὸ τὸν ἐκκλησιασμό. Ἦταν λάθος αὐτὸ ποὺ ἔγινε μὲ τὴν μουσική, εἶχες δίκιο σὲ ὅλα! Χθὲς στὴν ἀκολουθία τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου ὁ Κύριος εἶπε σὲ ὅλους μας, ἄν εἴμαστε φίλοι Του νὰ γίνουμε μιμητές Του. Ἔχοντας ἀποφασίσει ἤδη νὰ παραδοθῶ στὸν Χριστό, δόξα τῷ Θεῷ, δὲν μπῆκα στὴν θέση τοῦ Ἰούδα, ἀλλὰ τοῦ Πέτρου, καὶ ἡ ψυχή μου ἔκλαψε πικρά! Τώρα ποὺ δίνω στὸν ἑαυτό μου τὶς πραγματικὲς προοπτικές του, βρῆκα τὸν προορισμό μου! Ἐπαληθεύτηκε αὐτὸ ποὺ λέτε πάντα, ὅτι ἡ γνώση ἔρχεται ἀπὸ τὴν ὑπομονή· ἐπικρατώντας ἡ εἰρήνη στὴν καρδιά ὅσο ὑπομένουμε μία δυσκολία, διαπιστώνουμε πολλὰ καὶ γλυτώνουμε ἀπὸ πολλά!».
«Στὴν ἔρευνα ποὺ ἔκανα τὶς τελευταῖες ἡμέρες, γιὰ τὸ “κύκλωμα” τῆς μουσικῆς, μίλησα μὲ πολὺ κόσμο: μὲ ἱερεῖς, εὐλαβεῖς παιδαγωγοὺς καὶ ψυχολόγους, γονεῖς παθόντες καὶ ἄλλους πολλούς. Βλέπεις σημασία δὲν εἶχε νὰ μὴν μάθουν οἱ ἄλλοι τὴν δυσκολία ποὺ περνούσαμε ὡς οἰκογένεια, ἀλλὰ νὰ γίνει τὸ θέλημα τοῦ Χριστοῦ. Ἐκεῖνος μᾶς ἔδωσε τὴν ἀξία μας καὶ τὶς ἱκανότητές μας! Μὲ τὴν μαμά σου εἴχαμε ἥσυχη τὴν συνείδησή μας ὅτι γνώριζες τὴν διαφορὰ ἀνάμεσα στὴν ψυχαγωγεία ποὺ χρειάζεται ἡ ταπεινὴ καὶ ἀναπαυμένη ψυχή, καὶ τὴν διασκέδαση ποὺ ἀπαιτεῖ ὁ “ὑπεράνθρωπος”. Στὰ ἀρχαῖα, διασκέδαση σημαίνει διασκορπισμός, δηλαδὴ διασκορπισμὸς τῆς ψυχῆς, ποὺ συνεπάγεται καὶ τὸν διασκορπισμὸ τῆς οἰκογένειας. Στὴν δύση, ἡ οἰκογένεια ἔχασε τὴν ἱερότητά της ἐπειδὴ οἱ γονεῖς διαφθάρθηκαν ἀπὸ τὶς θεωρίες τῆς ἀποστασίας. Ἀφοῦ δὲν τοὺς ἱκανοποιοῦσε τίποτα ἀπὸ ὅσα κατανάλωναν στὸ σπίτι, ὑποτάχτηκαν στὸ “κύκλωμα” τῆς ἐμπορικῆς διασκέδασης, ἡ ὁποῖα γνωρίζει νὰ… “ἀπωθεῖ” τὴν πραγματικότητα! Φυσικὰ τὸ “δικαίωμα” τῆς ὑποταγῆς τους στὸν διασκορπισμό, τὸ κληροδότησαν στὰ παιδιά τους, τὰ ὁποῖα ἐπίσης ἀνικανοποίητα, ζητοῦσαν πάρα πολλά! Ἔχοντας παραδώσει μὲ τὴν αἵρεση, τὴν ἀξία τους στὸν θάνατο, οἱ γονεῖς ἐκπαιδεύτηκαν νὰ παραιτοῦνται μὲ συνοπτικὲς διαδικασίες ἀπὸ τὴν μοναδικὴ εὐθύνη τους, νὰ κρατᾶνε τὸν θάνατο μακριὰ ἀπὸ τὰ παιδιά τους. Μὲ τὴν “ἐπανέκδοση” τῆς ἔννοιας τῆς ἐπιτυχίας, τὸ ἐμπόριο δασκάλεψε τὰ παιδιὰ γιὰ τὸ “δικαίωμά τους” νὰ… ἀναζητᾶνε τὸν θάνατο, καὶ οἱ “μοντέρνοι” γονεῖς ἔβαζαν πρόθυμοι τὰ ἀπαιτούμενα χρήματα στὴν τσέπη τῶν παιδιῶν τους, καὶ τοὺς ἄνοιγαν τὴν πόρτα. Αὐτὴ ἡ κατάσταση ἀθλιότητας, μὲ τὸ ὄνομα “πρόοδος τοῦ ἀνθρώπου”, μετανάστευσε μέχρι τὴν πατρίδα μας, γιὰ νὰ ἀντικαταστήσει τὴν ἁγνὴ καὶ ἄδολη ψυχαγωγία ἐντὸς τῆς οἰκείας, ἤ τῆς αὐλῆς τῆς ἐκκλησίας. Ἐκεῖ βλέπεις, οἱ Ἕλληνες ἦταν γεμάτοι ἀπὸ τὸν Χριστό, δηλαδὴ ἀπὸ ἀληθινὴ ἀγάπη, καὶ δὲν χρειάζοταν νὰ τὴν ζητιανεύουν στοὺς δρόμους!».
«Ὅσο ὁ ἄνθρωπος δὲν ἔχει βρεῖ τὸν λόγο ποὺ ζεῖ, εἶναι πιόνι τῶν ἄλλων καὶ ἀκολουθεῖ τὶς ἐντολές τους, παρόλο ποὺ μέσα του γεννιέται διαμαρτυρία! Πατέρα, τὸ σύστημα φοβᾶται τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἔχουν ὁλοκληρωμένη προσωπικότητα, καὶ βάζει τὴν κοινωνικὴ συμπεριφορά, νὰ χτίζει τὸ “ὑποκριτικὸ πρόσωπο”! Ὁ “πολιτισμός” ἀπαιτεῖ τὴν ἐξίσωση τῆς κακίας μὲ τὴν ἀρετή, κάτι ποὺ δημιουργεῖ στὴν ψυχή κενά, ποὺ ὅμως κανεὶς δὲν παραδέχεται ὅτι ἔχει. Γι’ αὐτὸ οἱ ἄνθρωποι θεωροῦν ὡς δεδομένο ὅτι θὰ κυκλοφοροῦν μὲ κάποιο “προσωπεῖο”, ἀπὸ φόβο μήπως φανεῖ τὸ ἀληθινὸ πρόσωπό τους, τὸ “ἀλλοιωμένο”! Ὁ ἄνθρωπος ποὺ δὲν ἔχει ἰσχυρὴ κρίση, ὥστε νὰ ἐπιλέξει νὰ ὑπηρετεῖ τὸ καλό, δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι ἀνθεκτικὸς μπροστὰ στὸ κακό, ὁπότε ὑποκύπτει σὲ αὐτό. Ὅταν τὸ σύστημα ἐπιβάλλει τὴν βαρβαρικὴ νοοτροπία, ἡ μειωμένη ἀντίσταση μπροστὰ στὴν ἀσέβεια τῆς κοινωνίας ὠθεῖ στὸ “κλείσιμο τῶν ματιῶν”, δηλαδὴ στὴν ὑποκρισία, γεγονὸς ποὺ ἐντάσσει τὸν ἄνθρωπο στὸν ΟΧΛΟ, ἀφοῦ ἡ ὑποκρισία του τὸν κάνει νὰ νοιώθει “ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΣ”! Γι’ αὐτὸ ἔχει ἀνάγκη τὴν διασκέδαση ποὺ προσφέρει τὸ σύστημα!».
