«Τί ἔχεις καλό μου; Τί σὲ μαραζώνει;».
Ἤξερα πὼς ἡ κυρία Συμέλα μὲ διαβάζει σὰν ἀνοιχτὸ βιβλίο ἀπὸ ὅταν ἤμουν μικρὸ κοριτσάκι, ποὺ οἱ γονεῖς μου μὲ ἔφερναν ἐδῶ στὸ σπίτι της γιὰ νὰ μὲ προσέχει, ὅσο ἐκεῖνοι δούλευαν. Ἐπειδὴ τὴν ἐμπιστευόμουν, ποτὲ δὲν σταμάτησα νὰ τὴν ἐπισκέπτομαι, τὸν “φύλακα ἄγγελο” ποὺ ἔμενε πολὺ κοντὰ στὸ σπίτι μου. Μπορεῖ παλιότερα νὰ πληρωνόταν ἀπὸ τοὺς γονεῖς μου γιὰ νὰ εἶμαι μαζί της, γιὰ ἐμένα ὅμως εἶναι μία πολύτιμη γιαγιὰ ποὺ “δανείστηκα” κάποτε, δίχως νὰ σκοπεύω νὰ “τὴν ἐπιστρέψω” ποτέ! Δὲν λέω ὅτι δὲν μοῦ φτάνουν οἱ γονεῖς μου, ἁπλῶς ἡ κυρία Συμέλα ἔχει ἕναν δικό της τρόπο γιὰ νὰ περιγράφει τὰ ὅρια. Μόλις εἶχα βάλει τὰ φρένα στὶς ῥόδες τοῦ ἀναπηρικοῦ καροτσιοῦ της, ἔξω στὴν αὐλίτσα ποὺ τὴν ἔβγαλα, καὶ ἔκατσα ἀπέναντί της γιὰ νὰ βλεπόμαστε. «Μέσα μου ξέρω ὅτι τὸ πρόβλημά μου εἶναι γιὰ γέλια, ἀλλὰ ὅσο δὲν μπορῶ νὰ περιγράψω μὲ ἀκρίβεια ποῦ βρίσκεται ἡ ἀσυναρτησία τῆς ὑπόθεσης, μοῦ ἔρχεται νὰ βάλω τὰ κλάματα…». Ἔκανα μία προσπάθεια νὰ συγκεντρωθῶ, καὶ μὲ περισσότερη ψυχραιμία ξεκίνησα νὰ περιγράφω τὴν κατάσταση. «Στὴν τάξη μου ἔπεσε ἐπιδημία, καὶ ὅλοι λένε ὅτι ὅποιος εἶναι καλὸ παιδί, δὲν εἶναι στὰ καλά του! Μόλις ἔμαθε ὁ Θαλῆς ἀπὸ τὸν ξάδερφό του γιὰ τὴν προσωπικὴ ἀνάπτυξη, ἄρχισε νὰ μᾶς λέει ὅτι τὸ παιδὶ ποὺ εἶναι ὑπάκουο- ἥσυχο-βολικὸ- ὑποχωρητικὸ- μελετηρό, μαζὶ μὲ τὰ ὑπόλοιπα ὕπουλα παραπλανητικὰ(!) ποὺ χαρακτηρίζουν τὸ “καλὸ παιδί”, ἔχει πάθει ἐξάρτηση ἀπὸ τὴν γνώμη τῶν ἄλλων· προκειμένου νὰ δείχνει “εὐγενικό”, ὑποχρεώνει τὸν ἑαυτό του νὰ ἐκφράζει μόνο θετικὰ συναισθήματα! Μάλιστα οἱ εἰδικοὶ λένε ἐδῶ καὶ καιρὸ πὼς πρόκειται γιὰ σύνδρομο, καὶ πὼς τὸ ἄτομο ποὺ κουβαλάει αὐτὴ τὴν βαριὰ ταμπέλα, ἐνῶ δὲν θυμώνει καὶ δὲν γκρινιάζει προκειμένου νὰ παραμένει συμπαθές, ἀργὰ ἤ γρήγορα θὰ συγκρουστεῖ μὲ τὸν ἑαυτό του καὶ τοὺς ἄλλους… Τὸ θέμα συζήτησης μέσα στὴν ἑβδομάδα, εἶναι τὸ ἄρθρο ἑνὸς ἠλεκτρονικοῦ περιοδικοῦ». Ἔβγαλα τὸ κινητό μου ἀπὸ τὴν τσάντα καὶ βάζοντάς το στὰ χέρια της, ἔτρεξα μέσα γιὰ νὰ φέρω τὰ γυαλιά της.
