Ὁ Χριστὸς εἶναι τὸ Α καὶ τὸ Ω στὴν ζωή μας, δηλαδὴ τὰ πάντα! Στὴν Καινὴ Διαθήκη οἱ Ἀπόστολοι μᾶς διδάσκουν γιὰ ὅλα τὰ ζητήματα τῆς καθημερινότητας, ΚΑΘΕ ἘΠΟΧΗΣ. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι οἱ ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ εἶναι ὁ δρόμος μας. Ἐμεῖς εἴμαστε παιδιά Του, ὅπως καὶ τὸ παιδὶ μας, εἶναι πρῶτα δικὸ Του παιδί. Ἔχουμε χρέος νὰ τὸ μεγαλώσουμε μέσα στὴν ἐκκλησία, ποὺ εἶναι ὁ οἶκος τοῦ Θεοῦ. Ἄρα, ἡ θέση τοῦ παιδιοῦ μας εἶναι δίπλα στὸν Πατέρα του.
Τί γίνεται ὅμως ἄν “ἈΠΑΓΑΓΩ” τὸ παιδὶ ἀπὸ τὸν οἶκο τοῦ Πατέρα του, καὶ τὸ κρύψω στὴν ξενιτιὰ τῆς ἄσωτης κοινωνίας; Τὶ θὰ γίνει ἄν τὸ ἐξαπατήσω, καὶ πῶ ὅτι γεννήθηκε στὸν τόπο τῆς παρανομίας, καὶ ἀφήσω νὰ ἐννοηθεῖ ὅτι ἀνήκει σὲ αὐτή; Ἄν τὸ κλέψω ἀπὸ μικρό, καὶ δὲν τοῦ πῶ ὅτι τὸ περιμένει ὁ Πατέρας του; Ἡ διαπαιδαγώγηση ποὺ ἔχει ὡς κέντρο τὸν ἄνθρωπο καὶ τὶς ἐπιθυμίες του, μεγαλώνει παιδιὰ ποὺ θέλουν νὰ ἀρέσουν στοὺς ἄλλους ἀνθρώπους, ἤ στὸν ἑαυτό τους καὶ ὄχι στὸν Θεό. Ἀφοῦ ἐγὼ “παριστάνω” τὸν Γονιό του, δὲν μπορῶ νὰ θρέψω αὐτὸ τὸ παιδὶ πνευματικά. Μπορῶ νὰ τὸ προμηθεύω μόνο μὲ ὅ,τι χαρακτηρίζεται ὡς ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ, δηλαδὴ μὲ ξυλοκέρατα…Ἡ πνευματικὴ πείνα θὰ συνεχίζει νὰ τὸ τυραννάει μὲ ζαλάδες, ἀλλὰ οἰ λιποθυμίες του δὲν θὰ κάνουν αἴσθηση, ἐπειδὴ τὸ ἴδιο θὰ παθαίνω καὶ ἐγὼ…
Περιγραφὴ τῆς ζωῆς τοῦ παιδοῦ, στὸν τόπο τῆς..."ἀπαγωγῆς του”!
Τὸ παιδὶ συνοδεύεται στὸ κατάστημα τροφίμων ἀπὸ τὴν μητέρα του. Μπαίνοντας τὴν…προειδοποιεῖ ὅτι θέλει νὰ τοῦ ἀγοράσει λιχουδιές, καὶ ἀρχἰζει νὰ τὶς ἀπαριθμεῖ. Ἡ μητέρα του ξεκαθαρίζει ὅτι θὰ ἀγοράσουν μόνο δύο πράγματα καὶ μία ἀρκετὰ μικρὴ λιχουδιά. Μόλις βλέπει τὸ παιδὶ τὰ γλυκίσματα γιὰ παιδιὰ στὰ ψυγεῖα, ἀνοίγει τὴν πόρτα καὶ παίρνει στὰ γρήγορα δύο, κρατώντας τα σφιχτὰ πάνω του, ὡς τρόπαια ποὺ τοῦ…ἀνήκουν. Τὴν ἑπόμενη στιγμὴ κοιτάζει τὴν μητέρα του μὲ ἐπιθετικὴ σκληρότητα, μὲ τὴν ἔκφραση τοῦ ἀνθρώπου ποὺ πρόκειται νὰ τοῦ ἀρπάξουν τὸν κεκτημένο θησαυρό, ἀλλὰ αὐτὸ δὲν θὰ τὸ ἐπιτρέψει…
Ἡ ἔκφραση τῆς μητέρας του καθρεφτίζει τὴν ἀδυναμία πληρωμῆς τῶν…τροπαίων, καὶ διαβάζοντας τὴν ἄρνηση ἀποχωρισμοῦ τους, κινεῖται νὰ τὰ ἐπιστρέψει μόνη της στὴν θέση τους. Τὸ παιδὶ βάζει σὲ χρήση τὸ τελευταῖο ὅπλο του, τὸ τσίριγμα. “Εἶσαι κακιά! Θὰ ἔρθω μὲ τὸν παπποῦ καὶ θὰ μοῦ τὰ πάρει!”, τὴν βεβαιώνει μὲ περιφρόνηση! Ἀπὸ τὸ χρῶμα τοῦ προσώπου της, ὅλοι βλέπουν τὴν δύσκολη θέση στὴν ὁποία ἔρχεται ἡ μητέρα. Τὸ μόνο ποὺ μπόρεσε νὰ τοῦ πεὶ —ἀδέξια— εἶναι: “Σὲ παρακαλῶ! Ἐμεῖς στὴν οἰκογένειά μας δὲν μιλάμε ἔτσι…”.
Εἶναι ὀδυνηρὸ νὰ προσπαθεῖ τὸ παιδὶ νὰ ἀποσπάσει τὴν ἐπιβεβαίωση τῆς ἀξἰας του χρησιμοποιώντας…βία! Εἶναι κατάντια! Ἡ ἐξουσία ποὺ ἐπιθυμεῖ νὰ ἀσκεῖ στὸν γονιό του, ἀποτυπώνει τὴν ἀταξία ποὺ ταράζει τὴν ψυχούλα του! Ἐξωτερικεύει μὲ ἀλλόκοτο τρόπο τὴν ἀσχήμια, τὴν σύγχυση, τὴν δυσφορία ποὺ τὸ πνίγουν, ἀπὸ τὴν ἀπουσία ὄμορφων στόχων ποὺ συγκινοῦν, κατευθύνουν, καὶ ἀσφαλίζουν! Ὁ θυμός, ἡ ἀγριάδα στὴν φωνὴ τοῦ παιδιοῦ εἶναι ἄδηλη κραυγὴ διαμαρτυρίας —ἀκόμα καὶ ἘΠΙΠΛΗΞΗΣ— γιὰ τὸν πήχη ποὺ εἶναι ΤΟΣΟ ΧΑΜΗΛΑ, ὥστε νὰ πνίγει τὴν ἐλπίδα γιὰ ἀνάδειξη τῆς ἀξιαγάπητης πλευρᾶς τῆς ὕπαρξής του… Ὅταν παραφέρεται τὸ παιδὶ, ἡ ψυχούλα του εἶναι ἤδη συγκλονισμένη! Ξέρει ὄτι στὸ βάθος μέσα του ἔχει κάτι ξεχωριστό, ἀλλὰ ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΤΟ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ! Δυστυχῶς, διαρκῶς εἰσπράττει τὸ μήνυμα, ὅτι τὸ καλύτερο κομμάτι τοῦ ἑαυτοῦ του, ΔΕΝ ΤΟ ὙΠΕΡΑΣΠΙΖΕΤΑΙ ΚΑΝΕΝΑΣ...
Ἡ ἀνώτερη δημιουργία εἶναι οἱ σχέσεις!
