Ἀκούγοντας ὅτι ἀνέβηκε τὸ ἀσανσέρ, ἄνοιξα τὴν πόρτα μου καὶ τὸν περίμενα. Ἡ ματιά μου πρῶτα ἔπεσε στὴν στέκα ποὺ φοροῦσε στὰ μαλλιά του ὁ Ἡφαιστίων, καὶ μετὰ στὸ πλατὺ χαμόγελό του καὶ τὰ μάτια ποὺ μὲ κοίταζαν μὲ αὐτάρεσκη ἀπαντοχή, ἐν ἀναμονῇ τῆς “τυμπανοκρουσίας” ποὺ ἦταν ἀναμενόμενο ὅτι θὰ ἄρχιζα ἐγώ, γιὰ τὴν συνάντησή μας μετὰ ἀπὸ τρεῖς μῆνες ποὺ ἔλειπε τὸ Καλοκαίρι! Ἐγὼ ἀρκέστηκα νὰ τοῦ χαμογελάσω ἀκόρδωτος, καὶ τὸν ἔβαλα μέσα.
«Τίμο, ἀκόμα ἔτσι εἶσαι; Ἄντε ἑτοιμάσου, νὰ πᾶμε νὰ φᾶμε κάτι “βρόμικο”! Δὲν κρατιέμαι, θέλω νὰ “ἁλωνίσω” πάλι στὰ παλιὰ “λημέρια μας”!».
Τὸ πρόσωπό του εἶχε τὸ ὕφος τῆς γνωστῆς ἀναιδοῦς “σπουδαιότητας”. Μοῦ φαινόταν περίεργο τώρα, ποὺ πάνω του ἔβλεπα νὰ καθρεφτίζομαι ἐγώ, ὅπως ἤμουν ὥς τότε ποὺ ἀποχαιρετηθήκαμε, ἀφοῦ στὶς σκέψεις καὶ τὶς ἐπιθυμίες ἤμασταν… “πανομοιότυποι”! Ἀκολουθούσαμε φανατικὰ τὴν ἴδια ἰνφλουένσερ στὴν προσωπικὴ ἀνάπτυξη, ποὺ ἔλεγε πὼς ὑπάρχουν μόνο ἰδιόρρυθμοι ἄνθρωποι ποὺ μένουν στάσιμοι ἤ “ἐξελίσσονται”, δηλαδὴ ἄλλοι ὑπερασπίζονται ἤ ὄχι, τὴν διαφορετικότητά τους, τὶς πληγές τους, τὶς ἀνασφάλειές τους κτλ. Ἔλεγε ὅτι ἔπρεπε νὰ συνειδητοποιήσουμε ὅλοι πὼς τὸ νὰ εἶσαι “νορμὰλ” ἦταν μεγάλη σαχλαμάρα, ἤ πὼς τὸ νὰ θέλουμε νὰ ἔχουμε τὴν ἐκτίμηση τῶν ἄλλων, ἄγγιζε τὰ ὅρια τῆς φαντασίωσης, ἐπειδὴ μόνο οἱ “ἄνθρωποι χαμαιλέοντες” ἄλλαζαν τὸν ἑαυτό τους γιὰ νὰ ταιριάζουν μὲ τὸ περιβάλλον τῶν ἄλλων· οἱ αὐθεντικοὶ δὲν εἶχαν πρόβλημα νὰ εἶναι “τὸ μαῦρο πρόβατο”, ἤ “ἡ μύγα μέσα στὸ γάλα”…
Ὅπως καθίσαμε, ὁ Ἡφαιστίων εἶχε ὄρεξη καὶ συνέχισε· «Θέλω νὰ πιστεύω ὅτι ἔκανες τὴν “ἐργασία γιὰ τὸ σπίτι” ποὺ εἴχαμε ξεκινήσει, νὰ πετάξουμε “στὰ σκουπίδια” τὴν ἀνάγκη νὰ ἀρέσουμε σὲ τοξικούς, μὲ τὶς ὑψηλότατες προσδοκίες καὶ τὰ “στεγανά τους” γιὰ τὸν σωστὸ ἑαυτό! Ὅλοι πρέπει νὰ κάνουμε τὸν ἀπολογισμό μας, καὶ νὰ ξεφορτωνόμαστε τὰ “καλούπια” τῶν ἄλλων! Τώρα ποὺ θὰ πᾶμε στὸ λύκειο ὁ κόσμος θὰ εἶναι ὅλος δικός μας! Μετὰ θὰ κάνουμε καὶ γιὰ λίγα χρονάκια, “πολιτισμικὲς διακοπές” κάπου μακριά, ὅπως κάνει ὁ ξάδερφός μου τώρα ποὺ σπουδάζει, καὶ μὲ τὶς δεξιότητές μας στὴν “διεκδίκηση” θὰ εἴμαστε πανέτοιμοι νὰ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΟΥΜΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ! Τὸ θέμα εἶναι νὰ μὴν ἐκπέμπουμε σήματα στοὺς ἄλλους νὰ πατᾶνε τὰ “κουμπιά μας”, γιὰ νὰ ἐκμεταλλεύονται τὴν καλοσύνη μας! Μόνο ὅποιος διεκδικεῖ τὰ δικαιώματά του δείχνει νὰ παραδέχεται τὶς δυνατότητές του καὶ τὶς ἀνάγκες του, καὶ ἀναλαμβάνει τὶς εὐθύνες τοῦ ἑαυτοῦ του!». Ἴσως νὰ πῆρε τὴν σιωπή μου γιὰ δισταγμό, καὶ μὲ αὐστηρότητα ἔκανε μία “ἐπανάληψη”. «Πιστεύω θυμᾶσαι ὅτι ἀπαγορεύεται νὰ ἔχουμε ἐνοχὲς ὅταν λέμε “ὄχι”, ὅταν ἀλλάζουμε γνώμη, ἤ ὅταν λέμε γιὰ κάτι ὅτι δὲν μᾶς ἐνδιαφέρει… Ἐμεῖς θὰ ἐπιλέγουμε ποιὸν θὰ βοηθήσουμε, καὶ πότε! Τὸ “κάνε τὸ καλὸ καὶ ῥίξτο στὸ γυαλό” εἶναι βολικὴ “ἰδεολογία” γιὰ ἐκείνους ποὺ προσφέρουν σὲ ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι μετὰ τοὺς ἀγνοοῦν!». Ὁ Ἡφαιστίων συνοφρυωμένος μὲ κοίταζε ἐπίμονα, καὶ πλέον περίμενε ἀπάντηση.