Τὸ σύνδρομο τοῦ καλοῦ παιδιοῦ.
Παρόλο ποὺ ἡ ζωή του φαίνεται τέλεια, τὸ ἑτεροκαθοριζόμενο ἄτομο δυσκολεύεται νὰ παραδεχτεῖ στὸν ἑαυτό του ὅτι νοιώθει ἀσφυκτικὴ πίεση, ὅσο πασχίζει νὰ ἀρέσει σὲ ὅλους! Γιὰ νὰ τὸ πετύχει αὐτό, πολὺ συχνὰ ἀναλαμβάνει τὴν εὐθύνη τῶν ἄλλων, μιὰ ποὺ φοβᾶται πὼς ἄν ἀρνηθεῖ νὰ ἀνταποκριθεῖ στὶς προσδοκίες τους, θὰ χάσει τὴν ἀγάπη τους, τὴν ἐκτίμησή τους, τὴν ἀποδοχή τους…
Ὁ ὑποσυνείδητος φόβος ποὺ κατακλύζει τὸ καλὸ παιδί, τὸ ἐμποδίζει νὰ ἔρθει σὲ ἐπαφὴ μὲ τὸν πραγματικὸ ἑαυτό του καὶ τὸ δυναμικὸ τῶν μοναδικῶν κλίσεών του, ποὺ εἶναι ὁ δρόμος πρὸς τὴν αὐτοπραγμάτωση. Εἶναι ἀναπότρεπτο νὰ ὀργίζεται μὲ τοὺς ἄλλους, ποὺ τοῦ φέρονται σὰν νὰ εἶναι “ἕνα τίποτα”, ὅπως ἄλλωστε φέρεται καὶ τὸ καλὸ παιδὶ στὸν ἑαυτό του. Ἡ αὐτοβελτίωση μπορεῖ νὰ τοῦ δείξει ὅτι ὁ φόβος του μπορεῖ νὰ μεταβληθεῖ σὲ σωτήριο συναγερμό, ποὺ θὰ τὸ βοηθήσει νὰ ἀλλάξει τὶς προβληματικὲς συμπεριφορές του ποὺ βολεύουν τοὺς ἄλλους, ἀλλὰ τὸ ἀπομακρύνουν ἀπὸ τὶς προσωπικὲς ἀξίες του.
Ἀκριβῶς ἐπειδὴ δυσκολεύεται νὰ διακρίνει αὐτὸ ποὺ τοῦ ἀρέσει, ἀπὸ αὐτὸ ποὺ δὲν τοῦ ἀρέσει, ἀντὶ νὰ προσφέρει τὴν ζωή του στὶς ἐπιθυμίες του, τὴν ἀναλώνει στὶς ἐνοχὲς ὅτι δὲν εἶναι “ὅσο πρέπει” καλὸ παιδὶ… Ἐπιτέλους, τοῦ ἀξίζει νὰ ἀπαλλαγεῖ ἀπὸ τὸ βασανιστικὸ αἴσθημα τῆς ἀνεπάρκειας, ποὺ κυριαρχεῖ στὴν ζωή του! Ἡ προσωπικὴ ἀνάπτυξη μπορεῖ νὰ βοηθήσει τὸ ἄτομο ποὺ πιστεύει ὅτι εὐθύνεται γιὰ τὰ πάντα, ὥστε νὰ καταφέρει νὰ ὁριοθετήσει καὶ νὰ ἱκανοποιήσει τὶς ἀνάγκες του! Εἶναι ὥρα νὰ πιστέψει στὴν σημαντικότητά του, καὶ στὸ δικαίωμά του νὰ τὴν ἐκμεταλλεύεται ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ!
Στὴν κοινωνία ὑπάρχει ἀδικία καὶ κακία, ὡστόσο ἔχει ὑποστηριχθεῖ πὼς εἶναι ἀναγκαῖο νὰ ἀπεμπλακοῦμε ἀπὸ κάθε ἐνοχή, καὶ νὰ ἀναγνωρίσουμε τὴν παγκόσμια κοινωνική πραγματικότητα.
«Μαρκέλλα, βλέπω ὅτι κάποιος ποὺ εἶναι καλός, ἐδῶ περιγράφεται ὡς ἕνας ἄνθρωπος- γελοιογράφημα! Ἐσένα ὅμως, τί σὲ στενοχωρεῖ;».
