Είμαι τόσο πολύ χαρούμενη με την ιδέα της “μπέρτας”, που σκέφτηκα να φορέσω, που χαμογελούσα συνέχεια! Τώρα θα είμαι κι εγώ σαν τους πολύ δυνατούς “ήρωες”, που ζωγραφίζω με τους φίλους μου στο νηπιαγωγείο· που τους βλέπουμε στα παιδικά να κάνουν όλο δύσκολα πράγματα… Μόλις πέρασα τα χέρια στα χερούλια μιας άδειας σακούλας, όπως περνάω τα χέρια στα μανίκια, και είχα την “μπέρτα” πίσω στην πλάτη μου, ο αδερφός μου ο Σταύρος με κοίταξε, αλλά μετά συνέχισε να παίζει πάλι με τα αυτοκινητάκια του, εδώ στην βεράντα που βρισκόμαστε. Είναι μικρότερος, και δεν τον νοιάζει να έχει “πολύ δύναμη”. Ὅμως οι απίθανοι “ήρωες” είναι καλοί επειδή μπορούν να προστατεύουν τους ανθρώπους· όλοι καμαρώνουν τους ήρωες, τους αγαπάνε και τους έχουν φίλους!
«Θεοτοκία, βγήκε!», είπε ο Σταύρος.
Όταν βγαίνει η Χριστοφορία, στην απέναντι βεράντα, και αφήνει τα βιβλία της στο τραπέζι, εμείς για λίγο μπορούμε να της μιλάμε και να της δείχνουμε τα παιχνίδια μας. Τώρα θα της δείξω την “μπέρτα μου”! Πρέπει να προλάβω, γιατί μόλις πει ότι αρχίζει το διάβασμα, μετά δεν σηκώνει το κεφάλι για να μας κοιτάζει. Έχει πει ότι στο γυμνάσιο τους βάζουν πολλά να διαβάσουν. Μόλις ανεβώ στο πλαστικό αυτοκίνητό μου και αρχίσω να πηγαίνω γρήγορα, η “μπέρτα” θα ανεμίζει όπως οι αληθινές!
«Χριστοφορία, κοίτα τι μπορώ να κάνω!», φώναξε ο Σταύρος.
Ήδη σκεφτόμουν το αέρα να σηκώνει την “μπέρτα μου” ψηλά, και τράβηξα με δύναμη το αυτοκίνητό μου, που το χρειαζόμουν. Όμως ο αδερφός μου είχε βάλει ήδη το ένα πόδι του μέσα σ’ αυτό, και όπως κούνησα το αυτοκίνητο, εκείνος έχασε την ισορροπία του και έπεσε. Από τις φωνές που έβγαζε, μαζί με τα κλάματα, φοβήθηκα και έτρεξα να πω στην μαμά ότι ο Σταύρος χτύπησε.
Μόλις άκουσε από μακριά η Χριστοφορία, την μαμά να λέει ότι ο αδερφός μου μάλλον θα χρειαστεί ράμματα στο κεφάλι, μας κοιτούσε ανήσυχη. «Ραφαέλα, θέλεις να προσέχω εγώ την Θεοτοκία μέχρι να επιστρέψετε;», ρώτησε την μαμά, και εκείνη ανακουφισμένη την ευχαρίστησε, συνεχίζοντας να πιέζει την πετσέτα πάνω στο χτυπημένο κεφάλι του αδερφού μου.
«Δεν ήξερα ότι θα έπεφτε πάνω στα τουβλάκια…», είπα φοβισμένη. Η μαμά μπήκε με τον Σταύρο βιαστικά σε ένα ταξί, και εγώ τώρα έβλεπα στενοχωρημένη το αυτοκίνητό μου, από την βεράντα της Χριστοφορίας. Στο μυαλό μού έρχονταν πάλι τα κλάματα του αδερφού μου, και ανησυχούσα!
