«Σὲ ἕναν παπικό, ὁ ἅγιος Παΐσιος εἶχε πεῖ: “Ἐσεῖς βάζετε τὸν ἐγκέφαλο, ἐμεῖς τὴν πίστη! Μὲ τὴν λογική σας περιορίζετε τὴν θεϊκὴ δύναμη, ἐπειδὴ τὴν θεία Χάρη τὴν πετᾶτε στὴν ἄκρη… Ἐσεῖς στὸν ἁγιασμὸ ρίχνετε συντηρητικό, γιὰ νὰ μὴν χαλάσει. Ἐμεῖς στὰ χαλασμένα ρίχνουμε ἁγιασμό, γιὰ νὰ γίνονται καλά!”. Κατάλαβες τώρα τί εἶναι τὸ κοσμικὸ φρόνημα; Δὲν λέμε ὅτι ἡ λογικὴ δὲν εἶναι καλή, ἀλλὰ ὅτι ἡ πίστη ὑπερβαίνει τὴν λογική, ἡ ὁποία εἶναι μεταπτωτική!».
«Ναὶ ἀλλὰ παππού, τὰ παιδιὰ στὴν τάξη λένε ὅτι μποροῦμε νὰ γίνουμε καλύτεροι ἄνθρωποι μόνο μὲ τὴν δύναμη τῆς λογικῆς…».
«Γεωργία μου, ὅταν προσπαθοῦμε νὰ γίνουμε καλύτεροι ξεχωρίζοντας τὰ ἔργα μας ἀπὸ τὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, αὐτοδικαιωνόμαστε καὶ γινόμαστε σκληρόκαρδοι. Αὐτὸ εἶναι ὁ ἠθικισμός, δηλαδὴ ἡ ἠθικολογία ποὺ ἀνατρέπει τὴν ἠθική! Ὅταν θέλουμε νὰ νικήσουμε μόνοι μας τὰ ἔνστικτά μας, χωρὶς νὰ ζητᾶμε τὸ ἔλεος τοῦ Κυρίου ἐν μετανοίᾳ, αὐτὰ μᾶς πιέζουν μὲ συγκρούσεις μέσα μας καὶ ἀῤῥωσταίνουμε…».
«Καὶ γιὰ συγκρούσεις μιλᾶνε πολὺ τὰ παιδιά, τώρα ποὺ μπήκαμε στὸ γυμνάσιο. Ὅμως κάποια, περιγράφουν ἄσχημες καταστάσεις μέσα στὴν οἰκογένειά τους… Οἱ σχέσεις τους εἶναι σὰν νὰ ἔχουν πόλεμο, καὶ αὐτὸ γίνεται κάθε μέρα! Μᾶλλον, δὲν κάνει κανεὶς πίσω».
«Ὀ ἄνθρωπος συγκρούεται ὅταν τὸ μόνο ποὺ ἔχει, εἶναι τὸ θέλημά του! Γιὰ νὰ περισώσει τὸν ἐγωισμό του, κάνει ἀνυπακοὴ στὸ θέλημα τοῦ ἄλλου καὶ γίνεται ἐπιθετικός. Ἡ ὁρμὴ τῆς σύγκρουσης καταλήγει στὴν ἀπώλεια τῆς ἰσοῤῥοπίας καὶ τὴν κατάθλιψη, ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὴν ἡλικία του».
«Ὁ Χριστὸς μᾶς ἔχει πεῖ τί εἶναι καλὸ γιὰ τὴν ψυχή μας. Εὐτυχῶς ποὺ στὴν οἰκογένειά μας χαιρόμαστε νὰ κάνουμε τὸ θέλημά Του! Εἶναι δύσκολο νὰ φανταστῶ ὅτι ἐμεῖς τὰ παιδιὰ θὰ πολεμούσαμε μὲ τὴν μαμὰ καὶ τὸν μπαμπὰ…».
