Ὅταν εἴμαστε ἄρρωστοι, εἴμαστε ἀνίκανοι γιὰ ὁποιαδήποτε ἐργασία. Ἡ λέξη ἄρρωστος σημαίνει ὅτι εἶναι κάποιος χωρὶς ῥώμη, χωρὶς δύναμη, ἀνίσχυρος, χωρὶς προθυμία. Τὸ ἴδιο γίνεται καὶ ὅταν ὁ “ψυχικὸς δρόμος” στὸν ὁποῖο βαδίζουμε, εἶναι “ἄρρωστος”· νομίζουμε ὅτι θὰ σωριαστοῦμε ἀπὸ τὴν ἐξαντλητικὴ κίνηση, ἀλλὰ στὴν οὐσία δὲν ἔχουμε κάνει κανένα βῆμα πρὸς τὴν ὑγεία, εἰδικὰ ἄν δὲν τὴν… ἐπιθυμοῦμε ἤ δὲν τὴν “γνωρίζουμε”. Ἁπλὰ συσσωρεύεται ἡ κούραση καὶ γινόμαστε περισσότερο δυσκίνητοι, ἤ ἀκίνητοι…
Ὅταν εἴμαστε σωματικὰ ὑγιεῖς ἀλλὰ ἐξαιτίας τῆς ἀναξιοπρέπειας ἀπὸ τὴν κενὴ ζωή μας, μάθαμε ἀπὸ παιδιὰ νὰ “ζητιανεύουμε”, περιμένοντας νὰ μᾶς δώσει κάποιος μιὰ εὐκαιρία, καὶ τότε νιώθουμε ὅτι βρισκόμαστε σὲ “ἄρρωστο δρόμο”. Τὶ γίνεται ἐδῶ; Τὶ κάνει ὅλος αὐτὸς ὁ κόσμος πεσμένος στοὺς δρόμους; Τόσοι πολλοὶ στεκόμαστε μὲ τὸ χέρι ἁπλωμένο;
Ἔχουμε κάνει μιὰ σιωπηλὴ συμφωνία σὰν κοινωνία, νὰ μὴν προσφέρουμε τὸ καλύτερο δυνατό, ἐπειδὴ… κανεὶς δὲν μᾶς ὑποχρεώνει! Οὔτε μᾶς πληρώνει γιὰ νὰ κάνουμε κάτι περισσότερο ἀπὸ τὸ λιγότερο… Μήπως ὅμως αὐτὸ περιγράφει τὴν κατάσταση τῆς ἐπαιτείας; Μήπως ὑποθηκεύσαμε τὴν ζωή μας, ἐπειδὴ μέσα στὴν ἀσάφεια τῆς κατεπείγουσας προόδου καταλάβαμε, ὅτι ἔτσι τὴν ἀσφαλίζουμε; Μὰ ὁ ὑποθηκευμένος μόνο εὐοίωνες σκέψεις δὲν μπορεῖ νὰ κάνει, μὲ τὶς ἄυλες ἁλυσίδες ποὺ σφίγγουν τὸν λαιμό του…
Ὁ “ἄρρωστος δρόμος” ἐκφράζεται καὶ ὡς ἕνας σκληρὸς ἐσωτερικὸς ἀνταγωνισμὸς μεταξὺ δύο ἀντίρροπων πεποιθήσεων, μία ἀπάνθρωπη ψυχικὴ διεκλυστίνδα ὅπου παρόλο ποὺ τὸ ἀποτέλεσμα φαίνεται ἀμφίρροπο, οἱ δυνάμεις ποὺ ἀσκοῦν ἀντίθετα εἶναι λυσσαλέες! Εἶναι βαθιὰ ῥιζωμένο στὸν σημερινὸ ἄνθρωπο, ὅτι χωρὶς χρήματα δὲν εἶναι “τίποτα”! Ἔμαθε νὰ μετράει τὸν ἑαυτό του ἀνάλογα μὲ τὰ χρήματα ποὺ ἔχει. Ὅσο περισσότερο ἐργάζεται ὅμως, τόσο περισσότερο “ἀνοίγεται”, καὶ τόσο περισσότερο τοῦ λείπουν χρήματα ἤ χρωστάει. Ἀπὸ τὴν ἄλλη, ὅσο ὁ καρπὸς τῆς ἡμέρας εἶναι μόνο χρήματα, ἡ ψυχὴ γεμίζει παράπονο γιὰ τὴν ἔλλειψη καρποῦ ποὺ νὰ μὴν εἶναι κάτι σὰν ψευδαίσθηση ὅπως τὰ χρήματα, ποὺ δὲν τὴν “ἀγγίζουν”! Ἀναστατωμένη, περιμένει κάτι “χειροπιαστὸ” ὅπως ἡ προσευχή, ποὺ θὰ τὴν κάνει νὰ πάλλεται ἀπὸ ἈΝΩΤΕΡΗ ΣΥΓΚΙΝΗΣΗ, γιὰ νὰ “ζωντανέψει”… Ὅσο ὑπομένει “ἄψυχη” στὴν τιμωρία τοῦ κενοῦ ΦΟΒΑΤΑΙ ὍΛΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ!
