«Ὅλα εἶναι ἐναντίον μας! Δὲν εἶναι ζωὴ αὐτή!».
«Ἔτσι ποὺ μᾶς κατάντησαν δὲν μποροῦμε νὰ τὰ βγάλουμε πέρα…»,
«Ὅσο δυνατὸς καὶ νὰ εἶσαι, ἔρχονται στιγμὲς ποὺ λυγίζεις…».
«Ἔχουν χαθεῖ οἱ ἀξίες! Ἔχει χαθεῖ ὁ σεβασμός!».
Ὁ κόσμος στενάζει, γιατὶ συνεχίζει νὰ διαπιστώνει ὅτι τὰ πράγματα πηγαίνουν ἀπὸ τὸ κακὸ στὸ χειρότερο. Οἱ οἰκονομικὲς συνθήκες ἐπεμβαίνουν μὲ τρόπο ὥστε νὰ ἀλλάζουν τὴν καθημερινότητά του, καὶ μὴν ἔχοντας τὸν τρόπο νὰ στηριχτεῖ στὸν ἑαυτό του γιὰ νὰ ἀντισταθεῖ στὴν δυσπραγία, νιώθει τὴν ἀξία του νὰ πλήττεται…Ἡ θλίψη τοῦ φέρνει λογισμοὺς ἀπελπισίας, γιατὶ στὸ παρελθὸν εἶχε συνδέσει τὴν ἀξία του μὲ τὴν δυνατότητα νὰ ζεῖ ὅπως ἤθελε. Ὡς ἀντίρροπο, ἀσχολεῖται μὲ πολλὰ πράγματα στὴν διάρκεια τῆς ἡμέρας, καὶ παρόλο ποὺ εἶναι ἐξουθενωμένος ὅταν νυχτώνει, ἐξακολουθεῖ νὰ αἰσθάνεται ἄδειος ἀπὸ ἀπαντήσεις γιὰ τὴν ζωή του. Ἄδειος ὄχι μόνο ἀπὸ ἀξία στὴν ζωή του, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὴν ἴδια τὴν ζωή του...
Ὅμως οἱ Χριστιανοὶ ξέρουμε, ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἔχει ἀξία ἀπὸ τὴν στιγμὴ τῆς σύλληψής του. Γιατὶ βλέπουμε ἀδιόρατα τὴν δική μας; Πῶς μπορεῖ νὰ “χάνεται” ἡ ἀξία μας; “Ξεθυμαίνουμε” κάποια χρονικὴ στιγμή, ἄρα, δὲν μποροῦμε νὰ ξεφύγουμε ἀπὸ “ὅσα μᾶς ἑτοιμάζουν”; Γιατὶ νιώθουμε ἀδύναμοι καὶ “τὰ χάνουμε”; Γιατὶ εἶναι ἡ ζωή μας γεμάτη λύπη;
Δύο πράγματα γέννησε ἡ ἁμαρτία, τὴν λύπη καὶ τὸν θάνατο. Ὁ ἐγωισμὸς εἶναι ὁ λόγος ποὺ βγῆκαν οἱ Πρωτόπλαστοι ἀπὸ τὸν Παράδεισο, καὶ ὁ λόγος ποὺ δὲν εἶναι ἱκανὸ τὸ μυαλό μας νὰ συλλάβει τὸν Παράδεισο. Ὁ σκόπελος εἶναι οἱ λογισμοὶ τῆς ἀπιστίας, τῆς ἀχαριστίας καὶ τοῦ γογγυσμοῦ, ποὺ ἀνήκουν στοὺς βλάσφημους λογισμούς! Μόνος του ἤθελε νὰ σωθεῖ ὁ Ἀδάμ, μὲ τὶς δικές του δυνάμεις, τὸ ἴδιο ποὺ θέλει καὶ ὁ σημερινὸς ἄνθρωπος· θέλει νὰ σωθεῖ ἁπὸ τὴν ἐργασία του, στηριζόμενος στὴν “ἄγονη”λογική του. Μόνος του “ἀκυρώνει” τὴν ἀξία του, πηγαίνοντας ἀντίθετα ἀπὸ τὴν φύση του, καὶ ἀντίθετα ἀπὸ τὸν λόγο γιὰ τὸν ὁποῖο στάλθηκε στὴν γῆ…Ἡ κατάθλιψη εἶναι ἡ κατά κόσμον λύπη, ποὺ “λιώνει” τὸν ἄνθρωπο ποὺ ἀρνεῖται νὰ σηκώσει τὸν σταυρὸ του! Ἡ αἴσθηση ἀπώλειας τῆς ἀξίας, εἶναι “ποσότητα” ψυχικοῦ θανάτου ποὺ γεύεται ὁ ἄνθρωπος ὄταν γογγύζει στὶς θλίψεις.
