«Νὰ καθίσουμε ἐδῶ;». Ἔδειξα στὸν Σωκράτη τὸ μικρὸ παγκάκι στὴν ἄκρη τῆς πλατείας, ποὺ ἦταν καὶ τὸ μόνο ἄδειο ποὺ ὑπῆρχε· ὁ ὑπόλοιπος χῶρος τριγύρω ἦταν γεμάτος μὲ τὰ παιδιὰ τοῦ σχολείου, ποὺ ἀπολάμβαναν τὴν ἐκδρομή δίπλα στὴν θάλασσα. Ὅπως καθίσαμε, πίσω ἀπὸ τὴν πλάτη μας καὶ λίγο χαμηλότερα ἦταν ἡ παραλία, καὶ πολλὰ παιδιὰ ἦταν καθισμένα στὰ βότσαλα· ἀλλὰ ὁ καινούργιος συμμαθητὴς ἤθελε νὰ συζητήσουμε, καὶ ἔτσι τοὺς γυρίσαμε τὴν πλάτη. Ἦταν παράξενο ποὺ ὁ Σωκράτης ζήτησε νὰ ἀλλάξει σχολεῖο λίγους μῆνες πρὶν τελειώσει ἡ χρονιά, καὶ ὁ ἴδιος ἀνυπομονοῦσε νὰ μοῦ τὸ ἀναλύσει. Μοιραζόμασταν τὸ ἴδιο θρανίο, καὶ παρόλο ποὺ γνωριζόμασταν ἐλάχιστα, διατυπώναμε τὶς ἀπόψεις μας μὲ εὐθύτητα.
«Κανονικὰ Φιλάρετε, ὄλοι θὰ ἔπρεπε νὰ βλέπουν τοὺς ἄλλους σὰν προσωπικότητες σεβαστές, καὶ ψυχὲς ἐλεύθερες! Ὄχι σὰν κατώτερους, ἤ σὰν ἀνθρωπάκια! Στὸ προηγούμενο σχολεῖο ὁ Λυσίμαχος ἦταν ὁ ἀρχηγὸς καὶ τῆς τρίτης, ἀλλὰ καὶ ὅλου τοῦ γυμνασίου. Ἐπειδὴ ὁ πατέρας του ἦταν κοινωνιολόγος καὶ ἔγραφε στὸ διαδίκτυο ἄρθρα, ὁ Λυσίμαχος εἶχε κάνει ὅλα τὰ παιδιά “ἀκόλουθους” τῆς Κοινωνιολογίας, καὶ αὐτὰ πίστευαν ὅτι ἀπέκτησαν “ἐπιστημονικὴ σκέψη”. Κάθε νέο ἄρθρο ἦταν τὸ θέμα ὅλων τῶν συζητήσεων, ὁπότε θέλοντας καὶ μὴ μάθαινα κι ἐγὼ τὰ τέρατα ποὺ γράφονταν. Τὸ προτελευταῖο —ὅσο ἤμουν ἐκεῖ— ἔλεγε πὼς οἱ Ἕλληνες ἐπιτέλους γίναμε λαὸς… “φιλικὸς” πρὸς τὴν ὁμοφυλοφιλία! Μετὰ ὁ Λυσίμαχος ὑποστήριζε στὸ σχολεῖο ὅτι μόλις τὰ μικρὰ παιδιὰ πάρουν στὰ χέρια τους μπογιές, ζωγραφίζουν ἀπὸ μόνα τους οὐράνια τόξα, αὐτὰ ποὺ συμβολίζουν τὴν ἀνωμαλία. Ὅτι δηλαδὴ γιὰ αὐτὴν “γνωρίζουν” ὅλα τὰ παιδιά, καὶ ὅτι τὸ θέμα ἔπαψε νὰ συζητιέται χαμηλόφωνα… Καλά, ἔ, μοῦ ἀνέβηκε τὸ αἷμα στὸ κεφάλι! Ἤθελα νὰ σταθῶ μπροστὰ σὲ ὅλους καὶ νὰ φωνάξω μὲ δύναμη πὼς μὲ τὸ συγκεκριμένο σχέδιο, τὰ παιδάκια βομβαρδίζονται ἀπὸ μωρά! Ὅτι τοὺς στεροῦν τὴν ἐλευθερία τους πρὶν καλὰ καλὰ τὴν γνωρίσουν, ἐπειδὴ οἱ γονεῖς τους ἀδιαφοροῦν γιὰ τὰ παιδικὰ προγράμματα καὶ τὰ παιχνίδια, κι ἄς ἀφοροῦν τὰ παιδιά τους… Ἀλλὰ Φιλάρετε, ἦταν καὶ τὸ ἄλλο· ἡ συνείδησή μου κόχλαζε, ὅτι τὸ φυσιολογικὸ εἶναι τὸ ζευγάρι νὰ ἀποτελεῖται ἀπὸ τὸν ἄντρα καὶ τὴν γυναίκα. Βλέποντας ὅτι οἱ πονηροὶ ἰσχυροὶ τῆς γῆς ἀπαιτοῦσαν νὰ μᾶς πάρουν ὅλους μὲ τὸ μέρος τους, καταλάβαινα ὅτι ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΩ, καὶ νὰ μιλήσω. Καὶ ὅμως, δὲν βρῆκα τὸ θάρρος… Τὸ ὅτι ἤμουν ΔΕΙΛΟΣ καὶ ἔσκυψα τὸ κεφάλι μπροστὰ στὴν ἐπέλαση τῆς διαφθορᾶς, ὅπως κάνουν οἱ περισσότεροι γονεῖς ποὺ παρακολουθοῦν τὴν καταστροφὴ μὲ ἀπάθεια, μὲ ἔκανε νὰ νοιώθω ΚΟΛΑΚΑΣ τῶν πονηρῶν ἰσχυρῶν! Ἐκεῖνων, ποὺ βλέπουν τοὺς ἀνθρώπους σὰν ἀνθρωπάκια! Καταλαβαίνεις; Ὁ συνδυασμὸς αὐτῶν τῶν δύο καταπονοῦσε τὴν ψυχή μου, κατηγορώντας την πὼς ἦταν ΧΑΜΕΡΠΗΣ…Αὐτὴ ἡ κατάσταση ἦταν σκέτο μαρτύριο!».
«Σωκράτη, ἡ πηγὴ καὶ ἡ ῥίζα ἀπὸ ὅπου φυτρώνει κάθε πονηρὴ πράξη, καὶ γενικὰ ἡ αἰσχροήθεια, εἶναι ἡ καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου, τὸ μολυσμένο ἐσωτερικό της. Δηλαδὴ οἱ πονηρὲς ἐπιθυμίες, ποὺ προηγοῦνται τῶν πονηρῶν πράξεων, καὶ τὶς προωθοῦν. Αὐτὸς ὁ μολυσμὸς εἰσχωρεῖ στὴν καρδιὰ ὅταν τὰ μάτια προσηλώνονται σὲ ὁποιαδήποτε ξετσιπωσιά, ποὺ μολύνει τὴν φαντασία καὶ ἀνάβει τὴν πυρὰ τῆς κακῆς ἐπιθυμίας. Ὅταν ὁ μολυσμὸς ἐπεκτείνεται, μπορεῖ νὰ φτάσει ὥς καὶ τὴν ἀρσενοκοιτία!».
«Μὴν τὸν ἀκοῦς, δὲν χρειάζεται νὰ ντρεπόμαστε γιὰ τίποτα! Ὁ Φιλάρετος φοβᾶται ἐπειδὴ εἶναι καθυστερημένος!».