«Ἡφαιστίον, εἶναι καλὸ νὰ μεγαλώνουμε καὶ νὰ βλέπουμε τὰ πράγματα χωρὶς ἐπιπολαιότητα. Καλοσύνη εἶναι νὰ εἴμαστε χρήσιμοι στοὺς ἄλλους, καὶ ὄχι νὰ τοὺς χρησιμοποιοῦμε ὅπως μᾶς ἐξυπηρετεῖ. Ἀξιοποιοῦμε τὶς δυνατότητές μας, τὰ χαρίσματά μας, ὅταν προσφέρουμε. Νομίζω ὅτι ἐπειδὴ παλιότερα ἤμασταν ΑΝΙΚΑΝΟΙ νὰ ἐκτιμήσουμε τὰ χαρίσματά μας, προτιμούσαμε νὰ τὰ ΠΕΡΙΓΕΛΑΜΕ, ὅπως μᾶς μάθαιναν τὰ ἀντεστραμμένα πράγματα ποὺ ἀκολουθούσαμε…». Μίλησα μὲ εὐγένεια καὶ σεβασμὸ στὸ πρόσωπό του, ἀλλὰ εἶπα ἀκριβῶς αὐτὸ ποὺ σκεφτόμουν, ἀποφασισμένος νὰ παρουσιάσω τὶς ἐκ διαμέτρου μεταβολὲς ποὺ ἔγιναν στὴν ψυχή μου, ὅσο ἔλειπε. «Σὲ πειράζει νὰ μείνουμε στὸ σπίτι; Εἶναι Παρασκευὴ σήμερα καὶ δὲν τρώω· ἐννοῶ ὅτι νηστεύω! Γενικὰ ἔχω σταματήσει νὰ πηγαίνω στὰ μέρη ποὺ συνηθίζαμε, ἐπειδὴ ἄλλαξα τὶς προτεραιότητές μου …», ἐξήγησα μὲ ἁπλότητα, χωρὶς νὰ μπορῶ νὰ ὑπολογίσω ἄν ὁ φίλος μου κατάλαβε τί τοῦ εἶπα. Δὲν ἤξερε κὰν ὅτι ὑπῆρχε στενὴ πύλη καὶ τεθλιμμένη ὁδός, πῶς νὰ τοῦ μιλοῦσα γιὰ τὴν ἀνάπαυση τῆς ψυχῆ ἐκεῖ; Ἀπὸ ὅσο γνώριζα ὅσο συνοδοιπορούσαμε, δὲν ἤξερε κὰν γιὰ τὴν ὕπαρξη τῆς ψυχῆς! Τὸν κοίταξα λίγο βαθιὰ μέσα του ποὺ ἄρχισε νὰ ἐκνευρίζεται, βρίσκοντάς με ἀλλόκοτο ποὺ δὲν χρειαζόμουν τὸ “αὐτονόητο” κανάκεμα τῆς διασκέδασης. Θὰ ἦταν πιὸ βολικὸ νὰ κλαίγομαι, ἀπὸ τὸ νὰ μετανοιώνω γιὰ τὰ λάθη μου· ὅμως ὁ Χριστὸς δὲν θὰ μᾶς κρίνει γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας τόσο, ὅσο γιὰ τὴν τεμπελιά μας…
«Μήπως μπῆκα σὲ λάθος σπίτι;», εἶπε ἐνοχλημένος, νομίζοντας ἴσως ὅτι ἤθελα νὰ τὸν ἀποφύγω. «Ἐσὺ δὲν ἤσουν ποὺ ἔλεγες ὅτι ὁ τίτλος τοῦ “καλοῦ ἀνθρώπου” εἶναι… ΑΝΑΡΜΟΣΤΟΣ καὶ ἀποπροσανατολίζει, και ὅτι γιὰ νὰ ἐλευθερωθεῖ κάποιος ἀπὸ τὶς ἐνοχὲς ἤθελε δύναμη; Πόσο “χρήσιμος” ἤσουν σὲ ὅλη τὴν τάξη ὅταν εἶπες στὴν φιλόλογο, “συγχωρήστε με σήμερα, γιατὶ αὔριο μπορεῖ νὰ μὴν αἰσθάνομαι πιὰ ἔνοχος”; Θυμᾶσαι; Τότε ποὺ παραλίγο νὰ πιαστεῖτε στὰ χέρια μὲ τόν ἀντίζηλό σου, ἐπειδὴ δὲν τὸν χώνευες;».
Εἶχε κοκκινίσει καὶ μὲ κοίταζε δύσπιστα. Ἔδειχνε ἀκόμα καὶ ἐπιφυλακτικὸς μάζί μου ἀλλὰ δὲν τὸν ἀδικοῦσα, ποὺ θυμόταν ἀκόμα τὴν ἐλεεινὴ πλευρὰ τοῦ βίου μου… Στὸν προηγούμενο ἄθλιο ἑαυτό μου, ὁ “πρίγκηπας” τῆς ζωῆς μου ἦταν τὸ σῶμα μου, καὶ οἱ “βαλτώδεις ὀρέξεις” του ἦταν διαταγές! Σὰν νὰ ζοῦσα ὅλος μέσα σὲ ἕναν βοῦρκο, ὅπου τὸ στόμα μου ξερνοῦσε ἀηδιαστικὰ βατράχια ποὺ κόαζαν βρισιές, οἱ ὁρμὲς ξεπετάγονταν ἄτακτα πρὸς κάθε κατεύθυνση, σὰν νὰ ἦταν σιχαμερὰ ποντίκια, καὶ τὰ μάτια μου προσγειώνονταν ὅπου νά’ ναι, σὰν τὶς φαρμακερὲς σαῦρες ποὺ μόλυναν ὅπου γάντζωναν τὰ βρομερὰ νύχια τους, τὰ πάντα ἄφηναν μιὰ σκέτη ἀποφορά, ὅπως γίνεται στὰ βουρκόνερα ποὺ “βασιλεύει” ἡ σαπρία… Ποτὲ στὴν ζωή μου δὲν θὰ σταματήσω νὰ ὀδύνομαι, γιὰ τὴν βαρβαρότητα ποὺ ἔσπερνα ἀκόμα καὶ μὲ τὴν σκιά μου, σὰν αὐτὸ νὰ ἦταν τὸ φυσικότερο πράγμα! Ἀπὸ τὴν ἄλλη, οὔτε λίγο οὔτε πολύ, μὲ τὴν τηλεκόλαση ἀνοιχτὴ ἀπὸ τὸ πρωὶ ὥς τὸ βράδυ, ἦταν σὰν νὰ μεγάλωνα παρατημένος στὸ πεζοδρόμιο, κάτω στὸν δρόμο, ὅπου “μελετοῦσα” ἐντατικότατα ὅλες τὶς βωμολοχίες, τοὺς ἀπρεπεῖς ἀστεϊσμούς, τὶς χαμερπεῖς κολακεῖες καὶ τὴν ἀνόητη ὁμιλία, ὅλες τὶς σχέσεις κατὰ συρροήν, τὴν παραβατικότητα, τὴν διαφθορά, τοὺς ναρκομανεῖς, τοὺς ἀνώμαλους, καὶ ὅλες τὶς ἀπαράδεκτες οἰκογενειακὲς ἱστορίες πεπτωκυίας ποὺ μπόρεσαν νὰ σκεφτοῦν, τὰ ἐπιχειρηματικὰ μυαλὰ τῶν δικῶν μας καὶ τῶν ξένων… Μέσα ἀπὸ τὴν ἰσχυρότατη συνενοχὴ μεταξὺ τοῦ θεατῆ καὶ τῆς τηλεκόλασης, ὅλοι ἀποκτοῦν πρόσβαση σὲ ἔντονα καὶ ἐντυπωσιακὰ ἐσώτερα μυστικὰ τῶν χαρακτήρων τῶν μεγάλων, ἤ σὲ κουτσομπολιό, ποὺ ἀποτελοῦσε ἰσχυρότατη ἀφηγηματικὴ ἀπόλαυση καὶ θεωροῦνταν ψυχαγωγία. Ἡ τηλεκόλαση ἐξουσιοδότησε τὸν ἑαυτό της νὰ ἀποκαλύψει στὰ παιδιὰ ΟΛΑ ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ, ΜΕ ΑΚΡΑ ΑΣΥΔΟΣΙΑ, ἀφοῦ πρῶτα μὲ τὸν τρόπο της “ΕΞΑΝΑΓΚΑΣΕ” τοὺς γονεῖς νὰ “ἀναγνωρίσουν” στὰ παιδιά τους, τὸ… ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΒΛΕΠΟΥΝ ΕΚΤΡΟΠΑ! Τὸ διενθὲς ἐμπόριο ἔβαλε καὶ στοὺς Ἕλληνες γονεῖς “τὰ δύο πόδια σὲ ἕνα παπούτσι”, ἀνατρέποντας τὴν ἀδιαπραγμάτευτη γονεϊκὴ ἰδιότητά τους νὰ ἐλέγχουν τί βλέπουν τὰ παιδιά τους, ἀφοῦ ἔδειχνε θέματα φθοροποιὰ ἀκόμα καὶ στὶς διαφημίσεις! Ὁ τεχνολογικὸς “πολιτισμὸς” ποὺ ὑπερλειτουργοῦσε, πρόσταζε τοὺς γονεῖς μου νὰ ὑπολειτουργοῦν κάνοντας ἀταίριαστες ὑποχωρήσεις, προκειμένου νὰ μὴν “ἔχαναν” καὶ οἱ ἴδιοι τὰ τηλεκολαστικὰ προγράμματα… Ἐπειδὴ οἱ γονεῖς μου ἀποδεικνύονταν “πολιτιστικὰ ἀνύπαρκτοι” μπροστὰ στὴν “ἐπιμόρφωση” τοῦ τεχνολογικοῦ “πολιτισμοῦ”, ΠΡΟΑΠΟΦΑΣΙΣΤΗΚΕ ὅτι ἐγὼ θὰ ἔχανα τὴν παιδικὴ ἀθωότητά μου, καὶ οἱ γονεῖς μου θὰ ἦταν γιὰ τὸ διενθὲς ἐμπόριο, τὸ “ὑπηρετικὸ προσωπικό” του, ποὺ θὰ ἀγόραζε στὸ παιδί του ὅτιδήποτε διέταζε τὸ ἐμπόριο! Στὸν τεχνολογικὸ “πολιτισμὸ” Η ΗΘΙΚΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΖΗΤΗΜΑ ΥΠΑΚΟΗΣ ΣΤΙΣ ΕΝΤΟΛΕΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ, ἀλλὰ μᾶλλον ἀφορᾶ τὴν “ὑποχρέωση” νὰ ἀναλάβει κανεὶς τὶς “εὐθύνες του”, προκειμένου νὰ ἐξασφαλίσει τὴν…προσωπικὴ “ὁλοκλήρωσή του”! Τὸ τελευταῖο διάστημα κατέληξα στὸ συμπέρασμα πὼς ἀπὸ ὅταν γεννιοῦνται τὰ παιδιά, μεγαλώνουν σὰν νὰ εἶναι “ἔκθετα” στὸν τεχνολογικὸ “πολιτισμό”, σὰν οἱ γονεῖς τους νὰ τὰ ἔχουν ἐγκαταλείψει ἐκεῖ —ἤ σὰν νὰ τὰ ἔδωσαν γιὰ “θυσία”— ὥστε νὰ τὰ μεγαλώνουν μὲ τὶς ὑποαξίες τους, οἱ συσκευὲς καὶ ὁ κάθε ἕνας “εἰδικός”! Ἡ συνέργεια τῶν ὁποίων “ΑΘΩΩΣΕ ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ”, καὶ τὸ ἔβαλε μπροστὰ στὰ μάτια τῶν μεγάλων καὶ τῶν παιδιῶν γιὰ νὰ… “διασκεδάζουν” καθισμένοι μπροστὰ στὴν συσκευή, ποὺ ἀθέατα λειτουργοῦσε καὶ σὰν ΟΠΛΟ ποὺ “θέριζε” τὶς ψυχὲς… «Ἡφαιστίον ὅσο ἔλειπες, εὐτυχῶς ἄλλαξαν πολλὰ πράγματα μέσα μου. Πρίν, ποὺ οἱ ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ κέντριζαν τὸν ἐγωισμό μου ἐπειδὴ ἀπειλοῦσαν τὴν “ἐξουσία μου”, τὸ καλὸ μοῦ φαινόταν “ἐκτὸς τόπου καὶ χρόνου”. Μόλις ὅμως ἔζησα ἔναν ἐσωτερικὸ “σεισμό”, καὶ τὰ πάνω ἦρθαν κάτω, ὑποτάχθηκα στὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ! Πλέον ἄρχιζα νὰ ἀναγνωρίζω τὸ πρόσωπο τῆς ἁμαρτίας, ποὺ μοῦ ἦταν βδελυκτό! Μὲ τὴν τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ, ΤΟ ΚΑΛΟ ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΟΙΚΟΔΟΜΕΙΤΑΙ ΜΕΣΑ ΜΟΥ! Ὅσο αὐτὸ μὲ ἀνάπαυε καὶ βίαζα τὸν ἑαυτο μου νὰ κρατήσει λίγο περισσότερη ἄμυνα στὴν ἁμαρτία, τόσο τὸ καλὸ καταλάμβανε περισσότερο χῶρο μέσα μου, καὶ γινόταν τὸ “πρόσωπό μου”! Στὴν οὐσία ἔβλεπα τὰ ἀδύνατα νὰ γίνονται δυνατά, ἀπὸ τὴν βοήθεια τοῦ Χριστοῦ!». Τὸ ξάφνιασμα τοῦ Ἡφαιστίονα ἀντικατέστησε τὴν δυσπιστία μὲ τὴν ἀμηχανία, ὅσο δὲν εἶχε συγκεκριμένη εἰκόνα. «Μπορεῖς νὰ πεῖς ὅτι δὲν συνέβη τίποτα, ἀλλὰ ἐμένα ἡ ζωή μου “ἐπουλώθηκε”! Κάποια στιγμὴ στεκόμουν στὴν ἄκρη ἑνὸς δρόμου γιὰ νὰ περάσω ἀπέναντι, ἐκεῖ ποὺ στεκόταν ἕνας μοναχός, ὁ ὁποῖος περίμενε γιὰ νὰ ἔρθει στὸ σημεῖο ὅπου στεκόμουν ἐγώ. Ὅσο περιμέναμε τὸ φανάρι, ἡ ὄψη του μαγνήτισε τὰ μάτια μου, ποὺ μὲ τὴν σειρά τους ξεσήκωσαν τὴν ψυχή μου! Ἀργότερα ἔμαθα ὅτι αὐτὸ ποὺ “ἀνακάλυψε” ἡ ψυχή μου σὲ ἐκεῖνο τὸ πρόσωπο, καὶ ἀποτύπωσε σὰν σφραγίδα μέσα της, λεγόταν “πνευματικότητα”, καὶ ἦταν ἡ “εὐωδία” ἀπὸ τὴν καθαρότητας τῆς ψυχῆς! Ἐπειδὴ δὲν εἶχα ποῦ νὰ μιλήσω, βρῆκα στὰ κοινωνικὰ δίκτυα τὴν φιλόλογο ποὺ ἀνέφερες πρίν, καὶ λέγοντάς της αὐτὸ ποὺ ἔγινε, μοῦ σύστησε τὸν πνευματικὸ πατέρα της, ἄν ἤθελα ὄντως νὰ μάθω γιὰ τὴν πνευματικότητα τοῦ ἀνθρώπου. Φίλε πῆγα καὶ συνάντησα τὸν ἄνθρωπο, ποὺ ὄντως ἔγινε “πατέρας μου”, καὶ δίπλα του ἄρχισα νὰ μαθαίνω, πῶς μποροῦσε ἡ ταπεινὴ προσευχὴ νὰ διαλύει τοὺς φόβους μου! Χάρη στὴν πνευματικὴ ἑνότητα μὲ τὸν Χριστό, ἀγωνίζομαι τώρα γιὰ τὴν πνευματικὴ ἐλευθερία μου!».