Η Χριστοφορία μού χάιδεψε το κεφάλι, και μου μίλησε με καλοσύνη. «Ήταν ατύχημα Θεοτοκία, ησύχασε! Κατά λάθος έγινε! Όλα θα πάνε καλά, θα το δεις! Ο γιατρός θα φροντίσει τον αδερφό σου, και πιο μετά θα τον φέρει η μαμά σου, για να συνεχίσετε να παίζετε».
Μόλις κατάλαβα ότι φορούσα ακόμα την “στολή μου”, απογοητευμένη έβγαλα την σακούλα από την πλάτη μου. «Ήθελα να δεις την “δύναμή μου”… Θα έτρεχα με το αυτοκίνητό μου τόσο γρήγορα, που η “μπέρτα μου” θα πετούσε!, είπα και δείχνοντας την σακούλα, κατέβασα το κεφάλι λυπημένη.
«Γι’ αυτό ήσουν ενθουσιασμένη όταν βγήκα στην βεράντα; Επειδή φορούσες… “μπέρτα”;», είπε και στάθηκε λίγο. «Θέλεις να “ξεχωρίζεις” και εσύ σαν τους ήρωες στα παιδικά, για να προκαλείς στους άλλους τον σεβασμό;».
Κρατώντας ακόμα το κεφάλι σκυμμένο, το κούνησα για να συμφωνήσω, αν και με την “δύναμή μου” δεν έγινε αυτό που περίμενα.
»Θέλεις να έχεις “περισσότερη δύναμη”, για να τρέχεις να βοηθάς τον Σταύρο όταν σε χρειάζεται; Ή την θέλεις για να βλέπουν τα άλλα παιδιά ότι “ξεχωρίζεις”; Τι από τα δύο θα σε έκανε πραγματικά χαρούμενη;», ξαναρώτησε η Χριστοφορία.
Τότε θυμήθηκα. Δεν ήθελα να περιμένω για να πάρω το αυτοκίνητο, όταν θα μου το άφηνε ο Σταύρος, ήθελα να το έχω πρώτη εγώ! Ήταν πολύ σημαντικό να δείξω ότι ήμουν κι εγώ “μοναδική”! Όμως το ξέχασα μόλις είδα ότι ο αδερφός μου χτύπησε τόσο πολύ! Όταν τον είδα μέσα στο ταξί να φεύγει, λυπήθηκα που πονούσε και έπρεπε να πάει στον γιατρό… Σαν η Χριστοφορία να κατάλαβε από μόνη της την απάντηση, μίλησε πάλι εκείνη.
»Θεοτοκία, τι σημαντικό έχουν κάνει αυτοί οι πολύ δυνατοί, στα παιδικά, ώστε να ξεχωρίζουν από εμάς; Ποιός τους έδωσε την πολλή δύναμη;».
«Δεν υπάρχουν τέτοιοι “ήρωες”, είναι μόνο στην φαντασία, Χριστοφορία! Εμείς απλώς τους βλέπουμε, που οι άλλοι τους σέβονται!».
«Και πάλι όμως, όταν τους βλέπουμε να κάνουν ΣΥΝΕΧΕΙΑ, ΜΟΝΟ ΤΟ ΚΑΛΟ, αυτό δεν σημαίνει ότι από την καρδιά τους ΛΕΙΠΕΙ Η ΔΥΝΑΜΗ; Σε εμάς τους ανθρώπους ο Χριστός έχει δώσει το αυτεξούσιο, δηλαδή την δυνατότητα να διαλέγουμε αν θα είμαστε καλοί άνθρωποι, ή όχι. Καλοί είμαστε επειδή μέσα μας βρίσκουμε την δύναμη να νικήσουμε τον κακό εαυτό μας! Αν όλο αυτό λείπει από τους “ήρωες” των παιδικών προγραμμάτων, τότε τους λείπει η ανώτερη ελευθερία που έχουμε εμείς! Οπότε αντί για “ήρωες”, καλύτερα να τους λέμε… “ανθρωπάκια”! Καλά δεν λέω;».
