«Τὶ θὰ κάνω μὲ τὸν μικρὸ ποὺ τὰ μυαλά του πῆραν ἀέρα; Καὶ ὁ ἕνας φίλος του ποὺ διαγωνίστηκε στὸ τραγούδι, καὶ ὁ ἄλλος ποὺ πῆγε καὶ μαγείρευε στὴν τηλεκόλαση —ὅπως θέλει νὰ κάνει καὶ ὁ ἀδερφός μου δηλαδὴ— ὅταν ἔφυγαν ἀπὸ τοὺς προβολεῖς “ξέχασαν” μετὰ ὅτι εἶναι παιδιά! Μόνος του ἔρχεται καὶ μᾶς τὰ λέει, ὅτι μιλᾶνε καὶ σκέφτονται σὰν “μεγάλοι”! Τὸ διανοεῖσαι; Ἀλλὰ δὲν ἔχει τὰ κότσια νὰ τὸ πεῖ στὴν μάνα ἀπὸ μόνος του, χωρὶς τὴν ὑποστήριξή μου. Στὸν πατέρα; Ἐκεῖ εἶναι ποὺ δὲν τολμάει! Μπροστά του μοῦ εἶπε ὁ πατέρας, ὅσο θὰ λείπει στὴν ξενιτιὰ νὰ μὴν ἀφήσω τὸν Πρόδρομο ἀπὸ τὰ μάτια μου, καὶ κυρίως τὶς κακὲς ἐπιρροὲς ποὺ τὸν γυροφέρνουν. Τώρα ὅμως Θεοφάνη, μοῦ τριβελίζει συνέχεια τὰ αὐτιὰ νὰ τὸν βοηθήσω νὰ “ἀναδειχθεῖ” τὸ μαγειρικὸ ταλέντο του! Ἐγὼ ξέρω ὅτι ἕνα ὀκτάχρονο παιδὶ δὲν ἔχει δουλειὰ μὲ ὅλα αὐτά! Ἡ θέση του εἶναι στὸ σπίτι του καὶ τὴν οἰκογένειά του! Ὁ λόγος ποὺ τὸν ἔχω δίπλα μου ὅταν μαγειρεύω εἶναι γιὰ νὰ ξεκουράσουμε τὴν μάνα· ὥς ἐκεῖ εἶναι καλὸ τὸ μαγείρεμα, ἀλλὰ δὲν θὰ μᾶς ἀλλάξει καὶ τὴν ζωὴ ποὺ ἔχουμε, οὔτε θὰ γίνουμε ἐκεῖνοι ποὺ θέλουν οἱ ἄλλοι! Ὁ Πρόδρομος ξέρει ὅτι ὅλα γίνονται γιὰ νὰ βγάζουν οἱ ἐπιχειρηματίες λεφτά, ὅμως ὅ,τι ἐπιχειρήματα ἤξερα τοῦ τὰ εἶπα. Βοήθησέ με, σκέψου κάτι ! Ἐσένα θὰ σὲ ἀκούσει».
Μὲ τὸν Χρυσοβαλάντη ἐπιστρέφαμε στὰ σπίτια μας ἀπὸ τὸν ἀγῶνα ποδοσφαίρου ποὺ παίξαμε, καὶ πραγματικὰ τὸν ἔβλεπα καὶ στριμωγμένο καὶ πολὺ στενοχωρημένο. Φτάσαμε ἔξω ἀπὸ τὸ σπίτι του καὶ χαιρετηθήκαμε. Τὴν ἀνησυχία του γιὰ τὸ ξεμυάλισμα ποὺ ἔπαθε ὁ ἀδερφός του, τὴν συμμεριζόμουν. Τὸ θεωροῦσα αὐτονόητο πὼς τὰ παιδιὰ ποὺ ἐκτίθενται γιὰ νὰ γίνουν “θέαμα”, χάνουν γιὰ πάντα τὴν ἁγνὴ εἰκόνα ποὺ ἔχουν γιὰ τὸν ἑαυτό τους, καὶ ἐκ τῶν πραγμάτων ἐκτροχιάζονται. Οἱ ὑπερήφανοι θεωροῦν “ἐξέλιξη” τὸ νὰ χάσουν τὰ παιδιά τους τὴν παιδικότητά τους, ἐπειδὴ τὸ μονο ποὺ βλέπουν εἶναι τὰ παιδιά τους νὰ ξεπερνᾶνε τὰ ὑπόλοιπα στὶς “ἐξυπνάδες”, τὶς ἀντιρρήσεις καὶ τὶς ἀπαιτήσεις· ὅλα αὐτὰ τὰ νομίζουν “ὡριμότητα”, σὲ βαθμὸ ποὺ τὰ παιδιά τους… νὰ θυμίζουν ἐνήλικες! Ὅμως ἡ οἰκογένεια τοῦ Χρυσοβαλάντη ἦταν σὰν τὴν δική μου, ταπεινή, μετρημένη καὶ θεοσεβής. Ἦταν κρίμα νὰ σταματήσει ὁ Πρόδρομος νὰ χαίρεται μὲ τὶς εὐλογίες τοῦ Θεοῦ, μόνο καὶ μόνο ἐπειδὴ κάποια παιδιὰ ἀπὸ τὸ περιβάλλον του, καμάρωναν σὰν γύφτικα σκεπάρνια ποὺ μεγάλωσαν “ἀπότομα”…
«Θεοφάνη, τί κάνεις;», ἄκουσα τὴν φωνὴ τοῦ Ξάνθου, καὶ γύρισα.
«Εἶσαι ὁ καταλληλότερος ἄνθρωπος γιὰ νὰ μοῦ δώσει μία ἀπάντηση. Ἔχεις δέκα λεπτά;», ῥώτησα μὲ ἀνακούφιση. Ὁ Ξάνθος μόλις πῆρε τὸ πτυχίο του στὰ παιδαγωγικά, ὁπότε σὰν δάσκαλος θὰ μποροῦσε νὰ μοῦ βρεῖ ἐπιχειρήματα, νὰ μεταφέρω στὸν Χρυσοβαλάντη.
«Ὅσα θέλεις, γείτονα! Ἔλα, πᾶμε νὰ κάτσουμε στὴν πλατεία. Ποιό εἶναι τὸ πρόβλημα;».
«Ὁ Πρόδρομος εἶναι μόνο ὀχτώ, καὶ θέλει νὰ πείσει τοὺς δικούς του νὰ πάει νὰ μαγειρέψει σὲ παιδικὸ διαγωνισμὸ τῆς τηλεκόλασης. Ἀφαιρῶ ὅτι ἡ προσδοκία γιὰ τὸ ἐξωφρενικὰ μεγάλο χρηματικὸ ἔπαθλο γιὰ ἕνα μικρὸ παιδί, εἶναι ὁ καταστρεπτικότερος στόχος ποὺ μπορεῖ νὰ ἐπιθυμήσει, θεωρῶ πὼς ἡ δημοσιοποίηση τοῦ προσώπου τοῦ Προδρόμου, καὶ ὅλη αὐτὴ ἡ ἀναίτια ἐμπιστοσύνη ποὺ θὰ δείξει στοὺς ξένους, θὰ τὸν διαφθείρει ἀνεπιστρεπτί!».
