«Αὐτὴ ἡ ἰώβεια ὑπομονή σου καὶ ἡ τεράστια ἀνοχή σου, νὰ δέχεσαι τὰ πάντα καὶ νὰ μὴν ἀντιδρᾶς, εἶναι οἱ μεγαλύτεροι ἐχθροί σου! Γιατὶ δὲν κάνεις κάτι μὲ ὅλους αὐτούς, καὶ τοὺς ἀφήνεις νὰ γελᾶνε μαζί σου, ἀκόμα; Τί θὰ κερδίσεις ἄν καταπιέζεις τὸν ἑαυτό σου, ἀντὶ νὰ τὸν ὑπερασπίζεσαι, Φανουρία, μοῦ λές;».
Ἡ Ἐλπινίκη δυσκολεύεται νὰ καταλάβει τὸν λόγο ποὺ ξεπέρασα ἀνώδυνα, τὴν ἄνοστη πλάκα ποὺ μοῦ ἔκαναν κάποια παιδιά, ποὺ ἦταν περισσότερο φίλοι δικοί της. Εἶχαν μαζευτεῖ πολλὰ ἄτομα κάπου ὅταν μὲ πῆραν τηλέφωνο, καὶ ἡ γνωστὴ τῆς Ἐλπινίκης μὲ ῥωτοῦσε κάποιες χοντροκομμένες ἀνοησίες, ὅσο οἱ ὑπόλοιποι στὸ βάθος μὲ εἰρωνεύονταν καὶ γελοῦσαν. «Μὰ πρόκειται γιὰ γεγονὸς ποὺ μὲ ἀφήνει ἀδιάφορη. Μπορεῖ νὰ ἦταν ἀδικία, ὅπως εἶπες, ἀλλὰ ἐμένα μοῦ φάνηκε σὰν ἕνα μικρὸ “σκουπιδάκι”. Ὅταν κάτι βρίσκεται ἔξω ἀπὸ τὸν Μεγάλο Σκοπὸ ποὺ ἔχουμε στὴν ζωή, δὲν ἀσχολούμαστε μαζί του. Τὸ μόνο ποὺ χρειαζόμαστε, εἶναι νὰ ξέρουμε τὸν λόγο γιὰ τὸν ὁποῖο ζοῦμε! Αὐτὸς ὁ λόγος καθορίζει καὶ τὴν ταυτότητά μας, δηλαδὴ τὸ ἐσωτερικὸ πρόσωπό μας! Γιὰ νὰ τὸ καταλάβεις, ἡ ὑπαρξιακὴ ταυτότητά μας διαμορφώνεται ἀπὸ τὸ ποῦ στρέφουμε τὴν ἐλευθερία μας. Αὐτὸ μᾶς προσδιορίζει ὡς ξεχωριστὰ πρόσωπα!».
«Νομίζω ὅτι δυσκολεύεσαι νὰ βάλεις ὅρια, καὶ ἀποφεύγεις τὶς συγκρούσεις ἐπειδὴ νοιώθεις ὅτι δὲν σοῦ ἐπιτρέπεται νὰ θυμώνεις! Ὅταν καταπνίγουμε τὰ συναισθήματά μας, γεμίζουμε μὲ ψυχοσωματικά! Κατάλαβέ το, δὲν σὲ συμφέρει νὰ εἶσαι καλὸ παιδί, καὶ νὰ νοιώθεις ἐνοχὲς χωρὶς λόγο! Πολλὲς φορὲς ἡ οἰκογένεια ἀκολουθεῖ αὐτὸ ποὺ εἶναι κοινωνικῶς ἀποδεκτό· γιὰ νὰ βγάζει πρὸς τὰ ἔξω μία καλὴ εἰκόνα, μαθαίνει στὸ παιδί της νὰ φοβᾶται στὸ ἐνδεχόμενο ὅτι θὰ τὸ τιμωρήσει, ἤ ὅτι θὰ το ἀπορρίψει! Ἔτσι αὐτὸ γίνεται βολικὸ καὶ ὑπάκουο γιὰ νὰ παίρνει ἀγάπη καὶ ἀποδοχή, δηλαδή, μπαίνει σὲ καταστολή! Τὸ καλὸ παιδὶ μαθαίνει νὰ προσφέρει ἀπὸ ἐνοχή, ὄχι ἀπὸ ἐπιλογή, ὅπως νομίζει ἐκεῖνο…». Διέκοψε γιὰ νὰ μὲ κοιτάξει μὲ νόημα, καὶ συνέχισε. «Ὅσο δὲν μαθαίνεις νὰ ἐκφράζεις τὶς ἀντιρρήσεις καὶ τὰ συναισθήματά σου πρὸς τὰ ἔξω, δυναμικά, καὶ προσφέρεις ὅλο τὸν ἑαυτό σου, θὰ σὲ ἐκτιμᾶνε ὅλοι ἄλλὰ ἐσὺ πόσο θὰ ἐκτιμᾶς ἐσένα; Σοβαρὰ τώρα, δὲν σοῦ περνάει ἀπὸ τὸ μυαλὸ ὅτι κινδυνεύεις νὰ κάνεις ἀργότερα μία οἰκογένεια, ἀπὸ ἀνασφάλεια; Ὅπου θὰ ζεῖς σιωπηλά, προσπαθώντας νὰ κάνεις ὑπακοὴ σὲ ὅλους τοὺς ὑπόλοιπους; Ὅπως παλιότερα, ποὺ δὲν ἤξερε κανεὶς γιὰ αὐτοεκτίμηση, ὁριοθέτηση, διεκδίκηση κτλ… Ὅσο νοιάζεσαι γιὰ τὴν γνώμη τῶν ἄλλων καὶ δὲν θέλεις νὰ δυσαρεστήσεις κανέναν, θὰ ζεῖς στὸ περιθώριο… Τὸ ζήτημα δὲν εἶναι νὰ εἶσαι καλή, ἀλλὰ νὰ εἶσαι καλά, ἐπειδὴ περνᾶς καλά!».
Μὲ τὴν Ἐλπινίκη δὲν βρισκόμαστε συχνά, ἀλλὰ κάθε φορὰ μοῦ χτυπάει τὸ καμπανάκι τῆς αὐτοαξίας, ὅπως λέει ἡ ἴδια. Βέβαια, μεγαλώσαμε διαφορετικά· ἡ μαμά της τῆς παρεῖχε κάτι, πρὶν κὰν ἡ Ἐλπινίκη προλάβει νὰ τὸ ἐπιθυμήσει· ἐργαζόταν ὅμως πολύ, καὶ ἡ Ἐλπινίκη μεγάλωσε μὲ τὸ ἄγχος καὶ τὴν ὑποτίμηση τῆς μοναξιᾶς. Τὸ σύνθημά της ἐδῶ καὶ πολλοὺς μῆνες εἶναι, “τὸ καλὸ παιδί, μᾶς τελείωσε!”. Μέλος μεγάλης οἰκογένειας ἐγώ, καὶ μάλιστα μὲ παραδοσιακὴ εὐλάβεια, ὄντως δὲν φέρνω ἀντιρρήσεις —στὸν πνευματικό μου— καὶ ἀπὸ αὐτὸ ἀντλῶ δύναμη! Ὅταν εἶπα στὴν Ἐλπινίκη πρὶν ἀπὸ καιρό, ὅτι ἡ καλύτερη εὐτυχία εἶναι ἡ ἥσυχη συνείδηση, δὲν τὸ κατάλαβε καὶ ἐπανέλαβε νὰ σταματήσω νὰ ὑπηρετῶ τὴν οἰκογένειά μου… Δὲν ἔχω βρεῖ τρόπο νὰ τῆς ἐξηγήσω ὅτι μεγάλωσα βλέποντας τοὺς γονεῖς μου νὰ θυσιάζουν τὸν ἑαυτό τους, καὶ ὅτι καμαρώνω γιὰ τὸ παράδειγμά τους! Καλὰ παιδιά τοῦ Χριστοῦ καὶ οἱ δυό τους, ἔβλεπα τὴν καρδιά τους λαβωμένη ἀπὸ τὴν πίστη, καὶ τὰ μάτια τους νὰ φωτίζονται ἀπὸ ἀγάπη, καὶ ἡ χαρά μου ξεχείλιζε! Μαθαίνοντας γιὰ τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο εἶχε φτιάξει ὁ Κύριος τὰ πράγματα, λαβώθηκε καὶ ἡ δική μου καρδιά! Ἄν ἦταν τρόπος, θὰ ἤθελα νὰ ἔδινα σὲ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους αὐτὸ ποὺ ἀναβλύζει μέσα μου! Ἀσυζητητὶ διατηρῶ μὲ μεγάλη φροντίδα ὅ,τι μὲ ἔμαθε ἡ μητέρα μου, ὁ πατέρας μου, καὶ ὁ πνευματικὸς πατέρας μου. «Ἐλπινίκη, ὅταν κάνουμε κάτι καλό, ὁ Χριστὸς ζητάει νὰ δεῖ τὸν σκοπὸ γιὰ τὸν ὁποῖο τὸ κάνουμε. Ἄν ἡ πρόθεσή μας εἶναι νὰ Τὸν διακονήσουμε, ἤ μήπως ἡ προσφορά μας γίνεται ἀπὸ ἀνθρωπαρέσκεια. Αὐτὸ ποὺ κρίνει ὅμως ἄν κάποιος θὰ εἶναι εὐτυχισμένος ἤ δυστυχισμένος, εἶναι ὄχι ἄν εἶναι λίγο ἤ πολὺ ἀνήθικος, ἀλλὰ ἄν εἶναι ΑΠΡΟΣΩΠΟΣ! Ὅταν ἡ προσωπικότητά του “προκύπτει” ἀπὸ “τὸν μέσο ὅρο” τῶν προσωπικοτήτων τῶν ἄλλων, αὐτὸς ζεῖ “ἀναγκαστικά”, χωρὶς νὰ ἔχει κατεύθυνση ζωῆς, ἀλλὰ κυρίως, χωρὶς νὰ ψάχνει νὰ βρεῖ… Θέλω νὰ πῶ, ἀκολουθεῖ μηχανιστικὰ καὶ ἀνεξέταστα τὸ πρότυπο ζωῆς ποὺ τοῦ ἐπιβάλλει ὁ κόσμος, ὁπότε Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΤΡΑΜΜΕΝΗ ΠΟΥΘΕΝΑ!».
Ἀπὸ τὴν ἔκπληξη, τὰ μάτια τῆς Ἐλπινίκης ἄνοιξαν διάπλατα. «Ἐνῶ Φανουρία, ὅταν τοῦ λένε οἱ ἄλλοι νὰ μὴν θυμώνει, γιὰ νὰ εἶναι καλὸ παιδί, ἀπολαμβάνει τὴν ἐλευθερία του;».
«Δὲν εἶναι ἔτσι τὰ πράγματα. Αὐτὸ ποὺ ἐννοεῖς ἐσὺ δὲν εἶναι θυμός, ἀλλὰ ὑπερηφάνεια, ποὺ κατατρώει τὸν ἄνθρωπο! Ὅσο μέσα μας ὑπερισχύει ὁ κακὸς ἑαυτός, οἱ ἐπιθυμίες του εἶναι ἐγωιστικές, ποῦ ἐκ τῶν πραγμάτων χρεώνουν μὲ ἐνοχές! Ὡστόσο, ἡ ταπείνωση ἀφοπλίζει κάθε συναίσθημα ἐχθρικὸ πρὸς τὴν σωτηρία τῆς ψυχῆς, τὴν ὁποία ἐπαναφέρει στὴν ἐσωτερικὴ εἰρήνη —ποὺ προεικονίζει τὴν παραδεισένια ἐλευθερία! Αὐτὸ γίνεται ἐφικτὸ ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἀποκτήσει πρόσωπο, δηλαδὴ στέκεται ἐνώπιον τοῦ Χριστοῦ γιὰ νὰ ζητήσει ἔλεος! Μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Χριστοῦ, θὰ μπορέσει νὰ φύγει ἀπὸ τὸ κοσμικὸ φρόνημα, τὸ φρόνημα τῆς σαρκός, δηλαδὴ τὸ φρόνημα τῆς ἁμαρτίας. Ἡ αἰώνια ἐλευθερία ποὺ λέμε, εἶναι ἡ νίκη πάνω στὸν θάνατο! Ἐλεύθερος εἶναι ὅποιος ἀγωνίζεται τώρα, γιὰ νὰ ἀκούσει κάποτε τὸν Κύριο νὰ τοῦ πεῖ, “εὖγε δοῦλε ἀγαθὲ καὶ πιστέ”!».
