Γιὰ τὴν ἀπογευματινὴ βόλτα τοῦ σκύλου στέλνουν συνέχεια ἐμένα, ἐπειδὴ τὰ ἀδέρφια μου δὲν μποροῦν. Ὁ ἀδερφός μου τρέχει στὰ φροντιστήρια γιὰ τὴν ἑτοιμασία γιὰ τὶς πανελλήνιες, καὶ ἡ ἀδερφή μου δουλεύει καὶ μετὰ ἀργεῖ νὰ ἔρθει. Ὅμως εἶναι ἡ μόνη δουλειὰ ποὺ κάνω χωρὶς νὰ γκρινιάζω, καὶ μάλιστα κάθομαι στὸ πάρκο πολὺ περισσότερο ἀπὸ ὅσο χρειάζεται. Ἐπειδὴ ἔχω τὴν ἐντύπωση ὅτι γενικὰ μοῦ διαφεύγουν βασικὰ πράγματα ἀπὸ τὴν ζωή μου, ἔχω τὴν ἐλπίδα ὅτι περπατώντας ἀνάμεσα στὴν ἠρεμία τῶν δέντρων, κάποια στιγμὴ θὰ καταφέρω νὰ βρῶ τὸν ἑαυτό μου… Τὰ βήματά μου κουβαλᾶνε τὸ βαθὺ ἀνικανοποίητο ποὺ πιέζει τὴν ὕπαρξή μου, καὶ τὸ μόνιμο ἄγχος ἀπὸ τὴν ζωὴ ποὺ δὲν εἶναι ὅπως τὴν χρειάζομαι… Ἡ ἠχὼ ἀπὸ τὸν “ἀέρα” ποὺ φυσάει γύρω μου φωνάζει νὰ ἔχω ὡς προτεραιότητά μου τὴν “αὐταγάπη”, ποὺ λέει ὅτι δὲν εἶναι ἀπαραίτητο νὰ συμβεῖ κάτι ἐξωπραγματικὸ γιὰ νὰ μπορῶ νὰ εὐτυχήσω· ὅτι πρέπει νὰ μάθω νὰ ἀπολαμβάνω στὸ μέγιστο τὰ ἁπλὰ πράγματα ὅπως ὅτι ἀναπνέω, χωρὶς νὰ κάνω μεγαλόπνοα σχέδια γιὰ τὸ μέλλον. Ὅτι “συμμετέχω στὴν ζωὴ” γιὰ παράδειγμα ὅταν χαίρομαι τὸν καιρό, ἤ ὅταν θὰ μαζέψω ἕνα σκουπίδι ἀπὸ τὸν δρόμο —τόσο ἁπλὸ… Ὅτι ὀφείλω στὸν ἑαυτό μου νὰ κάνω μὲ τοὺς δικούς μου ῥυθμοὺς Ὅ,ΤΙ ΜΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΕΙ καὶ μὲ γεμίζει χαρά, καὶ ὅ,τι δίνει στὴν καρδιά μου τὸ γέλιο! Λέει ἀκόμα ὅτι ἡ αὐτοπεποίθηση σχετίζεται μὲ τὴν αἴσθηση τῆς ἀξία μας καὶ ὅτι χωρὶς αὐτοεκτίμηση δὲν πιστεύουμε ὅτι δικαιούμαστε ὄμορφα πράγματα. Αὐτὰ ὅλα τὰ βλέπω καὶ στὶς ἐπιλογὲς ποὺ κάνουν τὰ ἀδέρφια μου. Μοῦ λένε ὅτι τὸ “παιδὶ” ποὺ ἔχουμε μέσα μας πρέπει νὰ δεῖ ὅτι ἀγαπιέται ἀπὸ ἐμᾶς τοὺς ἴδιους, ποὺ εἴμαστε τὸ “σημαντικότερο πρόσωπο” στὴν ζωή του. Ὅμως ἀντὶ αὐτὸ ποὺ λένε ὅλοι “αὐταγάπη” νὰ γεμίσει τὸ κενὸ ποὺ ὑπάρχει μέσα μου, ἐμένα πιὸ πολὺ μὲ τρομάζει ἔτσι ὅπως συγκρούεται μὲ τὶς βαθύτερες ἀνάγκες μου… Δυσκολεύομαι νὰ δεχτῶ ὅτι δείχνει ἀγάπη πρὸς τὸν ἑαυτό της ἡ ἀδερφὴ μου, μὲ τὶς “ὑπερ-ἐπίπεδες” σχέσεις στὴν δουλειὰ καὶ τὴν προσωπικὴ ζωή της. Ἀδυνατῶ νὰ καταλάβω γιατὶ ἐκείνης τῆς ἀρκοῦν! Οὔτε μπορῶ νὰ φανταστῶ τὸ φαγητὸ καὶ τὰ γλυκὰ ποὺ τρώει στὶς βόλτες ὁ ἀδερφός μου μὲ τοὺς φίλους του, σὰν ἔνδειξη ἀγάπης πρὸς τὸν ἑαυτό του… Ἰδιαιτέρως ὅταν βλέπω ὅτι μέσα τους λιμνάζει ἡ ἴδια ἀγωνία μὲ τὴν δική μου, ὅτι κάτι “λείπει ἀπὸ τὸν κόσμο”…
«Ναταλία;».
Γύρισα πρὸς τὴν γυναίκα στὸ παγκάκι δίπλα μου, ποὺ εἶχε βγάλει κι ἐκείνη τὸ σκυλάκι της βόλτα. Δὲν θὰ μποροῦσα νὰ εἶχα ξεχάσει τὴν κυρία Ὄλγα, τὴν θεολόγο ποὺ ἤξερε νὰ βλέπει τὶς βαθύτερες ἀνάγκες μας. Θυμᾶμαι ὅτι μᾶς μίλησε γιὰ τὴν προσευχὴ πρὶν δύο χρόνια, ποὺ τὴν εἴχαμε. Εἶχε πεῖ ὅτι ἡ παραλυσία τῶν ψυχικῶν καὶ διανοητικῶν δυνάμεων ξεκινάει ἀπὸ τὴν ῥαθυμία, τὴν ἀπογοήτευση ἀπὸ τὴν ῥηχὴ ζωή. Τὰ μάτια μου ἦταν τόσο διψασμένα γιὰ αὐτὸ ποὺ “λείπει ἀπὸ τὸν κόσμο”, κι ἄς πήγαινα τότε στὴν α΄ γυμνασίου. Τὰ λόγια της ἔκλεψαν τὴν καρδιά μου, ποὺ ἡ λαχτάρα γιὰ τὴν ἀλήθεια τὴν ἔκανε νὰ λιώνει ἀπὸ τὴν προσπάθεια τῆς ἀναζήτησης! Καιγόμουν νὰ μάθω, καὶ τῆς ἔκανα πολλὲς ἐρωτήσεις ἀκόμα καὶ στὸ σχόλασμα! Ἡ ἴδια ἀντιλαμβανόταν τὸν φόβο Θεοῦ ὡς τὴν συνειδητοποίηση τῶν ἐλλείψεών μας καὶ τῆς ῥυπαρότητάς μας, μπροστὰ στὸν Φιλάνθρωπο Χριστό. Τόνισε ὅτι δὲν ἦταν φόβος ὑποτιμητικός, ἀλλὰ φόβος ποὺ ξυπνάει! Ποὺ μὲ τὴν μετάνοια ἀνιστᾶ τὴν ψυχὴ ἀπὸ τὴν ῥηχή, τὴν ἀνούσια ζωὴ τῆς ἀκηδίας καὶ τῆς ὀκνηρίας! «Γειά σας κυρία Ὄλγα! Σκεφτόμουν καὶ δὲν σᾶς πρόσεξα. Χαίρομαι ποὺ σᾶς βλέπω! Μένετε ἐδῶ κοντά;».
«Ἔχω λίγες ἡμέρες ποὺ μετακόμισα στὴν περιοχή. Εἶναι ὡραῖο τὸ μέρος ἐδῶ!».