Πατώντας ἄκριτα στὰ χνάρια τῶν ἄλλων, γιὰ τὴν δική τους “κατάκτηση τοῦ κόσμου ὅλου” —ἀκόμα κι ἄν αὐτοὶ ἔχουν χάσει τὸν δρόμο τους— λίγο ὥς πολὺ βλέπουμε τὸν ἑαυτό μας πιασμένο σὲ ἕνα γιγάντιο δίχτυ, μιὰ παγίδα γιὰ πολλοὺς ποὺ στήθηκε μὲ δόλο… Εἶναι ὑποτιμητικὸ γιὰ τὸ Πλᾶσμα τοῦ Θεοῦ νὰ πέφτει μέσα στὸ δίχτυ ὅπως τὰ ψάρια, ποὺ συμπιέζονται καὶ δυσκολεύονται νὰ αναπνεύσουν! Ὅπως τὰ τραβάνε φοβισμένα ποὺ θὰ τὰ βγάλουν ἀπὸ τὸ νερό, ὑπολογίζονται ἤδη ὡς κάποια κιλὰ φαγητοῦ! Ἀνήκουν στὸν ἰδιοκτήτη τοῦ διχτυοῦ, καὶ ὄχι στὸν ἑαυτό τους…
Ματαιότης ματαιοτήτων τὰ πάντα ματαιότης
Ὁ Χριστὸς μᾶς εἶπε ὅτι δὲν ὠφελεῖ νὰ κερδίσουμε ὅλο τὸν κόσμο ἄν πρόκειται νὰ χάσουμε τὴν ψυχή μας! Ἐμᾶς ὅμως ἡ καθημερινότητά μας δὲν εἶναι ὁ πνευματικὸς ἀγώνας νὰ καθαρίσουμε τὴν ψυχή μας, ἀλλὰ ὁ ἀγώνας γιὰ νὰ κερδίσουμε ὅλο τὸν κόσμο…
Ἄν ντύνει μεγαλόπρεπα τὸ ἀγριολούλουδο, ποὺ αὔριο δὲν θὰ ὑπάρχει, δὲν θὰ φροντίσει πολὺ περισσότερο γιὰ ἐμᾶς ποὺ εἴμαστε παιδιά Του; Μᾶς εἶπε ὀλιγόπιστους ὁ Κύριος, ἐπειδὴ ἀγωνιοῦμε τί θὰ φᾶμε, τί θὰ πιοῦμε καὶ τί θὰ φορέσουμε, μόνο ποὺ αὐτὴ εἶναι ἡ συμπεριφορὰ τῶν ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΩΝ! Δηλαδὴ γίναμε κι ἐμεῖς εἰδωλολάτρες; Τὸ καταλάβαμε ὅτι μᾶς χαρακτηρίζει τὸ ἄγχος γιὰ τὴν ἐπιβίωση; Ἔχουμε δεῖ τοὺς ἑαυτούς μας ὅτι ἔχουμε γυρίσει τὴν πλάτη μας στὸν Χριστό καὶ κοιτάζουμε μόνο τὸ χρῆμα;
Ἄν ὅμως τὰ χρήματα στὰ ὁποῖα ἐλπίζουμε γίνονται λόγος νὰ ἀρνούμαστε τὸν Χριστό, αὐτὰ τὰ χρήματα εἶναι τὰ ΤΡΙΑΚΟΝΤΑ ἈΡΓΥΡΙΑ! Μήπως αὐτὰ δὲν ὁδήγησαν τὸν Μαθητὴ τοῦ Κυρίου στὴν ἀγχόνη; Δὲν κρεμόμαστε ἐμεῖς ἀπὸ τὴν ἀγχόνη τῶν δικῶν μας τριάκοντα ἀργυρίων; ΤΟ ἌΓΧΟΣ ΜΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Ἡ ἈΓΧΟΝΗ ΜΑΣ; Δὲν εἴμαστε “θαμμένοι” στὸν “ἀγρὸ τοῦ Κεραμέως” —ἐκεῖ ποὺ θάβονται οἱ ξένοι; Δὲν εἴμαστε κλινικὰ νεκροί, ἀλλὰ μήπως εἴμαστε πνευματικὰ νεκρωμένοι; Στὴν φαντασία τοῦ ὕπνου- θανάτου μας ἤδη ἀπολαμβάνουμε τὶς δόξες τοῦ κόσμου ποὺ “δικαιούμαστε”, ἀλλὰ ἡ νύχτα περνάει, καὶ ὅταν ἔρχεται ἡ ἡμέρα τὰ ὄνειρα ἐξαφανίζονται…
