«Ραφαήλ, βγάλε τὸ συρτάρι νὰ τὸ φτιάξω τώρα ποὺ ἔχω τὰ ἐργαλεῖα ἔξω».
Ἔσκυψα καὶ τὸ τράβηξα μὲ δύναμη, ἐπειδὴ ἔβγαινε μὲ δυσκολία. Δὲν θυμόμουν πόσο καιρὸ εἶναι χαλασμένοι οἱ πλαϊνοὶ μηχανισμοί του, ἀλλὰ ὁ πατέρας ἀργεῖ νὰ μαστορέψει ὅ,τι χαλάει στὸ σπίτι. Εἶναι ὁδηγὸς φορτηγοῦ, κάνει δρομολόγια στὸ ἐξωτερικὸ καὶ συνήθως λείπει. Καὶ τώρα ἔχει ἕτοιμα τὰ πράγματά του. Σὲ λίγο θὰ πάει γιὰ ὕπνο καὶ τὰ ξημερώματα θὰ φύγει. Καὶ τὴν μάνα, εἶναι ἡ δεύτερη ἑβδομάδα ποὺ τὴν βλέπω μόνο ἀργὰ τὸ βράδυ, ἐπειδὴ δουλεύει ἀπόγευμα. Ἔδωσα τὸ συρτάρι καὶ ἐπειδὴ δὲν ἤξερα τί ἄλλο νὰ ἔκανα, ξάπλωσα στὸ κρεβάτι.
Πρὶν δὲν τὸ συνήθιζα, ἀλλὰ τὼρα περνάω ἀρκετὴ ὥρα ξαπλωμένος μὲ τὰ ἀκουστικὰ στὰ αὐτιά. Δὲν εἶναι ὅτι τρελαίνομαι γιὰ τὴν μουσική, ἀλλὰ εἶναι τὸ μόνο ποὺ ἔχω βρεῖ ποὺ μπορεῖ νὰ γεμίσει κάπως τὴν ἡμέρα μου… Τὸ καλοκαίρι οἱ φίλοι μου ἔλεγαν ὅτι τώρα ποὺ θὰ πηγαίναμε στὸ γυμνάσιο θὰ κάναμε ἐπιτέλους τὴν ζωή μας, ἀλλὰ κοντεύουμε νὰ τελειώσουμε τὴν χρονιὰ καὶ ἀκόμα ἐγὼ δὲν ἔχω καταλάβει τί ἐννοοῦσαν.
Δὲν λέω, τὰ μαθήματα εἶναι πολὺ διαφορετικὰ ἀπὸ τὸ δημοτικό, ἀλλὰ δὲν ἔχουν τίποτα νὰ μοῦ ποῦν, εἶναι “παγωμένα” σὰν νὰ βγῆκαν ἀπὸ τὸ ψυγεῖο. Ἐγὼ περίμενα ὅτι θὰ πάρω στὰ χέρια μου κάτι ποὺ θὰ μοῦ ἘΞΗΓΗΣΕΙ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ Ἡ ὈΜΟΡΦΙΑ! Ὅταν ἔρχεται ἡ στιγμὴ ποὺ τελειώνω τὰ διαβάσματα στὸ σπίτι, νομίζω ὅτι τὰ μαθήματα δὲν εἶχαν γραφτεῖ γιὰ ἐμένα, ἤ ὅτι ξέχασαν νὰ γράψουν τοὺς λόγους ποὺ ἐγὼ εἶμαι σημαντικός, ἤ τί νὰ ἔκανα γιὰ νὰ ἔβλεπα τὴν ἀξία μου… Ἔψαχνα δηλαδὴ στὰ βιβλία κάτι ποὺ νὰ ἔχει μία ὡραία γεύση, ὄχι σὰν αὐτὴ τῆς τηλεόρασης, ποὺ εἶναι ἀνάλατη… Δὲν ξέρω τί ἔχω πάθει τὶς τελευταῖες ἡμέρες, ἀλλὰ ἔχω τὴν ἐντύπωση ὅτι ἡ τηλεόραση μοῦ “λέει” ὅτι εἶμαι χαζός, καὶ ἐκνευρίζομαι!
