Πληκτρολόγησα στὸ διαδίκτυο τὴν ἑρμηνεία τῆς λέξης “τυποποιῶ”, καὶ βρῆκα τρεῖς περιπτώσεις: παράγω μαζικά· καθορίζω ἕνα σταθερὸ πρότυπο βάσει τοῦ ὁποίου θὰ γίνεται κάτι, χωρὶς νὰ ἀφήνει περιθώριο ἐλεύθερης δημιουργίας· συμμορφώνομαι πρὸς ἕνα καθιερωμένο πρότυπο, πάλι χωρὶς περιθώριο ἐλεύθερης δημιουργίας. Τὸ χαρτὶ μὲ τὸ παράξενο κείμενο ποὺ κρατοῦσα, μὲ κάποιον τρόπο προσγειώθηκε στὴν βεράντα μας, καὶ περίεργη ἄρχισα νὰ τὸ διαβάζω. Φτάνοντας ὅμως περίπου ὥς τὴν μέση θύμωσα καὶ πόνεσα ὥς τὸ βάθος τῆς ὕπαρξής μου, σὰν κάποιος νὰ πυροδότησε ἐκεῖ τὴν ἀγωνία τῆς ἀνεμοζάλης! Ἔχοντας βεβαιωθεῖ τώρα ὅτι ἤξερα ἀκριβῶς τί σημαίνει ἡ λέξη “τυποποιῶ”, μάζεψα τὶς δυνάμεις μου καὶ ἄρχισα νὰ διαβάζω ἀπὸ τὴν ἀρχή, δίνοντας αὐτὴ τὴν φορὰ περισσότερη προσοχὴ στὰ νοήματα.
ΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΙΑ
ΘΕΩΡΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗΣ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ
Τὰ ἄτομα ποὺ μοιράζονται συγκεκριμένους σκοπούς, τυποποιοῦν τὶς μορφὲς τῆς δράσης τους σὲ γενικὰ γνωστὲς πράξεις, κοινωνικὰ καταξιωμένες, ποὺ εἶναι ἐπαναλαμβανόμενες, καὶ ἐπαναλήψιμες ἀπὸ τὸν ὁποιοδήποτε. Κατὰ τὴν διάρκεια τῆς ἐπιτέλεσής τους, αὐτὲς οἱ μορφὲς δράσης, ποὺ ἀλλιῶς λέγονται καὶ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ ΡΟΛΟΙ, καθορίζουν τὴν αὐτοαντίληψη τοῦ δρῶντος, ὁ ὁποῖος ταυτίζει τὸν ἑαυτό του μὲ τὴν ἀντικειμενικὴ ἔννοια ποὺ ἔχει ἀποδώσει ἡ κοινωνία, στὴν συγκεκριμένη συμπεριφορά. Καθὼς ἀναστοχάζεται ἀργότερα τὴν συμπεριφορά του, ἐνδεχομένως τότε νὰ πάρει κάποια ἀπόσταση ἀπὸ τὸν κοινωνικὸ ῥόλο, σὲ περίπτωση ποὺ θὰ τὴν χρειαστεῖ στὸ μέλλον. Μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο οἱ δρῶντες ΕΚΛΑΜΒΑΝΟΝΤΑΙ ΟΧΙ ΩΣ ΜΟΝΑΔΙΚΑ ΑΤΟΜΑ, ἀλλὰ ὡς ΤΥΠΟΙ ΑΤΟΜΩΝ, ποὺ εἶναι ἐξ ὁρισμοῦ ἐναλλασσόμενοι. Τὸ ἄτομο ΣΥΜΜΕΤΕΧΕΙ στὸν κοινωνικὸ κόσμο ΟΤΑΝ ΥΠΟΔΥΕΤΑΙ ΡΟΛΟΥΣ, μὲσῳ τῶν ὁποίων ἐσωτερικεύει στὴν ἐμπειρία του τοὺς θεσμούς, οἱ ὁποῖοι εἶναι ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΜΕΝΕΣ ΠΡΑΞΕΙΣ· τότε ὁ κοινωνικὸς κόσμος γίνεται ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ. Μάλιστα, ὁ δρῶν ἑνὸς ῥόλου εἶναι δυνατὸν νὰ θεωρεῖται ὡς ὑπεύθυνος γιὰ τὴν τήρηση τῶν προτύπων, ποὺ ἔγιναν κάτι σαν παράδοση· τὰ ὁποῖα πρότυπα χρησιμοποιοῦνται γιὰ τὴν ἐξακρίβωση τῶν ΔΙΑΠΙΣΤΕΥΤΗΡΙΩΝ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΠΙΤΕΛΕΣΤΩΝ, ἄρα χρησιμεύουν καὶ ὡς ΚΡΙΤΗΡΙΑ ΕΛΕΓΧΟΥ. Μόλις οἱ δρῶντες τυποποιηθοῦν ὡς ἐπιτελεστὲς ῥόλων, ἐκ τῶν πραγμάτων ἡ συμπεριφορά τους γίνεται δεκτικὴ ΕΠΙΒΟΛΗΣ σὲ ὅσους τοὺς παρακολουθοῦν
Εἶχα καταλάβει καλὰ τὸ κείμενο λοιπόν, τὸ ἐννοοῦσε πῶς ΔΕΝ ἐκλαμβανόμαστε ὡς ΜΟΝΑΔΙΚΑ ΑΤΟΜΑ οἱ ἄνθρωποι, ἀλλὰ βρισκόμαστε… πολὺ παρακάτω! Οἱ “τύποι” τῶν ἀνθρώπων φαντάζομαι εἶναι σχῆμα γενικεύσεων, τῶν τυποποιήσεων τῆς συμπεριφορᾶς· ὅταν ὅμως μιλᾶμε γιὰ ἀνθρώπους, ποιός ἔχει καρδιὰ νὰ δεχτεῖ ὅτι δὲν κατέχει τὴν “ΠΡΩΤΗ ΘΕΣΗ” στὴν ζωή, ἀλλὰ κάποια τυχαία; Μήπως, τὸ ὅτι εἶχα ΠΡΟΣΩΠΟ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ἦταν “προσποίηση” μοναδικότητας; Δηλαδὴ ἀξία ποὺ ὑποκρινόταν τὴν αὐθεντική; Τὰ μηνύματα τῶν ἐπιστημονικῶν πληροφοριῶν ἦταν ἀπολύτως ἀπογοητευτικά! Γιὰ νὰ δῶ πάλι τὸ χαρτὶ… Ἄν ἡ κοινωνία ἔχει σὲ ἐκτίμηση μία μορφὴ δράσης, δηλαδὴ ἕναν κοινωνικὸ ῥόλο, τότε αὐτὸς ποὺ τὸν “ὑποδύεται” καταξιώνεται! Ἔτσι τὸ καταλαβαίνω, ἀλλὰ καὶ ἔτσι γίνεται. Μάλιστα, δρώντας μέσα στοὺς ῥόλους λειτουργοῦμε καὶ ὡς φορεῖς καὶ “προστάτες” τῆς ἄς ποῦμε “παράδοσής τους”, διαπιστώνοντας τὸν βαθμὸ στὸν ὁποῖο οἱ ἄλλοι ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΟΥΝ, ὅτι ἔχουν τὴν ἱκανότητα νὰ συντηροῦν τὴν “παράδοση”, ἀπὸ τὴν μεριά τους. Ὅλοι ξέρουμε πὼς ὅταν τασσόμαστε ὑπὲρ τῆς ἐξέλιξης σὲ κάτι συγκεκριμένο, γιὰ παράδειγμα ὑπὲρ τῆς τελευταίας λέξης στὴν τεχνολογία τοῦ κινητοῦ μας, ἡ συμπεριφορά μας “ἐπιβάλλεται” στοὺς ὑπόλοιπους! Εἶναι “δίκαιο” ποὺ ἔτσι νοιώθουμε ἰσχυροί! Δηλαδὴ “μοναδικοί”! Μόνο ποὺ τὸ τελευταῖο… δὲν ἐπαληθεύεται. Κάπου ὑπάρχει λάθος. Μᾶλλον ἡ διαφοροποίησή μας