Πολλὲς φορὲς νιώθουμε ὅτι ἡ ζωὴ μᾶς προσπερνάει, ἔτσι γρήγορα ποὺ τρέχει. Ἡ σημερινὴ ἀδιάφορη ἡμέρα εἶναι πανομοιότυπη μὲ τὴν χθεσινὴ καὶ ἡ αὐριανὴ ἀπειλεῖ ὅτι θὰ κάνει ἀκριβῶς τὰ ἴδια μὲ τὴν σημερινή! Καθένας ἔχει κλειστεῖ στὸ “καβούκι” του, καὶ εἶναι ψυχρὸς μὲ τοὺς ἄλλους. Τί νόημα ἔχει νὰ ζεῖ κάποιος, ἄν νιώθει ὅτι τὰ πάντα τὸν θεωροῦν ἀσήμαντο;
Ὅμως, ὅσο καὶ νὰ θέλουν οἱ συνθήκες νὰ μᾶς πείσουν ὅτι οἱ δρόμοι εἶναι ἀνοιχτοὶ γιὰ τοὺς “λίγους”, τοὺς εὐνοημένους, ποὺ “ἐγκρίνουν” τοὺς ὑπόλοιπους, ἐμεῖς νιώθουμε ὅτι ἔχουμε πράγματα νὰ προσφέρουμε. Λαχταρᾶμε νὰ ζήσουμε μιὰ “γεμάτη” ζωή, μὲ ἕναν τρόπο ποὺ δὲν μπορῦμε νὰ περιγράψουμε, κι αὐτὸ μᾶς πονάει! Καὶ ποὺ δὲν ἀξιοποιοῦνται οἱ ἱκανότητές μας, ἀλλὰ μᾶς πονάει καὶ ποὺ δὲν γνωρίζουμε κι ἐμεῖς ποιὲς εἶναι οἱ ἱκανότητές μας… Ἐπειδὴ δὲν ξέρουμε ποιὸν νὰ κατηγορήσουμε ἀκριβῶς γιὰ τὴν ἀδικία τοῦ φαύλου κύκλου τῆς ζωῆς μας, ὁ πόνος τῆς ἔλλειψης σημαντικοῦ σκοποῦ γέρνει μὲ εὐκολία στὸν θυμὸ καὶ τὴν αὐτολύπηση…
Οἱ ἄνθρωποι ἔχουμε τὴν ἀξία μας ἀπὸ τὴν στιγμὴ τῆς σύλληψης. Τὴν νιώθουμε τόσο ἔντονα σὲ ὅλες τὶς ἡλικίες, καὶ μάλιστα νιώθουμε ὅτι ἡ ἄξια ζωή ἐλκύει τὴν ψυχή μας! Ἄν δὲν παραπονιόμαστε ὥς τώρα μόνο καὶ μόνο γιὰ νὰ τραβήξουμε τὴν προσοχὴ τῶν ἄλλων, ἔτσι, γιὰ νὰ νιώθουμε “καλυμμένοι” γιὰ τὴν στασιμότητά μας, καὶ πραγματικὰ θέλουμε νὰ κάνουμε κάποια οὐσιαστικὰ βήματα, χρειάζεται ἡ ἀναζήτηση τῆς ἀξίας μας νὰ γίνει ἔμμονη ἰδέα!