«Ναί, βοηθάει νὰ κοιτάζουμε λίγο βαθύτερα μέσα μας, μήπως καὶ μπεῖ λίγη τάξη…». Δὲν ἤξερα ἄν ἔπρεπε νὰ τῆς πῶ γιὰ τὶς ἀποτυχημένες ἀπόπειρές μου νὰ προσευχηθῶ. Ἐγκατέλειψα γρήγορα τὶς προσπάθειες, ἀλλὰ ἡ κυρία Ὄλγα ἔφυγε τότε καὶ ἔμεινα μὲ τὴν ἀπογοήτευση.
«Γι’ αὐτὴ τὴν δουλειὰ ἐγὼ ἔχω τὴν προσευχή. Σὲ αὐτὴ μπορῶ νὰ στηρίζομαι πάντα! Ὀφείλουμε νὰ σεβόμαστε τὴν καρδιά μας καὶ νὰ τὴν πλησιάζουμε σὲ ὅσα τὴν τρέφουν, ἐπειδὴ τὴν κρατᾶνε μακριὰ ἀπὸ τὴν θλίψη. Θυμᾶσαι ποὺ τὰ λέγαμε παλιότερα;».
Θυμόμουν ἀκόμα καὶ τὸ σύνθημά της: “κατακτῆστε τὴν ἀνδρεία!”. Ἐγὼ ὅμως δὲν θύμιζα σὲ τίποτα τοὺς ἥρωες ποὺ βλέπουμε στὴν ὀθόνη, ποὺ νικοῦσαν ὅλα τὰ ἐμπόδια καὶ πετύχαιναν πράγματα πέρα ἀπὸ κάθε φαντασία… «Ἡ “αὐταγάπη” δὲν εἶναι εὔκολη γιὰ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, κυρία!», διαμαρτυρήθηκα μὲ ἁπαλότητα, ἔχοντας ἐμπιστοσύνη στὸ πρόσωπό της. Δὲν περίμενα νὰ τὴν δῶ νὰ συμφωνεῖ μαζί μου καὶ μάλιστα χαμογελώντας.
«Τί περίεργη λέξη εἶναι αὐτὴ ποὺ χρησιμοποίησες… Μοῦ δίνει τὴν ἐντύπωση ὅτι ὅποιος τὴν ἐπιδιώκει δυσκολεύεται νὰ δεῖ τὴν ἀγάπη διάχυτη πρὸς ὅλους, ἐπειδὴ τὴν κρατάει περιφραγμένη αὐστηρῶς γιὰ τὸν ἑαυτό του! Μὰ ἔτσι ἡ ἔννοια δὲν παραλλάσσεται σὲ κάτι ἀντίθετο, ὅπως σὲ ἀπροκάλυπτη ἀντιπάθεια γιὰ τοὺς ἄλλους ἤ σὲ βασανιστικὴ ἀνασφάλεια; Δὲν σοῦ φαίνεται γιὰ κάτι ποὺ πιέζει νὰ γίνει πιστευτὸ ὡς καλό, ποὺ ὅμως κατὰ βάθος νὰ προδίδει;».
Σὰν νὰ ἠλεκτρίστηκε ἡ ψυχή μου, τέντωσε τὰ αὐτιά στὴν προσπάθεια νὰ διακρίνει τὶς διαφορὲς καὶ τὶς ὁμοιότητες μὲ ὅ,τι γνώριζα. Ἦταν τόσο γνώριμη ἡ εἰκόνα τῆς ὕπαρξής μου νὰ ἐκτείνεται πρὸς ὅλες τὶς κατευθύνσεις, γιὰ νὰ διαπιστώσει ἄν εἶναι ἀλήθεια αὐτὸ ποὺ ἀκούει. Μήπως ἤξερα καὶ τί εἶναι ἀγάπη; Ἀφοῦ δὲν τὴν εἶχα διακρίνει πουθενὰ ὥς τώρα… Οἱ ὁδηγίες στὰ περιοδικὰ καὶ τὸ διαδίκτυο λένε νὰ σταθεῖς μπροστὰ στὸν καθρέφτη καὶ νὰ πεῖς στὸ σῶμα σου ὅτι εἶναι ὄμορφο, καὶ ὅτι τὸ ἀγαπᾶς μαζὶ μὲ τὶς ἀτέλειές του… Τὸ λὲς αὐτὸ στάση ἀνδρείας; Ἐγὼ πάντως θύμωσα μὲ τὸ ψέμα, καὶ ἔκανα ἡμέρες νὰ κοιταχτῶ στὸν καθρέφτη! «Διάχυτη ἀγάπη! Αὐτὸ κι ἄν εἶναι περίεργο…», εἶπα καὶ χαμήλωσα τὸ βλέμμα.