βρίσκεται στὸν ἀναστοχασμὸ τῆς συμπεριφορᾶς μας, μεταγενέστερα. Ἀλλὰ ἐγὼ προσωπικὰ δὲν εἶπα ποτέ, “δὲν μοῦ ἀρέσει αὐτὴ ἡ μόδα, καὶ κακῶς τὴν ἀκολούθησα”. Οὔτε θυμᾶμαι κανένα ἀπὸ τὰ παιδιὰ τῆς παρέας, νὰ πῆρε ποτὲ ἐκ τῶν ὑστέρων “ἀπόσταση” ἀπὸ κάποιον κοινωνικὸ ῥόλο, νὰ τὸ ποῦμε ἔτσι. Μὲ τὴν διάλυση τῆς σύγχυσης ποὺ ἀκολούθησε, διέκρινα τὸ ἀφύσικο ποὺ ἄρχισε νὰ ὁμολογεῖται μέσα μου, καὶ στὴν “θέα” του μὲ ἔπιασε πανικός! Μπορεῖ νὰ ἀγρίεψα καὶ νὰ πληγώθηκα διαβάζοντας πὼς δὲν εἶμαι μοναδική, ἀλλὰ αὐτὸ… εἶναι “ἀλήθεια”! Ὅλοι στὴν παρέα σκεφτόμαστε καὶ συμπεριφερόμαστε μὲ τρόπο ΠΑΝΟΜΟΙΟΤΥΠΟ! Πιστεύαμε ὅμως ὅτι αὐτὸ εἶναι ἀπόδειξη ἰσχύος”, ποὺ τὴν παίρναμε προφανῶς ἀπὸ τὸν κοινωνικὸ ῥόλο ποὺ “ὑποδυόμαστε”! Μὰ οἱ ἐκθέσεις μας γράφονταν ἀπὸ τοὺς ἴδιους “σκελετούς”, δηλαδὴ γράφαμε σχεδὸν ὅλοι… τὶς ἴδιες “ἀπόψεις” για τὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα, τὴν πολυφωνία καὶ τὴν ἐλεύθερη διακίνηση τῶν ἰδεῶν, τὸ δικαίωμα τοῦ αὐτοπροσδιορισμοῦ, τὸν σεβασμὸ στὴν ἑτερότητα, τὴν ἀνοχή, τὴν σωτηρία τοῦ πλανήτη, τὴν ἐξέλιξη, τὴν μὴ βία, καὶ ὅλα αὐτά. Οἱ “γνώσεις μας” εἶναι τὸ ἄθροισμα “ὅλων ἐκείνων ποὺ ξέρουμε ὅλοι” σχετικὰ μὲ τὸν κοινωνικὸ κόσμο μας, δηλαδὴ τὴν μόδα, τὴν διασκέδαση, τὴν μουσική, τὴν τεχνολογία, τὰ ἀθλητικά, τὰ αὐτοκίνητα καὶ λοιπά. Ἡ σκέψη ὅτι δὲν εἶμαι ἕνα μοναδικὸ ἄτομο, κλονίζει τὴν ψυχή μου! Ἡ ὑπόθεση πὼς ὁ “τύπος” ἀνθρώπου στὸν ὁποῖο ἀνήκω, “ἐναλλάσσεται”, μὲ ταπεινώνει στὸν ἑαυτό μου! Ἄν δεχτῶ αὐτὰ ποὺ λέει τὸ χαρτί, στὴν οὐσία θὰ δέχομαι ὅτι δὲν ἔχω ὀντότητα, καὶ ὅτι δὲν ὑπάρχει διαφορὰ ἄν ζῶ, ἤ ἄν δὲν ζῶ… Ἀπὸ ὥρα οἱ κακοκαρδισμένοι χτύποι μου διαμαρτύρονταν, ἀλλὰ τώρα τὸ παράκαναν! “ΕΙΜΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΗ!”, τοὺς καθησύχασα, κι ἐκεῖνοι ἀνακουφίστηκαν ἀπὸ τὸν πόνο. Δὲν ξέρω πῶς, ἀλλὰ θὰ τὸ ἀποδείξω! Ἔπρεπε πάσῃ θυσίᾳ νὰ ἀποδείξω ὅτι κάπου μέσα στὸ κείμενο ποὺ διάβασα, ὑπῆρχε λάθος! Ὁ θυμὸς γιὰ τὶς “τυποποιημένες ἀπόψεις μας” στὴν τάξη, μοῦ ξεχώρισε στὴν μνήμη τὴν Εὐλογία, τὴν μοναδικὴ ποὺ ἐκφραζόταν μὲ τὸν δικό της τρόπο. Πρόσφατα στὴν ἔκθεσή της εἶχε γράψει, πὼς ὅποιος κάνει τὸ θέλημά του, καὶ ἐξαντλεῖ τὶς δυνάμεις του γιὰ νὰ ὑψώσει τὸν ἑαυτό του, θὰ ταπεινωθεῖ, δίνοντας τὴν ἔννοια τῆς συντριβῆς, δηλαδὴ ὅτι θὰ πέσει χαμηλά· ἔγραφε ἀκόμα πὼς ὅποιος ἀπωθεῖ τὴν δόξα τοῦ Θεοῦ ἐπειδὴ ζητάει τὴν δόξα τῶν ἀνθρώπων, ἀπολαμβάνει τὰ ἀγαθά του ἐδῶ, στὴν γῆ, θέλοντας νὰ ὑψωθεῖ μόνος του, καὶ ὄχι νὰ τὸν ὑψώσει ὁ Θεός. Ἐπίσης, ἡ Εὐλογία ἦταν ἡ μοναδικὴ ποὺ δὲν εἶχε κινητό, παρόλο ποὺ οἱ ὑπόλοιποι τὸ ἀντιλαμβανόμασταν κάτι σὰν “θεσμό”! Ἡ γνώμη τόσων συμμαθητῶν της δὲν μποροῦσε νὰ τῆς “ἐπιβληθεῖ”, κι αὐτὸ φαινόταν περίεργο, ὅπως καὶ ὅτι μπροστά της οἱ ὑπόλοιποι… δὲν νοιώθαμε “ἰσχυροί”! Ἡ Εὐλογία ἦταν μαζί μας στὰ διαλείμματα χωρὶς νὰ παίρνει θέση σὲ “ὅλα ἐκεῖνα ποὺ ξέραμε” οἱ πολλοί, πάντα εὐχάριστη, καὶ πάντα νὰ “ξέρει τί κάνει”. Ἄν ἡ κατοχὴ τοῦ κινητοῦ ἦταν ἕνας κοινωνικὸς ῥόλος ποὺ εἶχε “θεσπιστεῖ” σὲ ἐμᾶς, ἡ Εὐλογία ἀδιαφοροῦσε γιὰ τὴν ἀντικειμενικὴ ἔννοια ποὺ τοῦ ἔχει ἀποδώσει ἡ κοινωνία. Τότε ἀφοῦ δὲν “συμμετεῖχε” στὸν “κοινωνικὸ κόσμο” τῶν ὑπόλοιπων, πῶς καὶ δὲν ἔνοιωθε… “ἀνύπαρκτη”; Τὰ ἑπόμενα βήματα τῶν σκέψεών μου μὲ εἰδοποίησαν πὼς ἔμπαινα σὲ περιοχὲς ὅπου θὰ ΞΕΒΟΛΕΥΟΜΟΥΝ, καὶ οἱ ἀνάλογοι κλυδωνισμοὶ μοῦ ἔφεραν ἀνακάτεμα. Στὴν “ἀληθινὴ” ζωή μου, ἤμουν κάτι σὰν “ΗΘΟΠΟΙΟΣ;”, ἀναρωτήθηκα. Οἱ χτύποι τῆς καρδιᾶς μου “λέπτυναν” σὲ μία μελωδία λύπης, ποὺ εἶχα ξεχάσει τὸ χρέος μου νὰ εἶμαι εἰλικρινὴς μαζί της. “Ὑποδυόμουν” ῥόλους, ἤ γιὰ νὰ φαίνομαι “ἰσχυρὴ” γινόμουν ΥΠΟΚΡΙΤΡΙΑ; Δηλαδὴ… “ἀνύπαρκτη”; Τί συνέβαινε ἐδῶ; Ἡ ἑρμηνεία τοῦ λεξικοῦ δὲν ἔκρυβε πὼς ὁ κοινωνικὸς κόσμος “τυποποιεῖ” τὰ σταθερὰ πρότυπα γιὰ νὰ “συμμορφώνομαι” ἐγώ, δηλαδὴ ΝΑ ΔΙΝΩ ΤΗΝ ΣΥΓΚΑΤΑΘΕΣΗ ΜΟΥ ὅτι δὲν θὰ ἔχω περιθώριο ἐλεύθερης δημιουργίας! Μὰ ἄν ἐξαπατῶ τὸν ἑαυτό μου, τότε ὁ κοινωνικὸς κόσμος μου εἶναι… ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΑ ΨΕΥΤΙΚΟΣ! Δὴλαδὴ μᾶλλον τὸ “πρότυπο” τοῦ κινητοῦ, ΜΟΥ ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ κάθε φορὰ ποὺ τρομοκρατοῦμαι μὴν πάω κάπου χωρὶς αὐτὸ… Ὁπότε δὲν ὑπῆρχε ἕνα λάθος σημεῖο μέσα στὸ χαρτί, ὅλα ὅσα ἔλεγε ἦταν ψέματα, ἀλλὰ παραδόξως… συνέβαιναν! Ἤμουν πράγματι ὁ τύπος τοῦ ἀνθρώπου, ποὺ δὲν εἶχε τὴν δύναμη νὰ πάρει ἀπόσταση ἀπὸ τὸν ῥόλο ποὺ “ὑποδύονταν” τὰ παιδιὰ στὸ γυμνάσιο; Ἤ εἶχα τὸ θάρρος νὰ εἶμαι κι ἐγὼ ΜΟΝΑΔΙΚΗ, ὅπως τὸ εἶχε ἡ Εὐλογία; Τί θὰ γινόταν ἄν αὔριο πήγαινα στὸ σχολεῖο χωρὶς τὸ κινητὸ μαζί μου; Καὶ μόνο ποὺ τὸ σκέφτηκα, ἡ ὕπαρξή μου “συννέφιασε”! Ὅταν ὅλοι θὰ κρατᾶνε τὸ κινητὸ στὸ χέρι, “ἀσπροπρόσωποι” ἀπὸ τὸ ἐξελιγμένο μοντέλο ποὺ διέθεταν, ἐγὼ θὰ στέκομαι ἀνάμεσά τους “ἐκτεθειμένη”! Τὴν δεύτερη, τὴν τρίτη ἡμέρα οἱ δικαιολογίες θὰ τελειώσουν, καὶ θὰ ἀναγκαστῶ νὰ ὁμολογήσω τὸ συμπέρασμά μου· πὼς τὸ σχολεῖο γιὰ νὰ δέχεται τὰ γραπτά μας ὡς “σωστὰ” στὶς πανελλήνιες, μᾶς τυποποιεῖ συστηματικὰ τὴν σκέψη ἀπὸ νωρίς, γιὰ νὰ μὴν ὑποψιαστοῦμε τὴν ΜΟΝΑΔΙΚΟΤΗΤΑ ΜΑΣ! Ἄν μιλήσω καὶ γιὰ ἐκεῖνο ποὺ ἀπαιτεῖ ἡ καρδιά μου, ὅτι δηλαδὴ ὁ λόγος ποὺ ὑποκρινόμαστε ὅτι προστατεύουμε τὴν “παράδοση” τοῦ κινητοῦ, εἶναι ἐπειδὴ “συμφωνοῦμε” νὰ μὴν ἔχουμε περιθώριο ἐλεύθερης δημιουργίας, ὥστε νὰ μαθαίνουμε νὰ ἐπιβάλλουμε τὴν “ἰσχύ μας” στοὺς ἄλλους, τότε ὅλοι θὰ μὲ κοιτᾶνε μὲ ἀντίδραση, σὰν νὰ ἔγινα… ἐχθρός τους! Ἀπὸ τὸν ἑαυτό μου ἤξερα πὼς ὅταν ξαφνικὰ κάποιος ἔπαυε νὰ θεωρεῖται “δικός μου”, “κουμπωνόμουν” ἀπέναντί του, καὶ ἔψαχνα τρόπο νὰ ἀμυνθῶ στὴν ἀμφισβήτηση τῶν “στηριγμάτων μου”…
Τὸ κουδούνι εἶχε χτυπήσει γιὰ σχόλασμα, καὶ μετὰ ἀπὸ τόσες ὧρες ἐσωτερικοῦ μουδιάσματος, ἀμηχανίας, νευρικότητας καὶ τεντώματος τῶν νεύρων ἀπὸ τὴν… “ἐλαττωματικότητα” ποὺ παρουσίαζα, νὰ μὴν κρατάω κινητό, ἐπιτέλους ἡ πρώτη ἡμέρα τοῦ πειράματος ἔφτανε στὸ τέλος της. Μόλις ἐπέστρεφα στὸ σπίτι θὰ τὸ ξανάπαιρνα στὰ χέρια προσπαθώντας νὰ “σώσω ὅ,τι σώζεται”, ἀπαντώντας στὰ μηνύματα ποὺ μοῦ εἶχαν στείλει στὰ κοινωνικὰ δίκτυα, καὶ ὁτιδήποτε ἄλλο. Ὅλο τὸ ἐγχείρημα μοῦ φάνηκε πραγματικὰ ἐπώδυνο, ἀλλὰ τελικὰ δὲν ἦταν πάνω ἀπὸ τὶς δυνάμεις μου, ὅπως νόμιζα! Μὲ τὴν σκέψη πὼς θὰ ἤθελα νὰ μάθω τί πίστευε ἡ Εὐλογία ὅτι τὴν ἔκανε μοναδική, εἶπα νὰ ἀλλάξω κάπως τὸ δρομολόγιο ὥς τὸ σπίτι μου, ὥστε νὰ συζητοῦσα λίγάκι μαζί της. «Εὐλογία περίμενε!», φώναξα, καὶ εὐτυχῶς μὲ ἄκουσε καὶ μὲ περίμενε.
«Ἀγάθη, ὅλο ἔλεγα νὰ σὲ ῥωτήσω ἄν εἶσαι ἐντάξει, ἀλλὰ δὲν ἤθελα καὶ νὰ φανῶ ἀδιάκριτη. Σὲ ἔβλεπα συνέχεια προβληματισμένη. Μήπως μπορῶ νὰ βοηθήσω;».
«Εἶναι γεγονὸς ὅτι θέλησα νὰ ξεβολέψω τὸν ἑαυτό μου, ἐπειδὴ ὑποψιάζομαι ὅτι τὸν ἐξαπατοῦσα καὶ τοῦ ἔκανα κακό!», εἶπα καὶ ξεκίνησα νὰ περπατάω. «Ἀρχίζω νὰ πιστεύω ὅμως πὼς αὐτὰ ποὺ νόμιζα ὅτι μὲ καταξίωναν, στὴν πραγματικότητα μὲ μάθαιναν νὰ ἐμφανίζω ψεύτικη εἰκόνα τῶν προθέσεων καὶ τῶν διαθέσεών μου… Νοιώθω δηλαδὴ σὰν νὰ ἔχασα τὸν δρόμο μου καὶ νὰ βρέθηκα μπερδεμένη σὲ ἕνα ΑΓΝΩΣΤΟ ΜΕΡΟΣ! Δὲν θὰ κρύψω, πὼς αὐτὸ μοῦ προκαλεῖ μία ἐσωτερικὴ παράλυση! Δὲν ξέρω ἄν μπορεῖς νὰ καταλάβεις αὐτὰ ποὺ σοῦ λέω».
«Ξέρω τί λές. Ἡ σημερινὴ κοινωνία εἶναι ἀπάνθρωπη! Ὁ ἄνθρωπος τὴν βιώνει ὡς μία ΠΑΡΑΞΕΝΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ, ὅπου ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΝΕΝΑΝ ΕΛΕΓΧΟ! Καὶ πῶς νὰ ἔχει δηλαδή, ὄταν ἐξουσιάζεται ἀπὸ τὸν ΚΟΙΝΟ ΝΟΥ; Ἡ σύγχρονη κοινωνία εἶναι ἕνα σύστημα πομποῦ καὶ δεκτῶν. Ὁ πομπός, δηλαδὴ ὁ ΚΟΙΝΟΣ ΝΟΥΣ, παράγει τὶς τυποποιήσεις τῆς συμπεριφορᾶς, στὶς ὁποῖες ΥΠΟΧΡΕΩΝΕΙ μαζικὰ τοὺς δέκτες νὰ “συμμορφώνονται”, πείθοντάς τους ὅτι ἔτσι μεγαλώνει ἡ ἀξία τους… Μίλησα γιὰ ἀπανθρωπιά, ἐπειδὴ ὁ ἄνθρωπος ἐκπαιδεύεται νὰ εἶναι ὑπερήφανος, καὶ κάνοντας τὸ δικό του θέλημα νὰ χάνει τὴν οὐσιαστικὴ ἐλευθερία του».
«Ἀκριβῶς αὐτὸ μὲ φοβίζει, Εὐλογία! Καὶ ἐπειδὴ ἀναστοχάστηκα τὸν ῥόλο ποὺ μὲ ἤθελε ἐξαρτημένη ἀπὸ τὸ κινητό μου, δὲν τὸ πῆρα σήμερα μαζί μου, γιὰ νὰ κρατήσω κάποια ἀπόσταση ἀπὸ τὸν ῥόλο, καὶ νὰ ἀνακτήσω κάπως τὸν έλεγχο τῆς ζωῆς μου! Ἦταν τὸ μόνο ποὺ μποροῦσα νὰ κάνω…».
«Ἀγάθη, ἀπὸ ποῦ τὰ ξέρεις ἐσὺ αὐτά;». Ἡ Εὐλογία ξαφνιάστηκε, καὶ μὲ κοιτοῦσε γεμάτη ἀπορία σὲ μεγάλη ἔνταση.