«Γιὰ νὰ μπορέσεις νὰ ἀποκωδικοποιήσεις τὶς ΓΙΓΑΝΤΙΕΣ ΑΛΛΑΓΕΣ ΠΟΥ συμβαίνουν στὴν κοινωνία, ἡ ἀπάντηση ποὺ θέλεις πρέπει νὰ εἶναι ἀπολύτως ὁλοκληρωμένη, ὁπότε θὰ σοῦ τὰ πῶ ὅλα, ὅσο πιὸ ἁπλὰ γίνεται. Εἶναι γεγονός, ὅτι τὰ ΜΜΕ ἐνίοτε ΑΜΦΙΣΒΗΤΟΥΝ ΤΟΥΣ ΚΥΡΙΑΡΧΟΥΣ ΜΥΘΟΥΣ γύρω ἀπὸ τὴν παιδικὴ ἡλικία, γιὰ νὰ ἀποδυναμώσουν τὰ στερεότυπα γύρω ἀπὸ αὐτή, ἀλλὰ καὶ νὰ ΑΛΛΑΞΟΥΝ ΤΙΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΠΑΙΔΙΩΝ ΚΑΙ ΕΝΗΛΙΚΩΝ(σελ 24)… Μπορεῖ τὰ παιδιὰ συνήθως νὰ θεωροῦνται ἀνώριμα, ἄρα ἀνίκανα νὰ εἶναι φορεῖς δικαιωμάτων, ὅμως ἔχουν ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ, ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΔΟΞΙΕΣ! Τὰ παιδιὰ θεωροῦνται κοινωνικοὶ δρῶντες, ποὺ δροῦν μὲ τοὺς ΔΙΚΟΥΣ ΤΟΥΣ ΟΡΟΥΣ καὶ πρὸς τὸ συμφέρον τους, ἀλλὰ καὶ πολίτες, ποὺ ἐκφράζουν τὴν ἄποψή τους γιὰ τὶς πολιτικὲς καὶ τὶς διαδικασίες ποὺ ἀφοροῦν τὴν ζωή τους(25)!».
«Μὲ ποιό τρόπο θὰ ἀλλάξουν οἱ σχέσεις παιδιῶν καὶ ἐνηλίκων; Δὲν καταλαβαίνω. Τί εἶναι οἱ κυρίαρχοι μύθοι γύρω ἀπὸ τὴν παιδικὴ ἡλικία, ποὺ ἀποδυναμώνονται;».
«Γενικά, τὰ παιδιὰ εἴτε ἐξακολουθοῦν νὰ ἀγνοοῦνται παντελῶς ἀπὸ τοὺς μεγάλους, εἴτε τὰ προσλαμβάνουν ὡς “μελλοντικοὺς” ἐνήλικες. Δηλαδὴ ἡ παιδικὴ ἡλικία γίνεται ἀντιληπτὴ ὡς προπαρασκευαστικὸ στάδιο γιὰ τὴν ἐνήλικη ζωή(12). Ἅν ὅμως θεωρεῖται μόνο ὡς περίοδος ἐκμάθησης καὶ ἐκγύμνασης, τότε Θεοφάνη, ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΧΑΝΕΙ ΟΡΙΣΤΙΚΑ ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΤΟΥ, κι αὐτὸ ἐπειδὴ θεωρεῖται ἀνεπαρκές, ἀνώριμο, ἐλλειπτικὸ καὶ ἄπειρο ὄν, ποὺ θὰ ὡριμάσει ἀργότερα καὶ θὰ γίνει μιὰ συνετὴ προσωπικότητα. Ὅλο αὐτὸ ὅμως φανερώνει μία ἐνήλικη κοινωνικὴ δομή, ποὺ παρομοιάζει τὸν κόσμο τῶν παιδιῶν, μὲ… τὸν κόσμο τῶν “πρωτόγονων”(61). Γιὰ νὰ σὲ βοηθήσω νὰ καταλάβεις τοὺς “μύθους” ποὺ ἐπικρατοῦν, θὰ τὰ πάρω ὅλα ἀπὸ τὴν ἀρχή. Στὸν Μεσαίωνα, ἡ παιδικὴ ἡλικία δὲν ὑπῆρχε ὡς ξεχωριστὴ κοινωνικὴ κατηγορία. Μόλις τὰ παιδιὰ ξεπερνοῦσαν τὸ στάδιο τῆς ὑψηλῆς θνησιμότητας, ΕΜΠΑΙΝΑΝ ΣΤΗΝ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΤΩΝ ΕΝΗΛΙΚΩΝ, ὡς “μικροὶ ἐνήλικοι”, πράγμα ποὺ σημαίνει πὼς ΤΑ ΔΙΑΧΩΡΙΣΤΙΚΑ ΟΡΙΑ ΜΕΤΑΞΥ ΠΑΙΔΙΩΝ ΚΑΙ ΕΝΗΛΙΚΩΝ ΗΤΑΝ… ΑΝΥΠΑΡΚΤΑ! Μὲ τὸ πέρασμα στὶς βιομηχανικὲς κοινωνίες, μέσα ἀπὸ τὸ ΣΧΟΛΕΙΟ καὶ τὴν ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ἀλλάζουν οἱ ἀντιλήψεις γιὰ τὰ παιδιά. Ἀπὸ τὴν μία βελτιώθηκαν οἱ συνθῆκες τῆς ζωῆς τους, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν ἄλλη… ΠΕΡΙΟΡΙΣΤΗΚΕ Η ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ(36). Οἱ ἠθικολόγοι καὶ οἱ παιδαγωγοὶ στόχευαν στὴν ἐπιβολὴ τῆς τάξης καὶ τῆς χριστιανικῆς “λογικῆς” στὰ ἤθη, μέσα ἀπὸ τὴν πειθαρχία καὶ τὴν αὐστηρὴ ἐκπαίδευση τῶν παιδιῶν(37), προσέγγιση ποὺ πέρασε καὶ στὴν οἰκογενειακὴ ζωή. Συμβούλευαν τοὺς γονεῖς νὰ μεγαλώνουν τὰ παιδιά τους μὲ πειθαρχία, αὐστηρότητα καὶ χωρὶς συναισθηματισμούς. Στὰ τέλη τοῦ 19ου αἰώνα οἱ ἰδέες γιὰ τὰ παιδιὰ ὅτι ἦταν ΑΘΩΑ, ΕΞΑΡΤΗΜΕΝΑ, ΕΥΑΛΩΤΑ, ΑΓΝΑ, ΑΝΙΚΑΝΑ ΓΙΑ ΕΡΓΑΣΙΑ, καὶ ὅτι ἔχουν ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ καὶ ΠΕΙΘΑΡΧΙΑ, εἶναι διάχυτες. Μὲ τὸ πέρασμα στὸν 20ο αἰῶνα, οἱ ἰδέες αὐτὲς ἐξαπλώθηκαν σὲ ὅλες τὶς κοινωνικὲς τάξεις καὶ ὁμάδες, καὶ ἐνισχύθηκαν ἀπὸ θεσμοὺς ὅπως τὸ σχολεῖο καὶ ἡ οἰκογένεια, θεσμοὶ ποὺ λειτουργοῦν καὶ ἐπενεργοῦν ῥυθμιστικά, ἄρα καὶ… ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ πάνω στὰ παιδικὰ σώματα(38)! Ἐνῶ τὰ γνωρίσματα τῆς παιδικῆς ἡλικίας, ὅπως εἶναι ἡ ΑΘΩΟΤΗΤΑ, ἡ ΕΥΑΛΩΤΟΤΗΤΑ καὶ ἡ ΕΞΑΡΤΗΣΗ, κατασκευάστηκαν ἀπὸ συγκεκριμένες κοινωνικὲς ὁμάδες σὲ συγκεκριμένες χρονικὲς στιγμές, χρησιμοποιήθηκαν γιὰ νὰ ὁρίσουν τὸν τρόπο ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι ἡ παιδικὴ ἡλικία παντοῦ καὶ πάντα, ὅπως καὶ οἱ οἰκογενειακὲς σχέσεις, καὶ ἔτσι ἡ παιδικὴ ἡλικία ἔγινε ΜΥΘΟΣ(45)! Δηλαδὴ εἶναι κάτι ποὺ δὲν ὑπάρχει στὴν πραγματικότητα!».