Κοιτάζοντας μέσα στὰ μάτια της, ἔνοιωσα τὶς δυνάμεις μου νὰ ἀνασυντάσσονται. «Θυμᾶσαι τὴν ἑλληνικὴ ταινία μὲ τὸν ἄνθρωπο ποὺ ἡ πεθερά του τὸν χώρισε ἀπὸ τὴν κόρη της, ἐπειδὴ βοηθοῦσε τοὺς φτωχούς; Μετὰ γιὰ νὰ ἐπιστρέψει ἡ γυναίκα του, αὐτὸς συμφώνησε ὅτι θὰ γινόταν “σωστός”, δηλαδὴ ἀναίσθητος, καὶ θὰ ἔδιωχνε τοὺς φτωχούς του κλωτσηδόν! Ἐγὼ ἤμουν τὸ μόνο ἄτομο, ποὺ τοῦ φόρεσε ἡ τάξη μου τὴν ταμπέλα τοῦ καλοῦ παιδιοῦ· ἐννοεῖται μὲ ἀρνητικὴ ἔννοια! Βλέπεις, δὲν ὑπάρχει ἄλλος ποὺ νὰ ἀσχολεῖται μὲ τὴν ἡλικιωμένη γειτόνισσά του ἐπειδὴ τὸ θέλει, καὶ γι’ αὐτὸ λένε ὅτι ἡ τόση εὐαισθησία δείχνει ὕποπτη! Θέλοντας μᾶλλον νὰ αὐτοδικαιωθοῦν, λένε ὅτι ἡ καλοσύνη προέρχεται ἀπὸ τὴν ἀνασφάλεια, καὶ καλὰ θὰ ἔκανα νὰ τὸ κοίταζα… Τώρα ποὺ ἀνακάλυψαν στὸ διαδίκτυο τοὺς χαρακτηρισμοὺς ποὺ γράφονται γιὰ τὸ καλὸ παιδί, δηλώνουν ὅλοι πὼς σταματᾶνε νὰ εἶναι κορόιδα! Οἱ δυσμενεῖς περιγραφὲς ποὺ δίνονταν παλιότερα σὲ κάποιον κακό, τώρα ἐννοοῦν… τὸν καλό! Ὅπως τὸ βλέπω ἐγώ, οἱ φίλοι μου ἀποδέχτηκαν τὴν διάχυτη αἴσθηση πὼς ὅταν φαίνονται “καλοὶ” θὰ πρέπει νὰ ντρέπονται, ἐπειδὴ θὰ φταῖνε γιὰ κάποιον λόγο, ποὺ ὅμως δὲν μποροῦν νὰ ἐξηγήσουν! Παρ’ ὅλα αὐτὰ δὲν μπορεῖ νὰ μὲ πείσει κανείς, πὼς χρωστάω νὰ μετρήσω τὴν ζωή μου μὲ τὸ μέτρο ποὺ μετρᾶνε οἱ ἄλλοι τὴν δική τους ζωή! Αὐτὸ πρακτικὰ σημαίνει ὅτι στὸ ἑξῆς πρέπει νὰ ἀντέχω, ποὺ θὰ μὲ βλέπουν οἱ ἄλλοι ὡς τὴν τρελὴ τοῦ χωριοῦ…». Πῆρα μιὰ βαθιὰ ἀνάσα, ἐπειδὴ ἀσφυκτιοῦσα. Οἱ γονεῖς μου χαίρονται ποὺ συντροφεύω τὴν κυρία Συμέλα. Μπορεῖ ἡ γερόντισσα φίλη μου νὰ μὴν ἔχει κανέναν δικό της, ἔχει ὅμως ἐμένα! Μὲ τὰ κινητικὰ προβλήματά της τὸν τελευταῖο χρόνο, θεωροῦσα αὐτονόητο ὅτι δὲν θὰ τὴν ἄφηνα νὰ τῆς λείψει τὸ φαγητό, ἤ ἡ στοιχειώδης καθαριότητα. Ἡ προσφορὰ εἶναι τὸ δυνατό μου σημεῖο· μὲ συγκινεῖ, δίνει νόημα στὴν ζωή μου, δηλαδὴ μὲ ἐξοπλίζει μὲ ΨΥΧΙΚΗ ΑΜΥΝΑ! Ὅταν κάνουμε τὸ καλό, ὁ Χριστὸς κοιτάζει ἄν τὸ κάνουμε στὸ ὄνομά Του. Τὸ καλὸ δὲν εἶναι καλό, ὄταν δὲν γίνεται καλά! Ἡ κυρία Συμέλα μοῦ τὰ ἔμαθε αὐτά, ὅπως καὶ ὅτι ἄν ἀγαθοεργοῦμε