«Μὰ ἡ “ἐλευθερία” εἶναι ΔΙΚΑΙΩΜΑ ποὺ τὸ εἴχαμε κατακτήσει, Τίμο, περιορίζοντας τὶς πεποιθήσεις ποὺ μᾶς “ἐπέβαλλαν” τὸ τί μπορούσαμε καὶ τί δὲν μπορούσαμε…», μὲ διέκοψε ἀντιδρώντας. «Ἄσε ποὺ ὁ καθένας δίνει τὴν δική του περιγραφή, ἀνάλογα μὲ τὴν ἱκανότητά του νὰ ἐπιλέγει αὐτὸ ποὺ τὸν κάνει νὰ νοιώθει πραγματικὰ “ἐλεύθερος”!».
«Ἄκου, ὅσο τὰ ἔκανα ὅλα ἴσιωμα, εἶχα μάθει νὰ κρύβομαι ἀπὸ τὸν ἑαυτό μου. Στὸν χῶρο ὅμως ποὺ σοῦ εἶπα ὅτι “ἄνοιξε” μέσα στὴν ψυχή μου ἀπὸ τὸ καλό, τώρα “συναντιέμαι” μὲ τὸν ἑαυτό μου. Ὅταν κλείνω τὰ μάτια μου καὶ ἐλέγχω ὅσα ἔκανα, ὅσα εἶπα καὶ ὅσα σκέφτηκα, οἱ ἄλλοι δὲν εἶναι κοντά μου· ἐκεῖ μέσα εἶναι σὰν νὰ εἶμαι “ὁ μόνος ποὺ ὑπάρχει”! Βρίσκεται ἡ οἰκογένειά μου μέσα στὸ σπίτι, ἀλλὰ μόλις κλείσω τὰ μάτια τοῦ προσώπου, μὲ τὰ μάτια τῆς ψυχῆς μου βλέπω ἐμένα, κάτι ποὺ οἱ ἄλλοι δὲν μποροῦν νὰ δοῦν. Ἐκεῖ ὁ Μοναδικὸς ποὺ μπορεῖ νὰ μὲ πλησιάσει, εἶναι ὁ Χριστός, ποὺ εἶναι Φίλος μου καὶ ἔρχεται γιὰ νὰ μοῦ δώσει ὅ,τι Τοῦ ζητάω στὴν προσευχή, ἤ ὅ,τι κρίνει Ἐκεῖνος, ἤ ἄλλα ποὺ δὲν τὰ ξέρω γιὰ νὰ τὰ ζητήσω, ἀλλὰ Ἐκεῖνος μοῦ τὰ δωρίζει! Αὐτὸ ἐμένα μὲ ἀναγέννησε, μὲ ἔκανε σὰν νὰ εἶμαι ἄλλος ἄνθρωπος! Τώρα ποὺ εἶμαι παιδὶ τοῦ Θεοῦ, ζήτησα ἀπὸ ὅλους νὰ μὴν μὲ φωνάζουν σκέτο Τίμο, ἀλλὰ Τιμόθεο, δηλαδὴ αὐτὸς ποὺ τιμάει τὸν Θεό!».
«Θέλεις νὰ πεῖς ὅτι ἀντὶ νὰ “διευρύνεις” τὸ μυαλό σου γιὰ νὰ ἔχεις τὴν “ἀπόλυτη ἐλευθερία” τῆς “προόδου”, θὰ ἔχεις… ἐνοχές ἄν δὲν ἔκανες κάτι σύμφωνα μὲ τὰ “καλούπια” τῶν ἄλλων; Ἔγινες πράγματι ἄλλος ἄνθρωπος καὶ ξέχασες τὶς συζητήσεις ποὺ κάναμε μὲ τὶς ὧρες, γιὰ τὴν “παντοδυναμία” ποὺ μᾶς ἀξίζει; Ἡ “δασκάλα”, ποὺ εἶναι καὶ φίλη μας, ἔχει ἀποδείξει πολλὲς φορὲς πόσο ἰσχυρὴ εἶναι στὴν “αὐτοδιαχείριση”! Αὐτὸ δὲν ἦταν τὸ ὅνειρό μας; Δὲν ψάχναμε τὸν ἄνθρωπο ποὺ θὰ μᾶς ἔδειχνε πῶς εἶναι ἡ δύναμη, γιὰ νὰ σταματήσουμε νὰ νοιώθουμε εὐάλωτοι;». Ὁ Ἡφαιστείων μὲ κοιτοῦσε σὰν νὰ εἶχε “πέσει ἀπὸ τὰ σύννεφα”, ἀλλὰ εὐτυχῶς τώρα δὲν ἔδειχνε ἐκνευρισμό, ἀλλὰ παράπονο. Ἴσως νὰ συνέλαβε ὅτι οἱ ῥίζες τῶν βιωμάτων στὴν ψυχή μου ἦταν βαθειές, ἐνῶ ὅσα ἔλεγε ἐκεῖνος στέκονταν στὰ “ῥηχὰ” τοῦ ἐγκεφάλου…
«Ἡφαιστίον, ἡ ἐλευθερία ὅπως τὴν περιέγραφε ἡ “δασκάλα”, ἦταν ΑΠΑΤΗ! Δὲν ξέρω ἀπὸ ποῦ νὰ ξεκινήσω! Οὔτε ἦταν φιλία αὐτὸ ποὺ μᾶς συνέδεε, ἀλλὰ σχέση ΕΞΟΥΣΙΑΣ! Τὴν δύναμη ποὺ ψάχναμε ἀπὸ τὴν προσωπικὴ ἀνάπτυξη, τὴν θέλαμε γιὰ νὰ τὴν στρέψουμε κατὰ τῶν ἄλλων! Ὅσο ὁ ἄνθρωπος δὲν προσεγγίζει τὴν ἐν Χριστῷ ἐλευθερία, ἡ ἰδέα τῆς “ἐλευθερίας” ὑποκρύπτει τὴν ἰδέα τῆς ἐξουσίας, ποὺ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ ΚΑΤΑΛΗΓΕΙ ΣΤΗΝ ΤΥΡΑΝΝΙΑ! Ἁπλῶς ἤμασταν ὅλοι στὴν ἴδια θέση καὶ δὲν μπορούσαμε νὰ διακρίνουμε οὔτε τὴν ὑποδούλωση τῆς ψυχῆς μας, οὔτε τὸ βάρος της ποὺ μᾶς πίεζε, ἐπειδὴ οἱ πληροφορίες ποὺ παίρναμε ὑπηρετοῦν τὴν ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ! Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἐφησυχάζει μπροστὰ στὴν κακία, βανδαλίζεται ἀμέσως ἐπειδὴ δὲν προλαβαίνει νὰ καταλάβει ποῦ βρίσκεται ὁ δόλος! Ἡ ὑποκρισία εἶναι βαρβαρότητα ποὺ παίζει θέατρο, ὥστε νὰ φαίνεται ἀκόμα καὶ γιὰ ἀρετή! Ἡ ὑποκρισία προάγει τὸν τεχνολογικὸ “πολιτισμό”, ὁ ὁποῖος ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ ΚΑΤΑΛΗΓΕΙ ΣΤΗΝ ΤΥΡΑΝΝΙΑ!». Ὁ φίλος μου ἔδειχνε νὰ μὴν μπορεῖ νὰ μὲ παρακολουθήσει.
