Ὁ Χρυσάφιος ἤθελε νὰ εἶναι ξεκάθαρος μαζί μου γιὰ τὸν λόγο ποὺ ἐγκατέλειπε τὴν παρέα, καὶ μοῦ ἔστειλε τὸ μήνυμά του μέσα ἀπὸ τὰ λόγια τοῦ συνονόματού μου ἁγίου, τοῦ Γρηγορίου Παλαμᾶ:
“Ὁ καθένας ἀπὸ τοὺς δουλωμένους στὴν ἁμαρτία καὶ τὰ πάθη, ὅταν ἐλέγχονται ἀπὸ τὴν συνείδησή τους, ἐπειδὴ αἰσθάνονται βάρος καὶ δυσφορία, μοιάζουν πρῶτα νὰ τὴν κλειδώνουν ,ὅπως ὁ Ἡρώδης φυλάκισε τὸν Ἰωάννη, μὴν θέλοντας νὰ τὴν ἀκοῦν. Ὅταν ἐξαρτηθοῦν τελείως ἀπὸ τὴν Ἡρωδιάδα ποὺ παράνομα συγκατοικεῖ μὲ αὐτούς, δηλαδὴ τὴν ἁμαρτωλὴ θέληση, τότε διαγράφουν καὶ τὸν ἔμφυτο λόγο τῆς θείας Χάρης, τὴν συνείδησή τους δηλαδή, καταργώντας την τελείως, ἀλλὰ καὶ ἀπιστοῦν καὶ ἀντιτίθενται στὴν Θεόπνευστη Γραφή, ἀσυνείδητοι πρὸς τὰ πάντα καὶ πολέμιοι τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, ὅπως ὁ Ἡρώδης στὸν Ἰωάννη. Ἀλλὰ καὶ οἱ ἀντιτιθέμενοι στὴν ἀλήθεια τῆς εὐσέβειας τὰ ἴδια πάσχουν ἤ ἀκόμα καλύτερα, πράττουν τὰ ἴδια. Διότι ὅταν ἐλέγχονται ἀπὸ τὰ προφητικὰ καὶ ἀποστολικὰ καὶ πατερικὰ λόγια ποὺ προτείνονται ἀπὸ ἐμᾶς, πρῶτα τὰ κλειδαμπαρώνουν μέσα στὰ βιβλία, λέγοντας “ἀφῆστε τα νὰ βρίσκονται ἐκεῖ καὶ ἄς μὴν τὰ χρησιμοποιεῖ κανεὶς καί ἄς μὴν τὰ προβάλλει κανεὶς”, μὴν ἀκούγοντας οὔτε τὸν Κύριο ποὺ λέει “ἐρευνᾶτε τὶς Γραφὲς καὶ σ’ αὐτὲς θὰ βρεῖτε τὴν αἰώνια ζωή1“. Ἔπειτα κατευθυνόμενοι πρὸς μεγαλύτερη κακία ἀπὸ τὴν Ἡρωδιάδα, δηλαδὴ τὴν ἀντίχριστη πίστη τους, τὰ τοποθετοῦν σὰν κατεσφαγμένα σὲ πιᾶτο καταργώντας τα διὰ τῶν δικῶν τους συγγραμμάτων, μὲ σκοπὸ τὴν χαιρεκακία καὶ τὴν ψυχικὴ βλάβη ἐκείνων ποὺ συμφωνοῦν μὲ αὐτούς2.
ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς”.
Ὁ Χρυσάφιος ἦταν ἐκεῖνος ποὺ συμβούλευε καὶ ἐμένα καὶ τὸν Πυθαγόρα ἀπὸ τὴν πρώτη τάξη τοῦ γυμνασίου, καὶ μοῦ ἔλυνε πολλὲς ἀπορίες γιὰ τὴν οὐσιαστικὴ αἰτία πολλῶν πραγμάτων, ὅπως γιὰ παράδειγμα ἡ προσευχή, ποὺ τὴν ἔκανα μηχανικά. Μᾶς μίλησε καὶ γιὰ τὸν ἅγιο Χρυσάφιο, τὸν Μάρτυρα ποὺ τελειώθηκε μὲ ξίφος, ἀλλὰ ὁ Πυθαγόρας εἶπε πὼς μόλις ὁ ἄνθρωπος κλείσει τὰ μάτια, ὅλα τελειώνουν· ὁ Χρυσάφιος ἀπάντησε ὅτι ἡ ἁμαρτία κάνει τὴν ψυχὴ νὰ μὴν βλέπει τὸν Παράδεισο, ἀλλὰ ἄν ἐξακολουθεῖ νὰ εἶναι λερωμένη ὅταν βγεῖ ἀπὸ τὸ σῶμα, θὰ μείνει ἔξω ἀπὸ τὴν αἰώνια χαρά του. Πέρσι δὲν ἔπαιρνα στὰ σοβαρὰ τὶς ἀπόψεις τοῦ Πυθαγόρα, ποὺ δὲν πίστευε ὅτι κάποτε οἱ ἄνθρωποι θὰ κριθοῦν γιὰ τὴν ἀμετανοησία τους, καὶ ἐπέμενε ὅτι οἱ ἐνοχὲς “ξεπεράστηκαν”. Τὸν ἀκούγαμε ποὺ μιλοῦσε μὲ ἀσέβεια καὶ μετέφερε ἕνα “νέο εἶδος ἐλευθερίας”, τὴν… ἀπείθεια πρὸς τοὺς μεγάλους, ξεκαθαρίζοντας ὅτι δὲν ἤθελε νὰ εἶναι “τὸ καλὸ παιδί”. Ἡμέρα μὲ τὴν ἡμέρα τὸν παρακολουθούσαμε νὰ “φουσκώνει” τὸ μυαλό του, καὶ νὰ ἐξαρτιέται ἀπὸ τὴν ἀναγνώριση τῶν ἄλλων. Ὁ Χρυσάφιος τοῦ ἔλεγε ὅτι ἡ κενοδοξία εἶναι μία ἀπὸ τὶς κύριες αἰτίες τῶν ἠθικῶν πτώσεών μας, ποὺ ἐπειδὴ μᾶς ἀδειάζει πνευματικά, γινόμαστε εὐάλωτοι σὲ κάθε πειρασμό. Ἀνάμεσα στὸ “ζεστὸ” καὶ τὀ “κρύο” ἐγὼ λίμναζα μὲ τὴν χλιαρὴ καρδιά μου, προσπαθώντας ἁπλῶς νὰ κάνω ἀγῶνα μόνος μου γιὰ νὰ βελτιωθῶ. Ὅποιος χρειαζόταν κάποια βοήθεια μέσα στὴν τάξη ἤξερε ὅτι θὰ ἀπευθυνθεῖ στὸν Χρυσάφιο, ὁ ὁποῖος περιέργως ὅσο περισσότερο προσέφερε ἀπὸ τὶς γνώσεις καὶ τὸν χρόνο του, τόσο περισσότερο ἀναπαυόταν! Ἔχοντας πιστέψει πὼς καθένας ἑρμηνεύει τὰ πράγματα μὲ τὸν δικό του τρόπο, δὲν ἀντιλαμβανόμουν οὔτε ποιὸ ἦταν τὸ μυστικό τοῦ ἐνθουσιασμοῦ του, οὔτε γιὰ ποιὸ λόγο ἔλαμπε ἡ δικαίωση στὸ πρόσωπό του! Δυὸ- τρεῖς φορὲς ποὺ ἐπιχείρησα νὰ συμβάλλω σὲ κάποια μεγάλη κοινὴ προσπάθεια γιὰ νὰ… ὑπερβῶ τὸν ἑαυτό μου, μὲ τὴν συμπεριφορὰ ὅσῶν συνεργάστηκα μὲ ἔπιασε τρέλα, καὶ ἄρχισα τὴν κριτικὴ ἀντιμετώπιση τῶν πραγμάτων ποὺ κατέληξε στὸ ὅτι δὲν ἤμουν χαζός, γιὰ νὰ σπάω τὰ μοῦτρα μου… Γιὰ νὰ καταλάβαινα τοὺς ἄλλους καὶ νὰ εἶχαν δύναμη καὶ σταθερότητα οἱ σχέσεις μου μαζί τους, αὐτὲς ἔπρεπε νὰ στηρίζονται στὸ δίκιο, γι’ αὐτὸ καὶ τοὺς ἀνταπέδιδα τὰ ἴσα. Μόνο ποὺ ὅταν οἱ ἄλλοι δὲν ἱκανοποιοῦσαν τὶς προσδοκίες μου, ἤ ὅταν ἔνοιωθα ἀδικημένος δὲν τὸ ἄντέχα, καὶ ἀπὸ τὰ παράπονα ποὺ μὲ κατέκλυζαν πνιγόμουν, καὶ ἀπὸ τὴν μειονεξία κλεινόμουν στὸν ἑαυτό μου! Στὴν πορεία ἄλλαξα· ὅταν εἶχα διαφορὰ μὲ κάποιον τὸ σύνηθες ἦταν νὰ ἐπικαλούμαστε καὶ οἱ δύο τὸ δίκιο, γιὰ νὰ τὰ βροῦμε καὶ νὰ ἀποδείξουμε ποιὸς μιλάει σωστά, ἀλλὰ ἄκρη δὲν βγάζαμε, μὲ ἀποτέλεσμα ἡ καχυποψία καὶ τὸ ἀδιέξοδο νὰ ἀκυρώνουν τὴν ἐμπιστοσύνη. Τὸ ἑπόμενο ποὺ ἀκολουθοῦσε μὲ κάποιον ποὺ δὲν μποροῦσα νὰ συνεννοηθῶ, ἦταν νὰ συγκρούομαι μαζί του, καὶ ἀφοῦ ὅ,τι δὲν λύνεται, κόβεται, ἐπιστράτευα ὅσα τεχνάσματα καὶ μεθοδεύσεις εἶχα μαζέψει στὴν “συλλογή μου”! Ὅπως τὸ καταλαβαίνω τώρα, ὁ χλιαρὸς ἄνθρωπος κλίνει πρὸς τὴν ἁμαρτητικὴ ὁρμὴ καὶ τὴν κακία, τῆς ὁποίας βαθμηδὸν θὰ ἐπιτρέψει νὰ ῥιζώνει στὴν καρδιά του. Περισσότερο ἑλκυόμουν ἀπὸ τὴν φίλαυτη στάση τοῦ Πυθαγόρα καὶ τὴν ἀνάγκη του γιὰ δύναμη καὶ ἐξουσία πάνω στοὺς ἄλλους. Ἀντιλαμβανόμουν ὅτι ψάχνοντας ἔνας πονηρὸς ἄνθρωπος τρόπο νὰ κυριαρχήσει πάνω στὸν ἄλλο, πηγαίνει ἀντίθετα μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ ἀλλὰ τὸ παραθεωροῦσα, καὶ ὅσο αὐτοθαυμαζόμουν, βαθμηδὸν ἐπέτρεπα στὴν καρδιά μου νὰ παραδίνεται στὴν σκληρότητα, καὶ νὰ “τιμωρῶ” ὅποιον δὲν σεβόταν τὸ “ὔψος μου”· καὶ ἐπειδὴ μποροῦσα νὰ τιμωρήσω, καὶ ἐπειδὴ τὸ ἤθελα! Ὅμως ἡ εἰκόνα τοῦ ἑαυτοῦ μου ποὺ εἶχα πλάσει στὴν φαντασία, γινόταν “κουφάρι” ποὺ μοῦ “ἔσκαβε” τὴν ὑπόσταση καὶ μὲ ἄφηνε ἄδειο! Ὅσο περισσότερο ἐκκεντρικὸς καὶ ἀλλόκοτος γινόμουν, τόσο παραμορφωνόμουν ἐσωτερικά! Ἤμουν ταραγμένος καὶ ἀπὸ τὸ κατάντημα τοῦ κόσμου χωρὶς Χριστὸ —στὸ πρόσωπο τοῦ Πυθαγόρα— καὶ ἀπὸ τὸ κατάντημα τοῦ Χριστιανισμοῦ ποὺ ἔβλεπα μέσα μου, ὥσπου ὁ Χρυσάφιος μοῦ ἔδωσε τὸ χαρτὶ μὲ τὰ λόγια τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ. Διαβάζοντάς το, ἀπὸ τὴν ἔκπληξη καὶ τὸν θαυμασμὸ γιὰ τὴν δυνατότητα τοῦ ἁγίου ΝΑ ΒΛΕΠΕΙ ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΑΚΡΙΒΩΣ ΑΥΤΟ ΠΟΥ Ο ΙΔΙΟΣ ΔΕΝ ΤΟΛΜΟΥΣΑ ΝΑ ΑΝΤΙΚΡΙΣΩ, ἔνοιωσα νὰ κλονίζομαι! Καὶ ἐγὼ δυσφοροῦσα μὲ τὸν ἔλεγχο τῆς συνείδησής μου καὶ μὴν θέλοντας νὰ τὴν ἀκούω, τὴν “κατάργησα” κλειδώνοντάς την, προτιμώντας τόσα ἄλλα βιβλία, ἀπὸ τὸ βιβλίο ποὺ εἶχα δανειστεῖ ἀπὸ τὸν Χρυσάφιο. Στὴν μνήμη ἐμφανίστηκε ὁ μακαριστὸς Μητροπολίτης Σισανίου καὶ Σιατίστης Παῦλος, ὅπως τὸν θυμόμουν ἀπὸ τὸ ταινιάκι ποὺ εἶδα πρὶν καιρό. Εἶχε πεῖ ὅτι ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΜΑΣ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΟΥΝ ΤΟΝ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟ ΜΑΣ! Ὁ ναὸς ποὺ μπαίνουμε εἶναι μία εἰκόνα τοῦ σύμπαντος, ὅπου κάτω εἴμαστε ἐμεῖς, πάνω ὁ Παντοκράτορας, καὶ μεταξὺ οὐρανοῦ καὶ γῆς βρίσκονται οἱ ἅγιοι, ποὺ χθὲς ἦταν ἐδῶ ποὺ εἴμαστε ἐμεῖς σήμερα. Εἶπε ὅτι χωρὶς τὴν θέωση, χωρὶς τὸν Θεὸ ὁ ἄνθρωπος ὅταν πεθάνει δὲν θὰ εἶναι τίποτα παραπάνω ἀπὸ ἕνα ψόφιο κουφάρι, ποὺ ἰσοδυναμεῖ μὲ σκουπίδι· ὅσοι μᾶς ἀγαπᾶνε θὰ τρέξουν νὰ μᾶς θάψουν, γιατὶ αὐτὸ τὸ κουφάρι σὲ λίγο θὰ βρομάει… Αὐτὸ εἶναι τὸ νόημα τῆς ζωῆς μας; Ἡ σκουπιδοποίηση τοῦ ἀνθρώπου, ἐκεῖ δηλαδὴ ποὺ σπρώχνει ἡ ἐκπαίδευση τὰ παιδιὰ μὲ ὅσα τὰ διδάσκει, ἤ ἐμεῖς θὰ διαλέξουμε τὴν θέωση; Δηλαδὴ τὴν ὁλοκλήρωση; Ἀπὸ τὸ δέος ποὺ μοῦ γεννήθηκε στὴν ψυχὴ ἀπὸ τὴν ἀδαπάνητη πατρικὴ ἀγάπη τοῦ πολὺ ἀγαπημένου π. Παύλου, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὴν ἁγιότητα τοῦ συγγραφέα τοῦ κειμένου, ὁ ὁποῖος “διάβαζε” τὴν ψυχή μου, ἔνοιωσα ὅλα τὰ καλὰ στοιχεῖα της νὰ ἀνακινοῦνται καὶ νὰ ἀνεβαίνουν στὴν ἐπιφάνεια. Ἐρχόμενος σὲ συναίσθηση τῆς κατάστασής μου εἶδα πὼς ἀγνοοῦσα τὸν πραγματικὸ σκοπὸ ὅσων ἔκανα, καὶ ἐπιθύμησα νὰ ἔρθω ἀντιμέτωπος μὲ τὸν ψεύτικο ἑαυτό μου. Ἀφήνοντας λοιπὸν καὶ ἐγὼ τὴν παλιὰ παρέα, ἄρχισα νὰ διαβάζω καὶ νὰ ῥωτάω τὸν Χρυσάφιο πολλά, προκειμένου νὰ καταλάβω μὲ ποιοὺς τρόπους ἡ χαρά, ἐμποδιζόταν ἀπὸ τὴν κακία. Τὰ ἄλυτα προβλήματα κρατᾶνε τὶς ψυχὲς αἰχμάλωτες. Ἡ μισὴ λύση ἑνὸς προβλήματος εἶναι νὰ ἀνακαλύψεις ὅτι γι’ αὐτὸ ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΥΣΗ! Ὑπάρχουν καταστάσεις ἀνυπέρβλητης δυσκολίας, ποὺ ἔχουμε συμπεράνει ὅτι εἶναι μέρος ἀναπόσπαστο τῆς ζωῆς μας, ἤ ἀκόμα χειρότερα, ὅτι εἶναι ἡ ἴδια ἡ ζωή μας —ποὺ σκουπιδοποιεῖται… Μόλις ὅμως ἀνακαλύψουμε ὅτι τὸ ὑγιὲς βάζει τὸν πήχη τῆς χαρᾶς πολὺ ψηλά, ἄρα καὶ ὅτι ἡ δυσκολία ποὺ ζοῦμε εἶναι ἰάσιμη, αὐτομάτως στρεφόμαστε πρὸς τὴν ἀναζήτηση τῶν φαρμάκων. Ἔ, ἡ ὑπόλοιπη μισὴ λύση εἶναι στὴν ἐφαρμογὴ αὐτῶν τῶν φαρμάκων, τῶν οὐράνιων!
«Χρυσάφιε, εἶναι γεγονὸς ὅτι μόλις παρουσιαστεῖ λογισμός, ἀπὸ τὴν κρυμμένη κακία ἡ διάθεσή μας χαλάει. Ἔχει μεγάλο θράσος νὰ κατασκευάζει στὴν φαντασία μας ἱστορίες “γιὰ ἀγρίους” σὲ ΕΙΚΟΝΕΣ ΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ, καὶ νὰ μᾶς τὶς προβάλλει μὲ τὸ ζόρι γιὰ νὰ πάρει τὸ πηδάλιο τῆς ψυχῆς μας!».
«Τὸ νὰ μὴν ἐνοχλεῖται ἡ διάνοια ἀπὸ τοὺς λογισμούς, εἶναι ἀδύνατον, Γρηγόριε. Τὸ διώξιμό τους ὅμως εἶναι στὴν ἐξουσία μας, καὶ ἡ καθαρότητα τῆς διάνοιάς μας ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὴν προαίρεση καὶ τὴν ἐπιμέλειά μας. Ὅταν ὅμως ἀσχολούμαστε μὲ κοσμικὲς φροντίδες καὶ μάταιες φροντίδες τῆς σάρκας, ἤ δαπανόμαστε σὲ ἀνώφελες συναναστροφές, τότε οἱ ἐπιθέσεις τῶν λογισμῶν πληθαίνουν ἀνεξέλεγκτα. Ἡ φρόνηση εἶναι ἀρετὴ τοῦ ἡγεμονικοῦ νοῦ. Αὐτὴ μᾶς βοηθάει νὰ καταλαβαίνουμε ποιὸ εἶναι τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, καὶ πῶς θὰ τὸ ἐφαρμόσουμε. Οἱ λογισμοὶ εἶναι οἱ πρώτοι ποὺ παραβιάζουν τὴν Δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ, καὶ τὴν μετατρέπουν σὲ “δικαιοσύνη τῶν ἀνθρώπων”!».
«Δικαιοσύνη πρὸς τὸν ἑαυτό μας εἶναι νὰ ἔχουμε τὸ φιλότιμο νὰ ἐφαρμόζουμε αὐτὰ ποὺ γνωρίζουμε. Οἱ λογισμοὶ ξέρουν ὅλες τὶς δικαιολογίες ποὺ ἄν τὶς ἐπαναλαμβάνουμε, στηρίζουμε τὴν ὑποκρισία τους, καὶ μᾶς τὴν “μεταβιβάζουν”…». Φέρνοντας τὸν Πυθαγόρα στὸ μυαλό, κόμπιασα κάπως. «Ὅταν μᾶς δείχνουν οἱ λογισμοὶ ὅτι ἐπικρατοῦμε πάνω στοὺς ἄλλους, εἶναι προδοσία στὸν ἑαυτό μας νὰ πιστεύουμε ὅτι ἡ ἐπίθεση στὴν φαντασία μᾶς ἐλευθερωνει! Εἶδα τὸν Πυθαγόρα τὶς προάλλες· ἔχει πολλοὺς σαρκικοὺς λογισμούς γιὰ τοὺς ὁποίους κορδώνεται παντοῦ, καὶ γενικὰ ἔχει γίνει φιλόσαρκος. Ἔκρινα χρέος μου νὰ τὸν συμβουλέψω ὅτι τὸ ἀνδρικὸ φρόνημα, ἡ ἀνδρεία δηλαδὴ μπροστὰ στὶς ἀνελέητες ἐπιθέσεις τῆς κακίας εἶναι αὐτὴ ποὺ καταξιώνει τὸν ἄντρα, ὄχι ἁπλῶς τὸ νὰ δείχνει ἀρρενωπός. Ἡ ἀνδρεία εἶναι κεφαλαιώδης ἀρετὴ μαζὶ μὲ τὴν φρόνηση, τὴν σωφροσύνη καὶ τὴν δικαιοσύνη, καὶ τὴν ἔχουν φυσικὰ καὶ πολλὲς κοπέλες, ποὺ κρατᾶνε τὸν ἑαυτό τους μακριὰ ἀπὸ τὸ παζάρι τοῦ διαβόλου! Ἀπὸ τὴν ἀνδρεία ἀπορρέει ἡ ἐπιμονὴ στὸν ἀγῶνα καὶ ἡ ὑπομονή! Ὁ ἅγιος Πορφύριος εἶπε πὼς ὅταν κατεβαίνουν οἱ σαρκικοὶ λογισμοί, ἀνεβαίνουν οἱ πνευματικοί! Ἀλήθεια, νόμιζα ὅτι ἡ δικαιοσύνη εἶναι μία! Ποιὰ εἶναι ἡ διαφορὰ τῆς δικαιοσύνης τῶν ἀνθρώπων, ἀπὸ αὐτὴ τοῦ Θεοῦ; Τὶ μετατροπὴ κάνουν οἱ λογισμοί;».