γιὰ νὰ μᾶς δοξάζουν οἱ ἄλλοι, κενοδοξοῦμε, ἐπειδὴ εἴμαστε κενοί. Στὸ διαδίκτυο ὑπάρχουν ἀναφορὲς γιὰ κάποιους ποὺ ὄντως παρουσιάζουν μὴ ὑγιὴ συμπεριφορά, ἀλλὰ ὁ τρόπος ποὺ παρουσιάζεται στὸ σύνολό του τὸ καλὸ παιδί, ἀφήνει τὴν ἐπίγευση τῆς καταδυσφήμισής του, ἀνεξαιρέτως. Ἐνῶ λοιπὸν τὰ παιδιὰ στὴν τάξη σταματᾶνε νὰ εἶναι καλὰ παιδιά, γιὰ νὰ τοὺς ἀποδέχονται οἱ πολλοί, ἐν τούτοις ἐμένα μὲ κατηγοροῦν, ποὺ σέβομαι τὸν ἑαυτό μου, καὶ μὲ ἀπορρίπτουν! Προκειμένου νὰ μὲ ἀποδεχτοῦν, περιμένουν νὰ παραιτηθῶ ἀπὸ τὸν αὐτοσεβασμό μου, ὅπως ἔκαναν καὶ ἐκεῖνα… Πίσω ἀπὸ τὴν πιεστικὴ κινητικότητά τους νὰ μὲ πείσουν νὰ ἀκολουθήσω, ὑφέρπει ὁ στόχος νὰ μοῦ προκαλέσουν ΕΝΟΧΕΣ, ἀκριβῶς ἐπειδὴ ἐγὼ ξέρω τί θέλω! Ὁ Κύριος εἶπε νὰ περιμένω ὅτι θὰ μὲ ὀνειδίσουν ποὺ εἶμαι δική Του, ἀλλὰ δὲν περίμενα ὅτι αὐτὸ θὰ γινόταν μέσα στὴν τάξη μου… Ἀφοῦ πρῶτα ἡ κυρία Συμέλα κοίταξε καλὰ μέσα μου, χωρὶς νὰ βιάζεται, ἄρχισε νὰ λέει:
«Κάποιος ποὺ δὲν εἶχε μάθει ποτὲ του καλὰ τὴν προπαίδεια, δὲν θὰ ἦταν ποτὲ βέβαιος ὅτι οἱ πράξεις του θὰ ἦταν σωστές, καὶ θὰ ζοῦσε μὲ αὐτὸν τὸν φόβο· ὅτι ὁ ὁποιοσδήποτε θὰ μποροῦσε νὰ δεῖ αὐτὸ ποὺ διέφυγε ἀπὸ ἐκεῖνον. Οὔτε θὰ μποροῦσε νὰ ἀπαιτήσει ἀπὸ τὰ παιδιά του νὰ μάθουν “νεράκι” τὴν προπαίδεια, πρῶτον ἐπειδὴ θὰ φοβόταν πὼς θὰ ἐκτεθεῖ, ἀφοῦ δὲν μποροῦσε νὰ τὰ ἐλέγξει “ἀπ’ ἔξω”, καὶ δεύτερον ἐπειδὴ στὴν οὐσία ποτέ του δὲν εἶχε θεωρήσει τὴν προπαίδεια ἀρκετὰ σημαντική! Ἄν ὑπῆρχαν κι ἄλλοι σὰν αὐτόν, εἶναι πιθανὸν πὼς ἡ ἑπόμενη γενιὰ θὰ ἔφερνε μόδα, ποὺ θὰ ἀνέτρεπε ὅτι ἡ λογικὴ εἶναι ἀρκετὰ σημαντική, καὶ ἡ προπαίδεια θὰ ὑποβιβαζόταν σὲ προαιρετική, σὲ κατώτερη. Ὁ καθένας θὰ ἔδινε τὸ ἀποτέλεσμα ποὺ τὸν βόλευε, ἀτιμωρητὶ ὅπως θὰ νόμιζε, μέσα στὴν ψεύτικη ἐλευθερία. Οἱ ἑπόμενες γενιὲς ἴσως νὰ μὴν ἀκούσουν κὰν ὅτι ἡ ἄξια ζωὴ εἶναι “κουκιὰ μετρημένα”, ἄλλὰ ἄν δὲν νοιώσουν σημαντικὸ τὸ νὰ σέβονται τὴν καρδιά τους, ὁ φόβος θὰ “ἀχρηστέψει” τὴν ζωή τους, ποὺ θὰ εἶναι ΓΕΜΑΤΗ ΛΑΘΗ! Ὅπου μίλησα γιὰ τὴν λογική, μπορεῖς νὰ βάλεις τὴν καλοσύνη, εἶναι τὸ ἴδιο πράγμα!».