«Τὰ διάβασα χθὲς σὲ ἕνα χαρτὶ ποὺ προσγειώθηκε στὴν βεράντα μας, καὶ τὸ μάζεψα. Θύμωσα ποὺ ἔλεγε ὅτι οἱ ἄνθρωποι δὲν εἴμαστε μοναδικοί, ἀλλὰ γρήγορα ὁ θυμὸς ἔγινε φόβος, μῆπως καὶ δὲν τὸ διαψεύσω…Γιατί ῥωτᾶς;».
«Αὐτὸ τὸ χαρτὶ εἶναι ἀπὸ τὶς σημειώσεις τῆς μαμᾶς μου, ποὺ τὶς φύσηξε ὁ ἀέρας καὶ σκόρπισε τὰ χαρτιά. Πρὶν ἀπὸ καιρὸ περίμενε σὲ ἕνα ἰατρεῖο καὶ ἄκουσε στὴν τηλεκόλαση ἕναν κοινωνιολόγο, ποὺ ἐξηγοῦσε κάποιο σημεῖο τῆς θεωρίας τῆς κοινωνικῆς “κατασκευῆς” τῆς πραγματικότητας. Συγκρατώντας στὴν μνήμη τὰ πράγματα ποὺ δὲν τῆς ἄρεσαν, ἀναζήτησε τὶς ἐκπομπὲς στὸ διαδίκτυο, κι ἄρχισε νὰ κρατάει σημειώσεις καὶ ἀπὸ ἄλλα σημεῖα τῆς θεωρίας, ποὺ μετὰ τὰ συζητούσαμε στὴν οἰκογένεια. Γιὰ τὸν “ἀναστοχασμὸ” εἶχε ἀκούσει ἡ μαμά μου τὴν πρώτη φορά· ἡ θεωρία λέει πὼς ἡ λογικὴ ΔΕΝ ἔγκειται στοὺς “θεσμοὺς” καὶ τὶς ἐξωτερικές τους λειτουργίες, ἀλλὰ ΣΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΕΠΕΞΕΡΓΑΖΕΤΑΙ κανεὶς ὅταν τοὺς ΑΝΑΣΤΟΧΑΖΕΤΑΙ, γιὰ νὰ συνδέσει τὶς διάφορες ἀναπαραστάσεις σὲ ἕνα συνεκτικὸ σύνολο, ποὺ ΘΑ ΒΓΑΖΕΙ ΝΟΗΜΑ. Δὴλαδὴ ὁ ἀναστοχαστικὸς ἄνθρωπος ἐπιθέτει τὴν ἰδιότητα τῆς λογικῆς στὴν “θεσμικὴ” τάξη. Ἡ μαμά μου διέκρινε πὼς ὅταν ὁ κοινωνικὸς ῥόλος ΚΑΘΟΡΙΖΕΙ ΤΗΝ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ, ὠθώντας τον σὲ συμπεριφορὲς ποὺ παρακάμπτουν τὴν διύληση ἀπὸ τὴν φρόνηση —ἡ ὁποία μᾶς “φρενάρει” ὅταν πρέπει, τότε στὶς συμπεριφορές τοῦ ἀνθρώπου θὰ κυριαρχοῦν οἱ ἄνομες, οἱ ἀνήθικες. Ὁ Θεὸς εἶπε στοὺς Πρωτοπλάστους νὰ φᾶνε ἀπὸ ὅλα τὰ δέντρα, ἐκτὸς ἀπὸ τὸ ἀπαγορευμένο. Μὲ τὴν ἀνυπακοὴ στὸν Χριστὸ καὶ τὴν ὑπακοὴ στὸν διάβολο, ὁ ἄνθρωπος χάνει τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ παίρνει τὴν κακία τοῦ διαβόλου. Ἀφότου ὁ ἄφρονας κάνει μία ἀνομία, ἡ καρδιά του πλέον ΥΠΟΤΑΣΣΕΤΑΙ στὴν ἀκαθαρσία, βάσει τῆς ὁποίας μετὰ θὰ μετράει καὶ θὰ ἐξηγεῖ τὰ πράγματα… Δηλαδὴ ὁ “ἀναστοχασμὸς” τῆς θεωρίας ἐξ ὁρισμοῦ γίνεται στὴν βάση τῆς ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑΣ, τοῦ ΕΓΩΙΣΜΟΥ, ποὺ κατὰ “περίεργο” τρόπο, εἶναι καὶ ὅλο τὸ… “ΛΟΓΙΚΟ” ΝΟΗΜΑ ποὺ συλλαμβάνει πιὰ ἡ δουλικὴ καρδιά! Δὲν ξέρω ἄν στὸ χαρτὶ ποὺ σοῦ ἦρθε, ἔγραφε γιὰ τὴν… “ἐξακρίβωση τῶν διαπιστευτηρίων”, δηλαδὴ ὅλων αὐτῶν ποὺ χρησιμεύουν ὡς ἀποδεικτικὸ τῶν ἱκανοτήτων τῶν ἄλλων, ἤ τῆς… “ἀξίας τους”. Ἀγάθη, οἱ καρδιὲς ποὺ ὑποτάσσονται στὸν ΚΟΙΝΟ ΝΟΥ, μεταξύ τους κάνουν “διαγωνισμὸ” ΔΟΥΛΙΚΟΤΗΤΑΣ! Ἡ μικροπρέπεια εἶναι τὸ “καύχημα” τοῦ ΞΕΝΟΔΟΥΛΟΥ, δηλαδὴ ἐκείνου ποὺ θαυμάζει ὑπερβολικὰ τοὺς ξένους καὶ μιμεῖται ἄκριτα τὸν τρόπο ζωῆς τους, τὶς συνήθειές τους, ὅ,τι περισσότερο μπορεῖ! Τὸ παράλογο εἶναι πὼς ἡ “θεσμικὴ τάξη” στὴν ὁποία ὁ “ἀναστοχασμὸς” ἐπιθέτει τὴν ἰδιότητα τῆς ἀποκαλούμενης “λογικῆς”, εἶναι Η ΞΕΝΟΛΑΤΡΕΙΑ! Ὁπότε στὸν “διαγωνισμὸ” δουλικότητας, οἱ ξενόδουλοι ἐπισημαίνουν καὶ “κατακρίνουν” τοὺς “ἐκτὸς συμμετοχῆς”! Συνάμα, εἶναι αὐτονόητο γιὰ τὸν ΚΟΙΝΟ ΝΟΥ πὼς γιὰ τὴν κυριαρχία του, ὁ δουλόφρονας νοιώθει πανευτυχής! Ἐκτιμᾶ ποὺ ὁ ΚΟΙΝΟΣ ΝΟΥΣ ΣΚΕΦΤΕΤΑΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ, κάνοντας τὴν ζωὴ τοῦ δουλόφρονα “παιχνίδι”…».
«Πὼ πώ, ἀπίστευτα πράγματα! Ἐγὼ νόμιζα ὅτι ὁ “πολιτισμὸς” εἶναι μία συνθήκη δημοκρατική, ὅπου ὥριμοι ἄνθρωποι μὲ ὁλοκληρωμένες προσωπικότητες υἱοθετοῦν κάτι ὠφέλιμο, ἐπειδὴ θέλουν νὰ βελτιώνονται!». Τώρα καταλάβαινα τί ἐννοοῦσε ἡ Εὐλογία στὴν ἔκθεσή της, γράφοντας πὼς ὅποιος κάνει τὸ θέλημά του, ἐξαντλεῖ τὶς δυνάμεις του γιὰ νὰ ὑψώσει τὸν ἑαυτό του. «Δηλαδὴ κάνοντας οἱ ἄνθρωποι τὸ θέλημά τους, στὴν οὐσία κάνουν τὸ θέλημα τοῦ ΚΟΙΝΟΥ ΝΟΥ, τὸ ὁποῖο εἶναι νὰ κλέβει τὴν ἐλευθερία τῶν ἀνθρώπων! Ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ, ποὺ εἶπες ὅτι χάνει ὁ ἄνθρωπος, εἶναι ἡ φρόνηση;».
«Εἶναι δύο διαφορετικὰ πράγματα. Ἡ φρόνηση εἶναι ἡ ἐλευθερία μας, νὰ μποροῦμε νὰ διακρίνουμε ἄν κάτι εἶναι καλὸ ἤ κακό, ΠΡΙΝ τὸ κάνουμε, ὥστε νὰ εἴμαστε βέβαιοι ὅτι πράττουμε τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, καὶ ὄχι αὐτὸ ποὺ θέλει ἡ ἀκάθαρτη καρδιά μας. Κάνοντας ἀγῶνα γιὰ νὰ σωθεῖ ἡ ψυχή μας, δηλαδή κάνοντας τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, Ἐκεῖνος μᾶς στέλνει τὴν Χάρη Του, δηλαδὴ ἐπιδρᾶ ὡς Πατέρας στὴν καρδιά μας, καὶ τὴν καθαρίζει! Γι’ αὐτὸ ἤρθαμε στὸν κόσμο, γιὰ νὰ καθαρίσουμε τὴν καρδιά μας, ζητώντας τὴν δόξα τοῦ Χριστοῦ! Ὁπότε χρειάζεται νὰ ἀπωθήσουμε τὴν δόξα τῶν ἀνθρώπων, ἐπειδὴ ἡ ὑπερηφάνεια εἶναι ἡ ἔλλειψη σεβασμοῦ πρὸς τὸν Χριστό!».