«Σοβαρὰ τώρα, πιστεύεις ὅτι ἡ “δασκάλα” μᾶς ἐξουσίαζε; Πρὶν λίγους μῆνες λέγαμε ὅτι αὐτὰ ποὺ μαθαίναμε στὰ βίντεό της μᾶς προστάτευαν, γιὰ νὰ μὴν προσφέρουμε χωρὶς ἀνταπόδοση, χωρὶς ἀναγνώριση καὶ χωρὶς ἀμοιβαιότητα· μαθαίναμε πῶς νὰ μὴν μᾶς ἐκμεταλλεύονταν οἱ ἄλλοι “πατώντας” πάνω μας· πῶς νὰ ἀπαντᾶμε σὲ μία προσβολὴ ἤ κριτικὴ ποὺ μᾶς κάνει νὰ νοιώθουμε ἄβολα! Δὲν καταλαβαίνω ποῦ βρίσκεται ἡ ὑποκρισία, ἀλλὰ θὰ ἤθελα πολὺ νὰ μάθω…».
«Καταρχάς, μὲ τὸ θέατρό της ἡ “ἐνάρετη” ὑποκρισία, ὅταν μιλάει γιὰ “ἐλευθερία”, ἐννοεῖ μόνο τὴν σκλαβιά. Ὅποιος μεθοδεύει τέτοιο θέατρο, καὶ “ἐπαναπροσδιορίζει” τὶς ὑπάρχουσες σημαντικὲς λέξεις “περνώντας τες” μέσα ἀπὸ τὸ ψεῦδος, ἀποκτᾶ “φήμη σοφίας” χωρὶς νὰ τὴν ἀξίζει, ἀφοῦ δὲν εἶναι σοφὸς ἀλλὰ δοκησίσοφος· παριστάνει τὸν σοφό, ἀλλὰ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ! Τὸ δόγμα τῆς προσωπικῆς ἀνάπτυξης εἶναι ὅτι ὁ πλησίον εἶναι ὁ “κλέφτης τῆς δύναμής σου”, ἐνῶ ἄν κρατήσεις τὴν δύναμή σου μόνο γιὰ τὸν ἑαυτό σου, τότε ἀναγνωρίζεις τὴν προσωπικὴ ἀξία σου! Νομίζοντας ἐμεῖς τὴν “δασκάλα” γιὰ σοφή, δὲν προσέξαμε ὅτι ἀντὶ γιὰ τὴν ὁρμὴ τῆς γνώσης ποὺ θέλαμε νὰ ἱκανοποιήσουμε ἐμεῖς, ἡ “δασκάλα” μὲ τὴν ΥΠΟΒΟΛΗ ΤΗΣ, μᾶς ἔστρεψε στὴν συναισθηματικὴ ὁρμή! Ἡ δουλειὰ τοῦ “πολιτισμένου” δυνάστη εἶναι μὲ τὸν καιρό, νὰ μᾶς ὑποβάλλει τί θέλουμε, καὶ τί δὲν θέλουμε· ἀλλὰ ἐμεῖς βλέπουμε ὅτι “πέφτει στὴν φωτιὰ” γιὰ τὸ ἄνομο συμφέρον μας, τὸ ὁποῖο ὅμως, ΜΕΤΑΤΡΕΠΕΙ ΚΑΙ ΕΜΑΣ ΣΕ ΥΠΟΚΡΙΤΕΣ! Δηλαδὴ ἡ “δασκάλα” μᾶς διέφθειρε, ἐπειδὴ βλέποντας τὸ “κύρος της” ἐμεῖς, βρισκόμασταν σὲ κατάσταση ἑτοιμότητας νὰ δεχτοῦμε τὴν ὑποβολή της στὴν προσωπικὴ γνώμη της, ὅτι ὁ πλησίον κλέβει τὴν δύναμή μας, ἀφοῦ πρῶτα μᾶς ἔχει πείσει —ἐδῶ εἶναι ἡ πανουργία— ὅτι χωρὶς προσωπικὴ δύναμη εἴμαστε ἕνα μηδενικό! Στὸν τεχνολογικὸ “πολιτισμό”, ἡ “ἐπαναπροσδιορισμένη δικαιοσύνη” εἶναι ἡ ΤΥΦΛΗ ΙΣΧΥΣ, δηλαδὴ ἡ κτηνώδης! Ὅποιος εἶναι ἰσχυρὸς ΕΧΕΙ ΔΙΚΙΟ καὶ οἱ ἄλλοι κάνουν ὅ,τι τοὺς λέει! Ἄρα ὅποιος θέλει νὰ “προοδεύσει” σὲ αὐτὴ τὴν “πλευρά”, θὰ παραγκωνίσει τὸν πλησίον γιὰ νὰ “προστατεύσει” τὴν δύναμή του, ἀποβλέποντας πὼς σύντομα θὰ γίνει κι αὐτὸς… δυνάστης, ποὺ θὰ ἐπιβάλλει στοὺς ἄλλους τί θὰ πιστεύουν! Ὁ λόγος ποὺ γίνεται κάποιος “ἰνφλουένσερ”, δηλαδὴ αὐτὸς ποὺ ΕΠΗΡΕΑΖΕΙ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ, εἶναι ἡ ὁρμὴ γιὰ φιλοδοξία, φιλαργυρία καὶ φιληδονία, ἀπὸ τὴν ὁποία ὁρμὴ ἑλκύονται οἱ ἀκόλουθοι ποὺ μυρίζουν τὰ πάθη ἀπὸ μακριά, καὶ γιὰ νὰ δοῦν τὸ πρότυπό τους ἐν δράσῃ, ξεροσταλιάζουν γιὰ τὸ ἑπόμενο βίντεο. Οἱ χιλιάδες τῶν ἀκολούθων ποὺ παρακολουθοῦν, ἐπιβεβαιώνουν τὴν ἐξουσία τοῦ δυνάστη νὰ “γυρίζει τὶς γνώμες” ὅπου θέλει, καὶ τόσο ποὺ τρέφεται ἡ ἀκόρεστη κενοδοξία του, ποὺ “αὐτοδοξάζεται”!». Σταμάτησα λίγο γιὰ νὰ πάρω μία ἀνάσα. Δὲν εἶναι εὔκολο νὰ ἁπλώνεις μπροστά σου ὅλα αὐτὰ ποὺ μάζευες κομμάτι κομμάτι, γιὰ νὰ σχηματίσεις ὅλη τὴν ἀποτρόπαιη εἰκονα τῆς ὑποκρισίας… Ὁ φίλος μου μὲ παρακολουθοῦσε σοκαρισμένος. «Τὸ θέατρο ποὺ παίζει ἡ ὑποκρισία, σχετικὰ μὲ τὴν ὑποτιθέμενη “ἐλευθερία” ποὺ προωθεῖ, εἶναι ἡ “ψευδαίσθηση ἐλευθερίας”! Ἡ προσωπικὴ ἀνάπτυξη μᾶς ἔπλαθε τὴν ψευδαίσθηση ὅτι ἐλευθερωνόμασταν, ὅσο οἱ κανόνες της μᾶς “ἐπέτρεπαν” νὰ ἀντιπαθοῦμε σφοδρὰ τοὺς ἄλλους, νὰ τοὺς κατακρίνουμε, ἤ νὰ κινούμαστε ἐναντίον τους· δηλαδὴ “φιλοδοξοῦσε” νὰ φαίνεται γιὰ “σωτήρας μας”, τὴν στιγμὴ ποὺ μᾶς ὑποδούλωνε στὰ αἰσχρὰ πάθη! Ἐννοεῖται πὼς ὁ “θεατρικὸς ῥόλος” ποὺ ἐπιλέγαμε νὰ δίνουμε ἀπὸ μόνοι μας στὴν “ἐλευθερία”, ἦταν ἡ ψευδαίσθηση ποὺ μᾶς… γοήτευε! Κάτι ἄλλο τώρα· θεωρούσαμε ὅλοι οἱ ἀκόλουθοι ὡς αὐτονόητο, ὅτι ἄν κάποιος σχολίαζε δυσμενῶς τὴν “δασκάλα”, ἐκείνη θὰ διέγραφε τὸ σχόλιο, θεωρώντας το ἐπιθετικό. Δὲν σοῦ φαίνεται τώρα περίεργο, νὰ γίνονται δεκτὰ μόνο σχόλια θαυμασμοῦ καὶ ἐπαίνων; Δηλαδὴ ἀπὸ τὶς χιλιάδες τῶν ἀκολούθων, ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΔΕΚΤΕΣ ΜΟΝΟ ΟΙ ΚΟΛΑΚΕΙΕΣ! Ὅλοι οἱ αὑλοκόλακες λοιπόν, θέλαμε νὰ μαθητεύσουμε στὴν ὑποκρισία καὶ τὸ “κρύψιμο” τῆς βίας πρὸς τοὺς ἄλλους, δηλαδὴ ἤμασταν μαθητευόμενοι δυνάστες, ὥστε μὲ τὴν μίμηση νὰ βρίσκαμε καὶ τὴν δική μας θέση κάτω ἀπὸ τὸν “ἥλιο τῆς ὑποκρισίας”… Τὸν δυνάστη δὲν τὸν ἐκτιμάει κανεὶς γιὰ τὶς ἀρετές του, ποὺ τὶς ἔχει ἀποστραφεῖ, ἀλλὰ τὸν θαυμάζει γιὰ τὴν ἐξουσία του, δηλαδὴ γιὰ τὴν “κρυμμένη βία” ποὺ ἀσκεῖ στοὺς ἄλλους ὡς ἀμοραλιστὴς ποὺ εἶναι· δηλαδὴ ποὺ δὲν δέχεται νὰ ῥυθμίσει τὴν συμπεριφορά του μὲ βάσῃ τοὺ ἠθικοὺς κανόνες, καὶ γι’ αὐτὸ τοὺς παραβαίνει συνειδητά. Ἔτσι οἱ αὐλοκόλακες παρακολουθοῦν τὸν δυνάστη νὰ ψωνίζει, νὰ τρώει, νὰ παίζει μὲ τὸν σκύλο του —ὅ,τι γίνεται στὸ θέατρο— ἀλλὰ καὶ νὰ παραδίδει μαθήματα ἐκμετάλλευσης τῶν ἄλλων, πανευτυχὴ πάνω στὸν θρόνο ποὺ ἀνεβάζει τὸν ἑαυτό του μέσα ἀπὸ μία κάμερα ποὺ τὸν μαγνητοσκοπεῖ, ΝΑ ΑΠΟΛΑΜΒΑΝΕΙ ΤΟΝ ΚΕΝΟΔΟΞΟ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ! Ὅμως ἡ ἐξουσία δὲν πιάνεται φίλη! Ὅσους παρακολουθοῦν τὰ βίντεο τοῦ δυνάστη, αὐτὸς σὲ καμία περίπτωση δὲν τοὺς θεωρεῖ φίλους του, μόνο “πλῆθος αὐλικῶν” ποὺ τοὺς θεωρεῖ κατώτερους, δηλαδὴ ΟΣΦΥΟΚΑΜΠΤΕΣ καὶ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΙΜΟΥΣ, μὲ ΤΥΦΛΗ ΥΠΑΚΟΗ σὲ ὅποιον τούς δώσει ΤΥΦΛΗ ΔΥΝΑΜΗ!». Ὅσο ἤμουν κι ἐγὼ ῥηχός, δὲν πίστευα ὅτι ὑπῆρχε “βάθος”, εἶτε στὸ καλό, εἴτε στὸ κακό. Γνώριζα ἀπὸ πρῶτο χέρι τὴν ἔνταση τῆς φρίκης γιὰ τοὺς κινδύνους, ποὺ ἔνοιωθε τώρα ὁ Ἡφαιστίων καὶ τὸν συμπονοῦσα. Ἔβλεπε τὸ οἰκοδόμημα τῆς “προόδου” ποὺ “ἔπεφτε στὴν φωτιὰ” γιὰ τὸ ἄνομο συμφέρον του, νὰ καταρρέει, καὶ ἦταν ἀπροετοίμαστος. Ἤθελα πολὺ νὰ τοῦ πῶ ὅτι τὸ μόνο ποὺ θέλει ὁ Χριστὸς ἀπὸ ἐμᾶς, εἶναι Η ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ. Μὲ τὴν ἄσκηση ἐκφράζουμε τὸν πόθο μας πρὸς τὸν Χριστὸ καὶ τὴν ἀναγνώριση τῆς ἀσθένειάς μας, ὅμως μὲ τὸν μόχθο μας βλέπουμε καὶ τὴν αἰώνια ἀξία μας! Χρειάζεται νὰ καταλάβουμε ὅτι εἴμαστε ΑΔΥΝΑΜΟΙ καὶ ἁμαρτωλοί, καὶ κάνουμε ὅλη τὴν ἄσκηση γιὰ νὰ δείξουμε ὅτι εἴμαστε τιποτένιοι, ἀλλὰ τότε ἔρχεται ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ!