«Ἡ Δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ προσανατολίζει τὸν πνευματικὸ ἄνθρωπο, ποὺ καθημερινὰ ἀθλεῖται μὲ κόπο στὸν ἀγῶνα κατὰ τῆς κακίας. Ὁ κοσμικὸς ἄνθρωπος θέλει νὰ εἶναι ὁ πρωταγωνιστής, δηλαδὴ ἀπὸ ὅλους τοὺς “ῥόλους” τῆς ἀνθρωπαρέσκειας τοῦ σαρκικοῦ βίου, ἐκεῖνος νὰ ΥΠΟΚΡΙΝΕΤΑΙ τὸν “σημαντικότερο”. Ὁ πνευματικὸς ἑλκύεται ἀπὸ τὴν ἡδονὴ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἐνῶ ὁ κοσμικὸς ἑλκύεται ἀπὸ τὴν “ἡδονὴ” τοῦ διαβόλου! Θὰ σοῦ φέρω ἕνα παράδειγμα, ποὺ συνδέεται μὲ τὸ χαρτὶ ποὺ σοῦ εἶχα δώσει νὰ διαβάσεις, σχετικὰ μὲ τὸν ἔλεγχο τῆς συνείδησης τοῦ Ἡρώδη· ποὺ ἦταν γιὸς τοῦ Ἡρώδη ποὺ σκότωσε τὶς δεκατέσσερις χιλιάδες βρέφη. Ὁ Ἡρώδης ἔπιασε τὸν Τίμιο Πρόδρομο, τὸν ἔδεσε καὶ τὸν ἔβαλε στὴν φυλακὴ ἐπειδὴ ἐλεγχόταν ἀπὸ αὐτὸν γιὰ τὴν Ἡρωδιάδα, ποὺ σφετερίστηκε ἐνῶ ἦταν γυναίκα τοῦ ἀδερφοῦ του· τὸν ἔλεγχε βέβαια γιὰ ὅλες τὶς πονηρὲς πράξεις του. Ἐπειδὴ τοῦ Βαπτιστὴ δὲν τοῦ ἦταν ἄξιος ὁ κόσμος, μεγάλωσε ἀπὸ τὴν παιδική ἡλικία στὶς ἐρήμους, διανύοντας βίο λιτό, ἀπέριττο, ἄμοιρο λύπης, ἀμέτοχο χονδροειδῶν παθῶν, ἀνώτερο τῆς χαμηλῆς καὶ ὑλιστικῆς ἡδονῆς· ζώντας μόνο γιὰ τὸν Θεό, βλέποντας μόνο τὸν Θεό, καθιστώντας τὸν Θεό τρυφή του! Ἡ μοναδικὴ αἰτία τοῦ ἀποκεφαλισμοῦ τοῦ Ἰωάννη ἦταν ἡ ὀργισμένη μοιχαλίδα, ποὺ μὲ τὶς ῥαδιουργίες της ἤθελε νὰ τὸν σκοτώσει ἐπειδὴ ἔλεγχε καὶ διέσυρε τὸν Ἡρώδη, γιὰ τὴν παράνομη πράξη, νομίζοντας πὼς ἀλλιῶς δὲν θὰ μποροῦσε νὰ κατασιγάσει καὶ τὸν ἔλεγχο ἐναντίον της. Τὸ βδέλυγμα τῆς μνησίκακης ἦταν πολλαπλό, ἐπειδὴ ὁ νόμιμος ἄντρας της ζοῦσε ἀκόμα, μὲ τὸν ὁποῖον εἶχε παιδοποιήσει, καὶ ἡ κόρη τους ζοῦσε ἀκόμα· ἀλλὰ καὶ πάλι, δὲν διέπραττε κρυφὰ τὴν ἀσέλγειά της ἀπὸ συστολή, ἀλλὰ φανερὰ κι ἀδιάντροπα! Ἔτσι λοιπὸν προσηλωμένος μὲ ὄλη του τὴν καρδιὰ στὴν κακία ὁ φιλοπόνηρος βασιλιὰς, μὴ ὑποφέροντας τὸν ἔλεγχο φυλάκισε τὸν Τίμιο Πρόδρομο, ἀλλὰ ὄμως ἀπὸ αὐτὸ ὁ ἔλεγχος γινόταν μεγαλύτερος, ἀπὸ τὴν κακὴ φήμη ποὺ κυκλοφοροῦσε παντοῦ. Ἡ Ἡρωδιαδα ποὺ ἔτρεφε ἐχθρικὴ μανία κατὰ τοῦ Ἰωάννη, δὲν μποροῦσε νὰ τὸν σκοτώσει ἐπειδὴ ὁ Ἡρώδης φοβόταν τὸν Ἰωάννη, ξέροντας ὅτι ἦταν ἄνθρωπος δίκαιος καὶ ἅγιος. Δηλαδὴ τὸν φοβόταν λόγῳ τῆς ὑπερβολικῆς ἀρετῆς του, ἀλλὰ δὲν φοβόταν τὸν Θεό, ὁ Ὁποῖος χορηγεῖ τὴν ἀρετὴ στοὺς ἀνθρώπους! Στὴν οὐσία οὔτε τὸν ἴδιο τὸν Ἰωάννη καθ’ ἑαυτόν φοβόταν, ἀλλὰ τὸν φοβόταν ἐξ αἰτιας τῶν ὄχλων, ποὺ τὸν θεωροῦσαν προφήτη. Ἐνὼ στὰ φάρμακα αἰσθανόμαστε τὴν πίκρα, ἀλλὰ τὰ δεχόμαστε ἐπειδὴ ἀντιλαμβανόμαστε τὴν ὠφέλεια ἀπὸ αὐτά, συμβαίνει τὸ ἀντίστροφο μὲ τὰ πνευματικὰ διδάγματα· ἐπειδὴ εἶναι ἐκ φύσεως τόσο γλυκά, εὐχαριστιοῦνται καὶ ὅσοι δὲν πείθονται σὲ αὐτά, ἀλλὰ δὲν τὰ καταδέχονται, ἐπειδὴ καταλαβαίνουν τὴν ἀντίθεσή τους πρὸς τὶς πονηρὲς ὀρέξεις τους! Πρὶν ἀρχίσει νὰ τὸν ἐλέγχει, ὁ Ἡρώδης ἄκουγε εὐχαρίστως τὸν Ἰωάννη. Ὅμως ἀπὸ τὸν ἐλεγχο προκλήθηκε τὸ μίσος καὶ ἡ φονικὴ διάθεση. Ὁ βασιλιὰς γνώριζε πὼς ὅλοι λάμβαναν ὑπόψιν τὴν περίσσια ἀρετὴ καὶ χάρη τοῦ Ἰωάννη, καὶ ἐπειδὴ ἀγαποῦσε τὴν δόξα ἀπὸ τοὺς πολλούς, φοβόταν τὴν κατηγορία ἀπὸ αὐτούς. Μάλιστα, ἐπειδὴ ἐπεδίωκε τὸν ἔπαινο γιὰ κάποια πράγματα, ὑποκρινόταν τὴν εὐπείθεια καὶ τὴν εὐλάβεια πρὸς τὸν Ἰωάννη. Γεμάτη μίσος καὶ φονικὴ διάθεση ἡ Ἡρωδιάδα, ποὺ ἦταν σοφὴ στὴν πανουργία, ἔψαχνε εὐκαιρία γιὰ νὰ κάνει ἔργο τὴν μανία της ἀλλὰ ἀποφεύγοντας τὴν μομφὴ τοῦ πλήθους. Ἡ φονικὴ σκευωρία ὁρίστηκε γιὰ τὰ γενέθλια τοῦ Ἡρώδη, ὅπου συγκεντρώθηκαν ὅλοι οἱ ἐπίσημοι, καὶ ἡ κόρη τῆς Ἡρωδιάδας χόρεψε ἀναιδῶς κάτω ἀπὸ τὰ βλέμματα ὅλων, ὅπως τὴν δασκάλεψε ἡ μάνα της. Τόσο ἐντυπωσίασαν τὸν Ἡρώδη τὰ ἄσεμνα λυγίσματα καὶ ἡ ἀναιδὴς ὄρχηση, ὥστε ὀρκίστηκε νὰ δώσει στὸ κορίτσι ὅ,τι τοῦ ζητήσει! Ἡ ἀδιάντροπη κόρη συμβουλεύτηκε τὴν διδασκάλισσα μάνα της, καὶ ἔθεσε μὲ προθυμία στὸν βασιλιὰ τὸ ἀναίσχυντο αἴτημα: ἤθελε ἐπιτόπου, τὴν κεφαλὴ τοῦ Ἰωάννη τοῦ Βαπτιστῆ μέσα σὲ ἕνα πιὰτο! Ὅπως ἔγιναν τὰ πράγματα, ἡ Ἡρωδιάδα νόμιζε ὅτι ἀκυρωνόταν ἡ κατηγορία κατὰ τοῦ βασιλιά, γιὰ τὸν φόνο τοῦ Τιμίου Προδρόμου, ποὺ ἦταν “ἡ φωνὴ τῆς ἀληθείας”· ἔλεγε ὅτι ὁ ὄχλος θὰ θεωρεῖ πὼς ὁ φόνος ἔγινε ἀπὸ εὐλάβεια πρὸς τὸν ὄρκο, καὶ ὄχι ἐξ αἰτίας τοῦ μίσους πρὸς τὸν δίκαιο ἄνθρωπο! Ὁ βασιλιὰς ἄν καὶ ἔγινε περίλυπος λόγῳ τῶν ὄρκων καὶ τῶν παρευρισκομένων, δὲν ἤθελε νὰ ἀπορρίψει τὸ αἴτημα τῆς ἀσεβοῦς κοπέλας, καὶ διέταξε νὰ ἀποκεφαλίσουν τὸν Ἰωάννη καὶ νὰ τῆς δώσουν τὴν κεφαλή του μέσα σὲ πιάτο! Εἶναι ἀσύλληπτο, γιὰ πόσα κακὰ γίνεται αἰτία ἡ δοξομανία! Ὁ Ἡρώδης δὲν μποροῦσε νὰ σκοτώσει ἐξ αἰτίας τοῦ ὄχλου, ἀλλὰ σκότωσε ἐξ αἰτίας τῶν παρευρισκομένων! Ἔγινε περίλυπος ὄχι γιὰ τίποτα ἄλλο, ἀλλὰ ἐπειδὴ νόμιζε ὅτι εἶχε στερηθεῖ τὴν δόξα ἀπὸ τοὺς πολλούς! Κυριολεκτικά, τὰ πράγματα στένευαν ἀπὸ παντοῦ γιὰ τὸν βασιλιά· ἄν σκότωνε τὸν δίκαιο, ἡ μομφὴ θὰ ἦταν βέβαιη· ἄν δὲν τὸν σκότωνε, θὰ φαινόταν ἐπίορκος! Μόνο ποὺ ὁ ὄρκος ἦταν γιὰ ἐπίδειξη, ὁ φόβος γιὰ τὴν παράβαση τοῦ ὄρκου ἦταν ἀπὸ φιλοδοξία, καὶ ὁ φόνος ἦταν γιὰ τὴν τήρηση τοῦ ὄρκου! Ὅλο αὐτὸ τὸ συμπόσιο τὸ συγκρότησε ἡ κενοδοξία! Καλῶς λοιπὸν λέει στὰ Εὐαγγέλια ὁ Κύριος, “πῶς μπορεῖτε νὰ πιστεύετε σὲ Ἐμένα, ἀφοῦ παίρνετε δόξα ὁ ἕνας ἀπὸ τὸν ἄλλο, καὶ δὲν ζητᾶτε τὴν δόξα μόνο ἀπὸ τὸν Θεό3;”. Κάτι τέτοιο πάσχει ὁ νοῦς μας. Ἐνῶ ὁ Θεὸς τὸν δημιούργησε βασιλιὰ καὶ αὐτοκράτορα τῶν παθῶν, ὅταν ἐπιτρέψει στὰ πάθη νὰ τὸν θέλξουν ὁδηγεῖται σὲ ἄτοπες δουλειὲς καὶ ἔκτοπες πράξεις, καὶ μετὰ ἀκολουθεῖ ὁ ἔλεγχος τῆς συνείδησης…».
«Νομίζω ὅτι “δικαιοσύνη τῶν ἀνθρώπων” εἶναι ἡ ἀξίωσή τους νὰ ἁμαρτάνουν φανερά! Θέλουν νὰ καυχιοῦνται ὅτι ἔχουν “νικήσει” τὴν Δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ, καὶ ὅτι ἔχουν… “ἀπαλλαγεῖ” ἀπὸ τὴν Πατερικότητά Του! Ὁ καημὸς κάθε Ἡρώδη καὶ κάθε Ἡρωδιάδας εἶναι νὰ μποροῦν νὰ ζοῦν ἀνεξέλεγκτα, θέλοντας νὰ αὐτοθαυμάζονται ὅτι σφετερίστηκαν τὴν θέση τοῦ Θεοῦ! Ἐκεῖ χωρᾶνε ὅλα τὰ ψέματα καὶ οἱ ἐκλογικεύσεις! Εἶναι ὁλοφάνερο ὅτι οἱ λογισμοί, ποὺ ὑπηρετοῦν τοὺς δαίμονες, παρουσιάζουν τὶς ἀνθρώπινες ἀδυναμίες ὡς “συμπαγὴ δύναμη”, ὄπως εἶναι ὅλοφάνερο ὅτι ἡ “δικαιοσύνη τῶν ἀνθρώπων” καταλήγει στὸν…. παραλογισμό! Βλέπουμε παιδιὰ νὰ ἀντιμιλᾶνε στοὺς γονεῖς τους, καὶ ἐκεῖνοι νὰ μὴν τὰ τιμωροῦν! Βλέπουμε μαθητὲς νὰ φέρονται μὲ ἔλλειψη σεβασμοῦ πρὸς τὰ ἄλλα παιδιά, ἤ νὰ μιλᾶνε στοὺς δασκάλους καὶ τοὺς καθηγητές τους μὲ ἔπαρση, ἤ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΜΕ ΑΠΑΞΙΩΣΗ, κι ἐκεῖνοι νὰ μὴν τοὺς τιμωροῦν! Βλέπουμε κάποιους νὰ σπᾶνε καὶ νὰ γκρεμίζουν τὰ πάντα, καὶ ἡ πολιτεία ὄχι μόνο δὲν τοὺς τιμωρεῖ, ἀλλὰ τοὺς χαϊδεύει! Εἶναι φοβερό, ΟΛΟΙ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΑΜΑΡΤΑΝΟΥΝ ΦΑΝΕΡΑ, ΞΕΡΟΝΤΑΣ ΟΤΙ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΘΑ ΤΟΥΣ ΤΙΜΩΡΗΣΕΙ!».