Ἡ κυρία Ὄλγα ἔστειλε τὴν ματιά της μακριὰ στὰ τελευταία δέντρα, καὶ μετὰ ἀπὸ λίγες στιγμὲς φανέρωσε τί ἔφερε μαζί της ἀπὸ τὴν “διαδρομή”. «Ὅταν ἡ ψυχὴ στερεῖται, δὲν μποροῦμε νὰ τὴν πείσουμε ὅτι εἶναι πλούσια! Δὲν καταφέρνουμε νὰ τὴν κοροϊδέψουμε, ἐπειδὴ εἶναι ἀθάνατη!», εἶπε μὲ τὴν οἰκειότητα ποὺ εἴχαμε ἀναπτύξει παλιότερα. Ἴσως ὁ λεπτὸς πόνος ποὺ ἔνιωσα στὴν ψυχή μου, νὰ τὴν παρακάλεσε νὰ μοῦ ἀποκαλύψει “τὰ στηρίγματά της”.
»Ἀφοῦ καταβάθος ἔχει ἐπίγνωση τῆς φτώχειας της, γνωρίζει ὅτι ἦρθε στὴν ζωὴ γιὰ νὰ πλουτίσει! Ὁ σκοπός της τὴν ἐνδιαφέρει ἀπολύτως, καὶ γι’ αὐτὸ ἡ ψυχὴ εἶναι ἕτοιμη νὰ τοῦ δώσει ὅλο τὸ πάθος της! Ἡ ἀπόφασή μας νὰ βάλουμε τὰ δυνατά μας γιὰ νὰ πετύχουμε κάτι, συνοδεύεται ἀπὸ χαρὰ ἡ ὁποία εἰκονίζει τὴν αἴσθηση τῆς ἀξίας ποὺ θὰ “θησαυρίσει”! Ἀγαπῶ κάποιον σημαίνει ὅτι τὸν ὀφελῶ ἤ τὸν προστατεύω. Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ μᾶς ἔπλασε αὐτεξούσιους, δηλαδὴ νὰ μποροῦμε νὰ διακρίνουμε ὅτι τὸ καλὸ εἶναι χώρια ἀπὸ τὸ κακό, καὶ βέβαια νὰ ἀποφασίζουμε μόνοι μας ποιὸ ἀπὸ τὰ δύο θὰ “ταΐζει” τὴν ψυχή μας. Ἄν τὴν ἀγαπᾶμε ὑγιῶς τὴν κρατᾶμε ἐλεύθερη, δηλαδὴ τὴν τρέφουμε μὲ τὸ καλό γιὰ νὰ “μεγαλώσει”. Ἀλλιῶς τὴν ἀναγκάζουμε νὰ τρώει “χαλασμένα ἀποφάγια”…
«Κυρία Ὄλγα…», ἄρχισα νὰ λέω, ξέροντας ὅτι εἶχα δίπλα μου τὸν μοναδικὸ ἄνθρωπο ποὺ θὰ μποροῦσα νὰ κάνω μία τέτοια συζήτηση, «… ἐμένα ἡ προσευχὴ μὲ ἀπογοήτευσε!». Ἡ ἀπορία στὸ πρόσωπό της μὲ ὤθησε νὰ τῆς ἀνοίξω τὴν καρδιά μου. «Ζήτησα ἀπὸ τὸν Κύριο κάποια συγκεκριμένα πράγματα, ἀλλὰ δὲν εἶδα καμία λύση στὰ προβλήματά μου… Δὲν ἔνιωσα ἀπὸ κάπου ἀγάπη, οὔτε εἶδα τὴν ζωή μου νὰ πλουτίζει…». Ἐπιτέλους, ὁμολόγησα τὴν πικρία ποὺ μὲ κούραζε. Ἡ παρουσία τῆς συγκεκριμένης καθηγήτριας μὲ ἀνακούφιζε ἀπὸ τὴν ἔνταση ποὺ εἶχα συσσωρεύσει. Αὐτὸ μοῦ ἐπέτρεψε νὰ περιμένω τὴν ἀπάντησή της δίνοντας ἀκόμα περισσότερη προσοχή.