«Μόνο ποὺ ἡ καλοσύνη δὲν ἔχει καμία… ἠθικὴ ὑπόσταση! Θὰ μοῦ ζητήσει ὁ ἄλλος αὐτὸ ποὺ χρειάζεται, καὶ ἐγὼ θὰ ἀποφασίσω ἄν ἔχω τὴν διάθεση νὰ βοηθήσω, στὴν περίπτωση ποὺ “ἀξίζει τὸν κόπο”. Ἄν πρόκειται ὁ ἄλλος νὰ μὲ ἐκμεταλλευτεῖ, πῶς νὰ κάνω ἐγὼ κάτι εἰς βάρος τοῦ ἑαυτοῦ μου; Ἄν κάποιος ζεῖ παρασιτικά, νὰ τοῦ δώσω ἐγὼ στὸ “πιάτο” τὴν λύση ποὺ περιμένει; Ἄν προσφέρω σὲ κάποιον μία πολύτιμη συμβουλή, καὶ πάει χαμένη ἐπειδὴ δὲν τὴν ἀξιοποίησε ὅπως ἔπρεπε; Ἄν ἀντὶ γιὰ ἀντάλλαγμα, στὸ τέλος παγιδευτῶ κι ἀπὸ πάνω; Δὲν θὰ ἀναγκαστῶ ἄθελά μου μετά, ἀπὸ θύμα νὰ γίνω θύτης; Στὸ ἐξωτερικὸ δὲν ὑπάρχουν ὅλα αὐτὰ ποὺ λές, ξέχασέ το!».
«Ἐδῶ εἶναι Ἑλλάδα, Ἐλπινίκη! Αὐτὸ ποὺ γιὰ ἄλλους ἔξω χαρακτηρίζεται ὡς ἀσθένεια, καὶ τὸ χαρακτήρισαν σύνδρομο, γιὰ ἐμᾶς ἐδῶ εἶναι εὐλογία! Κι αὐτό, ἐπειδὴ ξέρουμε ὅτι ἡ ἀλήθεια μᾶς ὁδηγεῖ πρὸς τὸν Χριστό! Ὅταν σὲ ἀκούω νὰ μιλᾶς γιὰ τὸ καλὸ παιδί, ἐγὼ τὸ καταλαβαίνω ἔτσι ὅπως μοῦ τὸ ἔμαθαν οἱ γονεῖς μου, καὶ ὅπως τὸ ξέρει ὁ λαός μας: εἶναι τὸ καμάρι, τὸ σέμνωμα τῆς οἰκογένειας καὶ τῆς κοινωνίας, ποὺ μὲ τὴν ζωή του ὑπερασπίζεται τὰ ἱερὰ καὶ τὰ ὅσιά μας! Ἡ καλοσύνη εἶναι τὸ θεμελιώδες συστατικὸ τῆς Πίστης μας! Ὁ ἑλληνικὸς λαὸς τρέφεται ἀπὸ τὴν Παράδοση τῆς Πίστης, ἐδῶ καὶ πολλοὺς αἰῶνες! Η ΚΑΛΟΣΥΝΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ! Ἀρχίζει ἀπὸ σκέψη ἀγαθή, γίνεται μὲ τρόπο ἀγαθό, γιὰ νὰ δώσει καρπούς ἀγαθούς! Δὲν τὴν κηλιδώνει ἀπολύτως τίποτα! Ὁτιδήποτε ἄλλο, ΠΑΡΑΠΕΜΠΕΙ ΑΛΛΟΥ, ποὺ πρέπει νὰ ἔχει ἄλλο ὄνομα, δικό του! ΤΟ ΚΑΛΟ ΠΑΙΔΙ, ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΜΟΥ! Εἶναι ἀδιανόητο νὰ ἀναφέρεται κάποιος σὲ αὐτὸ ποὺ χαρακτηρίζει ἐμένα, τὴν ὥρα ποὺ ἐννοεῖ κάτι ἐντελῶς ἀντίθετο! Τέλος πάντων, αὐτὸ τὸ πράγμα εἶναι πλαστοπροσωπία!».
