«Αὐτὸ εἶναι ἕνα δῶρο γιὰ τὴν γιορτή σου, Ἀδαμαντία. Πιστεύω ὅτι τὸ σχέδιο θὰ σοῦ ἀρέσει, ἀλλὰ γίνεται καὶ ἀλλαγή», εἶπε ἡ Κοραλία καὶ μοῦ ἔδωσε τὴν τσάντα ποὺ κρατοῦσε.
«Εὐχαριστῶ! Μόνο ποὺ ἐγὼ δὲν σοῦ ἀγόρασα τίποτα!», εἶπα αἰφνιδιασμένη. Πέρασα τὴν παλιὰ φίλη μου μέσα στὸ σπίτι, καὶ ἀφοῦ τακτοποιηθήκαμε στὸ δωμάτιό μου, ἀρχίσαμε νὰ συζητᾶμε τὰ παλιά. «Κοραλία θυμᾶσαι ποὺ κάναμε μαζὶ τὴν γιορτή μας στὸ σπίτι σου, ὅταν πηγαίναμε στὴν τρίτη δημοτικοῦ; Ἐξηγήσαμε στὰ παιδιὰ τῆς τάξης ὅτι γιορτάζουμε καὶ οἱ δύο τὴν ἡμέρα τῶν Σαράντα Παρθενομαρτύρων, καὶ ἔλεγαν καὶ στὶς δυό μας τὰ “χρόνια πολλά”!». Μέχρι καὶ στὴν ἕκτη δημοτικοῦ, ἤμασταν κολλητὲς φίλες καὶ γειτόνισσες, ἀλλὰ καὶ οἱ μαμάδες μας ἔκαναν παρέα. Πρὶν ἀρχίσει ὅμως ἡ Κοραλία τὸ γυμνάσιο, ὁ μπαμπάς της, ἐπιχειρηματίας στὸ ἐπάγγελμα ἀλλὰ καὶ μὲ σπουδὲς στὴν Κοινωνιολογία, θέλησε νὰ πᾶνε σὲ περιοχὴ ποὺ ταίριαζε περισσότερο στὴν ἀνερχόμενη οἰκονομικὴ κατάστασή τους, καὶ ἔτσι οἱ ζωές μας πῆραν διαφορετικοὺς δρόμους. Τώρα ποὺ ἡ μαμά της ἐπισκέφθηκε μία συγγενή τους λίγα σπίτια πιὸ πέρα, ἡ φίλη μου προτίμησε νὰ ἐπισκεφθεῖ ἐμένα.
«Ἀκόμα δὲν εἶδες τί σοῦ ἔφερα! Ἄνοιξε τὴν τσάντα, δὲν μπορῶ νὰ περιμένω ἄλλο!».
Ἀνοίγοντας τὴν συσκευασία, τὰ ἔχασα. Ἡ μπλούζα ἀπεικόνιζε μία κοπέλα μὲ θλιβερή, δυστυχισμένη ὄψη θὰ ἔλεγα, ποὺ μὲ τὰ δύο δάχτυλα τοῦ χεριοῦ σχημάτιζε τὸ σῆμα τῆς… “νίκης”. «Δὲν ἔχω ξαναφορέσει ΠΟΤΕ κάτι τέτοιο», δήλωσα ἀόριστα καὶ μὲ ὕφος οὐδέτερο, θέλοντας νὰ κρύψω τὴν ἀποστροφή μου γιὰ τὸν συμβολισμὸ αὐτῆς τῆς χειρονομίας —τουλάχιστον γιὰ τὴν ὥρα. Ἱκανοποιημένη ἡ Κοραλία, στράφηκε πάλι στὸ παγωτό της· φέρνοντας ὅμως τὸ κουτάλι στὸ στόμα τὸ παγωτὸ ἔπεσε πάνω της, καὶ ἀντιδρώντας ἄσχημα, ξεστόμισε μία βρισιά. Σαστίζοντας γιὰ δεύτερη φορά, ὅσο τὴν βοηθοῦσα νὰ καθαρίσει κάπως τὸν λεκὲ στὴν μπλούζα της —ποὺ ἀπεικόνιζε κάποιο τέρας, ἔφερα στὸ μυαλὸ τὸ κορίτσι ποὺ ἐκκλησιαζόμασταν πάντα καθισμένες ἡ μία δίπλα στὴν ἄλλη. Ὅσο ἔλειπε, τὴν θυμόμουν γιὰ τὸν ἀνέφελο οὐρανὸ ποὺ σκέπαζε καὶ τὰ δικά της παιδικὰ χρόνια, καὶ συνειδητοποιώντας πόσες ἀντιθέσεις καὶ μεταπτώσεις κρύβει μέσα του ὁ ἄνθρωπος, πόση ἀνωτερότητα καὶ πόση χαμηλότητα, τόνισα στὸν ἑαυτό μου πὼς ἴσως ὅλα αὐτὰ ὧρες ὧρες νὰ φοβίζουν τὴν Κοραλία. Ἐνδεχομένως ἡ τεράστια ἀλλαγὴ στὸ λεξιλόγιό της, νὰ ἤθελε νὰ κρύψει ἕναν τέτοιο φόβο… «Πῶς σοῦ φαίνεται ποὺ θὰ πᾶμε στὴν γ΄ γυμνασίου; Εἴχατε ὥς τώρα καλοὺς καθηγητές;».
«Νομίζω πὼς ἦταν λίγο ὑπερβολικό, ποὺ νομίζαμε ὅτι στὸ σχολεῖο μᾶς μαθαίνουν πολὺ σπουδαῖα πράγματα. Ὁ μπαμπάς μου λέει ὅτι οἱ δάσκαλοι δὲν χρειάζεται νὰ εἶναι “σημαντικοὶ ἄλλοι”, μὲ ΚΑΜΙΑ ἔννοια τῆς λέξης. Εἶναι θεσμικοὶ λειτουργοὶ ποὺ ἁπλῶς τοὺς ἀνατέθηκε ἡ μεταβίβαση συγκεκριμένων γνώσεων. Τὴν ἴδια γνώση ποὺ διδάσκει ἕνας δάσκαλος, μπορεῖ νὰ τὴν διδάξει ὁποιοσδήποτε λειτουργὸς αὐτοῦ τοῦ τύπου, εἶναι δηλαδὴ μεταξύ τους ἐναλλάξιμοι· οἱ ῥόλοι τῆς δευτερογενοῦς κοινωνικοποίησης, ἐκεῖ ποὺ ἔχουμε περάσει τώρα καὶ ἐμεῖς, φέρουν ὑψηλὸ βαθμὸ ΑΝΩΝΥΜΙΑΣ, δηλαδὴ εὔκολα ἀποσυνδέονται ἀπὸ τὰ ἄτομα ποὺ τοὺς ἐπιτελοῦν. Προφανῶς γι’ αὐτὸ οἱ περισσότεροι καθηγητὲς εἶναι ἀδιάφοροι, καὶ κάνουν τὸ μάθημα τόσο ἀνιαρό, ἐπειδὴ δὲν ἐνδιαφέρονται γιὰ τὰ παιδιὰ ἀλλὰ γιὰ τὴν ἡσυχία τους! Αὐτὰ τώρα, ἐμένα μὲ ἀφήνουν ἀδιάφορη. Τὸ μόνο πράγμα ποὺ μοῦ φαίνεται ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ, εἶναι ἡ μουσική, ποὺ ἀκοῦμε στὴν διαπασῶν μαζὶ μὲ παιδιὰ ποὺ γεμίζουν αἴθουσες τεράστιες! Τὰ πρότυπά μας, οἱ διεθνεῖς καλλιτέχνες, ὅπως ἡ τραγουδίστρια στὴν μπλούζα ποὺ σοῦ ἔφερα, ἔχουν τὸν δικό τους τρόπο νὰ μιλᾶνε καὶ νὰ ντύνονται, ποὺ βέβαια συμβολίζει τὸν τρόπο ζωῆς τους. Ὅσο περνάει ἀπὸ τὸ χέρι μου, τοὺς ἀκολουθῶ, ὅπως καὶ ὅλοι. Ὁ δυναμισμὸς αὐτῆς τῆς μουσικῆς ποὺ φτάνει ὥς τὸ μεδούλι, “φορτίζει τὴν ζωή μου μὲ σημασία”!».