Ἄν μᾶς κακοφαίνεται σὲ αὐτὴ τὴν ζωὴ ποὺ ἔχει ξοδευτεῖ ὁ μισθὸς ἀλλὰ “ὑπολείπεται” ἀρκετὸς μήνας, τί θὰ κάνουμε μετὰ θάνατον, ὅταν “κρατᾶμε” τώρα τὴν ἀμύθητη περιουσία τῶν τριάκοντα ἀργυρίων καὶ μᾶς ἔχει “ἐξοφλήσει” ἡ Αἰωνιότητα; Μὲ τί θὰ “ζήσουμε” τότε, ἐφόσον στὸν κλαυθμὸ καὶ τὸν τριγμὸ τῶν ὀδόντων, τὸ θεῖο Ἔλεος θὰ δείχνει τὸ “χαρτὶ τῆς ἐξόφλησής Του” πρὸς ἐμᾶς; Δὲν θὰ ὑπάρχουν ἐκκρεμότητες, δὲν θὰ μᾶς περιμένει ἄλλη ἀμοιβή, ἐπειδὴ τὴν παίρνουμε ὅλη μαζεμένη, ἐκείνη ποὺ μᾶς ἐνδιαφέρει τώρα, καὶ περιφρονοῦμε ἐκείνα γιὰ τὰ ὁποῖα θὰ ἐκλιπαροῦμε στὸ τέλος, ποὺ θα εἶναι δίχως τέλος!
Τὶ θὰ κάνουμε τότε, ὅταν τὸ πάθος στὸ ὁποῖο τώρα εἴμαστε “ἀναπαυμένοι”, θὰ μᾶς ξεσχίζει τὶς “σάρκες”, ἐπειδὴ τοῦ ὑποταχτήκαμε εἰς γνώσην μας, καὶ ἀρνηθήκαμε ΤΗΝ ΈΚΦΡΑΣΗ ΤΗΣ ἘΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΜΑΣ, δηλαδὴ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ ΠΟΥ ΔΙΝΕΙ Ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ;
Τί νόημα ἔχει τώρα ἡ ζωὴ τῆς ἡδονῆς ἀπὸ τὴν κατανάλωση, τὴν αὐτοπροβολὴ ἤ τὴν ἐπικράτηση, ὅταν στὴν αἰωνιότητα θὰ εἴμαστε οἱ “μεγάλοι” χαμένοι, ἐπειδὴ ἀφήνουμε τὰ τάλαντά μας καὶ ἀσχολούμαστε μὲ τὴν διασκέδαση, ἀντὶ τὴν μάθηση;
Τί εἴδους ἐπένδυση ζωῆς εἶναι αὐτή; Μήπως δὲν ἐκτιμᾶμε καθόλου τὸν ἑαυτό μας; Μήπως τὸν ἀφήνουμε νὰ μᾶς ἀπογοητεύει, καὶ μετὰ τὸν ἐκδικούμαστε ἐπειδὴ δὲν “ἀνεχόμαστε” τὴν ἥττα; Μήπως παραλογιζόμαστε;
Σὲ εὐχαριστῶ Θεέ μου γιὰ τὴν νέα ἡμέρα ποὺ μοῦ χαρίζεις!
Ἔχουμε συνδυάσει “τὸ καλύτερο” μὲ τὰ χρήματα, αὐτὸ εἶναι τὸ πρόβλημά μας. Ὅμως “τὸ καλύτερο” ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΕΤΑΙ, ἄρα γιὰ νὰ συνδέσουμε τὸν ἑαυτό μας μὲ “τὸ καλύτερο”, ὀφείλουμε νὰ τὸ ἀποσυνδέσουμε ἀπὸ τὰ χρήματα.