Τὸ βέβαιο εἶναι ὅτι ἡ συχνότητά τῆς ἀξίας μας εἶναι “κρυμμένη” πίσω ἀπὸ τὰ ὑποκατάστατά της, τὰ ὁποῖα τὴν… διαβάλλουν, σὲ σημεῖο νὰ τὴν ἐξοντώνουν! Κάτι αὐθεντικὸ ἔχει ἀξία ἐπειδὴ προορίζεται ΝΑ ἘΠΙΤΥΧΕΙ ἝΝΑΝ ΣΚΟΠΟ. Τὰ ὑποκατάστατα, δηλαδὴ αὐτὰ ποὺ μπαίνουν στὴν θέση τοῦ αὐθεντικοῦ, δὲν μποροῦν νὰ πετύχουν αὐτὸ τὸν σκοπό, ἄρα ΤΟΝ ὙΠΟΒΙΒΑΖΟΥΝ, ή ΤΟΥ ἈΛΛΑΖΟΥΝ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ καὶ τὸν πᾶνε ἐκεῖ ποὺ θέλουν! Κάτι ποὺ εἶναι αὐθεντικὸ εἶναι σημαντικὸ γιὰ τὴν ζωή μας, ὅσο θεωροῦμε σημαντικὸ τὸν ἑαυτό μας, ποὺ ἔχει τὸν σημαντικὸ σκοπό. Ἄν ἐπιχειρήσουμε νὰ ἐπιτύχουμε τὸν σκοπὸ αὐτὸ μὲ ὑποκατάστατο, δηλαδὴ μὲ κάτι ποὺ εἶναι ἄχρηστο, σημαίνει ὅτι δὲν θεωροῦμε τὸν ἐαυτό μας σημαντικό, ἐπειδὴ ἔχει ἀσήμαντο σκοπό! Ὅτι δὲν ἀντιδροῦμε ἄν κάτι μᾶς ἀλλάζει τὴν πορεία τοῦ σκοποῦ ποὺ ἔχει σημασία γιὰ ἐμᾶς! Ὅτι δὲν ξέρουμε ὅτι κάτι ὁδηγεῖ ἀλλοῦ τὴν ζωή μας, ἐπειδὴ τὴν ἔχουμε γεμίσει μὲ ὑποκατάστατα… Μήπως γι’ αὐτὸ ἔχουμε τὴν αἴσθηση ὅτι εἴμαστε ἀσήμαντοι;
Ποτὲ τὰ σημαντικὰ μαζὶ μὲ τὰ ἀσήμαντα!
Τὴν πληρότητα τῆς ἀξίας μας τὴν νιώθουμε ὅταν καλύπτονται οἱ ἀνάγκες μας γιὰ δημιουργία, ἀφοῦ αὐτὴ “χορταίνει” τὴν ψυχή μας! Πρῶτα θὰ καλύψουμε βέβαια τὶς βιοτικὲς ἀνάγκες. Καὶ στὶς δύο περιπτώσεις χρειάζεται νὰ δοθεῖ κάποιος χρόνος γιὰ τὴν κάλυψή τους, ἄρα ὁ χρόνος ὡς προϋπόθεση ἱκανοποίησης τῶν ἀναγκῶν, ἀποτελεῖ ἐπένδυση· ἀξιοποιεῖται, δὲν χάνεται. Ἄν ποῦμε ὅτι κάθε ἀνάγκη μας εἶναι καὶ ἕνας σκοπὸς μας, ἔχουμε τοὺς βιοτικοὺς σκοποὺς ποὺ “γιατρεύουν” τὸ σῶμα, καὶ τοὺς δημιουργικούς, ποὺ “γιατρεύουν” τὴν ψυχή! Ἐπειδὴ ἔχουμε ἀξία, ὅλες οἱ ἀνάγκες μας εἶναι σημαντικὲς καὶ πρέπει νὰ καλύπτονται μὲ τὸν αὐθεντικὸ τρόπο, ἀλλιῶς θὰ ὑποφέρουμε σωματικὰ ἤ ψυχικά. Μήπως ὅμως ὑποφέρουμε ἐπειδὴ ὑπάρχουν ψυχικὲς ἀνάγκες ποὺ τοὺς… ἀρνούμαστε τὴν ὕπαρξη; Μήπως ὐποφέρουμε ἐπειδὴ καλύπτουμε ἀσήμαντους σκοπούς, νομίζοντας ὅτι εἶναι ἀνάγκες μας;
