Τὰ παιδιὰ ποὺ ἑτοιμάζονται νὰ δώσουν Πανελλήνιες ἐξετάσεις, ξέρουν ὅτι τὸ πιθανότερο εἶναι νὰ μὴν μποροῦν νὰ ζήσουν μὲ ἀξιοπρέπεια ἀπὸ τὸ πτυχίο τους. Εἶναι “ἐνημερωμένα” ὅτι ἄν καταφέρουν νὰ βροῦν ἐργασία, θὰ δουλεύουν σὰν σκλάβοι ἀλλὰ τὰ χρήματα δὲν θὰ ἐπαρκοῦν. Δένουμε τὴν ζώνη ἀσφαλείας γιὰ νὰ προστατέψουμε τὸ “πορτοφόλι” μας, ὄχι τὴν ζωή μας! Φοβόμαστε τὸ ἀλκοτὲστ ἐπειδὴ φοβόμαστε πάλι γιὰ τὸ “πορτοφόλι” μας, καὶ ὄχι ἐπειδὴ φοβόμαστε γιὰ τὴν ζωή μας! Καταστάσεις παράδοξες ἔχουν καταντήσει “κοινὴ λογική”, καὶ πάψαμε νὰ τὶς θεωροῦμε ἀξιοπρόσεκτες… Ἀπὸ τὴν ἄλλη, καταλαβαίνουμε ὅτι γενικὰ στὴν ζωή μας κάτι δὲν πάει καλά, καὶ παρόλο ποὺ αὐτὴ ἡ αἴσθηση ἔχει ῥιζώσει γιὰ τὰ καλά, δὲν μποροῦμε νὰ καταλάβουμε τί πρέπει νὰ κάνουμε…
Λίγο ὥς πολύ, ζοῦμε σὰν τὸν καταφερτζὴ ποὺ κόβει εἰσιτήριο γιὰ μιὰ πόλη κάπου κοντά, ἐνῶ σκοπεύει νὰ ταξιδέψει μακριά! Ἤ σὰν κάποιον ποὺ τὴν στιγμὴ ποὺ σφαδάζει ἀπὸ τὸν πόνο, περιφρονεῖ τὶς αὐστηρὲς συμβουλὲς τοῦ γιατροῦ λέγοντας, “τί ξέρει αὐτὸς”; Ἔχουμε συνειδητοποιήσει ὅτι σκεπάζουμε τὰ μάτια μὲ τὰ χέρια μας, καὶ δὲν βλέπουμε πού πατᾶμε; Μήπως φοβόμαστε νὰ παραδεχτοῦμε ὅτι ζοῦμε ὅλοι παράλογα;
Μᾶς ἔχει κουράσει ἡ ἐπιφανειακὴ ζωή, τὸ ψυχικὸ κενό, ἡ ἀδιαφορία τοῦ ἑνὸς γιὰ τὸν ἄλλο καὶ ἡ ἔλλειψη νοήματος. Βλέπουμε τοὺς ἀνθρώπους νὰ ζοῦν “ἐπίπεδα”, καὶ ἀπογοητευόμαστε. Γιατὶ νὰ ὑπάρχει ἡ ἀπογοήτευση; Μήπως ἡ πίκρα της εἶναι ἀγκαθωτή, ἀκριβῶς γιὰ νὰ μὴν τὴν καταπίνουμε; Μήπως γιὰ νὰ καταλάβουμε ὅτι ζοῦμε κάτω ἀπὸ τὸν πήχη τῶν δυνατοτήτων μας; Μήπως πρώτοι ἐμεῖς ἀντιμετωπίζουμε τὸν ἑαυτό μας σὰν νὰ εἶναι… φωτογραφία, ἀρνούμενοι νὰ δοῦμε τὸ βάθος τῆς ζωῆς μας;
Ἔχουμε συναίσθηση ὅτι ὡς Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ εἴμαστε ἐξουσιοδοτημένοι νὰ ἔχουμε στὴν διάθεσή μας ὍΛΕΣ ΤΙΣ ἈΠΑΝΤΗΣΕΙΣ γιὰ τὸ παράλογο τῆς ζωῆς, μέσα μας καὶ γύρω ἀπὸ ἐμᾶς; Ὁ Θεὸς ἔβαλε τὸν καθένα μας ἘΠΙΣΤΑΤΗ πάνω στὴν Κτίση! Αὐτὸ σημαίνει ὅτι γιὰ νὰ λύνουμε τὰ προβλήματά μας, ἔχουμε τὴν ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ νὰ χρησιμοποιοῦμε τὸν ἐξοπλισμό μας ὡς ἐπιστάτες, δηλαδὴ τὴν λογική μας, ἡ ὁποία εἶναι Δῶρο ἀπὸ τὸν Χριστό. Σκεπτόμαστε λογικὰ ὅταν εἴμαστε σὲ θέση νὰ συσχετίζουμε τὴν αἰτία μὲ τὸ ἀποτέλεσμα, ξεκάθαρα καὶ ΧΩΡΙΣ ἈΣΑΦΕΙΕΣ. Ἕνα σὺν ἕνα κάνουν δύο. Ὁποιοδήποτε ἄλλο ἀποτέλεσμα ἀποτελεῖ παραλογισμό, ΔΗΛΑΔΗ ἈΠΕΙΛΗ! Ἄν θέλουμε νὰ ἔχει ἡ ζωή μας λογική, πρέπει νὰ εἴμαστε κι ἐμεῖς λογικοί. Ὁ τρόπος ποὺ σκεφτόμαστε, οἱ ἐπιλογές μας, νὰ εἶναι λογικές. Γονατίζοντας κάτω ἀπὸ τὸ πετραχήλι τοῦ πνευματικοῦ, ἡ ψυχὴ ποὺ ἔχει καθαριστεῖ ἀπὸ τὸ Ἔλεος τοῦ Κυρίου, διδάσκεται τὴν ἀξία της. Αὐτὴ τὴν ἀξία ὀφείλει νὰ διαφυλάξει, πασχίζοντας νὰ περπατάει στὸν δρόμο τῆς λογικῆς, ποὺ θὰ τὴν ὁδηγεῖ στὴν πνευματικὴ ἀσφάλεια!
Παραλογισμὸς σημαίνει ἀσάφεια
Ἄν εἶμαι ψυχὴ ὑπερήφανη, θὰ βρίσκω διαρκῶς ἕναν “τοῖχο” μπροστά μου νὰ μὲ σταματάει, δὲν θὰ ὑπάρχει δρόμος ἀνοιχτὸς γιὰ ἐμένα. Ἄν ἀγωνιῶ νὰ μοῦ ἀναγνωρίσουν τὴν ἀξία μου οἱ ἄνθρωποι, θὰ ζῶ ἀνάξια. Ἄν δὲν ἀγαπῶ τὴν Πατρίδα μου, θὰ τὴν χάσω. Ἄν δὲν προστατέψω τὴν ἀξία τῆς ψυχῆς μου, θὰ χάσω τὴν ψυχή μου. Αὐτὰ εἶναι παραδείγματα λογικῆς σχέσης αἰτίας- ἀποτελέσματος, ἡ ὁποία ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙ τὴν ΟΥΣΙΑ στὴν ζωή μας. Ἄν δὲν έχουμε τὰ μάτια ὀρθάνοιχτα, γιὰ νὰ διασφαλίζουμε ὅτι ἔχουμε τὸν πήχη τῆς λογικῆς ψηλὰ ὅπως ὀφείλουμε, σημαίνει ὅτι “ἀπουσιάζουμε” ἀπὸ τὴν ζωή μας, δηλαδὴ χάνουμε τὸν ἔλεγχό της… Γινόμαστε ἄξιοι τῆς… “τύχης” μας!