«Μαρκέλλα, δὲν πρέπει νὰ ἔχουμε ἐνοχὲς ἄν δὲν κάνουμε ὅ,τι μᾶς λένε οἱ γονεῖς μας! Ἡ ἐνοχὴ συνήθως δείχνει ἀνθρώπους ποὺ χάνουν τὴν αὐθεντικότητα τῆς ζωῆς! Συναισθηματικά, πρέπει νὰ μάθεις νὰ πατᾶς στὰ πόδια σου! Δὲν πρέπει νὰ νοιώθεις ἔνοχη ἄν δὲν δίνεις τὰ χρήματα ποὺ μαζεύεις, στὴν γριούλα ποὺ βοηθᾶς… Ὅσο δὲν ἀπαιτεῖς πίσω τὰ χρήματα ποὺ τῆς δάνεισες, ὁ λόγος ποὺ τὰ ἔδωσες εἶναι ὕποπτος! Δὲν καταλαβαίνεις ὅτι αὐτοκαταστρέφεσαι;».
Στὸν δρόμο γιὰ τὰ σπίτια μας, ἡ Κασσάνδρα ἄρχισε πάλι νὰ δυσανασχετεῖ μαζί μου. Μὲ ἔχει τσακώσει τρεῖς φορὲς νὰ εἶμαι μὲ “ἄδειες τσέπες”, ποὺ ἤθελα νὰ καλύψω τὴν συμμετοχὴ στὰ φάρμακα τῆς κυρίας Συμέλας, καὶ δὲν μπορεῖ νὰ τὸ “δεχτεῖ”. Δὲν ἦταν ἔτσι, ἀλλὰ τελευταῖα μιλάει μόνο γιὰ χρήματα. Ἀπὸ κάποιο σημεῖο καὶ μετὰ γκρίνιαζε ὅτι ὁ πατέρας της ὑποτιμοῦσε τὶς ἱκανότητές του, ἀλλὰ δὲν εἶχε τὸ σθένος νὰ ζητήσει μεγαλύτερο μισθό. Μάλιστα, δάνεισε χρήματα σὲ συγγενή τους, καὶ ὁ θυμὸς τῆς Κασσάνδρας μὲ ἔφερε σὲ δύσκολη θέση. Δὲν ἦταν δική μου δουλειὰ νὰ μαθαίνω αὐτὰ ποὺ συζητοῦσαν μὲ τὴν μαμά της… Τουλάχιστον μοῦ ἔγινε μάθημα, νὰ εἶμαι ἔντιμη ἀργότερα μὲ τὸν σύζυγό μου: θὰ σέβομαι τὸν χαρακτήρα του, καὶ θὰ σέβομαι τὴν ἀνάγκη του νὰ σέβεται τὴν καρδιά του. Ὅπως δὲν δέχομαι νὰ μὲ πείσουν τώρα ὅτι εἶμαι “ἀνώριμη”, καὶ γι’ αὐτὸ δὲν μπορῶ νὰ διαχειριστῶ τὶς καταστάσεις ποὺ διαχειρίζεται ἡ συνείδησή μου, ἔτσι δὲν πρέπει νὰ τὸ κάνω ἐγώ, στὸν ἄλλον.