Μᾶλλον μοῦ φταῖνε ὅλα· ἴσως ἐπειδὴ τσακώθηκα ἀπὸ προχθὲς μὲ τὸν κολλητό μου. Τοῦ εἶχα πεῖ πολλὲς φορὲς ὅτι ἐγὼ δὲν πάω νὰ κάθομαι μὲ τὶς ὧρες στὰ ἠλεκτρονικά! ΔΕΝ ΘΕΛΩ, πῶς τὸ λένε! Οὔτε μὲ νοιάζει ποὺ μαζεύονται ὅλοι ἐκεῖ! Ἀφοῦ ὁ κολλητός μου τοὺς μαζεύει, καὶ αὐτοὶ κάνουν ὅ,τι τοὺς λέει… Ἐπειδὴ μὲ ἔπρηξε στὸ σχολεῖο, τοῦ εἶπα καὶ ἐγὼ ὅτι ὅταν παίζεις ἠλεκτρονικὸ δὲν σημαίνει καὶ ὅτι σκέφτεσαι, καὶ θύμωσε! Γύρισε καὶ μοῦ ἀπάντησε δυνατά, γιὰ νὰ ἀκοῦσουν ὅλοι: “Ραφαήλ, τὸ ξέρουμε ὅτι εἶσαι χαζός!”.
Ἔχω καταλάβει ὅτι θέλει νὰ μοῦ κάνει τὸν ἀρχηγό, ἀλλὰ ἐγὼ δὲν δέχομαι νὰ μοῦ λένε, “τώρα ποὺ θὰ κάνεις αὐτό, θὰ μπορεῖς νὰ ἔρθεις στὴν παρέα μας”! Θέλω νὰ κάνω αὐτὸ ποὺ μοῦ ταιριάζει καὶ θὰ μοῦ πεῖ ὁ ἑαυτός μου ὅτι νιώθει ἐλεύθερος! Καὶ τὸ ψέμα δὲν μοῦ ταιριάζει! Οὔτε συμφωνῶ νὰ φοράω τέλεια ροῦχα γιὰ νὰ νομίζουν οἱ ἄλλοι ὅτι εἶμαι τέλειος… Δὲν θέλω νὰ μὲ παραδέχονται ἐπειδὴ στὶς γιορτὲς μοῦ σιδέρωσε ἡ μάνα μου μία ἀκριβὴ μπλούζα καὶ μοῦ τὴν ἔδωσε νὰ τὴν φορέσω… Καὶ τί ἔγινε; Θὰ μὲ νοιάξει ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ μοῦ ἀγοράσει ἄλλη τέτοια; Ἄν ἐγὼ νιώθω ὅτι “λείπω” μέσα ἀπὸ τὴν μπλούζα, τί νὰ τὴν κάνω;
Μόνος του δημιουργεῖ τὰ προβλήματά του ὁ κολλητός μου, γιατὶ ὅσο προσπαθεῖ νὰ φαίνεται καλύτερος ἀπὸ τοὺς ἄλλους, τόσο ξεχνάει πόσα ψέματα ἔχει πεῖ! Ἔχει πιστέψει ὅτι εἶναι σὰν αὐτοὺς στὴν τηλεόραση, ποὺ μποροῦν νὰ κοροϊδεύουν τοὺς ἄλλους, ἀλλὰ ἔτσι ὅλο σὲ προβλήματα μπλέκει! Ἐντάξει, θέλει νὰ δείξει ὅτι εἶναι μεγάλος, ἀλλὰ μὲ τὸν τρόπο ποὺ βρῆκε μόνο τὸν ἑαυτό του μπορεῖ νὰ πείσει. Στὸ τέλος δὲν θὰ τὸν πιστεύει κανένας…
Ξέρω ὅτι δὲν εἶμαι καθόλου χαζός. Δὲν πληγώθηκα τόσο ποὺ μὲ εἰρωνεύτηκε ὁ κολλητός μου μπροστὰ στοὺς ἄλλους, ὅσο ἐπειδὴ ἐδῶ καὶ καιρὸ ἔχω τὴν αἴσθηση ὅτι πραγματικὰ ζῶ σὰν χαζός! Ἔχω καταλάβει ὅτι ἔχω ἀπαιτήσεις ἀπὸ τὸν ἑαυτό μου καὶ θέλω νὰ βάζω τὰ δυνατά μου γιὰ νὰ κάνω κάτι τῆς προκοπῆς. Ὅμως δὲν μπορῶ νὰ ἔχω ἀπαίτητηση ἀπὸ τὴν ζωή μου νὰ ἔχει “κάτι τῆς προκοπῆς”, ἐπειδὴ δὲν ὑπάρχει “κάτι τέτοιο” γύρω μου! Ἔχει “ξεχάσει” καὶ ἡ ζωή μου νὰ μοῦ δείχνει ὅτι εἶμαι σημαντικός, ἐκτὸς κι ἄν ἔγινε λάθος καὶ δὲν ἦταν γιὰ ἐμένα αὐτὴ ἡ ζωή… Ἡ ἄδεια καθημερινότητά μου “ὑπόσχεται” ὅτι αὔριο δὲν θὰ ἀλλάξει τίποτα! Τὰ καλύτερα, αὐτὰ ποὺ ὅλοι ὀνομάζουν “καλύτερα”, εἶναι χωρὶς ὀμορφιά! Δηλαδὴ εἶναι ἄσχημα! Ἐμένα πάντως μοῦ ἀφήνουν μία γεύση πικρίλας καὶ θέλω νὰ μείνω μακριά! Τουλάχιστον νὰ μὴν κοροϊδεύω ἐγὼ τὸν ἑαυτό μου!
