«Ματθία, πάρτη καὶ μὴ μιλᾶς καθόλου!». Χωρὶς νὰ σηκώνει κουβέντα, ἡ Θεοπούλα ἔβαλε τὴν μισὴ ἀπὸ τὴν τυρόπιτά της μέσα στὰ χέρια μου, ἀποφεύγοντας νὰ μὲ κοιτάξει. «Οὔτως ἤ ἄλλως, τελευταῖα τὸ συνηθίζαμε νὰ ἔχουμε… τὸ “ἴδιο κολατσιό”!», ἀστειεύτηκε, χωρὶς νὰ σκεφτεῖ κανείς μας νὰ χαμογελάσει.
Ὅπως ἔνοιωθα ζεστὴ τὴν τυρόπιτα ποὺ κρατοῦσα, σκέφτηκα ὅτι ἡ Θεοπούλα ἤξερε τὶ σήμαινε ἀνθρωπιά. Τὸ τελευταῖο διάστημα ἀντιλαμβανόμασταν πολλὰ ποὺ γιὰ τοὺς ὑπόλοιπους στὴν τάξη ἦταν ἀόρατα, καὶ ἀποκτήσαμε κάτι σὰν δικό μας κώδικα ἐπικοινωνίας. Ἄνεργοι οἱ πατεράδες καὶ τῶν δύο, στὰ διαλείμματα ἀνοίγαμε συζητήσεις γιὰ τὴν ἰσοπέδωση τῆς ζωῆς μας, ποὺ μπῆκαν ὅλα σὲ καλούπι καὶ οἱ λέξεις ἔμοιαζαν νὰ μὴν λένε τίποτα, ἀλλὰ οἱ συμμαθητές μας βαριοῦνταν καὶ ἔφευγαν ἀπὸ τὴν παρέα. Ὅπως καταλήγαμε νὰ συζητᾶμε οἱ δυό μας, ψάχναμε τὴν ποιότητα τῆς ζωῆς, δὲν μᾶς ἔφτανε ἡ ποσότητα. Ὅταν χιλιο-βεβαιωθήκαμε πὼς ὁ ἄνθρωπος φτάνει σὲ σημεῖο ποὺ ἀδυνατεῖ νὰ κάνει τὰ πράγματα νὰ συμβοῦν, ἐκ τῶν πραγμάτων παραιτηθήκαμε ἀπὸ τὴν φαντασίωση ὅτι εἴμαστε “ὑπεράνθρωποι”, καὶ ὁ καθένας μας ζητοῦσε νὰ μπεῖ στὸ βάθος τῆς καρδιᾶς του. Παρόλο ποὺ οἱ λογαριασμοὶ εἶχαν ἀρχίσει νὰ συσσωρεύονται στὸ σπίτι μου, τουλάχιστον ὁ πατέρας μου ἔκανε κάποια σκόρπια μεροκάματα, ὅμως στὸ σπίτι τῆς Θεοπούλας σχεδὸν δὲν εἶχαν νὰ φᾶνε! Εὐτυχῶς, τὴν προηγούμενη ἑβδομάδα ὁ πατέρας της βρῆκε δουλειά, ἀνέλπιστα! «Εὐχαριστῶ!», εἶπα χαμηλόφωνα, ὅπως καθόμασταν σὲ ἕνα σκαλί. Τὴν ἑπόμενη ὥρα εἴχαμε κενό, καὶ ἡ Θεοπούλα θὰ μοῦ ἔλεγε γιὰ τὰ “νέα” ποὺ προανήγγειλε ὅταν μπαίναμε στὴν αὐλή τοῦ σχολείου. Πρὶν καμιὰ εἰκοσαριὰ ἡμέρες, μοῦ εἶχε πεῖ ὅτι παρόλο ποὺ γενικά δὲν γνώριζε τὸν σωστὸ τρόπο ποὺ γίνονταν οἱ προσευχές, ζητοῦσε ἀπὸ τὸν Χριστὸ νὰ “κάνει κάτι”. Ἐπισήμως, δὲν ἔκανε κανεὶς προσευχὴ στὸ σπίτι της —τὸ ἴδιο μὲ ἐμᾶς— ἀλλὰ ἔνοιωθε ὅτι ἔπρεπε καὶ ἐκείνη νὰ “κάνει κάτι”, ποὺ ὅμως στὴν πορεία ἔβλεπε ὅτι τὴν βοηθοῦσε νὰ νοιώθει καλὰ μὲ τὸν ἑαυτό της! Ἀπὸ ὅταν ἀκουσα γιὰ προσευχή, ἔνοιωσα τὴν ψυχή μου νὰ μετατρέπεται σὲ ἀπαιτητικὸ ἀνιχνευτή, ποὺ πάνω στὴν ἀξίωσή του νὰ βρεῖ τὴν ἀλήθεια, δὲν μποροῦσε νὰ μπερδευτεῖ.
«Προχθὲς τὸ Σάββατο, ὁ πατέρας μου πῆρε τὴν πρώτη πληρωμή του ἀπὸ τὴν δουλειά, ποὺ κυριολεκτικὰ ἦταν “οὐρανοκατέβατη”!». Τὰ συναισθήματα τῆς Θεοπούλας φαίνονταν πὼς ἦταν ἀνάμεικτα. «Ποιός θὰ μποροῦσε νὰ φανταστεῖ ὅτι κάποιος ἔψαχνε ἐπίμονα ἕναν βαθιὰ ἔντιμο ἄνθρωπο; Εὐτυχῶς ποὺ πρότειναν τὸν πατέρα μου, κι ἄς εἶναι σὲ δύσκολη ἡλικία! Ὥς τώρα ἤξερα ὅτι στὰ βιογραφικὰ ζητᾶνε γνώσεις καὶ πιστοποιήσεις, ἀλλὰ μὲ τὸν πατέρα μου οἱ κανόνες ἀνατράπηκαν καὶ ἐπιλέχθηκε γιὰ τὸ ἦθος του, γεγονὸς ποὺ δὲν σοῦ κρύβω ὅτι νοιώθω νὰ μὲ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝΕΙ! Ματθία, μπορεῖ νὰ μὴν ἤξερα πῶς προσεύχονται οἱ ἄλλοι, ἀλλὰ μόλις πληρώθηκε ὁ πατέρας μου, διαπίστωσα πὼς ΗΞΕΡΑ ΝΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΩ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ! Ἀφοῦ τὸ ἦθος εἶναι ἡ Διδασκαλία Του, ποὺ μάλιστα ἀνοίγει δρόμους “κλειστούς”, ὑποσχέθηκα στὸν Χριστὸ ὅτι στὸ ἐξῆς θὰ ἔπαιρνα ἕνα ἕνα ὅ,τι μὲ δυσκόλευε, καὶ θὰ Τοῦ τὸ ἔδειχνα. Πιὸ μετὰ ἦρθε ὁ ξάδερφός μου ὁ μεγάλος, ποὺ σπουδάζει ἔξω, καὶ μᾶς εἶπε πράγματα ποὺ δὲν γίνεται νὰ χωρέσουν μέσα στὸ μυαλό. Ἀπὸ τὰ τέλη τοῦ 19ου αἰώνα γνωρίζουν ὅσοι εἶναι μέσα στὰ “πράγματα”, ἤ ἀνακατεύονται μὲ τὴν πολιτικὴ σὲ Εὐρώπη καὶ Ἀμερική, πὼς ὁ τρόπος ποὺ ἦταν κατασκευασμένη ἡ ἀστικὴ κοινωνία τῆς φιλελεύθερης Δύσης, ἐκ τῶν πραγμάτων μποροῦσε νὰ ἀξιοποιεῖ μόνο λίγα ἀπὸ τὰ χιλιάδες πτυχία ποὺ ἔδινε κάθε χρόνο! Ἦταν εἰς γνώσιν τους δηλαδὴ πὼς οἱ στρατιὲς τῶν ἀναρίθμητων ἀνέργων, οἱ ὁποῖοι ἀνατράφηκαν νὰ περιφρονοῦν τὶς ἀγροτικὲς ἐργασίες καὶ ὅλες τὶς παραδοσιακές χειρωνακτικές ἀσχολίες, ΘΑ ΕΜΕΝΑΝ ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΑ ΧΩΡΙΣ ΕΡΓΑΣΙΑ! Ἡ “ἐλπίδα” ὅλων αὐτῶν τῶν πτυχιούχων θὰ ἦταν ἡ ἐξευτελιστικὴ ζητιανιὰ πρὸς τοὺς φιλελεύθερους πολιτικούς καὶ τὸ κράτος, γιὰ μία ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ θέση στὸ δημόσιο! Αὐτὸ ἀκολουθεῖται ἀπὸ τὸ ἑκάστοτε κράτος περισσότερο ἀπὸ ἕναν αἰῶνα, τὸ διανοεῖσαι; Ναὶ ἀλλὰ γιατὶ ἔκαναν κάτι τόσο ἀνέντιμο καὶ καταστροφικὸ ὅσοι κυβερνοῦσαν;», μὲ ῥώτησε βλέποντας ὅτι ἀπὸ τὸ σάστισμα γούρλωσα τὰ μάτια. «Πρῶτον, οἱ τεράστιοι ἀριθμοὶ τῶν δυσαρεστημένων ἀνέργων ἔγιναν ἐπηρμένοι, λόγῳ τῶν πολλῶν γνώσεων· δεύτερον, ἔγιναν ὅλοι τους ἀγανακτισμένοι “ἐχθροὶ” τοῦ κατεστημένου, ποὺ τὸ κατηγοροῦσαν πὼς εὐθύνεται γιὰ τὶς γνώσεις ποὺ ἔμεναν “ἀχρησιμοποίητες”· τρίτον, ὁ σκοπὸς