«Προσπάθησε νὰ σταματήσεις νὰ κλαῖς!», εἶπα στὴν Κασσάνδρα ποὺ ἀπὸ τὴν ἀγωνία καὶ τοὺς λυγμούς, δὲν μποροῦσε νὰ ἀρθρώσει λέξη. Τῆς ἔδωσα τὰ χαρτομάντηλα, καὶ περίμενα δίπλα της στὸν καναπὲ ὅσο χρειαζόταν, γιὰ νὰ ἠρεμήσει. Τῆς εἶπε ἡ μαμά της νὰ μείνει στὸ σπίτι τους, καὶ πῆγα νὰ τῆς κάνω παρέα, ἐπειδὴ τὰ πράγματα ἦταν δύσκολα. Μετὰ ἀπὸ μία κρίση στὴν καρδιά, ὁ πατέρας της μεταφέρθηκε στὸ νοσοκομεῖο, σὲ ἄσχημη κατάσταση. Ἀπὸ τὰ λίγα ποὺ κατάλαβα στὸ τηλέφωνο ἦταν, ὅτι ἡ μαμά της τὸν κατηγόρησε ὅτι ἄν δὲν κοίταζε τοὺς ἄλλους, θὰ ἦταν κι αὐτὴ χαρούμενη, ὅπως ἦταν πάντα ἐκεῖνος…
«Αἰσθάνομαι ὅτι θὰ πάθω κι ἐγὼ ἔμφραγμα!», εἶπε ξεψυχισμένα ἡ Κασσάνδρα, ἀρκετὰ ἀργότερα. «Καὶ ἐγὼ τοῦ ἔκανα τὴν ζωὴ μαρτύριο! Χθὲς βράδυ, ποὺ ζήτησα ἀπὸ τὸν πατέρα μου λεφτὰ γιὰ νὰ κάνω πάρτυ, εἶπε ὅτι δὲν εἶχε τὴν δυνατότητα· τὸν κοίταξα ἀπὸ “θέση δύναμης” καὶ χωρὶς δισταγμὸ τοῦ ἀπάντησα, ὅτι τὸ πρόβλημα ἦταν δικό του καὶ δὲν δεχόμουν νὰ γίνει καὶ δικό μου… Ἄν “φύγει” τώρα, τί θὰ κάνω;». Ἡ στενοχώρια τὴν εἶχε ἐξαντλήσει.
«Κασσάνδρα, οἱ θλίψεις μᾶς ὑποχρεώνουν νὰ σκεφτοῦμε ὅσα ἀποφεύγουμε. Κυρίως ὅμως, νὰ ξεχωρίσουμε τὸ λογικὸ ἀπὸ τὸ παράλογο. Ὅταν ἔρχονται στιγμὲς ποὺ βρισκόμαστε μετέωροι, ἤ θὰ πέσουμε σὲ ἀπόγνωση καὶ θὰ ἀρνηθοῦμε τὰ πάντα, ἤ θὰ προσπαθήσουμε νὰ “πιαστοῦμε” ἐγωιστικὰ ἀπὸ τὸν ἑαυτό μας, καὶ θὰ διαλυθοῦμε ἐντελῶς, ἤ θὰ μποῦμε σὲ διαδικασία μετάνοιας. Ὁ πόνος ἔχει ἐλπίδα, μόνο στὴν τελευταία περίπτωση! Αὐτὸ σημαίνει ὅτι πρέπει νὰ ξαναγίνουμε ΚΑΛΑ ΠΑΙΔΙΑ!». Δὲν ἀπάντησε, μόνο ἄκουγε, καὶ ἀποφάσισα νὰ πῶ ὅλα αὐτὰ ποὺ σκεφτόμουν. «Ἡ κατάθλιψη συχνὰ ὀφείλεται στὶς ἐνοχές, ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες ποὺ ἀπωθοῦνται. Πρέπει νὰ γίνουμε ταπεινοί, γιὰ νὰ ἀποδεχόμαστε μὲ ὑπομονὴ αὐτὰ ποὺ φέρνει ἡ ζωή. Αὐτὸ τὸ μποροῦμε, μόνο ἄν ἔχουμε πίστη, ποὺ τὴν φέρνει ἡ προσευχή. Χρειάζεται νὰ ἀφαιρέσουμε πράγματα ἀπὸ τὴν ζωή μας, νὰ περιορίσουμε τὸν ὁρίζοντά μας, γιὰ νὰ ἡσυχάσουμε καὶ νὰ μποροῦμε νὰ προσευχηθοῦμε! Μόνο ἔτσι θὰ ἀνοίξουν τὰ μάτια τῆς καρδιᾶς, ποὺ βλέπουν τὸ νόημα τῆς ζωῆς, δηλαδὴ τὸν κρυμμένο πλοῦτο τῆς ζωῆς!». Τὴν περίμενα ὅσο χρειαζόταν, καὶ ἐκείνη κούνησε τὸ κεφάλι μόνο, συμφωνώντας. Λίγες στιγμὲς μετά, τὸ βλέμμα της ἦταν σὰν νὰ εἶχε “ἐπιστρέψει” ἀπὸ μακριά!