«Κοραλία, ἡ μίμηση τῶν καλλιτεχνῶν δὲν εἶναι ἁπλὸ παιχνίδι μίμησης ῥόλων· γρήγορα ὁ “ῥόλος” παύει νὰ εἶναι μέρος τῆς ζωῆς, καὶ ἐπιτάσσει τὸν ἄνθρωπο ὥς τὸ μεδούλι, ὅπως εἶπες! Κάποιος ποὺ ἀντιγράφει τὴν διεφθαρμένη ζωὴ τοῦ ἄλλου, περιφρονεῖ τὶς εἰδοποιήσεις τῆς συνείδησής του, καὶ δέχεται νὰ τὸν… ἐκπαιδεύουν στὶς ἀποτρόπαιες “φίλίες” μὲ τοὺς δαίμονες! Μέσα στὴν ΑΟΡΑΤΗ ΑΡΕΝΑ ἡ δουλειά μας εἶναι νὰ ἀμυνόμαστε, δηλαδὴ νὰ ΘΗΡΙΟΜΑΧΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟ ΚΑΚΟ!».
«Μὰ οἱ καλλιτέχνες ποὺ ἀκολουθοῦμε ὅλα τὰ παιδιὰ στὸ σχολεῖο, μᾶς μαθαίνουν τὴν δική τους ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ “ΓΛΩΣΣΑ” ΔΥΝΑΜΗΣ καὶ ΕΠΙΒΟΛΗΣ! Ἔτσι μποροῦμε νὰ ἐπικοινωνοῦμε μεταξύ μας τὰ παιδιά, μὲ ΝΥΞΕΙΣ ΠΛΟΥΣΙΕΣ ΣΕ “ΝΟΗΜΑ¨ γιὰ ἐμᾶς, ἀλλὰ ἀρκετὰ ΔΥΣΝΟΗΤΕΣ γιὰ ὅσους βρίσκονται ἔξω ἀπὸ τὸν κύκλο μας! Στὴν οὐσία μαζὶ μὲ ὅσα λέμε, ὑπονοοῦμε καὶ ἄλλα ποὺ δὲν φαίνονται! Αὐτὸ σημαίνει πὼς ὁ δυναμισμὸς τῆς μουσικῆς φτάνει ὥς τὸ μεδούλι, ὅτι δηλαδὴ εἶναι Ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΕΚΦΡΑΣΗΣ ποὺ κρατήσαμε γιὰ νὰ ἐκφραζόμαστε γιὰ ΤΑ ΠΑΝΤΑ! Ὅ,τι βρίσκεται ἔξω ἀπὸ αὐτήν, τὸ ἀπορρίπτουμε!».
«Μὰ ἄν οἱ νύξεις εἶναι “δυσνόητες”, οἱ ὑπόλοιποι δὲν θὰ μποροῦν νὰ διακρίνουν τὶς ἀδικίες καὶ τὴν καταπίεση ποὺ δέχεστε ἀπὸ τὸν βιομηχανοποιημένο χῶρο! Οὔτε ἐσεῖς θὰ σκεφτεστε νὰ διαμαρτυρηθεῖτε γιὰ ὅσα θεωρεῖται “αὐτονοητα”, ἐπειδὴ υἱοθετώντας αὐτοὺς τοὺς “ῥόλους”, αὐτομάτως ΥΠΟΤΑΣΣΕΣΘΕ ΣΤΟΥΣ ΚΑΝΟΝΕΣ ΤΟΥΣ… Οἱ ὕβρεις, γιὰ παράδειγμα, εἶναι κάτι ποὺ ἡ ἀσεβὴς μουσικὴ τὸ ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ!». Τὸ εἶπα αὐτό, θέλοντας νὰ τὴν ῥωτήσω ἐμμέσως γιὰ τὸν λόγο, ποὺ μιλώντας γιὰ τὴν “δύναμη” καὶ τὶς “δυσνόητες” νύξεις, ξεστόμισε κι ἄλλες βρισιές.
«Κοίτα, μέσα στοὺς ῥόλους ποὺ λέμε, ὑπάρχουν κάποιες… συναισθηματικὲς ἀποχρώσεις ποὺ ἐπειδὴ δὲν ὑπάρχουν λέξεις γιὰ νὰ ἐκφραστοῦν, “ἐσωκλείονται” στὶς βρισιές! Ἀλλὰ καὶ οἱ γονεῖς μου, Ἀδαμαντία, συνηθίζουν νὰ βρίζουν. Οὔτως ἤ ἄλλως ὁ πατέρας μου λέει, πὼς οἱ “ὑπο-κόσμοι” ποὺ ἐσωτερικεύουμε στὴν δευτερογενῆ κοινωνικοποίηση, ἀποτελοῦν πραγματικότητες ποὺ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΣΕ ΑΝΤΙΘΕΣΗ μὲ τὸν “κόσμο-βάση” ποὺ ἔχουμε στὴν πρωτογενῆ κοινωνικοποίησή μας. Γενικὰ πιστεύει ὅτι ὁ οὐρανὸς εἶναι “ἄδειος”, δηλαδὴ ὅτι δὲν ὑπάρχει ἡ ΑΟΡΑΤΗ ΑΡΕΝΑ ποὺ εἶπες· ἀλλὰ καὶ πὼς εἶναι ὑπεκφυγὴ κάτι ποὺ ἄκουσε παλιότερα ἀπὸ τὴν μαμά μου, πὼς ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΛΟΓΙΑ γιὰ νὰ περιγράψουν ὅσα εἶδε ὁ Ἀπ. Παῦλος, στὸν οὐρανό». Ἡ Κοραλία γιὰ λίγο σώπασε, καὶ ἡ ἔκφρασή της ἔδειξε πόνο, σὰν νὰ τρυπήθηκε ἀπὸ κάποιο ἀγκάθι. «Ὅταν σπούδαζε ὁ πατέρας μου, ζητοῦσε ἀπὸ τὸν Χριστὸ κάτι συγκεκριμένο, ἀλλὰ οἱ γονεῖς του ἔλεγαν πὼς τὸ αἴτημά του ἦταν ἐγωιστικό, καὶ ἄν τὸ ἀποκτοῦσε θὰ τοῦ ἔβγαινε σὲ κακό. Ἐκεῖνος ὅμως σχεδὸν τὸ ἀπαιτοῦσε ἀπὸ τὸν Θεό, καὶ βλέποντας πὼς δὲν ἔπαιρνε ἀπάντηση, ὀργίστηκε, καὶ ἀπὸ τότε λέει ὅτι δὲν πιστεύει…». Σὰν νὰ δέχτηκε καὶ δεύτερο ὑπόγειο χτύπημα, τὸ βλέμμα της ἔδειξε τὴν λύπη ποὺ δὲν κατάφερε νὰ κρύψει.
«Κοραλία, ἄν ὁ ἄνθρωπος ἀρχίζει νὰ ἀπομακρύνεται ἀπὸ τὶς ἀρετὲς ποὺ ἀπέκτησε ὡς μικρότερο παιδί, καὶ τοποθετεῖται ΑΝΤΙΘΕΤΑ ἀπὸ αὐτές, ὑποθέτω πὼς ἐξασκεῖται στὸ νὰ λέει τὸ ψέμα γιὰ ἀλήθεια, καὶ τὴν ἀλήθεια γιὰ ψέμα! Ἐκ τῶν πραγμάτων τότε ΘΑ ΔΙΑΨΕΥΔΕΙ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ, καὶ θὰ συγκλονίζεται ἀπὸ ἰσχυρὲς καὶ βαθιὲς ἐσωτερικὲς συγκρούσεις!». Μὴν μπορῶντας νὰ ξεχάσω πὼς τὸ πρόβλημα ἐμᾶς τῶν ἐφήβων, εἶναι ποὺ ὁ “καινούργιος” ἑαυτός μας μᾶς εἶναι σχεδὸν ἄγνωστος, τῆς ὑποσχέθηκα ἀπὸ μέσα μου, ὅτι θὰ τὴν βοηθήσω μὲ ὅσα ἀνακάλυψα στὸν χρόνο τῆς ἀπουσίας της. «Ἐπειδὴ εἴμαστε ἀκόμα ἀπροετοίμαστοι γιὰ τὴν ἴδια τὴν οὐράνια ζωή, δὲν μποροῦμε νὰ γνωρίζουμε λέξεις γιὰ τὰ οὐράνια ἀγαθὰ ποὺ εἶδε ὁ Ἀπ. Παῦλος. Αὐτὸ θὰ γίνει στὴν ὥρα του, ἄν ἀγωνιζόμαστε στὴν ΑΟΡΑΤΗ ΑΡΕΝΑ! ΟΣΟ ΟΜΩΣ ΤΩΡΑ ΣΤΗΝ ΓΗ, ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ τὰ ὀνόματα τῶν ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΠΟΥ ΕΠΕΜΒΑΙΝΟΥΝ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΑΣ, τῶν καλῶν καὶ τῶν κακῶν, καὶ στεκόμαστε ὀκνοὶ καὶ ΑΝΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΟΙ, καταδικαζόμαστε σὲ αἰχμαλωσία ἀπὸ τὴν κακία! Μέσα ἀπὸ τὶς “δυσνόητες” λέξεις, φιλενάδα, τὸ μυαλὸ τῶν γονιῶν δὲν μπορεῖ νὰ συλλάβει πόσο ΑΠΟΓΥΜΝΩΜΕΝΕΣ μένουν οἱ ψυχές τῶν παιδιῶν τους, ποὺ πηγαίνουν ΑΝΤΙΘΕΤΑ ἀπὸ τὴν καλοσύνη τῆς παιδικῆς ἡλικία τους…». Τὴν εἶδα νὰ κατεβάζει τὸ κεφάλι, καὶ ἀναρωτήθηκα ποῦ εἶχε “πάει” τὸ κορίτσι ποὺ ἤξερα. «Γιατὶ εἶπες ὅτι βρίζουν καὶ οἱ δύο γονεῖς σου; Ἡ μαμά σου πάντα μιλοῦσε μὲ προσοχή!».
