«Πρίσκιλλα, στὴν σχολὴ εἶναι ὅλα καλά;». Ἔχω λίγες ἡμέρες τώρα, ποὺ βλέπω τὴν ἀδερφή μου νὰ γυρίζει στὸ σπίτι μὲ τὸ κεφάλι σκυφτό, σὰν νὰ ἔχει κάποιον πόνο ποὺ τὴν κάνει νὰ διπλώνεται, καὶ κρατάει τὴν ἀνάσα της… Ἐγὼ περίμενα, πὼς ἕνα μῆνα μετὰ ἀπὸ τὴν ἔναρξη τῶν μαθημάτων, ἡ ἐπιστήμη τῆς Κοινωνιολογίας θὰ τὴν εἶχε συναρπάσει…
«Χριστοφίλη, τὰ πράγματα εἶναι λίγο μπερδεμένα».
Πῆρε ἕνα ποτήρι, καὶ ἔβαλε νὰ πιεῖ νερό. Πρώτη φορὰ τὴν ἔβλεπα νὰ μαραίνεται… Ὁ μεγάλος στόχος της νὰ βοηθήσει τοὺς ἀνθρώπους νὰ κάνουν τὴν ζωή τους καλύτερη, τὴν ὅπλιζε μὲ δύναμη καὶ θέληση γιὰ νὰ βγάλει πέρα τὸ διάβασμα τῶν πανελληνίων. Οἱ γονεῖς μᾶς ἔμαθαν ὅτι πρέπει νὰ γίνουμε χρήσιμες στὴν κοινωνία, κάτι γιὰ τὸ ὁποῖο, ἡ Πρίσκιλλα ἐπέλεξε τὸν δρόμο τῆς ἐπιστήμης. «Ἀφοῦ βρεθήκατε στὴν σχολὴ μὲ τὴν Ὑβόννη, γιατὶ δὲν τῆς λὲς νὰ σὲ βοηθήσει; Εἶναι στὸ πτυχίο τώρα, θὰ μπορεῖ νὰ σοῦ τὰ ξεμπερδέψει ὅλα». Ἡ Ὑβόννη εἶναι ἄνθρωπος δικός μας· ἡ μαμά της εἶναι ἡ νονὰ τῆς Πρίσκιλλας, ἁπλῶς τὰ τελευταῖα χρόνια οἱ δύο οἰκογένειες εἶχαμε χαθεῖ.
«Τὸ ἔκανε ἀπὸ μόνη της. Σπεύδοντας νὰ μὲ συγχαρεῖ γιὰ τὴν εἰσαγωγή μου στὴν σχολή, μὲ ἔκδηλο ἐνθουσιασμό μοῦ ἐξήγησε πὼς οἱ γνώσεις ποὺ θὰ πάρω γρήγορα θὰ μετατραποῦν σὲ ΔΥΝΑΜΗ, ποὺ θὰ μοῦ δώσει τὸ προβάδισμα ἔναντι τῶν ἄλλων…». Ἔκατσε προβληματισμένη ἀπέναντί μου στὸν καναπέ, καὶ συνέχισε. «Ξεκινώντας νὰ μοῦ μιλάει γιὰ τὸν τρόπο ποὺ λειτουργεῖ ἡ Κοινωνιολογία, θυμήθηκα τοὺς δικούς μας, ποὺ ἔλεγαν πάντα πὼς ὑπάρχουν ἄνθρωποι ποὺ συνήθισαν τὴν γλώσσα τους στὸ ψέμα· ἔχουν τόσο πολὺ ἀναμειχθεῖ μὲ τὸ κακό, ὥστε εἶναι ἀνήμποροι πιὰ νὰ ξεφύγουν· τὸ στόμα τους εἶναι σὰν θανατηφόρο βέλος, καὶ ἐνῶ φανερὰ μιλᾶνε μὲ λόγια φιλικά, μέσα στὴν καρδιά τους, μυστικά, ἑτοιμάζουν παγίδα! Ἡ Ὑβόννη μοῦ ἐξήγησε συνοπτικὰ πὼς κάποιοι “ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΟΥΝ” τὶς θεωρίες ποὺ ἀρέσουν στοὺς ίδιους, τὶς ὁποῖες μετὰ ἐπιβάλλουν στὴν κοινωνία. Μέσα ἀπὸ τοὺς κοινωνικοὺς ῥόλους ποὺ διδάσκει στοὺς ἀνθρώπους ἡ κοινὴ γνώμη, προωθεῖ συμπεριφορές μὲ τρόπο ποὺ οἱ ἄνθρωποι τὶς ἐκλαμβάνουν γιὰ ἀντικειμενικὴ “πραγματικότητα”, κάτι σὰν… “ἀλήθεια” δηλαδή! Ἦταν τόσο ζωηρὴ ἡ ἀπορία μου, πῶς γίνεται μία κοινωνία νὰ μπερδεύει τὴν ἀλήθεια, μὲ αὐτὸ ποὺ μοιάζει μὲ “ἀλήθεια”, ποὺ μοῦ φωτοτύπησε κάποιες σελίδες ἀπὸ βιβλίο της, καὶ χθὲς μοῦ τὶς ἔδωσε. Ἤξερα ἀπὸ ἐμένα, ὅτι ὁ ἄνθρωπος θέλει νὰ μάθει γιὰ τὸν ἑαυτό του καὶ γιὰ τὴν Δημιουργία, καὶ θέλει νὰ συσχετίσει ὅλες αὐτὲς τὶς γνώσεις μὲ ἕνα νόημα. Ὅμως ὅπως φαίνεται, γιὰ τὴν Κοινωνιολογία ὑπάρχει μόνο ἡ ὑλιστικὴ πλευρὰ τῆς κοινωνίας, καὶ ἡ ὑπόλοιπη Δημιουργία δὲν λαμβάνεται ὑπ’ ὅψιν. Ἠ συγκεκριμένη ἐπιστήμη λέει πὼς μὲ τὸν τρόπο ποὺ οἰκοδομήθηκε ἡ σύγχρονη κοινωνία, ὁ ἄνθρωπος ψάχνει τὸ νόημα τῆς ζωῆς μέσα ἀπὸ δικά του συμπεράσματα καὶ δικές του ἑρμηνείες, πάνω στὴν συμπεριφορὰ τοῦ διπλανοῦ του. ΑΥΤΟ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΤΗΝ ΚΑΤΑΝΟΕΙ ΠΛΗΡΩΣ, δηλαδὴ εἶναι πιθανὸν ἀκόμα καὶ νὰ παρερμηνεύει τὴν συμπεριφορὰ ποὺ βλέπει στὸν ἄλλον· παραδόξως ὅμως τὴν ἴδια στιγμή, ἐκεῖνο ποὺ ἑρμηνεύει μόνος του, τὸ ἀποδέχεται ὡς… “γενικῶς παραδεδομένη… ἀλήθεια”, τὴν ὁποία “δὲν τοῦ χρειάζεται” νὰ ἐπαληθεύσει μὲ κάποιον τρόπο…».
«Πρίσκιλλα, αὐτὰ δὲν σοῦ λέω καὶ ἐγὼ τόσο καιρὸ μὲ τὴν συμμαθήτριά μου, τὴν Κορίνα, ποὺ τσακώνεται καὶ μὲ τοὺς δύο γονεῖς της; Εἶναι τόσο ὑπερήφανη γιὰ τὴν ΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ΤΗΣ νὰ ἀντιλαμβάνεται ΤΑ ΠΑΝΤΑ, ὥστε ΑΠΟΚΛΕΙΕΙ ΤΗΝ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ νὰ κάνει λάθος γιὰ τὰ συμπεράσματα ποὺ βγάζει! Λέει πὼς στὰ πλαίσια τῆς “αὐταγάπης της”, δὲν καταδὲχεται νὰ ἀμφιβάλλει γιὰ τὴν ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη ποὺ δείχνει στὸν ἑαυτό της!».
«Εἶναι ἀπίστευτο, Χριστοφίλη, ἀλλὰ στὰ χαρτιὰ τῆς Ὑβόννης διάβασα στὴν συνέχεια, ὅτι ἡ ἐσωτερίκευση, δηλαδὴ ἡ ἄμεση ἀντίληψη ἑνὸς συμβάντος, μαζὶ μὲ αὐτὰ τὰ προσωπικὰ συμπεράσματα, εἶναι ἡ… βάση γιὰ νὰ κατανοήσει τὸ ἄτομο τοὺς ἄλλους, καὶ ὅλη τὴν κοινωνία! Τὸ μόνο λογικὸ συμπέρασμα ποὺ βγάζω ἀπὸ τὶς δύο προτάσεις ποὺ ἀντιφάσκουν, εἶναι ὅτι τὸ ἄτομο τῆς σύγχρονης κοινωνίας ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΤΟΝ ΠΛΗΣΙΟΝ ΤΟΥ, ΠΟΤΕ! Παρόλα αὐτά, ὁτιδήποτε ἔχουν ΕΞΩΤΕΡΙΚΕΥΣΕΙ οἱ γύρω του, τὸ ἄτομο θὰ τὸ ΕΣΩΤΕΡΙΚΕΥΕΙ ὡς “ὑποκειμενικὸ νόημα”… Δηλαδὴ ἐπιβεβαιώνεται ἐδῶ πῶς ἡ οὐμανιστικὴ ἰδεολογία μὲ τὸ “ἀλάθητο” ὅποιου θεωρεῖ τὸν ἑαυτό του “ὑπεράνθρωπο”, κρύβει πὼς ἡ περιφρόνηση τῆς ἀλήθειας τὸν ὑποχρεώνει διαρκῶς νὰ στροβιλίζεται στὸ χάος… Πόσο μᾶλλον τὸ ἑπόμενο ποὺ διάβασα, πὼς ἡ ἀντίληψη γιὰ τὴν “κοινωνικὴ πραγματικότητα” δὲν ἀπορρέει ἀπὸ αὐτόνομες δημιουργίες νοήματος, τῶν μεμονομένων ἀτόμων, δηλαδὴ τὴν συνείδησή τους —ἄν κατάλαβα σωστά. Ὅμως ὁ ἠθικὸς νόμος εἶναι ἔμφυτος νόμος ποὺ δόθηκε στὸν ἄνθρωπο, καὶ ἐκδηλώνεται ὡς ΕΜΦΥΤΗ ΔΙΑΘΕΣΗ ΚΑΙ ΚΛΙΣΗ ΠΡΟΣ ΤΟ ΑΓΑΘΟ, τὸ ΑΛΗΘΙΝΟ καὶ τὸ ΔΙΚΑΙΟ*. Τέλος πάντων, πῶς εἶναι δυνατὸν ἡ “κοινωνικὴ πραγματικότητα” νὰ μὴν συμβιβάζεται μὲ τὴν ὄντως πραγματικότητα;».