Νόμιζα ὅτι πάτησα τὸ πόδι μου σὲ ἕνα δωμάτιο ὅπου ὅλα διακρίνονταν ΞΕΚΑΘΑΡΑ! Ἀκούγοντας γιὰ τὴν ΦΡΟΝΗΣΗ, ἡ καρδιά μου φλογίστηκε! Ἡ ὕπαρξη τρόπου νὰ γνωρίζω ΑΠΟ ΠΡΙΝ, ἄν κάτι ἦταν φιλικὸ ἤ ἔχθρικὸ πρὸς τὴν καρδιά μου, ἦταν μιὰ ἀνέλπιστη ἀνακάλυψη! Ὥστε ἡ φρόνηση ἦταν ποὺ ἔκανε τὴν Εὐλογία νὰ φαίνεται μοναδική! Δηλαδὴ ΕΛΕΥΘΕΡΗ! «Ἴσως ἡ παράκαμψη τῆς φρόνησης νὰ εἶναι ὁ λόγος ποὺ βολευόμαστε, ἀλλὰ ὅταν ἡ ἀλήθεια περάσει μέσα στὴν ἀνέντιμη ψυχὴ καὶ τὴν ἀγγίξει, τὴν κάνει νὰ πονάει! Εὐλογία, μίλησέ μου λίγο γιὰ τὴν φρόνηση».
«Φρόνηση εἶναι ἡ ἐπιστήμη νὰ διακρίνουμε τὰ ἀγαθὰ ἀπὸ τὰ κακά· ἀπὸ αὐτὴν γεννιοῦνται ὅλες οἱ ἄλλες ἀρετές· εἶναι ἡ ἐπαγρύπνηση τοῦ λογικοῦ μας καὶ ἡ ὑγεία τοῦ νοῦ τῆς ψυχῆς· ἡ φρόνηση διευθύνει τὶς σκέψεις καὶ τακτοποιεῖ τοὺς λογισμούς! Πίσω ἀπὸ ὅ,τι ἐπιλέγουμε νὰ κάνουμε, ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ ΝΑ ΤΟ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ. Δὲν κάνουμε δηλαδὴ κάτι, ἐπειδὴ ἔτσι μᾶς ἦρθε! Ὁ ἀργὸς λόγος ἀποκαλύπτει τὸ κενὸ τῆς καρδιᾶς μας, τὴν ἀνία τοῦ πνεύματός μας καὶ τὴν ἀπουσία τῆς ζωῆς…».
«Ἄν τὸ νὰ καθαρίσουμε τὴν καρδιά μας εἶναι τὸ χρέος μας πρὸς αὐτήν, πῶς μποροῦμε νὰ μάθουμε γιὰ τὴν φρόνηση, στὴν πράξη; Ἐμένα ἡ μαμά μου δὲν ἔχει ἰδέα ἀπὸ ὅλα αὐτὰ ποὺ ξέρεις ἐσὺ ἀπὸ τὴν δική σου».
«Εἶναι πολὺ ἁπλό, Ἀγάθη. Βγάλε νὰ σημειώσεις τὰ ὀνόματα κάποιων φωτισμένων κληρικῶν ποὺ θα σοῦ πῶ, καὶ ἄρχισε μὲ τὴν πρώτη ὁμιλία ποὺ θὰ διαλέξεις! Ἕνας Γέροντας εἶχε πεῖ: “Ἄν μὲ τὴν ταπεινοφροσύνη ἀνοιχτοῦν οἱ ὀφθαλμοὶ τῆς ψυχῆς μας καὶ κατανοήσουμε τὴν πτωχεία μας, τότε ἀρχίζει τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ νὰ δουλεύει ἐλεύθερα. Δὲν ἐργαζόμαστε ἐμεῖς, ἐργάζεται ὁ Κύριος γιὰ τὴν σωτηρία μας, καὶ ἐργάζεται ὅπου βρεῖ ψυχὲς ταπεινές!”».
Ἔψαχνα στὸ διαδίκτυο κάποια ὁμιλία ποὺ νὰ περιέχει στὸν τίτλο τὴν φρόνηση, ἀλλὰ μὲ τράβηξε μία ποὺ μιλοῦσε γιὰ τὴν προσευχή. Ἄκουσα τὸν ἱερέα νὰ λέει πὼς ἡ βιολογικὴ ἀπόδειξη τῆς Πίστης, εἶναι ἡ ἀνώτερη αἴσθηση ΥΓΕΙΑΣ ποὺ ἔχουμε, ὅταν ἡ ψυχή μας προσκυνάει τὸν Χριστό! Τελειώνοντας ἡ ὁμιλία, εἶχα τὶς πρῶτες σημειώσεις μου! Τώρα ποὺ ἔμαθα ὅτι ὁ Κύριος βλέπει τὰ στολίδια τῆς ψυχῆς, ἐνῶ ὁ διάβολος κοιτάζει τὰ ἀπέξω, θὰ βάλω τὰ δυνατά μου νὰ βρῶ στολίδια γιὰ νὰ βάλω στὴν ψυχή μου, ἐπειδὴ αὐτὸ εἶναι τὸ θέλημα τοῦ Χριστοῦ!
Ἡ φρόνηση προϋποθέτει τὴν ἔνταξη σὲ πνευματικὴ πορεία, καὶ γι’ αὐτὸ τήρησα ὅλη τὴν τάξη ποὺ ἀκολουθοῦσε ἡ Εὐλογία, καὶ ὅλοι οἱ ἀληθινοὶ Χριστιανοί. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος θέλει ἀπαντήσεις, γίνεται μαθητὴς τοῦ Χριστοῦ! Μὲσα ἀπὸ τὴν προσευχὴ γνώρισα τὴν προσωπικὴ γεύση τῆς ψυχῆς μου! Ἔμαθα ὅτι ὁ Χριστὸς μὲ ξεχωρίζει μέσα ἀπὸ ὅλα τὰ παιδιὰ Του ποὺ ἔχει ζωοποιήσει, ἤ θὰ ζωοποιήσει ἀκόμα! Μέσα ἀπὸ τὴν προσευχή, μαθαίνουμε τὸ “Ἄρωμα” τοῦ Χριστοῦ! Καὶ εἶναι βέβαιο πὼς δὲν μᾶς ἀπασχολεῖ ποὺ δὲν Τὸ βλέπουμε, ἐπειδὴ Τὸ “συναντᾶμε” ἐσωτερικὰ στὴν ὕπαρξή μας! Τὸ Ἄρωμα” τοῦ Χριστοῦ ἀποτυπώνεται ἀνεξίτηλα μέσα στὴν μνήμη τῆς ψυχῆς μας, γιὰ νὰ Τὸ ἀναπνέουμε καὶ νὰ γεμίζουμε ΖΩΗ!».
«Ἀγάθη, πᾶμε στὸ δωμάτιό μου», εἶπε ἡ Εὐλογία καὶ μὲ ὁδήγησε στὸ ἐσωτερικὸ τοῦ σπιτιοῦ της. «Ἔλα νὰ καθίσουμε. Εἶσαι ἐντάξει;».
Ἔγνεψα ὅτι ἤμουν. «Ἦταν ἐφικτὸ νὰ προσδιορίσω γιὰ ποιὲς δουλειὲς χρειαζόμουν τὸ κινητό, καὶ νὰ μποῦν τὰ πράγματα στὴν θέση τους, ὅτι δηλαδὴ στὴν πραγματικότητα δὲν τὸ χρειαζόμουν! Στὴν ἀρχὴ δὲν ἤξερα γιατὶ θὰ τὸ κουβαλοῦσα μαζί μου, οἱ ἄλλοι μοῦ ἔδειχναν! Κι ὅμως μὲ τὸν καιρὸ πίστεψα ὅτι δὲν ὑπῆρχε ἄλλος τρόπος νὰ ζήσω, χωρὶς αυτό! Τώρα ἀνακαλύπτω ὅτι τὸ ἴδιο γίνεται μὲ τὰ περισσότερα πράγματα στὴν ζωή μας, ποὺ ἐνῶ μποροῦμε νὰ περάσουμε καὶ μὲ λιγότερα, νομίζουμε ὅτι ὅλα εἶναι ἀπαραίτητα, καὶ ὅτι πέρα ἀπὸ αὐτὰ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΛΛΟΣ ΤΡΟΠΟΣ γιὰ νὰ ζήσουμε! Μπαίνοντας στὸ βάθος τῶν πραγμάτων, κατάλαβα ὅτι δὲν ἔχασα μόνο ἐγὼ τὸν δρόμο μου, ΟΛΟΙ ΕΧΟΥΝ ΕΞΑΠΑΤΗΘΕΙ!».