«Γρηγόριε, ἡ αἰτία ποὺ διαστρέβλωσε ὁ ἄνομος φιλελευθερισμὸς τὶς ἔννοιες τῆς ἐλευθερίας, τῆς ἰσότητας καὶ τῆς ἀδελφοσύνης, ἤταν ἡ δολιοφθορὰ ποὺ ἤθελε νὰ προκαλέσει στὴν ἔννοια τῆς ἀγάπης! Μία τέτοια “ἀγάπη τῆς φθορᾶς” ἔρχεται νὰ ὑπηρετήσει ἡ “δικαιοσύνη τῶν ἀνθρώπων”. Δυστυχῶς ἔχει περάσει καὶ στὴν δική μας κοινωνία ἡ γλοιώδης αἱρετικὴ πλάνη τῆς Δύσης, ποὺ παρουσιάζει τὸν Χριστὸ ὡς ΜΟΝΟ ΑΓΑΠΗ. Ποὺ μόνο ἀγαπάει καὶ μόνο χαμογελάει. Ὁ Θεὸς εἶναι ἀγάπη, εἶναι ὅμως καὶ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ! Εἶναι ἀγαθὸς Πατέρας, ἀλλὰ εἶναι καὶ δίκαιος Κριτής! Ἡ ἀπόκρυψη τῆς μίας ἰδιότητάς Του εἶναι βλασφημία! Ἀπὸ ὅταν ἦρθε ὁ Κύριος στὴν γῆ ὥς καὶ τὴν Δευτέρα Παρουσία Του, εἶναι ὁ χρόνος τῆς ἀγάπης καὶ τοῦ ἐλέους Του —χωρὶς νὰ μένει ἀνενέργητη ἡ δικαιοσύνη. Ὅταν ὅμως τελειώσει ἡ ἐπίγεια ἱστορία τῶν ἀνθρώπων, τότε θὰ ἔρθει ἡ ὥρα γιὰ τὴν Δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν τιμωρία τῶν ἀσεβῶν! Δὲν μποροῦμε νὰ ἁμαρτάνουμε καὶ νὰ λέμε ὅτι ὁ Θεὸς θὰ μᾶς συγχωρεῖ, ἐπειδὴ εἶναι ἀγάπη! Δὲν νοεῖται νὰ ἐξακολουθοῦμε νὰ ζοῦμε μὲ ἀδιαφορία ἐπειδὴ ὁ Θεός εἶναι “μόνο ἀγαθός”, καὶ θέλοντας νὰ “ζήσουμε” τὴν ζωή μας νὰ στεκομαστε στὴν κακοδοξη ἀντίληψη περὶ Θεοῦ, εἶναι παράλογο! Μπορεῖ ὁ Θεὸς νὰ μᾶς ἀφήνει νὰ ζήσουμε ὅπως θέλουμε, ἀλλὰ ἀργότερα ὁ Νόμος Του δὲν μᾶς ἀφήσει ἀτιμώρητους! Μᾶς ἐπιτρέπονται ὅλα, ἀλλὰ δὲν μᾶς συμφέρουν ὅλα! Θὰ μᾶς δείξει τὴν ἀγάπη Του ὁ Χριστὸς καὶ θὰ μᾶς συγχωρήσει, ἐφόσον μετανοήσουμε ὅσο ζοῦμε, χωρὶς νὰ ἐπανέρθουμε στὰ πρότερα σφάλματα! Τότε θὰ μᾶς δώσει τὴν Βασιλεία ποὺ ἔχει ἑτοιμάσει! Ἐξ ἄλλου, ὀ Θεὸς διδάσκει ἀγάπη ἀλλὰ ἄν δὲν μετανοήσουμε πραγματικά, ὥστε νὰ διώξουμε ὅλα τὰ σκουπίδια τῆς καρδιᾶς μας, ΔΕΝ ΘΑ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΜΕ ΤΙ ΘΑ ΠΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΓΑΠΗ! Ἡ μετάνοια κάνει τὴν ἀγάπη νὰ βγεῖ ἀπὸ μέσα μας! Ἡ πρώτη ἐντολὴ τοῦ Χριστοῦ μας εἶναι τὸ κριτήριο γιὰ ὅλη τὴν εὐσέβειά μας, καὶ γιὰ ὅλη τὴν πνευματικὴ ζωή μας. Ὅμως πρόσεξε! Ἡ ὀρθόδοξη ἀντίληψη γιὰ τὴν ἀγάπη —ἡ ὁποία εἶναι τὸ δομικὸ ὑλικὸ τῆς Δημιουργίας— θὰ μᾶς βοηθήσει νὰ μὴν τὴν συγχέουμε μὲ τὴν “δολιοφθαρμένη ἀγάπη” τῶν δυτικῶν αἱρετικῶν, ποὺ σαπίζει τὴν ψυχὴ ἐπειδὴ στὴν οὐσία ΤΗΝ ΕΧΟΥΝ ΕΞΙΣΩΣΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΚΙΑ…».
Περπατώντας, εἶδα ἀπὸ μακριὰ τὸν Πυθαγόρα σὲ ἕνα ἀπὸ τὰ τραπεζάκια στὸ φαρδὺ πεζοδρόμιο. Καθόταν μόνος του καὶ μὲ τὰ σκοῦρα γυαλιὰ ποὺ φοροῦσε, ἡ ὅλη στάση του τὸν ἔδειχνε πολὺ μεγαλύτερο σὲ ἡλικία. Ἔχουν περάσει πολλοὶ μῆνες ἀπὸ ὅταν σταματήσαμε νὰ κάνουμε παρέα στὴν αὐλὴ τοῦ σχολείου, καὶ ἔχω μάθει ὅτι τὸ ἦθος τοῦ κολλητοῦ του εἶναι χαλαρό. Κάμποσες φορὲς ποὺ ἔχω συλλάβει τὴν πονεμένη ἔκφρασή του, ἔρχεται στὸ μυαλὸ κάτι ποὺ εἶχα διαβάσει: ὅταν δεῖς κάποιον νὰ ὑποφέρει ἀπὸ πολλὲς προσβολές, νὰ ξέρεις ὅτι ἐπειδὴ ἔχει γεμίσει γιὰ τὰ καλὰ ἀπὸ τὸν λογισμὸ τῆς κενοδοξίας, θερίζει μὲ ἀηδία τοὺς καρποὺς αὐτῶν ποὺ ἔσπειρε στὴν καρδιά του! Μπορεῖ νὰ μὴν κάνουμε παρέα, ἀλλὰ ἐπειδὴ λυπᾶμαι ποὺ εἶναι τυφλὸς μπροστὰ στοὺς κινδύνους ποὺ διατρέχει, σκορπίζοντας τὴν ἐλευθερία του “στοὺς δρόμους”, τὸν ἔβαλα στὴν προσευχή μου. «Πῶς πάει;», ῥώτησα καὶ ἔκατσα στὴν καρέκλα δίπλα του, ἀκάλεστος.
«Ἄμα δὲν μὲ εἶχαν στήσει, καλὰ θὰ πήγαινε… Γκρέμισε κανένας φοῦρνος καὶ μᾶς θυμήθηκες;».
«Μερικὲς φορὲς συμβαίνουν καὶ ἀτυχίες, καὶ καθυστεροῦμε. Ὁ καθένας κάνει ὅ,τι καλύτερο μπορεῖ, ἀλλὰ καὶ ὅλοι οἱ ἄνθρωποι δὲν ἔχουν τὶς ἴδιες δυνατότητες. Ἄλλοι μποροῦν περισσότερα, καὶ ἄλλοι λιγότερα». Προσπάθησα νὰ σπάσω τὸν πάγο, ζητώντας νοερὰ ἀπὸ τὸν Ἰησοῦ νὰ μοῦ δείξει τί πρέπει νὰ πῶ. «Τὸ σημαντικὸ εἶναι καὶ οἱ δυνατότεροι νὰ βοηθᾶνε τοὺς πιὸ ἀδύναμους, ἀλλὰ καὶ οἱ ἀδύναμοι νὰ ξέρουν ὅτι δὲν εἶναι μόνοι τους. Φτάνει μόνο νὰ ἀποφασίσουν ὅτι δὲν γεννήθηκαν γιὰ νὰ μείνουν ἀδύναμοι…».