Τὸ κριτήριο γιὰ τὶς ἀνάγκες τοῦ σώματος, εἶναι νὰ καλύπτονται οἱ φυσικὲς ἀνάγκες. Οἱ κοινωνικὲς ρυθμίζονται, ἀνάλογα μὲ τὴν ἰδέα ποὺ ἔχουμε γιὰ τὸν ἑαυτό μας. Τὸ κριτήριο γιὰ τὶς δημιουργικὲς ἀνάγκες εἶναι ἡ ἠθικὴ καθαρότητα, μὲ τὸν τρόπο ποὺ μᾶς ὅρισε ὁ Χριστός! Ἐξ ἄλλου, Ἐκεῖνος ἔπλασε τὴν ψυχή μας ἀθάνατη, ΜΕ ΤΙΣ ἈΝΑΓΚΕΣ ΤΗΣ ἈΘΑΝΑΣΙΑΣ, ποὺ περιμένουν νὰ καλυφθοῦν μὲ τὴν ἀποστολή μας στὴν γῆ! Ἔχουμε ἀξία ἀλλὰ γιὰ νὰ λάμψει, χρειάζεται νὰ παίρνει ΦΩΣ ἀπὸ τὸ Αἰώνιο, ποὺ εἶναι Ὅ,ΤΙ ΠΙΟ ἈΞΙΟΛΟΓΟ ὙΠΑΡΧΕΙ!
Ἄρα ἀφοῦ θέλουμε νὰ μάθουμε νὰ ὑπερασπιζόμαστε τὴν ἀσύλληπτη αἰώνια ἀξία μας ὡς ἄνθρωποι, πρέπει νὰ κατανοήσουμε σὲ βάθος ὅτι τὸ μυστικὸ βρίσκεται στὸν τρόπο ποὺ διαχειριζόμαστε τὸν χρόνο μας, ποὺ τὸν ἔχουμε γιὰ νὰ τὸν γεμίζουμε μὲ τὰ σημαντικά. Τὰ ἀσήμαντα ἁπλὰ μᾶς τὸν ῥοκανίζουν —δὲν τὸ συνειδητοποιοῦμε— γιὰ νὰ μὴν ἔχουμε ἐπαφὴ μὲ τὰ σημαντικά… Ἐδῶ κανεὶς ἄλλος δὲν μπορεῖ νὰ παίξει ρόλο, ἡ εὐθύνη εἶναι ἀποκλειστικὰ δική μας, καὶ ἐντοπίζεται στὸ κατὰ ΠΟΣΗ ἈΞΙΑ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΔΟΥΜΕ Ἐ Μ Ε Ι Σ, ΣΤΟΝ ἙΑΥΤΟ ΜΑΣ! Ἄν “ἐπιμένουμε” ὅτι ἀξίζουμε, ὅτι δηλαδὴ προερχόμαστε ἀπὸ καλὸ ὑλικό, “ΚΑΘΑΡΟ” ἄρα ἈΝΩΤΕΡΟ, ὑποχρεωνόμαστε νὰ περιβάλλουμε τὴν ἡμέρα μας μὲ καλὸ ὑλικό, δηλαδὴ μὲ αὐτὸ ποὺ μᾶς διδάσκει τὴν ἀνώτερη πνευματικὴ ζωή! ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΖΩΗ ἈΠΟ ΤΗΝ ὉΠΟΙΑ Η ΨΥΧΗ ΛΑΧΤΑΡΑ ΝΑ ΤΡΑΦΕΙ, γιατὶ εἶναι οἱ ῥίζες της! Ὁ προορισμός της!