τῆς φιλελεύθερης ἐκπαίδευσης ἦταν νὰ ἐκφυλίζει τὸ ἦθος τῶν μαθητῶν της, ἀφοῦ ἡ βάση τοῦ φιλελευθερισμοῦ —εἶπε ὁ ξάδερφός μου— ἦταν ἡ ἐλευθεριότητα, τέταρτον, ὁ φιλελευθερισμὸς τοὺς διοχεύτευε καὶ κατηύθυνε τὶς διεφθαρμένες φιλοσοφικὲς θεωρίες, ΜΕΤΕΤΡΕΠΟΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΑΝΕΡΓΟΥΣ ΣΕ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΜΑΖΑ, τῆς ὁποίας βεβαίως ὁ φιλελευθερισμὸς “ὅριζε” τοὺς ΑΡΧΗΓΟΥΣ! Ἄκου τώρα καὶ τὸ πέμπτο: Τὸ φιλελεύθερο σχολεῖο δίνει γνώσεις, ἀλλὰ ὄχι δουλειά, ἐπειδὴ ἡ ἀποστολή του εἶναι νὰ παράγει ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ ΜΑΖΕΣ ΥΠΕΡΗΦΑΝΩΝ ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΩΝ κατὰ τοῦ κατεστημένου, ποὺ εἶναι ἕτοιμες ΓΙΑ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΙΣ, στὶς ὁποῖες τὶς καθοδηγοῦν οἱ ἀρχηγοί τους! Σὰν ἐσένα εἶχα μείνει κι ἐγὼ ὅταν τὰ ἄκουγα, μὲ τὸ στόμα ἀνοιχτό! Τὰ ἄκουγα ὅμως ἀφότου ὁ πατέρας μου εἶχε πληρωθεῖ· μετὰ ἀπὸ ὅσα περάσαμε, δὲν ἦταν μικρὴ ἡ βοήθεια ποὺ λάβαμε! Γνωρίζοντας πὼς ἡ ψυχὴ ἐνημερώνεται ὅτι ἡ προσευχή της φτάνει στὸν Χριστό, καὶ ἀφοῦ τὸ ἦθος ἀνοίγει τοὺς “κλειστούς” δρόμους καὶ ἐλευθερώνεται ὁ ἄνθρωπος, ΑΠΟΦΑΣΙΣΑ κι ἐγὼ ΝΑ ΜΗΝ ΘΥΜΩΣΩ μὲ ὅσους “ἔπαιζαν” μὲ τὴν ἀνεργία τῶν ἀνθρώπων! Τώρα εἶχα μάθει ὅτι ΥΠΑΡΧΕΙ ΘΕΟΣ ποὺ βοηθάει τοὺς ἀδικημένους! Τὴν στήριξη ποὺ μπορεῖ νὰ δίνει Ἐκεῖνος, οἱ ἄνθρωποι οὔτε μποροῦν νὰ σοῦ τὴν προσφέρουν, οὔτε μποροῦν νὰ σοῦ τὴν ἀφαιρέσουν! Μέσα στὸ Σαββατοκύριακο κατέληξα πὼς δὲν χρειάζεται νὰ ξέρεις κάποιο εἰδικὸ τρόπο γιὰ προσευχή. Τὸ νὰ μιλᾶς στὸν Χριστὸ εἶναι τὸ πιὸ φυσικὸ πράγμα γιὰ τὴν ψυχή, εἰδικὰ ἄν ἐκείνη ξέρει ἀπὸ δυσκολίες! Δὲν εἶχα συνειδητοποιήσει ὅτι πρωτο-ἄκουσα γιὰ τὴν προσευχὴ ἀπὸ τὸν ξάδερφό μου, ὅταν μὲ τσάκωσε κάποτε νὰ μιλάω ἄσχημα γιὰ κάποιον καὶ μοῦ εἶπε: “ἅμα μέσα στὴν καρδιά σου κινεῖς τὴν ἀλήθεια, ἀργὰ γρήγορα ὁ Χριστὸς θὰ σοῦ ἀποκαλυφθεῖ! Κράτα τὸν ἑαυτό σου καθαρό, καὶ θὰ σὲ βρεῖ Ἐκεῖνος”!
Ὅλη ἡ ἀξία τοῦ ἀνθρώπου περιστρεφόταν γύρω ἀπὸ τὸ μυστήριο, ἄν ἦταν σύμπτωση ἡ βοήθεια στὸν πατέρα τῆς Θεοπούλας, ἤ ὄντως ὑπῆρχε Θεός! Τώρα ποὺ ἐπέστρεφα στὸ σπίτι μου, ὁ ἀπαιτητικὸς ἀνιχνευτὴς τῆς ψυχῆς μου ἤθελε νὰ συγκεντρωθῶ. Θὰ περίμενα, τὰ “νέα” ποὺ μοῦ διηγήθηκε νὰ εἶχαν συντρίψει τὴν Θεοπούλα· ὅμως παρατηρώντας τὴν εὐγνωμοσύνη ποὺ βαρυφόρτωνε τὴν ματιά της, καὶ τὸν ἀναστεναγμὸ στὴν φωνή της ἀπὸ τὴν φανερὴ ἀνακούφιση, λάμβανα τὴν πληροφορία πὼς τὸ βίωμα τῆς Θεοπούλας ἀπὸ τὴν προσευχή, μὲ κάποιο τρόπο τὴν εἶχε “καταρτίσει”! Εὐτυχῶς βρισκόμουν ἔξω ἀπὸ τὸ σπίτι μου, ἐπειδὴ ἡ καταιγίδα δυνάμωσε ἀπὸ τὴν μιὰ στὶγμὴ στὴν ἄλλη. Μία ἡλικιωμένη κυρία προσπαθοῦσε νὰ βάλει βιαστικὰ σὲ στεγνὸ μέρος κάποιες κοῦτες, ἀπὸ τὸν δρόμο ποὺ ἦταν ἀκουμπισμένες, προφανῶς ἀπὸ μετακόμιση. «Μόνη σας εἶστε;», τὴν ῥώτησα καὶ χωρὶς νὰ περιμένω ἀπάντηση, ἔβαλα ὅλα τὰ πράγματά της στὰ στεγνά, καὶ μετὰ τῆς τὰ πῆγα στὸ διαμέρισμα ποὺ νοίκιασε.
«Τί εἶναι ὅλα αὐτὰ κυρία Εὐτέρπη;», ῥώτησα τὴν ἡλικιωμένη καινούργια ἔνοικο τῆς πολυκατοικίας μας. Εἶπε ὅτι στὸ σπίτι της ὐπῆρχαν κάποια πράγματα, ποὺ τὰ εἶχε ζητήσει ἀπὸ τὸν γιό της, καὶ ἤθελε τώρα νὰ τὰ κουβαλήσω. «Γιὰ ποιὸ λόγο νὰ πάρω στὸ σπίτι μου ὅλες αὐτὲς τὶς σακοῦλες μὲ τὰ τρόφιμα;».
«Καλό μου, ὅπως βλέπεις τριγύρω τὰ πράγματα ἀκόμα δὲν ἔχουν τακτοποιηθεῖ, καὶ ἐγὼ δὲν θὰ μπορέσω νὰ κάνω τὶς προετοιμασίες γιὰ τὸ Ψυχοσάββατο. Ὅμως ἡ ψυχούλα τῆς κόρης μου θὰ περιμένει, μαζὶ μὲ ὅλους τοὺς κεκοιμημένους μου, καὶ εἶναι βαρὺ νὰ μὴν τοὺς στείλω τίποτα! Ἡ πίστη μας λέει ὅτι ἡ ἀγαθοεργία ὑπὲρ ἀναπαύσεως τῆς ψυχῆς τοῦ ἀπελθόντα, περιβάλλει τὸν προσφιλή μας μὲ δόξα οὐράνια! Ὅμως ἐσεῖς εἶστε ἡ μοναδικὴ οἰκογένεια ποὺ γνωρίζω στὴν περιοχή, ὁπότε σὲ παρακαλῶ πολὺ Ματθία μου νὰ πάρεις τὰ πράγματα, καὶ νὰ πεῖς στοὺς γονεῖς σου πὼς εἶναι γιὰ νὰ συγχωρηθοῦν οἱ ψυχούλες. Δὲν μπορεῖ νὰ ἀντικαταστήσει βέβαια τὸ μνημόσυνο, ἀλλὰ δεδομένων τῶν συνθηκῶν, ἡ προσφορὰ θὰ φτάσει στοὺς κεκοιμημένους, ποὺ τὴν ἔχουν ἀνάγκη! Ὁ Κύριος εἶναι Φιλάνθρωπος καὶ δίνει μία εὐκαιρία στὰ παιδιά Του ποὺ εἶναι ὑπόδικοι, νὰ βοηθηθοῦν ἀπὸ τοὺς ζωντανούς ποὺ ζοῦν ἔν μετανοίᾳ, μήπως μὲ τὴν δική τους προσευχὴ οἱ ὑπόδικοι μεταφερθοῦν σὲ καλύτερο “κρατητήριο” —ἤ ἀκόμα καὶ σὲ “δωμάτιο”— μέχρι νὰ γίνει ἡ Δευτέρα Παρουσία! Μετὰ ἀπὸ τὴν Δίκη, δὲν θὰ ὑπάρχει δυνατότητα νὰ βοηθηθοῦν… Αὐτὸ γιὰ ἐμᾶς τοὺς ζωντανοὺς σημαίνει, πὼς ὅλα στὴν ζωή μας ἔχουν νὰ κάνουν μὲ τὸ φιλότιμό μας! Οἱ πνευματικὲς προσφορές μας πρὸς τοὺς κεκοιμημένους μας, ἀλλὰ καὶ οἱ ὑλικές, βοηθᾶνε ταυτόχρονα καὶ τὴν δική μας ψυχή!».