«Παιδί μου, ἡ ζωὴ ἔγινε παράλογη, ἐπειδὴ εἶναι κρυφὸς πόλεμος. Ἡ πολιτικὴ τοῦ συστήματος εἶναι νὰ φτιάχνει παράλογες ὑπο-ὁμάδες ποὺ κατασκευάζει, καὶ ἐπιβάλλοντάς τους “ἀρχηγούς”, νὰ τὶς ἐλέγχει καὶ νὰ τὶς διαφθείρει. Ἀλλάζοντας τὶς προτεραιότητες τῶν ἀνθρώπων, τὸ παγκόσμιο θέαμα καὶ ἡ βιομηχανοποιημένη μουσικὴ πλάθουν τὴν ἀναρχία, δηλαδὴ ἐπιβάλλουν τὴν βεβαιότητα πὼς τοὺς κανόνες τοὺς φτιάχνουν οἱ δημιουργοὶ τοῦ “ὑπεράνθρωπου” θεάματος, ποὺ “δικαίως” θὰ κρατᾶνε τὸ πηδάλιο τῆς ζωῆς τῶν θεατῶν… Ὑπὸ αὐτὴ τὴν ἔννοια, θεωρεῖται ὡς δεδομένο πὼς ὁ “ὑπεράνθρωπος” εἶναι “ἄσωτος υἱός”, δηλαδὴ θὰ ἔχει πιστέψει τὰ δύο ψέματα ποὺ εἶπε ὁ διάβολος στοὺς Πρωτόπλαστους, ὅτι δὲν θὰ πεθάνουν καὶ ὅτι θὰ γίνουν θεοὶ… Ὅσο ὁ ἄνθρωπος “ἐγκρίνει” τὴν διασκέδαση ποὺ τὸν πολεμάει, ἔχει ἐθιστεῖ στὶς ἐντολὲς γιὰ βαρβαρότητα ποὺ τοῦ δίνει ἐκείνη, ἀφοῦ ἔχει πάψει νὰ τὶς διακρίνει· ἐν ὀλίγοις, ἔχει χάσει τὴν ἱκανότητα νὰ βλέπει πὼς ἡ διασκέδαση πλέον ἔχει ἐξισωθεῖ μὲ τὴν ἐκτροπὴ τοῦ ἤθους, ποὺ φέρνει ὁ διασκορπισμὸς τοῦ νοός. Οἱ “κοινότυπες” ἐντολὲς τῆς διασκέδασης λένε: “μὴν περιμένετε νὰ σᾶς τιμήσουμε· παραιτηθεῖτε ἀπὸ τὴν ἀντίληψή σας καὶ καταστραφεῖτε μόνοι σας, μὴν μᾶς ἀναγκάζετε νὰ σᾶς καταστρέψουμε ἐμεῖς!”. Ἡ σύγχρονη διασκέδαση εἶναι ἕνα ἀόρατο κλουβί μοναξιᾶς, ποὺ ὑπόσχεται μεγαλοφώνως πὼς θὰ λύσει τὸ μεγάλο πρόβλημα ἐκείνου ποὺ τὴν καταναλώνει, δηλαδὴ τὴν μεγάλη μοναξιά του· κι αὐτὸ ἐπειδὴ ὅτι “ὁ κόσμος” ἔχει “ἐξυψώσει” τὴν μοναξιά σὲ πολύτιμη… “ἐμπορικὴ ἀξία”! Ὁ διασκορπισμὸς τοῦ νοός κάνει αὐτὸν ποὺ διασκεδάζει νὰ νοιώθει “ὑπεράνθρωπος”, ἐπειδὴ ἀπὸ τὴν ψυχή του ξεχειλίζει ἡ ὑπερηφάνεια καὶ ἡ ἀγνωσία, δηλαδὴ τὰ χαρακτηριστικὰ ποὺ δείχνουν τὴν ἐπιρροὴ τοῦ τυράννου πάνω της…».