Τὸ πρόσωπο τῆς Κοραλίας κοκκίνισε. «Ὅταν μετακομίσαμε, δὲν εἶχα πολυκαταλάβει ὅτι οἱ γονεῖς μου εἶχαν προβλήματα μεταξύ τους. Φυσικὰ ἤξερα πὼς ὁ πατέρας μου γκρίνιαζε πάντα στὴν μαμά μου ποὺ μὲ πήγαινε στὴν ἐκκλησία, ὅπως τὸ ἀποφάσισε μόλις ἔγινε μητέρα. Τῆς ἔλεγε ὅτι ἔβρισκε τὴν “ἐμμονή της” γιὰ τὴν πίστη… “ΑΝΕΞΗΓΗΤΗ”! Ἀλλάζοντας σπίτι, ὅλοι προσπαθούσαμε νὰ προσαρμοστοῦμε στὶς “μεγάλες ἀπαιτήσεις” τῆς νέας κοινωνίας· ὁ μπαμπάς μου δούλευε πολὺ περισσότερο στὴν ἑταιρεία του, ἡ μαμά μου πήγαινε γιὰ ψώνια μὲ τὶς καινούργιες φίλες της, καὶ ἐγὼ ἄρχισα νὰ βλέπω ταινίες, νὰ διαβάζω νεανικὰ περιοδικὰ καὶ νὰ πηγαίνω συνέχεια βόλτες. Μὲ τὸν καιρὸ ἀποφάσισα ὅτι “δὲν πείραζε” ποὺ οἱ γονεῖς μου ἐξαφανίζονταν ἀπὸ τὸ σπίτι, ἐπειδὴ συνειδητοποίησα ὅτι ἐκτὸς ἀπὸ τὸν κόσμο ποὺ ἤξερα, ὑπῆρχαν καὶ πολλοὶ “ἄλλοι”, γιὰ νὰ καταφύγω. Φτάνοντας στὸ σημεῖο νὰ συνειδητοποιήσω πὼς οἱ γονεῖς μου ἦταν τακτοποιημένοι οἰκονομικά, ἀποφάσισα νὰ ἐκμεταλλεύομαι τὰ χρήματά τους ὅσο μποροῦσα. Κάποια στιγμὴ οἱ γονεῖς μου ἄρχισαν νὰ μαλώνουν καὶ μπροστά μου, καὶ τώρα νομίζω ὅτι βρίσκονται πολὺ κοντὰ στὸν χωρισμὸ…». Μόλις τὰ μάτια της λίμνασαν, τὰ χαμήλωσε, κρύβοντας καὶ τὰ χείλη ποὺ ἀπὸ τὴν λύπη, ἄρχισαν νὰ τρέμουν .
Ἔβλεπα τὴν φίλη μου, ποὺ ἦταν προορισμένη γιὰ νὰ γίνει βασιλοποὺλα τοῦ οὐρανοῦ, νὰ λιώνει ἀπὸ τὴν τρικυμισμένη ἀγωνία, καὶ ἡ ψυχή μου μάτωσε! Σηκώθηκα, τὴν ἔπιασα ἀπὸ τὸ χέρι καὶ τραβώντας την ἀπὸ τὴν καρέκλα, τὴν ἔβαλα νὰ καθίσουμε στο κρεβάτι μου, ἡ μία πλάι στὴν ἄλλη ὅπως παλιά. «Κοραλία, μέσα στὴν ψυχὴ ὑπάρχει ἡ ἰδέα τοῦ Θεοῦ, ἔμφυτη! Ὅπως τὸ νήπιο φέρεται αὐθόρμητα καὶ ἀβίαστα πρὸς τὴν μανούλα του, καὶ κυριολεκτικὰ ἐξαρτᾶ τὴν ὕπαρξή του ἀπὸ ἐκείνην, ἔτσι καὶ ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου· φέρεται μὲ παρόμοιο τρόπο πρὸς τὴν Πηγή της, τὸν Θεό, καὶ ἐξαρτᾶ τὴν ὕπαρξή της ἀπὸ Ἐκεῖνον! Καὶ ὁ πιὸ πεσμένος ἄνθρωπος, δὲν ξεχνάει τὴν προέλευσή του, οὔτε μπορεῖ νὰ κατασιγάσει τοὺς βαθεῖς πνευματικοὺς πόθους, ποὺ ἀναδεύουν ἀσταμάτητα στὰ μύχια τῆς ὕπαρξής του. Ἀκριβῶς ἐπειδὴ συχνὰ ἀπωθεῖ ἤ προσπαθεῖ νὰ καταπνίξει τὶς ὑψηλὲς αὐτὲς ἐφέσεις τῆς ψυχῆς του, γι’ αὐτὸ βασανίζεται καὶ ὑποφέρει μὲ ἕνα ἀνεξήγητο, συχνά, μαρτύριο. Δὲν βρίσκει κάποια σοβαρὴ αἰτία τῆς δυστυχίας καὶ τῆς ἀγωνίας του, ἐπειδὴ ψάχνει τὴν ἐξήγηση σὲ αἴτια ἐξωτερικά, ποὺ εἶναι ἀσήμαντα. Οἱ μικρὲς ὑποχωρήσεις στὴν ἀρχή, φέρνουν τὶς μεγαλύτερες, καὶ μετὰ ὁ ἄνθρωπος “ἀναρωτιέται” ἄν ὑπάρχει Θεός· ἀλλὰ ἡ ἀπάντηση εἶναι πὼς ὁ ἄνθρωπος ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΘΕΟΣ! Τότε ἡ ψυχὴ ἴσως νὰ μὴν ἐπιθυμεῖ, ἤ νὰ μὴν μπορεῖ νὰ ἀπαλλαγεῖ ἀπὸ τὰ φρικτὰ πνευματικὰ δεσμά της, ποὺ τὴν κάνουν νὰ ὑποφέρει ἀπὸ τὸ καθόλου “ἀνεξήγητο” μαρτύριο… Ὁ ἄνθρωπος ποὺ ξεστομίζει βρισιές, δείχνει πὼς ἴσως δὲν ἐπιθυμεῖ νὰ ἀπαλλαγεῖ ἀπὸ τὰ πνευματικὰ δεσμά του, ποὺ τὰ “ἀντέγραψε” ἀπὸ τὰ δεσμὰ τῶν διάσημων ἁμαρτωλῶν…».