«Πρώτη φορὰ ἀκούω δάσκαλο, ποὺ νὰ λέει ὅτι τὸ σχολεῖο “καταπιέζει τὴν αὐτονομία τοῦ παιδιοῦ”! Αὐτὰ θὰ διδάξεις στὰ παιδιὰ ὅταν διοριστεῖς; Ὅτι μαζί σου αὐτὰ χάνουν τὴν αὐτονομία τους, καὶ θὰ τὰ βεβαιώνεις ὅτι δὲν ἔχουν ἀθωότητα, οὔτε ἁγνότητα, οὔτε καὶ ἔχουν ἀνάγκη γιὰ προστασία; Ἐκτὸς κι ἄν ἐκπαιδεύτηκες νὰ “διδάξεις” σὲ ζῶα, ὁπότε ὅσα λές,… στέκουν!».
«Μὲ λίγη ὑπομονή, θὰ τὰ καταλάβεις ὅλα. Αὐτὰ ποὺ σοῦ παραθέτω ἔχουν ἐπιστημονικὴ ἀπάντηση γιὰ τὸ ἀρχικὸ ἐρώτημά σου, καὶ προέρχονται ἀπὸ τὸ μάθημα τῆς Κοινωνιολογίας τῆς Παιδικῆς Ἡλικίας, ποὺ κάναμε στὸ ὄγδοο ἑξάμηνο. Ἡ κοινωνιολογικὴ φαντασία βοηθάει νὰ ἀποδομήσουμε καὶ νὰ ἀποφυσικοποιήσουμε τὴν παιδικὴ ἡλικία, ὥστε νὰ ἐνδυναμώσουμε τὴν θέση τῶν παιδιῶν μέσα στὴν κοινωνία(17)».
«Δὲν ξέρω τί ἐννοεῖς λέγοντας ἀποφυσικοποίηση, ἀλλὰ ἡ φύση ἀπὸ μόνη της δείχνει ποιὸς εἶναι παιδί!».
«Μὰ ἡ ἀναγωγὴ τῆς παιδικῆς ἡλικίας ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΣΤΗΝ ΦΥΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΒΙΟΛΟΓΙΑ, ὁδηγεῖ στὴν… περιθωριοποίηση τῶν παιδιῶν καὶ τὴν ΑΠΟΔΥΝΑΜΩΣΗ ΤΗΣ ΘΕΣΗΣ τους στὸ κοινωνικὸ γίγνεσθαι(17)· ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΠΟΙΕΙ τὰ παιδιὰ καθοριστικά, κοινωνικὰ καὶ πολιτισμικά, τὰ ΑΠΟΚΛΕΙΕΙ ἀπὸ τὶς διαδικασίες λήψης ἀποφάσεων καὶ κατ’ ἐπέκτασιν, τὰ κρατάει στὸ ΧΑΜΗΛΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΣΤΑΤΟΥΣ ΤΟΥΣ στὴν κοινωνία(32). Τὸ συγκεκριμένο ἀγόρι θέλει νὰ πάρει μέρος στὴν ἐκπομπή, ἐπειδὴ ἔχει τὶς ἐνεργητικὲς ἱκανότητες νὰ ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΕΙ ΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟΥ(21), καὶ θέλει νὰ ξεφύγει ἀπὸ τὸ… περιθώριο ποὺ τὸ ἔβαλαν. Ἡ ἔννοια τῆς παιδικῆς ἡλικίας ἀναφέρεται στὸ πρώιμο στάδιο τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς, ὡστόσο αὐτὴ ἡ περίοδος ἀνάπτυξης στὶς διαφορετικὲς κουλτοῦρες, γίνεται ἀντιληπτὴ μὲ διαφορετικοὺς τρόπους. Ἔτσι διαφέρουν οἱ ἄντιλήψεις καὶ οἱ προσδοκίες γιὰ τὶς πραγματικὲς δυνατότητες καὶ τὶς ἱκανότητες τῶν παιδιῶν(33). Ἀπὸ ἐδῶ φαίνεται ὅτι ἡ παιδικὴ ἡλικία εἶναι κοινωνικὴ κατασκευή, ἐπειδὴ εἶναι “δύσκπαμπτη” γύρω ἀπὸ τὸ τί μποροῦν νὰ κάνουν, ἤ δὲν μποροῦν νὰ κάνουν τὰ παιδιά».
«Αὐτὸ ποὺ μποροῦν νὰ κάνουν, ἤ δὲν μποροῦν νὰ κάνουν τὰ παιδιά, τὸ δείχνει ἡ πραγματικότητα. Ἡ ΑΛΗΘΕΙΑ ΦΑΙΝΕΤΑΙ, Ξάνθε!».