Παραδόξως, ἀντὶ νὰ δυσανασχετήσει ἡ Ἐλπινίκη, μαγνητίστηκε ἀπὸ τὰ λόγια μου. Μᾶλλον τῆς τράβηξε τὴν προσοχὴ ἡ ἐλευθερία μου, ποὺ εἶχα στρέψει πρὸς τὸν Κύριο! Πάντως τὸ βλέμμα της ἔδειξε νὰ ἄγγιξε στὸ βλέμμα μου, τὴν κατεύθυνση τῆς καλύτερης εὐτυχίας, ποὺ εἶναι ἡ ἥσυχη συνείδηση. Μόλις μπόρεσε νὰ μιλήσει, εἶπε μὲ δισταγμό: «Καὶ ποιό ὄνομα θὰ μποροῦσε νὰ πάρει, αὐτὸ τὸ ἐντελῶς ἀντίθετο;».
«Ἡ ἁπλὴ λογικὴ λέει πώς, στὸν ἰσχυρισμὸ ὅτι δύο καταστάσεις ἐκ διαμέτρου ἀντίθετες, ταυτίζονται, τότε ἡ μία ἀπὸ τὶς δύο ψεύδεται! Ἡ Παράδοση τῆς Πίστης μας δὲν ἀναγνωρίζει καμία, μὰ καμία ἀνάμειξη τοῦ κακοῦ, μέσα στὸ καλό! Τὸ ἐντελῶς ἀντίθετο ἀπὸ τὸ καλὸ παιδί, εἶναι ὁ ἀπρόσωπος ἄνθρωπος, ὁ ἀποπροσανατολισμένος, ποῦ στερεῖται κατεύθυνσης ζωῆς… Δυστυχῶς, τὸ ψέμα τὸν χωρίζει ἀπὸ τὸν Φιλάνθρωπο Κύριο, καὶ ὅπως περιέγραφες νωρίτερα κι ἐσύ, καταλήγει νὰ ζεῖ ὡς ψυχὴ δανειοσυντήρητη…
«Φανουρία, περίμενε!».
Ἄκουσα τὸ ὄνομά μου, καὶ κοντοστάθηκα. Ἡ Ἐλπινίκη ἔδειχνε σὰν νὰ μὲ ἔψαχνε· μόλις μὲ εἶδε, ἄνοιξε τὸ βῆμα της, ἀνακουφισμένη.
«Θέλω νὰ σοῦ μιλήσω», εἶπε καὶ μὲ τράβηξε νὰ καθίσουμε στὸ πεζούλι τῆς πλατείας. Ἦταν περίεργο, ἔδειχνε σὰν νὰ εἶχε παλέψει μὲ ἄγρια κύματα, καὶ νὰ εἶχε σωθεῖ!
«Ἐλπινίκη, τί ἔπαθες;». Ἡ στάση της δὲν θύμιζε τὸ βαριεστημένο κορίτσι ποὺ ἤξερα, ἦταν σὰν νὰ εἶχε… μεγαλώσει.
«Θυμᾶσαι ποὺ προσπαθοῦσα νὰ σὲ πείσω ὅτι ὑποτιμᾶς τὸν ἑαυτό σου; Ποῦ σὲ κατηγοροῦσα ὅτι ἦσουν ἄνθρωπος χωρὶς πρόσωπο;», εἶπε κοιτάζοντάς με, μὲ ἔνταση. «Τὰ παπαγάλιζα ὅπως τὰ ἄκουγα στὸ διαδίκτυο, ἀλλὰ φαίνεται τὰ ἄκουγα “μέσα στὸν ὕπνο μου”, ἀφοῦ τὰ εὔκολα λόγια ποὺ ἔλεγα, ἐγὼ δὲν τὰ πρόσεχα… Τὰ ἴδια παιδιὰ ποὺ σοῦ ἔκαναν τὴν πλάκα τότε, προχθὲς ἄρχισαν νὰ σχεδιάζουν μία ἀχαρακτήριστη πλάκα —ὑποτίθεται— σὲ κάποιο ἀγόρι, καὶ ἐγὼ φοβήθηκα! Θυμήθηκα ποὺ εἶχες μιλήσει γιὰ ἀνθρωπαρέσκεια, καὶ συνειδητοποίησα ὅτι γιὰ νὰ συνεχίσουν νὰ μὲ ἐγκρίνουν ὅλοι τους, ἤθελαν νὰ ὑποταχτῶ καὶ νὰ γίνω καὶ ἐγὼ θύτης! Ὅμως, στὴν ἴδια ὑποτίμηση ποὺ ἤθελαν νὰ φέρουν ἐκεῖνο τὸ ἀγόρι, βρισκόμουν ἤδη παγιδευμένη καὶ ἐγώ! Γιὰ πολὺ καιρό, μάλιστα! Σὰν νὰ ἔγινε μέσα μου ἕνα ἰσχυρὸ ὑπαρξιακὸ τράνταγμα καὶ νὰ “ξύπνησα”, διαπίστωσα ἔντρομη πὼς τὰ πόδια μου μὲ πήγαιναν ἀντίθετα ἀπὸ αὐτὸ ποὺ εἶχες πεῖ, κατεύθυνση ζωῆς! Μόλις ὑποψιάστηκα πὼς ἡ ἀγωνία νὰ “ἐπιβιώσω” ἀνάμεσα στοὺς ἄλλους, προερχόταν ἀπὸ τὴν ὑποταγή μου στὸν θάνατο, φοβήθηκα! Τότε ἦρθα ἀντιμέτωπη μὲ τὴν ἀλήθεια! Δὲν μοῦ ἄξιζε ἡ ἐξάρτηση ἀπὸ τὴν γνώμη τῶν παιδιῶν τῆς παρέας, ποὺ μοῦ ἔδιναν τὰ ψίχουλα τῆς —ὑπὸ προϋποθέσεις— ἀποδοχῆς τους! Δὲν μπορεῖ νὰ ἤμουν φτιαγμένη γιὰ νὰ ζῶ τὴν θλιβερὴ ζωὴ κάποιων ἄλλων, ἤ γιὰ νὰ ἀποφασίζουν αὐτοί, ἄν θὰ ζῶ ἐλεύθερη!».
Ἦταν φανερὸ ὅτι δὲν ἦταν ἐξοικειωμένη μὲ τὴν ἀντίσταση στὴν ἐσωτερικὴ πάλη, ὅμως ἄλλοι στὴν θέση της ἴσως νὰ εἶχαν ἀπελπιστεῖ! Ὅπως ὅλες οἱ ἐκτροπές, ἔτσι καὶ ἡ ἀνθρωπαρέσκεια διαλύει τὴν ψυχή, καὶ ἀχρηστεύει τὶς δυνάμεις καὶ τὰ δῶρα της… «Ζήτησες βοήθεια;», ῥώτησα ἀνήσυχη.
«Ἔκανα αὐτὸ ποὺ ἔπρεπε! Τὸ δύσκολο ἦταν νὰ παραδεχτῶ πὼς ἡ γιορτὴ ποὺ ἔταζα στὸν ἑαυτό μου, ἦταν μόνο θέατρο! Εἶχα τὴν ψευδαίσθηση ὅτι ἡ χαρά της μποροῦσε νὰ μοῦ προσφέρει τὸ πᾶν, ἀλλὰ τελικὰ ξεκαθάρισα ὅτι οἱ δυνατότητες αὐτοῦ τοῦ κόσμου εἶναι μικρές! Μέσα στὴν κακοτοπιὰ ποὺ εἶχα βρεθεῖ, ἄκουσα τὴν φωνή σου μέσα στὴν μνήμη μου, νὰ ἀναφέρεις ὅτι κάποιος ἀββὰς Μακάριος εἶχε πεῖ: “Παράδεισος εἶναι νὰ μποροῦμε νὰ βλέπουμε ὁ ἕνας, τὸ πρόσωπο τοῦ ἄλλου, καὶ Κόλαση εἶναι τὸ νὰ μὴν μποροῦμε νὰ τὸ κάνουμε αὐτό”! Οἱ ὑποψίες μου ὅτι αὐτὸ ποὺ ζοῦσα ἦταν πορεία πρὸς τὸν θάνατο, ἐπιβεβαιώνονταν… Ἔχοντας πλέον ἐπίγνωση πὼς ἀπεκδύθηκα τὰ ψέματα ποὺ ἔτρεφα, ὁμολόγησα στὸν ἑαυτό μου ὅτι ἤμουν πραγματικὰ ἀδύναμη! Δὲν τὸ περίμενα, ἀλλὰ ἔνοιωσα καλά! Γιὰ τρίτη φορὰ μέσα στὴν σκέψη μου, σὲ ἄκουσα