Ἡ “ἀπώλεια” ἑνὸς ἀνθρώπου, ὁ θάνατος, εἶναι τὸ πιὸ φυσικὸ πράγμα ποὺ θὰ τοῦ συμβεῖ. Εἶναι ἡ εὐλογία ἀπὸ τὸν Θεό, προκειμένου ὁ καρπός του νὰ γίνει ἑκατονταπλασίονας!
Ἡ ζωή μας εἶναι ὅπως ὅταν βρίσκονται πολλὰ παιδιὰ συγκεντρωμένα σὲ μιὰ γειτονιὰ καὶ παίζουν ἀπὸ ὥρα ἕνα παιχνίδι ποὺ τοὺς ἀρέσει. Ἔχουν μοιράσει τοὺς ρόλους, καὶ εἶναι ἀπορροφημένα ἀπὸ τὴν ἐξέλιξη τῆς μιᾶς φάσης τοῦ παιχνιδιοῦ, ποὺ περνάει στὴν ἑπόμενη. Τὸ κάθε παιδὶ ἔχει στὸ μυαλό του τὸ παιχνίδι, καὶ τίποτα ἄλλο.
Ὅμως ὅσο ἐπιτυχημένη καὶ νὰ εἶναι ἡ σύμπραξη τῶν παιδιῶν, ὅσο δεμένα κι ἄν εἶναι μεταξύ τους, καὶ ἁρμονικὴ ἡ συνεργασία τους, κι ὅσο κι ἄν δὲν θὰ ἤθελαν νὰ σταματήσει ποτὲ τὸ παιχνίδι τους, ἄν βγεῖ ὁ Πατέρας ἑνὸς ἀπὸ αὐτὰ ἀπὸ τὸ σπίτι του, καὶ τὸ φωνάξει νὰ μπεῖ μέσα, τὸ παιδὶ θὰ παρατήσει τὸ παιχνίδι δίχως δεύτερη σκέψη καὶ θὰ μπεῖ στὸ σπίτι του —ἀκόμα κι ἄν εἶναι ὁ ἀρχηγός! Εἶναι ξεκάθαρο γιὰ τὸ παιδί, ὅτι τὸ παιχνίδι ἔχει τελειώσει γι’ αὐτό, ὅπως εἶναι ξεκάθαρο καὶ γιὰ τὰ ὑπόλοιπα παιδιά, παρὰ τὴν δυσφορία ποὺ αἰσθάνονται. Ἐξ ἄλλου, ἀνὰ πάσα στιγμὴ θὰ τὰ φωνάξουν κι ἐκεῖνα νὰ μαζευτοῦν.
Τὰ παιδιὰ διαφέρουν μεταξύ τους
Ἐνῶ τὸ ἕνα παιδὶ φεύγει χαρούμενο γιὰ τὸ σπίτι του, ἐπειδὴ θὰ ἔτρωγε μαζὶ μὲ ὅλη τὴν οἰκογένειά του, ὅπως εἶχε πεῖ νωρίτερα, καὶ χαίρεται ὅπου καὶ νὰ βρίσκεται, ἕνα ἄλλο δυσανασχετεῖ, γιατὶ ὅσο ἔπαιζε εἶχε κάνει ζαβολιὲς —διαβολιὲς— καὶ δὲν ἤθελε νὰ κοιτάξει τὸν Πατέρα του κατὰ πρόσωπο.
Μετὰ ἀπὸ λίγη ὥρα Κάποιος φώναξε τὸ παιδὶ ποὺ ἐπαναλάμβανε ὅτι δὲν εἶχε Πατέρα, καὶ καυχιόταν στὰ ἄλλα, προσπαθώντας νὰ τὰ ἐντυπωσιάσει μὲ τὴν ἐλευθερία του. Μόλις ὅμως Αὐτὸς τοῦ λέει ὅτι εἶναι ὥρα νὰ Τὸν ἀκολουθήσει, τὸ παιδὶ χαμηλώνει τὸ κεφάλι, σταματώντας νὰ Τὸν ἀρνεῖται, Τοῦ δίνει τὸ χέρι, καὶ ξεκινάει νὰ βαδίζει πλάι Του, στὸν δρόμο γιὰ τὴν ἐπιστροφή.