Πίσω ἀπὸ τὴν πλάτη μας ἀκούστηκε ὁ “παλικαρὰς” τοῦ σχολείου, ἀπὸ ἄλλο τμῆμα τῆς τρίτης· ὁ ὁποῖος συμπλήρωσε τὰ λόγια του καὶ μὲ μία χυδαιότητα, στέλνοντάς μου τὰ πυρὰ τοῦ ἐμπαιγμοῦ γιὰ τὴν πίστη μου. Καταλαβαίνοντας ὅτι ἔχω κοκκινίσει, σηκώθηκα ὄρθιος, καὶ εἶδα ὅλα τὰ παιδιὰ στὴν παραλία νὰ ἔχουν γυρίσει τὸ κεφάλι καὶ νὰ μᾶς κοιτάζουν. Μερικῶν τὸ βλέμμα πλησίαζε τὴν κοροϊδία. Σὰν νέος Χριστιανὸς δὲν ἔνοιωθα καμία ντροπή, νὰ ἀφήνω μέσα μου νὰ ἀναπτύσσεται τὸ ἱερὸ αἴσθημα τῆς αἰδοῦς. Τῆς ντροπαλότητας, τῆς συστολῆς, τῆς εὐλάβειας καὶ τοῦ δέους ποὺ ἔνοιωθε ἡ ψυχή μου μπροστὰ στὶς μεγάλες ἀξίες τῆς ζωῆς, ἤ μπροστὰ σὲ ἀνθρώπους μὲ ἀξία, ἤ μπροστὰ στὸν Χριστό. Αἰδὼς εἶναι ἡ δυσκολία τῆς ψυχῆς νὰ ἀφήσει τὴν παρθενικότητά της, καὶ νὰ ξανοιχτεῖ στοὺς χώρους τῆς ἀδιαντροπιᾶς… Τὸ εἶδος τῆς ντροπῆς ποὺ αἰσθανόμουν, γιὰ ἐμένα ἦταν καμάρι. Κρατώντας ἐξ ἀρχῆς τὸ κεφάλι ψηλὰ μπροστὰ στὸ ταλαιπωρημένο παιδὶ μὲ τὴν ἀδύναμη ψυχή, κοιτάζοντάς το ἴσια στὰ μάτια, τοῦ ἀρνήθηκα τὸ “στεφάνι τῆς νίκης” ποὺ περίμενε. Ἡ ψυχή μου δὲν ἦταν πιὰ παιδική, νὰ παρασύρεται μὲ εὐκολία. Ἦταν νεανική, ποὺ μὲ τὶς καινούργιες δυνάμεις της μποροῦσε νὰ πορεύεται σταθερὰ καὶ ἀκλόνητα στὸν δρόμο τοῦ σωστοῦ. Οἱ θησαυροὶ χάνονται εὔκολα καὶ χρειάζονται μία καρδιὰ γερή, γιὰ νὰ τοὺς φυλάει! Διαπιστώνοντας ἐκεῖνος πὼς ἡ πίστη μου ὡς τὸ βάθρο τῆς αἰδοῦς, ἔδινε στὰ μάτια μου στιβαρή, ἀνδροπρεπὴ σταθερότητα μπροστά του, ἀπέσυρε τὰ δικά του, ποὺ στὴν ἀναμέτρηση ἀποκάλυψαν κάποιο ψυχικὸ κενό. Τὰ βλέμματα ποὺ προηγουμένως κορόιδευαν τώρα ἔμοιαζαν “παιδικά”, μὲ μία ἀρρωστημένη μορφή. Θεωρώντας τὸ συμβὰν λῆξαν, γύρισα καὶ ξανακάθισα. «Συγγνώμη γιὰ τὴν διακοπή», εἶπα, προσπαθώντας νὰ θυμηθῶ τί λέγαμε.
Κοιτώντας ὁ Σωκράτης μὲ μάτια ἀπορημένα, σὰν νὰ εἶχε ἐκπλαγεῖ, κάθισε καὶ αὐτός. «Δὲν φοβᾶσαι μήπως σὲ ποῦν ἀντικοινωνικό; Ἄν σὲ ἀπομονώσουν, τὶ θὰ κάνεις; Αὐτὸ φοβόμουν ἐγώ, καὶ ἀπέναντι στὸν Λυσίμαχο παρέμενα σιωπηλός. Σκεφτόμουν ὅτι δὲν θὰ εἶχα παρέα γιὰ νὰ βγαίνω βόλτα, νὰ συζητάω γιὰ τὰ ἀθλητικά, ἤ γιὰ τὰ καινούργια τραγούδια ποὺ κυκλοφόρησαν, ξέρεις…».
«Μὰ ἀκριβῶς ἐπειδὴ εἶμαι κοινωνικός, δὲν θέλω νὰ ζῶ κλεισμένος στὸ ἄτομό μου! Κοινωνικὸς δὲν εἶναι ὅποιος δὲν διστάζει νὰ ἀνοίξει λογαριασμοὺς μὲ ὅ,τι κάνουν οἱ ὑπόλοιποι· ἀδιαφορώντας ἄν αὐτὸ εἶναι καλὸ ἤ κακό, δηλαδὴ ἡ δουλοπρεπὴς μίμηση τῶν πολλῶν… Ἡ ἔννοια τῆς “κοινωνικότητας” ὡς συμμετοχὴ στὶς διασκεδάσεις τῶν πολλῶν, εἶναι ψεύτικη, δηλαδὴ εἶναι παγίδα! Κοινωνικὸς εἶναι ὁ ἄνθρωπος ποὺ βλέπει ΟΛΗ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ! Δηλαδὴ καὶ ἐκεῖνον ποὺ καθημερινὰ ἀγωνίζεται σκληρὰ γιὰ νὰ τὰ βγάλει πέρα, τὸν ἄρρωστο, τὸν πεινασμένο, τὸν ἐγκαταλελειμμένο, τὸν ἁμαρτωλὸ… Ἄν πρέπει νὰ εἶμαι ἀναίσθητος μπροστὰ στὸν πόνο καὶ τὴν χαρὰ τῶν ἄλλων, καὶ νὰ κλείνω τὰ ἀφτιὰ μπροστὰ στὰ δυσάρεστα, γιὰ νὰ μὲ κάνει παρέα κάποιος ἀτομιστής, χίλιες φορὲς προτιμῶ νὰ μὴν καταδέχεται νὰ μοῦ μιλάει! Ὅταν λείπει ὁ ἥλιος τῆς χριστιανικῆς ἀγάπης καὶ οἱ ψυχὲς κλείνονται στὸν ἑαυτό τους, ΜΑΡΑΙΝΟΝΤΑΙ! Σωκράτη, γιὰ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ κάποιοι τοὺς περιφρονοῦν, καὶ τοὺς ἔχουν καταδικάσει στὸ περιθώριο, δὲν πρέπει νὰ λογαριάζουμε κόπους καὶ θυσίες!». Τὸν εἶδα νὰ καρφώνει κάτω τὴν ματιά, προβληματισμένο. Πρώτη φορὰ ἔβλεπα ἄνθρωπο νὰ χαίρεται μὲ κάτι ποὺ ἄκουσε, παίρνοντάς το ταυτόχρονα καὶ βαρέως…
«Φιλάρετε, ὧρες ὧρες νοιώθω ὅτι ἔχω χάσει τὰ νερά μου», εἶπε κάνοντας φανερὴ τὴν ἀβεβαιότητά του. «Καθημερινὰ σὲ συζητήσεις ἀκοῦμε ἀπὸ παντοῦ νὰ διασταυρώνονται τόσες ἀντικρουόμενες γνῶμες, γιὰ τὸ τὶ εἶναι ἠθικὸ καὶ τί ὄχι· γιὰ τὸ τί εἶναι τίμιο καὶ τί δὲν εἶναι· γιὰ τὴν ἱκανοποίηση τῶν παθῶν καὶ τῶν ἐπιθυμιῶν· γιὰ τὴν ἀξία τῆς ψυχῆς… Μὲ ὅλη αὐτὴ τὴν σύγχυση ποὺ ἔχουν προκαλέσει γύρω ἀπὸ τὰ θεμελιώδη θέματα, οἱ νέοι εἴμαστε μπλεγμένοι, δὲν ξέρουμε τί ζητᾶμε ἀπὸ τὴν ζωή μας καὶ σαστίζουμε. Μὲ τὸ ἄρθρο ποὺ ἔλεγε ὅτι οἱ Ἕλληνες εἶμαστε πιὰ… “φιλικοὶ” μὲ τὴν ἀνωμαλία, ἔνοιωσα τὸν ἠθικὸ δυναμισμό μου νὰ καταρρέει! Ὅλη αὐτὴ ἡ ἀθλιὀτητα γύρω μου, γρήγορα μετατράπηκε σὲ ἀηδία καὶ εἶπα μέσα μου, “ὅ,τι εἶναι νὰ γίνει, ἄς γίνει!”…».
«Ὁ Χριστιανὸς νέος δὲν εἶναι ἔτσι, στὴν πορεία του εἶναι ΟΛΑ ΞΕΚΑΘΑΡΑ· γνωρίζει ποιὸ εἶναι τίμιο καὶ ποιὸ ἄτιμο, ἐπειδὴ τὸ Εὐαγγέλιο τὰ ξεκαθαρίζει· ὁ πιστὸς ἀντιμετωπίζει τὴν ζωὴ ὡς δῶρο Θεοῦ, μὲ σκοπὸ τοῦ δώρου τὴν ἐξασφάλιση τῆς αἰωνιότητας· ξέρει ὅτι πρέπει νὰ ζήσει σύμφωνα μὲ ὅσα δίδαξε ὁ Χριστός, ἐπειδὴ αὐτὰ εἶναι Η ΑΛΗΘΕΙΑ καὶ Η ΖΩΗ· ξέρει ὅτι ὁ Ἰησοῦς, ἡ φυσιογνωμία ἀπὸ τὴν Ὁποία δὲν θὰ ξεφύγει κανείς, εἶναι ὁ Λυτρωτής του, ὁ Ἀδερφός του!».