Φεύγοντας ἀπὸ τὴν ἐπίγεια ζωή, ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΘΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΜΑΖΙ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΣΧΕΣΕΙΣ ΜΑΣ, καὶ τὰ ἔργα ποὺ ἐνέπνευσαν αὐτὲς οἱ σχέσεις! Τὰ ὑπόλοιπα θὰ μείνουν πίσω! Ἐξ ἄλλου, μᾶς τὸ εἶπε ὁ Κύριος· ἡ πρώτη ἐντολή Του εἶναι ΝΑ ΤΟΝ ΑΓΑΠΑΜΕ ΜΕ ὍΛΗ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΑΣ, ΜΕ ὍΛΗ ΤΗΝ ἸΣΧΥ ΜΑΣ, καὶ ἡ δεύτερη, νὰ ἀγαπᾶμε τὸν πλησίον ὅπως τὸν ἑαυτό μας! “Μένοντας” στὸ Σπίτι τοῦ Θεοῦ, διδάσκω τὸ παιδὶ νὰ ὑπακούει στὶς ἐντολές του Πατέρα μας! “Ἀπαγάγοντάς το” ὅμως, ἀπομακρύνοντάς το ἀπὸ τὶς ἐντολές τοῦ Πατέρα του, τὶς διαστρέφω, ὥστε τὸ ἀποτέλεσμά τους νὰ εἶναι ἡ…ἄρνηση τοῦ Πατέρα του!
Ὑπακοή, ἤ ἀνυπακοή! Δὲν γίνεται λίγο ἀπὸ τὰ δύο!
Ὅταν ἡ ἀπόλυτη προτεραιότητα στὴν ζωή μου εἶναι νὰ ἐπικρατήσω ἀντὶ νὰ ὙΠΑΚΟΥΣΩ, τὸ παιδὶ θὰ δείξει ὅτι μὲ μιμεῖται, πρὶν ἀκόμα μάθει νὰ μιλάει! Τὸ παράδειγμά μου θὰ τοῦ διδάξει ὅτι δὲν ὑπάρχει περιορισμὸς στὶς ἐπιθυμίες του, καὶ ὅτι δὲν ὑπάρχει κανεὶς πάνω ἀπὸ αυτὸ γιὰ νὰ τὸ ἐλέγξει! “Δίκαια” λοιπὸν τὸ παιδὶ θὰ μοῦ ὑψώνει ἐγωιστικὰ τὴν φωνή, κάθε φορὰ ποὺ δὲν θὰ ὑλοποιεῖται μία ἐπιθυμία του… Φυσικὰ ἐγὼ θὰ τὸ καμαρώνω ποὺ…μεγαλώνει, καὶ ἐπειδὴ τὸ ἀγαπάω καὶ τὸ θέλω χαρούμενο, θὰ τοῦ παρουσιάζω ὅσα περισσότερα μπορεῖ νὰ…ἐπιθυμεῖ! Τὰ μάτια μου θὰ εἶναι ἀνίκανα νὰ διαπιστώσουν ὅτι ἡ φωνὴ καὶ ἡ ἔντασή του εἶναι ἘΠΙΤΑΚΤΙΚΗ, σὲ σημεῖο, νὰ φαινόταν —κυριολεκτικὰ— προσβλητική ἄν τὴν ξεστόμιζε κάποιος ἄλλος…
Εἶναι περίεργο, νὰ γίνεται ἕνα παιδὶ ὅλο καὶ πιὸ ἀνυπότακτο, ὅλο καὶ πιὸ κυνικὸ ὅσο μεγαλώνει! Κανονικὰ θὰ ἔπρεπε νὰ ἔβλεπε τὶς θυσίες μου, τὸν αἱματηρὸ ἀγώνα μου μέσα στὸ χάος, γιὰ νὰ τὸ μεγαλώσω…Ἴσως νὰ φταίει ποὺ τοῦ κλήροδότησα τὸν ἐθισμό μου στὴν γνώμη τῶν ἀνθρώπων, κι ὄχι τοῦ Θεοῦ! Τὰ ξυλοκέρατα