«Μὰ ΚΑΙ ἡ πραγματικότητα εἶναι μία κοινωνικὴ κατασκευή! Τὰ νοήματα δὲν ἀνήκουν στὰ πράγματα καὶ τὰ γεγονότα, ἀλλὰ προκύπτουν ἀπὸ τὶς κοινωνικὲς ἀλληλεπιδράσεις τῶν ἀνθρώπων, ποὺ ἀνταποκρίνονται σύμφωνα μὲ αὐτὸ ποὺ ἔχει νόημα γιὰ αὐτούς. Ἀλληλεπιδρώντας μὲ τοὺς ἄλλους, τὰ κοινὰ νοήματα τοῦ πολιτισμοῦ μας ἀλλάζουν συνεχῶς(33). Ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἱκανὸς νὰ ξεχνάει ὅτι… ὁ ΙΔΙΟΣ εἶναι ὁ “ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ” ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ ΚΟΣΜΟΥ! Ἡ “παιδικὴ ἡλικία” ἔχει φτιαχτεῖ ἀπὸ ἀνθρώπους, καὶ ὡς ἐκ τούτου, ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΞΑΝΑΦΤΙΑΧΤΕΙ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ(46)!Τώρα Θεοφάνη, θὰ ἀρχίσω νὰ σοῦ ἐξηγῶ τὸν λόγο, ποὺ ἡ οἰκογένεια δὲν θέλει νὰ πάει τὸ παιδί της στὸν διαγωνισμό. Ἡ παρατήρηση καὶ ὁ ἔλεγχος τῶν μεγάλων, γίνονται γιὰ τὴν ἔγκαιρη διάγνωση τῆς ἀπόκλισης ἀπὸ τὸ “φυσιολογικό”, γιὰ τὴν ΔΙΑΤΗΡΗΣΗ ΤΗΣ ΥΠΑΡΧΟΥΣΑΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ(55)! Τὰ παιδιὰ τοποθετοῦνται σὲ μία προ-κοινωνικὴ θέση (στάτους), ὅπου βρίσκονται κάτω ἀπὸ τὴν ΕΞΟΥΣΙΑ τῶν ἐνηλίκων, σὰν νὰ εἶναι ΑΔΕΙΑ ΔΟΧΕΙΑ. Ἡ προστασία καὶ ὁ ἔλεγχος τῶν μεγάλων ἀναδεικνύονται σὲ πρακτικἐς, γιὰ τὴν ὑπεράσπιση τῶν διαχωριστικῶν ὁρίων μεταξὺ παιδιῶν καὶ ἐνηλίκων. Ὅταν ὁλόκληρα αὐτὰ τὰ διαχωριστικὰ ὅρια, ΚΑΤΑΛΥΟΝΤΑΙ, τότε ΟΛΟΚΛΗΡΗ Η ΗΘΙΚΗ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΤΑΞΗ… ΑΠΕΙΛΕΙΤΑΙ, καὶ οἱ ἀπαντήσεις ποὺ υἱοθετοῦνται παίρνουν τὴν μορφὴ ἠθικοῦ πανικοῦ, ἤ πυροδοτοῦν ἀκόμα πιὸ ἔντονες κατασταλτικὲς πρακτικές(65). Τὸ παιδὶ θεωρεῖται πὼς ἐμφανίζεται μὲ τὸν εἰδυλιακὸ τρόπο, ὡς καλὸ καὶ ἀγαθὸ ἀπὸ τὴν φύση του, ὅτι προσεγγίζει τὸν κόσμο μὲ ἕνα καθαρὸ καὶ ἁγνὸ βλέμμα, καὶ ὅτι ἐκφράζει ὅ,τι καλύτερο ἔχει νὰ ἐπιδείξει ἡ ἀνθρωπότητα. Πρόκειται γιὰ μιὰ ἰδεολογία, ποὺ δημιουργεί τὴν πλάνη τῆς ἐπιστροφῆς σὲ μία πραγματικότητα ποὺ ΔΕΝ ΥΠΗΡΞΕ ΠΟΤΕ! Αὐτὴ ἡ ἰδεολογία ὑποστηρίζει τὴν ἐπιστροφὴ σὲ μία τάξη πραγμάτων, ὅπου οἱ ἡλικιακὲς κατηγορίες ἦταν εὐδιάκριτες(66). Ἡ ἔννοια “παιδὶ” ἐκφράζει περισσότερο μία σχέση ΕΞΟΥΣΙΑΣ, παρὰ μὶα ἡλικιακὴ κατάσταση(69). Νὰ μὴν ξεχνᾶς ὅμως φίλε, πὼς οἱ βασικοὶ θεσμοὶ κοινωνικοποίησης ἔχουν παρακμάσει, ἡ οἰκογένεια καὶ τὸ σχολεῖο, ἐξ αἰτίας τῆς ἐπέκτασης τοῦ νεοφιλελευθερισμοῦ, ΤΟΥ ΥΠΕΡΚΑΤΑΝΑΛΩΤΙΚΟΥ ΩΦΕΛΙΜΙΣΤΙΚΟΥ ΑΤΟΜΙΣΜΟΥ και της ΑΤΟΜΙΚΗΣ ΕΥΔΑΙΜΟΝΙΑΣ(67). Ἡ ατομικὴ εὐημερία συνδέεται στενὰ μὲ τὴν ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ. Ὁ ἡγεμονικὸς νεοφιλελευθερισμός, βλέπει τὴν εἰκόνα τοῦ παιδιοῦ μὲ τὶς ἀξίες τὴς ΥΠΕΥΘΥΝΟΤΗΤΑΣ καὶ τῆς ΑΞΙΟΠΙΣΤΙΑΣ. Τὸ αὐτόνομο, ἱκανό, ἐνεργητικὸ καὶ ἀναστοχαστικὸ παιδί, ἀντιπροσωπεύει ΕΝΑΝ ΝΕΟ ΤΡΟΠΟ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ, ποὺ δίνει ἔμφαση στὴν “ΦΩΝΗ τῶν παιδιῶν”, τὸ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΤΗΣ ΕΠΙΛΟΓΗΣ, τὴν ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ καὶ ἄρα τὴν ΧΑΛΑΡΩΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΟΡΟΥ ποὺ διαχωρίζει τὰ παιδιὰ ἀπὸ τοὺς ἐνήλικες. Ἡ ἰδέα αὐτὴ ΑΝΟΙΓΕΙ ΝΕΕΣ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΕΣ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ, ἐνῶ ταυτόχρονα διευκολύνει νέες μορφὲς ἐλέγχου, οἱ ὁποῖες ΜΕΤΑΘΕΤΟΥΝ ΤΗΝ ΕΥΘΥΝΗ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ! Ὅχι μόνο ἡ διακυβέρνηση θὰ λειτουργεῖ μέσῳ τῆς ἐλευθερίας, ἀλλὰ Η ΑΤΟΜΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΜΟΡΦΗ ΕΛΕΓΧΟΥ ΚΑΙ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ! Ἡ ἀτομικὴ ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ γίνεται ἀντιληπτὴ ἀποκλειστικὰ καὶ μόνο ὡς ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΤΗΣ ΕΠΙΛΟΓΗΣ, καὶ ἀποδίδεται ὁλοένα καὶ περισσότερο στὰ παιδιά, ποὺ πλέον γίνονται ἀντιληπτὰ ΩΣ ΠΡΟΣΩΠΑ ΜΕ ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ! Τὸ δικαίωμα τῆς ἐπιλογῆς καὶ ἡ ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ τῶν παιδιῶν, νοοῦνται κυρίως σὲ σχέση μὲ τὸν ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΙΚΟ ΚΟΣΜΟ τῶν ἀγαθῶν. Δὲν εἶναι τυχαῖο τὸ γεγονὸς ὅτι στὰ ΜΜΕ, καὶ εἰδικότερα στὶς διαφημίσεις, κυριαρχοῦν πλέον οἱ ἀναπαραστάσεις μιᾶς ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΗΣ, ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΥΤΟΝΟΜΗΣ ΚΑΙ ΙΚΑΝΗΣ ΠΑΙΔΙΚΗΣ ΗΛΙΚΙΑΣ. Τὸ “ἱκανὸ παιδὶ” εἶναι μία μορφὴ καθοδηγούμενου ἐλεγχόμενου παιδιοῦ, ποὺ συγκροτεῖται μέσῳ νεοφιλελεύθερων στρατηγικῶν, ποὺ στοχεύουν νὰ ἀναδείξουν τὶς ἱκανότητες τῶν παιδιῶν γιὰ ΑΥΤΟΡΡΥΘΜΙΣΗ καὶ ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ(113). Ἕνα τέτοιο “ἱκανὸ παιδί” ζητάει νὰ γίνει ὁ ὀκτάχρονος φίλος σου, ὅπως ὀφείλει καὶ στὸν ἑαυτό του! Ὁ διαγωνισμὸς γιὰ παιδιὰ στὸν ὁποιο θέλει νὰ πάει νὰ μαγειρέψει, στὴν οὐσία εἶναι ἐργασία ἀμισθί. Θεοφάνη, τὰ παιδιὰ ΠΑΝΤΑ δούλευαν! Ἐκεῖ εἶναι ἡ θέση τους, καὶ ἐκεῖ ΝΟΙΩΘΟΥΝ ΚΑΛΑ, ἐπειδὴ μὲ τὴν δουλειὰ ΓΊΝΟΝΤΑΙ “ΚΑΠΟΙΟΙ”!».