«Στὸ τελευταῖο ἄρθρο, ποὺ δημοσιεύτηκε ὅσο ἤμουν στὸ παλιὸ σχολεῖο, αὐτὸς ὁ κοινωνιολόγος ἔλεγε πὼς ἡ ἐπιστήμη εἶναι ὀρθολογίστρια, καὶ ἀρνεῖται τὴν ὕπαρξη σὲ ὅτιδήποτε δὲν εἶναι ὁρατό».
Μοῦ φάνηκε ὅτι ὁ Σωκράτης ἄρχισε νὰ γίνεται νευρικός, ἤ σὰν ξαφνικὰ κάτι νὰ τὸν δυσκόλευε.
»Καὶ ὅτι ἀκριβῶς ἐπειδὴ συμβαίνει μονάχα ὅ,τι μποροῦμε καὶ βλέπουμε, ἡ πραγματικότητα συλλαμβάνεται ὡς ΚΟΙΝΟΤΟΠΙΑ· ἡ ὁποία σὲ ἐμένα φαίνεται κάτι σὰν ἐρήμωση τῆς ψυχῆς, σὰν θάνατος…». Κρατοῦσε τὸ κεφάλι σκυφτό, καὶ φαινόταν σὰν νὰ παιδευόταν. «Συγκεκριμένα ἔλεγε τὸ ἄρθρο ὅτι ἡ καθημερινότητά μας, ἡ ὁποία συντηρεῖται μέσα ἀπὸ ῥουτίνες ποὺ ὁρίζονται ἀπὸ τὴν κοινωνία, ΕΠΑΝΕΠΙΒΕΒΑΙΩΝΕΤΑΙ ΔΙΑΡΚΩΣ μέσα ἀπὸ τὴν ἀλληλόδρασή μας μὲ τοὺς ἄλλους. Δηλαδὴ οἱ ἄνθρωποι ποὺ ἔχουμε δίπλα μας, χρησιμεύουν στὴν ΕΠΑΝΕΠΙΒΕΒΑΙΩΣΗ τῆς πραγματικότητας ποὺ ΒΙΩΝΟΥΜΕ ΜΕΣΑ ΜΑΣ! Ὅτι ἡ πραγματικότητα ἀρχίζει νὰ γίνεται ΑΡΚΕΤΑ ΑΞΙΟΠΙΣΤΗ μόνο μέσα στὴν ἀνώνυμη κοινότητα ἑνὸς τρένου, γιὰ παράδειγμα. Κάποιος μπορεῖ νὰ μὴν γνωρίζει κανέναν ἀπὸ τὸ τρένο, καὶ νὰ μὴν μιλάει μὲ κάνεναν, ὡστόσο τὸ πλῆθος τῶν συνεπιβατῶν του ΕΠΑΝΕΠΙΒΕΒΑΙΩΝΕΙ τὴν… βασικὴ δομὴ τῆς καθημερινῆς ζωῆς! Μέσα ἀπὸ τὴν συνολική τους συμπεριφορά, οἱ συνεπιβάτες ἀποσποῦν τὸ ἄτομο ἀπὸ τὴν ἀσήμαντη πραγματικότητα τοῦ ἀνθρώπου ποὺ σέρνεται πρωὶ πρωί, καὶ τοῦ διακηρύσσουν ΜΕ ΑΠΟΛΥΤΗ ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑ ὅτι ὁ κόσμος συντίθεται ἀπὸ σοβαροὺς ἀνθρώπους ποὺ πηγαίνουν στὴν δουλειά τους· οἱ ὁποῖοι βέβαια, ΕΠΑΝΕΠΙΒΕΒΑΙΩΝΟΥΝ τὶς εὐρύτερες συντεταγμένες τῆς πραγματικότητας τοῦ ἀτόμου! Ἀπὸ τὸ δελτίο καιροῦ μέχρι τὶς ἀγγελίες γιὰ εὕρεση ἐργασίας, ΔΙΑΒΕΒΑΙΩΝΟΥΝ τὸ ἄτομο ὅτι βρίσκεται, ὄντως, στὸν πιὸ πραγματικὸ κόσμο ποὺ μπορεῖ νὰ ὑπάρξει, ὁπότε γεμάτο αὐτοπεποίθηση αὐτὸ τὸ ἄτομο μπορεῖ νὰ μουρμουρίσει στὸν ἑαυτό του, …“ΑΡΑ ΥΠΑΡΧΩ”!». Τὸ παράπονο ἀπὸ τὴν γελοιότητα τῆς ὑπόθεσης ἔκανε τὰ χείλη του νὰ σφίγγονται, καὶ αὐτὰ μὲ τὴν σειρά τους ἄγχωναν τὴν ἀναπνοή του· ἡ ὁποία μαρτυροῦσε τὴν ἀναξιοπρεπῆ ἐπίγνωση ὅτι ΤΟ ΓΕΛΟΙΟ ΟΝΤΩΣ ΛΑΜΒΑΝΕ ΘΕΣΗ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΖΩΗ, ἀφοῦ καὶ ὁ ἴδιος κάθε τόσο ἐξαρτιόταν ἀπὸ λίγη ΕΠΑΝΕΠΙΒΕΒΑΙΩΣΗ ἀπὸ τοὺς ἄλλους… «Φιλάρετε, πῶς θὰ ξέρει ὅτι ἔχει ἀξία ἕνας ἄνθρωπος, ὥστε ΝΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΕΙ, ἄν ὁ τρόπος ποὺ ζεῖ, ἀμφισβητεῖ “ὅτι ζεῖ”; Ἤ, πῶς θὰ καταφέρνει νὰ ζεῖ, ἄν ἀναγκάζεται νὰ ζεῖ σὰν ΔΕΙΛΟΣ, ΚΟΛΑΚΑΣ καὶ ΧΑΜΕΡΠΗΣ; Αὐτὸ ἤθελα νὰ μάθω ἀπὸ ἐσένα!».
Στὶς λίγες ἡμέρες ποὺ ἤξερα τὸν Σωκράτη, κατάλαβα ὅτι παρόλο ποὺ δὲν εἶχε βοήθεια ἀπὸ τὸ σπίτι του, κατὰ βάθος ἦταν ἔντιμος, καὶ εἶχε ὅλη τὴν καλὴ διάθεση νὰ ψάξει τὴν ἀλήθεια. «Λέγοντάς σου νωρίτερα ὅτι στὴν καρδιὰ φυτρώνουν οἱ πονηρὲς πράξεις, δὲν πρόλαβα νὰ σοῦ πῶ γιὰ τὸν σκληρὸ ἀγῶνα ποὺ γίνεται στὸ ἐσωτερικό της. Θὰ σὲ γυρίσω πίσω στὰ λόγια σου, ὅτι βλέποντας πὼς οἱ πονηροὶ ἰσχυροὶ τῆς γῆς ἀπαιτοῦν νὰ μᾶς πάρουν ὅλους μὲ τὸ μέρος τους, καταλάβαινες ὅτι ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ, καὶ νὰ μιλήσουμε. Μέσα στὴν καρδιά μας θὰ γίνεται αὐτό, Σωκράτη, ἐκεῖ μαίνεται ὁ σκληρὸς πόλεμος. Οἱ ἀδυναμίες, τὰ πάθη, τὰ ἔνστικτα, τὰ ἐλαττώματα, εἶναι οἱ στρατιὲς τοῦ ἐχθροῦ ποὺ ἐπιτίθεται γεμάτος μανία ἐναντίον ὅποιου καλοῦ ἔχουμε μέσα μας. Εἶναι ἀποφασισμένος νὰ κατασπαράξει τὴν ἀλήθεια, τὴν δικαιοσύνη, τὴν ἀγάπη, τὸν Θεό, μέχρι νὰ μᾶς ἐξοντώσει στὸν πνευματικὸ ἀγῶνα. Ὁ νέος ποὺ δὲν καταφέρνει νὰ ἀντισταθεῖ στὸν κακὸ ἑαυτό του, ζεῖ μὲ τὰ πόδια κολλημένα στὰ βαλτοτόπια, δηλαδὴ ἐξουδετερωμένος ἀπὸ τὴν δειλία. Ἡ ὑψηλότερη ἀνδρεία εἶναι νὰ ἀνασυντάσσει κάποιος τὶς δυνάμεις του νικώντας τὸν πονηρὸ ἑαυτό του, ΚΑΙ ΜΑΖΙ ΚΑΙ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΧΘΡΟΥΣ ΤΟΥ! Ἄλλος τρόπος γιὰ νὰ ποῦμε τὴν ἀνασύνταξη τῶν δυνάμεων, εἶναι ἡ ὑπακοὴ στὸ θέλημα τοῦ Χριστοῦ. Μόνο ἑνωμένος μὲ τὸν Χριστό, ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ γεμίζει τὴν καρδιά του μὲ ἀνδρεία καὶ νὰ γίνεται τόσο δυνατός, ὥστε νὰ νικήσει ὅλους τοὺς πειρασμούς, ὅλες τὶς δυσκολίες, ὅλες τὶς ἀδυναμίες, ὅλα τὰ ἐμπόδια. Ἔτσι περνοῦν οἱ Χριστιανοὶ νέοι στοὺς καιρούς μας ἀνάμεσα ἀπὸ ὅλες τὶς ἀντιξοότητες ποὺ δημιουργεῖ ὁ πονηρὸς ἑαυτός τους καὶ ὁ κόσμος. Ἀληθινὰ ἀνδρεῖοι εἶναι ὅσοι δὲν ἔχουν καμία σχέση μὲ τὰ βαλτόνερα! Μέσα στὴν ἀτμόσφαιρα τῆς δειλίας, τῆς ἀνανδρίας, τῆς ποταπότητας ποὺ κυριεύει ἄλλες νεανικὲς καρδιὲς στὴν ἐποχή μας, οἱ ἀνδρεῖοι προχωροῦν νικητές!». Ὁ Σωκράτης ἔδειξε νὰ εἰσπνέει μέσα στὴν ψυχή του τὸν καθαρὸ ἀέρα τῶν πνευματικῶν κορυφῶν, καὶ ἡ καρδιά του νὰ συλλαμβάνει, ὅτι ἡ δική μου μαγνητίζεται ἀπὸ τὴν ἀρετή, καὶ τὴν ἀναζητάει, τὴν ποθεῖ!