Ἄν γινόταν καρδιογράφημα καὶ στὴν ψυχή, θὰ μποροῦσαν νὰ δοῦν καὶ οἱ ἄλλοι τὴν εὐθεία γραμμὴς τῆς “ἀκινησίας” μέσα μου! Τότε θὰ μποροῦσα νὰ φωνάξω ὅτι Ἡ ΖΩΗ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΑ ἌΔΕΙΑ! Ἀφοῦ ἀποφάσισα ὅτι δὲν βλέπω τίποτα στὰ “καλύτερα”, βάζω πεῖσμα νὰ ἀντέξω, μένοντας χωρὶς αὐτά! Ἀφοῦ δὲν μοῦ φέρνουν τίποτα, δὲν μὲ συμφέρουν! Ἔτσι τὸ σκέφτομαι. Ναὶ ἀλλὰ ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ἈΛΗΘΙΝΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ ΜΟΥ; Αὐτὸ ποὺ θὰ ἱκανοποιοῦσε τὴν ψυχή μου, γιὰ νὰ μὴν ἀναγκαστῶ ΠΟΤΕ νὰ καταφύγω στὸ ψέμα; Δὲν εἶναι αὐτονόητο ὅτι ἔπρεπε νὰ τὸ ἤξερα ἤδη; Δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ τὸ ἔβλεπα ὅπου καὶ νὰ γύριζα τὸ κεφάλι; Δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ βιάζονταν οἱ ἄλλοι νὰ μοῦ τὸ μάθουν; Δὲν θὰ περίμενα ἀπὸ αὐτὸ ἐγὼ νὰ γίνω χαρούμενος; Γιὰ νὰ μποροῦσα νὰ βάλω ἐλεύθερα τὰ δυνατά μου, ἀφοῦ θὰ ἦταν “τῆς προκοπῆς”; Αὐτὸ δὲν θὰ μοῦ ἔδειχνε τὸν λόγο ποὺ εἶμαι σημαντικός; Ἔτσι δὲν ἔχει νόημα ἡ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου, νὰ μεγαλώνει κάνοντας σημαντικὰ πράγματα; Γίνεται νὰ ἀποδέχεσαι ἀπὸ τώρα ὅτι στὴν ζωή σου θὰ κάνεις μόνο ἀσήμαντα πράγματα; Δὲν εἶναι λογικὸ ὅταν κάποιος βάζει τὰ δυνατά του σὲ κάτι ποὺ δὲν τὸν συμφέρει, νὰ λυπᾶται; Αὐτὸ παθαίνω κι ἐγώ, κάθε φορὰ ποὺ συνειδητοποιῶ ὅτι οἱ ἀσχολίες μου μέσα στὴν ἡμέρα εἶναι ἀπὸ “λάθος” δικές μου, παραμένω στὴν ἀκινησία τῆς λύπης καὶ βαλτώνω !