«ΟΛΟΙ ΞΕΡΟΥΝ ΟΤΙ Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΕΙΝΑΙ ΨΕΥΤΙΚΟΣ! Ὅμως ὅσοι δὲν γνωρίζουν τὸν πνευματικὸ πολιτισμὸ τῆς πίστης μας, δὲν ξέρουν πῶς νὰ παρακάμψουν τὸν ψεύτικο! Εἶναι εἰρωνία, ὅπου “προοδεύει” ἕνα σπιτικὸ οἱ ἄνθρωποι νὰ γεμίζουν μὲ κατάθλιψη! Αὐτὸ ποὺ κατάλαβα ἐγώ, εἶναι ὅτι ἡ παράνοια σπέρνεται ἐκεῖ ποὺ τὸ ψέμα παρουσιάζει τὴν αὐτοκαταστροφὴ ὡς “μεταβολὴ πρὸς τὸ καλύτερο”, καὶ μάλιστα ἡ τρέλα φοράει τὰ ἐνδύματα τῆς “ψυχραιμίας” καὶ τοῦ “ὀρθολογισμοῦ”! Οἱ νεοβάρβαροι ἄνθρωποι πάσχουν ἀπὸ “ἀγχογενὴ ἐπιθετικότητα”! Τὰ παιδιὰ ποὺ χορεύουν ἀκατάπαυστα ὧρες ὁλόκληρες ἔχοντας κάνει χρήση οὐσιῶν, κατὰ τὴν γνώμη μου εἶναι ὁ καταφρονημένος “Λάζαρος”, ποὺ εἶναι γεμάτος πληγὲς ἀπὸ τὶς πνευματικὲς ἀρρώστιες καὶ πλησιάζει τὸν θάνατο, ἀπὸ τὴν πνευματικὴ ἀσιτία… Πατέρα, μακριὰ ἀπὸ τὶς ῥίζες τῆς Ὀρθοδοξίας, ὁ ἄνθρωπος δὲν βλέπει κάτι ἄλλο ἐκτὸς ἀπὸ τὸ ψέμα, καὶ αὐτὸ τοῦ φέρνει φόβο, ἀλλὰ δὲν ἔμαθε νὰ τὸν συνδέει μὲ τὴν πλεονεξία του, ποὺ τοῦ προκαλεῖ κενό στὴν ψυχή! Αὐτὸ εἶναι τὸ μεῖζον πρόβλημα, ποὺ ἀνοίγει τὴν πόρτα στὴν διαφθορά, ἡ κακία τῆς ὁποίας “ὑποβιβάζει” τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ ἀνώτερο δημιούργημα, σὲ κατώτερο…».