«Τὰ χρόνια ποὺ ζούσαμε σὲ αὐτὴν ἐδῶ τὴν γειτονιά, δὲν θὰ τὰ ξεχάσω ποτέ! Ἤμουν πάντα χαμογελαστή! Βλέπω τὶς φωτογραφίες μαζὶ μὲ τὴν μαμά μου, ποὺ ἦταν ἀκόμα ἁπλή, καὶ μοῦ ἔρχεται νὰ κλαίω. Μακάρι νὰ μὴν εἶχε ἀλλάξει ἡ μαμά μου! Οὔτε ἐσὺ θὰ ξεχάσεις ποτέ, Ἀδαμαντία, αὐτὰ ποὺ θὰ σοῦ πῶ τώρα! Ὁ πατέρας μου συμπορεύεται μὲ τὴν Κοινωνιολογία, κι ἄς μὴν εἶναι αὐτὴ τὸ ἐπάγγελμά του. Ποιός ἦταν ὁ λόγος ποὺ γκρίνιαζε στὴν μαμά μου, ὅταν γυρίζαμε ἀπὸ τὴν ἐκκλησία; Τὸ ΘΕΜΕΛΙΩΔΕΣ ΠΡΟΒΛΗΜΑ τῆς δευτερογενοῦς κοινωνικοποίησης, παρακαλῶ! Ἡ ὁποία πρέπει νὰ ἀνεγερθεῖ πάνω ἀπὸ τὸν κόσμο ποὺ ἐσωτερικεύτηκε, κατὰ τὴν πρωτογενῆ κοινωνονικοποίηση. Ἐπειδή, διαμαρτυρόταν ὁ πατέρας μου, ἡ ἤδη ἐσωτερικευμένη πραγματικότητα ΕΧΕΙ ΤΗΝ ΤΑΣΗ ΝΑ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΣΤΑΘΕΡΗ, μεγαλώνοντας ἐγώ, θὰ εἶχα… “ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΣΥΝΟΧΗΣ(!)” ἀνάμεσα στὴν πρώτη καὶ τὴν δεύτερη κοινωνικοποίησή μου! Γιὰ παράδειγμα,ἔχοντας μάθει στὴν πρωτογενῆ κοινωνονικοποίηση πὼς τὰ καλὰ παιδιὰ δὲν βρίζουν, στὴν δευτερογενῆ κοινωνικοποίηση θὰ χρειαζόμουν κάποιες… “ΕΞΗΓΗΣΕΙΣ”, γιὰ νὰ καταλάβω γιατὶ μοῦ ἦταν οἱ βρισιές, “ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΕΣ”!».
«Ὅταν ὁ ἔφηβος ΠΑΡΑΜΕΙΝΕΙ ΑΓΝΟΣ στὴν ψυχὴ καὶ τὸ σῶμα, καὶ ἡ καρδιά του φιλοξενεῖ τὰ καθαρὰ συναισθήματα ἀγάπης γιὰ τὸν Χριστό, ὅπως τὰ εἶχε ἀπὸ παιδί, ΟΛΟΚΛΗΡΗ Η ΖΩΗ τοῦ ἐφήβου γεμίζει μὲ φῶς! Ἀκούγοντας τώρα γιὰ “ἐξηγήσεις”, ἡ σκέψη μου πηγαίνει σὲ κάτι ὁπωσδήποτε “ΛΟΓΙΚΟ”. Ἄν ὅμως δὲν “ἐξελιχθοῦμε”, καὶ δὲν θεωροῦμε τὶς βρισιὲς “ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΕΣ”, καὶ δὲν δεχόμαστε νὰ ΔΙΑΨΕΥΔΟΥΜΕ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ, ἡ κοινωνία θὰ μᾶς θεωρεῖ παράλογους; Τέλος πάντων, αὐτὲς οἱ “ΕΞΗΓΗΣΕΙΣ”, ποῦ ὑπάρχουν;».
«Ὁ πατέρας μου λέει ὅτι γιὰ νὰ ἐγκαθιδρυθεῖ καὶ νὰ συντηρηθεῖ κάποια “συνοχή”, ἡ δευτερογενὴς κοινωνικοποίηση προϋποθέτει ΕΝΝΟΙΟΛΟΓΙΚΕΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ, ποὺ ΕΝΟΠΟΙΟΥΝ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ σώματα γνώσης, ἤ ἀλλιῶς, ἐγκαθιδρύονται “μαθησιακὲς” ἀλληλουχίες. Δὲν ἐνδιαφέρθηκα νὰ μάθω τί σήμαινε αὐτό· περισσότερο μὲ ἐνδιέφερε ποὺ μὲ τὸν καιρό, οἱ “ΕΞΗΓΗΣΕΙΣ” τοῦ πατέρα μου φαίνονταν ὅλο καὶ πιὸ “λογικὲς” στὴν μαμά μου, καὶ ἔτσι ἡ κοινωνικοποίησή μου προχωροῦσε “βάσῃ σχεδίου”… Ἡ Κοινωνιολογία λέει ὅτι τὸ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΚΑΤΟΡΘΩΜΑ τῆς δευτερογενοῦς κοινωνικοποίησης, εἶναι νὰ μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νὰ ΑΠΟΣΥΝΔΕΕΤΑΙ ἀπὸ τὸν “ὁλικὸ” ἑαυτό του καὶ τὴν συνακόλουθη “πραγματικότητά του”, ὥστε μὲ τὸν “μερικὸ” ἑαυτό του νὰ μπορεῖ νὰ “κρύβεται” μέσα στοὺς ῥόλους ποὺ ὑποδύεται! Ποῦ νὰ τὸ φανταζόταν κάποιος, ὅτι ἡ ἀνάπτυξη αὐτῆς τῆς “ἱκανότητας”, νὰ “ΚΡΥΒΟΜΑΣΤΕ”, ἀποτελεῖ σημαντικὴ πλευρὰ τῆς διαδικασίας ΕΝΗΛΙΚΙΩΣΗΣ… Αὐτὴν κυνηγᾶνε ὅλα τὰ παιδιὰ ποὺ ἀκοῦνε τὴν ΤΕΡΑΤΩΔΗ ΜΟΥΣΙΚΗ, τὴν “ΕΝΗΛΙΚΙΩΣΗ”! Οὔτως ἤ ἄλλως, ἔτσι βλέπω νὰ λειτουργοῦν οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι γύρω μου, ἁπλῶς ἐγὼ ΑΚΟΜΑ ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΤΟ ΧΩΝΕΨΩ! Ἡ σκέψη ὅτι ἡ… “ΣΥΝΟΧΗ” ποὺ λέει ἡ Κοινωνιολογία ὅτι θὰ δημιουργεῖται, στὴν πραγματικότητα εἶναι ΑΠΟΓΥΜΝΩΣΗ τῆς ψυχῆς, μὲ τὸν ΚΡΥΜΜΕΝΟ ΠΟΛΕΜΟ τοῦ “κόσμου τῆς ἐφηβείας”, πρὸς τὸν ἐσωτερικὸ κόσμο ποὺ οἰκοδομοῦσα ἀπὸ παιδί, ὧρες ὧρες μὲ φοβίζει, Ἀδαμαντία! Ὅλες αὐτὲς οἱ ἐπιθυμίες ποὺ ἤθελαν νὰ ἱκανοποιηθοῦν μέσα μου, ἔμοιαζαν μὲ πράγματα ποὺ “ΕΠΡΕΠΕ” νὰ ἀντικαταστήσουν αὐτὰ ποὺ “ΕΠΡΕΠΕ” νὰ χάσω! Μόλις στερήθηκα τὴν ψυχικὴ ἰσορροπία, καὶ ἄρχισε νὰ μὲ κυκλώνει τὸ σκοτάδι καὶ ἡ ἄγνοια, ζοῦσα σὰν τὴν τυφλή, ποὺ σκοντάφτει σὲ κάθε βῆμα! Ἡ ἀσέληνη νυχτιὰ προκαλεῖ στὴν ψυχὴ τρόμο καὶ ἀγωνία! Τὸ κάθε τι τὴν φοβίζει ἐπειδὴ τὸ ἀγνοεῖ, τὸ παραλλάσσει, τὸ παραμορφώνει!».
«Εἶναι ἀσύλληπτο! Θέλεις νὰ πεῖς ὅτι καὶ τὰ ὑπόλοιπα παιδιά, ζοῦν τὸν ἴδιο τερατώδη ἔφιάλτη; Τί σοῦ λένε; Τί κάνουν, γιὰ νὰ ξεφύγουν;».
«Ἔχουν τὴν προσωπικὴ ἀνάπτυξη ποὺ λέει ὅτι, “Ὁ κόσμος δὲν ἀνταμείβει τὴν καλοσύνη, ἀλλὰ τὴν αὐθεντικότητα. Ίσως νὰ μὴν φταῖς ποὺ ἔγινες καλὸ παιδί, ἀλλὰ εἶναι στὸ χέρι σου ΝΑ ΠΑΨΕΙΣ ΝΑ ΕΙΣΑΙ!”…».