Μακριὰ ἀπὸ τὸν Θεὸ ἡ ζωὴ θυμίζει τὴν κόλαση! Ἐκτὸς ἀπὸ τὴν οἰκονομικὴ δυσχέρεια ὑπάρχουν οἱ δυσβάσταχτες ἀρρώστιες, οἱ “ἄρρωστες” οἰκογενειακὲς σχέσεις, οἱ μὴ- ὑγειεῖς ἐπαγγελματικὲς σχέσεις. Γενικά, ἡ “νοσηρότητα” τοῦ κόσμου ποὺ διαπερνάει τὸν ἄνθρωπο, ἀποδεικνύει ὅτι ὁ τελευταῖος δὲν ἔχει τὴν δύναμη ποὺ φανταζόταν ὅτι ἔχει.
Φτιαχτήκαμε γιὰ τὸν Παράδεισο!
Κοντὰ στὸν Θεὸ οἱ θλίψεις γίνονται πρώτη ὕλη γιὰ ΕΥΛΟΓΙΑ, δηλαδὴ γιὰ Δημιουργία! Ἡ λύπη ὑπάρχει, ἀλλὰ ἔρχεται ἀπὸ…ἄλλο δρόμο! Εἶναι ἡ κατὰ Θεὸν λύπη, ποὺ νιώθουμε ὅταν συναισθανόμαστε ὅτι λυπήσαμε τὸν Χριστό, καὶ ἐπειδὴ Τὸν ἀγαπᾶμε, θέλουμε ὀπωσδήποτε νὰ διορθωθοῦμε! Ἡ πίεση ἐδῶ εἶναι Ὑγεία, γιατί μετατρέπεται σε πνευματικὴ διαύγεια: ἀφήνουμε τὸν Κύριο Κυβερνήτη στὴν ζωή μας, ἔχοντας ὡς “ἐγγύηση” τὴν γνησιότητα τῆς μετάνοιάς μας! Τότε συμβαίνει τὸ “παράδοξο”, νὰ “μεγαλώσει” ἡ ψυχὴ μας ἀπὸ τὴν ἈΝΔΡΕΙΑ καὶ νὰ βγάλει φτερά! Ἡ ἀγάπη μας γιὰ τὸν Χριστὸ γεννάει τὴν ἐμπιστοσύνη στὸ Πρόσωπό Του, καὶ γι’ αὐτὸ ἈΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΥΜΕ ΤΙΣ ΘΛΙΨΕΙΣ ἈΠΟ ἌΛΛΟ ὝΨΟΣ, μὲ τὸ Ἀνδρεῖο φρόνημα! Ὄχι ἐπειδὴ ἔχουμε δικές μας δυνάμεις, ἀλλὰ ἐπειδὴ ὁ Πατέρας μας εἶναι ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΟΣ, ΠΑΝΣΟΦΟΣ, ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΟΣ!
Ὡς ὑπεύθυνοι γιὰ τὴν προάσπιση τῆς ἀξίας τοῦ ἑαυτού μας, ὈΦΕΙΛΟΥΜΕ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ἈΝΔΡΕΙΟΙ! Ἡ Πνοὴ τοῦ Θεοῦ Πατέρα στὴν ὕπαρξή μας, μᾶς ΚΛΗΡΟΔΟΤΕΙ μέρος ἀπὸ τὴν Μεγαλοπρέπειά Του, μὲ βάση τὴν ὁποία εἰσερχόμαστε στὸν Ἀόρατο Πόλεμο, ἀκριβῶς ΓΙΑ ΝΑ ΤΗΝ ὙΠΕΡΑΣΠΙΣΤΟΥΜΕ! Βρισκόμαστε σὲ θέση μάχης ὅταν συνειδητοποιοῦμε ὅτι ὁ ἀγώνας θὰ διαρκέσει ὅσο καὶ ἡ ζωή μας, ἄρα εἶναι ἀδιανόητο νὰ ἀχρηστεύουμε τὸν χρόνο μας· ὅταν ἱεραρχοῦμε τὶς καταστάσεις, καὶ δώσουμε στὴν σωτηρία τῆς ψυχῆς ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΑ· ὅταν ἔχουμε πνεῦμα μαθητείας, καὶ τρεφόμαστε πνευματικὰ ἀπὸ τὴν Πατερικὴ Διδασκαλία.
Ἡ ἐπίγνωση σώζει ζωές!