ποτὲ δὲν θὰ ἱκανοποιήσουν τὸ πνευματικὸ κενό του, στὴν ξενιτιὰ τῆς ἀσωτίας. Τὸ πρόβλημα εἶναι ὅτι μὲ τὸν τρόπο ποὺ τὸ ἀπομάκρυνα ἀπὸ τὸν ἈΛΗΘΙΝΟ ΠΑΤΕΡΑ ΤΟΥ, χάνω τὸ δικαίωμα νὰ ἀπαιτήσω ἀπὸ αὐτὸ ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ…Ἄν τὸ κάνω, θὰ μὲ κατηγορήσει γιὰ ὑποκρισία, καὶ δυστυχῶς, θὰ δικαιώσω τὸν κυνισμό του…
Ὁ λόγος ποὺ προικίζει ὁ Θεὸς τὰ παιδιά Του μὲ τάλαντα, μὲ ἰδιαίτερα χαρίσματα, εἶναι γιὰ νὰ μάθουν νὰ διαχειρίζονται τὸν ἑαυτό τους. Νὰ μαθητεύσουν στὴν μεταστροφὴ τῶν παθῶν τῆς ψυχῆς τους, σὲ ἀρετές, δηλαδὴ σὲ ἈΓΑΠΗ καὶ ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ! Ἡ σωστὴ διαχείριση τῶν χαρισμάτων ὑφαίνει τὴν ἈΝΩΤΕΡΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ, δηλαδὴ τὸν Αἰώνιο Πλοῦτο! Ἡ κατασπατάληση τῶν χαρισμάτων του, γίνεται ὅσο τὸ παιδὶ μαθαίνει νὰ διαχειρίζεται…τοὺς ἄλλους! Ἡ ἀνεκτικότητά μου, ἡ ἐπιείκειά μου, ἡ ὑποχωρητικότητά μου, Ἡ ἈΜΗΧΑΝΙΑ ΜΟΥ τὴν ὥρα ποὺ ἈΠΑΙΤΕΙ ΝΑ ΜΟΥ ἘΠΙΒΛΗΘΕΙ, δὲν δείχνει ὅτι εἶμαι εὐγενικὴ φύση ἀλλὰ ἌΒΟΥΛΗ, καὶ χωρὶς συγκρότηση. Δὲν ἔδωσα στὸ παιδὶ τὴν εὐκαιρία νὰ καταλάβει ὅτι παραβιάζει τὴν ΖΩΤΙΚΗ προτεραιότητα, δηλαδὴ τὴν σχέση μας, ἄρα παραφέρεται, καὶ ὅτι ὁ πόνος ποὺ τὸ γονατίζει δὲν εἶναι ποὺ δὲν μὲ “νίκησε”, ἀλλὰ ἡ ἁμαρτία, ποὺ τὸ ἅλωσε μὲ τόση εὐκολία (Χριστέ μου!)…
Τὸ νὰ ἀρνεῖται τὸ παιδί νὰ συνδεθεῖ ψυχικὰ μαζί μου, νὰ φαντασιώνεται ὅτι εἶναι αὐτόνομο, καὶ νὰ ἐπιδιώκει νὰ ἀσκεῖ ἐξουσία πάνω μου —μὲ χίλιους τρόπους— ἀποτελεῖ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ἈΝΑΠΗΡΙΑ! Ἄν μὲ ἐνοχλεῖ ἡ ἀγνωμοσύνη τοῦ παιδιοῦ ἀπέναντί μου, ἐνδεχομένως νὰ δῶ καὶ τὸν ἑαυτό μου ὡς ἀγνώμον παιδὶ —πρὸς τὸν Θεό. Ἔχουν…μοχθήσει(!) ἀναρίθμητοι ἄνθρωποι μέσα στοὺς αἰῶνες, γιὰ νὰ γίνει αὐτὴ ἡ πνευματικὴ ἀναπηρία “χαρακτηριστικὸ” τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ, ἄρα