«Σὲ λίγο θὰ βλέπεις τὸν γύψο καὶ θὰ χαίρεσαι, Μανώλη!».
«Ἄχ, πρόσεξε Ἀριστέα, μὴ στηρίζεσαι στὸ πόδι μου!», εἶπα χωρὶς νὰ ἤμουν βέβαιος ἄν ἦταν καλὴ ἰδέα νὰ ἀφήσω τὴν ὀκτάχρονη ἀδερφή μου νὰ καλλιτεχνήσει πάνω στὸν σπασμένο ἀστράγαλό μου. Εἶμαι ἀκόμα στενοχωρημένος ποὺ δὲν θὰ βρίσκομαι στὸ γήπεδο μεθαύριο, ποὺ ἡ τάξη μου θὰ ἀντιμετωπίσει τὸ ἄλλο τμῆμα τῆς γ΄γυμνασίου. Τὰ πράγματα δὲν πηγαίνουν πάντα ὅπως τὰ θέλουμε. Ὁ γιατρὸς εἶπε ὅτι εἶχα ἅγιο μὲ τέτοιο πέσιμο ποὺ ἔκανα, ἐπειδὴ θὰ μποροῦσα νὰ εἶχα χτυπήσει καὶ στὸ κεφάλι. Στὴν ἀρχὴ θύμωσα ποὺ θὰ ἔπαιρναν οἱ ἄλλοι τὴν δόξα γιὰ τὰ τέρματα ποὺ θὰ ἔβαζαν, ἐπειδὴ συνήθως αὐτὸς ποὺ ἀνέβαζε τὴν βαθμολογία τῆς ὁμάδας, ἤμουν ἐγώ. Μοῦ ἄρεσε τόσο πολὺ τὸ ποδόσφαιρο, ποὺ θεωροῦσα ὅτι ἦταν εὐνόητο δικαίωμά μου νὰ βρίσκομαι στὸν ἀγωνιστικὸ χῶρο. Δὲν μποροῦσα δηλαδὴ νὰ δῶ τὸν ἑαυτό μου χωρὶς τὴν “δύναμή μου”! Ὅταν ὅμως συνειδητοποίησα ὅτι πολλὰ πράγματα τὰ ἔβλεπα λάθος τὸν τελευταῖο καιρό, εὐγνωμονοῦσα τὸν Θεὸ ποὺ μὲ “ξύπνησε”! Ὑπῆρχαν ἕνα σωρὸ ἁπλὲς δουλειὲς ποὺ δὲν μποροῦσα νὰ κάνω μόνος μου, καὶ ἔπρεπε νὰ τρέξει κάποιος γιὰ νὰ μὲ βοηθήσει. Στὴν ἀρχὴ μοῦ στοίχιζε ποὺ ἔπρεπε νὰ γίνει ὁλόκληρη ἱστορία γιὰ τόσες μικρὲς ἀνάγκες ποὺ εἶχα. Ποτὲ δὲν εἶχα προσέξει ὥς τώρα ὅτι… μποροῦσα νὰ τὶς ἐξυπηρετῶ μόνος μου! Ἄρχισε νὰ ἀποκαλύπτεται σταδιακὰ στὰ μάτια μου ἡ δυστυχία ποὺ θὰ νιώθαμε, ἄν δὲν ἱκανοποιοῦνταν οἱ βασικὲς ἀνάγκες μας! Ἀφοῦ δὲν ἔβλεπα τὶς καθημερινές, κατέληξα, θὰ ὑπῆρχαν καὶ μεγαλύτερες ἀνάγκες ποὺ μοῦ κάλυπτε ὁ Χριστὸς ποὺ ἐγὼ δὲν τὶς ἔβλεπα! Δηλαδὴ ἐπειδὴ δεχόμουν εὐεργεσίες ποὺ ἔβλεπα ὡς “αὐτονόητες”, οὔτε ἔνιωθα τὴν τιμὴ ποὺ μοῦ γινόταν ἀπὸ τὸν Χριστό, οὔτε καταλάβαινα ὅτι μὲ τὸν “πλοῦτο” ποὺ ἀκουμποῦσε