«Καὶ ἐγὼ κατηγοροῦσα τὸν πατέρα μου ποὺ ἦταν “πάντα διαθέσιμος” γιὰ τοὺς ἄλλους. Ἔλεγε ὅτι ὅταν κάποιος κλονίζεται, ἔχει ἀνάγκη την παρουσία ἑνὸς ἀνθρώπου μὲ φιλότιμο! Τώρα καταβαίνω πὼς θὰ εἶχα ἀπελπιστεῖ ἄν δὲν ἤσουν ἐδῶ ἐσύ, ἐπειδὴ σκεφτόμουν μὲ ἰδιοτέλεια, δηλαδὴ μόνο τὸν ἑαυτό μου! Μέχρι καὶ λίγο πρίν, δὲν συνειδητοποιοῦσα ὅτι ἐκμεταλλευόμουν τὸν πατέρα μου, καὶ πὼς δὲν τὸν ἀποδεχόμουν ὅπως ἦταν…».
«Δὲν εἶναι ἐνδιαφέρον, ποὺ στὴν προσωπικὴ ἀνάπτυξη οἱ σχέσεις τῶν ἀνθρώπων περιστρέφονται γύρω ἀπὸ τὴν ἀποδοχή; Ἔ, Κασσάνδρα; Δὲν σοῦ φαίνεται παράδοξο, ὅτι οἱ σχέσεις θεμελιώνονται στὴν ἐξουσία; Ἡ ὁποία ἀφήνει τὴν γεύση τῆς ὑποταγῆς; Δὲν εἶναι ἀλλόκοτο, ἡ ἀπόρριψη τοῦ πλησίον νὰ θεωρεῖται ὡς κάτι λογικό; Ἤ ὡς… κεκτημένο δικαίωμα, ἤ ἀκόμα καὶ ὡς προσωπικὸς θρίαμβος; Δὲν νομίζεις ὅτι ὅλα αὐτὰ δείχνουν ἀσέβεια πρὸς τὸ πρόσωπο κάθε ἀνθρώπου;». Τὸ τηλέφωνό της χτύπησε καὶ μόλις ἀπάντησε, στὸ πρόσωπό της ζωγραφίστηκε ἡ ἀνακούφιση.
«Ὁ πατέρας μου ξέφυγε ἀπὸ τὸν κίνδυνο! Ἡ μαμά εἶπε ὅτι εὐτυχῶς δὲν ἦταν καρδιακὴ προσβολή, ἀλλὰ μυοκαρδιοπάθεια ἀπὸ τὴν μεγάλη στενοχώρια… Τὸ ἄλλο ὄνομα αὐτῆς τῆς πάθησης, εἶναι σύνδρομο τῆς ῥαγισμένης καρδιᾶς!», εἶπε καὶ ἔσκυψε τὸ κεφάλι. Γρήγορα ὅμως, θυμήθηκε αὐτὸ ποὺ ἤθελε να ῥωτήσει: «Δὲν κατάλαβα αὐτὸ γιὰ τὶς σχέσεις, ποῦ εἶναι τὸ λάθος;».
«Μὰ παραδοσιακά, οἱ σχέσεις τοῦ λαοῦ μας στηρίζονται στὴν εὐπρέπεια, δηλαδὴ στὸν σεβασμό! Σεβόμενοι τὸ πρόσωπο κάθε ἀνθρώπου, ἀποδεικνύουμε ὅτι σεβόμαστε πρῶτα τὴν δική μας καρδιά, καὶ ἔτσι δὲν μπερδεύουμε τὴν μία ἔννοια, μὲ κάποια ἄλλη. Ὅλοι στὴν τάξη, μπερδέψατε τὴν καλοσύνη μὲ τὴν ἀνασφάλεια!».