Στὴν περίπτωση ποὺ προτιμήσουμε νὰ σκεφτόμαστε μὲ τὸ “μυαλὸ τῶν ἄλλων”, θὰ ὁρίζουμε κι ἐμεῖς ὡς ἐπιτυχία τὴν “ὐπερβολικὴ ἐπιτυχία” τῶν βιοτικῶν ἀναγκῶν. Θὰ διαλέξουμε νὰ καλύπτουμε τὶς ἀσήμαντες ἀνάγκες μὲ τὸν λίγο γήινο χρόνο μας, ἀλλὰ νὰ πάρουμε ἀπόφαση ὅτι τὰ βογγητὰ τῆς ψυχῆς θὰ συνεχίσουν νὰ μᾶς πικραίνουν, ἐπειδὴ θὰ ἐξακολουθοῦμε νὰ ἀνακατεύουμε τὰ σημαντικὰ μὲ τὰ ἀσήμαντα, ἀδιαφορώντας ποὺ τὴν λερώνουμε… Χωρὶς δικό του “πρόσωπο”, ὁ ἄνθρωπος καταντᾶ χειρότερος κι ἀπὸ ζητιάνος…
Τὸ ἀσήμαντο καὶ τὸ ἀκάθαρτο ἀκυρώνουν τὸ βάθος τῆς ὕπαρξής μας
Ὁ κόσμος διοικεῖται ἀπὸ τὸν Χριστό! Ἐκεῖνος μᾶς δίνει τὸν “καμβὰ” στὸν ὁποῖο θὰ ἐργαστοῦμε γιὰ νὰ καλύψουμε τὶς δημιουργικὲς ἀνάγκες τῆς ψυχῆς μας, σύμφωνα μὲ τὸ θέλημά Του. Ἐμεῖς δὲν εἴμαστε σὲ θέση νὰ γνωρίζουμε τί χρειάζεται ἡ κοινωνία, γιὰ νὰ τὸ προσφέρουμε, οὔτε εἶναι ἀπεριόριστες οἱ δυνατότητές μας. Ἔχουμε συγκεκριμένα πνευματικὰ προσόντα, ποὺ θὰ μᾶς γίνονται ὁρατὰ ὅσο μεγαλώνουμε πνευματικά, δηλαδὴ ὅσο πλησιάζουμε τὸν Κύριο. Ἐπενδύοντας τὴν ζωή μας στὸ Σχέδιο τοῦ Θεοῦ, ἀγωνιζόμαστε κατὰ τῆς αὐτο- ὑποτίμησης στὴν ὁποία εἴχαμε ἀφιερωθεῖ ὥς τώρα· παρόλο ποὺ εἴμαστε ἐνήλικες, ζοῦσαμε σὰν τὰ παιδιὰ ποὺ δὲν φέρουν εὐθύνη γιὰ τὶς πράξεις τους, ἐπειδὴ δὲν ἔχουν ὁλοκληρωμένη προσωπικότητα…
Ἡ ζωή μας παύει νὰ γίνεται παράλογη καὶ γίνεται πλατὺς δρόμος λογικῆς, ὅταν ξέρουμε τὸν λόγο ποὺ κάνουμε αὐτὸ ποὺ κάνουμε. Ἄς πάρουμε λίγο χρόνο νὰ ἐπανεξετάσουμε τὴν ζωή μας ὑπὸ ἄλλο πρίσμα ὁπτικῆς. Ἴσως εἶναι καιρὸς νὰ ἱδρώσουμε, γιὰ νὰ ἐπανασυγκροτήσουμε τὴν προσωπικότητά μας μὲ βάση τὶς πραγματικὲς ἀνάγκες μας γιὰ δημιουργία, τὶς αἰώνιες, καὶ ὄχι σύμφωνα μὲ τὴν ἰδέα ποὺ “ΠΡΕΠΕΙ (!)” νὰ ἔχουμε γιὰ τὸν φθαρτὸ ἑαυτό