«Ὁ Χίτλερ ὁραματιζόταν μία νεολαία μὲ σκληρότητα, χωρὶς ἴχνος τρυφερότητας ἤ ἀδυναμίας, ὥστε νὰ ἀντέχει τὸν πόνο καὶ νὰ αὐτοκυριαρχεῖται, λέγοντας πὼς μία τέτοια νεολαία θὰ μποροῦσε νὰ δώσει ἕναν “ἄνθρωπο- θεό”! Στὴν σημερινὴ κοινωνία, ὁ πόνος προέρχεται ἀπὸ τὸ κενὸ τῆς ψυχῆς, ἡ ὁποία ἔγινε “ἐμπόρευμα”, στὸ διεθνὲς διεφθαρμένο “ἐμπόριο τῶν ψυχῶν”! Τὸ βάρος τῆς ἐκβαρβάρωσης τῆς νεολαίας του, ὁ Χίτλερ ἀνέθεσε στὴν… ναζιστικὴ ἐπιστήμη, ἡ ὁποία ἀνακάλυψε πὼς Η ΜΟΥΣΙΚΗ ποὺ ἀκούγεται πίσω ἀπὸ τὴν ὁμιλία, ΚΑΘΟΡΙΖΕΙ ΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΜΑΣ καὶ τὴν διάθεσή μας! Πιὸ μετά, ἡ “προοδευμένη” δύση ἀντιλήφθηκε πόση διαφθορὰ ἐπιφέρει στοὺς νέους ἡ ῥοκ μουσική, καὶ τὴν χρηματοδότησε μὲ πάθος… Ἡ ἠλεκτρονικὴ μουσικὴ ἔχει ἔντονο ῥυθμὸ ποὺ καθυποτάσσει τὸν ἄνθρωπο. Ἡ οἰκονομία ἐνὸς φιλελεύθερου κράτους στηρίζεται στὴν… ἐπικερδὴ διαφθορὰ τῶν συνειδήσεων, παιδί μου, καὶ γι’ αὐτὸ “συνεργάστηκε” σχετικὰ γρήγορα μὲ τὶς ὑπηρεσίες τῆς ἐπιστήμης καὶ τῆς τεχνολογίας. Ἔτσι κάνει ὅτι δὲν βλέπει τὰ ἐγκλήματα τῶν ὑποσυνείδητων μηνυμάτων ποῦ παραβιάζουν τὴν συνείδηση, μὲ τὴν πλύση ἐγκεφάλου ποὺ πετυχαίνουν· τὴν μουσικὴ ποὺ συμπεριλαμβάνει ἤχους-νότες ποὺ προκαλοῦν ἔντονες σαρκικὲς ἀντιδράσεις εἰδικὰ στοὺς νέους· τὴν ἀντίστροφη κάλυψη τοῦ δίσκου, ὅπου ἀδιανόητα συνθήματα ποὺ ἐγγράφονται, γίνονται ἀντιληπτὰ ἄν ὁ δίσκος παιχτεῖ μὲ τὴν ἀντίστροφη φορά· τὰ ὑπερηχητικὰ σήματα, ποὺ ἄν διεγείρουν παρατεταμένα τὸν ἐγκέφαλο, εἶναι σὰν ὁ ἄνθρωπος νὰ ἔχει κάνει ἔνεση ἐνδορφίνης, ποὺ εἶναι φυσικὴ μορφίνη. Ἡ εὐφορία ποὺ προκαλεῖται καὶ ἡ διανοητικὴ διέγερση, δραστηριοποιοῦν τὸ ὑποσυνείδητο νὰ συλλάβει καὶ νὰ κατανοήσει καλύτερα τὸ μήνυμα ποὺ τοῦ μεταφέρεται ὕπουλα. Ἄλλα τεχνικὰ μέσα ποὺ χρησιμοποιοῦνται γιὰ νὰ γίνουν τὰ ὑποσυνείδητα μηνύματα περισσότερο κατανοητά, εἶναι οἱ συχνὲς ἐναλλασσόμενες συχνότητες στὰ ὑπερηχητικὰ σήματα· οἱ πολὺ χαμηλὲς συχνότητες· οἱ πολὺ ὑψηλὲς συχνότητες· ἕνας εἰδικὸς βραχνὸς καὶ βίαιος θόρυβος, ποὺ παράγει συγκινησιακὲς ἀντιδράσεις ποὺ καταστρέφουν κάθε μηχανισμὸ ψυχικῆς ἄμυνας· ἡ συγκοπτόμενη δόνηση