«Πάντα ὁ πόλεμος ξεκινάει ἀπὸ τὸ μυαλό! Ὅταν ἤμουν νέος ἐπέτρεψα νὰ ἐπηρεαστῶ ἀπὸ ἀπρόσεκτες παρέες, καὶ λίγο ἀργότερα σταμάτησα νὰ ἐκκλησιάζομαι. Μόλις ἀπομακρύνθηκα ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, ἡ ἐξυπνάδα μου μεταβλήθηκε σὲ πονηριά· ἡ εὐγένειά μου, σὲ ὑποκρισία· ἡ δικαιοσύνη μου, σὲ σκληρότητα πρὸς ὅλους· τὸ καθήκον —πρὸς τὸν ἑαυτό μου, τώρα— μὲ ἔκανε καταθλιπτικό· ἡ “εὐθύνη” νὰ τὰ καταφέρω, μὲ μετέβαλε σὲ ἀδίστακτο· ἡ “ἀλήθεια” —ὅπως τὴν εἶχα συκοφαντήσει στὴν σκέψη μου— με εἶχε κάνει ἐπικριτικό, καὶ παιδευόμουν ἀπὸ τοὺς λογισμούς. Παραγεμισμένος ὅπως ἤμουν ἀπὸ ἐγωπάθεια, εἶχα γίνει ὀρθολογιστὴς καὶ εἶχα πείσει τὸν ἑαυτό μου ὅτι ἡ ζωὴ ἦταν δική μου ὑπόθεση! Ἤθελα ὁ Θεὸς νὰ χωρέσει στὸ μυαλό μου, χωρὶς ὅμως νὰ ἀφήνω θέση γιὰ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ. Οἱ πνευματικὲς αἰσθήσεις μου εἶχαν νεκρωθεῖ, καὶ ὅπως ἡ ζωή μου εἶχε ἀπωλέσει τὴν εἰλικρίνεια καὶ ὅλη τὴν οὐσία, λειτουργοῦσα ὡς ἀγνώμων βιολογικὴ μονάδα. Σὲ αὐτὴ τὴν κατάσταση, ὁ ἄνθρωπος γίνεται μανιακὸς καὶ κοιτάζει μόνο τί θὰ πάρει!».
«Ἀλήθεια, παππού; Τί σοῦ ἔλεγαν οἱ γονεῖς σου; Δὲν στενοχωριοῦνταν, ποὺ λυποῦσες τὸν Χριστὸ μὲ τὶς πράξεις σου;». Δὲν μποροῦσα νὰ φανταστῶ τὸν παπποὺ μακριὰ ἀπὸ τὸν Ἰησοῦ…
«Φυσικὰ καὶ στενοχωριοῦνταν, καὶ ἐπειδὴ τοὺς ἤξερα, καταλάβαινα ὅτι αὔξησαν τὴν προσευχή τους, ἀλλὰ παρέμενα ἀδιάφορος. Δυστυχῶς, ὅταν ἔκανα οἰκογένεια τῆς μετέφερα τὶς πνευματικὲς ἀῤῥώστιες μου. Ἔκανα καὶ τὸν πατέρα σου ὑπερήφανο καὶ γι’ αὐτὸ ὡς μικρὸ παιδάκι, μεγάλωνε ἀνυπάκουος… Οἱ δουλειές μου πήγαιναν καλὰ καὶ συνέχαιρα τὸν ἑαυτό μου ποὺ “κρατοῦσε τὴν ζωὴ στὸ χέρι”!».
«Θέλεις νὰ μοῦ πεῖς, ὅτι κάποτε εἴχατε συγκρούσεις μὲ τὸν μπαμπά; Τὰ παιδιὰ στὸ σχολεῖο λένε ὅτι “ἡ ζωή τους εἶναι δική τους ὑπόθεση”, ἀλλὰ ὅπως τὸ καταλαβαίνω, καὶ οἱ γονεῖς τους λένε κι αὐτοί τὸ ἴδιο! Οἱ τσακωμοί τους εἶναι σὰν νὰ ἔχουν διχόνοια! Αὐτὸ δὲν εἶναι ἀπὸ τὴν ἐγωπάθεια, ποὺ εἶπες ὅτι εἶχες κι ἐσύ; Νὰ κάνει ὁ καθένας τὸ θέλημά του;».