Μπορεῖ ὁ Ξάνθος νὰ περίμενε κάποια ἀπόκριση ἀπὸ μέρους μου, ἀλλὰ δὲν ἤξερα τί νὰ τοῦ πῶ, τὰ εἶχα χαμένα μαζί του. Μὲ τὸν πιὸ φυσικὸ τρόπο περιέγραφε θεωρίες ποὺ “ἐγγυοῦνταν” τὴν ΠΑΝΩΛΕΘΡΙΑ στὴν ζωή τῶν παιδιῶν… Δὲν σκοπεύω νὰ μοιραστῶ μαζί του τὶς σκέψεις καὶ τὶς διαφωνίες μου.
»Οἱ μεγάλες ἀλλαγὲς στὶς ζωὲς τῶν παιδιῶν ἀπὸ τὸν 18ο αἰῶνα καὶ πέρα, ὅπως ἡ ὑποχρεωτικὴ ἐκπαίδευση, ἡ ἀπαγόρευση τῆς παιδικῆς ἐργασίας καὶ ἡ μείωση τῆς βρεφικῆς καὶ παιδικῆς θνησιμότητας, μετατόπισαν τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο ἔβλεπαν οἱ γονεῖς τὰ παιδιά τους(231)· ἀπὸ ἀνθρώπους μὲ χρήματα, ποὺ συνεισέφεραν στὴν οἰκονομία τοῦ νοικοκυριοῦ, ἄρχισαν νὰ τοὺς ἀποδίδουν ἀνεκτίμητη συναισθηματικὴ ἀξία, καὶ γι’ αὐτὸ τὰ παιδιὰ δὲν ἔπρεπε νὰ ἀσχολοῦνται μὲ οἰκονομικές δραστηριότητες. Ἀπὸ τὰ μέσα ὅμως τοῦ 20ου αἰώνα καὶ μετά, ἡ ῥομαντικὴ ἀναπαράσταση τῆς παιδικῆς ἡλικίας ΑΠΕΚΤΗΣΕ ΡΩΓΜΕΣ, λόγῳ τῆς αὐξανόμενης ἔκθεσης τῶν παιδιῶν στὴν κουλτούρα τῶν εἰκόνων, τὶς νέες τεχνολογίες, τὸν καταναλωτισμό κτλ. Ἐπίσης, τὰ παιδιὰ σταδιακὰ ἀπέκτησαν κάποια ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ. Καταρχάς, ἀπέκτησαν τὸ δικαίωμα σὲ μία “παιδικὴ ἡλικία”, ἀλλὰ πλέον ὡς ἄτομα ποὺ ΑΠΑΙΤΟΥΝ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΝΤΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΩΣ ΕΝΗΛΙΚΕΣ, ΚΑΙ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΠΡΟΣΒΑΣΗ ΣΤΑ ΠΡΟΝΟΜΙΑ ΤΟΥ ΕΝΗΛΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ. Τὴν ἴδια περίοδο συνέβη μιὰ σημαντικὴ μετατόπιση τῆς ἰσορροπίας τῆς δύναμης μέσα στὶς οἰκογένειες, μὲ τὴν ἀνατροφὴ τοῦ παιδιοῦ νὰ ἀποτελεῖ ἀντικείμενο ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗΣ ἀνάμεσα στὸν γονέα καὶ τὸ παιδί(232). Κάνοντάς σου ὅλο αὐτὸν τὸν πρόλογο Θεοφάνη, τώρα μπορῶ νὰ σοῦ πῶ ὅτι ὁ ὀκτάχρονος φίλος σου, στὴν οὐσία ἑλκύεται ἀπὸ τὸν ἐπιχειρηματικὸ κόσμο, ἐπειδὴ καὶ ὁ ἴδιος νοιώθει ὅτι λειτουργεῖ σὰν “ἐπιχειρηματίας”! Στὴν κοινωνία διαχέεται ἕνας συνεκτικὸς φιλελεύθερος λόγος, ἀποσκοπώντας στὸν μετασχηματισμὸ τοῦ ἐκπαιδευτικοῦ συστήματος σὲ ζωτικὸ μέρος τῆς κοινωνίας τῆς ἀγορᾶς, σπρώχνοντας τὴν παιδεία στὴν αὔξηση τοῦ “ἀνθρώπινου κεφαλαίου”· δηλαδὴ στὴν αὔξηση τῶν γνώσεων καὶ τῶν δεξιοτήτων, στὴν βάση μιᾶς ἐπιχειρηματικῆς προοπτικῆς(153). Στόχος εἶναι ἕνας νέος ἐκπαιδευτικὸς θεσμός, ὅπου τὰ παιδιὰ θὰ ὑποβάλλονται μὲ συστηματικὸ τρόπο στὴν νόρμα τοῦ “ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΟΥ ΕΑΥΤΟΥ”, ποὺ θὰ ὁριοθετεῖ τὴν ἀνθρώπινη ἰδιότητα καὶ τὴν παιδικὴ ἡλικία ὡς ΕΞΙΔΑΝΙΚΕΥΣΗ τοῦ ἀνθρώπινου! Πρόκειται γιὰ μιὰ μορφὴ διακυβέρνησης τῶν παιδιῶν, σὲ καθορισμένους ἠθικοπολιτικοὺς καὶ οἰκονομικοὺς στόχους ἀπὸ τεχνοκράτες καὶ εἰδήμονες, ποὺ θὰ ἐκπαιδεύουν τὰ παιδιὰ πῶς νὰ εἶναι καὶ πῶς νὰ μὴν εἶναι, πῶς νὰ πράττουν καὶ πῶς νὰ μὴν πράττουν, ἤ ἀλλιῶς πῶς νὰ ζοῦν καὶ νὰ ἐπιθυμοῦν. Οἱ νεοφιλελεύθεροι ἐπαναπροσδιορίζουν τὸν χόμο ἐκονόμικους, πλέον ὡς ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΤΟΥ, καὶ ὄχι ὡς ἐργαζόμενο, ἤ ὑποκείμενο τῆς ἀγορᾶς. Ἔ, τὰ παιδιὰ ἔχουν πρωταγωνιστικὸ ῥόλο στὴν θεωρία τοῦ “ἀνθρώπινου κεφαλαίου”, ἡ ὁποία ἀναφέρεται πλέον σὲ ὅλο καὶ μικρότερες ἡλικίες(153)! Μὲ τὴν μετατόπιση τῆς ἐπιτυχίας ἤ τῆς ἀποτυχίας ἀπὸ τὴν κοινωνία στὸ ἄτομο, ἡ νεοφιλελεύθερη ὀρθολογικότητα δημιουργεῖ τὴν ἀνάγκη γιὰ ἀναστοχαστικὰ καὶ ΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΙΚΑ ἄτομα μὲ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΟ ΠΝΕΥΜΑ, ἄτομα ποὺ θὰ ἔχουν τὴν ΙΚΑΝΟΤΗΤΑ νὰ ἐργάζονται συστηματικὰ καὶ ΣΥΝΕΧΩΣ ΠΑΝΩ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥΣ. Αὐτὸ προϋποθέτει ΕΥΕΛΙΚΤΕΣ ΜΟΡΦΕΣ κοινωνικοποίησης, οἱ ὁποίες θὰ παράγουν… “ΕΥΕΛΙΚΤΕΣ ΨΥΧΕΣ”, μὲ ἀπώτερο στόχο τὴν οἰκονομικὴ ἐπιτυχία(114). Ἔτσι ἐνῶ ἡ ἀγορὰ ὡς δομὴ κατασκευάζει καὶ ὁρίζει τὸ παιδὶ-καταναλωτὴ ὡς δρῶν ὑποκείμενο, ποὺ ἐμφανίζεται ὡς ΕΝΕΡΓΟ καὶ ΑΥΤΟΝΟΜΟ, ΙΚΑΝΟ να ΑΝΤΙΣΤΕΚΕΤΑΙ ΣΤΙΣ ΕΠΙΤΑΓΕΣ ΤΩΝ ΕΝΗΛΙΚΩΝ, ταυτόχρονα ἐπιδιώκει νὰ τὸ πείσει νὰ συμπεριφέρεται μὲ συγκεκριμένους τρόπους, καὶ τοῦ ὑποδεικνύει τί θὰ καταναλώσει καὶ μὲ ποιὸν τρόπο(131). Οἱ πολλαπλὲς ταυτότητες τοῦ παιδιοῦ-καταναλωτῆ δὲν εἶναι ἁπλῶς μία δημιουργία τῆς ἀγορᾶς, ἀλλὰ ἐπίσης εἶναι ταυτότητες ποὺ τὰ ἴδια τὰ παιδιὰ κατασκευάζουν ἐνεργητικά, καὶ ἐπιτελοῦν στὴν καθημερινὴ ζωή τους(131-2)».