«Τιμόθεε…», προσπάθησε ὁ Ηφαιστίων νὰ βρεῖ κάποια ἄκρη μέσα στὴν θάλασσα μὲ τὰ ψέματα, ποὺ ἦρθε ἀντιμέτωπος, «ὁ λόγος ποὺ ἀναγνώρισα ἐγὼ “κύρος” στὴν “δασκάλα”, ἦταν ἐπειδὴ νόμιζα πὼς ὄντως μποροῦσε νὰ μοῦ πεῖ πῶς θὰ ἔπαυα νὰ νοιώθω ἕνα μηδενικό. Ἀφοῦ συμπέρανα πὼς εἶχε τέτοια ΔΥΝΑΜΗ, ὑπέθεσα πὼς σὲ ὅ,τι ἔλεγε, θὰ εἶχε ΔΙΚΙΟ! Ἤθελα πολὺ νὰ ἤμουν σημαντικὸς καὶ νὰ μοῦ ἔλεγαν οἱ ἄλλοι ὅτι ἀξίζω πραγματικά, καὶ δὲν ἔβλεπα νὰ εἶναι κακὸ νὰ ἔβρισκα τὴν δύναμη νὰ “ἐπανεφεύρω” τὸν ἑαυτό μου, μὲ τὴν προσαρμογή μου σὲ ὅσα μοῦ ἔφερνε ἡ ζωή. Ἐξάλλου καὶ μόνο ποὺ ἔβλεπα ὅτι χιλιάδες ἄλλοι, ποὺ ἤθελαν τὸ ἴδιο πράγμα μὲ ἐμᾶς, ἀντέγραφαν στὰ τυφλὰ τὴν “δασκάλα” στὴν… συνειδητὴ παραβίαση τῶν ἠθικῶν κανόνων, ἄφηνα τὸν ἑαυτό μου “ἐλεύθερο” νὰ ἀντιπαθεῖ καὶ νὰ κατακρίνει ὀρμητικὰ ὅσους δὲν ἤθελαν νὰ εἶναι τὰ “μαῦρα πρόβατα”, γιὰ παράδειγμα, καὶ μάλιστα θεωροῦσα ὅτι… ἀπέδιδα καὶ “δικαιοσύνη”! Ἴσως ὅμως καὶ νὰ ἦταν ψευδαίσθηση δικαιοσύνης τελικά, ποὺ ἔδινε ψευδαίσθηση ἀποδοχῆς ἀπὸ τοὺς ἄλλους, δηλαδὴ ψευδαίσθηση δύναμης καὶ ἐλευθερίας! Δὲν ξέρω τί νὰ πῶ…».
«Πρέπει νὰ πᾶμε στὴν πανουργία καὶ νὰ τὴν ἐξουδετερώσουμε, Ἡφαιστίον! Ἡ “δασκάλα” ἔλεγε ὅτι χωρὶς προσωπικὴ δύναμη εἴμαστε ἕνα μηδενικό, ἐννοώντας τὴν δύναμη ποὺ δίνει ὁ τεχνολογικὸς “πολιτισμός”· ποὺ ὅμως αὐτὴ ὑποδουλώνει στὴν ὑπερηφάνεια, τὴν φιλαργυρία, τὴν πορνεία, τὴν γαστριμαργία, τὸν φθόνο, τὴν ὀργή, τὴν ἀκηδεία καὶ τὴν ἀμέλεια, ποὺ εἶναι τα ἁμαρτήματα ποὺ χωρίζουν τὴν ψυχὴ ἀπὸ τὸν Χριστὸ καὶ τὴν θανατώνουν! Ὁ τεχνολογικὸς “πολιτισμὸς” εἶναι ΤΥΦΛΟΣ καὶ ἀρνεῖται τὴν προσκύνηση στὸν Κτίστη, γιὰ νὰ τὴν ἀποδίδει στὸ δημιούργημά Του, τὴν κτίση· κι αὐτὸ γίνεται μέσα ἀπὸ τὴν ἐκβαρβάρωση τοῦ χυδαίου ὑλισμοῦ, ποὺ μᾶς ἦρθε ἀπὸ τὴν Δύση, ἡ ὁποία νομιμοποίησε τὸ θέλημά της! Ἡ “πολιτισμένη” ἐκβαρβάρωση ἔφερε στὴν Ἑλλάδα “φιλίες” μὲ πολλὰ τελώνια, ὅπως τῆς φλυαρίας καὶ τῆς ἀνοησίας, τῆς ἀλογίας, τῆς ἀφυΐας, τῆς ἀναισθησίας, τοῦ νυσταγμοῦ, τῆς ψεύτικης γνώσης, τῆς λησμοσύνης καὶ τόσων ἄλλων —Χριστέ μου— κάνοντάς τα νὰ φαίνονται ὡς… ΔΥΝΑΜΗ! Σὲ αὐτὸ βέβαια πρωτοστάτησε ἡ τηλεκόλαση, ποὺ ἔπεισε τοὺς ἀκολούθους της πὼς εἶναι ΔΥΝΑΜΗ νὰ φορᾶνε ὅ,τι καὶ τὰ κορίτσια. Ὅμως ἔτσι εἶναι θέμα χρόνου, νὰ τοὺς πείσει ὅτι εἶναι… ΔΥΝΑΜΗ νὰ τὰ μιμοῦνται καὶ σὲ ὅλα τὰ ὑπόλοιπα!». Δόξα τῷ Θεῷ, ὁ Ἡφαιστίων τράβηξε τὴν στέκα ἀπὸ τὰ μαλλιά του, καὶ σφίγγοντας τὰ χείλη τὴν πέταξε δίπλα του, στὸ τραπεζάκι. «Ἀλλη εἶναι ἡ ἀληθινὴ δύναμη, ποὺ βρίσκεται μέσα μας, Η ΕΓΚΡΑΤΕΙΑ, ποὺ εἶναι ἀληθινὴ ἰσχὺς μπροστὰ στὰ δαιμονικὰ πάθη ποὺ πασχίζουν νὰ μᾶς ὑποτάξουν! Ἡ προσωπικὴ ἀνάπτυξη εἶναι ἡ ἐκφραση τοῦ Προτεσταντισμοῦ, ὁ ὁποῖος ἀρνήθηκε τὸν Χριστό, ἐπειδὴ ὁ αἱρετικὸς θέλει νὰ εἶναι ὁ ἴδιος θεός· ὅπως ἤθελε καὶ ὁ δυνάστης διάβολος, ποὺ θέλει νὰ πάρει ὅλους τοὺς ἀνθρώπους μαζί του στὸ αἰώνιο πῦρ τῆς Κόλασης. Ὁ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΛΟΥΘΟΣ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ, ὁ ὁποῖος μαθαίνει σὲ ὅσους τὸν ἀκολουθοῦν νὰ μισοῦν τὸν πλησίον, καὶ στὴν πρώτη εὐκαιρία νὰ τὸν “σκοτώνουν”, γιὰ νὰ μὴν τοὺς κλέψει τὴν… “ἐξουσία τους”! Στὴν οὐσία, μὲ τὴν κρυμμένη βαρβαρότητα ὁ διάβολος “διαχειρίζεται” τοὺς αἱρετικοὺς “πολιτισμένα(!)”, δίνοντάς τους τυφλὴ δύναμη γιὰ νὰ τὴν “κληροδοτοῦν” σὲ ὅσους βλέπουν ὡς “διαχειρίσιμους”, ἀφοῦ τοὺς πείθουν ὅμως ὅτι οἱ ἴδιοι… “αὐτοδιαχειρίζονται”! Ὁπότε μποροῦμε νὰ καταλήξουμε σὲ δύο συμπεράσματα: πρῶτον ὅτι ἀπὸ τὴν ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗ ΕΠΙΠΟΛΑΙΟΤΗΤΑ οἱ ἄνθρωποι ἀπογυμνώνονται ἀπὸ τὰ θεῖα χαρίσματα, ποὺ “κοιμοῦνται” καὶ τοὺς τὰ κλέβει ὁ διάβολος, καὶ δεύτερον, ὅτι ὅσο μαθητεύουμε στὸ νὰ εἴμαστε δυνάστες, πάντα θὰ ἔχουμε δυνάστη ἀρχηγό!».