«Δὲν εἶχα σκεφτεῖ νὰ ἔλεγα στὴν Κορίνα γιὰ τὸν ἠθικὸ νόμο, ποὺ τὸ σπίτι της εἶναι “ἐμπόλεμη ζώνη”! Οἱ γονεῖς της τσακώνονται καθημερινὰ ἀλλὰ ἡ μαμά της δὲν χωρίζει τὸν μπαμπά της, ἐπειδὴ δὲν θέλει νὰ τοῦ κάνει τὴν “χάρη” νὰ διαθέτει χρήματα γιὰ νὰ ἔχει ὅ,τι θέλει, νὰ τὰ κάνει ὅ,τι θέλει, ὅπως τὰ θέλει ἐκεῖνος! Ὁ πατέρας της πάλι, ποὺ ὀνειρεύεται μία ζωὴ ἤρεμη καὶ γαλήνια, ποὺ θὰ μπορεῖ νὰ βρίσκει τὰ πράγματα στὴν θέση τους, δουλεύει ἀρκετὰ καὶ ἀποφεύγει νὰ τοὺς πολυ-βλέπει. Γιὰ νὰ μὴν τὸν κατηγορεῖ ὅμως ἡ Κορίνα, φροντίζει νὰ τὴν “δεσμεύει” ἀγοράζοντάς της ὁτιδήποτε σκεφτεῖ, στὸ ὁποῖο ἐκείνη ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΗΝ ΔΥΝΑΜΗ ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙ. Κατὰ βάθος, μετὰ τὶς ἀγορὲς ἡ Κορίνα νοιώθει περισσότερο πικραμένη μὲ τὸν πατέρα της, ἐπειδὴ ὅπως λέει, τὴν κάνει νὰ νοιώθει “λιγότερο ἀνθρώπινη”· μόλις ὅμως πεῖ κάτι καλὸ γι’ αὐτὸν στὴν μαμά της, ἐκείνη τῆς περιορίζει τὶς βόλτες γιὰ νὰ μὴν γίνει “σὰν τὸν πατέρα της”, καὶ ἀξιώνοντας ἐπιτακτικὰ “ἡ δική της κόρη” νὰ σπουδάσει, ἐπιβάλλει φορτικὰ στὴν Κορίνα νὰ διαβάζει περισσότερες ὧρες… Συγκεκριμένα μοῦ ἔλεγε σήμερα, ὅτι ὑπάρχουν ἡμέρες ποὺ δὲν ἀναγνωρίζει τὸν ἑαυτό της, καὶ ἡμέρες ποὺ δὲν θὰ μποροῦσε νὰ περιμένει καὶ κάτι περισσότερο ἀπὸ τὴν ἴδια· ὑπάρχουν φορὲς ποὺ νοιώθει χαμένη, καὶ ἀναρωτιέται ποιὸ εἶναι τὸ νόημα τῆς ζωῆς της· κάποιες φορὲς ἀλλὰζει γνώμη γιὰ τὰ πράγματα ποὺ ὥς τὴν προηγούμενη ἡμέρα τὰ ἤθελε· μέχρι ποὺ συνειδητοποίησε ὅτι εἶναι… “ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟ” κάποιες ἡμέρες νὰ αἰσθάνεται ὅτι εἶναι Ο ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, καὶ κάποιες ἄλλες Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ. Ἀδερφούλα, λυπήθηκα πραγματικὰ ὅταν τὴν ἄκουσα νὰ λέει, “ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΚΑΛΑ”! Δυστυχῶς, τὰ περισσότερα παιδιὰ στὸ γυμνάσιο βιώνουν σχεδὸν τὰ ἴδια ἐκρηκτικὰ συναισθήματα μὲ τὴν Κορίνα, ποὺ ἡ ψυχή της συνταράσσεται ἀπὸ τὴν ἐκδικητικότητα, τὴν ἀπροσδιόριστη ἐπαναστατικότητα, τὴν κατάθλιψη ἤ τὴν παραίτηση… Ὅταν ὁ ἠθικὸς νόμος μέσα μας παραβιάζεται, ἡ συνείδηση ΕΞΕΓΕΙΡΕΤΑΙ, ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΕΤΑΙ, καὶ ἡ ψυχὴ θλίβεται! Ἐνῶ ὅπου ὁ ἠθικὸς νόμος τηρεῖται, ἡ συνείδηση εἰρηνεύει καὶ ἡ ψυχὴ τέρπεται!».
«Οἱ σημαντικοὶ ἄλλοι, λέει ἡ Κοινωνιολογία, ὅταν διαμεσολαβοῦν ἀνάμεσα στὸν κόσμο καὶ τὸ ἄτομο, ἐπιλέγουν νὰ ἀσχοληθοῦν μόνο μὲ ΚΑΠΟΙΕΣ ΠΛΕΥΡΕΣ τοῦ ἀτόμου, ἀναλόγως τὴν δική τους θέση στὴν κοινωνικὴ δομὴ καὶ τὴν ἰδιοσυγκρασία τους. Δηλαδὴ ἕνα παιδὶ ἀφομοιώνει τὴν ὀπτικὴ τῆς κοινωνικῆς θέσης του, σύμφωνα μὲ τὴν ΙΔΙΟΣΥΓΚΡΑΣΙΑΚΗ ΑΠΟΧΡΩΣΗ ποὺ τῆς ἔχουν δώσει οἱ γονεῖς του. Συνεπῶς ἡ κοινωνικοποίηση τοῦ παιδιοῦ συντελεῖται κάτω ἀπὸ συνθῆκες ΜΕΓΑΛΗΣ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΗΣ ΦΟΡΤΙΣΗΣ! Λέει, ὅτι χωρὶς τὴν συναισθηματικὴ προσκόλληση στοὺς σημαντικοὺς ἄλλους, ἡ διαδικασία τῆς μάθησης θὰ ἦταν ἐξαιρετικὰ δύσκολη…».
«Μὰ τὰ συναισθήματα ἀπὸ μόνα τους εἶναι εὐμετάβολα, καὶ χειραγωγοῦνται ἀπὸ τὰ ἔνστικτα καὶ τὶς ὁρμές! Ἄν κυβερνάει ὁ κατώτερος ἑαυτός, τὰ συναισθήματα ἀναγνωρίζουν γιὰ καλό, τὸ κακό, καὶ χωρὶς τὸν τιμητικὸ σταυρὸ στὴν πλάτη του, ὁ ἄνθρωπος δὲν θὰ ἔχει συμμετοχὴ στὴν Ἀνάσταση… Ἐπὶ τῆς οὐσίας, τὰ συναισθήματα ἀπέχουν κατὰ πολὺ ἀπὸ τὴν διαδικασία τῆς μάθησης, πόσο μᾶλλον τὰ καταστρεπτικὰ συναισθήματα ποὺ ἀναφέραμε, ποὺ μᾶλλον σκοτίζουν τὸν ἄνθρωπο καὶ ἴσα ἴσα τὸν ἐμποδίζουν ἀπὸ τὸ νὰ διδάσκεται…».