τοῦ ῥυθμοῦ, ποὺ παράγει στὸν ὀργανισμὸ μεταβολὴ τῆς βιολογικῆς καὶ ψυχολογικῆς λειτουργίας τῶν ὀργάνων τοῦ σώματος, καὶ μπορεῖ νὰ προκαλέσει αὔξηση τῆς ἀδρεναλίνης, ποὺ ἐπιδρᾶ καὶ αὐτὴ σαρκικά· τὸ στροβοσκόπιο, ποὺ ἀποδυναμώνει τὴν αἴσθηση προσανατολισμοῦ τῆς κρίσης καὶ τῶν ἀντανακλαστικῶν, ἀλλὰ ἐπιβραδύνει καὶ τὴν ἱκανότητα τοῦ νοῦ νὰ συγκεντρώνεται. Ὁπότε μόλις χάνεται ἡ κρίση καὶ ὁ ἔλεγχος, τὰ ὑποσυνείδητα μηνύματα ἁλώνουν τὸ ὑποσυνείδητο· τὰ βίντεο κλὶπ, ὅταν δείχνουν πάνω ἀπὸ ἑξήντα εἰκόνες τὸ δευτερόλεπτο, ποὺ μπορεῖ νὰ συγκρατήσει τὸ μάτι, καὶ οἱ ὑπόλοιπες θὰ διαφθείρουν τὸν ἄνθρωπο ἀνενόχλητες, καὶ ἕνα σωρὸ ἀκόμα φθοροποιὰ τεχνολογικὰ “πολυβόλα”, ποὺ ὅσο περνάει ὁ καιρὸς πληθαίνουν!».
Ἔμεινα γιὰ λίγο νὰ κοιτάζω ἄφωνος τὸν πατέρα μου. Ἄραγε νὰ εἶχα πέσει καὶ ἐγὼ θύμα τέτοιων ὑποσυνείδητων μηνυμάτων, ποὺ ἔνοιωθα ἕλξη ἀπὸ τὴν ἀπὰνθρωπη μουσική; Φέρνοντας στὸ μυαλὸ τὶς εἰκόνες ποὺ πέρασαν ἀπὸ μπροστά μου τὶς λίγες ἡμέρες ποὺ βρέθηκα σὲ σύγχυση, σκέφτηκα τὰ παιδιὰ ποὺ δὲν εἶχαν “ῥίζες” στὴν πραγματικὴ ζωή, καὶ ζοῦσαν ἀποκλειστικὰ μέσα στὴν φαντασία τους. «Πατέρα, ὑπάρχουν παιδιὰ ποὺ δὲν ξέρουν πῶς νὰ ζήσουν χωρὶς τὴν ἠλεκτρονικὴ μουσική! Στὴν οὐσία ἡ ψυχή τους ἔχει ἀκρωτηριαστεῖ! Δὲν ἔχουν τὰ ἐφόδια καὶ τὸ σθένος νὰ βγοῦν ἀπὸ τὸ ἀόρατο “κλουβί’, ἐπειδὴ ἐκεῖ μέσα ἡ συνείδησή τους ὑπνωτίζεται, καὶ μποροῦν νὰ ἀντέξουν τὸ κενὸ τῆς ψυχῆς τους! Χορεύοντας σὲ ἀπάνθρωπες συνθήκες, πιστεύουν ὅτι ζοῦν σὰν “ὑπεράνθρωποι”, ἀλλὰ δὲν μποροῦν νὰ δοῦν ὅτι ἡ διασκέδαση περιστέλλει τὴν ἠθικὴ ἐλευθερία τους!».
«Ἰάκωβε, εἶναι ὁλοφάνερο πὼς ἡ διασκέδαση ἔγινε συνώνυμο τῆς ἀποσύνθεσης τῆς ψυχῆς, ἡ ὁποία —ἄν εἶναι δυνατὸν— θεσμοποιεῖται μπροστὰ στὰ μάτια μας! Στὴν οὐσία δὲν μποροῦμε νὰ ποῦμε ὅτι ἡ διασκέδαση εἶναι ἕνας ἀκόμα ἀσεβὴς θεσμός, ποὺ πρέπει ἁπλῶς νὰ ἐκτοπίσουμε ἀπὸ τὴν ζωή μας, ἀλλὰ τὰ πράγματα εἶναι ἀκόμα πιὸ σοβαρά. Ἡ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ ΕΧΕΙ ΑΝΑΧΘΕΙ ΣΕ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΕΙΔΩΛΟ, τὸ ὁποῖο ὁ ὄχλος τῶν ἀνθρώπων προσκυνάει, ἀκόμα κι ἄν δὲν γίνεται συνειδητά!».