Τὸ ὅτι ξεμένουμε νωρὶς ἀπὸ μισθό, δείχνει ὅτι διαχειριζόμαστε λάθος τὴν ζωής μας. Τὸ βασικό, δὲν τὴν ἔχουμε ἀναθέσει στὸν Χριστό. Κρατήσαμε γιὰ ἐμᾶς τὸν “διευθυντικὸ” ρόλο, ἀφοῦ πρῶτα τὸν ἀφαιρέσαμε ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιο, ἤ δὲν τὸ γνωρίσαμε ἐξ ἀρχῆς! Ἕνα εἶναι βέβαιο, ὅτι τὰ χρήματα τῆς “προδοσίας” δὲν μποροῦν νὰ μᾶς κρατήσουν…
Μερικὰ ἀπὸ τὰ λόγια ποὺ μᾶς δίδαξε ὁ Κύριος νὰ λέμε, εἶναι: «Πάτερ ἡμῶν γεννηθήτω τὸ θέλημά Σου! Τὸν ἄρτον ἡμῶν τὸν ἐπιούσιον δὸς ἡμῖν σήμερον. Ἐλθέτω ἡ βασιλεία Σου». Ὁ ἄρτος ὁ ἐπιούσιος εἶναι καὶ ἡ τροφὴ τοῦ σώματος καὶ ἡ τροφὴ τῆς ψυχῆς μαζί. Δὲν χρειαζόμαστε νὰ εἴμαστε ἐξασφαλισμένοι στὴν ζωή μας, ἀλλὰ καλυμμένοι! Τὸ μέσο ποὺ θὰ κρατᾶ εὐλογημένο τὸ φαγητό μας, εἶναι ἡ προσευχὴ! Οἱ παλαιότεροι ἔλεγαν: «Τρῶμε ὅ,τι μᾶς πέμπει ὁ Θεός»!
Ὁ ἄνθρωπος χρειάζεται χρήματα, ἀλλὰ δὲν χρειάζεται πολλά. Μέρα μὲ τὴν μέρα εἶναι μεγαλύτερη ἡ ἀνάγκη νὰ ἀντικαταστήσουμε τὴν ὑλικὴ ποσότητα μὲ τὴν πνευματικὴ ποιότητα. Ἡ πνευματικὴ τροφὴ τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ ποὺ λαμβάνεται μὲ Πίστη, κάνει τὴν ὑλικὴ τροφὴ ἀπὸ τὸν Πατέρα κάτι τὸ “αὐτονόητο”!
Ἄν βρισκόμαστε ἐγκλωβισμένοι στὸ ἀπάνθρωπο δίχτυ τοῦ ἄρρωστου δρόμου καὶ ἡ ψυχή μας συμπιέζεται ἀπὸ τὸ βάρος τῆς “ἀσιτίας”, φταίει ποὺ δὲν ἐκτιμήσαμε τὰ Δῶρα μας. Ἄς δοῦμε τὶς ὑποχρεώσεις ποὺ ἀπορρέουν ἀπὸ τὴν ἀξία τῆς ἀθάνατης ψυχῆς μας, γιὰ νὰ τὶς ἐπωμιστοῦμε. Ἡ συμπίεση τοῦ διχτυοῦ γιὰ ἀνθρώπους, εἶναι ἡ ἔλλειψη προσωπικῶν χαρακτηριστικῶν! Κάποιος ποὺ ἔχει τὸ σθένος νὰ ἀντισταθεῖ στὸν ὑποβιβασμό του, ΚΑΛΛΙΕΡΓΩΝΤΑΣ ἈΡΕΤΕΣ γιὰ νὰ γεμίσει τὴν πνευματικὴ φαρέτρα του, σύντομα ἀπὸ ἀριθμὸς μέσα στὸ πλῆθος θὰ γίνει εὐγνώμων πρόσωπο ποὺ στέκεται στὸ ὕψος του!
Ἡ βαθειὰ κούραση ἀπὸ τὴν ἀπαιτητικὴ ἐργασία, ἡ ἀνέχεια, ἡ ἀρρώστια, ὁ θάνατος, οἱ ἀπειλές, προσδοκοῦν τὸ σωτήριο φάρμακο, ποὺ ἐξουδετερώνει τὸ κεντρί τους. Τά λόγια καὶ ἡ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ στὴν καρδιά μας, ἐπιβάλλουν στοὺς φόβους ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ!
Ὁ Ἰησοῦς εὐλόγησε τοὺς πέντε ἄρτους καὶ τοὺς δύο ἰχθύες, καὶ μὲ αὐτὰ χόρτασαν πέντε χιλιάδες ἄνθρωποι!
Τὸ βιβλίο μου εἶναι ἕτοιμο νὰ φτάσει
στὴν ἠλεκτρονικὴ διεύθυνσή σου!
Διαβάζοντάς το, ξεκινᾶς ἕνα ταξίδι ἀπὸ δρόμο ποὺ εἶχε κλείσει ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια στὸν τόπο μας!
Θυμήσου τὰ λόγια μου…