«Μέσα ἀπὸ τὴν δική μου πίστη, ἔμαθα ὅτι κάθε ἄνθρωπος αἰσθάνεται βαθιὰ τὴν ἀνάγκη νὰ ἐμπιστευθεῖ ὁλόκληρη τὴν ὕπαρξή του, τὸν πιὸ βαθὺ καὶ ἐσωτερικὸ ἑαυτό του, σὲ κάποιον Ἄλλο. Θέλει κάποιον ποὺ νὰ ἀξίζει τὴν ἐμπιστοσύνη του, γιὰ νὰ Τοῦ ἐκμυστηρευτεῖ καὶ νὰ Τοῦ προσφέρει τὸ κάθε τι. Θέλει νὰ παραδοθεῖ στὸν Χριστό, καὶ νὰ Τοῦ ἀναθέσει ὅλη τὴν ζωή του! Δὲν μπορεῖ νὰ ζήσει χωρὶς αὐτό, ποὺ εἶναι ἡ ΑΠΟΔΕΣΜΕΥΣΗ ἀπὸ τὰ τυραννικὰ δεσμὰ τοῦ ΕΓΩΚΕΝΤΡΙΣΜΟΥ. Κοραλία, τὸ δικό μου δῶρο γιὰ τὴν γιορτή σου, εἶναι αὐτὸ τὸ βιβλίο ποὺ μιλάει γιὰ τὴν μετάνοια, μὲ τὴν εὐχή, τὸ ὁδηγητικὸ φῶς τῆς πίστης νὰ κατευθύνει τὴν ψυχή σου πρὸς τὴν ἐλευθερία της!».
«Ἀδαμαντία, βρῆκα “λύχνο τοῖς ποσί μου καὶ φῶς ταῖς τρίβοις μου”!».
Ἔβλεπα τὴν φίλη μου νὰ χαμογελάει καὶ πάλι, καὶ χαιρόμουν. Στὴν διαδρομὴ πρὸς τὸ δωμάτιό μου, διαπίστωσα πὼς οἱ ἄνθρωποι γνωρίζουμε τὴν ἀλήθεια, ἀλλὰ εἴμαστε ἐλεύθεροι νὰ τὴν ἀποδεχτοῦμε καὶ νὰ τὴν ζήσουμε. «Μόνο μὲ τὸν λύχνο ποὺ φωτίζει τὸν δρόμο μας, μποροῦμε νὰ μὴν σκοντάφτουμε, Κοραλία, δηλαδὴ μὲ τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ!».
Καθίσαμε, καὶ μόλις ἦταν ἕτοιμη, ἡ Κοραλία μοῦ ἄνοιξε τὴν καρδιά της. «Σὲ εὐχαριστῶ ὁλόψυχα γιὰ τὸ βιβλίο ποὺ μοῦ χάρισες! Ἤξερα πὼς τὸ ψέμα ποὺ ἁπλώνεται πάνω ἀπὸ τὴν ζωὴ τῶν ἀνθρώπων, λέγεται “κοινωνικὴ κατασκευὴ τῆς πραγματικότητας”, ἀλλὰ δὲν εἶχα σκεφτεῖ ὅτι τὸ ψέμα μᾶς ΔΙΑΤΑΖΕΙ νὰ γινόμαστε πρῶτα συνένοχοί του, καὶ ἀμέσως μετὰ αἰχμάλωτοί του! Ἡ μετάνοια ἔχει τὴν δύναμη νὰ ΑΚΥΡΩΝΕΙ κάθε πονηρὴ διαταγή, στὴν ὁποία βρέθηκε ἐκτεθειμένη ἡ ψυχή μας, τὴν ὁποία κρατάει γερὰ γιὰ νὰ ἐξύψώνει πνευματικά! Ἡ Χριστιανορθόδοξη πίστη εἶναι φῶς, ἀλλὰ φῶς ποὺ ΦΩΤΙΖΕΙ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΝΥΧΤΑ! Γι’ αὐτὸ εἶναι πολύτιμη ἡ προσφορά της. Εἶναι φῶς ἰσχυρό, παρήγορο, ἐνισχυτικό, ποὺ διαλύει τὸ πυκνὸ σκοτάδι καὶ μᾶς φυλάει ἀπὸ τὶς ἐπικίνδυνες κακοτοπιές! Αὐτὸ βέβαια, πῆγα καὶ τὸ εἶπα καὶ στὸν πατέρα μου· πρῶτα τοῦ εἶπα πὼς τὸ ἄγριο κενὸ ποὺ ἄφησε μέσα μου ἡ ἀπουσία τοῦ Χριστοῦ, δὲν μπόρεσε νὰ τὸ καλύψει ΤΙΠΟΤΑ. Ἔχασκε ἀπειλητικὸ νὰ μὲ καταπιεῖ καὶ ἐγὼ τρομοκρατημένη, προσπαθοῦσα νὰ βυθίζομαι σὲ ὅποιο ὄνειρο μοῦ πρότεινε ἡ… “κοινωνικοποίησή μου”, προκειμένου νὰ ξεχάσω τὴν ἀγωνία μου. Μόλις ἀποκτοῦσα κάτι, μετὰ δὲν τὸ ἤθελα, ἐπειδὴ δὲν ἦταν αὐτὸ ποὺ περίμενα. Τοῦ ἐξήγησα πὼς ἡ μία πτώση ἔφερνε τὴν ἑπόμενη, καὶ μετὰ τὴν μεθεπόμενη, καὶ πὼς τὸ κατρακύλισμα δὲν τὸ σταματᾶνε οἱ ἀνθρώπινες δυνάμεις, ἀλλὰ ὁ Χριστός, τὸν Ὁποῖο ἐκεῖνος ἀρνεῖται!».
«Ἄν θέλουμε νὰ δοῦμε τὴν ἀξία τῆς πίστης, δὲν ἔχουμε παρὰ νὰ παρατηρήσουμε τὸ κατάντημα τῆς ἀπιστίας…».
«Διευκρίνισα στὸν πατέρα μου πὼς ὅταν ἡ καρδιὰ ἀσφυκτιᾶ ἀπὸ τὶς ἀναθυμιάσεις τῶν παθῶν, τότε ἡ σκέψη θολώνει καὶ ἐπειδὴ σκοτίζεται, ἀρχίζει νὰ σκοντάφτει καὶ νὰ ἔχει πτώσεις! Ὅσο ἐκκλησιαζόμουν ὅμως καὶ ζοῦσα ταπεινά, ἕνα φῶς ἔδινε ζωὴ στὴν ζωή μου, ἐπειδὴ ἡ δεκτικότητα στὸν Χριστό, προϋποθέτει ΚΑΘΑΡΟΤΗΤΑ τῆς καρδιᾶς, καὶ ΑΠΛΟΤΗΤΑ τῆς διάνοιας. Ὅταν ἡ καρδιὰ εἶναι καθαρή, ἡ δεκτικότητα εἶναι μεγάλη. Ὅταν ἡ διάνοια ἀνοίγεται μὲ παιδικὴ ἁπλότητα, τότε καὶ ἡ δεκτικότητά της πολλαπλασιάζεται. Ἀνάλογη μὲ τὴν ἐσωτερικὴ καθαρότητα καὶ ἁπλότητα, εἶναι Η ΔΕΚΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΓΝΩΣΗΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ! Στὸ τέλος ἐξήγησα στὸν πατέρα μου ὅτι ἀγαπάω τὸν Χριστό, καὶ θέλω νὰ στρέψω τὴν ἐλευθερία μου πρὸς Αὐτόν!».
«Τί καλά! Ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου στὴν φυσικὴ κατάστασή της, νιώθει τὴν ἀνάγκη τῆς ἐπικοινωνίας καὶ τῆς πολὺ στενῆς προσωπικῆς σχέσης της μὲ τὸν Χριστό, πιὸ πολὺ καὶ ἀπὸ τὴν ἀνάγκη γιὰ ἐπικοινωνία μὲ τοὺς ἀνθρώπους! Τί σοῦ ἀπάντησε;».