Μέσα στὴν ψυχή μου κάτι μάτωσε, μόλις ἔφερε καὶ πάλι τὰ γεγονότα ποὺ ἀκούσαμε χθὲς τὸ βράδυ στὴν ἐκκλησία ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιο, πρὶν ἀπὸ τὰ Ἅγια Πάθη τοῦ Χριστοῦ. Τὸ ἄνομο συνέδριο ποὺ ἀνέκρινε τὸν Κύριό μας, μὴν βρίσκοντας ἐνοχὴ πάνω Του ἀπὸ τὶς ἀνακρίσεις, ζήτησε ἀπὸ τοὺς Ἰουδαίους νὰ διαλέξουν ἄν θὰ ἐλευθέρωναν τὸν Ἰησοῦ, ἤ τὸν Βαραββᾶ, ποὺ ἦταν ληστής. Οἱ Ἰουδαῖοι συκοφάντησαν τὸν Κύριο καὶ ἔπεισαν τὸν ὄχλο νὰ ζητοκραυγάζει πῶς θέλει μαζί του τὸν ληστή, καὶ νὰ θανατώσουν τὸν Κύριο. Ἔφτασε μάλιστα ὁ ὄχλος στὸ σημεῖο νὰ πεῖ ὅτι δὲν ἔχει Βασιλιά, ἀλλὰ Καίσαρα, ὁ ὁποῖος ἦταν ὁ μισητὸς δικτάτοράς τους! Τὰ γεγονότα τῆς προδοσίας, τῆς σύλληψης, τῆς συκοφάντησης, τῆς σταύρωσης τοῦ Κυρίου, ἐπαναλαμβάνονται ἀπὸ τότε διαρκῶς μέσα στὴν ζωή μας! Οἱ “Ἰουδαῖοι” κάθε ἐποχῆς καὶ κάθε περιοχῆς, μέσῷ τῆς διασκέδασης διαχέουν μὲ κάθε ἄνομο τρόπο μέσα στὸν ὄχλο τὶς συκοφαντίες τους κατὰ τοῦ Ἰησοῦ, γιὰ νὰ μάθουν ὅλοι νὰ σκέφτονται σὰν τοὺς Φαρισαίους, ποὺ ἤθελαν νὰ διατηρήσουν τὴν… ἐξουσία τους! Στὴν σημερινὴ ἐποχὴ ἡ ἐπιστήμη καὶ ἡ τεχνολογία παίζουν… “ἡγετικὸ” ῥόλο στὴν κατασυκοφάντηση τοῦ Κυρίου, ἀφοῦ πρῶτα διαφθείρουν τοὺς ἀνθρώπους μὲ τὴν φαρισαϊκὴ ὑποκρισία, ποὺ τοὺς “κλείνει τὰ μάτια”, δηλαδὴ τοὺς μετατρέπει σὲ ὄχλο! Οὔτε τότε οἱ Ἰουδαῖοι ἀναγνώρισαν τὸν Ἰησοῦ ὡς τὸν Λυτρωτὴ ποὺ περίμεναν, καὶ ἐξακολούθησαν νὰ περιμένουν κάποιον ἄλλο. Ἀντὶ γιὰ τὸν Σωτήρα ποὺ τοὺς βοηθοῦσε μὲ τόσα θαύματα, ἐλευθέρωσαν τὸν κακούργο, βάζοντας τὴν κακία νὰ… βασιλέψει! Τώρα ὁ “Βαραββᾶς” ὁ ἄνομος βασιλεύει στὴ τηλεκόλαση, τὸ διαδίκτυο, τὶς ταινίες, τὴν μουσική, παντοῦ, γιὰ νὰ προετοιμάσει τὴν δικτατορία τῆς ἀπόλυτης κακίας, χρησιμοποιώντας μὲ ἀγριότητα