«Δηλαδὴ λὲς ὅτι αὐτὸ ποὺ ΕΠΑΝΕΠΙΒΕΒΑΙΩΝΟΥΝ οἱ ἄλλοι σὲ ἕναν ἄνθρωπο, εἶναι τὸ ὅτι ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΔΕΙΛΟΣ; Καὶ ἐπειδὴ μέσα του ἐκεῖνος βλέπει νὰ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΝΕΤΑΙ Η ΧΑΜΕΡΠΕΙΑ ΤΟΥ, ἡ ζωή του καταντάει σκέτο μαρτύριο ἐπειδὴ ἀμφισβητεῖ καὶ ὁ ἴδιος “ὅτι ζεῖ”; Ἔτσι συνδέεται, ποὺ σὲ ἐμένα ἡ ΚΟΙΝΟΤΟΠΙΑ φαινόταν κάτι σὰν ΘΑΝΑΤΟΣ!».
«Ἐγὼ μπορῶ νὰ σοῦ πῶ τὸν τρόπο, ποὺ ἔχει ὁ ἄνθρωπος γιὰ νὰ ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΕΤΑΙ τὴν ἀξία του· στὴν ζωὴ ἤρθαμε γιὰ νὰ κάνουμε τὸ χρέος μας πρὸς τὸν ἑαυτό μας, καὶ βεβαίως γι’ αὐτὸ ἀπαιτεῖται ὡριμότητα. Ὁ Χριστιανὸς νέος εἶναι ὥριμος, ἔστω κι ἄν ὁ ψυχικὸς κόσμος του βρίσκεται στὴν ἀρχὴ τῆς ἀνάπτυξής του. Παρόλο ποὺ τὸ λογικό, τὸ συναίσθημα καὶ ἡ βούλησή του ἀκόμα δὲν ἔχουν προλάβει νὰ ἐκγυμναστοῦν, ἡ πίστη του τὸν τοποθετεῖ ψυχικὰ μέσα στὴν ἀτμόσφαιρα τῆς θείας Χάριτος. Δηλαδὴ θέτει στὴν διάθεσή του τὶς δυνάμεις τοῦ οῦρανοῦ! Τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο ἔρχεται καὶ ξεχύνεται στὴν καρδιὰ ἀοράτως καὶ πλούσια, καὶ τοῦ δημιουργεῖ “ἀνοιξιάτικη ἀτμόσφαιρα” καὶ πλήρη ὡρίμανση τῆς ψυχῆς. Τώρα τὸ λογικό, τὸ συναίσθημα καὶ ἡ βούληση βρίσκονται κάτω ἀπὸ τὴ εὐεργετικὴ καὶ παντοδύναμη ἐπίδρασή Της. Ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ ὁδηγεῖ! Ποτὲ ἔξω ἀπὸ τὰ ὅρια τῆς ὡριμότητας. Πάντα μέσα στὰ πλαίσια τῆς σοφίας τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς πανανθρώπινης πείρας, τῆς σωστῆς, τῆς καλῆς. Ὄχι τῆς ξεπεσμένης. Ἡ πίστη, μὲ τὴν μορφὴ τῆς τέλειας ἐμπιστοσύνης στὶς ἐπιταγὲς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, δὲν ἐπιτρέπει στὴν νεανικὴ καρδιὰ παρεκκλίσεις… Ἀντίθετα, ὁδηγεῖ σὲ πλήρη ὑπακοὴ καὶ πειθαρχία σὲ ὅλα ἐκεῖνα ποὺ ζητάει ὁ Θεός. Πράγμα ποὺ ἀσφαλίζει, καὶ ὁδηγεῖ πάντα σὲ ἐνέργειες ἐπιτυχημένες. Ποτὲ σὲ ἀποτυχίες. Κάθε ἐνέργεια εἶναι καὶ μία νίκη, καὶ ἕνα βῆμα ὡριμότητας. Πολλὰ τέτοια βήματα, Σωκράτη, εἶναι ἡ κατάσταση τῆς ὡριμότητας. Ἔργο μυστηριῶδες καὶ θεῖο, ποὺ γίνεται μόνο στὶς καρδιές, ποὺ χωρὶς ἐπιφύλαξη παραδίνονται στὸν Χριστό! Ἔτσι στὸν πιστὸ νέο τὸ λογικὸ συλλογίζεται τὰ διάφορα θέματα μὲ κρίση σοβαρὴ καὶ ὀρθή· δίχως προχειρότητες καὶ ἐλαφρότητες. Τὸ συναίσθημα ἐπηρεάζεται εὐχάριστα ἤ δυσάρεστα ἀπὸ αἰτίες πραγματικές, ἄξιες, καὶ πάντα στὸ μέτρο ποὺ πρέπει. Ἡ βούληση ἀποφασίζει καὶ ἐκτελεῖ τὰ ὀρθά, τὰ δίκαια. Καὶ στὶς ἀποφάσεις ποὺ ἔκρινε σωστές, μένει σταθερή, ΑΚΛΟΝΗΤΗ ΜΕΧΡΙ ΘΑΝΑΤΟΥ!».
«Ἧταν λάθος μου ποὺ περίμενα ἀπὸ ἄλλους νὰ μὲ βλέπουν σὰν προσωπικότητα σεβαστή, καὶ ψυχὴ ἐλεύθερη…». Περισσότερο στὸν ἑαυτό του, ἀπευθύνθηκε ὁ Σωκράτης, ὁ ὁποῖος μὲ εἶχε ἀφουγκραστεῖ μὲ τὰ ἀφτιὰ τῆς ψυχῆς. «Φιλάρετε…», δίστασε γιὰ λίγο. «Αὐτὸς ποὺ εἶπε τὴν χυδαιότητα γιὰ τὴν πίστη σου πρίν, δὲν κατάφερε νὰ σὲ λυγίσει! Θέλω νὰ πῶ, φάνηκε ὅτι ἡ ΩΡΙΜΟΤΗΤΑ ἔκανε τὴν βούλησή σου ΑΚΛΟΝΗΤΗ! Δὲν ἤξερα πὼς μόλις κάποιος βλέπει τοὺς ἄλλους σὰν ἀνθρωπάκια, γίνεται… “ἀφύσικος”! Ἐσὺ ἤσουν ἀξιοπρεπὴς παρόλο ποὺ σοῦ ἐπιτέθηκε, ἐνῶ ἐκεῖνος ἔδειχνε πιὸ πολὺ γιὰ “ἄρρωστος”…».
«Ἀδερφέ, ἡ ψυχὴ ποὺ ὡρίμασε κοντὰ στὸν Χριστὸ εἶναι στ’ ἀλήθεια ἀξιοπρεπής. Ὄχι μόνο δὲν βλέπει τοὺς ἄλλους ὡς κατώτερους, ἀλλὰ τοὺς βλέπει ὡς ψυχὲς προορισμένες γιὰ τὴν ἀθανασία! Τοὺς βλέπει ὡς δημιουργήματα τοῦ Θεοῦ, γιὰ τὰ ὁποῖα ὁ Χριστὸς θυσιάστηκε! Ἀλλὰ καὶ ὁ ἴδιος ὁ Χριστιανὸς νιώθει ὅτι εἶναι παιδὶ τοῦ Βασιλέως τῶν οὐρανῶν, ἑπομένως ἐδῶ στὴν γῆ συμπεριφέρεται πάντα σὰν πρίγκηπας τοῦ οὐρανοῦ. Ἀκόμα καὶ ὅταν εἶναι μόνος του, εἶναι ἀξιοπρεπὴς ἀπέναντι στὸν ἑαυτό του· δὲν σκέφτεται καὶ δὲν κάνει κάτι ποὺ θὰ τὸν κατεβάσει ἀπὸ τὴν ἀξία τοῦ πριγκηπόπουλου».
«Δὲν εἶναι περίεργο, ποὺ οἱ ὀρθολογιστὲς ποὺ μιλᾶνε γιὰ προοδευτικότητα, ἐνῶ ἀρνοῦνται τὴν ὕπαρξη σὲ ὅτιδήποτε δὲν εἶναι ὁρατό, ἀρνοῦνται τὴν “ὕπαρξη” καὶ στὸν ἄνθρωπο, ποὺ εἶναι ὁρατός; Σὰν νὰ μὴν μᾶς τὰ λένε καλὰ… Κρίμα! Ὥς τώρα πίστευα ὅτι ἡ προοδευτικότητα μᾶς πηγαίνει μπροστά! Γι’ αὐτὸ ἔπεισα τοὺς δικούς μου νὰ παραγγέλνουν τὰ ψώνια ἀπὸ τὸ σπίτι, καὶ νὰ μᾶς τὰ φέρνουν ἄλλοι στὴν πόρτα, γιὰ νὰ “ἐξελισσόμαστε” καὶ ἐμεῖς… Πάντως κι αὐτὸς ποὺ σοῦ ἐπιτέθηκε νωρίτερα, ἀπὸ τὴν μεριὰ τῶν ὀρθολογιστῶν ἦταν, ποὺ υἱοθετοῦν τὴν ἀπιστία, τὴν ἀτιμία, τὴν ἐλευθεριότητα στὰ ἤθη, τὶς ἀπάτες…».
«Μὰ στὴν ἐποχή μας ἔμπλεξαν τὴν προοδευτικότητα μὲ τὴν παρέκκλιση, καὶ “προοδευτικὸς” κατάντησε νὰ σημαίνει ξεστρατισμένος… Ἐσὺ τὸ εἶπες πρίν, ὅτι ἡ ΚΟΙΝΟΤΟΠΙΑ, ἡ ζωὴ ποὺ στερεῖται τὸν Χριστό, ἐγκαταλείπει τὴν ψυχὴ στὴν ἐρήμωση· δηλαδὴ στὴν ἀδυναμία της νὰ διακρίνει πόση εἶναι ἡ πνευματικὴ πτωχεία της! Πόσες εἶναι οἱ ἀδυναμίες της, καὶ πόσο μακριὰ εἶναι ἡ κορυφὴ τῆς τελειότητας, ἀφοῦ γιὰ ἐκεῖ εἶναι ὁ σκοπός μας. Τὸ σάλπισμα τοῦ Εὐαγγελίου εἶναι, “ἐπὶ τῆν τελειότητα φερώμεθα”*! Μόνο μὲ τὴν καθαρὴ ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου, μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νὰ λυτρωθεῖ ἀπὸ τὰ πνιγηρὰ στάσιμα νερά, καὶ νὰ γεμίσει ἡ καρδιά του μὲ τὴν φλόγα τῆς πίστης καὶ τὸν πόθο τῶν κατακτήσεων! Προοδευτικότητα εἶναι ὁ ἀγώνας γιὰ τὴν ἐνσάρκωση τῆς ἀρετῆς! Ἡ ὑπερνίκηση τῶν ἀδύνατων πλευρῶν, ὁ περιορισμὸς καὶ ἡ περικοπὴ τῶν ἀδυναμιῶν, ἡ ΚΑΘΑΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ! Πρόοδος εἶναι ὅ,τι μᾶς δίδαξε μὲ τὴν ζωή Του ὁ Χριστός!».
«Ἐννοεῖς πὼς ὅσοι νομίζουν ὅτι βρίσκονται ψηλά, δὲν νοιώθουν κανέναν πόθο νὰ ἀνέβουν πραγματικά;». Ὁ Σωκράτης ἦταν σὰν νὰ ἠλεκτρίστηκε. «Ὅσοι δὲν καταλαβαίνουν τὴν φτώχεια τους, ΔΕΝ ΘΑ ΠΛΟΥΤΙΣΟΥΝ ΠΟΤΕ!».
«Τὴν περασμένη ἑβδομάδα στὴν ἐκδρομή, δὲν βρῆκα τὴν δύναμη νὰ μιλήσω γιὰ κάποια σημεῖα ἐκείνου τοῦ ἄρθρου, ποὺ σοῦ ἔλεγα. Ὅταν ἄρχισαν τὰ παιδιὰ στὸ παλιὸ σχολεῖο νὰ παπαγαλίζουν τὶς ἰδέες τοῦ ὀρθολογισμοῦ ποὺ ἄλεθαν τὴν ψυχή τους, ἐμπιστευόμενα τυφλὰ τὴν… “πρόοδο”, ἔνοιωθα τὴν γνώμη τους σὰν πέτρες ποὺ θὰ μὲ συνθλίψουν! Μετὰ ἀπὸ τὴν συζήτησή μας, καὶ τὴν ὁμιλία ἐκείνου τοῦ ἱερέα γιὰ τὴν σεμνότητα στὴν ζωή μας, ἄρχισα νὰ συνέρχομαι…».
Τὰ τελευταῖα ἀπογεύματα συναντιόμαστε μὲ τὸν Σωκράτη στὴν πλατεία, καὶ συζητᾶμε. Ὅπως μοῦ ἐκμυστηρεύτηκε, ἡ ἰσχυρὴ ἀντίδρασή μου μπροστὰ σὲ ἐκεῖνον τὸν θρασύδειλο, ποὺ σκέφτηκε νὰ παίξει μαζί μου μπροστὰ σὲ ὅλους τοὺς συμμαθητές, ἄλλαξε τὴν ζωή του: Ἐπιθύμησε νὰ τὸν ὁδηγεῖ κι ἐκεῖνον ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ, ὥστε ἡ ξεπεσμένη “ἐπιστήμη” τῶν ἀνθρώπων, νὰ μὴν καταφέρει νὰ τὸν βλάψει… «Ἄν δυσκολεύεσαι, δὲν χρειάζεται νὰ συζητήσουμε αὐτὸ τὸ θέμα».