«Μὲ κοίταζε μόνο· δὲν μιλοῦσε, ἀλλὰ δὲν χρειαζόταν. Ἡ καρδιά μου ἔνιωσε ὅτι ἡ δική του καρδιὰ ἔνιωσε τοὺς παλμούς μου, καὶ περίμενα. Ὅταν τὸν εἶδα πάλι μετὰ ἀπὸ δύο ἡμέρες, ἦταν ἕνας ἄλλος ἄνθρωπος, κι ἄς μὴν εἶχε διαβάσει τὸ βιβλίο σου! Ἡ καρδιά μου γνωρίζοντας καὶ πάλι τὴν ταπείνωση, ἔνιωσε τὴν ταπείνωση τῆς δικῆς του, συντετριμμένης καρδιᾶς καὶ ἡ χαρά, ποὺ μέσα στὴν ΑΟΡΑΤΗ ΑΡΕΝΑ ἤμασταν ἀπὸ τὴν ἴδια πλευρά, δὲν περιγραφόταν! Μοῦ ἀποκάλυψε πὼς μεγάλωσε σὲ θερμὴ ἀτμόσφαιρα υἱικῆς οἰκειότητας καὶ ἀφοσίωσης πρὸς τὸν Χριστό, ἀλλὰ ἡ ἀσύνετη ἐμπιστοσύνη στὸν ἑαυτό του τὸν παρέδωσε στὶς παρέες μὲ ἄθεους, ποὺ πίστευαν ὅτι ἦταν “ὑπεράνθρωποι”. Ἡ ἀφροσύνη τους μεταδόθηκε καὶ σὲ ἐκεῖνον, ὥσπου ὁ ἐγωκεντρισμὸς τὸν ἔφτασε σὲ σημεῖο νὰ ἀρνηθεῖ τὸν Χριστό! Ὅσο τὸ θεοποιημένο ἐγώ του δὲν ἀναγνώριζε κανέναν ἄλλο πιὸ δυνατὸ ἀπὸ τὸν ἴδιο, δὲν μποροῦσε καὶ δὲν ἤθελε νὰ ζητήσει βοήθεια ἀπὸ τὸν Χριστό, κι ἄς ἔβλεπε ὅτι βούλιαζε στὸ λασπερὸ βάθος τῶν παθῶν του. Ὅσο ἔχανε τὴν πνευματικὴ ἰσορροπία του, τόσο ἐμπιστευόταν τὴν Κοινωνιολογία ποὺ σπούδαζε, καὶ ὅσο ἐξυμνοῦσε τὴν δύναμή του, τόσο οἱ ἀρετὲς τοῦ φαίνονταν “μισητές”! Ἔτσι τὸ θεωροῦσε ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΚΑΤΟΡΘΩΜΑ νὰ “κρύβεται” μέσα στὴν πολλὴ δουλειά, καὶ ὅλους τοὺς ῥόλους ποὺ “παράγει” ἡ κοινωνία…».
«Μαζὶ μὲ τὴν ὑποβάθμιση τῆς πίστης, ὑποβαθμίζεται καὶ ἡ ἀνθρώπινη προσωπικότητα! Ἡ ὑποτίμηση τῶν πνευματικῶν καὶ ἠθικῶν ἀξιῶν, ποὺ εἶναι φυσικὸ ἐπακόλουθο τῆς πολεμικῆς ἐναντίον τοῦ Θεοῦ, φέρνει ὁπωσδήποτε καὶ τὴν ὑποτίμηση τοῦ ἀνθρώπου, καὶ τὴν βαριὰ πνευματικὴ ἀναπηρία ΝΑ ΖΕΙ ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ! Εἶπες στὸν πατέρα σου τὸ συμπέρασμά σου, πὼς μιλώντας ἡ Κοινωνιολογία γιὰ τὴν ὑποτιθέμενη “ΣΥΝΟΧΗ”, ΣΥΓΚΑΛΥΠΤΕΙ τὴν ΑΠΟΓΥΜΝΩΣΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ;».
«Μόλις τὸ ἀνέφερα, τὸ πρόσωπό του ἄσπρισε, ἀλλὰ ἔκατσε καὶ μοῦ μίλησε. Εἶπε πὼς ἡ μία μικρὴ ἄρνηση τοῦ Χριστοῦ ἔφερε τὴν μεγαλύτερη, καὶ ὁ ἀθεϊσμὸς ἔφτασε νὰ ἀναιρέσει τὶς χριστιανικὲς ἀξίες του, ὥστε να βάλει στὴν θέση τους τὶς ἰδέες τῆς παρακμῆς, ΤΗΝ ΠΗΓΗ τῶν ὁποίων ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΔΙΑΚΡΙΝΕΙ ΩΣ ΤΩΡΑ! Μὴν μπορώντας νὰ ἀντέξει τὴν ἀγωνία ποὺ ζοῦσα, μὲ τὸ τρομακτικὸ κενὸ μέσα στὴν ψυχή, μοῦ ἐξήγησε καὶ τὰ σημεῖα τῆς Κοινωνιολογίας ποὺ εἶχε κρατήσει γιὰ τὸν ἑαυτό του· “Ἡ ΑΠΟΣΥΝΘΕΣΗ τῆς συμπαγοῦς πραγματικότητας ποὺ ἔχει ἐσωτερικευθεῖ κατὰ τὴν πρώιμη παιδικὴ ἡλικία, ΚΟΣΤΙΖΕΙ ΣΟΒΑΡΟΥΣ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟΥΣ ΚΛΟΝΙΣΜΟΥΣ!”. Ἡ Κοινωνιολογία λέει πὼς ἡ δευτερογενὴς κοινωνονικοποίηση πρέπει νὰ ἐνισχύεται ἀπὸ εἰδικὲς “παιδαγωγικὲς” τεχνικές, ποὺ θὰ… “ΕΞΟΙΚΕΙΩΝΟΥΝ” τὸν ἄνθρωπο μὲ “αὐτὁν”!».
«Μὲ ποιόν;».
«Τὸν διάβολο!».
«Ἰησοῦς Χριστὸς νικάει! Μιλᾶς σοβαρά;»
«Πραγματικά, δὲν τὸ χωράει τὸ μυαλό! Πρόσεξε, τί λέει ἡ Κοινωνιολογία· ἡ ἀρχικὴ πραγματικότητα τῆς παιδικῆς ἡλικίας εἶναι ὁ “ΟΙΚΟΣ”. Ἐπιβάλλεται ἀξιωματικὰ ὡς πραγματικότητα, ἀναπόφευκτα καὶ ΦΥΣΙΚΑ. Σὲ σύγκριση μὲ αὐτή, ὅλες οἱ μεταγενέστερες “πραγματικότητες” εἶναι “ΤΕΧΝΗΤΕΣ”. Οἱ διαβολικὲς… “παιδαγωγίες” λοιπόν, κάνουν τὰ περιεχόμενά τους νὰ φαίνονται τόσο ΖΩΝΤΑΝΑ, ὅσο “ὁ κόσμος τοῦ ΟΙΚΟΥ” τοῦ παιδιοῦ, συνδέοντάς τα μὲ τὶς δομὲς ΣΥΝΑΦΕΙΑΣ ποὺ εἶναι ἤδη παροῦσες στὸν “κόσμο τοῦ ΟΙΚΟΥ”, ὠθώντας τὴν ΠΡΟΣΟΧΗ τοῦ παιδιοῦ ΝΑ ΑΠΟΣΥΝΔΕΘΕΙ ἀπὸ τὰ ΦΥΣΙΚΑ ΤΗΣ ἀντικείμενα, καὶ νὰ μετατοπιστεῖ πρὸς κάποια πιὸ… “τεχνητά”! Οἱ χειρισμοὶ αὐτοὶ εἶναι “ἀπαραίτητοι”, κατὰ τὴν ἄποψη αὐτῆς τῆς ψευδο-ἐπιστήμης, ἐπειδὴ ἡ ἐσωτερικευμένη πραγματικότητα ὑπάρχει ἤδη ἐκεῖ, ΠΑΡΕΜΒΑΙΝΟΝΤΑΣ ΕΠΙΜΟΝΑ ΣΤΟΝ “ΔΡΟΜΟ” ΤΩΝ ΝΕΩΝ ΔΙΑΒΟΛΙΚΩΝ ΕΣΩΤΕΡΙΚΕΥΣΕΩΝ. Ὅσο πιὸ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΑ ΠΕΙΣΤΙΚΗ κάνουν οἱ “παιδαγωγίες”, την ΣΥΝΕΧΕΙΑ ἀνάμεσα στὰ ἀρχικὰ καὶ τὰ νέα στοιχεῖα τῆς “γνώσης”, τόσο πιὸ εὔκολα προσκτῶνται ΤΗΝ ΧΡΟΙΑ ΤΗΣ “ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ”… Ὅταν κάποιος ἀρχίζει νὰ μαθαίνει μία ξένη γλῶσσα, στὴν ἀρχὴ ἀναμεταφράζει τὶς ξένες λέξεις, στὴν μητρική του γλῶσσα, ἡ ὁποία εἶναι ἡ ΒΑΣΗ ΤΟΥ. Ὅσο τὸ ἄτομο γίνεται σταδιακὰ ἱκανὸτερο νὰ “σκέφτεται” στὴν νέα γλῶσσα, αὐτὴ ἀρχίζει νὰ ἀποκτᾶ κάποια “πραγματικότητα”, ποὺ μάλιστα ἐγκαθιδρύεται ἰδίῳ δικαιώματι, δηλαδὴ δὲν χρειάζεται ἄδεια. Κατὰ ἀναλογία, ὅσο προχωράει ἡ “μάθηση” στὴν ἀνηθικότητα ποὺ διδάσκουν οἱ ἑωσφορικὲς “παιδαγωγίες”, ΟΙ ΣΥΝΔΕΣΕΙΣ ἀνάμεσα στὰ ἀρχικὰ καὶ τὰ νέα στοιχεῖα τῆς “γνώσης” ΔΙΑΡΡΗΓΝΥΟΝΤΑΙ μὲ πολὺ ἀργὸ τρόπο, ὥστε χωρὶς νὰ χρειάζονται ἄδεια τὰ νέα στοιχεῖα, νὰ κοστίζουν ΣΟΒΑΡΟΥΣ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟΥΣ ΚΛΟΝΙΣΜΟΥΣ, ΑΠΟΣΥΝΘΕΤΟΝΤΑΣ τὴν συμπαγῆ πραγματικότητα ποὺ ἔχει ἐσωτερικευθεῖ κατὰ τὴν πρώιμη παιδικὴ ἡλικία…».
ΣΟΒΑΡΟΥΣ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟΥΣ ΚΛΟΝΙΣΜΟΥΣ ἔχει ὁ ἄνθρωπος, ὅταν προσπαθεῖ νὰ κατασιγάσει τοὺς βαθεῖς πνευματικοὺς πόθους ποὺ ἀναδεύουν ἀσταμάτητα στὰ μύχια τῆς ὕπαρξής του, ἀλλὰ τελικὰ παραδίδεται στὶς παρέες ἐκείνων ποὺ πιστεύουν ὅτι εἶναι “ὑπεράνθρωποι”, καὶ ὑποτάσσεται στοὺς κανόνες τους…. Ὅταν ἄκουσα ὅτι ἡ μαμὰ τῆς Κοραλίας μιλοῦσε ἀπρόσεκτα, λυπήθηκα. Ὅσο τὴν ζοῦσα, τὴν ξεχώριζα ἀπὸ τὶς μαμάδες τῶν ἄλλων παιδιῶν! Ἔκανε τόσο ἀγῶνα νὰ τρέφει τὴν ψυχὴ τοῦ παιδιοῦ της μὲ τὸν Χριστό, ἀλλὰ εἶχε καὶ τέτοιο πόλεμο μέσα στὸ σπίτι της… Ὅταν οἱ ἀρετὲς φαίνονται στὸν σύζυγο “μισητές”, οἱ μικρὲς ὑποχωρήσεις μέσα στὴν οἰκογένεια φέρνουν τὶς μεγαλύτερες, καὶ μόλις οἱ ἄνθρωποι ἀρχίσουν νὰ “ἀναρωτιοῦνται” ἄν ὑπάρχει Θεός, ἀρχίζουν νὰ μαλώνουν… «Δηλαδὴ Κοραλία, ὅλα ξεκίνησαν ὅταν ὁ μπαμπάς σου “ἐκπαιδεύτηκε” στὸν “ῥόλο” τοῦ “ὑπερανθρώπου”, καὶ δὲν μποροῦσε νὰ διακρίνει τὸν διάβολο μέσα στὴν “κρυψώνα του”… Ὁ “θάνατος” τοῦ Θεοῦ μέσα στὴν ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου, γίνεται θάνατος τοῦ νοήματος τῆς ζωῆς, τοῦ σκοποῦ καὶ τοῦ προορισμοῦ τοῦ ἀνθρώπου! Ἡ ἀθεΐα “σκότωσε” τὸν Θεὸ μέσα στὴν ἀνθρώπινη σκέψη, ἀλλὰ δὲν ἦταν σὲ θέση νὰ σκοτώσει τὴν ΑΝΑΓΚΗ ποὺ αἰσθάνεται ἡ ψυχὴ γιὰ τὸν Θεὸ Πατέρα της! Μποροῦμε νὰ ἀρνηθοῦμε τὸ νερό, ἀλλὰ αὐτὸ δὲν σημαίνει ὅτι μποροῦμε νὰ ἀρνηθοῦμε καὶ τὴν δίψα ποὺ φλογίζει τὰ μέσα μας… Ἔτσι ἡ ἀθεΐα δὲν θυσίασε μόνο τὸν Θεὸ γιὰ τὸν ἄνθρωπο, ἀλλὰ θυσίασε καὶ τὸν ἄνθρωπο γιὰ τὸν “ὑπεράνθρωπο”, ὁ ὁποῖος τελικὰ εἶναι ΑΠΑΝΘΡΩΠΟΣ! Μὲ τὴν ἀγάπη καὶ τὴν λατρεία τοῦ Θεοῦ, ὁ ἄνθρωπος δὲν προσφέρει κάτι στὸν Δημιουργό του, ἀλλὰ προσφέρει πολλὰ στὸν ἑαυτό του. Ἡ ὑπεράσπιση τῶν δικαιωμάτων τοῦ Θεοῦ, στὴν οὐσία εἶναι ὑπεράσπιση τῶν ἀναφαίρετων δικαιωμάτων τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς!».
«Ὁ πατέρας μου εἶπε ὅτι θὰ κάνουμε μία νέα ἀρχή, καὶ τώρα ἡ δύναμή μας θὰ προέρχεται ἀπὸ τὴν προσευχή μας! Στὸ ἑξῆς, ΟΛΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΦΑΝΕΡΑ, κανεὶς μας δὲν θὰ παίζει “ῥόλους”, γιὰ νὰ… “κρύβεται”! Ἀντιθέτως, θὰ ΘΗΡΙΟΜΑΧΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟ ΚΑΚΟ!».