Τί γίνεται ἄν στεκόμαστε σὰν χαμένοι τὴν ὥρα ποὺ γύρω μας μαίνεται ἡ μάχη; Τί θὰ συμβεῖ ἄν γεμίσουμε τραύματα, καὶ ἀντὶ νὰ φυλάξουμε τὸ κεφάλι, θρηνολογοῦμε γιὰ τὸ πώς μᾶς κατάντησαν, αὐτοὶ ποὺ μᾶς πολεμάνε; Τί συνέπειες θὰ ὑπάρχουν ἄν κλονίζεται τὸ σῶμα ἀπὸ τὶς ἐπιθέσεις, ἐνῶ δὲν θὰ ἔχουμε βγάλει τὰ ὅπλα μας γιὰ νὰ ἀποκρούσουμε τὴν ὁρμὴ τοῦ ἐχθροῦ;
Ὁ αἰφνιδιασμὸς εἶναι πάγια, ἀποτελεσματικὴ πολεμικὴ τακτική. Στὸν ἀόρατο πόλεμο, ὁ αἰφνιδιασμὸς εἶναι ἀφανής καὶ φοράει τὸν προσωπεῖο τοῦ ΦΟΒΟΥ! Φοβᾶται ἡ ψυχὴ ποὺ εἶναι ἀκατάρτιστη, καὶ δὲν εἶναι ὑποψιασμένη ὅτι δέχεται ἐχθρικὰ πυρὰ, ἤ αὐτὴ ποὺ τὰ ὑποτιμᾶ. Νιώθει τὴν ὀδύνη ἀπὸ τὰ “τρυπήματα” καὶ ΤΡΕΜΕΙ γιὰ τὴν δεινὴ θέση στὴν ὁποία βρίσκεται… Στηρίζεται στὶς δυνάμεις της —δηλαδὴ… αἰσθάνεται ἀβοήθητη— καὶ διαπιστώνει ὅτι δὲν ἔχει…περιθώρια ἐπιλογῆς. Ὡς ἐκ τούτου γιὰ νὰ μὴν… χαθεῖ(!) ὐποκύπτει ἀμαχητὶ σὲ ὅ,τι θέλει ὁ ἐχθρός!
Ὅμως, ΦΟΒΑΤΑΙ ΚΑΙ Ἡ ΨΥΧΗ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ, ποὺ τοῦ κρύβουν τὰ πνευματικὰ ὅπλα του, δὲν τοῦ μιλᾶνε γιὰ τὸν πόλεμο, ἤ γιὰ τὸ πόσο τὸ μισεῖ ὁ ἐχθρός, καὶ ὙΠΟΧΡΕΩΝΕΤΑΙ νὰ ζεῖ ἈΝΟΥΣΙΑ, καὶ νὰ “παίζει” ἀνάμεσα στὶς “νάρκες”…Μακριὰ ἀπὸ τὴν θεία Κοινωνία…
Πῶς θὰ φανεῖ ὅτι σέβομαι τὴν προσωπικὴ ἀξία μου;
Ἡ πραγματικὴ ἀνδρεία εἶναι ἡ ταπείνωση, ποὺ φροντίζει νὰ μὴν διαχέουμε τὴν ψυχή μας! Ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ, δηλαδὴ ἡ Χαρὰ τοῦ Θεοῦ, εἶναι τὸ ἐφόδιό μας σὲ κάθε δυσκολία τῆς ζωῆς, ἐπειδὴ ἡ ἀξία μας εἶναι ΠΟΛΥ ΠΙΟ ΠΑΝΩ ἀπὸ τὶς δυνατότητές μας καὶ τὶς ἱκανότητές μας!
Οἱ βίοι τῶν Ἁγίων, τῶν Μαρτύρων, τῶν Ὁμολογητῶν, τῶν Ἀσκητῶν, μᾶς δείχνουν ΝΑ ΜΗΝ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΟΜΑΣΤΕ ὍΤΙ ΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ὝΠΑΡΞΗΣ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ! Αὐτὸ δείχνει ἀνδρεῖο φρόνημα! Ὁ πνευματικὸς πυρήνας μας νὰ εἶναι ἀκμαῖος, ἐπειδὴ ἀνταλλάσσουμε τὸν χρόνο τῆς ζωῆς μας, ἀναζητώντας τὸν Χριστό!
Οἱ Μάρτυρες ἔδειξαν τὴν τέλεια ἐμπιστοσύνη στὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ, ὅταν Τον ἀτένιζαν τὴν ὥρα τοῦ μαρτυρίου τους, προκειμένου νὰ τοὺς ἐμψυχώσει τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, καὶ νὰ κρατήσουν τὴν ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ ἈΝΟΘΕΥΤΗ!
Φορτωνόμαστε μὲ πίστη τὸν σταυρό μας, καὶ ἀκολουθοῦμε τὰ ἴχνη τοῦ Χριστοῦ, μὲ τὴν ἐξομολόγηση, καὶ τὴν θεία Κοινωνία! Τὸν ἀπόρθητο πνευματικὸ ὁπλισμό μας!
«Ἐν τῷ κόσμῳ θλίψιν ἔξετε, ἀλλὰ θαρσεῖτε,
Ἐγὼ νενίκηκα τὸν κόσμον!».
Τὸ βιβλίο μου εἶναι ἕτοιμο νὰ φτάσει
στὴν ἠλεκτρονικὴ διεύθυνσή σου!
Διαβάζοντάς το, ξεκινᾶς ἕνα ταξίδι ἀπὸ δρόμο ποὺ εἶχε κλείσει ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια στὸν τόπο μας!
Θυμήσου τὰ λόγια μου…