Τὰ εἶχα χαμένα! Ἐμεῖς μὲ τόσες πολλὲς προμήθειες, θὰ εἴμαστε ἐξασφαλισμένοι γιὰ μεγάλο διάστημα! Οἱ γονεῖς μου δὲν θὰ πιστεύουν στὰ μάτια τους! Ἔκθαμβος ἀπὸ τὴν κίνηση τῆς κυρίας Εὐτέρπης ἄρχισα νὰ μεταφέρω τὶς τσάντες, γιὰ νὰ τὶς ἔβλεπαν οἱ γονεῖς μου μόλις ἐπέστρεφαν. Ὅσο προχωροῦσα βαθύτερα σὲ σκέψεις, ἡ μία ἀπορία διαδεχόταν τὴν ἄλλη, καὶ στὸ τελευταῖο δρομολόγιο ἀποφάσισα νὰ καθυστερήσω λίγο τὴν ἡλικωμένη γυναίκα ἀπὸ τὶς δουλειές της. «Νόμιζα πὼς μόλις φεύγει κάποιος ἀπὸ τὴν ζωή, ὅτι ξεχνιέται ἀπὸ τοὺς ἄλλους! Δὲν ἤξερα ὅτι οἱ ζωντανοὶ μποροῦν νὰ “βοηθήσουν” τοὺς πεθαμένους! Πῶς συμπεριφέρεται κάποιος ὅταν ζεῖ ἐν μετανοίᾳ;». Ὁ ἀπαιτητικὸς ἀνιχνευτὴς τῆς ψυχῆς μου ἀνακάλυπτε τώρα καὶ δεύτερο τρόπο ποὺ τὸ ἦθος θὰ ἄνοιγε τοὺς “κλειστούς” δρόμους!
«Παίδί μου, ὁ Κύριος μᾶς ἔδωσε τὶς σωτήριες ἐντολές Του γιὰ νὰ Τὸν ὑπακοῦμε μὲ φιλότιμο, καὶ νὰ σωθοῦμε. Ὁ Ἴδιος μᾶς δίδαξε μὲ τὸ ΠΑΤΕΡ ΗΜΩΝ, νὰ Τοῦ ζητᾶμε ΤΑ ΠΑΝΤΑ! Ἀφοῦ Ἐκεῖνος εἶναι Η ΑΜΠΕΛΟΣ καὶ ἐμεῖς ΤΑ ΚΛΗΜΑΤΑ, θὰ ἐμποδίζουμε τὸν ἐγωισμό μας νὰ κρατάει κακία στὸν ἀδερφό μας, ἤ νὰ τὸν κρίνει, καὶ κάνοντας τὸ θέλημα τοῦ Χριστοῦ θὰ ἀναθέτουμε τὰ ζητήματά μας σὲ Ἐκεῖνον! Τότε θὰ καρποφοροῦμε μὲ καρπὸ ποὺ στὴν αἰωνιότητα θὰ παραμένει ἀμάραντος! Ἄν ὅσο ζοῦμε, ἔχουμε καθαρὴ ζωή, πνευματική, αὐτὴ θὰ συνεχίζεται καὶ μετὰ τὸν θάνατο τοῦ σώματος! Ὁ Κύριος εἶπε πὼς ὅποιος μένει ἑνωμένος μαζί Του θὰ δώσει καρπό, ἀλλὰ καὶ ὅτι χωρὶς Ἐκεῖνον, δὲν μποροῦμε νὰ κάνουμε τίποτα τὸ καλό. Δηλαδὴ ἔξω ἀπὸ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἡ ζωὴ γίνεται παράλογη! Ξέρεις ὅτι ὁ Ἀπόστολος Ματθίας ἦταν αὐτὸς ποὺ ἀναπλήρωσε τὴν θέση τοῦ Ἰούδα τοῦ Ἰσκαριώτη;».
«Σοβαρά; Πρώτη φορὰ τὸ ἀκούω!».
«Ὁ Ἀπόστολος Ματθίας κήρυξε τὸ Εὐαγγέλιο καὶ βρῆκε μαρτυρικὸ θάνατο, ὁμολογώντας τὸν Χριστό! Ὅμως ὁ Ἰούδας ἔδειξε ἀπὸ νωρὶς ὅτι ἀγαποῦσε τὸ δικό του θέλημα. Μία γυναίκα ἄλειψε τὰ πόδια τοῦ Κυρίου μὲ πανάκριβο μύρο, ὡς ἑτοιμασία τοῦ ἄχραντου σώματος γιὰ τὸν ἐνταφιασμό, ὅπως ἐξήγησε ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος. Γιὰ αὐτὴ τὴν σπατάλη, ὁ Ἰούδας διαμαρτυρήθηκε ἀπὸ ἐμπαθὴ ἀγανάκτηση, ἀλλὰ μὲ τὴν διαμαρτυρία του ἔδειξε ὅτι ἀμφισβητοῦσε τὸ ἀλάθητο τοῦ Χριστοῦ! Ἡ φιλοχρηματία καὶ κυρίως ὁ ἐγωισμὸς τοῦ Ἰούδα φαίνεται πὼς κλόνισαν τὴν πίστη του στὴν θεία προέλευση τοῦ Κυρίου, καὶ κατάντησε ὁμοϊδεάτης μὲ τοὺς Φαρισαίους, ποὺ ἔφτιαχναν “λογικὲς ἑρμηνείες” γιὰ τὰ θαύματα… Τὰ διαβολικὰ πάθη ἀγόρι μου, σκοτίζουν τὸν νοῦ, καὶ ὁ ἄνθρωπος δὲν βλέπει ὅτι γίνεται ἡ κληματόβεργα ποὺ ξεραίνεται, καὶ ἀποκόπτεται ἀπὸ τὴν Ἄμπελο. Εἶναι θέμα χρόνου νὰ μαζευτεῖ “ὁτιδήποτε ἔχει ξεραθεῖ”, καὶ νὰ πεταχτεῖ στὴν φωτιὰ… Βλέπεις ὁ Ἰούδας μπορεῖ νὰ μεταμελήθηκε γιὰ τὴν ἀδικία ποὺ παραδέχτηκε μετὰ ὅτι διέπραξε, ἀλλὰ δὲν μετανόησε, ὥστε ΝΑ ΘΕΛΗΣΕΙ ΝΑ ΔΙΟΡΘΩΣΕΙ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ καὶ νὰ σώσει τὴν ψυχή του…».
«Ματθία; Τί κάνεις;».
Τὸ παλικάρι ποὺ μοῦ μίλησε μοῦ θύμιζε κάτι ἀλλὰ παρόλο ποὺ μὲ κοιτοῦσε μὲ οἰκειότητα, δὲν μπόρεσα νὰ βρῶ ποιὸς ἦταν. Πῆγα πιὸ κοντὰ στὸ τραπεζάκι ποὺ καθόταν, κοιτώντας τον κι ἐγὼ μὲ κάποιο θάρρος.
«Ἡ αἰτία τῆς λύπης εἶναι ἡ ἐπιθυμία!», εἶπε μὲ εἰλικρινὴ συμπάθεια καὶ περίμενε.
Αὐτὴ ἦταν ἡ χαρακτηριστικὴ φράση τοῦ κυρίου Ῥοδιανοῦ, τοῦ δασκάλου μου στὴν πέμπτη καὶ ἕκτη δημοτικοῦ! Πρὶν τρία χρόνια δὲν τὴν πολυκαταλάβαινα, ἀλλὰ τώρα στὸ ἄκουσμά της ἡ φράση πέρασε μέσα μου καλοδεχούμενη, φέρνοντας μαζὶ καὶ κάποια θέρμη συγκίνησης! «Εἶσαι ὁ Ἀπελλῆς; Ὁ γιὸς τοῦ κυρίου Ῥοδιανοῦ;».
«Μᾶς θυμήθηκες! Κάτσε λίγο νὰ σὲ δῶ, μπορεῖς; Θὰ πιεῖς μαζί μου ἕναν καφέ, ἤ θὰ ἤθελες νὰ σὲ κεράσω κάτι ἄλλο; Περιμένω τὸν πατέρα μου νὰ τελειώσει μὲ τὴν ἐξέταση ποὺ κάνει, καὶ θὰ πάρει κάμποση ὥρα. Πῶς τὰ πηγαίνεις μὲ τὸ σχολεῖο;».
Ὁ Ἀπελλῆς ἦταν ἕνα χρόνο μεγαλύτερός μου. Δὲν ἤμασταν κολλητοὶ φίλοι, ἀλλὰ εἴχαμε ἀμοιβαία συμπάθεια. Μὲ τὴν σκέψη ὅτι ἴσως ἔβλεπα τὸν παλιὸ δάσκαλό μου, μία κίνηση χαρᾶς φτερούγισε μέσα μου. Ἤθελα πολὺ νὰ καθίσω, καὶ τὸ ἐνδιαφέρον τοῦ χαμόγελου ποὺ ἔβλεπα ἀπέναντί μου, πραγματικὰ μὲ διευκόλυνε. «Ὁ πατέρας σου μᾶς δίδασκε πολλὰ πράγματα δικά του, ποὺ δὲν τὰ ἀκούγαμε πουθενὰ ἀλλοῦ. Θυμᾶμαι πολλὰ γιὰ τὴν ὑπερηφάνεια· ὅπως, ὅταν θέλει νὰ μᾶς κάνει ὑπερήφανους γιὰ νὰ μᾶς ἐλέγχει, μᾶς λέει ψέματα καὶ συκοφαντεῖ τὸν ἄλλο, γιὰ νὰ θυμώσουμε μαζί του καὶ νὰ πιαστοῦμε στὰ χέρια. Μόλις ἐπιτεθοῦμε στὸν πλησίον, αὐτὸς θὰ θυμώσει καὶ ἴσως ἀντεπιτεθεῖ. Ἐνῶ πρέπει νὰ εἴμαστε ξύπνιοι, προσεκτικοί, καὶ ὅταν βλέπουμε κίνηση θυμοῦ μέσα μας νὰ καταλαβαίνουμε τὴν ἐπίθεση τῆς κακίας καὶ νὰ ἀντιστεκόμαστε. Ὁ Χριστὸς μᾶς ἔδωσε τὸν θυμὸ γιὰ νὰ βλέπουμε τί πάει νὰ κάνει ἡ ὑπερηφάνεια καὶ νὰ θυμώνουμε μαζί της, ποὺ θέλει ὁπωσδήποτε νὰ μᾶς σύρει στὸ κονταροχτύπημα! Μᾶς ἔλεγε πόσο διαφορετικὰ θὰ ζοῦμε ἄν ἀντὶ νὰ ἔχουμε ἐγωισμό, νὰ ἔχουμε τὸν καλό ἐγωισμὸ καὶ νὰ θέλουμε ὅλη τὴν ἀρετὴ γιὰ τὸν ἑαυτό μας! Καὶ βέβαια, μᾶς ἔλεγε ὅτι μόλις σκεφτοῦμε κάτι ποὺ δὲν ἔχουμε, ἤ δὲν πρέπει, ἤ δὲν χρειάζεται νὰ τὸ ἔχουμε, ἀμέσως ἡ χαρά μας ἐξαφανίζεται! Καὶ αὐτὸ ἀπὸ ὑπερηφάνεια γίνεται… Πάντα κατέληγε ὅτι στοὺς ἀνθρώπους δόθηκε ἡ χαρὰ ποὺ φέρνει ἡ ταπείνωση!». Τώρα καταλάβαινα πόσο μοῦ εἶχαν λείψει τὰ ξεχωριστὰ “μαθήματα” ζωῆς τοῦ δασκάλου μου, ποὺ ὅμως χωρὶς νὰ τὸ συνειδητοποιῶ, τελευταῖα τὰ ἐφάρμοζα!
«Ναί, ὁ πατέρας μου μὲ τὴν ζωή του τιμᾶ τὴν θέση ποὺ τοῦ ἐμπιστεύτηκε ὁ Χριστὸς δίπλα σὲ τόσα παιδιά, καὶ τὰ διδάσκει νὰ εἶναι ἔντιμα πρῶτα μὲ τὸν ἑαυτό τους· νὰ ἀποκαλύπτουν τὰ πραγματικὰ κίνητρα στὸ βάθος τῆς καρδιᾶς τους, ὥστε νὰ ἐργάζονται μὲ σθένος γιὰ τὴν καθαρότητά της καὶ τὴν ἠθικὴ ἐλευθερία τους! Ἀλλιῶς θὰ ξεπέσουν στὴν εἰδωλολατρεία! Ἡ ἀνεξέλεγκτη εὐημερία ὁδηγεῖ τὰ παιδιὰ στὴν δουλεία τῶν ἐπιβλαβῶν λογισμῶν καὶ ἐπιθυμιῶν, ἀλλὰ ἐκεῖ παραμονεύει ὁ κίνδυνος νὰ ἀδιαφορήσουν γιὰ τὴν ἐπίγνωση τῆς ἀλήθειας. Ἄν ἀπομακρυνόμαστε ἀπὸ τὸν Χριστό, ἀποκτᾶμε τὴν ἄρρωστη τάση νὰ δικαιώνουμε τὸν ἑαυτό μας. Ὅμως ὁποιαδήποτε πράξη μας δὲν συνδέεται μὲ τὸν Κύριο, δὲν μπορεῖ νὰ ἔχει ζωή! Ὁ ὑπερήφανος ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ νὰ νοιώσει τὴν ἀνάπαυση μέσα του, καὶ ὑπαρξιακὰ εἶναι ἀποτυχημένος!».
«Μὴ νομίζεις, ἡ ἀνάπαυση τῆς ψυχῆς προορίζεται μόνο γιὰ κάποιους… κεκοιμημένους, γιὰ ἐμᾶς τοὺς ζωντανοὺς δὲν… προβλέπεται καμία ἀνάπαυση τῆς ψυχῆς μας! Αὐτὸ ἔχω καταλάβει ἐγώ, Ἀπελλῆ. Ἐνῶ ἀκόμα καὶ κάποιοι κεκοιμημένοι ἔχουν ἀξία, ἐπειδὴ τοὺς φροντίζουν οἱ ζωντανοί, ἐμᾶς στὸ σχολεῖο καὶ γενικὰ στὴν κοινωνία δὲν μᾶς ἀναγνωρίζουν ἀξία! Πῶς γίνεται αὐτό, μοῦ τὸ ἐξηγεῖς σὲ παρακαλῶ; Ἀπὸ τὴν πρώτη δημοτικοῦ ὅλοι μιλᾶνε γιὰ ἔξυπνα καὶ ἐπιτυχημένα παιδιά, ἐπειδὴ μὲ τὴν ἐπιτυχία συνυφαίνεται καὶ τὸ χρῆμα. Ἕνα παιδὶ μαθαίνει στὸ σχολεῖο ὅτι γιὰ νὰ εἶναι ἐπιτυχημένο ἀργότερα, πρέπει νὰ έχει “χρήματα”, ἄρα ὅσο κάθεται στὰ θρανία ἀγχώνεται γιὰ νὰ κυνηγάει τοὺς βαθμούς! Κανεὶς δὲν ἀσχολεῖται μὲ τὴν ἀποστροφὴ ποὺ αἰσθάνεται ὁ μαθητὴς γιὰ τὸ σχολεῖο καὶ τὴν ἀπάθεια, τὴν ἀπροθυμία γιὰ τὴν μάθηση… Στὸ κάτω κάτω ὅλος αὐτὸς ὁ κατακλυσμὸς ἀπὸ τὶς πληροφορίες τῆς σχολικῆς ὕλης, τὸν ἐνδιαφέρει μόνο χρησιμοθηρικά! Μὴν κοιτᾶς τὸν πατέρα σου ποὺ εἶναι γνήσιος δάσκαλος, οἱ περισσότεροι ἐκπαιδευτικοὶ δὲν σκέφτονται κὰν ὅτι ἡ συμπεριφορά τους ἐπιδρᾶ στὴν ψυχὴ μας! Ἡ ἀγωγή τους προσβλέπει ὥς καὶ τὴν ἐπαγγελματικὴ ἀποκατάστασή μας, οὔτε στὴν ἐλευθερία μας, οὔτε στὴν ἀλήθεια ὡς προτεραιότητά μας…». Τώρα ποὺ ἤξερα γιὰ τὶς ἀγαθοεργίες ποὺ γίνονταν ἀπὸ ἀγάπη, κάτι ἀνάλογο μὲ τὶς ἀγαθοεργίες ποὺ ἔκανε ὁ κύριος Ῥοδιανός σὲ ἐμένα, ποὺ μοῦ δίδασκε τὴν ἀνάπαυση ἀπὸ τὴν ἐσωτερικὴ ἐλευθερία, εὐχόμουν ὁλόψυχα νὰ τὶς ἔκαναν καὶ οἱ καθηγητὲς ποὺ ἔμπαιναν στὴν τάξη μου φέτος, γιὰ νὰ μὴν βρισκόμουν ἀργότερα “ὑπόδικος” ποὺ τρέμει γιὰ τὴν Δίκη τῆς αἰωνιότητας!