«Ἀδύναμοι εἶναι ὅσοι δὲν ξέρουν νὰ ζήσουν τὴν ζωή τους, Γρηγόριε! Αὐτοὺς ποὺ ξέρουν, μὴν τοὺς φοβᾶσαι! Ἡ ἀδυναμία εἶναι γιὰ ὅσους φοβοῦνται ὅτι θὰ τοὺς τιμωρήσει ὁ Θεός! Ποὺ τὸ πιστεύουν ὅτι στὸν ἄλλο κόσμο θὰ πᾶνε στὴν κόλαση, καὶ θὰ πέσει ἡ τιμωρία στὸ κεφάλι τους! Ἀλλὰ καὶ ἔτσι νὰ εἶναι, καὶ ὁ Θεὸς νὰ εἶναι τόσο σκληρὸς ποὺ θέλει νὰ τιμωρεῖ τοὺς ἀνθρώπους, πάλι ἐγὼ δὲν θέλω παρέες μαζί Του!».
«Μὰ ἄν ὁ ἄνθρωπος διαλέξει τὸ σκοτάδι, ἐνῶ μπορεῖ νὰ διαλέξει τὸ φῶς, τότε αὐτοτιμωρεῖται! Ἡ κόλαση ἑτοιμάστηκε γιὰ τὸν διάβολο, ὄχι γιὰ τὸν ἄνθρωπο· θὰ πάρει ὄμως μαζί του καὶ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ τὸν ἀκολούθησαν στὰ ἔργα του! Μόνο ποὺ ἄν ἡ ψυχὴ ζεῖ ἀπὸ τώρα ἄθλια καὶ στενάχωρα, ἐπειδὴ τὴν ἀκούμπησε ἡ νέκρωση ἀπὸ τὴν ἀμαρτία, φαντάσου τί θὰ γίνει ἄν τὴν κουβαλάει μέσα του μόλις ξετυλιχθεῖ μπροστά του ἡ αἰωνιότητα! Τὸ ξέρεις ὅτι ὁ διάβολος ἔχει βάλει στοίχημα μὲ τὸν ἑαυτό του;». Ξαφνιάστηκε, καὶ μὲ κοίταξε μὲ ἀπορία. «Παρόλο ποὺ τὸ θέμα τῆς αἰωνιότητας γιὰ τὸν διάβολο ΕΧΕΙ ΛΗΞΕΙ, λυσσάει νὰ ἀποδείξει στὸν Κύριο ὅτι εἶχε δίκιο ἐξ ἀρχῆς, ποὺ ἔκανε τὴν ἀποστασία, καὶ ὅτι… “κακῶς” τὸν γκρέμισε ὁ Ὕψιστος στὰ καταχθόνια! Ἐπειδὴ ἡ ἀπάτη εἶναι τὸ μόνο ποὺ μπορεῖ νὰ κάνει ὁ διάβολος, αὐταπατᾶται πὼς οἱ ἀκαταμέτρητοι ἀριθμοὶ τῶν ψυχῶν ποὺ σχεδιάζει νὰ τραβήξει μαζί του ὁ ἀλλόφρονας, στὸ πηχτὸ σκοτάδι, δῆθεν “εἶδαν τὸ δίκιο του”, καὶ τὸν ἀκολούθησαν… “ἀπὸ μόνοι τους”! Φυσικά, ἡ ἁμαρτία σὲ ὅλες τὶς ἁμέτρητες μορφὲς της κάνει μόνο ἕνα πράγμα: ψεύδεται! Λέει στὸν ἄνθρωπο ὅτι θὰ τοῦ δώσει ζωή, ἐνῶ τὸν καταποντίζει στὸν θάνατο· ὑπόσχεται στὸν ἄνθρωπο ὅτι μπορεῖ νὰ τοῦ δώσει τὸν παράδεισο, ἐνῶ τὸν ὁδηγεῖ στὴν κόλαση· τοῦ λέει ὅτι μπορεῖ νὰ τὸν κάνει θεό, ἑνῶ τὸν μεταμορφώνει σὲ διάβολο! Μὲ τὴν ὑπερηφάνεια ὁ ἄνθρωπος αὐτοεξαπατᾶται ὅσο θεωρεῖ τὸν ἑαυτό του μεγάλο, ἐνῶ στὴν πραγματικότητα εἶναι σκόνη καὶ στάχτη· μὲ τὴν φιλοδοξία αὐτοεξαπατᾶται ποὺ θεωρεῖ τὸν ἑαυτό του δοξασμένο, ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα εἶναι βρομότοπος, γεμάτος σκουλήκια καὶ δυσοσμία· μὲ τὴν φιλεξουσία αὐτοεξαπατᾶται θεωρώντας τὸν ἑαυτό του ἰσχυρὸ καὶ δυνατό, ἐνῶ εἶναι ἐλεεινὸς σκλάβος τοῦ θανάτου καὶ τοῦ τάφου· μὲ τὴν φιληδονία αὐτοεξαπατᾶται ὅτι θὰ τοῦ δώσει παραδεισένιες ἀπολαύσεις, ἐνῶ στὴν πραγματικότητα κάθε γλυκύτητα ἡδονῆς ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ ΜΕ ΠΙΚΡΑ! Πυθαγόρα, μόνο ἐκεῖνοι ποὺ βαδίζουν στὴν ἀλήθεια, εἶναι τοῦ Χριστοῦ καὶ τὸ ψέμα δὲν ἔχει ἐξουσία πάνω τους! Ἡ βασικὴ ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ εἶναι νὰ περπατᾶμε στὴν ἀλήθεια, καὶ τὸ ἀποδεικνύουμε μὲ τὸ “ἀγαπᾶτε ἀλλήλους”! Ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ! Πρέπει νὰ ἔχει τὴν ἀνδρεία νὰ παλέψει γιὰ νὰ νικήσει τὸν θάνατο, καὶ ὄχι νὰ τοῦ ὑποταχτεῖ σὰν δουλικό! Ἡ ψυχὴ εἶναι θεία Πνοή, τῆς ἀξίζει νὰ περάσει στὴν ἀθανασία!». Χαιρόμουν ποὺ τὸν ἔβλεπα πιὰ χωρὶς τὸ προσωπεῖο τοῦ ἀνθρώπου ποὺ “εἶχε τὰ πάντα ὑπὸ ἔλεγχο”. Χαιρόμουν καὶ ποὺ ὅση ὥρα ἄκουγε, προσπαθοῦσε νὰ καταλάβει.
«Κοίταξε νὰ δεῖς Γρηγόριε, τὰ πράγματα δὲν εἶναι τόσο ἁπλά. Ὅπως εἶμαι ἐγὼ ἐντάξει μὲ τοὺς ἄλλους, θέλω νὰ εἶναι καὶ οἱ ἄλλοι μαζί μου, ἀλλὰ ἐπειδὴ δὲν προσπαθοῦν ἐγὼ θυμώνω. Μιλᾶς σὲ κάποιον καλά, καὶ σοῦ ἀπαντάει ἀπότομα. Βοηθᾶς κάποιον ποὺ ἔχει ἀνάγκη, καὶ μετὰ κάνει ὅτι δὲν σὲ ξέρει. Λὲς σὲ κάποιον νὰ κρατήσει μυστικό, καὶ σὲ κάνει βούκινο! Θέλω νὰ εἶναι καὶ οἱ ἄλλοι ὅπως ἐγώ, ποὺ εἶμαι σωστός! Ἀφοῦ οἱ ἄλλοι δὲν εἶναι δίκαιοι, τότε ἐγὼ εἶμαι σκληρὸς μαζί τους! Καρφὶ δὲν μοῦ καίγεται ποὺ τσακωνόμαστε καὶ μὲ λένε στριμμένο! Τώρα ἄν ἰσχύει ὄντως ὅτι οἱ παραδεισένιες ἀπολαύσεις ποὺ δίνει ἡ φιληδονία, θὰ τελειώσουν μὲ πίκρα, μέχρι νὰ συμβεῖ αὐτὸ…ἀργεῖ! Ὤς τότε, ἔχουμε καιρό!».