«Ναὶ παιδί μου, αὐτὸ εἶναι ἐγωπάθεια, νὰ προσπαθεῖ καθένας νὰ ἀνακουφίσει τὴν κατάθλιψή του, ὅπως ὅπως. Εἶναι λυπηρό, ἀλλὰ τότε στὸ σπίτι ὑπῆρχαν διαρκεῖς συγκρούσεις μέσα στὴν οἰκογένεια… Ἡ ἐσωτερικὴ σύνθλιψη ἀπὸ τὰ ἔνστικτα ποὺ εἶναι ἀποφασισμένα νὰ ἐπικρατήσουν, εἶναι τὸ ἀποτέλεσμα τῆς μεγάλης ἰχύος τοῦ ἀνθρώπου, ἡ ὁποία ὅμως ἔχει ἐκτραπεῖ! Μόλις ἡ ψυχὴ στραφεῖ μὲ λαχτάρα πρὸς τὸν Χριστό, ἡ Χάρις Του θὰ τὴν θεραπεύσει!».
«Ὅμως παππού, ἄν βάζαμε τὸν μπαμπὰ στὴν θέση τῶν φίλων μου, ποὺ δὲν μποροῦν νὰ συννενοηθοῦν μὲ τοὺς δικούς τους, θὰ λέγαμε ὅτι δὲν μποροῦσε νὰ “δεῖ” τὸν Χριστὸ μέσα του, ἐπειδὴ “στεκόταν” πολὺ μακριά! Ἄν δὲν Τὸν “πλησίαζε” ἡ ψυχή του νὰ μάθει τὴν πραότητα, ἦταν φυσικό νὰ τσακώνεστε…».
«Προφανῶς ὁ πατέρας σου ἔβλεπε ὅτι μὲ τὴν ἐργασιομανία πρόδιδα τὶς ἀξίες μου, καὶ θύμωνε μαζί μου. Ἡ μεταπτωτικὴ λογικὴ μοῦ ἔλεγε, ὅτι “τὸ καλύτερο” ποὺ ὄφειλα νὰ προσφέρω στὸ παιδί μου ἦταν ἀξιοπρόσεκτα προνόμια, καὶ δικαιώματα. Πιστεύοντας ὅτι ἤμουν δίκαιος καὶ ὅτι ἔκανα τὸ χρέος μου, γινόμουν σκληρὸς καὶ καταθλιπτικός, ὅπως σοῦ εἶπα πρὶν λίγο. Βλέπεις, ὅλα τὰ ἐξηγοῦσα μὲ τὴν δύναμη τοῦ μυαλοῦ… Τώρα ποὺ τὸ σκέφτομαι, ὅσο περνοῦσε ὁ καιρὸς ὅλοι θυμώναμε περισσότερο μὲ τοὺς ὑπόλοιπους! Ὅταν ὑπάρχει ἔλλειψη ἐπικοινωνίας ἀπὸ τὴν μεγάλη διαφορὰ ἀντιλήψεων ἀνάμεσα στοὺς γονεῖς καὶ τὰ παιδιά, λέμε ὅτι ὑπάρχει χάσμα γενεῶν, δηλαδὴ γενικευμένος πόλεμος!».