«Σωστά. Ἡ ἐπιστήμη λέει ἀκόμα, πὼς ἡ ἐσωτερίκευση γίνεται μόνο ὅταν τὸ παιδὶ ταυτίζεται μὲ τοὺς ῥόλους καὶ τὶς στάσεις τῶν σημαντικῶν ἄλλων· κάνοντας δικά του ὅλα αὐτὰ ποὺ βλέπει, τὸ παιδὶ καταφέρνει καὶ ὁρίζει τὴν δική του ΠΕΙΣΤΙΚΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ. Ὁ ἑαυτός του εἶναι μία ΑΝΤΑΝΑΚΛΩΜΕΝΗ ΟΝΤΟΤΗΤΑ, ποὺ ἀντικατοπτρίζει τὴν στάση ποὺ ἀρχικὰ κράτησαν οἱ σημαντικοὶ ἄλλοι πρὸς αὐτό. Λέει ἀκόμα πὼς τὸ ἄτομο γίνεται ὅ,τι ΤΟ ΠΡΟΣΑΓΟΡΕΥΟΥΝ, δηλαδὴ τὸ παιδὶ μαθαίνει πὼς εἶναι ὅ,τι τὸ ΑΠΟΚΑΛΟΥΝ, οἱ σημαντικοὶ ἄλλοι ποὺ τὸ περιβάλλουν. Κάθε ὄνομα ὑποδηλώνει κάποια ὀνοματολογία, δηλαδὴ κάποια εἰδικὴ ὁρολογία, ποὺ μὲ τὴν σειρά της ὑποδηλώνει μία καθορισμένη κοινωνικὴ τοποθέτηση. Ἡ ΠΑΡΟΧΗ μιᾶς ταυτότητας στὸ παιδί, σημαίνει τὴν ἀπόδοση μιᾶς συγκεκριμένης θέσης ποὺ τοῦ δίνουν μέσα στὸν κόσμο· καὶ τὸ παιδὶ “ἰδιοποιεῖται” τὸν κόσμο ποὺ καταδεικνύει αὐτὴ ἡ ταυτότητα. Κατὰ τὰ ἄλλα, ἡ ἐπιστήμη ἐπισημαίνει πὼς δὲν πρόκειται γιὰ κάποια μονόπλευρη και μηχανιστικὴ διαδικασία ὅλο αὐτὸ… Κατάλαβες γιατὶ σοῦ μίλησα, γιὰ αὐτοὺς ποὺ συνήθισαν τὴν γλώσσα τους στὸ ψέμα; Εἶναι αὐταπόδεικτο ὅτι οἱ ἀντιφάσεις ἰσοδυναμοῦν μὲ ψέμα».
«Ἄλλο καὶ τοῦτο πάλι! Ἐξ ὁρισμοῦ, ἔχουμε τὴν ταυτότητα γιὰ νὰ ἀποδεικνύουμε ποιοὶ εἴμαστε στ’ ἀλήθεια, ὄχι ποιοὺς μᾶς ἔκαναν! Ἄν ἡ ἔννοια μας εἶναι νὰ ΠΕΙΘΟΥΜΕ τοὺς ἄλλους, ἀμέσως ἀναγνωρίζουμε πὼς δὲν εἴμαστε ἀληθινοὶ πέρα γιὰ πέρα… Ἄν ὅμως κάποιος ἔμαθε ἀπὸ τὴν κούνια του νὰ ζεῖ προσπαθώντας νὰ πείθει ὅτι ΕΙΝΑΙ ΙΚΑΝΟΣ ΝΑ “ΑΝΤΑΝΑΚΛΑ” ΤΕΛΕΙΑ Ο,ΤΙ ΒΛΕΠΕΙ, τότε ἡ ζωή του θὰ εἶναι σκέτη κόλαση! Ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς δύο γονεῖς τοῦ παιδιοῦ, ποὺ τὸ μεγαλώνουν, ὅλοι ξέρουμε πὼς ὑπάρχει καὶ ὁ λεγόμενος “τρίτος γονιός”, ἡ τηλεκόλαση, ποὺ τώρα μεγαλώνει τὰ παιδιὰ παρέα μὲ τὸ διαδίκτυο… Καὶ ἀπὸ ἐκεῖ ἔχουν ἐκπαιδευτεῖ τὰ παιδιά, νὰ “ἀντανακλοῦν” τὶς ἀσύνετες καὶ παράλογες συμπεριφορὲς ποὺ προωθεῖ ἡ κοινὴ γνώμη, ἀφοῦ μὲ τὴν σειρά της “πείθει” ὅτι “παρουσιάζει τὴν ἀλήθεια” πέρα γιὰ πέρα… Ὁπότε ἀφοῦ ἐκεῖνοι ποὺ συνήθισαν τὴν γλώσσα τους στὸ ψέμα, λένε ὅτι ὅλο αὐτὸ δὲν ἀποτελεῖ κάποια μονόπλευρη και μηχανιστικὴ διαδικασία τῆς ἀσύνετης ἐπιστήμης, μᾶς ἐπιβεβαιώνουν αὺτὸ ποὺ ἀντιλαμβανόμαστε· ὅτι ἡ ψυχὴ μιᾶς “ἀντανακλώμενης ὀντότητας” δὲν θὰ γνωρίσει ΠΟΤΕ τὴν ΗΘΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ἐπειδὴ αὐτὴ βρίσκεται μέσα στὶς πλευρές, ποὺ γιὰ τοὺς σημαντικοὺς ἄλλους θὰ παραμείνουν ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ “ἀθέατες”… Πρίσκιλλα, εἶναι δύσκολο νὰ παρακολουθεῖς ὅλες αὐτὲς τὶς ἀντιφάσεις καὶ τὶς ἀλληλοαναιρέσεις τῶν ἐννοιῶν, καὶ νὰ μὴν σὲ κατακλύζει ἡ ἀηδία γιὰ τὸ πόσο ἀναξιόλογο καὶ γελοῖο περιγράφουν τὸν ἴδιο τὸν ἄνθρωπο καὶ τὴν ταυτότητά του… Γνωρίζοντας οἱ σημαντικοὶ ἄλλοι πὼς τὸ ἄτομο “μαθαίνει” πὼς εἶναι ὅ,τι τὸ ἀποκαλοῦν, εἶναι ξεκάθαρο πὼς ἐπιλέγουν ΑΠΟ ΜΟΝΟΙ ΤΟΥΣ καὶ ΠΟΙΑ… ΑΞΙΑ ΔΙΑΤΙΘΕΝΤΑΙ ΝΑ ΤΟΥ “ΔΩΣΟΥΝ”!».
Σὰν νὰ χρειαζόταν τόνωση ἡ ἀδερφή μου, πῆρε μιὰ πολὺ βαθιὰ ἀνάσα. Τὸ χέρι της ἔβγαλε ἀπὸ τὴν τσάντα της μερικὲς σελίδες, καὶ μὲ ἔκφραση ἀπογοήτευσης ἄρχισε νὰ μοῦ διαβάζει. «Κατὰ τὴν διαδικασία ἐσωτερίκευσης τῶν κανονιστικῶν προτύπων, ὑπάρχει μία βαθμιαία ἐξέλιξη, ποὺ ξεκινάει ἀπὸ τὸ “Ἡ μαμά μου εἶναι θυμωμένη μαζί μου τώρα”, πρὸς τὸ “Ἡ μαμά μου θυμώνει ὅποτε χύνω τὴν σούπα”. Ἔτσι ὅπως ἡ ἀρνητικὴ στάση τῆς μητέρας ὅταν τὸ παιδὶ χύνει τὴν σούπα, ἐπικροτεῖται καὶ ἀπὸ τοὺς ἐπιπρόσθετους σημαντικοὺς ἄλλους τῆς ὑπόλοιπης οἰκογένειας, γιὰ τὸ παιδὶ ἡ ΓΕΝΙΚΟΤΗΤΑ τοῦ κανονιστικοῦ προτύπου διευρύνεται στὸ “ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΧΥΝΕΙ ΤΗΝ ΣΟΥΠΑ ΤΟΥ”. Ὁπότε στὸ ἄτομο ἐγχαράσσεται βαθιὰ μέσα του πὼς δὲν ταυτίζεται πλέον μόνο μὲ τοὺς συγκεκριμένους ἄλλους, ἀλλὰ καὶ μὲ ΜΙΑ ΓΕΝΙΚΟΤΗΤΑ ἀπὸ ἄλλους, μέσα στὴν ὁποῖα Ο ΕΝΑΣ ΣΥΜΜΕΤΕΧΕΙ ΣΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ… Μόνο μέσα ἀπὸ αὐτὴ τὴν ταύτιση μπορεῖ νὰ ἀποκτήσει ΣΤΑΘΕΡΟΤΗΤΑ ὁ δικός του προσδιορισμὸς τῆς ταυτότητάς του. Συνεπῶς δεν ἔχει μόνο μία ταυτότητα ἀπέναντι στὸν τάδε ἤ τὸν δεῖνα σημαντικό, ἀλλὰ μία ταυτότητα ΓΕΝΙΚΑ, ποὺ συλλαμβάνεται ἀπὸ τὸ ἄτομο ὡς ἀναλλοίωτη. Ἡ “συνεκτικὴ” ταυτότητα ποὺ ἔχει συγκροτηθεῖ, ἐνσωματώνει τὶς ἐσωτερικεύσεις τῶν διάφορων ῥόλων καὶ στάσεων, μαζὶ μὲ τὸν αὐτοπροσδιορισμὸ τοῦ ἀτόμου ὡς “κάποιου ποὺ δὲν χύνει τὴν σούπα του”».
Ὁ τρόπος ποὺ μᾶς μεγάλωσαν ἐμᾶς οἱ γονεῖς μας ἦταν ἐκ διαμέτρου ἀντίθετος, καὶ ἀπὸ τὸ ξάφνιασμα καὶ τὴν ἀπορία κοιτοῦσα τὴν ἀδερφή μου ἐπίμονα· ἡ ὁποία μὲ τὴν διάψευση τῶν ἐλπίδων της γιὰ τὸ ἀντικείμενο τῆς σχολῆς της, ἔδειχνε μᾶλλον ἐξαπατημένη καὶ ἀποθαρρημένη. «Μὰ ἄν δὲν μιλήσουν οἱ γονεῖς στὰ παιδιά τους γιὰ τὸν ἠθικὸ νόμο, γιὰ νὰ ἔχουν φωτισμένο νοῦ καὶ καθαρὴ καρδιὰ καὶ νὰ διώχνουν τὸν φόβο, πῶς θὰ καταφέρνουν ἐκεῖνα νὰ τιθασσεύουν τὶς ἐγωιστικὲς κλίσεις τοῦ κατώτερου ἑαυτοῦ τους; Ὁ ἅγιος Μάρκος ὁ Ἀσκητὴς λέει ὅτι ἡ συνείδηση εἶναι φυσικὸ βιβλίο! Ἐκεῖνος ποὺ τὸ διαβάζει καὶ πράττει κατὰ τὶς ὑποδείξεις του, ἀποκτᾶ πείρα τῆς φροντίδας τοῦ Θεοῦ γιὰ τὸν ἄνθρωπο. Οἱ δικοί μας πάντα μᾶς ἔλεγαν πὼς ἡ ἀγαθὴ συνείδηση ἀποκτᾶται μὲ τὴν προσευχή, ὅπως καὶ ἡ καθαρὴ προσευχὴ εἶναι καρπὸς τῆς συνείδησης. Ἡ προσευχὴ καὶ ἡ συνείδηση ἔχουν ἡ μία τὴν ἀνάγκη τῆς ἄλλης! Ἅμα θυμώνεις σὲ κάποιον ὅταν τὸν ἐκπαιδεύεις, τὸ μόνο ποὺ θὰ τοῦ διδάξεις, εἶναι νὰ θυμώνει κι αὐτὸς μὲ τοὺς ἄλλους… «Πρίσκιλλα, ἀπογοητεύτηκες ποὺ ἡ Κοινωνιολογία δὲν ἔχει ἀνακαλύψει τὴν ἀνθρωπιὰ στὴν διαπαιδαγώγηση;».
«Μὲ φαντάζεσαι ἐμένα νὰ ἐξετάζομαι σὲ ὕλη ἀφρόνων, ποὺ βλέπουν σπιθαμιαῖο τὸν ἄνθρωπο, τὸ πλάσμα τοῦ Θεοῦ; Εἶναι ἐξοντωτικὸ γιὰ τὴν λογικὴ καὶ τὴν σοβαρότητά μου, νὰ βλέπω πὼς κάποιοι κενοὶ ἰσχυρίζονται πὼς μόνο ἀπὸ τὴν ταύτιση μὲ τὴν μάζα, μπορεῖ νὰ ἀποκτήσει “σταθερότητα” ὁ προσδιορισμὸς τῆς “ἀντανακλώμενης” ταυτότητάς μας… Τὸ ὅτι ἡ ἡθικὴ ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἀθέατη πλευρὰ γιὰ αὐτὴ τὴν ἐπιστήμη ποὺ ψεύδεται, σημαίνει ὅτι τῆς εἶναι ὁρατὴ μονάχα ἡ —ἄς τὴν ποῦμε— “ἐλευθερία τοῦ σώματος”! Ἡ Ὑβόννη ὁνόμασε θεωρία κοινωνικῆς κατασκευῆς τῆς “πραγματικότητας”, ὅλο αὐτὸ τὸ ἐξουθενωτικὸ μηχάνευμα ποὺ μοῦ ἐξήγησε, τὸ ὁποῖο ἐγὼ βλέπω σὰν βασικὸ ὑπηρέτη τῆς θεωρίας τοῦ ὑλισμοῦ, ποὺ μᾶς ἔλεγε ὁ μπαμπάς. Ὁ ὑλισμὸς εἶναι ἰδεολογία, δηλαδὴ ἐνῶ ἐξυπηρετεῖ τὰ διεφθαρμένα συμφέροντα ὁρισμένων, γιὰ τοὺς πολλοὺς εἶναι “γνώμη” βαθιὰ ῤιζωμένη γιὰ τὴν “ὀρθότητά της”, δηλαδὴ τὴν φιληδονία καὶ τὴν τρυφηλότητα… Ὁ πλοῦτος, ἡ πλεονεξία, ἡ σωματικὴ μαλθακότητα, ἡ ἀκόρεστη βουλιμία ἀπόκτησης ὑλικῶν ἀγαθῶν, ΜΑΣ ΥΠΟΔΟΥΛΩΝΟΥΝ ΣΤΗΝ ΜΙΚΡΟΨΥΧΙΑ, τὸν ΔΑΙΜΟΝΙΚΟ ΦΟΒΟ, τὴν ἀπόγνωση καὶ τὴν ἀτελείωτη λύπη, κάνοντάς μας νὰ νοιώθουμε ἐντελῶς ἀνίσχυροι καὶ ἀσήμαντοι. Ἡ θέση μέσα στὴν κοινωνία, ποὺ “παραχωρεῖ” ἡ ψευδο-ἐπιστήμη στὸν ἄνθρωπο, εἶναι ἐκείνη ποὺ συμφέρει τοὺς σκοποὺς τοῦ Ψεύδους, Χριστοφίλη· δηλαδὴ ἡ ψευδο-ταυτότητα —πιὸ πολὺ ῥόλος— τοῦ ἀνθρώπου, νὰ τὸν παγιδεύει στοὺς ὁρίζοντες τοῦ χώματος, ὅσο ὁ ἴδιος νοιώθει ὡς “ἀλάθητος κατακτητὴς” τοῦ κόσμου τοῦ χώματος…».
«Ὁ μπαμπὰς εἶπε ὅτι ὁ ὑλισμὸς εὐθύνεται ποὺ ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος “παραχώνει” τὴν συνείδησή του καὶ σκοτίζεται, δηλαδὴ παύει νὰ ξεχωρίζει τὴν ἀλήθεια ἀπὸ τὸ ψέμα. Μᾶλλον γι’ αὐτὸ οἱ ἄνθρωποι σταμάτησαν νὰ διακρίνουν τὴν πραγματικότητα ἀπὸ τὴν “κοινωνικὴ πραγματικότητα”».
«Ἀπὸ χθὲς σκέφτομαι, πὼς παλιότερα οἱ Ἕλληνες θεωροῦσαν κραυγαλέο τὸ σκουλαρίκι στὸν ἄντρα· τώρα πολλοὶ πιάνουν τὰ μαλλιά τους σὰν γυναῖκες, ἥ ξυρίζουν τὸ στῆθος τους γιὰ νὰ μὴν δείχνει “ἀντρικό”, χωρὶς νὰ εἶναι ἀρσενοκοῖτες. Ψάχνοντας τὴν ἄκρη τοῦ νήματος, κατέληξα πὼς στὴν ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ὑπακοῦμε στὶς ὑποδείξεις τοῦ φυσικοῦ βιβλίου τῆς συνείδησής μας, ποὺ μᾶς συνδέει μὲ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ μας, καὶ τὴν ζωὴ ποὺ μᾶς δίνει! Ἡ ἀντίληψη γιὰ τὴν “ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ” δὲν ἀπορρέει ἀπὸ τὴν συνείδηση τῶν μεμονομένων ἀτόμων, ἐπειδὴ οἱ ἄνθρωποι ἔχουν γίνει μία “μάζα”· μέσα στὴν ὁποία δὲν “μεγαλώνουν” ΠΟΤΕ, δηλαδὴ δὲν σταματᾶνε ΠΟΤΕ νὰ ἔχουν “κηδεμόνες”, οἱ ὁποῖοι θὰ τοὺς ΕΠΙΒΑΛΛΟΝΤΑΙ! Οἱ σημαντικοὶ ἄλλοι “κηδεμόνες” συνδέουν τοὺς ἀνθρώπους μὲ τὴν μανία τοῦ διαβόλου, τὸ μίσος, τὸν συμπαγῆ θυμό του, ποὺ ἐκδηλώνεται μὲ τὴν λυσσώδη τυραννία του. Κατέληξα λοιπόν, ὅτι οἱ συγκεκριμένοι “κηδεμόνες” συνδέουν τοὺς ἀνθρώπους μὲ τὸν θάνατο καὶ τὸ παιδί του, τὴν βία, ποὺ εἶναι ἡ κινητήρια δύναμη τῆς ψευδο-πραγματικότητας… Διαβάζοντας προσεκτικὰ τὶς λέξεις σὲ αὐτὲς τὶς σελίδες, διαπίστωσα πὼς λέγοντας ἡ ψευδο-ἐπιστήμη “νὰ κατανοήσει τὸ ἄτομο τοὺς συνανθρώπους καὶ τὴν κοινωνία”, ἐννοεῖ τὸ ἄτομο νὰ ΕΚΛΑΒΕΙ τὴν ΥΠΟΤΑΓΗ ΤΟΥ ΣΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ, ΩΣ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟΤΗΤΑ! Λέγοντας “ἐσωτερίκευση τοῦ ὑποκειμενικοῦ νοήματος”, ἐννοεῖ ΥΠΟΤΑΓΗ ΑΝΕΥ ΟΡΩΝ στὰ κατὰ συνθήκη ψεύδη τῶν κανόνων τῆς βίας! Ἄν δὲν κατανοεῖ κάποιος τὸν διπλανό του, καὶ ἀδυνατεῖ νὰ τὸν δεῖ ὡς ἀδερφό του, πῶς νὰ μὴν τὸν ὑποψιάζεται γιὰ ἀντίπαλο ἤ ἐχθρό; Γι’ αὐτὸ ἡ προτεσταντικὴ προσωπικὴ ἀνάπτυξη κάνει κανονικὴ πλύση ἐγκεφάλου στοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἐξουσιάζει, μὲ τὴν αὐτοπεποίθηση καὶ τὴν αὐτοεκτίμηση ποὺ τοὺς ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ νὰ “κατακτήσουν”, ὥστε μὲ τὴν ὑπερηφάνεια, τὴν ὑπεροψία, τὴν ὑψηλοφροσύνη καὶ τὴν ἀλαζονεία, τὴν μοχθηρία, τὴν πονηριὰ καὶ τὴν ὑπουλία, Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΟΥΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΕΙΣΤΙΚΗ!».
«Μὰ ὅταν κάποιος δὲν κατανοεῖ τὸν διπλανό του, εἶναι δύο φορὲς βέβαιο ὅτι δὲν κατανοεῖ τὸν ἑαυτό του. Μὴν μπορώντας ἡ Κορίνα νὰ δεῖ τὸν ἑαυτό της ὥς μία ἑνότητα, ὥστε νὰ ἀγωνιστεῖ γιὰ νὰ εἶναι “κάθε μέρα καλά”, βλέπει δύο “ΠΛΕΥΡΕΣ ΤΗΣ” ποὺ… ἐναλλάσσονται· θεωρεῖ “φυσιολογικὸ” μία νὰ νοιώθει “ὁ χειρότερος ἄνθρωπος”, καὶ μία “ὁ καλύτερος”, ὁπότε ἔχει…. συνηθίσει τὴν “συναισθηματικὴ φόρτιση” ποὺ εἶπες, Πρίσκιλλα, τοῦ νὰ εἶναι καὶ οἱ ἄλλοι, “οἱ χειρότεροι ἄνθρωποι”…».
«Αὐτὸ εἶναι! Βρῆκα τὸ κομμάτι ποὺ μοῦ ἔλειπε, μὲ αὐτὸ ποὺ εἶπες τώρα! Αὐτὰ ποὺ λέει ἡ ψευδο-ἐπιστήμη γιὰ τὶς ΠΛΕΥΡΕΣ τοῦ παιδιοῦ ποὺ ἐπιλέγουν οἱ γονεῖς νὰ ἀσχοληθοῦν, ἀνάλογα μὲ τὴν δική τους ἰδιοσυγκρασιακὴ ἀπόχρωση, τὰ κάνουν καὶ οἱ σημαντικοὶ ἄλλοι “διαβολο-κηδεμόνες”! Στὴν Δύση λίγο παλιότερα, γιὰ νὰ μὴν γνωρίσουν ΠΟΤΕ τὴν ΗΘΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ οἱ ἀρσενοκοῖτες, ποὺ ἦταν ἀκόμα μιὰ μικρὴ ὁμάδα, οἱ “διαβολο-κηδεμόνες” ἀνέθεσαν στὴν σκοτισμένη τέχνη καὶ τὸ φιλελεύθερο ἐμπόριο νὰ τοὺς “ΘΥΜΩΣΟΥΝ”! Ὅσο τὸ διεφθαρμένο σύστημα ΠΡΟΣΑΓΟΡΕΥΕ, δηλαδὴ ΑΠΟΚΑΛΟΥΣΕ τοὺς ἀρσενοκοῖτες ἀδικημένους, πρωτοπόρους, θαρραλέους, ἀνυποχώρητους καὶ πολλὰ τέτοια, καλλιεργοῦσε τὴν καινούργια ὀνοματολογία, μὲ τὴν ὁποία παρεῖχε στὴν ἀνωμαλία μία “ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ”, ποὺ ὄριζε… “ἀντικειμενικὰ” τὴν “κοινωνικὴ” τοποθέτησή της μέσα στὸν κόσμο… Οἱ διεφθαρμένοι, ποὺ ἔμαθαν πὼς εἶναι ὅ,τι ἀκριβῶς τοὺς ἀποκαλοῦσε τὸ διεφθαρμένο σύστημα, θυμωμένοι ποὺ οἱ πολλοὶ δὲν ἀναγνώριζαν τὰ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΟΥΣ —σὲ ἀναλογία μὲ τὴν μαμὰ ποὺ θύμωνε μὲ τὸ παιδί της— ἕνωναν τὸν θυμό τους μὲ τὰ σημαντικὰ ἄλλα Μ.Μ.Ε, ὥστε νὰ καταφέρουν νὰ ὁρίσουν τὴν δική τους ΠΕΙΣΤΙΚΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ καὶ νὰ ΙΔΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ, δηλαδὴ νὰ ὑφαρπάξουν τὸν κόσμο ποὺ καταδείκνευε ἡ κοινωνικὴ “θέση τους”… Αὐτὴ ἡ πρακτικὴ ἐφαρμόστηκε στοὺς περισσότερους λαούς!».
«Κατάλαβα. Τὸ ἐμπόριο καὶ τὰ Μ.Μ.Ε. προωθοῦσαν τὶς “ἀλάθητες” συμπεριφορὲς τῶν “ὑπερανθρώπων”, μὲ τρόπο ποὺ οἱ ἄνθρωποι νὰ τὶς ἐκλαμβάνουν γιὰ “ἀλήθεια”, καὶ ἐπειδὴ κανεὶς δὲν νοιαζόταν νὰ καταλάβει τὸν ἑαυτό του ἤ τὸν διπλανό του, ὅλοι γίνονταν ΑΝΤΑΝΑΚΛΩΜΕΝΗ ΟΝΤΟΤΗΤΑ ποὺ ἐσωτερίκευε ὅ,τι ἀνήθικο ἔβλεπε… Ἀφοῦ ἡ ὀνοματολογία ὑποδηλώνει μία καθορισμένη “θέση” μέσα στὴν κοινωνία, ὑποθέτω πὼς ὅσο ἐπεκτεινόταν τὸ καινούργιο λεξιλόγιο ποὺ πλαθόταν γύρω ἀπὸ τὴν ἀνηθικότητα, τόσο θὰ διευρυνόταν καὶ ἡ “θέση” ποὺ ἀναγνώριζε ἡ κοινωνία στὴν ἀνηθικότητα, ἄν κρίνω ἀπὸ τὶς διαστάσεις ποὺ πῆρε στὶς ἡμέρες μας· δηλαδὴ ὅσο ὁ ΑΠΟΘΡΑΣΥΜΕΝΟΣ “θυμὸς” τῶν ἀνώμαλων γινόταν “ἀγανάκτηση” γιὰ ὅσους δὲν τοὺς “ἀποδέχονταν”, ἄλλο τόσο ἐπινοοῦνταν περισσότεροι τάχα “ἐπιστημονικοὶ” ὅροι γιὰ τὴν διαφθορὰ…».
«Χριστοφίλη, οἱ λέξεις ποὺ χρησιμοποιεῖ ἡ ψευδο-ἐπιστήμη τῆς φιλελευθεριότητας, δὲν εἶναι καθόλου τυχαῖες. Ἐκτὸς ἀπὸ τὸν βαθὺτατο θυμὸ ποὺ προκαλοῦν οἱ “διαβολο-κηδεμόνες”, στοὺς ἀνθρώπους ποὺ ΠΑΓΙΔΕΥΣΑΝ μέσα στὴν ἀνωμαλία, μὲ τὴν ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΗ ΦΟΡΤΙΣΗ θέλουν νὰ ῥίξουν στὴν παγίδα τους καὶ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΥΠΟΛΟΙΠΟΥΣ! Οἱ ἐκπομπὲς τῆς “πολιτισμένης φαυλότητας” κατηγοροῦν ὅσους θεωροῦν τὴν ἀνωμαλία ἀδιανόητη, ὅτι εἶναι περιορισμένων ἀντιλήψεων, ἠθικιστές, προσκολλημένοι στὸ παρελθόν, “καταπιεσμένοι”, ἀνάγωγοι, καὶ κυρίως βλάκες, στοχεύοντας μέσῳ τῆς δικῆς τους ἀδιάντροπης πίεσης νὰ τοὺς προκαλέσουν “ΝΤΡΟΠΙΑΣΤΙΚΕΣ” ΕΝΟΧΕΣ, καὶ τελικὰ νὰ τοὺς… “ἐξευρωπαΐσουν”! Ἡ “ἐσωτερίκευση” ἀπὸ τοὺς θεατὲς τῆς τηλεκόλασης, τέτοιου ἔμμεσου θυμοῦ τῶν “εἰδικῶν” καὶ τῶν ἀνερυθρίαστων “θυμάτων” τῆς ἀποκαλούμενης “ἔμφυλης βίας”, τοὺς κάνει τὸν ΚΑΛΟΣΤΗΜΕΝΟ ΕΠΕΚΤΑΤΙΣΜΟ τῆς ἀνωμαλίας νὰ φαίνεται σὰν μία “πραγματικότητα”, ἤ σὰν “ἀλήθεια” ποὺ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΑΠΟΦΥΓΟΥΝ! Ἐξ ἀρχῆς ἡ ὑποδούλωση τῶν ἀνθρώπων στὸν ὑλισμὸ τοὺς κάνει νὰ νοιώθουν ἐντελῶς ἀνίσχυροι καὶ ἀσήμαντοι, καὶ νοιώθοντας χαμένοι νὰ ἀναρωτιοῦνται γιὰ τὸ νόημα τῆς ζωῆς τους. Τὸ σχόλιό σου μὲ βοήθησε νὰ καταλάβω πὼς ὅσοι δὲν σέβονται τὴν συνείδησή τους, θεωροῦν ὡς δεδομένο ὅτι “ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΚΑΛΑ”, καὶ αὐτὸ τοὺς καταδικάζει σὲ πνευματικὴ παραίτηση, ὥστε νὰ τὸ θεωροῦν “φυσιολογικὸ” ποὺ κάθε ἡμέρα γίνονται ὅλο καὶ χειρότεροι… Ἡ κοινωνικὴ παγίδα τῶν “διαβολο-κηδεμόνων” λέει, “Δὲν ζοῦμε ἁπλῶς στὸν ἴδιο κόσμο, συμμετέχουμε ὁ ἕνας στὸ ΕΙΝΑΙ τοῦ ἄλλου”! Μπορεῖ νὰ εἶναι αὐτὸς ὁ λόγος ποὺ ΔΕΝ ὑπῆρχαν ἀξιόλογες ἀντιδράσεις ἀπὸ τοὺς Ἕλληνες, πρὶν ἀπὸ τὴν “ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΗ” τῆς ἀνωμαλίας· οὔτε τώρα συνειδητοποιοῦμε πὼς ἐν ἀγνοία μας, πλαθόμαστε καὶ ἐμεῖς ΜΕΣΑ στὸν ΕΠΕΚΤΑΤΙΣΜΟ τῆς ὀνοματολογίας τῆς διαφθορᾶς…. Ὁ μπαμπὰς εἶχε πεῖ ὅτι ἡ “ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΗ” τοῦ κακοῦ βάζει ΟΛΟΥΣ τοὺς συμβολισμοὺς νὰ κάνουν ΜΕΤΑΒΟΛΗ, δηλαδὴ τοὺς κάνει ΟΛΟΥΣ ΔΙΕΣΤΡΑΜΜΕΝΟΥΣ, καὶ συμβολίζουν πλέον ΤΟ ΑΚΡΙΒΩΣ ΑΝΤΙΘΕΤΟ ΤΟΥΣ!».