«Εἶναι πολὺ σημαντικὸ αὐτὸ ποὺ λές. Μήπως ὅμως εἶσαι καὶ στενοχωρημένη;».
Κούνησα τὸ κεφάλι, ὅτι ἤμουν. «Ἡ Χρυσηίδα, ἀπὸ τὸ ἄλλο τμῆμα, μένει κολλητὰ στὸ σπίτι μου. Μέχρι πρόσφατα “καυχιόμασταν” παρέα ποὺ ἤμασταν ξενόδουλες, καὶ βρίσκαμε “λογικὸ” νὰ μιμούμαστε ἄκριτα τὸν τρόπο ζωῆς τῶν ξένων. Ἐπειδὴ ὅμως τὸν τελευταῖο καιρὸ ἔβλεπε πὼς σταμάτησα νὰ “συντηρῶ” τὴν “παράδοση” τῆς ξενολατρείας, προφανῶς ἔκρινε πὼς ἀμφισβητοῦσα τὰ “στηρίγματά της”, καὶ μὲ κοιτοῦσε ἐχθρικά! Τὸ πρωὶ ποὺ συναντηθήκαμε στὶς σκάλες, μιλήσαμε γιὰ τὰ διαγωνίσματα ποὺ ἄρχισαν νὰ πέφτουν τώρα “βροχή”, καὶ τὸ σχόλιό μου ἦταν, “ἔχει ὁ Θεός”! Μοῦ ἀπάντησε πὼς “αὐτὴ ἦταν ἡ δικαιολογία τοῦ κάθε τεμπέλη”, ῥίχνοντάς μου ἕνα βλέμμα γεμάτο ἀπαξίωση, ποὺ μὲ κατηγοροῦσε ὅτι ἤμουν ἀνεύθυνη καὶ χαζή! Δὲν μποροῦσε νὰ καταλάβει τί εἶναι ἡ Πρόνοια καὶ ἠ βοήθεια τοῦ Χριστοῦ, εἶναι τόσο πάνω ἀπὸ τὴν ἐμπειρία της…».
«Ἀγάθη, μὴν τὸ παίρνεις προσωπικά. Ἔτσι γίνεται μὲ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους ποὺ εἶναι ἔξω ἀπὸ τὴν πίστη, ἀλλὰ δὲν εἶναι καὶ τυχαῖο. Ὅταν διάβαζα τὶς σημειώσεις τῆς μαμᾶς μου γιὰ τὴν θεωρία τῆς κοινωνικῆς “κατασκευῆς” τῆς πραγματικότητας, καὶ μοῦ ἐξηγοῦσε κι ἐκείνη τί συνέβαινε, δὲν πίστευα στὰ αὐτιά μου. Πρόκειται γιὰ τὴν ἄρνηση τοῦ Χριστοῦ ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς, γραμμένη σὲ “ἱστορία γιὰ μικρὰ παιδιά”! Λέει λοιπὸν ἡ ἀχαρακτήριστη θεωρία, πὼς ἡ “θρησκεία” —ἡ αἱρετικὴ— εἶναι παραγωγὸς “ΠΕΠΕΡΑΣΜΕΝΩΝ” ΠΕΡΙΟΧΩΝ ΝΟΗΜΑΤΟΣ. Ὅταν γιὰ παράδειγμα ἀνοίγει ἡ αὐλαία στὸ θέατρο, ὁ θεατὴς μεταφέρεται σὲ ἄλλον κόσμο, ποὺ ἔχει τὰ δικά του νοήματα, ποὺ δὲν σχετίζονται μὲ τὴν τάξη τῆς καθημερινῆς ζωῆς. Ὅταν κλείνει ἡ αὐλαία, ὁ θεατὴς ἐπιστρέφει στὴν… “ΑΝΩΤΑΤΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ”, μπροστὰ στὴν ὁποία, ὅσα παρακολούθησε φαίνονται πιὰ “πενιχρά”, δηλαδὴ… “πεπερασμένα”! Τονίζει μάλιστα, πὼς ὅλες οἱ “πεπερασμένες” περιοχὲς νοήματος ἀπομακρύνουν τὴν προσοχὴ ἀπὸ τὴν πραγματικότητα τῆς καθημερινῆς ζωῆς, ἡ ὁποία ἀκόμα καὶ τότε, διατηρεῖ τὸ… “ΑΝΩΤΑΤΟ ΣΤΑΤΟΥΣ”! Ὅταν ὅμως, συνεχίζει ἡ τιποτένια θεωρία, ἀρχίζει ὁ ἄνθρωπος νὰ “μεταφράζει” τὶς… μὴ καθημερινὲς ἐμπειρίες στὴν “ΑΝΩΤΑΤΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ” τῆς καθημερινῆς ζωῆς, τυπικὰ… “ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΝΕΙ(!)” τὴν πραγματικότητα τῶν ἐμπειριῶν αὐτῶν! Δὲν μπορεῖ, λέει, κάποιος νὰ χρησιμοποιεῖ τὴν γλῶσσα τῆς “ΑΝΩΤΕΡΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ”, γιὰ νὰ ἀποδώσει τὰ “πεπερασμένα” νοήματα…».
«Εὐλογία, χωρὶς τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ, οἱ αἱρετικοὶ ζοῦν σὲ ΠΡΩΤΟΓΟΝΟ ΕΠΙΠΕΔΟ! Ἀλλὰ τί λέω, μόνο ὅσο εἶναι κάποιος πρωτόγονος συμβιβάζεται νὰ τὸν ἐξουσιάζει ὁ ΚΟΙΝΟΣ ΝΟΥΣ! Ποῦ ἀκριβῶς βρίσκεται ὁ ὑποτιθέμενος “πολιτισμός τους”, γιὰ νὰ τοὺς μιμούμαστε; Ἀφοῦ ἡ παραπειστικὴ θεωρία φτιάχτηκε γιὰ τὸν πρωτογονισμὸ τῶν αἱρετικῶν, τί δουλειὰ ἔχει στὴν πατρίδα μας;». Μόλις τώρα ἔβλεπα τὸν λόγο ποὺ ἔφριττα μήπως πήγαινα κάπου χωρὶς τὸ τηλέφωνό μου· ἤθελα νὰ περιβάλλομαι ἀπὸ τὴν ΑΙΓΛΗ ΤΟΥ, γιὰ νὰ νοιώθω ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΜΕΝΗ ἀπὸ τὴν “ἀξία” ποὺ τοῦ ἔδιναν οἱ ἄλλοι, ἐπειδὴ σὲ ἐμένα τὴν ἴδια, οἱ ἄλλοι… ΔΕΝ ΕΔΙΝΑΝ “ΑΞΙΑ”! Ἀπὸ τὴν ὑπερηφάνειά μου ὅμως, οὔτε καὶ ἐγὼ “σεβόμουν” τοὺς ἄλλους…. Αὐτὴ εἶναι ἡ πρωτόγονη κοινωνία! Ποὺ διδάσκει ὅτι ὑπάρχουν οἱ μεγάλες προσωπικότητες ποὺ εἶναι λίγες, καὶ οἱ ὑπόλοιποι εἶναι ἁπλοὶ παρατηρητές. Κοιτάζοντας τὶς “μεγάλες προσωπικότητες” νὰ κρατᾶνε μαστίγιο γιὰ τοὺς ἄλλους, γίνεται ὁρατὴ ἡ πολλὴ ὑποκρισία καὶ ἡ ἀπογύμνωση τῆς ψυχῆς τους… «Γιὰ νὰ ἀνακτήσει κάποιος τὸν ἔλεγχο τῶν σκέψεών του, χρειάζεται καὶ νὰ ἐλέγχει τὴν διάθεση τοῦ χρόνου του. Μόλις ἀπελευθερώθηκα ἀπὸ τὴν ἐξουσία τοῦ τηλεφώνου μου, εἶχα ἄπλετο χρόνο καὶ ἠρεμία γιὰ νὰ μάθω ποιὲς διαθέσεις καὶ ποιὲς προθέσεις μου εἶναι ἀγαθές, καὶ μὲ ἐλευθερώνουν. Λυπᾶμαι ποὺ ἡ Χρυσιήδα “δὲν ἔχει μάτια” γιὰ αὐτὴ τὴν σωτήρια εὐκαιρία, ποὺ εἶναι “στὸ χέρι της”! Δὲν τῆς κρατάω κακία ποὺ μὲ κοιτάζει μὲ “ἀγανάκτηση”. Μέχρι ἐκεῖ τῆς ἐπιτρέπουν οἱ “μεγάλες προσωπικότητες”, νὰ πιστεύει ὅτι οἱ πιστοὶ “διαστρεβλώνουν” κάτι μικρὸ καὶ τὸ παρουσιάζουν ὡς ὑψηλὸ…».