«Ναὶ ἀλλὰ ὅμως, ὁ Ἰησοῦς χτυπάει τὴν πόρτα τῆς ψυχῆς ὅλων τῶν παιδιῶν Του! Μᾶλλον ἐσὺ Τοῦ ἄνοιξες κάποια στιγμή, καλὰ τὸ κατάλαβα;». Τοῦ χάρισα ἕνα χαμόγελο, ἐπειδὴ δὲν ἤθελα νὰ μιλᾶμε ἄλλο γιὰ ἕναν παπποὺ ποὺ μοῦ “πάγωνε” τὴν καρδιά…
«Εὐλογημένη ἡ ἡμέρα, καὶ ἡ στιγμή! Τοῦ ἄνοιξα παιδάκι μου, ἀλλὰ ὄχι μὲ τὸν εὔκολο τρόπο, ἀφοῦ κόντεψα νὰ σκοτωθῶ! Εἶχα μπεῖ στὸ ἁμάξι, καὶ κατηφόριζα σὲ ἀγροτικὸ δρόμο. Ἦταν χαράματα, ἀλλὰ ἔνιωθα κουρασμένος. Χωρὶς νὰ ὑπολογίσω τὴν ἀπότομη στροφή, παίρνοντας τὸν καφὲ στὸ χέρι δὲν γύρισα τὸ τιμόνι ὅσο χρειάζοταν, καὶ ἔνιωσα ὅτι τὴν ἑπόμενη στιγμὴ θὰ ἔβγαινα στὸν γκρεμό! Τὸ μόνο ποὺ πρόλαβα νὰ κάνω ἦταν νὰ πιστέψω, ὅτι ἤμουν χαμένος! Τὴν ἑπόμενη στιγμὴ ὅμως διαπίστωνα ὅτι οἱ ῥόδες δεξιά, πατοῦσαν σταθερὰ κατὰ μήκος τοῦ δρόμου, ἀκριβῶς πάνω στὸ χεῖλος τοῦ γκρεμοῦ! Ἔβλεπα τὸ ἁμάξι νὰ συνεχίζει “κολλημένο” στὴν πορεία του, χωρὶς αὐτὸ νὰ ἦταν λογικό! Συνέχισα στὸν δρόμο ἔκπληκτος, ἀπὸ τὴν ἀποκάλυψη “τοῦ λόγου” τῶν γονυκλισιῶν, τῶν γονιῶν μου! Ἡ ἀξία ποὺ εἶχα γιὰ τὸν Χριστό, ποὺ μὲ κρατοῦσε ἁπὸ τὸ χέρι γιὰ νὰ μὴν πάθω κακό, μὲ συντάραξε! Ἄν αὐτὰ ποὺ δὲν βλέπεις, σὲ “στηρίζουν” περισσότερο ἀπὸ αὐτὰ ποὺ βλέπεις, πῶς μπορεῖς νὰ χαρακτηρίσεις τὴν πίστη ὡς “μὴ βλεπόμενη”; ΑΥΤΟ ΗΤΑΝ ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΤΑΞΙΔΙ ΠΟΥ ΕΙΧΑ ΚΑΝΕΙ! Ἡ ψυχή μου συγκλονισμένη, ἔγινε πηγὴ ποὺ ἀνάβλυζε εὐγνωμοσύνη δίχως τέλος! Δὲν μποροῦσα νὰ μάθω πόσο μεγάλος εἶναι ὁ Θεός, δὲν τὸ χωροῦσε τὸ μυαλό μου· ἔμαθα ὅμως πόσο μικρὸς εἶμαι ἐγώ, ἀλλὰ ὅτι ὁ Χριστὸς μὲ σπλαχνιζόταν! Ἡ πίστη εἶναι δῶρο Του! Ἄπαξ καὶ βρεῖς τὸν Χριστό, Τοῦ ἀνήκεις! Δὲν ὁρίζεις πιὰ τὸν ἑαυτό σου, καὶ αὐτὸ σοῦ δίνει τὴν μεγαλύτερη εὐτυχία!».
«Ὁ Χριστὸς περιμένει ἀπὸ ἐμᾶς νὰ παραδεχόμαστε τὴν ἁμαρτωλότητά μας, καὶ νὰ Τὸν ἐμπιστευόμαστε».