Ἔρχονται στιγμὲς ποὺ ὑποχρεώνομαι νὰ παραδεχτῶ ὅτι ΔΕΝ ἜΧΩ ΤΙΠΟΤΑ ἈΛΗΘΙΝΟ ΝΑ ὙΠΕΡΑΣΠΙΣΤΩ! Τότε νιώθω ἀπέραντα φτωχὸς καὶ δὲν μπορῶ νὰ συγκρατήσω τὸ παράπονό μου γιὰ τὸν “πλοῦτο” ἀπὸ τὰ ΨΕΥΤΙΚΑ ποὺ ἔχω! Καὶ σὰν νὰ μὴν φτάνει ἡ μοναξιὰ ποὺ ὁρμάει ἀπὸ τὴν φτώχεια μου, δὲν μοῦ “ἐπιτρέπεται” νὰ διαμαρτυρηθῶ ἐπειδὴ κανεὶς ἄλλος ἐκτὸς ἀπὸ ἐμένα, δὲν βλέπει τὴν φτώχεια μου! Ὧρες- ὧρες ἔχω τὴν αἴσθηση ὅτι περπατάω μέσα στὴν ὁμίχλη γιὰ νὰ ψάξω τὸ ὌΜΟΡΦΟ ποὺ θὰ ἀγγίξει ἐπιτέλους τὴν ψυχή μου γιὰ νὰ τὴν ἀνακουφίσει, ἀλλὰ δὲν ξέρω οὔτε ἄν ὑπάρχει ἐκεῖ μέσα κάτι γιὰ ἐμένα, οὔτε καὶ ἄν θὰ καταφέρω νὰ τὸ ἐντοπίσω ποτὲ μὲ τὴν βαρετὴ ζωὴ ποὺ κάνω… Μακάρι νὰ ξυπνοῦσα ἕνα πρωὶ καὶ νὰ ἔβρισκα ἕναν τρόπο ποὺ θὰ μοῦ ἐπέτρεπε νὰ σεβόμουν ἔμπρακτα τὸν ἑαυτό μου! Μόνο τότε θὰ ἡσύχαζα, ὅτι δὲν θὰ ἀναγκαζόμουν καὶ ἐγὼ κάποια στιγμή νὰ φτιάξω μία ψεύτικη εἰκόνα, ὅπως κάνει ὁ κολλητός μου!
Ἀπὸ ἀντίδραση ἔκανα νὰ σηκωθῶ ἀπὸ τὸ κρεβάτι, καὶ ἡ ματιά μου πῆγε σὲ κάτι ποὺ ὑπῆρχε στὸ ἐσωτερικὸ τοῦ χώρου τοῦ συρταριοῦ, μέσα πολὺ βαθειά. Ἦταν τὸ παλιὸ βιβλιαράκι ποὺ ἦταν ἐξαφανισμένο γιὰ πάρα πολὺ καιρό. Ἦταν δῶρο ἀπὸ τὸν νονό μου, ἴσως ἀπὸ τὴν τελευταία χρονιὰ ποὺ ζοῦσε. Τί ὡραῖο βιβλίο! Ἦταν τὸ ἀγαπημένο μου, θυμᾶμαι! Καθάρισα τὶς σκόνες συγκινημένος καὶ ἔκατσα γιὰ νὰ τὸ ξεφυλλίσω. Στὴν πρώτη σελίδα διάβασα τὰ γράμματα τοῦ νονοῦ:
“Ραφαήλ, ἡ Πρόνοια τοῦ Θεοῦ ἐργάζεται τὴν σωτηρία μας ξεχωριστὰ σὲ κάθε ἄνθρωπο, ἀνάλογα μὲ τὴν προαίρεση ποὺ ἔχουμε. Ὅταν καταλάβουμε ὅτι ὁτιδήποτε μᾶς συμβαίνει μᾶς ὠφελεῖ καὶ μᾶς βοηθάει γιὰ νὰ πετύχουμε τὸν προορισμό μας, ποὺ εἶναι ἡ σωτηρία τῆς ψυχῆς μας, τότε θὰ σηκώνουμε πολὺ πιὸ εὔκολα τὰ δυσάρεστα ποὺ μᾶς ἔρχονται. Θὰ τὰ ξεπερνᾶμε ὅλα πολὺ πιὸ εὔκολα! Ἀπὸ ἐμᾶς ἐξαρτᾶται, ἀπὸ τὶς ἐπιλογὲς ποὺ κάνουμε καθημερινά!”.
Μέσα ἀπὸ τὰ δάκρυα ποὺ θόλωναν τὰ μάτια μου, εἶδα ἀνάμεσα στὶς σελίδες μία εἰκόνα ποὺ εἶχα βάλει. Ἦταν ὁ ἅγιος Ραφαὴλ μὲ τὸν ἅγιο Νικόλαο καὶ τὴν ἁγία Εἰρήνη, ποὺ ἦταν παιδί. Ὁ νονός μοῦ εἶχε πεῖ γιὰ τὸν βίο τους, ἀλλὰ δὲν τὸν θυμόμουν καλά. Ἄνοιξα τὸν ὑπολογιστή καὶ ἄρχισα νὰ ψάχνω. Τὰ μαρτύρια ποὺ ὑπέφεραν οἱ τρεῖς ἅγιοι καὶ ὅσοι ἀκόμα βασανίστηκαν μαζί τους, ἦταν φρικτά! Ὅμως ἡ βαθιὰ πίστη πρὸς τὸ Πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ τοὺς ἔδινε τὴν δύναμη νὰ ὑπομείνουν τὸ μένος τῶν Τούρκων, ποὺ δὲν εἶχε τέλος! Ἡ Εἰρήνη ποὺ ἦταν στὴν ἡλικία μου, βασανίστηκε ἀπάνθρωπα μπροστὰ στοὺς γονεῖς της! Πεντακόσια χρόνια μετὰ τὸν ἐνταφιασμό τους, οἱ ἅγιοι ἄρχισαν νὰ ἐμφανίζονται στοὺς κατοίκους τῆς Λέσβου καὶ νὰ ἀποκαλύπτουν τὰ σημεῖα ποὺ βρίσκονταν τὰ ἱερὰ Λείψανά τους! Γιὰ νὰ χτυποῦσαν οἱ Τούρκοι μὲ τόση λύσσα τοὺς Ἕλληνες, σήμαινε ὅτι τοὺς μισοῦσαν γιὰ τὴν Πίστη τους καὶ ἤθελαν νὰ τοὺς τὴν ἀφαιρέσουν μὲ κάθε τρόπο! Ἀλλὰ καὶ ὅτι οἱ Ἕλληνες ἤξεραν ὅτι ἡ Πίστη τους ἦταν ὁ μεγάλος Θησαυρός τους καὶ ὅτι ἡ θέση δίπλα στὸν Χριστὸ ἦταν ἡ μόνη ποὺ τοὺς “ταίριαζε”! Ἡ Πίστη τοὺς βοηθοῦσε νὰ ἀντέξουν ὥς τὸ τέλος καὶ νὰ κρατηθοῦν κοντὰ στὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, ποὺ ἔκανε τοὺς πόνους ποὺ ὑπέφεραν, νὰ ἀξίζουν! Μὰ τότε θὰ εἶχαν βεβαιωθεῖ μὲ τὸ παραπάνω ὅτι ὁ Χριστὸς ἦταν ὁ Θησαυρός τους! Ὅσο τὸ γυρόφερνα στὸ μυαλό μου, τόσο ξεκαθάριζε στὰ μάτια μου ὅτι οἱ Μάρτυρες γνώριζαν τὸν ἀληθινὸ ἑαυτό τους, καὶ τὸν εἶχαν ἀφιερώσει ὁλοκληρωτικὰ στὰ χέρια τοῦ Χριστοῦ! Ἑκεῖνος μετὰ ἀπὸ τόσα χρόνια τοὺς ἀξίωσε νὰ ἀποκαλυφθοῦν στοὺς σημερινοὺς Ἕλληνες, γιὰ νὰ μᾶς δυναμώνουν στὴν πίστη μας!