Ζῶ παράλογα σημαίνει, ὅτι ἔχω τὴν ψευδαίσθηση ὅτι θὰ πετύχω κάτι ΜΕ ΤΡΟΠΟ ΠΟΥ Ἡ ΛΟΓΙΚΗ ΤΟ ἈΠΟΚΛΕΙΕΙ! Ἄν γιὰ παράδειγμα νηστεύω θέλοντας νὰ πλησιάσω τὸν Θεὸ γιὰ νὰ Τὸν νιώσω, ἀλλὰ τρώω “νηστίσιμο” τυρί, εἶναι φυσικὸ νὰ χάνω τὴν αἴσθηση τῆς θυσίας, ὁπότε ἔχοντας κενὸ στὴν ψυχὴ κάνω ἕνα βῆμα μπροστὰ καὶ δύο πίσω! Ὁ “βηματισμὸς” αὐτὸς περιγράφει ΤΟΝ ΤΥΠΟ, ὁ ὁποῖος τύπος ἘΧΘΡΕΥΕΤΑΙ τὴν οὐσία, δηλαδὴ τὴν ζωὴ μὲ νόημα! Ἔτσι, κάθε φορὰ ποὺ μᾶς φαίνεται παράλογο κάτι, νὰ ξέρουμε ὅτι ἔχουμε ἀντικαταστήσει τὴν οὐσία μὲ τὸν τύπο…
Παρόλο ποὺ ξέρουμε ποιὰ εἶναι ἡ διαφορὰ ἀνάμεσα στὴν οὐσία καὶ τὸν τύπο, ὄχι μόνο ζοῦμε σὰν νὰ μὴν τὴν μάθαμε ποτέ, ἀλλὰ ἀποροῦμε ποὺ ὑφιστάμεθα τὶς συνέπειες τοῦ παραλογισμοῦ μας, καὶ ἀρρωσταίνουμε ἀπὸ κατάθλιψη! Ὄντας τυπομανεῖς ἀδυνατοῦμε νὰ διακρίνουμε ὅτι ἡ τήρηση τοῦ τύπου “μᾶς πεθαίνει”! Ἐνδείξεις ὅτι μπερδέψαμε τὸν τύπο μὲ τὴν ἀληθεια, εἶναι οἱ φράσεις τῆς θολοκουλτούρας, “οἱ καιροὶ ἄλλαξαν”, “ἔτσι κάνουν ὅλοι τώρα”, ἤ “δὲν εἶχα τὴν τύχη μὲ τὸ μέρος μου”…
Ἡ ζωὴ μὲ νόημα προορίζεται νὰ ἱκανοποιήσει τὶς ἀνάγκες τῆς ψυχῆς μας. Ἡ λατρεία τοῦ τύπου ἀκυρώνει αὐτὴ τὴν ἱκανοποίηση, ἐπειδὴ περιφρονεῖ τὶς ἀνάγκες τῆς ψυχῆς μας! Κάνουμε δηλαδὴ κάτι ἀλλὰ ἔχουμε ξεχάσει τὸν λόγο ποὺ τὸ κάνουμε· ὅπως γιὰ παράδειγμα, ὅταν πηγαίνουμε στὴν ἐκκλησία ἀπὸ συνήθεια, ἤ ἐπειδὴ πηγαίνουν οἱ ἄλλοι. Οἱ ἄνθρωποι ποὺ εἶναι τόσο δειλοί, ὥστε νὰ “δανείζονται” τὶς προτεραιότητες τῶν ἄλλων, “χάνουν τὴν πραγματικότητα” ἐπειδὴ θυσιάζουν τὴν οὐσία γιὰ βραβεῖα ποὺ φαντάζονται… Οἱ ἄτολμοι ἄνθρωποι βρίσκονται διαρκῶς στὸ ἴδιο σημεῖο, καὶ ἀποδέχονται ὑποτιμητικὲς καταστάσεις ποὺ ὅλοι γνωρίζουν ὄτι δὲν φέρνουν ἀποτέλεσμα, δηλαδὴ εἶναι ἀνόητες… Ἔτσι, παρὰ τὴν ἀνούσια ζωή, ἐξακολουθοῦν νὰ “λιμνάζουν”!
Τυπολατρεία σημαίνει ὅτι συναινοῦμε νὰ βγαίνουμε χαμένοι ἀπὸ κάτι, ποὺ εἶναι ἡ δουλειά του νὰ μὴ μᾶς ὠφελεῖ! Παύουμε νὰ διεκδικοῦμε τὴν ἀξία μας καὶ αὐτομάτως καθηλωνόμαστε! Ἀκολουθώντας ἡ καρδιὰ τὸν τύπο, ξεχνάει ὅ,τι σωστὸ “ἤξερε” καὶ ΣΥΜΒΙΒΑΖΕΤΑΙ μὲ ὅ,τι ἀνήθικο εἶναι ἀποφασισμένο νὰ τὴν καταπιέσει! Ἐνῶ φαίνεται σὰν νὰ κάνει “ἐλεύθερες ἐπιλογὲς”, κατὰ βάθος ἐξαναγκάζεται νὰ παραιτηθεῖ ἀπὸ τὴν ἀξία της, ἐπειδὴ βλέπει τοὺς “πάντες” παραιτημένους ἀπὸ τὴν δική τους… Ἡ ἀσάφεια τοῦ τύπου, δηλαδὴ αὐτοῦ ποὺ ΔΕΝ ἘΓΓΥΑΤΑΙ ΓΙΑ ΤΑ ἈΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ, ἀπαιτεῖ παραίτηση ἀπὸ τὴν κριτικὴ σὲ ὅ,τι μᾶς συμβαίνει, μιὰ καὶ ἡ κριτικὴ εἶναι διαδικασία τῆς λογικῆς. Κάνοντας ὅ,τι ἔχουν —παράλογα— νομιμοποιήσει οἱ ἄλλοι, παραδινόμαστε στὸ μὴ λογικό, ἄρα ἐκχωροῦμε τὸν ἑαυτό μας χωρὶς κὰν νὰ πολεμήσουμε…
Ἄπαξ καὶ κάνουμε ὅ,τι κάνει ἡ “τυποποιημένη μάζα” τῶν ἀνθρώπων, δὲν δικαιούμαστε νὰ παραπονιόμαστε γιὰ τὶς δυσλειτουργίες ποὺ προκαλεῖ ὁ κοσμικὸς τύπος στὴν ζωή μας. Ὅταν παύουν νὰ εἶναι ὁρατὰ στὰ μάτια μας τὰ ὅρια μεταξὺ τύπου καὶ οὐσίας βρισκόμαστε σὲ σύγχυση, καὶ δὲν βλέπουμε τὴν “ἔξοδο”! Οἱ περισσότεροι μεγαλώσαμε στὴν “ὑπηρεσία” τοῦ κοσμικοῦ, δηλαδὴ τῶν λέξεων ποὺ εἶναι ἄδειες ἀπὸ τὰ ἀνώτερα νοήματα. Ὁ τύπος στὸν Χριστιανισμὸ, ὄχι μόνο δὲν δίνει νόημα στὴν ζωή μας, ἀλλὰ μάχεται νὰ ΜΑΣ ΤΟ ΚΡΥΒΕΙ! Μόνο ἡ οὐσία τῆς Πίστης δίνει νόημα! Ὅταν μᾶς “χτυπάει” μιὰ θλίψη καὶ παραδεχόμαστε ὅτι ἀφήσαμε νὰ μᾶς ἀπογυμνώσει τὸ ἀνούσιο, ἡ ψυχή μας “ἀναστηλώνεται” μόνο μὲ τὴν καταφυγή στὰ πόδια τοῦ Χριστοῦ!
Δὲν χωρᾶμε στὴν οὐτοπία
Ὅ,τι ἰσχύει, εἶναι ἀλήθεια καὶ μπορεῖ νὰ ἐπαληθεύεται! Ὅ,τι δὲν ἰσχύει, εἶναι ψέμα. Ἡ ζωή μας στηρίζεται στὴν Ἀλήθεια, δηλαδὴ στὸν Χριστό! Τὸ ψέμα δὲν ἔχει ὀντότητα, βασίζεται στὴν ψευδαίσθηση, καὶ ἡ δουλειά του εἶναι ἡ ἀπόκρυψη τῆς Ἀλήθειας· ἡ παραποίησή Της· ἡ νοθεία Της· ἡ κατασυκοφάντησή Της! Ὁ ἐντοπισμὸς τῆς οὐσίας ἔγκειται στὸ νὰ ξεχωρίσουμε μέσα μας, ὅτι στὸν κόσμο ὑπάρχει ἡ Ἀλήθεια ποὺ μᾶς κάνει καλό, καὶ ὑπάρχει καὶ ἡ ἀπάτη ποὺ μᾶς βλάπτει.
Ἄν θέλουμε νὰ σταματήσουμε νὰ ὑποφέρουμε ἀπὸ τὴν ἀρρώστια τοῦ ψεύδους τὴν ὁποία ὑποθάλπουμε ὥς τώρα, ὀφείλουμε νὰ τὴν χτυπήσουμε μὲ ἐσωτερικὴ ὁρμή ὥστε νὰ τὴν “συντρίψουμε” καὶ νὰ τὴν ἀποῤῥίψουμε ἀπὸ μέσα μας! Ὅσο περισσότερο πιστεύουμε ὅτι ἀξίζουμε, δηλαδὴ ὑπερασπιζόμαστε τὴν Ἀλήθεια, ΤΟΣΟ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ “ἀνέπαφοι” θὰ μείνουμε ἀπὸ τὸ “ὁρμητικὸ χτύπημα”! Ὁ πόνος χαρακτηρίζει τὸν παραλογισμό, ἀλλὰ ὅσο παραμένουμε σὲ θέση μάχης ἐναντίον του, ἡ ζωή μας θὰ πατάει στὴν λογικὴ ἀκολουθία “αἰτία- ἀποτέλεσμα”, δηλαδὴ θὰ εἶναι εὐλογημένη! Ἀλλιῶς συνυπογράφουμε τὴν σκλαβιά μας στὸ ἀνούσιο, τὸ παράλογο, τὸ ἀνίερο!