μας! Κάθε ἡμέρα ποὺ μᾶς ξημερώνει ὁ Θεός μπορεῖ νὰ γίνει ἝΝΑ ἈΚΟΜΑ ΒΗΜΑ ΚΟΝΤΑ ΤΟΥ, δηλαδὴ ἕνα ἀκόμα βῆμα πρὸς τὸ “χόρτασμα” τῆς ψυχῆς μας! Ἄς Τοῦ ζητᾶμε νὰ μᾶς φωτίζει, γιὰ νὰ ξεμπλέξουμε ἀπὸ τὴν ζωή μας τὰ ὑποκατάστατα, τὶς καταστάσεις ποὺ ἀντὶ νὰ πετυχαίνουν τοὺς σημαντικοὺς στόχους μας, τοὺς ὙΠΟΒΙΒΑΖΟΥΝ, ἤ τοὺς “πηγαίνουν ὅπου θέλουν”…
Παρακάτω περιγράφεται πρῶτα ἡ συνετὴ στάση τοῦ ἐνήλικα ποὺ ἀναλαμβάνει τὶς εὐθύνες του, καὶ σὲ παρένθεση ἀκολουθεῖ ἡ στάση τοῦ ἀνθρώπου ποὺ δὲν εἶναι σὲ θέση νὰ ξεχωρίσει τὰ σημαντικὰ ἀπὸ τὰ ἀσήμαντα, ἐπειδὴ δὲν συναισθάνεται τὴν ἀξία του:
-Νιώθει τὴν εὐθύνη τῆς ἀξίας του ὡς ἐσωτερικὸ χρέος, στὸ ὁποῖο ὀφείλει νὰ ἀνταποκρίνεται. (Κάνει ὅ,τι βλέπει νὰ κάνουν οἱ ἄλλοι, χωρὶς αὐτὸ νὰ ἀντιστοιχεῖ σὲ σημαντικὲς ἀνάγκες).
-Ἕχει τὴν αἴσθηση αἰτίας καὶ ἀποτελέσματος. (Κινεῖται σὲ “κινούμενη ἄμμο” ἐπειδὴ δὲν συνηθίζει νὰ ἐμβαθύνει στὶς καταστάσεις. Τὰ προβλήματα χρονίζουν, δὲν λύνονται).
-Ἐπιλεγει τὸ λογικό καὶ ὄχι αὐτὸ ποὺ τοῦ ἀρέσει, ἤ ποὺ τὸν βολεύει. (Ἐπιλέγει παρορμητικά, ἐπειδὴ δὲν “νιώθει” τὸν ἑαυτό του, καὶ τοῦ συμπεριφέρεται σὰν νὰ εἶναι “ξένος”).
-Διδάσκεται. (Διασκεδάζει).
-Τὰ δίνει ὅλα, γιατὶ τὰ θέλει “ὅλα”. (Δουλεύει ὅσο γίνεται λιγότερο καὶ ἀγωνιᾶ νὰ πληρώνεται ὅσο γίνεται περισσότερο —ἀρχὴ τῆς ἥσσονος προσπάθειας).
-Δὲν τὸν φοβίζει ἡ στέρηση σὲ κάποια ἀγαθά, ἐπειδὴ γνωρίζει ὅτι εἶναι κι αὐτὴ μέσα στὴν ζωή, ἀλλὰ στηρίζεται στὶς “ψυχικὲς προμήθειες”! (Τρέμει νὰ μὴν τοῦ λείψει τίποτα).
-Ἐργάζεται γιὰ νὰ δημιουργήσει, μεγαλώνοντας μὲ σωφροσύνη τὰ παιδιά του. (Ἐργάζεται γιὰ νὰ καταναλώνει).
-Ἔχει αἴσθηση ὅτι εἶναι περαστικὸς ἀπὸ ἀυτὴ τὴν ζωή καὶ ἔχει μνήμη θανάτου. (Νομίζει ὅτι θὰ μείνει ἀκμαῖος γιὰ πάντα).