Οἱ γονεῖς μου δὲν μοῦ εἶχαν μάθει νὰ προσεύχομαι, ἀλλὰ τὸ εἶχε κάνει ὁ νονός μου. Δὲν τὸ εἶχα προσέξει ἀλλὰ τώρα ἔβλεπα ὅτι πάντα εἶχα μέσα μου τὸν Χριστό, μέσα στὸ “ὀπτικὸ πεδίο” τῆς ψυχῆς μου, ἀλλὰ σὲ ἀπόσταση. Ὁ νονὸς ὅμως εἶχε μεγάλη ἀγάπη γιὰ τὸν Κύριο, φαινόταν! Μοῦ τραβοῦσε τὴν προσοχὴ ἐπειδὴ δὲν εἶχε μπερδέματα μέσα στὸ μυαλό του καὶ ἔδειχνε ἐλεύθερος, δηλαδὴ ὄμορφος! Ἄρχισα νὰ διαβάζω τὸ βιβλίο καὶ θυμήθηκα τὴν ἱστορία καὶ πάλι, ὅπως καὶ αὐτὸ ποὺ μοῦ εἶχε κάνει ἐντύπωση τότε. Τὰ παιδιὰ στὸ χωριὸ μαζεύονταν γύρω ἀπὸ ἕναν γέρικο πλάτανο καὶ ἔπαιζαν. Μία γυναίκα εἶχε πεῖ ὅτι ὅλα τὰ χρόνια εἶχαν πρόγραμμα μὲ τὸν ἄντρα της νὰ κάνουν προσευχὴ πρὶν πέσουν γιὰ ὕπνο καὶ νὰ διαβάζουν κάτι ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιο. Μαζὶ μὲ τὰ παιδιά τους μιλοῦσαν γιὰ τὴν πίστη καὶ εὐχαριστοῦσαν τὸν Χριστό, γι’ αὐτὸ ἔβλεπαν τὴν εὐλογία Του στὴν ζωή τους! Μόλις ὅμως ἀγόρασαν τηλεόραση, ἡ προσευχὴ σταμάτησε ἐπειδὴ ἔβλεπαν τηλεόραση! Ἀπὸ τότε ὁ Χριστὸς ἔφυγε ἀπὸ τὸ σπίτι τους, καὶ ἐκείνοι τὸ ἤξεραν…
Εἶχα ρωτήσει τὸτε τὸν νονὸ γιὰ τὴν προσευχὴ ποὺ ἔκαναν οἱ οἰκογένειες καὶ μοῦ μίλησε γιὰ τὸ ἀπόδειπνο. Μάλιστα μὲ εἶχε πάρει μαζί του ἕνα ἀπόγευμα σὲ ἕνα μοναστήρι γιὰ νὰ δῶ πῶς ἦταν ἡ προσευχή, ποὺ μπορούσαμε βέβαια νὰ κάνουμε καὶ μόνοι μας τὸ ἀπόγευμα, ἤ πρὶν κοιμηθοῦμε. Ἔβλεπα τὸν νονὸ νὰ στέκεται μὲ εὐλάβεια καὶ μοῦ προκαλοῦσε σεβασμὸ ποὺ ἦταν ἕτοιμος νὰ κάνει αὐτὸ ποὺ ἀρέσει στὸν Χριστό! Τὰ λόγια τῆς προσευχῆς ἦταν ὄμορφα! Ἡ ψυχή μου καταλάβαινε ὅτι ἀνέβαιναν πρὸς τὸν οὐρανὸ καὶ ἤξεραν ἀκριβῶς ποὺ θὰ πήγαιναν! Δὲν εἶχε σημασία ποὺ δὲν τὰ καταλάβαινα ἐπειδὴ ἤμουν μικρότερος, ἀφοῦ ἡ ψυχή μου καταλάβαινε τὴν γεύση τους! Ἄν θέλουμε ἡ ζωή μας νὰ εἶναι γλυκιά, πρέπει νὰ βρισκόμαστε κοντὰ στὸ “μέλι”! Ἔτσι μοῦ ἀπάντησε ὁ νονὸς ὅταν τοῦ εἶπα ὅτι τὸ ἀπόδειπνο εἶχε ὡραία γεύση! Ἐπιστρέφοντας ἀπὸ τὸ μοναστήρι μοῦ ἐξήγησε ὅτι μποροῦσα νὰ πηγαίνω στὸ κατηχητικὸ καὶ νὰ μαθαίνω πολὺ περισσότερα γιὰ τὴν προσευχή, ὥστε νὰ καταφέρνω καὶ τὸ μικρότερο πρόβλημά μου, νὰ τὸ κάνω ὑπόθεση τοῦ Χριστοῦ! Κάπως ἔτσι ἔπρεπε νὰ ἐννοοῦσε τὴν “προαίρεση”, στὴν σημείωσή του στὸ βιβλίο.