στὰ χέρια μου ἐγὼ ἔπρεπε νὰ “ἀγοράσω” κάτι καλὸ γιὰ νὰ τὸ ἐντάξω στὴν ζωή μου! Αὐτὸ τὸ καλὸ τὸ ἔχανα, ἐπειδὴ τὸ μυαλό μου ἦταν ἀπασχολημένο μὲ ὅσα ΦΑΝΤΑΖΟΜΟΥΝ ὅτι ἔπρεπε νὰ εἶχα. Ἀπὸ τὶς πρῶτες ἡμέρες ἀκινησίας συμπέρανα ὅτι ἡ φαντασία μὲ ἐμπόδιζε νὰ σκεφτῶ ποιό ἦταν τὸ καλὸ ποὺ ἔπρεπε νὰ “ἀγοράσω” μὲ τὰ μικρὰ ἤ μεγάλα δῶρα τοῦ Χριστοῦ. Ἀστοχοῦσα ὄχι ἐπειδὴ δὲν προσπαθοῦσα ὅσο μποροῦσα, ἀλλὰ ἐπειδὴ ἐξ ἀρχῆς δὲν εἶχα στόχο. Ἀντὶ λοιπὸν νὰ στοχεύω μπροστὰ μὲ τὰ γερά μου πόδια, πήγαινα πρὸς τὰ πίσω· ἡ φαντασία μὲ βεβαίωνε ὅτι εἶχα πολλοὺς λόγους νὰ γκρινιάζω γιὰ ὅσα “ἀποφάσιζα” ὅτι μοῦ ἄξιζαν! Λίγο ποὺ τὸ δούλεψα στὸ μυαλό, ἔδειξε ὅτι καὶ τὰ ἄλλα παιδιὰ βρίσκονταν στὴν ἴδια συχνότητα φαντασίας μὲ τὴν δική μου. Ὅλοι μαζὶ σκεφτόμασταν πώς θὰ λύσουμε τὸ πρόβλημα “τῶν ἐλλείψεών μας”, ἀλλὰ μᾶλλον τὸ ἀποτέλεσμα ἦταν νὰ “συκοφαντοῦμε” τὰ δῶρα, ὅτι μᾶς ἀφήνουν δυστυχισμένους…
«Εὐτυχῶς τὴν πέτυχα τὴν ἀγελάδα! Ἔχει καὶ χορτάρι δίπλα της, ποὺ μποροῦν νὰ τρῶνε καὶ οἱ κότες». Ἡ Ἀριστέα κουράστηκε καὶ ἔβαλε τὶς ξυλομπογιὲς στὴν ἄκρη.
«Τί συμβαίνει; Γιατὶ ἔχεις μοῦτρα;», ρώτησα ξέροντας ὅτι περίμενε νὰ τὴν ρωτήσω.
«Κάθε μέρα στὸ σχολεῖο γίνεται τὸ ἴδιο πράγμα: ἡ Μελισσάνθη μιλάει ἄσχημα στὴν Κλεοπάτρα, χωρὶς νὰ τῆς ἔχει κάνει κάτι! Μὲ τὰ ἄλλα κορίτσια λέμε ὅτι τὴν κατηγορεῖ γιὰ τὸ τίποτα!».
«Ἄν δὲν τὸ συζητήσουν δὲν θὰ βγάλουν ἄκρη ποτέ. Ἐσὺ δὲν μπορεῖς νὰ τὶς βοηθήσεις νὰ εἰρηνεύσουν;».
«Θυμᾶσαι ποὺ σοῦ εἶπα ὅτι χωριστήκαμε σὲ ὁμάδες καὶ παίζαμε πετοσφαίριση; Βγάλαμε ἀρχηγὸ τὴν Κλεοπάτρα ἐπειδὴ ἤξερε νὰ παίζει, ἀλλὰ ἀπὸ τότε ἡ Μελισσάνθη τὴν κατηγορεῖ γιὰ ὅ,τι τῆς φταίει… Νομίζω ὅτι τὴν ζηλεύει, γι’ αὐτὸ τὴν ἀντιπαθεῖ. Δὲν μπορῶ ὅμως νὰ καταλάβω γιατὶ ζηλεύει».