ὅλα τὰ τεχνολογικὰ μέσα ποὺ διαθέτει, ὥστε νὰ ὑποτάξει τὴν συνείδηση τῶν ἀνθρώπων! Τὸ σύστημα θέλει καὶ ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες νὰ σκεφτόμαστε σὰν τοὺς “Ἰουδαίους”, γιὰ νὰ κάνουμε τὰ ἴδια πράγματα μὲ αὐτούς! Θέλει νὰ σβήσει τὸ φῶς τοῦ Ἥλιου τῆς Δικαιοσύνης, γιὰ νὰ ἐπικρατήσει τὸ σκοτάδι τῆς ἀδικίας… Ὁ μπαμπάς μου λέει ὅτι ἤδη ἔπεισαν πολλοὺς λαούς, νὰ προδώσουν τὸν Κύριο, ἐπειδὴ ἦταν ὄχλος, ποὺ δὲν εἶναι ἱκανὸς νὰ ἀντισταθεῖ! Ὅμως ἐμεῖς γεννηθήκαμε Ἕλληνες καὶ θὰ πεθάνουμε Ἕλληνες! Ξέρουμε ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι ὁ Μεσσίας, καὶ ζοῦμε μὲ τὸν Παράκλητο στὴν καρδιά μας! Ὁ Χριστὸς εἶπε πὼς οἱ Ἕλληνες θὰ Τὸν δοξάσουν! Δὲν ξέρω τί κάνουν οἱ ἄλλοι λαοί, ἀλλὰ ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες θὰ μείνουμε πιστοὶ στὸν ἀγαπημένο Ἰησοῦ Χριστό, ἑνωμένοι μαζί Του, καὶ κάθε Κυριακὴ θὰ ζοῦμε Ἀναστάσεως ἡμέρα!
Μνήσθητί μου, Κύριε, ὅταν ἔλθῃς ἐν τῇ βασιλείᾳ Σου
Ἐνθυμήσουμε, Κύριε, ὅταν έρθεις μὲ τὴν δόξα καὶ τὴν δύναμη τῆς βασιλείας Σου, καὶ ἀνάστησέ με γιὰ νὰ ἀπολαύσω ἐγὼ τὴν χαρὰ καὶ τὴν μακαριότητά της (Λουκ. 23,42)
πολλὰ στοιχεῖα προέρχονται ἀπὸ ὁμιλίες τοῦ πολυαγαπητοῦ π. Βαρνάβα Γιάγκου
μὲ αὐτὸ τὸ χρῶμα εἶναι λόγια τοῦ ἁγίου Μακαρίου τοῦ Αἰγυπτίου
μὲ αὐτὸ τὸ χρῶμα εἶναι λόγια τοῦ ἁγίου Μάξιμου τοῦ Ὁμολογητῆ
*Α΄ Κόρινθίους 8, 2
**Ἐφεσίους 2, 22
Τὸ ῥωμαίικο φιλότιμο εἶναι ἡ ἐπουράνια “ἀγαπητικὴ τιμὴ” ποὺ τρέφει
τὴν εὐλαβὴ ψυχή, καὶ ΦΩΤΙΖΕΙ ΤΗΝ ΘΕΛΗΣΗ ΤΗΣ!
Τὸ βιβλίο μου εἶναι ἕτοιμο νὰ φτάσει
στὴν ἠλεκτρονικὴ διεύθυνσή σου!
Διαβάζοντάς το, ξεκινᾶς ἕνα ταξίδι ἀπὸ δρόμο ποὺ εἶχε κλείσει ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια στὸν τόπο μας!
Θυμήσου τὰ λόγια μου…