Ἔχοντας ὑπερχειλίσει ἀπὸ ἀηδία καὶ ἀγανάκτιση γιὰ τὶς διάφορες… “ἐπιστημονικὲς” θεωρίες, πετάχτηκα ὄρθιος. Ὁ Ξάνθος τὸ ἐξελαβε ὅτι ὑπερκαλύφθηκα ἀπὸ τὶς ἀπαντήσεις του, καὶ ὅπως σηκώθηκε κι ἐκεῖνος ἀπὸ τὸ παγκάκι χαμογελοῦσε πλατειά, ἱκανοποιημένος ποὺ ἀξιοποίησε τὶς γνώσεις του. Πῆρα τὸν δρόμο γιὰ τὸ σπίτι μου, σὰν νὰ μὴν ἤξερα “ποῦ βρίσκομαι”. Οἱ “ἀπαντήσεις” τοῦ Ξάνθου μοῦ ἔθεταν ἕνα σωρὸ ὀδυνηρὰ ἐρωτήματα, πάνω στὸ τί ἤθελαν νὰ κάνουν οἱ ἄνθρωποι ποὺ ἀποκαλοῦσαν τὴν πραγματικότητα, “κοινωνικὴ κατασκευή”! Ὅταν λέει κάποιος ὅτι τὰ νοήματα δὲν ἀνήκουν στὰ πράγματα καὶ τὰ γεγονότα, αὐτομάτως δηλώνει ἐχθρὸς τοῦ Χριστοῦ, ἐπειδὴ ἀπαιτεῖ νὰ ὁρίζει ἀπὸ μόνος του τί θὰ ἔχει νόημα γιὰ τὸν ἴδιο. Ὁ λόγος ποὺ λέει ὅτι ἀλληλεπιδρώντας μὲ τοὺς ἄλλους, τὰ κοινὰ νοήματα τοῦ πολιτισμοῦ μας ἀλλάζουν συνεχῶς, εἶναι ὅτι ἁπλῶς “νομιμοποιεῖ” τὸν ἑαυτό του γιὰ τὶς ἀλλαγὲς ποὺ ἔχει ἀποφασίσει νὰ κάνει, τραβώντας καὶ τοὺς ἄλλους στὸν παραλογισμὸ καὶ τὴν παράκρουση τῆς ἀποδόμησης τῆς παιδικῆς ἡλικίας… Καὶ μὲ ποιό ἐπιστημονικὸ “ἐργαλεῖο” θὰ γίνει μιὰ τέτοια “τομή”; Μὲ τὴν… φαντασία τῶν κοινωνιολόγων! Οἱ ὁποῖοι ἔκριναν ὅτι ἡ δουλειά τους εἶναι νὰ ἐνδυναμώσουν κοινωνικὰ τὴν θέση τῶν παιδιῶν, ἀποδυναμώνοντας τὴν ῥομαντικὴ —ὅπως τὴν εἰρωνεύονται— ἀναπαράσταση τῆς παιδικῆς ἡλικίας. Τόσο πολὺ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ λοιπὸν οἱ ἐχθροὶ τοῦ Χριστοῦ, τὸ παιδὶ ποὺ προσεγγίζει τὸν κόσμο μὲ ἕνα καθαρὸ καὶ ἁγνὸ βλέμμα; Ἐπειδὴ μαρτυράει πὼς εἶναι καλὸ καὶ ἀγαθὸ ἀπὸ τὴν φύση του, καὶ ὄντως ἐκφράζει ὅ,τι καλύτερο ἔχει νὰ ἐπιδείξει ἡ ἀνθρωπότητα; Τί ΑΚΑΤΟΝΟΜΑΣΤΟ τρόπο “διακυβέρνησης” τῶν παιδιῶν μπορεῖ νὰ “μαγειρεύουν” οἱ ἔνοικοι τῆς Κόλασης, ποὺ θὰ χαλαρώνει τὸ σύνορο ποὺ διαχωρίζει τὰ παιδιὰ ἀπὸ τοὺς ἐνήλικες; Πρὸς τὰ ποῦ νὰ ἔχουν στραφεῖ τὰ σαπισμένα μυαλά τους, καὶ συκοφαντοῦν τὴν γονεϊκὴ εὐθύνη, ὅτι εἶναι “ἐξουσία” πάνω στὸ παιδί; Μὲ τὴν “διακήρυξη τῆς Ἐλευθερίας”, οἱ ἀποστάτες τοῦ Θεοῦ ποὺ ἔκαναν τὴν Γαλλικὴ Ἐπανάσταση, ἔλεγαν κάτι ἀνάλογο· ὅτι θεωροῦσαν κάθε ἐξωτερικὴ ἀνθρώπινη ἐξουσία, μία “τυραννία”, ἀκόμα κι ἄν δὲν ἦταν. Μὲ τὴν “διακήρυξη” αὐτή, ὁ νεροκουβαλητὴς φανταζόταν τὸν ἑαυτό του ἴσο μὲ τοὺς εὐγενεῖς καὶ τοὺς ἐπιφανεῖς! Τὸ ψευδοϊδανικὸ τῆς Γαλλικῆς Ἐπανάστασης, ἡ ψευδοϊσότητα, ΕΞΙΣΩΝΕΙ ΤΑ ΑΝΟΜΟΙΑ, γιὰ νὰ κάνει τὰ ἐγκλήματα ἀνεμπόδιστα! Ἄ, γι’ αὐτὸ οἱ ἀποστάτες ψυχολόγοι τὰ τελευταῖα χρόνια, χρησιμοποιοῦν τὴν διχαλωτὴ γλῶσσα τους σὰν ξίφος ἐναντίον τοῦ “καλοῦ παιδιοῦ”! Σὲ ταινιάκι ποὺ παρακολουθοῦσα ἄναυδος, ἔλεγε μία τέτοια ψυχολόγος, ποὺ ἡ γλῶσσα της ἔσταζε μίσος γιὰ τὸν ἄνθρωπο: “Τὸ παιδὶ δύο, τριῶν, τεσσάρων χρόνων κάνει προσπάθειες στὴν ἀρχὴ νὰ ἐκφράζεται ἐλεύθερα καὶ μπορεῖ νὰ πετάει τὰ παιχνίδια του κάτω, καὶ νὰ κινεῖται μέσα στον χῶρο τοῦ σπιτιοῦ μὲ ἄνεση. Ἐννοεῖται ὅτι μπορεῖ νὰ κάνει μία ζημιά, ἤ νὰ σπάσει κάτι. Ἀναλόγως τὸ κατὰ πόσο αὐτὸ τὸ παιδὶ θὰ φοβηθεῖ, ἤ καὶ θὰ τρομοκρατηθεῖ ἀπὸ τὴν γονεϊκὴ φιγούρα, θὰ μπορεῖ νὰ εἶναι ὁ ἑαυτός του, ἤ κατὰ τὸ μισὸ ὁ ἑαυτός του, ἤ ὁ ψευδὴς ἑαυτός του. Τὸ παιδὶ συνειδητοποιεῖ τὸν κόσμο γύρω του, μέσα ἀπὸ κάθε ἐλεύθερη ἔκφραση ποὺ χαρακτηρίζει τὴν παιδικὴ ἡλικία, καὶ μέσα ἀπὸ αὐτὴν τὴν ἔκφραση συνδέεται μὲ τοὺς γονεῖς του. Ἐννοεῖται ὅτι λόγῳ τοῦ παιδικοῦ παρορμητισμοῦ, θὰ κάνει λάθη, ποὺ ὅμως ἐνοχλοῦν πολὺ τὴν ΗΣΥΧΙΑ τῶν γονιῶν, ἐπειδὴ μέσα στὰ δικά τους ἄγχη καὶ δυσλειτουργίες, δὲν ἔχουν τὴν ὑπομονὴ νὰ κατανοήσουν τὶς ἰδιαιτερότητες καὶ τὶς ἀνάγκες τῆς παιδικῆς ἡλικίας. Αὐτὸ ἔχει ὡς συνέπεια νὰ ἐπιβάλλουν αὐστηρὲς τιμωρίες γιὰ νὰ συμμορφωθεῖ τὸ παιδί, ἤ ἐνδέχεται νὰ προχωροῦν καὶ σὲ κακοποίηση μέσω τοῦ ξύλου. Ὅταν αὐτὸ τὸ παιδὶ ὅμως, λόγῳ τῶν αὐστηρῶν κανόνων καὶ τῆς σωματικῆς ἤ λεκτικῆς κακοποίησης, συσσωρεύει ὅλη αὐτὴ τὴν προσπάθεια γιὰ συμμόρφωση, καὶ τὸ νὰ μὴν ἐνοχλεῖ τὸν κόσμο τῶν ἐνηλίκων, ἀρχίζει νὰ καταλαβαίνει πὼς ὅταν ἐκφράζεται ἐλεύθερα, ἀκολουθεῖ τιμωρία!”.
Κάθισα μὲ τὸν Πρόδρομο στὴν πλατεία, ἔχοντας συνέχεια στὸ μυαλὸ τὴν ἴδια ἀπορία: γιὰ ποιὸ λόγο ἡ ἀγορὰ θεωρεῖ κέρδος της, νὰ πείσει τὸ παιδὶ νὰ ΑΝΤΙΣΤΕΚΕΤΑΙ ΣΤΙΣ ΕΠΙΤΑΓΕΣ ΤΩΝ ΕΝΗΛΙΚΩΝ; Βλέποντας ὅτι ὁ μικρὸς φίλος μου περίμενε, ξεκίνησα. «Πρόδρομε, ὑπάρχουν οἰκογένειες ποὺ ἔχουν παρακμάσει· ἔχουν γίνει δηλαδὴ σὰν τὸ μουχλιασμένο ψωμὶ ποὺ σιχαίνεσαι νὰ τὸ φᾶς. Τὰ παιδιὰ αὐτῶν τῶν οἰκογενειῶν πείστηκαν ἀπὸ ἐκείνους ποὺ δὲν ἀγαπᾶνε τὸν Χριστό, ὅτι πρέπει νὰ ἀφιερώσουν τὴν ζωή τους, τὶς δυνάμεις καὶ τὶς σκέψεις τους, στὴν ἀτομικὴ εὐδαιμονία τους. Νὰ φτιάξουν δηλαδὴ ἕναν “παράδεισο” ποὺ θὰ χωράει μόνο τὸν ἑαυτό τους! Αὐτὸ ποὺ κρύβουν πολὺ καλὰ οἱ ἐχθροὶ τοῦ Κυρίου, εἶναι ἡ διδασκαλία τους πρὸς τὰ παιδιά, ὅτι ἡ ατομικὴ εὐημερία συνδέεται στενὰ μὲ τὴν ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ. Δηλαδὴ στὸν “παράδεισο” ποὺ θὰ φτιάχνουν, δὲν θὰ ἀφήνουν οὔτε τὸν Θεὸ νὰ “μπαίνει”, γιὰ νὰ μὴν τοὺς… ἐνοχλεῖ! Αὐτὸ ὑπονοεῖ ὅτι οἱ γονεῖς τῶν ὑπερήφανων παιδιῶν, δὲν θὰ περνᾶνε οὔτε ἀπ’ ἔξω ἀπὸ τὸν “παράδεισό τους”! Μάλιστα, οἱ διαφθορεῖς τὰ “φουσκώνουν” μὲ ἐγωισμό, πείθοντάς τα πὼς ἦρθε ἡ ὥρα νὰ “ἐκδικηθοῦν” τοὺς μεγάλους, ποὺ ὥς τώρα εἶχαν τὴν κοινωνία “μόνο δική τους”. Παραπλανώντας τὰ παιδιά, οἱ διαφθορεῖς τὰ ΠΙΕΖΟΥΝ νὰ ΚΛΕΒΟΥΝ καὶ νὰ κατοχυρώνουν “ἐκτάσεις τῆς μεγαλίστικης ζωῆς”… Ὅμως αὐτὸ εἶναι ἕνα παλιὸ κόλπο τοῦ διαβόλου. Ὅταν οἱ Πρωτόπλαστοι ἦταν ἀκόμα μέσα στὸν Παράδεισο, ὁ ὄφις τοὺς κορόιδεψε, ὅτι ἀπὸ παιδιὰ τοῦ Θεοῦ Πατέρα ποὺ ἦταν, παρακούοντάς Τον θὰ… “μεγάλωναν ἀπότομα!” Τὶς συνέπειες τῆς ἁμαρτίας τὶς ξέρεις, εἶμαι βέβαιος γιὰ αὐτό». Κούνησε τὸ κεφάλι, βεβαιώνοντάς με. «Τὸ ἴδιο κόλπο ἐφαρμόζει καὶ τώρα ὁ διάβολος, ποὺ ἔχει λυσσάξει νὰ βγάλει τὸ παιδὶ ἔξω ἀπὸ τὴν οἰκογένειά του, τὸν “ἐπίγειο Παράδεισό του”, μέσα στὸν ὁποῖο γεύεται τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ! Θέλει νὰ τὸ πετάξει στὸν δρόμο, παρέα μὲ τὰ ἀδέσποτα καὶ τὶς ἀκαθαρσίες… Ὅμως τὸ ἴδιο κόλπο ἔκανε καὶ στὴν γυναίκα, παλιότερα, δηλητηριάζοντάς την πὼς οἱ ἄντρες ἔφτιαξαν τὴν κοινωνία στὰ μέτρα τους, καὶ δὲν ἄφηναν χῶρο στὴν γυναίκα γιὰ νὰ φανεῖ! Ἀπὸ τότε ἐκεῖνες ἄφησαν καὶ ῥήμαξε ὁ “ἐπίγειος Παράδεισος” τῶν παιδιῶν τους, καὶ μὲ τὸ “ὅπλο” ἀνὰ χεῖρας σημαδεύουν τοὺς ἄντρες γιὰ νὰ τοὺς “ἐξολοθρεύσουν”… Πρόδρομε, ὅλα τὰ κόλπα τοῦ διαβόλου ἔχουν τὸν ἴδιο στόχο, ΤΗΝ ΕΞΟΝΤΩΣΗ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ!».
«Θεοφάνη, τὴν Κυριακὴ ποὺ μᾶς πέρασε, ὅταν τελείωσε ἡ θεία Λειτουργία καὶ βγάλαμε ὅλα τὰ παπαδάκια τὰ ἄμφιά μας, ὁ πατὴρ μᾶς εἶπε ἔν τάχει κάτι πολὺ σοβαρό. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς δίδαξε, “ἐαν δὲ καὶ ἀθλῇ τίς, οὐ στεφανοῦται, ἔαν μὴ νομίμως ἀθλήση”*. Εἶπε ὅτι ἐμεῖς ὀφείλουμε νὰ εἴμαστε τηρητὲς τοῦ Νόμου τοῦ Θεοῦ! Δηλαδὴ μπορεῖ κάποιος νὰ ἀγωνίζεται μὲ τὸν δικό του τρόπο, ἤ νὰ ἀκολουθήσει ἄλλους ποὺ πηγαίνουν ἀντίθετα ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιο, ἤ ποὺ τὸ παρερμηνεύουν, γιὰ νὰ νοιώθουν στὶς παρανομίες τους “νόμιμοι”, ἀλλὰ ὁ Θεὸς δὲν μυκτηρίζεται! Μὲ κάποιον μυστήριο τρόπο, ὁ πατήρ ἄφησε τὰ λόγια του βαθιὰ μέσα στὴν ψυχή μου! Μόλις εἶπα στὸν ἑαυτό μου ὅτι θέλω νὰ ἀθλοῦμαι ΝΟΜΙΜΩΣ, ὅπως ἀρέσει στὸν Κύριο, ἀπὸ τὴν ψυχή μου ἔφυγε ἕνα βάρος ποὺ τὴν πίεζε! Θέλω νὰ εἶμαι εἰλικρινής, ταπεινός, ἔχοντας ἀμείωτη ἐμπιστοσύνη στὸν Χριστό μας καὶ τὸν Νόμο Του! Ὁ Ἴδιος ὁ Θεὸς ἦρθε στὴν γῆ καὶ μᾶς ἀποκάλυψε ὅλη τὴν ἀλήθεια! Ὅ,τι χρειαζόμαστε γιὰ τὴν σωτηρία μας! Αὐτὴ τὴν ἀλήθεια ἔγραψε στὸ Εὐαγγέλιο τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο, μὲ τὰ χέρια τῶν εὐαγγελιστῶν, γιὰ νὰ ὁδηγεῖ ὅλες τὶς γενιὲς ὥς τὸ τέλος τοῦ κόσμου! Θεοφάνη, ἡ ἀπόφασή μου μοῦ ἔδωσε μεγάλη χαρά: ὅ,τι κάνουν τὰ ἄλλα παιδιά στὴν τάξη, ἄν δὲν ἔχει στόχο του κάτι ποὺ διδάσκει τὸ Εὐαγγέλιο, θὰ τὸ προσπερνάω ἀδιάφορος!».
Μὴ πλανᾶσθε, Θεὸς οὐ μυκτηρίζεται· ὅ γὰρ ἐὰν σπείρῃ ἄνθρωπος, τοῦτο καὶ θερίσει·
ὅτι ὁ σπείρων εἰς τὴν σάρκα ἑαυτοῦ ἐκ τῆς σαρκὸς θερίσει φθοράν, ὁ δὲ σπείρων εἰς τὸ πνεῦμα ἐκ τοῦ πνεύματος θερίσει ζωὴν αἰώνιον.
Τὸ δὲ καλὸν ποιοῦντες μὴ ἐκκακῶμεν· καιρῷ γὰρ ἰδίῳ θερίσομεν μὴ ἐκλυόμενοι
Μὴν πλανᾶσθε. Ὁ Θεὸς δὲν ἐξαπατᾶται οὔτε καὶ περιπαίζεται. Διότι κατὰ τὴν ἡμέραν τῆς μεγάλης κρίσεως θὰ θερίσει ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνο, ποὺ θὰ ἔχει σπείρει. Ἐκεῖνος ποὺ σπέρνει στὴν σάρκα τὰ ἔργα τῆς ἁμαρτίας καὶ τῆς διαφθορᾶς, αὐτὸς θὰ θερίσει ἀπὸ τὰ ἔργα τῆς σαρκὸς τὸν ὄλεθρον, τὴν αἰώνιαν κόλαση. Ἐκεῖνος δὲ ὁ ὁποῖος σπέρνει καὶ καλλιεργεῖ στὸ πνεῦμα του τὰ ἔργα, ποὺ ἐμπνέει τὸ Ἅγιον Πνεῦμα, θὰ θερίσει ἀπὸ τὰ ἔργα τοῦ πνεύματος τὴν αἰώνια ζωή. Ὅταν πράττουμε τὸ καλό, ἄς μὴν ἀποκάμουμε ἀπὸ τὶς δυσκολίες ποὺ συναντᾶμε, καὶ ἀπὸ τὶς θυσίες, στὶς ὁποῖες ὑποβαλλόμαστε. Διότι στὸν καιρὸ τὸν ὁρισμένο θὰ θερίσουμε τοὺς καρποὺς τῶν καλῶν ἔργων μας, ἐφ’ ὅσον τώρα δὲν ἀποκάμουμε καὶ δὲν παραλύουμε. (Γαλ. 6,7)
* Β΄ Τιμ. 2,5
Τὸ κείμενο στηρίζεται στὸ φοιτητικὸ βιβλίο ποὺ βρίσκεται ἐδῶ, καὶ ποὺ δημιουργήθηκε τὸ 2015. Τὸ συγκεκριμένο ἴσως καὶ νὰ μὴν διδάσκεται πλέον, ἀλλὰ οἱ “ἀνήκουστες” πληροφορίες του μᾶς βοηθᾶνε νὰ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ αὐτὰ ποὺ ἀρρωσταίνουν τὴν ζωή μας, καὶ τῆς “μεταγγίζουν” τὸν θάνατο!
Τὸ ῥωμαίικο φιλότιμο εἶναι ἡ ἐπουράνια “ἀγαπητικὴ τιμὴ” ποὺ τρέφει
τὴν εὐλαβὴ ψυχή, καὶ ΦΩΤΙΖΕΙ ΤΗΝ ΘΕΛΗΣΗ ΤΗΣ!
Τὸ βιβλίο μου εἶναι ἕτοιμο νὰ φτάσει
στὴν ἠλεκτρονικὴ διεύθυνσή σου!
Διαβάζοντάς το, ξεκινᾶς ἕνα ταξίδι ἀπὸ δρόμο ποὺ εἶχε κλείσει ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια στὸν τόπο μας!
Θυμήσου τὰ λόγια μου…