«Τὸ διανοεῖσαι ὅτι ὅποιος “ἀνήκει” στὴν… “πρόοδο”, καθυποτάσσεται στὴν γνώμη τῶν ἄλλων; Τὸ ἄρθρο ἔλεγε ὅτι γιὰ νὰ διατηρήσει τὸ ἄτομο ΤΗΝ ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ, ὅτι εἶναι πράγματι ΕΚΕΙΝΟ ΠΟΥ ΝΟΜΙΖΕΙ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ, χρειάζεται ὄχι μόνο τὴν ὑπόρρητη, δηλαδὴ τὴν ὑπαινικτικὴ ΕΠΙΚΥΡΩΣΗ αὐτῆς τῆς ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ, ἀλλὰ καὶ τὴν ῬΗΤΗ καὶ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΑ ΦΟΡΤΙΣΜΕΝΗ ΕΠΙΚΥΡΩΣΗ ποὺ χαρίζουν οἱ σημαντικοὶ ἄλλοι! Οἱ συμμαθητές μου ἤξεραν, ὅτι ἡ ταυτότητά μου χρειαζόταν τὴν ἄμεση καὶ ἔμμεση ΕΠΙΚΥΡΩΣΗ τους! Ἐπίσης, τὸ ἄρθρο ὑποστήριζε πὼς γιὰ νὰ ξεφεύγει ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ τὴν ΚΟΙΝΟΤΟΠΙΑ, ἡ “ἀπάντηση” βρισκόταν στὴν… ΑΜΑΡΤΙΑ(;), ἡ ὁποία —ὅπως λέει ἡ Κοινωνιολογία— ὅχι μόνο… “ΕΠΙΚΥΡΩΝΕΙ” τὴν ταυτότητα τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλὰ καὶ τὴν… ”ΔΙΕΥΡΥΝΕΙ”! Στὸ ἄρθρο ποὺ ἔλεγε ὅτι γίναμε ὅλοι “φιλικοὶ” πρὸς τὴν ἀνωμαλία, ἀηδίασα γιὰ τοὺς ἄλλους, ποὺ γίνονται ἕρμαιο στὶς “προοδευτικὲς” ἰδέες, ἀλλὰ καὶ πάλι ἔνοιωσα ΔΕΙΛΟΣ, ἐπειδὴ ΔΕΝ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΗΘΗΚΑ! Ἡ δική μου συνείδηση ΔΕΝ ΜΟΥ ΕΠΕΤΡΕΠΕ νὰ ἀποδεχτῶ ἔστω καὶ νοητικά, τὶς ἠθικὲς παρανομίες! Ὅταν ἄρχισαν οἱ συμμαθητὲς νὰ ΑΠΟΔΕΧΟΝΤΑΙ τὴν ἰδέα ὅτι ἡ ἁμαρτία “ἐπικυρώνει” καὶ “διευρύνει” τὴν ταυτότητά τους, συζητοῦσαν γιὰ τὴν ἀνωμαλία λὲς καὶ ἦταν τὸ κυρίως “περιεχόμενο” τῆς… “προόδου τους”! Ὅταν κατάλαβαν ὅτι ἐγὼ ΗΜΟΥΝ ΑΠΟΦΑΣΙΣΜΕΝΟΣ ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΩ ΑΠΟΣΤΑΣΕΙΣ ἀπὸ τὴν γνώμη τους, ΜΕ ΜΙΣΗΣΑΝ!».
«Ὁ πνευματικός μου, ὁ ἱερέας ποὺ ἔκανε τὴν ὁμιλία, εἶχε πεῖ ὅτι ἡ νεανικὴ καρδιά μας εἶναι τὰ μαρμαρένια ἁλώνια, ποὺ μέσα τους παλεύει τόσες φορὲς ἡ δύναμη τοῦ κακοῦ μὲ τὴν δύναμη τοῦ καλοῦ. Γι’ αὐτὸ εἶπε στὴν ὁμιλία, ὅτι ἡ δύναμη καὶ τὸ στολίδι τοῦ Χριστιανοῦ, εἶναι Η ΣΕΜΝΟΤΗΤΑ. Ἡ αἰδὼς εἶναι κάτι τὸ φυσικό, ἀλλὰ ἡ σεμνότητα εἶναι κάτι περισσότερο, ἐπειδὴ στηρίζεται πολὺ βαθύτερα στὴν ψυχή μας. Ἡ σεμνότητα ἐμπνέεται ἀπὸ ἕνα ὑψηλότερο ἐλατήριο: Ξέρω ποιὸς εἶμαι, καὶ ξέρω τὴν ἀξία μου. Ξέρω πὼς εἶμαι παιδὶ τοῦ Θεοῦ· πὼς κατέχω μιὰ ψυχὴ πνευματική, ἀθάνατη· πὼς γι’ αὐτὴν τὴν ψυχή, γιὰ νὰ τὴν ἀναδείξει λαμπρή καὶ ὡραία, ἄξια τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς αἰωνιότητας, ἦρθε ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς στὸν κόσμο καὶ πέθανε γιὰ ἐμένα. Ξέρω πὼς εἶμαι “ναὸς Θεοῦ ζῶντος” καὶ ὅτι “τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ οἰκεῖ ἐν ἐμοί”· πὼς μιὰ ἡμέρα θὰ λάμψω “ὡς ὁ ἥλιος ἐν τῇ Βασιλεία τοῦ Πατρός”. Ὅλες αὐτὲς οἱ πραγματικότητες μὲ γεμίζουν σεβασμὸ πρὸς τὸν ἑαυτό μου. Πρὸς ὅ,τι μὲ ἔχει ἀναδείξει ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Καὶ αὐτὸς ὁ σεβασμὸς ποὺ νοιώθω στὸν ἑαυτό μου, μὲ κάνει νὰ εἶμαι σεμνός».
Ὁ Σωκράτης μοῦ εἶπε στὸ σχολεῖο, ὅτι τὸ ἀπόγευμα θὰ εἶχε μαζί του καὶ ἐκτύπωση ἀπὸ τὸ καινούργιο ἄρθρο τῆς Κοινωνιολογίας. Ἐνῶ ὁ ἴδιος ἀναγνωρίζει τοὺς κοινωνιολογικοὺς ὅρους ποὺ χρησιμοποιήθηκαν στὰ προηγούμενα ἄρθρα, ἤθελε νὰ τοὺς μεταφράσουμε στοὺς πνευματικοὺς ὅρους.
«Ἔλα νὰ φρίξεις!», εἶπε ὁ Σωκράτης, μόλις πλησίασα. «Θυμᾶσαι ποὺ σοῦ εἶπα, ὅτι ἡ Κοινωνιολογία ἀρνεῖται τὴν ὕπαρξη σὲ ὅτιδήποτε δὲν εἶναι ὁρατό, ἐπειδὴ εἶναι ὀρθολογίστρια; Τώρα ἀντιφάσκει! Καταρχάς, ὁρίζει τὴν καθημερινότητα ὡς ἐκείνη ποὺ ἐκλαμβάνει ὁ ἄνθρωπος ὡς “δεδομένη πραγματικότητα”. Πρόκειται ὅμως γιὰ ψευδο-πραγματικότητα, ὅπως ἐκείνη, ὅπου ἡ ταυτότητα τοῦ ἑνὸς βρίσκεται στὴν ἐξουσία τῆς γνώμης τῶν ἄλλων. Μιλᾶμε ξεκάθαρα γιὰ τὴν ζωὴ μακριὰ ἀπὸ τὸν Χριστό! Μέσα στὴν ψευδο-πραγματικότητα λοιπόν, γράφει ἐδῶ, ὁ ἄνθρωπος ἀπειλεῖται ἀπὸ “ὁριακὲς καταστάσεις” τῆς ἀνθρώπινης ἐμπειρίας, ποὺ δὲν μποροῦν νὰ… ἐνταχθοῦν ΠΛΗΡΩΣ στὴν ἀνθρώπινη δραστηριότητα(;). Σκέψου πὼς τὸ “ὅριο” εἶναι ὥς ἐκεῖ ποὺ βλέπουμε· παραπέρα περνάει στὶς “ὁριακὲς καταστάσεις”, καὶ τὸν ἐχθρὸ τοῦ Χριστοῦ…».
«Οἱ Χριστιανοὶ δὲν ἔχουμε ἀπολύτως καμία δουλειὰ μὲ τέτοια πράγματα! Κάνουμε τὴν προσευχή μας καὶ ὁ Χριστὸς βρίσκεται μέσα στὴν καρδιά μας! Ἐκεῖ ἔχουμε ΤΑ ΠΑΝΤΑ!».