«Τὸ ξέρω Ματθία, τὰ βλέπω κι ἐγὼ στὸ λύκειο καὶ εἶναι πρόβλημα, ἀλλὰ θὰ σοῦ ἐξηγήσω τί γίνεται. Ἡ “πρόοδος” ποὺ ὑποτίθεται ὅτι ἔχουμε, ταυτίζεται μὲ ἀμέτρητους χειμάρρους πληροφοριῶν, ὅπου κάθε ἄνθρωπος ἀπομονώνεται σὲ ἕνα ἐλάχιστο ποσοστό ἀπὸ αὐτές. Ὅταν μιλᾶμε γιὰ ἐπαγγελματία, τὸν ΕΙΔΙΚΟ, τὸ τμῆμα τῶν πληροφοριῶν ποὺ διαχειρίζεται λέγεται “ἐξειδίκευση”. Ἕνας εἰδικὸς ἀγνοεῖ ὁτιδήποτε δὲν σχετίζεται ἄμεσα μὲ τὴν ἐξειδίκευσή του ἀφ’ ἑνός, ἀφ’ ἑταίρου ΑΠΟΚΤΑ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ὄχι μόνο σὲ θέματα τεχνικῆς φύσης, ἀλλὰ ἀκόμα καὶ σὲ κοινωνικά, ψυχολογικὰ καὶ ἠθικὰ θέματα! Ἡ παράνοια εἶναι ὅτι οἱ ἄυλες ἀνάγκες τοῦ ἀνθρώπου ἔχουν ἀποκτήσει ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΚΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ, δηλαδὴ ὑποβιβάστηκαν στὸν ἔλεγχο τῶν εἰδικῶν! Παρόλο ποὺ εἶναι ἀνέφικτο οἱ ἄυλες ἀνάγκες τοῦ ἀνθρώπου νὰ ἀπαντηθοῦν ΜΟΝΟ ΑΠΟ ΕΝΑΝ εἰδικό, ἐκεῖνος ἀναλαμβάνει τὴν εὐθύνη μόνο γιὰ τὴν ἀποτελεσματικότητα τῆς δικῆς του καθοδήγησης! Αὐτὴ εἶναι ἡ συνέχεια τῆς παράνοιας, ἀλλὰ ὑπάρχει κι ἄλλη· ἀπὸ τὴν μία ἡ “πρόοδος” εἶχε τὸ θράσος νὰ ὑφαρπάξει τὸ κύρος τῆς Παράδοσης τοῦ λαοῦ μας —ποὺ ἀποδεδειγμένα παρεῖχε στὸν λαό ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ γιὰ αἰῶνες, πάνω στὶς ἄυλες καὶ ὑλικὲς ἀνάγκες τοῦ ἀνθρώπου— προκειμένου νὰ ἀναγνωρίζει κύρος σὲ ὅσους τοὺς παρέχει ἕνα πτυχίο, ἀπὸ τὴν ἄλλη συναντᾶται συχνότατα ἕνας πτυχιοῦχος νὰ εἶναι ΑΔΑΗΣ(!) πάνω στὸ ἀντικείμενό του! Γενικά, οἱ εἰδικοὶ τῆς τεχνολογικῆς “προόδου” ὀνομάζονται ΤΕΧΝΟΚΡΑΤΕΣ, τῶν ὁποίων οἱ συμβουλὲς εἶναι ἄριστες ὅπου ἀπαιτεῖται ἁπλῶς μία τεχνικὴ λύση. Τεχνοκράτης εἶναι ὁ τεχνικὸς ποὺ δίνει προτεραιότητα στὴν λύση τοῦ τεχνικοῦ μέρους ἑνὸς προβλήματος, σὲ βάρος τῆς ἀνθρωπιστικῆς πλευρᾶς! Δὲν ξέρω πῶς ἀλλιῶς νὰ τὸ περιγράψω, ἀλλὰ ἡ Παιδεία “μετανάστευσε”, ἔπαψε νὰ “βλέπει τὶς ψυχὲς” καὶ μετακενώθηκε ἡ Ἐκπαίδευση, ποὺ πλέον συμπεριλαμβάνεται ἐπισήμως στοὺς βασικοὺς θεσμοὺς τῆς τεχνοκρατίας!».
Σὰν νὰ ἔβγαινα ἀπὸ κάποιο “κουκούλι” ποὺ εἶχα “τυλιχτεῖ” στὰ χρόνια τοῦ γυμνασίου, ἄρχισα νὰ βλέπω τὸν ἑαυτό μου πρὶν τὴν ἀνεργία κάποιων μηνῶν τοῦ πατέρα μου, καὶ μετά· μπαίνοντας στὸ γυμνάσιο, οἱ αἰώνιες ἀνάγκες μου σταμάτησαν νὰ καλύπτονται, καὶ παράλληλα μαθήτευσα στὴν συμμετοχὴ τῆς γενικῆς ἀναισθησίας τοῦ “πολιτισμοῦ”, ἐκλαμβάνοντάς την ὡς… ΔΥΝΑΜΗ! Ἤθελα νὰ διατάζω —γιὰ νὰ γίνονται οἱ ἄλλοι “ἐνάρετοι”— ἀλλὰ νὰ μὴν προσφέρω τίποτα ἀπὸ ὅσα μοῦ ζητοῦσαν. Ὅμως ἡ ἀσυνέπεια “ἀνθοῦσε” παντοῦ, καὶ ἡ ἀπληστία τῆς ψυχῆς ἦταν κάτι σὰν τὸ “ἰδανικὸ” ὅλων! Μόλις ἡ ἄνέχεια μᾶς ἔφραξε τὸν δρόμο, ἐγὼ στηρίχτηκα ἀποκλειστικὰ σὲ ὅσα μᾶς εἶχε διδάξει ὁ κύριος Ῥοδιανός! Ἀνασυγκροτώντας μέσα στὴν ψυχή μου τὴν ἀλήθεια, ἤξερα ὅτι ἡ ὑπερηφάνεια ἦταν ὁ μόνος ἐχθρός, καὶ τὸ μετέφερα καὶ στὴν Θεοπούλα, ἡ ὁποία ἐπιβίωσε πνευματικὰ ἐπειδὴ κρατοῦσε κι ἐκείνη τὸν ἑαυτό της καθαρό! Ἀγνοούσαμε ὅμως πολλὰ γιὰ τὴν πίστη, καὶ τὰ βήματα γίνονταν άργὰ… «Ἀπελλῆ, τί ἐννοῦσε ὁ πατέρας σου λέγοντας ὅτι ἡ ἐλευθερία ξεκινάει ἀπὸ μέσα μας; Γιατὶ ὅταν ἄλλαξα σχολεῖο μπῆκα σὲ σύγχυση, καὶ οὐσιαστικὰ ἔχασα τὴν ἐλευθερία μου;».
«Μπορῶ νὰ σοῦ ἀπαντήσω μόνο στὸ πρῶτο, ἀλλὰ μόλις πάρω τὰ πράγματα μὲ τὴν σειρά, θὰ καταλάβεις. Στὴν Παιδεία εἴχαμε τοὺς δασκάλους, μὲ ἀποστολὴ τὴν ἠθικὴ ἐλευθερία τοῦ μαθητή, ἐνῶ στὴν ἐκπαίδευση ἔχουμε τοὺς ὑπαλλήλους, μὲ ἀποστολὴ τὴν ἐπαγγελματικὴ ἀποκατάσταση τοῦ μελλοντικοῦ ὑπαλλήλου-καταναλωτή! Πρέπει νὰ καταλάβεις ὅτι ἡ ἐκπαίδευση ἔγινε “μηχανισμὸς” ποὺ δίνει ἀναφορὰ στὸ διεθνὲς ἐμπόριο καὶ τὰ γιγάντια μονοπώλια! Τὶς δικές τους ἀνάγκες ἐξυπηρετεῖ, καὶ ὀργανώνεται κατόπιν τῶν δικῶν τους ἐντολῶν! Ὁ τεχνολογικὸς “πολιτισμὸς” ἔχει γιὰ θεότητά του τὸν μαμωνᾶ, τὸ χρῆμα δηλαδή, ὅπου τὰ πάντα γίνονται στὸ ὄνομά του. Τὸ διεθνὲς ἐμπόριο καὶ οἱ τράπεζες εἶναι ὁ χῶρος τῆς λατρείας τοῦ μαμωνᾶ. Τὸ σχολεῖο ΠΟΥΛΗΘΗΚΕ —σὲ καλὴ τιμὴ— στὶς ἀπαιτήσεις τοῦ ἐμπορίου, καὶ συνειδητὰ ἤ ἀσυνείδητα ὅλοι τάχθηκαν στὴν λατρεία τῶν πληροφοριῶν ποὺ διδάσκονται, καὶ ποὺ κάποια στιγμὴ θὰ ἀποφέρουν χρήματα! Ὑπὸ αὐτὴ τὴν ἔννοια, οἱ γνώσεις ἀντιμετωπίζονται ὡς εἴδωλα, καὶ οἱ εἰδικοὶ ἀντιμετωπίζονται ὡς πρόσωπα “ἱερὰ” τοῦ τεχνολογικοῦ “πολιτισμοῦ”! Ὁ τεχνοκράτης ποὺ βρίσκεται μέσα στὸ σχολεῖο, ὀνομάζεται γραφειοκράτης, τοῦ ὁποίου ἡ ἀποστολὴ δὲν εἶναι νὰ μειώσει τὴν ἄγνοια, τὸν ψυχικὸ πόνο ἤ τὴν ἀνηθικότητα, ἀλλὰ νὰ καθοδηγήσει τὰ παιδιὰ στὴν προσαρμογή τους, στὶς ἀπαιτήσεις τῆς νέας τεχνολογίας τῶν βιομηχανιῶν! Ἡ παράνοια- ὁδοστρωτήρας μὲ τὸν γραφειοκράτη εἶναι, ὅτι ΔΕΝ ΘΕΩΡΕΙ ΠΩΣ ΕΥΘΥΝΕΤΑΙ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΩΝ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ ΤΟΥ! Τὶς ὁποῖες ἀποφάσεις θεωρεῖ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΣΗΜΑΝΤΙΚΕΣ, ὡς “ἱερὸ” πρόσωπο ποὺ εἶναι, μὲ ἀναμφισβήτητες “γνώσεις”! Ὅταν λοιπὸν οἱ ἐπιδιώξεις τῶν ἀνθρώπων γιὰ τὴν κάλυψη τῶν ἄυλων ἀναγκῶν τους, συγκρούονται μὲ τὶς τεχνοκρατικὲς ἐπιδιώξεις, ὁ γραφειοκράτης εἰδικὸς θὰ δώσει προτεραιότητα στὴν λύση τοῦ τεχνικοῦ μέρους, σὲ βάρος τῆς ἀνθρωπιστικῆς πλευρᾶς, τῆς ὁποίας ἔχει δώσει αὐθαίρετα ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΚΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ! Ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ἐκπαίδευση, μέσα σὲ αὐτὲς τὶς ὀλέθριες συγκρούσεις βρίσκονται ὅλες οἱ ἀνθρώπινες σχέσεις ἐντὸς καὶ ἐκτὸς τῆς οἰκογένειας. Οἱ εἰδικοὶ ἀναλαμβάνουν μόνο τὸ κομμάτι τῆς εἰδικότητάς τους, ὅπως γιὰ παράδειγμα ὁ τεχνικὸς ποὺ ξέρει ὅτι θὰ ἀλλάξει μόνο ἕνα λάστιχο, μὲ ἀποτέλεσμα ποτὲ ὁ ἄνθρωπος νὰ μὴν ἀντιμετωπίζεται ὡς αἰώνια ἑνιαία ψυχοσωματικὴ ὀντότητα! Αὐτὸ Ματθία, τὸ ἔκανε παραδοσικὰ μονάχα ἡ Ὀρθοδοξία! Ἀπὸ κοινοῦ ὁ “μηχανισμὸς” τῆς ἐκπαίδευσης μαζὶ μὲ τὸν “μηχανισμὸ” τῶν ΜΜΕ, διεξάγουν αὐστηρότατη λογοκρισία τῶν λέξεων ποὺ μαθαίνουν νὰ χρησιμοποιοῦν οἱ ἄνθρωποι, ὥστε κάθε πτυχὴ τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς νὰ ἐπαναπροσδιορίζεται διαρκῶς, προκειμένου νὰ ἀποκτᾶ ὅλο καὶ περισσότερο ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΚΕΣ ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ. Αὐτὴ εἶναι ἡ λεγόμενη ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΗ ΤΥΡΑΝΝΙΑ, ἤ ἀλλιῶς “χαρτορωμαίικο”!».