«Ὁ μπαμπὰς μοῦ εἶχε πεῖ ὅτι ζηλεύουμε κάποιον ὅταν νομίζουμε ὅτι εἶναι ἀνταγωνιστής μας. Ὅταν φοβόμαστε ὅτι θὰ πάθουμε ζημιὰ ἐξ αἰτίας τοῦ ἄλλου, αἰσθανόμαστε ἀνασφάλεια. Ἀλλὰ ἔτσι ἐξηγοῦμε τὰ πράγματα ὅταν μᾶς ἀρέσει ἡ ἐμπόλεμη κατάσταση, ἐπειδὴ εἴμαστε ῥηχοί. Κατὰ βάθος ἡ ἔλλειψη αὐτοπεποίθησής μας δείχνει ὅτι δὲν ἐμπιστευόμαστε τὸν ἄλλο καὶ φοβόμαστε ὅτι θὰ μᾶς ἀδικήσει, ἤ θὰ μᾶς ὑποτιμήσει. Ἡ ἔλλειψη ἐμπιστοσύνης εἶναι δικό μας πρόβλημα, ποὺ τὸ χρεώνουμε στὸν ἄλλο. Τὸν διαβάλλουμε ὅτι ἔχει τὶς ἴδιες διαθέσεις ποὺ κρύβουμε ἐμεῖς μέσα μας, ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΑΚΟΠΡΟΑΙΡΕΤΕΣ! Ὅταν προχωρᾶμε μὲ κακόβουλες σκέψεις ποὺ δὲν εἶναι ἄξιες νὰ τὶς ἐμπιστευτεῖ ὁ ἄλλος, οὔτε ἐμεῖς ἐμπιστευόμαστε τὸν ἄλλο! Δηλαδὴ ἔχοντας μέσα μας πονηριὰ βλέπουμε πονηριὰ καὶ στὸν ἄλλο καὶ δὲν τὸν ἐμπιστευόμαστε. Τὸν βλέπουμε ὡς ἀντίπαλο ὄχι ἐπειδὴ δὲν ἔχουμε αὐτοεκτίμηση ὅπως λέμε, ἀλλὰ ἐπειδὴ εἴμαστε κακόγνωμοι! Βλέπουμε δηλαδὴ τὸν ἄλλο ἀνάλογα τὸ πῶς βλέπουμε τὸν ἑαυτό μας…».
«Γι’ αὐτὸ δὲν θύμωνα μὲ τὴν Μελισσάνθη ἐγώ, κι ἄς μὴν καταλάβαινα τὸν λόγο ποὺ ζήλευε· ἔβλεπα τὴν ἀξία της καὶ ἔλεγα ὅτι κάποια στιγμὴ θὰ τὴν δεῖ καὶ ἐκείνη. Νὰ σοῦ πῶ, κι ἕνας συμμαθητής σου πέρσι, δὲν εἶχε πρόβλημα μὲ τὴν αὐτοεκτίμησή του; Ποὺ ἤθελαν οἱ δικοί του νὰ τὸν πᾶνε σὲ ψυχολόγο;».
«Ναι, ὁ Δαμιανός. Στὴν ἀρχὴ ἦταν κλειστὸς σὰν στρείδι, ἀλλὰ ἀπὸ τότε γίναμε φίλοι».
«Ποιόν δὲν ἐμπιστευόταν ὁ Δαμιανός;».
«Τὸν ἑαυτό του! Δὲν τὸν συμπαθοῦσε ἐπειδὴ τὸν εἶχε καταδικάσει ἰσόβεια νὰ εἶναι “ἀθόρυβος”!».
«Ἦταν ντροπαλός;».
«Ὑπάρχουν κάποια πράγματα ποὺ δὲν τὰ καταλαβαίνουμε, ἐπειδὴ δὲν φανταζόμασταν ὅτι ὑπῆρχαν. Ἐμεῖς στὸ σπίτι μας ἔχουμε χαρά, ἡ ζωή μας εἶναι “φωτεινή”! Μιλᾶμε μεταξύ μας, σχετιζόμαστε ὁ ἕνας μὲ τὸν ἄλλο! Ὅ,τι δὲν καταλαβαίνουμε τὸ ρωτᾶμε καὶ εἴμαστε “δυνατοί”! Ὅ,τι μᾶς συμβεῖ τὸ μοιραζόμαστε, δὲν τὸ περνᾶμε μόνοι μας! Ὅταν ὅμως οἱ ἄνθρωποι εἶναι κλειστοί καὶ ἀπόμακροι, καὶ ἁπλῶς διαχειρίζονται τὴν καθημερινότητα χωρὶς νὰ ἀσχολοῦνται μὲ τὰ σοβαρὰ θέματα, ἡ ἐπικοινωνία σταματάει νὰ εἶναι ζωντανή! Ὅταν δὲν ὑπάρχει μοίρασμα τῆς ζωῆς στὴν οἰκογένεια, οἱ σχέσεις δὲν μαθαίνονται μέσα στὴν καθημερινότητα… Τότε ὑπάρχει μοναξιά!».