«Τώρα ποὺ προσεύχομαι καὶ ἐγώ, τὸ καταλαβαίνω αὐτὸ ποὺ λές. Ὅμως ἐδῶ γράφονται πράγματα ἀλλόκοτα. Γιατὶ ἡ ψευδο-ὀρθολογίστρια Κοινωνιολογία λέει, ὅτι τὸ ἄτομο βασανίζεται ἀπὸ τὴν παρουσία αὐτῶν τῶν “ὁριακῶν καταστάσεων” ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ ΤΟΥ; Τί κρύβει; Καὶ γιατὶ κάνει τὴν διάκριση, ὅτι αὐτὸς ποὺ ΒΑΣΑΝΙΖΕΤΑΙ ἄλλοτε μπορεῖ νὰ “δεῖ” τὶς ἀλλόκοτες καταστάσεις σὲ… “ὄνειρο”, καὶ ἄλλοτε αὐτὲς νὰ πάρουν κάτι σὰν… “σάρκα καὶ ὀστά”; Γι’ αὐτὸ “ἐκπαίδευσε” ὁ πατέρας τοῦ Λυσίμαχου ἀκόμα καὶ νεαροὺς ἀνθρώπους, νὰ… “διευρύνουν” τὴν ταυτότητά τους; Καὶ νὰ ἀλληλο-ΕΠΑΝΕΠΙΒΕΒΑΙΩΝΟΥΝ τὶς ταυτότητες ποὺ τοὺς προμήθευσε ἡ ψευδο-πραγματικότητα, ὑπὸ τὴν προϋπόθεση ὅτι θὰ βασανίζονται ἀπὸ τὶς “ὁριακὲς καταστάσεις”; Ἄκου καὶ τὸ τελευταῖο· ὅταν κάποιος… “ὀνειρευτεῖ” τὶς “ὁριακὲς καταστάσεις”, ἡ μία ἐπιλογὴ εἶναι νὰ τὶς κλειδώσει μέσα στὴν συνείδηση ὡς… “ἀνοησίες” ποὺ πρέπει νὰ ἀγνοήσει, καὶ ἡ ἄλλη, νὰ τὶς θεωρήσει ὡς νοητικὲς ἐκτροπὲς γιὰ τὶς ὁποῖες πρέπει νὰ μετανοήσει σιωπηλὰ —δηλαδὴ ὄχι ἀληθινὰ… Εἶδες Φιλάρετε; Ἡ Κοινωνιολογία δίνει “ὁδηγίες” κατευθείαν γιὰ τὴν Κόλαση! Πάντως, συνεχίζει ὁ “διαβολο-ἐπιστήμονας”, τὸ συγκεκριμένο “ὄνειρο” διατηρεῖ τὸν χαρακτήρα τῆς ψευδαίσθησης, σὲ σχέση μὲ τὴν πραγματικότητα τῆς καθημερινῆς ζωῆς, καὶ γι’ αὐτὸ ἡ συνείδηση χρειάζεται ΕΚΦΟΡΤΙΣΗ! Ἀλλὰ γιατὶ λέει ὅτι πρέπει ἡ ΕΚΦΟΡΤΙΣΗ νὰ προλάβει νὰ καταστρέψει τὴν ψευδαίσθηση; Μήπως “ἀνησυχεῖ” ὅτι θὰ χτυπήσει ἡ καρδιὰ πρὸς εἰλικρινὴ μετάνοια; Τί νὰ εἶναι αὐτὴ ἡ ΕΚΦΟΡΤΙΣΗ; Κάτι ποὺ στὸ τέλος, ναρκώνει τὴν συνείδηση; Μήπως εἶναι τὸ ἴδιο πράγμα μὲ τὴν… “ΔΙΕΥΡΥΝΣΗ” τῆς ταυτότητας; Μήπως ἡ συνείδηση ποὺ θὰ θεωρήσει ὡς… “ἀνοησίες” τὶς “ὁριακὲς καταστάσεις”, εἶναι ἡ πωρωμένη;».
Ὁ Σωκράτης δὲν ἄντεχε ἄλλο νὰ βλέπει τὴν ἐκτύπωση, καὶ τὴν ἔβαλε στὰ χέρια μου. Περιμένοντάς τον νὰ συνέρθει ἀπὸ τὴν σιχαμάρα, ἔριξα μιὰ ματιὰ στὰ παρακάτω. Ἀφοῦ ὥς ἐδῶ, ἑρμηνεύοντάς τα ὅλα ὡς παιδὶ τοῦ Θεοῦ, ἀντιλήφθηκε τοὺς πνευματικοὺς κινδύνους, προφανῶς χρειαζόταν τὴν βοήθειά μου γιὰ τὰ ὑπόλοιπα. «Θὰ ξεκινήσουμε νὰ βλέπουμε τὰ πράγματα ἀπὸ τὴν ἐπιφάνεια, ἀπὸ τὶς ῥηχότητες. Ὁ ὀρθολογισμὸς συνθλίβει τὴν συνείδηση τῶν ἀνθρώπων ποὺ ἀγνοοῦν τὴν αἰώνια ὑπόστασή τους, καὶ τοὺς πείθει ὅτι δὲν ὑπάρχει Θεός. Τότε κι αὐτοὶ βλέπουν ὡς “θεὸ” τὸν “ὑπεράνθρωπο” ἑαυτό τους, ὁ ὁποῖος εἶναι ἀφ’ ἑνὸς ΜΙΚΡΟΠΡΕΠΗΣ, ἀφ’ ἑτέρου ΔΟΥΛΟΠΡΕΠΗΣ. Λάβε ὑπόψιν Σωκράτη, ὅτι οἱ “ὑπεράνθρωποι” ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΒΕΒΑΙΟΙ ΟΤΙ ΥΠΑΡΧΟΥΝ, μὲ τὴν ἔννοια ὅτι εἶναι ῥηχοί, ἐπιπόλαιοι, καὶ δὲν ἔχουν ἄποψη! Δὲν μποροῦν νὰ ξεχωρίσουν τὴν ψευδο-πραγματικότητα ἀπὸ τὴν πραγματικότητα μὲ τὴν πνευματικὴ πτωχεία τους —ὅπως ἔχουμε ὅλοι τὴν πτωχεία μας· καὶ στὰ ἀγκάθια τοῦ πνευματικοῦ πολέμου πηγαίνουν ξυπόλητοι. Αν παρομοιάσουμε τὴν ψευδο-πραγματικότητα μὲ μία γαλέρα, οἱ “ὑπεράνθρωποι” εἶναι δεμένοι στὰ κουπιὰ μὲ τὶς ἁλυσίδες τῶν παθῶν, καὶ οἱ βασανιστικὲς “ὁριακὲς καταστάσεις” τοὺς μαστιγώνουν ἀνελέητα! Ὅλο αὐτὸ οἱ ἴδιοι τὸ θεωροῦν ὡς “πραγματικότητα”, ἁπλῶς τοὺς “ἀπασχολοῦν” τὰ ῥοῦχα καὶ τὰ νύχια τους! Ὁ ἕνας δεσμώτης ΕΠΑΝΕΠΙΒΕΒΑΙΩΝΕΙ στὸν ἅλλον ὅτι “κάνει καλὰ” ποὺ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΔΕΙΛΟΣ, καὶ δὲν κάνει τὸ χρέος του πρὸς τὸν ἑαυτό του. Μόλις ὅμως δοῦν ἕναν νέο ποὺ ἔχει πάρει στὰ σοβαρὰ τὴν πίστη, καὶ θέλει νὰ τραβήξει τὸν δρόμο τοῦ Χριστοῦ μὲ ἀκρίβεια, οἱ ἄνθρωποι τοῦ ψεύδους ΘΑ ΞΕΣΗΚΩΘΟΥΝ! Ἡ ζωὴ τῆς σεμνότητας καὶ τῆς σωφροσύνης, θὰ γίνει ὁ στόχος ἐκείνων ποὺ θέλουν νὰ σέρνονται στὰ χαμηλά, ἕρμαια τῶν ἐπιθυμιῶν καὶ τῶν παθῶν τους! Ἡ ζωή του νέου, ζωὴ γνώσεων καὶ εὐσέβειας, θὰ ὠθήσει ΣΕ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ὅσους δὲν ξέρουν, ἤ ὅσους μέσα τους κλείνουν τὴν ἀσέβεια! Ὁ νέος ποὺ ἐπιθυμεῖ ὁλόψυχα “νὰ ζήσει μὲ τὸ Εὐαγγέλιο”, νὰ εἶναι Χριστιανὸς ἀληθινός, ἄνθρωπος ἀρετῆς, ἁγνότητας καὶ ἁγιότητας, θὰ ἔχει τρομακτικὸ πόλεμο ἀπὸ τοὺς γνωστούς του· ποὺ θὰ τὸν τραβᾶνε νὰ συρθεῖ μακριὰ ἀπὸ τὴν πίστη, γιὰ νὰ πέσει στοὺς λασπωμένους δρόμους τῆς ἀνομίας…».