«Ἀπελλῆ, ἦταν πολὺ καλὸ ποὺ συναντηθήκαμε, μὲ βοήθησες νὰ συνδυάσω πράγματα ποὺ ἤξερα. Ὅταν βρισκόμαστε ἔξω ἀπὸ τὸ θέλημα τοῦ Χριστοῦ, ἡ ζωὴ γίνεται παράλογη ἐπειδὴ τὴν ἀφήνουμε νὰ παίρνει ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΚΕΣ ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ! Ὅσο ἀποκοβόμαστε ἀπὸ τὴν Ἄμπελο καὶ ἡ κληματόβεργα ἀρχίζει νὰ ξεραίνεται ἀπὸ τὰ διαβολικὰ πάθη ποὺ σκοτίζουν τὸν νοῦ, ὁ ἐγωισμὸς φέρνει τὸν κλονισμὸ τῆς πίστης μας στὴν θεία Φύση τοῦ Χριστοῦ! Αὐτὸ ποὺ ἔγινε δηλαδὴ μὲ τὸν Ἰούδα, παρόλο ποὺ στὴν ἀρχὴ ἔκανε θαύματα δίπλα στοὺς ὑπόλοιπους μαθητὲς τοῦ Κυριου! Σύντομα ὅμως σκεφτόταν “φαρισαϊκά”, καὶ ἔπαψε νὰ συγκινεῖται μὲ τὰ θαύματα ποὺ θεράπευαν τόσους ἀνθρώπους· ὅπως ἐμεῖς, ποὺ μᾶς συμβαίνουν τόσα θαυμαστά, καὶ λέμε σὰν “Φαρισαῖοι” ὅτι στὶς ἡμέρες μας δὲν γίνονται θαύματα! Ὅμως ὁ Ἰούδας ἀμφισβήτησε τὸ ἀλάθητο τοῦ Ἰησοῦ μὲ τὴν ἐμπαθὴ ἀγανάκτηση γιὰ τὸ ἀκριβὸ μύρο ποὺ ἀγοράστηκε —ὅπως βλέπω καὶ μέσα μου. Ἄν παραδεχόταν τὴν θεία Φύση τοῦ Κυρίου ὁ Ἰούδας, θὰ ἔπρεπε νὰ παραδεχτεῖ καὶ τὴν ὕπαρξη τοῦ διαβόλου, στὸν ὁποῖο ὅμως ΕΙΧΕ ΔΩΣΕΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ! Ἄρα θὰ ἔπρεπε ἀποκαλύψει τὰ πραγματικὰ κίνητρα στὸ βάθος τῆς καρδιᾶς του, καὶ νὰ βιάσει τὴν ψυχή του σὲ ΕΙΛΙΚΡΙΝΗ ΜΕΤΑΝΟΙΑ! Ὅμως ὁ ἐγωισμὸς ποὺ τὸν τυραννοῦσε μὲ τὴν αὐτοδικαίωση ὑπερίσχυσε, καὶ διάλεξε νὰ ζήσει φτιάχνοντας “λογικὲς ἑρμηνείες” γιὰ τὰ θαύματα, ἀλλὰ ΚΑΙ γιὰ τὰ δικαιώματα ποὺ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΖΕ ΝΑ ΔΙΝΕΙ στὸν νοητὸ τύραννό του… Νομίζω ὅτι μὲ τὶς “λογικὲς ἑρμηνείες”, ὁ προδότης εἰσέρχεται στὴν λατρεία τῆς πληροφορίας, ἀλλὰ αὐτὴ ἀκυρώνει τὴν ἐσωτερικὴ ἐλευθερία…». Ὁ ὑπερήφανος ἄνθρωπος εἶναι ἀποτυχημένος ὑπαρξιακά. Ἄν δὲν ἦταν ἡ ἀνεργία τοῦ πατέρα, ἔτσι θὰ ἤμουν ἀκόμα κι ἐγώ, θὰ δικαίωνα τὸν ἑαυτό μου. «Ἀπελλῆ, τὸ σχολεῖο σταμάτησε νὰ διδάσκει τὴν πίστη καὶ διδάσκει τὴν ἐπιστήμη, λὲς καὶ εἶναι θρησκεία! Τὰ μαθήματα θέλουν νὰ πείσουν τοὺς μαθητὲς ὅτι οἱ ἄνθρωποι ἔχουν δική τους δύναμη, σὰν νὰ εἶναι “ὑπεράνθρωποι”, ποὺ κοιτάζουν μόνο τὸν ἑαυτό τους! Τὸ τρελὸ εἶναι ὅτι χωρὶς νὰ ἀνοίγουν βιβλίο, περνᾶνε τὶς τάξεις ὅλοι! Αὐτὸ δὲν τοὺς ἐπιβεβαιώνει ὅτι εἶναι… “ὑπεράνθρωποι;
«Ὑπάρχει μία ἐκπαιδευτικὴ φιλοσοφία μὲ διεθνὴ ἀποτυχία(!), ποὺ θέλει τὴν ἐλαχιστοποίηση τῆς πνευματικῆς προσπάθειας ποὺ θὰ καταβάλλουν τὰ παιδιὰ στὸ σχολεῖο, ὑποτίθεται γιὰ νὰ τοὺς γίνει αὐτὸ συμπαθὲς… Λέγεται λογικὴ τῆς ἥσσονος προσπάθειας, ποὺ στὰ μάτια τῶν παιδιῶν ἐξισώνει τὴν προσπάθεια μὲ τὸν… “κίνδυνο”! Ἡ οὐσία αὐτῆς τῆς φιλοσοφικῆς θεωρίας εἶναι τὸ πνεῦμα ἀργίας, ἡ ὁποία φυσικὰ εἶναι μήτηρ πάσης κακίας! Μὲ αὐτὸ τὸ δηλητήριο τῆς παθητικότητας μέσα στὴν ψυχή, νομίζουμε ὅτι δὲν ἔχουμε τὶς δυνάμεις γιὰ τὸν ἠθικὸ ἀγῶνα γιὰ νὰ ἀνέβουμε πνευματικά, καὶ βεβαίως ἡ καρδιά μας βυθίζεται στὴν ἁμαρτία. Ὅπως κάθε ἐργασία ποὺ κάνουμε, σχετίζεται ἄρρηκτα μὲ τὸν πνευματικὸ ἀγῶνα μας, ἔτσι καἰ τὰ διαβάσματα τοῦ σχολείου, χρειάζονται τὶς ἀρετὲς ποὺ ἔχουμε ἀποθησαυρίσει στὴν ψυχή. Τὸ θέαμα καὶ γενικὰ ἡ διασκέδαση τοῦ ἐμπορίου ἐκεῖ ἔχουν ῥιζώσει, στὴν πνευματικὴ ὀκνηρία μας! Ἡ ἀργία γεννάει τὴν περιέργεια, μὲ τὴν ἔννοια τῆς δειλίας. Αὐτὴ μὲ τὴν σειρά της φέρνει τὴν ἀποθάρρυνση, τὴν ἀπαισιοδοξία, τὴν ἀπελπισία! Αὐτὴ ἡ δαιμονικὴ δύναμη σκοτίζει τὴν ψυχὴ καὶ τὴν κάνει νὰ μὴν θέλει τὸν Χριστό, ἀλλὰ τὸ ψέμα! Τὸ πνεῦμα ἀργίας μαζὶ μὲ αὐτὸ τῆς περιεργείας, στρέφουν στὴν ἐπιθυμία τῆς φιλαρχίας, δηλαδὴ τῆς φιλοπρωτίας καὶ τῆς αὐτοπροσκύνησης! Ἡ φιλαρχία στεγνώνει κάθε σκέψη φροντίδας γιὰ τοὺς ἄλλους, τοὺς ὁποίους θέλει νὰ ὑποτάξει! Μὲ τὸ πνεῦμα ἀργολογίας, ὁ ἄνθρωπος θὰ κατακρίνει ἤ θὰ συκοφαντίσει τοὺς ἄλλους, καὶ σίγουρα θὰ ψεύδεται καὶ θὰ λέει μόνο ἀνοησίες, γιὰ τὶς ὁποῖες ἀργότερα θὰ κριθεῖ αὐστηρὰ —τὸ ξέρουμε ἀπὸ τώρα. Ὅλα αὐτὰ ἐμποδίζουν τὴν μετάνοια καὶ ἀδικοθανατίζουν τὴν ψυχή! Ὅμως πέρα ἀπὸ τὴν πνευματικὴ ἑρμηνεία τῆς “σχολικῆς λαιμητόμου”, μὲ τὴν ΠΡΟΦΑΣΗ τῆς λογικῆς τῆς ἥσσονος προσπάθειας, ὁ ὑπερευλογημένος Ἑλληνορθόδοξος Πλοῦτος μας καταδιαμελίστηκε καὶ διασκορπίστηκε στὰ τέσσερα σημεῖα τοῦ ἀνέμου —ἀπὸ χέρια ποὺ τέρπονταν γιὰ αὐτὴ τὴν ληστρικὴ ἐπιδρομή, τὴν πρωτοφανὴ ΕΘΝΙΚΗ ΝΙΚΗ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ— καὶ ὅλως τυχαίως στὴν σχολικὴ ὕλη κατέληξαν νὰ μποῦν ἐλάχιστα ψήγματα, γιὰ τὴν στάχτη στὰ μάτια… ».