«Πῶς μπορεῖ νὰ νιώθει μοναξιὰ κάποιος, ὅταν τὰ πάντα εἶναι γεμάτα ἀπὸ τὸν Θεό;».
«Ἀριστέα, ὑπάρχουν ἄνθρωποι ποὺ παιδεύονται χωρὶς νὰ ἔχουν ἀξιόλογα προβλήματα, ἐπειδὴ οἱ ἀνάγκες τῆς ψυχῆς τους δὲν καλύπτονται. Ζοῦν μὲ ἕνα αἴσθημα ἀνελευθερίας, ἐπειδὴ τὸ “ὡραιότερο” ποὺ ἔχουν γνωρίσει, τοὺς καταστρέφει τὴν ψυχή! Αὐτὸ λέγεται ὑπαρξιακὴ φτώχεια καὶ κάνει τὴν ζωὴ ὀδυνηρή! Τὸ ἀποτέλεσμα εἶναι τὸ ἴδιο ὅπως ἄν κάποιος εἶναι κακοπροαίρετος· βλέπει τὸν πλησίον γιὰ ἀντίπαλό του —ὡς ὑπεύθυνο γιὰ τὴν κατάστασή του— καὶ ζεῖ σὲ ἐμπόλεμη κατάσταση χωρὶς ὅμως νὰ εἶναι κακός! Ἁπλῶς δὲν ἔμαθε κάτι ἄλλο, καὶ ἐπιτρέπει στὴν φαντασία του νὰ πλάθει ἱστορίες…».
«Δηλαδὴ ὁ Δαμιανὸς εἶχε ὑπαρξιακὴ φτώχεια;».
«Ναι, ἡ ὕπαρξή του ἦταν φτωχὴ ἐπειδὴ κανεὶς δὲν τοῦ εἶχε μιλήσει γιὰ τὸν Χριστό! Ἀλλὰ καὶ ὁ Δαμιανὸς δὲν ἄνοιγόταν σὲ κανένα. Τοῦ πῆρε λίγο καιρὸ μέχρι νὰ καταλάβει ὅτι ὁ ἄνθρωπος δὲν ζεῖ μόνος του ἀλλὰ εἶναι πρόσωπο, δηλαδὴ πάντα στέκεται δίπλα σὲ κάποιον ἄλλο. Πλάστηκε γιὰ νὰ ἐπικοινωνεῖ καὶ ἡ ἔλλειψη τῆς σχέσης τὸν διαλύει! Σιγὰ σιγὰ ἀνοιγόταν καὶ μοῦ περιέγραφε τὴν μελαγχολία ποὺ τὸν μεγάλωσε! Δὲν μποροῦσα νὰ φανταστῶ ὅτι ὑπῆρχε ἄνθρωπος ποὺ “δὲν γνώριζε” τὸν ἑαυτό του! Ὅταν βεβαιώθηκα ὅτι ὁ Δαμιανὸς μποροῦσε νὰ σκεφτεῖ μόνο γιὰ ὅτι ἀφοροῦσε τὸ σῶμα του καὶ τίποτα γιὰ τὸ πνεῦμα του, ἄρχισα νὰ τοῦ μιλάω γιὰ τὴν προσευχή».
«Ἡ μαμὰ λέει ὅτι τὰ παιδιὰ ξέρουν ἀπὸ τὴν φύση τους πώς νὰ προσεύχονται. Ὁ Δαμιανὸς γιατὶ δὲν ἤξερε;».
«Ἐπειδὴ δὲν εἶχε μάθει νὰ σχετίζεται! Αὐτὸ σημαίνει μοναξιά, νὰ ὑπάρχει “ἄδειος χῶρος” γύρω ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο καὶ νὰ νιώθει ὅτι εἶναι μόνος του! Ἔτσι μαθαίνει νὰ ζεῖ μόνο γιὰ τὸ ἄτομό του καὶ συνηθίζει νὰ βλέπει τοὺς ἄλλους ὡς ἐχθρούς! Αὐτὸ εἶναι ἡ μεγαλύτερη τιμωρία!».