«Μὰ τότε δὲν ζήτησες κάτι ποὺ θὰ ὠφελοῦσε ἤ θὰ προστάτευε τὴν ψυχή σου! Προφανῶς Ναταλία, προσευχήθηκες γιὰ πράγματα ποὺ θὰ τὴν φτώχαιναν! Δὲν σὲ ὠφέλησε ὁ Χριστός, ποὺ ἀπὸ ἀγάπη δὲν σοῦ τὰ ἔδωσε; Ἄν δὲν ἀγαπᾶς ὑγιῶς τὸν ἑαυτό σου, δὲν θὰ ἀπογοητεύεται μέσῶ τῶν “λάθος αἰτημάτων”;».
Προσπάθησα νὰ πάρω ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τὸ νῆμα τοῦ συλλογισμοῦ της ἀλλὰ ἔχοντας συναισθηματικὴ φόρτιση, μπερδεύτηκα. Τὰ ἀδέρφια μου ἐπιμένουν ὅτι πρέπει νὰ κάνουμε Ὅ,ΤΙ ΜΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΕΙ, διαφορετικὰ χάνουμε τὶς στιγμὲς ἐπειδὴ ἡ αὐτοπεποίθησή μας πάσχει! «Δηλαδὴ γιὰ νὰ νιώσω “κάτι” στὴν προσευχὴ θὰ πρέπει τὸ αἴτημα νὰ ἔχει “ἐλεγχθεῖ” ἀπὸ κάπου;», ῥώτησα κάπως πελαγωμένη.
Ἡ πρώην δασκάλα μου ἀκούμπησε μὲ φροντίδα τὴν ματιά της στὴν δική μου γιὰ νὰ μὲ ἡσυχάσει, λέγοντας: «Τὸ πιὸ ὠφέλιμο πράγμα ποὺ ἔχουν νὰ δοῦν τὰ μάτια μας εἶναι ἡ πραγματικὴ κατάστασή μας, μὲ ὅσες ἐλλείψεις καταφέρουμε νὰ ἀπογράψουμε! Ἡ ψυχὴ θησαυρίζει ὅταν τὸ αἴτημά μας γιὰ τὶς ἐλλείψεις, δίνει ταπείνωση στὴν προσευχή. Ὑπάρχουν ἀκόμα δύο περιπτώσεις· ἡ δεύτερη εἶναι νὰ θαυμάζουμε τὸν ἑαυτό μας λέγοντάς του ψέματα, ποὺ δείχνουν μέσα μας μία “ὡραία κατάσταση”. Αὐτὸ ὀνομάζεται ἐθελοτυφλία. Κρατᾶμε δηλαδὴ ἐπίτηδες τὰ μάτια τῆς ψυχῆς τυφλά, καὶ στηριζόμαστε στὶς φῆμες ποὺ ἀναλαμβάνει νὰ διαδίδει ὁ ψευδὴς ἑαυτὸς… Εἶναι αὐτονόητο ὅτι ὁ στόχος του δὲν θὰ εἶναι ἡ ἀλήθεια…».
«Γιατὶ νὰ κάνουμε κάτι τέτοιο;», ῥώτησα ταραγμένη ἀπὸ τὴν “ἀπάτη”.