«Τὸ σῆμα τῆς… “νίκης”, ποὺ γίνεται μὲ τὰ δύο δάχτυλα τοῦ χεριοῦ, ποὺ εἶχε καὶ ἡ μπλούζα ποὺ μοῦ δώρισες, συμβολίζει τὴν πεποίθηση τοῦ διαβόλου ὅτι ἔχει καταφέρει νὰ μπεῖ γιὰ τὰ “καλὰ” στὴν ζωή μας, κάτι ποὺ ἐμεῖς πρέπει νὰ ἀνατρέψουμε. Τὸ ἤξερες ὅτι ἡ τακτοποίηση τῆς ζωῆς μας, ξεκινάει ἀπὸ τὶς λέξεις ποὺ διαθέτουμε γιὰ νὰ ἐκφραζόμαστε; Ἀπὸ αὐτὲς ἐξαρτᾶται ἄν θὰ μᾶς καλύψουν, γιὰ νὰ κατανοήσουμε ἕνα πρόβλημά μας, ἤ ἄν δὲν καταφέρουμε νὰ τὸ προσεγγίσουμε. Ἡ μαμά μου λέει ὅτι στὴν ἡλικία μου, ἡ καρδιά μου εἶναι πολὺ τρυφερή, καὶ ἐπειδὴ τὸ συναίσθημα βράζει καὶ κοχλάζει, δὲν πρέπει νὰ γίνεται ἕρμαιο τοῦ πρώτου τυχόντα· ὅπως εἶναι τὰ περιοδικά, τὰ διάφορα μυθιστορήματα, ἤ ὅσα ἄλλα ἔχει ἐπινοήσει ἡ ἀθεη κοινωνία γιὰ νὰ “διδάξει”… Ὅλες αὐτὲς τὶς συνεχεῖς συναισθηματικὲς μεταπτώσεις ποὺ ἔχουμε, ποὺ τὴν μιὰ στιγμὴ τὰ βλέπουμε ὅλα ῥόδινα καὶ τὴν ἄλλη τὰ βλέπουμε μαῦρα, καὶ ἀπὸ τὴν χαρὰ πέφτουμε στὴν λύπη, καὶ ἀπὸ τὸν ἐνθουσιασμὸ στὴν ἀποθάρρυνση, παρόλο ποὺ εἶναι πολὺ κουραστικές, πρέπει νὰ τὶς ὰντιμετωπίζουμε μὲ γενναιότητα! Μοῦ λέει ἡ μαμά μου, πὼς πρέπει νὰ ἀποφεύγουμε τὴν σπατάλη τῶν συγκινήσεων σὲ θέματα ἀνάξια λόγου, καὶ σὲ μικρολεπτομέρειες ποὺ δὲν ἀξίζει τὸν κόπο νὰ πικραινόμαστε γιὰ αὐτές! Ὁ θησαυρὸς τῆς κοριτσίστικης καρδιᾶς μας, προστατεύεται μὲ τὸ πολύτιμο μυστικὸ ποὺ ΤΑΚΤΟΠΟΙΕΙ ΤΙΣ ΣΥΓΚΙΝΗΣΕΙΣ! Τὸ ΔΟΣΙΜΟ, ἡ προσφορὰ εἶναι ἡ δύναμη τῆς καρδιᾶς, ἐνῶ ἡ ΑΠΑΙΤΗΣΗ ΤΗΣ νὰ γίνεται τὸ κέντρο τῆς ἀγάπης τῶν ἄλλων, γίνεται ἡ ἀδυναμία της! Ἡ καρδιά μας ἔχει μεγάλη δύναμη, Κοραλία, ἀλλὰ καὶ μεγάλη ἀδυναμία στὴν ἡλικία ποὺ βρισκόμαστε. Ἐμεῖς πρέπει νὰ μάθουμε νὰ ξεχωρίζουμε τὴν δύναμή της, ἀπὸ τὴν ἀδυναμία της. Πρέπει νὰ μάθουμε νὰ δίνουμε στὴν προσφορὰ τῆς ἀγάπης μας τὴν σωστὴ κατεύθυνση, καὶ τὸ σωστὸ περιεχόμενο. Πολλὲς φορὲς νομίζουμε γιὰ ἀγάπη κάποια ἁπλὴ αἰσθηματικότητα, ἀλλὰ αὐτὴν καλύτερα νὰ τὴν πολεμᾶμε, νὰ μὴν τὴν τρέφουμε καὶ νὰ μὴν τὴν ἀφήνουμε νὰ φουντώνει. Εἶναι πολλὰ τὰ κορίτσια ποὺ εἶναι ἀκαθοδήγητα, καὶ ἐπειδὴ δὲν ξέρουν πῶς νὰ δίνουν σωστὸ ῥυθμὸ στὴν καρδιά τους, πέφτουν σὲ παγίδες, ποὺ δημιουργοῦν τόσα τραύματα… Τὸ καλύτερο εἶναι νὰ μὴν πολυασχολούμαστε μὲ τὸν ἑαυτό μας, ὥστε νὰ φροντίζουμε νὰ σκεφτόμαστε περισσότερο τοὺς ἄλλους. Σὲ αὐτὸ νὰ διοχετεύουμε τὴν ἀφθονία τῶν συναισθημάτων, ποὺ νιώθουμε συχνὰ νὰ πιέζονται μέσα μας. Τρόπους θὰ βροῦμε πολλούς· νὰ βοηθᾶμε κάποια συμμαθήτριά μας ποὺ εἶναι ἀδύναμη στὰ μαθήματα, νὰ κάνουμε μία ἐπίσκεψη σὲ ἄλλη ποὺ εἶναι ἄρρωστη, νὰ ἑτοιμάσουμε κάποιο δέμα γιὰ ἕνα γειτονόπουλο ποὺ ἔχει χάσει τὸν γονιό του, καὶ τόσα ἄλλα. Ὅλες αὐτὲς οἱ πράξεις μικρο-ἐξυπηρέτησης εἶναι τρόποι ΝΑ ΞΕΦΥΓΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΓΩΚΕΝΤΡΙΣΜΟ, ποὺ δημιουργεῖ στὴν ψυχὴ κούραση, καὶ βεβαίως, εἶναι τρόποι νὰ πλουτίζουμε στὴν ψυχή! Ἡ καρδιὰ τοῦ κοριτσιοῦ προορίζεται γιὰ νὰ κρύβει πολύτιμο, ἱερὸ πλοῦτο! Πρέπει νὰ διαθέτει ΚΑΘΑΡΟΤΗΤΑ, γιὰ νὰ γίνεται ὁ ΟΙΚΟΣ τῆς πίστης, μὲ τῆς ὁποίας τὰ μάτια, γνωρίζουμε καὶ βιώνουμε ὅσα δὲν μποροῦμε νὰ ψηλαφίσουμε μὲ τὰ χέρια μας!
27 Καὶ παράγοντι ἐκεῖθεν τῷ Ἰησοῦ ἠκολούθησαν αὐτῷ δύο τυφλοὶ κράζοντες καὶ λέγοντες· Ἐλέησον ἡμᾶς, υἱὲ Δαυῒδ.
28 ἐλθόντι δὲ εἰς τὴν οἰκίαν προσῆλθον αὐτῷ οἱ τυφλοί, καὶ λέγει αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· Πιστεύετε ὅτι δύναμαι τοῦτο ποιῆσαι; λέγουσιν αὐτῷ· Ναί, Κύριε.
29 τότε ἥψατο τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῶν λέγων· Κατὰ τὴν πίστιν ὑμῶν γενηθήτω ὑμῖν.
30 καὶ ἀνεῴχθησαν αὐτῶν οἱ ὀφθαλμοί· καὶ ἐνεβριμήσατο αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς λέγων· Ὁρᾶτε μηδεὶς γινωσκέτω.
31 οἱ δὲ ἐξελθόντες διεφήμισαν αὐτὸν ἐν ὅλῃ τῇ γῇ ἐκείνῃ.
27 Καὶ ἐνῶ ὁ Ἰησοῦς περνοῦσε ἀπὸ ἐκεῖ , Τὸν ἀκολούθησαν δύο τυφλοί, ποὺ φώναζαν δυνατὰ καὶ ἔλεγαν· “σπλαχνίσου μας, υἱὲ Δαυΐδ, καὶ δώσε μας τὸ φῶς τῶν ὀφθαλμῶν μας”. 28 Ὅταν ἔφτασε στὸ σπίτι, Τὸν πλησίασαν οἱ τυφλοὶ καὶ εἶπε πρὸς αὐτοὺς ὁ Ἰησοῦς· “πιστεύετε πράγματι, ὅτι μπορῶ ἐγὼ νὰ κάνω αὐτὸ ποὺ ζητᾶτε;”. Λένε πρὸς Αὐτόν· ναί, Κύριε”. 29 Τότε ἄγγιξε τὰ μάτια τους, λέγοντας· “σύμφωνα μὲ τὴν πίστη σας ἄς γίνει αὐτὸ πρὸς χάριν σας”. 30 Καὶ ἀμέσως ἄνοιξαν οἱ ὀφθαλμοί τους. Ὁ δὲ Ἰησοῦς τοὺς συνέστησε μὲ αὐστηρότητα λέγοντας· “προσέχετε, κανεὶς νὰ μὴν μάθει τὸ θαῦμα”. 31 Ἀλλὰ ἐκεῖνοι βγαίνοντας ἀπὸ τὸ σπίτι διέδωσαν τὸ θαῦμα καὶ τὴν φήμη τοῦ Ἰησοῦ ὡς θαυματουργοῦ σὲ ὅλη τὴν χώρα ἐκείνη. (Ματθ 9,29-31)
πολλοὶ συλλογισμοὶ γιὰ τὴν ἀθεΐα, καὶ ἄλλοι γιὰ τὴν ἀγάπη πρὸς τὸν Χριστό, προέρχονται ἀπὸ τὸ βιβλίο ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΑΘΕΟΣ, τοῦ ἀξέχαστου ἀδερφοῦ μας Γεωρίου Μελέτη
Τὸ ῥωμαίικο φιλότιμο εἶναι ἡ ἐπουράνια “ἀγαπητικὴ τιμὴ” ποὺ τρέφει
τὴν εὐλαβὴ ψυχή, καὶ ΦΩΤΙΖΕΙ ΤΗΝ ΘΕΛΗΣΗ ΤΗΣ!
Τὸ βιβλίο μου εἶναι ἕτοιμο νὰ φτάσει
στὴν ἠλεκτρονικὴ διεύθυνσή σου!
Διαβάζοντάς το, ξεκινᾶς ἕνα ταξίδι ἀπὸ δρόμο ποὺ εἶχε κλείσει ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια στὸν τόπο μας!
Θυμήσου τὰ λόγια μου…