«Ἀγάθη, ἡ αἱρετικὴ κοινωνία εἶναι μία παμβέβηλη ζούγκλα, ὅπου οἱ “γνῶστες” κυνηγᾶνε νὰ “φᾶνε” τοὺς ἀγνοοῦντες, καὶ οἱ μεγαλύτεροι κυνηγᾶνε νὰ “φᾶνε” τοὺς νέους καὶ τὰ παιδιά! Ἡ ὠμότητα τῆς θεωρίας ποὺ συζητᾶμε, εἶναι ἄνω ποταμῶν! Ὁ ΚΟΙΝΟΣ ΝΟΥΣ ἔχει μεταφέρει τοὺς ἀνθρώπους σὲ τέτοιο σημεῖο τραγικῆς ἄγνοιας τῆς ἀλήθειας, ὥστε νὰ ἐπιτρέπουν στὴν κοινωνία νὰ τοὺς διαπλάθει ὅπως θέλει ἐκείνη! Γι’ αὐτὸ ἔρχονται ἀντιμέτωποι μὲ τὴν καθημερινότητα ὡς ΚΑΤΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥΣ, καὶ ὡς μία ΠΑΡΑΞΕΝΗ “ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ” ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ, στὴν ὁποία ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΚΑΝΕΝΑΝ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΕΛΕΓΧΟ! Μὲ τὴν ΠΛΥΣΗ ΕΓΚΕΦΑΛΟΥ ποὺ τοὺς κάνει ὁ ΚΟΙΝΟΣ ΝΟΥΣ, τοὺς διαμορφώνει τὴν ἀντίληψη τῶν φαινομένων τῆς ἀνθρώπινης δραστηριότητας, σὰν νὰ εἶναι κι αὐτὰ… “ΦΥΣΙΚΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ”! Τὸ γάνωμα τοῦ μυαλοῦ ἀπὸ τὴν ΠΑΡΑΠΛΑΝΗΤΙΚΗ ΠΕΙΘΩ εἶναι τόσο σὲ βάθος καὶ πλάτος, ποὺ οἱ ἄνθρωποι ἀντιλαμβάνονται τὶς ἑωσφορικὲς παρεμβάσεις τῶν λίγων ΩΣ “ΠΡΑΓΜΑΤΑ” ΠΟΥ ΥΠΗΡΧΑΝ ΠΑΝΤΑ, ἤ σαν νὰ εἶναι ΦΥΣΙΚΟΤΑΤΑ ΣΥΜΒΑΝΤΑ! Τὰ ἀντιλαμβάνονται δηλαδὴ μὲ ὅρους “μὴ-ἀνθρώπινους” ἤ πιθανὸν “ὑπερανθρώπινους”… Σὲ αὐτὴν τὴν βάση τοὺς ΠΑΓΙΔΕΥΟΥΝ, λέγοντάς τους ὅτι ἡ κοινωνία “κατασκευάστηκε” ἀπὸ ἀνθρώπους, ἀλλὰ μπορεῖ νὰ ΞΑΝΑΦΤΙΑΧΤΕΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ἀπὸ τοὺς ἴδιους, τοὺς “ὑπερανθρώπους”, ὅπως τοὺς πείθει ὁ ΚΟΙΝΟΣ ΝΟΥΣ ὅτι εἶναι…! Ὁ αἱρετικὸς κόσμος εἶναι ἐξ ὁρισμοῦ ἕνας ἀπο-ἀνθρωποποιημένος κόσμος, δηλαδὴ ἕνας ἀποβαρβαρωμένος, ἀποθηριωμένος καὶ ἐξαθλιωμένος κόσμος! Σηκώνοντας καὶ στὴν πατρίδα μας τὰ μάτια της ἡ βλάσφημη αἵρεση, ἀπέκοψε τοὺς Ἕλληνες ἀπὸ τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ καὶ μᾶς περιέζωσε κι ἐμᾶς μὲ τὴν ἄγνοια τῆς ἀλήθειας! Ὑποβιβάζοντας τὴν καθημερινότητα σὲ λαβύρινθο, ἡ χαοτικὴ ζωή ἔγινε συνώνυμη μὲ τὸν πόνο τῆς ψυχῆς! Προάγοντας μαζικὰ τὰ κτηνώδη πρότυπα συμπεριφορᾶς, ὁ ἱερόσυλος ΚΟΙΝΟΣ ΝΟΥΣ ΜΕΤΑΚΕΝΩΣΕ καὶ στὴν Ἑλλάδα τὴν μὴ-ἀνθρωποποιήσιμη κοινωνία, δηλαδὴ ἐκείνη ποὺ δὲν εἶναι ἱκανὴ νὰ ΕΞΑΝΘΡΩΠΙΖΕΙ τὰ μέλη της, νὰ τὰ μορφώνει πνευματικὰ ὥστε νὰ ΕΞΗΜΕΡΩΝΕΙ καὶ νὰ ἐξευγενίζει τὸ ἦθος τους! Συνεπῶς, Ἀγάθη, ἡ κοινωνία παγιώνεται ὡς μία μὴ-ἀνθρώπινη κοινωνία, δηλαδὴ ὡς ΑΠΑΝΘΡΩΠΗ, ὅπου οἱ ἀδρανεῖς ἄνθρωποι φοβοῦνται αὐτὸ ποὺ δὲν γνωρίζουν, καὶ τοῦ ἐπιτρέπουν νὰ τοὺς ἐξουσιάζει…».
«Κι ἐγὼ φοβήθηκα ὅταν διάβασα ὅτι δὲν εἶμαι μοναδική! Φοβήθηκα ὅτι οἱ κοινωνιολόγοι γνώριζαν κάτι περισσότερο, καὶ μέσα μου ἄρχισα νὰ διαλύομαι! Αὐτὸ δὲν εἶναι ΠΡΩΤΟΓΟΝΟ ΕΠΙΠΕΔΟ; Εὐλογία, τὸ λέει ἡ θεωρία, ὅτι ΔΕΝ ἔγκειται λογικὴ στοὺς “θεσμοὺς” καὶ τὶς ἐξωτερικές τους λειτουργίες! Ὁ “ἀνθρωποφάγος” ΚΟΙΝΟΣ ΝΟΥΣ ἐξουσιάζει τὰ ἔνστικτα καὶ τὶς ὁρμὲς τῶν ἀνθρώπων, δηλαδὴ ἐκπέμπει σὲ ΠΡΟ-ΛΟΓΙΚΗ ΣΥΧΝΟΤΗΤΑ! Σὲ αὐτὴ ποὺ ἀναλογεῖ στὰ ζῶα! Καὶ μὲ τὸν ἀλαζονικὸ “ἀναστοχασμό”, ὁ ἄνθρωπος παγιδεύεται στὴν ΠΑΡΑΛΟΓΗ ΣΥΧΝΟΤΗΤΑ, ὅπου ὁ ἕνας σκάβει τὸν λάκκο τοῦ ἄλλου!».
«Εἶναι αὐταπόδεικτο ὅτι μιλᾶμε γιὰ τὶς πρωτόγονες συχνότητες τοῦ διαβόλου! Οἱ καρδιακοὶ φίλοι του, οἱ αἱρετικοὶ τύραννοι, ἔχουν ὑψώσει ἕνα σχεδὸν ἀδιαπέραστο νοητὸ τεῖχος γύρω ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο, ὅσο αὐτὸς στέκεται μακριὰ ἀπὸ τὸν Χριστό. Ὅπως σὲ περασμένες ἐποχὲς ποὺ οἱ γνώσεις ἦταν λιγότερες, κάποιοι νόμιζαν ὅτι ἡ γῆ εἶναι ἐπίπεδη, καὶ ὅτι ἐκεῖ ποὺ “τελειώνει” ὁ κόσμος, περιβάλλεται ἀπὸ ἀπύθμενο γκρεμό, αὐτὸ ἀκριβῶς ἀπαιτεῖ ὁ ΚΟΙΝΟΣ ΝΟΥΣ, νὰ νομίζουν οἱ μάζες. Ὅτι ὑπάρχει μόνο ἡ ζωὴ ὅπως τὴν περιγράφει ἐκεῖνος, καὶ ὅτι ΟΛΟΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ ΕΚΕΙ! Ὡς ἐκ τούτου, οἱ ἄνθρωποι ζοῦν σὰν ἡ πορνεία, ἡ μοιχεία, ἡ ἀνωμαλία, οἱ φόνοι, οἱ ἐκτρώσεις καὶ ὅλη ἡ ἀποβορβόρωση νὰ ΥΠΗΡΧΑΝ ΑΝΕΚΑΘΕΝ, σὰν νὰ εἶναι δηλαδὴ “φυσικὰ φαινόμενα”, “ἀπολύτως φυσιολογικά” νὰ γίνονται… Οἱ οἰκογένειες νομίζουν ὅτι τὴν ὑγεία, τὸ ἐπάγγελμα καὶ τὰ χρήματά τους, τὰ ἔχουν χάρη στὶς δικές τους μόνο ὑπερήφανες προσπάθειες, τὶς ὁποῖες ἄν σταματήσουν, ὅλος ὁ κόσμος θὰ τελειώσει ἐκεῖ! Ὁ ΚΟΙΝΟΣ ΝΟΥΣ δὲν χάνει εὐκαιρία νὰ συκοφαντήσει τὸν Κύριο καὶ τὴν Πρόνοιά Του… Ἡ σκέψη τῶν νέων “καλουπώνεται” σὲ τέτοιο ἀηδιαστικὸ βαθμό, ὥστε ὁ ἀποπροσανατολισμὸς καὶ ἡ αἰχμαλωσία τους ἀπὸ τὴν ψευδοπραγματικότητα, ποὺ τοὺς θεωρεῖ ΟΛΟΥΣ ΙΔΙΟΥΣ, νὰ γίνεται ΑΜΑΧΗΤΙ! Καταφέρνει καὶ τοὺς πείθει πὼς ΟΛΟΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ ΣΤΟ ΑΠΑΝΘΡΩΠΟ ΣΥΣΤΗΜΑ, συρίζοντάς τους, εἶστε πολὺ “μικροὶ” γιὰ νὰ πᾶτε ἐνάντια στὴν… “ΑΝΩΤΑΤΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ”!».