Τώρα καταλάβαινα τί ἀγωνιζόταν νὰ διασώσει τὶς δύο χρονιές, ὁ κύριος Ῥοδιανὸς μὲ τὶς ἐξαίσιες παρακάμψεις στὰ μαθήματά του! Ἦταν ἀπὸ τοὺς λίγους ποὺ παρέμεναν ΓΝΗΣΙΟΙ ΔΑΣΚΑΛΟΙ! Ἀπὸ τὸ βάρος τῆς θλίψης, χαμήλωσα τὰ μάτια. Μὲ τὴν πνευματικὴ ἀνέχεια, γιὰ νὰ νοιώθει ὅτι ἐξυψώνεται κάποιο φίλαρχο παιδί, χρειαζόταν νὰ ὑποβιβάσει ἕνα ἄλλο… Μόνο τὶς δύο χρονιὲς ποὺ γνωρίζαμε ὅλα τὰ παιδιὰ ὅτι ὁ ἐχθρός μας ἦταν ἡ ὑπερηφάνεια, τὸ παιχνίδι στὰ διαλείμματα ἦταν πηγὴ χαρᾶς, ἐπειδὴ ἀναλαμβάναμε τὶς εὐθύνες μας καὶ δὲν προδίδαμε τὴν ἀξία τοῦ ἑαυτοῦ μας!
»Ματθία, κλέβοντας ἀπὸ τὰ μαθήματά μας τὸν πατροπαράδοτο πνευματικὸ πλοῦτο μας, ὁ γραφειοκράτης ὀργάνωσε ἐπιστημονικὰ τὴν ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑ ὡς “προτεραιότητα” στὸ τεχνικὸ μέρος, σὲ βάρος τῆς ἀνθρωπιστικῆς πλευρᾶς, γιὰ νὰ μὴν καταγράφονται… συγκρούσεις μὲ τὶς τεχνοκρατικὲς ἐπιδιώξεις! Μὲ ἄλλα λόγια, ἡ λογικὴ τῆς ἥσσονος προσπάθειας ΕΙΝΑΙ Η ΑΚΥΡΩΣΗ ΤΩΝ ΜΑΘΗΣΙΑΚΩΝ ΚΑΙ ΔΙΑΝΟΗΤΙΚΩΝ ΙΚΑΝΟΤΗΤΩΝ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ! Τὸ γεγονὸς ὅτι “ὅλοι περνᾶνε τὴν τάξη”, ἀποκαλύπτει ΠΟΣΟ ΑΧΡΗΣΤΕΣ θεωρεῖ ἡ ἐκπαίδευση τὶς ἀνώτερες δεξιότητες ποὺ χαρακτηρίζουν τὸν ἄνθρωπο, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΒΡΑΒΕΥΕΙ ΤΗΝ ΑΠΩΛΕΙΑ ΤΟΥΣ, καὶ ΠΟΣΟ ΕΥΚΟΛΑ ΑΠΑΝΘΡΩΠΙΖΕΤΑΙ κάθε νέα γενιά, ὅταν ἐξασφαλίζεται ἡ “ἀγαστὴ συμπαράσταση” τῶν γονιῶν, ποὺ ἐνθουσιασμένοι κι ἐκεῖνοι μὲ τὴν… “λογικὴ” τῆς ἥσσονος προσπάθειας, τὴν ἐφαρμόζουν καὶ στὸ σπίτι τους! Μὲ τὸ τεχνοκρατικὸ παραμύθι τοῦ “ὐπερανθρώπου”, ὁ ὀκνηρὸς ποὺ περνάει τὴν τάξη χωρὶς νὰ ἀνοίξει βιβλίο “νανουρίζεται” μὲ τὶς ὑποθετικὲς δυνατότητές του, ὡς ἀλαζόνας ποὺ εἶναι, καὶ δὲν παρατηρεῖ ὅτι τὸ σχολεῖο τὸν “βοήθησε”νὰ θάψει στὸ χῶμα τὰ τάλαντά του… Ὄμως ἑνὸς κακοῦ, μύρια ἕπονται…», εἶπε, καὶ ὅπως κοιταχτήκαμε λαχτάρησα γιὰ ὅσα θὰ ἄκουγα ἀκόμα! «Ὅπως εἶπες νωρίτερα, ὁ μαθητὴς ἐνδιαφέρεται γιὰ τὸν κατακλυσμὸ ἀπὸ τὶς πληροφορίες τῆς σχολικῆς ὕλης, μόνο χρησιμοθηρικά. Ὅμως ὁ γραφειοκράτης τοῦ ἔχει ἀνακατέψει τὶς σημαντικὲς πληροφορίες μαζὶ μὲ τὶς ἀσήμαντες, καὶ τὸν ἔχει ἐγκαταλείψει στὸ μαθησιακὸ χάος! Χωρὶς κάποια ἱεράρχιση τῶν ἰδεῶν, ὁ μαθητὴς δὲν μπορεῖ νὰ ἀξιοποιήσει τὶς ἀνώτερες γιὰ νὰ προκόψει, ἀλλὰ παραμένοντας ἀποπροσανατολισμένος, καὶ χωρὶς ἐμπιστοσύνη στὸν ἑαυτό του, ΘΑ ΔΙΝΕΙ ΤΗΝ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΤΟΥ ΣΕ ΟΠΟΙΟΝ ΤΟΥ ΛΕΕΙ… ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ, γιὰ νὰ τὸ ἀκολουθήσει χωρὶς ἀντίρρηση! Μὲ τὰ τάλαντα θαμμένα στὸ χῶμα καὶ ΧΩΡΙΣ ΚΡΙΤΙΚΗ ΙΚΑΝΟΤΗΤΑ, ἤ ΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ΓΙΑ ΣΥΛΛΟΓΙΣΜΟΥΣ, ὁ μαθητὴς ἐκπαιδεύεται νὰ περιμένει κάποια ἔγκριση-ἐντολή, δηλαδὴ ΕΚΠΑΙΔΕΥΕΤΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ… ΔΟΥΛΟΣ! Αὐτὸ εἶναι σημαντικό, κάντο! Εἶναι ἀδιανόητο, ἀλλὰ ἀκολουθώντας ἐντολές, πιστεύει ὅτι… ἐλευθερώνεται! Οἱ χαώδεις πληροφορίες χωρὶς νόημα ἀποτελοῦν “ἄριστο” ἔδαφος, γιὰ τὶς πάσης φύσεως διαστρεβλώσεις τῶν ἀφηρημένων ἐννοιῶν, ποὺ λατρεύει νὰ κάνει ὁ γραφειοκράτης! Ὀ δοῦλος συγχέει τὶς γνώσεις μὲ τὶς γνῶμες τῶν ἄλλων, καὶ τείνει νὰ πιστεύει εὔκολα ὅτι ὁ ἄλλος μιλάει σωστά. Δὲν μαθαίνει νὰ ἀποφασίζει μὲ τὸ μέτρο τῆς λογικῆς, ἤ τοῦ ἤθους, ἀλλὰ μὲ τοῦ συναισθήματος, καὶ αὐτὸ τὸν κάνει εὐάλωτο στὴν ἐξάρτηση ἀπὸ τὴν γνώμη τῶν ἄλλων γιὰ τὸ ἄτομό του… Συνήθως ὁ δοῦλος διοχετεύει τὶς ὑποθετικὲς ἱκανότητές του στὴν… φαντασία του πλάθοντας ὄνειρα, ποὺ ἡ ἐμπορικὴ κοινωνία τὰ θεωρεῖ πολὺ “καθῶς πρέπει”! Δυστυχῶς, ἡ ἀνικανότητα ἀνεβάζει τὸ ἐπίπεδο τῆς ἀνεκτικότητας καὶ τῆς προσαρμοστικότητας… Τὸ διεθνὲς σύστημα τοῦ ἐμπορίου ἀφαιρεῖ τὰ ἀνθρώπινα χαρακτηριστικὰ τῶν μαθητῶν, γιὰ νὰ προσαρμοστοῦν στὴν ἰδέα ὅτι εἶναι “μηχανὲς” παραγωγῆς χρήματος! Αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος ποὺ ἔχουν ἑφτάωρα, τὰ πρωτάκια στὸ δημοτικό! Τελικά Ματθία, καὶ γιὰ τὴν δουλεία ἡ κοινωνία πιστεύει ὅτι εἶναι πολὺ “καθῶς πρέπει”, ἀλλὰ στὰ ψιλὰ γράμματά της ξεκαθαρίζει ὅτι ἡ δουλεία εἶναι ΗΘΙΚΗ! Δηλαδὴ πρεσβεύει ὁτιδήποτε εἶναι ἀντίθετο ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία, καὶ διαστρέφει τὴν συνείδηση ὥστε νὰ βλέπει τὸ κακὸ γιὰ καλό, ἐξισώνοντας τὴν ΥΛΙΣΤΙΚΗ ΥΠΕΡΑΥΤΑΡΚΕΙΑ μὲ τὴν ΑΠΟΣΤΑΣΙΑ! Ἡ ῥαθυμία τῆς ἥσσονος προσπάθειας φέρνει τὴν δουλοφροσύνη τῆς ἄγνοιας, καὶ μετὰ τὴν ἀνηθικότητα τῆς λησμοσύνης! Ἐδῶ καὶ αἰῶνες, ὁ λαός μας εἶχε τὴν Παράδοση τῆς εὐσέβειας γιὰ νὰ ἀντλεῖ τὸ καλὸ ἀπὸ τὶς γνώσεις τῆς αἰώνιας σοφίας. Χωρὶς αὐτὲς τὶς γνώσεις ὁ ἄνθρωπος παραλογίζεται μέσα στὴν ἁμαρτία, ἐπειδὴ ΤΟ ΣΩΜΑ ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ ΤΗΝ ΚΑΚΙΑ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ!».
Τώρα ξεκαθάρισαν ὅλα! Ἡ καρδιά μου μὲ τοὺς κανονιοβολισμούς της ἐπιβεβαίωσε ὅτι ἔνοιωσα τί σήμαινε ὁ “ἀποτυχημένος ὑπαρξιακά”, ποὺ ἀπὸ τὴν λύπη ἀπὸ τὶς ἐπιθυμίες του, ἔτεινε νὰ παραφρονήσει! Στὰ πλαίσια τῆς λατρείας τῆς ἐπιστημονικῆς πληροφορίας, τὸ σχολεῖο ἐκπαιδεύει τοὺς μαθητὲς στὴν εἰδωλολατρεία! Γιὰ νὰ τὸ κάνει ὅμως αὐτό, πρῶτα τοὺς “πολτοποιεῖ’ καὶ τοὺς κάνει μία ἀνθρώπινη μάζα! Ἡ Θεοπούλα εἶπε ὅτι ὁ σκοπὸς τῆς φιλελεύθερης ἐκπαίδευσης εἶναι νὰ ἐκφυλίζει τὸ ἦθος τῶν μαθητῶν της, γιὰ νὰ δημιουργήσει ἕναν τεράστιο στρατὸ ἀπὸ δυσαρεστημένους, πνευματικὰ ἀναρχικούς, ἕτοιμους νὰ ἀκολουθήσουν τὴν γνώμη καὶ τὶς ἐντολές γιὰ ἐλευθεριότητα, στὶς ἐπαναστάσεις ΤΟΥ ΟΠΟΙΟΥΔΗΠΟΤΕ! Χθὲς ποὺ χωρὶς νὰ τὸ ἤξερα, συναντήθηκα στὸν δρόμο μὲ τὴν ντροπιαστικὴ πομπὴ τῶν ὁμοφυλόφιλων, ποὺ ἐπιδείκνυαν πανηγυρικὰ τὰ καταθλιπτικὰ ροῦχα ποὺ φοροῦσαν, διάβασα μία πινακίδα τους: “Ο,ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΠΟ ΑΓΑΠΗ, ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΛΟ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΚΟ – ΝΙΤΣΕ”. Νομίζω ὅτι δὲν μποροῦν νὰ ἐξηγήσουν τὴν σημασία της, ἤ νὰ ἐντοπίσουν τὸ ψέμα της… Ἡ ἀνεξέλεγκτη εὐημερία ὁδηγεῖ στὴν εἰδωλολατρία, ἀλλὰ ἐγὼ δυσκολευόμουν νὰ συλλάβω τὴν ἔννοια τῆς εἰδωλολατρίας. Μὲ ὅσα ἄκουσα καὶ σήμερα, ἀντιλαμβάνομαι ὅτι τὰ ἄτομα ποὺ εἶδα χθὲς σὲ αὺτὴν τὴν πομπή, ἦταν ΖΩΝΤΑΝΑ ΤΟΤΕΜ μὲ τὴν ψυχὴ γεμάτη ΚΡΥΜΜΕΝΗ ΛΥΠΗ, ποὺ ἀποκάλυπταν ΤΗΝ ΕΚΤΑΣΗ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΓΟΝΙΣΜΟΥ ποὺ ἔχει νὰ δώσει στὸν ἄνθρωπο ἡ ἠθικὴ ἀνωμαλία! Ὅπως αὐτὰ τὰ τοτὲμ τῶν ἀρχαίων ξένων λαῶν, μὲ τὶς τρομακτικὲς ἐκφράσεις, τὶς ἀπόκοσμες, ποὺ ἀπεικόνιζαν τὰ πονηρὰ πνεύματα! Ἐκεῖ εἶδα ἀνθρώπους ποὺ ἐκπαιδεύτηκαν νὰ προσκυνᾶνε τὸν ἑαυτό τους, ἐπειδὴ ἔχασαν τὴν ἐπίγνωση τῆς ἀλήθειας, ἄρα καὶ τὴν ἐσωτερικὴ ἐλευθερία τους! Μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ, θὰ ἔμενα δίπλα στοὺς ἀνθρώπους ποὺ μποροῦσαν νὰ μοῦ μεταγγίσουν τὴν Ἑλληνορθόδοξη Παράδοσή μας. Θὰ εὐγνωμονῶ αἰωνίως τὸν γνήσιο δάσκαλό μου γιὰ τὶς ἠθικὲς βάσεις ποὺ ἔθεσε στὴν ψυχή μου, καὶ μὲ κράτησε στοὺς κλυδωνισμοὺς ποὺ ἀκολούθησαν! Δύο χρόνια μαζί του ἦταν ἀρκετὰ γιὰ νὰ θέλω μὲ τὸν καλὸ ἐγωισμό, ὅλη τὴν ἀρετὴ γιὰ τὸν ἑαυτό μου! Ὁ Χριστὸς βρίσκεται μέσα μου, δὲν θέλω νὰ βρεθῶ ἀπέναντί Του στὴν Δίκη τῆς αἰωνιότητας! Τὸν θέλω Φίλο μου! Θέλω τὸν Χριστὸ Ὁδηγό μου!
Εὐλογία Κυρίου ἐπὶ κεφαλὴν δικαίου,
ὄνομα δὲ ἀσεβοῦς σβέννυται
Ἡ εὐλογία τοῦ Κυρίου κατέρχεται στὸ κεφάλι τοῦ ἐνάρετου. Τὸ στόμα τῶν ἀσεβῶν θὰ τὸ σκεπάσει πρόωρα ἡ σιγὴ τοῦ θανάτου. (Παρ 10,6)
Τὸ ῥωμαίικο φιλότιμο εἶναι ἡ ἐπουράνια “ἀγαπητικὴ τιμὴ” ποὺ τρέφει
τὴν εὐλαβὴ ψυχή, καὶ ΦΩΤΙΖΕΙ ΤΗΝ ΘΕΛΗΣΗ ΤΗΣ!
Τὸ βιβλίο μου εἶναι ἕτοιμο νὰ φτάσει
στὴν ἠλεκτρονικὴ διεύθυνσή σου!
Διαβάζοντάς το, ξεκινᾶς ἕνα ταξίδι ἀπὸ δρόμο ποὺ εἶχε κλείσει ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια στὸν τόπο μας!
Θυμήσου τὰ λόγια μου…