«Ἐπειδὴ βλέπουμε τὸν ἑαυτό μας χωρὶς τὶς ἀνάγκες τοῦ πνεύματος, μόνο σὰν ἕνα “ὀστέινο ὄστρακο” ποὺ θὰ σπάσει κάποια στιγμή, καὶ ἡ σάρκα μας θὰ “στεγνώσει”! Σὲ αὐτὴ τὴν περίπτωση θὰ ἔχουμε συμβιβαστεῖ μὲ τὴν φθορὰ καὶ τὰ τυφλὰ μάτια μας θὰ περιπλανιοῦνται στὴν ῥηχὴ ζωή, τὴν ἀνούσια, τῆς ἀκηδίας καὶ τῆς ὀκνηρίας! Θυμᾶσαι ποὺ τὰ συζητούσαμε;».
«Ναὶ ἀλλὰ αὐτὸ εἶναι παράλογο! Γιατὶ νὰ τὸ κάνουμε;», διαμαρτυρήθηκα —πιὸ πολὺ στὸν ἑαυτό μου.
«Ἐπειδὴ ἐχθρευόμαστε τὸν ἑαυτό μας, ἀλλὰ τοῦ τὸ κρύβουμε! Δηλαδὴ ἐνῶ τὸν κακομεταχειριζόμαστε, τοῦ λέμε ὅτι τρέφουμε φιλικὰ αἰσθήματα γιὰ νὰ τὸν ξεγελᾶμε καὶ νὰ τὸν κρατᾶμε τυφλό! Αὐτὰ εἶναι τὰ “χαλασμένα ἀποφάγια” γιὰ τὴν ψυχή, ἡ ἐγκατάλειψή της στὴν ὑπερηφάνεια! Τὸ “τάισμα” τῆς ψυχῆς μὲ τὸ κακό, τῆς στερεῖ τὴν ἐλευθερία της…».
Γι’ αὐτὸ δὲν βρῆκα τὴν ἀγάπη, ἐπειδὴ στὴν προσευχή μου ζητοῦσα αὐτὰ ποὺ θὰ κακομεταχειρίζονταν τὴν ψυχή μου; Εἶναι δυνατόν τὰ αἰτήματα τῆς “αὐταγάπης” νὰ τὴν ἐξαπατοῦν ὅτι εἶναι πλούσια, γιὰ νὰ κουκουλώνουν τὸ βαθὺ ἀνικανοποίητό της; Δηλαδὴ ἡ “αὐταγάπη” δικαιολογεῖ “ὑπερ-ἐπίπεδες” σχέσεις γιὰ παράδειγμα, ἐπειδὴ μὲ κατατάσσουν στὴν κατηγορία τοῦ “ὄστρακου σύντομης διάρκειας”;
»Ἡ τρίτη περίπτωση εἶναι νὰ μᾶς λένε ἄλλοι τὰ ψέματα ποὺ δείχνουν μέσα μας μία “ὡραία κατάσταση”», συνέχισε ἡ κυρία Ὄλγα, «ἀλλὰ ἄν τὰ υἱοθετήσουμε, τὸ αὐτεξούσιό μας θὰ χρεώσει ἐμᾶς! Ὅσο δὲν ἐργαζόμαστε γιὰ νὰ δοῦμε τὴν πραγματικὴ κατάστασή μας, ἀρνούμαστε στὸν ἑαυτό μας τὰ φάρμακα γιὰ τὴν ὑγεία τῆς ψυχῆς…».
«Κυρία, γιατὶ δὲν καταλαβαίνω τίποτα; Βοηθήστε με νὰ βγάλω νόημα! Πότε εἶναι λάθος τὰ αἰτήματά μας στὴν προσευχή;», εἶπα νιώθοντας σὰν μπλεγμένο κουβάρι.