Κάτι μέσα μου, με έσφιξε. «Και δηλαδή να μην μείνει κανένας για να… θαυμάζουμε;», είπα και κοιτούσα την Χριστοφορία απορημένη.
«Μα αν το καλοσκεφτούμε, αυτό που γίνεται με τους “ήρωες” των παιδικών, ισχύει και με τα ζώα, που έχουν όλα τα φυσικά χαρακτηριστικά τους ίδια, επειδή τα εκπαιδεύει η φύση. Αυτά που καταφέρνουν τα ζώα δεν είναι αποτέλεσμα ελεύθερης εκλογής και σκέψης, αλλά μόνο αποτέλεσμα των δυνάμεων, που τα προίκισε η φύση τους. Η μέλισσα δεν κάνει το μέλι επειδή το διδάχτηκε με λόγια ή το ανακάλυψε με τον νου της, αλλά ούτε και είδαμε ποτέ μέλισσα που να ησυχάζει, και να μην φτιάχνει μέλι! Ενώ τα έργα που γίνονται με την ελεύθερη θέληση του ανθρώπου δεν είναι κοινά, επειδή για να κατορθωθούν έχουν ανάγκη από κόπο».
«Χριστοφορία, βλέπω τα παιδικά για να γίνω πολύ “καλή” όταν μεγαλώσω! Η μέλισσα δεν θέλει να δείχνει σημαντική!». Πώς θα καταλάβαινε η Χριστοφορία, πως όταν σκέφτομαι ότι εγώ δεν είμαι αρκετά σημαντική, η καρδιά μου “πονάει”;
«Μα είσαι άνθρωπος! Θεοτοκία, από όλα τα δημιουργήματα του Χριστού, ο άνθρωπος είναι το σημαντικότερο Πλάσμα Του! Το είχες σκεφτεί αυτό;», είπε και χαμογελώντας γλυκά, μου χάιδεψε απαλά την πλάτη. «Λοιπόν, νομίζω ότι δεν έχεις μάθει ποιο είναι το συνταρακτικό γεγονός που έγινε, ΑΚΡΙΒΩΣ την πρώτη στιγμή που σε υποδέχτηκε η μαμά σου στην κοιλίτσα της, και γι’ αυτό θα ειναι η πρώτη φορά που θα ακούσεις, πόσο ιδιαιτέρως αξιόλογη είσαι, όπως όλοι μας!».
Ακούγοντας ότι έγινε σε εμένα κάτι πολύ μεγάλης αξίας, όταν ήμουν μικροσκοπικό μωρό, ανυπομονούσα να ακούσω! Τα μάτια μου δεν μπορούσαν να αφήσουν τα μάτια της Χριστοφορίας, που με την ευγένειά τους ήταν σαν να με “αγκάλιαζαν”!
»Όταν ήθελε ο Χριστός να σου χαρίσει το δώρο της ζωής, και να σε εμπιστευτεί στους γονείς σου, φύσηξε μέσα στην κοιλιά της μανούλας σου, και η Πανάγια Πνοή Του έγινε η ψυχούλα σου! Τότε άρχισες να ζεις! Από εκείνη, την πρώτη στιγμή της σύλληψής σου μέσα στην κοιλιά, ο Χριστός φώτισε την ύπαρξή σου με το Φως της Αγάπης Του δίνοντάς σου συνείδηση, και με απερίγραπτη τρυφερότητα σού ψιθύρισε: “Αγαπημένο Μου παιδί, να κρατάς την ψυχούλα σου ΟΛΟΦΩΤΕΙΝΗ!”. Το Φως του Χριστού είναι συνδεδεμένο με την ειρήνη που μας ενώνει μαζί Του, δηλαδή την χαρά μέσα μας! Χωρίς αυτή δεν μπορούμε να ζήσουμε, είναι η ιερή λαχτάρα της ψυχής μας!».