«Αὐτὸ ἔκανα κι ἐγώ! Ἄρχισα νὰ σταυρώνω τοὺς λογισμούς μου καὶ τὴν λογική, καὶ ἀφέθηκα στὸ ἔλεός Του! Σύντομα ὅμως ἦρθα ἀντιμέτωπος μὲ τὰ ἔργα τοῦ ἠθικισμοῦ, ποὺ εἶχα μεταδώσει στὸν πατέρα σου, ποὺ ἦταν στὴν ἡλικία σου. Συνειδητοποίησα ὅτι ἡ φροντίδα γιὰ τὴν οἰκογένειά μου εἶχε μετατραπεῖ σὲ μία ἀπάνθρωπη “σκυταλοδρομία κοσμικότητας”, ὅπου ἔτρεχα κυριολεκτικὰ μὲ ὅλες τὶς δυνάμεις μου· ἐκεῖ ποὺ νόμιζα ὅτι εἶχα διανύσει μεγάλη ἀπόσταση —καὶ μὲ ἐγκατέλειπαν οἱ ψυχικὲς δυνάμεις μου— σὰν νὰ ἔπεσε στὴν ἀντίληψή μου, ὀτι ἡ σκυτάλη ἔλειπε ἀπὸ τὸ χέρι μου! ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΠΑΡΑΔΩΣΕΙ ΑΞΙΕΣ ΣΤΟΝ ΓΙΟ ΜΟΥ! “Γενεᾶς ἀδίκου χαλεπὰ τὰ τέλη!”, ποὺ σημαίνει ὅτι ἡ ἄδικη γενεὰ ἔχει κακὸ τέλος… Αὐτὸ θὰ “κέρδιζε” τὸ παιδί μου; Ὑπέφερα τὸν “καύσωνα τῆς ζωῆς”, ἀλλὰ στὴν ἐκπνοή τοῦ χρόνου, ἡ προσπάθειά μου θὰ κρινόταν ἄκυρη! Δὲν εἶχα μάθει τὴν ἀρετὴ στὸν πατέρα σου, καὶ ἡ ζωή του ἐξακολουθοῦσε νὰ εἶναι ἐμπόλεμη!».
«Ναὶ ἀλλὰ λές, ὅτι μέσα στὴν ψυχὴ ὁ Θεὸς μᾶς ἔχει βάλει δύναμη, καὶ τὸ θέμα εἶναι πῶς τὴν διοχετεύουμε ἐμεῖς. Ἅμα θέλουμε, βάζουμε τὰ δυνατά μας νὰ μάθουμε πῶς θὰ τὴν πάρουμε ἀπὸ τὸ πάθος, γιὰ νὰ τὴν γυρίσουμε στὴν ἀρετή».
«Γιὰ ἐμένα στὴν πράξη αὐτό, σήμαινε ἀμέτρητες γονυκλισίες, παιδί μου! Ἡ μετάνοια εἶναι εὐλογία ποὺ σκεπάζει ὅλη τὴν οἰκογένεια! Ἡ πραγματικὴ προσευχὴ ξεκινάει ὅταν ἀπογοητευτοῦμε ἄπὸ τὰ ἀνθρώπινα, καὶ πέσουμε στὰ πόδια τοῦ Χριστοῦ μας! Ἡ ἐλπίδα εἶναι τονισμένη πίστη, καὶ ἡ ἀγάπη προϋποθέτει καὶ ἐλπίδα καὶ πίστη!».