Θὰ κάνουμε αὐτὸ ποὺ περνάει ἀπὸ τὸ χέρι μας
Ἀποφασίζοντας ὅτι δὲν θὰ ἐπιτρέψουμε νὰ περάσει ἄλλο ὁ πόνος τοῦ αὐτοϋποβιβασμοῦ στὴν ψυχή μας, μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ, ὁ θυμὸς γιὰ αὐτὸν τὸν πόνο μετατρέπεται σὲ ψυχικὸ σθένος! Ἡ λαχτάρα γιὰ τὴν προάσπιση τῆς ἀξίας μας ἀποκαλύπτει τὸ πνευματικὸ ὕψος τοῦ ἀγωνιστή, μὲ τὸ ὁποῖο εἴμαστε προικισμένοι ἀπὸ τὸν Πατέρα μας! Ἡ “δίψα” γιὰ τὴν Ἀλήθεια ὠθεῖ τὰ μάτια τῆς ψυχῆς νὰ κατοπτεύσουν ὁλόγυρα, προκειμένου νὰ “συγκεντρώσουν” τὰ πνευματικὰ ὅπλα!
Ὅσο πιὸ ἔντιμοι εἴμαστε μὲ τὴν καρδιά μας, τόσο θὰ ἀνατρέψουμε οὐσιαστικὰ τὴν “λιμνάζουσα” ζωή μας! Ἀφοῦ οὔτως ἤ ἄλλως δὲν ἤμασταν “τακτοποιημένοι”, θὰ ξεβολευτοῦμε ἐντελῶς, ἀφιερώνοντας ἕνα γενναῖο μέρος τῆς ἐσωτερικῆς ζωῆς μας, στὴν “ὑπεράσπισή” τῆς ψυχῆς μας, μαθαίνοντας τὴν Πίστη μας!
Ὅσα μᾶς εἶναι “εὐκολα”, ὀφείλουμε στὸν ἑαυτό μας νὰ τὰ ἐντάξουμε ἄμεσα στὴν καθημερινότητά μας. Πρέπει νὰ καταλάβουμε ὅτι ὅσα εἶναι “βαριὰ” γιὰ τις πλάτες μας, μᾶς δυσκολεύουν λόγῳ ἄγνοιας, ἀλλὰ πάντα προχωρᾶμε μὲ τὸν Θεό Βοηθό!
Ἡ “ἀποκατάσταση” τῆς ζωῆς μας, ἔχει ἀνάγκη μιὰ ἩΡΩΙΚΗ ἜΞΟΔΟ ἀπὸ τὴν στενάχωρη παγίδα τοῦ κακοῦ ἑαυτοῦ μας, ὥστε νὰ φανοῦμε δυνατοὶ ὅταν τραβᾶμε “τὰ δόντια τοῦ παραλόγου”, γιὰ νὰ βγοῦν ἀπὸ τὴν ὕπαρξή μας! Χρειάζεται νὰ προσφέρουμε τὸν χρόνο ποὺ μᾶς δίνει ὁ Χριστός, γιὰ τὸ βίωμα ΤΩΝ ΚΑΝΟΝΩΝ ΠΟΥ ἜΧΟΥΝ ΑΙΩΝΙΑ ἸΣΧΥ, δηλαδὴ τῶν Ἐντολῶν Του! Στὴν ἀξία μας ἁρμόζει νὰ συνταχθοῦμε μαζί τους, γιὰ νὰ γίνει τὸ “τώρα” αἰωνιότητα, καὶ νὰ πάψει νὰ μᾶς ἐλέγχει ὅ,τι μᾶς ἐπιβουλεύεται!
ΜΟΝΟ Ἡ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΠΟΥ ΠΡΟΕΡΧΕΤΑΙ ἈΠΟ ΤΗΝ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ,
ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ὉΔΗΓΗΣΕΙ ΣΕ ΑΥΤΗ!
Τὸ βιβλίο μου εἶναι ἕτοιμο νὰ φτάσει
στὴν ἠλεκτρονικὴ διεύθυνσή σου!
Διαβάζοντάς το, ξεκινᾶς ἕνα ταξίδι ἀπὸ δρόμο ποὺ εἶχε κλείσει ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια στὸν τόπο μας!
Θυμήσου τὰ λόγια μου…