Μέσα μου, κάτι άλλαξε! Καταλάβαινα αυτό το φως που είπε η Χριστοφορία, να “ζωντανεύει” μέσα μου ΟΛΟΛΑΜΠΡΟ! Από την “ζέστη του” ένοιωθα να έχω “γεμίσει” όλη με τον Χριστό! Ήμουν η Πνοή Του, ένα αγαπημένο Του παιδί! Αυτό γέμιζε την καρδιά μου με λαμπερή χαρά που την “ανύψωνε”, κάνοντάς την να πιστεύει ότι… άγγιξε κάτι στον ουρανό! «Ως τώρα δεν είχα προσέξει αυτή την εξαίσια δύναμη που έχει δώσει ο Χριστός σε εμάς τα παιδιά Του, που μας κάνει ΜΟΝΑΔΙΚΑ! Χαίρομαι πολύ που με αγαπάει ο Χριστός, και χαίρομαι που είμαι δική Του! Έτσι νοιώθω ότι σέβομαι μαζί και τον Χριστό και τον εαυτό μου! Αυτό είναι η ειρήνη;».
«Αυτό ακριβώς! Βέβαια, για να καταφέρνουμε να διατηρούμε μέσα μας την ειρήνη φτιάχνουμε κι εμείς το “πνευματικό μέλι” μας, όπως η μέλισσα! Από όσα ακούμε και βλέπουμε τριγύρω, διαλέγουμε τα καλά και αδιαφορούμε για τα κακά. Η συνείδηση που έδωσε ο Χριστός στην ψυχή μας, είναι η θεϊκή σπίθα που μας μαθαίνει να ξεχωρίζουμε το καλό από το κακό· δηλαδή ακτινοβολεί φως της αλήθειας, που μας κάνει να συναισθανόμαστε τα αμαρτήματά μας, δηλαδή τα λάθη που κάνουμε προς τους άλλους, ώστε να ζητάμε συγγνώμη. Η ειρήνη, που είναι η ενότητά μας με τον Χριστό, είναι δώρο δικό Του, αλλά χρειάζεται οπωσδήποτε και η δική μας καλή προαίρεση, δηλαδή η καλή μας διάθεση, η θέλησή μας για να κάνουμε κάτι σωστό! Η προαίρεσή μας είναι η ανώτερη ελευθερία που σου είπα πριν. Από την προαίρεσή μας εξαρτάται αν η καρδιά μας κοιτάζει προς την καλοσύνη, ή αν από κακία αδιαφορεί, και κάνει λάθη με τους άλλους. Με αυτά τα λάθη χαλάμε την ενότητα μαζί τους, οπότε χαλάμε και την ενότητά μας με τον Χριστό… Φαντάσου την καλοσύνη σαν τα “λουλούδια” που έχουμε μέσα στην καρδιά μας, που την κάνουν να μοσχοβολάει από χαρά για την ενότητα, ενώ η κακία είναι τα “αγκάθια”, που της δίνουν πόνο! Από την αγάπη Του ο Χριστός μάς έπλασε ελεύθερους, να διαλέξουμε αν η καρδιά μας θα μάθει να “φυτεύει λουλούδια”, ή θα τεμπελιάζει από αδιαφορία, για τα “αγκάθια” που θα έχει γεμίσει…».
«Αν ήξερα για το φως που έβαλε ο Χριστός στην ψυχή μου, θα ρωτούσα συνέχεια πώς θα την κρατούσα ΟΛΟΦΩΤΕΙΝΗ! Χριστοφορία, η μαμά μού λέει συχνά να μην έχω υπερηφάνεια, αλλά δεν ήξερα πως ό,τι καλό και να κάνουμε, αν δεν φέρνει την ενότητα με τον Χριστό, θα είναι υπερηφάνεια! Οι “ήρωες” στα παιδικά δείχνουν ότι τους αγαπάνε όλοι, αλλά μόλις κάνουμε ό,τι και αυτοί, γεμίζουμε “αγκάθια”… Η μαμά λέει ότι ο άνθρωπος φτιάχτηκε για την αγιότητα και μας διαβάζει βίους αγίων. Δεν τους σταματούσαν τα εμπόδια που τους έβαζαν οι ασεβείς, και με τον πνευματικό αγώνα γιγάντωναν την ψυχή τους, έτσι λέει η μαμά. Αυτο θέλω να κάνω κι εγώ όταν μεγαλώσω, να έχω ΔΥΝΑΜΗ ΨΥΧΗΣ! Το ξέρεις ότι οι άγιοι έκρυβαν την αγιότητά τους από τους άλλους; Τώρα κατάλαβα ότι έκρυβαν κάτι σαν το ΟΛΟΛΑΜΠΡΟ φως, που “ζωντανεύει” μέσα μας!».