«Καὶ τὴν Μελισσάνθη τὴν ἔπιανε τὸ παράπονο, ἐπειδὴ καμία ἀπὸ τὴν παρέα δὲν τῆς εἶπε ὅτι εἶχε δίκαιο νὰ κατηγορεῖ τὴν Κλεοπάτρα».
«Ἡ ἐγωιστικὴ ζωὴ εἶναι δύσκολη, ἐπειδὴ “λερώνει” τὴν ψυχή! Τὴν γεμίζει μὲ “πνευματικὴ κάπνα”, μὲ ὑπαρξιακὴ φτώχεια! Ὅταν ὁ Δαμιανὸς παραδέχτηκε ὅτι ἀπὸ μόνος του δὲν μποροῦσε νὰ κάνει τίποτα, καὶ ὅτι ὍΛΑ ἔπρεπε νὰ τὰ ζητάει ἀπὸ τὸν Χριστό, ἦταν ἕτοιμος γιὰ τὴν ΖΩΗ ΤΗΣ ἉΠΛΟΤΗΤΑΣ! Δηλαδὴ γιὰ τὴν ζωὴ τῆς ὀμορφιᾶς! Ὅπως μοῦ φανέρωσε ἀργότερα, μόλις ἄρχισε νὰ προσεύχεται “σὰν μικρὸ παιδί”, ἄρχισε νὰ καθαρίζει ἡ καρδιά του καὶ νὰ γλυκαίνεται ἡ ὕπαρξή του!».
«Δηλαδὴ κατάλαβε ποιές ἦταν οἱ ἀνάγκες τοῦ πνεύματός του;».
«Ναί. Αὐτὸ ποὺ δὲν μποροῦσε νὰ καταλάβει, ἦταν γιατὶ ἔπρεπε νὰ περάσει ἀπὸ τόση λύπη ὅταν ἦταν πιὸ μικρός. Ἡ γνώμη μου εἶναι ὅτι οἱ θλίψεις μᾶς μαθαίνουν πῶς νὰ προσευχόμαστε, καὶ τοῦ τὸ εἶπα. Οἱ δυσκολίες μᾶς ὑπενθυμίζουν τοὺς “κανόνες τῆς ζωῆς”, μᾶς ξυπνᾶνε ἀπὸ τὴν φαντασία! Ὅταν μᾶς βρίσκει κάτι δύσκολο ὑποχρεωνόμαστε νὰ σοβαρευτοῦμε καὶ νὰ ἀποκτήσουμε ἀνδρεῖο φρόνημα. Δηλαδή, τρέχουμε κοντὰ στὸν Κύριο!».
«Στὴν τάξη μου ὑπάρχουν παιδιὰ ποὺ δὲν προσεύχονται. Πῶς γίνεται αὐτό, Μιχάλη;»
«Ὑπάρχουν δύο καταστάσεις γιὰ τὴν ζωή μας. Ἡ μία εἶναι ἡ μοναξιὰ καὶ ἡ ἄλλη νὰ νιώθουμε ὅτι παντοῦ ὑπάρχει ὁ Χριστὸς ποὺ εἶναι ὁ Φίλος τῆς ψυχῆς μας! Στὴν μοναξιὰ ὁ ἄνθρωπος δὲν προσεύχεται, ἐπειδὴ αὐτοδικαιώνεται μὲ τὶς “καλές” πράξεις του, ποὺ ὅμως ΔΕΝ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ἈΠΟ ἈΓΑΠΗ! Ἤ αὐτοδικαιώνεται ἐπειδὴ ἀπέχει ἀπὸ τὶς κακές πράξεις. Ὅταν ἡ ψυχὴ ζητάει τὸν Χριστό ἡ προσευχὴ τῆς δίνει ὀξυγόνο, ἐπειδὴ τρέφεται ἀπὸ τὴν σχέση μαζί Του! Αὐτὴ ἡ σχέση δίνει τὸ εἰσιτήριο γιὰ τὸν Παράδεισο! Τὰ καλὰ ἔργα μας χτίζουν τὸ σπίτι μας στὸν Παράδεισο, ἀλλὰ γιὰ νὰ μποῦμε ἐμεῖς ἐκεῖ χρειαζόμαστε τὸ εἰσιτήριο, ποὺ τὸ κρατάει στὸ χέρι Του ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος! Ἄν δὲν ἀγωνιστοῦμε γιὰ νὰ βροῦμε τὸν Χριστὸ ἀπὸ αὐτὴ τὴν ζωή, δὲν θὰ Τὸν βροῦμε οὔτε καὶ στὴν ἄλλη, καὶ στὴν αἰωνιότητα θὰ μείνουμε ἔξω ἀπὸ τὸν Παράδεισο…».