Γνωρίζοντας ὅτι οἱ Ὀρθόδοξοι ἔχουμε τὴν ἐξουσία νὰ γίνουμε τέκνα Θεοῦ, οἱ γονεῖς μας δὲν μᾶς προσαγορεύουν ὡς δικά τους παιδιά μόνο, ἀλλὰ πρωτίστως ὡς παιδιὰ τοῦ Χριστοῦ· ὁ Ὁποῖος μᾶς ἔδωσε τὴν ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΜΑΣ, ὡς πρόσωπα ποὺ στέκονται διαρκῶς ἐνώπιόν Του. Σηκώθηκα καὶ πῆρα τὶς σελίδες ποὺ διάβαζε πρὶν ἡ Πρίσκιλλα, καὶ ἡ ματιά μου ἔπεσε στὸ σημεῖο τοῦ θυμοῦ τῆς μαμᾶς τοῦ παραδείγματος. «Πρίσκιλλα, ἄν δὲν συμβουλεύονται οἱ γονεῖς τὴν συνείδησή τους, εἶναι ἑπόμενο νὰ μὴν μιλᾶνε στὸ παιδί τους γιὰ τὸν ἠθικὸ νόμο, καὶ ἀπὸ τὶς ἐγωιστικὲς κλίσεις τοῦ κατώτερου ἑαυτοῦ τους, ὁλόκληρη ἡ οἰκογένεια νὰ μένει ἀνυπεράσπιστη μπροστὰ στὴν μανία τοῦ διαβόλου! Χωρὶς τὴν διδασκαλία τοῦ ἀνώτερου μέσα στὴν διαπαιδαγώγηση, εἶναι σὰν νὰ χάνουν τὸν ἑαυτό τους, σὰν νὰ μὴν τοὺς “ἀνήκει”, καὶ ὑποτάσσονται οἰκογενειακῶς στὶς ἐντολὲς τῶν “διαβολο-κηδεμόνων”· τὶς ὁποῖες ἐκεῖνοι τοὺς τὶς ἐνσωμάτωσαν ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΔΙΑΠΑΙΔΑΓΩΓΗΣΗ! Ὅταν ὁ ἴδιος ὁ γονιὸς γίνεται ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΗΣ, καὶ γιὰ νὰ ἱκανοποιήσει τὸν ἐγωισμό του ΔΟΥΛΟΠΟΙΕΙ τὸ παιδί του, ἐπιλέγοντας μόνο τὶς ΥΛΙΚΕΣ ΠΛΕΥΡΕΣ ΤΟΥ γιὰ νὰ φροντίσει, αὐτομάτως “ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΕΙ” τὴν ὅποια ΥΠΟΒΑΘΜΙΣΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ, ὀρέγεται ὁ διάβολος…». Παραξενεμένη ἀπὸ μία ἀσυνήθιστη λέξη ποὺ τράβηξε τὴν προσοχή μου, διάβασα καλύτερα τὸ σημεῖο τῆς σελίδας. “Δὲν ζοῦμε ἁπλῶς στὸν ἴδιο κόσμο, συμμετέχουμε ὁ ἕνας στὸ ΕΙΝΑΙ τοῦ ἄλλου. Μόνο ὅταν ἔχει ἐπιτύχει αὐτὸν τὸν βαθμὸ ἐσωτερίκευσης ἕνα ἄτομο, εἶναι πιὰ μέλος τῆς κοινωνίας. Ἡ ὀντογενετικὴ διαδικασία μὲ τὴν ὁποία αὐτὸ ἐπιτυγχάνεται, εἶναι ἡ κοινωνικοποίηση”… Ἡ ἀσυνήθιστη λέξη μοῦ θύμισε κάτι, ποὺ δὲν τὸ εἶχα προσέξει ὅσο ἔπρεπε. «Χθὲς ποὺ ἤσουν κλεισμένη στὸ δωμάτιό σου, ἡ μαμὰ μοῦ ἐξήγησε τί εἶναι ἡ νέα ταυτότητα, ποὺ ἀποφάσισε μαζὶ μὲ τὸν μπαμπά, ὅτι ἀρνοῦνται νὰ παραλάβουν. Ἡ ψηφιακὴ ταυτότητα, θὰ λειτουργεῖ ὡς “ταυτότητα”, δηλαδὴ μὲ τὰ στοιχεῖα τῆς ταυτοποίησης, μονάχα στὴν ἀρχή. Στὴν ἑπόμενη “προγραμματισμένη” πανδημία, εἶπε, θὰ γίνει ΚΑΡΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ, καὶ θὰ περιέχει μαζὶ καὶ τὰ ὑγειονομικὰ στοιχεῖα τῶν ἀνθρώπων· περνώντας την δηλαδὴ ἀπὸ τὸ μηχάνημα, αὐτὸ θὰ ΕΠΙΤΡΕΠΕΙ μόνο στοὺς “ἐμβολιασμένους” νὰ μπαίνουν στὰ καταστήματα, τὰ φαρμακεῖα, τὰ λεωφορεῖα κ.τ.λ. Στὴν ἑπόμενη κίνηση, μέσα στὴν ΚΑΡΤΑ θὰ περαστοῦν καὶ τὰ οἰκονομικὰ στοιχεῖα τῶν πολιτῶν, τὰ φορολογικά, ΤΑ ΠΑΝΤΑ! Μὲ τὴν πρώτη οἰκονομικὴ παράλειψη κάποιου ἡ ΚΑΡΤΑ ΤΟΥ ΘΑ ΑΠΟΡΡΙΠΤΕΤΑΙ, ὅπως ΘΑ ΑΠΟΡΡΙΠΤΕΤΑΙ ΚΑΙ Ο ΙΔΙΟΣ! Ὅταν αὐτὸ συνδυαστεῖ καὶ μὲ τὰ ψηφιακὰ νομίσματα καὶ καταργηθοῦν τὰ χρήματα στὸ χέρι, μόλις ὁ ἄνθρωπος ἐκφράσει τὴν γνώμη του ΛΕΓΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ, ἡ πρόσβαση στὴν ΚΑΡΤΑ ΤΟΥ θὰ τοῦ ΑΦΑΙΡΕΙΤΑΙ… Μὲ ὅλα αὐτά, ὁ διάβολος ἤδη βασανίζει τοὺς ἀνθρώπους στὴν Κίνα…».
«Σωστά! Αὐτοὶ ποὺ “ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΟΥΝ” τὰ συμφέροντα τοῦ Ψεύδους, ἐπέβαλαν στὴν κοινωνία τὴν ἰδεολογία τοῦ ὑλισμοῦ, ὥστε μετὰ νὰ ἑδραιώσουν τὴν ψευδο-πραγματικότητα, ποὺ ΑΝΤΙΚΑΘΙΣΤΑ τὴν μοναδικὴ ταυτότητα ποὺ μᾶς ἔδωσε ὁ Χριστὸς ὅταν μᾶς ἔβγαλε ἀπὸ τὴν μὴ ὕπαρξη, μὲ μία ταυτότητα ἀξιολύπητη, ἀνώνυμη, μαζοποιημένη, ἡ ὁποία ἀρκεῖται στὶς “πειστικὲς ἀντανακλάσεις”!».