-Ἐνδιαφέρεται γιὰ τὸν γείτονα καὶ ξέρει νὰ θυσιάζεται. (Ἰδιωτεύει, δηλαδὴ ἐνδιαφέρεται μόνο γιὰ τὸ “τομάρι του” — στα αγγλικά idiot σημαίνει ανόητος).
-Ἔχει διάκριση, μπορεῖ νὰ ἀντισταθεῖ ὅταν γευτεῖ τὴν πίκρα τῶν ἐπικίνδυνων λογισμῶν. (Δὲν διακρίνει τὸν πνευματικὸ κίνδυνο).
-Αὐτεξουσιάζεται, δηλαδὴ προστατεύει τὴν ψυχή του ὑπακούοντας στὸν Νόμο τοῦ Θεοῦ. (Εἶναι “ξέφραγο ἀμπέλι” καὶ κυριολεκτικὰ δὲν ὁρίζει τὸν ἑαυτό του).
– Μετὰ τὸν θάνατό του θὰ πάρει τὶς “γνώσεις” του μαζί, δηλαδὴ τὶς ἀρετές του . (Ὅ,τι ξέρει θὰ τοῦ χρειαστεῖ μόνο σὲ αὐτὴ τὴν ζωή. Στὴν μετὰ θάνατον ζωή, θὰ μάθει μὲ τὸν… δύσκολο τρόπο —ὁ Θεὸς νὰ φυλάει ὅλο τὸν κόσμο!)
Τὸ πρῶτο βῆμα ἀπομάκρυνσης ἀπὸ τὴν ἀξία μας εἶναι ἡ ἜΛΛΕΙΨΗ ΠΡΟΣΟΧΗΣ στὶς οὐσιαστικὲς ἀνάγκες, ποὺ μετὰ γίνεται ἘΠΙΠΟΛΑΙΟΤΗΤΑ, καὶ καταλήγει στὴν ἈΔΙΑΦΟΡΙΑ καὶ τὴν ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ ἀπὸ αὐτὴ… Κανεὶς δὲν ἀπειλεῖ τὴν ἀξία μας, μόνοι μας τὴν παραδίνουμε· ἀσχολούμασταν μὲ τὸ προκλητικὰ ἀσήμαντο καὶ ΔΕΝ ΤΗΝ ΚΟΙΤΑΞΑΜΕ ΚΑΤΑΜΑΤΑ!
Μόνο ὅταν αἰσθανθοῦμε ΔΕΟΣ ἀπὸ τὴν ὡραιότητα τῆς λεβεντιᾶς μὲ τὴν ὁποία μᾶς ἀσημώνει ἡ ἀξία μας, θὰ καταφέρει νὰ γίνει τὸ “μεγαλειῶδες” κίνητρό μας γιὰ παλμώδη πνευματικὴ ζωή!
Τί ἔστιν ἄνθρωπος, ὅτι μιμνήσκῃ αὐτοῦ;
Ἤ υἱός ἀνθρώπου, ὅτι ἐπισκέπτῃ αὐτὸν;*
*Τί εἶναι ὁ ἄνθρωπος ὁ τόσο μικρός μέσα στὴν ἀπέραντη Κτήση, ὥστε νὰ καταδέχεσαι Κύριε Εσὺ νὰ τὸν θυμᾶσαι; Ἤ τί εἶναι κάθε ἀπόγονος ἀνθρώπου, ὥστε νὰ φροντίζεις Ἐσὺ καὶ νὰ μεριμνᾶς γι’ αὐτόν; (ψαλμὸς η, 5)
Τὸ βιβλίο μου εἶναι ἕτοιμο νὰ φτάσει
στὴν ἠλεκτρονικὴ διεύθυνσή σου!
Διαβάζοντάς το, ξεκινᾶς ἕνα ταξίδι ἀπὸ δρόμο ποὺ εἶχε κλείσει ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια στὸν τόπο μας!
Θυμήσου τὰ λόγια μου…