Ἡ Κασσάνδρα αἰφνιδιάστηκε. «Ὁ Θαλῆς μᾶς ἔλεγε ὅτι τὸ “καλὸ παιδὶ” τὸ γεμίζουν οἱ ἄλλοι μὲ ἐνοχές, καὶ γι’ αὐτὸ μέσα του βράζει ἀπὸ θυμὸ…». Τὸ σκέφτηκε λίγο ἀκόμα. «Ἐγὼ κατάλαβα τί εἶναι οἱ ἐνοχές, μόλις ἔνοιωσα ὅτι τυραννοῦσα τὸν πατέρα μου. Οἱ ἐνοχὲς δὲν σηκώνονται εὔκολα, καταλαβαίνεις ὅτι φταῖς! Σίγουρα δὲν ἔχεις τὰ “μοῦτρα” νὰ θυμώσεις! Νομίζω μάλιστα ὅτι σταμάτησα νὰ εἶμαι καλὸ παιδί, ἀκριβῶς ἐπειδὴ θύμωνα ἀδίκως μὲ τὸν πατέρα μου! Μαρκέλλα, γιατὶ δὲν καταλάβαινα τὴν ἀσυναρτησία, πρίν; Γιατὶ ντρεπόμουν νὰ δοῦν οἱ ἄλλοι ὅτι κατὰ βάθος εἶμαι καλὸ παιδί;».
«Ἡ ἄξια ζωὴ εἶναι “κουκιὰ μετρημένα”! Αὐτὸ τὸ ξέρουν οἱ μεγαλύτεροι, καὶ ἄν τοὺς πλησιάζουμε, τὸ μαθαίνουν καὶ σὲ ἐμᾶς! Τὸ πρόβλημα ἔρχεται ὅταν πλησιάζουμε θεωρίες ποὺ βρίσκουν ὅτι ἡ λογικὴ δὲν εἶναι ἀρκετὰ σημαντική, καὶ τοὺς εἶναι εὔκολο νὰ παρουσιαζουν ὡς δύναμη τοῦ ἀνθρώπου, τὴν ἀδυναμία του, μέχρι αὐτὴ νὰ τὸν ἀχρηστέψει… Ὅμως ὁ Θεὸς δὲν ἀφήνει κανέναν! Ἀκόμα καὶ ἄν μέσα μας ἔχουμε μόνο μία σπίθα σεβασμοῦ γιὰ τὴν καρδιά μας, εἶναι ὑπεραρκετὴ γιὰ ΝΑ ΔΙΟΡΘΩΣΕΙ ΟΛΑ ΤΑ ΛΑΘΗ ποὺ γέμισαν τὴν ζωή μας! Ἐκεῖνος ποὺ ἔχει συντριβὴ καὶ εἶναι σὲ κατάσταση μετάνοιας, λειτουργεῖ φιλάνθρωπα! Μπορεῖ νὰ δημιουργήσει σχέσεις μὲ τὸν πλησίον, ἰδιαιτέρως ὅταν δὲν “περιμένει” κάτι ἀπὸ αὐτόν! Ἄσε τὸν πατέρα σου νὰ σὲ διδάξει τὴν εὐλογία τῆς ἀγαθοεργίας, γιὰ νὰ ἀνακαλύψεις τὴν ἀσφάλεια, ποὺ θὰ σὲ ὀχυρώνει! Ἡ κυρία Συμέλα πάντα μοῦ λέει, ὅτι τὸ πᾶν στὴν ζωή μας εἶναι νὰ μοιάσουμε στὶς φρόνημες παρθένες, ὅπως μᾶς εἶπε ὁ Ἰησοῦς! Ἄν θέλουμε νὰ γραφτοῦν τὰ ὀνόματά μας στὸ βιβλίο τῆς ζωῆς, χρειάζεται νὰ ἀνεβοῦμε τὴν κλίμακα τῆς ἀρετῆς, δηλαδὴ τῆς ἀγαθότητας!
Πᾶν δἐνδρον ἀγαθὸν καρποὺς καλοὺς ποιεῖ,
τὸ δὲ σαπρὸν δένδρον καρποὺς πονηροὺς ποιεῖ
κάθε δέντρο ἀγαθὸ καὶ ἥμερο κάνει καλοὺς καρπούς, ἐνῶ τὸ σάπιο δέντρο κάνει καρποὺς ἐπιβλαβεῖς (Ματθ. 7,17)
Τὸ βιβλίο μου εἶναι ἕτοιμο νὰ φτάσει
στὴν ἠλεκτρονικὴ διεύθυνσή σου!
Διαβάζοντάς το, ξεκινᾶς ἕνα ταξίδι ἀπὸ δρόμο ποὺ εἶχε κλείσει ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια στὸν τόπο μας!
Θυμήσου τὰ λόγια μου…