«Από την καλή προαίρεσή μας εξαρτάται το παν, Θεοτοκία, και ο σκοπός της είναι ακριβώς αυτή η γιγάντωση της ψυχής, που γίνεται ΟΛΟΦΩΤΕΙΝΗ! Δεν υπάρχουν εμπόδια ικανά να νικήσουν την προαίρεσή μας, που είναι η ΟΥΡΑΝΙΑ ΕΞΟΥΣΙΑ ΜΑΣ να διαλέγουμε ελεύθερα, αν θα είμαστε για πάντα ενωμένοι με τον Χριστό, ή αν θα μείνουμε μακριά Του. Το καλό που μπορούμε να κάνουμε στον συνάνθρωπο δεν περιορίζεται από τις υλικές δυνατότητές μας, αφού ο ουράνιος μισθός μας εξαρτάται από την προαίρεσή μας, και όχι από αυτό που μπορέσαμε να κάνουμε. Ακόμα και ένας καλός λόγος, είναι βοήθεια για τον συνάνθρωπο! Από την άλλη, μία βοήθεια που αναγκαστήκαμε να προσφέρουμε ή ήταν τυχαίο γεγονός, δεν συνυπολογίζεται στην καλή μας προαίρεση. Αν δεν μας είχε δώσει τις εντολές Του ο Χριστός, δεν θα υπήρχε η υπακοή, και στην άλλη ζωή δεν θα μας περίμενε το αιώνιο “πνευματικό μέλι”. Όμως μετά την Χάρη Του και την βοήθειά Του, ο Χριστός άφησε τα πάντα στην δική μας προαίρεση! Είναι στο δικό μας χέρι να αγωνιζόμαστε για την εσωτερική ειρήνη, την ιερή λαχτάρα της ψυχής μας, που τρέφει την ελπίδα της αιώνιας ειρήνης! Ο Χριστός μάς περιμένει να ζήσουμε μαζί Του για πάντα, μέσα στο μεγαλειώδες πνευματικό Φως της Αγάπης Του!».
Εἰρήνη ἀφίημι ὑμῖν, εἰρήνην τὴν Ἐμὴν δίδωμι ὑμῖν·
οὑ καθὼς ὁ κόσμος δίδωσιν, Ἐγὼ δίδωμι ὑμῖν·
μὴ ταρασσέσθω ὑμῶν ἡ καρδία μηδέ δειλιάτω
Εγώ φεύγω και σας αφήνω την ειρήνη· σας δίνω την αληθινή και αναφαίρετη ειρήνη, την οποία έχω Εγώ από τον Εαυτό Μου σε άπειρο βαθμό. Δεν σας δίνω Εγώ ψευδή ειρήνη, όπως ο κόσμος. Λοιπόν ας μην ταράσσεται από εσωτερικές ανησυχίες η καρδιά σας, και ας μην δειλιάζει μπροστά στους εξωτερικούς κινδύνους, αφού θα έχετε και την ειρήνη Μου μέσα στις ψυχές σας (Ιωάνν 14,27)
Τὸ ῥωμαίικο φιλότιμο εἶναι ἡ ἐπουράνια “ἀγαπητικὴ τιμὴ” ποὺ τρέφει
τὴν εὐλαβὴ ψυχή, καὶ ΦΩΤΙΖΕΙ ΤΗΝ ΘΕΛΗΣΗ ΤΗΣ!