«Εἶναι γεγονὸς ὅτι ἡ ἀντίσταση στὶς ἐπιθέσεις τοῦ νοητοῦ ἐχθροῦ, ἐκ τῶν πραγμάτων ὑποδηλώνει πόνο, ποὺ ὅμως ὀφείλουμε στὸν φρόνημο ἑαυτό μας νὰ ὑπομείνουμε, ἄν θέλουμε νὰ καθαρίσουμε τὴν καρδιά μας καὶ νὰ κερδίσουμε τὴν ἐλευθερία μας! Εἶναι βέβαιο πὼς ἕνας τέτοιος πόνος δὲν εἶναι συντριπτικὸς ὅπως ὁ πόνος τῆς ὑποδούλωσης, ὁ ὁποῖος εἶναι καὶ ἀτιμωτικός! Ἀντίσταση στὶς ἐπιθέσεις σημαίνει νὰ συντριβοῦμε ἐσωτερικά, νὰ ἀδειάσουμε ἀπὸ τὸ κοσμικὸ φρόνημα, γιὰ νὰ ἀφήσουμε ΧΩΡΟ νὰ ἔρθει μέσα μας ὁ Χριστός! Ἡ κοινωνία ποὺ πρωτοδιδαξε τὴν ἀποτίναξη τοῦ κοσμικοῦ φρονήματος ἦταν ἡ Ἐκκλησία τῶν Κατακομβῶν καὶ τῶν Μαρτύρων, ποὺ ζοῦσε τὴν ΑΠΛΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ! Οἱ πρῶτοι Χριστιανοὶ ἤξεραν ὅτι γιὰ νὰ γίνουν ἐνεργοὶ πιστοί, ἔπρεπε νὰ ἀπέχουν ἀπὸ τὴν πορνεία, ἡ ὁποία μετὰ ἦταν ἀδιανόητη! Ἀγωνίζονταν πάντα στὴν πρώτη γραμμὴ τοῦ μετώπου, χωρὶς νὰ τοὺς μένει καιρὸς ἤ διάθεση, γιὰ νὰ μιμηθοῦν πράγματα ξένα πρὸς τὸν προορισμὸ καὶ τὴν ἀποστολή τους. Ἀκολουθοῦσαν πιστὰ τὴν διδασκαλία τοῦ Κυρίου τους, χωρὶς ἄλλους ἐπηρεασμούς. Ἀκολουθοῦσαν πιστὰ καὶ ταπεινὰ ΕΚΕΙΝΑ ΠΟΥ ΠΑΡΑΓΓΕΛΛΕΙ Ο ΘΕΟΣ, ὄχι ἐκεῖνα ποὺ ὑπαγορεύει ὁ κόσμος, καὶ διδάσκει ὁ ἄνθρωπος. Τότε εἴχαμε ἀγῶνες γιὰ τὸ ΠΡΟΒΑΔΙΣΜΑ ΤΟΥ ΑΙΜΑΤΟΣ! ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΩΤΕΙΟ ΤΟΥ ΜΑΡΤΥΡΙΟΥ! Ἀξιωματοῦχοι καὶ ἁπλοὶ πιστοί, φιλοτιμοῦνταν πῶς θὰ ἀριστεύσουν στὸν στίβο τῶν ἀναρίθμητων βασανιστηρίων, καὶ τὸ πῶς θὰ φοροῦσαν τὸ πορφυροῦν στεφάνι τοῦ μαρτυρίου, μέσα στὸ πεδίο τῶν ἀγώνων, τῶν κακουχιῶν, τῶν θηριομαχιῶν!
Οὕτως οὖν προσεύχεσθε ὑμεῖς·
Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς, ἁγιασθήτω τὸ ὄνομά Σου· ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου· γενηθήτω τὸ θέλημά Σου, ὡς ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ τῆς γῆς.
Τὸν ἄρτον ἡμῶν τὸν ἐπιούσιον δὸς ἡμῖν σήμερον· καὶ ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν·
καὶ μὴ εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν, ἀλλὰ ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπὸ τοῦ πονηροῦ.
Ὅτι Σοῦ ἐστιν ἡ βασιλεία καὶ ἡ δύναμις καὶ ἡ δόξα εἰς τοὺς αἰῶνας·
ἀμήν.
Ἐσεῖς λοιπὸν ἔτσι νὰ προσεύχεσθε· Πατέρα μας, ποὺ εἶσαι πανταχοῦ παρών, ἀλλὰ ἐξαιρετικὰ στοὺς οὐρανοὺς κάνεις αἰσθητὴ τὴν παρουσία Σου, ἄς ἀναγνωρισθεῖ ἡ Ἁγιότης Σου, ὥστε νὰ δοξασθεῖ καὶ νὰ λατρευθεῖ ἀξίως τὸ Ὄνομά Σου. Ἄς ἔλθει ἡ βασιλεία Σου στὶς καρδιὲς ὅλων τῶν ἀνθρώπων, ὥστε ὅλοι νὰ ὑποτάσσονται μὲ προθυμία καὶ ἀφοσίωση σὲ Ἐσένα. Δώσε νὰ ἐκτελεῖται τὸ θέλημά Σου καὶ στὴν γῆ ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους, μὲ ὅση προθυμία καὶ ἀκρίβεια ἐκτελεῖται αὐτὸ στὸν οὐρανὸ ἀπὸ τοὺς Ἀγγέλους καὶ τοὺς Ἁγίους. Δώσε μας σήμερα τὸν ἄρτον τον ἀπαραίτητο γιὰ τὴν συντήρησή μας. Κὰι συγχώρησέ μας τὰ βαρύτατα χρέη μας ἀπὸ τὶς ἀναρίθμητες ἁμαρτίες μας, ὅπως ἐμεῖς συγχωροῦμε ἐκείνους ποὺ μᾶς εἶναι χρεώστες, λόγῳ ἀδικημάτων ποὺ μᾶς ἔκαναν. Καὶ μὴν ἐπιτρέψεις νὰ πέσουμε σὲ πειραμό, ἀλλὰ γλύτωσέ μας ἀπὸ τὸν πονηρό. Ζητᾶμε αὐτὰ ἀπὸ Ἐσένα, διότι δική Σου εἶναι ἡ βασιλεία καὶ ἡ δύναμη καὶ ἡ δόξα στοὺς ἀτελείωτους αἰῶνες. Ἀμήν.(Ματθ. 6,9-14)
οἱ πληροφορίες γιὰ τὴν Ἐκκλησία τῶν Κατακομβῶν εἶναι ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Φιλοποίμενος Καρατζᾶ, ΤΟ ΠΡΩΤΕΙΟ ΚΑΙ ΤΑ ΠΡΩΤΕΙΑ
Τὸ ῥωμαίικο φιλότιμο εἶναι ἡ ἐπουράνια “ἀγαπητικὴ τιμὴ” ποὺ τρέφει
τὴν εὐλαβὴ ψυχή, καὶ ΦΩΤΙΖΕΙ ΤΗΝ ΘΕΛΗΣΗ ΤΗΣ!
Τὸ βιβλίο μου εἶναι ἕτοιμο νὰ φτάσει
στὴν ἠλεκτρονικὴ διεύθυνσή σου!
Διαβάζοντάς το, ξεκινᾶς ἕνα ταξίδι ἀπὸ δρόμο ποὺ εἶχε κλείσει ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια στὸν τόπο μας!
Θυμήσου τὰ λόγια μου…