Ἡ συστολὴ ποὺ ἐξέφραζε ἡ στάση τοῦ Ἡφαιστίονα, μαρτυροῦσε πὼς ἡ ψυχή του πληροφορήθηκε πόσο παράτυπα κινούμασταν. «Τόσα χρόνια βλέπουμε στὴν τηλεκόλαση ὅτι ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ νὰ ἔχουμε τὴν δική μας δύναμη, καὶ πὼς ἄν εἴμαστε ἀδύναμοι, δὲν εἴμαστε “ἔντιμοι” μὲ τὸν ἑαυτό μας. Τιμόθεε, δὲν ἤθελα νὰ σκέφτομαι ὅτι θὰ μεγάλωνα καὶ δὲν θὰ ἤξερα ποιὸς ἤμουν, ὅπως γίνεται μὲ τοὺς περισσότερους ἀνθρώπους! Εἷναι πολὺ δύσκολο πράγμα, τὸ μόνο ποὺ ξέρεις γιὰ τὸν ἑαυτό σου νὰ εἶναι ὅτι εἶναι μόνος, αὐτὸ τὸ πράγμα εἶναι σκέτη τυραννία!». Σταμάτησε λίγο, γιὰ νὰ σκεφτεῖ. «Μήπως πρόκειται γιὰ τὴν ἴδια τυραννία ποὺ εἶπες πρίν; Αὐτὴ στὴν ὁποία καταλήγει ὑποχρεωτικὰ ὁ τεχνολογικὸς “πολιτισμός”, ἐπειδὴ ἐκεῖ ὁ τίτλος τοῦ “καλοῦ ἀνθρώπου” θεωρεῖται “ἀνάρμοστος”; Δηλαδὴ μπορεῖ νὰ γλυτώσει κάποιος τὴν τυραννία, ἄν σταματήσει νὰ κρύβεται ἀπὸ τὸν ἑαυτό του; Ἀλήθεια, ὅταν “συναντήθηκες” μὲ τὸν Χριστὸ ἀναγεννήθηκες;».
Οἱ ματιές μας πρόλαβαν καὶ βεβαίωσαν ἄρρητα τὸ γεγονός. Ἀκόμα καὶ γιὰ νὰ ῥωτήσει ὁ Ἡφαιστίων, χρειαζόταν θάρρος ἀπόφασης! Μόλις τώρα καταλάβαινα τὸ μεγάλο δῶρο ποὺ μοῦ ἔκανε ὁ Χριστός, νὰ ἑλκύσει τὴν ψυχή μου καὶ νὰ τὴν διδάξει τὴν ἀγάπη Του! Ὁ Ἡφαιστίων ἔχει πολὺ περισσότερο δρόμο νὰ διανύσει, ποὺ ἡ ψυχή του βρίσκεται στὴν ἄγνοια… Ἤ μήπως νὰ παρακαλέσω τὸν Χριστὸ νὰ πιάσει καὶ τὸν φίλο μου ἀπὸ τὸ χέρι; Ἀφοῦ τὸν ἀγαπάει κι αὐτόν! «Ἐκεῖνο ποὺ ξέρω καλὰ εἶναι πὼς ἡ αἰτία τῆς λύπης μας, εἶναι ποὺ μᾶς λείπει ὁ Χριστός. Αὐτὸς “περιγράφει” στὴν ψυχή μας πόσο μεγάλη ἀξία τῆς ἔδωσε, καὶ αὐτὸ μᾶς ἐλευθερώνει, δηλαδὴ ζοῦμε χωρὶς ἐχθρούς! Τὸ Φῶς τοῦ Χριστοῦ φανερώνεται στὴν ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου ποὺ ἔχει δεκτικότητα, δηλαδὴ ἔχει ταπείνωση. Τὸ ἔργο μας ἐδῶ στὴν γῆ εἶναι νὰ φτιάξουμε ἕνα κοστούμι στὴν ψυχή μας, λευκό, γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ παρουσιαστοῦμε τὴν ἡμέρα τῆς Κρίσεως μὲ καλυμμένη τὴν γύμνια μας, διότι εἴμαστε ἀπόγονοι τοῦ Ἀδὰμ καὶ τῆς Εὔας, τοῦ γυμνοῦ, τοῦ στερημένου τῆς Χάριτος!». Χαμηλώσαμε ταυτόχρονα τὰ μάτια. Πόσο θὰ ἤθελα νὰ μὴν εἶχα μεγαλώσει ἔξω στὸν δρόμο, ἀλλὰ νὰ εἶχα ἕνα ἥσυχο σπίτι ὅποὺ θὰ ζοῦσα μόνο μὲ τὴν οἰκογένεια ποὺ μοῦ ἔδωσε ὁ Χριστός! Νὰ μὴν μὲ ἔβρισκε κανένας ξένος νὰ μοῦ δείχνει τὰ “τελώνια” ἀπὸ τὸν ἐκβαρβαρισμό του, ποὺ ἔκαναν τὴν ὄψη του φρικιαστική! Μακάρι νὰ μποροῦσα νὰ συναντιέμαι μὲ τὸν ἑαυτό μου ἀπὸ τὰ γεννοφάσκια μου, καὶ νὰ εἶχα φτιάξει σὲ ὅλη τὴν ψυχή μου χῶρο ἀφιερωμενο στὸν Χριστό! Μακάρι νὰ μὴν γνωριζόταν κανένα ἄλλο παιδὶ μὲ τὴν ἀποφορὰ τῆς σαπρίας… «Ξέρεις, ὁ Χριστὸς χτυπάει συνέχεια τὴν πόρτα τῆς ψυχῆς μας, καὶ περιμένει νὰ Τοῦ ἀνοίξουμε ἐμεῖς ἀπὸ μέσα γιὰ νὰ δειπνήσουμε μαζί, γεμίζοντας τὴν ζωή μας οὐράνιο φῶς! Μακάρι ὅταν κλείσουμε τὰ μάτια μας καὶ πᾶμε στὸν οὐρανό, νὰ μᾶς ἀνοίξει καὶ ὁ Χριστὸς ἀπὸ μέσα, τὴν πόρτα τῆς Βασιλείας Του!».
Τὰ πλήθη τῶν πεπραγμένων μοι δεινῶν, ἐννοῶν ὁ τάλας,
τρέμω τὴν φοβερὰν ἡμέραν τῆς Κρίσεως·
ἀλλὰ θαρρῶν εἰς τὸ ἔλεος τῆς εὐσπλαχνίας Σου,
ὡς ὁ Δαυίδ βοῶ Σοι·
ἐλέησον με ὁ Θεός, κατὰ τὸ μέγα Σου ἔλεος
Τὸ ῥωμαίικο φιλότιμο εἶναι ἡ ἐπουράνια “ἀγαπητικὴ τιμὴ” ποὺ τρέφει
τὴν εὐλαβὴ ψυχή, καὶ ΦΩΤΙΖΕΙ ΤΗΝ ΘΕΛΗΣΗ ΤΗΣ!
Τὸ βιβλίο μου εἶναι ἕτοιμο νὰ φτάσει
στὴν ἠλεκτρονικὴ διεύθυνσή σου!
Διαβάζοντάς το, ξεκινᾶς ἕνα ταξίδι ἀπὸ δρόμο ποὺ εἶχε κλείσει ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια στὸν τόπο μας!
Θυμήσου τὰ λόγια μου…