«Ἡ κατάσταση εἶναι ἀξιοθρήνητη! Μέσα ἀπὸ τὴν διαπαιδαγώγηση τῶν παιδιῶν, ἡ ψευδο-πραγματικότητα μαθαίνει τοὺς ἀνθρώπους νὰ μὴν ἔχουν κρίση, καὶ ὅταν θυμώνει ὁ ἀρχηγός τους ἐκεῖνοι νὰ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ και νὰ τοῦ ὑποτάσσονται σὰν νὰ εἶναι σκύλοι! Προφανῶς ἡ ΚΑΡΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ θὰ πιστοποιεῖ γιὰ τὸν ἄνθρωπο ὅτι εἶναι “ΟΝΤΟΤΗΤΑ”, καὶ μάλιστα “αὐτομάτως ἀντανακλώμενη”, δηλαδὴ ὅτι ἔχει ΟΝΤΟΓΕΝΝΗΘΕΙ στὴν “κοινωνικὴ πραγματικότητα”· ἡ ὁποία ἐπισήμως θὰ τὸν προσαγορεύει ὡς “κοινωνικὰ κατασκευασμένο ΠΟΛΙΤΗ”, καὶ θὰ τοῦ “παραχωρεῖ” μία “ἀναλλοίωτη” θέση στὴν ΓΕΝΙΚΟΤΗΤΑ ἀπὸ ἄλλους, ἐπίσης “ὑπάκουους” … Τώρα φαίνεται καθαρὰ ὁ λόγος ποὺ ἡ “κοινωνικὴ πραγματικότητα” δὲν συμβιβάζεται μὲ τὴν ὄντως πραγματικότητα, ἀδερφούλα· ὅποιος “ὀντογεννιέται” στὴν “κοινωνικὴ πραγματικότητα”, στὴν αἰώνια πραγματικότητα “ὀντοπεθαίνει”, ἐπειδὴ ἐκεῖ εἶναι τόπος μόνο γιὰ τοὺς ΑΝΑΓΕΝΝΗΜΕΝΟΥΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ!».
«Εἶναι γεγονός, Χριστοφίλη, ὅτι ἡ κατάσταση δὲν χωράει λάθη! Οἱ ἄνθρωποι ποὺ συνήθισαν τὴν γλώσσα τους στὸ ψέμα ὠθοῦν στὴν παραβίαση τοῦ ἠθικοῦ νόμου, καὶ περιφρονώντας τὴν ἀλήθεια, ὑποχρεώνουν ἀκόμα καὶ ὁλόκληρους λαοὺς νὰ στροβιλίζονται στὸ χάος…».
«Π. Στρατήγιε δὲν τὸ χωράει τὸ μυαλό μου, ὅτι ὑπάρχουν ἄνθρωποι ποὺ κάνουν τὰ πάντα γιὰ νὰ “ἀποσύρουν” τὴν πραγματικότητα, καὶ νὰ μᾶς ἐπιβάλλουν τὴν ψευδο-πραγματικότητά τους!». Φέρνοντας στὸν ναὸ τὸ πρόσφορο ποὺ ἔφτιαξε ἡ μαμά μου, τὸ ἔδωσα στὰ χέρια τοῦ πνευματικοῦ μου. Παρόλο ποὺ ἑτοιμαζόταν νὰ φύγει, ἀποφάσισα νὰ τοῦ πῶ ἐν τάχει γιὰ τὴν ἀνησυχία μου γύρω ἀπὸ τὰ βασικὰ σημεῖα τῆς συζήτησης μὲ τὴν ἀδερφή μου. Βλέποντας πὼς ὄχι μόνο τὰ βρῆκε ἐνδιαφέροντα ἀλλὰ εἶχε καὶ κάποια πράγματα νὰ μοῦ ἐπισημάνει, ἀπὸ τὴν παρηγοριὰ ἡ ψυχή μου ἐλάφρυνε.
«Χριστοφίλη, ἒμεῖς τώρα βλέπουμε τὴν ἐπανάληψη πολλῶν μεθόδων “ἀπόσυρσης” τῆς πραγματικότητας, ὅπως τὴν εἶπες, ποὺ ἦταν ἰδιαιτέρως γνώριμες στὴν ἀσέβεια ἀπὸ πολὺ παλιά. Ὁ παντοτινὸς στόχος της φυσικὰ εἶναι νὰ ἀλλοιωθεῖ τὸ Ἑλληνορθόδοξο φρόνημά μας καὶ νὰ ἐξευρωπαϊστοῦμε, νὰ ξεχάσουμε τὴν γλώσσα μας καὶ ὡς λαὸς νὰ ἐκλείψουμε ἀπὸ τὴν Ἱστορία. Ξέρεις, ὑπῆρχε καιρὸς ποὺ ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα ἦταν διενθής! Ἡ Εὐρώπη ἦταν ἑλληνική, μαζὶ μὲ ὅλη τὴν Μακεδονία. Τὸ ἐπίτευγμα τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου νὰ κατακτήσει τὴν Μικρὰ Ἀσία, τὴν Αἴγυπτο καὶ τὶς ἀχανεῖς ἐκτάσεις ὁλόκληρης τῆς Ἀσίας, ἐκτὸς ἀπὸ στρατιωτικὸ κατόρθωμα ἦταν καὶ πολιτιστικό, μὲ μακροχρόνιες συνέπειες καὶ ἀποδοτικὴ καρποφορία! Στὴν ἀπέραντη ἑλληνικὴ οἰκουμένη ποὺ δημιούργησε ὁ Ἕλληνας στρατηλάτης, ὁ κόσμος μιλοῦσε καὶ σκεφτόταν ἑλληνικά, ὅπως ἄλλωστε καὶ οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι. Ἐξοικειωμένοι ὅπως ἦταν μὲ τὰ ἑλληνικὰ καὶ τὸ ἑλληνιστικὸ περιβάλλον στὰ μέρη ποὺ ζοῦσαν, εἶχαν τὴν δυνατότητα νὰ γίνουν οἱ κήρυκες τοῦ Εὐαγγελίου καὶ νὰ οἰκοδομήσουν τὴν χριστιανικὴ Οἰκουμένη, ἀπευθυνόμενοι σὲ ἕναν κόσμο ποὺ τοὺς ἦταν οἰκεῖος. Τὸ κήρυγμα τοῦ Χριστοῦ γράφτηκε στὰ ἑλληνικὰ ἀπὸ τοὺς Εὐαγγελιστές, ὅπως καὶ ὅλα τὰ βιβλία τῆς Καινῆς Διαθήκης. Ὅταν ἦρθε τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου δηλαδή, καὶ ἐξαπλώθηκε σὲ μία τέτοια ἀσύλληπτα μεγάλη ἔκταση ὁ ἑλληνικὸς πολιτισμὸς καὶ ἡ ἑλληνικὴ γλώσσα, ἔστειλε ὁ Θεὸς τὸν Υἰό Του στὴν γῆ, ὥστε ἡ τελειότατη πίστη νὰ ἐκφραστεῖ μὲ τὸ τελειότατο ὄργανο, καὶ νὰ ζυμωθεῖ μέσα σὲ ἕναν ὑψηλὸ πολιτισμό, ὅπως τὸν δημιούργησαν καὶ τὸν ἐξέφρασαν οἱ Ἕλληνες. Ἔτσι ὁ Χριστιανισμὸς ἐκ γενετῆς, προσέλαβε στὴν φύση του τὸν Ἑλληνισμό».
«Εἶναι μεγάλη εὐλογία πάτερ, ποὺ διαβάζουμε τὸ οὐράνιο μήνυμα τοῦ Εὐαγγελίου στὴν γλώσσα μας!».