«Ἄρα γι’ αὐτὸ λέει ὁ μπαμπὰς ὅτι τὰ καλὰ ἔργα ἀπὸ μόνα τους δὲν σώζουν. Ἐγὼ πῶς μπορῶ νὰ βοηθήσω τὴν Μελισσάνθη γιὰ νὰ βγεῖ ἡ ὕπαρξή της ἀπὸ τὴν φτώχεια;».
«Ζήτησε ἀπὸ Χριστὸ νὰ σὲ φωτίσει τὶ νὰ κάνεις».
«Ἄ, πές μου τὴν ἱστορία γιὰ τὴν προσευχὴ ποὺ σοῦ ἔλεγε κάποτε ἡ μαμά!».
«Ναί, καὶ τοῦ Δαμιανοῦ τοῦ ἄρεσε. Ἐδῶ στὴν γῆ ἡ ψυχή μας εἶναι σὰν τὸ νεογέννητο μωρό. Δὲν ξέρει νὰ μιλήσει γιὰ τὴν ουσία τοῦ Γονιοῦ του, ἀλλὰ γνωρίζει ὅτι ἀκόμα κι ἄν δὲν Τὸν βλέπει, Τὸν μυρίζει κάπου δίπλα. Ἡ ἐπιβίωσή του στηρίζεται ἀποκλειστικὰ σὲ αὐτὸ ποὺ τοῦ προσφέρει ἡ ἀγάπη τοῦ Γονιοῦ, στὴν Παρουσία Του, στὸν δεσμὸ ποὺ ὑπάρχει μαζί Του! Ὅταν ἔρχεται ἡ ὥρα τῆς ἀβεβαιότητας ποῦ πεινάει, κρυώνει, πονάει, ἤ φοβᾶται, κραυγάζει ἡ ψυχή του μὲ σπαρακτικὸ κλάμα γιὰ τὴν ἀγκαλιὰ ποὺ ἀνακουφίζει ἀπὸ τὴν ὑποψία τοῦ κινδύνου. Αὐτὸ εἶναι ἡ προσευχή! Τὸ μωρὸ ξέρει ὅτι μόνο ἄν καλέσει τὸ Ἀγαπημένο Πρόσωπο, θὰ ἐπιβιώσει! Εἶναι ἡ ἀπεγνωσμένη ἔκκληση γιὰ βοήθεια καὶ ὁ Χριστὸς λέει ἐκείνη τὴν στιγμή: ἘΔΩ ΕΙΜΑΙ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ! Ὅλες οἱ ἐργασίες φροντίδας ποὺ κάνει ὁ Γονιὸς εἶναι πάνω ἀπὸ τὴν νόηση τοῦ μωροῦ, ὅπως καὶ οἱ λέξεις ποὺ ἀντιστοιχοῦν σὲ αὐτὲς τὶς ἐργασίες. Αυτὸ ποὺ μπορεῖ νὰ παρακολουθήσει τὸ μωρὸ εἶναι ὅτι ἡ ἀγκαλιὰ τοῦ Γονιοῦ του τοῦ γεμίζει τὴν ψυχὴ μὲ τὴν γαλήνη ποὺ δίνει ἡ ἐξασφαλισμένη ἀγάπη!».
«Καὶ ἐπειδὴ τὸ μωρὸ δὲν ξέρει νὰ περιγράψει τὴν ἀφοσίωσή του, τὴν προσκύνησή του, τὴν λατρεία του πρὸς τὸν Χριστό, ἐκδηλώνει τὸν πόθο τῆς καρδιᾶς του
μὲ ἀλάλητους στεναγμούς!
Τὸ βιβλίο μου εἶναι ἕτοιμο νὰ φτάσει
στὴν ἠλεκτρονικὴ διεύθυνσή σου!
Διαβάζοντάς το, ξεκινᾶς ἕνα ταξίδι ἀπὸ δρόμο ποὺ εἶχε κλείσει ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια στὸν τόπο μας!
Θυμήσου τὰ λόγια μου…