Κάποιο ἀπὸ τὰ παιδιὰ ποὺ ἔπαιζαν ἐμπιστεύεται στὸ ἀδελφάκι του, ὅτι δὲν ἔκανε ὅσα τοὺς μάθαινε ὁ Πατέρας τους, ἀλλὰ ἤθελε νὰ τὸ κρατήσει κρυφό. Μάλιστα, Τὸν εἴχε κατηγορήσει ὡς αὐστηρό, καὶ θορυβήθηκαν τὰ ἄλλα ποὺ ἦταν κοντὰ καὶ τὸ ἄκουσαν. Τὸ ἀδελφάκι του ἀπάντησε, ὅτι δὲν ἦταν λογικὸ νὰ ὑπακοῦνε πιστὰ μόνο στοὺς κανόνες τοῦ παιχνιδιοῦ, ποὺ τοὺς ἔβαζαν μικρὰ παιδιὰ καὶ ἴσχυαν γιὰ λίγο, καὶ νὰ θυμώνουν μὲ τοὺς κανόνες τοῦ Πατέρα τους, μὲ τὴν βοήθεια τῶν ὁποίων ἐντόπιζαν τοὺς κινδύνους. Τοὺ ἔδειξε τὸ κοριτσάκι ποὺ εἶχε πέσει καὶ ἔκλαιγε γιὰ τὰ ματωμένα πόδια του, καὶ τοὺ ἔδειξε καὶ τὰ ἄλλα, ποὺ καλοῦσαν ἀνήσυχα τὸν Πατέρα του κοριτσιοῦ νὰ βγεῖ γρήγορα, γιατὶ τὰ ἴδια ἦταν ἀνήμπορα νὰ τὸ βοηθήσουν. Βέβαια, πρὶν χτυπήσει τὸ κοριτσάκι ἦταν θυμωμένο μὲ κάποιο παιδί, ἀλλὰ ὅταν ἄρχισε νὰ πονάει ξέχασε αὐτὸ ποὺ τοῦ προκαλοῦσε θυμό.
Καλύτερα ποὺ τὸ πῆρε μέσα ὁ Πατέρας του! Δίπλα Του θὰ βρεῖ ἀνάπαυση, κι αὐτὸ εἶναι Ὅ,ΤΙ ΠΙΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ γιὰ τὸ ἴδιο! Τὰ ὑπόλοιπα συνεχίζουν νὰ εἶναι συνδεδεμένα ψυχικά μὲ τὴν φίλη τους, καὶ τὴν θυμοῦνται μὲ ἀγάπη στὸ παιχνίδι τους!
Τὴν ὥρα ποὺ ἀπομένει γιὰ παιχνίδι, πρέπει νὰ τὴν ἐκμεταλλευτοῦν μὲ τὸν καλύτερο δυνατὸ τρόπο τὰ παιδιὰ ποὺ ἐξακολουθοῦν νὰ βρίσκονται στὸν δρόμο. Πρέπει νὰ ὀργανωθοῦν ἄμεσα, γιὰ νὰ ἔχουν ποιοτικὸ παιχνίδι, καὶ κυρίως νὰ μὴν χάσουν οὔτε λεπτὸ ἀπὸ τὸν χρόνο τους μὲ καθυστερήσεις! Ἄν τὰ καταφέρουν, τὸ παιχνίδι θὰ γίνει δημιουργία, καὶ θὰ γεμίσει τὴν ψυχή τους ὀμορφιά! Ἀλλιῶς, θὰ τσακωθοῦν καὶ θὰ ἀλληλοκατηγοροῦνται…
Ὑπαρξιακὰ ἐρωτήματα
Ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ βλέπουν τὰ ὑπόλοιπα ὅτι κάθε παιδὶ ἀφήνει τὸν δρόμο καὶ φεύγει, εἶναι δυνατὸν νὰ ἀμφιβάλλουν ὅτι προήλθε ἀπὸ κάπου; Γίνεται νὰ τὸ γέννησε καὶ νὰ τὸ μεγάλωσε ὁ δρόμος; Γίνεται νὰ τὸ ἀγαπάει ὁ δρόμος; Γίνεται νὰ ταυτίσουν τὸν χρόνο τοῦ παιχνιδιοῦ μὲ τὴν διάρκεια τῆς ζωῆς τους; Εἶναι νόμιμο νὰ θέλουν μόνο παιχνίδι; Μπορεῖ ὁ δρόμος νὰ καλύψει τὶς ἀνάγκες τους, αὐτὲς ποὺ καλύφθηκαν ἀπὸ τὸ σπίτι πρὶν βγοῦν; Θὰ ἔβγαιναν γιὰ παιχνίδι τὰ παιδιὰ ἄν πεινοῦσαν; Θὰ ἔπαιζαν ἀμέριμνα ἄν δὲν εἶχαν ἕνα σπίτι νὰ τὰ περιμένει; Θὰ μποροῦσαν νὰ παίξουν μὲ ἀσφάλεια στὸν δρόμο, ἄν δὲν τοὺς εἶχε μάθει τὸ σπίτι τους νὰ σέβονται τὸν ἑαυτό τους; Γίνεται οἱ κανόνες τοῦ παιχνιδιοῦ νὰ ἔρχονται σὲ ἀντίθεση μὲ τοὺς κανόνες τοῦ σπιτιοῦ;
Ὁ Πατέρας ἀνέθεσε σὲ ἐμᾶς, τὰ μεγαλύτερα παιδιὰ—τοὺς γονεῖς— νὰ βγοῦμε στὸν δρόμο γιὰ νὰ προσέχουμε τὰ μικρότερα. Ἄν σκαρφαλώσουν στὴν σκάλα καὶ πέσουν, τὴν εὐθύνη τὴν ἔχουμε ἐμεῖς, γιατὶ δὲν ξεκαθαρίσαμε ἐξ ἀρχῆς ὅτι δὲν παίζουν μὲ αὐτὰ τὰ πράγματα…
Τὸ ὅτι μιλᾶμε συνέχεια γιὰ μικρὰ παιδιὰ δὲν γίνεται ἀπὸ ἀφέλεια, ἀλλὰ ἐπειδὴ ὁ Χριστὸς μᾶς εἶπε νὰ γίνουμε σὰν τὰ μικρὰ παιδιά!
Ἄν τὰ παιδιὰ ποὺ ἀναλάβαμε νὰ προσὲχουμε, ἀρνοῦνται νὰ κατέβουν ἀπὸ τὴν σκάλα, ἐπειδὴ δὲν τοὺς φτάνει ὁ δρόμος γιὰ νὰ παίξουν, αὐτὸ δείχνει ὅτι δὲν τοὺς ἀναφέραμε ἔγκαιρα τοὺς κανόνες τοῦ σπιτιοῦ, καὶ γι’ αὐτὸ θὰ εἴμαστε συνεργοὶ στὴν πτώση τους…
Ὁ ἅγιος Ἀντώνιος εἶπε, ὅτι ὅταν κατανοηθεῖ ὁ θάνατος ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους, εἶναι ἀθανασία! Δὲν τὸν κατανοοῦν ὅμως οἱ ἀμαθεῖς. Γι’ αὐτοὺς εἶναι θάνατος. Καὶ ὁπωσδήποτε δὲν πρέπει νὰ φοβόμαστε τοῦτο τὸν θάνατο, ἀλλὰ τὴν ἀπώλεια τῆς ψυχῆς, ποὺ εἶναι ἡ ἄγνοια τοῦ Θεοῦ! Αὐτὸ εἶναι τὸ φοβερὸ γιὰ τὴν ψυχὴ!
Άγιε Ἀντώνιε, πρέσβευε ὑπὲρ ἡμῶν!
Τὸ βιβλίο μου εἶναι ἕτοιμο νὰ φτάσει
στὴν ἠλεκτρονικὴ διεύθυνσή σου!
Διαβάζοντάς το, ξεκινᾶς ἕνα ταξίδι ἀπὸ δρόμο ποὺ εἶχε κλείσει ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια στὸν τόπο μας!
Θυμήσου τὰ λόγια μου…