«Πάντως σὲ ἐμᾶς δὲν ὑπάρχει χάσμα γενεῶν, ἡ οἰκογένειά μας εἶναι “Παράδεισος”! Σοῦ τὸ εἶχα πεῖ κι ἐγὼ ὅταν ζωγραφίζαμε, θυμᾶσαι; Ποὺ ἔλεγες ὅτι ὅλες οἱ γραμμὲς τῆς προοπτικῆς θὰ καταλήγουν στὸ ἴδιο σημεῖο; Δηλαδὴ ἡ μαμὰ τὸ σκέφτηκε πρώτη, ὅτι “Παράδεισος” γιὰ ὅσους ἀνήκουν στὴν ἴδια ὁμάδα σημαίνει, νὰ ἔχουν ὅλοι τὸν ἴδιο σκοπὸ ὥστε νὰ μὴν συγκρούονται οὔτε στὶς σκέψεις, οὔτε στὶς πράξεις! Κάτω ἀπὸ τὸ ἴδιο πετραχήλι, γιὰ ποιό χάσμα γενεῶν νὰ μιλήσουμε;».
«Αὐτὸς ἦταν ὁ λόγος ποὺ ὁ πατέρας σου χρειαζόταν νὰ ἐπιθυμήσει ἀπὸ μόνος του τὴν πνευματικὴ τιμιότητα. Ὅσο ἀγωνιζόμουν νὰ καθαρίσω τὴν ψυχή μου, σύμφωνα μὲ τὶς ὀρμήνιες τοῦ πνευματικοῦ μου, καὶ μελετοῦσα τοὺς Πατέρες τῆς πίστεώς μας, τόσο ἄλλαζε ὁ τρόπος ποῦ μιλοῦσα στὸ παιδί μου! Τὴν πίστη ΤΗΝ ΖΟΥΣΑ! Αὐτὸ ποὺ ζεῖς μπορεῖς νὰ τὸ ἐξηγήσεις σὲ ὅποια ἐρώτηση κι ἄν σοῦ γίνει! Θὰ ἀπαντήσεις καὶ θὰ περιγράψεις πράγματα πολὺ πάνω ἀπὸ ὅ,τι περιμένουν οἱ ἀπορίες! Αὐτὸ στάθηκε καθοριστικὸ γιὰ τὸν πατέρα σου, ποὺ δὲν μποροῦσε νὰ ἀγνοήσει τὸ θυμίαμα τῆς τιμιότητας ποὺ ἔβλεπε στὴν καρδιά μου! Ὁ ἅγιος Νεκτάριος λέει ὅτι ἡ πίστη προηγεῖται τῆς γνώσεως. Ἀπὸ τὴν γνώση προέρχεται ἡ ὁρμή, τὴν ὁποία ἀκολουθεῖ ἡ πράξη. Δοξάζω τὸν Θεὸ καθημερινὰ ποὺ ὁ πατέρας σου ἄρχισε κι ἐκεῖνος τὴν πατερικὴ μελέτη, πολὺ πρὶν κάνει δική του οἰκογένεια! Τὸ φρέσκο…».
«… λουλούδι νὰ χαρίσουμε στὸν Θεό, ὄχι τὸ μαραμένο!», εἴπαμε ταυτόχρονα μὲ τὸν παππού, καὶ γελάσαμε μαζί. Πόσο τὸν ἀγαποῦσα! Ξέροντας ὅτι καὶ αὔριο στὸ σχολεῖο θὰ ἄκουγα γιὰ τὸν πόλεμο ποὺ εἶχαν τὰ παιδιὰ μὲ τοὺς γονεῖς τους, ἔψαχνα τρόπους γιὰ νὰ βοηθήσω νὰ μὴν ἔχουν χαλεπὰ τὲλη, ὅπως εἶπε ὁ παππούς. «Τί εἶναι αὐτὸ ποὺ δὲν καταλαβαίνουν οἱ φίλοι μου;». Τὸν κοίταζα ποὺ προβληματίστηκε γιὰ λίγο.