Τὸ πρόσωπό του σκυθρώπιασε, καὶ ἡ φωνή του ἀκουγόταν σὰν νὰ ἔβγαινε μὲ δυσκολία! Ἐπειδὴ ὅμως φτάσαμε ἀκριβῶς στὸ σημεῖο ποὺ ἤθελα νὰ θίξω, ἔσπευσα νὰ παρουσιάσω καὶ τὰ ἐπακόλουθα τῆς φιληδονίας. «Βλέπουμε τὸν διάβολο ποὺ θέλει νὰ μᾶς καταντήσει χοίρους, καὶ ἀπὸ τὶς κακὲς φαντασίες μᾶς ῥίχνει συνέχεια ἀκάθαρτες ἐπιθυμίες, γιὰ νὰ μᾶς κάνει στὰ μάτια τοῦ Θεοῦ ἀκάθαρτους. Πυθαγόρα, ὅταν ὁ νοῦς ἔχει ἀμέλεια καὶ ἀπομακρύνεται ἀπὸ τὰ χριστιανικά του καθήκοντα, τότε στρέφεται ὅλος πρὸς τὰ τῆς σάρκας. Μὲ τὴν ὑποταγὴ στὸ σαρκικὸ φρόνημα “σαρκοποιεῖται” ὁλόκληρη ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου, καὶ εἶναι θέμα χρόνου γιὰ νὰ τῆς γεννηθοῦν κτηνώδεις ἐπιθυμίες!». Τὸ πρόσωπό του συσπάστηκε ἀπὸ ἔνταση. Μόλις εἶδα ὅτι χαμήλωσε τὰ μάτια του, ἕνα κάψιμο διαπέρασε τὸ στέρνο μου. «Πυθαγόρα, ἔχεις κάποιο ἀνάλογο πρόβλημα;», ῥώτησα μὲ κομμένη ἀνάσα. Πέρασαν κάποιες στιγμὲς μέχρι νὰ ἀπαντήσει, καὶ εὐτυχῶς μὲ κοίταξε στὰ μάτια.
«Ὄχι ἐγώ». Δίστασε, ἀλλὰ στὸ τέλος ἀποφάσισε νὰ βγάλει αὐτὸ ποὺ τὸν παίδευε. «Ἤξερα ὅτι ὁ κολλητός μου ἦταν “ἀπελευθερωμένος”, καὶ βγαίναμε συνέχεια μαζί. Κατὰ βάθος καταλάβαινα ὅτι μὲ ἐπηρέαζε ἀρνητικά, ἀλλὰ δὲν ἄκουγα κανέναν. Οὔτε αὐτὸ ποὺ φώναζε μέσα μου ὅτι καθημερινὰ μὲ ἔσπρωχνε στὸν γκρεμό! Ὥσπου ἀνακάλυψα τυχαῖα, ὅτι εἶχε παρέες ποὺ “δὲν ἔκαναν” γιὰ ἐμένα». Ἡ ἔκφρασή του ἔδειχνε ἀηδία. «Τὸ μόνο ποὺ ζητάει ἡ ψυχή μου εἶναι μιὰ νέα ζωή, μακριὰ καὶ ἀπὸ ἐκεῖνον, ἀπὸ τοὺς φίλους του καὶ ἀπὸ ὅλα τὰ ψέματα! Δὲν ἀντέχω ἄλλα ψέματα, μὲ πεθαίνουν! Τὸ πρόβλημα ποὺ ἔχω εἶναι μεγάλο: δὲν ξέρω τίποτα γιὰ τὴν ἀλήθεια…».
«Ἡ Ἀλήθεια εἶναι ὁ Ἴδιος ὁ Ἰησοῦς! Καὶ ἐπειδὴ εἶναι Δίκαιος, ἦρθε στὴν γῆ γιὰ νὰ μᾶς ἀνορθώσει ἀπὸ τὴν παράβαση! Καμιά ἄλλη δύναμη δὲν μποροῦσε νὰ σώσει τὸ δυστυχισμένο πλάσμα τοῦ Θεοῦ. Μόνο ὁ ἀγαθός, ὁ Παντοδύναμος καὶ Πάνσοφος Δημιουργὸς μποροῦσε νὰ πάρει στὰ χέρια Του τὸν ἁμαρτωλὸ ἄνθρωπο καὶ νὰ τὸν ἀναπλάσει, νὰ γιάνει τὶς πληγὲς στὴν ψυχή του, καὶ νὰ τὸν ξανακάνει ὀλοφώτεινο καὶ ἀστραφτερὸ ὅπως πρωτοβγῆκε ἀπὸ τὰ χέρια Του! Γιὰ νὰ γίνει κάτι τέτοιο πρέπει νὰ συμπράξει καὶ ὁ ἄνθρωπος, μὲ τὴν δική του θέληση καὶ ἐνέργεια, ἀφοῦ πλάστηκε ἐλεύθερος! Ὁ Χριστὸς θέλει τὰ παιδιά Του νὰ εἶναι ἁγνά καὶ καθαρά, ὅπως εἶναι και Ἐκεῖνος! Τὴν καθαρότητα τῆς καρδιᾶς τὴν δίνει ἡ προσευχή, ποὺ τὴν τρέφει μὲ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, καὶ τότε ἡ καρδιὰ ΕΧΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ!
Ζητεῖτε δὲ πρῶτον τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ
καὶ τὴν Δικαιοσύνην Αὐτοῦ,
καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν
Νὰ ζητᾶτε δὲ πρωτίστως καὶ κυρίως τὰ πνευματικὰ ἀγαθὰ τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν ἀπόκτηση τῶν ἀρετῶν, ποὺ ζητάει ὁ Θεὸς ἀπὸ ἐσᾶς ὡς ὅρο, γιὰ νὰ σᾶς χαρίσει τὰ ἀγαθὰ αὐτά, καὶ τότε ὅλα τὰ ἐπίγεια θὰ σᾶς δοθοῦν μαζὶ μὲ ἐκεῖνα. (Ματθ.6,33)
1 πρὸς Ἰωάννη 5,39
2 ἀπόσπασμα ἀπό τήν Μ΄ ὁμιλία τοῦ Ἁγ. Γρηγορίου Παλαμᾶ στόν βίο τοῦ Ἁγ. Ἰωάννη τοῦ Προδρόμου, τ.10ος – ΕΠΕ. Σὲ αὐτὴ τὴν ὁμιλία βασίζεται τὸ κείμενο.
3 προς Ἰωάννη 5,44
— ὑπάρχουν πολλὲς πληροφορίες ἀπὸ τὸν μακαριστὸ π. Ἀθανάσιο Μυτιληναῖο, ἀπὸ ὁμιλία του στὸ διαδίκτυο μὲ τίτλο “Ὁ Θεὸς δὲν εἶναι μόνο ἀγάπη, ἀλλὰ εἶναι καὶ δικαιοσύνη”
— μὲ αὐτὸ τὸ χρῶμα εἶναι λόγια τοῦ ἀγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς
Τὸ ῥωμαίικο φιλότιμο εἶναι ἡ ἐπουράνια “ἀγαπητικὴ τιμὴ” ποὺ τρέφει
τὴν εὐλαβὴ ψυχή, καὶ ΦΩΤΙΖΕΙ ΤΗΝ ΘΕΛΗΣΗ ΤΗΣ!
Τὸ βιβλίο μου εἶναι ἕτοιμο νὰ φτάσει
στὴν ἠλεκτρονικὴ διεύθυνσή σου!
Διαβάζοντάς το, ξεκινᾶς ἕνα ταξίδι ἀπὸ δρόμο ποὺ εἶχε κλείσει ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια στὸν τόπο μας!
Θυμήσου τὰ λόγια μου…