«Αὐτὸ ἦταν τὸ Σχέδιο τοῦ Θεοῦ, παιδί μου! Στὴν συνέχεια ὅμως, ὁ αὐτοκράτορας τοῦ Βυζαντίου Ἰουλιανὸς ὁ Παραβάτης καὶ ἀποστάτης, διεκήρυσσε πὼς ὁ Ἑλληνισμὸς δὲν ἔχει καμία σχέση μὲ τὴν χριστιανικὴ πίστη, ἀλλὰ μὲ τὴν εἰδωλολατρεία. Ὁραματισθηκε τὸν Ἑλληνισμὸ συνδεδεμένο μόνο μὲ τὸν παγανισμό, καὶ στὴν προσπάθειά του νὰ ἀποκόψει τὸν Ἑλληνισμὸ ἀπὸ τὸν Χριστιανισμό, ὀργάνωσε σκληροὺς διωγμοὺς καὶ ἀντιχριστιανικὲς μεταρρυθμίσεις. Ὅλες αὐτὲς τὶς προσπάθειες γιὰ βαθιὲς ἀλλοιώσεις στὴν πίστη, ἀνέκοψαν οἱ γρηγοροῦντες πνευματικὰ Πατέρες μας, οἱ Τρεῖς Ἱεράρχες, ποὺ ἀντέδρασαν ἐγκαίρως καὶ ἐπιτυχῶς! Οἱ Χριστιανοὶ τοὺς χρωστᾶμε αἰώνια εὐγνωμοσύνη ποὺ ἀγωνίστηκαν μὲ ὅλες τὶς δυνάμεις τους, καὶ μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ κατάφεραν καὶ διατήρησαν ἑνωμένο τὸν Ἑλληνισμὸ μὲ τὸν Χριστιανισμό, καὶ διαμόρφωσαν θεολογικὰ καὶ ἐκκλησιαστικοπολιτικὰ τὸν ἐκπληκτικὸ κόσμο τῆς Ὀρθόδοξης Ἀνατολῆς! Ἀνοίγω μία παρένθεση· λίγες δεκαετίες νωρίτερα, με τὴν μεταφορὰ τῆς πρωτεύουσας τῆς αὐτοκρατορίας ἀπὸ τὴν Ῥώμη στὸ Βυζάντιο, τὴν μετέπειτα Κωνσταντινούπολη, ἄρχισε ἡ ἀντιπαράθεση ἀνάμεσα στὸν κόσμο τῆς Δύσης καὶ τῆς Ἀνατολῆς· ἡ ὁποία ἦταν κατ’ἐξοχὴν χῶρος ἑλληνικός, πολιτιστικὰ ἑνιαῖος καὶ οἰκονομικὰ εὔρωστος. Ἡ μεταφορὰ τῆς πρωτεύουσας στὴν Ἀνατολὴ ἄρχισε σιγὰ σιγὰ νὰ δημιουργεῖ ἀντιζηλία καὶ ἀποξένωση στὴν Δύση, ἡ ὁποία σπαρασσόταν ἀπὸ τὶς ἐπιδρομὲς τῶν βαρβάρων. Κλείνω τὴν παρένθεση, καὶ συνεχίζω· ὁ πάπας Δάμασος ἀδιαφοροῦσε σκόπιμα ἐνώπιον τῆς αἵρεσης τοῦ Ἀρειανισμοῦ, ποὺ εἶχε ἐξαπλωθεῖ καὶ ἐμπεδωθεῖ ἐπικίνδυνα στὴν Ἀνατολή, καὶ ὁ Μέγας Βασίλειος διαμαρτυρήθηκε ἐντονότατα. Ὁ συγκεκριμένος πάπας προγραμματισμένα καὶ συνειδητὰ ἀποξένωσε περισσότερο τὴν Δύση καὶ τῆς ἔδωσε χαρακτήρα λατινικό, ἐνῶ μέχρι τότε ἦταν ἑλληνική. Ἡ κοινότητα τῆς Ῥώμης ἦταν ἑλληνική. Ὁ Ἀπ. Παῦλος γράφει Πρὸς Ῥωμαίους, ἑλληνικά· οἱ περισσότεροι ἀπὸ τοὺς ἐπισκόπους Ῥώμης τοὺς πρώτους αἰῶνες φέρουν ἑλληνικὰ ὀνόματα. Ἡ λατρεία γινόταν στὴν ἑλληνικὴ γλώσσα, ὅπως καὶ τὸ κήρυγμα καὶ ἡ κατήχηση, καὶ στὰ ἑλληνικὰ γραφόταν καὶ ἡ θεολογικὴ γραμματεία. Ὥς τὸν 4ο αἰῶνα δὲν ὑπῆρχε διάκριση μεταξὺ Ἀνατολῆς καὶ Δύσης, γιατὶ ὑπῆρχε ἑνιαία ἑλληνικὴ οἰκουμένη. Ὁ πάπας Δάμασος ἐπιχειρεῖ γιὰ πρώτη φορὰ νὰ ἀποξενώσει τὴν Δύση ἀπὸ τὴν Ἀνατολή, ἐπιβάλλοντας ὡς γλῶσσα τῆς λατρείας καὶ τῆς θεολογίας, τὴν λατινική. Ἔτσι σιγὰ σιγὰ ἡ Δύση ἀρχίζει νὰ ἀφελληνίζεται καὶ νὰ ἐκλατινίζεται. Ἤδη ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν ἐμφανίστηκε καὶ ἄλλο χαρακτηριστικὸ τῆς Δύσης ἔναντι τῆς Ἀνατολῆς, ἡ ὑπερηφάνεια. Ὁ Μέγας Βασίλειος στὶς ἐπιστολὲς του μιλάει γι’αὐτήν, ποὺ εἶναι ξένη πρὸς τὸ πνεῦμα τῆς ταπείνωσης ποὺ χαρακτηρίζει τὴν Ὀρθοδοξία. Αὐτὴ ἡ ἀποξένωση λοιπόν, κατέληξε στὸ Σχίσμα τοῦ 1054. Ἡ Δύση πάντοτε ἐνεργοῦσε καὶ σχεδίαζε εἰς βάρος τῆς Ἀνατολῆς, ἡ ὁποία ἔδειξε καὶ δείχνει ἐξαιρετικὴ ἀντοχὴ καὶ δυνατότητα ΑΚΤΙΝΟΒΟΛΙΑΣ καὶ ΕΠΙΔΡΑΣΕΩΣ στὸ πνεῦμα τοῦ ἀνθρώπου! Ἀφοῦ πολιτικὰ καὶ πολιτιστικὰ ἡ Δύση δὲν κατάφερε νὰ παραμερίσει τὴν Ἀνατολή, προχώρησε σὲ στρατιωτικὴ κατάκτηση, μὲ τὶς ψευδώνυμες σταυροφορίες, ποὺ κατέληξαν στὴν ἅλωση τῆς Κωνσταντινούπολης, τὸ 1204. Ἡ αὐτοκρατορία πληγωμένη θανάσιμα καὶ ἐξασθενημένη, δὲν μπόρεσε πλέον νὰ ἀντιμετωπίσει τὸ φανατικὸ Ἰσλὰμ τῶν Τοὐρκων, καὶ τὸ 1453 ὑπέκυψε».
Ποτὲ δὲν μποροῦσα νὰ φανταστῶ ὅτι αὐτὰ ποὺ ζοῦμε τώρα, εἶναι μία ἐπιχείρηση κατάκτησής μας ἀπὸ τὴν Δύση, ποὺ ἔχοντας ξεκινήσει τόσο πίσω στὸν χρόνο, ἀπέκτησε πείρα στὸν ὕπουλο πόλεμο! «Ὅπως κατάλαβα π. Στρατήγιε, ἡ ἀσέβεια στὶς ἡμέρες μας φοράει τὰ ἐνδύματα τῆς “δημοκρατίας”, καὶ προσπαθεῖ νὰ ἐκλατινίσει τὴν πίστη μας μὲ τὴν ψευδο-ἐπιστήμη καὶ τὰ μηχανεύματά της. Ἡ ψευδο-πραγματικότητα ἐκπαιδεύει τοὺς ἀνθρώπους νὰ μιμοῦνται ἄκριτα τὶς ἀσεβεῖς συμπεριφορὲς τῶν ἄλλων —χωρὶς κὰν νὰ τὸ συνειδητοποιοῦν, στερώντας τους κυριολεκτικὰ τὴν ἐλευθερία τους! Ὁ Κύριος εἶπε, “ὅποιος θέλει νὰ εἶναι μαθητής Μου, ἄς ἀπαρνηθεῖ τὸν ἀμαρτωλὸ ἑαυτό του, ἄς προετοιμαστεῖ νὰ ὑποστεῖ πολλὲς θλίψεις, καὶ αὐτὸν ἀκόμα τὸν σταυρικὸ θάνατο, καὶ ἄς Μὲ ἀκολουθήσει**”. Τὸν Κύριο θὰ μιμηθοῦμε, πάτερ! Ἔχουμε τὴν ἐξουσία νὰ γίνουμε τέκνα Θεοῦ, καὶ γι’ αὐτὸ χρειάζεται νὰ πολεμᾶμε τοὺς δαίμονες. Γιὰ νὰ μὴν μᾶς νικᾶνε, πρέπει ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ ΝΑ ΘΥΜΩΝΟΥΜΕ ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ!».
1 Μιμηταί μου γίνεσθε, καθὼς κἀγὼ Χριστοῦ.
2 Ἐπαινῶ δὲ ὑμᾶς, ἀδελφοί, ὅτι πάντα μου μέμνησθε καὶ καθὼς παρέδωκα ὑμῖν τὰ παραδόσεις κατέχετε.
1 Γίνεσθε μιμητές μου, ὅπως καὶ ἐγὼ ἔγινα μιμητής τοῦ Χριστοῦ.
2 Σᾶς ἐπαινῶ δε, ἀδελφοί, διότι πράγματι σὲ ὅλα μὲ θυμᾶστε καὶ κρατᾶτε στερεὰ τὶς διδασκαλίες, ποὺ σᾶς παρέδωσα προφορικῶς. (Α΄ Κορ. 11,1)
* Ἅγιος Νεκτάριος, ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ, στὸ κεφάλαιο “Ὅτι ὁ ἠθικὸς νόμος εἶναι ἔμφυτος, ὅτι ὁδηγεῖ στὴν τελειότητα καὶ ὅτι εἶναι τὸ μέγιστο ἀγαθό”
** Ματθ. 16,24
οἱ πληροφορίες γιὰ τὴν ἑλληνικὴ γλώσσα εἶναι ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Πρωτοπρεσβύτερου Θεοδώρου Ζήση, ΦΡΑΓΚΕΨΑΜΕ
Τὸ ῥωμαίικο φιλότιμο εἶναι ἡ ἐπουράνια “ἀγαπητικὴ τιμὴ” ποὺ τρέφει
τὴν εὐλαβὴ ψυχή, καὶ ΦΩΤΙΖΕΙ ΤΗΝ ΘΕΛΗΣΗ ΤΗΣ!
Τὸ βιβλίο μου εἶναι ἕτοιμο νὰ φτάσει
στὴν ἠλεκτρονικὴ διεύθυνσή σου!
Διαβάζοντάς το, ξεκινᾶς ἕνα ταξίδι ἀπὸ δρόμο ποὺ εἶχε κλείσει ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια στὸν τόπο μας!
Θυμήσου τὰ λόγια μου…