Ἄρχισα νὰ ψάχνω στὸ διαδίκτυο γιὰ τὸ ἀπόδειπνο, καὶ ὅπως βρῆκα τὶς προσευχὲς ἀλλὰ καὶ τὶς μεταφράσεις γιὰ νὰ μπορῶ νὰ τὶς καταλαβαίνω, αποφάσισα νὰ τὶς ἐκτυπώσω. Ξεκίνησα νὰ διαβάζω καὶ ὅσο προχωροῦσα ἄρχισα νὰ παρατηρῶ μπροστά μου τὴν μεγαλύτερη ἔκπληξη τῆς ζωῆς μου: ΟΙ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣ ἌΡΧΙΣΑΝ ΝΑ ἘΞΗΓΟΥΝ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ Ἡ ὈΜΟΡΦΙΑ! “Ἰδοῦ γὰρ ἀλήθειαν ἠγάπησας, τὰ ἄδηλα καὶ τὰ κρύφια τῆς σοφίας Σου ἐδήλωσάς μοι. Ραντιεῖς με ὑσσώπῳ καὶ καθαρισθήσομαι· πλυνεῖς με, καὶ ὑπὲρ χιόνα λευκανθήσομαι. Ἀκουτιεῖς μοι ἀγαλλίασιν καὶ εὐφροσύνην, ἀγαλλιάσονται ὀστέα τεταπεινωμένα…”! Τώρα καταλάβαινα τί σήμαινε ὅτι εἴμαστε ναοὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καὶ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ ποὺ μᾶς ἀγαπάει εἶναι νὰ καταλαβαίνουμε τὴν ἀξία μας! Τὰ ἅγια λόγια ἄνοιγαν μέσα μου τὶς συχνότητες τῆς ζωῆς τῆς ψυχῆς, καὶ γευόμουν τὴν εὐλογία τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ, σὰν δικό Του παιδί ποὺ ἤμουν! Δὲν χρειαζόμουν κανέναν νὰ μοῦ δείξει πῶς νὰ ἀγαπάω τὸν Χριστό, ΤΟ ἬΞΕΡΑ! Ποτὲ ὥς τώρα δὲν εἶχα χρησιμοποιήσει τὸ μυαλό μου γιὰ κάτι πραγματικὰ σπουδαῖο! Τὸ μόνο ποὺ χρειαζόταν νὰ κάνω ἦταν νὰ συγκεντρωθῶ στὸν Χριστό, γιὰ νὰ Τὸν καλέσω σὲ βοήθεια! Ἐπειδὴ καὶ τὰ δικά μου ὀστὰ τὰ ἔνιωθα συντετριμμένα ἀπὸ τὴν πλήξη, αὐτὴ ἡ ἀφοσίωση γέμιζε τὴν ὕπαρξή μου μὲ γλύκα! “Καρδίαν καθαρὰν κτίσον ἐν ἐμοί, ὁ Θεός, καὶ πνεῦμα εὐθὲς ἐγκαίνισον ἐν τοῖς ἐγκάτοις μου”!
Ἡ ἑπόμενη ἔκπληξη ἦταν κάποιο ὀπτικοακουστικὸ ἀρχεῖο μὲ τὸ ἀπόδειπνο, ὅπως αὐτὸ ποὺ εἶχα πάει μὲ τὸν νονό μου! Ὁ μοναχὸς χτυποῦσε τὸ τάλαντο καὶ σὲ λίγο ὁ ἱερέας μὲ τοὺς μοναχοὺς προσεύχονταν: “Εὐλογητὸς ὁ Θεὸς ἡμῶν πάντοτε, νῦν καὶ ἀεῖ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν. Δόξα Σοι, ὁ Θεὸς ἡμῶν δόξα Σοι. Βασιλεῦ Οὐράνιε, Παράκλητε, τὸ Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας…”. Οἱ μοναχοἰ μὲ “ἄφηναν” καὶ ἐμένα νὰ συμμετέχω στὴν εὐλάβειά τους καὶ τὴν κατάνυξή τους, καὶ τοὺς εὐγνωμονοῦσα! Ἄρχισα νὰ τοὺς ἀκολουθῶ στὶς προσευχὲς ποὺ ἔλεγαν κι ἄς μὴν καταλάβαινα ὅλα ὅσα διάβαζα. Μοῦ ἔφτανε ἡ μυσταγωγία τῆς παράδοσης στὸν Χριστό, ποὺ διαπερνοῦσε τὴν ὕπαρξή μου! Ἦταν ὁλοφάνερο ὅτι ἀφοῦ ὁ προορισμός μας εἶναι ἡ σωτηρία τῆς ψυχῆς μας, αὐτὴ νὰ χαίρεται ὅταν τὴν ἀγγίζουν οἱ λέξεις τοῦ οὐρανοῦ, ποὺ φωνάζουν μέσα στὰ βάθη της! Ἦταν ὁλοφάνερο ὅτι ἡ μεγάλη Οἰκογένεια τῆς ψυχῆς ζοῦσε στὸν οὐρανό, καὶ ἡ ψυχὴ ἔνοιωθε νοσταλγία γιὰ τὴν Σημαντικὴ καταγωγή της! Ἦταν πρωτόγνωρο γιὰ ἐμένα, νὰ στέκομαι καὶ νὰ “ἀπολαμβάνω” τὴν “Παρουσία” τοῦ Πατέρα μου στὸν οὐρανό, ποὺ μοῦ ‘ἐξηγοῦσε” χωρὶς νὰ μοῦ μιλάει! Ἡ αγάπη τοῦ Θεοῦ μὲ εἶχε σκλαβώσει, καὶ εἶχα μεγάλη χαρὰ γι’ αὐτό!