«Ναταλία μου, οἱ δυσκολίες τῆς ψυχῆς ἔχουν πνευματικὰ αἴτια! Ἀλλὰ ὁ κόσμος σήμερα κινεῖται κρύβοντας τὶς ἀνάγκες τοῦ πνεύματος, γι’ αὐτὸ καὶ δὲν καταλαβαίνεις τίποτα, ὅπως λές. Εἶναι κι αὐτὸ δεῖγμα τῆς κακοποίησης ποὺ λέγαμε… Ὅμως γιὰ νὰ ἀξιοποιηθεῖ τὸ αὐτεξούσιό σου χρειάζεσαι νὰ ἐντοπίζεις τὰ πνευματικὰ αἴτια, ὥστε νὰ ἀντιλαμβάνεσαι τὴν πραγματικὴ κατάστασή σου! Ἄν ἐξασκηθεῖς νὰ λὲς τὴν ἀλήθεια στὸν ἑαυτό σου θὰ μπορέσεις νὰ ἀποκαλύψεις, ὅτι ἡ περιβόητη “αὐταγάπη” εἶναι τὸ “ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ ὌΝΟΜΑ” τῆς ὀλέθριας φιλαυτίας, ποὺ τυφλώνει τὴν ψυχή! Εἶναι δηλαδὴ ἡ ἐμπαθὴς καὶ παράλογη φιλία πρὸς τὸ σῶμα, ΣΤΗΝ ὉΠΟΙΑ ἈΝΤΙΤΑΣΣΕΤΑΙ Ἡ ἈΛΗΘΙΝΗ ἈΓΑΠΗ ΚΑΙ Ἡ ἘΓΚΡΑΤΕΙΑ!».
Πιστεύοντας ὅτι ἀργότερα θὰ μπορέσω νὰ τὰ βάλω ὅλα σὲ μία σειρά, ῥώτησα πάλι γιὰ τὴν προσευχή. «Ἐγὼ γιατὶ δὲν κατάφερα νὰ νιώσω τὴν ἀγάπη ὅταν προσπάθησα; Γιατὶ συνέχισε νὰ μοῦ λείπει κάτι;».
«Ἴσως ἐπειδὴ ἤθελες κάποιο ἀντάλλαγμα ἀπὸ τὸν Χριστό, ή κάποια ἐκδούλευση. Ὅταν προσευχόμαστε γιὰ νὰ μᾶς λύσει ὁ Κύριος ἕνα πρόβλημα ἤ νὰ Τοῦ ζητήσουμε κάτι, εἶναι ἐπειδὴ δὲν ξέρουμε τὶς ἀνάγκες τῆς ψυχῆς μας. Ἡ ἀγάπη εἶναι πρὸς ὄφελος τοῦ ἀνθρώπου μόνο κοντὰ στὸν Χριστό! Μόνο κοντά Του, γίνεται δύναμη δημιουργίας! Αὐτὸ ποὺ ἔχει χρεία ἡ ὔπαρξή μας εἶναι ἡ αἴσθηση τῆς κοινωνίας μὲ τὸν Ἴδιο τὸν Χριστό! Δὲν χρειαζόμαστε κάτι ἀπὸ τὸν Ἐκεῖνον, Τὸν θέλουμε Ὁλόκληρο δικό μας! Ὅταν τὸ πνεῦμα εἶναι ΖΩΝΤΑΝΟ, οἱ αἰσθήσεις ἈΝΑΝΕΩΝΟΝΤΑΙ! Ὅταν τὸ νιώσουμε αὐτὸ καὶ γίνει τὸ αἴτημά μας στὴν προσευχή, τότε ὅλα τὰ γήινα προβλήματά μας ἐξαφανίζονται!».
Ἁμαρτία εἶναι ἡ περιφρόνηση τοῦ ἐσωτερικοῦ κόσμου μας,
ἡ περιφρόνηση τῶν δυνατοτήτων ποὺ μᾶς χάρισε ὁ Χριστός
Τὸ βιβλίο μου εἶναι ἕτοιμο νὰ φτάσει
στὴν ἠλεκτρονικὴ διεύθυνσή σου!
Διαβάζοντάς το, ξεκινᾶς ἕνα ταξίδι ἀπὸ δρόμο ποὺ εἶχε κλείσει ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια στὸν τόπο μας!
Θυμήσου τὰ λόγια μου…