τὸ σέρνω κι ἐγὼ, ὅσο κάνω ὅτι δὲν τὸ βλέπω! Πρόκειται ὅμως γιὰ ἐπίκτητη νοσηρότητα, ἀντίθετη μὲ τὴν εὐλογημένη πορεία τῶν Ἑλλήνων, παραδοσιακά. Ἅν ἀποθέσω τὸν ἑαυτό μου στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ, καὶ ζητήσω τὴν φώτισή Του γιὰ νὰ ἑλκύσω τὴν Χάρη Του, ἡ νοσηρότητα θὰ “ἐξατμιστεῖ”! Θὰ νιώσω ὅτι Ὁ ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ἘΠΙΣΤΡΟΦΗΣ ΕΙΝΑΙ ἈΝΟΙΧΤΟΣ! Τότε δὲν θὰ μὲ χωράει ἡ ξενιτιά, δηλαδὴ θὰ ἔχω λύσει τὸ μισὸ πρόβλημα…
Ὥς τώρα τὸ παιδὶ, στὴν ξενιτιὰ ποὺ τὸ εἴχα ἀπαγάγει, ἤξερε γιὰ τὸ φαγητό του ὅτι ὑπάρχει ἄφθονο στὸ κατάστημα, ἄρα δὲν εἶναι τίποτα σπουδαῖο… Μπορεῖ μάλιστα νὰ εἶχε καταλάβει ὅτι τὸ… δικαιοῦται, καὶ νὰ τὸ θεωρεῖ αὐτονόητο. ἈΛΛΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ἜΤΣΙ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ! Τὸ φαγητό μας τὸ παίρνουμε ἀπὸ τὸ χέρι τοῦ Θεοῦ, τοῦ Οὐράνιου Πατέρα μας, ποὺ μᾶς εὐλογεῖ καὶ μᾶς φροντίζει! Ἡ Πρόνοιά Του μᾶς στέλνει τὸν ἄρτον τὸν ἐπιούσιον, γιὰ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ἩΜΕΡΑ. Ἀπὸ τὴν ἀγάπη Του, μᾶς στέλνει ὅλα ὅσα χρειαζόμαστε, κι ἐμεῖς Τον εὐγνωμονοῦμε! Ἀν μετάνοιωσα ποῦ ἀπήγαγα τὸ παιδί μου στὴν ξενιτιὰ, καὶ θέλω νὰ ἐπιστρέψουμε μαζί στὸν οἶκο τοῦ Θεοῦ, ἡ συνειδητοποίηση τοῦ τρόπου ποὺ λειτουργεῖ ἡ Πρόνοια τοῦ Θεοῦ, εἶναι ὁ ἀσφαλὴς δρόμος ποὺ μπορεῖ νὰ μὲ προσανατολίσει. Ὁ Χριστὸς εἶναι τὸ Α καὶ τὸ Ω καὶ στὴν ζωή τοῦ παιδιοῦ μου, καὶ ὀφείλω νὰ τοῦ διδάξω τὴν Ἀλήθεια!
συνεχίζεται
Μάνα Παναγία, σκέπασέ μας! Βοήθησέ μας νὰ δοῦμε τὰ λάθη μας, καὶ ὅπλισέ μας μὲ δύναμη νὰ διορθωθοῦμε!
Τὸ βιβλίο μου εἶναι ἕτοιμο νὰ φτάσει
στὴν ἠλεκτρονικὴ διεύθυνσή σου!
Διαβάζοντάς το, ξεκινᾶς ἕνα ταξίδι ἀπὸ δρόμο ποὺ εἶχε κλείσει ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια στὸν τόπο μας!
Θυμήσου τὰ λόγια μου…