«Μάλιστα! Δὲν μποροῦσα νὰ καταλάβω γιατὶ μιλοῦσε ἡ Κοινωνιολογία γιὰ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, ἀλλὰ τώρα ὅλα συνδέονται… Ἐκεῖνος ὁ θρασύδειλος στὴν ἐκδρομή, τὰ ἔχασε μπροστὰ στὴν ἀξιοπρεπῆ καὶ ἀνδροπρεπῆ στάση σου. Οἱ “διαβολο-ἐπιστήμονες” ὅμως διαδίδουν ὅτι οἱ Ἕλληνες γίναμε λαὸς “φιλικὸς” πρὸς τὴν ὁμοφυλοφιλία, ὥστε καὶ οἱ διεφθαρμένοι δεσμῶτες νὰ λένε ὅτι δὲν χρειάζεται νὰ ντρεπόμαστε γιὰ τίποτα· ΑΠΑΙΤΩΝΤΑΣ ΜΕ ΑΓΡΙΟΤΗΤΑ ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους τῆς σεμνότητας καὶ τῆς ἁγνότητας, νὰ συρθοῦν κι ἐκεῖνοι στοὺς δρόμους τῆς διαφθορᾶς! Οἱ ἄνομοι θὰ ΜΙΣΗΣΟΥΝ τοὺς ΕΥΣΕΒΕΙΣ, ὅπως μὲ μίσησαν κι ἐμένα ἐκεῖνα τὰ παιδιά! Ὅμως ὁ πνευματικός μας εἶπε ὅτι τὸ νὰ μένουμε μακριὰ ἀπὸ ὅλες τὶς ἀδιαντροπιὲς ποὺ ἀντικρίζουμε γύρω μας, εἶναι γνώρισμα ἁληθινὰ ἀντρικό! Σὲ αὐτὸ θὰ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΣΟΥΝ ὅσοι θὰ ἔχουν ΑΓΡΙΕΨΕΙ ἀπὸ τὰ πάθη τῆς ἀκολασίας; Ἔτσι λέει τὸ παλιόχαρτο, κοίτα! “Αὐτὸ θὰ σήμαινε ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ στὸν περίγυρο τοῦ ἀτόμου. Ἡ ὁποία θὰ γινόταν ὑποκειμενικὰ ἀντιληπτὴ ὡς ΒΑΘΙΑ ΜΕΤΑΣΤΡΟΦΗ, πιθανῶς ὕστερα ἀπὸ μία ἀρχικὰ ΕΝΤΟΝΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ!”. Τὴν γαλέρα ἐννοοῦσες ὅταν ἔλεγες νὰ πηγαίνουμε μόνοι μας νὰ ψωνίζουμε, καὶ νὰ μὴν δεχόμαστε νὰ μᾶς φέρνουν τὰ ψώνια στὸ σπίτι; Πιστεύεις ὅτι εἶναι ΜΕΤΑΒΑΤΙΚΟ ΣΤΑΔΙΟ, μέχρι νὰ μᾶς ἀπαγορέψουν οἱ “διαβολο-ἐπιστήμονες” νὰ βγαίνουμε ἀπὸ τὰ σπίτια μας; Δὲν μοῦ εἶχε περάσει ἀπὸ τὸ μυαλό!».
«Ἡ Κοινωνιολογία εἶναι ἐργαλεῖο ΕΞΑΠΑΤΗΣΗΣ τῶν ἀνθρώπων, τελικά. Ἐπινόησε μία ἀντίληψη ὀρθολογιστικῆς “πραγματικότητας” ὅπως λέει, ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα ἐπιχειρεῖ τὴν ΔΙΑΡΚΗ ΔΙΕΙΣΔΥΣΗ ἀνίερων δυνάμεων στὸν κόσμο τῆς καθημερινῆς ζωῆς τῶν ἀνθρώπων! Κάτι πρέπει νὰ κάνουμε μὲ αὐτό, γιὰ νὰ τὴν ἐμποδίσουμε νὰ λυμαίνεται τὴν Ἑλληνικὴ κοινωνία, ἡ ὁποία στὴν ῥίζα της εἶναι Χριστιανορθόδοξη! Στὴν πλειοψηφία μας οἱ Ἕλληνες ἔχουμε τὴν χριστιανικὴ ἀξιοπρέπεια, τὴν πηγαία, τὴν ἀληθινἠ, ποὺ μὲ τὴν εὐγένεια ζεσταίνει τὶς γύρω ψυχές! Ἡ ἀξιοπρέπεια γιὰ νὰ εἶναι ἀληθινή, πρέπει νὰ ἀναβλύζει ἀπὸ τὴν ψυχή, καὶ νὰ εἶναι ΑΚΤΙΝΟΒΟΛΙΑ ΗΛΙΟΥ! Καὶ οἱ περισσότεροι Ἕλληνες τὴν ἔχουμε αὐτὴν τὴν λάμψη μέσα μας, καὶ λέγεται ΧΡΙΣΤΟΣ!».
22 τὰς δὲ νεωτερικὰς ἐπιθυμίας φεῦγε, δίωκε δὲ δικαιοσύνην, πίστιν, ἀγάπην, εἰρήνην μετὰ τῶν ἐπικαλουμένων τὸν Κύριον ἐκ καθαρᾶς καρδίας.
23 τὰς δὲ μωρὰς καὶ ἀπαιδεύτους ζητήσεις παραιτοῦ, εἰδὼς ὅτι γεννῶσι μάχας·
24 δοῦλον δὲ Κυρίου οὐ δεῖ μάχεσθαι, ἀλλ’ ἤπιον εἶναι πρὸς πάντας, διδακτικόν, ἀνεξίκακον, 25 ἐν πρᾳότητι παιδεύοντα τοὺς ἀντιδιατιθεμένους,
μήποτε δῷ αὐτοῖς ὁ Θεὸς μετάνοιαν εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας, 26 καὶ ἀνανήψωσιν ἐκ τῆς τοῦ διαβόλου παγίδος, ἐζωγρημένοι ὑπ’ αὐτοῦ εἰς τὸ ἐκείνου θέλημα.
22 Ἀπὸ τὶς ἐπιθυμίες ποὺ ἐπικρατοῦν κυρίως στοὺς νεώτερους στὴν ἡλικία, φεῦγε μακριά. Ἐπιδίωκε δὲ τὴν δικαιοσύνη, τὴν πίστη, τὴν ἀγάπη, τὴν εἰρήνη μὲ ἐκείνους, ποὺ ἐπικαλοῦνται τὸν Κύριο μὲ καθαρὴ καρδιὰ καὶ ἀνυπόκριτη εὐλάβεια. 23 Ἀπόφευγε δὲ τὶς ἀνόητες ἔρευνες καὶ συζητήσεις, ποὺ δὲν συντελοῦν στὴν χριστιανικὴ παιδαγωγία. Γνώριζε ὅτι αὐτὲς προκαλοῦν φιλονικίες καὶ ἐχθρότητες. 24 Ὁ δοῦλος δὲ τοῦ Κυρίου δὲν πρέπει νὰ φιλονικεῖ, ἀλλὰ ὀφείλει νὰ εἶναι ἤπιος καὶ γλυκὺς πρὸς ὅλους, ἱκανὸς στὸ νὰ διδάσκει, νὰ εἶναι ἀνεξίκακος, 25 καὶ νὰ σωφρονίζει μὲ πραότητα ἐκείνους ποὺ ἔχουν ἐνάντια φρονήματα. Ποιός ξέρει, μήπως καμία φορὰ τοὺς δώσει ὁ Θεὸς μετάνοια, καὶ ὁδηγηθοῦν στὴν πλήρη και ὀρθὴ γνώση τῆς ἀλήθειας, 26 καὶ συνέλθουν ἀπὸ τὴν μέθη, ποὺ τοὺς ἔχει φέρει ἡ παγίδα τῆς πλάνης, στὴν ὁποία τοὺς ἔπιασε ὁ διάβολος, τοὺς συλλάβει δὲ τώρα ὡς αἰχμαλώτους ὁ δοῦλος τοῦ Θεοῦ, γιὰ νὰ πράττουν τὸ θέλημα Ἐκείνου! (Β΄Τιμ. 2,22-26)
Τὸ κείμενο βασίζεται στὸ βιβλίο ΠΡΟΣΩΠΟΓΡΑΦΙΑ, τοῦ στοργικοῦ πατέρα μας Λεωνίδα Διαμαντόπουλου. Δὲν τὸν γνωρίσαμε ἀπὸ κοντά, ἀλλὰ τὸ θεοδήγητο ἔργο του ποὺ εὐωδιάζει ἑλληνορθοδοξία, μιλάει μέσα στὴν ψυχή μας!
*Ἑβρ.6,1
Τὸ ῥωμαίικο φιλότιμο εἶναι ἡ ἐπουράνια “ἀγαπητικὴ τιμὴ” ποὺ τρέφει
τὴν εὐλαβὴ ψυχή, καὶ ΦΩΤΙΖΕΙ ΤΗΝ ΘΕΛΗΣΗ ΤΗΣ!
Τὸ βιβλίο μου εἶναι ἕτοιμο νὰ φτάσει
στὴν ἠλεκτρονικὴ διεύθυνσή σου!
Διαβάζοντάς το, ξεκινᾶς ἕνα ταξίδι ἀπὸ δρόμο ποὺ εἶχε κλείσει ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια στὸν τόπο μας!
Θυμήσου τὰ λόγια μου…