«Ὅσο οἱ γονεῖς ἀκολουθοῦν τὸ θέλημά τους ἀντὶ γιὰ τὸ θέλημα τοῦ Χριστοῦ, τὸ παιδί τους θὰ ἔχει στενάχωρη ζωὴ ἀλλὰ δὲν θὰ ξέρει τὸν πραγματικὸ λόγο! Θὰ νομίζει ὅτι ὑποφέρει ἐπειδὴ δὲν γίνεται τὸ δικό του θέλημα, ἀφοῦ ἔτσι θὰ ἔχει μάθει. Ὅμως ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΦΥΣΗ ΤΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΙ ΣΤΟ ΧΑΛΕΠΟ! Τὸ βλέπει στοὺς μεγάλους —ὅπως τὸ ἔβλεπε καὶ ὁ γιός μου— ἀλλὰ δὲν ξέρει ἀκριβῶς τὸν λόγο γιὰ τὸν ὁποῖο εἶναι κακό, ἀφοῦ εἶναι ἀνυποψίαστο γιὰ τὴν σκυτάλη ποὺ τοῦ ἀναλογεῖ νὰ παραλάβει… Ἔτσι ἀντιδρώντας, μεγαλώνει μέσα στὸν πόλεμο… Τὸ ἐξαντλητικὸ τρέξιμο τῶν μεγάλων χωρὶς καμία σκυτάλη στὸ χέρι, ἰσοπεδώνει τὴν ψυχή τους, καὶ γι’ αὐτὸ βλέπουν καὶ τὴν ψυχὴ τοῦ παιδιοῦ τους “ἐπίπεδη”! Ἐκεῖνο περιμένει νὰ τοῦ τονίζουν τὰ “θετικὰ” ποὺ ἔχει μέσα του, ἀλλὰ εἶναι ἀνίδεο ὅτι ἡ δύναμή του εἶναι ἡ ΚΑΘΑΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΤΟΥ! Ἔτσι ἀντὶ νὰ λαχταράει νὰ γίνει ἕνας εὐλογημένος ἄνθρωπος, ἀρχίζει νὰ τρέχει κι αὐτὸ μὲ ἄδεια χέρια, γιὰ νὰ προλάβει νὰ γίνει ἕνας “θετικὸς” ἄνθρωπος…».
«Ὅπως ἐσύ, ποὺ ἤσουν ἀπρόσεκτος καὶ ἔχασες τὴν δύναμή σου».
«Γεωργία μου, ἡ γνήσια χριστιανικὴ οἰκογένεια εἶναι μέρος τοῦ Μικροῦ Ποιμνίου, καὶ ἡ καρδιακὴ συνοχή της εἶναι ἀξιοθαύμαστη! Παράδοση, εἶναι οἱ ἀξίες τοῦ πνεύματος ποὺ παραδίδουν οἱ προηγούμενοι, στοὺς ἑπόμενους! Χρειάζονται ἀμέτρητες γονυκλισίες γιὰ νὰ βάλουμε λίγο ἁγιασμὸ στὰ χαλασμένα, καὶ νὰ ξαναγίνει ἡ εὐλογημένη Παράδοση, τὸ στρατηγεῖο μας! Οἱ Ἕλληνες εἴμαστε σὰν τὴν Ἁγιὰ Σοφιὰ —τὰ παιδιά της εἴμαστε ἄλλωστε! Ἔχουμε πολλοὺς σοβάδες κολλημένους πάνω μας, ποὺ σκεπάζουν τὰ μαλάματα τῆς πίστεώς μας… Λίγο νὰ νιώσουμε ὅμως τὸν “οὐρανὸ” ποὺ μᾶς στολίζει, θὰ τιναχτοῦμε γερὰ καὶ οἱ σοβάδες θὰ ἀρχίσουν νὰ πέφτουν!
Ἔστι δὲ πίστις ἐλπιζομένων ὑπόστασις,
πραγμάτων ἔλεγχος οὐ βλεπομένων
Τὸ βιβλίο μου εἶναι ἕτοιμο νὰ φτάσει
στὴν ἠλεκτρονικὴ διεύθυνσή σου!
Διαβάζοντάς το, ξεκινᾶς ἕνα ταξίδι ἀπὸ δρόμο ποὺ εἶχε κλείσει ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια στὸν τόπο μας!
Θυμήσου τὰ λόγια μου…