νὰ λὲς ὅτι ἡ Πίστη δὲν ἀναγνωρίζει καμία ἀνάμειξη τοῦ κακοῦ, μέσα στὸ καλό, καὶ ἐγὼ ἤδη εἶχα ἀρνηθεῖ τὴν κακία τοῦ ψέματος! Τώρα, τὰ βάθη τῆς ψυχῆς μου φλέγονταν νὰ συναντήσουν τὸ καλό! Ὄντας ἀποπροσανατολισμένη χρειαζόταν νὰ βρῶ τὸ δικό μου πρόσωπο, γιὰ νὰ γνωριστῶ μὲ τὸν Χριστὸ ἀπὸ αὐτὸν τὸν κόσμο, τῶν μικρῶν δυνατοτήτων, ὥστε νὰ ἐλπίζω πὼς κάποτε θὰ ἀκούσω καὶ ἐγὼ νὰ μοῦ λέει, τὸ εὖγε! Τὸ ἔλεος, ἦταν αὐτὸ ποὺ λαχταροῦσε ἡ καταπληγωμένη ψυχή μου ὅσο τίποτα ἄλλο! Γιὰ πρώτη φορὰ στὴν ζωή μου, ἔπεσα στὰ πόδια τοῦ Χριστοῦ, καὶ Τὸν παρακάλεσα νὰ κάνει κάτι, γιατὶ δὲν ἄντεχα ἄλλο! Στὴν ἀρχὴ δὲν ἤξερα πῶς νὰ προσευχηθῶ, ἀλλὰ μὲσα στὴν ἀδυναμία μου, ἄρχισα νὰ μαζεύω τὶς δυσκολίες μου, καὶ νὰ Τοῦ τὶς δείχνω. Ὅσο “ἔβλεπα” ὅτι ὁ Χριστὸς τὶς εὐλογοῦσε, τόσο ἡ ἡσυχία μέσα μου καλοσύνευε, γιὰ νὰ ἄκουγα τὸν Χριστὸ ποὺ μιλοῦσε στὴν καρδιά μου! Εἶχε γίνει Φίλος μου, Τὸν ἐμπιστευόμουν! Ἐγὼ ἤμουν δική Του! Τὰ ζοῦσα αὐτά, Φανουρία, ἦταν ἀληθινὴ συνάντηση μέσα στὴν καρδιά μου! Ὁ Χριστὸς εἶναι αἰσθηση παρουσίας! Εἶναι αἴσθηση Ζωῆς, ποὺ δίνει πληρότητα! Ἡ δυσκολία μὲ τὰ ἄλλα παιδιὰ φαινόταν πιὰ σὰν ἕνα μικρὸ “σκουπιδάκι”. Σημασία δὲν εἶχε ἡ στάση τῶν ἄλλων, ἀλλὰ ἄν θὰ συνέχιζα νὰ θυμᾶμαι ὅτι ἀπὸ μόνη μου εἶμαι ἀδύναμη, ὥστε νὰ παραμένω ταπεινή· ἤ ἄν θὰ ἔκανα ὅ,τι χρειαζόταν γιὰ νὰ ῥιζώσει μέσα μου ἡ καθαρότητα, ἔτσι ὅπως περιμένει ὁ Χριστός, ὥστε νὰ ῥίζωνε καὶ ἡ καλύτερη εὐτυχία, ποὺ εἶναι ἡ ἥσυχη συνείδηση!
Μετὰ δὲ χρόνον πολὺν ἔρχεται ὁ Κύριος τῶν δούλων
ἐκείνων καὶ συναίρει μετ’ αὐτῶν λόγον
Ὕστερα ἀπὸ πολὺ χρόνο, ἦρθε ὁ Κύριος ἐκείνων τῶν δούλων,
καὶ ζήτησε ἀπὸ αὐτοὺς λογαριασμὸ (Ματθ. 25,19)
Τὸ βιβλίο μου εἶναι ἕτοιμο νὰ φτάσει
στὴν ἠλεκτρονικὴ διεύθυνσή σου!
Διαβάζοντάς το, ξεκινᾶς ἕνα ταξίδι ἀπὸ δρόμο ποὺ εἶχε κλείσει ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια στὸν τόπο μας!
Θυμήσου τὰ λόγια μου…