Ἔχουν περάσει τρεῖς μῆνες ἀπὸ τὸ εὐλογημένο βράδυ μὲ τὸ πρῶτο ἀπόδειπνό μου, καὶ ἀπὸ τότε ἡ ζωή μου πρὶν κοιμηθῶ γίνεται παραδεισένια! Ὁ κατηχητής μου μὲ ἔφερε κοντὰ στὸν πνευματικό μου, ποὺ καὶ μόνο ποὺ τὸν βλέπεις, μαθαίνεις! Ὅσο περισσότερο ἀγαπάω τὸν Χριστό, τόσο περισσότερο δείχνω στὸν ἑαυτό μου ὅτι τὸν ἀγαπάω πραγματικά, ἐπειδὴ τοῦ δίνω τὸ καλύτερο! Ὅσο γιὰ τὰ νοήματα ποὺ διαβάζω στὶς προσευχές, τώρα τὰ καταλαβαίνω καὶ μὲ τὸ μυαλὸ καὶ μὲ τὴν ψυχή, σὰν νὰ τὰ διάβαζα ἀπὸ μωρό!
Εἶναι βέβαιο ὅτι θὰ κάνουμε κάποια πράγματα μέσα στὴν ἡμέρα, ἀλλὰ δὲν εἶναι βέβαιο ἄν ἀγαπᾶμε τὸν ἑαυτό μας πραγματικά. Εὐτυχῶς κατάλαβα ὅτι τὸν περισσότερο κόπο τὸν δίνουμε σὲ ὅτι εἶναι ΠΟΛΥ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΓΙΑ ἘΜΑΣ!
Τώρα ποὺ ἅπλωσα τὴν ἀγκαλιά μου στὸ αἰώνιο καὶ γατζώθηκα πάνω του, ἡ καρδιά μου ἔγινε μουσικό ὄργανο! Ἡ ταπείνωση τῆς ἀγάπης ἀγγίζει τὶς χορδές της, ποὺ πάλλονται καὶ βγαίνει ἡ προσευχὴ σὰν ὕμνος ποὺ ἀνεβαίνει στὸν Χριστό! Οἱ σκοποί της συγκινοῦν βαθιὰ τὴν ψυχή, ποὺ τὴν ἱκανοποιοῦν σὰν μία ἄνοιξη ὀμορφιᾶς ποὺ ἀνθίζει στὴν ὕπαρξή μου τὴν δοξολογία!
Τώρα ἀρχίζω νὰ καταλαβαίνω μέσα μου τὸν οὐράνιο Θησαυρὸ ποὺ ἀγωνίζονταν νὰ κρατήσουν γιὰ πάντα, οἱ ἄνθρωποι ποὺ μαρτυροῦσαν γιὰ τὴν Πίστη τους!
Ἄφετε τὰ παιδία καὶ μὴ κωλύετε αὐτὰ
ἐλθεῖν πρὸς Με
Τὸ βιβλίο μου εἶναι ἕτοιμο νὰ φτάσει
στὴν ἠλεκτρονικὴ διεύθυνσή σου!
Διαβάζοντάς το, ξεκινᾶς ἕνα ταξίδι ἀπὸ δρόμο ποὺ εἶχε κλείσει ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια στὸν τόπο μας!
Θυμήσου τὰ λόγια μου…
